106: Venwegen, Zondag 02 augustus 2009, 19,896 km. (2077,07 km.)

De derde tocht uit de reeks Euregio Marching Trophy 2009, een wandeling welke doorging in Duitsland, met name te Venwegen. Deze tocht werd niet aangekondigd in de wandelgids van dat jaar. Aangezien we na de wandeling niet dadelijk huiswaarts keerden, doch hadden gekozen om te overnachten nabij de grens, werd het verslag van deze tocht pas geschreven op maandag, 03 augustus 2009 omstreeks 14:18 uur.

“Gisteren werden we 's ochtends vroeg, reeds om vijf uur, gewekt door wat Radio 2 muziek. Er wachtte ons immers een verre en lange verplaatsing naar het Duitse Venwegen. Daar zouden we immers deelnemen aan de derde wandeling van de Euregio Marching Trophy 2009. Na twee vorige tochten, in Gulpen en Vijlen, trokken we dus dit keer naar de oosterburen. De wandeling ging door onder de naam ‘29. Int. Naturpark Nordeifel Wanderung’ en werd georganiseerd door Touristenverein 1910 Venwegen. Na meer dan 200 km te hebben gereden doorheen tal van stortbuien, bereikten we even voor negen uur, het Bürgerhaus, plaats van inschrijving en tevens startlocatie. Na de nodige formaliteiten en een hapje, trokken we alvast vol goede moed op pad. De regenpakken waren reeds aangetrokken, doch als bij wonder gingen we van start toen het plotseling stopte met regenen. Nog vlug de regenbroeken uit en we verlieten de startplaats.

Alvorens de binnenkoer te verlaten, kregen we een pakketje noodpleisters van de organisatie. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15 en 20 km. Wij kozen voor de laatste afstand, met een werkelijke lengte van 19,896 km. We gingen naar rechts de openbare weg op, om na honderd meter reeds, een rechts gelegen bos in te wandelen. Meteen ging het reeds stevig de hoogte in, niet verwonderlijk, gezien de ligging van dit dorp. Na enkele kronkelende paden, op en neer, verlieten we het bos en volgden we geruime tijd een breed grindpad, gelegen aan de rand ervan. Wat verderop, verlieten we terug het pad, om opnieuw het bos in te trekken. Dit keer zou het uren duren vooraleer we opnieuw de bewoonde wereld zouden zien. Via een smal bospad, bereikten we een eindeloos lang lijkende brede dreef. Aan weerzijden kon je eindeloos ver turen. Hier wandelden we naar links, het brede pad op, in de richting van Stolberg en de Breinigerberg, zoals de wegwijzers aangaven. Gelet op de weergegeven kilometers op deze borden, trok dit pad over een hele lengte door het woud.

Eenmaal op deze lange dreef goed op weg, troffen we informatie aan over een tweetal routes die dit pad volgden. Enerzijds het Stolberg Vital parcours en anderzijds de Kupfer Rute. Geruime tijd volgden we steeds maar rechtdoor deze brede dreef, tot we na 4,741 km aankwamen aan een eerste controle midden het bos, de Martinshutte te Sinziger Schneise. Hier konden we even genieten van de geur van een natgeregend woud en de inwendige mens wat bevoorraden. Op dit punt was een splitsing aangegeven, waar de 15 en 20 km voortaan een andere weg volgden. Na dit rustpunt, gingen we verder op weg via een andere smalle boswegel, die wat verder in het bos uitgaf op een andere brede weg. Dit pad ging voortdurend licht dalend verder het woud in, af en toe naar links en rechts draaiend. Na een tijdje raak je zo je totale oriëntatie kwijt. De opeenvolging van bochten en steeds stijgen en dalen, laat elke bocht een ander stukje natuur zien.

Even verder bemerkten we de typische aanduidingen voor de route naar Santiago de Compostela. Een klein geel schelpje, voorzien van de vermelding ‘Pilgerweg’, liet ons even vooruit dromen van tijden die ooit nog kunnen komen. De pelgrimsweg volgend, wandelden we langs het ‘Friedhof’ van Vicht, eigenaardig genoeg gesitueerd in het bos. Na geruime tijd tal van bospaden te hebben gevolgd, bereikten we een punt waar de hoogte werd aangegeven. We bevonden ons toen op 276 m in het Stolberger Wald. Vandaar af ging het opnieuw dalend, tot we de rand van het bos bereikten ter hoogte van de Parkplatz Breiniger Berg. Hier vonden we, na een stukje wandelen van 6,155 km, opnieuw een hut ter hoogte van een aldaar aangelegd speelterrein. Even verder was de openbare weg zichtbaar. We verwachtten ons na de pauze aan een stukje openbare weg, echter het tegendeel zou worden bewezen. Toen we op het punt stonden om de parkeerplaats te verlaten, begon het opnieuw te regenen. Tijd dus om de regenjassen opnieuw aan te trekken. Gelukkig gingen we, na het verlaten van de controleplaats, onmiddellijk opnieuw het bos in.

De bospaden, dreven en andere wegen, volgden elkaar op, tot we een punt bereikten waar grote infoborden ons nadere uitleg konden verschaffen. We stonden op het punt om het ‘Naturschutzgebiet Schlangenberg’ binnen te gaan. Dit maakte deel uit van het grotere ‘Naturpark Nordeifel’, waar we reeds de voorbije uren waren doorgetrokken. We vonden hier de reeds gekende Kupfer Rute terug en meteen veranderde het uitzicht van de omgeving. Het was duidelijk dat we ons nu bevonden in beschermd gebied, waar de flora weelderig aanwezig was. Ontelbare vogelkastjes vonden we op onze weg. Wat later wandelden we voorbij de Schlangenberg (248 m) en deden nog een stukje ‘Pilgerweg’, tot we uiteindelijk even verderop het bos uitwandelden. We volgden nu een breed grindpad, dat wat later overging in een asfaltweg. Na enkele uren te hebben doorgebracht in een prachtig stuk natuurgebied, voelde het een beetje onwennig om nu de openbare weg te hebben bereikt. Opnieuw konden we ons even verlossen van de regenpakken. In de verte zagen we op een heuvel een kleine kerk en blijkbaar ging het vervolg van de wandeling daarheen. We sloegen inderdaad even verder op een kruispunt rechtsaf en volgden een stijgende weg, rechts naar het dorp.

Even voor de bebouwde kom van dit dorpje, Breinig, hadden we nog een laatste controle op de binnenkoer van een heuse villa. We hadden ondertussen 5,005 km bij op de teller. Hier konden de deelnemers hun geluk inschatten, vermits de controlekaarten, eindigend op een bepaald cijfer, recht gaven op een gratis stappenteller. Helaas, waren wij niet bij diegenen die dat geluk aan hun kant hadden. Het laatste stukje van 3,998 km, bracht ons vooreerst door de dorpskern van Breinig, waar de we kerk konden voorbijgaan. Tussen enkele oude huizen, in typische stijl, verlieten we de woonzone, om heel even nog een stukje door het bos te wandelen. In de verte zagen we opnieuw de donkere wolken verschijnen en hadden nog net de tijd om nog maar eens de regenpakken aan te trekken. Even later begon het opnieuw te regenen.

Na dit laatste stukje bos, kwamen we terecht tussen de velden. Eerst dienden zich enkele verharde wegen aan en later asfaltbaantjes die ons stilaan terug in de richting van Venwegen brachten. Ondertussen begon het steeds maar harder te regenen, met als gevolg dat we er toch nog in slaagden om doornat de aankomst te bereiken. Een goed gevulde startzaal bevatte nog maar enkele vrije zitplaatsen. We namen de gelegenheid om nog iets te eten en te drinken, de controlestempels op te halen en dan terug richting auto. Nu gingen de hemelsluizen pas goed open en na amper te zijn vertrokken kregen we nog maar eens een stortbui over ons heen. Binnen de kortste tijd stond het water op de rijbaan. Gelukkig dienden we niet de hele weg naar huis af te leggen, vermits we hadden verkozen om in de buurt te overnachten. We kijken alvast uit naar de volgende wandeling in Voeren...”

We eindigen het verhaal van deze tocht bij de oosterburen met een blik in onze respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Mooie rustige wandeling in de bosrijke omgeving van Venwegen. Derde tocht van Euregio. Goed verzorgd. Hevige regenbuien. J: Derde wandeling van de Euregio Marching Trophy 2009 in Venwegen. Tocht door de uitgestrekte bossen van het Naturpark Nordeifel. Doorheen het dorpje Breinig. Uniek natuurgebied. Na de wandeling blijven slapen in het Belgische Kelmis. Tegenvallend hotel en slecht eten. Klacht bij Jetair ingediend!’

105: Knokke-Heist, Zaterdag 01 augustus 2009, 21,8 km. (2057,174 km.)

Een tocht aan zee, tijdens de maand augustus 2009. Deze georganiseerde tocht werd destijds voordien aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 01/08/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Zwintocht, 6-10-15-21-32 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Oosthoekschool. Unieke natuurwandeling langs het strand rondom het Zwin en Zwinmonding, door het Vlaams natuurreservaat De Zwinduinen- en polders. De omlopen van 21 en 32 km gaan tot in Nederland, o.a. Cadzand-Bad en Retranchement.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond onze belevenissen neer, omstreeks 19:30 uur.

“We hebben haar gezien vandaag... de zee, blakend in het zonnetje. De reden hiervoor is immers niet zo heel ver te zoeken. Deze ochtend immers, trokken we naar Knokke-Heist, om daar deel te nemen aan de Zwintocht. Wanneer je de naam ‘Het Zwin’ hoort, kan je enkel en alleen maar verlangend uitkijken naar een dagje schitterende natuur. De organisatie van de wandeling was in handen van de Wandelende Noordzee Boys Knokke-Heist vzw. De plaats van inschrijving was gelegen in de Oosthoekschool aldaar. Op korte wandelafstand van de school was een ruime parking voorzien op een daartoe voorziene gemaaide weide. Reeds bij onze aankomst bemerkten we, dankzij het goede weer, een talrijke opkomst. De binnenkoer van de school was ingenomen door enkele feesttenten, waar het alvast gezellig vertoeven was alvorens van start te gaan. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15, 21 en 32 km. Aangezien wij morgen vroeg uit de veren dienen te komen, omwille van een verre verplaatsing, beperkten wij ons vandaag tot de wandeling van 21 km, met een werkelijke afstand van 21,8 km.

Na het proeven van de broodjes en de koffie, gingen wij alvast op weg, hopende op een aangename en zonnige dag. We verlieten de startplaats voor een eerste stukje wandeling van 6,2 km. Het ging via een pad, naast de school gelegen. Amper van start gegaan bevonden we ons al dadelijk langs maïsvelden en akkers, die je niet zo gauw zou verwachten in deze buurt. We vonden op onze weg een eerste wandelpad, met name het Hazegras wandelpad. Dit leidde ons in de richting van de Zevenkote en het wat verder gelegen Jagerspad. Via enkele rustige landwegen, bereikten we een plaatselijk waterzuiveringstation, om een brede landweg te volgen in de richting van de grote baan, de Hazegrasstraat. Hier werden we geconfronteerd met tal van wielertoeristen, die alleen of in groep, dezelfde weg volgden in de richting van Nederland. Misschien was dit wel te wijten aan de Riante Polder route die hier langsliep, een fietsroute van 44 km. We volgden deze lange weg, voortdurend attent gemaakt door rinkelende fietsers, in de richting van de Oude Tramweg.

Dit smalle betonbaantje, dat naar links draaide, gaf ons even rustig de tijd om verder te wandelen. Deze oude bedding, bereikte opnieuw een drukke weg, de Retranchementstraat, en die ging inderdaad in de richting van het Nederlandse dorpje Retranchement. Toen wij deze drukke weg links opgingen, werd onze aandacht getrokken, door de aanwezigheid van de Zwinroute, alsook enkele rood-gele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegel. De lange weg die we voor ons zagen, eindigde inderdaad ter hoogte van een verder gelegen dorp. Alvorens we dat bereikten, gingen we voorbij de Belgisch-Nederlandse grens. Wat later kwamen we aan de grens met het dorpje Retranchement, dat begon net na de Hickmanbrug. Hier bevond zich een klein monument, ter ere van sgt Hickman die dodelijk gewond raakte tijdens het bouwen van een brug aldaar, bij de bevrijding van dit landsgedeelte door het Canadese leger. Even voorbij de brug troffen wij de ons reeds gekende Wallenroute, alsook de Uilenspiegelroute. Even verderop bereikten we een plein, waar we een eerste controle hadden in het ‘Dorpshuis D'Ouwe Schoole’.

Een informatiebord op het plein leerde ons dat Retranchement eigenlijk schans of verschansing betekent, bovendien dat het ontstaan dateert van 1604 tijdens de 80-jarige oorlog. Bij het bereiken van dit dorpje, waren we toe aan een verfrissend drankje. Na deze eerste pauze, trokken we opnieuw op weg, ditmaal vergezeld door een lid van onze club De Kwartels, die we hadden ontmoet op het controlepunt. We gingen de rechts gelegen Noordstraat in en volgden hierbij de Wallenroute. Even verder, bij het verlaten van de dorpskern, sloegen we een rechts gelegen fietspad in en vonden hier de Zwinroute terug op onze weg. We bevonden ons hier in een prachtig stukje natuurgebied en dwarsten vervolgens een bruggetje over het kanaal. We volgden geruime tijd de rechteroever van dit kanaal, met rechts van ons een natuurreservaat. Langsheen dit kanaal verliep tevens het Kustfietspad der Lage Landen. Rechts troffen we wat verderop de Willem Leopoldspolder, alweer enig om te bekijken. Voorbij deze polder, dwarsten we opnieuw het kanaal over een smal bruggetje en vonden hier een bordje ‘Heen’ op onze weg.

We liepen nu langs de Duinweg in de richting van het Zomerdorp Het Zwin. We passeerden het grensbord Cadzand-Bad, om langsheen het kanaal onze weg te vervolgen, die ons uiteindelijk deed uitkomen ter hoogte van de Noordzee. Hier konden we het monument bewonderen van de ‘Sluuswachter’. In de verte zagen we tal van containerschepen varen, op de voorgrond echter ontelbare kleine zeiljachten. We gingen naar links de dijk op, om wat verder het Noordzee Kustpad te volgen. We volgden nu enkele kleine verharde wegen, tussen de aldaar gelegen duinen. Rechts hadden we een uniek zicht op zee, links schoof het natuurreservaat langzaam voorbij. Even verder sloegen we naar rechts het zand in, om daar een tweede controle te verkrijgen in het Strandpaviljoen De Zeemeeuw. We waren ondertussen gekomen aan 11,6 km en konden nu even uitblazen op het terras met zicht op zee en strand. Na een kort oponthoud in de duinen, vervolgden we onze weg.

We begonnen aan een pad doorheen de duinen, waarbij we op onze weg alweer een grenspaal aantroffen. Hier hadden we een prachtig zicht op het lager gelegen broedgebied, waar ontelbare vogels, zichtbaar genoten van het zonnetje. Het gekrijs van deze dieren was duidelijk hoorbaar. De geplaatste informatieborden waren voorzien van brailleschrift. We verlieten wat verder de duinen en volgden een pad naar beneden. Hier belandden we terug op de asfaltweg van voorheen en volgden nu de borden ‘Terug’. De route leidde ons langsheen de rechts gelegen dijk en deed ons aankomen aan de Internationale Dijk. Deze was blijkens info aangelegd door de samenwerking tussen Nederland en België. Hier ondervonden wij opnieuw druk fietsverkeer, wat ons noodzaakte om uiterst links te wandelen en achter elkaar. Talrijke fietsbellen klonken langs alle kanten. Eenmaal deze lange wandel-fietsweg achter de rug, kwamen we op de openbare weg, ter hoogte van de Graaf Lippensdreef. Hier volgden we de weg naar links.

We kregen hier het gezelschap van de LF1a Kust Fietsroute. Via een bocht naar rechts, bereikten we enkele opgestelde tenten ter hoogte van de ‘Loods Kartinggebouw regio Kustzone’. Hier konden we even genieten van een extra zonnebad, vermits ondertussen de temperaturen danig waren opgelopen. Een frisdrank en een broodje gingen er vlot in. We hadden ondertussen 16,1 km afgelegd. Het laatste gedeelte van de wandeling, stuurde ons vooreerst een links gelegen fietspad op, richting Zwin. Daarna volgden tal van kleine betonbaantjes, die kris kras verliepen doorheen de duinen. Stilaan bereikten we opnieuw de Noordzee. Op het einde van de tot nu toe gevolgde betonweg, sloegen we direct linksaf, om terug te keren langsheen de zeedijk. Hier verkregen we een prachtig zicht op het zwinreservaat. We volgden nog een stukje zeedijk, om stilaan de eerste huizen van Knokke te bereiken. Alvorens de woonstraten in te gaan, volgde nog een stukje doorheen de zwinbosjes.

Een houten wandelpad bracht ons nogmaals een prachtig stukje natuur, om uiteindelijk te belanden in de woonwijken van Knokke. Via enkele lanen bereikten we de plaats waar de wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Tot besluit kunnen we melden, dat we vandaag een perfect georganiseerde tocht hebben kunnen meemaken. Alles was voorzien en in ruime mate. Op geen enkel moment hadden wij het gevoel van te drukke controleposten te hebben bezocht, het traject van de wandeling was in ruime mate afwisselend te noemen. Kortom, we beleefden een prachtige dag, in een uniek stukje natuurgebied. Waarschijnlijk dachten de overige 1330 deelnemers vandaag er ook zo over. In elk geval, we hebben ze vandaag gezien... de zee, gelukkig is het daar niet bij gebleven tijdens de prachtige tocht vandaag. Thanks ... Noordzee Boys!”

Aan het einde van deze wandelbeschrijving, kijken we nog even naar datgene, wat destijds kort na afloop als eerste indruk bleef hangen in het geheugen: ‘K: Knokke-Heist, Rentranchement, Cadzand. Prachtige goed verzorgde wandeling via duinen, Noordzee en omheen ‘Het Zwin’. Warm en zonnig 28°. J: Mooie tocht doorheen het Zwin, langs Retranchement en Cadzand-Bad. Zonnig en warm.’

104: Zelzate, Zondag 26 juli 2009, 28,5 km. (2035,374 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 26/07/2009, 9060 Zelzate (Oost-Vlaanderen) – 19^de Canisvliettochten, De Kwartels Groot-Assenede, 7-10-14-20-24-30 km. Start: School Maria Middelares. Een grensoverschrijdende en verrassend groene tocht die de wandelaars door het natuurgebied Canisvliet loodst en door de vele en onverwacht groene hoekjes van Zelzate.’ Na afloop schreven we nog dezelfde dag een verslag van onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:48 uur.

“Na een extra korte nacht (drie uur slaap) en vooral wat lome benen, na een avondje Gentse Feesten, trokken we deze morgen toch vol goede moed naar Zelzate. Daar werd door onze wandelclub De Kwartels, de 19^de Canisvliettochten georganiseerd. De inschrijving en start vonden plaats in een schoolgebouw van de Broeders van Liefde, meer bepaald de Campus Sint Laureins te Zelzate. Er kon worden gekozen uit 7, 10, 14, 20, 24 of 30 km. Ondanks de reeds beschreven perikelen, besloten we toch maar de 30 km te wandelen, met een werkelijke afstand van 28,5 km. Het beloofde dus een vermoeiende dag te worden, vooral wanneer de zon haar medewerking zou verlenen. Alvorens van start te gaan, bestelden we uiteraard eerst nog enkele exemplaren van de gekende reuze-éclairs, ondertussen tot ver in de omstreken bekend. Nadien konden we vol goede moed op pad.

We verlieten de plaats van inschrijving, om via enkele woonstraten, de bebouwde kom van Zelzate al heel vlug te verlaten. Kort na het vertrek, staken we een eerste maal de drukke Traktaatweg over, zijnde de verbindingweg tussen België en Nederland. We volgden hier zowat onmiddellijk een deel van de GR5A. Wat verderop volgde dit Grote Routepad een ander traject, doch in de plaats kregen we een parcours van enkele fietsroutes, de LF30b en de LF51 b. De drukke weg ver achter gelaten volgden we rustig te bewandelen polderbaantjes, tussen de reeds hoog opgeschoten maïs en de graangewassen die stilaan hun goudgele kleur aannemen. Wat zigzaggend tussen de velden, hadden we Nederlands grondgebied bereikt. Duidelijk merkbaar altijd aan de aard en kwaliteit van het wegdek. Met een wijde bocht doorheen de akkers, kwamen we terug tot aan de Traktaatweg, om die een tweede maal te dwarsen. Een grenspaal vonden we hierbij op onze weg.

Kort nadien bereikten we voor het eerst het natuurgebied Canisvliet, waarbij onmiddellijk de pracht en de uitgestrektheid van de Canisvlietse kreek kon worden vastgesteld. Een parcourswijzer ‘Heen’, maakte duidelijk dat we hier later op de dag nogmaals zouden wandelen. Het ging vooreerst via een smalle asfaltweg door het natuurgebied, om wat later een links gelegen pad op te gaan dat leidde in de richting van een stukje bos. Een mooie kronkelende dreef ging vooreerst door het bos, later door het opgeschoten riet. Af en toe een stukje grasland maakte het plaatje volledig. Jammer genoeg dienden we dit prachtige en rustige gebied te verlaten, om terug te keren naar de openbare weg. Voor ons bemerkten we een grote rotonde aan de ingang van Westdorpe. De pijlen leidden ons naar de 100 m verder gelegen controlepost in de ‘Landwinkel De Baeckermat’. Na 8,2 km hadden we hier een eerste gelegenheid om iets te nuttigen en even te rusten.

Een ruime boerderij was voorzien van een groot buitenterras en de zon gaf meer dan voldoende aanleiding om hier een beetje buiten, in open lucht ervan te genieten. Na een eerste pauze trokken we op weg, om een kleine lus te wandelen van 3,2 km. We verlieten het erf via de achterdeur en trokken in de richting van het centrum van Westdorpe. Hier troffen we de Krekenroute voor automobilisten die we enkele honderden meters volgden. Echter aan de eerstvolgende drukkere weg, staken we deze over en volgden aan de overzijde een schelpenpad dat ons liet genieten van de ernaast gelegen Molenkreek. Tal van hengelaars keken raar op naar die wandelende Belgen. Na een eindje de oever van de kreek te hebben gevolgd, dienden we een links gelegen klinkerpad op te gaan en dat leidde ons doorheen een gedeelte van de woonwijk. Uiteindelijk bereikten we de overkant van de kreek, om daar dan de andere oever te volgen, terug in de richting van ‘De Baeckermat’, waar we al heel vlug opnieuw een pauze konden nemen.

Een volgende lus welke van hieruit vertrok, had een lengte van 6,4 km. We verlieten het erf via dezelfde weg, om nu in plaats van naar rechts, naar links te volgen. We gingen recht naar de brug over het kanaal Gent - Terneuzen en staken die over. Aan de andere kant van de brug bereikten we Sas van Gent, hierbij een gedeelte van de Krekenroute volgend. Van bovenuit, zagen we rechts de lager gelegen jachthaven van Sas van Gent liggen. We volgden de hoofdweg, om uiteindelijk een rechts gelegen pad op te draaien en omheen de kleine jachthaven te wandelen. De haven mondde uit in het kanaal en hier troffen we het Schepentrekkerspad. Dit pad liet ons de oever van het kanaal volgen, richting Zelzate. Hierbij liepen we onder de brug door, net op het ogenblik dat die diende te draaien om een kanjer van een Russisch vrachtschip door te laten. Zo hadden we nog een onverwachte bezienswaardigheid op de koop toe. We volgden verder de promenade tot aan de oude sluis, waar enkele oude schepen voor anker lagen. De datum op het schip, verwees naar eind achttienhonderd.

Via enkele oude kleine bruggetjes bereikten we de overkant van de sluis en de hoofdweg doorheen Sas van Gent. Hier trokken we voorbij het monument van de ‘Schepentrekker’ en vonden verderop enkele oude kanonnen, met de loop gericht naar de havenmond. Een kleine winkelstraat leidde ons naar enkele trappen, die uitgaven op de grote weg, richting brug over het kanaal. We staken opnieuw de brug over, om aan de overkant de trappen af te dalen, in de richting van de andere oever van het kanaal Gent - Terneuzen. We bevonden ons opnieuw in Westdorpe en volgden dit keer een tijdje de oever van het kanaal, in de richting van Zelzate. Wat verderop verlieten we deze oever, om links opnieuw het natuurgebied Canisvliet binnen te wandelen. Opnieuw troffen we een breed pad dat ons tussen enkele rietkragen en lage bosgebieden leidde, terug in de richting van de ons reeds bekende rotonde. Wat later hadden we een laatste keer controle in de reeds gekende Landwinkel. Even tijd om wat te genieten van de zon op het terras.

We verlieten voor het laatst het erf aan de achterzijde om de weg opnieuw links te volgen, dit keer rechtstreeks naar de grote rotonde. Achter de rotonde vonden we opnieuw de gekende GR5A en deze bracht ons naar het natuurgebied Canisvliet. Hier volgden we echter een variante van het Grote Routepad en dat leidde ons vooreerst door een klein stukje bos, om ons te laten aankomen aan de oever van de Canisvlietse kreek. Hier konden we pas echt de uitgestrektheid van dit watergebied vaststellen. In de verte zagen we wandelaars de oever volgen. We volgden geruime tijd de omtrek van de kreek, af en toe door een stukje bos trekkend, bij wijlen een graspad volgend en soms via een pad de akkers doortrekkend. Later bereikten we de andere kant van de kreek en troffen er het bordje ‘Terug’ aan. Hier waren we deze ochtend reeds voorbij gekomen. Een kruispunt verder, draaiden we naar rechts, terug in de richting van het kanaal. Ondertussen hadden we Nederland verlaten en bevonden we ons opnieuw op het grondgebied van Zelzate. Het weggetje bracht ons tot aan het verderop gelegen industrieterrein. We wandelden langs enkele bedrijven, om uiteindelijk aan te komen in een stukje park van Zelzate. De andere kant mondde uit aan de brug van Zelzate, momenteel buiten gebruik wegens herstellingen.

We staken de weg over en volgden aan de overkant een pad, evenwijdig met het kanaal. Deze weg deed ons wandelen in de richting van het PC Sint Jan Baptist. Alvorens het domein binnen te wandelen, maakten we eerst een grote toer omheen het uitgestrekte terrein van deze instelling. Tenslotte bereikten we toch de laatste controlepost binnen het centrum. Na een etappe van 8,3 km waren we wel even aan rust toe. Ondertussen begonnen we de beentjes te voelen, maar ook het gebrek aan nachtrust. Na een laatste verfrissing trokken we op weg voor het laatste deel van de wandeling, slechts 2,4 km ver. Dit gedeelte leidde ons nogmaals doorheen het park, om uit te komen ter hoogte van de kerk van Zelzate. Al heel vlug bereikten we de plaats van vertrek en dat was niet veel te vroeg zullen we maar zeggen. Het zich laten neervallen op een stoel kan zalig aanvoelen. De rest van het verhaal: nog even een glaasje bruisend water, de eclairs ophalen en huiswaarts. Eén zaak is zeker, vanavond wordt het beslist niet laat... geeuuuuw!!!”

Een blik in onze wandelboekjes mag aan dit verhaal niet ontbreken. Ziehier wat toen, na afloop van de tocht, als eerste indrukken werden neergeschreven: ‘K: Zelzate, Canisvliet, Sas van Gent, Westdorpe. Mooie natuur, kanaal Gent-Terneuzen en de Canisvliet kreek. 28° ; J: Tocht doorheen Canisvliet en met bezoek aan Westdorpe en Sas van Gent. Langsheen het kanaal Gent naar Terneuzen. Mooi zonnig wandelweer. Vandaag de honderdste wandeling sedert aansluiting bij een wandelclub.’

103: Ruisbroek, Dinsdag 21 juli 2009, 24,14 km. (2006,874 km.)

Deze wandeling werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Dinsdag – Mardi, 21/07/2009 – 2870 Ruisbroek (Antwerpen), Herdenkingstocht 33 jaar Waterramp – Tussen dijk en achterland, 5-10-15-20-25 km. Wandel mee Ruisbroek vzw. Start: De Nieuwe Ark. Rustige landelijke wegen en Domein Ter Zielbeek, polder van Bree, natuurgebied Prayon nv en plaats van dijkbreuk.’ Na afloop schreven we nog diezelfde avond een relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:24 uur.

“Vandaag, op de nationale feestdag, trokken wij naar Ruisbroek, in de provincie Antwerpen. Daar vond de ‘Herdenkingstocht 33 jaar Waterramp - Tussen Dijk en achterland’ plaats. De organisatie was in handen van vzw Wandel Mee Ruisbroek. De startplaats was gelegen in de Vrije Basisschool De Krinkel in Ruisbroek Dorp. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 5, 10, 15, 20 of 25 km. Wij kozen vandaag voor de langste afstand, in werkelijkheid 24,140 km. Reeds op weg naar Ruisbroek, kregen wij op de autosnelweg de eerste regendruppels te verwerken, dus vreesden wij voor het ergste. Echter, naarmate wij dichter bij de startplaats kwamen, begon de zon volop te schijnen. Het zou dus een warme en zwoele wandeldag worden, zo had men het immers in het weerbericht voorspeld. We vonden een parkeerplaats in de nabijheid en trokken naar de school. Na de inschrijving en een hapje, trokken wij op weg.

We verlieten de school, om via de weg naar Puurs, de bebouwde kom te verlaten. Wat verderop sloegen wij rechts een smalle weg in en die leidde al heel vlug tussen de velden. De weg ging over in een grindpad en verliep richting Eikse Amer. Eenmaal doorheen deze wijk, vonden wij een pad, dat verliep over de aldaar gelegen dijken. Links en rechts zagen wij beneden akker- en weilanden. Af en toe een kleine kronkelende waterloop. Dit prachtig stukje rustige natuur achter ons gelaten, kwamen wij aan ter hoogte van de spoorweg. We volgden deze spoorweg langsheen een betonnen pad, richting Boom. Een oneindig lange strook tekende zich af voor ons. Hierlangs druk fietsverkeer, omwille van de aanwezigheid van de Aspergeroute, zoals wij later zouden bemerken. Een heel stuk wandelen verderop, dwarsten wij de spoorweg, waarna enkele landelijke wegen elkaar opvolgden. Hierlangs ging ook de Scheldeland autoroute. Korte tijd later echter, verlieten wij opnieuw de openbare weg om een veldweg te volgen in de richting van het station Ruisbroek - Sauvegarde. Eenmaal daar aangekomen, volgden wij opnieuw een stukje de spoorweg, tot zich een nieuw stukje natuurgebied aankondigde.

Via enkele kronkelende paadjes, kwamen wij na 9,5 km aan op de eerste controlepost, gelegen in het Sportlokaal Jonge Beloften. Vermits de terrasjes van het café buiten reeds volzet waren, dienden wij genoegen te nemen met een plaats binnen in de zaak. Tijd dus voor een hap en een drankje. Na deze pauze, dienden wij een kleine lus te bewandelen in de omgeving, waarna we opnieuw op dezelfde plaats een tweede controle zouden hebben. Deze lus verliep vooreerst gedeeltelijk doorheen de aanpalende wijk, waarna wij opnieuw de vrije natuur konden verkennen. Deze keer kregen wij een lange kronkelende veldweg te verwerken die ons bracht langsheen een stukje bos en wat verwilderde natuur. Uiteindelijk kwam deze weg ook uit op een spoorweg, die we alweer een tijdje dienden te volgen. Na enkele woonstraten, belandden we aan het Sportlokaal Jonge Beloften. Ondertussen waren de temperaturen al hoger opgelopen en dat was te bemerken aan de wandelaars, bij wie sommigen het zweet op het aangezicht stond. Tijdens het nuttigen van een verkoelend drankje, zagen wij op het schema dat we ondertussen reeds 14,640 km hadden afgelegd.

Na een nieuwe rustpauze, gingen wij op weg. Dit keer verlieten wij het café naar links om wat verderop het monument ‘De Waterhoek’ aan te treffen. Hier konden wij tot onze verbazing zien, hoe hoog destijds het water heeft gestaan na de dijkbreuk. Vervolgens gingen we het ernaast gelegen Parkdomein Hof ter Zielbeek binnen. Hier bevindt zich een Maria-grot. Gelet op het aantal brandende kaarsjes, kan deze grot toch op veel bezoekers rekenen. Wij wandelden het park door, om dit achteraan te verlaten via een klein bruggetje. Opnieuw kwamen wij terecht in een prachtig stuk natuurgebied. Volgens kenners uit de streek zou het gaan om de polders van Bree. Tussen hoge rietkragen slingerde het wandelpad verder. Af en toe volgde een stukje verhoogde dijk. Dit gebied bracht ons tot aan de nabijgelegen autosnelweg en de Jesco Auto training school. Achter dit terrein wachtte ons wat klimwerk, dat gelukkig vlot verliep, dankzij de aangebrachte touwen bezijden het pad. Boven gekomen, volgde een stuk weelderige plantengroei, met nog net een pad, breed genoeg voor één wandelaar.

Dit pad eindigde ter hoogte van een lager gelegen klei-schietstand, zoals later zou blijken, ging het hier om de Klein Brabantse Shooting Club. Hier volgde een laatste controle tijdens de wandeling. We waren 18,530 km ver en konden hier even uitrusten en genieten van een frisdrankje. Na dit laatste oponthoud, vervolgden we onze weg, doorheen een nieuw natuurgebied, in de nabijheid van de firma Prayon. Zo volgden diverse paden en veldwegen elkaar op. Enkele watergebieden konden links en rechts van het traject worden opgemerkt. Plotseling, opgedoken uit het niets, lag hij daar... de Rupel. Van nabij kan je pas bemerken tot wat zo een stroom in staat is en dat ze daar in Ruisbroek kunnen over meepraten, dat staat vast. Langs een fietspad langsheen de Schelde, vonden we de oude bekende Aspergeroute terug. Deze bracht ons tot aan een laatste stukje natuur en zo kwamen we terug in de bewoonde wereld.

Enkele woonstraten, waarlangs het Ruisbroekpad verliep, brachten ons tot aan de kerk van Ruisbroek. Hier konden we nog een laatste foto nemen van het monument ‘De Redder’ en daarna ging het richting aankomst. Een frisse...tegemoet. Vandaag hebben we het grootste gedeelte van de dag kunnen doorbrengen in prachtige natuurgebieden, waar het zalig was om te wandelen. Een aanrader zeker om nog eens terug te keren in de streek. Al bij al konden wij vandaag getuige zijn van een verzorgde en prima georganiseerde wandeling. Met dank aan de organisatie voor een prachtige wandeldag. Op weg naar huis konden wij nog eens de kracht van het water ervaren, toen een kanjer van een onweer ons overviel op de R4 omheen Gent. Bij momenten waren de hagelstenen dermate groot, dat wij vreesden voor onze voorruit. Uiteindelijk raakten wij toch veilig thuis.”

We sluiten dit wandelverhaal af, met de weergave van datgene, wat na afloop werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Natuurgebied, polder van Bree, park Zielbeek, de Vliet en bres, Prayon natuurgebied. Kalme wandeldag, 32°. J: Tocht doorheen Ruisbroek en omgeving. Herdenking 33 jaar waterramp. Onweer op weg naar huis. Tussen dijk en achterland. Mooie natuurgebieden. Zonnig en warm!!’

102: Westende, Zondag 19 juli 2009, 22,1 km. (1982,734 km.)

Een tocht in Westende, aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche 19/07/2009, 8434 Westende (West-Vlaanderen) – Beach Walk, 7-14-24 km. Spoetnikstappers. Start: Gemeenteschool. Een mooie wandeling aan de kust met strand, duinen, polders, natuurreservaat. Na de wandeling kunt u genieten door deel te nemen aan ons mosselfestijn, u aangeboden aan clubprijs. Voor dierenliefhebbers 3 km strand.’ Na afloop van de trip, schreven we een relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:13 uur.

“Gisteren kon je al spreken van een strakke wind, vandaag zijn we pas echt goed uitgewaaid. De reden hiervoor is niet heel ver te zoeken. Deze ochtend trokken we immers naar Westende, om daar deel te nemen aan de ‘Beach Walk’, ingericht door de Spoetnikstappers. De wandeling ging van start in de gemeenteschool ‘De Duinpieper’ te Westende. Er kon worden gekozen uit een te wandelen afstand van 7, 14 of 24 km. We opteerden vandaag voor de langste afstand, in werkelijkheid 22,1 km. Alvorens van start te gaan, konden we zien dat er slechts twee controleposten waren ingericht, de ene na 8,4 km, de tweede na 17,9 km. Na een broodje en een koffie trokken we op weg. We verlieten de gemeenteschool en volgden naar links een drukke weg in de richting van de zeedijk van Westende. Aan de kant van de weg bemerkten we talrijke aanduidingen van routes die te volgen waren: de LF1A Kust Fietsroute, de Route Freddy Maertens en het Bamburg pad.

Enkele honderden meters verder, ter hoogte van de drukke kustweg, bevond zich een eerste splitsing. Hier dienden we tweemaal voorbij te komen, een eerste keer dienden we de baan over te steken, de tweede keer de weg te volgen naar rechts, richting zeedijk. We staken dus de drukke weg over en volgden een eindje de Milieu route. Deze bracht ons tot aan de zee. Hier gingen we naar links in de richting van het strand Sint Laureins. Ondertussen zagen we dat de lucht zich donker begon te kleuren en niet veel verder dienden we onze regenpakken aan te trekken. Juist op het moment dat we de dijk verlieten en naar rechts afdraaiden om het strand op te gaan, gingen de hemelsluizen open. We dienden dan het strand naar links te volgen in de richting van Nieuwpoort, dit met de wind op kop en de regen die uit de lucht viel. Niet meteen een manier om vlot vooruit te komen.

We volgden gedurende enkele kilometers het strand, terwijl we konden zien dat het hoog tij aan het worden was. Wat verder kwamen we aan een zone die was gemarkeerd als gevarenzone bij schietoefeningen. Grote verbodsborden gaven aan dat dit deel van het strand niet altijd toegankelijk was. Hier bevond zich tevens het Strandreservaat ‘De IJzermonding’. In de verte zagen we reeds enkele boten uitvaren. Het strand volgend bereikten we de plek waar de IJzer uitmondt in zee. Hier voelden we de wind nog heviger te keer gaan. We dienden noodgedwongen naar links te gaan om de oever van de IJzer te volgen. Zo betraden we het Vlaams Natuurreservaat ‘De IJzermonding’. Tussen enkele weilanden en schorren door, volgden we de omheining van het kwartier Lombardsijde. Hier bevindt zich immers het 14^de Regiment Luchtdoelartillerie. Eens voorbij deze kazerne, staken we de kustbaan over en volgden de Milieuroute, in de richting van het strand van Sint Laureins. Daar hadden we een eerste controle in ‘Calidris Beach’. Tijd voor een pauze, want de inwendige mens begon zich te laten voelen.

Na deze eerste pauze, vervolgden we onze wandeling. We verlieten Calidris Beach en staken meteen de kustbaan over. We volgden nu het Polderpad en de Kust Fietsroute LF 1b. Aan het eerstvolgende kruispunt bevond zich een nieuwe splitsing, waar we ook later nog een tweede keer dienden voorbij te komen. De eerste maal gingen we hier rechtsaf, om kris kras doorheen een aldaar gelegen villawijk te stappen. Tal van wandel- en fietspaden volgden hier elkaar op: de Route Freddy Maertens, het Bamburgpad, het Yselandpad, de Westhoek Route, enz. De tocht leidde ons uit de wijk en via enkele landelijke wegen, trokken we in de richting van enkele windturbines die in de verte zichtbaar waren. Aldaar bemerkten we dat het hier ging om het Solar Park. Drie grote windturbines, omgeven door ontelbare zonnepanelen. We gingen omheen het park, om te arriveren aan het erachter gelegen kanaal Plassendale - Nieuwpoort. We volgden de rechteroever van het kanaal in de richting van Nieuwpoort.

Gekomen aan het sas van Nieuwpoort, staken we de weg over en volgden hier een eindje de GR5A, in de richting van De Panne. Tevens een deel van het traject van het Koolhof Wandelpad. Om de hoek bemerkten we het grote monument van Koning Albert I. Na enkele foto's te hebben genomen, vervolgden we onze weg, in de richting van de jachthaven. Aldaar konden we een blik werpen op honderden aangemeerde motorjachten en zeilboten. Langs de haven ging het verder richting kerk van Lombardsijde. We herkenden hier de Route Freddy Maertens en de Milieuroute. Net alvorens het centrum van Lombardsijde te bereiken, dienden we noodgedwongen naar links een weg te volgen, in de richting van de plaatselijke golfclub. Via enkele landelijke paden, bereikten we de kustbaan, om een tweede keer rust te nemen in Calidris Beach. Tijd voor een verfrissing dus. Ondertussen hadden we ons kunnen verlossen van de regenpakken en was de zon beginnen schijnen.

De wind scheen nog in kracht toe te nemen. Het laatste deel van de wandeling vatten we opnieuw aan ter hoogte van de drukke kustbaan. We staken deze over en troffen er de splitsing aan van eerder deze dag. Dit keer namen we de linkerrichting en kwamen wat later voorbij de plaats waar we deze ochtend waren van start gegaan. We volgden dezelfde weg als voorheen na de start en kwamen enkele honderden meters verder aan de splitsing welke we deze ochtend reeds waren gepasseerd. Dit keer dienden we rechts aan te houden en deze weg leidde ons naar de zeedijk van Westende. Nu dienden we ons langsheen de winkels en terrassen een weg te zoeken tussen de vakantiegangers, om op die manier de dijk af te wandelen tot aan het gekende VT4 hotel. Tal van toeristen namen hier de tijd om dit gekende gebouw te fotograferen. Wat verderop sloegen we een doorsteek in, doorheen de duinen en belandden op een weg, evenwijdig gelegen met de kustbaan. Deze weg verliep tussen de vakantiehuizen, in de richting van de eindstreep.

Al bij al was dit een mooie wandeling, doch ons inziens werd er te weinig beschikbaar duinengebied bewandeld en ging het traject vaak te veel door villawijken en daar heeft een wandelaar geen boodschap aan. In elk geval hebben we toch genoten van een dagje aan zee, ondanks het minder aangename weer. Helaas kan ook de organisatie daarvoor niet borg staan. Na de wandeling deden we ons nog te goed aan een pannenkoek, doch lieten het mosselfestijn aan ons voorbij gaan.”

Een korte verwijzing, naar datgene wat na afloop van de wandeltocht werd toevertrouwd aan de wandelboekjes, sluit het verhaal van deze wandeling stilaan af. ‘K: Sterke wind! Strand, wijken, zeedijk. Eerste stuk was goed. De rest werd vervelend. Kon beter. Regen. J: Tocht vanuit Westende, langs het strand, de IJzermonding, Lombardsijde en de jachthaven van Nieuwpoort. Tot slot de zeedijk van Westende zelf.’

101: Sijsele, Zaterdag 18 juli 2009, 18,58 km. (1960,634 km.)

Een georganiseerde wandeltocht, welke voorheen in de wandelgids Marching werd aangekondigd als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 18/07/2009, 8340 Sijsele (West-Vlaanderen) – Op stap door Ryckevelde, 6-12-18-24 km. Wandelclub Roal Benti. Start: Feesttent KLJ. Prachtige natuurwandeling door dreven en bossen. Ryckevelde op zijn best. Het oude Male herbergt een geschiedenis waarvan het begin zich situeert in de vroege middeleeuwen. Een aanrader in uw agenda.’ Na afloop schreven we het navolgende relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, op zaterdag 18 juli 2009, omstreeks 17:48 uur.

“Na de opgelopen kwetsuren van de voorbije weken en de daarmee gepaard gaande verplichte rust, waren we vandaag hoopvol gestemd om opnieuw te gaan wandelen. Deze morgen vertrokken we dan ook richting Sijsele, gelegen in West-Vlaanderen. Daar werd immers door de wandelclub Roal Benti, een wandeltocht ingericht onder de titel ‘Op stap door Ryckevelde’. Reeds bij het vertrek voelden we een strakke wind en op weg naar de plaats van inschrijving, vielen de eerste regendruppels. Het beloofde een dag te worden in mineur. Ter plaatse aangekomen vonden we een parkeerplaats op een daarvoor voorziene weide, in de onmiddellijke nabijheid van de opgerichte feesttent van de KLJ. Er kon worden gekozen uit de afstanden 6, 12, 18 en 24 km. Gezien we tijdens het verloop van de wandeltocht zouden bekijken hoe het ons verging, zouden we later beslissen welke afstand we zouden wandelen. Na een hapje en een koffie, gingen we op weg.

Bij het verlaten van de feesttent, bemerkten wij reeds dadelijk een eerste splitsing. Hier stelden we vast dat we naar links dienden te gaan, waar zowel voor de 18 als de 24 km, er tweemaal in die richting diende te worden gewandeld. Wat verderop staken we de drukke steenweg Maldegem - Brugge over, om ons te begeven in de richting van een klein stukje bos. We volgden geruime tijd de rand van dit bos, op een ernaast gelegen asfaltweg. Al spoedig bereikten we het grondgebied van Sint Kruis Brugge, waar we een eerste bezienswaardigheid konden bekijken, de Sint Trudo Abdij van Male. De wandelaars werden gedeeltelijk door het park van deze site gestuurd, om vervolgens via enkele aanpalende straten, een lange kasseiweg in het vizier te krijgen. Deze, op een heerweg lijkende baan, leidde ons terug naar het grondgebied van Sijsele. Al even vlug zagen we de plaatsnaamborden met de vermelding Moerkerke, om een paar honderd meter verder opnieuw Sijsele te zien staan. We bevonden ons hier blijkbaar op de scheiding van enkele gemeenten.

Even verder verlieten we de openbare weg, om via enkele veldwegen aan te komen in een verkaveling. Daar werden enkele straten gevolgd, tot we aankwamen aan het lokaal van de plaatselijke KLJ vereniging. Daar hadden we na 7,02 km een eerste controle. Na een kort oponthoud, trokken we opnieuw op pad. Kort na het verlaten van de controlepost, bemerkten we een splitsing, waar er voor de afstand van 24 km een bijkomende lus diende te worden gewandeld. Het zekere voor het onzekere nemend, besloten we om hier te kiezen voor de 18 km en eventueel morgen een wat langere afstand te wandelen. We sloegen dus een rechts gelegen pad in, dat ons leidde naar de steenweg Maldegem - Brugge. We dwarsten voor een tweede maal deze drukke weg, om aan de overzijde een smalle rijweg te nemen tussen de velden. De wandeling verliep via enkele verkeersarme straten, tussen velden, weilanden en boerderijen. We gingen langsheen een links gelegen maïsveld, terwijl we rechts in de verte zicht kregen op de kerk van Sijsele. Er tussenin lag een weide waar het vee rustig doorging met grazen.

Voorbij het veld bereikten we de kazerne van deze gemeente. We volgden opnieuw de openbare weg en vanaf nu het traject van het Ryckevelde wandelpad en van de Beverhouts fietsroute. Een mooie lange dreef later, bereikten we de feesttent van de KLJ, waar we een tweede controle hadden. Ondertussen waren we 13,91 km ver. Tijd dus voor een hapje en een drankje. Er was aldaar een tornooi minivoetbal van start gegaan en technici waren druk doende met de opbouw van de lichtinstallatie in de feesttent. Na de korte pauze, volgden we opnieuw dezelfde richting als voorheen op de dag, om wat verderop rechtdoor te gaan en een oude spoorwegbedding te volgen. Ook hier troffen we opnieuw de Beverhouts fietsroute aan. Ondertussen kwam de zon te voorschijn en het beloofde dan toch nog een aangename dag te worden.

Hier kwamen we terecht op het mooiste gedeelte van de wandeling. We volgden de oude bedding, links en rechts omgeven door een prachtig stuk bos. We zagen informatie aangaande de lokale Abdijroute en bemerkten bordjes van het Schilderspad. Zoals we verder konden lezen, bevonden we ons nu in het Domein Ryckevelde. Volgens de aangebrachte infopanelen, bevonden we ons zelfs op militair domein. Zo volgden we de ene dreef na de andere, met telkens om de hoek een ander zicht op het prachtige domein. Hier werd duidelijk ook beheerswerk verricht, vooral heideherstel. Af en toe volgden we een zandweg doorheen het bos. Middenin het bos bevindt zich het Maritiem Damage Control Center, ons nog bekend van de televisie. Hier werden immers in het verleden opnamen gemaakt. We gingen omheen dit terrein om het kasteel van Ryckevelde te bereiken. Ook hier werd even de tijd genomen om wat foto's te nemen van dit prachtige gebouw.

Naast het kasteel volgden we een dreef doorheen het bos, om uiteindelijk het Ryckevelde wandelpad te volgen, terug op weg naar de feesttent. We kunnen terugblikken op een geslaagde wandeling, vermits we geen nieuwe kwetsuren hebben opgelopen en blijkbaar min of meer reeds hersteld zijn van de vorige. We hadden zonder moeite de 18,58 km kunnen verwerken en kunnen uitkijken naar een volgende wandeling. De wandelclub had zijn best gedaan om te zorgen voor een afwisselend parcours, duidelijk voorzien van de nodige bewegwijzering. Toen we huiswaarts reden, zagen we dat omstreeks 13 uur, reeds 811 wandelaars waren van start gegaan. Ondertussen scheen volop de zon en kwamen nog steeds nieuwe deelnemers zich aanmelden. Uiteraard kenden we deze organisatie reeds van vroegere wandelingen in de omgeving, een reden om nog eens terug te keren dus.”

Tot slot van deze beschrijving, volgt uiteraard nog een korte weergave, van datgene wat na afloop van de tocht, werd toevertrouwd aan de wandelboekjes. ‘K: Landelijke wandeling. Eerste lus viel mee. Tweede niet! De derde door Ryckevelde en langs het militair domein, was mooi. Hevige wind, zeker geen zomer. Sijsele, Sint Kruis Brugge (Male) en Moerkerke. J: Tocht doorheen Sijsele, Sint Kruis Brugge en Moerkerke. Doorheen het domein Ryckevelde, langs het ‘maritiem damage control center’. Start in feesttent KLJ.’

100: Opbrakel, Vrijdag 10 juli 2009, 22,88 km. (1942,054 km.)

Een wandeling langs ‘Grote Routepaden’, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Na afloop van deze wandeltocht, schreven we een kort verslag inzake de belevenissen onderweg, op vrijdag 10 juli 2009, omstreeks 19:32 uur.

“Vandaag trokken we naar Opbrakel, om daar wandeling 2 uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen te volgen. Deze wandeling gaat van start aan de kerk in Opbrakel en gaat over een afstand van 25,2 km. Er is een verkort traject voorzien van 18,2 km. We vonden gemakkelijk een parkeerplaats aan de kerk en gingen vervolgens op weg. We hadden de medewerking van de zon, maar er stond ook een stevige wind en dat liet zich duidelijk voelen. Vanaf de kerk in Opbrakel volgden we het aangeduide Sadonespad en de Zwalmbronnen wandelroute. Beide trajecten lopen gelijktijdig en verwijzen enigszins naar elkaar. Deze paden leidden ons vanaf de kerk naar beneden, om daar de hoofdweg Brakel - Ronse over te steken. Aan de overzijde van deze drukke weg troffen we een smal asfaltpad aan dat over de Vaanbuikbeek ging en vervolgens uitmondde in een bredere asfaltweg. We volgden deze weg naar rechts tot aan de Gauwinkel, een betonweg die links naar omhoog ging. De weg ging langzaam in stijgende lijn en dat was duidelijk voelbaar zo vroeg op de dag.

Wat verderop sloegen we de rechts gelegen Trekweg in en belandden we op een veldweg, die nadien overging in een smal paadje. Tussen de weilanden door bereikten we, na een nieuwe beklimming, de Kanakkendries. Hier draaiden we linksaf. Het traject dat we tot nu toe hadden gevolgd, kreeg hier het gezelschap van een fietsroute, met name de Teirlinckroute en ook het Sigelshempad. Vanaf nu werd gedurende geruime tijd het Sigelshempad gevolgd en dat betekende in eerste instantie een weg die in stijgende lijn verliep. We volgden dit pad tot aan een straat met de naam Burreken. Deze bracht ons vervolgens tot aan de Perreveldstraat en even later bereikten we de ingang van het Burreken, een beschermd landschap. Aan de ingang van dit domein konden we bemerken dat er een tweetal paden waren uitgestippeld in het bos en de omgeving: de Vuursalamanderroute, aangeduid met blauwe rechthoeken en de Eikelmuisroute, aangeduid met rode vierkanten.

We volgden een sterk dalende weg, vooreerst tussen de nabijgelegen huizen, later overgaand in het bos. Op de eerste splitsing dienden we het rechtse pad te volgen en dit leidde ons tot beneden in het bos, tot aan de Krombeek. We dwarsten echter deze beek niet, doch volgden een rechts gelegen kasseiweggetje naar omhoog. Hier volgden we een gedeelte van de natuurpuntwandeling. Via enkele bochten en kruispunten, stegen we steeds hogerop om uiteindelijk terug de Perreveldstraat te bereiken. Deze weg volgden we nu naar links, in dalende lijn. In de verte zagen we reeds de kerktoren van Zegelsem en daarheen leidde deze weg ons. Alvorens de dorpskom te bereiken, dienden we nog de drukke weg Brakel - Oudenaarde over te steken. Bij het binnenkomen van Zegelsem, bemerkten we een kruidenierszaak met op de gevel een schild van de toeristische dienst. Blijkbaar deed deze handelszaak dienst als infokantoor.

We verkregen er dan ook van de uitbaatster een stempel voor in het wandelboek en namen een lunchpauze op een bank voor haar winkel. Na deze etenspauze gingen we terug op pad. Doorheen het centrum van dit dorp liep ook de Ronde van Vlaanderenroute (114 km) alsook het Geutelingenpad. Vanaf de kerk van Zegelsem volgden we een geasfalteerde kerkwegel, het Kloosterpad, hetwelk ons bracht tot aan de voet van de Leberg, bekend van, jawel de Ronde van Vlaanderen. We beklommen deze berg voor een gedeelte, tot aan de links gelegen Keiweg. Die bracht ons voorbij het Monasterium Mariakluizen. Nadien daalde de Keiweg enorm snel en steil tot aan de Perlinkmolenbeek, om nadien terug naar omhoog te verlopen. De top van de helling lag aan de Perlinkweg en die weg volgend, bereikten we uiteindelijk de Perlinkmolen. Deze blijkbaar oudste watermolen van Vlaanderen bleef werken tot in 1971. Vanaf de molen vonden we een geplaveide voetwegel, die ons leidde naar de Pottenberg, die natuurlijk alweer diende te worden beklommen.

Ondertussen dienden de eerste problemen zich aan bij maatje, met name pijn in de rechtervoet. Er werd in eerste instantie gepoogd om de pijn wat te verzachten, door te veranderen van schoeisel. Even ging het opnieuw wat beter. Via enkele plaatselijke wegen, bereikten we met enige moeite de kerk van Elst. Het dorp is bekend omwille van zijn Geutelingen. Aan de kerk werd een kleine rustpauze ingelast en werd even overlegd, of het nog zin had om met de wandeling door te gaan. Uiteindelijk werd besloten om het nog even te proberen en gingen we verder op weg. Amper terug op weg, ging het van kwaad naar erger. Het lukte nog met enige moeite om een paar straten verder te wandelen, doch het voortdurende stijgen en dalen kostte te veel moeite.

Gezien we in de omgeving van Michelbeke waren gekomen, werd besloten de wandeling, na 17 km, te laten voor wat ze was en via de kortste weg naar het centrum van Michelbeke te stappen. De laatste honderden meters lukte het amper nog om te stappen, doch uiteindelijk bereikten we een bushokje in de dorpskern. Hier werd proviand en drinkwater gedeeld en scheidden de wegen. Terwijl de ene wandelaar met pijn bleef zitten in het bushok, ging de andere de wagen ophalen in Opbrakel. Uiteindelijk lukte het toch om in een mum van tijd, via de kortste weg naar Opbrakel te snellen en het voertuig terug te sturen naar Michelbeke. Zo kwam een voortijdig einde aan deze tweede wandeling over Grote Routepaden. Enkele dagen van rust zijn nu wel van toepassing.”

Ook in onze wandelboekjes werd na afloop van de tocht een korte beschrijving gegeven, met betrekking tot de belevenissen onderweg. ‘K: Opbrakel, Zegelsem, gestopt in Michelbeke wegens pijnlijke voet. Overleefd in een bushokje tot Tub kwam. Tweede GR-wandeling. Op de Ledeberg. J: Wandeling N° 2 uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen, met start in Opbrakel. Tocht via Zegelsem, Elst en Michelbeke. Tocht voortijdig afgebroken omwille van kwetsuur Kathy. Noodgedwongen busreis van aanstaande zondag afgezegd. Een paar dagen rust zijn nu aan de orde! Eerste kennismaking met GR-wandelen is een beetje slecht verlopen. Volgende keer beter.’

099: Schendelbeke, Donderdag 09 juli 2009, 23,3 km. (1919,174 km.)

Een tocht die we destijds hebben afgelegd, op aanwijzen van een zogeheten ‘Dagstappergids’. Dit zijn handige wandelgidsen, meestal gebaseerd op trajecten van Grote-Routepaden. Teneinde een andere vorm van wandelen te ontdekken, waagden we ons dus in juli 2009 aan een eerste beschreven tocht uit de gids Oost-Vlaanderen. ‘s Avonds laat schreven we nog een samenvatting van onze belevenissen, onder de vorm van de hierna weergegeven bijdrage, omstreeks 22:07 uur.

“Vandaag trokken we naar Schendelbeke, een deelgemeente van Geraardsbergen, om daar de eerste wandeling uit de ‘Dagstappergids Oost-Vlaanderen’ even van nabij te bekijken. Deze wandeling verloopt voor een groot gedeelte over het traject van de GR5A Zuid (Wandelronde van Vlaanderen) en de GR512 (Vlaams Brabant: van Geraardsbergen naar Diest). De wandeling bedraagt in totaal 23,3 km, voor wie een korter alternatief verkiest is de totale afstand 18,8 km. Het begin van de wandeling is gesitueerd ter hoogte van jeugdherberg 't Schipken aan de Denderbrug te Schendelbeke. Een locatie waar er voldoende parkeermogelijkheid voorhanden is. Toen we deze ochtend afreisden naar Schendelbeke, kregen we onderweg reeds de zon te zien en het beloofde een prachtige wandeldag te worden. Alvorens van start te gaan aan de reeds vermelde jeugdherberg, verkregen we van de verantwoordelijke een stempel in ons wandelboek.

We wandelden tot aan de brug over de Dender, om juist voor de brug naar links af te slaan. Vervolgens kwamen we op een pad dat evenwijdig liep met de openbare weg en dat we volgden in de richting van Onkerzele. Bovenop de heuvel was de kerk duidelijk te bemerken. Gekomen aan de Volderstraat, dienden we deze weg rechts te volgen. Hier bevonden we ons op de Denderroute Zuid, een route voor gemotoriseerde bezoekers aan de streek. Nadien, aan een electrozaak, dienden we een links gelegen naar omhoog gaand pad te nemen. De eerste veldweg rechts verder naar omhoog, tot die veranderde in een pad. Nadien ging het pad in dalende lijn, om door een klein stukje bos te verlopen. Eens voorbij het bos, namen we een smal pad rechts, om uiteindelijk aan te komen in de Zonnebloemstraat. Aan de overzijde van de weg zagen we het Cultureel Centrum De Abdij. De wandeling vervolgde doorheen dit domein, eerst langs een vijver, vervolgens voorbij het Abtenhuis. Nadien trokken we onder de Sint-Janspoort.

Via enkele kleinere straten bereikten we een eerste keer de Markt van Geraardsbergen. Hier namen we even de tijd om een stempel te halen in de gebouwen van de Administratieve Diensten, alsook in het Bureau voor Toerisme. Een koffie in café De Eendracht op de Markt, gaf ons even de tijd om wat te genieten van het zonnetje en te kijken naar de bezoekers aan de lokale markt. Na dit oponthoud trokken we verder op pad. We gingen vooreerst door enkele kleinere straten, om uit te komen aan de brug over de Dender. We staken de brug over en volgden een van de grote winkelstraten van Geraardsbergen. Wat verder kwam een andere winkelstraat, de Lessensestraat, die werd gevolgd tot aan het Stationsplein. Eens voorbij het station, volgden we een klein paadje, het Goede Vrouwe straatje, tot opnieuw aan de Lessensestraat. Vanaf hier ging het richting parking van de bejaardenflats ‘De Maretak’. Tegenover vonden we de sporthal ‘De Kriebel’. Op het einde van de parking liep een klein pad dat uitgeeft op het jaagpad langsheen de Dender. Vanaf hier bevonden we ons op het traject van de reeds vermelde GR5A.

We volgden het jaagpad naar links, gingen onder de Guilleminbrug door, tot aan het sas van Geraardsbergen. Aan het sas staken we opnieuw de Dender over, om via enkele aanpalende straten, voor de tweede keer de Markt van Geraardsbergen te bereiken. We troffen hier de Ronde van Vlaanderenroute (114 km) en de M-route (55 km) aan, beide voor fietsers. Hier lieten we de kerk links liggen, om via het Boerenhol, verder te wandelen tot aan de gekende Vesten. Gekomen aan de Vesten, ging het nu geruime tijd bergop. Vooreerst een stukje van de vesten, tot aan de rechts gelegen Hooiweg. Hier ging het steil naar omhoog, tot aan het Heilig Hartbeeld. Voorbij het beeld gingen we rechtdoor om uit te komen op de Muur. We gingen terug een stukje naar links, naar beneden, om dan verderop de rechts gelegen trappen te beklimmen, tot we het bekende café 't Hemelrijk bereikten. Na deze stevige klim waren we toe aan een verfrissing en dat kon uitstekend op het terras. Daar hadden we even een praatje met een viertal Nederlanders die afgelopen zondag vanuit Friesland waren vertrokken per fiets naar Santiago de Compostela.

Jammer genoeg bleek de stempel van dit café zoek te zijn en konden we ons wandelboekje niet laten afstempelen. De Nederlanders namen genoegen met een handtekening van één van de kelners. Eens voorbij de Muur, sloegen we linksaf en wandelden in de richting van de aldaar gelegen vijver. Onderweg zagen we de aanduidingen voor de Atembeke route en de Bosberg route. Eens voorbij de vijver volgden we verder het traject van de GR's. Een eerste pad rechts leidde naar de Edingsesteenweg, een tweede pad naar de Brusselsestraat. Daar aangekomen dienden we de wegwijzers te volgen naar de nabij gelegen Wambashoeve. Ondertussen hadden we bemerkt dat de zon was verdwenen en dat de horizon wel erg donker aan het worden was. Even kwam de wind opzetten en wat later voelden we een eerste druppel. We hadden nog juist de tijd om vlug een regenjas aan te trekken, doch even later konden we een ware stortvloed ervaren. Het werd donker, we zagen felle bliksemschichten en hoorden de donder. Meteen renden we naar enkele bomen langsheen het pad, om daar een beetje te kunnen schuilen voor de hevige zondvloed.

Volgens de Dagstappergids kon het traject hier wel eens modderig zijn en moeilijk begaanbaar. Op het einde van de weg zou er zelfs een alternatieve route zijn voorzien. De veldweg waarop we ons bevonden, ging in dalende lijn. Binnen de kortste tijd, veranderde deze weg in een beek. Het water kwam met een sneltreinvaart naar beneden gestroomd en we dienden ons te verplaatsen om niet met ondergelopen schoeisel verder te moeten trekken. Na een half uur schuilen, hield het plots op met regenen. Nu volgde een lange weg van laveren tussen het naar beneden vloeiende water. Uiteindelijk bereikten we het einde van de weg en kwamen op een asfaltweg terecht. Hier troffen we de LF6 Vlaanderen fietsroute. Op het einde van deze weg, veranderde het parcours opnieuw in een modderig pad. Hier volgden we een alternatieve route, aangeduid met Helixwandeling, om door het Domein Karkoolbos te wandelen. Gelukkig bevonden we ons hier enigszins beschut, toen een nieuwe regenvlaag kwam opdagen.

Bij het verlaten van het bos, volgden we een tijdje het Stiltepad West en het Pauwelwandelpad. Deze beide paden leidden ons tot aan de rand van het Raspaillebos. Doorheen dit donkere bos, bereikten we uiteindelijk de top van de Bosberg. Na het bereiken van deze hoogte, dienden we even terug af te dalen via dezelfde weg, om nadien een rechts gelegen pad op te draaien en het bos verder door te wandelen. Wat later bereikten we een betonweg, die we links dienden te volgen. Hierlangs verliep de Denderroute Zuid. Het was ondertussen opgeklaard en het drogen van de kledij kon beginnen. Wat verderop kwam de moeilijkste passage van de wandeling, welke ook zo was aangekondigd in het wandelboek. Een smal pad, links begrensd door prikkeldraad en rechts door een talud, voorzien van metershoge netels en doornstruiken. Hier kostte het enige moeite om dit pad te verwerken. Later volgde nog een lange lijdensweg door grasbermen, een stukje Stiltepad West, tot we gelukkig opnieuw vaste voet konden zetten op een betonweg, de Spekgatstraat. Via enkele gemakkelijk begaanbare plattelandsbaantjes, bereikten we de kerk van Grimminge.

Even tussen enkele huizen door een achterliggend pad gevolgd en we bereikten opnieuw het jaagpad langsheen de Dender. We waren nu op de terugweg en volgden dit pad tot aan het sas van Idegem. Vanaf hier volgden we het jaagpad verder, richting Provinciaal Domein De Gavers. Het pad dat we volgden liep samen met de Dender Waaslandroute en de Reiger wandelroute. Eens de afslag bereikt die leidde naar de Gavers, was het einde in zicht. We liepen nog even een stukje omheen de Gavervijver, om tenslotte opnieuw 't Schipken te bereiken. Al bij al was dit een eerste aangename kennismaking met het fenomeen Grote Routepaden. Terug thuis konden we nog even nagenieten van een heerlijke Mattentaart en zorgen dat alles terug droog is voor een volgend avontuur.”

Ook in onze wandelboekjes voegden we enkele eerste indrukken toe, met betrekking tot deze wandeling in Schendelbeke. ‘K: Eerste GR-wandeling. Schendelbeke, Geraardsbergen. Op de Bosberg en de Muur. Mooie wandeling ondanks de wolkbreuk die alles overspoelde. J: Eerste tocht uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Wandeling vanuit Schendelbeke, via Geraardsbergen, Oudenberg, Bosberg terug naar start. Parcours deels via GR5A en GR512. Onderweg hevige regenbui. Aankoop Gerard in Geraardsbergse winkel.’

098: Mayschoss, Vrijdag 03 juli 2009, 21,75 km. (1895,874 km.)

Een wandeling, tijdens een korte vakantie in Duitsland, in de zomer van 2009. We genoten toen immers van een ons geschonken wandelarrangement, via een zogeheten Bongo. Tijdens één van die dagen tijdens ons vakantieverblijf, legden we een gedeelte af van de ter plaatse geheten ‘Rotweinwanderweg’. Na dit kortstondig verblijf, werd door wandelmaatje het hierna weergegeven relaas geschreven, op zaterdag 11 juli 2009, omstreeks 13:12 uur.

“De eerste dag van ons verblijf, hadden we de Rotweinwanderweg zien aangeduid staan. Deze was goed bewegwijzerd, met geschilderde druiventrosjes op de muren of rotswanden en duidelijke wegwijzertjes, die er gelukkig wel nog hingen. Ook had de dame van de hotelreceptie ons duidelijke uitleg verschaft en goede richtlijnen gegeven. Men kon ten allen tijde dit pad onderbreken, wanneer men er geen zin meer in had. Je ging dan gewoon het eerst volgende dorp, dat in het dal gelegen is binnen en zo kon men dan terugkeren. Het hele traject bedroeg 44 km en liep door tot in Remagen. Wij besloten het te houden tot Ahrweiler, aangezien het parcours door de wijngaarden verliep en best wel eens steil kon zijn. De zon stond hoog aan de hemel en al van na het ontbijt was het al drukkend warm. Nog steeds gewapend met onze plastieken camera en het lunchpakket dat we meekregen, trokken we de weg op.

Het vertrek begon dus aan hotel Lochmühle en we dienden te gaan tot aan het Weinhaus Kläs, om daar linksaf in de richting van de wijngaarden te wandelen. Meteen mochten we al een klim maken tot op het hoogste terras. Het uitzicht op de dalen is werkelijk prachtig te noemen. Voor de minder ervaren wandelaars is deze wandelroute opgedeeld in drie niveaus. Wij namen het hoogste, omdat we dan ook over de kam zouden kunnen wandelen. Aan bankjes en picknickplaatsjes onderweg hadden we geen gebrek. Van tijd tot tijd namen we dan ook even rust, om te kunnen genieten van de omgeving. Bij erkende wandelingen wordt uw wandelboekje afgestempeld na de wandeling. Dit hadden wij natuurlijk niet, maar maatje is daarin zeer vindingrijk en dus vroegen we in de dorpjes waar we kwamen gewoon naar het gemeentehuis, politiebureau of in een hotel naar een stempeltje. Zo hadden we dan toch een souvenir aan onze gemaakte tocht.

Het eerste dorpje dat we bezochten was Rech. Geen bureaus of wat dan ook, maar de hotelier waar we iets bij dronken, was direct akkoord om onze boekjes te vereren met zijn stempel erin. Na de rust klommen we weer omhoog, richting Dernau. Al even klein als het voorgaande en ook hier niets dan enkele wijnhuizen en een kerkje. De pastoor bleek afwezig, dus zochten we het huis van de burgemeester. Het werd ons aangewezen door een vriendelijke dame, doch de burgemeester was niet van dienst en had niets voorhanden om aan het gevraagde te voldoen. Hij verwees ons uit zijn naam naar het wijnhuis recht tegenover zijn privéwoning en na ons aldaar te hebben aanhoord, was stempel twee binnen. Alweer gingen we naar het hoger gelegen wandelpad. Richting Marienthal, de naam staat weergegeven op de flanken die het dorp omgeven. In de verte zagen we de restanten van een oud klooster wenken. Een flinke trap leidde ons naar beneden. In de tuin was een groot gezellig terras gelegen, tussen de ruïnes van deze vesting. Ook hier bekwamen we onze stempel.

Na een verfrissing stegen we weer omhoog, om verder te wandelen. Even verderop, nadat we een klein stukje bos achter ons lieten, kwamen we aan een Aussicht. Een uitzichtpunt dus met de welluidende naam Fischley. Hoe men daaraan komt weten we niet, maar we keken uit over het Ahrtal, dat als een postkaart aan onze voeten lag. Erop volgend nog zo een uitzichtpunt met de naam Bunte Kuh. Bovenop de kiosk stond inderdaad een metalen koetje in de zon te blinken. Al een hele tijd echter zagen we het steeds zwarter worden en het onweer dreigde ons in te halen. Net toen we weer afdaalden, voelden we de eerste regendruppels. Niet voor lang echter, want nadat we een hotel hierboven gelegen en gebouwd in Gaudi-stijl passeerden, klaarde het alweer op. Het bleef drukkend warm en niettegenstaande de enkele buitjes die nog volgden, koelde het zeker niet af. Opnieuw kwamen we aan een stukje bos, dat ons uitgeleide deed, maar merkwaardig was, dat we hier een Regierungsbunker en Dokumentationstätte aantroffen.

Kilometers onderaardse gangen, die in oorlogstijd de kopstukken kunnen beschermen en voorzien van een atoomschuilkelder. We bezochten het echter niet, omdat het niet paste in onze wandeling. We waren nu in Bad Neuenahr-Ahrweiler. Ahrweiler zelf kwam al gauw in zicht. Het bleek een tamelijk grote stad te zijn, met nog enkele oude toegangspoorten. De kasseistraatjes en oude gevels hadden nog een middeleeuws karakter. Een druk winkelcentrum in het hart van het dorp gelegen, trok natuurlijk veel toeristen. Hier vonden we een toeristenbureau, waar de dame onze boekjes afstempelde en we een leuke pin kochten voor op onze pet. Een druiventrosje, zoals de tekens op de muren. We deden nog even een terrasje en verkenden een beetje de straatjes. Van maatje kreeg ik een leuke beer in tiroleroutfit en wanneer je op zijn buik drukt, jodelt hij een vrolijk deuntje.

Aldus was Bongo geboren. Op onze teller hadden we 21,75 km, goed voor 04:41 u stappen, de rustpauzes niet meegerekend. In totaal zetten we 25.898 stappen. We keerden terug met der Zug of trein, men koopt het ticket aan een automaat en aan de hand van nummering geef je aan waar je moet zijn. Tot Mayschoss natuurlijk, dat we op nog geen kwartier weer bereikten. De trein rijdt door het hele Ahrtal ... ook tot Remagen dus. In ons hotel kregen we de allerlaatste stempel en keken we deze keer terug op een geslaagde tocht. Of dat zo zou blijven? U raadt het al, maar dat vertellen we een volgende keer.”

Gelet op het aantal aangebrachte stempels in onze wandelboekjes, bleef slechts weinig ruimte om enkele persoonlijke bevindingen neer te schrijven. Het bleef dus bij de navolgende korte notities. ‘K: Rotweinwanderweg! Mooie wandeling via de wijngaarden! J: Een gedeelte van de Rotweinwanderweg in de Ahr.’

097: Vielsalm, Zaterdag 27 juni 2009, 16 km. (1874,124 km.)

De laatste etappe uit de vierdaagse Mesa 2009. Deze afsluitende wandeltocht ging destijds van start in Vielsalm. Na onze behouden thuiskomst, werd van deze slotetappe een relaas geschreven, op woensdag 01 juli 2009, omstreeks 12:38 uur.

“De laatste etappe van de vierdaagse Mesa 2009, ging van start in Vielsalm. Na een lange verplaatsing per bus vanuit het kamp in Bastogne, bereikten we de startplaats, gelegen aan het Koninklijk Atheneum van Vielsalm. Na de nodige formaliteiten konden we op weg. We verlieten het plein ter hoogte van de school en gingen door het nabijgelegen park in de richting van de hoofdweg door Vielsalm. Bij het bereiken van deze weg, sloegen we linksaf en gingen voorbij het monument ter ere van de gesneuvelde militairen in Belgisch-Kongo. Enkele honderden meters verder hielden we even halt aan het monument ter ere van de Ardense Jagers. Hier waren we vorig jaar van start gegaan voor onze eerste wandeling. Een blij terugzien eigenlijk. Na de nodige foto's trokken we verder in de richting van Rencheux. We staken de Salm over, wat verder de spoorlijn om diezelfde spoorlijn over korte afstand naar links te volgen. Even verderop, sloegen we een rechts gelegen bospad in en veranderde het verloop van de wandeling. We begonnen aan, wat later zou blijken, een lange beklimming door het bos.

Het steile pad kronkelde omhoog, steeds verder het bos in. Het was nog vroeg in de ochtend en het gras voelde nog nat aan. Er hing ook vandaag een nevel over de Ardense hoogten, een restant van de hevige regenbuien van de avond voordien. Vooral in het bos was dit duidelijk te bemerken aan de met dauw bedekte spinraggen in het gras. Ver kon je niet zien, aangezien alles zowat was gehuld in een nevel. Na een lange en vermoeiende klim bereikten we de top van de beboste heuvel. In één van de zijpaden, bemerkten we een omgehakte boom en dat was de ideale plek om even te verpozen en te denken aan de inwendige mens. Na deze korte pauze vervolgden we onze wandeling. Vooreerst ging het min of meer horizontaal verder op de heuvelrug, om vervolgens te beginnen aan de afdaling. In eerste instantie een stukje door het bos, nadien verder over kaal terrein, waar duidelijk aan bosbouw werd gedaan. Spoedig bereikten we de rand van het bos en belandden op een asfaltwegje. We volgden dit naar rechts, langsheen de rand van het bosgebied.

Ondertussen waren we het bord van de 5 km voorbij gewandeld. Het baantje bracht ons tot aan de eerste bevoorradingspost, gelegen op een punt waar enkele wegen uitmondden. We bevonden ons op de Col d'Al Hesse (475 m). Op deze plek konden we kiezen voor een gratis vanillewafel of een peer. Tevens konden hier frisdranken worden aangeschaft. Deze plek was voorzien van enkele monumenten, die we natuurlijk even van dichtbij gingen bekijken. Vooreerst troffen we hier het monument aan ter ere van de strijders in de voorbije oorlog in Korea. In het midden echter werd de ruimte ingenomen door een grote aangelegde ster, met daarop een monument ter ere van de 82nd US Airborne Division, voor geleverde gevechten tijdens het laatste offensief in de Ardennen in december 1944. Na dit oponthoud dienden we onze weg naar links te vervolgen, vermits zich hier de lange en de korte afstand splitsten. De asfaltweg bracht ons geleidelijk dalend tot een wat verderop gelegen veldweg die we links insloegen.

Het ging door het hoog opgeschoten gras dalwaarts, tot we uitkwamen op een asfaltwegje. We volgden het baantje tot beneden, om aan te komen in de Moulin de Sart. Deze straat herbergde een enorme camping. We gingen rechtdoor om nadien de grote baan over te steken en een smalle weg te volgen die opnieuw steil de hoogte inging. Het asfalt maakt even later plaats voor een grindpad, dat ons verder bracht tot aan de rand van een bos. We wandelden een tijdje langsheen de bosrand om later het bos in te trekken. Daar kwamen we aan een tweede bevoorradingspost, waar gratis cake was te verkrijgen. Veel wandelaars namen hier even de tijd om op adem te komen. Na de pauze ging het verder door het bos, zij het dat we nu konden afdalen. Een lang bospad bracht ons terug tot in de bewoonde wereld. Een eerste punt dat we op onze terugweg bereikten was het château Sainte Marie (460 m). Hier was men druk doende met de renovatie van dit prachtige bouwwerk.

We volgden verder de weg dalwaarts om nadien de eerste huizen te bereiken van Salmchâteau (425 m). De openbare weg die ons naar beneden naar het centrum van dit plaatsje bracht, ging bij momenten zeer steil bergaf. We dwarsten opnieuw de hoofdweg naar Vielsalm. Hier werden de wandelaars digitaal vereeuwigd door een fotograaf van Ardenneweb. We ontvingen een kaartje met de nodige gegevens om later de foto te kunnen bekijken. Eenmaal in de dorpskom van Salmchâteau, volgden we de Salm tot aan de spoorlijn. Hier volgden we een tijdje het traject van de GR571. We liepen een tweetal keer onder de spoorweg door, om vervolgens uit te komen aan het punt waar we deze ochtend vroeg de spoorlijn waren overgestoken. Nu verlieten we na deze brug de weg, om via een oude spoorbedding in de richting te wandelen van het station van Vielsalm. Hierachter ligt het mooie meer van Vielsalm, waarlangs we een eindje wandelden. Wat verderop sloegen we rechtsaf, liepen door een weg in uitvoering om vervolgens terug doorheen het park de plaats van vertrek te bereiken.

Op het plein kregen we een slotcontrole en vervolgens een aandenken voor onze deelname aan de vierdaagse. Dit keer geen medaille, maar een sterretje met daarin het cijfer 2. Na een afsluitend drankje, volgde nog een lange terugweg naar de bussen ter hoogte van het station van Vielsalm. Onderweg was het afscheid nemen van bekenden, waaronder Leni, en stil hopen er volgend jaar opnieuw bij te zijn. Op naar de Mesa 2010!”

Ook de afsluitende wandeldag kreeg een plaatsje in onze wandelboekjes. ‘K: Vielsalm de laatste tocht van de Mesa alweer. Vandaag ging het vlot. Zalig blijven die bossen. J: Vierde en laatste dag van de Mesa 2009. Wandeling met start in Vielsalm. Tocht langsheen bossen en mooie valleien. Doortocht van Salmchâteau.’

096: La Roche-en-Ardenne, Vrijdag 26 juni 2009, 14,5 km. (1858,124 km.)

De derde wandeldag, tijdens de vierdaagse Mesa 2009, met start in het bekende La Roche-en-Ardenne. Ook deze tocht werd voorheen niet aangekondigd in de wandelgids Marching. Na afloop van deze vierdaagse, schreven we naderhand een kort relaas aangaande onze ervaringen, op dinsdag 30 juni 2009, omstreeks 08:59 uur.

“Deze ochtend gingen we van start op de Quai de l'Ourthe te La Roche, voor de derde etappe van de mini Mesa 2009. Een wandeling van 14,5 km met een hoogteverschil van 310 m. Reeds bij onze aankomst per bus, heerste er een drukte van belang op dit plein, dat voor de gelegenheid was gevuld met diverse pantservoertuigen van de krijgsmacht. Na onze startstempel, verlieten we het plein en volgden naar links de Ourthe. Aan het eerste kruispunt sloegen we rechtsaf en staken de brug over de Ourthe over. Hier was er reeds de splitsing tussen de beide afstanden. Even verderop, aan het volgende plein, kregen we reeds een tweede controlestempel. Hier gingen we rechtdoor en verlieten de bebouwde kom van het stadje. Na enkele honderden meters wandelen, kwamen we aan de ingang van camping Le Vieux Moulin. Hier verlieten we de weg en sloegen een links gelegen bospad in. Meteen ging het steil omhoog. Via een serpentinewegje stegen we het bos in. Bij het begin van de klim bemerkten we het punt genaamd Petite Strument (250 m).

Hier volgden we het wandelpad in de richting van Buisson (3h25). Toen we de top van de heuvel hadden bereikt en op een open plek aankwamen, werd het de hoogste tijd om een broodje te eten. Nadien vervolgden we onze weg en wandelden op de heuvelkam. Even later bereikten we het Forêt Communale van la Roche. Tussen de lage planten kronkelde het pad verder tot de weg overging in een grindpad en breder werd. Bijna vlak, vervolgde het traject, tot we een asfaltweg bereikten. Deze weg leidde ons tot in het dorpje Hives, alwaar we aan de kerk een kleine pauze namen en wat tijd om foto's te nemen. Voorbij de kerk ging het richting Buisson. We deden dit echter niet via de openbare weg, vermits we wat verderop een links gelegen grindpad insloegen. Dit pad ging in dalende lijn verder tot het punt Panorama Villages de Hives (380 m). Vanaf hier bevonden we ons op het wandelpad Moulin de Wasses (55'). Het pad verliep verder in dalende zin tot we een volgend bos bemerkten en de ervoor gelegen beek. Deze was iets breder dan normaal en had het wandelpad ingenomen. Het was dus even door het water waden om vervolgens het erachter gelegen bospad te nemen.

Dit pad verliep opnieuw naar de top van de heuvel, terug klimmen dus tussen de bomen. Eenmaal de top van de heuvel bereikt, zagen we een open plek, waar een groot gedeelte van het bos was omgehakt. Wat verderop dienden we een steile afdaling te nemen die uitmondde op het punt Moulin de Wasses (325 m). Hier volgden we het grindpad naar rechts, richting Buisson (25'). Nadien ging het via een asfaltweg en die mondde uit in het dorpje Buisson. Hier ook even de tijd voor een korte adempauze, op een bankje op het dorpspleintje. Achter het plein ging de weg verder doorheen een aanpalend bosje en ging het traject de hoogte in. Spoedig bevonden we ons op een grindpad en dat vervolgde tussen de weilanden. De zon gaf reeds veel warmte en dat was te bemerken aan de drinkende wandelaars. Een volgende heuvelrug verborg voorlopig de eerste bevoorradingspost. Hier werden de wandelaars getrakteerd op een ijslolly.

Van rechts kwamen de wandelaars het parcours vervoegen, die vertrokken waren in Houffalize. Na een verfrissende drank gingen we terug op pad. We stapten in de richting van een iets hoger gelegen bos en troffen onderweg het traject van de GR57. We volgden deze route langs de rand van het bos en even later door het bos. Even later bereikten we het punt Seuren (405 m) en kwamen uit de richting Borzée - Bas Hameau. Vanaf nu ging de wandeling in dalende zin tot aan het punt waar we deze ochtend waren vertrokken. We kwamen achtereenvolgens voorbij de aangeduide punten Cresse du Corbeau (325 m), Les Olivettes (300 m). Het pad ging steeds verder en verder naar beneden en dat voelde toch iets gemakkelijker om te wandelen. Juist voor het binnenkomen van de bebouwde kom van La Roche, kwamen we nog even voorbij een publiciteitsstand van Aquarius, waar we werden voorzien van een gratis blikje Lemon. Nadien overschreden we terug de Ourthe en volgden de belangrijkste winkelstraat van het stadje tot aan de Quai de l'Ourthe.

Op de terugweg zagen we nog het prachtige kasteel van la Roche. Aan de aankomst slaagden we er niet in om een zitplaats te bemachtigen, dus dienden we genoegen te nemen met een boordsteen aan de Ourthe. Het was even uitblazen en wachten op de bus, richting kamp van Bastogne. Morgen zijn we toe aan de laatste dag van deze vierdaagse.”

Tot slot geven we in het kort weer, wat destijds werd genoteerd in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: La Roche-en-Ardenne. Mooie wandeling met ferme klimpartij. Even een dipmoment. Stralend weer. Overlijden Jasmine vernomen. J: Derde dag van de mini mesa 2009. Wandeling met start in La Roche-en-Ardenne en doorheen de dorpen Hives en Buisson. Een groot gedeelte gevolgd van de GR57. Op de plaats van vertrek een tentoonstelling van een serie pantservoertuigen. Tijdens de wandeling gratis ijslolly en Aquarius frisdrankje. Zonnig en warm wandelweer. Morgen volgt de laatste dag van onze tweede vierdaagse mesa!’

095: Houffalize, Donderdag 25 juni 2009, 12,5 km. (1843,624 km.)

De tweede wandeldag tijdens de Mesa 2009. Eerder hadden we het over Neufchâteau, vandaag komt Houffalize aan de beurt. Ook deze aflevering uit de bekende vierdaagse, werd niet aangekondigd in de wandelgids Marching van dat jaar. Aangezien we ter gelegenheid van dit wandelgebeuren enkele dagen het huis uit waren, werd pas op maandag, 29 juni 2009, omstreeks 09:44 uur, het hierna weergegeven relaas geschreven.

“Deze ochtend omstreeks 05:30 uur gewekt en de bus genomen omstreeks 06:50 uur, richting Houffalize. Daar namen we vandaag deel aan de tweede etappe van de mini Mesa 2009. Een tocht van 12,5 km met een hoogteverschil van 290 m. We vertrokken dan ook, vergezeld van een stralende zon op de Place Janvier 45, de plaats waar de toeristische dienst is gevestigd. Hier beginnen ook tal van wandelingen voor de bezoekers aan Houffalize. We verlieten het plein en draaiden linksaf om de Ourthe over te steken. Hier volgden we het traject van de GR57. De weg ging, net als gisteren, meteen steil de hoogte in. Niet verwonderlijk, vermits het dorp in een dal is gelegen. De top bereikt, sloegen we linksaf in de richting van de plek genaamd Fin de Ville. De weg veranderde in een grindpad en we vervolgden onze weg tussen de weilanden. Wat later verlieten we het traject van de GR57 en sloegen rechts een veldweg in, vooreerst dalend, nadien terug in stijgende lijn.

Tussen wat opgeschoten struiken door bereikten we een kleine asfaltweg. We volgden die naar links en gingen onder de autosnelweg A26 door. We volgden terug het traject van de GR57. Het parcours verliep vanaf nu in de richting van de plek genaamd La Longue Virée. In het begin wandelden we langs de rand van een bosgebied. Wat later trokken we een klein stukje door het bos zelf, afwisselend dalend en stijgend. Bij het verlaten van het bos kwamen we opnieuw terecht op een asfaltweg, die eerst sterk stijgend en nadien dalend verliep. Wat hogerop zagen we reeds veel wandelaars stappen in de richting van een verder gelegen bos, doch juist ervoor splitsten zich de grote en kleine afstand. Hier verlieten we de asfaltweg en sloegen een links gelegen pad in dat sterk begon te dalen. De GR57 vervolgde zijn weg naar het hoger gelegen bos. Wij bevonden ons op een holle weg, die enorm sterk begon te dalen.

Het pad bestond deels uit keien en deels uit rotsen. Een beetje voorzichtigheid was hier wel op zijn plaats. Uiteindelijk arriveerden we beneden op een asfaltweg, waarnaast de Ourthe verder kabbelde. Hier bemerkten we dat we een deel hadden gevolgd van de Promenade du Pont du Suhet. We namen even de tijd om een broodje te eten in het gezelschap van een Nederlandse wandelaarster. Later zouden we haar beter leren kennen als Leni. Na deze korte pauze, vervolgden we naar rechts de weg welke naast de Ourthe was gelegen. Even later sloegen we een links gelegen pad in, waar we via een brugje de Ourthe opnieuw overstaken. We trokken het bos in via een steil pad. Nadien was het pad te steil om te bewandelen en waren touwen aangebracht om zichzelf naar boven te trekken. Hier ontstond een kleine file en was het even aanschuiven.

De rotsen waren erg glibberig en nat en daardoor werd het tempo even gebroken. Na deze klimpartij volgde nog een tweede steil bospad, dat diende te worden beklommen zonder hulpmiddelen. Uiteindelijk bereikten we een open plek in het bos, waar we werden voorzien van gesneden sinaasappelen. Ook namen we de tijd voor een drankje en werden de waterflessen aangevuld. Na de bevoorrading, sloegen we linksaf, terug het bos in. Hier verliep het parcours terug samen met de GR57. Na de voorbije beklimmingen volgde nu een lange afdaling door het bos. We bemerkten het punt Pont du Suhet (320 m). Het voorbije deel van de wandeling had deel uitgemaakt van de Promenade de Nabiselle. We volgden de Promenade de Suhet, alweer de hoogte in. Via het traject van de GR57, gingen we onder de autosnelweg A26 door en volgden een breed wandelpad tot aan het punt A Suhet (335 m). Wat verder volgden we een tijdje een kleine betonweg, om nadien terug naar rechts af te slaan en een stijgend pad te volgen, doorheen het bos.

Het bos gaf uit op de grote weg, welke we een klein stukje volgden, om enkele honderden meters verder, rechts het bos opnieuw in te gaan. We bemerkten de rand van het bos en zagen de eerste huizen van Houffalize. Hier kregen de wandelaars een Arctic waterijs, die met veel zin werd gesmaakt. De weg ging nu steil naar beneden, we bevonden ons immers op de gekende Rue St Roch. We volgden dit smalle baantje naar beneden, tot aan de Place waar zich de Duitse Panther tank bevindt. Deze tank maakte destijds deel uit van de 116^de Duitse Panzerdivision, gekend uit de slag om de Ardennen. Aan het tankmonument sloegen we linksaf, om het traject van de GR15 te volgen tot aan de Place Janvier 45. Hier konden we terecht voor de eindcontrole en na een verfrissend drankje, op zoek naar de bus en terug naar het kamp van Bastogne. De Mesa 2009 was reeds halfweg en nog steeds de zon van de partij.”

Tot slot laten we even meekijken in onze wandelboekjes, teneinde te vernemen wat we destijds na de tocht daarin noteerden. ‘K: Zon! Mooie lus in en rond Houffalize. Heel mooi van natuur met de bebloemde bermen en bossen. Ferme klim met touwleuning. Good shape! J: Tweede dag van de mini mesa 2009. Wandeling met vertrek in Houffalize. Tocht doorheen de uitgestrekte bossen, af en toe sterk stijgend en dalend. Het gekabbel van de Ourthe, de rust en de uitdrukkelijke aanwezigheid van de zon. De tekenen van besparing zijn duidelijk: geen routeplannen in kleur, geen stickers van de vierdaagse, pendelbussen van mindere kwaliteit. Maar ach, we genieten er toch van.’

094: Neufchâteau, Woensdag 24 juni 2009, 16 km. (1831,124 km.)

De eerste wandeldag tijdens de Mesa 2009, dit is een vierdaagse wandeltocht, te vergelijken met de Vierdaagse van de IJzer, maar dan de zogeheten Waalse tegenhanger. Dit gebeuren werd ruimschoots op voorhand aangekondigd via diverse media, doch werd niet opgenomen in de wandelkalender Marching. Deze vierdaagse tocht begon destijds op woensdag en eindigde op zaterdag. Na afloop en natuurlijk een behouden thuiskomst, schreven we het relaas van de eerste wandeldag tijdens de Mesa 2009 op zondag, 28 juni 2009, omstreeks 11:29 uur.

“In deze plaats, in het hart van de Ardennen, gelegen aan het kruispunt van de autosnelwegen E411 en E25, ging de eerste etappe van start van de Mesa 2009. Dit jaar was het onze tweede deelname aan deze vierdaagse. Net zoals vorig jaar, toen we voor het eerst kennis maakten met de wandelsport, kozen we voor de mini versie. Volgend jaar hopen we de uitdaging aan te gaan om de 4 x 32 km te wandelen. Dit jaar verblijven wij voor de duur van de Mesa in het kamp van Bastogne, gevestigd in het aldaar gelegen Koninklijk Atheneum. Gelet op de dagelijkse verplaatsingen per bus, naar de startplaatsen, werden wij deze morgen reeds om 04:30 uur gewekt. Na een vroeg ontbijt, dienden wij om 06:15 uur de bus te nemen naar de startplaats in Neufchâteau. Ter plaatse aangekomen, kregen wij een controlestempel op de startplaats, gelegen aan de Rue du Moulin.

Na de start verlieten wij de openbare weg en trokken meteen het Bois d'Ospau in. Via een steil bospad wonnen wij snel aan hoogte. Niet evident om 's  morgens vanaf 7 uur de reserves te moeten aanspreken. Met nog wat stramme benen na de tocht van afgelopen zondag, ging het in het begin wat moeilijk. Zo goed en zo kwaad het ging, trachtten wij de anderen te volgen en bereikten zo de rand van het bos ter hoogte van de Ferme du Bois d'Ospau, gelegen op 450 m hoogte. Nadien volgden wij vanaf dit punt een wandelpad aangeduid door middel van rode rechthoeken. Dit pad ging vervolgens nog wat aan hoogte winnen en verliep tussen de weilanden. Links en rechts waren prachtige valleien te bemerken. De zon deed haar uiterste best en het zou een prachtige wandeldag worden. Even verder bereikten we een kruising, alwaar een Duits monument was aangebracht.

Dit monument herinnerde aan de zware verliezen, zowel bij de Duitsers als Fransen tijdens de hevige gevechten in augustus 1914. Het monument werd uitgevoerd in leisteen en werd omgeven door twaalf linden. Op hetzelfde kruispunt werd een gedenkplaat aangebracht voor een wandelaar die daar 100.000 km had overschreden. Na het bekijken van het monument vervolgden we onze weg. Het parcours verliep verder tussen de weilanden en ging in eerste instantie afwaarts, om kort nadien opnieuw te stijgen. Op die wijze bereikten we het gehucht Nolinfaing. Hier werd onze aandacht getrokken door een 19^de eeuwse wasplaats. (1885) De wasplaats lag in de directe omgeving van de drinkplaats en de overdekte bron. Deze wasplaats werd gebruikt tot ongeveer 1970. De weg verliep verder in dalende lijn, waar geruime tijd de rand van het bos werd gevolgd.

Uiteindelijk trokken we Le Gros Bois in, waar we na ongeveer 5 km een eerste keer bevoorrading kregen in de vorm van een vanillewafel en waar we de lege waterflessen konden omruilen tegen volle exemplaren. We maakten van de gelegenheid gebruik om op een stapel boomstammen een broodje te nuttigen en een cola te drinken. Na dit leuke oponthoud in het zonnetje, midden het bos, trokken we verder op pad. We volgden de bospaden, af en toe opwaarts, af en toe in dalende zin, tot we een asfaltweg bereikten. Hier splitsten zich de lange en de korte afstanden. De wandelaars van de mini mesa kregen hier een controlestempel en sloegen rechtsaf, terug het bos in. Een eindje verderop in het bos, werden we getrakteerd op een lekkere appel. Hier ging het parcours naar rechts en bovendien sterk dalend. Wat verderop dwarsten we een asfaltweg, juist op de grensscheiding van de gemeenten Montplainchamps en Straimont. Uiteindelijk verlieten we wat verderop het bos, waarbij het bospad overging in een breed grindpad.

Dit pad leidde ons door het gehucht Grapfontaine. Vermits dit gehucht in een dal was gelegen, ging het nadien terug steil bergopwaarts. We volgden hierbij de Promenade des Vannettes. Hierna bereikten we het baken Malhomme, gelegen op 390 m hoogte. Wat later kregen we een smal steil pad te verwerken dat ons leidde tot aan het bord 30 km, voor diegenen die de grote Mesa wandelden en hetzelfde traject volgden op een later tijdstip. Nadien verliep de weg in dalende zin, gedeeltelijk door het bos, om tenslotte aan te komen aan Camping du Lac (410 m). Hier werden we beloond met een prachtig zicht. Nadien wandelden we rustig verder, langs de Moulin Klepper naar het eindpunt. Hier konden we een blik werpen op een pas gelegde brug van de genietroepen, waarop de eindcontrole plaats vond. De etappe van vandaag bedroeg in totaal 16 km met een totaal hoogteverschil van 300 m. Na een afsluitend drankje ging het met de bus terug naar het kamp waar een verfrissende douche van harte welkom zou zijn. Morgen volgt immers een nieuwe dag.”

Teneinde dit wandelverhaal af te sluiten, volgt zoals steeds een overzicht van datgene, wat na afloop in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Zon! Mini-Mesa. Dag 1 Neufchâteau. Enkele asfaltwegen, maar veel bos. De panorama’s zijn een parel. Een hoogteverschil van 300 m. Enkele herdenkingsmonumenten trokken de aandacht. Goed gegaan! J: Eerste tocht van de Mini-Mesa 2009. Wandeling van 16 km met start in Neufchâteau. Verder doorheen bossen en velden langsheen Nolinfaing, Montplainchamps, Straimont en Grapfontaine. Zonnige en aangename wandeling met onderweg een vanillewafel en een appeltje voor de dorst. Verblijf in het kamp van Bastogne.’