491: Lier, Zaterdag 17 juli 2021, 17,514 km. (9825,258 km.)

“Een wandeling via knooppunten behorende tot het Wandelnetwerk Kempense Netevallei, met start en aankomst te Lier. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt door middel van bus 560, bereikten we de halte aan het station van Lier. Alvorens we de wandeling zouden aanvangen, namen we omstreeks 10:35 uur even de tijd voor een kopje koffie in Latthée op de Antwerpsestraat. Daarna keerden we een eindje op onze stappen terug naar het knooppunt 36 ter hoogte van het kruispunt van de Antwerpsestraat met het wandelpad langs de stadsvesten. Ondertussen naderden we de klok van 11:00 uur toen we van start gingen. We verlieten bijgevolg de Antwerpsestraat en gingen linksaf de Stadsvest op, een breed wandel- en fietspad. We stapten voorbij het beeldje van het Cadetje, tegenover de voormalige Cadettenschool van het leger en kruisten nadien de Mechelsestraat. Onze tocht ging aan de overzijde verder over de Stadsvest tot het knooppunt 35 aan de doorlopende Begijnhofstraat. We konden er het oorlogsmonument Den Engel bekijken. Aan het knooppunt 35 namen we de rechtse tak van de Stadsvest en gingen op die manier dichtbij de Afleidingsvaart van de Nete wandelen. Even voorbij de links gelegen gemeenschapstuinen bereikten we de oever van de Nete zelf, tevens het knooppunt 34. We draaiden er linksaf, nog steeds de Stadsvest volgend, ditmaal links buigend langs de Binnennete. Zowat 300 m verder, aan het knooppunt 32, ging het via een brugje rechts de Binnennete over en zetten we onze tocht verder langs de oever van de eigenlijke Nete.

We stapten nu links van de Nete tot aan het volgende knooppunt 33, ter hoogte van het kruispunt met de Aarschotsesteenweg en de brug rechts over de Nete. Op de rotonde links konden we even een blik werpen op het kunstwerk voorstellende Pallieter en Marieke. We kruisten de weg en volgden aan de overzijde een smal geasfalteerd wandelpad langsheen de Nete. Een kilometer verder en na een ruime bocht naar links, troffen we knooppunt 9 aan ter hoogte van een volgende brug rechts over de Nete, aan Berlarij. We sloegen haaks rechtsaf, staken de Nete over en gingen verder via Berlarij, welke overging in de Veemarkt en tenslotte Berlaarsesteenweg. We stapten nu doorheen een woonzone met druk verkeer. Wat later, net voorbij de Heilige Familie Kerk, kruisten we de N13, de stadsring, om aan de overzijde het knooppunt 39 voorbij te gaan. We hielden de richting rechtdoor aan en begaven ons aldus verder op de drukke Berlaarsesteenweg. Via een lange klim overschreden we vervolgens nogmaals de Nete door middel van de verkeersbrug, hierbij aan weerszijden van de brug de knooppunten 44 en 12 te hebben bemerkt. In dalende lijn stapten we nog wat verder langs deze drukke baan. Opnieuw afgedaald ging het langs het knooppunt 18 en nog wat verder rechtdoor tot het knooppunt 45.

Daar aangekomen konden we uiteindelijk de drukke Berlaarsesteenweg verlaten, door schuin rechts een kasseiweg op te gaan, die vrij vlug eindigde en overging in een veldweg aan het knooppunt 46. We gingen rechtsaf een breed graspad op langs uitgestrekte akkers rechts van ons. Na een drietal haakse richtingsveranderingen, stapten we lijnrecht door kniehoog gras naar het Fort van Lier. Aangekomen aan de oever van de gracht omheen het fort, troffen we het knooppunt 25 aan, om er rechtsaf te gaan en een smal wandelpaadje te volgen dat de omtrek van de gracht volgde. Op korte afstand daar vandaan bereikten we het knooppunt 23 net aan de toegangsweg naar het fort, de Fortweg. We konden er even overgaan tot het nuttigen van een broodje op een picknickbank omstreeks 12:30 uur, inmiddels zowat 5 km gevorderd. Na deze wandelpauze ging het aan de overzijde van de Fortweg verder op het paadje omheen het fort, tot we het knooppunt 24 vonden. Daar verlieten we naar rechts de oever van de fortgracht en gingen doorheen een stukje bos, om nadien een lange brede grasweg te bewandelen, badend in het zonlicht, om nadien uit te monden ter hoogte van de openbare weg, de Aarschotsesteenweg. Via het afgescheiden fietspad ging het over korte afstand linksaf, tot we aan de overzijde de Liersebaan konden opgaan. Weg van het gevaarlijke verkeer.

Net op de plaats waar we links Spreet zouden dienen in te draaien, hadden we geluk er net naast om 13:25 uur even te kunnen halt houden in café ’t Lammeke. Buiten op een terrasje konden we even overgaan tot het lessen van de dorst. Zowat een half uurtje laten ging het via Spreet nogmaals over de drukke Aarschotsesteenweg, om er over vrij lange afstand het smalle landelijke wegje te volgen tot aan het knooppunt 26. Tussen de akkers door ging het op deze Y-splitsing naar links om verder te gaan via eveneens Spreet. We passerden nu het Fort van Lier dat zich links bevond, om via het vrij bochtige Spreet opnieuw een drukke weg te bereiken, ditmaal de Berlaarsesteenweg aan het knooppunt 21. Aan de overzijde van de weg begaven we ons nadien in de doodlopende straat Mushaag, gingen aan het knooppunt 17 voorbij en staken er de spoorweg over. Net over de spoorweg maakte de weg een haakse bocht naar links en eindigde aan de ingang van een boszone, een natuurreservaat van het Mondingsgebied van de Grote Nete. Ongeveer halverwege het bos draaiden we aan het knooppunt 16 haaks naar rechts en kwamen zo terecht op de oever van de Grote Nete, tevens knooppunt 22. Daar begaven we ons links op het jaagpad langs de kronkelende waterloop.

Zowat 2 km verder eindigde het jaagpad ter hoogte van de dwars gelegen spoorweg, alwaar we het knooppunt 19 zagen. Via een brugje ging het rechtsaf over de Grote Nete, evenwijdig aan de spoorlijn tot aan de iets verder gelegen Kesselsesteenweg, knooppunt 83. Rechts konden we een horecazaak waarnemen, Bistro Voldaan, om er omstreeks 15:20 uur op het erachter gelegen buitenterras nog even te genieten van een cola en tevens de warmte van de zon aan te voelen. Na het lessen van de dorst, staken we de spoorweg over om onmiddellijk links het wandelpad te volgen aan de andere kant van de spoorweg. We stapten nu in tegengestelde richting als voorheen, opnieuw naar de oever van de Grote Nete, om er ditmaal het jaagpad te volgen naar rechts op de andere oever. Na een paar meanders kwamen we opnieuw uit aan de Kesselsesteenweg, knooppunt 84, om aan de overzijde de tocht verder te zetten via een gescheiden fietspad naar links. Een verkeersbrug leidde ons over het Netekanaal, om er beneden aangekomen knooppunt 10 aan te treffen. Langs de Kanaalstraat staken we via een brugje nogmaals de Grote Nete over, om zowat driemaal het knooppunt 10 voorbij te zijn gegaan, om dan het jaagpad aan de overzijde naar links op te gaan.

Door middel van dit jaagpad kwamen we even later aan het knooppunt 4, alwaar de Kleine Nete en de Grote Nete elkaar ontmoeten. Op die plaats staat een enorm kustwerk ‘My light’, een werk van licht en mensen in beweging. Via de nieuwe brug staken we Kleine Nete over, om vervolgens rechtsaf teug de Stadsvest te betreden. Zo wandelden we voorbij het knooppunt 5 aan het bekende Spui, met in de nabijheid een beeld van De Schaepenkop. Via de Stadsvest ging het vervolgens terug richting openbare weg, de Frederik Peltzerstraat, alwaar we op de hoek nog even konden pauzeren in Barvest, omstreeks de klok van 17:00 uur. Buiten in open lucht en op een grasperk gezeten lieten we de frisdrank smaken. Nadien ging het over korte afstand naar rechts tot aan knooppunt 90, om dan aan de overzijde links terug de Stadsvest op te gaan, richting knooppunt 36, alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. Om de hoek eindigden we dan ook deze zonnige zomerwandeling om 17:30 uur, na exact 17,514 km wandelen. Vier minuten later konden we reeds op de bus huiswaarts. Goed getimed dus.”

490: Mazée, Zaterdag 05 maart 2022, 12,221 km. (9807,744 km.)

“Het relaas inzake onze belevenissen tijdens een wandeltocht, beschreven in de Dagstappergids Ardennen, deel 3, met start en aankomst te Mazée. Een wandeling in hoofdzaak doorheen de vallei van de Viroin, met af en toe een stapje over de Franse grens. Na een lange autorit, met onderweg tijd voor een kopje koffie en een sanitaire stop, bereikten we het kleine dorp omstreeks 10:00 uur. De totale wandelafstand bedraagt volgens de gids 15,2 km en verloopt over een tweetal lussen. De aanbevolen startplaats bevindt zich op de Place du Bucq, zowat in het centrum gelegen. Het beloofde alvast een schitterende wandeldag te worden, ondanks de eerder lage temperatuur, gingen we toch van start onder een stralende zon. Bij gebrek aan horeca in het dorp, op weg dus zonder vooreerst een kopje koffie te hebben genoten. We verlieten bijgevolg de Place du Bucq, getooid met een muziekkiosk en begaven ons in de Rue du Bucq, om er de richting te volgen van Vireux en Najauge. Als routetekens hadden we oog voor blauwe liggende ruitjes. We stapten voorbij een groot infobord inzake plaatselijke wandelingen en kregen er vrijwel dadelijk een bekende sticker in het oog, welke een van de routes aangaf naar Santiago de Compostela. De Rue du Bucq ging al dadelijk steil de hoogte in, waarna we een Y-splitsing aantroffen. We kozen de linkerweg, richting ‘Bornes Frontières’. Even verder eindigde de weg en betraden we voor het eerst het bos. We dienden dan ook noodgedwongen afscheid te nemen van het panorama over het lager gelegen Mazée.

Bijna het hoogste punt in het bos bereikt, ging het op een dwars gelegen bosweg naar links, waarna we iets verder van links uit het bos het gezelschap verkregen van nog wat meer routetekens: liggende gele ruitjes, wit-gele en wit-rode tekens van de GRP125 (Tour de l’Entre-Sambre-et-Meuse) en de GTFPC (Grande Traversée de la Forêt de la Pays de Chimay), aan routekens dus geen gebrek. Langzaam afdalend lieten we het bos achter ons, om opnieuw via een rotsig pad fors bergop te gaan. Het pad bochtte naar links om uit te komen op een kruispunt van paden, aangegeven door het baken Najauge en voorzien van een wandelpaal. We kozen er de richting haaks linksaf en zouden op die manier een gedeelte bewandelen van de Sentier de la Frontière. Een smal stijgend wandelpaadje verliep nagenoeg op de grens tussen België en Frankrijk. We stapten voorbij enkele ferme grenspalen en kregen vanzelfsprekend schitterende vergezichten rechts over de grens heen. Tal van nieuw aangebrachte zitbanken nodigden uit even te pauzeren en met de blik gericht naar Frans grondgebied, konden we even genieten van een laat ontbijt, ondertussen genietend van de aankomende lente. Maatje ging dan ook even gewillig pauzeren op één van de grenspalen. Na dit aangenaam momentje pauzeren, gingen we verder op weg.

Waar het bos links ophield te bestaan, begaven we ons op een Y-splitsing naar rechts en kozen het dalend paadje, nog steeds aangegeven door liggende blauwe ruitjes. Af en toe op en neergaand, volgden we aan een volgende splitsing opnieuw de rechtertak en steeds in dalende richting, tot we een dwarsweggetje aantroffen, voorzien van een wandelpaal. Andermaal ging het rechtsaf en kregen we enkele nieuw aangelegde trappen voor de schoenen teneinde de meest steile stukken afdaling gemakkelijk te verwerken. Ondertussen waren we zowat 180° gedraaid en leidden de blauwe liggende ruitjes ons wat lager in tegenovergestelde richting. Een bredere bosweg liet ons vervolgens opnieuw wat aan hoogte winnen. Geruime tijd later kwamen we uit op een kruispunt van paden, waar rechts een begrazingsgebied was gelegen. We kozen er het pad naar links en begonnen verder af te dalen tot aan een volgende Y-splitsing, om er ditmaal rechts te kiezen richting lager gelegen drukke verkeersweg, de D47, Route de Najauge. We verlieten het bos en kwamen uit op een asfaltwegje, de Rue du Bois Thiry, die dadelijk uitmondde op de D47.

Over korte afstand ging het op de D47 naar links, om vervolgens aan de overzijde het Réserve naturelle en het Forêt Communale de Vireux-Molhain te betreden. Opnieuw dus de grens met Frankrijk over. We begonnen rechtsaf aan een klim, de pijlen volgend van ‘par les points de vue’, via een breed rotsachtig pad. Zowat het hoogste punt bereikt troffen we er een opstaande steen aan, met een bordje ‘point de vue 50 m’. We verlieten dan ook even het brede pad naar links tot aan het betreffende uitzichtpunt, voorzien van een zitbank. We namen er dan ook omstreeks 11:57 uur een langere eetpauze, terwijl we uitzicht hadden op het lager gelegen dorpje Molhain. Genietend van het aangename zonlicht lieten we de broodjes smaken. Nadien keerden we op onze stappen terug naar het brede wandelpad, om er linksaf verder te stappen. We dienden terug de blauwe liggende ruitjes in het oog te houden. We konden dan ook beginnen aan een langere afdaling doorheen het Forêt Communale. Voorbij een ietwat open plek ging het rechtsaf op een smaller en sterker dalend pad. Lager aangekomen ter hoogte van een dwars gelegen bosweg, ging het haaks rechtsaf en betraden we een vrij smal woudloperspad dat ons verder liet dalen tot in de vallei van de Viroin. We gingen een tijdje stroomopwaarts langsheen de rivier, tot we uiteindelijk een brug over de Viroin aantroffen.

Inmiddels wees de klok 12:55 uur en ter hoogte van de brug troffen we enkele picknicktafels aan, ideaal om nog even te pauzeren en te denken aan de inwendige mens. Even later draaiden we linksaf om via de smalle vroegere spoorwegbrug de Viroin over te steken. Over korte afstand ging het via het tracé van de vroegere spoorweg tot aan de even verder gelegen openbare weg, de N998 ofte Rue Bourboux. We gingen rechts de weg op, om nogmaals de Viroin over te steken via een tweede brug en te wandelen tot aan het kruispunt met de N963, de Rue de Najauge. Op de hoek bevond zich een inmiddels gerestaureerde watermolen. We staken het kruispunt over en gingen aan de overzijde de Rue du Moulin in, richting Mazée Centre. Opnieuw klimmen met andere woorden. We hielden er even halt op het plaatselijke kerkhof op zoek naar eventuele graven van verwanten, echter zonder resultaat. Dan maar verder doorheen de Rue du Moulin, om er op het einde opnieuw te arriveren in de Rue du Bucq, alwaar we vroeger waren van start gegaan. Linksaf bereikten we opnieuw de Place du Bucq, tijd om even te pauzeren op een bankje, omstreeks 13:57 uur. Even later gingen we opnieuw op weg, we verlieten de Place du Bucq om dadelijk links de Rue de Vaucelles te kiezen, om er ditmaal oog te hebben voor liggende gele ruitjes.

We wonnen dadelijk opnieuw aan hoogte om uit het dal weg te komen, ditmaal een eindeloos lijkende klim, tot we zowat op het hoogste punt een mooie Sint-Rochuskapel aantroffen. We hielden rechtdoor aan voorbij de kapel, om nadien de eerste straat rechts te nemen, een smal betonwegje dat ons nog verder liet klimmen. De weg bochtte zowat op het hoogste punt naar rechts en ging over in een onverhard pad. Waar het pad eindigde draaiden we rechtsaf het bos in en verkregen een smalle bosweg, gedeeltelijk stuk gereden omwille van bosbeheer. In dalende lijn ging het doorheen het bos, waar we in een flits af en toe een kleine ree konden spotten. Lager gedaald bereikten we een dwarsweg, waar we vroeger op de dag reeds waren gepasseerd. Vermits we daar links zouden moeten verder gaan, identiek een groot deel over hetzelfde traject, besloten we rechtsaf te gaan en opnieuw af te dalen naar het centrum van Mazée. We eindigden dus vroeger dan voorzien deze wandeling na 12,221 km omstreeks 14:52 uur. Nadien, speciaal op vraag van wandelmaatje reden we verder naar het Franse Givet om daar op de grote begraafplaats op zoek te gaan naar eventuele graven van voorouders of verwanten. Het bleef jammer genoeg bij een foto van slechts één graf.”

489: Baarle-Nassau, Zaterdag 09 oktober 2021, 13,914 km. (9795,523 km.)

“Een wandeling met start en aankomst in het Nederlandse Baarle-Nassau en dit via knooppunten. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via Cambio, konden we terecht op de grote gratis parking Loswal, zowat in het centrum van de gemeente. Alvorens de wandeling aan te vangen, konden we nog even genieten van een kopje koffie in de Raetsdame, om de hoek gelegen in de Desirée Geeraertstraat. Nadien omstreeks 10:55 uur konden we van start gaan, ter hoogte van de reeds vermelde parking en dit aan knooppunt 86, behorende tot het Wandelnetwerk Noord-Brabant. We begaven ons op de zogeheten Parallelweg, een vrij drukke weg, doch met een afgescheiden wandel- en fietspad. We overschreden voor een eerste maal de Belgisch-Nederlandse grens, aangegeven door middel van geschilderde kruisjes op de weg. Ongeveer 800 m verder verlieten we aan het knooppunt 80 de Parallelweg naar rechts, via Tommel, een betegelde weg. We verlieten er dan ook vrijwel dadelijk de bebouwde kom van Baarle-Nassau (Nl) en Baarle-Hertog (B). Een smal asfaltwegje bochtte naar links, waarna we een paar honderd meters verder knooppunt 30 voorbij gingen ter hoogte van een Y-splitsing op Tommel. We volgden er de linkertak, om onmiddellijk daarna rechts te houden en een onverhard pad op te gaan, de Elektriekbaan. Zo betraden we even later een eerste boszone. Waar het bos plaats maakte aan de linkerzijde voor akkers, kruisten we de Eerste Dreef aan het knooppunt 31. We hielden er de richting rechtdoor aan.

Tussen de eindeloos lijkende akkers en weilanden, kruisten we nadien een smal landelijk asfaltwegje, de Tommelsche Heide, om nog wat verder de onverharde Elektriekbaan te bewandelen. Nagenoeg op het einde gekomen van deze weg, kregen we een grasstrook onder de schoenen, waarna we opnieuw de openbare weg aantroffen, de Zondereigensebaan. Over korte afstand ging het even rechtsaf de weg op, om nadien aan de overzijde links ter hoogte van een woning, net voor de oprit schuin rechts een smal wandelpad op te gaan, het Kerremanspad. Bezijden de woning troffen we een picknickbank aan, alwaar we omstreeks 11:55 uur even een korte lunchpauze namen. Een boom in de nabijheid had zowaar een menselijk gezicht verkregen. Na even te hebben genoten van een korte wandelpauze, gingen we opnieuw op weg. Het Kerremanspad, een grasweg liet ons even verder arriveren ter hoogte van het dwars gelegen Gorpeind, een smal asfaltbaantje, dat we naar links opgingen, inmiddels voorbij het knooppunt 40. Na over een langere afstand dit wegje te hebben gevolgd, hield de verharding op en maakte plaats voor een zandweg. We gingen voorbij het knooppunt 41, aan het rechts gesitueerde Hoogdonkpad, doch we stapten in dezelfde richting verder. Nadien passeerden we het knooppunt 52 voorbij de links gelegen De Doorsteek, doch volgden nog steeds de zanderige weg, nogmaals richting grens aan het knooppunt 33.

Eenmaal het knooppunt 33 aangetroffen, bevonden we ons op het Wandelnetwerk Kempense Kolonies. Op deze plaats verlieten we Gorpeind rechtsaf en begaven ons op een graspad tussen weilanden, het Ruiterveldenpad. We wandelden er in de nabijheid van het Merkske, wat aanleiding gaf tot het bewandelen van enkele vlonderpaden over het vrij drassige terrein. Op het einde van dit pad en na een linkse en vervolgens rechtse bocht, kwamen we op het kruispunt van veldwegen met Zondereigen, tevens knooppunt 35. We draaiden Zondereigen haaks op naar rechts om vervolgens vrij vlug knooppunt 34 voorbij te gaan, gevolgd door het nogmaals overschrijden van de grens. Net voorbij de grens ging Zondereigen over in de Zwartvenbaan, echter nog steeds een onverharde weg. Tenslotte leidde deze veldweg ons naar een kruispunt van meerdere veldwegen aan het knooppunt 51, opnieuw deel uitmakend van het Wandelnetwerk Noord-Brabant. We sloegen haaks rechtsaf om enkele honderden meters verder reeds knooppunt 19 aan te treffen, alwaar het ditmaal linksaf ging, richting knooppunt 25. We dienden aan een splitsing van veldwegen de rechtse tak te nemen, om tenslotte het vermelde knooppunt 25 te bereiken.

Echter omwille van de slechte staat van het pad, deels onbegaanbaar, hebben we wellicht een afslag te vroeg naar rechts genomen, waarna we arriveerden op het Westbekenpad. Gezien we zowat uit de richting waren gegaan, begaven we ons op dit pad naar links, om er vrij vlug een aanduiding te krijgen richting knooppunt 50, wat dan alweer wel op de geplande route lag. Op die manier vergaten we dus de knooppunten 25 en 20, om zodoende aan het knooppunt 50 opnieuw het juiste traject te volgen. Op dit kruispunt aangekomen namen we dan ook afscheid van het onverharde wegje en betraden naar rechts een smalle asfaltweg, tussen akkers door, Eikelenbosch. Na enkele kronkels in de weg, mondde de weg uit op eveneens Eikelenbosch met Dektstraat. We begaven ons even linksaf om aan de overzijde rechts een modderig pad in te gaan, de Eikelenbossche Kerkweg, welke leidde naar opnieuw de openbare weg, Hoogeind, tevens knooppunt 90. Zowat 100 m naar rechts ging het reeds voorbij knooppunt 48, om er rechtdoor aan te houden voorbij een boerderij en een grindweg te betreden. Iets minder dan 1 km later, kwamen we uit op een kruising van veldwegen, het knooppunt 9 ter hoogte van Keltenvelden. We volgden er links de Molenweg, welke overging in de Akkerstraat.

Via deze vrij zanderige weg, kwamen we nadien gelukkig opnieuw op een normaal verharde weg, Loveren, een betegelde hoofdweg richting centrum van Baarle-Hertog. We gingen meteen rechtsaf, waarna Loveren overging in Pastoor de Katerstraat om de wandeling te eindigen ter hoogte van de parking Loswal. Nadat we het schoeisel hadden omgewisseld, namen we nog even de tijd voor een bezoekje aan het centrum zelf. Vooreerst namen we de tijd voor een kopje koffie op het Kerkplein naast de Sint frans kerk, om nadien de talrijke winkelstraatjes te doorlopen en nadien het bezoek aan Baarle-Hertog af te ronden, door het nuttigen van een heerlijke pannekoek op de Singel bij de Pannekoekenbakker Baarle-Nassau. Een waardit slot van een wandeltocht bij de noorderburen, goed voor 13,914 km.”

488: Malderen, Zaterdag 19 februari 2022, 14,837 km. (9781,609 km.)

“Een kort relaas inzake onze ervaringen tijdens een wandeling via knooppunten, behorende tot het Wandelnetwerk Brabantse Kouters (West) en het Wandelnetwerk In het Land van Stille Waters. Een geplande luswandeling met start en aankomst aan het station van Malderen. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via bus en trein, bereikten we even na 10:00 uur het station van Malderen. Alvorens echter de wandeling aan te vangen, namen we omstreeks 10:30 uur nog even de tijd voor een kopje koffie in café Den Black, tegenover het station. Even later konden we op weg en tevens op zoek naar het eerste knooppunt van de dag, met name 68. We begaven ons linksaf in de Handelsstraat en stapten evenwijdig aan de spoorweg, om op die manier het centrum van het dorp te verlaten. Vrij vlug ging het voorbij het gemeentebord van Buggenhout, waarna we het kruispunt bereikten van de Handelsstraat met de Brusselmansstraat, tevens knooppunt 68. Daar ging het rechts de Brusselmansstraat in, een vrij druk bereden weg. Om de een of andere reden hadden we blijkbaar op het kruispunt een rechts gelegen paadje gemist, gezien we geen aanduiding meer vonden verder in de Brusselmansstraat. Tenslotte gekomen aan de rechts gelegen Grote Kouterbaan, vonden we een aanwijzing naar het knooppunt 69. Op die manier zouden we opnieuw op de juiste weg geraken. Dus rechtsaf de Grote Kouterbaan in, een smal landelijk betonbaantje.

Tussen uitgestrekte akkers en weilanden volgden we dit baantje tot aan de links gesitueerde Stenenmolenstraat, tevens knooppunt 69. We hielden dezelfde richting aan via de Grote Kouterbaan en kruisten vervolgens de Hoogweg. Aan de overzijde ging het nog een eindje door dezelfde straat verder tot het knooppunt 70 aan de dwars gelegen Vierbunderstraat. Aan de overzijde stapten we doorheen een kleine woonwijk via Hoogveld en Edgard Blancquaertlaan. In een linkse bocht van deze straat, ging het rechts tussen twee woningen door naar de dwars gelegen Vierbunderstraat, een smal paadje achter de woningen. We draaiden rechtsaf en bereikten de Akkerstraat, om er opnieuw rechts te kiezen. Dit smalle asfaltwegje tussen weiden leidde naar de dwars gelegen Holstraat, welke we links insloegen. We gingen voorbij het knooppunt 72 en volgden de Holstraat tot op het einde, zijnde knooppunt 73. Aldaar verlieten we de openbare weg en begaven ons aan de overzijde op een aardeweg, de Houtekruisweg, vrijwel dadelijk modderig en vol afgewaaide takken, door de storm van de vorige dag. Langs enkele kleine percelen bos, kwamen we uiteindelijk opnieuw op de openbare weg terecht, de Vekenstraat, ter hoogte van het knooppunt 74. Deze Vekenstraat rechts opgaand passeerden we vrij vlug het knooppunt 91.

We hielden nog steeds dezelfde richting aan, waarna uiteindelijk de Vekenstraat overging in Driehuizen, nog altijd een smal asfaltwegje tussen akkers en weilanden. Helemaal op het einde mondde Driehuizen uit op een driesprong, Biesten. We bemerkten er het knooppunt 92, alsook een wandelpaal welke aangaf dat we ons bevonden op het traject van de GR126. We draaiden rechtsaf en begaven ons op een aardeweg, welke even verder, na een haakse bocht naar rechts verder ging via Buurtweg 58, de Kruisheide. Op die manier betraden we het Lippelobos. We vonden er vrij vlug een kanjer van een omgevallen boom, het moment om even te verpozen en te genieten van een broodje. Na een korte onderbreking stapten we nog wat verder doorheen de brede dreef, vol afgevallen takken, tot we een kruispunt van bospaden en dreven bereikten aan het knooppunt 93. Daar verlieten we de Kruisheide naar links, teneinde via een smaller pad, de Lippelooweg richting openbare weg te wandelen. Hier konden we pas goed de schade bemerken van de storm, door tal van omgewaaide of afgebroken bomen. Uiteindelijk verlieten we wat later het bos en mondden uit op de druk bereden Kasteeldreef, meteen knooppunt 95.

Gelukkig ging het slechts over vrij korte afstand rechtsaf langsheen deze weg, om de eerst volgende bosweg links in te draaien, deel uitmakend van het Natuurreservaat Boske Kruisheide. Hier wisselden stukken bos en bosrand elkaar af, waarbij we een serie vlonderpaden kregen te verwerken, waarvan sommige deels waren vernield, door omgevallen bomen op de houten structuur. Het lukte evenwel de hindernissen te overwinnen, mits natuurlijk enig klimwerk. Dit mooie stukje ongerepte natuur eindigde jammer genoeg opnieuw op de openbare weg, ditmaal Kruisheide, inmiddels grondgebied Londerzeel. We bevonden ons aan het knooppunt 33, om er ditmaal Kruisheide naar links te bewandelen, een smalle kronkelende asfaltweg tussen akkers en weiland. Via een brugje staken we de Grote Molenbeek over en kwamen op een Y-splitsing uit aan het knooppunt 34. We namen de linkerweg, de Marselaerdreef, een vrij smal, nagenoeg lijnrecht asfaltwegje tussen de velden. Ondertussen hadden we reeds gevoeld dat de wind opnieuw in kracht begon toe te nemen, voorlopig nog in het voordeel. Bijna op het einde van dit wegje, bevond zich rechts een klein dennenbosje, alwaar we even halt hielden om toch nog even te denken aan de inwendige mens en uiteraard, omwille van gebrek aan horeca, even een sanitaire pauze in te lassen.

Voorbij dit stukje natuur maakte de Marselaerdreef een bocht naar links aan het knooppunt 35, doch we verlieten er rechtdoor de openbare weg en stapten een grindweg op, de Maerselaerweg, welke vrijwel dadelijk naar rechts bochtte. Door afwisselend enkele kleine percelen bos en stukken open landschap zetten we ons wandeling verder, af en toe gehinderd door omgevallen bomen, welke vanzelfsprekend niet altijd eenvoudig waren te omzeilen. Eenmaal al deze hindernissen verwerkt, bereikten we de Maldersesteenweg. We gingen even naar rechts tot voorbij de eerste woning, om dan tussen de gebouwen in links een grasweg op te gaan. Wat verderop maakte het gras plaats voor grind en pas nu in open vlakte voelden we pas echt goed hoe hard de wind tekeer ging. Voorlopig hadden we die nog min of meer van opzij. We kruisten er de Bessembaan en hielden de richting rechtdoor aan, tot we op het einde van het pad rechtsaf bogen en langsheen een haag stapten. We voelden af en toe een verloren regendruppel en begonnen al te vrezen voor erger. Hier hadden we de wind volledig in het nadeel en ook de temperatuur was behoorlijk gedaald. Voorbij de haag draaide het paadje naar links en kwamen we opnieuw op de openbare weg, de Bessembaan, ondertussen knooppunt 39.

Op het eerst volgende kruispunt ging het haaks linksaf op de Bessembaan, nu een grindweg tussen eindeloos lijkende akkers. De gure wind voelden we nu van rechts komen en dat duurde een tijdje, vermits we geen enkele beschutting hadden op dit gedeelte van het parcours. Op het einde aangekomen maakte de grindweg een bocht naar rechts en ging over in een smalle asfaltweg, waarna we vrij snel aankwamen op het Y- kruispunt met Sneppelaar, tevens knooppunt 310. Ditmaal verlieten we het geplande traject, gezien we anders met volle tegenwind richting Malderen zouden moeten gaan. We kozen dus min of meer de wind in het voordeel en volgden Sneppelaar naar links, richting verder gelegen spoorlijn. Een aantal bochten later bereikten we de spoorweg, om er nog even halt te houden in een overdekte picknickplaats juist bezijden de spoorweg. We konden er nog even een hapje nuttigen, waarna we evenwijdig aan de spoorlijn linksaf richting station van Londerzeel kozen. Ter hoogte van de overweg, op het einde van Sneppelaar vonden we knooppunt 313, om er rechtdoor een wandelpad op te gaan dat eindigde aan de achterzijde van het station van Londerzeel. We eindigden dan ook onze tocht omstreeks 15:35 uur, na 14,837 km. We zouden enkele minuten later een trein nemen, welke echter werd afgelast. Noodgedwongen vonden we dan toch aan de overzijde een bus richting Mechelen, na uiteraard een lange wachttijd.”