466: Vertrijk, Zaterdag 11 juli 2020, 21,444 km. (9426,389 km.)

“Een wandeltocht uit de Dagstappergids Vlaams-Brabant 2, met start en aankomst te Vertrijk. Volgens de wandelgids bedraagt de totale afstand 28,3 km, doch kan worden opgedeeld in twee afzonderlijke luswandelingen van 18,8 km of 16,3 km. De voorziene startplaats is gesitueerd ter hoogte van het station van Vertrijk. Tijdens het verloop van de tocht worden gedeelten bewandeld van de GR128 en de GR512. We gingen van start op de parking van het station om 10:20 uur, gelegen naast de spoorlijn Brussel-Luik om zowat 300 m parallel met de spoorweg te gaan tot aan een tunnel. We draaiden rechtsaf en gingen via de tunnel onder de spoorweg door, hierbij de GR512 volgend, om via de Brugstraat naar het Kerkplein van Boutersem te stappen. Alvast een stevige klim om de dag aan te vangen. Voorbij de Sint-Hilariuskerk bereikten we het Kerkplein, alwaar we dienden vast te stellen dat alle horeca nog was gesloten. Vanaf het Kerkplein ging het over korte afstand rechts in de Dorpsstraat om dan linksaf te gaan in de Martelarenstraat. Zowat halverwege ging het naar rechts via een smalle voetweg welke uitmondde op de Leuvensesteenweg (N3). Aan de overzijde van deze gevaarlijke weg zetten we onze tocht verder via de Kerkomsesteenweg, al was het maar een 50-tal m. Daar ging het schuin links verder via een smal paadje tussen tuintjes, de Bosduifweg. Even verder kruisten we Binnenhof, gevolgd door de Nieuwstraat, om uiteindelijk voorbij de laatste huizen, de Bosduifweg te wisselen voor een veldweg.

We kruisten een andere veldweg, de Heidestraat, om later de volgende veldweg rechts in te draaien, de Nachtegaalstraat. We trokken doorheen een klein stukje bos om nadien terug tussen de uitgestrekte akkers te gaan, gevolgd door een korte doortocht van een tweede stukje bos. We kwamen opnieuw tussen de huizen terecht, om er aan de woning met nr. 7 een paadje links te nemen, dat steil de hoogte inging om boven terug in het bos aan te komen. Aan het einde van het bos maakte het pad een scherpe bocht naar rechts en mondde uit ter hoogte van het voetbalterrein van Racing Butsel, we bevonden ons daar in de Sterrebornestraat, welke ons links leidde tot aan de kapel van Sterreborne. Daar hielden we omstreeks 11:20 uur even een wandel- en eetpauze op een bankje aan de kapel. Na te hebben genoten van een broodje, gingen we voorbij de kapel rechtsaf in de Kapelstraat om dan de eerste straat links, de Smisveldstraat in te wandelen. Deze weg maakte wat verder een bocht naar links, doch we bleven de weg volgen tot aan een alleenstaande boom, voorzien van een rustbank. We troffen er het grensbord aan van Kerkom. Aan deze boom verlieten we de Smisveldstraat naar rechts en volgden tot aan de eerste bocht van de weg naar links. Daar stapten we echter rechtdoor een veldweg op tot aan een verder gelegen weide. Net voor de weide bogen we naar links, een smalle kasseiweg op welke opnieuw uitkwam op de voorheen gevolgde verharde weg.

Eenmaal op de verharde weg ging het rechtsaf richting centrum van Kerkom. We arriveerden op het kruispunt met de Malendriesstraat, om er linksaf te draaien en 100 m verder een café aan te treffen, café Sportlokaal. We hielden er even halt voor een kopje koffie omstreeks de klok van 12:05 uur. Aan het café ging het even later rechts de stijgende Boskouterstraat in, teneinde deze te volgen tot aan een bosje, zowat op het hoogste punt. We gingen er rechts de onverharde Malendriesstraat in en dadelijk links een veldweg op. We volgden er een gedeelte van het lokale Klein Zwitserland Wandelpad. Deze lijnrechte veldweg leidde naar een kleine veldkapel ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. Aan het kapelletje ging het rechtsaf in dalende lijn via de HH Geesthofstraat tot aan de Heilige Geesthoeve, een grote boerderij. Net voorbij de boerderij ging het linkaf een veldweg op welke nogmaals leidde door een klein stukje bos. We namen er afscheid van de GR512 en hielden de richting rechtdoor aan. Het bos achter de rug, draaiden we rechtsaf een veldweg op die we volgden tot aan het eerste huis, om dan links een smalle wegel te bewandelen tussen de velden. We bereikten de Kerkomsesteenweg en gingen aan de overzijde verder via de Binkomsestraat, vooreerst op asfalt, wat later kasseien en tenslotte onverhard. Een autowrak aan de gevel van een huis trok even de aandacht. Ongeveer op het einde van het onverharde gedeelte, gingen we tussen enkele oude zandgroeves door.

De smalle Binkomsestraat eindigde op de dwars gelegen Bijvoordestraat, welke we naar links volgden, tot in de tweede bocht. Daar stapten we rechts een grindweg op die toeliet de Velpe over te steken door middel van een smal betonnen brugje. We troffen er bezijden het pad een zitbank aan, waar we omstreeks 13:30 uur even een pauze namen om te denken aan de inwendige mens. Na deze rustige eetpauze gingen we opnieuw op pad. We volgden verder het grindpad tot aan de eerste huizen, om daar het grindpad rechts te kiezen, de Broekstraat. Tussen de velden door maakte de weg een haakse bocht naar rechts en vervolgens een haakse bocht naar links. Aan een eerste splitsing hielden we rechts aan in de Billighoutstraat en ter hoogte van de volgende splitsing links via de Vloetweg, een smal betonwegje. We wonnen aan hoogte en kwamen tenslotte aan de eerste huizen van Kumtich. We kruisten de Roosbeeksestraat en gingen aan de overzijde verder in de Tuswinkel om tenslotte opnieuw de drukke N3, de Leuvensebaan aan te treffen. Eenmaal de drukke weg over ging de tocht verder via de Keibergstraat, op zoek naar een drankje. Wat verderop konden we even pauzeren omstreeks 15:00 uur in café St. Barbara. Jammer genoeg dienden we nadien via dezelfde weg terug te keren naar de Leuvensebaan. We gingen er zowat 200 m naar links om dan de straat Medekersveld in te draaien. Tussen de villa’s door ging wat later de weg over in een grindweg, welke kronkelde tussen de velden op nadien over de spoorlijn Brussel-Luik te gaan.

Tussen de graangewassen door wandelden we ongeveer 2,5 km in dezelfde richting op Medekersveld, tot we uiteindelijk de brug bereikten over de autosnelweg E40. Hier hielden we nog even halt op een betonnen boordsteen van de brug om de laatste broodjes in de rugzak te nuttigen. Ondertussen waren we reeds de klok van 16:30 uur nabij. Vanaf hier ging de tocht normaal verder aan de overzijde van de E40, doch wij opteerden om enkel de noordelijke lus verder te volgen. Dus, na deze wandelpauze ging het niet over de E40, maar stapten we verder via Medekersveld, welke een bocht maakte naar rechts. We hielden later rechts aan en wonnen aan hoogte tot we op het hoogste punt, de linkerweg kozen. De weg ging over in een holle weg, om later uit te komen op een smalle betonweg, de Roosbeeksestraat. We gingen linksaf en volgden de weg doorheen een stukje bos tot aan de Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk van Vertrijk. Aan de achterzijde van de kerk daalden we in de Kerkhofstraat opnieuw af tot aan de Velpe, waar we de Sint-Luciakapel aantroffen. Zo kwamen we op het einde van de weg uit op het kruispunt met de Stationsstraat, die ons rechts leidde naar het station. Einde van deze wandeltocht. We sloten af na 28217 stappen, goed voor 21,444 km.”

465: Bokrijk, Zaterdag 15 mei 2021, 14,085 km. (9404,945 km.)

“Een wandeling met start en aankomst te Bokrijk. Na een reis vooraf via bus en trein, konden we, eenmaal aangekomen op het perron van Bokrijk, een korte aanlooproute bewandelen, richting Bokrijk Museum. Via de rechts gelegen N726, de Bokrijklaan bereikten we na luttele minuten het rondpunt Herkenrodeplein, ter hoogte van de ingang van het museum. We troffen er de nodige info aan betreffende uitgepijlde wandelingen in de omgeving, aan ‘t Poorthuis. We besloten er de wandeling te volgen van iets meer dan 12 km, aangeduid door middel van rode driehoekjes, onder de noemer: De Wijers, Bokrijk-Kiewit. Inmiddels was het 11:00 uur geworden, toen we van start gingen. We begaven ons naar rechts, hierbij dadelijk gegidst door de rode driehoekjes, alsmede de rood-witte markeringen van de GR564. Kort na de start, begaven we ons op een brede wandelweg naar links doorheen het aanpalende park, richting kasteel van Bokrijk. We konden er alvast genieten van heel wat kleurige bloemen en planten. Net vóór het kasteel begaven we ons op een ander wandelpad even naar rechts, gingen omheen het kasteel om tenslotte aan de andere kant terecht te komen aan Bistro Het Koetshuis. Amper op weg, genoten we toch een kwartier later van een kopje koffie op het buitenterras. Na deze eerste pauze, zetten we onze wandeling verder naar links, om vervolgens ter hoogte van een splitsing aan één van de kassa’s van het museum, schuin rechts te kiezen. Het pad mondde even later uit ter hoogte van een druk bewandelde en bereden dwarsweg, waar we links afdraaiden.

We passeerden een gedeelte van het rechts gelegen Arboretum, ideaal voor maatje om er enkele bloemen te fotograferen, terwijl we links evenwijdig gingen aan de Zusterkloorsterbeek. Op het einde van het Arboretum aangekomen, maakte het wandelpad, nu Bokrijklaan een bocht naar rechts, eveneens langsheen het Arboretum. Nogmaals het einde aangetroffen, stapten we haaks linksaf en volgden een breder wandel- en fietspad, langs enkele links gelegen vijvers, tot we het punt aantroffen, bekend als ‘Fietsen door het Water’. Normaal gezien ging onze wandelroute daar linksaf over het pad doorheen het water, doch omwille van de geldende Corona-maatregelen, geschiedde het verkeer in één richting. Volgens een coronagids ter plaatse, dienden we een stukje omheen het water te wandelen en konden we aan de overzijde opnieuw de juiste route verder volgen. We begaven ons aldus rechtsaf en stapten langs de oever van de vijver omheen het wateroppervlak. Toen we nagenoeg naar links verder draaiden, troffen we een restant aan van de voormalige hoeve Ceulemans. Thans gerestaureerd heet het gebouw ‘Zicht op de Wijers’. We konden via een trap hogerop in het gebouw en kregen een mooi zicht over ‘Fietsen door het Water’. We gingen verder omheen de vijver om uiteindelijk aan te komen aan de overzijde. Daar konden we de eendjes van nabij bekijken, welke rustig op het water dobberden. We troffen er een picknickbank aan in het zonnetje om even na 12:00 uur te genieten van een broodje.

Na te hebben genoten van het uitzicht over de waterplas volgden we verder een nieuw aangelegde asfaltweg voorbij de rechts gelegen Rietvijver, waar het gekwaak van kikkers meer dan behoorlijk hoorbaar was. Net voorbij deze vijver ging het over een smalle grasweg rechtsaf. We gingen doorheen een stukje bos, langs nog tal van kleinere vijvers, om even verder opnieuw aan te komen op de asfaltweg, welke leidde naar ‘Fietsen door het Water’. We bevonden er ons in de Nieuwe Heidestraat, welke we slechts over korte afstand naar links bewandelen, tot we rechtsaf konden op een andere smalle wandelweg die leidde naar de Kiewitstraat. Aan de overzijde van deze weg, stapten we verder door een mooie dreef om wat verder rechts een smal wandelwegje door het bos in te gaan. Zo kwamen we voorbij een gedenkteken ter ere van John E. Ault, welke vluchtte naar Kiewit en daar werd verborgen, na te zijn neergeschoten tijdens WOII. Even voorbij het gedenkteken bevond zich een vogelkijkhut aan de Schoenbroekvijver. We kregen dan ook een reeks knuppelpaden te verwerken, tijdens onze doortocht van het bos. Vervolgens kruisten we de Paalvennestraat, om aan de overzijde te vervolgen in de Kiewitstraat.

Zowat halverwege ging het linksaf, voorbij een wandelpoortje om een weide over te steken. Na een volgend wandelpoortje volgde nog een reeds knuppelpaden om tenslotte terug aan te komen in de Paalvennestraat. We betraden deze over korte afstand naar links, om dan aan de overzijde een smal wandelpad te betreden dat nagenoeg in rechte lijn verliep naar het Domein Kiewit. We konden er even de VKSJ Kapel van nabij bekijken, waarna we arriveerden ter hoogte van het Bezoekerscentrum Kiewit. Aan de achterzijde konden we omstreeks 13:45 uur even terecht in Taverne Koe-vert, voor een kopje koffie en een korte wandelpauze. Enkele regendruppels dreigden de pret te verstoren, doch nadien bleek vals alarm. Na te hebben genoten van het zwarte vocht, verliep onze tocht verder door de lokale kruidentuin, om het domein te verlaten en de Kiewitstraat te kruisen, ondertussen op het traject van de GR5. Aan de overzijde van de weg konden we opnieuw een boszone ingaan via een zacht lopend wandelpad, dat min of meer evenwijdig verliep met de rechts gelegen Grootboomweg. Een haakse richtingsverandering nar rechts liet toe de Grootboomweg te betreden, welke we links indraaiden naar de Nieuwe-Heidestraat. Daar ging het naar rechts, waarna we de spoorlijn Hasselt – Genk konden overgaan. Nog steeds de Nieuwe-Heidestraat volgend, zij het via een smal paadje door het aangrenzend bos, kwamen we op het kruispunt met de Borggravevijversstraat aan het complex Buso-Kids.

We gingen opnieuw linksaf, stapten voorbij het scholencomplex om even verder aan te komen aan het speelpleintje naast de Taverne De Kwaakvos. We troffen er tal van picknickbanken aan, ideaal om even te genieten van een broodje, gezeten in de zon. We waren ondertussen de klok van 14:30 uur voorbij. Na wat te hebben genoten van deze wandelpauze, ging het nog wat verder via de Borggravevijversstraat, die even later overging in de Kloosterbeekstraat. Ter hoogte van de laatste straat links, hield de verharding op te bestaan en ging het rechtdoor verder via een onverhard pad het bos in. Naarmate we verder gingen versmalde tenslotte de weg. We kruisten via een oversteekplaats nogmaals de spoorweg, om aan de overzijde verder een smal en kronkelend pad te bewandelen dat het verloop volgde van de Zusterkloosterbeek. Dit wegje mondde uit aan een enorme visvijver, waar we er rechts van een grasweg opgingen. Eenmaal de visvijver voorbij, troffen we een smal geasfalteerd pad aan dat verliep naast de talrijke parkings van het Domein Bokrijk. Zo ging het in rechte lijn terug naar de startplaats van de wandeling. Gelet op het uur van de volgende trein, met name 16:09 uur, begaven we ons richting station, om er aan te komen omstreeks 15:50 uur, net toen we werden overvallen door een enorme plensbui. Gelukkig konden we er schuilen onder het dak van een fietsenstalling.

Even later verkregen we opnieuw de zon en konden we nog even terug kijken op een geslaagde wandeltocht, na 18296 stappen, goed voor 14,085 km. Jammer genoeg verkregen we even later via de luidsprekers op het perron, de volgende vermelding: ‘De trein van 16:09 uur met bestemming Kiewit, Hasselt, Alken, Sint-Truiden, Landen, Tienen, Leuven, Brussel Noord, Brussel-Centraal, Brussel-Zuid, Gent Sint Pieters, Aalter, Brugge en Blankenberge, rijdt vandaag niet. Reizigers met bestemming Kiewit, Hasselt, … kunnen de trein nemen van 17:09 uur. Met oprechte dank natuurlijk aan de NMBS.”

464: Bohan, Zaterdag 04 juli 2020, 20,746 km. (9390,86 km.)

“Een wandeling uit de Dagstappergids Ardennen, deel 2, met start en aankomst in Bohan. Volgens de wandelgids bedraagt de afstand 17,6 km en gaat van start ter hoogte van de brug over de Semois. Na een ritje met de auto bereikten we uiteindelijk Bohan, alwaar we ter hoogte van de kerk op de Rue du Pont tal van parkeerplaatsen aantroffen. Echter alvorens de wandeling aan te vangen, namen we omstreeks 10:15 uur nog even de tijd voor een kopje koffie in ‘La Folie Douce’. Nadien, omstreeks 10:30 uur konden we eindelijk van start gaan voor een dagje klimmen en dalen doorheen dit gedeelte van de Ardennen, na een bezoekje aan de église Saint-Léger van Bohan. We begonnen onze tocht ter hoogte van de brug over de Semois, alwaar we aan de overzijde café Des Ardennes aantroffen. Rechts van het café begonnen we aan een steile beklimming van de doodlopende Rue du Herdier, voorzien van tal van gekleurde symbolen inzake lokale wandelroutes, alsook de rood-witte markeringen van de GR16. Waar de weg ophield te bestaan, ging het in een bocht naar rechts, en troffen we een steil smal bospad aan. Na een vermoeiende en steile beklimming kwamen we boven aan het baken ‘Roche la Dame, 310 m’, om er even te verpozen op een zitbank met uitzicht op de Semois en het dorp Bohan. Een groot kruisbeeld siert dit uitzichtspunt. Nadat we opnieuw op adem waren gekomen, volgden we verder de GR16 en enkele andere symbolen tot aan een kruispunt. We volgden er inmiddels de Promenade du Bois Jean.

Aan het kruispunt wandelden we rechtdoor, waar even verder het bospad versmalde en nadien veranderde in een cornicheweg, om er rechts via enkele doorkijkjes de vallei van de Semois te zien. We kruisten een bredere dwarsweg en stapten verder tot we tenslotte een Y-splitsing aantroffen, alwaar we de linkertak kozen, de grootste welke via een bocht naar rechts licht stijgend verliep. Gekomen aan het hoogste punt, troffen we een zitbank aan naast het baken ‘Bois Jean, 330 m’. Het was inmiddels 12:00 uur geworden, tijd voor de lunch. We genoten er van een broodje met uizticht op hoog opgeschoten gras en varens. Nadien zetten we onze wandeling verder via de dwarsweg links en volgden daarbij de Promenade dans la vallée des Baraques. We verlieten er tijdelijk het traject van de GR16. Even later wandelden we voorbij de restanten van het vakantiedorp ‘Les Dolimarts’. Voorbij deze plek, waar de asfaltweg naar rechts boog, hielden we de richting rechtdoor aan, op een steile dalende rotsige weg. Eenmaal de lange afdaling overwonnen, kwamen we uit op de N935, de Rue du Vieux Moulin, zijnde de weg Bohan-Sugny. Hier dienden we deze weg over korte afstand naar rechts te volgen, voorbij een oude calvarie. Iets verderop verlieten we de N935 naar links via een flink stijgende onverharde weg, de Rue de Durmont, doorheen het bos. Voorbij een hoge gsm-mast, zowat het hoogste punt, ging het in dalende lijn naar de lager gelegen N914, de Rue de Membre. We bevonden ons nu dicht bij de links stromende Semois. Op de N914 ging het aan de overzijde matig dalend rechtsaf.

Wat lager gekomen en dichter bij de Semois, troffen we in een bocht naar rechts, bezijden de weg een picknicktafel aan. We hielden er dan ook even een korte lunchpauze omstreeks 13:50 uur. Hier kregen we een schitterend zicht op de brug over de Semois en de hoger gelegen église Saint-Fiacre van Membre. Net vóór het eerste huis rechts op de N914, kwam van rechts de GR16, welke we een tijdje zouden volgen. We passeerden een oude tabaksdroogkast om dan via de brug over de Ruisseau de Membre te gaan. Aan de overzijde stond het baken ‘Ruisseau de Membre 200 m’. We bereikten de dwars gelegen Rue de Charleville, die we links opdraaiden, richting Vresse. We troffen er het baken ‘Roche à Saloru 180 m’ aan en in de nabijheid het baken ‘La Chêne plié 180 m’. We staken vervolgens via een brug de Semois over en begonnen aan een matige beklimming richting kerk van Membre, nog steeds via de N914. Net voor de bocht naar links, richting kerk, begaven we ons even in de links gelegen Rue de la Fontaine, waar we even verder konden pauzeren op het terras van Taverne Au Vieux Tournay, zowat omstreeks de klok van 14:20 uur. Een kopje koffie smaakte ernaar behoren. Een pauze later keerden we een eindje op onze stappen terug en volgden links nog heel even de N914 tot aan de kerk van Membre.

Voorbij de kerk hielden we oog voor de geel-wit-gele rechthoekjes en sloegen rechstaf in La Routaine, een flink stijgende asfaltweg, waarbij we vrijwel meteen de kerk in de diepte zagen verdwijnen. Ondertussen bevonden we ons opnieuw op het traject van de GR16. Na een hele tijd klimmen, passeerden we het laatste huis en een electriciteitscabine, waarna de weg ophield te bestaan en we verder rechtdoor het bos ingingen via een onverhard pad. Min of meer op vlak terrein trokken we verder het bos in, om even later nog wat aan hoogte te winnen, nog steeds rechtdoor aanhoudend. Tenslotte konden we even herademen, toen we begonnen af te dalen via een naar links buigende weg. Deze liet ons een Y-splitsing bereiken, om er de linkertak te kiezen en zo toeliet lager de N935 te betreden, ter hoogte van het baken ‘Les Blanches Roches 305 m’. We begaven ons rechtsaf en volgden een tijdje de plaatselijke Promenade du Sautou, tot we links van de weg naar een uitzichtpunt konden gaan, met name ‘Point de vue du jambon de la Semois’. We konden er genieten van een schitterend uitzicht over de lager gelegen Semois en de ‘Table des Fées’, terwijl we even genoten van een broodje op een rustbank. Nadien gingen we terug naar de N935 om die links op te draaien en matig bergop te volgen. Een heel eind verder, ter hoogte van de rechts gelegen weg ‘Hameau de Conrad’, stapten we links een grasweg op, welke uitmondde op dwarswegje, waarop we ons naar links begaven, nog wat aan hoogte winnend.

Voorbij een zijwegje, ging het even later dalend richting bos, vooreerst matig, later steil dalend. Tenslotte bereikten we opnieuw de openbare weg, een smal asfaltwegje, de Rue de Bohan, om er linksaf te stappen. Een flinke beklimming langs de bosrand later, kwamen we terecht aan het kleine ommuurde kerkhof van Hérisson. Net voor het kerkhof begaven we ons links op een onverhard pad in dalende zin, dat vrij vlug naar rechts wegdraaide in het bos, om uit te komen op een kruispunt van boswegen, waar we rechts een brede onverharde weg dienden te kiezen. Omwille van het gebrek aan routetekens en de onduidelijkheid van tal van zijpaadjes, kwamen we even later uit op een bredere grindweg die eindigde ter hoogte van de N973, de Rue de Bohan. We zaten met andere woorden totaal uit de richting. Gezien we toch stilaan aan het einde van de tocht waren gekomen, besloten we dan maar de N973 naar links te volgen, richting centrum van Bohan. We kwamen zo voorbij het baken ‘Réserve Ardenne et Gaume 240 m’, ter hoogte van een linkerzijweg. Hier zouden we normaal gezien het bos hebben moeten verlaten. We zaten dus opnieuw op de juiste route en daalden verder af via de N973, ondertussen de Rue d’Hérissart, naar de brug over de Semois. Eindpunt van de wandeling.

Alvorens de terugreis aan te vangen, genoten we nog even van een kopje koffie in café des Ardennes en bekeken nadien de vruchtbaardheidssteen aan de oever van de Semois. Uiteindelijk eindigden we deze weliswaar vermoeiende tocht na 27290 stappen, goed voor 20,746 km. De klok wees dan ook bijna 19:00 uur aan, toen we Bohan verlieten richting thuishaven.”

463: Borgloon, Zaterdag 08 mei 2021, 17,361 km. (9370,114 km.)

“Een wandeling met start en aankomst te Borgloon. Vooraf maakten we via Cambio de verplaatsing naar deze gemeente, meer bepaald naar het Stationsplein, waar zich het Toeristisch Onthaal bevindt. We konden er terecht op een ruime en gratis parking. Daar gingen we over tot de aanschaf van een wandelkaart, ‘Greenspot Grootloon – Via heuvels en boomgaarden’. Deze kaart bevat een viertal uitgepijlde wandelingen: 4 km; 5,5 km; 8,5 km en 12,5 km. Wij opteerden voor de langste route, aangegeven met gele rechthoekjes. Vermits alle wandelingen van start gaan ter hoogte van het Oud Stadhuis, dienden we bijgevolg een aanlooproute af te leggen. We verlieten dan ook omstreeks 10:35 uur, het Toeristisch Onthaal via de achterzijde, om dan de stijgende N754a, de Stationsstraat te volgen. Een hele beklimming om de dag aan te vangen. Voorbij het Graaf Lodewijk Plein ging de weg over in de Wellenstraat, om nadien op het einde van de weg, linksaf te gaan tot op het Speelhof. Daar konden we tenslotte, na maanden van gesloten herbergen, terecht voor een kopje koffie in Taverne ‘De Nieuwe Graef’ zo rond de klok van 11:00 uur. Na te hebben genoten van een opwarmertje, konden we aan de eigenlijke wandeling beginnen. We keerden een eindje op onze stappen terug naar het Oud Stadhuis, via de Papenstraat. Aan dit historisch gebouw bemerkten we de eerste gele rechthoekjes, naar links wijzend, in de dalende Kortestraat. Na enkele meters stappen ging het via enkele trappen links de Trapkensstraat in, om te arriveren ter hoogte van de Sint-Odulfuskerk van Borgloon. We gingen voorbij de kerk, om dan terug de Kortestraat in te wandelen en verder af te dalen.

Via een bocht naar rechts, waarbij we de kapel van OLV der Weeën voorbij gingen, ging het linksom in de Oude Berg. Voorbij de volgende bocht naar rechts, verlieten we de openbare weg naar links via een wandelpad, Mot, naast een woning, om op die manier via een voetgangerstunnel onder de Sint-Truidersteenweg door te gaan. Aan de andere kant van de tunnel volgden we vooreerst naar rechts. Het wandelpad leidde naar een stukje bos, gevolgd door een breder grindpad dat opnieuw aan hoogte liet winnen. Links in de verte verkregen we een eerste maal zicht op het Doorkijkkerkje dat we later op de dag zouden van nabij bekijken. Na een stukje dalende weg kwamen we uit op de dwars gelegen Romeinse Kassei. Aan de overzijde van de weg konden we even pauzeren en genieten van een hapje, terwijl we wat info konden lezen aangaande de vroegere Romeinse Villa’s. Ondertussen hadden we ook reeds de rood-gele markeringen bemerkt van de Streek-GR Haspengouw. Na deze eet- en wandelpauze volgden we de dalende Romeinse kassei langs tal van boomgaarden, stilaan op het einde van de bloesemperiode. Gekomen aan het volgende kruispunt, gingen we links een veldweg op, de Sassenbroekstraat, welke van tijd tot tijd bestond uit een holle weg. Min of meer steeds dezelfde richting houdend, mondde tenslotte de onverharde weg uit in de verharde Sassenbroekstraat. Een smal betonbaantje dat uiteindelijk eindigde op het kruispunt met de brede Sassenbroekstraat. We gingen er rechtsaf om de eerste straat links in te gaan, eveneens met dezelfde naam. Licht dalend passeerden we een kapel te ere van Sint-Antonius.

Enkele bochten later, kwamen we aan op het kruispunt met de Hekslaan, om er aan de overzijde verder te gaan via een lijnrechte kasseiweg, Manshoven. Tussen akkers en weilanden gingen we even verder voorbij een mooie hoeve, het Manshovenhof. Even voorbij hield de kasseiweg op en ging over in een grindweg. We maakten een ruime bocht naar rechts tot we een kruising van veldwegen aantroffen ter hoogte van het Begijnekruis. We troffen er enigszins uit de wind een picknicktafel aan, ideaal om er even te verpozen en wat te denken aan de inwendige mens. Ondertussen konden we in de verte het Manshovenbos bekijken. Na deze korte onderbreking gingen we aan het Begijnekruis linksaf en volgden een smal wandelpaadje langs de rand van het Magneebos. Ook hier alweer een opeenvolging van dalen en klimmen. Toen we voorbij het bos waren aanbeland, volgden we verder rechtdoor een smal betonwegje tussen de boomgaarden, om wat verder opnieuw de Romeinse Kassei, dwars gelegen, aan te treffen. Ditmaal sloegen we rechtsaf en wandelden gedurende lange tijd langs dit baantje tussen tal van boomaarden. Opnieuw kregen we een opeenvolging van stijgen en dalen, terwijl we links, voorbij de akkers de Sint-Servatiuskerk van Groot-Loon konden waarnemen.

Een mooi stukje holle weg leidde vervolgens naar het kruispunt met de Loonderweg, welke we vervolgens over korte afstand naar links bewandelden, tot aan de eerste straat rechts. Via deze weg kwamen we uit in de Grootloonstraat. Hier kozen we de richting linksaf en zouden vervolgens de tweede straat rechts dienen in te draaien. Echter, in de nabijheid van het centrum van Groot-Loon, stapten we verder door de Grootloonstraat, in de hoop nabij de kerk een geopend café te vinden. Echter deze lange klim naar de kerk leverde geen resultaat op, dus hielden we er maar even een rustpauze op een zitbank tegenover de Servaeshoeve. Nadien ging het via dezelfde weg terug naar beneden, om dan de bewuste straat links in te wandelen. Net vóór de verharding ophield te bestaan, konden we even bekijken hoe enkele mannen bezig waren met het vervaardigen van houtsculpturen. Vervolgens ging het verder op een grindweg, alweer langs enkele boomgaarden, om uiteindelijk opnieuw aan te komen in de Grootloonstraat, een eindje voorbij de kerk. Naast de weg troffen we een tweewieler aan, welke lang geleden voor het eerst verscheen op de weg. We draaiden scherp linksaf en daalden doorheen de straat af, richting kerk van Groot-Loon. Zo arriveerden we opnieuw op dezelfde plaats als even voorheen.

Nu ging het rechtsaf naast de kerkhofmuur omhoog tot aan de kerk van Groot-Loon, jammer genoeg gesloten. We wandelden even over de begraafplaats op zoek naar naamgenoten, evenwel zonder resultaat. Naast de kerk begaven we ons nadien op een smal wandelpaadje op een helling tussen het groen. Tussen twee afsluitingen als beveiliging, wonnen we aan hoogte en kregen ondertussen een schitterend vergezicht over de omgeving. Na een steile afdaling, gevolgd door alweer een lange beklimming, betraden we een betonnen dwarsweg voorbij een wandelpoortje. We gingen rechts deze weg op en kwamen voorbij een boomgaard, voorzien van de zogeheten ‘Wall of shame’, om te laten zien wat voor zwerfvuil wordt achter gelaten door sommige fietsers en wandelaars. Even verder konden we links van de weg even halt houden ter hoogte van ‘Bar Pedal’, een mobiele take-away voor warme en koude dranken. Gezeten op de grasberm konden we dan ook even genieten van een warm kopje koffie. Nadien keerden we een eindje op onze stappen terug, sloegen de eerste zijweg rechts in, richting Doorkijkkerk. Daar aangeland kostte het wat moeite om enkele degelijke foto’s te nemen, omwille van de daar heersende drukte van wandelaars, fietsers en dagjestoeristen.

Na wat geduld te hebben geoefend, volgden we verder het brede wandelpad voorbij de kerk, stilaan richting centrum van Borgloon, waarvan we reeds in de verte de kerk konden waarnemen. Net alvorens de Sint-Truidersteenweg te bereiken, gingen we haaks linkaf en begonnen aan een vrij steile afdaling over een kiezelweg naar de lager gelegen tunnel onder de weg. We kwamen voorbij het punt waar we vroeger op de dag waren van start gegaan. Aan het andere einde van de tunnel hielden we ditmaal rechts aan en kregen nogmaals een vermoeiende en steile klim te verwerken via Graaf. Deze beklimming overwonnen, hield Graaf op net voor een toegangshek. Daar vonden we een stel trappen links welke leidden naar de Kattesteeg, een smal verhard pad tussen tuintjes en boomgaard. Nog steeds aan hoogte winnend mondde het pad uit op de openbare weg, de Tongersestraat in het centrum van Borgloon. Linksaf zetten we ons tocht verder via Padonck om tot slot opnieuw voorbij de kerk het Speelhof te betreden, einde van deze uitgepijlde wandeling. Ondertussen de klok van 16:20 genaderd, hielden we nog even een drankpauze op het plein en genoten van een cola op het terras van nogmaals ‘Taverne De Nieuwe Graef’. Toen stilaan de zon verscheen, na een bewolkte dag, begonnen we aan de lange afdaling richting parking aan het Toeristisch Onthaal. We eindigden onze wandeltocht in Borgloon na 22547 stappen, goed voor 17,361 km, toen we zowat kwart na vijf begonnen aan de terugreis richting Mechelen.”

462: Senzeilles, Zaterdag 01 mei 2021, 24,735 km. (9352,753 km.)

“Een wandeltocht uit de Dagstappergids Ardennen – deel 3, met start en aankomst te Senzeilles. Volgens de wandelgids een tocht over een afstand van 21,4 km, met als aanbevolen vertrekpunt, de Eglise Saint-Martin. Na een lange autorit vonden we een parkeerplaats bezijden de kerk in de Rue de l’Horloge, om er te wisselen van schoeisel en vast te stellen dat het niet bijzonder warm bleek te zijn. Na alles te hebben nagezien, konden we omstreeks 10:35 uur aan de wandeltocht beginnen. We verlieten de Rue de l’Horloge en wandelden voorbij het monument ter ere van de oorlogsslachtoffers, staken een pleintje over en begaven ons aan de overzijde in de dalende Rue de l’Eglise, welke leidde naar de Place Verte. Voorbij de Place Verte kruisten de we Rue de Neuville, om nadien links verder te gaan in de Rue Trieu du Loup. De gele kruisjes als routekens zouden het juiste pad aangeven. Eenmaal voorbij de laatste huizen, ging het asfalt over in een rotsig pad, na een haakse bocht naar rechts. We kwamen terecht tussen akkers en weiden en verkregen zicht op de omliggende hellingen. Een bocht naar links later, ging het nagenoeg in rechte lijn naar het verder gelegen Forêt de Senzeilles. Links konden we tal van windmolens waarnemen, behorende tot het windmolenpark. Nog steeds dezelfde richting aanhoudend kwamen we aan de rand van het bos. Het baken ‘Les Spèches’, bleek van de aardbodem te zijn verdwenen.

In het bos aangekomen volgden we de verharde naar rechts draaiende hoofdweg, om er voor de rest zijpaden te vermijden. Via een oude brug overschreden we een voormalige spoorweg, om nog steeds verder, het op- en neergaande pad doorheen het bos te bewandelen. Wat verder boog de weg naar links en via het nog steeds dalende asfalt arriveerden we aan de Carrière du Beau Château, een verlaten steengroeve waar ooit rood marmer werd gewonnen tot 1950. Op de dag van vandaag is dit een mooie picknickplaats geworden, waar we dan ook omstreeks 11:20 uur even halt hielden voor het nuttigen van een broodje. Min of meer wat uit de wind, konden we genieten van wat zon met zicht op de wanden van de groeve. Na deze aangename pauze gingen we opnieuw op weg, via de Rue du Culot Massin, met andere woorden, nog steeds dezelfde richting verder door het bos. Tenslotte verlieten we het bos en stapten naar de nabij gelegen N978. Deze druk bereden weg kruisten we, om aan de overzijde opnieuw het Forêt de Senzeilles in te gaan. Amper deze kant van het bos ingegaan, namen we een pad naar rechts, dat zowat evenwijdig verliep aan de N978. Een breed kaarsrecht wandelpad bracht ons wat later opnieuw tot aan deze weg. We daalden naar rechts af, om over korte afstand de N978 naar links te volgen, tot we opnieuw het bos konden ingaan.

We verwijderden ons opnieuw van de weg en trokken dieper het bos in. We wandelden voorbij een ondergronds vleermuizenreservaat. Langaam wonnen we stilaan aan hoogte om uiteindelijk een dwarsweg te bereiken van rood marmer, om daar rechtsaf te gaan en te beginnen aan een lange en vermoeiende beklimming. Een Y-splisting verder hielden we de rechtertak en wonnen nog wat aan hoogte. Eenmaal het hoogste punt aangetroffen, vonden we links van het pad een picknickplaats net voor de N978. Het was ondertussen 12:30 uur geworden, tijd voor een hapje en een drankje. Na deze verdiende rustpauze, begaven we ons even op het verkeerde pad naar links, om vrij snel te bemerken dat iets niet strookte met de aangegeven route. Dus rechtsomkeer en dan volgens de beschrijving de N978 over, om aan de overzijde een smalle wandelweg te betreden. Nog wat verder aan hoogte winnend staken we via een brugje opnieuw de voormalige spoorbedding over om nog even te genieten van de passage doorheen een stukje bos. Voorbij het bos ging onze tocht verder tussen weilanden, nog wat klimmend, om tenslotte het centrum van Senzeilles in zicht te krijgen. In dalende lijn kwamen we terug aan op de Place Verte. Een zitbankje op het plein liet toe omstreeks 13:30 uur nog even een rustpauze in te lassen.

Terug in Senzeilles waren we nu klaar om een tweede wandellus aan te vangen. Vooreerst stapten we een tijdje doorheen het dorp, eerst linksaf verder via de Rue du Trieu du Loup, gevolgd door de Rue Basse. De eerste straat rechts leidde terug naar de Rue de l’Eglise, om er linksaf te gaan naar de kerk en het pleintje ervoor gelegen. Ditmaal verlieten we de Eglise Saint-Martin in een andere richting, langs de Rue Houpière, ditmaal geleid door groene kruisjes. Deze brede asfaltweg liet ons wat verder aankomen ter hoogte van een rotonde met in het midden een rotsblok. Daar verlieten we de Rue Houpière en kozen de tweede straat links, de Chemin Montaval, vrijwel dadelijk stevig dalend. Achterom kregen we zicht op het hoger gelegen kerkhof, om wat lager het asfalt te ruilen voor een stenig pad. We staken een zijbeekje over van de Ruisseau de Senzeilles, om dan ter hoogte van een dwarsweg, nog verder af te dalen naar rechts. Blijkbaar was ook hier het baken ‘Les Cloyes’ verdwenen. Op het laagste punt gekomen ging het over de echte Ruisseau de Senzeilles en dat betekende het einde van het dalen. Voor ons openbaarde zicht een beklimming die zich later duidelijk liet voelen. Een keienpad liet ons langzaam maar zeker aan hoogte winnen, richting rand van het Bois du Mont. Aan de rand van het bos ging het via de linkerweg verder, om nog steeds de steile klim af te werken, tot we tot groot genoegen van maatje, een dwars gelegen bosweg aantroffen, voorzien van een picknickbank tussen de bomen. Het baken ‘La Butte 285,5 m’ liet ons weten hoe hoog we waren geklommen. Tijd voor een hapje, intussen 14:30 uur voorbij.

Het gezegde indachtig ‘What goes up, must go down’, waren we vanaf hier verzekerd van een langere periode wandelen zonder beklimmingen. Nog steeds de groene kruisjes in het oog houdend, ging het op de kruising linksaf en konden we via een brede wandelweg doorheen het bos langzaam beginnen dalen. Toen we het bos verlieten daalden we nog even verder tot we de openbare weg bereikten, de Rue de Daussois. We sloegen linksaf en begonnen via deze kronkelende weg aan een steile afdaling richting lager gelegen Soumoy. Bij het binnenkomen van Soumoy ging het aan het eerste kruispunt rechtsaf, tussen een monument voor een oorlogsslachtoffer en een speeltuin, om dadelijk daarna links de Rue Nicodème te kiezen. Tussen enkele bouwvallige huizen ging het naar de Rue de Daussois, om er aan de overzijde de Ruisseau de Soumoy te overschrijden. Via de Rue de Daussois kwamen we aan de Eglise Saint-André en het kasteel van Soumoy, waar we omheen gingen via een tweetal haakse bochten. Tegenover het tweede hek van het ommuurd kasteelpark draaiden we rechts een landwegje is. Vrij vlug ging dit over in een smal paadje doorheen een stukje bos, om tenslotte het einde van het paadje te bereiken net voor de vangrails van de N978a, de Rue Malcampé, aan het meer van Falemprise. We stapten een eindje naar rechts, tot we de weg konden kruisen via een oversteekplaats. Daar bevond zich een picknickplaats, waar we omstreeks 16:00 uur nog even konden overgaan tot het nuttigen van een broodje en tevens wat konden pauzeren.

Na deze onderbreking dienden we voortaan oog te hebben voor blauwe driehoekjes. Over zowat 3 km zouden we nu een wandel- en fietspad volgen langs de oever van het meer. We gingen dus linksaf en maakten een ruime bocht naar rechts omheen het uiteinde van de waterplas. Nadien ging het zowat evenwijdig aan het rechts gesitueerde meer. Verderop boog de weg nagenoeg haaks linksaf en verliep dicht bij de oever, weliswaar goed beveiligd. Heel even gingen we aan de overzijde van de weg een monument bekijken ter ere van 11 gesneuvelde franse militairen tijdens de meidagen van 1940. Aan het einde gekomen van het meer, ging de Rue Malcampé over in de Rue du Moulin en wandelden we Cerfontaine in. In de bocht ging het vrijwel dadelijk linksaf in een naamloos straatje, aangegeven via liggende gele ruitjes. Vooreerst matig bergop, ging het nadien steil de hoogte in doorheen een stukje bos en via een smal paadje dat eerder het uitzicht had van een greppel. Met moeite deze hindernis overwonnen kwamen we terecht in de dwars gelegen Rue du Bailly, welke we rechts insloegen. Ter hoogte van een Y-splisting kozen we links de Rue de la Trinité, net aan een bushalte. We hielden er dan ook even voor het laatst halt voor een korte wandelpauze, alvorens de steil dalende Rue de la Trinité te volgen. Beneden kwamen we uit op de Rue de Senzeilles, net voor het kerkhof van Cerfontaine.

We stapten rechtsaf tot voorbij de kerkhofmuur om dan links, langs deze muur de Rue des Vaux in te gaan. Net voorbij het kerkhof ging het andermaal linksaf op een veldweg, waar we de rood-witte tekens vonden van de GR125 bis. De veldweg veranderde in een karrespoor en daar ging het GR-pad rechtsaf. We bleven rechtdoor stappen om er een kleine ruïne aan te treffen van de vroegere Chapelle de la Croix Gillot. Inmiddels kregen we zicht op de kerktoren van Senzeilles. Via een draaihekje zetten we ons wandeling verder over een hooiweide, om door middel van een tweede draaihekje een volgende weide op te gaan. Aan het andere einde van de weide vonden we een karrespoor en dat leidde naar de lager gelegen Rue de Senzeilles. We betraden de weg naar rechts en begonnen aan de laatste klim richting centrum van Senzeilles. We passeerden nog het pand waar zich de astronomische klok van Senzeilles bevindt, in de Rue de l’Horloge. Nog even ging het rechtsaf in de Rue du Château om er voorbij het kasteel van Senzeilles te gaan, richting kerk. We eindigden dan ook deze vrij vermoeiende tocht omstreeks 18:45 uur na 24,735 km wandelen, goed voor 32125 stappen. Even later volgde nog een lang rit huiswaarts.”

461: Assent, Zaterdag 24 april 2021, 18,202 km. (9328,018 km.)

“Een wandeling via knooppunten behorende tot het Wandelnetwerk Hagelandse Heuvels en het Wandelnetwerk de Merode. Onze geplande vertrekplaats bevond zich ter hoogte van de Dorpsstraat te Assent, tegenover een ruime parking. Na een voorafgaande rit via Cambio, bereikten we een helaas overvolle parking, waardoor we genoodzaakt waren te parkeren in een nabij gelegen straat, het Lindenhof. Na het wisselen van schoeisel en het nuttigen van een broodje, konden we even later omstreeks 10:45 uur van start gaan. We verlieten het Lindenhof naar links, om via de Pastorijstraat, tweemaal het knooppunt 308 aan te treffen, vooreerst ter hoogte van het kruispunt met Poelbos en enkele tientallen meters verder aan een zijweg rechts. We begaven ons rechtsaf, eveneens Pastorijstraat om doorheen een stukje bos te wandelen tot we de Nieuwstraat aantroffen. Aldaar gingen we links, richting drukke Staatsbaan, de N29 om er het volgende knooppunt te vinden, met name 330. We kruisten deze gevaarlijke weg, om deze aan de overzijde over korte afstand naar rechts te bewandelen, tot we links een veldweg konden opgaan, om er de beklimming aan te vatten door het Prinsenbos. Eenmaal het hoogste punt bereikt, draaide de weg naar rechts, om er even later te passeren ter hoogte van het Heilig Hart-beeld. Dit werd na de Tweede Wereldoorlog gebouwd dankzij de gemeenschap van Assent, als dank voor het gevrijwaard blijven van oorlogsgeweld.

We hielden er dan ook even halt voor een korte rust- en eetpauze omstreeks 11:20 uur, terwijl we konden genieten van een mooi en zonnig panorama over het lager gelegen Assent. Na deze onderbreking wandelden we verder over een zanderige veldweg, af en toe wat licht golvend, tot we tenslotte het knooppunt 914 vonden, op het kruispunt met de openbare weg, genaamd Prinsenbos. We konden nu beginnen aan een steile afdaling, opnieuw richting Staatsbaan, om er vervolgens beneden aan te komen op de N2, de Leuvensesteenweg. We kruisten opnieuw deze gevaarlijke weg, om die aan de overzijde over korte afstand naar rechts te volgen, tot die overging in de N29, de Staatsbaan. Daar verlieten we de weg naar links in de Bosterestraat, andermaal een veldweg. Amper deze veldweg opgegaan, troffen we het knooppunt 329 aan, ter hoogte van een dwars gelegen veldweg, tevens Bosterestraat. Hier kozen we linksaf. Gedurende langere tijd ging onze tocht over deze vaak stoffige veldweg tussen de akkers en weilanden door tot we op het einde opnieuw verharding verkregen in een bocht naar links. We gingen er echter rechtsaf verder via een veldweg tot we knooppunt 907 vonden. Om één of andere reden kozen we daar de verkeerde richting.

Via een grasweg gingen we linksaf en staken de Begijnenbeek over, om aan de overzijde een smal wandelpad te volgen naar links, langs het verloop van de beek. Een volgend brugje liet ons nogmaals de beek oversteken, om dan verder te wandelen op de andere oever. Groot echter was onze verontwaardiging toen we aan het einde van het wandelpaadje het knooppunt 908 aantroffen, in plaats van 906. We hadden dus de verkeerde richting gevolgd, bijgevolg rechtsomkeer en terug naar het knooppunt 907. We kozen daar dan een andere richting, om langs enkele graspaden, de Begijnenbeek in de andere richting te volgen tot aan de samenloop met de Leugebeek. We overschreden beide waterlopen via bruggetjes en hielden er even halt op een betonnen boordsteen voor een rust- en eetpauze. Ondertussen de klok van 13:10 uur voorbij. Korte tijd later begaven we ons terug op weg, gingen voorbij een eerste fruitboomgaard en kwamen uit op het kruispunt met de Neerveldstraat, een smalle betonweg waar we knooppunt 906 nu wel juist hadden gevonden. We draaiden de weg op naar links en stapten geruime tijd langs de Neerveldstraat, voorbij het knooppunt 903, waar de straatnaam veranderde in de Reustraat. Ondertussen waren we nogmaals de Leugebeek over gewandeld en hadden tal van akkers en boomgaarden bekeken. Op het einde mondde de Reustraat uit op de Webbekomstraat.

Het was inmiddels duidelijk dat we ons bevonden in Webbekom, een deelgemeente van Diest. Het ging over korte afstand rechtsaf om vervolgens linksaf verder te gaan in de Tiensebaan. Hier konden we genieten van een prachtige holle weg, terwijl we een gedeelte volgden van de Streek-GR Hageland. We namen even een korte pauze op een zitbank ter hoogte van een grot ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. Net voorbij de grot, knooppunt 902, zetten we onze wandeling verder via een smalle weg rechts, de Dorpsveldstraat, nagenoeg in omgekeerde richting, doch vrij vlug naar links weg draaiend en in dalende zin verlopend tot aan een T-kruising net voor een boerderij. We verlieten de asfaltweg naar links en betraden een graspad dat een wijde bocht maakte naar rechts, langs opnieuw boomgaarden. Een opvallende aanwezige, de talrijke windmolens. Net alvorens opnieuw de openbare weg te bereiken, de Papenbroekstraat, passeerden we links nog aan een fruitbedrijf met een metershoge appel als blikvanger. Heel even ging het linksaf in de straat, om vrijwel meteen opnieuw linksaf te gaan, ditmaal doorheen de Blakenbergstraat, andermaal een prachtige holle weg, welke ons wat aan hoogte liet winnen en opnieuw verliep langs tal van boomgaarden. Uiteindelijk eindigde de weg aan de dwars gelegen Rijnrodeweg, tevens knooppunt 910.

Via een veldweg gingen we zowat haaks linksaf en begonnen aan een klim tussen de boomgaarden, richting hoger gelegen autosnelweg E314. Net vóór de snelweg kwamen we in de parallel gelegen Mortelstraat aan het knooppunt 911. Het storend geluid van de snelweg even trotserend, gingen we rechts de Mortelstraat in, om een bocht verder, naar rechts af te dalen langs een boomgaard en zo de snelweg achter ons te laten. De Mortelstraat ging over in de Lammerdries, andermaal een uniek stukje holle weg, dat tenslotte eindigde op de reeds eerder aangetroffen Papenbroekstraat. Jammer genoeg dienden we deze vrij druk bereden betonweg een tijdje te volgen. Een duiker links van de weg, liet toe nog even een korte eetpauze in te lassen, hierbij vaak aangekeken door voorbij rijdende fietsers. We hielden de zitpauze eerder kort en gingen verder via de weg, tot we het volgende knooppunt aantroffen, met name 913 op het kruispunt met de Wolvenstraat links. Met een min of meer diepe zucht, bemerkten we alweer een smalle stijgende en kronkelende weg die we zouden moeten overwinnen. Met de zon boven het hoofd verliep het enigszins wat moeilijk. Zowat halverwege en na enkele bochten, ging de weg over in Koningsbos en naderden we opnieuw de E314. Zowat aangekomen op het hoogste punt, ging het haaks rechtsaf, een smalle holle wegel in.

Deze vrij smalle Holleputstraat, daalde naar de lager gelegen Holleputstraat, een smalle kasseiweg, welke we links opgingen, om er opnieuw een beklimming aan te vangen. De kasseien maakten wat plaats voor keien, om tenslotte de brede en drukke Minnestraat te bereiken, zowat één van de toegangswegen naar Assent. We staken de weg over en volgden rechtsaf deze drukke baan tot aan een kapel links van de weg, ter hoogte van Doornhof. Deze kapel bevond zich wat hoger dan de weg en daar konden we nog even verpozen op een zitbank aan de achterzijde. Genietend van het zonnetje maakten we werk van het laatste broodje in de rugzak. Nadien begonnen we aan het laatste stukje wandelweg. We volgden even Doornhof, tot we rechts een smal wegje konden opgaan aan het knooppunt 328, dat vrij vlug overging in een kasseiwegje en tenslotte zelfs een veldweg. We bevonden ons in Poelbos om er langzaam maar zeker af te dalen naar het centrum van Assent. Op het einde van de dalende weg kwamen we uit aan het eerder geziene knooppunt 308 in de Pastorijstraat. Einde van deze zonnige en prachtige, doch wel vermoeiende dagtocht. We sloten dan ook af na exact 23639 stappen en 18,202 afgelegde kilometer. Onze klok gaf net 17:00 uur aan toen we de wagen konden starten en beginnen aan de terugreis.’