456: Grez-Doiceau, Zaterdag 27 juni 2020, 19,016 km. (9238,794 km.)

“De drie valleien, een wandeltocht met start en aankomst te Grez-Doiceau, over een afstand van 10 km. Deze mooie tocht gaat van start op de Place Ernest Dubois, doch alvorens daar aan te komen, hadden we vooraf nog een lange verplaatsing. Vooreerst ging het per bus en trein vanuit Mechelen naar het station van Eerken, of op zijn Waals gezegd Archennes. Eenmaal daar aangekomen hadden we nog een aanlooproute te voet van meer dan 3 km. We verlieten het perron van Eerken en dwarsten de spoorweg, om ons te begeven in de dalende Rue de Florival, welke later overging in de Rue des Moulins, tot net voorbij de kerk van Archennes. Daar ging het rechtsaf in de Rue des Monts, nog steeds een dalende weg, ditmaal over kasseien. Ter hoogte van een Y-splitsing hielden we links en betraden de Ruelle des Foins, een smal kronkelend asfaltwegje tussen de velden en weilanden. Verderop dwarsten we een eerste maal de Chaussée de Wavre, om rechtdoor via de Ruelle des Foins een tweede maal de Chaussée de Wavre te passeren, ditmaal via een tunnel onder de weg. Tenslotte mondde de weg uit op de drukke hoofdweg doorheen Grez-Doiceau, met name de N240, de Chaussée de Libération, om daar links de weg te volgen. In de eerste bocht veranderde de weg in de Chaussée de Jodoigne en bereikten we de Place Ernest Dubois, ondertussen voorbij de klok van 11:20 uur. We namen er vooreerst even de tijd voor een kopje koffie op het terras van taverne Le Saint Georges.

Omstreeks 11:30 uur konden we dan aan de eigenlijke wandeltocht beginnen. We verlieten aldus de Place Ernest Dubois en wandelden schuin rechts in de richting van de église Saint-Georges, welke ondanks Corona toch toegankelijk was. We namen dan ook de tijd deze kerk even binnen te bekijken. Voorbij de kerk kwamen we in de Rue de la Barre, alwaar we links afdraaiden. Net voor de brug over de rivier Le Train, gingen we rechts een kasseiwegje op, de Rue Fontaine, naast de rivier. Wat verder maakte de weg een bocht naar rechts, doch we hielden de richting rechtdoor aan via een wandelpad, ‘Réservé aux Piétons’, luiterend naar de naam Quai Saint Michel. We bemerkten er de rood-gele aanduidingen van de GRP127. Na het kruisen van de Rue Jean-Baptiste Leblicq, veranderde de wegbedekking van asfalt naar grind. Zo vorderden we verder via de Quai Saint Michel, met links de beboste vallei van Le Train en rechts uitgestrekte velden. Vrij spoedig ging het grindpad over in een smalle wegel. Zowat halverwege troffen we aan de rand van een maîsveld een omgekeerde badkuip aan, een ideaal zitplaatsje voor een lunch. Gezeten in het zonnetje smaakten de broodjes dan ook heerlijk. Zelfs de koeien zochten de schaduw op van de bomen. Na even te hebben gepauzeerd, stapten we nog wat verder langs het wegeltje tot we opnieuw de openbare weg bereikten in de Rue de Morsaint, van het gelijknamige gehucht.

We begaven ons op de weg naar links, over korte afstand om via de brug Le Train te overschrijden. Voorbij de brug draaiden we rechtsaf in de Rue de Royenne en begonnen aan een klim richting bebouwde kom van Royenne. Even daar voorbij verlieten we de weg naar links en begaven ons in de Chemin du Ry de Hèze, voorlopig nog een smalle asfaltweg bergop. Vrij vlug ging de weg over in een brede grindweg, met links de beboste heuvel van Biez en rechts het landelijke Royenne. Op het einde van deze lange veldweg, maakte het pad een bocht naar links en ging het over kasseien tot aan de nabij gesitueerde kapel Coppe, een klein bouwwerk, enigszins verdoken onder een lindeboom. De weg maakte er een bocht naar rechts en we konden alweer beginnen aan een beklimming. Voorbij het bord van de bebouwde kom van Hèze, bevonden we ons in de Rue du Résidal. De weg kronkelde verder en we passeerden tal van smalle zijstraten, ondertussen langzaam dalend. Voorbij enkele huizen ging de weg doorheen een boszone tot aan het kruispunt van meerdere wegen. We stapten echter verder in dezelfde richting, ditmaal via de Rue Marguerite. Opnieuw ging de weg stevig de hoogte in, langs tal van mooi gerestaureerde huisjes met typische voortuintjes. De door ons gevolgde weg mondde tenslotte uit op de drukke Avenue Félix Lacourt.

We kruisten de weg en volgden die over zowat 300 m naar rechts tot aan de kapel Saint Sang. Enkele tientallen meters daarvoor bevond zich echter een zitbank, ter hoogte van de bushalte Chapelle du Saint-Sang. We maakten er dan ook even gebruik van, de inwendige mens wat aan te sterken na al het reeds geleverde daal- en klimwerk. We waren ondertussen reeds de klok van 13:10 uur voorbij en de maag liet zich duidelijk horen. Na onze maaltijd begaven we ons opnieuw op pad. Aan de reeds vernoemde kapel verlieten we de Avenue Félix Lacourt naar links, om er een smalle landelijke weg op te gaan, de Chavée de la Sarte, waarbij we ons trouwens bevonden op het traject van een plaatselijke wandelroute, Promenade des trois vallées. Een stuk gereden kasseiwegje leidde tot aan de Ferme de la Sart. We gingen omheen de hoeve naar rechts en stapten verder via de Chavée de la Sarte, tussen uitgestrekte velden, rechts naar het verder gelegen bos. Daar verkregen we een prachtige holle zandweg te verwerken, die ons doorheen het bos leidde en liet aankomen in de Rue de Renival. We gingen onmiddellijk linksaf via de Rue de Bettinval, om aan het eerste straatje rechts, de Rue de la Chapelle Saint-Sébastien even van de route af te wijken en de verder gelegen kapel te bekijken van Cocrou-Biez. Jammer genoeg een maat voor niets, kapel gesloten. Dan maar terug naar de Rue de Bettinval.

Deze lijnrechte kasseiweg dienden we nu te bewandelen en liet links de beboste heuvels zien en rechts enkele eindeloos uitziende akkers. Heel in de verte konden we de heuvel van Biez zien, met daar bovenop de kerk van het dorp. Op het einde van de Rue de Bettinval kruisten we opnieuw de Avenue Félix Lacourt, om aan de overzijde even later een lange beklimming aan te vatten naar de kerk van Biez. Op het kruispunt echter troffen we een bushokje aan, waar we even konden pauzeren en een hapje eten, terwijl enkele regendruppels de pret dreigden te verstoren. Wat later begonnen we dan toch aan de beklimming van de Rue du Beau Site, een kronkelende kasseiweg. Voorbij een eerste bocht passeerden we de begraafplaats om tenslotte na nog enkele bochten, de top van de heuvel te bereiken, aan een grindpleintje net voor de église Saint-Martin van Biez. Een bezoek aan de kerk konden we vergeten wegens gesloten. We wandelden omheen de kerk teneinde aan de achterzijde te beginnen aan een lange afdaling via de Champ du Curé, een smal kasseiwegje. Deze vrij bochtige en af en toe steile weg, verkreeg vaak het uitzicht van een holle weg. Beneden aangekomen gingen we rechtsaf op de brede Rue de Basse Biez. Na een tijdje deze weg te hebben gevolgd, hielden we aan een kruispunt links aan in de Avenue Comte Jean Dumonceau.

We begaven ons op deze brede asfaltweg en wandelden voorbij het links gesitueerde kasteel van Piétrebais-en Grez. Op het einde van de Avenue Comte Jean Dumonceau kwamen we opnieuw aan het riviertje Le Train, om er rechts terug de Quai Saint Michel te betreden. We volgden nu in omgekeerde richting dit wandelpad naar de plaats waar we waren van start gegaan, de Place Ernest Dubois. We namen er nog even de tijd voor een afsluitend drankje op het terras van café Le Sphinx. Na te hebben genoten van een rustpauze, begonnen we aan de terugweg naar het station van Eerken, via dezelfde weg als tijdens de aanlooproute. We eindigden onze wandeling na exact 19,016 km.”

455: Perk, Zaterdag 20 juni 2020, 18,396 km. (9219,778 km.)

“Een volgende wandeling, ondertussen in een reeds lange reeks, vond plaats binnen het wandelnetwerk Demer en Dijle, met start en aankomst in Perk. Vooraf maakten we de verplaatsing via een bus van de lijn 682, welke ons bracht tot aan de Sint-Niklaaskerk van Perk. Omwille van het vroege uur van aankomst aldaar, was alle voorziene horeca nog dicht. Dus genoten we vooreerst van een broodje op een rustbank ter hoogte van het De Ribaucourtplein tegenover de kerk. Even later, omstreeks 10:15 uur konden we de wandeltocht aanvangen en vooreerst op zoek gaan naar het knooppunt 38. We begaven ons aldus op de hoofdweg doorheen het dorp, de Tervuursesteenweg naar rechts tot aan het kruispunt met de Sint-Jannekensstraat, een smalle kasseiweg, die we links inwandelden. Zo waren we reeds weg uit de bebouwde kom van Perk. Rechts kregen we zicht op de uitgestrekte velden en in de verte op het kasteel de Ribaucourt. Op het einde van de straat kwamen we aan de drukke Kerkdreef, zijnde knooppunt 38, om aan de overzijde de Hondenbergweg in te gaan, een smal asfaltwegje tussen de velden. We dwarsten even later de Kampenhoutsesteenweg en wandelden aan de overkant verder in de Hondenbergweg, ditmaal op beton, met vooral een stralende zon boven het hoofd. Op de kruising met de Molenweg troffen we knooppunt 37 aan en gingen verder rechtdoor. Na zowat een haakse bocht naar rechts stapten we langs de rand van een bosje rechts en kwamen uit in de Hoogstraat.

Over korte afstand volgden we deze weg naar links, om nadien een scherpe bocht te maken naar rechts en het bos in te gaan via de Collegstraat, een onverharde weg. Halverwege passeerden we het knooppunt 304 en gingen tot op het einde van deze bosweg tot het knooppunt 301, op de kruising met de Boektsestraat. Aan de overzijde betraden we de Snijsselsbosweg, welke leidde langs de rand van een boszone rechts. Op het einde van het bosje troffen we knooppunt 302 aan, ter hoogte van een open ruimte tussen twee percelen bos. We draaiden echter naar links en stapten via de zogeheten Hoofdbosweg, in rechte lijn naar de aan de andere kant gelegen Moorbosstraat. Aan de overzijde van de weg gingen we nadien linksaf via de Meulekensweg, om er al vrij vlug knooppunt 303 te vinden, een smalle veldweg. Voorbij het knooppunt stapten we een tijdje langs de oever van de Barebeek, om die nadien over te steken naar rechts via een brug en aan te komen in de Molekensbeekvoetweg. We volgden dit pad naar links, achter de gebouwen van de basisschool en belandden vervolgens in de Tervuursesteenweg, de hoofdweg doorheen Elewijt. We draaiden rechts deze drukke weg op en wandelden tot aan de kerk Sint-Hubertus van Elewijt. We naderden stilaan de klok van 12:00 uur en hielden even een wandelpauze op het terras van café ‘In den Prins’, bezijden de kerk van Elewijt.

We hadden daar ter hoogte van de kerk het knooppunt 869 bereikt. Na te hebben genoten van een kopje koffie, of waren het er twee, dwarsten we de N227, de Tervuursesteenweg om aan de overzijde tussen twee woningen een smal wandelpad in te gaan, de Sint-Hubertusweg. Vrijwel onmiddellijk waren we weg van de bebouwing en bevonden ons opnieuw tussen de velden. Het vrij smalle wandelpad mondde uit ter hoogte van de Waversebaan, tevens knooppunt 870. We begaven ons op deze weg naar links en overschreden een waterloop, waarna de weg overging in de Molenstraat. Even verder staken we de Houtemsesteenweg over en gingen verder in de Molenstraat. Na een tijdje naderden we de links gelegen Tervuursesteenweg. Ter hoogte van een Y-splitsing in de Molenstraat, volgden we even de linkertak tot aan deze steenweg, alwaar we even konden verpozen en een hapje eten in een bushokje van de Lijn, halte Molenstraat. Het geraas van de voorbij rijdende auto’s namen we er maar bij. Het was ondertussen reeds 12:45 uur geworden, de hoogste tijd om over te gaan tot de lunch. Na de honger te hebben gestild, keerden we even op onze stappen terug, om dan de rechtertak van de Molenstraat verder te volgen, voortaan een grindweg luisterend naar de naam Kerselaerestraat, inmiddels grondgebied Steenokkerzeel.

We kruisten de Kardinaal Goossensstraat, nota bene een smalle landweg om nadien het knooppunt 36 aan te treffen op de kruising met de Molenvoetweg. Even daar voorbij bevond zich een rustbank, alwaar we even halt hielden teneinde de dorst te lessen. Net aan deze rustbank ging het scherp rechtsaf, waarbij we bijna in tegenovergestelde richting gingen via de Hulstweg, ditmaal op een smalle wegel tussen de velden. We kruisten opnieuw de Kardinaal Goossensstraat en volgden de wegel tot op het einde, om er na een haakse bocht naar links de Donkerstraat in te gaan. Korte tijd later betraden we de dwars gelegen Brembosstraat naar links, een weg bestaande uit betonklinkers. Ter hoogte van het eerste kruispunt ging het naar rechts in de Nieuwbrugstraat, om er onmiddellijk knooppunt 920 te zien aan de links gelegen Huinhovenstraat, welke we dadelijk ingingen. Een paar honderd meter verder kozen we links Voetweg 52, de Drietorensweg welke aan de andere kant uitmondde in opnieuw de Huinhovenstraat, knooppunt 35. Ditmaal wandelden we de straat in naar rechts, een vrij kronkelende weg tot we de drukke N278, de Peeterslaan aantroffen. We dwarsten voorzichtig de weg om aan de overzijde nog steeds de kronkelende Huinhovenstraat verder te bewandelen. Voorbij min of meer de laatste huizen dwarsten we de Vilvoordsesteenweg en gingen aan de overzijde verder via de Sasweg. Dit smalle asfaltwegje bracht ons tot aan het kruispunt met de Drie Kastelenstraat, alwaar we rechts hielden.

We kwamen dadelijk voorbij het statige Château de Huyenhoven. Even voorbij het kasteel gingen we voorbij het knooppunt 31 en bleven de Drie Kastelenstraat aanhouden, langs het Domein Ravaart met het gelijknamige kasteel Ravaart. Op het einde van de Drie Kastelenstraat naderden we de berm van de autosnelweg E19 en dienden daar linksaf te draaien en verder te stappen in de Ravaartstraat. We bevonden ons nu in het Floordambos, weliswaar nog op de openbare weg. Aan een bocht van 180° aangekomen, bevonden we ons aan het knooppunt 30 en tevens aan de eigenlijke ingang van het Floordambos. De betonnen duiker daar liet toe omstreeks 14:35 uur nog even de honger te stillen en even te genieten van een wat langere wandelpauze. Nadien begaven we ons via een breed wandelpad, de Burgdreef links het Floordambos in. Na deze aangename passage door het bos, ging de Burgdreef over in de Passiestraat, welke eindigde in de Steenwagenstraat, ondertussen in het centrum van Melsbroek aangekomen. We gingen links verder en kwamen zo aan de Sint-Martinuskerk van Melsbroek. Schuin tegenover de kerk konden we omstreeks 15:00 uur genieten van een verfrissend drankje in de zon, op het terras van café ‘Onder den Toren’. Na een uitgelopen rustpauze, konden we nog even net voor sluiten de kerk bezoeken en tevens de lokale begraafplaats.

Vervolgens ging het even voorbij de kerk rechtsaf doorheen de Pastorietuin, om dan langs het Zandwegske, een paadje tussen tuintjes en woningen, de Veerckenstraat te kruisen en voetweg 31 aan te treffen. Het smalle grindpaadje verliep langs de rand van het bos links tot aan de Gillijnsstraat, knooppunt 3. We gingen linksaf langs de rand van het bos via Vogelzang. Op het einde van deze veldweg kwamen we aan het Vogelzangbekken, een mooie waterpartij. Net voor dit watergebied ging het haaks linksaf en stapten we langs de rand van het bekken. Op het einde daarvan troffen we het knooppunt 32 aan op een kruising van veldwegen en aan de O.-L.- Vrouw van de Vredekapel. Tevens een mooi plekje om even te genieten van de omgeving op een van de aanwezige zitbanken. Tenslotte begonnen we aan de laatste kilometers van de tocht, we gingen verder voorbij het bekken door middel van de Oudebosweg, om er het knooppunt 33 aan te treffen op de kruising met de Wagemansbosweg. We kozen deze veldweg naar links, om uiteindelijk het bosgebied te verlaten en tussen de weilanden door aan te komen op de openbare weg, de Walenbaan. We betraden de weg naar rechts en kwamen opnieuw in de bebouwde kom van Perk. Op het eerste kruispunt ging het naar links in de Krekelenhoekstraat.

Nadien ging het doorheen de woonwijk richting eindpunt van de wandeling via de D’Yanvillestraat, de Van Steelantstraat, de De Baronaigestraat en tot slot de Driesstraat om zo terug de Tervuursesteenweg aan te treffen, waar we ’s ochtends de wandeling hadden aangevangen. We troffen er rechts de kerk aan en konden tevreden terugblikken op een geslaagde wandeltocht. We eindigen deze zomerse wandeling na 24206 stappen, goed voor 18,396 km. Na wat wachten ter plaatse konden we nadien via de bus terug huiswaarts.”

454: Kleine-Brogel, Zaterdag 13 juni 2020, 19,080 km. (9201,382 km.)

“De volgende wandeling vond plaats binnen het wandelnetwerk Bosland, met start en aankomst in Kleine-Brogel. Na een ritje per auto, vonden we vrij gemakkelijk een parkeerplaats op de parking tegenover de kerk Sint-Ursula. Jammer genoeg was de taverne naast de parking nog dicht. We namen dan maar een laat ontbijt op de parking, waarna we aan de eigenlijke wandeling konden beginnen, vanaf het knooppunt 330, gesitueerd aldaar ter hoogte van de Burgemeester Voetslaan 9. We verlieten de parking omstreeks 09:55 uur en wandelden linksaf de Burgemeester Voetslaan in en dat onder een stralend blauwe hemel. Op het einde van de straat kwamen we aan de drukke N747, de Ekselsebaan, welke we kruisten om aan de overzijde verder te gaan in de Schansstraat. De weg maakte een lange bocht naar rechts, waarbij we ondertussen knooppunt 329 voorbij gingen. We lieten de Gijzenstraat links liggen, om wat verder aan een grote boerderij, op het kruispunt van de Schansstraat met de Schansstraat, linksaf te gaan en zo te arriveren tussen akkers en weilanden. Een bocht later belandden we op onverharde weg, om er zo het knooppunt 328 aan te treffen op een kruising van veldwegen. We gingen er rechtsaf om vervolgens een kleine waterloop te overschreiden en een tijdje te wandelen langsheen de rand van een bosje. Smalle wandelpaden verliepen een tijdje evenwijdig met een traag stromend waterloopje. Na de doortocht van dit mooie stukje natuur, mondde het pad uit ter hoogte van de N747, de Ekselbaan, aan het knooppunt 245.

Gelukkig dienden we deze drukke weg slechts over korte afstand naar links te bewandelen, via een afgescheiden grasstrook tot we naar links de eerstvolgende weg konden ingaan, de Eikelbosstraat. We stapten voorbij een rechts gelegen waterzuiveringsstation, waarna er net voorbij de verharding ophield en we op een brede veldweg terecht kwamen, die leidde naar wat bos. We bemerkten een infobord dat we ons inmiddels bevonden in de Dommelvallei, een natuurgebied in wording. Na een haakse bocht naar rechts kwamen we uit in een bocht van de Hoksentstraat, doch in plaats van de openbare weg te betreden, gingen we in de bocht haaks linksaf en wandelden verder het bos in. We stapten even later doorheen een gebied van hoog opgeschoten grassen en dit op smalle kronkelende paadjes, waarvan er enkele gedeeltelijk onder water stonden. Maar het moet gezegd, hier konden we tenvolle genieten van het stralende zonnetje en stukjes bos en graspercelen afwisselen. Tenslotte kwamen we opnieuw op asfalt terecht in de Hoksentstraat, ter hoogte van het knooppunt 244, om net voorbij een grote boerderij haaks rechtsaf te gaan op een veldweg, die leidde naar een ander gedeelte van de Hoksentstaat, een paar honderd meter verder. Daar gingen we linksaf in deze straat, om kort nadien aan het eerste kruispunt verder de Hoksentsstraat naar rechts in te wandelen.

Voor ons openbaarde zich een smalle kaarsrechte asfaltweg tussen de velden. Hier voelden we pas echt de warmte van de zon, daar we geen enkele beschutting hadden, doch de uitgestrektheid van de akkers was des te beter te aanschouwen. Op het einde van het rechte stuk en in een haakse bocht naar rechts, verlieten we de weg naar links via een breed graspad, evenwijdig aan de afsluiting van een paardenweide ernaast. Op die manier bereikten we het knooppunt 240, gesitueerd aan de Hoksentkapel of anders gezegd de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Smarten, een van de oudste kapellen van Limburg. We vonden er een mooie picknicktafel in de zon en namen dan ook van de gelegenheid gebruik om er omstreeks 11:15 uur te genieten van een broodje, alsook er een korte rustpauze in te lassen. Na een wat langere rust- en lunchpauze, wandelden we verder rechtdoor op de brede grasweg, om wat verder via een haakse bocht naar links te vervolgen tot we opnieuw op de openbare weg uitkwamen, terug in de Hoksentstraat, meteen knooppunt 242. Ditmaal stapten we verder de Hoksentstraat in naar rechts tot aan een kruispunt waar meerdere wegen samen kwamen.

Even voordien, bij het bereiken van het kruispunt met de Kruisstraat, informeerden we bij lokale bewoners naar een horecazaak. We werden verwezen naar een eindje verder in de Kuisstraat, waar café ’t Terrasje zou gevestigd zijn, zowat 300 m verder. Jammer genoeg, bij aankomst gesloten wegens privé aangelegenheid. Dan maar terug naar de Hoksentstraat om er even verder te kiezen voor de links gelegen Schansdijkstraat. Net alvorens de oude spoorweg te bereiken, vonden we het knooppunt 241, om er links een veldweg te kiezen, welke zou verlopen doorheen het Natuurreservaat Dommel. Ook ditmaal een schitterend natuurgebied, dat op het einde uitmondde op de Kenensdijk, om er linksaf te draaien. Dit smalle landelijke wegje volgend, ging het wat verder op het kruispunt met Blijlever naar rechts. Over langere afstand zouden we nu dit landelijke wegje volgen, tot we ter hoogte van een groepje woningen, links een veldweg konden ingaan. Even voordien ging het onder een hoogspanningslijn door, wat een bijzondere foto opleverde. De veldweg bracht ons tot aan het knooppunt 246, aan de oever van een kronkelend riviertje, waarvan we de oever naar rechts volgden. We zouden wat verder het knooppunt 314 moeten aantreffen, doch wellicht was een bordje verborgen of verwijderd, waardoor we tenslotte knooppunt 315 aantroffen. We waren dus even op het verkeerde pad geraakt.

Na een blik op onze wandelkaart van Bosland, konden we vrij vlug vaststellen dat we ons bevonden in de Molhemstraat. We gingen er rechtsaf op zoek naar het knooppunt 316, wat ons terug op het juiste traject zou brengen. Ter hoogte van een Y-splitsing hielden we links aan in de Molhemstraat om dan links een mooie dreef te kiezen, de Kwikstraat. Op deze splitsing troffen we een zitbank aan ter hoogte van een reproductie van de Toren van Babel. We namen er dan ook even de tijd een hapje te eten. In de Kwikstraat, een veldweg trouwens, kwamen we even later op een kruising van bospaden, ter hoogte van het knooppunt 316. Daar zouden we normaal links dienen te kiezen voor de terugweg naar Kleine-Brogel, doch gelet op de nabijheid van het centrum van Peer, gingen we rechtsaf op weg naar knooppunt 308, ter hoogte van de kerk van Peer. We stapten wat verder, kwamen het bos uit in de Schommelstraat, om er rechtsaf te gaan en zo de drukke Industrieweg te betreden. Een paar meter naar rechts konden we aan de overzijde via een brug de N73, de Noordweg oversteken. Via vervolgens de Rustoordlaan, ging het in dalende lijn naar de Steenweg Wijchmaal om daar links te kiezen en zo de Sint-Trudokerk van Peer aan te treffen. Het was ondertussen 14:00 uur geworden, tijd voor een kopje koffie tegenover de kerk in Volkscafé De Wijzers. We hadden ondertussen het knooppunt 308 aangetroffen.

Na deze laatste wandelpauze gingen we opnieuw op pad, dezelfde weg als voorheen, terug naar het knooppunt 316. Eenmaal daar opnieuw aangekomen wandelden we nagenoeg rechtdoor, doorheen het bos, om aan de rand daarvan het knooppunt 390 aan te treffen, op een kruising van bospaden. We gingen haaks rechtsaf om een paar honderd meter verder een dwars gelegen veldweg naar links in te gaan. We hielden steeds dezelfde richting aan en wandelden het knooppunt 321 voorbij tussen de akkers. Vrij vlug reeds vonden we het volgende knooppunt aan de rand van een bosje, met name 322, om er rechts het bos in te gaan. We kwamen nu langs de grafheuvels van Molhem, welke zich bevinden in de nabijheid van de Dommel. Voorbij deze grafheuvels tenslotte kwamen we op een kruising van meerdere boswegen, tevens knooppunt 323. Een breed grindpad door het bos leidde naar knooppunt 326, om er links te draaien en langs de bosrand verder te gaan. In het bos dwarsten we vervolgens de Molhemstraat en eindigden wat later aan knooppunt 325. Het was ondertussen duidelijk dat deze knooppunten zich in elkaars nabijheid bevonden. Andermaal gingen we rechtsaf en stapten een tijdje door het natuurreservaat Tweeshoors. Zo bereikten we na alweer een mooi stukje natuur het knooppunt 327 aan de Molhemstraat. Waar hebben we die naam nog gehoord. Een bocht rechts-links later bevonden we ons reeds in de Gijzenstraat. Adieu bossen en natuur dus.

De Gijzenstraat bracht ons zowat opnieuw in de bewoonde wereld en liet toe opnieuw het knooppunt 329 aan te treffen, zowat een van de eerste knooppunten die we ’s ochtends waren voorbij gewandeld. We volgden nu in omgekeerde richting een stukje van de heenweg, met name via de Schansstraat naar de Ekselsebaan en vervolgens aan de overzijde door de Burgemeester Voetslaan naar de kerk van Kleine-Brogel. Het einde van een eerste en vooral aangename kennismaking met Bosland. We sloten deze zonnige tocht af na 25106 stappen, goed voor alweer 19,080 km. Alvorens de terugreis aan te vangen, namen we omstreeks 16:45 uur nog even de tijd voor het nuttigen van een frisse cola op het buitenterras van het Run Inn fiets- & biercafé aan de parking tegenover de kerk.”

453: Bosvoorde, Zaterdag 30 mei 2020, 21,437 km. (9182,302 km.)

“Een zonnige zaterdagochtend bracht ons na een ritje per bus en trein, naar het station van Bosvoorde. Vanaf daar zouden we een wandeling ondernemen, waarvan we het traject hadden bekomen via opzoekingen op internet. Deze tocht, voor het grootste gedeelte doorheen het Zoniënwoud, had een voorziene lengte van 16,34 km. Echter omwille van een slechte beschrijving, zouden we tijdens het verloop van deze wandeling, de verkeerde kant opgaan, waardoor we uiteindelijk een totaal andere route zouden bewandelen. Het kan al eens verkeren zo te zien. Maar goed, toen we even na negen uur ’s ochtends het station van Bosvoorde verlieten, ging het vooreerst via de drukke Terhulpensesteenweg naar de zowat 500 m verder gelegen Graafdreef of Drève du Comte, een zijstraat van de steenweg. Daar zou eigenlijk de geplande wandeling een aanvang nemen. Het smalle kasseiwegje, even verder overgaand in asfalt, eindigde ter hoogte van de parking Verdronken Kinderen en aan de ingang van het Zoniënwoud. Voorbij een slagboom konden we verder gaan, nog steeds in de Graafdreef om een kruispunt te bereiken van meerdere wegen. We bogen rechtsaf op de Tumuliweg en vrijwel onmiddellijk links naar het Bocqpad. We passeerden de rechts gelegen Hoefijzervijver, altijd leuk voor een paar mooie wandelbeelden. Na een lange bocht naar rechts kruisten we de Verdronken Kinderendreef, gevolgd door de Infantedreef.

Onze wandeling verliep vervolgens een tijdje evenwijdig aan een smalle beek, tussen de Verdronken Kinderendreef en de Korporaaldreef. Ter hoogte van de eerste dwars gelegen dreef ging het naar links, om weinig later opnieuw links af te slaan, terug op de Verdronken Kinderendreef. Toen we nadien opnieuw op de kruising kwamen met de Infantedreef, ging het nagenoeg haaks rechtsaf tot we de volgende dreef konden aantreffen, de Hoefijzerweg of Chemin du fer à cheval. We dienden dit wandelpad naar links op te gaan en kregen zo stilaan zicht op de plaats waar we voordien waren van start gegaan. We hadden zo een kleine lus afgelegd van zowat 3 km. Tijd om er even op een bankje te verpozen voor een hapje en een drankje. Na een wat langere eet- en rustpauze, maar vooral na te hebben genoten van het zonnetje, gingen we opnieuw op weg. Ditmaal begaven we ons naar links op de Boshyacintenvoetweg, welke leidde langs de Westelijke Verdronken Kinderenvijver. Een bocht op het gevolgde pad naar rechts, liet ons dan ook de Oostelijke Verdronken Kinderenvijver bekijken. We kruisten even later de Tweebergenweg of Drève des Deux Montagnes en stapten voorbij de Kluizenaarsvijver, om dan rechtsaf verder te wandelen op het Vuilbeekpad. Dit mooie en kronkelende bospad kenden we reeds van vorige wandelingen doorheen het Zoniënwoud.

Echter daar ging de geplande tocht de mist in. We dienden immers na een tijdje het Vuilbeekpad naar links te verlaten via het Berkenvoetpad, richting Sint-Hubertusdreef, doch blijkbaar hadden we deze afslag over het hoofd gezien. We wandelden nog steeds verder langs het Vuilbeekpad, op zoek naar de afslag, doch uiteindelijk kwamen we terecht op het einde van dit reeds vermelde pad. Totaal uit de richting konden we vaststellen. We bevonden ons toen in de nabijheid van de drukke Harasdreef links, bijgevolg draaiden we rechts een bospad op dat tenslotte uitmondde in de Tweebergenweg. Even over korte afstand naar links en we arriveerden in de Lorrainedreef. We gingen dan maar op zoek naar de kortst mogelijk route richting centrum van Brussel. Na een tijdje doorheen de Lorrainedreef te zijn gegaan, bemerkten we één van de vele fietsroutes doorheen de hoofdstad, alwaar we konden aflezen dat we 8,3 km waren verwijderd van het Centraal station. We besloten dan maar deze route 5 te volgen, richting spoorwegstation. Onderweg passeerden we nog de begraafplaats van Elsene, alwaar we even halt hielden om er het graf te zoeken van een van de verre verwanten van maatje, nota bene een militair gesneuveld tijdens de oorlog.

Na wat zoeken vonden we de betreffende plaats op het kerkhof. Nadien zakten we stilaan af door enkele drukke winkelstraten om tenslotte in het station de terugreis aan te vatten. We eindigden deze enigszins anders verlopen wandeltocht na 28207 stappen, goed voor 21,437 km.”

452: Waterschei, Zaterdag 06 maart 2021, 20,5 km. (9160,865 km.)

“Voor de navolgende wandeling, trokken we naar de voormalige mijn van Waterschei te Genk, meer bepaald naar het Thorpark, gelegen aan de André Dumontlaan 67. Na een ritje dankzij Cambio vonden we een ruime parking ter hoogte van de vroegere mijngebouwen. Naast de parking konden we op een groot plan de diverse wandelroutes in het park van nabij bekijken. Uiteindelijk kozen we voor de wandelroute van 16,5 km, aangegeven door gele symbolen. Dit was de langste route uit een keuze van een tiental diverse trajecten doorheen het uitgestrekte wandelgebied. Onze klok gaf 10:15 uur aan toen we van start gingen voor een tocht, vanaf het begin voorzien van zonneschijn. We verlieten de parking naar rechts en konden via een smal wandelpad en een brugje, een eerste watergebied oversteken. Onmiddellijk erna ging het naar links, langsheen de plas om vervolgens een haakse bocht naar rechts te maken, waardoor we terecht kwamen in het Natuurreservaat Stiemerbeekvallei. Voorbij een rechts gelegen speelzone, draaiden we nadien links het bos in en werden er vrijwel dadelijk geconfronteerd met af en toe modderige paadjes. Wandelend over de inktzwarte ondergrond, ging het vervolgens doorheen het bos over enkele kronkelende vlonderpaden. Eenmaal deze hindernis overwonnen, bereikten we een lijnrecht breed wandelpad, dat ons leidde naar een groter watergebied ter hoogte van de openbare weg, Hornszee.

We troffen bezijden dit mooie en rustgevende water een picknickbank aan, waar we omstreeks 10:50 uur even genoten van een broodje. Een rustpauze later wandelden we links verder omheen dit prachtige watergebied, opnieuw doorheen een stukje bos, om vervolgens de vroegere spoorlijn te dwarsen. Na een felle beklimming via een eindeloze reeds trappen, bereikten we een hoger niveau, waar we dadelijk voelden hoe strak de wind aanvoelde. We bogen rechtsaf en stapten opnieuw omheen een reusachtig wateroppervlak in de richting van de Terril As in de verte. Toen we nagenoeg aan de voet van deze heuvel waren aangekomen, ging het linksaf om vervolgens rechts nog een niveau hoger te klimmen door middel van een steil pad. We troffen er een eerste steenmannetje aan, gebouwd met basaltstenen. We zouden later op de dag via de zogenaamde Steenmannetjesroute, de top van de Terril bereiken. Nu echter draaiden we aan de voet van de terril linksaf, om er vervolgens in wijzerzin omheen te gaan. Aan de achterzijde ging het daarna opnieuw het bos in, waar we tal van smalle en kronkelende bospaadjes konden volgen. Na een tijdje wandelen, kwamen we in een andere omgeving terecht, waar het bos was voorzien van bredere wandelpaden. We bevonden er ons in het Heiderbos.

Enkele zanderige paden en vooral tal van haakse richtingsveranderingen, bereikten we een van de vele wandelwissels in het Thorpark, ditmaal wandelwissel 283, in de nabijheid van de Meeuwerweg. We hielden er dan ook even halt aan een picknickbank om even te denken aan de inwendige mens, immers een lunch omstreeks 12:40 uur moest volstaan om nadien verder te kunnen genieten van deze dagtocht. Na wat te hebben genoten van de rust van het bos, volgde een stukje openbare weg langs de Meeuwerweg, tussen akkers en weilanden. Naarmate we verder gingen, veranderde opnieuw de omgeving en kwamen we terecht in heidegebied. Smalle zandpaadjes kronkelden tussen de vegetatie, om wat verder ons te leiden langs een enorme visvijver. Enkele unieke zandduinen gingen aan het oog voorbij, om nadien opnieuw het uitgestrekte bos te betreden. Plots werden we in het bos geconfronteerd met zowaar een gedekte tafel, waar je zomaar zou kunnen aanschuiven. We lieten de lege borden en glazen voor wat ze waren en wandelden verder door de prachtige natuur. Stilaan draaiden we in tegenwijzerzin en stapten zowat evenwijdig aan het rechts gelegen vliegveld van Zwartberg. We kregen opnieuw zicht op de Terril Waterschei en de Terril As.

Toen we eenmaal de wandelwissel 277 hadden gevonden, verlieten we even de tot nog toe gevolgde route en maakten een haakse bocht linksaf, teneinde te beginnen aan de beklimming van de Terril As. Vooreerst via een breed hellend grindpad, draaiden we nadien rechts een grasveld op, waar de route werd aangegeven door stenen mannetjes. Op die manier kwamen we opnieuw aan de voet van de terril waar we eerder op de dag reeds waren gepasseerd. Toen wandelden we linksaf omheen de heuvel, nu begonnen we echter aan de steile klim langs smalle paadjes. Telkens na een steile klim kwamen we een zogenoemd terras hoger. Een drietal van dergelijke steile paden overwonnen, verkregen we bovenop de Terril As een uniek uitzicht over de omgeving en konden we min of meer het parcours dat we hadden bewandeld, vanuit de hoogte bekijken. Na even te hebben gepauzeerd, ging het nadien voorzichtig terug naar beneden via deze steile paden, waar een uitschuiver nooit ver weg was. Opnieuw veilig en wel beneden aangekomen, bevonden we ons terug op de route, aangegeven door gele symbolen.

Geleidelijk daalden we nu verder af, richting mijngebouwen en parking. Langs bredere grindwegen verloren we gedurig aan hoogte en werd het op de wandelwegen ook heel wat drukker. Alvorens defintief de richting van de uitgang van het Thorpark te kiezen, hielden we omstreeks 16:15 uur nog even halt op een zitbank ter hoogte van de wandelwissel 274. De laatste sandwiches werden met smaak gegeten. Na nog wat te hebben genoten van de omgeving, zetten we onze tocht verder. We overschreden opnieuw de voormalige spoorlijn, om nog een laatste stukje bos te doorlopen, alvorens we asfalt onder de schoenen kregen en in rechte lijn naar de oude mijngebouwen stapten. Na nog enkele foto’s te hebben genomen, kwamen we om even vóór vijf uur terug aan op de parking. We sloten dan ook onze wandeling af na ongeveer 20,5 km, dit voor de gevolgde gele route van 16,5 km en de Steenmannetjesroute van 2 km, heen en terug.”

451: Erps-Kwerps, Donderdag 21 mei 2020, 20,267 km. (9140,365 km.)

“Het relaas inzake een wandeltocht langs knooppunten behorende tot het wandelnetwerk Demer en Dijle, met start en aankomst te Erps-Kwerps. Ook deze tocht vond plaats in een periode dat Corona de bewegingsvrijheid beperkte. We zouden van start gaan ter hoogte van het knooppunt 80, gesitueerd in de Dorenbaan, doch omwille van de onmogelijkheid op dit smalle wegje te parkeren, konden we ons voertuig achterlaten op het Dorpsplein in de onmiddellijke nabijheid. Met de zon reeds hoog aan de hemel, beloofde het een warme dag te worden. Na een hapje ter plaatse, konden we omstreeks 09:50 uur van start gaan. We gingen de smalle kasseiweg, de Dorenbaan in, om er na enkele meters het eerste knooppunt 80 aan te treffen. Daar ging het linksaf op een kaarsrechte smalle wegel, de Voetweg 66. Aan het andere uiteinde kwamen we in de Keizerdellestraat, om er het knooppunt 81 te vinden. We kruisten de weg en gingen aan de overzijde verder op de Voetweg 66, andermaal een smal wegeltje tussen de akkers en weilanden. Na een haakse bocht naar links eindigde deze Voetweg in de Curegemstraat, waar we de weg naar rechts inwandelden. Eenmaal voorbij de laatste huizen, maakte het asfalt plaats voor een brede grindweg, om er gewoon rechtdoor verder te stappen. Wat later bereikten we het knooppunt 82 op de kruising met Buurtweg 11. Ook daar hielden we nog altijd dezelfde richting verder aan.

Uiteindelijk eindigde de tot nog toe gevolgde grindweg aan de Kortenbergsesteenweg, net voor de bebouwde kom van Steenokkerzeel. Aan de overzijde van de weg, achter de omheining, konden we een blik opvangen van de luchthaven van Zaventem. We begaven ons aan de overzijde van de Kortenbergsesteenweg naar rechts, dit via het afgescheiden wandelpad. Ter hoogte van het eerste kruispunt ging het rechtsaf om er verder te wandelen op een smal wandel- en fietspad, de Weg naar Nederokkerzeel. Opnieuw waren we vertrokken voor een tijdje wandelen tussen uitgestrekte velden, met een steeds warmer wordende zon boven het hoofd. Toen we het kruispunt hadden bereikt met de dwars gelegen Buurtweg 10, tevens het knooppunt 83, verlieten we het betonnen wegje en gingen linksaf een brede zandweg in.  Na ongeveer 700 m deze zandweg tussen de velden te hebben bewandeld, bereikten we het knooppunt 305, ter hoogte van een kruispunt van meerdere wegen. We bogen er onmiddellijk naar rechts, opnieuw via een onverharde weg. Toen we een tijdje langs deze zanderige weg vorderden, bemerkten we dat we een afslag te vroeg naar rechts waren gegaan. Na een blik op ons wandelplannetje, besloten we de eerste zijweg links te volgen, de Tiendeweg, welke ons leidde naar het knooppunt 17.

Daar volgden we vervolgens de Lemmekenstraat naar links, om aldus het knooppunt 16 te vinden, waar we oorspronkelijk van plan waren geweest langs te komen. We zaten dus terug op het juiste parcours. Aan het knooppunt 16 ter hoogte van de Lellebaan konden we even van nabij een kapel bekijken ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. Aan het kapelletje hielden we nadien rechts aan en zetten onze wandeling verder via de Lellebaan. We bevonden ons vrijwel dagelijk op een gedeelte van het Van Steelant Wandelpad. Weinig later kwamen we aan een tweede kapelletje, ter ere van het Heilig Hart en dat aan het rechts gelegen Kapelstraatje. We troffen er een picknickbank aan, ideaal om er even te genieten van een broodje, inmiddels zowat 11:45 uur nabij. Hier konden we genieten van een aangename rust- en eetpauze in volle zon. Na deze aangename onderbreking zetten we onze tocht verder via de Lellebaan, om op het einde de Haachtsesteenweg (N21) te kruisen. Aan de overzijde gingen we nadien de Hinckaertstraat in, waarna we het knooppunt 15 aantroffen op het kruispunt met de Watermolenstraat. We hielden dezelfde richting aan en gingen rechtdoor de Sint-Lambertusstraat op, gevolgd na een bocht naar rechts door de d’Esterhertstraat. Na een linkse bocht ging de weg over in een graspad, ditmaal de Esterhertwegel.

Nagenoeg in rechte lijn verliep dit pad naar het Hellebos in de verte. Eenmaal de rand van het bos bereikt, ging het rechtsaf langs de bosrand via de Depotwegel. We wandelden op die manier omheen het terrein van de Slipschool van de Federale Politie. Toen we volledig omheen het terrein waren gegaan, kwamen we terecht in het Hellestraatje, nog steeds in het bos. We vonden er het knooppunt 14, waar we rechtsaf gingen tot op het kruispunt met de Hellebosstraat, tevens knooppunt 13. Daar verlieten we het Hellebos en gingen via deze asfaltweg naar rechts, langs de rand van het bos. Even verder verlieten we de bosrand en gingen links de Dreefstraat in. Na enkele bochten ging de weg over in een deels gras- en grindweg. Ook dit pad verliep naast het rechts gelegen bos. Toen we reeds geruime tijd dit pad hadden gevolgd, troffen we omstreeks 13:20 uur een zitbank aan bezijden het pad. We konden er even verpozen en natuurlijk genieten van een broodje, met uitzicht op de weidse akkers voor ons. Nadien de Dreefstraat verder volgend bereikten we het kruispunt met de links gelegen Kaasdaversweg, zijnde knooppunt 12, welke we vervolgens indraaiden. Weinig verder mondde deze grindweg uit op de Bulsomstraat, net voorbij knooppunt 11. Aan de overzijde stapten we verder, nog steeds via de Kaasdaversweg, nog steeds een gemakkelijk te bewandelen grindweg.

Tenslotte arriveerden we op het einde van deze veldweg opnieuw op de openbare weg, de Molenveldweg, dichtbij het centrum van Kampenhout. We gingen rechtsaf het smalle betonbaantje op om zowat 100 m verder links de Kriekelaastraat te kiezen en zo op het eerst volgende kruispunt knooppunt 10 te bemerken. Nog wat rechtdoor aanhoudend mondde de weg uit in de Kerkstraat, alwaar we andermaal rechtsaf gingen en de drukke Haachtsesteenweg, voor de tweede maal kruisten. Aan de overzijde ging het nadien linksaf in de Tiendeschuurstraat. Net voorbij het huis nr. 39 verlieten we de weg om een smal paadje rechts op te gaan tussen afsluitingen van de woningen. Deze zogeheten Geertruideboswegel bracht ons in rechte lijn naar de Ahornbomenlaan aan het knooppunt 106. We draaide rechts de Ahornbomenlaan in, om die wat verder naar rechts te verlaten via de Meerlaan. Gekomen op het kruispunt met eveneens Meerlaan, dienden we naar links verder te wandelen en zo het knooppunt 105 te vinden, op de kruising met de Neerstraat. We gingen de Neerstraat in naar links, om vrij vlug in de eerste bocht naar rechts, rechtdoor een klein stukje bos in te gaan via een grindwegje. We dwarsten te Neerstraat aan het knooppunt 102 en aan de overzijde kwamen we terecht in de Kruisstraat, een veldweg tussen de akkers.

We kruisten vervolgens de Liststraat en stapten verder, nog steeds in de Kruisstraat. Toen we de bewoonde wereld betraden, mondde de Kruisstraat uit in de Biststraat, waar we rechts de weg insloegen, ondertussen in het centrum van Nederokkerzeel. Amper 100 m verder gingen we rechtdoor verder in de Oude Brusselsebaan, aan het knooppunt 101. Even voorbij de laatste woningen verlieten we de Oude Brusselsebaan naar rechts op een brede grindweg, de Kortenbergbaan, terug in de vrije open wereld van de akkers en velden. Op een eerste kruising van veldwegen ging het linksaf in de Kerselarebaan. Tenslotte mondde dit grindpad uit op de Oude Brusselsebaan, een smal asfaltwegje, ter hoogte van het knooppunt 19. We volgden een tijdje links deze weg, om wat verder rechts opnieuw een veldweg in te gaan, de Dorenbaan. We passeerden nadien het knooppunt 84 ter hoogte van een Y-splitsing, waar we de rechtertak kozen. Zo ging tenslotte onze tocht rechtdoor verder via de smalle Dorenbaan tot aan het eindpunt van onze tocht, knooppunt 80. Op die manier kwamen we terug op het Dorpsplein van Erps-Kwerps. We eindigden uiteindelijk na 26668 stappen en 20,267 km.”

450: Nijlen, Zaterdag 27 februari 2021, 20,168 km. (9120,098 km.)

“Wandelen in tijden van Corona, niet altijd de meest eenvoudige oplossing. Voor vandaag kozen we een wandeltocht langs knooppunten behorende tot het wandelnetwerk Kempense Netevallei, met start en aankomst ter hoogte van het station van Nijlen. Vooraf maakten we de verplaatsing per bus en trein naar Nijlen, om er na aankomst, vooreerst nog even een broodje te nuttigen op het perron. Nadien, omstreeks 10:30 uur konden we van start gaan, op zoek naar het eerste knooppunt 34, dat zich een eindje van het station bevond. We begaven ons dan op de J.E. Claeslaan met in het verlengde daarvan de Kesselsesteenweg, een weinig interessante aanlooproute, vooral omwille van het drukke verkeer. Toen we de rechts gelegen Goorstraat voorbij gingen, bevonden we ons reeds op het wandelnetwerk. Rechtdoor aanhoudend, ging het wat verder linksaf in de Kraaistraat, om er vervolgens het knooppunt 34 te vinden, op het kruispunt met de eveneens genaamde Kraaistraat. Hier gingen we rechtsaf om amper 200 m verder reeds knooppunt 33 aan te treffen. We kozen er de linkertak en stapten verder over smalle landelijke wegen. Amper een halve kilometer verder passeerden we knooppunt 32 en stapten er gewoon rechtdoor, nog steeds in de Kraaistraat. Na enkele bochten kruisten we de Oude Bevelsesteenweg en gingen aan de overzijde verder in de Kroonstraat. Een kleine boszone links van de weg bracht wat verandering in de eentonige wandelweg.

De Kroonstraat mondde uit op de Nieuwe Bevelsesteenweg, tevens knooppunt 93, die we over korte afstand naar rechts volgden. Een 100-tal m verder draaiden we links Bogaertsheide in. Ter hoogte van een bocht naar rechts, verlieten we de weg en stapten rechtdoor een smal rechtlijnig bospad in, dat aan de andere kant eindigde in opnieuw Bogaertsheide. We gingen rechtsaf op een brede grindweg, om na enkele bochten aan te komen op andermaal Bogaertsheide, ditmaal een smalle kasseiweg, tevens knooppunt 95. We wandelden langs deze af en toe kronkelende weg tot we het volgende knooppunt aantroffen, met name 58 op het kruispunt met de Berlaarsesteenweg. Aan de overzijde van deze drukke weg, konden we linksaf verder stappen op het afgescheiden fietspad. Een hele tijd ging het langs deze weg, tot aan het knooppunt 1 ter hoogte van de brug over de Grote Nete. Daar verlieten we de weg naar links, teneinde ons te begeven op het jaagpad langsheen deze waterloop. We hielden er vooreerst even halt omstreeks 11:50 uur om er even de inwendige mens wat te versterken. De pauze was eerder van korte duur omwille van de koude en de mist. We betraden bijgevolg het hoger gelegen jaagpad.

We verkregen er vrijwel dadelijk zicht op het lager gelegen Kasteel Kesselhof, vroeger bekend als Hof ten Dyke of Bogaertsheyde. Het jaagpad volgde het verloop van de meanders van de Grote Nete en zodoende gingen we op zoek naar het volgende knooppunt, 88. Aan de overzijde van de rivier konden we het Kasteel Gestelhof waarnemen, zij het uit de verte. Na wat bochten vonden we het reeds vermeld knooppunt, op de kruising met een veldweg links, ter hoogte van een prachtige treurwilg. We bleven echter nog een tijdje op het jaagpad verder wandelen, voorbij het knooppunt 87 tot aan het knooppunt 77, waar we een houten brug aantroffen over de Grote Nete. Tezelfdertijd hielden we er even halt omstreeks 13:00 uur om er een broodje te nuttigen en te genieten van een kopje koffie op een picknickbank op het jaagpad. Nog steeds kregen we de aangekondigde zon niet te zien en omwille van de onaangename temperatuur zetten we onze wandeling verder. We verlieten voorgoed het jaagpad naar links, om een smal asfaltpaadje op te gaan, dat leidde naar de verder gelegen openbare weg, de Kruideniersstraat, aan het knooppunt 81. We betraden de Kruideniersstraat naar rechts om er wat verder de Itegemsesteenweg te kruisen en aan de overzijde verder te gaan, langs de rand van een boszone rechts.

Aan de links gelegen Molenweg gekomen, vonden we het knooppunt 78, doch hielden rechtdoor aan en betraden op die manier het Domeinbos Cruysveld. Een breed bospad voerde ons tenslotte tot aan de druk bereden  Kruiskensbaan, net voorbij het wandelknooppunt 5. We begaven ons naar links, om enkele honderden meters verder de weg te kruisen en aan de overzijde het Natuurreservaat Kruiskensberg in te wandelen. We hielden er meteen links op een smal bospad, dat ons liet aankomen aan de kapel Kruiskensberg. Jammer genoeg was de kapel gesloten, doch we konden er toch even de ommegang bekijken en daarna genieten van een hapje op één van de aanwezige zitbanken. We waren ondertussen de klok van 14:00 uur genaderd. Bezijden de kapel troffen we het knooppunt 2 aan. Na deze wandelpauze, kruisten we de nabij gelegen Kruiskensbaan, om aan de overzijde opnieuw het Domeinbos Cruysveld in te gaan. Een bospad leidde naar het even verder gesitueerde knooppunt 1, alwaar we een ander pad rechts indraaiden. Bij het verlaten van het bos kruisten we de openbare weg Heilant, teneinde aan de overzijde verder te gaan via de Steynehofweg. Aan het volgende knooppunt, 16, ter hoogte van de Herdersstraat, stapten we gewoon rechtdoor verder. Nadien ging de weg over in Zwart Water.

Na enkele bochten kruisten we de druk bereden Herenthoutsesteenweg, blijkbaar niet snel genoeg voor enkele jongelingen in een snel rijdend voertuig. Het geclaconneer namen we er dan maar bij. We gingen aan de overzijde verder tot op het kruispunt met de Looystraat, alwaar we het knooppunt 22 aantroffen. We gingen er rechts de Looystraat in, om verder te stappen tussen uitgestrekte akkers en weiden. Via een ruime bocht naar links en zowat 1,5 km verder, verlieten we de Looystraat naar links om er een veldweg te volgen. Tenslotte na wat draaien bereikten we midden de velden opnieuw de openbare weg, Boshoek, tevens knooppunt 23. Ondertussen konden we toch al wat genieten van de zon, nadat de mist was verdwenen, doch echt warm kregen we het niet. Op de Boshoek gingen we naar rechts, op weg naar het laatste knooppunt van de dag, 25. Deze smalle en vrij bochtige landweg leidde tenslotte naar de spoorweg. Net voor de spoorweg begaven we ons op een grindweg links, de Hellevoortstraat, om er na een tijdje wandelen een brugje te bereiken over een beek aan de Tibourstraat.

We konden er even pauzeren op een betonnen muurtje en omstreeks 16:10 uur de laatste broodjes naar binnen werken. We bevonden ons toen op het laatste knooppunt dat we zouden volgen. Na nog even te hebben genoten van wat rust, waren we reeds opnieuw in de bewoonde wereld aangekomen en begaven we ons naar rechts in de Hellevoortstraat. Enkele meters verder ging het naar rechts in de Rector de Ramstraat, tot we opnieuw de spoorweg aantroffen. Net daarvoor volgden we naar links de Spoorweglei, evenwijdig aan de sporen, om op die manier opnieuw het station van Nijlen te bereiken. Het was net 16:30 uur toen we het perron konden betreden en slechts een tiental minuten later de terugreis konden aanvangen. We eindigden deze eerder koude en mistige tocht na 26538 stappen, goed voor 20,168 km.”

449: Wespelaar, Zaterdag 16 mei 2020, 20,798 km. (9099,93 km.)

“Nog steeds min of meer geplaagd door Corona, besloten we een wandeling te doen, waarvan we het traject online hadden gevonden, met name de Treinstapper Wespelaar – Leuven. We maakten dan ook vooraf de verplaatsing per bus en trein naar het station van Wespelaar-Tildonk. Op deze vrij zonnige ochtend konden we eenmaal ter plaatse omstreeks 10:15 uur aan de wandeltocht beginnen. Het eerste stukje wandelweg van 4,3 km zou ons brengen tot aan de kerk van Wakkerzeel. We verlieten bijgevolg de treinhalte in Wespelaar-Tildonk om er de Dijkstraat in te gaan, die we over zowat 500 m zouden volgen. Vrijwel meteen bevonden we ons op het traject van de GR128. Wat verder ging de Dijkstraat over in de Wespelaarsesteenweg. Gelukkig konden we net voorbij het huis nr. 101 deze drukke weg naar rechts verlaten, om er het Haachts Broek te betreden. Ter hoogte van een eerste splitsing hielden we rechts aan en 100 m verder nogmaals. We konden er een gedeelte volgen van een lokale wandeling van natuurpunt. We staken een brugje over om nadien links zowat 600 m verder te wandelen tot we links een grindweg aantroffen. We staken nogmaals een brug over om even later aan een driesprong de rechtse zandweg op te gaan. Op het einde bereikten we opnieuw de openbare weg, met name de Wijgmaalsesteenweg.

We kruisten de weg om aan de overzijde de Martelarenlaan in te gaan, naast een driehoekig pleintje rechts van ons. We bemerkten er de geel-rode markeringen van de Streek-GR Dijleland en stapten verder in de Martelarenlaan tot aan de kerk Sint Hubertus van Wakkerzeel. Net alvorens de kerk te bereiken konden we rechts even pauzeren in de Pastorietuin welke vrij te betreden was. We genoten er dan ook omstreeks 11:20 uur van een broodje en een drankje. Genietend van het zalige lenteweer, konden we er even in de schaduw van de bomen wat tot rust komen. Na deze wandelpauze konden we het volgende gedeelte van de tocht aanvangen over een afstand van 2,8 km tot aan de molen van Rotselaar. Voorbij de kerk begaven we ons naar links in de Pastoriestraat, welke een bocht later veranderde in Dijlekant. Na deze kronkelende weg zowat 800 m te hebben gevolgd, ging het de eerste weg rechts in. Gekomen aan een driesprong met de Achterheidestraat, hielden we rechts aan en vrijwel dadelijk daarna opnieuw rechts in de Kapoenstraat, een veldweg. Geruime tijd wandelden we nu tussen de akkers door, in de richting van een boszone verderop. Toen we een volgende splitsing aantroffen, kozen we de linkertak, de Strijdersstraat, een lijnrechte veldweg welke ons liet uitkomen ter hoogte van de druk bereden Vijfde Liniestraat.

We bevonden er ons op een knooppunt van het wandelnetwerk Demer en Dijle en konden aan de overzijde van de weg een picknicktafel aantreffen. Het was inmiddels even voorbij de klok van 12:00 uur, tijd om er in alle rust te genieten van een verfrissend drankje. We zetten onze wandeling naar links verder via de Vijfde Liniestraat en passeerden er het monument ter ere van de gesneuvelden tijdens de Slag bij de Molen in Rotselaar. We hielden er dan ook even halt om te denken aan de vreselijke gevolgen van het oorlogsgebeuren tijdens WOI. Een volgend stukje wandelweg zou ons leiden van deze plaats tot aan de kerk van Wilsele-Putkapel, of met andere woorden 3,3 km dichter bij het einddoel. De Vijfde Liniestraat bracht ons tenslotte tot aan de molen van Rotselaar aan de Dijle. Net voorbij deze molen draaiden we rechtsaf de Molenstraat in. Even verder, zowat ter hoogte van een eerste meander in de Dijle, troffen we een zitbank aan op het gras, alwaar we gebruik maakten er even een hapje te nuttigen omstreeks 12:35 uur. We genoten dan ook van een broodje met schitterend zicht op de Dijle, gekleurd door ontelbare paardebloemen in de berm. Na ongeveer 1,4 km de Molenstraat te hebben bewandeld, bereikten we een pleintje, waar we rechts hielden en de Kwellenbergstraat ingingen, om er zo de oever van de Dijle te vinden.

We konden niet anders dan er het jaagpad naar links volgen, via de Hamelbroekweg. Na min of meer 1 km het jaagpad langs de Dijle te hebben gevolgd, begaven we ons via een veldweg naar links om de Dijle te verlaten. Een drietal bochten verder kwamen we terecht in de Durastraat, die we rechtdoor volgden tot aan de Oude Aarschotsesteenweg, om er linksaf te draaien. Een kruispunt verder hielden we rechts en begaven ons in de Schotelveldstraat, welke straat we bewandelden tot aan de N19, de Aarschotsesteenweg in het centrum van Wilsele-Putkapel. Vanaf hier dienden we vervolgens 5,3 km te overbruggen tot aan de Kesselberg. We gingen over korte afstand naar rechts op de Aarschotsesteenweg om er dan links de Bosstraat in te gaan. Bij het naderen van de spoorweg, begaven we ons via een tunnel onder de spoorweg door en begaven ons aan de andere kant naar rechts in de De Roestestraat. Op het einde gingen we nadien linksaf in de Puttebroekstraat, welke verder overging in de Daalputstraat. We staken de E314 over om nog steeds de Daalputstraat verder te bewandelen. Na een haakse bocht naar rechts en ongeveer 1,3 km verder, kruisten we Langeveld en in de nabijheid ter hoogte van een houtzagerij, de Leuvensebaan. Aan de overzijde zetten we onze tocht verder in de Kaeystraat. Dadelijk begonnen we aan hoogte te winnen.

Gekomen aan de rand van het bos, kozen we een stijgend bospad rechts dat leidde naar een GR-wandelboom, waar we het gezelschap verkregen van de Streek-GR Hageland. Aan de wandelboom ging het rechtsaf op een bospad dat uitmondde op Honkelberg. Een driesprong later ging het links via Zounk, waar ons een stevige klim wachtte. Eenmaal boven geraakt betraden we opnieuw de openbare weg, Meesberg, om er rechtsaf te draaien. Op het einde van de weg gingen we schuin links verder via de Attenhovendreef. Door middel van enkele paden kwamen we tenslotte boven op de Kesselberg terecht. We troffen er een picknickplaats aan en konden er genieten van de laatste broodjes omstreeks 15:10 uur. Restte ons nadien nog een stukje wandelweg van bijna 5 km tot aan het station van Leuven. Na deze laatste wandelpauze begonnen we aan een vrij steile en gevaarlijke afdaling van de Kesselberg om beneden de Kesseldalbaan te bereiken. We stapten er in de bocht de Wilselsesteenweg op tot aan een rond punt, op daar verder te gaan in de Bergstraat. Ter hoogte van het huis nr. 16 ging het rechtsaf op het Kesselbergpad, dat later overging in de Genadeweg. Op de Genadeweg ging het andermaal naar rechts op de Wilselsesteenweg, welke eindigde op het kruispunt met de zelfde naam. Aan de overzijde troffen we een vestiging van Spar aan, tijd om er even een frisdrank aan te schaffen.

Naast de Spar ging het even later verder op het Witte-Vrouwenpad, gevolgd door het Herbeemdpad omheen de lokale sportvelden. Het pad gevolgd tot op het einde, gingen we rechtsaf tot aan de ingang van het Provinciedomein Kessel-Lo. We begaven ons naar rechts en betraden het domein, gingen de brug over om aan de vijver gekomen, rechts aan te houden op het Molenbeekpad. Op de splitsing hielden we links en stapten tussen de twee vijvers door, om vervolgens rechtsaf te gaan tot aan de speeltuin. Daar verlieten we het domein omp via de Eenmeilaan naar links te gaan, tot we rechts op het Brugbergpad terecht konden. Deze wandelweg volgend kwamen we op het einde uit op de drukke N2. We gingen er onder de spoorweg door om dan links de Diestsepoort over zowat 150 m te volgen tot aan de ingang van het station van Leuven, einde van de mooie en vooral zonnige wandeltocht. We eindigden na 27327 stappen en 20,798 afgelegde km omstreeks 17:00 uur.”