De derde tocht uit de reeks
Euregio Marching Trophy 2009, een wandeling welke doorging in Duitsland, met
name te Venwegen. Deze tocht werd niet aangekondigd in de wandelgids van dat
jaar. Aangezien we na de wandeling niet dadelijk huiswaarts keerden, doch
hadden gekozen om te overnachten nabij de grens, werd het verslag van deze
tocht pas geschreven op maandag, 03 augustus 2009 omstreeks 14:18 uur.
“Gisteren werden we 's ochtends
vroeg, reeds om vijf uur, gewekt door wat Radio 2 muziek. Er wachtte ons immers
een verre en lange verplaatsing naar het Duitse Venwegen. Daar zouden we immers
deelnemen aan de derde wandeling van de Euregio Marching Trophy 2009. Na twee
vorige tochten, in Gulpen en Vijlen, trokken we dus dit keer naar de
oosterburen. De wandeling ging door onder de naam ‘29. Int. Naturpark Nordeifel
Wanderung’ en werd georganiseerd door Touristenverein 1910 Venwegen. Na meer
dan 200 km te hebben gereden doorheen tal van stortbuien, bereikten we even
voor negen uur, het Bürgerhaus, plaats van inschrijving en tevens startlocatie.
Na de nodige formaliteiten en een hapje, trokken we alvast vol goede moed op
pad. De regenpakken waren reeds aangetrokken, doch als bij wonder gingen we van
start toen het plotseling stopte met regenen. Nog vlug de regenbroeken uit en
we verlieten de startplaats.
Alvorens de binnenkoer te
verlaten, kregen we een pakketje noodpleisters van de organisatie. Er konden
afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15 en 20 km. Wij kozen voor de laatste
afstand, met een werkelijke lengte van 19,896 km. We gingen naar rechts de
openbare weg op, om na honderd meter reeds, een rechts gelegen bos in te
wandelen. Meteen ging het reeds stevig de hoogte in, niet verwonderlijk, gezien
de ligging van dit dorp. Na enkele kronkelende paden, op en neer, verlieten we
het bos en volgden we geruime tijd een breed grindpad, gelegen aan de rand
ervan. Wat verderop, verlieten we terug het pad, om opnieuw het bos in te
trekken. Dit keer zou het uren duren vooraleer we opnieuw de bewoonde wereld
zouden zien. Via een smal bospad, bereikten we een eindeloos lang lijkende
brede dreef. Aan weerzijden kon je eindeloos ver turen. Hier wandelden we naar
links, het brede pad op, in de richting van Stolberg en de Breinigerberg, zoals
de wegwijzers aangaven. Gelet op de weergegeven kilometers op deze borden, trok
dit pad over een hele lengte door het woud.
Eenmaal op deze lange dreef goed
op weg, troffen we informatie aan over een tweetal routes die dit pad volgden.
Enerzijds het Stolberg Vital parcours en anderzijds de Kupfer Rute. Geruime
tijd volgden we steeds maar rechtdoor deze brede dreef, tot we na 4,741 km
aankwamen aan een eerste controle midden het bos, de Martinshutte te Sinziger
Schneise. Hier konden we even genieten van de geur van een natgeregend woud en
de inwendige mens wat bevoorraden. Op dit punt was een splitsing aangegeven,
waar de 15 en 20 km voortaan een andere weg volgden. Na dit rustpunt, gingen we
verder op weg via een andere smalle boswegel, die wat verder in het bos uitgaf
op een andere brede weg. Dit pad ging voortdurend licht dalend verder het woud
in, af en toe naar links en rechts draaiend. Na een tijdje raak je zo je totale
oriëntatie kwijt. De opeenvolging van bochten en steeds stijgen en dalen, laat
elke bocht een ander stukje natuur zien.
Even verder bemerkten we de
typische aanduidingen voor de route naar Santiago de Compostela. Een klein geel
schelpje, voorzien van de vermelding ‘Pilgerweg’, liet ons even vooruit dromen
van tijden die ooit nog kunnen komen. De pelgrimsweg volgend, wandelden we langs
het ‘Friedhof’ van Vicht, eigenaardig genoeg gesitueerd in het bos. Na geruime
tijd tal van bospaden te hebben gevolgd, bereikten we een punt waar de hoogte
werd aangegeven. We bevonden ons toen op 276 m in het Stolberger Wald. Vandaar
af ging het opnieuw dalend, tot we de rand van het bos bereikten ter hoogte van
de Parkplatz Breiniger Berg. Hier vonden we, na een stukje wandelen van 6,155
km, opnieuw een hut ter hoogte van een aldaar aangelegd speelterrein. Even
verder was de openbare weg zichtbaar. We verwachtten ons na de pauze aan een
stukje openbare weg, echter het tegendeel zou worden bewezen. Toen we op het
punt stonden om de parkeerplaats te verlaten, begon het opnieuw te regenen.
Tijd dus om de regenjassen opnieuw aan te trekken. Gelukkig gingen we, na het
verlaten van de controleplaats, onmiddellijk opnieuw het bos in.
De bospaden, dreven en andere
wegen, volgden elkaar op, tot we een punt bereikten waar grote infoborden ons
nadere uitleg konden verschaffen. We stonden op het punt om het ‘Naturschutzgebiet
Schlangenberg’ binnen te gaan. Dit maakte deel uit van het grotere ‘Naturpark
Nordeifel’, waar we reeds de voorbije uren waren doorgetrokken. We vonden hier
de reeds gekende Kupfer Rute terug en meteen veranderde het uitzicht van de
omgeving. Het was duidelijk dat we ons nu bevonden in beschermd gebied, waar de
flora weelderig aanwezig was. Ontelbare vogelkastjes vonden we op onze weg. Wat
later wandelden we voorbij de Schlangenberg (248 m) en deden nog een stukje
‘Pilgerweg’, tot we uiteindelijk even verderop het bos uitwandelden. We volgden
nu een breed grindpad, dat wat later overging in een asfaltweg. Na enkele uren
te hebben doorgebracht in een prachtig stuk natuurgebied, voelde het een beetje
onwennig om nu de openbare weg te hebben bereikt. Opnieuw konden we ons even
verlossen van de regenpakken. In de verte zagen we op een heuvel een kleine
kerk en blijkbaar ging het vervolg van de wandeling daarheen. We sloegen
inderdaad even verder op een kruispunt rechtsaf en volgden een stijgende weg, rechts
naar het dorp.
Even voor de bebouwde kom van dit
dorpje, Breinig, hadden we nog een laatste controle op de binnenkoer van een
heuse villa. We hadden ondertussen 5,005 km bij op de teller. Hier konden de
deelnemers hun geluk inschatten, vermits de controlekaarten, eindigend op een
bepaald cijfer, recht gaven op een gratis stappenteller. Helaas, waren wij niet
bij diegenen die dat geluk aan hun kant hadden. Het laatste stukje van 3,998
km, bracht ons vooreerst door de dorpskern van Breinig, waar de we kerk konden
voorbijgaan. Tussen enkele oude huizen, in typische stijl, verlieten we de
woonzone, om heel even nog een stukje door het bos te wandelen. In de verte
zagen we opnieuw de donkere wolken verschijnen en hadden nog net de tijd om nog
maar eens de regenpakken aan te trekken. Even later begon het opnieuw te
regenen.
Na dit laatste stukje bos, kwamen
we terecht tussen de velden. Eerst dienden zich enkele verharde wegen aan en
later asfaltbaantjes die ons stilaan terug in de richting van Venwegen brachten.
Ondertussen begon het steeds maar harder te regenen, met als gevolg dat we er
toch nog in slaagden om doornat de aankomst te bereiken. Een goed gevulde
startzaal bevatte nog maar enkele vrije zitplaatsen. We namen de gelegenheid om
nog iets te eten en te drinken, de controlestempels op te halen en dan terug
richting auto. Nu gingen de hemelsluizen pas goed open en na amper te zijn
vertrokken kregen we nog maar eens een stortbui over ons heen. Binnen de
kortste tijd stond het water op de rijbaan. Gelukkig dienden we niet de hele
weg naar huis af te leggen, vermits we hadden verkozen om in de buurt te
overnachten. We kijken alvast uit naar de volgende wandeling in Voeren...”
We eindigen het verhaal van deze
tocht bij de oosterburen met een blik in onze respectievelijke wandelboekjes.
‘K: Mooie rustige wandeling in de bosrijke omgeving van Venwegen. Derde tocht
van Euregio. Goed verzorgd. Hevige regenbuien. J: Derde wandeling van de
Euregio Marching Trophy 2009 in Venwegen. Tocht door de uitgestrekte bossen van
het Naturpark Nordeifel. Doorheen het dorpje Breinig. Uniek natuurgebied. Na de
wandeling blijven slapen in het Belgische Kelmis. Tegenvallend hotel en slecht
eten. Klacht bij Jetair ingediend!’