167: Bütgenbach, Zondag 16 mei 2010, 16,5 km. (3327,711 km.)

Deze tocht werd voorheen niet aangekondigd in de bekende wandelgids, doch, vermits het ging om een busreis van onze wandelclub, waren we vooraf toch ingelicht. Deze tocht vond plaats op zondag, doch gelet op het late uur van terugreis, werd slechts de dag nadien een verslag geschreven, op maandag, 17 mei 2010, omstreeks 10:12 uur.

“Een dag welke vroeg begon, vermits we met de club De Kwartels, een verplaatsing maakten naar het verre Bütgenbach. We vertrokken dan ook in Assenede even over half zeven voor een lange bustocht die eindigde omstreeks negen uur in het kleine plaatsje gelegen in de Oostkantons. We waren er dan ook te gast bij de Marschclub Bütgenbach, die een tweedaagse wandeltocht had georganiseerd rond het plaatselijke meer. De startplaats bevond zich in een van de gebouwen van de plaatselijke school, in het centrum van de gemeente. Er was reeds behoorlijk wat volk op de been toen we er even konden genieten van een broodje en een koffie alvorens de tocht aan te vatten. De zon was af en toe zichtbaar, doch de bewolking liet zich nog niet onmiddellijk verdringen. Gelukkig konden we het al droog houden en dat is de laatste tijd ook al iets om naar uit te kijken. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 7, 12, 16 of 20 km.

Gelet op het late vertrekuur ter plaatse en het afreisuur omstreeks half vier, beperkten we onze deelname tot 16 km, met een werkelijke afstand van 16,5 km. Op die manier konden we ook nog terdege wat genieten van de omgeving. We verlieten even later de plaats van inschrijving, in het gezelschap van onze wandelmaat Jean-Pierre en wandelden in de richting van enkele lager gelegen hotels. Zo naderden we het meer en kregen aldaar een verhard pad te verwerken dat ging in de richting van het verder gelegen Worriken, een sport- en recreatieverblijf. De borden Rund um den See (10 km) waren voor de eerste maal te zien en dat zou zich herhalen gedurende de rest van de wandeltocht. Deze goed aangeduide route voorzag in een wandelparcours omheen het totale meer van Bütgenbach en een groot gedeelte van de wandeling zou dit traject volgen. We volgden dus het verharde pad, dat zich situeerde op een voormalige spoorbedding, onderweg zouden we af en toe daarvan nog enkele restanten aantreffen. Het pad verliep in rechte lijn, waarbij we af en toe reeds links doorheen de beplanting het meer konden zien. De zon kwam te voorschijn en dat liet de temperatuur gevoelig oplopen. Rechts van de weg konden enkele sporthengelaars worden gespot, welke aan een zijrivier hun hobby uitoefenden.

Wat verderop kwamen we terecht in een stuk bosgebied en hier maakten we een scherpe bocht naar links en daalden af naar de oevers van het meer. Hier scheidden zich de deelnemers van de 4 km af, welke hun weg links vervolgden langsheen de oever van het meer. Wijzelf sloegen rechtsaf en volgden een pad doorheen het bos. Het pad kronkelde zich doorheen het bosgebied, hierbij de natuurlijke oever van het meer min of meer volgend. Dat dit pad niet horizontaal verliep dat konden we algauw ondervinden. Elke bocht op het traject gaf dan weer aanleiding tot een andere blik over het water. Naarmate we het pad verder volgden kregen we meteen ook een idee inzake de uitgestrektheid ervan. Na een tijdje wandelen verlieten we naar rechts het pad, dienden even te klauteren en bereikten zo een kruispunt van enkele openbare wegen welke leidden naar Wirtzfeld en Büllingen. Hier troffen we bezijden de weg een tentje aan dat fungeerde als controlepost. De eerste 3,8 km waren afgelegd en hier konden we even pauzeren, genieten van het uitzicht en ons te goed doen aan een verfrissing.

Na de pauze gingen we terug op pad om vooreerst een plaatselijke lus te bewandelen, alvorens op hetzelfde punt terug te keren voor een tweede controle. We deden dit in het gezelschap van de deelnemers aan de 7 en 12 km. We volgden de weg naar rechts, richting Büllingen en konden meteen even klimmen. Voorbij de bocht verlieten we opnieuw de openbare weg en sloegen een rechts gelegen wegel in. Het smalle paadje liet ons al dadelijk stevig klimmen, waarna we wat verderop een breder bospad bereikten dat we links volgden. Om de hoek zagen we een imker aan het werk en tevens hoe duizenden bijen zich omheen de kasten verspreidden. Eenmaal het bredere pad bereikt, ging het nog wat verder de hoogte in en trokken we opnieuw in het bos. De deelnemers aan de 7 km vervolgden dit pad verder rechtdoor, terug naar de startplaats, terwijl de 16 en 20 km linksaf een ander pad volgden. Zo volgden we een karrenspoor dat wat verderop daalde in de richting van een lager gelegen landelijke asfaltweg. Bezijden de weg kregen we de markeringen te zien van de GR56.

Hier kregen we een weids uitzicht over de omliggende weilanden en een kleurrijk spektakel van gele bloemen, die zich, ontelbaar, lieten beschijnen door de zon. Het asfaltwegje eenmaal bereikt, ging het linksaf tot aan een verder gelegen kruispunt. We sloegen rechtsaf en kregen opnieuw een stevige klim te verwerken. Halverwege de klim scheidden de 20 km wandelaars zich af naar rechts, om een nog grotere lus te volgen. Wij vervolgden onze klim en bereikten wat verderop boven de heuvel een Maria beeld bezijden de weg. Enkele platen herinnerden aan de gruwel van de voorbije oorlog en maanden aan tot vrede en verdraagzaamheid. We draaiden omheen de kapel en volgden de weg in dalende zin, terug in de richting van het verder gelegen bosje. Aan de einder waren enkele windmolens zichtbaar en even lager ging het traject opnieuw naar links en verlieten we de openbare weg. We volgden een bospaadje dat opnieuw enkele niveauverschillen bevatte, doch hoofdzakelijk in dalende zin verliep. Even verder bereikten we opnieuw open terrein en kregen de brug in zicht welke zich bevond ter hoogte van de controlepost. We wandelden verder langsheen wat kreupelhout om zodoende even later terug de tent te bereiken. Zodoende stond onze teller ondertussen op 7,8 km en konden we even pauzeren in het zonnetje.

Na dit tweede oponthoud ging het vanaf de controlepost rechtdoor, de brug over. De deelnemers aan de 12 km volgden hierbij dezelfde weg. We bemerkten ook hier de aanduidingen van de GR56 en tevens het bord van een plaatselijke route, de Venn u. Seen route. Aan de andere kant van de brug echter, verlieten we de openbare weg en volgden naar links opnieuw het pad dat omheen het meer ging. We zaten terug op het traject van Rund um den See. We wandelden nu opnieuw op het verharde pad dat de oever van het meer volgde. Het ging zoals voorheen af en toe de hoogte in om naderhand te dalen. Het pad slingerde zich doorheen het bosgebied en wat verderop bereikten we een plankenvloer, welke zich bevond boven een lager gelegen overstromingsgebied. Hier ging het even naar rechts tot aan het verste punt van het meer, waarna we links draaiden om aan de overzijde de andere kant van het meer te bereiken en daar opnieuw via een plankenvloer verbinding te maken met het verharde pad wat verderop. We trokken nu doorheen het Naturschutzgebiet der Holzwarche. Geruime tijd volgden we het traject omheen het meer, een gemakkelijk begaanbaar pad dat af en toe daalde tot bijna op het waterniveau.

Even later liepen we metershoog boven het oppervlak van het meer. In de verte zagen we reeds de kerktoren van Bütgenbach aan de andere kant van het watergebied. Het pad diende even later te worden verlaten, waarna we een open plek bereikten waar een stuk bos was weggehakt. Tal van bomen lagen netjes gestapeld, klaar om te worden opgehaald. Doorheen de restanten van de bomen, bereikten we de erachter gelegen verharde weg en die leidde ons naar het even verder gelegen dorpje Berg. In dit kleine gehucht vonden we middenin het lokaal van de KLJ en hier hadden we een laatste maal controle alvorens opnieuw richting aankomst verder te wandelen. Binnenin konden we even niet weerstaan aan de rijsttaartjes welke waren voorzien en lieten het ons wel degelijk welgevallen. We zaten op 13,8 km en hadden nog slechts 2,7 km af te leggen. Het laatste stukje van de wandeling leidde ons via enkele kleinere woonstraten terug naar de oever van het meer, waar we korte tijd later de stuwdam van Bütgenbach bereikten. Het ging vervolgens over de stuwdam, daarbij de Warche tour volgend, waarna we aan de overkant opnieuw het pad bereikten omheen het meer.

Even diende er nog te worden geklommen, waarbij we enkele haltes zagen van een plaatselijke kruisweg. Het pad werd wat verderop verlaten, waarna we rechtsaf sloegen en hierbij een lokaal Trimm dich Pfad overstaken. Zo bereikten we opnieuw de openbare weg. Een laatste stevig klimmetje deed ons de eerste huizen van Bütgenbach bereiken, waarna het via de kerk terug ging in de richting van de startplaats. Even later bereikten we na 16,5 km het einde van de wandeltocht. In de startzaal werden we dan nog even voorzien van een optreden door Cordina Ballet. Korte tijd nadien ging het richting bussen, waarna we om half vier stipt Bütgenbach verlieten. Het ging nog niet dadelijk richting thuisbasis, vermits we nu vooreerst koers zetten richting Rodt. Daar was immers nog een bezoek gepland aan het biermuseum en werd met de club genoten van een lekkere maaltijd, voornamelijk bestaande uit warme beenhesp, voorzien van het nodige en uiteraard met een lekker glaasje bier erbij. Uiteindelijk ging het later huiswaarts, waarna we veilig en wel omstreeks negen uur Assenede bereikten. Het einde van een lange maar vooral aangename dag. Volledigheidshalve vermelden we nog dat aan deze tweedaagse tocht, op zaterdag 513 wandelaars werden geteld en op zondag 697. We genoten opnieuw van een dagje Ardennen en dat wordt hier ten huize altijd wel gesmaakt.”

We sluiten af met een blik in het wandelboekje van maatje, aangezien we zelf geen commentaar nalieten, omwille van plaatsgebrek door een te grote sticker. ‘K: Busreis Kwartels. Rond het meer! Mooie natuur. Fris maar droog.’

163: Audresselles, Zondag 02 mei 2010, 15,2 km. (3239,711 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voorheen in de wandelgids Marching kort aangekondigd als volgt: ‘France – Côte d’Opale, dimanche 2 mai – 11ème Rand’Opale, 8-15-25-32-40 km. Départs: Cap Gris Nez: Audresselles.’ Na een behouden thuiskomst en vooral na een periode in de droogkast te hebben doorgebracht, schreven we nog dezelfde avond het hierna weergegeven relaas, omstreeks 21:10 uur.

“Na het natte wandelpak van gisteren, was onze hoop vandaag gevestigd op een beetje betere weersomstandigheden. Toen we deze ochtend even na vijf uur ontwaakten, was het evenwel al hevig aan het regenen. Het beloofde dus andermaal een natte dag te worden, zoals nadien zou blijken. De reden dat onze dag zo vroeg begon, had te maken met de bestemming van vandaag. Onze wandelclub De Kwartels organiseerde immers een busreis, met als bestemming Audresselles (Cap Gris Nez in Frankrijk). Deze ochtend om iets na zeven uur, vertrokken dan ook twee bussen vanuit Assenede, richting Côte d'Opale. Onderweg niets dan regen en het zou de rest van de dag niet beter worden. Zelfs na onze aankomst omstreeks half tien deze ochtend, bleef het water met bakken uit de lucht vallen. Zij die hadden gehoopt op enkele opklaringen, zouden van een kale reis terugkeren. Toen we in Audresselles waren aangekomen, begaven we ons naar de startplaats, om daar algemene chaos vast te stellen. Gelijktijdig arriveerden aldaar namelijk een vijftal bussen uit ons Belgenland, voldoende om meteen de organisatie ter plaatse in het honderd te laten lopen. Van het kastje naar de muur gezonden, vonden we uiteindelijk de juiste tent om te voldoen aan de inschrijving.

Volgens plaatselijke info kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 8, 15, 25, 32 of 40 km. Gelet op de weersomstandigheden, de aard van het terrein en vooral omwille van het vertrekuur van de bussen, hadden we weinig andere keuze dan te kiezen voor het parcours van de 15 km. Nadien zou blijken dat, gelet op de gesteldheid van het parcours, dit een juiste keuze was geweest. Alvorens van start te gaan, konden we nog even een beetje genieten van een bekertje koffie en een chocoladebroodje, geschonken door de inrichters, met name Les Randonneurs de la Côte d'Opale. Even later konden we op weg voor de 11ème Rand'Opale. In kolonne ging het Audresselles uit via een landelijke weg, waarbij al dadelijk het niveauverschil in het terrein werd aangevoeld. Eens de bebouwde kom werd verlaten, volgde wat verder een onverharde weg en bleek algauw dat we vaak modder zouden te verwerken krijgen. Door het grote aantal deelnemers bleek al vlug dat de bodem was stuk gelopen en dat menig wandelaar een schuiver maakte. Waar het wegdek een beetje was verhard, troffen we grote plassen aan en was het een beetje laveren tussendoor. Zodra we de open velden bereikten, volgden we het verloop van de Sentier du Cap Gris Nez, een wandelparcours van 27 km, netjes aangeduid door houten bordjes.

Links en rechts bemerkten we het felle geel van de koolzaadvelden en nog opmerkelijker was de aanwezigheid van de vele bunkers, welke ooit deel uitmaakten van de befaamde Atlantikwal. Na een eindje wandelen, splitsten de wandelaars van de 8 km zich naar links af, terwijl de rest van het deelnemersveld rechtdoor aanhield. Na een goed uurtje regen en wind te hebben getrotseerd, bereikten we het dorp Audinghen. Tijd om een kopje koffie te nuttigen op een aangename manier, het is te zeggen, voorzien van een zitplaats, hetgeen we bij de start hadden moeten ontberen. Blijkbaar zijn de startplaatsen niet voorzien van deze accommodatie, zoals onze wandelclubs dit wel doen. Inzake organisatie kunnen de zuiderburen hier nog iets leren. Maar goed, we vonden een droog onderkomen in een plaatselijke brasserie, met name Le Vent du Nord, een toepasselijke naam voor de weersgesteldheid onderweg. De zaak zat zo goed als vol met Vlaamse wandelaars en de prijs was in verhouding, zo bleek later. Wat voor een koffie moest doorgaan, kostte een aardig bedragje. We konden evenwel een beetje op temperatuur komen en dat was toch ook al iets. Even later konden we om de hoek terecht in de plaatselijke school voor een eerste controle. Ook hier alweer aanschuiven langs een tafel, waar een kleinigheid kon worden geproefd, chocolade of een stukje fruit. Dranken konden er niet worden gekocht en zitplaatsen waren niet voorzien. Bovendien was het sanitair niet voorzien op de talrijke deelnemers.

Deze trend zou zich jammer genoeg doorzetten langsheen de rest van het traject. Na deze eerste halte, vervolgden wij onze tocht, opnieuw door de regen. De wandelaars die een langere afstand volgden dan 15 km, sloegen bij het verlaten van de school rechtsaf, op weg naar Audenbert. Wijzelf gingen naar links, langsheen de plaatselijke begraafplaats, om even verderop een rechts gelegen landelijke weg op te gaan. Hier volgden we het traject van twee wandelroutes, Entre les Caps en Entre les Monts. We trokken nu in de richting van de zee en dat was voelbaar aan de wind. Nog steeds zagen we nieuwe donkere wolken afkomen en het regenen hield niet op. De staat van het wegdek werd, naarmate de wandeling vorderde, steeds slechter. Af en toe dienden we zelfs over het veld te lopen om nog enigszins van een parcours te kunnen spreken. We kwamen herhaaldelijk langsheen bunkers en in de verte was zelfs een vuurtoren zichtbaar. Uiteindelijk kregen we zicht op de Cap Gris Nez, zij het uit de verte en deels gehuld in de nevel. We bereikten even verderop opnieuw de Sentier du Cap Gris Nez en deze volgend, bereikten we wat later een hoeve in Framezelle, alwaar we een tweede controle verkregen. Hier was het aanschuiven in een grote schuur, waar de wandelaars dicht op elkaar, enige beschutting zochten voor de regen. Van zitplaatsen was ook hier geen sprake, waardoor we noodgedwongen onze weg vervolgden.

Het laatste stuk van de wandeling, zou hoofdzakelijk langsheen de zee verlopen. Hoog boven het wateroppervlak volgden we het verloop van de kustlijn, waar we onder de indruk waren van de hoogte van de kliffen. Hier konden we van nabij enkele restanten van bunkers bekijken, alsook hoe op sommige plaatsen de kustlijn afbrokkelde als gevolg van het geweld van de zee. Langsheen deze vaak moeilijk begaanbare paden, verliep de GR120. De modder kleefde hier werkelijk aan de schoenen en dat maakte het stappen zwaarder. Sommige wandelaars hadden vaak moeite om hun evenwicht te behouden. Wat verderop bereikten we een kleine grot, waar het parcours in laatste instantie was gewijzigd, vermits het niet langer begaanbaar was omwille van de gevallen regen. Hier konden we even tot op het strand gaan om van nabij de zee te bekijken. Nadien draaide het parcours richting binnenland, weg van de kustlijn. Ondertussen begon het steeds harder te regenen en leek het einde van de wandeling plots heel veraf te zijn. We wandelden nu in de richting van het verderop gelegen Museum van de Atlantikwal, dat echter niet op het parcours was gelegen. Even voordien ging het rechtsaf en volgden we een dalende asfaltweg, in de richting van Audresselles.

Geruime tijd later bereikten we de eindstreep, doornat en tevreden dat we even later de bussen konden opzoeken. Informatie met betrekking tot het aantal deelnemers konden we nergens aantreffen. De omgeving waar we vandaag hadden gewandeld, kon uiteindelijk wel boeien en overtuigen, maar alleen al omwille van de bar slechte weersomstandigheden, waren we blij huiswaarts te kunnen gaan. Bij zonnig weer is het in deze omgeving vast en zeker een belevenis om er te wandelen. We hebben dan ook deze eerste kennismaking genoteerd en onszelf de belofte gemaakt, bij een andere gelegenheid de streek eens opnieuw met een bezoekje te vereren, zij het onder andere weersomstandigheden. Onze notities onderweg waren op het einde van de tocht herschapen in een nat vodje, waar amper nog iets kon worden gelezen. We hopen op een beetje zon om Audresselles op een andere manier te leren ontdekken, maar voor ons is het na dit weekend wel genoeg geweest.”

We eindigen dit wandelverhaal voor vandaag, met datgene te vermelden, wat kort na afloop van deze regenachtige tocht, werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Een prachtig maar uitgeregend landschap rond Cap Gris-Nez. Geen al te beste organisatie. J: Regen, regen, … regen.’

158: Bioul, Zondag 11 april 2010, 20,7 km. (3126,611 km.)

Een georganiseerde wandeltocht, ditmaal over de taalgrens. De wandeling werd voorheen aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche 11/04/2010 – 5537 Bioul (Namur), 23ème Marche de la Molignée, 4-6-12-22-30 km. Les Djâles D’Anhée. Départ: Salle Chérimont. Parcours boisés et campagnards. Nombreux sentiers.’ Na een behouden thuiskomst, schreven we nog dezelfde avond het relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 20:35 uur.

“Gisteren kwamen we niet aan wandelen toe, omwille van het feit dat we beroepshalve met wachtdienst waren bevolen. Vandaag zou dit ook het geval zijn geweest, ware het niet dat een collega zo bereidwillig was om deze dienst over te nemen. Zo konden we dus vandaag de wandelschoenen aantrekken en onze club De Kwartels vergezellen op busreis naar het Waalse Bioul (Anhée). Daar vond vandaag immers de 23ème Marche de la Molignée plaats, ingericht door de wandelclub Les Djâles d'Anhée. Deze ochtend ging het dan ook heel vroeg richting Assenede, alwaar om iets over zeven de bussen koers zetten naar de plaats van bestemming. Toen we na negen uur aankwamen ter hoogte van de startzaal, kon je min of meer spreken van een kleine chaos, aangezien op korte tijd niet minder dan vijf bussen tezelfdertijd aankwamen. Dus dringen om een zitplaats te bemachtigen en bonnetjes aan te schaffen om iets te kunnen drinken, alvorens de wandeling aan te vatten. De plaatselijke voetbalkantine was daar niet echt op voorzien.

Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 6, 12, 22 of 30 km. Gelet op ons aanvangsuur van de wandeling en de voorziene terugreis om 16 uur, hielden we het vandaag bij de afstand van 22 km, met een werkelijke lengte van 20,7 km. Later zou blijken dat dit, gelet op de terreingesteldheid, de juiste keuze was geweest. We verlieten omstreeks 10 uur de startzaal en begonnen direct aan een klein klimmetje, richting openbare weg. Onmiddellijk na de start volgden de wandelaars van de 4 km hun eigen weg naar links, terwijl de rest van de deelnemers rechts aanhield. We staken even verder de drukke baan over en kregen voor ons een smalle wegel die al snel aan hoogte won. Tussen de weilanden zagen we de kantine achter ons in het dal verdwijnen. Boven gekomen kregen we een smalle asfaltweg voor de voeten en even ging het in dalende lijn, zij het echter niet voor lang, vermits we alweer dienden te klimmen. Het zou niet voor het laatst zijn tijdens de tocht. Wat verderop verlieten we de openbare weg en sloegen een rechts gelegen veldweg in. Het ging in dalende lijn langsheen het rechts gelegen kerkhof. Beneden aangekomen, sloegen de wandelaars van de 6 km rechtsaf, richting Bioul, terwijl de anderen naar links hun weg verder zetten.

Heel even volgde een stukje asfalt in dalende lijn, om echter nadien te worden geconfronteerd met de eerste zware beklimming van de dag. We zagen de heuvel voor ons opdoemen en voelden onze wandelsnelheid al fors minderen. De beklimming duurde een hele tijd en tezelfdertijd was het genieten van het prachtige uitzicht. Overal om ons heen zagen we heuvelruggen bedekt met bossen, ertussen groene dalen. Voor het eerst liet de zon zich even zien, doch het voelde fris aan en er hing in de verte een dunne mist. Eenmaal de heuvel overwonnen, staken we de weg over en aan de overkant volgde een bredere veldweg in dalende lijn, die in de verte uitmondde ter hoogte van het bos. In de tractorsporen ging het gestaag omlaag tot aan de rand van het bosgebied. Enkele bordjes met het verzoek om stilte waren het teken om rechts af te draaien en het bos in te wandelen. Er volgde nu over lange afstand een brede bosweg, waar we enigszins beschut tegen de wind, de warmte van de zon konden aanvoelen. Een lange geleidelijk dalende weg, voerde ons verder tussen prachtige plekken in dit gebied. Links en rechts van het pad stonden stapels gezaagd hout, klaar om te worden meegenomen door sommige wandelaars.

Af en toe kregen we ook hier de oneffenheden van het terrein te verwerken, doch wandelaars houden van bossen en dus maalden we niet om deze manier van stappen. Uiteindelijk kwamen we terug tussen de woningen en zagen dat we ons bevonden op het grondgebied van Annevoie (Anhée). Een klein stukje openbare weg leidde ons naar de eerste controle na ongeveer 6 km, in het centrum van het kleine Annevoie, meer bepaald naar A l'Royinète, de zaal van de plaatselijke tafeltennisclub. Ook hier was het even zoeken naar zitplaatsen om iets te kunnen nuttigen tijdens de pauze. Bij het verlaten van de controlepost konden we bemerken dat de 30 km wandelaars hier nog een lus dienden te wandelen. Wij vervolgden naar links onze weg en verlieten de kleine dorpskom van deze plaats. Het ging via een pad met steenslag terug de hoogte in tot op de verder gelegen asfaltweg. Na enkele honderden meters volgde alweer een rechts gelegen dreef in licht dalende lijn. Dit onverharde pad leidde ons tot aan een splitsing even verder, waar de deelnemers aan de 12 km rechts afbogen, terug in de richting van de startplaats. De wandelaars van de 22 en 30 km, hielden links aan en kregen in de verte al een nieuwe felle klim in het zicht.

Naderbij gekomen zagen we dat, iets dat moest doorgaan voor een kasseiweg, ons verder zou gezelschap houden. We wonnen snel aan hoogte en ook deze beklimming duurde een hele tijd. Het wegje draaide verder naar links zodat we nog niet meteen de top in zicht kregen. Het kasseipad ging wat verder naar beneden, waar we wat later terecht kwamen op een smalle asfaltweg. Deze ging langzaam in dalende lijn verder, langsheen enkele boerderijen, tot we terug de rand van een bosgebied bereikten. Hier werden we uitgenodigd om een links gelegen pad te nemen en meteen begonnen we snel af te dalen via een soort holle weg tussen de bomen. Af en toe ging het sterk naar omlaag en volgden we een geul waarlangs het water naar beneden stroomt. Eenmaal het dal bereikt, bevonden we ons op het grondgebied van Warnant (Anhée). Aan de rand van dit bosgebied, troffen we aan de overkant van de weg een oude spoorwegbedding aan en ging het die richting op. Later zou blijken dat we ons bevonden op de Ravel Ligne 150. We volgden deze voormalige bedding via een smal asfaltwegje in de richting van Fosses. Geruime tijd volgden we dit oude traject, waarbij we langsheen het voormalige station wandelden, tot het pad ten einde liep, ter hoogte van het onthaalpunt, waar je de vallei van de Molignée kan volgen via een railbike.

Wij hielden het bij wandelschoenen en bestegen dan ook meteen een rechts gelegen veldwegel. Deze kronkelde zich langsheen de heuvel en deed ons uiteindelijk belanden in de dorpskom van Warnant. Juist voor de kerk van dit kleine gehucht, ging het via een links gelegen draaihek nog even de hoogte in, waarbij we aan de andere kant het terrein bereikten van de plaatselijke club balle de pelote. Hier, in de kleine kantine, konden we opnieuw even op adem komen en de inwendige mens even aansterken. Ondertussen was de temperatuur aanzienlijk gestegen. Na deze controle te hebben doorstaan, ging het terug op pad via de openbare weg, zij het niet voor lang. Het eerstvolgende kruispunt sloegen we linksaf en konden we opnieuw beginnen klimmen. Deze weg ging wat verder over in een soort veldweg en bracht ons tussen de bomen. Hier kregen we voor de derde maal vandaag een sterke beklimming voor de voeten en voelden we, dat ook langs een soort kasseiweg, dit niet altijd kan meevallen. De benen begonnen het klimmen en dalen al een beetje aan te voelen en het einde leek nog lang niet in zicht. Na een weliswaar steil stuk, bereikten we een hoger gelegen bosweg, voorzien van kasseien, of wat daarvoor moest doorgaan en nu konden we even op adem komen tijdens een lange geleidelijke afdaling.

Deze weg kronkelde zich doorheen het bosgebied en maakte het stappen wat gemakkelijker, vermits we nu een hele tijd konden dalen. Jammer genoeg bereikten we tenslotte het dal en daar ging het haaks naar links en jawel, we konden opnieuw beginnen klimmen. Ditmaal volgden we de diepe gleuven van bosmachines, met als gevolg dat we dienden te wandelen op de ruggen van de sporen. Bij momenten ging het stevig de hoogte in, met als gevolg dat we af en toe even halt hielden om op adem te komen. Ook hier konden we nog even genieten van het ontwaken van een bos uit zijn winterslaap. De geluiden en de kleuren lieten vaak diepe indrukken na. Wanneer we na een hele tijd klimmen, uiteindelijk boven geraken, kondigden zich de eerste woningen aan en konden we vaststellen dat we opnieuw het grondgebied van Bioul hadden bereikt. We wandelden nu doorheen enkele woonstraten, waar de nieuwbouw een duidelijke aanwezige is in het straatbeeld. Het ging vanaf nu langzaam in dalende lijn, langs rustige landelijke wegen in de richting van het centrum van Bioul.

Heel even nog, alvorens we het domein van het plaatselijk kasteel konden betreden, was er nog een laatste controlepost voorzien. Aangezien het vanaf hier nog slechts 2 km wandelen was, verzaakten we aan deze rustpauze en trokken verder. Ondertussen was het reeds 15 uur en dienden we de klok in het oog te houden. We konden even later genieten van de pracht van een domein, dat speciaal voor de wandelaars was opengesteld. Het kasteel van Bioul domineert op zich de hele omgeving. Ondertussen bevonden we ons opnieuw op het traject van de korte wandelafstanden en na het kasteel van buitenaf te hebben bekeken, ging het verder in dalende lijn richting voetbalkantine van Bioul. Omstreeks 15:30 uur bereikten we de eindstreep en samen met onze wandelmaat van vandaag, Jean-Pierre Criel, konden we genieten van een welverdiende zitplaats, in afwachting van het vertrek van de bussen, richting thuisbasis.

Ook vandaag konden we nogmaals genieten van het prachtig wandelgebied van een gedeelte van de Ardennen. Bioul was ons tot deze morgen onbekend, nu kunnen we het situeren en vooral naar waarde schatten. Niet meteen een wandelparcours voor beginners, maar toch hebben we genoten onderweg, zij het af en toe met een diepe zucht. Toen de inschrijvingen waren afgesloten, telde de organisatie 1636 deelnemers. Naar Waalse normen is dit meer dan behoorlijk te noemen. Ondertussen zijn we bekomen van deze dag en kijken nu alvast uit naar een wasbeurt en een volgende afspraak ergens ter velde.”

Teneinde dit relaas stilaan af te ronden, blikken we nog even terug op datgene, wat kort na afloop werd genoteerd in de respectievelijke wandelboekjes: ‘K: Busreis naar Bioul. Stevig klimwerk. Annevoie – Fosses. Marche de la Molignée. Mooie natuur. Behoorlijk fris weer! J: Mooie busreis met de Kwartels naar Bioul. Lastige maar heel mooie tocht door de heuvels van Bioul, Annevoie, Anhée en Warnant.’

151: Turnhout, Zondag 14 maart 2010, 20,8 km. (2981,111 km.)

De tocht waaraan we toen deelnamen, werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 14/03/2010 – 2300 Turnhout (Antwerpen), Marsen van Turnhout, 4-7-12-20-30 km. A.W.S.V. Turnhout vzw. Start: Sint-Jozefcollege. Deze prachtige wandeling leidt je via het kanaal Dessel-Schoten, langs landelijke, bosrijke en rustige wegen door de mooie omgeving van Turnhout. Volgende stukjes puur natuur vind je op het parcours: Stoktse heide, het Looy, Boones Blijk, Dombergbos.’ Na afloop van deze georganiseerde wandeltocht, schreven we nog dezelfde avond een verslag, met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 19:56 uur.

“Vandaag namen we nog eens deel aan een busreis, georganiseerd door onze wandelclub De Kwartels. Deze morgen, omstreeks 07:15 uur, verlieten we het grondgebied van Assenede, om ons te begeven in de richting van Turnhout. Aldaar verzorgde de plaatselijke club, de AWSV Turnhout, een wandeling onder de titel Marsen van Turnhout. Plaats van inschrijving was gelegen in het Sint-Jozefcollege aldaar. In het Marching boek konden we reeds op voorhand een voorproefje lezen van wat ons te wachten stond aan puur natuurgebied: Stoktse Heide, het Looy, Boones Blijk, Dombergbos, ... Dit alles, voorzien van een regenvrije hemel en we zouden gegarandeerd een prachtige wandeling beleven. Toen we omstreeks 08:30 uur de twee ruime startzalen bereikten, was er reeds veel volk op wandel. We namen dan ook eerst de gelegenheid te baat om een hapje te eten en een koffie te nuttigen, alvorens op weg te gaan. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 5, 7, 12, 20 en 30 km. Gelet op het uur van de terugreis, kozen we vandaag voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,8 km. Onderweg zouden we twee controleposten aandoen, waarvan de eerste zich eveneens situeerde op de startplaats.

Het eerste gedeelte van het parcours, met name 7,2 km, zou ons terug naar de plaats van vertrek leiden. We verlieten het Sint-Jozefcollege en bij het verlaten van dit complex, troffen we een eerste splitsing aan. Naar links ging het voor de 7 km en een eerste maal voor de 12, 20 en 30 km, naar rechts voor de 5 km en een tweede maal voor de 12, 20 en 30 km. Bijna onmiddellijk troffen we de eerste rood-witte markeringen aan van de GR565 (Antwerpen - Bladel), alsook het bord van de LF5 Vlaanderen Fietsroute. Via een kleine tunnel ging het onder de drukke weg door, waarbij we aan de andere zijde werden verwend met een prachtig stuk heide- en bosgebied. De blauwe pijlen van het Looypad en tevens de Binkenroute (een fietstraject van 59 km), fungeerden hier als gids. Het ging via een brede, rustige dreef verder tussen de talrijke berken. Een rechts gelegen kasteel in de verte trok even de aandacht. In deze rustig te bewandelen dreef, troffen we even verder een tweede splitsing aan, waarbij de 12 km wandelaars hun weg rechtdoor vervolgden, terwijl de 7, 20 en 30 km links afsloegen. Een pad liet ons ook hier verder genieten van deze prachtige natuuromgeving.

Op die manier verlieten we het grondgebied van Turnhout, om bij de uitgang van het bosgebied, Vosselaar te betreden. Een groen bordje, vermeldende Rondom Vosselaar (40 km) trok even de aandacht. Er volgde nu een stukje openbare weg, waarna we al heel vlug opnieuw het bosgebied introkken, om op die manier alweer een rustige wandeldreef voorgeschoteld te krijgen. Even verder bereikten we een stukje asfalt, alwaar in de berm op een aantal houten planken, de diverse wandel- en fietsroutes in de omgeving waren aangeduid. Op die manier kon je een duidelijke keuze maken uit het rijke aanbod aan trajecten, duidelijk voor elk wat wils. Een bankje in de onmiddellijke nabijheid liet het zelfs toe even tot rust te komen om erover na te denken, welke route te kiezen. Gelukkig was dit probleem niet weggelegd voor ons, vermits we slechts de uitgepijlde route dienden te volgen. Het ging dus verder naar rechts, waarbij we het Vossepad (8 km) volgden, alsmede de Streek-GR Kempen en even verderop de Achtzalighedenroute (53 km). Een nooit geziene keuze aan wandel- en fietsomlopen.

Heel even nog ging het rechtdoor, waarbij het door ons gevolgde pad uitmondde ter hoogte van het kanaal Dessel - Schoten. Meteen rechtsaf, waarbij de oever van het kanaal over geruime afstand kon worden gevolgd. Op die manier trokken we rustig verder in de richting van het Sint-Jozefcollege, waar we even later konden genieten van een eerste pauze tijdens de wandeling. We konden meer dan tevreden terugblikken op het eerste stukje wandelparcours. Tijd dus voor een versterking van de inwendige mens. Na een eerder langere pauze, trokken we via dezelfde weg opnieuw op pad, om aan de eerste splitsing, ditmaal naar rechts te gaan. Er volgde even een klein gedeelte van het parcours doorheen een woonzone, waarbij we opnieuw de GR565 volgden, alsmede het Looypad en de LF5 Vlaanderen Fietsroute. Een volgend aanwijsbordje HEEN, liet ons kennen dat we later waarschijnlijk via dit traject terug naar de startzaal zouden komen. Even verder bereikten we de jachthaven van Turnhout, waar we onder de indruk waren van de Nieuwe Kaai.

Volgens een lokale inwoner, werden hier grote werkzaamheden uitgevoerd en werd de hele omgeving drastisch vernieuwd, wat zich ook liet merken aan de talrijke nieuwe handelspanden. Het ging de weg over, om te wandelen langsheen een oud fabriekspand, waar ook blijkbaar nog grote werkzaamheden werden uitgevoerd. Een rustig uitziend en doodlopend wegje, bracht ons tot aan een rechts gelegen plankenvloer. Hier ging het doorheen een soort moerassig gebied, waar we dankzij het houten looppad, boven het water konden wandelen. Dit pad mondde uit ter hoogte van de spoorweg, waar we linksaf dienden verder te wandelen, opnieuw in de richting van het kanaal Dessel - Schoten. De 5 km wandelaars, gingen hier trouwens rechtsaf. Op de ietwat verhoogde berm langsheen het spoor, trokken we zo verder, om even later uit te komen ter hoogte van de restanten van de vroegere spoorbrug over het kanaal. Een informatiebord liet ons kennen dat hier vroeger een spoorlijn liep in de richting van Nederland.

Deze zogenaamde IJzeren Brug, zou later opnieuw worden opgebouwd, waarbij we reeds een afbeelding van de nieuwe plannen konden bekijken. We volgden de oever van het kanaal naar rechts, tot aan de brug over het kanaal. Dit brugje deed ons enigszins denken aan de typische Hollandse brugjes over de grachten. We staken de brug over om aan de overkant een links gelegen aardeweg te volgen. Hier opnieuw de Binkenroute (59 km), de Binkenroute Verkorting (27 km) en de LF35 Kempen Haspengouwroute. Even verder kondigde zich een splitsing aan, waarbij ditmaal de wandelaars aan de 12 km hun weg rechtdoor vervolgden, terwijl de deelnemers aan de 20 en 30 km, een rechts gelegen oude spoorwegbedding opgingen. Hier zaten we meteen op het traject van het Bels Lijntje (33 km) en de Landlopersroute (55 km). Volgens plaatselijke info betrof deze spoorwegbedding de vroegere spoorverbinding met het Nederlandse Tilburg. Ook al kreeg deze lijn een Belgische naam, toch verliep voorheen het grootste gedeelte van het traject op Nederlands grondgebied.

We dwarsten even later een drukke weg, om het Bels Lijntje verder te volgen tot aan de ingang van het Clarissenklooster. Aldaar werden we attent gemaakt op de te kruisen drukke weg, waarna we aan de overzijde een lange en brede dreef ingingen. We volgden er de aanwijzingen van de Vennenwandeling. Er volgde een prachtig en rustig natuurgebied, waarbij we afwisselend bossen kregen te verwerken, alsmede een stuk open veld. Hier konden we zien dat men grote werken aan het uitvoeren was, waarbij tal van bomen dienden te wijken. Een watergebied maakte het genot nog groter. Ook de zon, die pogingen deed om door te breken, gaf meteen een lentegevoel dat zalig was om te ervaren. Heel even kregen we wat verderop een modderig stukje te verwerken, waarbij we even dienden te laveren tussen de groeven van landbouwmachines. Doch dit was slechts van korte duur, waarna we een brede dreef verkregen, die ons uiteindelijk liet aankomen ter hoogte van de Schuur gelegen in de Klein Engelandhoeve. Hier namen we even de tijd om te eten, maar vooral om te genieten van het interieur van dit gebouw.

Het tweede gedeelte van de wandeling zat erop na 8,1 km. Ondertussen waren we 15,3 km ver. Restte ons nog een laatste stukje wandeling van 5,5 km. We verlieten de Schuur, om even de drukke weg naar rechts te volgen, tot aan het eerste kruispunt, waar we een links gelegen wegje insloegen. Hier volgden we terug de Landlopersroute, tot aan een splitsing, enkele honderden meters verder. Hier vervolgden de dapperen aan de 30 km hun weg rechtdoor, terwijl de 20 km wandelaars, rechtsaf sloegen en opnieuw de oude spoorwegbedding volgden. Enkele bekende borden trokken de aandacht: Bels Lijntje, LF35 Kempen Haspengouwroute en Binkenroute. We trokken langsheen dit rustige betonbaantje, waarbij we echter jammer genoeg de eerste druppels voelden neerkomen. Gelukkig zag de lucht er dreigender uit dan hij was, aangezien de regen van korte duur was. Na een eindje de spoorbedding te hebben gevolgd, bereikten we een bredere verharde grindweg, die ons liet wandelen langsheen enkele villa's, die wat verscholen lagen in hun domein.

Even verder ging het scherp linksaf, waarna we wat later een uniek gebouw konden bekijken, voorzien van een al even imposant wapenschild boven de toegangspoort. Stilaan ging het in de richting van een verkaveling in aanleg, waarbij een voorlopig verharde weg diende te worden gevolgd. In de verte zagen we reeds de hoogbouw aan de Nieuwe Kaai. Zo bereikten we opnieuw de jachthaven, ditmaal aan de overkant. We volgden over korte afstand opnieuw de oever van het kanaal, tot aan het kleine bruggetje, dat ons liet oversteken. Alzo bereikten we opnieuw de woonzone van dit gedeelte van Turnhout. Logischerwijze, ontmoetten we even later het bordje TERUG, wat ons te kennen gaf, dat het nu regelrecht in de richting van de startzaal ging. Wat later konden we dan ook tevreden de aankomstlijn overschrijden. Uiteindelijk bleek dat vandaag 1142 wandelaars hadden deelgenomen aan deze Marsen van Turnhout.”

Ook in onze wandelboekjes lieten we enkele eerste indrukken na, kort na afloop van de wandeling. Ziehier alvast wat daarin werd genoteerd: ‘K: Wandeling via bos, Bels lijntje en door Vosselaar en Turnhout. Veel natuur. Fris en droog. Goed verzorgd. J: Busreis met de Kwartels naar Turnhout. Mooie tocht doorheen Vosselaar en Turnhout. Heide, bos en oude spoorbeddingen.’

122: Heusden-Zolder, Zondag 25 oktober 2009, 21 km. (2407,473 km.)

Deze tocht werd destijds als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche, 25/10/2009 – 3550 Heusden-Zolder (Limburg), Officiële Trotterstocht – 4-6-10-12-19-25 km. W.S.V. De Trotters. Start: Witte Zaal. Wisselend parcours volgens de gekozen afstand. Korte afstanden via het natuurgebied Bovy. De rest een licht glooiend terrein langs zandwegen en via de kluis van Bolderberg over boswegen en langs vijvers.’ Na afloop schreven we nog dezelfde dag een kort relaas inzake de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 20:25 uur.

“Vandaag waren we toe aan de laatste busreis van onze wandelclub De Kwartels, vroeg uit de veren dus en om iets na zeven uur deze morgen vertrokken richting Limburg. Daar zouden we immers deelnemen aan de Officiële Trotterstocht te Heusden-Zolder. Deze wandeling werd ingericht door de WSV De Trotters. Plaats van vertrek was het Parochiecentrum Witte Zaal, alwaar men kon kiezen uit de volgende afstanden: 4, 6, 9, 12, 16, 18, 21 of 25 km. Wij kozen voor het parcours van 21 km, aangezien de 25 km over hetzelfde traject verliep, vermeerderd met het parcours van de 4 km. Gelet echter op het vertrek van de bus omstreeks 16 uur, beperkten we ons tot de gekozen afstand van 21 km. We kregen dan ook na aankomst een controlekaart, met inbegrip van een sticker. Zo konden we even later op weg voor een tochtje door Midden-Limburg. Al vanaf de start stelden we vast dat we op het traject van de GR5 zaten, meer bepaald een variante daarvan. Nog vooraleer we het eerste kruispunt hadden bereikt, zagen we ook rechts van de weg de borden van de ‘Lus van het Zwarte Goud’.

We dwarsten vervolgens de drukke hoofdweg en sloegen rechtsaf, in de richting van het nabijgelegen bos. Vooreerst doorkruisten we enkele woonstraten, om even later aan te komen aan het Domeinbos Galgenberg. Eenmaal het bos betreden, bemerkten we voor ons een lange nogal steile helling, goed om de spieren op te warmen. Op deze helling bemerkten we reeds menig wandelaar, even buiten adem en een kleine pauze inlassend. Op de top van deze helling, ging het naar rechts, doorheen een lange dreef. De eerste paddenstoelen, zwammen, of iets gelijkaardigs, doken op aan de rand van het pad. Gele, zwarte, gespikkelde, rode, in alle vormen, formaten en kleuren waren ze te bewonderen. Niet te verwonderen dat menige camera werd boven gehaald. Even verder verlieten we het bos en kwamen terug uit op de grote baan. Deze werd gedwarst en vervolgens ging het aan de overzijde van de weg verder, in het wandelgebied Terlaemen - Vogelsanck. Een Duits uitziend hotel, toonde de weg naar de Bolderberg en de Kluis.

We betraden opnieuw een bosgebied dat ons liet klimmen en dalen en waar we onderweg de heide konden bekijken. De zanderige ondergrond bemoeilijkte af en toe het stappen. Eenmaal deze helling overwonnen, kwamen we aan het Pelgrimskruis en de ernaast gelegen kapel. Tijd voor een kleine halte en een bezoekje aan dit bouwwerk. Buiten kon men aan het kruis een meegebrachte steen achterlaten en bij de hoop plaatsen. Vervolgens ging het verder, nu bergafwaarts, via een hol zanderig pad. Beneden bemerkten we grote vijvers, waarover je eindeloos ver kon turen. Het ging nadien via een asfaltweg verder door het bos, in de richting van de E314, welke we even later via de brug overstaken. Aan de overkant leidde een smalle weg ons verder naar de eerste controle in zaal Weyerman te Boekt. Dit laatste is blijkbaar een gehucht van Heusden-Zolder. Na 6 km konden we even verpozen in een wel erg volle zaal. Gelukkig vonden we nog twee lege barkrukken aan de toog. Onze wandelgezel onderweg, Jean-Pierre, diende noodgedwongen rechtop te blijven staan.

Na de eerste onderbreking vervolgden we onze weg langs een nogal druk bereden weg. Even verder bereikten we een grote rotonde en daar splitsten zich de langere afstanden. Wij dienden rechtdoor te gaan, in de richting van Zonhoven. Hier volgden we nu de Midden-Limburg Route 1. We volgden nog geruime tijd dezelfde weg, tot we wat verder een rechts gelegen bosgebied introkken. Een lange rechte dreef, leidde ons terug naar de openbare weg aan de andere kant en daar staken we opnieuw de autosnelweg E314 over. Beneden aan de brug betraden we vervolgens een ander bosgebied, waar tal van informatieborden duidelijk maakten, dat we ons bevonden op een deel van het Mountainbike Netwerk Midden-Limburg. Je kon het al raden, gedurende het volgende gedeelte dat we het bos doortrokken, werden we links en rechts door menig mountainbike ingehaald of gekruist. Een lange bosdreef mondde uit op een weg, welke gewoon werd gedwarst, vermits aan de overzijde het bos gewoon verder werd gevolgd. Hier verliep volgens aanwijzingen de Kastelenroute.

Aan de ingang van het tweede bosrijke gedeelte troffen we de vermelding ‘Bolderberg – Viversel’, een uitgebreid gebied vol groen dat lag te wachten om te worden bewandeld. Er volgden nu toch wel enkele kilometers bosgebied, waar het aanschouwen van de kleurenrijkdom alleen al voldoende was om dit pad te bewandelen. Opnieuw konden we diverse zwammen ontdekken en het pad lag bezaaid met eikels, afgevallen bladeren en stukjes hout. Een gekraak van jewelste bij elke stap die werd gezet. Uiteindelijk belandden we aan de rand van dit uitgestrekt bosgebied en konden een tweede pauze nemen in het clubhuis van de Verenigde Vissers. Opnieuw hadden we hier de jammerlijke vaststelling, te veel wandelaars ofwel te weinig plaatsen om te zitten. Gelukkig konden we toch een drietal stoelen verzamelen om toch even te pauzeren. Een stuk wandelweg van 8 km lag meteen achter de rug. Het laatste stuk van de wandeling bedroeg dit keer 7 km.

Na een eerste stukje bos, volgde nu een gedeelte waar enkele woonstraten werden doorkruist. Tal van riante villa's gingen aan het oog voorbij, met al even indrukwekkende auto's op de opritten. Wat verder bereikten we het grondgebied van Stokrooie (Hasselt), waar we opnieuw een ontmoeting hadden met de GR5. We trokken vervolgens door een stukje vrije natuur en uiteindelijk kwamen we uit aan het Albertkanaal. Hier ging het rechtsaf en volgden we het ernaast gelegen Jaagpad. Reeds vanaf de start en vervolgens tijdens de hele wandeling, hadden we gestapt met het geluid van het circuit van Zolder als achtergrondmuziek, voor zover je dit natuurlijk als muziek kon bestempelen. Zelfs tot in het bos, kon je horen dat men daar doende was met racen. Eenmaal echter langs het Albertkanaal, gingen we nu recht in de richting van de omloop. Met elke stap werd het luider en luider en hoorde je het gejank van de motoren, het gehuil van de remmen, maar meer nog het lawaai van de uitlaten, knalpotten, enz. Heel dicht genaderd, konden we toch even een glimp opvangen van dat geweld, dat reeds de hele dag hoorbaar was, in zoverre zelfs, dat nu we thuis zijn, het in de oren nog naklinkt.

Gelukkig ging het even voor het circuit, opnieuw rechts het bos in en konden we even opgelucht ademhalen, al was het maar van heel korte duur. Het bos leidde ons vervolgens in de richting van het sportterrein van FC Bolderberg en later naar het Domein Bovy. Dit betekende een afsluiter van een mooie wandeltocht, aangezien we hier over een ruime afstand konden wandelen over houten steigers, waar het water kon worden bemerkt, zowel links, rechts als onder de houten loopplanken. Dit leek een beetje op de Hoge Venen, waar je een gelijkaardig traject kan bewandelen. Voorbij deze mooie afsluiter, lag de openbare weg en de dorpskerk, waar we enkele uren vroeger waren vertrokken. Het ging nu terug naar een, helaas bomvolle startzaal en dat was meteen het grote minpunt van deze schitterende tocht van vandaag.

Met een opkomst omstreeks 15 uur van 2187 wandelaars, mocht men toch wel hebben gezorgd voor iets ruimere controleposten en zeker een grotere startzaal. Door de aanvoer van wandelaars, via tal van bussen, was het verzadigingspunt meer dan overschreden. Velen dienden dan ook noodgedwongen buiten te wachten op clubgenoten, gelukkig dat het goede weer van vandaag dit enigszins toeliet. Het lawaai dienden we er dan noodgedwongen bij te nemen, vermits de race nog altijd verder ging, wroemmmmmmmmm!!!, wroemmmmm.”

We sluiten dit verslag af met een blik in onze wandelboekjes. Ziehier wat destijds daarin werd genoteerd: ‘K: Laatste busreis dit jaar met de Kwartels. Heusden-Zolder en omgeving. Mooie wandeling met zon! J: Laatste busreis met de Kwartels naar Heusden-Zolder. Zonnige en aangename wandeldag.’

113: Philippine, Zaterdag 29 augustus 2009, 24,4 km. (2209,87 km.)

Deze tocht, werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 29/08/2009 – 4553 Philippine (Zeeuws-Vl. – Nl.), 12^de Mosselfeestentocht, 5-10-15-20-25 km. De Kwartels Groot-Assenede. Start: Sportcomplex ’t Bermpje. Oude zeedijken wijzen de weg naar krekengebieden en de Braakmanbossen. De binnenstad van Philippine is omgetoverd tot één grote attractie naar aanleiding van de Mosselfeesten.’ Na afloop schreven we het relaas van onze ervaringen onderweg, omstreeks 20:06 uur.

“Na de drukte tijdens de voorbije Vierdaagse van de IJzer waren we vandaag toe aan een rustige wandeling. Waar konden we die rust beter vinden, dan bij onze eigen wandelclub De Kwartels uit Groot-Assenede. Die stonden immers in voor de organisatie van de 12^de Mosselfeestentocht in het Nederlandse Philippine. We trokken vandaag dus de grens over om daar vooral te genieten van de rust, uitgaande van een uitgestrekt polderlandschap en daarbij nog de stilte van een enorm bosgebied. Er kon worden gekozen uit de afstanden 5, 10, 15, 20 of 25 km. We zouden vandaag opteren voor de 25 km, met een werkelijke afstand van 24,4 km. (Bleek later echter iets meer te zijn dan gepland). Plaats van afspraak was het sportcomplex 't Bermpje, gelegen aan de Strandgaper te Philippine. Vandaag een stukje Nederland onder de voeten dus. Na de inschrijvingsformaliteiten trokken we op pad.

Het ging door enkele woonstraten, palend aan het sportcomplex. Onmiddellijk konden we vaststellen dat tal van woningen aldaar te koop werden aangeboden. We hadden de zon mee, doch konden wel ervaren dat af en toe een strakke wind voelbaar was. Al bij al waren we al tevreden, mocht het droog blijven tijdens de wandeling. Na wat zigzaggend, enkele straten te hebben doorlopen, kwamen we aan de rand van het dorp en bereikten we een polderbaantje, dat eindeloos ver rechtdoor verliep tussen de open velden. We trokken richting Biervliet, afgaande op de wegwijzers langs de kant van de weg. Het traject dat we dienden te volgen was al enigszins merkbaar, door de in de verte waar te nemen andere wandelaars. In het polderlandschap gaat het meestal rechttoe rechtaan en dat over langere afstanden. We wandelden enigszins rechtdoor, een heel eind verder, haaks naar rechts en dan weer eindeloos rechtdoor. Het uitzicht is dan meestal prachtig en je kan eindeloos ver zien. Hier voelden we voor het eerst hoe strak de wind de rest van de dag voelbaar zou zijn. Het bermgras ging soms helemaal plat, onder de hevigheid van de wind.

Na 3,7 km, bereikten we ter hoogte van de Burg. Dhoogeweg een eerste controlepost, gesitueerd in een Hollandse boerderij. Tijd voor een korte pauze dus. Na deze onderbreking, volgden we een polderweg, waarna zich al spoedig een eerste splitsing aankondigde voor onze afstand. Een eerste maal dienden we op een T-kruispunt naar links te gaan, hierbij een pad volgend langsheen een van de talrijke polderdijken. Opvallend veel afgevallen takken bevonden zich op onze weg en de bladeren zweefden in de lucht. We volgden de loop van de dijk, tot we een drukke weg bereikten, waar we rechtsaf dienden te gaan. Hier volgden we enkele honderden meters de Maagd van Gent route. Even verder verlieten we naar rechts de openbare weg en trokken een veldweg in, langsheen het Isabellakanaal. We bemerkten de eerste rood-gele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegel. Het kanaal werd op de linkerkant gevolgd, tot aan de eerstvolgende brug, waar we de aanduidingen ‘Heen’ en ‘Terug’ konden waarnemen.

Hier was het rechtdoor, om een eerste maal het Braakmanbos te betreden. We volgden geruime tijd een bospad, langsheen de oever van het kanaal. Hier stelden we vast, hoeveel afgevallen bladeren zich reeds op onze weg bevonden. Het is een duidelijk teken dat de herfst reeds in aantocht is. Ergens op het einde van het bos, maakten we een bocht naar links om via een ander pad terug te keren, richting brug. Het ging nadien over de brug, om juist erover, direct naar rechts te gaan, het bos in dat zich aan deze kant van het kanaal bevond. Ook hier hadden we af en toe het gevoel op een verende bodem te lopen en hoorden we het ritselen van de bladeren onder onze schoenen. Eens het einde van dit bos bereikt, gingen we een verhoogde berm op en kwamen op een rustige polderweg terecht. In de verte zagen we de controlepost van enkele km terug en het ging voor de tweede keer die richting uit. We waren ondertussen 6,7 km verder op het parcours. Na een tweede rustpauze, dit keer in open lucht en in het zonnetje, konden we alweer op weg.

We volgden voor de derde keer de polderweg, in de richting van de reeds gekende splitsing. Ditmaal gingen we naar rechts en gingen een verhoogde dijk op, met name de Isabellaweg. Juist erover, ging het scherp naar links, in de richting van de Braakmanbossen. We bereikten de reeds gekende brug, doch dit keer ging het de andere richting uit en volgden we de andere oever. Ook hier bos, alom aanwezig. Deze bossen maken trouwens deel uit van het Natuurreservaat Braakman-Zuid. Opnieuw konden we gedurende enkele kilometers genieten van de rust en de stilte van dit bosgebied. Een enkele visser troffen we op ons pad. Uiteindelijk, bij het verlaten van dit bosgebied, volgden we enkele strakke rechtlijnige polderwegen, in de richting van de in de verte liggende polderdijken. Eenmaal deze dijken bereikt, ging het even bergop, waarna we bovenop de dijk onze weg vervolgden. Hier stapten we meters hoog boven de omliggende velden en akkers en was het uitzicht opnieuw zalig.

Hier voelden we des te meer de wind, welke blies vanuit de rechterflank. Op het einde van de dijk, bereikten we de Kleine Stelledijk, een smalle asfaltweg, welke ons enkele honderden meters verder tot aan een boerderij bracht, waar we de laatste controlepost konden bezoeken. Ook hier namen we even de tijd om in open lucht een hapje te eten en iets te drinken. We zaten ondertussen 7,6 km verder op het wandelschema. Het laatste wandelgedeelte van 6,4 km, bracht ons langsheen het Philippinekanaal en het waterbekken, waar we de Maurits route aantroffen, om via de Axelsegatweg, de eindeloos ver weg lopende polderwegen op te zoeken. Het ging langs tal van velden met uien en langs polderdijken. Deze keer konden we de dijken volgen en waren enigszins beschut tegen de wind. Nu voelden we de warmte van de zon en dat voelde lekker aan. Op het einde van de weg, dienden we een rechts gelegen trap te beklimmen om stilaan de bewoonde wereld te bereiken.

Het ging via het park ‘Spuikom’, langs het Mosselpad Philippine, om aan te komen midden een dorp in feest. Links en rechts van de weg troffen we deelnemers aan de rommelmarkt aan, karretjes met balen mosselen en wat verder de standen van de marktkramers. Hier wisselden enkele eethuizen en biertenten elkaar af en volgden de druk bezette terrasjes elkaar in snel tempo op. Het was af en toe even laveren tussen de talrijke bezoekers, om uiteindelijk dan toch de eindstreep te bereiken. Een leuke, aangename, maar vooral rustige wandeldag was alweer voorbij. Bij het afstempelen van onze wandelboekjes, werden we bovendien nog verrast met een leuk geschenk van de club, wegens onze deelname reeds dit jaar aan zes clubwandelingen. Rest ons nog te vermelden dat vandaag 1164 wandelaars de weg naar Philippine hadden gevonden. Morgen trekken we alweer naar andere oorden, maar dat lezen jullie dan wel.”

Tot slot nog even een weergave van datgene, wat na afloop werd neergeschreven in onze respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Rustige wandeldag via veldwegen, dijken en polders. Idem aan de tocht met de Mosselstappers. Strakke wind! J: Rustige tocht langsheen polderwegen en dijken. Zonnig en warm weer, hevige wind. Mooi Braakmanbos en stille waters van het Isabellakanaal. Geschenk n.a.v. zes kwarteltochten in 2009!’

104: Zelzate, Zondag 26 juli 2009, 28,5 km. (2035,374 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 26/07/2009, 9060 Zelzate (Oost-Vlaanderen) – 19^de Canisvliettochten, De Kwartels Groot-Assenede, 7-10-14-20-24-30 km. Start: School Maria Middelares. Een grensoverschrijdende en verrassend groene tocht die de wandelaars door het natuurgebied Canisvliet loodst en door de vele en onverwacht groene hoekjes van Zelzate.’ Na afloop schreven we nog dezelfde dag een verslag van onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:48 uur.

“Na een extra korte nacht (drie uur slaap) en vooral wat lome benen, na een avondje Gentse Feesten, trokken we deze morgen toch vol goede moed naar Zelzate. Daar werd door onze wandelclub De Kwartels, de 19^de Canisvliettochten georganiseerd. De inschrijving en start vonden plaats in een schoolgebouw van de Broeders van Liefde, meer bepaald de Campus Sint Laureins te Zelzate. Er kon worden gekozen uit 7, 10, 14, 20, 24 of 30 km. Ondanks de reeds beschreven perikelen, besloten we toch maar de 30 km te wandelen, met een werkelijke afstand van 28,5 km. Het beloofde dus een vermoeiende dag te worden, vooral wanneer de zon haar medewerking zou verlenen. Alvorens van start te gaan, bestelden we uiteraard eerst nog enkele exemplaren van de gekende reuze-éclairs, ondertussen tot ver in de omstreken bekend. Nadien konden we vol goede moed op pad.

We verlieten de plaats van inschrijving, om via enkele woonstraten, de bebouwde kom van Zelzate al heel vlug te verlaten. Kort na het vertrek, staken we een eerste maal de drukke Traktaatweg over, zijnde de verbindingweg tussen België en Nederland. We volgden hier zowat onmiddellijk een deel van de GR5A. Wat verderop volgde dit Grote Routepad een ander traject, doch in de plaats kregen we een parcours van enkele fietsroutes, de LF30b en de LF51 b. De drukke weg ver achter gelaten volgden we rustig te bewandelen polderbaantjes, tussen de reeds hoog opgeschoten maïs en de graangewassen die stilaan hun goudgele kleur aannemen. Wat zigzaggend tussen de velden, hadden we Nederlands grondgebied bereikt. Duidelijk merkbaar altijd aan de aard en kwaliteit van het wegdek. Met een wijde bocht doorheen de akkers, kwamen we terug tot aan de Traktaatweg, om die een tweede maal te dwarsen. Een grenspaal vonden we hierbij op onze weg.

Kort nadien bereikten we voor het eerst het natuurgebied Canisvliet, waarbij onmiddellijk de pracht en de uitgestrektheid van de Canisvlietse kreek kon worden vastgesteld. Een parcourswijzer ‘Heen’, maakte duidelijk dat we hier later op de dag nogmaals zouden wandelen. Het ging vooreerst via een smalle asfaltweg door het natuurgebied, om wat later een links gelegen pad op te gaan dat leidde in de richting van een stukje bos. Een mooie kronkelende dreef ging vooreerst door het bos, later door het opgeschoten riet. Af en toe een stukje grasland maakte het plaatje volledig. Jammer genoeg dienden we dit prachtige en rustige gebied te verlaten, om terug te keren naar de openbare weg. Voor ons bemerkten we een grote rotonde aan de ingang van Westdorpe. De pijlen leidden ons naar de 100 m verder gelegen controlepost in de ‘Landwinkel De Baeckermat’. Na 8,2 km hadden we hier een eerste gelegenheid om iets te nuttigen en even te rusten.

Een ruime boerderij was voorzien van een groot buitenterras en de zon gaf meer dan voldoende aanleiding om hier een beetje buiten, in open lucht ervan te genieten. Na een eerste pauze trokken we op weg, om een kleine lus te wandelen van 3,2 km. We verlieten het erf via de achterdeur en trokken in de richting van het centrum van Westdorpe. Hier troffen we de Krekenroute voor automobilisten die we enkele honderden meters volgden. Echter aan de eerstvolgende drukkere weg, staken we deze over en volgden aan de overzijde een schelpenpad dat ons liet genieten van de ernaast gelegen Molenkreek. Tal van hengelaars keken raar op naar die wandelende Belgen. Na een eindje de oever van de kreek te hebben gevolgd, dienden we een links gelegen klinkerpad op te gaan en dat leidde ons doorheen een gedeelte van de woonwijk. Uiteindelijk bereikten we de overkant van de kreek, om daar dan de andere oever te volgen, terug in de richting van ‘De Baeckermat’, waar we al heel vlug opnieuw een pauze konden nemen.

Een volgende lus welke van hieruit vertrok, had een lengte van 6,4 km. We verlieten het erf via dezelfde weg, om nu in plaats van naar rechts, naar links te volgen. We gingen recht naar de brug over het kanaal Gent - Terneuzen en staken die over. Aan de andere kant van de brug bereikten we Sas van Gent, hierbij een gedeelte van de Krekenroute volgend. Van bovenuit, zagen we rechts de lager gelegen jachthaven van Sas van Gent liggen. We volgden de hoofdweg, om uiteindelijk een rechts gelegen pad op te draaien en omheen de kleine jachthaven te wandelen. De haven mondde uit in het kanaal en hier troffen we het Schepentrekkerspad. Dit pad liet ons de oever van het kanaal volgen, richting Zelzate. Hierbij liepen we onder de brug door, net op het ogenblik dat die diende te draaien om een kanjer van een Russisch vrachtschip door te laten. Zo hadden we nog een onverwachte bezienswaardigheid op de koop toe. We volgden verder de promenade tot aan de oude sluis, waar enkele oude schepen voor anker lagen. De datum op het schip, verwees naar eind achttienhonderd.

Via enkele oude kleine bruggetjes bereikten we de overkant van de sluis en de hoofdweg doorheen Sas van Gent. Hier trokken we voorbij het monument van de ‘Schepentrekker’ en vonden verderop enkele oude kanonnen, met de loop gericht naar de havenmond. Een kleine winkelstraat leidde ons naar enkele trappen, die uitgaven op de grote weg, richting brug over het kanaal. We staken opnieuw de brug over, om aan de overkant de trappen af te dalen, in de richting van de andere oever van het kanaal Gent - Terneuzen. We bevonden ons opnieuw in Westdorpe en volgden dit keer een tijdje de oever van het kanaal, in de richting van Zelzate. Wat verderop verlieten we deze oever, om links opnieuw het natuurgebied Canisvliet binnen te wandelen. Opnieuw troffen we een breed pad dat ons tussen enkele rietkragen en lage bosgebieden leidde, terug in de richting van de ons reeds bekende rotonde. Wat later hadden we een laatste keer controle in de reeds gekende Landwinkel. Even tijd om wat te genieten van de zon op het terras.

We verlieten voor het laatst het erf aan de achterzijde om de weg opnieuw links te volgen, dit keer rechtstreeks naar de grote rotonde. Achter de rotonde vonden we opnieuw de gekende GR5A en deze bracht ons naar het natuurgebied Canisvliet. Hier volgden we echter een variante van het Grote Routepad en dat leidde ons vooreerst door een klein stukje bos, om ons te laten aankomen aan de oever van de Canisvlietse kreek. Hier konden we pas echt de uitgestrektheid van dit watergebied vaststellen. In de verte zagen we wandelaars de oever volgen. We volgden geruime tijd de omtrek van de kreek, af en toe door een stukje bos trekkend, bij wijlen een graspad volgend en soms via een pad de akkers doortrekkend. Later bereikten we de andere kant van de kreek en troffen er het bordje ‘Terug’ aan. Hier waren we deze ochtend reeds voorbij gekomen. Een kruispunt verder, draaiden we naar rechts, terug in de richting van het kanaal. Ondertussen hadden we Nederland verlaten en bevonden we ons opnieuw op het grondgebied van Zelzate. Het weggetje bracht ons tot aan het verderop gelegen industrieterrein. We wandelden langs enkele bedrijven, om uiteindelijk aan te komen in een stukje park van Zelzate. De andere kant mondde uit aan de brug van Zelzate, momenteel buiten gebruik wegens herstellingen.

We staken de weg over en volgden aan de overkant een pad, evenwijdig met het kanaal. Deze weg deed ons wandelen in de richting van het PC Sint Jan Baptist. Alvorens het domein binnen te wandelen, maakten we eerst een grote toer omheen het uitgestrekte terrein van deze instelling. Tenslotte bereikten we toch de laatste controlepost binnen het centrum. Na een etappe van 8,3 km waren we wel even aan rust toe. Ondertussen begonnen we de beentjes te voelen, maar ook het gebrek aan nachtrust. Na een laatste verfrissing trokken we op weg voor het laatste deel van de wandeling, slechts 2,4 km ver. Dit gedeelte leidde ons nogmaals doorheen het park, om uit te komen ter hoogte van de kerk van Zelzate. Al heel vlug bereikten we de plaats van vertrek en dat was niet veel te vroeg zullen we maar zeggen. Het zich laten neervallen op een stoel kan zalig aanvoelen. De rest van het verhaal: nog even een glaasje bruisend water, de eclairs ophalen en huiswaarts. Eén zaak is zeker, vanavond wordt het beslist niet laat... geeuuuuw!!!”

Een blik in onze wandelboekjes mag aan dit verhaal niet ontbreken. Ziehier wat toen, na afloop van de tocht, als eerste indrukken werden neergeschreven: ‘K: Zelzate, Canisvliet, Sas van Gent, Westdorpe. Mooie natuur, kanaal Gent-Terneuzen en de Canisvliet kreek. 28° ; J: Tocht doorheen Canisvliet en met bezoek aan Westdorpe en Sas van Gent. Langsheen het kanaal Gent naar Terneuzen. Mooi zonnig wandelweer. Vandaag de honderdste wandeling sedert aansluiting bij een wandelclub.’

092: Wachtebeke, Zaterdag 20 juni 2009, 27,3 km. (1783,024 km.)

Een georganiseerde wandeltocht, waaraan we deelnamen in juni 2009. Deze gebeurtenis werd voorheen als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 20/06/2009, 9185 Wachtebeke (Oost-Vl.) – 14^de Wachtebeekse Zomerwandeling, 7-14-20-30 km. De Kwartels Groot-Assenede. Start: Cultuurcentrum. Veldweggetjes en lommerrijke boswegen leiden de wandelaars doorheen het Klooster- en Heidebos.’ Na afloop schreven we nog diezelfde namiddag het navolgende relaas, omstreeks 18:48 uur.

“Vandaag kozen we voor een wandeling dicht bij huis. Meer bepaald trokken we naar Wachtebeke, waar De Kwartels, hun 14^de Wachtebeekse Zomerwandeling hadden georganiseerd. De inschrijving, alsmede de start van de wandeling vond plaats in het Cultuurcentrum van Wachtebeke. Het kostte geen enkele moeite om een parkeerplaats te vinden in de nabijheid van het centrum, vermits er voldoende ruimte werd voorbehouden voor de bezoekende wandelaars. In het nieuwe Cultuurcentrum konden we terecht voor het afhalen van onze inschrijvingskaart, alsook voor het bestellen van enkele reuze-éclairs, die we wilden voorbehouden voor na de wandeling. Er kon worden geopteerd voor de afstanden 7, 14, 20 of 30 km. Wij kozen voor de 30 km, met een werkelijke afstand van 27,3 km. Er werd bij het begin van de wandeltocht veel bos beloofd onderweg, nadien zou blijken dat dit ook het geval was. Na een koffie en een hapje waren we klaar voor het vertrek.

Gezien er kort voor de startdatum enkele problemen waren met het inrichten van de controleposten, diende de organisatie op het laatste moment nog enkele parcourswijzigingen door te voeren, met als gevolg dat de eerste controlepost nogal dicht bij de plaats van vertrek was gelegen. We verlieten het Cultuurcentrum en draaiden linksaf om via de ernaast gelegen school te wandelen in de richting van de kerk van Wachtebeke. Alvorens echter het dorpsplein te bereiken, dienden we naar rechts te gaan en op die manier de dorpskom van Wachtebeke te verlaten. Binnen de kortste keren waren we het centrum uit en bevonden ons al vlug middenin de vrije natuur. Het weer zat nogal mee, licht bewolkt, maar met af en toe toch de aanwezigheid van de zon. Algauw kregen we rechts van ons het gezelschap van een kleine waterweg die we volgden tot voorbij het gemaal ‘De Lange Lede’. Kort daarna mondde deze waterloop uit in de Moervaart.

We konden nu kijken naar de aangemeerde motorjachten, het ene al wat indrukwekkender dan het andere. We volgden de linkeroever tot aan de Overledebrug, waar een eerste controlepost was gelegen in café ‘Het Loze Vissertje’. Aangezien we amper 2 km onderweg waren, beperkten we ons hier tot het laten afstempelen van onze controlekaart en vervolgden onze weg. We gingen terug op pad, over de Overledebrug en sloegen dan onmiddellijk linksaf om de andere oever van de Moervaart te volgen. Hier een klein betonbaantje met voortdurend zicht op de links gelegen vaart. Wat verder kwamen we in het natuurreservaat ‘De Reepkens’ en hier begon tevens het Kano en Kajaktraject Moervaart en Zuidlede. We hadden nu rechts een prachtig stukje natuurgebied, volop in bloei. Eén van de infoborden, gaf nadere uitleg over de plaatselijke Natuurfietstocht. Dergelijke borden zouden we later op de dag nog kunnen bekijken.

Deze tocht leidde langs de vijf belangrijke natuurgebieden van de streek, het Complex Puyenbroekse bossen, de Reepkens, het Kloosterbos, het Heidebos en de Turfmeersen. We volgden de oever tot aan de Kalvebrug. Hier bevond zich rechts ter hoogte van het kruispunt een zaak waar men kano's kon huren om de Moervaart af te varen. We sloegen linksaf, gingen over de Kalvebrug en volgden de openbare weg. Op een verder gelegen kruispunt sloegen we rechtsaf en volgden vanaf nu de LF30 Schelde-Deltaroute, tevens de Reynaert route voor motorvoertuigen. We betraden een links gelegen private weg, die ons leidde tot aan het Heidebos. Hier was aan de ingang van het bos een alternatieve route voorzien voor wandelaars in het gezelschap van een viervoeter, vermits deze dieren blijkbaar niet waren toegelaten in het bos. We sloegen een rechts gelegen bospad in en bevonden ons voor geruime tijd in dit prachtige natuurgebied. Er volgde nu een aaneenschakeling van brede bospaden, dreven, smalle wegeltjes en af en toe een open stuk heide. Een grote diversiteit aan planten kon worden aanschouwd. De rust in dit gebied is des te opvallender. Weg is het storend geluid van voertuigen.

In dit Heidebos volgden we de Aardgasroute, uitgestippeld door Natuurpunt. De weg kronkelde zich en af en toe trokken we over een wegel tussen de hoog opgeschoten varens. Na een hele poos wandelen doorheen het bos, bereikten we de openbare weg en toen bemerkten we, dat we ons bevonden in de Keizershoek te Moerbeke. Over een afstand van hooguit 100 m volgden we een stukje de GR122 en kwamen uit in een woonwijk. Hier liepen we even het blokje om, alwaar we een tweede controlepost aantroffen in café Welkom. Ondertussen hadden we 7,9 km bij op onze teller. Dit kleine café deed denken aan de tijd van toen, een tijd zonder de hedendaagse ontspanningsmogelijkheden, toen men nog de tijd nam in de buurt om sociale contacten te leggen. Vergeelde foto's aan de muren herinnerden aan vroegere krulbolkampioenen. Een ingekaderd ‘eereteeken van den arbeid’ gaf ons een vermoeden aangaande de ouderdom van het café. De prijslijst was eenvoudig, alles kostte hier 1,1 euro. Waar is de tijd??

Na dit kleine nostalgische oponthoud werd het tijd om verder te wandelen. We volgden de Keizershoek, om opnieuw het Heidebos te betreden. We kregen er enkele meters van de GR122 te verwerken, om nadien een oude bekende te ontmoeten, de Aardgasroute, dewelke ons kris kras door het bos leidde. Opvallend hier ook de zanderige ondergrond van dit stuk natuurgebied. Ontelbaar waren de afgevallen dennenappels op het pad. Toen we een dreef verlieten en uitzicht kregen op het open veld, zagen we zowaar een jonge ree, starend in onze richting. Heel vlug echter verdween het diertje in het bos. Toen we het Heidebos verlieten, volgden we een tijdje een betonweg en de Schelde-Deltaroute. Een stukje bos deed ons belanden ter hoogte van een kleine overweg. Tot onze verbazing dienden we af te slaan naar rechts en het spoor te volgen. Het was duidelijk geworden dat deze spoorweg reeds lang buiten dienst was. Het onkruid had zich doorheen de jaren meester gemaakt van de verroeste rails en overwoekerde hier en daar zelfs de metalen sporen. Aan een volgende overweg verlieten we deze metalen metgezel en wandelden verder in de richting van onze volgende controlepost, de kantine van SK Wachtebeke.

Volgens de gerant van dienst, speelde deze ploeg in vierde provinciale en telde niet minder dan 14 afdelingen, naargelang de leeftijd van de spelers. We maakten van deze pauze gebruik om een verfrissing te nemen en de benen wat te laten rusten. We hadden alweer 9,5 km achter de rug. Er restte ons nog een kleine acht kilometer tot aan het eindpunt. We verlieten het terrein van SK Wachtebeke om aan de overzijde van de weg, een aardeweg op te gaan die ons leidde in de richting van het nabije bos. Er volgde een afwisseling van bos met enkele stukken open veld. Soms waren de wegeltjes net breed genoeg om een voet in te plaatsen. Het hoge gras, links en rechts van het pad kwam reeds boven de heupen. Wat verder kwamen we op de openbare weg en bevonden ons op de Langelede, zoals we konden aflezen op een straatnaambord. Bij het verlaten van de bebouwde kom van Wachtebeke, dienden we een links gelegen veldweg te volgen en die deed ons uitkomen aan de Langelede waterloop. Het enige alternatief was de oever volgen naar links.

Deze oever werd gevolgd tot een spoorwegbrug over de Langelede. We dwarsten de brug en volgden naar rechts de andere oever van de Langelede. Een eindje verder zagen we links van ons een stuk bos verschijnen, het Kloosterbos. We verlieten de Langelede en trokken met plezier in de richting van deze mooie omgeving. Terug bemerkten we de opvallende aanwezigheid van varens en zanderige ondergrond. We dienden middenin het bos een kleine heuvel te beklimmen en dat gaf een prachtig zicht op het lager gelegen varengebied. Via een stukje heide, bereikten we de spoorlijn, welke dwars door dit bosgebied loopt. We volgden de spoorweg naar links, tot we dezelfde spoorbrug bereikten als even voordien. We dwarsten deze voor de tweede keer en wandelden dan verder naar rechts om opnieuw de oever van de Langelede te volgen. Gekomen aan de Walderdonkbrug staken we de drukke weg over om aan de overkant de oever van de waterloop te volgen. Het brede pad ging over in een veldwegel en die bracht ons tot aan de dorpskom van Wachtebeke.

De laatste honderden meters van de wandeling voerden ons langsheen de kerk en enkele winkels, om terug te komen aan het Cultuurcentrum. Het beloofde bosgebied hadden we in ruime mate verkregen. Het weer was dit keer aan de droge kant, geen reden om te klagen dus. We eindigden onze aanwezigheid in Wachtebeke met een laatste verfrissende drank, het afstempelen van onze wandelboekjes en het afhalen van de bestelde eclairs. Bij het afsluiten van de inschrijving werden niet minder dan 736 wandelaars geteld. We kunnen terugblikken op een geslaagde tocht, zeker in vergelijking met vorige week. Op deze eerste dag van onze jaarlijkse vakantie hadden we alvast geen enkele reden om mistevreden huiswaarts te rijden. We kijken alvast uit naar volgende week, wanneer Bastogne en de Mesa 2009 hun opwachting zullen maken.”

We ronden stilaan dit wandelverhaal af, met de weergave van datgene wat na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven: ‘K: Wachtebeke, Moerbeke, langs de vaart en de Langelede. Spoorbedding, Heidebos en Kloosterbos. Rustig weer! J: Wandeling langsheen de Moervaart en de Langelede. Door het prachtige Heidebos en het Kloosterbos. Rustige vakantiewandeling bij het afsluiten van een eerste wandeljaartje...’

087: Eksaarde, Maandag 01 juni 2009, 27 km. (1666,604 km.)

Deze georganiseerde tocht, werd als volgt aangekondigd via flyers: ‘OxfamTrailwalker.be – Team 66 ‘De Doetjes’ dankt u voor uw steun. Alle opbrengsten van team 66 ‘De Doetjes’ gaan naar Oxfam-Solidariteit. Oxfam-Solidariteit werkt samen met partners in meer dan 25 landen aan duurzame oplossingen voor armoede en onrecht.’ Na afloop van deze wandeling in zomerse omstandigheden, schreven we naderhand het volgende relaas, op maandag 01 juni 2009, omstreeks 20:17 uur.

“Vandaag gingen we als afsluiter van het verlengd weekend, wandelen voor het goede doel. Deze morgen trokken we dan ook blijgezind en vergezeld van een stralende zon richting Eksaarde. Daar werd een wandeltocht ingericht door ‘De Doetjes (team 66)’ ten voordele van de Oxfam Trailwalker. Eén van de deelnemers aan deze tocht, Guy, is tevens lid van onze wandelclub De Kwartels. Vandaar dat we ons min of meer zedelijk verplicht voelden om deel te nemen aan deze tocht. Nog voor het eigenlijke vertrek hadden we ook reeds een ontmoeting met Freddy. De start, alsook plaats van inschrijving geschiedde in de Stedelijke Basisschool te Eksaarde. Er kon worden gekozen uit de afstanden 6, 10, 12 en 21 km. Voor de afstanden 12 en 21 was er een bijkomende optie om een extra lus van 6 km te wandelen, later op het parcours. De inschrijving kostte vier euro, met inbegrip van twee gewone consumpties. Alle opbrengsten van het team 66 gaan naar Oxfam-Solidariteit.

Guy ondertussen een beetje kennende, wisten we op voorhand dat de tocht schitterend zou zijn en dat niets aan het toeval zou worden overgelaten. Vol goede moed, namen we een start in de basisschool. We verlieten de drukke weg, om via een rustiger baan de bebouwde kom te ontwijken. We volgden kort na de start het traject van de Liniewegel, een fietsroute in de omgeving. Deze Liniewegel bracht ons voor een eerste maal langs het plein van FC Eksaarde. Onmiddellijk waren we verbaasd over het witte gras, het leek wel sneeuw in juni, doch de oorzaak was te vinden in de omliggende bomen. De lucht zag wit van de zwevende pluizen. Voorbij het plein vonden we een indicatie van de aanwezigheid van de Ronde van Urbanus. Deze fietsroute zouden we nog herhaaldelijk tijdens de loop van de dag aandoen en telkens weer stonden we versteld van de getekende markeerplaatjes. Net alsof ze uit het stripverhaal waren gekozen. Wat verderop zagen we ook de wit-rode markeringen van de GR122 (Zeeland - Champagne/Ardenne) die ons leidden naar de kerk van Eksaarde.

Hier zagen we het eerste kapelletje van de plaatselijke kruisweg die kan gevolgd worden. We draaiden linksaf en stapten verder om de drukke weg naar rechts te verlaten en een lange dreef in te wandelen. Deze dreef leidde ons recht naar de Moervaart. Ter hoogte van de Moervaart liep de weg ten einde en gingen we linksaf om de oevers van de vaart te volgen. Prachtig was hier het uitzicht over de lager gelegen landerijen en rechts zagen we de zon schitteren op het wateroppervlak. We wandelden voorbij de Lokerse Moervaartmeersen om uiteindelijk aan te komen aan de Sinaaibrug, waar het grondgebied van Sint Niklaas begon. We sloegen echter linksaf om wat verderop een bosgebied te betreden. Via tal van kleine weggetjes en bospaden, belandden we uiteindelijk aan de Kruiskapel, waar een eerste controlepost was geplaatst. Tijd dus voor een hapje en een drankje. Volgens de legende zouden hier twee miraculeuze kruisen gevonden zijn. Hier bevindt zich ook de laatste kapel van de kruisweg welke begint aan de kerk van Eksaarde. Na een korte pauze trokken we alweer op pad.

We vonden hier de Ronde van Urbanus terug en wat verderop de Liniewegel Wandelroute. Deze route herdenkt de verdedigingslinie welke door Frankrijk in 1701 werd aangelegd om Vlaanderen te beschermen tegen de Republiek Holland. We volgden deze wandelroute, dewelke ons terug leidde in de richting van de bossen. Alweer volgden we kleine paadjes om nadien tussen enkele velden, vervolgens het plein van FC Eksaarde voorbij te wandelen. Korte tijd later hadden we een tussenstop aan de basisschool en hadden we het eerste gedeelte van de wandeling achter de rug. Tijdens dit oponthoud proefden we van de lekkere appeltaart die speciaal voor deze wandeling was gebakken. Na die zoete lekkernij trokken we terug op pad voor het tweede deel van de tocht. Ditmaal verlieten we de school en draaiden rechtsaf. We waren nog maar honderd meter verder of we kwamen terecht op het grondgebied van Moerbeke Waas. De Ronde van Urbanus, reeds voordien vermeld, leidde ons dit keer naar links, richting Zuidlede. Hier trokken we door een klein stukje natuurgebied, om nadien de Zuidlede te volgen op één van haar oevers.

Hier vonden we de Puidonkroute op onze weg. Na een tijdje de betonnen paadjes te hebben gevolgd, kwamen we aan een kleine brug, waar we van oever wisselden en nu aan de overkant van de Zuidlede verder wandelden. Hier volgden we de reeds vermelde GR122. Nadien wisselden we nogmaals van oever om opnieuw de Puidonkroute en de Ronde van Urbanus te volgen. Links zagen we enkele betonnen bunkers, stille getuigen uit rumoeriger tijden. Het grindpad veranderde voortdurend van richting en heette wat verderop de Ledebeekroute, om nadien zelfs over te gaan in de Schelde-Deltaroute. Kronkelend tussen de velden en akkers waren we ondertussen terug op het grondgebied van Eksaarde beland en op een boogscheut van Wachtebeke. Bij het verlaten van het laatste pad, bereikten we terug de grote baan en wat verderop rechts een nieuwe controlepost: Groenten en Fruit ‘De Korf’. Hier konden we alweer even verpozen op een terrasje in het zonnetje en vooral de dorst lessen.

Navraag leerde ons dat we van hieruit een lus van 6 km konden wandelen doorheen het Provinciaal Domein Puyenbroeck. Een plannetje werd ons ter beschikking gesteld. Na het lessen van de dorst, trokken we naar rechts om de wat verder gelegen brug over de Zuidlede te dwarsen en de parking van het domein over te steken. Zo gingen we het domein binnen en bevonden we ons dadelijk op de Zuidlede Wandelroute, welke ons verder door het domein zou vergezellen. We volgden in eerste instantie de Putjeshoekdam, om ter hoogte van de vijvers naar rechts te wandelen in de richting van de Zuidlededam. Onderweg trokken we door het Levend Erfgoedpad, waar tal van neerhofdieren de kinderen konden bekoren. De Zuidlede bereikt, volgden we deze van op de oever om terug te keren naar het fietsknooppunt 84 aan de uitgang van het domein. Hier restte ons nog een kleine afstand om terug te keren naar ‘De Korf’ voor een laatste controle. Restte ons nu nog enkel een weg om terug te keren naar de plaats van vertrek. Dit laatste deel van de wandeling leek logisch.

We volgden terug de Zuidlede in de richting van Eksaarde. Via kronkelende veldwegen, af en toe zelfs door een smal paadje, aan weerzijden begroeid tot boven onze hoofden, zakten we stilaan terug af naar de plaats waar we deze ochtend waren vertrokken. Alweer konden we onderweg genieten van een prachtig stukje natuur en de rust welke uitstraalt van watergebieden. Op het einde van de route hadden we nog een laatste ontmoeting met de Ronde van Urbanus en zo kwam de basisschool terug in zicht. Op de binnenkoer troffen we tal van clubgenoten, gezeten op een bankje. Als afsluiter kochten we nog enkele Oxfam producten, zoals koffie en peperkoek, om ook op die manier een steentje bij te dragen aan de eerlijke handel. Ondanks de inzet van de organiserende club en het verzorgde en prachtige parcours, was de opkomst eerder gering. Een domper op de vreugde. Wij kunnen enkel besluiten dat zij die er vandaag aanwezig waren, het hun zeker niet zullen beklagen.”

In onze wandelboekjes noteerden we toen de navolgende eerste indrukken: ‘K: Verzorgde wandeling vanuit Eksaarde. Veel natuur en een ‘zonneke’ als gids. J: Wandeling doorheen Eksaarde, Moerbeke-Waas en Wachtebeke. Prachtig parcours langsheen de Moervaart en de Zuidlede. Tocht t.v.v. Oxfam-Trailwalker.’

086: Silly, Zondag 31 mei 2009, 21,9 km. (1639,604 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voorheen aangekondigd in de wandelgids van 2009. Slechts in enkele luttele bewoordingen konden we toen lezen: ‘Zondag – Dimanche, 31/05/2009 – 7830 Silly (Hainaut) – 31ème Marche de la Sylle, 6-12-20-30 km. Marcheurs de la Sylle. Départ: Ecole Communale. Parcours campagnard et boisé.’ Na afloop, schreven we nog dezelfde avond het hierna weergegeven wandelverhaal, omstreeks 20:53 uur.

“Vandaag gingen we nog eens op busreis met onze wandelclub De Kwartels. De bestemming was het Henegouwse Silly. Daar werd door de Marcheurs de la Sylle uit Bassily, de 31ème Marche de la Sylle georganiseerd. Reeds vroeg deze morgen vertrok de bus vanuit Assenede, vergezeld van een stralende zon. Bij aankomst ter plaatse in de école communale, stelden we vast dat we konden kiezen uit te wandelen afstanden van 6, 12, 20 of 30 km. Gelet op het uur van de terugreis, kozen we om de 20 km te wandelen. (Werkelijke afstand 21,9 km) Alvorens van start te gaan proefden we eerst even van de lokale koffie en namen een broodje om de inwendige mens te sterken. Na de nodige inschrijvingsformaliteiten, trokken we op pad. We verlieten het schooltje en hadden al dadelijk een eerste splitsing, waarbij we rechts dienden te gaan. We verlieten via enkele woonstraten de bebouwde kom van Silly en bevonden ons algauw op een drukke en gevaarlijke rijbaan, om het dorp achter ons te laten en in de richting van de open velden te trekken. Na een kwartier wandelen, verlieten we deze drukke weg en begaven ons via een aarden weg naar verder gelegen landelijke wegen. We volgden hier bijna onmiddellijk de wandelroute 3.01 van groene kleur.

Meteen ging het steil de hoogte in en zagen we langzaam het dorp verder in het dal verdwijnen. We kwamen voorbij de kerk van het gehucht Saint Marcoult, waar een gedenkteken herinnerde aan het geheim leger en diens lotgevallen tijdens de Tweede Wereldoorlog. We volgden hier tezelfdertijd het traject van de fietsroute 3.01, het Parcours de la Sille. De weg ging nog verder naar omhoog, tot we rechts de weg verlieten om ons te begeven in een bosrijke omgeving. We betraden het Forêt Domaniale de Silly. Vanaf nu waren we vertrokken voor een ruim gedeelte van de wandeling die doorgang zou vinden in dit enorme bos. Na enkele honderden meters wandelen, bereikten we in het bos een plek waar een tent was opgericht en waar we na 5,6 km een eerste maal controle hadden. Hier konden we tevens wat denken aan de inwendige mens. Na een eerste pauze, trokken we verder door het Forêt Domaniale. Vooreerst volgden we een klein paadje dat stijgend door het bos liep, om nadien uit te komen op een dwars gelegen asfaltweg. We draaiden deze links op en volgden verder door het uitgestrekte bos. We volgden hier een tijdje de fietsroute 3.01 en tezelfdertijd de GR123 (Ronde van West-Henegouwen).

Zo verlieten we uiteindelijk het woud en kwamen terecht op het grondgebied van Gondregnies. Het parcours vervolgde via enkele kleine landelijke wegen, tot we aankwamen op een kruispunt, waar we een tweede pauze hadden in een garage, gelegen in de Rue du Brisqué. Hier konden we wat pauzeren in het zonnetje, na een afstand van 4,5 km. Het volgende gedeelte van de wandeling verliep slechts over een afstand van 3,7 km en bracht ons vooreerst op het grondgebied van Fouleng (Silly). Hier volgden we een lange rechte drukke weg, tot we aankwamen aan het kleine kerkje van Fouleng. Luguber waren hier de kruisen die zich bevonden op de grafzerken op het kleine kerkhof. Voorbij de kerk volgden we de GR123 en deze leidde ons naar de open velden. Ook een wandelroute, 3.03, volgde een tijdje hetzelfde traject. Deze route bracht ons langs diverse korenvelden en boerderijen, waar de koeien graasden op de hellende weiden. Een bouwwerf onderweg, bracht enig soelaas voor de vrouwelijke wandelaars, aangezien een werftoilet druk werd bezocht. Na deze sanitaire stop vervolgden we onze weg en kwamen in het gehucht Thoricourt (Silly). Hier werd onze aandacht eveneens getrokken door het kleine kerkje en de weg in aanleg. Het hoekje om en we vonden een derde controlepost, gelegen in de plaatselijke basisschool van Thoricourt. We konden alweer 3,7 km bijschrijven in ons wandelrelaas. Ook hier alweer de tijd om een hapje en een drankje te nuttigen.

Nadat we het schooltje hadden verlaten, volgden we een wandelpad dat ons bracht tot aan de Vieille Place. Ter hoogte van deze plek vonden we een bord met de uitleg over de ontstaansgeschiedenis van Thoricourt en hoe de "jambon noire" werd geboren. Blijkbaar bij toeval door het gestuntel van soldaten ten tijde van Louis XIV. Verderop lag het plaatselijke château, dat nu volop werd gerestaureerd, met als grote geldschieter de Waalse regering. Voorbij dit imposante bouwsel, trokken we verder via het wandelpad 3.04, de fietsroute 3.01 en onze oude vertrouwde GR123, om stilaan terug af te zakken in de richting van het Forêt Domaniale de Silly. Alvorens dit bos te bereiken, trokken we eerst door een nieuw aangeplant bos. Ook hier weer op- en neergaande wandelpaden. Eenmaal het grote woud opnieuw werd bereikt, ging het via een asfaltweg terug in de richting van onze reeds eerder vermelde controlepost. Jammer genoeg werden de wandelaars voortdurend gestoord door enkele motorrijders die blijkbaar ook deze weg hadden ontdekt.

Niet echt een traject om juist daar op hetzelfde moment een paard te berijden. Getuige de amazone die we hadden gezien en die alle moeite had om haar dier in bedwang te houden. Aangekomen op de plaats van controle, bemerkten we tal van clubgenoten. Ondertussen kwamen reeds de eerste donkere wolken opzetten. Na dit wandelstuk van 4,5 km, restte ons nu nog enkel de terugweg naar de plaats van vertrek. De laatste controle achter de rug, trokken we opnieuw op pad en volgden hetzelfde paadje verder doorheen het bos, zoals we dat de eerste keer hadden gedaan. Opnieuw bereikten we dezelfde asfaltweg, doch een paar honderd meter verder, dienden we nu aan de splitsing rechtsaf te draaien, in plaats van rechtdoor te gaan. Dit pad leidde ons nu naar de rand van het bos, waar we opnieuw uitkwamen op de openbare weg. Tal van kleine baantjes, gingen gestaag omlaag in de richting van het dal. Wat verderop troffen we midden op het kruispunt een kleine kapel aan. Hier sloegen we links een veldwegel in en die ging steil bergafwaarts in de richting van Silly.

Het wandelpad 3.02 tenslotte bracht ons langs enkele weiden opnieuw in het centrum van deze gemeente. Nog enkele straten links en rechts en de école communale kwam weer in zicht. Enigszins moe, maar tevreden konden we nog even genieten van een laatste verfrissing alvorens de terugreis aan te vatten. Nog heel even hoorden we de organistoren de uitslag van de wandeling bekend maken. Winnaar werd een plaatselijke wandelvereniging uit Mons, doch De Kwartels slaagden erin de tweede plaats te behalen met meer dan vijftig deelnemers. Morgen sluiten we dit lange weekend af met nog een wandeling, ergens ter lande...”

Tot slot van ons wandelverhaal, hernemen we nog even datgene, wat na afloop werd genoteerd in de wandelboekjes. ‘K: Silly, St. Marcoult, Fouleng, Thoricourt. Aangename wandeling langs velden en bossen. Busreis ‘De Kwartels’. J: Tocht doorheen Silly, Saint-Marcoult, Gondregnies, Fouleng en Thoricourt. Mooie vergezichten. Heuvelachtig parcours. Tweede busreis met de Kwartels.’