349: Sint-Laureins, Zaterdag 27 juni 2015, 22,223 km. (7112,082 km.)

“Een bewolkte hemel en een strakke wind, niet de ideale omstandigheden om een wandeltocht te beginnen in een streek, waar de wind vrij spel heeft van tijd tot tijd. Vandaag stond dan ook een kennismaking op het programma met het wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Deze ochtend gingen we dan ook van start ter hoogte van de inrit van het OCMW Sint-Jozef in Sint-Laureins. Via de oprit van dit rusthuis gingen we op zoek naar wandelknooppunt 11, startplaats van onze geplande dagtocht. Het was dan ook omstreeks 09:00 uur, dat we na een hapje voor onderweg begonnen aan onze wandeltocht. Even voorbij dit knooppunt bereikten we opnieuw de openbare weg, teneinde via een stukje bebouwde kom, het knooppunt 10 te bereiken, ter hoogte van het Leopoldkanaal. Onderweg daarheen hadden we een stukje gevolgd van de Plattelandsroute. Aan het kanaal ging het rechtsaf via een graspad, deels langsheen het traject van de GR5a Noord. Zowat 500 m verder tenslotte, bereikten we het voetveer over het Leopoldkanaal. Vrij vlug bereikten we op die manier de overkant van deze waterloop en wandelden verder via een veldwegje naar rechts. Zo kwamen we aan ter hoogte van het wandelknooppunt 51 en bereikten we de openbare weg en terug asfalt.

We waren vertrokken om een hele tijd te wandelen via af en toe drukke landelijke wegen tussen de velden. Omwille van werkzaamheden in de buurt, was er een omleiding voor het verkeer, waardoor we om de haverklap werden geconfronteerd met snel voorbij razend verkeer. Ondertussen hadden we al de eerste grenspalen bemerkt, we bevonden ons dus vrij dicht bij de Nederlandse grens. Het ging even later voorbij knooppunt 50, alwaar we de markeringen aantroffen van de Streek-GR Uilenspiegel. Links kregen we een van de eerste kreken van de dag te zien. We wandelden langsheen dit unieke watergebied verder, richting knooppunt 98. Uiteindelijk bereikten we een vrij drukke weg, ter hoogte van de grens tussen St. Jan-in-Eremo en Sint-Margriete. Gelukkig ging het hier slechts over korte afstand naar links, aangezien we vrij vlug opnieuw links dienden aan te houden, via een eindeloos lang lijkend betonwegje. Het ging dan ook een hele tijd voortdurend rechtdoor. Knooppunt 97 ging aan het oog voorbij en we bevonden ons tijdelijk op de plaatselijke Sentse Vijf Dorpenroute, een fietsomloop van 50 km. Ook aan knooppunt 96 ging het nog steeds dezelfde richting uit, waarbij we kregen af te rekenen met een felle wind op kop.

Niet dadelijk om tempo aan te houden. Het ging op die manier langsheen de links gelegen Hollandsgatkreek. Voorbij deze kreek troffen we verderop knooppunt 95 aan en ook hier dienden we nog steeds rechtdoor aan te houden, met andere woorden alweer een eindeloos lange weg met de onaangename wind uit de verkeerde richting. Gelukkig zou het vrij snel veranderen, aangezien een richtingsverandering eraan zat te komen. Na een hele tijd beuken tegen de wind, bereikten we het wandelknooppunt 94 en draaiden we langzaam maar zeker naar rechts, hierbij de wind even van opzij voelend. Ondertussen kwamen er gaten in de bewolking en deed de zon moeite om wat warmte te geven. We bereikten zo de ingang van de Toeristencamping De Soetelaer en troffen in de berm enkele betonblokken aan, ideaal voor het houden van een lunchpauze. Het was ondertussen 11:00 uur geworden, tijd dus voor een picknickpauze. Terwijl de broodjes werden gesmaakt, hadden we een schitterend uitzicht over de omliggende velden.

Na het middagmaal kwamen we opnieuw in beweging, op weg naar knooppunt 93. Even voorbij de camping ging het rechtsaf verder via een kronkelend betonbaantje. Enkele oude hoeves passeerden de revue. Sommige zelfs in erbarmelijke toestand. Opnieuw kwamen we langsheen enkele kleine watergebieden, waarop de zon zich nu weerspiegelde. De graangewassen krijgen stilaan een goudgele kleur en dat oogt heel wat aantrekkelijker dan de grauwe en donkere akkers tijdens de wintermaanden. We vorderden stilaan richting dorpskern van Sint-Margriete, waarvan we ondertussen reeds de kerktoren in zicht kregen. We bereikten vervolgens knooppunt 93 ter hoogte van de hoofdweg door het dorp en draaiden naar rechts, richting kerk. Aldaar troffen we het kunstwerk aan, voorstellend Reynaert voor Koning Nobel. Zowat 100 m verder hielden we even halt in café ’t Oud Gemeentehuis. Aldaar konden we aan de achterzijde terecht op een terrasje teneinde even te genieten van een wandelpauze en natuurlijk enkele kopjes koffie. We konden het niet beter treffen, het was juist twaalf uur geworden.

Na deze eerder wat uitgelopen middagpauze, wandelden we verder doorheen de hoofdstraat van Sint-Margriete. We bemerkten hier trouwens bordjes inzake twee autoroutes, met name de Uilenspiegelroute en de Krekenroute. We verlieten de dorpskom en zetten onze tocht verder richting knooppunt 89, dat we even later aantroffen ter hoogte van ‘De Weegbrug’. Deze deed dienst tot omstreeks 1990. Er bevond zich ook een kunstwerk, met name Cuaer de haas, alsmede informatie betreffende archeologische opgravingen in de streek. We stapten nog wat verder langsheen deze drukke weg, tot we een rechts gelegen landelijke weg konden opgaan. Een watertoren in de verte leek als een baken op zee, doch we hadden meer oog voor een bomenrij heel in de verte langsheen het Leopoldkanaal, onze volgende bestemming onderweg. Geruime tijd volgden nu enkele typische polderwegjes elkaar op, langsheen de knooppunten 88 en vervolgens 87. Heel wat kleine kreken kregen we te zien, met uiteraard prachtige doorkijkjes tussen het riet.

We bereikten omstreeks 13:45 uur een van de grotere kreken uit de streek, met name de Boerekreek. Hier troffen we opnieuw een rustbank aan, met zicht op het water en beschenen door een heerlijk zonnetje. Tijd dus om de laatste broodjes uit de rugzak te halen. We genoten van een half uurtje stilte en bekeken het waterwild. Nadien ging het verder, richting knooppunten 86 en 85. We stapten een tijdje op een verhoogde polderdijk, even later op de weg links van een dijk, dan weer rechts van een andere dijk, waarbij we af en toe de wind in het voordeel, dan wel in het nadeel kregen. Uiteindelijk troffen we het wandelknooppunt 85 aan en bevonden we ons opnieuw op één van de oevers van het Leopoldkanaal. We begonnen dan ook aan het bewandelen van een eindeloos lijkend grindpad, langsheen de oever van het kanaal. Dit zou zo een hele tijd het geval zijn, aangezien we het kanaal volgden langsheen de knooppunten 84 en 83. Op weg naar punt 83, niets dan uitgestrekte landerijen, af en toe onderbroken door een stukje watergebied. Maar ondertussen genietend van de zon en even de wind in de rug.

We bereikten het knooppunt 83 ter hoogte van de Sint-Jansbrug en daar maakten we rechtsomkeer, teneinde via de andere oever van het Leopoldkanaal de terugweg aan te vangen, richting Sint-Laureins. Het voormalige café ter hoogte van deze brug, bleek ondertussen de deuren definitief te hebben gesloten. We waren zowat 16 km onderweg en er restten ons nog ongeveer een zestal kilometer op deze oever, teneinde opnieuw de dorpskern van Sint-Laureins te bereiken. Vol goeie moed en alweer strijdend tegen de wind uit de verkeerde richting, begonnen we aan het bewandelen van dit extra lange graspad. We vorderden aldus via de knooppunten 25 en 23, vooral op zoek naar een geopend café. We dachten prijs te hebben ter hoogte van knooppunt 23, zijnde Fred’s Café, doch dat ging pas open om 17:00 uur. Hier een uur in de blakende zon wachten, vonden we net iets te veel van het goede. Dan maar verder naar knooppunt 12.

We arriveerden even later ter hoogte van het voetveer, dat we eerder op de dag hadden gebruikt. Vanaf hier volgden we dezelfde weg, als op de heenweg het geval was geweest. Nog een goeie kilometer, via de knooppunten 10 en 11 en we kwamen ter hoogte van ons vertrekpunt. Alvorens huiswaarts te keren, namen we nog even een drankpauze op het terrasje van Bistro Bar Sente. Hier konden we dan tenslotte onze dorst lessen, na een lange wandeling, af en toe vechtend met de wind. We eindigden onze dagtocht na 22,223 km, goed voor 1097,1 cal, in een rustige wandeltijd van 5.24.18, na ongeveer 29631 stappen. Zo maakten we kennis met dit wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Een volgende wandeling brengt ons wellicht ergens anders in het Vlaamse land.”

304: Steenbrugge, Zaterdag 02 augustus 2014, 26,766 km. (6176,663 km.)

“Het relaas met betrekking tot onze belevenissen, tijdens een wandeltocht met start en aankomst te Steenbrugge. Deze wandeling werd beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2, met als titel: ‘O! ’t Ruisen van het ranke riet!.. komt langs en hoort en ziet’. Tijdens het verloop van deze tocht zou een gedeelte worden gevolgd van de GR129 en de Streek-GR Uilenspiegel. De aanbevolen vertrekplaats situeerde zich ter hoogte van de Sint-Pietersabdij te Steenbrugge. De totale wandelafstand bedroeg 25,5 km, doch kon onderweg worden verkort tot 20,5 km. Na een verplaatsing per auto, konden we het voertuig kwijt op de parking links van de ophaalbrug aan de abdij, teneinde even later van start te gaan. Rechts van de Sint-Pietersabdij, troffen we de wit-rode tekens aan van de GR129, welke ons vrijwel onmiddellijk de richting gaven van een oude spoorwegbedding, de vroegere lijn 58 tussen Gent en Brugge. We dwarsten een weg en volgden de bedding tot aan het bos, waar het groteroutepad naar links draaide en het bos inging. Een aangenaam te bewandelen pad liet ons gaan voorbij het Sint-Lucasziekenhuis, waar we de Mazelbeek en het Sint-Trudoledeke overstaken. Ondertussen volgden we een deel van een lokale wandelroute, het Meersen Wandelpad. Even verder echter dienden we afscheid te nemen van de wit-rode tekens van de GR129.

We bleven voorlopig nog even de oude spoorwegbedding volgen en staken de N337 over, terwijl we ondertussen het gezelschap hadden verkregen van de Beverhoutsroute (38 km). In de nabijheid troffen we het geopende café Wegwijzer aan, tijd om even te pauzeren en te genieten van een kopje koffie. Na deze wandelpauze vervolgden we onze wandeltocht. Iets voorbij een eerste kruispunt op de oude bedding, verlieten we deze naar links via een fietspad, aangeduid als Fietsroute 5, dat ons even later liet gaan op de Gemeneweideweg Zuid. Op korte afstand daar vandaan betraden we het natuurgebied Gemene Weidebeek. Geruime tijd wandelden we aldaar naast een beek, over de beek, opnieuw naast de beek, eerst links dan weer rechts, om vervolgens doorheen een bosje te stappen. Na wat draaien en keren door het bos, kwamen we aan de uitgang ter hoogte van de weg. Aan de overzijde gingen we verder via een kasseiweg, de Rijkeveldestraat om ter hoogte van een bocht naar rechts, links opnieuw de oude spoorwegbedding op te gaan. Zowat 300 m verder verlieten we alweer de bedding om rechts een dreef in te stappen, om zo het natuurreservaat de Schobbejakshoogte te betreden. We bemerkten er de aanduidingen inzake het Ryckevelde Wandelpad.

Langsheen de rand van het bos stappend, ging het even verder ter hoogte van een andere dreef met slagboom linksaf. Op die manier passeerden we het brandbestrijdingscentrum, om nadien er naar rechts verder te stappen. De bosweg boog uiteindelijk naar links richting kasteel Ryckevelde. We gingen omheen het kasteel tot aan de toegangsdreef, dwarsten beide toegangswegen om dan de eerste rood-gele tekens aan te treffen van de Streek-GR Uilenspiegel, waarvan we de volgende 7,5 km het traject zouden bewandelen. Deze route liet ons vooreerst voorbij een Mariabeeld gaan, om dan links verder te gaan tot aan de Meersbeek. Een tijdje volgden we het verloop van de beek om aan te komen aan een kasseiweg, welke we naar links dienden op te gaan. Wat verder ging het nogmaals naar links via een andere kasseiweg Ten Torre, dat leidde langsheen de rand van een bosje en voorbij de hoeve Ter Leiden. Een 300-tal m verder kozen we een mooie dreef rechts om door te wandelen. Na enkele malen te zijn veranderd van wandelrichting arriveerden we tenslotte aan de vakantiehoeve De Bergvallei.

De Streek-GR volgend, wandelden we naar links, licht klimmend tot aan een bosje, waar we andermaal links draaiden. We klommen nog wat hogerop tot aan de Egyptestraat die we naar rechts dienden in te gaan. We staken vervolgens de weg Sijsele-Oedelem over en bereikten verderop de Zangberghoeve. Daar aangekomen namen we even de tijd om te genieten van een drankje in de Zandberghoeve. Een korte pauze later zetten we onze wandeltocht verder naar rechts, voorbij de poort en even later voorbij de Bergbeek. Via een lange dreef ging het vooreerst in dalende zin, om nadien terug te klimmen tot aan een verharde weg. Hier verlieten we de Streek-GR Uilenspiegel welke een andere richting uitging. We sloegen rechtsaf om even verder opnieuw de weg Sijsele-Oedelem over te steken en de Bergstraat in te gaan. Eenmaal over het hoogste punt kwamen we aan een hoeve, tevens splitsing, waar we ditmaal naar links wandelden. We gingen in dalende zin, om dan een rechts gelegen veldweg tussen populieren in te wandelen. Aldaar bevonden we ons op de plaatselijke Oedelemberg Wandelroute. Verder afdalend tot aan een T-splitsing, dienden we vervolgens de rechterweg op te gaan om dan de N327 over te steken. Via een fietsdoorgang betraden we de erachter gelegen wijk. Daar konden we nog even wat energie opslaan in Pat’s Coffee. We bevonden ons inmiddels in de Beverhoutsveldstraat.

Aan de overzijde van de straat namen we vervolgens een afslag ‘Hof Ter Praet’, om even later, na een rechts-links beweging, het Rijkevelde Ruiterpad in te gaan. Langsheen een mooie rietkraag stapten we verder langs het voormalige tracé van de oude stoomtram naar Knesselare. De weg boog licht naar links, om dan opnieuw aansluiting te vinden met de GR129. Over zowat 700 m volgden we nu de wit-rode markeringen naar links, door middel van een veldweg langs het Sint-Trudoledeke, om halverwege naar rechts een zeer modderig pad te volgen tot aan de Hoofdsloot. Daar gingen we via een veldweg naar rechts en namen er afscheid van de GR129. We trokken zo door de Assebroekse Meersen en hadden in de verte zicht op de kerk van Assebroek. Voorbij de Hoofdsloot ging het linksaf, waar we nogmaals konden genieten van het plaatselijke Meersen Wandelpad. We passeerden nog een klein bosje en dan ging het rechtsaf. Via een hekje betraden we een pad tussen weiden die we nadien verlieten langs een tweede hekje. Volgens lokale info ging het hier over de Chartreuzenmeersen. Tal van kleine bosjes, de Steenbrugse Bosjes, gingen aan het oog voorbij. Eenmaal het laatste bosje voorbij, leidde een veldweg rechts ons terug naar de voormalige spoorwegbedding, welke we vroeger op de dag reeds hadden betreden.

We kwamen terug op de plaats van vroeger op de dag en gingen nu in tegengestelde richting naar de plaats van vertrek van de wandeling. Een halve kilometer later kwam een einde aan deze mooie en vooral zonnige wandeldag. We bereikten opnieuw de parking aan de Sint-Pietersabdij na 35688 stappen en 26,766 km wandelen. Met een voldaan gevoel konden we beginnen aan de terugreis.”

302: Knokke, Woensdag 16 juli 2014, 22,558 km. (6123,937 km.)

“Een luswandeling met start in Knokke en die werd beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2. In deze wandelgids werd de tocht als volgt omschreven: ‘Op zoek naar een verhaal van verzanden, inpolderen en ontpolderen’. De voorziene lengte van het parcours bedroeg 20,7 km en ging van start op de parking van het Zwin in de Ooievaarslaan te Knokke-Heist. Er was echter een alternatieve startplaats voorzien op het marktplein van Sint Anna ter Muiden, waaraan we de voorkeur gaven. Tijdens het verloop van deze dagtocht zou een gedeelte worden gevolgd van de Streek-GR Uilenspiegel, alsook het LAW5-1 Deltapad en het LAW11 Grenslandpad. Nadat we ons voertuig hadden geparkeerd op de aangewezen startplaats en na een hapje voor onderweg, konden we bij een fel blauwe hemel van start gaan. Ter hoogte van het marktplein van Sint Anna ter Muiden, konden we al onmiddellijk de eerste foto’s nemen, onder andere van de kerk met een wel bijzondere platte toren. Vanaf de start van onze wandeling volgden we het traject van de Streek-GR Uilenspiegel alsook van een lokale wandelroute, de Zwinroute. Aan het einde van het marktplein gingen we dan ook naar rechts via de Junkvrouw Geilstraat, omheen een deel van het dorp, om even later naar links de dorpskern te verlaten.

Een smalle asfaltweg tussen ontelbare knotwilgen, leidde ons naar een driehoekig pleintje zowat 750 m verder, alwaar we even rechtsaf gingen en onmiddellijk een veldweg kozen naar links. Op die manier aan de Kleine Paspolder gekomen hadden we de keus, de veldweg links voorbij de dijk of wandelen boven op de dijk. Het laat zich raden dat de keuze snel was gemaakt, met als gevolg schitterende vergezichten van uit de hoogte. Op het einde van de polder stapten we in de richting van de grenspaal 362 om dezelfde richting verder te volgen op Belgisch grondgebied. Even later wandelden we langs een mooi watergebied om nadien de Reigaartsvliet over te steken. We kwamen even later aan ter hoogte van de weg naar Retranchement, ondertussen een deel bewandelend van de Riante Polderroute. Aan de overzijde volgden we de grasberm naar rechts en wat later het fietspad, om nadien schuin links de weg te verlaten voor een wandeling van 3 km langs de Willem-Leopoldpolder. Hier hadden we opnieuw de keuze, ofwel links beneden op een grasweg onder de knotwilgen, boven op de dijk op een graspad of rechts beneden via een kiezelweg langs de akkers. Op het einde van de dijk arriveerden we ter hoogte van de zogeheten Internationale Dijk.

We gingen de dijk op en konden beginnen aan een tocht van zowat 1,5 km via een aangenaam aanvoelend schelpenpad. Dat het er af en toe druk kon zijn, dat konden we snel ervaren vermits langs deze dijk ook de Kust Fietsroute LF1b verliep. We kregen er een prachtig zicht over de Willem-Leopoldspolder. Langzaam vorderden we richting Nederlandse grens. Onderweg konden we via een trap naar links de hoger gelegen dijk beklimmen, om daar te genieten van een uniek uitzicht over het Zwin, de duinen en Zwinbosjes en zelfs in de verte Cadzand-Bad. Nagenoeg op het einde gekomen van de Internationale Dijk, draaide de Streek-GR naar links langs het fietspad van de Kanaalweg tot aan een afslag. Daar verlieten we definitief het traject van de Streek-GR om dit in te wisselen voor het parcours van het LAW5-1 Deltapad. We kregen dus voortaan wit-rode markeringen om te volgen. We staken de Kanaalweg over, om via een trap en vervolgens een brugje het afwateringskanaal over te steken, en dit onmiddellijk naar rechts te volgen via alweer een schelpenpad. Even verderop ging het links via trapjes naar de hoge vesting, om aldus een aarden dijk te bewandelen. We konden een voormalig vooruitgeschoven verdedigingswerk bekijken. Wanneer we de Molenstraat bereikten, daalden we af richting molen om vervolgens uit te komen op het marktplein van Retranchement.

We kregen er de aanduidingen in het oog inzake de Uilenspiegel Route voor autoverkeer, doch meer nog, het terras van ‘De Parlevinker’, waar heel wat wandelaars en fietsers in het zonnetje genoten van een verfrissend drankje. We besloten dan ook om hetzelfde te doen en even te genieten van een rustpauze. Na deze wat langere onderbreking waren we klaar om onze wandeltocht verder te zetten. Ter hoogte van het marktplein wandelden we rechtdoor de Zwinstraat in, om voorbij hotel Het Zwin, een links gelegen kasseiweg op te gaan. Deze kwam uit op het Wallenpad, dat kronkelde langs een afwateringskanaaltje. Ter hoogte van een splitsing gingen we rechts via een brugje naar de vestingdijk aan de overzijde. Later daalden we de dijk af om een asfaltwegje naar rechts te volgen, we verlieten met andere woorden het Wallenpad. Aan een volgende T-splitsing gingen we andermaal rechtsaf en gingen zo voorbij de restanten van de Terhofstedemolen. Eenmaal het einde van de dijk bereikt, bogen we naar rechts tot aan de brug over het Uitwateringskanaal naar de Wielingen. Voorbij de brug staken we de Kanaalweg over om de berm af te dalen. We wandelden zowat 400 m naar links via een wandelpad langs de grens, om dan rechts de Kanaalweg te verlaten. Even later, gekomen ter hoogte van een tweede veerooster, beklommen we naar links opnieuw de dijk.

We hadden daar een schitterend uitzicht op de Zwinpolder links en rechts op de Kleine Paspolder. Na een brede bocht kwamen we ter hoogte van een afslag, alwaar we linksaf gingen en vervolgens de hoofdweg naar Sluis bereikten. Ongeveer 200 m verder naar rechts staken we deze weg over, om aan een haag een voetpad in te gaan dat langzaam de wallen opging. Over een afstand van ongeveer 2,5 km bewandelden we nu de vestingen om aldus omheen Sluis te draaien. Vanuit alle hoeken keken we nu neer op het centrum en zagen het belfort en de molen. Aan de Zuidpoort van de vestingen dienden we af te dalen en konden daar van nabij restanten van de vesting bekijken. Hier konden we in de omgeving nog even bijtanken in de Molen van Sluis, waar we behalve een frisdrankje, ook konden genieten van de drukte van de bezoekers aan Sluis. Even later gingen we via een stel trappen opnieuw de vestingen op om later voor het laatst af te dalen tot aan het kanaal naar Damme. We volgden de vaart naar links om via een brug de overkant te betreden. Bezijden de weg noteerden we de aanwezigheid van de Noordzee Route LF1a en de Maerlant Route van 52 km, terwijl we ons inmiddels bevonden op het traject van het LAW11 Grenslandpad.

De vaart verder naar links volgend, wandelden we tot aan de grens. Hier verlieten we het verloop van het kanaal, om rechts een smalle weg te kiezen, welke parallel verliep met de ringweg (N253), waar we even voordien waren onder door gegaan. Stilaan naderden we opnieuw het marktplein van Sint Anna ter Muiden, doch alvorens huiswaarts te keren, hielden we nog even halt ter hoogte van d’ Ouwe Schuure, een hotel-restaurant, waar we buiten nog even konden genieten van een koel drankje. Na deze ontspannende afsluiter, staken we de N253 over om op die manier het marktplein te vervoegen. We eindigden deze zonnige wandeltocht na exact 29682 stappen, goed voor in totaal 22,558 km.”

265: Sint-Margriete, Zondag 21 april 2013, 21,7 km. (5283,979 km.)

“Een zondagochtend, vol zonneschijn, bracht ons naar Sint-Margriete. Aldaar zouden we een wandeltocht aanvangen ter hoogte van de kerk. De wandeling werd in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen als volgt omschreven: ‘Water, wind en wolken over de uitgestrekte landerijen en stille dorpen’. Volgens de beschreven route bedroeg de totale wandelafstand 21,7 km. Voor het grootste gedeelte van de route zouden we de geel-rode tekens volgen van de Streek-GR Uilenspiegel. Na een hapje en voorzien van aangepaste kledij konden we op weg. We namen even de tijd om de kerk te bekijken en een zogeheten tiendenpaal, welke zich bevond vóór de kerk. Deze palen zijn een gevolg van het tiendenrecht en aldus van kerkelijke oorsprong. Een tiende van de opbrengst van een landbouwbedrijf ging naar de abdij of het kapittel waartoe het grondgebied behoorde. De tiendenpaal aan de kerk droeg de initialen SB (Sint-Baafs). Een oude waterpomp in de nabijheid was eveneens een bezienswaardigheid.

 De wandeling begon langs de hoofdstraat van het dorp, naar rechts richting Nederlandse grens. Net alvorens de grens te bereiken, ging het opnieuw naar rechts via de Sint-Lievenspolder. Vanaf nu zouden we geruime tijd wandelen op het traject van de Streek-GR Uilenspiegel. Het ging langs een links gelegen dijk en even verder voorbij de Molenkreek. Ter hoogte van een haakse dijk wandelden we naar links, richting Waterlandkerkje. Zo bereikten we de grenspaal 333, en betraden we het grondgebied van Zeeuws-Vlaanderen. Het wandelparcours volgde enkele elkaar opvolgende dijken, alwaar we tal van schapen konden bekijken. We dwarsten even later de weg Sint-Margriete – Waterland-Oudeman en bevonden ons terug op Belgische bodem. Zowat 100 m voorbij de grens ging het rechtsaf in de Zeestraat. Wat verder werd de straat Vluchtelingenstraat en bereikten we nogmaals de Molenkreek, ditmaal vanuit een andere richting. We hielden ditmaal links aan en bevonden ons terug in de Livinuspolder. Tot slot kwamen we ter hoogte van een rotonde in Elmare.

 Nog steeds de Streek-GR Uilenspiegel volgend, wandelden we verder via de Hogestraat naar het kerkje van Sint-Jan-In-Eremo. Dit Sint-Jan-de-Doperkerkje dateert van 1682. Lange tijd was deze plaats een bedevaartsoord. We staken de hoofdweg over en wandelden rechtdoor, richting Boerenkreek, vandaag de dag een provinciaal domein met een watersportcentrum. Via enkele trappen bereikten we de hoger gelegen dijk en verkregen aldaar een schitterend uitzicht over de Boerenkreek. Het ging naar links over de dijk, om aan het einde af te dalen naar de weg Bentille – Sint-Jan-In-Eremo. We volgden de weg naar rechts tot aan de Sint-Jansbrug over het Leopoldkanaal. Via de brug ging het over het kanaal. Aldaar bemerkten we nu de tekens van de GR5A, alsook van de LAW Grenslandroute. We wandelden nu langs het traject van drie verschillende wandelroutes. Op de oever van het Leopoldkanaal ging het dan ook meteen naar rechts. Rechts hadden we zicht op het Leopoldkanaal en links de Bentillekreek. Via een graspad wandelden we verder tot aan de volgende brug, de Zonnebrug. Aldaar staken we opnieuw het Leopoldkanaal over en wandelden rechtdoor verder.

 Het ging langsheen de dijk , waarbij we een opvallend kunstwerk konden aanschouwen bovenop de dijk. Gekomen ter hoogte van een splitsing ging het naar rechts, teneinde het traject verder te volgen van de GR5A. We stapten nog een eindje over het traject van de Streek-GR Uilenspiegel, welke rakelings langs de Boerenkreek ging. Uiteindelijk bereikten we een voorrangsweg, voorzien van de geel-blauw bewegwijzerde fietsroute, de LF 51 Gravejansroute. We dwarsten de voorrangsweg en volgden een smalle betonweg rechtdoor. We wandelden voorbij een kreekje, de Roeselarekreek, doch bijna uitgedroogd. Na enkele bochten bereikten we een kruispunt van wegen. Aldaar volgden we niet langer het traject van de LF-route, doch gingen rechtsaf, de Uilenspiegelroute verder volgend. Op die manier ging het langs de links gelegen Hollandersgatkreek.

 Eenmaal de kreek voorbij, dwarsten we de weg Sint-Kruis – Sint-Margriete en hielden rechtdoor aan op de betonweg. Met een rechts van ons gesitueerde dijk, bleven we steeds verder rechtdoor wandelen tot net vóór de grenspaal 336. We kozen voor rechts en bleven aldus op Belgisch grondgebied. Na opnieuw een bocht naar links en vervolgens naar rechts, wandelden we voorbij camping de Soetelaer. Wat later wandelden we via de krinkeldijk terug richting eindpunt van de wandeling, de kerk van Sint-Margriete. Een zonnige en aangename wandeltocht kwam ten einde.”

113: Philippine, Zaterdag 29 augustus 2009, 24,4 km. (2209,87 km.)

Deze tocht, werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 29/08/2009 – 4553 Philippine (Zeeuws-Vl. – Nl.), 12^de Mosselfeestentocht, 5-10-15-20-25 km. De Kwartels Groot-Assenede. Start: Sportcomplex ’t Bermpje. Oude zeedijken wijzen de weg naar krekengebieden en de Braakmanbossen. De binnenstad van Philippine is omgetoverd tot één grote attractie naar aanleiding van de Mosselfeesten.’ Na afloop schreven we het relaas van onze ervaringen onderweg, omstreeks 20:06 uur.

“Na de drukte tijdens de voorbije Vierdaagse van de IJzer waren we vandaag toe aan een rustige wandeling. Waar konden we die rust beter vinden, dan bij onze eigen wandelclub De Kwartels uit Groot-Assenede. Die stonden immers in voor de organisatie van de 12^de Mosselfeestentocht in het Nederlandse Philippine. We trokken vandaag dus de grens over om daar vooral te genieten van de rust, uitgaande van een uitgestrekt polderlandschap en daarbij nog de stilte van een enorm bosgebied. Er kon worden gekozen uit de afstanden 5, 10, 15, 20 of 25 km. We zouden vandaag opteren voor de 25 km, met een werkelijke afstand van 24,4 km. (Bleek later echter iets meer te zijn dan gepland). Plaats van afspraak was het sportcomplex 't Bermpje, gelegen aan de Strandgaper te Philippine. Vandaag een stukje Nederland onder de voeten dus. Na de inschrijvingsformaliteiten trokken we op pad.

Het ging door enkele woonstraten, palend aan het sportcomplex. Onmiddellijk konden we vaststellen dat tal van woningen aldaar te koop werden aangeboden. We hadden de zon mee, doch konden wel ervaren dat af en toe een strakke wind voelbaar was. Al bij al waren we al tevreden, mocht het droog blijven tijdens de wandeling. Na wat zigzaggend, enkele straten te hebben doorlopen, kwamen we aan de rand van het dorp en bereikten we een polderbaantje, dat eindeloos ver rechtdoor verliep tussen de open velden. We trokken richting Biervliet, afgaande op de wegwijzers langs de kant van de weg. Het traject dat we dienden te volgen was al enigszins merkbaar, door de in de verte waar te nemen andere wandelaars. In het polderlandschap gaat het meestal rechttoe rechtaan en dat over langere afstanden. We wandelden enigszins rechtdoor, een heel eind verder, haaks naar rechts en dan weer eindeloos rechtdoor. Het uitzicht is dan meestal prachtig en je kan eindeloos ver zien. Hier voelden we voor het eerst hoe strak de wind de rest van de dag voelbaar zou zijn. Het bermgras ging soms helemaal plat, onder de hevigheid van de wind.

Na 3,7 km, bereikten we ter hoogte van de Burg. Dhoogeweg een eerste controlepost, gesitueerd in een Hollandse boerderij. Tijd voor een korte pauze dus. Na deze onderbreking, volgden we een polderweg, waarna zich al spoedig een eerste splitsing aankondigde voor onze afstand. Een eerste maal dienden we op een T-kruispunt naar links te gaan, hierbij een pad volgend langsheen een van de talrijke polderdijken. Opvallend veel afgevallen takken bevonden zich op onze weg en de bladeren zweefden in de lucht. We volgden de loop van de dijk, tot we een drukke weg bereikten, waar we rechtsaf dienden te gaan. Hier volgden we enkele honderden meters de Maagd van Gent route. Even verder verlieten we naar rechts de openbare weg en trokken een veldweg in, langsheen het Isabellakanaal. We bemerkten de eerste rood-gele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegel. Het kanaal werd op de linkerkant gevolgd, tot aan de eerstvolgende brug, waar we de aanduidingen ‘Heen’ en ‘Terug’ konden waarnemen.

Hier was het rechtdoor, om een eerste maal het Braakmanbos te betreden. We volgden geruime tijd een bospad, langsheen de oever van het kanaal. Hier stelden we vast, hoeveel afgevallen bladeren zich reeds op onze weg bevonden. Het is een duidelijk teken dat de herfst reeds in aantocht is. Ergens op het einde van het bos, maakten we een bocht naar links om via een ander pad terug te keren, richting brug. Het ging nadien over de brug, om juist erover, direct naar rechts te gaan, het bos in dat zich aan deze kant van het kanaal bevond. Ook hier hadden we af en toe het gevoel op een verende bodem te lopen en hoorden we het ritselen van de bladeren onder onze schoenen. Eens het einde van dit bos bereikt, gingen we een verhoogde berm op en kwamen op een rustige polderweg terecht. In de verte zagen we de controlepost van enkele km terug en het ging voor de tweede keer die richting uit. We waren ondertussen 6,7 km verder op het parcours. Na een tweede rustpauze, dit keer in open lucht en in het zonnetje, konden we alweer op weg.

We volgden voor de derde keer de polderweg, in de richting van de reeds gekende splitsing. Ditmaal gingen we naar rechts en gingen een verhoogde dijk op, met name de Isabellaweg. Juist erover, ging het scherp naar links, in de richting van de Braakmanbossen. We bereikten de reeds gekende brug, doch dit keer ging het de andere richting uit en volgden we de andere oever. Ook hier bos, alom aanwezig. Deze bossen maken trouwens deel uit van het Natuurreservaat Braakman-Zuid. Opnieuw konden we gedurende enkele kilometers genieten van de rust en de stilte van dit bosgebied. Een enkele visser troffen we op ons pad. Uiteindelijk, bij het verlaten van dit bosgebied, volgden we enkele strakke rechtlijnige polderwegen, in de richting van de in de verte liggende polderdijken. Eenmaal deze dijken bereikt, ging het even bergop, waarna we bovenop de dijk onze weg vervolgden. Hier stapten we meters hoog boven de omliggende velden en akkers en was het uitzicht opnieuw zalig.

Hier voelden we des te meer de wind, welke blies vanuit de rechterflank. Op het einde van de dijk, bereikten we de Kleine Stelledijk, een smalle asfaltweg, welke ons enkele honderden meters verder tot aan een boerderij bracht, waar we de laatste controlepost konden bezoeken. Ook hier namen we even de tijd om in open lucht een hapje te eten en iets te drinken. We zaten ondertussen 7,6 km verder op het wandelschema. Het laatste wandelgedeelte van 6,4 km, bracht ons langsheen het Philippinekanaal en het waterbekken, waar we de Maurits route aantroffen, om via de Axelsegatweg, de eindeloos ver weg lopende polderwegen op te zoeken. Het ging langs tal van velden met uien en langs polderdijken. Deze keer konden we de dijken volgen en waren enigszins beschut tegen de wind. Nu voelden we de warmte van de zon en dat voelde lekker aan. Op het einde van de weg, dienden we een rechts gelegen trap te beklimmen om stilaan de bewoonde wereld te bereiken.

Het ging via het park ‘Spuikom’, langs het Mosselpad Philippine, om aan te komen midden een dorp in feest. Links en rechts van de weg troffen we deelnemers aan de rommelmarkt aan, karretjes met balen mosselen en wat verder de standen van de marktkramers. Hier wisselden enkele eethuizen en biertenten elkaar af en volgden de druk bezette terrasjes elkaar in snel tempo op. Het was af en toe even laveren tussen de talrijke bezoekers, om uiteindelijk dan toch de eindstreep te bereiken. Een leuke, aangename, maar vooral rustige wandeldag was alweer voorbij. Bij het afstempelen van onze wandelboekjes, werden we bovendien nog verrast met een leuk geschenk van de club, wegens onze deelname reeds dit jaar aan zes clubwandelingen. Rest ons nog te vermelden dat vandaag 1164 wandelaars de weg naar Philippine hadden gevonden. Morgen trekken we alweer naar andere oorden, maar dat lezen jullie dan wel.”

Tot slot nog even een weergave van datgene, wat na afloop werd neergeschreven in onze respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Rustige wandeldag via veldwegen, dijken en polders. Idem aan de tocht met de Mosselstappers. Strakke wind! J: Rustige tocht langsheen polderwegen en dijken. Zonnig en warm weer, hevige wind. Mooi Braakmanbos en stille waters van het Isabellakanaal. Geschenk n.a.v. zes kwarteltochten in 2009!’

105: Knokke-Heist, Zaterdag 01 augustus 2009, 21,8 km. (2057,174 km.)

Een tocht aan zee, tijdens de maand augustus 2009. Deze georganiseerde tocht werd destijds voordien aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 01/08/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Zwintocht, 6-10-15-21-32 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Oosthoekschool. Unieke natuurwandeling langs het strand rondom het Zwin en Zwinmonding, door het Vlaams natuurreservaat De Zwinduinen- en polders. De omlopen van 21 en 32 km gaan tot in Nederland, o.a. Cadzand-Bad en Retranchement.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond onze belevenissen neer, omstreeks 19:30 uur.

“We hebben haar gezien vandaag... de zee, blakend in het zonnetje. De reden hiervoor is immers niet zo heel ver te zoeken. Deze ochtend immers, trokken we naar Knokke-Heist, om daar deel te nemen aan de Zwintocht. Wanneer je de naam ‘Het Zwin’ hoort, kan je enkel en alleen maar verlangend uitkijken naar een dagje schitterende natuur. De organisatie van de wandeling was in handen van de Wandelende Noordzee Boys Knokke-Heist vzw. De plaats van inschrijving was gelegen in de Oosthoekschool aldaar. Op korte wandelafstand van de school was een ruime parking voorzien op een daartoe voorziene gemaaide weide. Reeds bij onze aankomst bemerkten we, dankzij het goede weer, een talrijke opkomst. De binnenkoer van de school was ingenomen door enkele feesttenten, waar het alvast gezellig vertoeven was alvorens van start te gaan. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15, 21 en 32 km. Aangezien wij morgen vroeg uit de veren dienen te komen, omwille van een verre verplaatsing, beperkten wij ons vandaag tot de wandeling van 21 km, met een werkelijke afstand van 21,8 km.

Na het proeven van de broodjes en de koffie, gingen wij alvast op weg, hopende op een aangename en zonnige dag. We verlieten de startplaats voor een eerste stukje wandeling van 6,2 km. Het ging via een pad, naast de school gelegen. Amper van start gegaan bevonden we ons al dadelijk langs maïsvelden en akkers, die je niet zo gauw zou verwachten in deze buurt. We vonden op onze weg een eerste wandelpad, met name het Hazegras wandelpad. Dit leidde ons in de richting van de Zevenkote en het wat verder gelegen Jagerspad. Via enkele rustige landwegen, bereikten we een plaatselijk waterzuiveringstation, om een brede landweg te volgen in de richting van de grote baan, de Hazegrasstraat. Hier werden we geconfronteerd met tal van wielertoeristen, die alleen of in groep, dezelfde weg volgden in de richting van Nederland. Misschien was dit wel te wijten aan de Riante Polder route die hier langsliep, een fietsroute van 44 km. We volgden deze lange weg, voortdurend attent gemaakt door rinkelende fietsers, in de richting van de Oude Tramweg.

Dit smalle betonbaantje, dat naar links draaide, gaf ons even rustig de tijd om verder te wandelen. Deze oude bedding, bereikte opnieuw een drukke weg, de Retranchementstraat, en die ging inderdaad in de richting van het Nederlandse dorpje Retranchement. Toen wij deze drukke weg links opgingen, werd onze aandacht getrokken, door de aanwezigheid van de Zwinroute, alsook enkele rood-gele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegel. De lange weg die we voor ons zagen, eindigde inderdaad ter hoogte van een verder gelegen dorp. Alvorens we dat bereikten, gingen we voorbij de Belgisch-Nederlandse grens. Wat later kwamen we aan de grens met het dorpje Retranchement, dat begon net na de Hickmanbrug. Hier bevond zich een klein monument, ter ere van sgt Hickman die dodelijk gewond raakte tijdens het bouwen van een brug aldaar, bij de bevrijding van dit landsgedeelte door het Canadese leger. Even voorbij de brug troffen wij de ons reeds gekende Wallenroute, alsook de Uilenspiegelroute. Even verderop bereikten we een plein, waar we een eerste controle hadden in het ‘Dorpshuis D'Ouwe Schoole’.

Een informatiebord op het plein leerde ons dat Retranchement eigenlijk schans of verschansing betekent, bovendien dat het ontstaan dateert van 1604 tijdens de 80-jarige oorlog. Bij het bereiken van dit dorpje, waren we toe aan een verfrissend drankje. Na deze eerste pauze, trokken we opnieuw op weg, ditmaal vergezeld door een lid van onze club De Kwartels, die we hadden ontmoet op het controlepunt. We gingen de rechts gelegen Noordstraat in en volgden hierbij de Wallenroute. Even verder, bij het verlaten van de dorpskern, sloegen we een rechts gelegen fietspad in en vonden hier de Zwinroute terug op onze weg. We bevonden ons hier in een prachtig stukje natuurgebied en dwarsten vervolgens een bruggetje over het kanaal. We volgden geruime tijd de rechteroever van dit kanaal, met rechts van ons een natuurreservaat. Langsheen dit kanaal verliep tevens het Kustfietspad der Lage Landen. Rechts troffen we wat verderop de Willem Leopoldspolder, alweer enig om te bekijken. Voorbij deze polder, dwarsten we opnieuw het kanaal over een smal bruggetje en vonden hier een bordje ‘Heen’ op onze weg.

We liepen nu langs de Duinweg in de richting van het Zomerdorp Het Zwin. We passeerden het grensbord Cadzand-Bad, om langsheen het kanaal onze weg te vervolgen, die ons uiteindelijk deed uitkomen ter hoogte van de Noordzee. Hier konden we het monument bewonderen van de ‘Sluuswachter’. In de verte zagen we tal van containerschepen varen, op de voorgrond echter ontelbare kleine zeiljachten. We gingen naar links de dijk op, om wat verder het Noordzee Kustpad te volgen. We volgden nu enkele kleine verharde wegen, tussen de aldaar gelegen duinen. Rechts hadden we een uniek zicht op zee, links schoof het natuurreservaat langzaam voorbij. Even verder sloegen we naar rechts het zand in, om daar een tweede controle te verkrijgen in het Strandpaviljoen De Zeemeeuw. We waren ondertussen gekomen aan 11,6 km en konden nu even uitblazen op het terras met zicht op zee en strand. Na een kort oponthoud in de duinen, vervolgden we onze weg.

We begonnen aan een pad doorheen de duinen, waarbij we op onze weg alweer een grenspaal aantroffen. Hier hadden we een prachtig zicht op het lager gelegen broedgebied, waar ontelbare vogels, zichtbaar genoten van het zonnetje. Het gekrijs van deze dieren was duidelijk hoorbaar. De geplaatste informatieborden waren voorzien van brailleschrift. We verlieten wat verder de duinen en volgden een pad naar beneden. Hier belandden we terug op de asfaltweg van voorheen en volgden nu de borden ‘Terug’. De route leidde ons langsheen de rechts gelegen dijk en deed ons aankomen aan de Internationale Dijk. Deze was blijkens info aangelegd door de samenwerking tussen Nederland en België. Hier ondervonden wij opnieuw druk fietsverkeer, wat ons noodzaakte om uiterst links te wandelen en achter elkaar. Talrijke fietsbellen klonken langs alle kanten. Eenmaal deze lange wandel-fietsweg achter de rug, kwamen we op de openbare weg, ter hoogte van de Graaf Lippensdreef. Hier volgden we de weg naar links.

We kregen hier het gezelschap van de LF1a Kust Fietsroute. Via een bocht naar rechts, bereikten we enkele opgestelde tenten ter hoogte van de ‘Loods Kartinggebouw regio Kustzone’. Hier konden we even genieten van een extra zonnebad, vermits ondertussen de temperaturen danig waren opgelopen. Een frisdrank en een broodje gingen er vlot in. We hadden ondertussen 16,1 km afgelegd. Het laatste gedeelte van de wandeling, stuurde ons vooreerst een links gelegen fietspad op, richting Zwin. Daarna volgden tal van kleine betonbaantjes, die kris kras verliepen doorheen de duinen. Stilaan bereikten we opnieuw de Noordzee. Op het einde van de tot nu toe gevolgde betonweg, sloegen we direct linksaf, om terug te keren langsheen de zeedijk. Hier verkregen we een prachtig zicht op het zwinreservaat. We volgden nog een stukje zeedijk, om stilaan de eerste huizen van Knokke te bereiken. Alvorens de woonstraten in te gaan, volgde nog een stukje doorheen de zwinbosjes.

Een houten wandelpad bracht ons nogmaals een prachtig stukje natuur, om uiteindelijk te belanden in de woonwijken van Knokke. Via enkele lanen bereikten we de plaats waar de wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Tot besluit kunnen we melden, dat we vandaag een perfect georganiseerde tocht hebben kunnen meemaken. Alles was voorzien en in ruime mate. Op geen enkel moment hadden wij het gevoel van te drukke controleposten te hebben bezocht, het traject van de wandeling was in ruime mate afwisselend te noemen. Kortom, we beleefden een prachtige dag, in een uniek stukje natuurgebied. Waarschijnlijk dachten de overige 1330 deelnemers vandaag er ook zo over. In elk geval, we hebben ze vandaag gezien... de zee, gelukkig is het daar niet bij gebleven tijdens de prachtige tocht vandaag. Thanks ... Noordzee Boys!”

Aan het einde van deze wandelbeschrijving, kijken we nog even naar datgene, wat destijds kort na afloop als eerste indruk bleef hangen in het geheugen: ‘K: Knokke-Heist, Rentranchement, Cadzand. Prachtige goed verzorgde wandeling via duinen, Noordzee en omheen ‘Het Zwin’. Warm en zonnig 28°. J: Mooie tocht doorheen het Zwin, langs Retranchement en Cadzand-Bad. Zonnig en warm.’