Een wandeling, tijdens een korte
vakantie in Duitsland, in de zomer van 2009. We genoten toen immers van een ons
geschonken wandelarrangement, via een zogeheten Bongo. Tijdens één van die
dagen tijdens ons vakantieverblijf, legden we een gedeelte af van de ter
plaatse geheten ‘Rotweinwanderweg’. Na dit kortstondig verblijf, werd door
wandelmaatje het hierna weergegeven relaas geschreven, op zaterdag 11 juli
2009, omstreeks 13:12 uur.
“De eerste dag van ons verblijf,
hadden we de Rotweinwanderweg zien aangeduid staan. Deze was goed bewegwijzerd,
met geschilderde druiventrosjes op de muren of rotswanden en duidelijke
wegwijzertjes, die er gelukkig wel nog hingen. Ook had de dame van de
hotelreceptie ons duidelijke uitleg verschaft en goede richtlijnen gegeven. Men
kon ten allen tijde dit pad onderbreken, wanneer men er geen zin meer in had.
Je ging dan gewoon het eerst volgende dorp, dat in het dal gelegen is binnen en
zo kon men dan terugkeren. Het hele traject bedroeg 44 km en liep door tot in
Remagen. Wij besloten het te houden tot Ahrweiler, aangezien het parcours door
de wijngaarden verliep en best wel eens steil kon zijn. De zon stond hoog aan
de hemel en al van na het ontbijt was het al drukkend warm. Nog steeds gewapend
met onze plastieken camera en het lunchpakket dat we meekregen, trokken we de
weg op.
Het vertrek begon dus aan hotel
Lochmühle en we dienden te gaan tot aan het Weinhaus Kläs, om daar linksaf in
de richting van de wijngaarden te wandelen. Meteen mochten we al een klim maken
tot op het hoogste terras. Het uitzicht op de dalen is werkelijk prachtig te noemen.
Voor de minder ervaren wandelaars is deze wandelroute opgedeeld in drie
niveaus. Wij namen het hoogste, omdat we dan ook over de kam zouden kunnen
wandelen. Aan bankjes en picknickplaatsjes onderweg hadden we geen gebrek. Van
tijd tot tijd namen we dan ook even rust, om te kunnen genieten van de
omgeving. Bij erkende wandelingen wordt uw wandelboekje afgestempeld na de
wandeling. Dit hadden wij natuurlijk niet, maar maatje is daarin zeer
vindingrijk en dus vroegen we in de dorpjes waar we kwamen gewoon naar het
gemeentehuis, politiebureau of in een hotel naar een stempeltje. Zo hadden we
dan toch een souvenir aan onze gemaakte tocht.
Het eerste dorpje dat we
bezochten was Rech. Geen bureaus of wat dan ook, maar de hotelier waar we iets
bij dronken, was direct akkoord om onze boekjes te vereren met zijn stempel
erin. Na de rust klommen we weer omhoog, richting Dernau. Al even klein als het
voorgaande en ook hier niets dan enkele wijnhuizen en een kerkje. De pastoor
bleek afwezig, dus zochten we het huis van de burgemeester. Het werd ons
aangewezen door een vriendelijke dame, doch de burgemeester was niet van dienst
en had niets voorhanden om aan het gevraagde te voldoen. Hij verwees ons uit
zijn naam naar het wijnhuis recht tegenover zijn privéwoning en na ons aldaar
te hebben aanhoord, was stempel twee binnen. Alweer gingen we naar het hoger
gelegen wandelpad. Richting Marienthal, de naam staat weergegeven op de flanken
die het dorp omgeven. In de verte zagen we de restanten van een oud klooster
wenken. Een flinke trap leidde ons naar beneden. In de tuin was een groot
gezellig terras gelegen, tussen de ruïnes van deze vesting. Ook hier bekwamen
we onze stempel.
Na een verfrissing stegen we weer
omhoog, om verder te wandelen. Even verderop, nadat we een klein stukje bos
achter ons lieten, kwamen we aan een Aussicht. Een uitzichtpunt dus met de
welluidende naam Fischley. Hoe men daaraan komt weten we niet, maar we keken
uit over het Ahrtal, dat als een postkaart aan onze voeten lag. Erop volgend
nog zo een uitzichtpunt met de naam Bunte Kuh. Bovenop de kiosk stond inderdaad
een metalen koetje in de zon te blinken. Al een hele tijd echter zagen we het
steeds zwarter worden en het onweer dreigde ons in te halen. Net toen we weer
afdaalden, voelden we de eerste regendruppels. Niet voor lang echter, want
nadat we een hotel hierboven gelegen en gebouwd in Gaudi-stijl passeerden,
klaarde het alweer op. Het bleef drukkend warm en niettegenstaande de enkele
buitjes die nog volgden, koelde het zeker niet af. Opnieuw kwamen we aan een
stukje bos, dat ons uitgeleide deed, maar merkwaardig was, dat we hier een
Regierungsbunker en Dokumentationstätte aantroffen.
Kilometers onderaardse gangen,
die in oorlogstijd de kopstukken kunnen beschermen en voorzien van een atoomschuilkelder.
We bezochten het echter niet, omdat het niet paste in onze wandeling. We waren
nu in Bad Neuenahr-Ahrweiler. Ahrweiler zelf kwam al gauw in zicht. Het bleek
een tamelijk grote stad te zijn, met nog enkele oude toegangspoorten. De
kasseistraatjes en oude gevels hadden nog een middeleeuws karakter. Een druk
winkelcentrum in het hart van het dorp gelegen, trok natuurlijk veel toeristen.
Hier vonden we een toeristenbureau, waar de dame onze boekjes afstempelde en we
een leuke pin kochten voor op onze pet. Een druiventrosje, zoals de tekens op
de muren. We deden nog even een terrasje en verkenden een beetje de straatjes.
Van maatje kreeg ik een leuke beer in tiroleroutfit en wanneer je op zijn buik
drukt, jodelt hij een vrolijk deuntje.
Aldus was Bongo geboren. Op onze
teller hadden we 21,75 km, goed voor 04:41 u stappen, de rustpauzes niet
meegerekend. In totaal zetten we 25.898 stappen. We keerden terug met der Zug
of trein, men koopt het ticket aan een automaat en aan de hand van nummering
geef je aan waar je moet zijn. Tot Mayschoss natuurlijk, dat we op nog geen
kwartier weer bereikten. De trein rijdt door het hele Ahrtal ... ook tot
Remagen dus. In ons hotel kregen we de allerlaatste stempel en keken we deze
keer terug op een geslaagde tocht. Of dat zo zou blijven? U raadt het al, maar
dat vertellen we een volgende keer.”
Gelet op het aantal aangebrachte
stempels in onze wandelboekjes, bleef slechts weinig ruimte om enkele
persoonlijke bevindingen neer te schrijven. Het bleef dus bij de navolgende
korte notities. ‘K: Rotweinwanderweg! Mooie wandeling via de wijngaarden! J:
Een gedeelte van de Rotweinwanderweg in de Ahr.’