216: Beerlegem, Zondag 16 januari 2011, 18,4 km. (4368,516 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 16/1/2011 – 9630 Beerlegem (Oost-Vlaanderen), Zwalm in de Winter – Viggaaltocht, 7-12-18 km. Gentbrugse Zwalmvrienden. Start: Mariaheem Sportzaal De Beekmeers. Tocht door de mooie Zwalmstreek op goed begaanbare wegen aan de voet van de Vlaamse Ardennen.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een kort verhaal, met betrekking tot de bezienswaardigheden en belevenissen onderweg, omstreeks 19:31 uur.

“Dat er vaak ook prachtige wandelingen worden georganiseerd, dicht bij huis, dat mochten we vandaag ervaren. Deze ochtend trokken we dan ook richting Beerlegem (Zwalm), alwaar door de Gentbrugse Zwalmvrienden een wandeltocht werd ingericht onder de benaming Zwalm in de Winter. De plaats van inschrijving bevond zich in de Beekmeers, alwaar we zelfs nog in de duisternis aankwamen. We namen dan ook wat langer dan gewoonlijk de tijd om een hapje te eten en een koffie te nuttigen. Er kon worden gekozen uit een drietal afstanden, met name 7, 12 of 18 km. We opteerden voor de langste afstand en zouden hierbij onderweg tweemaal halt houden in café Klein Zwitserland, zo konden we het tenminste lezen op de rode blaadjes welke op de tafels waren gelegd. Blijkbaar diende men deze oplossing te kiezen, wegens gebrek aan medewerkers. De wandeling zou verlopen over drie afzonderlijke stukken, met name 5,8 – 6,1 en 7,1 km, met een totale afstand volgens de inrichters van 18,4 km. Wij hielden het echter bij 19 km.

Bij het verlaten van de startplaats konden we zien dat de deelnemers aan de 7 km, twee plaatselijke lussen dienden te wandelen met een controle in de startzaal. Het ging voor hen bij een eerste doortocht naar rechts, net zoals dit het geval was voor de andere afstanden. Er volgde een landelijke weg, waarbij we al onmiddellijk konden zien hoe de landerijen en weilanden nog voorzien waren van een grote hoeveelheid water. We volgden er tevens de Zwalmroute, een fietsomloop van 25 of 50 km. Korte tijd later bereikten we een Y-splitsing, waar we links aanhielden, we betraden op die manier het grondgebied van Meilegem. Bezijden de weg bemerkten we de aanduiding Heen, we zouden dus later op de dag via dezelfde weg terugkeren naar de startzaal. Wat verderop bereikten we een klein kruispunt, alwaar de wandelaars aan de 7 km zich naar rechts afsplitsten. De andere afstanden gingen over het kruispunt naar links, om aldus Nederzwalm-Hermelgem te betreden. We kregen al dadelijk de markeringen in zicht van de GR122, die we later tijdens de wandeling nog vaak zouden herkennen.

Wat later kregen we enkele molenstenen te aanschouwen, overschreden een bruggetje en volgden een tegelpad, langsheen een kleine waterloop. Dat de deelgemeenten van Zwalm niet bijzonder groot zijn, konden we ervaren, toen we even verder al Nederzwalm betraden en bijna onmiddellijk gevolgd door Sint Maria Latem. We bereikten opnieuw een landelijke weg welke ons leidde in de richting van de Zwalm zelf. Gekomen ter hoogte van deze waterloop, kregen we tal van routes en paden te zien. Vooreerst een autoroute, met name de Vlaamse Ardennenroute, de Watermolenroute, zijnde een fietsomloop van 42 km en tenslotte de 9 km lange Zwalmbeek Wandelroute, welke uiteraard het verloop van deze rivier volgde. We konden er vaststellen hoeveel kracht er uitgaat van water. De stroming was sterk en overal zagen we restafval, nagelaten als gevolg van de overstromingen van de afgelopen dagen. Het water moet hier heel hoog hebben gestaan, gelet op de schade aan de oevers.

Ter hoogte van de Zwalm sloegen we dan ook linksaf en volgden de oever van deze waterloop via een ernaast gelegen tegelpad. Zo wandelden we op de Zwalmbeek Wandelroute. Het pad kronkelde verder doorheen een uniek stukje natuur, waarbij we hier en daar zelfs door het water dienden te waden. Sommige delen van het pad stonden nog onder water. Gelukkig viel het allemaal nogal mee. Uiteindelijk bereikten we na geruime tijd het tegelpad te hebben gevolgd, de Ijzerkotmolen. We staken er de brug over om aan de andere kant een tegelpad te volgen naar het dichtbij gelegen café Klein Zwitserland. Hier in deze gezellige kroeg hadden we na 5,8 km een eerste gelegenheid om een hapje te eten en iets te drinken. Na de controle begonnen de wandelaars aan de 12 km aan hun terugweg. Wijzelf dienden hier vooreerst nog een lus te wandelen van 6,1 km. Bij een eerste vertrek vanaf de rustpost ging het bijgevolg naar links.

Een paadje leidde ons naar de nabijgelegen openbare weg en zo betraden we Munkzwalm. We begonnen dan aan een wijde bocht in deze omgeving, waarbij we ons al spoedig bevonden op het grondgebied van Sint Denijs Boekel. Overal kregen we zowat hetzelfde beeld, ondergelopen akkers en overvolle beken. Het ging langsheen het station van Sint Denijs, waarna we de drukke weg bereikten richting Zingem. Hier kregen we de aanduiding dat we ons bevonden op de Ronde van Vlaanderenroute, een fietsomloop van niet minder dan 80 km. Op weg langsheen deze druk bereden baan, kregen we tal van wielertoeristen als tegenliggend verkeer. We verlieten Sint Denijs Boekel en kwamen vervolgens opnieuw terecht op het grondgebied van Nederzwalm-Hermelgem. Gekomen aan een druk kruispunt troffen we rechts op de hoek een kapel aan, hier ging het rechtsaf en verlieten we de drukke weg, om opnieuw een rustige landelijke weg te volgen. Onderweg kregen we nu meerdere kapelletjes te zien, afgewisseld met enkele statige boerderijen. Uiteindelijk bereikten we een tijdje later opnieuw de Zwalm, een punt waar we reeds eerder op de dag waren langs gekomen.

We troffen er aan de andere kant van de waterloop opnieuw het reeds gevolgde tegelpad aan en de Zwalmbeek Wandelroute. Op die manier volgden we voor de tweede maal een gedeelte van het traject dat ons leidde naar de Ijzerkotmolen. Toen we ditmaal dit molengebouw voor de tweede maal bereikten, was de toegang vrij en konden we dus binnen een kijkje nemen. Ook hier stonden we versteld van de kracht van het water. Na deze bezienswaardigheid, ging het opnieuw naar het nabijgelegen café Klein Zwitserland, alwaar we de tweede en laatste controle van de dag hadden. We hadden nu 11,9 km afgelegd, restte ons nadien nog een laatste stukje wandelweg van 7,1 km. Na ons tweede oponthoud ging het ditmaal naar rechts, waarbij we verder het verloop volgden van de Zwalmbeek Wandelroute. Ondertussen was de bewolking verdwenen en kregen we de zon in haar volle glorie te zien. Het werd aangenamer om te wandelen.

Ook al lag het volgende stukje tegelpad er vuil bij, toch namen we dat er maar bij. Stilaan vorderden we richting Munkzwalm, waar we terecht kwamen ter hoogte van de Vredeskapel. Ook hier de aanduidingen van de GR122 (Hulst – Doornik) en de Zwalm, welke we terug over korte afstand zouden volgen. We overschreden nogmaals de Zwalm, via een wel erg beschadigd bruggetje, om vervolgens aan de andere oever te beginnen aan een stevige klim. Hier konden we beroep doen op betonnen tegels, welke het wat gemakkelijker maakten de heuvel te beklimmen. Eenmaal het hoogste punt bereikt, kregen we als beloning een uniek zicht over de lager gelegen landerijen en dorpen. We begonnen vervolgens via een landelijke weg aan een afdaling, richting Paulatem. We volgden er vooreerst de Vlaamse Ardennenroute en even later, de Hoeveroute. Het ging nog even een drukke weg over, waarna we stilaan vorderden richting parochiekerk van Paulatem.

Onderweg erheen kregen we zowaar een kleine Mariagrot te zien met bijhorende kruisweg. Korte tijd later ging het langsheen de kerk van Paulatem, om er even voorbij naar rechts af te draaien. Zo bereikten we nog een stukje drassig terrein, maar toch alweer een mooi stukje natuurgebied. Eens voorbij dit modderig pad, kregen we een licht hellende, begroeide veldweg, welke ons deed uitmonden op de weg welke we vroeger op de dag reeds hadden bewandeld, bij aanvang van de tocht. We bevonden ons terug op het grondgebied van Meilegem en kregen zowaar de bordjes Terug in zicht. We hadden nog slechts enkele honderden meters te gaan en kregen onderweg veel tegenliggers, welke nog vol goeie moed aan de tocht begonnen. Toen sommigen een blik gaven in de richting van onze broekspijpen en wandelschoenen, zagen we hun gezichten een beetje betrekken. Tja, de Zwalmstreek had haar sporen nagelaten.

Eenmaal de startzaal opnieuw bereikt, namen we toch nog even de tijd om iets te drinken, maar vooral om te genieten van een lekker stukje vlaai. Tijdens het genieten van deze zoeternij, konden we zien dat reeds 1314 wandelaars waren vertrokken en nog was de inschrijving niet afgesloten. Even later wandelden we opnieuw richting auto en kwamen langsheen het beeld van de jager op het plein in Beerlegem. Het monument kreeg als bijschrift Elk schot is geen haas. We zouden kunnen zeggen dat elke wandeling ook geen schot in de roos is, toch was deze spreuk vandaag niet echt van toepassing. We hebben genoten van een prachtige tocht doorheen een uniek stukje natuur, de weergoden waren ons gunstig gezind en we keerden blijgezind terug huiswaarts. Meer kan men van een zondagse wandeling toch niet verlangen nietwaar?”

We sluiten af, met nog een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Aangename natuurwandeling. De Zwalmstreek met vaak verschillende plaatsjes en tegelpaden. Was duidelijk overstroomd! J: Rustige wandeling doorheen de Zwalmstreek. De eerste voorjaarszonnestralen tijdens de namiddag. Beerlegem, Meilegem, Nederzwalm-Hermelgem, Sint Denijs Boekel, Munkzwalm, Paulatem.’

143: Eine, Zondag 07 februari 2010, 25,8 km. (2825,033 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voorheen aangekondigd als volgt: ‘Zondag – Dimanche 07/02/2010 – 9700 Eine (Oost-Vlaanderen), Prosper de Maeght wandeling, 7-12-20-25 km. Hanske de Krijger Oudenaarde. Start: Medisch Pedagogisch Instituut van de Staat. Genieten van de rustige sfeer rondom de visvijvers en Ohiobrug. Langs de historische opgravingen en Mariette Tielemanspad. Oude Scheldearmen te Heurne en talrijke wandelpaadjes en kerkwegels.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond, het hierna weergegeven relaas, omstreeks 18:37 uur.

“Hanske De Krijger uit Oudenaarde, stond vandaag in voor de organisatie van de Prosper De Maeght wandeling in het Oostvlaamse Eine (Oudenaarde). De plaats van afspraak was gelegen in het Medisch Pedagogisch Instituut 't Craeneveld. Deze ochtend vroeg, konden wij ons voertuig kwijt op een parkeerplaats, op wandelafstand van de startplaats. We konden er nadien in het MPI terecht in twee verschillende startzalen. Er was reeds veel volk aanwezig bij onze aankomst aldaar, doch we vonden gemakkelijk een zitplaatsje om onze koffiekoeken naar binnen te werken. Er kon vandaag worden gekozen uit de volgende te wandelen afstanden: 7, 12, 20 of 25 km. Wij opteerden voor de laatste afstand met een werkelijke lengte van 25,8 km. Onderweg zouden we drie controleposten aantreffen. Het eerste gedeelte van de wandeling bedroeg volgens de inrichters 5,1 km. Toen we van start gingen, hadden we min of meer hetzelfde mistige weer als gisteren. Bij een temperatuur van om en bij de 4° C, hielden we het toch droog bij aanvang van de wandeling.

We wandelden vooreerst omheen het domein van het MPI, om nadien langs het plaatselijke koopcentrum te stappen. Enkele grote handelszaken passeerden de revue. Het ging vervolgens via enkele woonstraten van Eine in de richting van de Ohiobrug over de Schelde. Enkele stoere bizons houden aldaar de wacht aan weerszijden van de brug, als aandenken aan de gevechten tijdens WO1, waarbij een Amerikaanse divisie zich had onderscheiden. Aan de overkant van de Schelde waren we ondertussen aanbeland op het grondgebied van Nederename (Oudenaarde). Juist over de brug ging het vervolgens linksaf. We vonden hier op ons wandelparcours de LF30 Schelde Deltaroute en de Scheldevalleiroute, twee fietsomlopen in de omgeving. De wandeling leidde ons vervolgens langs een boomkwekerij, waar we links en rechts van de weg, de planten konden bekijken. Even verder bereikten we de Katholieke Basisschool, alwaar we een eerste maal onze benen wat konden strekken en de gelegenheid te baat nemen om de chocomelk te proeven. Ook hier voldoende plaats in twee verschillende lokalen van het schoolgebouw.

Na deze eerste korte onderbreking, gingen we op weg voor een langer stukje wandeling, dat ons zou brengen tot de afstand van 12,7 km. Na de controle kregen we een eerste splitsing, waarbij de wandelaars van de 7 km, zich naar rechts begaven, in de richting van de aankomst. De andere medewandelaars, vervolgden hun weg rechtdoor. Enkele straten verderop, zagen we een tweede splitsing, waarbij de wandelaars van de 12 km naar rechts afsloegen, terwijl de anderen zich naar links begaven. Hier wandelden we doorheen een stukje verkaveling, om wat verder uit te komen in open veld. Hier troffen we een informatiebord aan inzake het Bos 't Ename, met tevens de verwijzing naar twee wandelroutes, de Aardgasroute (6,2 km) en het Mariette Tielemanspad (5,2 km). We verlieten de openbare weg en trokken een veldweg in, in de richting van het bos. Het pad ging even verder naar links en leidde ons vervolgens via een hekje een natuurgebied in. Het pad steeg lichtjes en verliep langsheen de bosrand, om later ons naar links het bos te laten ingaan. We kregen een klim te verwerken op een modderig en glibberig pad. Tussen de bomen door konden we zowaar een paard bemerken.

Boven gekomen ging het via een hekje naar rechts, om dan via een plankenvloer af te dalen naar een lager gelegen weide. Hier kwamen we terug op de openbare weg. We hadden opnieuw enkele woonstraten, waarna het traject ons een veldweg deed opdraaien, welke zigzaggend steeg naar het hogerop gelegen Wallebos, aldaar de Koolput genoemd. Ook hier troffen we onderweg daarheen draaihekjes aan op het wandelpad. In het Wallebos gekomen, ging het linksaf om via een karreslag een kasseiweg te bereiken. Blijkbaar bevonden we ons hier op de Katteberg en een blik naar rechts deed ons inzien dat een stevige klim ons stond te wachten. Via de brede kasseiweg ging het bergop, waarbij we halverwege het grondgebied van Mater bereikten. Nog een eindje klimmen en we bereikten boven in een ruime bocht een  onverharde weg. Hier volgden we deze veldweg tussen de akkers door om aan de andere zijde een asfaltwegje te bereiken, dat even later veranderde in een dalende kasseiweg.

Hier tal van aanduidingen van plaatselijke wandel- fiets- en menroutes, met name de Ronde Van Vlaanderenroute (80 km), de Maarkebeekvallei Menroute en de Bierbrouwer Wandelroute. Naarmate we de kasseien volgden, bereikten we de grens van Volkegem. Er openbaarde zich voor ons een kanjer van een afdaling van maar liefst 19%, de Wolvenberg. Een lange afdaling, bracht ons uiteindelijk waar we de bordjes zagen van de controlepost in de vzw Berge. Hier konden we even de inwendige mens aansterken en even informeren naar het verdere verloop van het parcours. Hier zouden we na onze rust een kleine lus dienen te wandelen van 4,9 km, om later dezelfde controlepost te bereiken. Na de soep, ging het een eerste maal naar rechts, om een tegelpad te bereiken dat opnieuw de hoogte inging. We bevonden ons nu op het Volkegempad, dat slingerend de loop van een beekje volgde, tot we hogerop opnieuw de openbare weg bereikten. Boven gekomen konden we een prachtige kapel aanschouwen, waarna we onze weg verder vervolgden.

Enkele oude bekenden zagen we terug, met name de Ronde Van Vlaanderenroute en de Bierbrouwer Wandelroute. We stegen lichtjes tot aan het verder gelegen Steenbergbos, een plaatselijk geboortebos. Hier trokken we via enkele onverharde veldwegen de natuur in. Langsheen dit aangeplant bos, trokken we naar de akkers. Hier konden we de hoogteverschillen in de omgeving waarnemen en ondanks het mistige weer, konden we toch enkele mooie vergezichten aanschouwen. Een lange brede karreslag, bracht ons dwars doorheen de velden. Af en toe kreeg het traject een modderig karakter en voelden we het kleven van de grond van de Vlaamse Ardennen. Wat later ging het zachtjes dalend via enkele weiden terug in de richting van het centrum van Volkegem, om even later de vzw te bereiken voor een tweede halte aldaar. Ondertussen waren we 17,6 km ver. Na onze laatste controle gingen we op weg voor het laatste gedeelte van de wandeling van vandaag.

Het eerste gedeelte verliep doorheen plaatselijke woonwijken, waarbij enkele kerkwegels werden aangedaan die zich tussen de woningen bevonden. Niet meteen een interessant gebied om te bewandelen, maar soms kan het niet anders om het parcours ergens heen te leiden. Gelukkig kwam aan dit huisjeskijken een einde, toen we het centrum van Ename bereikten. Hier konden we enkele kunstwerken bekijken, die zich bevonden op de plaatselijke begraafplaats en op het terrein van het ernaast gelegen Provinciaal Museum 't Ename. Om de hoek bereikten we nadien de archeologische site, waar we de opgravingen konden aanschouwen en ons enigszins een beeld vormen van hoe het vroeger moet geweest zijn. Een aldaar gesitueerde abdij en dit omringd door ambachtswoningen, het moet inderdaad een prachtige site zijn geweest. Met een beetje verbeelding kon je de gebouwen opnieuw tot stand zien komen. Achter de site bereikten we vervolgens de Schelde. We wandelden een eindje over het jaagpad langsheen deze bekende waterloop en konden rechts tal van vijvers waarnemen, de ene al wat groter dan de andere. Voor korte tijd verlieten we even het jaagpad om doorheen een zanderig terrein te stappen, waar we ons even in de duinen waanden.

Terug op het jaagpad aangekomen, troffen we opnieuw de LF30 Schelde Deltaroute aan en even verder de Scheldevalleiroute. Naarmate we de loop van de Schelde verder volgden, zagen we in de verte opnieuw de Ohiobrug verschijnen. Even voor de brug wandelden we nog omheen een gedeelte van de laatste vijver op onze weg, om even later voor de tweede keer de Ohiobrug te overschrijden. Aan de andere kant waren we opnieuw aanbeland op het grondgebied van Eine. Alvorens we de startplaats bereikten, ging het nog even langsheen het beeld van Prosper De Maeght, de man met de deur op zijn kruiwagen, naar wie de wandeling van vandaag werd vernoemd. De goede raad van de vrouw des huizes opvolgend, dat hij de deur in de gaten diende te houden, had hij de deur meegenomen toen hij met vrienden op vermaakuitstap ging. Hij had dus woord gehouden.

Voor wie verder het verhaal wil nalezen, Google biedt uiteraard de oplossing. Naarmate het einde van de wandeling naderde, begon het stilaan donkerder te worden. We bereikten gelukkig droog de aankomst, maar dat kan niet worden gezegd van diegenen die na ons nog arriveerden. Toen we moe maar voldaan huiswaarts keerden, noteerden we voor de wandeling van vandaag 1899 deelnemers. Toen wij zowat drieduizend kilometer geleden, voor het eerst kennis maakten met de wandelsport, was de Adriaan Brouwertocht op 12 juli 2008 onze eerste wandeling. Vandaag was het een blij weerzien met Hanske De Krijger. Voilà, onze bijdrage voor vandaag is klaar, nu vlug een hapje eten en onder de douche. We zullen voorwaar zoete dromen hebben de komende nacht.”

We sluiten stilaan dit wandelonderwerp af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. Ziehier wat we destijds daarin noteerden: ‘K: Eine, Neder-Ename, Mater, Volkegem en Ename. Goede afwisselende tocht. Natuur, Ronde van Vlaanderengebied. Opgravingen en vijvers. Ohiobrug. Koud en veel mist! J: Vertrek in Eine en vervolgens via Nederename, Mater, Volkegem en Ename. Langs Ohiobrug, historische site en natuurdomein ’t Ename.’

100: Opbrakel, Vrijdag 10 juli 2009, 22,88 km. (1942,054 km.)

Een wandeling langs ‘Grote Routepaden’, beschreven in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Na afloop van deze wandeltocht, schreven we een kort verslag inzake de belevenissen onderweg, op vrijdag 10 juli 2009, omstreeks 19:32 uur.

“Vandaag trokken we naar Opbrakel, om daar wandeling 2 uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen te volgen. Deze wandeling gaat van start aan de kerk in Opbrakel en gaat over een afstand van 25,2 km. Er is een verkort traject voorzien van 18,2 km. We vonden gemakkelijk een parkeerplaats aan de kerk en gingen vervolgens op weg. We hadden de medewerking van de zon, maar er stond ook een stevige wind en dat liet zich duidelijk voelen. Vanaf de kerk in Opbrakel volgden we het aangeduide Sadonespad en de Zwalmbronnen wandelroute. Beide trajecten lopen gelijktijdig en verwijzen enigszins naar elkaar. Deze paden leidden ons vanaf de kerk naar beneden, om daar de hoofdweg Brakel - Ronse over te steken. Aan de overzijde van deze drukke weg troffen we een smal asfaltpad aan dat over de Vaanbuikbeek ging en vervolgens uitmondde in een bredere asfaltweg. We volgden deze weg naar rechts tot aan de Gauwinkel, een betonweg die links naar omhoog ging. De weg ging langzaam in stijgende lijn en dat was duidelijk voelbaar zo vroeg op de dag.

Wat verderop sloegen we de rechts gelegen Trekweg in en belandden we op een veldweg, die nadien overging in een smal paadje. Tussen de weilanden door bereikten we, na een nieuwe beklimming, de Kanakkendries. Hier draaiden we linksaf. Het traject dat we tot nu toe hadden gevolgd, kreeg hier het gezelschap van een fietsroute, met name de Teirlinckroute en ook het Sigelshempad. Vanaf nu werd gedurende geruime tijd het Sigelshempad gevolgd en dat betekende in eerste instantie een weg die in stijgende lijn verliep. We volgden dit pad tot aan een straat met de naam Burreken. Deze bracht ons vervolgens tot aan de Perreveldstraat en even later bereikten we de ingang van het Burreken, een beschermd landschap. Aan de ingang van dit domein konden we bemerken dat er een tweetal paden waren uitgestippeld in het bos en de omgeving: de Vuursalamanderroute, aangeduid met blauwe rechthoeken en de Eikelmuisroute, aangeduid met rode vierkanten.

We volgden een sterk dalende weg, vooreerst tussen de nabijgelegen huizen, later overgaand in het bos. Op de eerste splitsing dienden we het rechtse pad te volgen en dit leidde ons tot beneden in het bos, tot aan de Krombeek. We dwarsten echter deze beek niet, doch volgden een rechts gelegen kasseiweggetje naar omhoog. Hier volgden we een gedeelte van de natuurpuntwandeling. Via enkele bochten en kruispunten, stegen we steeds hogerop om uiteindelijk terug de Perreveldstraat te bereiken. Deze weg volgden we nu naar links, in dalende lijn. In de verte zagen we reeds de kerktoren van Zegelsem en daarheen leidde deze weg ons. Alvorens de dorpskom te bereiken, dienden we nog de drukke weg Brakel - Oudenaarde over te steken. Bij het binnenkomen van Zegelsem, bemerkten we een kruidenierszaak met op de gevel een schild van de toeristische dienst. Blijkbaar deed deze handelszaak dienst als infokantoor.

We verkregen er dan ook van de uitbaatster een stempel voor in het wandelboek en namen een lunchpauze op een bank voor haar winkel. Na deze etenspauze gingen we terug op pad. Doorheen het centrum van dit dorp liep ook de Ronde van Vlaanderenroute (114 km) alsook het Geutelingenpad. Vanaf de kerk van Zegelsem volgden we een geasfalteerde kerkwegel, het Kloosterpad, hetwelk ons bracht tot aan de voet van de Leberg, bekend van, jawel de Ronde van Vlaanderen. We beklommen deze berg voor een gedeelte, tot aan de links gelegen Keiweg. Die bracht ons voorbij het Monasterium Mariakluizen. Nadien daalde de Keiweg enorm snel en steil tot aan de Perlinkmolenbeek, om nadien terug naar omhoog te verlopen. De top van de helling lag aan de Perlinkweg en die weg volgend, bereikten we uiteindelijk de Perlinkmolen. Deze blijkbaar oudste watermolen van Vlaanderen bleef werken tot in 1971. Vanaf de molen vonden we een geplaveide voetwegel, die ons leidde naar de Pottenberg, die natuurlijk alweer diende te worden beklommen.

Ondertussen dienden de eerste problemen zich aan bij maatje, met name pijn in de rechtervoet. Er werd in eerste instantie gepoogd om de pijn wat te verzachten, door te veranderen van schoeisel. Even ging het opnieuw wat beter. Via enkele plaatselijke wegen, bereikten we met enige moeite de kerk van Elst. Het dorp is bekend omwille van zijn Geutelingen. Aan de kerk werd een kleine rustpauze ingelast en werd even overlegd, of het nog zin had om met de wandeling door te gaan. Uiteindelijk werd besloten om het nog even te proberen en gingen we verder op weg. Amper terug op weg, ging het van kwaad naar erger. Het lukte nog met enige moeite om een paar straten verder te wandelen, doch het voortdurende stijgen en dalen kostte te veel moeite.

Gezien we in de omgeving van Michelbeke waren gekomen, werd besloten de wandeling, na 17 km, te laten voor wat ze was en via de kortste weg naar het centrum van Michelbeke te stappen. De laatste honderden meters lukte het amper nog om te stappen, doch uiteindelijk bereikten we een bushokje in de dorpskern. Hier werd proviand en drinkwater gedeeld en scheidden de wegen. Terwijl de ene wandelaar met pijn bleef zitten in het bushok, ging de andere de wagen ophalen in Opbrakel. Uiteindelijk lukte het toch om in een mum van tijd, via de kortste weg naar Opbrakel te snellen en het voertuig terug te sturen naar Michelbeke. Zo kwam een voortijdig einde aan deze tweede wandeling over Grote Routepaden. Enkele dagen van rust zijn nu wel van toepassing.”

Ook in onze wandelboekjes werd na afloop van de tocht een korte beschrijving gegeven, met betrekking tot de belevenissen onderweg. ‘K: Opbrakel, Zegelsem, gestopt in Michelbeke wegens pijnlijke voet. Overleefd in een bushokje tot Tub kwam. Tweede GR-wandeling. Op de Ledeberg. J: Wandeling N° 2 uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen, met start in Opbrakel. Tocht via Zegelsem, Elst en Michelbeke. Tocht voortijdig afgebroken omwille van kwetsuur Kathy. Noodgedwongen busreis van aanstaande zondag afgezegd. Een paar dagen rust zijn nu aan de orde! Eerste kennismaking met GR-wandelen is een beetje slecht verlopen. Volgende keer beter.’

099: Schendelbeke, Donderdag 09 juli 2009, 23,3 km. (1919,174 km.)

Een tocht die we destijds hebben afgelegd, op aanwijzen van een zogeheten ‘Dagstappergids’. Dit zijn handige wandelgidsen, meestal gebaseerd op trajecten van Grote-Routepaden. Teneinde een andere vorm van wandelen te ontdekken, waagden we ons dus in juli 2009 aan een eerste beschreven tocht uit de gids Oost-Vlaanderen. ‘s Avonds laat schreven we nog een samenvatting van onze belevenissen, onder de vorm van de hierna weergegeven bijdrage, omstreeks 22:07 uur.

“Vandaag trokken we naar Schendelbeke, een deelgemeente van Geraardsbergen, om daar de eerste wandeling uit de ‘Dagstappergids Oost-Vlaanderen’ even van nabij te bekijken. Deze wandeling verloopt voor een groot gedeelte over het traject van de GR5A Zuid (Wandelronde van Vlaanderen) en de GR512 (Vlaams Brabant: van Geraardsbergen naar Diest). De wandeling bedraagt in totaal 23,3 km, voor wie een korter alternatief verkiest is de totale afstand 18,8 km. Het begin van de wandeling is gesitueerd ter hoogte van jeugdherberg 't Schipken aan de Denderbrug te Schendelbeke. Een locatie waar er voldoende parkeermogelijkheid voorhanden is. Toen we deze ochtend afreisden naar Schendelbeke, kregen we onderweg reeds de zon te zien en het beloofde een prachtige wandeldag te worden. Alvorens van start te gaan aan de reeds vermelde jeugdherberg, verkregen we van de verantwoordelijke een stempel in ons wandelboek.

We wandelden tot aan de brug over de Dender, om juist voor de brug naar links af te slaan. Vervolgens kwamen we op een pad dat evenwijdig liep met de openbare weg en dat we volgden in de richting van Onkerzele. Bovenop de heuvel was de kerk duidelijk te bemerken. Gekomen aan de Volderstraat, dienden we deze weg rechts te volgen. Hier bevonden we ons op de Denderroute Zuid, een route voor gemotoriseerde bezoekers aan de streek. Nadien, aan een electrozaak, dienden we een links gelegen naar omhoog gaand pad te nemen. De eerste veldweg rechts verder naar omhoog, tot die veranderde in een pad. Nadien ging het pad in dalende lijn, om door een klein stukje bos te verlopen. Eens voorbij het bos, namen we een smal pad rechts, om uiteindelijk aan te komen in de Zonnebloemstraat. Aan de overzijde van de weg zagen we het Cultureel Centrum De Abdij. De wandeling vervolgde doorheen dit domein, eerst langs een vijver, vervolgens voorbij het Abtenhuis. Nadien trokken we onder de Sint-Janspoort.

Via enkele kleinere straten bereikten we een eerste keer de Markt van Geraardsbergen. Hier namen we even de tijd om een stempel te halen in de gebouwen van de Administratieve Diensten, alsook in het Bureau voor Toerisme. Een koffie in café De Eendracht op de Markt, gaf ons even de tijd om wat te genieten van het zonnetje en te kijken naar de bezoekers aan de lokale markt. Na dit oponthoud trokken we verder op pad. We gingen vooreerst door enkele kleinere straten, om uit te komen aan de brug over de Dender. We staken de brug over en volgden een van de grote winkelstraten van Geraardsbergen. Wat verder kwam een andere winkelstraat, de Lessensestraat, die werd gevolgd tot aan het Stationsplein. Eens voorbij het station, volgden we een klein paadje, het Goede Vrouwe straatje, tot opnieuw aan de Lessensestraat. Vanaf hier ging het richting parking van de bejaardenflats ‘De Maretak’. Tegenover vonden we de sporthal ‘De Kriebel’. Op het einde van de parking liep een klein pad dat uitgeeft op het jaagpad langsheen de Dender. Vanaf hier bevonden we ons op het traject van de reeds vermelde GR5A.

We volgden het jaagpad naar links, gingen onder de Guilleminbrug door, tot aan het sas van Geraardsbergen. Aan het sas staken we opnieuw de Dender over, om via enkele aanpalende straten, voor de tweede keer de Markt van Geraardsbergen te bereiken. We troffen hier de Ronde van Vlaanderenroute (114 km) en de M-route (55 km) aan, beide voor fietsers. Hier lieten we de kerk links liggen, om via het Boerenhol, verder te wandelen tot aan de gekende Vesten. Gekomen aan de Vesten, ging het nu geruime tijd bergop. Vooreerst een stukje van de vesten, tot aan de rechts gelegen Hooiweg. Hier ging het steil naar omhoog, tot aan het Heilig Hartbeeld. Voorbij het beeld gingen we rechtdoor om uit te komen op de Muur. We gingen terug een stukje naar links, naar beneden, om dan verderop de rechts gelegen trappen te beklimmen, tot we het bekende café 't Hemelrijk bereikten. Na deze stevige klim waren we toe aan een verfrissing en dat kon uitstekend op het terras. Daar hadden we even een praatje met een viertal Nederlanders die afgelopen zondag vanuit Friesland waren vertrokken per fiets naar Santiago de Compostela.

Jammer genoeg bleek de stempel van dit café zoek te zijn en konden we ons wandelboekje niet laten afstempelen. De Nederlanders namen genoegen met een handtekening van één van de kelners. Eens voorbij de Muur, sloegen we linksaf en wandelden in de richting van de aldaar gelegen vijver. Onderweg zagen we de aanduidingen voor de Atembeke route en de Bosberg route. Eens voorbij de vijver volgden we verder het traject van de GR's. Een eerste pad rechts leidde naar de Edingsesteenweg, een tweede pad naar de Brusselsestraat. Daar aangekomen dienden we de wegwijzers te volgen naar de nabij gelegen Wambashoeve. Ondertussen hadden we bemerkt dat de zon was verdwenen en dat de horizon wel erg donker aan het worden was. Even kwam de wind opzetten en wat later voelden we een eerste druppel. We hadden nog juist de tijd om vlug een regenjas aan te trekken, doch even later konden we een ware stortvloed ervaren. Het werd donker, we zagen felle bliksemschichten en hoorden de donder. Meteen renden we naar enkele bomen langsheen het pad, om daar een beetje te kunnen schuilen voor de hevige zondvloed.

Volgens de Dagstappergids kon het traject hier wel eens modderig zijn en moeilijk begaanbaar. Op het einde van de weg zou er zelfs een alternatieve route zijn voorzien. De veldweg waarop we ons bevonden, ging in dalende lijn. Binnen de kortste tijd, veranderde deze weg in een beek. Het water kwam met een sneltreinvaart naar beneden gestroomd en we dienden ons te verplaatsen om niet met ondergelopen schoeisel verder te moeten trekken. Na een half uur schuilen, hield het plots op met regenen. Nu volgde een lange weg van laveren tussen het naar beneden vloeiende water. Uiteindelijk bereikten we het einde van de weg en kwamen op een asfaltweg terecht. Hier troffen we de LF6 Vlaanderen fietsroute. Op het einde van deze weg, veranderde het parcours opnieuw in een modderig pad. Hier volgden we een alternatieve route, aangeduid met Helixwandeling, om door het Domein Karkoolbos te wandelen. Gelukkig bevonden we ons hier enigszins beschut, toen een nieuwe regenvlaag kwam opdagen.

Bij het verlaten van het bos, volgden we een tijdje het Stiltepad West en het Pauwelwandelpad. Deze beide paden leidden ons tot aan de rand van het Raspaillebos. Doorheen dit donkere bos, bereikten we uiteindelijk de top van de Bosberg. Na het bereiken van deze hoogte, dienden we even terug af te dalen via dezelfde weg, om nadien een rechts gelegen pad op te draaien en het bos verder door te wandelen. Wat later bereikten we een betonweg, die we links dienden te volgen. Hierlangs verliep de Denderroute Zuid. Het was ondertussen opgeklaard en het drogen van de kledij kon beginnen. Wat verderop kwam de moeilijkste passage van de wandeling, welke ook zo was aangekondigd in het wandelboek. Een smal pad, links begrensd door prikkeldraad en rechts door een talud, voorzien van metershoge netels en doornstruiken. Hier kostte het enige moeite om dit pad te verwerken. Later volgde nog een lange lijdensweg door grasbermen, een stukje Stiltepad West, tot we gelukkig opnieuw vaste voet konden zetten op een betonweg, de Spekgatstraat. Via enkele gemakkelijk begaanbare plattelandsbaantjes, bereikten we de kerk van Grimminge.

Even tussen enkele huizen door een achterliggend pad gevolgd en we bereikten opnieuw het jaagpad langsheen de Dender. We waren nu op de terugweg en volgden dit pad tot aan het sas van Idegem. Vanaf hier volgden we het jaagpad verder, richting Provinciaal Domein De Gavers. Het pad dat we volgden liep samen met de Dender Waaslandroute en de Reiger wandelroute. Eens de afslag bereikt die leidde naar de Gavers, was het einde in zicht. We liepen nog even een stukje omheen de Gavervijver, om tenslotte opnieuw 't Schipken te bereiken. Al bij al was dit een eerste aangename kennismaking met het fenomeen Grote Routepaden. Terug thuis konden we nog even nagenieten van een heerlijke Mattentaart en zorgen dat alles terug droog is voor een volgend avontuur.”

Ook in onze wandelboekjes voegden we enkele eerste indrukken toe, met betrekking tot deze wandeling in Schendelbeke. ‘K: Eerste GR-wandeling. Schendelbeke, Geraardsbergen. Op de Bosberg en de Muur. Mooie wandeling ondanks de wolkbreuk die alles overspoelde. J: Eerste tocht uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Wandeling vanuit Schendelbeke, via Geraardsbergen, Oudenberg, Bosberg terug naar start. Parcours deels via GR5A en GR512. Onderweg hevige regenbui. Aankoop Gerard in Geraardsbergse winkel.’

068: Kruishoutem, Zaterdag 28 maart 2009, 20,7 km. (1239,24 km.)

Deze wandeling werd destijds voordien aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi – 28/03/2009 – 9770 Kruishoutem (Oost-Vl.), Wandeldag met de Ei-koningin, 4-7-12-16-20 km. Provinciale Commissie Oost-Vlaanderen. Start: Parochiaal Centrum Della Faillie. Een echte natuur- en familiewandeling bij uitstek. Alle afstanden situeren zich in en rond het Lozerbos. Deze streek heeft talloze goed begaanbare wandelpaden en prachtige vergezichten over de Vlaamse Ardennen. Een samenwerking van diverse Oost-Vlaamse clubs. Gratis eiermaal voor elke deelnemer.’ Na afloop werd door de vrouw des huizes het navolgende relaas geschreven, op zaterdag 28 maart 2009, omstreeks 16:22 uur.

“De provinciale commissie van Oost-Vlaanderen richtte vandaag een wandeling in met de Ei-koningin. Deze dame hebben we echter niet ontmoet. Er was anders genoeg te zien, dus voor elk wat wils. We gingen van start in het parochiaal centrum Della Faillie vernoemd naar de plaatselijke adellijke familie, in Lozer. Dit is een deelgemeente van Kruishoutem. De gemeenten die we doorkruisten liggen allemaal in onze Vlaamse Ardennen, die altijd goed scoren om te wandelen. Het werd een echte natuur- en familiewandeldag bij uitstek. We kregen toegang tot het Lozerbos, een privédomein waar men echter de aangeduide wandelpaden mag betreden. Het hele domein behoort toe aan de familie della Faille d'huyse en beslaat een kleine 44 Ha. Het kasteel ziet men slechts van verre staan, maar het bos er omheen deed ons er al flink de pas inzetten. Zo bolden we langs veldpaadjes, boswegels, macadamwegjes en kinderkopjes richting Wannegem-Lede.

De molen die er nog staat is een bezienswaardigheid. Hij draagt de eigenaardige naam van 'Schietsjampettermolen'. Dit is te wijten aan de veldwachter die wou verhinderen dat hij van Houtave (W.Vl.) verplaatst zou worden naar Wannegem. Hij schoot dan ook een kogel door het molenkot, vandaar deze benaming. De molen staat nu op de plaats van de eerdere Grote Molen, die in 1959 instortte. In dit dorp hadden we onze eerste rustplaats, om daarna verder te trekken door Mullem, Lede en Huise. In de laatstgenoemde plaats bevindt zich ook nog een molen. Hier werd echter naam noch afkomst vermeld. De Rooigemse beek volgde ons een hele tijd op onze weg en slingert zich naar hartenlust door het landschap. Als laatste gemeente kwamen we door Ouwegem, dat een deelgemeente is van Oudenaarde. Op onze tocht van 20 km kwamen we vele  fiets- en wandelroutes tegen. Zoals daar zijn de Gouden Ei-route, de Ronde Van Vlaanderenroute, de Blinkerroute en nog tal van andere.

Maar we werden ook vergast op de typische maartse buien. Regen en hagel, ijskoude wind, afgewisseld met een hoopgevend zonnetje, dat zich helaas dikwijls moest gewonnen geven aan de grillen van de weergoden. Het viel ons dan ook op van bij het begin, dat de meeste wandelaars kozen voor een vrij korte afstand. ‘Die Hards’ echter, laten hun niet kennen en wandelen braaf hun kilometertjes af. Tot slot werd iedereen bij aankomst getrakteerd op een Ei maaltijd waarvoor wij bedankten. Toch was het een vriendelijk gebaar naar de wandelaars toe. Ook willen wij even vermelden, dat het aangewezen is, nooit een andere wandelaar op de voet te volgen. Komt daarbij dat een richtingsaanwijzer een beetje verwarring stichtte, waardoor een kluitje wandelaars meteen verkeerd ging. Ook wij mochten door dit euvel een kleine extra kilometer stappen en met een sprongetje over een beek weer te belanden op de juiste weg. Het kan eenieder overkomen, maar opletten blijft de boodschap. Hierbij denken we dan aan dat gezegde over de ezel en het stoten aan een steen ... Morgen beter dan maar.”

We sluiten deze beschrijving stilaan af met de weergave van enkele eerste indrukken, weergegeven in de respectievelijke wandelboekjes: ‘K: Zeer verzorgde wandeling vanuit Lozer. Verschillende deelgemeenten. Blikvanger was de molen van Wannegem. Felle maartse buien. J: Wandeling doorheen Lozer, Wannegem, Lede, Mullem, Huise en Ouwegem. Onderweg typische maartse buien.’