429: Tremelo, Zaterdag 28 oktober 2017, 22,731 km. (8743,394 km.)

“Hierna een verslag met betrekking tot onze belevenissen tijdens het volgen van etappe 14 van het Jacobskerkenpad, een wandeltocht tussen Tremelo en Mechelen. Vooraf maakten we de verplaatsing per bus vanuit Mechelen naar Tremelo. Daar ging de wandeling van start ter hoogte van de kerk Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand. Na een busreis van zowat 30’, konden we omstreeks 09:50 uur van start gaan aan de reeds vermelde kerk in Tremelo. We wandelden dan ook linksaf op de Schrieksebaan, richting rotonde. Aan de overzijde van het knooppunt van wegen stapten we de Hilstraat in, doch hielden even halt op de hoek, teneinde omstreeks 10:00 uur even te genieten van een kopje koffie in café ‘Het Raadshuis’. Ondertussen hadden we reeds kennis gemaakt met een plaatselijke wandelroute, ‘Dwars door Tremelo’. Na deze korte wandelpauze, gingen we de Hilstraat in, om nadien het eerste wegje rechts te kiezen. Wat verderop, aan een haakse bocht  naar rechts stapten we via een grindpad naar het voetbalterrein van K.V. Tremelo. Voorbij het veld kwamen we terecht in de Basdongenstraat, welke we naar links opgingen. Over zowat 750 m gingen we door de Basdongenstraat, tot we links konden afslaan in de Pater Damiaanstraat.

Deze straat mondde uit op een T-kruispunt, eveneens Pater Damiaanstraat, alwaar we rechts gingen, richting Damiaanmuseum, gehuisvest in ‘Huize de Veuster’, het geboortehuis van Pater Damiaan. Na het nemen van enkele foto’s, begaven we ons opnieuw op weg in de Pater Damiaanstraat, om even verder aan een splitsing links te houden en uit te komen in de Barbarastraat. Over korte afstand ging het rechtsaf, om vrijwel onmiddellijk daarna, links verder te gaan in de Pater Damiaanstraat. We bevonden er ons tijdelijk op het traject van de Brabantse Kempenroute. We kregen vervolgens links van de weg bos en volgden verder de Pater Damiaanstraat, tot we links de Holsdonkstraat in konden gaan, een smalle weg onder het gebladerte van de bomen. Wat later verlieten we deze weg, om schuin rechts een nog smallere weg op te gaan, de Nindsebaan, naast tuinafsluitingen links en bos rechts. Deze ongeveer 2 km lange en rechte weg, tussen ontelbare villa’s, liet ons diverse straten kruisen, tot we tenslotte uitkwamen op het kruispunt met de Oude Putsebaan, ondertussen op het grondgebied van Keerbergen.

Aan de overzijde van deze vrij drukke weg, ging onze tocht verder via de Nindsebaan. Nogmaals het einde van de Nindsebaan bereikt, ging het rechtsaf in de Eikstraat tot aan de drukke weg Keerbergen – Tremelo, met andere woorden de Tremelobaan. We kozen links en stapten op deze drukke weg, tot we rechtsaf konden in de Kempenlaan. We kruisten de Molenstraat, om na een linkse bocht uit te komen op de Kempenlaan en links verder te wandelden. We passeerden de gemeentelijke kleuterschool, staken de Stationsstraat over en stapten verder via de Kempenlaan. Zo kwamen we aan het volgende kruispunt met de Putsebaan, alwaar we omstreeks 11:50 uur even halt hielden voor een kopje koffie in café Depot 39. Na een aangename rustpauze gingen we verder doorheen de Kempenlaan tot aan de derde straat rechts, de Veldstraat. Ter hoogte van een Y-splitsing hielden we links aan en gingen verder in de Mimosadreef, een smalle veldweg tussen tuintjes door. Deze aardeweg mondde wat verder uit op de Mechelsebaan, nog altijd grondgebied Keerbergen. Ditmaal sloegen we rechtsaf en wandelden langs deze drukke weg tot aan de derde straat rechts, de Watermolenstraat.

Op het einde van de Watermolenstraat ging de tocht naar rechts verder op de Weynesbaan, tot aan de eerste straat links, de Oude Schrieksebaan. Zo hadden we inmiddels het grondgebied bereikt van Bonheiden. Deze vrij bochtige weg leidde ons langs de sportvelden van KVV Adler, waarna we een kasseiweg kruisten, de Peulisbaan. Aan de overzijde stapten we verder via de Oude Schrieksebaan tot aan de drukke Rijmenamseweg. Aan de overzijde van de weg, konden we naar rechts verder stappen op een van de weg afgescheiden fietspad. Gekomen aan de derde straat links, de Venlaan, verlieten we de Rijmenamseweg. Na zowat 100 m ging het naar rechts, eveneens Venlaan en korte tijd nadien opnieuw rechtsaf in de Boeimeerstraat. Amper afgedraaid, ging het linksaf in de Lange Veldstraat. Link konden we de achterzijde bemerken van het Imelda Ziekenhuis door rechtsaf de Domis de Semerpontlaan in te gaan. Zo gingen we voorbij de hoofdingang van het Imelda Ziekenhuis. Voorbij het terrein van het ziekenhuis kruisten we de Imeldalaan, gevolgd door het kruisen van de De Selliers de Moranvillelaan. Gekomen op het einde van de Domis de Semerpontlaan ging het naar rechts en kwamen we opnieuw uit op de Rijmenamseweg. We bevonden ons in het centrum van Bonheiden en gingen linksaf richting Kerkplein ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkerk van Bonheiden.

Net naast de kerk troffen we café ‘Preekhoekje’ aan, om er even te genieten van een koffiepauze. Ondertussen waren we reeds de klok van 14:00 uur voorbij. Na een verdiende rustpauze vervolgden we onze wandeling in de Schoolstraat tegenover de kerk, tot we het kruispunt aantroffen met de Muizensteenweg. We gingen aan de overzijde verder in de Van Den Reecklaan, om aan het eerste kruispunt links de Guldensporenlaan in te wandelen. We staken de Boeimeerbeek over en betraden het grondgebied van Muizen. De Guldensporenlaan ging over in de Muizenhoekstraat, waarna we ter hoogte van een bocht naar links, bezijden de weg een kapel aantroffen. Daar namen we de Muizenhoekstraat naar rechts en verlieten bijgevolg de bebouwde zone. Zo kwamen we opnieuw tussen de velden terecht en kregen zicht op het einde van de tocht, daar in de verte reeds de toren van de Mechelse kathedraal was te zien. We bevonden er ons op het traject van de GR12, waarvan we de rood-witte markeringen zouden volgen tot in Mechelen. We wandelden tussen de akkers door tot aan een haakse bocht naar links. Daar namen we afscheid van de Muizenhoekstraat om rechts het Mechels Broek in te gaan.

Via een veldweg stapten we het Mechels Broek in, om wat verder via een haakse bocht naar links, uiteindelijk uit te komen op het jaagpad langs de Dijle. We beklommen de dijk en draaiden op het jaagpad rechtsaf om voorbij het Mechels Broek en De Nekker te gaan. Zowat 1,5 km verder ter hoogte van Nekkerspoel-Bocht gingen we links de Afleidingsdijle over, gevolgd door de oversteek van de Dijle via een sluisbrugje. Aan de overzijde volgden we naar rechts het wandelpad langs de Dijle waarna we even later de drukke Zandpoortvest betraden. We kruisten deze weg om aan de overzijde verder te gaan doorheen de Kruidtuin en tenslotte de winkelstraat aan te treffen, de Bruul. Normaal dienden we hier rechts aan te houden tot op de Grote Markt, doch hier verlieten we het traject en wandelden verder langs de Dijle, richting woonplaats. We eindigden onze tocht na 30309 stappen en 22,731 afgelegde km.”

428: Buggenhout, Zaterdag 21 oktober 2017, 12,889 km. (8720,663 km.)

“Onze belevenissen tijdens een uitgestippelde wandelroute, uitgaande van de Dienst Toerisme Oost-Vlaanderen. De tocht, welke als titel verkreeg ‘Buggenhoutbos Wandelroute’, verliep over een afstand van 11 km en gaat van start in de Nieuwstraat te Buggenhout, zowat ter hoogte van de Sint-Niklaaskerk. Vooraf maakten we de verplaatsing per spoor naar het station van Buggenhout. We namen dan ook in Mechelen de trein om 10:06 uur, om even later aan te komen in Buggenhout. Via de Stationsstraat en de Kerkstraat bevonden we ons korte tijd nadien ter hoogte van de kerk. Alvorens de wandeling aan te vangen namen we omstreeks 10:30 uur nog even de tijd voor een kopje koffie in café ‘Onder den Toren’. Na het genot van het zwarte vocht konden we op weg. We verlieten het terras van het café om in de Kerkstraat naar rechts de Schoolstraat in te wandelen. Amper in de schoolstraat ging het linksaf in de Lievekensstraat, om op het einde van de straat rechts de Maricolenweg in te gaan. Nagenoeg op het einde van de Maricolenweg volgde een haakse bocht naar links, waarna we het kruispunt bereikten met de Hanenstraat. Over korte afstand volgden we deze nogal drukke weg naar rechts tot aan de links gesitueerde Langeweg.

Zo verlieten we stilaan de bebouwde kom van Buggenhout en kregen we uitzicht op open velden en akkers. De Langeweg ging voorbij de laatste huizen over in een smal asfaltpad dat na een bocht naar links, gevolgd door een bocht naar rechts, overging in de Euselweg. Een bocht naar links later kregen we zicht over de kaarsrechte Euselweg, met in de verte reeds een blik op het Buggenhoutbos. Het smalle betonwegje leidde ons tussen de weiden en akkers door, waarbij we het bos steeds nader zagen komen. We kruisten de Kalkenstraat en stapten aan de overzijde van de weg verder in de Patersstraat, alweer een smalle weg tussen de akkers. Zo kwamen we tenslotte terecht in het eigenlijke Buggenhoutbos. Gekomen aan zowat het eerste kruispunt van boswegen, dienden we rechts verder te gaan. Een open plek, voorzien van een grote schuilhut, bood even de gelegenheid tot het nuttigen van een broodje. Nadien vervolgden we onze weg doorheen het bos, via tal van smalle paden, ondertussen genietend van het zonlicht dat door de bomen heen scheen. Heel wat dreven en paadjes later, bereikten we de rand van het Buggenhoutbos en tevens de openbare weg, met name de Kapelbaan. Daar aangekomen ging onze wandeling verder naar links.

Het smalle asfaltwegje verliep naast het links gelegen bos, terwijl we rechts zicht hadden op akkers. Even verder ging de weg opnieuw het bos in, om ter hoogte van een bocht naar links, ons te bevinden op de weg Achter de Boskapel. Onze klok gaf dan ook 12:30 uur aan, toen we bezijden het pad even de Boskapel, of Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Smarten, van nabij konden bekijken. Na het nemen van enkele foto’s ging de route via Achter de Boskapel verder, om even later het bos opnieuw te verlaten en aan te komen op de Kasteelstraat. Over korte afstand volgden we deze drukke weg naar rechts, om aan de overzijde links opnieuw het bos in te gaan, via de grote parking Buggenhoutbos. Op het einde van de parking troffen we een smal pad aan, dat recht het bos inging. Wat verderop draaiden we even naar links en bewandelden een ander pad tot we de Nettebroekdreef aantroffen, ter hoogte van de bosrand. Het ging haaks rechtsaf, opnieuw het bos in om er terug doorheen enkele mooie dreven te gaan. Uiteindelijk kwamen we na wat draaien en keren uit in de Bareeldreef, om aan de overzijde verder te wandelen via andere dreven en paden.

Onze boswandeling leidde langsheen de Eendeput, om nadien langzaam maar zeker terug te draaien richting centrum van Buggenhout. Na nog tal van paden te hebben bewandeld, verlieten we tenslotte het Buggenhoutbos, om via de openbare weg terug te gaan naar de startplaats van de tocht. We verlieten het bos via de Brandreef en vervolgens de Bosdreef, om aan te komen in Lentepark, opnieuw tussen de huizen. Deze lange weg bracht ons dichter bij het centrum, om na een bocht naar rechts te arriveren in de Bosstraat, die we links insloegen. Op die manier ging het even later via de Maalderijstraat en de Pastorijstraat terug naar de kerk van Buggenhout, alwaar we voordien waren van start gegaan. Meteen het einde van een wandeltocht tussen paddestoelen en zwammen. We sloten deze tocht af na exact 17186 stappen en 12,889 km. Nadien gingen we op zoek naar vervoer huiswaarts, doch dat verliep niet zoals gepland. Onze trein van 15:34 uur werd plotseling afgelast omwille van een ongeval te Schendelbeke. Hierdoor dienden we op het perron te wachten tot de volgende trein van 16:34 uur. Uiteraard met dank aan de nmbs voor de manier van berichtgeving aan de treinreizigers.”

427: Mechelen, Zondag 01 oktober 2017, 18,753 km. (8707,774 km.)

“Nogmaals een wandeling via knooppunten, ditmaal behorende tot het Wandelnetwerk Rivierenland. We gingen dan ook van start ten huize omstreeks 09:30 uur. Vermits we pas later het eerste knooppunt zouden aantreffen, wandelden we vooreerst langs een uitgestippeld traject, bekomen via Google Maps. We staken de Dijle over ter hoogte van de Olivetenvest, om vervolgens de Guido Gezellelaan te volgen tot op het kruispunt met de N16. We gingen linksaf om voorbij de vestiging van McDonald’s het jaagpad naast de Dijle op te draaien. Links konden we zien hoe het vroegere zwembad werd omgebouwd tot de geplande vestiging van het Van der Valk hotel. Even verder bemerkten we aan de overzijde van de Dijle, T’ile Malines. Het jaagpad verder bewandelend kregen we rechts het eerste groen te zien om dan onder de autosnelweg E19 te gaan. Via een brugje staken we de Vrouwevliet over, terwijl we achter ons stilaan de toren van de kathedraal zagen verdwijnen. Enkele meanders van de Dijle leidden ons omheen Mechelen Noord, om tenslotte vast te stellen dat het jaagpad was versperd omwille van werkzaamheden. We waren toen aangekomen ter hoogte van de Grote Vijver, thans thuishaven van de Mechelse Waterski Klub. Net vóór de vijver konden we via een wandelpad naar rechts stappen om zo de Blarenberglaan te bereiken.

We gingen er linksaf en stapten evenwijdig aan de autosnelweg E19, om op het einde van de Grote Vijver het kruispunt aan te treffen met Battenbroek. Over korte afstand volgden we Battenbroek naar rechts tot aan de tunnel onder de E19. Net vóór de brug troffen we in de berm een rustbank aan, tijd om er even te pauzeren. We troffen er tevens een wandelpaal aan welke aangaf dat we knooppunt 169 hadden gevonden. We bevonden ons daar reeds op het grondgebied van Walem. Na een korte rustpauze gingen we onder de autosnelweg door, om onmiddellijk daarna rechts de Spildorenlaan in te draaien. Enkele meters verder hield de weg op te bestaan en betraden we het Natuureservaat Spildoornvijver, gevormd door de Kleine Vijver. Een smal kronkelend paadje liet toe rechts van de vijver te wandelen, zowat over de gehele lengte. Ontelbare zwammen en paddestoelen konden er worden gespot, in tal van vormen en kleuren. Maatje was dan ook behoorlijk ijverig met de camera. Eenmaal gekomen aan het einde van de vijver, kwamen we terug op de Spildorenlaan, om die zowat rechtdoor op te stappen. We gingen voorbij het knooppunt 331, om nog steeds de Spildorenlaan te volgen tot op het kruispunt met de Emmaüsdreef. Daar konden we de kapel van O.L.V. van Zesamere bewonderen.

We stapten de Emmaüsdreef, een smalle kasseiweg in, welke even verder uitmondde op de Antwerpsesteenweg. Aan de overzijde konden we de slotgracht bekijken van het Fort van Walem. We staken de Antwerpsesteenweg over, teneinde over korte afstand naar rechts te gaan, tot we links de weg konden ruilen voor een smal wandelpad dat doorheen een stukje bos doorging. We gingen een eind langsheen het water omheen het eigenlijke Fort van Walem. Het kronkelende bospaadje was hier en daar voorzien van een paaltje met daaraan vuilniszakken, ten behoeve van de wandelaars. Na een tijdje doorheen het bos te zijn gegaan, kwamen we op een grasweg welke ons terug naar de openbare weg liet gaan, met name de Rozendaalweg, alwaar we knooppunt 249 aantroffen. We draaiden linksaf en stapten over het smalle betonwegje naar het nabij gelegen knooppunt 248, ter hoogte van het kruispunt met Hogevelden. Nog steeds rechtdoor de Rozendaalweg volgend, ging het richting knooppunt 253. Het ging in hoofdzaak tussen weilanden door, waarbij we een tweetal haakse bochten kregen te verwerken. Op het einde van de Rozendaalweg arriveerden we op het kruispunt met de Kuikenstraat, om die links in te gaan. Een haakse bocht naar rechts later, betraden we de Lange Zandstraat, ter hoogte van het knooppunt 253.

We weken even af van de geplande route om een kopje koffie te nuttigen in het café Roosendael, echter omstreeks 13:00 uur stonden we voor een gesloten deur. Dan maar rechtsomkeer, terug naar de Lange Zandstraat om er dan linksaf te wandelen naar het knooppunt 251, aan het kruispunt met Stadeycken. We gingen de straat in om even later opnieuw de Kuikenstraat te bereiken, alwaar we eveneens linksaf gingen, naar het knooppunt 252. Daar verlieten we de Kuikenstraat via een wandelpad naar rechts, dat leidde naar de Elzenstraat. Op het einde van het smalle pad kwamen we aan het knooppunt 181 ter hoogte van de drukke Liersesteenweg. We besloten daar voorlopig de wandeling te eindigen, aldus gingen we op de Liersesteenweg rechtsaf en gingen langsheen deze drukke weg, terug richting centrum van Mechelen en vervolgens huiswaarts. We sloten de wandeling uiteindelijk af na 25004 stappen en 18,753 afgelegde km.”

426: Berlare, Zaterdag 23 september 2017, 21,185 km. (8689,021 km.)

“Een verslag betreffende een wandeling langs tal van knooppunten, behorende tot het Wandelnetwerk Kalkense Meersen. Vooraf maakten we om 09:05 uur de verplaatsing per trein naar het station van Schoonaarde, alwaar we even later om 09:50 uur het station konden verlaten. Vermits de door ons geplande wandeltocht van start ging ter hoogte van het knooppunt 55, begonnen we aan een kleine aanlooproute doorheen de mist, via de Oude Brugstraat, de Schoonaardebaan en tot slot de N467. Op die manier staken we de Schelde over en daalden dan via enkele trappen af naar het lager gelegen jaagpad naast de Schelde. Zo betraden we dan de Brugstraat om er het knooppunt 55 aan te treffen ter hoogte van café ’t Oud Brughuys. Teven konden we zien dat we ons bevonden op een lokale fietsroute, met name de Turfputten route van 34 km. We gingen verder op het jaagpad, met de Schelde links gelegen. Op weg naar knooppunt 53 wandelden we voorbij het Natuurreservaat Paardebroek. Aan het knooppunt 53 verlieten we naar rechts het jaagpad via de Sarosstraat en gingen tussen het Natuurreservaat Paardebroek (rechts) en het Natuurreservaat Paardeweide (links) door. Eenmaal voorbij deze reservaten kwamen we op een Y-splitsing, tevens knooppunt 54 om er gewoon de Sarosstraat verder te volgen, naar het dichtbij gelegen knooppunt 45.

Daar aangekomen verlieten we het asfalt en kozen een aardeweg links, welke ons liet wandelen tussen akkers en weiden en af en toe voorbij kleine percelen bos. Na een lange bocht naar rechts kwamen we aan het knooppunt 46, om er nagenoeg rechtdoor verder op de aardeweg te gaan. Tenslotte kregen we nadien opnieuw asfalt voor de voeten bij het bereiken van het knooppunt 51, de Bergstraat. Over vrij korte afstand wandelden we linksaf naar een Y-splitsing, om er de rechtertak te volgen, opnieuw via een grindweg tussen bomen en struiken. We stapten op die manier doorheen een gedeelte van het Natuurreservaat Heidemeersen. We passeerden het knooppunt 47 om er dezelfde richting aan te houden naar het knooppunt 19. Een kronkelende grindweg liet ons genieten van stukjes bos en kleine waterpartijen. Ondertussen was de mist verdwenen en konden we genieten van het weelderig groen, badend in het zonlicht. Toen we vervolgens het knooppunt 19 hadden aangetroffen, voelden we opnieuw asfalt onder de schoenen. We bevonden ons op een wegje genaamd Sluis, om er linksaf te gaan. Kort daarna kregen we knooppunt 18 in zicht, om er de weg te verlaten en zowat 180° terug te draaien naar een grasweg op een hoger gelegen dijk. Even voordien hadden we een tijdje de Kapelletjesroute gevolgd.

De grasweg mondde later uit op asfalt om zowat 100 m verder terecht te komen op een T-kruispunt. We sloegen rechtsaf en kwamen vervolgens aan het kruispunt met Sluis. Daar bemerkten we ondertussen het knooppunt 16. Rechts zagen we een picknickplaats ter hoogte van het ‘Riekend Rustpunt’, een klein gebouw min of meer ingericht als een klein museum, met wat oud landbouwwerktuig. We namen dan even later plaats op de picknickbank en genoten er van een maaltijd in het zonnetje, ondertussen de klok van 11:00 uur nabij. We konden er uitkijken over een waterplas, maar vooral genieten van de zon. Na onze lunchpauze keerden we een eindje op onze stappen terug en volgden de openbare weg, Sluis, tot aan de eerste aardeweg links. Deze kronkelende veldweg, leidde doorheen een stukje bos, waarna we opnieuw het jaagpad langs de Schelde konden opgaan, inmiddels aan het knooppunt 17. We volgden het jaagpad naar rechts en gingen zo voorbij het knooppunt 6. Daar daalden het jaagpad naar rechts tot op de openbare weg, doch wij bleven gaan op de hoger gelegen dijk, via een tegelpad, tot we knooppunt 5 aantroffen. De afgelopen tijd hadden we heel wat boten zien passeren op de Schelde.

Knooppunt 5 bereikt, verlieten we het tegelpad naar rechts, daalden de dijk af en staken de straat Nieuwdonk over, teneinde aan de overzijde verder te gaan in de doodlopende straat, tevens Nieuwdonk. Zowat halverwege Nieuwdonk namen we een veldweg links, wandelden doorheen een bos en kwamen aan de andere kant uit in Maaidonk, een smalle betonweg en tevens aan knooppunt 4. We draaiden rechtsaf en wandelden via Maaidonk naar het volgende knooppunt 3. Op het einde gekomen op Maaidonk dienden we noodgedwongen links te gaan via Broekdam, om er het knooppunt 3 aan te treffen, even verder ter hoogte van een bocht naar links. We verlieten er Broekdam en stapten rechts een smal asfaltwegje op dat ons uiteindelijk liet arriveren aan het knooppunt 2 ter hoogte van het Donkmeer en de Koutercamping. Op weg daarheen hadden we een gedeelte gevolgd van het Boerenkrijgpad en hadden omstreeks 12:35 uur even genoten van een hapje ter hoogte van een maïsveld. Aan het knoopunt 2 troffen we Cafetaria ‘Zicht op ’t Meer’ aan, tijd bijgevolg om even te genieten van een drankje, ondertussen 13:00 uur voorbij. Het was er zalig genieten van de zon en bovendien hadden we een schitterend uitzicht op het Donkmeer.

Jammer genoeg dienden we nog een heel eind te stappen, dus na de pauze opnieuw op pad. We stapten verder in de Brielstraat naast het Donkmeer om de N467 te betreden, de Donklaan. We konden er het beeld bekijken van de Turfsteker. We begaven ons op de drukke Donklaan naar rechts en gingen voorbij de verhuurplaats voor boten op het Donkmeer. We gingen voorbij knooppunt 9 om nog steeds de Donklaan te volgen tot we voorbij de Jachtstraat, rechts een smal wandelpad konden opgaan, het A. Nelenpad. Zo kwamen we opnieuw aan het Donkmeer aan om na een bocht naar links voorbij de festivalhal te wandelen. Na nogmaals een bocht naar links volgde opnieuw een stukje wandelen langs de drukke Donklaan, tot aan het Kapelleplein. Daar stapten we rechtsaf om er alvast te genieten van de Bareldonkkapel, terwijl we ons bevonden op het traject van het Bareldonkpad. Voorbij de kapel kwamen we aan het knooppunt 8, om er rechtsaf te gaan in de Sparrendreef. Na een tijdje ging de Sparrendreef over in een veldweg, om uit te monden op de Donklaan. Even naar rechts gaand, troffen we aan de overzijde een wandelpad aan dat ons opnieuw liet aankomen ter hoogte van het Donkmeer. We troffen er een picknickbank aan en genoten er omstreeks 14:25 uur van een banaan, maar tevens van het zonnig uitzicht.

Via een verhoogd wandelpad staken we op die plaats het Donkmeer over om aldus knooppunt 1 aan te treffen. We kozen linksaf en wandelden een hele tijd evenwijdig aan het Donkmeer om vervolgens, na een bocht naar links opnieuw de Donklaan te bereiken en tevens het knooppunt 7. Zowat 100 m naar links ging het een rechts gelegen veldweg in. We bemerkten er de rood-witte markeringen van de GR128. We trokken door een boszone, om even later een pompstation te bereiken, midden de velden. De plaats was voorzien van een picknickbank, zodat we er even halt hielden voor een laatste broodje, het was immers exact 15:00 uur geworden. Na deze koffiepauze ging het nog even rechtdoor tot we knooppunt 15 aantroffen. We bleven dezelfde richting aanhouden, om terug de bewoonde wereld te ervaren en uit te komen op de Turfputstraat en die naar links op te gaan. Even verder ging het schuin rechts een wandelpad op dat leidde naar het kasteel van Berlare. Het smalle kasseiwegje liet ons enkele straten kruisen, met name het Bakkerstraatje, de Hoogstraat en tot slot de Kerkhofdreef, alwaar we knooppunt 22 aantroffen. Rechtdoor verder gaand betraden we het kasteelpark en gingen recht naar het kasteel zelf. Daar bevonden we ons aan het knooppunt 23.

Ondertussen hadden we al kunnen zien dat er kermis was in het dorp en tevens dat er een wielerwedstrijd plaats vond. We begaven ons na het bekijken van het kasteel even tot voorbij de kerk, om er vóór de klok van 16:00 uur te genieten van een koele cola in ’t Parochiehuis. Nadien keerden we terug naar ket knooppunt 23 ter hoogte van het kasteel, om dan de andere richting te kiezen, doorheen het kasteelpark op weg naar het knooppunt 41. Eenmaal het park achter de rug bevonden we ons opnieuw op de openbare weg in Warande, om er linksaf te gaan en dan de Frankrijkstraat te kruisen. Aan de overzijde van de weg stapten we de Van Tieghemstraat in. Aan de kruising met de Heidewegel stapten we schuin links deze straat in, voorbij het knooppunt 41, om de Heidewegel verder te bewandelen tot we terug de Van Tieghemstraat aantroffen, tevens knooppunt 40. Aan de overzijde van de weg zetten we onze tocht verder in de Tamboerkensstraat en nadien in de eerste straat links, Heide. Stilaan verlieten we de bebouwing en kwamen tussen de akkers terecht. We wandelden tussen een aantal voetbalterreinen door, om even later via een haakse bocht naar rechts opnieuw de openbare weg te bereiken in Overheet. We wandelden de straat in naar links tot aan een bocht naar links, om daar rechts een veldweg te kiezen, ter hoogte van het knooppunt 42.

Deze veldweg leidde ons naar de verder gelegen N467, de Brugstraat, die we links opgingen om er knooppunt 43 te vinden. We hielden dezelfde richting aan naar de brug over de Schelde en gingen het knooppunt 56 voorbij. We staken de Schelde over en volgden hetzelfde traject als tijdens de heenweg naar het station van Schoonaarde, eindpunt van deze zomerse wandeltocht. We sloten af na exact 28247 stappen en 21,185 km gewandelde afstand.”

425: Beveren, Zaterdag 16 september 2017, 18,829 km. (8667,836 km.)

“Een dagje wandelen in Beveren stond vandaag op het programma. Na een treinreis tot aan het station van Beveren, gevolgd door een korte wandeling doorheen de Stationsstraat, konden we op de Grote Markt terecht voor wat info. In het bureau voor toerisme gingen we over tot de aankoop van een brochure met wandelingen in de omgeving. Alvorens even later op pad te gaan, namen we omstreeks 10:00 uur nog even de tijd voor een kopje koffie in café De Mart. We konden er ondertussen even de documentatie bekijken en onze keuze viel dan ook vooreerst op het Anna Bijnspad, volgens info een tocht van ongeveer 9 km. Na onze koffie konden we dan even later om 10:15 uur van start gaan. We vertrokken op de Grote Markt en kregen er zicht op de plaatselijke Sint-Martinuskerk, alsook het Gemeentehuis. We gingen links van de kerk de Kloosterstraat in en passeerden de Sint-Maarten scholencampus. Even verder kwamen we voorbij het standbeeld van Eximius Van de Velde, ter hoogte van een klein parkje rechts. We verlieten even later de Kloosterstraat om rechtdoor een wandelpad doorheen een ander parkje te volgen. Dit leidde naar de Viergemeet, nabij de drukke N70. We draaiden rechtsaf, kruisten de N70 om aan de overzijde verder te gaan in de Essendreef.

Een smal verkeersluw asfaltwegje tussen de bomen en naast een beek, liet ons richting Kasteel Cortewalle gaan. Voorbij een grote parking links, troffen we even verder rechts het kasteel aan. We konden er even een blik werpen op het hoofdgebouw, omgeven door een brede slotgracht. Na ons bezoek aan het kasteelpark, gingen we verder in de Essendreef. Links in de verte konden we de molen van de familie Van Hove zien. Gekomen op het einde van de Essendreef, dienden we linksaf verder te stappen via het smalle fiets- en wandelpad, richting Melsele. Tussen akkers en weilanden door, mondde het pad uit ter hoogte van de Gentstraat in Melsele, alwaar we de straat naar rechts ingingen. We staken de spoorlijn Antwerpen – Gent over en hielden nog even dezelfde richting aan. Korte tijd later passeerden we de Commissarishoeve, met paardenpension. Twee tamme kastanjes sierden de inrit. Aan het kruispunt gekomen met de Breestraat, gingen we linksaf deze straat in, welke nadien overging in de Appelstraat. Deze kronkelende weg tenslotte eindigde ter hoogte van een rond punt, alwaar we nagenoeg rechtdoor de Spoorweglaan opgingen.

Tussen de huizen hielden we steeds rechtdoor aan, met in de verte reeds duidelijk zicht op de kerk van Melsele. We overschreden nogmaals de drukke N70, waarna we aankwamen op het Kerkplein van Melsele. We troffen ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkerk enkele zitbanken aan, tijd om even te genieten van een hapje, ondertussen de klok van 11:50 uur genaderd. Een tiental minuten later namen we plaats op het terras van café ’t Portaal net tegenover de ingang van de kerk. Een kopje koffie lieten we ons alvast smaken. Na een aangename pauze, wandelden we links van de kerk verder om dan links de Dambrugstraat te kiezen. We volgden onze wandelroute verder doorheen deze straat tot we de N450 bereikten. Deze drukke weg werd over korte afstand naar rechts bewandeld, tot we opnieuw rechts de Dijkstraat konden ingaan, zowat evenwijdig aan de N450. We passeerden een klein buurtparkje tussen beide straten, om vervolgens via een bocht naar links, de N450 over te steken en aan de overzijde verder te gaan via de Gaverlandstraat. Het einde van de straat bereikt, stonden we oog in oog met de Gaverlandkapel, waar we uiteraard de tijd namen de kapel te bezoeken.

Aan de overzijde van de kapel, wandelden we even door de Kapelwegel, om er te kijken naar een ommegang bestaande uit 15 beeldengroepen van de hand van Gerard Thienpont. Nadien begaven we ons naast de kapel in de Kapelstraat om er even verder rechts de Gaverlanddam in te draaien. We stapten doorheen een verkaveling, tot we tenslotte links konden vervolgen in de Leurshoek. Aan een kruispunt van meerdere wegen stapten we verder rechtdoor in de Halfdreef, ondertussen in de bebouwde kom aangekomen. De Halfdreef eindigde ter hoogte van een rond punt, waarna we onze wandeltocht verder zetten in de Kasteeldreef, richting Grote Markt. Het was dan ook reeds 13:35 uur toen we opnieuw de Grote Markt konden betreden, na inmiddels 10,040 km te hebben afgelegd. We namen dan ook even een pauze op het terras van Pub Plato, waar een glaasje cola meer dan aangewezen leek. Nadien begonnen we aan een tweede wandeling in Beveren, met name de wandeling van 10000 stappen. Deze tocht kon worden aangevangen ter hoogte van het kasteel Cortewalle of aan het Hof ter Saksen. Vermits we reeds een gedeelte hadden gezien tijdens een eerste wandeling, begonnen we op de Grote Markt, om nadien de route op te pikken in de Stationsstraat. We verlieten dan ook de Grote Markt en wandelden door de Stationsstraat tot aan de rechts gelegen Meidoornlaan.

Ter hoogte van een bocht naar links, verlieten we de straat, om via een wandelpad de Lijsterbessenlaan te bereiken, alwaar we onze weg naar links verder zetten. Gekomen aan het kruispunt met de Bosdamlaan, gingen we over korte afstand naar rechts teneinde aan de overzijde de Vuurkruisenlaan in te wandelen. Net vóór een haakse bocht naar rechts, vonden we links een smal wandelpad, de Cretenborchlaan. Dit pad liet toe even verder rechts een pad aan te treffen welke leidde naar het Hof ter Welle. We gingen doorheen het park behorend tot het Hof ter Welle om vervolgens uit te komen in de Lesseliersdreef, alwaar we links kozen. Een kruispunt verder, zowat ter hoogte van de spoorlijn Antwerpen – Gent, ging het rechtsaf de Stijn Streuvelslaan in. Wat later ging de laan over in de Leo Metslaan, waarna we arriveerden in de Gerard Walschaplaan en kort daarna in de Haasdonkbaan, de N485. We staken de spoorweg over en gingen verder op de Haasdonkbaan, om die weldra links te verlaten en een kaarsrechte dreef in te gaan, richting Hof ter Saksen. Daar konden we genieten van het bekijken van de Orangerie, het kasteel en vooral het wandelen doorheen het Parkbos en de Natuurtuin. Jammer genoeg werden we dan geplaagd door een felle stortbui.

Na een tijdje schuilen voor de felle plensbui, verlieten we het Hof ter Saksen langs een andere nagenoeg lijnrechte dreef om tenslotte aan te komen in de Bosstraat, tussen de akkers en weiden. We dienden de Bosstraat naar links in te wandelen tot op het kruispunt met de Piet Stautstraat, om er rechtsaf te stappen. Een tweetal bochten verder kozen we links een dreef welke ons zou laten aankomen ter hoogte van de spoorlijn Antwerpen – Gent. Daar kwamen we op een geasfalteerd fietspad naast de spoorweg, om dit naar rechts te volgen, tot aan het station van Beveren. We sloten onze tocht dan ook af na 18,829 km.”

424: Puurs, Zaterdag 19 augustus 2017, 23,355 km. (8649,007 km.)

“Het relaas inzake een wandeltocht via knooppunten, behorende tot het wandelnetwerk ‘In het Land van Stille Waters’. Vooraf maakten we de verplaatsing per bus en trein naar het station van Puurs, alwaar onze tocht zou van start gaan, evenwel pas ter hoogte van het wandelknooppunt 124. We bereikten dan ook het station van Puurs omstreeks 10:00 uur. We begonnen dan ook met een korte aanlooproute naar het beginpunt, via de Stationsstraat en de F. De Bondtstraat, om op die manier aan de spoorweg te arriveren. Net vóór de spoorweg gingen we linksaf op de Seinhuiskaai, een smal wandel- en fietspad naast de sporen. We kruisten de R. Verbelenstraat en gingen aan het Kerkplein voorbij. We kregen zo een mooi zicht op de Sint-Pieterskerk links. Nog steeds dezelfde richting verder aanhoudend naast de spoorweg, kwamen we op het kruispunt met de Reststraat. We gingen rechtsaf, staken de spoorweg over en troffen het wandelknooppunt 124 aan. Onmiddellijk ging het opnieuw naar rechts, om een graspad te bewandelen naast de spoorweg, in de andere richting. Gekomen ongeveer ter hoogte van het Kerkplein aan de overzijde van de spoorweg, verlieten we het graspad naar links en kwamen op de openbare weg, Keulendam.

Zowat een grote S-bocht later kwamen we op de N159, de R. Verbelenstraat, een vrij drukke weg, welke we slechts naar links dienden op te gaan tot het eerste kruispunt. We staken nogmaals de spoorweg over, om nadien rechtsaf te wandelen op een smal tegelpad, eveneens R. Verbelenstraat. Eenmaal de laatste huizen achter de rug, verkregen we een smalle asfaltweg, welke ons liet wandelen tussen akkers en weilanden. Evenverder kruisten we de Bosdreef, om nog steeds het smalle wegje verder te volgen tot we tenslotte terecht kwamen op de Eikevlietbaan. We kozen de richting links om verder te stappen naar de N16, de Rijksweg Temse – Breendonk. Net alvorens de N16 aan te treffen, konden we omstreeks 10:45 uur even pauzeren ter hoogte van de McDonald’s. We konden er terecht voor een kopje koffie en dat smaakte naar behoren. Na deze korte onderbreking, staken we de N16 over om aan de overzijde het knooppunt 73 aan te treffen, ter hoogte van een Y-splitsing. We kozen de rechtertak, een smalle asfaltweg Grote Amer genoemd en maakten een grote bocht naar rechts, nagenoeg terug richting N16.

Juist alvorens het einde van de doodlopende weg te bereiken, ging het via een smalle wegel linksaf, doorheen een stukje bos. Na het bos kregen we een smal asfaltpad voor de voeten dat we verder volgden. Nadien zou blijken dat we ons bevonden in Kleine Amer. We passeerden ’t Hof van Seghers en draaiden nadien naar rechts verder. We kwamen uiteindelijk op het T-kruispunt met eveneens Kleine Amer, om er opnieuw links verder te gaan, tot het kruispunt met de rechts gelegen Vijverstraat. Deze straat geruime tijd volgend, ging het nogmaals de spoorweg over en troffen we even later het knooppunt 71 aan op de N149, de Coolhemstraat. We konden er de mooie Sint-Bernarduskapel bewonderen, met het erachter gelegen Bosreservaat Coolhem. We stapten de Coolhemstraat in naar links en stapten langs het rechts gelegen bos, op een fel rood gekleurd fietspad. Toen we nogmaals de spoorweg bereikten, troffen we er het wandelknooppunt 72 aan. We namen er afscheid van de N149, de Coolhemstraat en stapten net voor de spoorweg op een fietspad rechts, dat evenwijdig verliep met de spoorweg. Een klein brugje over een waterloop, liet toe omstreeks 12:00 uur even te genieten van een picknick.

Na de wandelpauze ging het nog verder langsheen de spoorweg, voorbij het knooppunt 69, om er nadien de J. de Donckerlaan te kruisen ter hoogte van het knooppunt 68. We bleven evenwijdig wandelen aan de spoorweg en staken ter hoogte van het station Ruisbroek Sauvegarde de gelijknamige Sauvegardestraat over, op weg naar het knooppunt 67. Voorbij de bebouwde kom van Ruisbroek Sauvegarde, verliep het spoorwegtracé een eindje door de Polder van Bree, waarna we knooppunt 67 aantroffen in de Kaardijkstraat. Aldaar ging het linksaf, over de spoorweg, teneinde de Kaardijkstraat te volgen naar het centrum van Ruisbroek. Vooreerst via een smal asfaltpaadje tussen de beplanting, kwamen we later terecht tussen de woningen en mondde de straat uit op het kruispunt met de Kerkstraat. We gingen rechtsaf en betraden Ruisbroek-Dorp om er aan te komen omstreeks 12:50 uur ter hoogte van het Gemeentehuis. Links daarvan konden we dan even pauzeren op het terras van ‘Afspanning De Kroon’, om er te genieten van een glaasje cola. Eenmaal de wandelpauze achter de rug, ging het verder via Ruisbroek-Dorp, links van het gemeentehuis. We kwamen langsheen het monument dat herinnert aan de waterramp en stapten voorbij de plaatselijke kerk. We troffen tenslotte knooppunt 66 aan op het kruispunt met de Hellegatstraat. We draaiden de straat rechts in om zo het Zeekanaal te bereiken op het einde van de weg.

Eenmaal dit punt bereikt, begonnen we aan een wandeling langsheen het jaagpad aan de oever van het Zeekanaal, met andere woorden linksaf dus. Zo vorderden we langzaam maar zeker voorbij de knooppunten 62 en 61 tot aan het knooppunt 20. Daar verlieten we het jaagpad naar links en daalden via enkele trappen af naar de lager gelegen E. de Blockstraat. We bevonden ons trouwens op het traject van de Scheldedijkroute, een fietsomloop van 43 km. We passeerden knooppunt 50 en gingen linksaf richting centrum van Wintam. Korte tijd later kwamen we aan de St. Margarethakerk van Wintam. Op het plein naast de kerk troffen we het beeld aan van ‘De Binnenschipper’, alsook het café Sint Margareta. Ondertussen was het zowat 14:30 uur geworden, tijd om te genieten van een frisdrankje. Na een aangename rustpauze gingen we links verder in de Willem de Blockstraat, wat verder overgaand in de Jozef Spiessensstraat. De straat werd steeds smaller om uiteindelijk als tegelpad te eindigen ter hoogte van de Egied de Jonghestraat. Aan de overzijde van de weg stapten we verder via een veldweg, de Eikevlietbaan. Zo kwamen we aan ter hoogte van het knooppunt 58, naast de kapel OLV van Bijstand, gedateerd 1833.

Aan de kapel betraden we een veldweg naar rechts, tussen de akkers door welke leidde naar de Karel Suykensstraat. We draaiden rechts de straat in welke overging in de Eikendreef. Aan het kruispunt met de rechts gelegen Papenstraat, ging het linksaf een dreef in op een grindweg. Zo ging het lange tijd doorheen de ene dreef na de andere, waarbij we achtereenvolgens de knooppunten 57, 56, 55 en 53 voorbij gingen. Zo kwamen we terecht in het Natuurreservaat Het Moer. Na een weidse bochr naar links bereikten we het knooppunt 53 op de Schoonaardestraat, een smalle kasseiweg. We draaiden de kasseiweg links op richting knooppunt 54, gesitueerd op het kruispunt met de Spuistraat. Daar draaiden we rechtsaf, stilaan richting centrum van Puurs. We staken opnieuw de N16 over, om op die manier terug te wandelen naar het station van Puurs. We sloten deze dagtocht af na 31140 stappen en 23,355 km.”

423: Arcy-sur-Cure, Dinsdag 11 juli 2017, 25,393 km. (8625,652 km.)

“Na een nachtje slapen in de tent op de camping in Arcy-sur-Cure, af en toe gewekt door wat neerslag, konden we beginnen aan de laatste etappe op weg naar Vézelay. Na de gebruikelijke rituelen ’s ochtends en het nemen van enkele foto’s als afscheid, konden we omstreeks 08:30 uur van start. Het beloofde nog een lange en vooral vermoeiende laatste etappe te worden. We verlieten het kampeerterrein en volgden opnieuw het smalle wandelpad, evenwijdig aan La Cure, om terug aan te komen ter hoogte van de D227, de Rue du Pont. We begaven ons naar rechts en overschreden de Cure via de brug. De Rue du Pont naar links volgend, bereikten we even later de Mairie van Arcy-sur-Cure, weliswaar nog gesloten op dit ochtendlijk uur. Net voor de Mairie volgden we links de D237, de Rue du Château, om even verder, een links gesitueerd steil pad op te gaan, Le Château. Bezijden de weg troffen we een wandelbord aan met de volgende informatie: GR13 – Saint-Moré 1h30, Vézelay 7h30. Zo hadden we tenminste een idee van wat ons die dag nog te wachten stond. Meteen verdwenen we onder het gebladerte van de bomen en werd het licht enigszins minder helder. Het pad lag glibberig omwille van de felle regen van de dag voordien.

Het grindpaadje daalde even later langsheen de muur van het Château Chastenay rechts, waarvan we amper iets konden bemerken. De hoge kasteelmuren en de wildgroei er omheen, beletten het zicht vanuit deze positie. Eenmaal voorbij de muren bereikten we een open plek, waar we zicht kregen op één van de torens van het kasteel. We bevonden ons thans in de Grande Rue van het gehucht Val Sainte-Marie. Een smal steil asfaltwegje tussen de woningen door, liet ons even hogerop de bredere Grande Rue bereiken. We wonnen nog steeds aan hoogte en wandelden verder tussen de woningen. Nagenoeg het hoogste punt van de Grande Rue bereikt, passeerden we een rechts gelegen mooie oude hoeve, eerder een voormalig slot voorzien van een donjon. Nog steeds verder de Grande Rue volgend, bereikten we een splitsing, alwaar we de Grande Rue verlieten en de weg rechts volgden. Ook hier nog steeds wat klimwerk voor de boeg. Eenmaal de laatste huizen voorbij, bereikten we open veld en kregen we zicht op de omliggende graanvelden, maar vooral op de omringende beboste heuvels. De lucht zag er bijzonder dreigend uit en af en toe voelden we een verloren druppel regen.

Een grindweg leidde ons langsheen velden links en af en toe een klein perceel bos rechts. We bereikten wat later een kruispunt van veldwegen, alwaar zich een verroest metalen kruis bevond op een stenen sokkel; Ook hier alweer een hoop kleine steentjes, nagelaten door vorige plegrims. We hebben er dan ook een steentje aan toegevoegd, zodat nakomers nog beter de te volgen richting kunnen aanhouden. Ter hoogte van het kruis ging het vervolgens haaks linksaf en betraden we een graspad dat ons leidde naar het nabijgelegen bos. Korte tijd later bevonden we ons op een smal bospad dat dieper het bos inging. Ook hier af en toe een modderige passage omwille van de neerslag tijdens de vorige nacht en dag. Ook dit pad verliep niet echt vlak en meermaals volgde een lichte klim of afdaling. Omstreeks 10:00 uur bereikten we een punt alwaar we zicht kregen op La Roche-Taillée, een mooie rotsformatie langsheen de Cure. Trouwens deze waterloop kregen we af en toe te zien via een doorkijkje links. Het bospad leidde ons steeds verder weg van Arcy-sur-Cure. Geruime tijd later, daalde het pad geleidelijk en verlieten we het enorme bos. De bosweg maakte plaats voor de openbare weg en zo arriveerden we in de Rue du Crot. We hadden inmiddels Saint-Moré bereikt.

Via de kronkelende Rue du Crot naar links volgend, daalden we verder af naar het eigenlijke centrum van Saint-Moré. We wandelden dan ook voorbij het grensbord en even later kwamen de eerste woningen in zicht. Opnieuw de bewoonde wereld dus. We overschreden de spoorweg en kregen de kerk van Saint-Moré in zicht. Op het einde van de Rue du Crot bereikten we de dwars gelegen Rue de la Croix, net tegenover de plaatselijke Mairie. Links daarvan bevond zich de kerk van Saint-Moré en aldaar troffen we een schuilhuisje aan, voorzien van een zitbank. Het was zowat de eerste gelegenheid om even te pauzeren, sinds onze start eerder op de dag. De klok wees dan ook reeds 10:45 uur aan, toen we even konden genieten van een koel blikje cola. Terwijl we aldaar even genoten van een momentje rust, hadden we heel wat bekijks vanuit een woning aan de overzijde van de straat. Na dit oponthoud waren we klaar om onze volgende halteplaats te vervoegen, La Jarrie.

Na nog een laatste blik op de kerk, volgden we links de Rue de la Croix, voorbij de Mairie, weliswaar gesloten, een vertrouwd beeld ondertussen. Op het einde van de verharding van de Rue de la Croix, waar de weg overging in een deels grindpad, deels grasweg, verlieten we deze straat en begaven ons naar rechts via de Rue du Puits. Deze weg volgend, wandelden we even later langsheen de oever van de links stromende Cure en ontmoetten we enkele lokale bewoners, op zoek naar slakken. Blijkens hun getuigenis zijn deze diertjes zeer lekker om te eten en kunnen die vooral worden aangetroffen in de bermen, na hevige regenval. We konden dan ook enkele flinke exemplaren bekijken die ze reeds hadden buit gemaakt. We wandelden verder over deze aangename en vooral verkeersarme weg, onder het gebladerte van de omliggende bomen. Vervolgens gingen we onder een spoorweg brug door. Rechts van het smalle wegje kwamen we vaak langsheen enorme rotsformaties, die enigszins deden denken aan onze eigen Ardennen. Heel wat later, na te hebben genoten van deze prachtige wandelweg, eindigde de weg ter hoogte van de D950. We hadden inmiddels de Cure verlaten en bevonden ons in de nabijheid van Voutenay-sur-Cure.

Gekomen ter hoogte van deze drukke weg, dwarsten we de rijbaan, gingen enkele meters naar links, om vervolgens een veldweg op te gaan, welke schuin naar rechts verliep, min of meer evenwijdig aan de D950. Het pad was moeilijk begaanbaar omwille van het hoge gras, de aanwezigheid van onkruid en een wildgroei van struiken. Gelukkig eindige het pad wat verderop, ter hoogte van wat verharding en bereikten we opnieuw het traject van de GR13. Hier ging het linksaf en betraden we opnieuw een ander bos. Een smal rotsig pad leidde ons verder het donkere bos in. Onderweg kwamen we langsheen een soort menhir, welke ook reeds was voorzien van een berg kleine stenen. We hebben er opnieuw letterlijk ons steentje bijgedragen. Af en toe hoorden we wat neerslag, doch beschut door het gebladerte bleven we vooralsnog droog. Het pad doorheen het bos kronkelde enigszins en opnieuw hadden we herhaaldelijk enkele hoogteverschillen te overbruggen. Uiteindelijk draaide het pad langzaam naar links weg. Geruime tijd later, na een hele tijd het bospad te hebben bewandeld, bereikten we opnieuw de openbare weg. We sloegen de asfaltweg in naar links en begaven ons op die manier richting La Jarrie. In het begin stapten we nog onder de bomen door, tot we tenslotte opnieuw de open velden bereikten. Inmiddels bevonden we ons op de Route de Montillot. De weg verder bewandelend, kwamen de eerste woningen in zicht en bemerkten we rechts een grensbord ‘Lac Sauvin’ en links een ander grensbord ‘La Jarrie Cne de St Moré’.

Vooreerst kwamen we langsheen een links gelegen parkeerterrein, gevuld met Britse tourcars en wat verder het ‘Loisir – Yonne Centre d’Acceuil du Lac Sauvin’. Het was duidelijk dat hier heel wat Britse jongeren op taalstage waren. Tegenover het centrum bevond zich een klein parkje, voorzien van een petanquebaan, een zitbank en enkele speeltuigen. Het was ondertussen zowat 12:45 uur geworden en we waren stilaan toe aan een hapje en een drankje. We pauzeerden er dan ook geruime tijd, teneinde een kopje koffie te bereiden en wat brood met kaas en worst te nuttigen. Inmiddels was onze voorraad water nagenoeg opgebruikt, doch een lokale bewoonster, was even later bereid, onze fles opnieuw te vullen. Terwijl we genoten van een verdiende rustpauze, konden we bemerken dat stilaan de zon moeite deed, doorheen het wolkendek heen te breken. We zagen zelfs af en toe enkele blauwe gaten in de donkere lucht. We maakten er ook van de gelegenheid gebruik, even telefonisch contact op te nemen met het thuisfront. Een blik in onze wandelgids leerde ons, dat we nog zowat 11,9 km voor de boeg hadden tot aan de basiliek van Vézelay. Dus het werd beslist nog een pittige namiddagwandeling. Nadat alles opnieuw veilig was opgeborgen konden we terug op weg. We wandelden verder langsheen de Route de Montillot, welke overging in de Terres des Vallées.

Ter hoogte van een Y-splitsing verlieten we de openbare weg en wandelden schuin links verder via een grindpad, dat ons liet wandelen langsheen de rand van een links gelegen bos. Voorbij het bos verliep het brede grindpad verder tussen de omliggende akkers, om even verderop te eindigen ter hoogte van de D206. Hier staken we de weg over, om aan de overkant via een smal graspad het bos van Rochignard in te gaan. De zonneschijn dienden we opnieuw even te missen, gelet op het donker uitziende bospad dat we nu gingen bewandelen. Het gras maakte algauw plaats voor een stenen pad dan zich een weg zocht doorgeen het bos. Zowat een halve kilometer verder, dienden we linksaf te gaan en volgden de aangehouden richting om het ‘Croix de St. Hubert’ te bereiken dat zich in het bos bevond. We hadden aanvankelijk gedacht een metershoog kruis aan te treffen, doch in werkelijkheid betrof het een metalen kruis van amper één meter hoog, opnieuw voorzien van ontelbare steentjes, er gelegd door vorige pelgrims. We konden natuurlijk niet aan de verleiding weerstaan, hetzelfde gebaar te maken. We genoten er even van een rustpauze, eigenlijk drinkwaterpauze op een omgevallen boom. We waren de klok van 14:15 uur voorbij. Wat later wandelden we verder, nog steeds in dezelfde richting tot we een dwarsgelegen asfaltweg bereikten.

We konden nu opnieuw genieten van prachtige zonneschijn, alhoewel minder warm dan de eerste dagen het geval was geweest. Ter hoogte van de weg troffen we in de berm een kleine wandelpaal aan met de aanwijzing dat we ons bevonden op de GR13 en GR654. We staken de weg over en volgden aan de overzijde opnieuw een grindpad, dat wat verderop het bos inging. Korte tijd later bereikten we op een enigszins open plek in het bos een jachthut. Naast de hut bevond zich een wegwijzer, waarop we konden aflezen dat het nog 10 km wandelen was tot in Vézelay. Het was reeds even na 14:30 uur, doch we hadden zo een flauw vermoeden dat de afstand niet exact was. Na een korte zitpauze op een bankje aan de jachthut, ging het rechtsaf. Na een tweetal richtingsveranderingen verlieten we het bos en bereikten we de Rue de la Croix van het gehucht Les Hérodats. We bemerkten er naar schatting drie huizen. Toen we het bos verlieten en op de verharde weg richting woningen wandelden, kreeg maatje een kleine kriebel in de keel. Plots verscheen een man voor ons, welke uit één van de tegenover elkaar gelegen woningen kwam, met de vraag of mevrouw last had van een kleine hoestbui en iets wou drinken. De man drong aan, om vervolgens tegenover zijn woonst plaats te nemen aan een tuintafeltje en vlug ging hij in de woning een blikje cola halen. We hadden dan ook een aangenaam onderhoud met de man in kwestie welke het vooral had over de kleine adders die zich schuil hielden in de nabijheid van zijn woning.

Toen we even later, omstreeks 15:05 uur aanstalten maakten om onze weg te vervolgen en we vroegen of we schuld hadden voor het verkregen drankje, kregen we een resoluut ‘non’ te horen. Toch drongen we nadien aan op het verkrijgen van naam en adres, teneinde bij thuiskomst een kaartje te sturen als dank. Na onze behouden thuiskomst werd dan ook aan deze belofte voldaan. Met dank nogmaals aan de heer Francis Pinois. We wandelden bijgevolg nog een stukje doorheen de Rue de la Croix, tot waar de weg een bocht maakte naar rechts en wij rechtdoor een onverhard pad kozen. Op die manier verdwenen we vrij snel opnieuw in een stukje bos en begonnen aan een langzame afdaling. Tussen het gebladerte door kregen we voor het eerst zicht op een heuvel, met daar bovenop de basiliek van Vézelay, weliswaar nog een aantal kilometers verwijderd. Eenmaal doorheen het bosgebied, bereikten we een open grasvlakte en die leidde ons verder dalwaarts, richting D21. Zo kwamen we even later opnieuw terecht op de openbare weg en dit ter hoogte van de Rue des Maraîchers, behorende tot het gehucht Vaudonjon. Voor ons uit bemerkten we inmiddels de D21. We stapten een eindje doorheen de Rue des Maraîchers tot we de D21 bereikten, inmiddels behorende tot het grondgebied van Asquins. We staken deze drukke weg over en begaven ons over korte afstand naar links, om vervolgens een rechts gelegen grindpad op te gaan.

We vertoefden voor korte tijd opnieuw onder het gebladerte van de bomen, dan weer eens langsheen de rand van het bos, om vervolgens de open vlakte te bereiken, tussen de graanvelden. Inmiddels genoten we opnieuw volop van de zon en was het steenslagpad, ondertussen een beter begaanbaar pad geworden. We wandelden duidelijk in de richting van de basiliek van Vézelay, die als het ware werkte als een magneet. De enorme heuvel in de verte, je kon er niet naast kijken. We daalden nog steeds geleidelijk af tussen de gewassen, toen we een tegemoet komende vrouw bemerkten, volledig gekleed in een wit gewaad. Ze kon de vergelijking met een engel amper weerstaan. Nabij gekomen hield de vrouw even halt en begon een gesprek. We informeerden terloops even of er in de buurt ergens iets kon worden gedronken, waarop we wegwijs werden gemaakt richting centrum van Asquins. Na een welgemeende groet, daalden we verder af naar de lager gelegen weg, de D123, de Route de Brosses. Hier zouden we volgens onze wandelgids rechtsaf dienen te gaan, tot aan een verder gelegen veldweg links. Dit ter hoogte van een rood kruis en een picknickbank. Voor ons bemerkten we reeds de kerk van Asquins. Gezien we echter nood hadden aan een drankje, zouden we hier het geplande parcours verlaten en de D123 volgen naar links, richting centrum van Asquins.

Alvorens echter deze weg te volgen, wandelden we toch even naar rechts tot aan het bewuste kruis, om aldaar omstreeks 17:30 uur nog even de inwendige mens te sterken. Wat brood en kaas zouden wellicht helpen om later de beklimming aan te vatten richting basiliek. Na een nogal laat vieruurtje, begonnen we aan de laatste kilometers richting einde van deze week stappen. We keerden een eindje op onze stappen terug langsheen de D123, richting centrum van Asquins. Het ging in eerste instantie via de Route de Brosses, we passeerden het grensbord van Asquins en vervolgens een bord dat aangaf, dat we ons bevonden in een ‘Commune du Parc Naturel Régional du Morvan’. Tenslotte bereikten we dan even later de eerste woningen van Asquins. We draaiden rechtsaf via de Place Saint-Luc Martin naar de verder gelegen Rue Saint Martin die we naar links volgden. Zo bereikten we vervolgens de drukke Route Nationale, de D951. Rechts om de hoek bemerkten we een café-bar, Les Hirondelles, alwaar we in open lucht konden plaats nemen op een terrasje. Onze klok wees 17:45 uur aan, we hadden bijgevolg nog ruimschoots de tijd om Vézelay te halen, vermits aldaar opvang was voorzien tot 19:00 uur en we bovendien voorheen reeds hadden gereserveerd. We lieten ons luttele ogenblikken later de 33cl cola heerlijk smaken. Vermits we van de route waren afgeweken, stond dan ook een bezoek aan de plaatselijk kerk niet langer op het programma.

Na deze wel verdiende pauze, waren we klaar om de laatste felle beklimming te ondergaan en Vézelay te ontdekken. We verlieten dan ook de D951, de Route Nationale, om de eerste straat rechts, de Grande Rue in te gaan. Meteen een splitsing en aldaar de Grande Rue verder gevolgd naar links en we wisten hoe laat het was. Het wandeltempo ging vrijwel onmiddellijk naar beneden, aangezien we begonnen aan de lange beklimming van deze straat. Tussen de huizen door, ondervonden we vrij snel hoe steil deze weg verliep. Toen we nagnoeg het einde van de Grande Rue hadden bereikt, troffen we in het midden van de weg een bronzen Sint-Jacobsschelp aan. Maatje poseerde dan ook gewillig even voor de camera. We waren echter nog lang niet aan het einde van onze lijdensweg. Op het einde van de Grand Rue splitste de weg zich ter hoogte van een pleintje. We hielden aldaar links aan en betraden de Rue de Vézelay, toepasselijker kon echt niet. Ondertussen zagen we de basiliek steeds naderbij komen, hoog boven onze hoofden heen. Een blik achterom liet de kerk van Asquins zien in het lager gelegen dal. Nog steeds verder klimmend, maakten de huizen plaats voor velden en akkers en hield even later de verharding op. We konden nu duidelijk voor ons de beboste heuvel zien, met bovenop de basiliek. De Rue de Vézelay werd steeds smaller, tot even later de verharding was verdwenen en de weg splitste in twee veldwegen. We namen hier het wegje rechts, een grasweg en wandelden tussen de lage heesters door. Nog steeds wonnen we aan hoogte. Na nog een kleine boszone kwamen we terecht op Les Champs de la Cordelle. Vóór ons uit stond een enorm kruis opgesteld, bovenop enkele rotsblokken.

Dit kruis markeerde de plaats alwaar Bernard van Clairvaux de tweede kruistocht had gepredikt. Voorbij het kruis troffen we een smal en steil pad aan, dat ons tenslotte liet aankomen ter hoogte van de basiliek van Vézelay. We waren de klok van 19:00 uur ondertussen nabij. We begaven ons dan ook in eerste instantie naar onze slaapplaats voor de komende nacht, met name het Centre Ste Madeleine. We werden er verwelkomd door Jacques en Marie, welke ons een slaapplaats toewezen. Korte tijd nadien, nadat we ons even hadden opgefrist konden we om 19:45 uur genieten van een avondmaal in het bijzijn van een aantal andere pelgrims. We verkregen er meloen met brood, gevolgd door worst, rijst en courgettes, om te eindigen met een dessert naar keuze: yochurt of cake. Uiteraard konden we tijdens de maaltijd genieten van een glaasje rosé. Na de nacht te hebben doorgebracht, konden we de dag nadien, woensdag 12 juli 2017, de mis bijwonen in het Centre Ste Madeleine. We kregen er na afloop de zegen van de pastoor. Na de mis genoten we om 08:30 uur van het ontbijt, samen met enkele inwoners van Vézelay, alsook de andere pelgrims welke vrij vlug Vézelay zouden verlaten op weg naar Santiago de Compostela of Assisi. Tijdens de rest van de voormiddag maakten we onze bagage klaar voor de terugreis en brachten een bezoekje aan de Mairie van Vézelay. Nadien maakten we nog een kleine wandeling doorheen Vézelay zelf en bezochten we vanzelfsprekend de basiliek.

Na nog enkele consumpties en de aanschaf van enkele souvenirs, werd het stilaan tijd om te denken aan de terugreis richting thuishaven. Omstreeks 14:55 uur namen we dan ook telefonisch contact op met Taxis du Crescent, welke ons zou toelaten het station van Semizelles te bereiken. We verlieten het Centre St Madeleine, na afscheid te hebben genomen van Jacques en Marie en daalden af naar het lager gelegen kruispunt. We konden er onze wandelkar demonteren en wachten tot de aankomst van de taxi. Na een hele tijd wachten, konden we om 16:05 uur de weg afleggen naar het station van Semizelles. Daar aangekomen werd het opnieuw wachten, vermits we pas een trein konden nemen om 20:28 uur met bestemming het station van Auxerre. Dat de terugreis niet zo vlot zou verlopen, dat hadden we reeds begrepen. Na enkele uren te hebben doorgebracht op het perron van het kleine station van Semizelles, konden we na een korte treinreis het station van Auxerre betreden. Vermits we pas de volgende ochtend omstreeks 04:40 uur de bus zouden kunnen nemen richting België, hadden we gepland om te overnachten in het station van Auxerre. We hadden echter buiten de waard gerekend, vermits het station werd gesloten tijdens de nacht. Er zat niets anders op dan de nacht door te brengen in een bushokje aan de voorzijde van het station, in afwachting van het aanbreken van de volgende dag.

Gelukkig verkregen we tijdens de nacht het gezelschap van een dame, welke blijkbaar de trein naar Troyes had gemist. Zo brachten we de nacht door, zij het dat het lange uren waren, alvorens we ’s ochtends vroeg gebruik konden maken van de diensten van Flixbus. Enigszins vermoeid na een slapeloze nacht, konden we dan op donderdag 13 juli omstreeks 04:40 uur de bus op in Auxerre met bestemming Paris (Quai de Bercy). Iets vóór zeven uur kwamen we op de vermelde bestemming aan, om er vervolgens te wachten op een bus met bestemming Brussel Noord. Het geplande vertrek was pas omstreeks 09:30 uur, dus andermaal een hele tijd wachten in een drukke stelplaats, waar heel wat reizigers wisselden van bus. De tweede busreis via Flixbus eindigde tenslotte ter hoogte van het station Brussel Noord, omstreeks 13:30 uur. Onderweg hadden we wel even een halte gehouden op een snelwegparking, zodat we konden overgaan tot de aankoop van een cola en chocoladebroodje. Toen we in Brussel Noord waren aangekomen, konden we opnieuw onze wandelkar monteren en even later de treinreis aanvangen naar Mechelen. In het station konden we tot slot, alvorens huiswaarts te wandelen, nog even terecht in de Panos voor een kopje koffie en een tweetal broodjes.

Zo eindigde geruime tijd later deze wandelvakantie tussen Troyes en Vézelay en kon het thuiswerk beginnen, met het reinigen van het gebruikte materiaal, het wassen van de kledij en natuurlijk een behoorlijke douche. Deze laatste etappe op weg naar Vézelay was goed voor 33858 stappen en 25,393 afgelegde kilometers.”

422: Accolay, Maandag 10 juli 2017, 12,225 km. (8600,259 km.)

“Na een nacht te hebben doorgebracht in de refter van de plaatselijke school in Accolay, waren we klaar voor de voorlaatste etappe op weg naar Vézelay. Ook deze eerste dag van de nieuwe week begon vrij vroeg, vermits we vooreerst dienden te zorgen voor wat mondvoorraad. Om de hoek, in de rue de la Mairie, bevond zich een Boulangerie – Epicerie en aldaar konden we omstreeks even vóór acht uur reeds terecht, voor de aankoop van kaas, salami, twee chocoladebroodjes, een brood en twee cola. Op die manier zouden we wellicht zonder problemen onze volgende halte bereiken. De etappe voorzien voor vandaag was eerder beperkt in lengte, omwille van de moeilijkheid bij het zoeken naar een geschikte slaapplaats. Na het gebruikelijk ontbijt, het ochtendtoilet en het inpakken van de bagage, konden we omstreeks 09:00 uur op weg. We werden er dan ook uitgeleide gedaan door mevrouw Tilmant, die de sleutels van het gebouw kwam ophalen. We dienden voorlopig vrede te nemen met een bewolkte hemel, doch vooralsnog hielden we het droog. We verlieten even later het schoolplein en gingen linksaf in de Rue Traversière, om op de hoek de rechts gelegen Rue de la Mairie te volgen. Op het einde van de straat bereikten we de D39, de Rue du Pont, welke we naar rechts opgingen in de richting van de kerk van Accolay.

Net voorbij de kerk en juist vóór de brug over het Canal d’Accolay, ging onze tocht verder via de rechts gelegen Rue du Canal. Vooreerst enigszins evenwijdig met het kanaal, draaide de weg even verder naar rechts, weg van de waterloop, en verlieten we tussen de huizen langzaam maar zeker Accolay. Op het einde van de Rue du Canal ging het links verder in de Rue de Reigny, alwaar we werden voorzien van een eerste regenbui, net toen we de spoorweg dienden te dwarsen. Gelukkig konden we hier even schuilen, vermits we rechts van ons op enkele meters waren verwijderd van een schuilhuisje op het perron van Accolay. Toen even later de bui was overgewaaid, konden we onze weg vervolgen op de Rue de Reigny. Toen we de laatste twee huizen van Accolay voorbij waren gegaan, hield even later de verharding van de weg op en maakte plaats voor een veldweg. We kregen zicht op de omliggende heuvels. De Rue de Reigny veranderde dan ook in de Chemin de Reigny. Tussen de omliggende graangewassen wonnen we geleidelijk aan hoogte. Ter hoogte van een kruispunt van veldwegen even later, bevond zich rechts in de berm een metershoog stenen kruis, alweer voorzien van enkele steentjes, er gelegd door vorige pelgrims. We hebben dan letterlijk eveneens een steentje bijgedragen. We bevonden ons ondertussen op een lokale wandelroute, met name N° 5 van de Sentiers de Trois Vallées. Tevens volgden we nog steeds de GR13 en GR654. Aan markeringen onderweg voorlopig geen gebrek.

Vervolgens draaide de Chemin de Reigny een beetje naar rechts en kwamen we terecht in het bos. Een breed wandelpad leek ideaal om te bewandelen en mede dankzij het gebladerte van de bomen, konden we af en toe ontkomen aan wat regen. Via een doorkijkje links kregen we zicht op de Abbaye de Reigny en af en toe kregen we tevens een glimp te zien van de lager stromende Cure. We zouden deze waterloop dan ook geruime tijd volgen, soms van nabij, even later wat verder verwijderd, maar vooral de meanders volgend. Dat het pad welke we volgden doorheen het bos, niet vlak verliep, had alles te maken met de nabijheid van de Cure. De valleien zouden elkaar opvolgen tijdens de rest van de dagtocht. Na een hele tijd doorheen het bos te zijn gegaan, bereikten we uiteindelijk de rand van het bos en verliep onze wandeling verder via een grasweg die uiteindelijk overging in een onverharde weg, de Chemin de la Vernault. Zo bereikten we tenslotte de Route de Séry, welke we naar links opgingen, richting brug over La Cure. Even verder bereikten we de bewuste brug ter hoogte van de D227 en de Grande Rue van Bessy-sur-Cure. We wandelden even naar links tot op de brug zelf, teneinde enkele foto’s te nemen van La Cure vanop de brug. We stapten nadien verder via de D227, de Grande Rue, richting centrum van Bessy-sur-Cure.

Net voorbij de brug over La Cure, troffen we een klein wandelpoortje aan dat leidde naar de eigenlijk waterloop en die we straks zouden passeren. We troffen er tevens een wandelpaal aan, met betrekking tot de gevolgde GR13 en de duurtijd naar onder andere Accolay en Cravant. We gingen echter de andere richting uit. Tussen de woningen door, veelal oude vakwerkhuizen voorzien van heel wat bloemen, volgden we de Grande Rue tot aan de verder gelegen Place de la Mairie. We troffen er een zitbank aan en tevens een gedenkplaat ter ere van de schilder Maximilien Luce, welke ooit in het dorp zou hebben verbleven. Een oude watermolen ernaast kleurde min of meer dit plekje, alsook een zeer oud stenen kruis. We stapten even verder tot aan de Mairie zelf, weliswaar gesloten, om dan op het einde van het plein een park te bereiken dat grensde aan de Cure. Het was inmiddels 11:30 uur geworden, de hoogste tijd om te genieten van een middagmaal. Een maaltijd bestaande uit een blikje cola, wat vers brood, een sneetje kaas en wat confituur. Ondertussen konden we genieten van het mooie uitzicht over de Cure en het traag stromende water. Ook enkele lokale bewoners hadden de weg gevonden naar één van de vele picknicktafels en –banken, welke het parkje rijk is. Na een verdiende rustpauze, wat langer dan op andere dagen, vermits we nog slechts iets meer dan 3 km dienden te gaan, gingen we opnieuw op weg.

We keerden een eindje op onze stappen terug in de Grande Rue, tot aan de brug over de Cure. Net vóór de brug daalden we rechts naar beneden, passeerden een wandelpoortje en bereikten een wandelpad langsheen de Cure zelf. We konden enkel en alleen maar het smalle paadje volgen naar rechts, dat achter de huizen doorging en uiteindelijk even verder eindigde ter hoogte van het parkje, alwaar we hadden gepauzeerd. Zo hadden we toch tenminste de eigenlijke ‘Via Campanienis’ gevolgd. Zo bereikten we opnieuw de Place de la Mairie. Na nog een laatste blik op de omgeving, wandelden we opnieuw richting Grande Rue en gingen ditmaal naar links verder. Na een tijdje de Grande Rue te hebben gevolgd, bereikten we later de rechts gesitueerde Place de l’Église. Helaas stonden we ook hier alweer voor een gesloten kerkdeur en dienden we vrede te nemen met een foto van de buitenkant van het gebouw. We wandelden links de kerk voorbij en konden beginnen aan een steile klim. Naast de kerk bevond zich de begraafplaats en aldaar gingen we even op zoek naar eventuele voorouders van maatje. Jammer genoeg zonder resultaat. We gingen dan maar verder voorbij het kerkhof langsheen een steil asfaltwegje, de Chemin du Haut. Onderweg troffen we een kleine wandelpaal aan, welke ons liet kennen dat Arcy-sur-Cure kon worden bereikt na 45’, via de GR13.

De Chemin de Haut liet even het asfalt terzijde en even wandelden we verder over een grindpad. De weg eindigde ter hoogte van de Rue de la Fecauderie. Ter hoogte van een aldaar gesitueerde woning, bevond zich een wandelpaaltje, voorzien van de vermelding GR654, de blauw-gele Compostelaschelp, alsmede het aantal kilometers richting Santiago de Compostela. Een straatnaambord ‘Chemin de Vermenton à Vézelay’ vervolledigde het plaatje. Enigszins verbaasd lazen we het aantal nog af te leggen kilometers: 2024 km. We waren dus nog lang niet op onze bestemming, zoveel is duidelijk. Ter hoogte van deze woning dienden we rechts verder te wandelen, om enkele tientallen meters verderop een grasweg aan te treffen, welke ons vrijwel onmiddellijk het bos liet ingaan. Ondertussen bemerkten we dat de lucht steeds dreigender leek en dat een onweer wellicht niet meer zo veraf leek te zijn. Een smal bospaadje, liet ons steeds dieper het bos ingaan. Af en toe vielen enkele zonnestralen op het pad, dat kronkelde. Een tijdje later draaiden we naar links om uiteindelijk het bos te verlaten en opnieuw de D227, de Grande Rue te bereiken. De markeringen volgend, begaven we ons naar rechts op de weg, richting centrum van Arcy-sur-Cure. De hemel werd steeds donkerder en af en toe voelden we een verloren regendruppel.

We wandelden langsheen de rand van het rechts gelegen bos. Links bevond zich nog altijd de Cure en die zouden we voorlopig nog lang in de nabijheid voelen. Met de eerste woningen in zicht, passeerden we het grensbord van Arcy-sur-Cure. We gingen voorbij het kerkhof en bereikten even verderop, na alweer een beklimming, de Rue de l’Église, de kerk van Arcy-sur-Cure. We onthielden ons van nog even te pauzeren, gelet op het naderende onweer en begaven ons zo vlug als mogelijk richting slaapplaats voor de komende nacht, een camping in de nabijheid. Voorbij de kerk begonnen we nu aan de afdaling van de Rue de l’Église en wandelden dan de links gelegen Rue du Pont in. We betraden de brug over de Cure, om net voorbij de brug, een wandelpaadje te volgen naar links, dat ons uiteindelijk leidde naar de ingang van de ‘Camping de l’Isle St Jean’. Met een beetje steun van de zon, bereikten we de camping omstreeks 14:30 uur. We waren opgelucht eens vroeger dan op andere dagen, de dagtocht te kunnen afsluiten. We werden dan ook onthaald door de uitbaters van de camping, Stéphane en Michel, maar meer nog door een groep Zeeuwen, welke reeds jaren de camping bezoeken. Alvorens over te gaan tot het installeren van onze slaapplaats, namen we even plaats op het terrasje en genoten in de eerste plaats van een verdiende koele cola. Er werd wat gepraat met de Nederlanders en even later ook met een halve Belg, Frans.

We genoten nog even verder van de rust en lieten de vermoeidheid wat minderen, door nog eens te genieten van een consumptie. We informeerden tevens of we er konden genieten van een maaltijd later op de dag en werden wegwijs gemaakt op de camping zelf. Men had voor ons reeds een tent klaar, waarbij we de keuze hadden om die te plaatsen in de nabijheid van de oever van de Cure. Omstreeks 16:00 uur was de tent opgesteld, waren de luchtmatrassen opgeblazen en de slaapzakken klaar om een nachtje door te brengen in Arcy-sur-Cure. De afgelopen dagen hadden we weinig kans gehad om ons financieel te bevoorraden, bij gebrek aan banken in de streek, doch de oplossing was nabij. Eén van de uitbaters van de camping, diende nog boodschappen te doen in het nabije Vermenton en we konden met de wagen even meerijden tot aan de bank. Een uurtje later, begaven we ons samen vooreerst naar een drankencenter, alwaar drank diende te worden aangekocht voor de kantine van de camping. Wat verderop konden we aan een bankautomaat ons voorzien van het noodzakelijke teneinde later de camping en de maaltijd te betalen en nog voldoende reserve te hebben voor de komende twee dagen. Terug op de camping, konden we overgaan tot het nemen van een douche. Even later echter, kregen we een fel onweer te verwerken, met felle wind, donder en bliksem en een ware stortbui. Gelukkig was ons materiaal veilig opgeborgen in de tent en konden we schuilen onder een grote luifel op de camping.

Toen het onweer eenmaal voorbij was, konden we genieten van de kookkunst van de uitbaters. We werden voorzien van lekkere frietjes met gemarineerd kippevlees. Het smaakte naar behoren, vooral nadat we enkele dagen niet altijd een warme maaltijd hadden verkregen. Toen we bezig waren met de avondmaaltijd, werden we uitgenodigd door Frans, om later ter hoogte van zijn kampeerwagen, even te genieten van een glaasje wijn. We konden dan ook moeilijk deze uitnodiging negeren en sloten de avond dan ook af met een gezellige babbel en een lekker glaasje rode wijn. Zo waren we verzekerd van zoete dromen en wellicht een zorgeloze nachtrust. De etappe vandaag was dan ook enigszins korter dan tijdens de voorbije dagen. We sloten de tocht af na 16300 stappen, 12,225 km, 548,8 cal in een wandeltijd van 03.07.08 uur. We konden dan ook uitkijken naar een laatste wandeldag, na het nemen van enkele foto’s van de uitbaters van de camping en het verkrijgen van een brood van Frans. Blijkbaar viel het soort brood dat hij had aangekocht niet meteen in de smaak. Wij hebben er in elk geval de volgende dagen tenvolle van genoten.”

421: Saint-Cyr-les-Colons, Zondag 09 juli 2017, 16,177 km. (8588,034 km.)

“Na een nachtelijk verblijf in de gîte van Saint-Cyr-les-Colons, waren we toe aan een volgende dagtocht op weg naar Vézelay. Vandaag zou de tocht iets minder lang zijn, omwille van het gebrek aan plaatsen om te overnachten. Onze geplande etappe op zondag zou eindigen in Accolay, alwaar we opnieuw een tent hadden besproken en een plaats gereserveerd op de gemeentelijke camping. Na de gebruikelijke taken ’s ochtends, gingen we omstreeks 08:00 uur van start. We hadden onze watervoorraad aangevuld uit de frigo, vermits aldaar een drietal flessen bronwater mochten worden gebruikt. De flessen zouden in ieder geval tijdens het verdere verloop van de dag van pas komen. Alvorens de gîte te verlaten, namen we nog enkele foto’s als aandenken. Vervolgens ging het in de Rue de la Porte de Coulon even rechtsaf, vermits we het kerkplein en de omgeving de vorige avond nog niet hadden bezocht. Een kort klimmetje dus als opwarming voor de dag. We bemerkten een mooi kunstwerk bezijden de weg en even later konden we de plaatselijke kerk van nabij bekijken. Ondanks een gesloten hekwerk, konden we toch een glimp opvangen binnenin. We keerden dan op onze stappen terug en daalden opnieuw de Rue de la Porte de Coulon af. Op het einde van de straat bemerkten we links op de hoek de gesloten Mairie. Er tegenover bevond zich een gedenkteken voor de gesneuvelden tijdens de beide wereldoorlogen. In tegenstelling tot de vorige dagen, was de zon voorlopig even verscholen achter de wolken. De lucht zag er enigszins dreigend uit.

We staken het kruispunt met de Rue de la Fontaine over en begaven ons aan de overzijde in de Rue des Cannes. We namen vervolgens de eerste straat rechts, de Rue de Saint-Bris. We lieten Saint-Cyr-les-Colons achter ons en begonnen langzaam maar zeker opnieuw aan hoogte te winnen. Op het einde maakte de weg een bocht naar links en mondde uit op de D956. We dwarsten de weg, wandelden even over korte afstand naar rechts, teneinde onder de A6, de Autoroute du Soleil, door te gaan. Net voorbij deze tunnel, verlieten we de D956 en sloegen een links gelegen veldweg in, evenwijdig aan de autosnelweg. Zowat 100 verder, draaide de weg naar rechts en kwamen we opnieuw tussen de graangewassen terecht. Enkele zonnestralen waren zichtbaar doorheen een donkere wolkenmassa. Voor ons uit zagen we een lange dalende grindweg. Na een tijdje de dalende weg te hebben gevolgd, passeerden we langs een links gelegen bos, alwaar we een viertal hoogzitters konden aantreffen. We daalden nog wet verder af, om vervolgens een beklimming aan te vatten die ons het bos liet ingaan. Eenmaal op het einde van de grindweg, bereikten we een T-kruispunt in het bos. Hier dienden we linksaf te gaan en zo bevonden we ons opnieuw op de GRP Restif de la Bretonne. Het was inmiddels al 09:15 uur geworden, toen we ons bevonden op een mooie brede bosweg, bezaaid met denneappels. Gedurende zowat 1 km zouden we enkel de geel-rode aanwijzingen dienen te volgen. Aan het einde van deze kronkelende bosweg, bereikten we opnieuw open veld en kregen er een plantage van zonnebloemen te zien. Slechts hier en daar was reeds een bloem in bloei, de rest van het veld had nog nagenoeg overwegend de kleur van het gras.

We bevonden ons inmiddels zowat op het hoogste punt van alweer een helling en dienden even later de GRP te verlaten, om langsheen een gerooid bos een graspad naar rechts te volgen. Er ontstond enige verwarring of dit wel de juiste weg was, vermits er enkele aanwijzingen niet zichtbaar waren. We namen dan maar even de kaart erbij, teneinde ons te vergewissen over de juistheid van de te volgen route. Bleek toch dat we dit amper onderhouden graspaadje dienden te volgen, alwaar het gras zowat kniehoog was opgeschoten. Tot overmaat van ramp voelden we enkele stevige regendruppels vallen en bemerkten we in de verte enkele bliksems op. Gelukkig was het gedruppel van korte duur en konden we droog verder stappen. We noteerden dan ook op ons routeblad omstreeks 09:40 uur: Regen! Paar druppels. Dreigend onweer, bliksem. Ter informatie, de GRP werd vernoemd naar Restif de la Bretonne, een schrijver die in Yonne is geboren en vervolgens een tijdje verbleef in onder andere Courgis, Auxerre en Parijs. Het slecht onderhouden pad was slechts over korte afstand te volgen, vermits we vrij spoedig opnieuw een goed begaanbaar grindpad verkregen. Vóór ons uit openbaarde zich een lange kronkelende veldweg, die even verder, op een hoger gelegen punt, tussen twee gedeelten bos doorging. We hadden dus zicht op de komende te bewandelen kilometers. We negeerden nagenoeg alle zijwegen links en rechts, wandelden af en toe langs de rand van een klein bosje, om uiteindelijk doorheen een groter bosgebied te gaan. Toen we tenslotte het bos verlieten, kregen we in het dal voor ons de kerk van Cravant in zicht. Nog altijd afdalend bereikten we de Côte d’Arbault, een grindweg welke naar links verder daalde, in de richting van de ‘Ferme Baraque’. We bereikten de boerderij dan ook omstreeks 11:15 uur en waren toe aan een drankpauze.

Net vóór de boerderij troffen we dan ook een betonnen duiker aan, een ideale zitbank voor een tijdje. Na een rustpauze en niet meer zo ver verwijderd van Cravant, gingen we opnieuw op pad. We wandelden voorbij de boerderij en bereikten aldus de D139. We gingen dan ook via de D139, de Route de Tonnerre, rechtsaf richting centrum van Cravant. De weg draaide langzaam naar links en inmiddels bevonden we ons tussen de eerste woningen. We passeerden het grensbord van Cravant, behorend tot de ‘Commune de Deux-Rivières’. Wat verderop bevond zich rechts, op een helling, de begraafplaats van Cravant. Op het einde van de Route de Tonnerre, bereikten we de Rue d’Arbault, ter hoogte van de gelijknamige Porte d’Arbault. Twee statige torens die herinneren aan de functie van lang geleden. We konden nu stilaan het centrum van Cravant naderen en dat begon alvast met de beklimming van de Rue d’Arbault, tot we de Mairie van het plaatsje bereikten. Op het pleintje ter hoogte van de Mairie ging het dan linksaf naar beneden via de Rue d’Orléans. Tussen tal van oude vakwerkhuizen door, kwamen we beneden terecht op een pleintje, voorzien van een fonteintje en een overdekte rustplaats, voorzien van zitbanken. Onze klok gaf 11:55 uur aan, tijd voor een uitgebreid middagmaal en daarbij horend een langere rustpauze.

Enkele tientallen meters verderop in de Rue d’Orléans, bemerkten we een nog geopende winkel, Tabac – Alimentation. We konden er dan ook nog vlug terecht voor de aanschaf van wat drank. Immers, zondag zijnde, gingen de winkels onherroepelijk dicht na de middag. We waren dus net op tijd. Nadien konden we rustig genieten van een maaltijd en ondertussen genieten van de beweging op straat. Eenmaal het middagmaal achter de rug en na nog wat te hebben genoten van een koel blikje cola, konden we terug op weg. Na nog een laatste blik op het mooie vakwerkhuis op de hoek, gedateerd omstreeks 1328 en waar volgens de legende Jeanne d’Arc nog zou hebben overnacht, volgden we verder de Rue d’Orléans. Een prachtige ‘Renaissance’ toren uit de 16^de eeuw konden we links zien, terwijl we rechts het voormalige Hospice uit de 17^de eeuw bemerkten. Vandaag echter onderdak voor de plaatselijke school. Ter hoogte van dit vroegere ziekenhuis, sloegen we linksaf in de Rue de l’Église en bereikten op die manier de Église Saint Pierre Saint Paul. Helaas stonden we voor een gesloten kerkdeur en meer dan twee uur wachten tot openingstijd, paste niet meteen in ons wandelschema. We hadden er wel een leuk praatje met een dame uit Australië, op vakantie in Frankrijk en met enkele vrienden bezig met de afvaart van de Loire. Haar eerste vraag was al onmiddellijk ‘Are you walking the Camino?’ Het is ondertussen duidelijk, dat onze Betty Wheels de aandacht krijgt onderweg.

We wandelden even om de kerk heen en bekeken het monument ernaast, ter ere van de gesneuvelden voor het vaderland tijdens de beide wereldoorlogen. Nadien keerden we een eindje op onze stappen terug, om links naast de kerk een steegje in te gaan, nog altijd de Rue de l’Église. Zo kwamen we terecht in een klein aangelegd parkje en via een smal paadje, vervolgens op de verder gelegen Promenade Saint-Jean. Een mooi grindpad langsheen een beekje en evenwijdig met de openbare weg, de Rue du Donjon, leidde ons naar links in de richting van het gelijknamige gebouw. Bezijden de Promenade bevindt zich een gedenksteen welke herinnert aan de ‘Bataille de Cravant’. Inmiddels hadden we sedert onze passage langsheen de kerk niet alleen oog voor de blauw-gele markeringen van de ‘Via Campaniensis’, maar we volgden nu tevens de rood-witte aanduidingen van de GR13 en de GR654, wat zowat het geval zou zijn tot in Vézelay. Het werd wel erg moeilijk vanaf nu om nog te verdwalen. De Promenade Saint-Jean gaf toegang tot de Rue du Donjon en hier stapten we voorbij de Donjon en bijhorende wasplaats. Ter hoogte van het nabijgelegen kruispunt staken we over en wandelden verder via de Rue de Monteloup. Een tweetal bochten later, verlieten we de openbare weg en betraden een links gelegen veldweg, de Chemin de Moque Baril en meteen kon het klimmen beginnen. Zoals even later zou blijken, was dit nog maar een kleine aanloop.

Wat eerst nog leek op een bredere veldweg, veranderde vrij snel in een smal, steil pad. Amper breed genoeg om niet te blijven haken aan de doornige beplanting bezijden het pad. Af en toe kregen we vrij steile stukken te verwerken en meermaals dienden we even halt te houden, teneinde op adem te komen. Eenmaal het steilste gedeelte voorbij, verlieten we de begroeing en wandelden langsheen de bosrand. Stilaan ging het opnieuw naar beneden en daar konden we voorlopig even vrede mee nemen. Een boom, getooid met wit-rode, blauw-gele markeringen en daar bovenop nog een beschilderde Sint-Jacobsschelp, het levert vaak mooie plaatjes op die de herinneringen levend houden. Het smalle bospad, hadden we een tijdje terug opnieuw gewisseld voor een brede grindweg en stilaan daalden we, langsheen af en toe de rand van een boszone af, naar de lager gelegen openbare weg. Alvorens zover te zijn gekomen, bereikten we nog een kruising van veldwegen, alwaar zich een kruisteken bevond op een sokkel. Heel wat pelgrims hadden aldaar reeds een steentje gelegd, zodat de sokkel reeds was voorzien van een heuse steenhoop. We hebben dan ook letterlijk ons steentje bijgedragen. We kregen inmiddels zicht op de lager gelegen weg en het dorp Accolay, onze eindbestemming voor de dag. Een blik omhoog had ons de afgelopen uren als min of meer duidelijk gemaakt, dat de zonnige dagen stilaan ten einde waren. De lucht werd dreigender en vooral donkerder.

We hadden de voorbije kilometers een stukje bewandeld van de ‘Sentiers des Trois Vallées n° 3’, waarbij we konden bemerken dat Cravant zich bevond op een wandelafstand van 40 mn. Of deze aanduiding geldt voor wandelaars… daar hadden we zo onze bedenkingen bij. Het laatste rechte stuk grindweg, liet ons tenslotte aankomen ter hoogte van de Route Nationale, de D606, Bertreau. We waren zowat de klok van 14:10 uur voorbij. Via deze vrij drukke en gevaarlijke weg, gingen we een eindje naar links, tot we aan de overzijde de D39A konden opgaan. Via de D39A daalden we verder geleidelijk af naar Accolay, om vervolgens het grensbord van de ‘Commune’ te passeren. We arriveerden ter hoogte van een bushokje, alwaar de D39A en de D39 elkaar de hand reiken. We vonden het tijd om nog een hapje te eten en vooral een kopje koffie te bereiden en daartoe leende dit bushokje zich uitstekend. Omstreeks 14:25 uur, genoten we dan ook van een broodje kaas en een heerlijk warm kopje koffie. Ondertussen vielen de eerste regendruppels en dat was alweer slechts de voorbode van. Toepasselijk of niet, het bushok, blijkbaar ten dienste van de schoolgaande jeugd, droeg de benaming ‘Halte La Vie Active’. Terwijl we genoten van deze korte wandelpauze, hadden we zicht op een mooi kunstwerk in keramiek dat zich aldaar bevindt.

Een reusachtige vaas, voorzien van gekleurd glas, herinnert aan de beroemde pottenbakkers van Accolay. Een succesverhaal dat begon omstreeks 1945 met de komst van vier jonge pottenbakkers, uitgroeide tot wereldbekendheid en uiteindelijk, vanwege de opkomst van de autonsnelwegen, de veranderende mode en de steeds duurder worden kosten van produktie, een einde kende in 1989. Nadat het had opgehouden met regenen, begonnen we aan de laatste honderden meters, wat betreft deze dagtocht. We stapten verder in de richting van het centrum, via de D39, om vooreerst ‘La Cure’ over te steken. Deze waterloop zouden we de komende dagen volgen doorheen bossen en valleien. Dezelfde brug liet ons toe om het ernaast gelegen ‘Canal d’Accolay’ over te steken. Voorbij de beide waterlopen, wandelden we doorheen de Rue de Pont tot aan de kerk. Een zitbankje en een oude waterput sierden het pleintje naast de kerk. De Rue du Pont draaide voorbij de kerk naar rechts en dat was meteen de te volgen richting naar onze slaapplaats, de gemeentelijke camping van Accolay, alwaar we een plaats en tent hadden gereserveerd. Een bord bezijden de weg, ‘Camping’ gaf alvast de juiste richting aan. Nog steeds de D39 volgend, inmiddels Route de Bazarnes genaamd, bereikten we tenslotte de rechts gelegen ‘Le Moulin Jaccot’, alwaar zich de camping zou bevinden. Op de hoek van de straat alweer een mooi kunstwerk in keramiek, een beschilderde vaas ter herinnering aan het pottenbakkersverleden van Accolay.

Een paar honderd meter verderop bereikten we exact om 15:00 uur, de camping van Accolay. Veel belovend, bevond zich op één van de toegangspilaren een tegel met de vermelding ‘Camino de Santiago’. Toen we de camping betraden, was de receptie gesloten, doch onder het afdak bevond zich een groepje Fransen. Toen we hen meldden dat we een plaatsje hadden gereserveerd, wezen ze al lachend op een tentje dat zich op de voorgrond bevond. Niet weinig verbaasd bemerkten we dat het handelde over een eenpersoonstentje van Quechua. Tja, daar stonden we dan op deze zondagnamiddag. Gelukkig kenden deze mensen wel iemand van het personeel ter zake en begon men te bellen. Even later arriveerde een dame, die nogal snel de situatie kon inschatten en besloot met ‘dit kan echt niet’. Ze probeerde dan de burgemeester te contacteren, doch die gaf blijkbaar niet thuis. De dame in kwestie besloot dan maar op eigen initiatief, ons onder te brengen in de refter van het plaatselijke schooltje. We kregen dan de te volgen weg daarheen en mevrouw zou ondertussen de sleutels ophalen en ons aldaar opwachten. Zo gezegd zo gedaan. We keerden dus terug langsheen de Route de Bazarnes, om aldaar de derde straat rechts te nemen. Zoals later bleek, de Rue de la Mairie en vervolgens de eerste straat links, de Rue Traversière.

Inmiddels was ook de mevrouw in kwestie ter plaatse. Ze opende voor ons de schoolpoort, gaf een kleine rondleiding doorheen het gebouw en wees de keuken, het toilet, de plaats om te slapen en overhandigde ons de sleutel van het gebouw en toegangshek. Ze verontschuldigde zich voor het ongemak en wellicht het misverstand bij de reservatie. Uiteindelijk vernamen we toen dat we te maken hadden met mevrouw Dominique Tilmant, 1ère adjointe de la Mairie. Ze had een bos sleutels die toegang gaf tot zowat alles in het dorp, de camping, de school en zelfs de Mairie. Dit gebouw bevond zch juist naast de school, dus vergezelden we haar tot in haar bureau en verkregen aldaar een volgende stempel in het Compostelaboekje. Na de nodige afspraken wat betreft de volgende ochtend, konden we ons installeren in de refter van het schooltje. Amper binnen in de school, kregen we omstreeks 17:30 uur een fel onweer te verwerken. Hevige winstoten, donder en bliksem, stortbuien van regen en hagel, we waren even aan het ergste ontsnapt. Jammer genoeg beschikten we niet over de mogelijkheid om een douche te nemen, doch in de keuken was er voldoende gelegenheid om op een andere manier een wasje te doen. We konden even later genieten van een later avondmaal en uitkijken naar de volgende dag.

We eindigen ons relaas met enkele cijfersgegevens: 21570 stappen, 16,177 km, 724,9 cal in een wandeltijd van 04.05.05 uur.”