338: Gent, Maandag 04 mei 2015, 29,285 km. (6883,529 km.)

“Het is nu bijna 19:30 uur, we bevinden ons in een klein zaaltje van het parochiecentrum van Asper. We hebben een dag achter de rug, waaraan we even terugdenken met gemengde gevoelens. Wat meeval, maar ook enkele tegenslagen. Deze ochtend , na te hebben genoten van een ontbijt in Gent, gingen we omstreeks 08:00 uur van start in de Lieven De Winnestraat. Het hoekje om, ging het richting Kouter, waarbij we onderweg, ter hoogte van het oud justitiepaleis, een broodjeszaak aantroffen en ons dus konden voorzien van mondvoorraad. Vervolgens ging het via enkele winkelstraten in de richting van het Gentse stadhuis. Aldaar verkregen we een tweede stempel in ons wandelboekje. Even verderop bereikten we de kerk van Sint-Jacobs, plaats alwaar de ‘Via Scaldea’ van start gaat. Een traject welke we de komende dagen zullen volgen tot in Doornik.

We vervolgden onze weg via de Steendam, langsheen de Portus Ganda, om dan een smal wandelpaadje te volgen langsheen het water. Zo kwamen we langsheen het oude Begijnhof en wandelden verder richting Ledeberg. We namen de hangbrug naar het Keizerspark en troffen aldaar de bordjes aan van de LF30 Schelde-Deltaroute en de LF5 Vlaanderen Fietsroute. Hier hadden we een eerste omleiding, omwille van wegenwerken aan de Franse Vaart. Het werden dus enkele trappen beklimmen, om via een stukje Brusselsesteenweg, terug op de juiste route te geraken. Na onder diverse bruggen te zijn gewandeld, bereikten we de Ringvaart ter hoogte van de Ghelamco Arena. Eenmaal aan de overkant, volgden we het jaagpad langsheen de Schelde. We troffen er vrij vlug een café in Zwijnaarde, ’t Veer. Tijd dus voor een kopje koffie. Wonder boven wonder, we troffen er een oud collega aan, welk ons dadelijk voorzag van een kopje koffie. Na wat bijpraten over de reeds vervlogen carrière, gingen we terug op pad.

Nog steeds het jaagpad volgend, bevonden we ons vrij vlug op de Scheldevalleiroute 1. Een horecazaak even verder, de Meersbloem, bleek gesloten. We namen dan maar even verder een lunchpauze, gezeten in het gras, om ons middagmaal te nuttigen. Het was dan ondertussen reeds 13:15 uur. Na wat te hebben genoten van de zon, werd het tijd om terug op pad te gaan. We zaten op de Doornhammeke Wandelroute. Omstreeks 15:15 uur bevonden we ons reeds op het grondgebied van De Pinte (Zevergem) en geruime tijd later op het grondgebied van Eke (Nazareth). We wandelden rustig verder langsheen de Scheldemeersen om even verderop, een zitbank aan te treffen. We waren zo vertrokken voor een praatje van ruim een half uur, met twee bejaarde wielerliefhebbers. Na een goede reis te hebben aanhoord, werd het tijd om opnieuw op te stappen.

Om 16:00 uur vonden we het stilaan tijd om even te verpozen op het buitenterras van taverne ’t Sluis. De cola’s en Ice Tea’s gingen vlot naar binnen. Even voorheen waren we aangekomen op het traject van de Bruggenroute. Na deze deugddoende verfrissing gingen we over de Schelde, om het jaagpad te volgen aan de overzijde, richting Gavere. We volgden er een tijdje de Milieuroute en even verder de Slag bij Gavere Wandelroute. Uiteindelijk bereikten we omstreeks half zes de brug over de Schelde in Gavere. Het ging vooreerst even naar de nabij gelegen Carrefour teneinde wat drank en mondvoorraad aan te schaffen. We hadden dan ook aldaar telefonisch contact met mevrouw Madeleine D’Hondt, verantwoordelijke voor de parochiezaal in Asper. Er volgden dan nog enkele kilometer verder tot onze slaapplaats. Eigenlijk had de tocht moeten eindigen aan de Gaverbrug, doch de extra kilometers vandaag, hebben we dan morgen gespaard.

Zo bevinden we ons nu na een lange dag en ongeveer 29,285 km in Asper. We beschikken in elk geval over een ruime slaapzaal, verwarming en warm water. Het zal niet elke dag zo een feest zijn. Maar goed, dat zien we morgen dan wel weer. Tijd voor de anekdotes van de dag. Wat lichte materiaalpech ter hoogte van de jachthaven aan de Ringvaart, werd verholpen dankzij de hulp van een bereidwillige schipper. Even verderop kwamen we tot de vaststelling, dat we onze wandelgids inzake de ‘Via Scaldea’ onderweg hadden verloren. Gelukkig kennen we de route zowat uit het hoofd en zijn er hier en daar toch enkele aanwijzingen. Zo komt aan een lange dag een einde en is het nu tijd voor een grondige wasbeurt en straks in de slaapzak. We sloten de dag af na exact 39047 stappen.”

249: Middelkerke, Zondag 26 februari 2012, 21,2 km. (4962,439 km.)

Nationale Wandeldag, de officiële opening van het wandelseizoen 2012. Wij opteerden om deel te nemen aan de wandeling welke van start ging in Middelkerke. De tocht vond plaats op zondag, doch ons wandelverhaal werd pas geschreven ’s anderendaags, omstreeks 12:11 uur.

“Vandaag waren we aanwezig op de Nationale Wandeldag in Middelkerke. De organisatie aldaar werd verzorgd door de Duintrappers Westende. Toen we deze ochtend dan ook Middelkerke bereikten, kon men reeds spreken van een grote volkstoeloop. De startzaal, met name ‘De Branding’, was reeds goed gevuld en vooral het aanschuiven voor de gratis gekookte scharreleieren, mocht op veel bijval rekenen. Na een hapje in de startzaal en een koffie om een beetje op te warmen, konden we stilaan denken aan vertrekken. Uit de ruime keuze aan afstanden, 5-7-10-15-20-25-30 km, opteerden we om deel te nemen aan de tocht over een afstand van 20 km. We hadden immers gisteren reeds heel wat hoogtemeters in de benen, dus deze afstand zou wel volstaan. Langsheen dit traject waren een drietal rustposten voorzien en volgens de inrichters bedroeg de werkelijke afstand 19,9 km. Wijzelf kwamen via onze gps uiteindelijk uit op 21,2 km. Het eerste gedeelte van de wandeling verliep over een afstand van ongeveer 6,4 km en bracht ons vooreerst naar het gemeentelijk park van Middelkerke.

De tocht begon alvast met het kijken naar een waterpartij en de eendjes die erin dobberden. We verlieten het park en trokken doorheen enkele aanpalende woonstraten. We volgden daarbij onder andere een gedeelte van de Schoorbakke Route, een fietstraject van 48 km. Een volgende bezienswaardigheid, op weg naar Westende, was het sportpark ‘De Krokodiel’. Het ging doorheen dit complex, richting ingang. Daar wachtten enkele trappen, die ons een beetje hoger brachten en op die manier konden we even genieten van een eerste doortocht in de duinen. Zachtlopende schelpenpaadjes, afgewisseld met smalle wegeltjes tussen de beplanting, lieten ons nogmaals aanvoelen hoe moeilijk het vaak is om door het zand te stappen. Natuurlijk, voor wie enigszins met het duinenterrein bekend is, mochten de elkaar opvolgende beklimmingen niet ontbreken. Wat verderop volgde dan een doortocht doorheen de ‘Warandeduinen’ en wandelden we rakelings langsheen de watertoren, die we reeds van verre hadden kunnen zien. Na deze eerste kennismaking met de duinen, volgde een stukje openbare weg, langsheen tal van vakantieverblijven en natuurlijk ook de typische huisjes, gelegen achter de duinengordel. Opmerkelijk was dan ook de ‘Groene Vallei’ uit 1821. Een laatste stukje duinen, bracht ons tenslotte tot aan de eerste controlepost, ondergebracht in het voormalige vakantieverblijf ‘Calidris’. Tijd dus voor een sanitaire stop en uiteraard bevoorrading.

Na dit eerste oponthoud, volgde een stukje parcours van zowat 2,9 km, dat ons tot in Lombardsijde zou brengen. Vanuit Westende, ging het dus na de controle via een stukje duinengebied, richting drukke baan en trambedding, alwaar we echter vooreerst enkele restanten van bunkers konden bekijken. Aan de overkant van deze drukke verkeersader, volgden we over korte afstand de Milieu Route (een fietsomloop van 30 km), om al heel vlug opnieuw duinengebied te betreden. Ook nu enkele leuke smalle paadjes, doorheen een prachtig natuurgebied. Slingerend zochten deze smalle wegels zich een weg doorheen de zandheuvels en doornige beplanting. Aan de andere kant verlieten we deze zone ter hoogte van de Strandjuttersdreef. We bevonden ons op de gekende LF1 b Kust Fietsroute. Een aantrekkelijk uitziende waterpartij en enkele vakantiehuisjes waren een mooi gezelschap onderweg. Deze reeds vernoemde fietsroute kreeg wat verder concurrentie van de 42 km lange route Freddy Maertens. Nu ja, niet dat we fietsliefhebbers zijn, doch slechts ter info. Op weg trouwens naar de volgende controlepost, vonden we op een van de gevels wel een heel toepasselijke spreuk: “En dat de vrienden komen met enkel de geschenken van hun verrukkelijk lachen”. Eenmaal aangekomen in de bebouwde kom van Lombardsijde, troffen we bezijden de weg zowaar informatie aan betreffende twee wandelpaden tezelfdertijd, het Bamburg Pad en het Yseland Pad. Een hint? Inderdaad, even verder bereikten we namelijk de volgende controlepost in de sporthal ‘De Bamburg’. Ditmaal namen we de tijd om een appeltje te nuttigen voor de dorst en ook een bezoekje aan de toiletten mocht niet ontbreken.

Na deze halte, zou het opnieuw richting Calidris gaan, ditmaal via een stukje wandelweg van ongeveer 4,8 km. Het ging dan ook in eerste instantie doorheen een stukje woonzone, langsheen de kerk van Lombardsijde, opnieuw richting hinterland. Dat er binnen afzienbare tijd veel te doen is in deze gemeente met betrekking tot ezels, mocht blijken uit een enorm exemplaar dat we aantroffen onderweg, zij het echter een metalen versie dan wel te verstaan. Maar goed, na een eindje landelijke wegen te hebben bewandeld, kregen we uiteindelijk toch opnieuw zand onder de schoenen geschoven en mochten we alweer klimmen en dalen. Sommige van deze hellingen waren echt wel voelbaar, maar we werden af en toe toch beloond met een blik op zee. Na weliswaar nog enkele omzwervingen doorheen dit uitgestrekte duinengebied, lukte het dan toch om uiteindelijk het strand te bereiken. Zalig wandelen is het dan langsheen de branding en het kraken van de talrijke schelpen te ervaren onder de schoenen. Jammer genoeg was de passage over het strand eerder van korte duur en dienden we opnieuw de duinen in te trekken, richting laatste controlepost. Na nog wat klimmen en dalen bereikten we voor de tweede maal Calidris. De laatste sandwiches gingen vlot naar binnen en meteen namen we even later afscheid van Westende.

Restte ons nog een laatste stukje Nationale Wandeldag van 5,8 km. We verlieten opnieuw de controlepost en gingen aan de overzijde van de weg, opnieuw het duinengebied in, ditmaal via een zacht lopend schelpenpaadje. Ditmaal was de doortocht van korte duur, vermits we even verderop voor het eerst de Zeedijk betraden. Na wat winkeltjes kijken, dienden we opnieuw de Zeedijk te verlaten en maakten we een ommetje langsheen de ‘Villa Les Zéphyrs’, momenteel een museum dat we ditmaal gratis mochten bezoeken. We kregen er dan ook een idee hoe in de jaren 30 de Gentse dokter Muyshondt er met zijn gezin de vakantie doorbracht. Het bezoek aan het museum leek eerder op een aflevering van ‘Upstairs, downstairs’. Toch leuk meegenomen onderweg. Om het hoekje vonden we enkele terrasjes en aangezien de zon zich even liet zien, konden we niet aan de verleiding weerstaan om daar even halt te houden.

Nadien vervolgden we onze weg, onder andere langsheen het Grand Hôtel Belle Vue of De Rotonde en aansluitend volgde alweer een stuk Zeedijk. Een kunstwerk van Wim Delvoye (Caterpillar #5bis) ofte een heuse kraan, was de volgende bezienswaardigheid op weg naar de echte Zeedijk van Middelkerke. Eenmaal deze locatie bereikt was het kijken naar winkeltjes, horecazaken en natuurlijk de diverse stripfiguren welke deze wandelpassage sierden. We troffen er onder andere agent 212 en zijn collega, de Rode Ridder, Marsipulami, Annemieke en Rozemieke en nog zovele anderen. Soit, jullie moeten die zelf maar eens gaan bekijken op de Zeedijk van Middelkerke. Stilaan naderden we dan ook het einde van deze wandeltocht en verlieten wat verder de Zeedijk. We kwamen nog langsheen het voormalige postgebouw, op de dag van vandaag een museum genaamd ‘Kusthistories’, om zo het strand, de zee en de duinen voorgoed te verlaten en via enkele woonstraten opnieuw koers te zetten naar ‘De Branding’. Meteen was dan ook deze Nationale Wandeldag, editie 2012 voor ons ten einde. Misschien tot een volgende keer dan maar...”

We sluiten af met een blik in de wandelboekjes, aangezien ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Duinen, dijk en strand. Bewolkt met een streepje zon. J: Nationale Wandeldag te Middelkerke, Westende en Lombardsijde.’

237: Gent, Zondag 03 juli 2011, 20,05 km. (4723,839 km.)

Een wandeltocht, waarvan we het parcours volgden op 03 juli 2011, doch waarvan pas een weekje later voor het eerst het relaas werd geschreven, met name op donderdag 07 juli 2011, omstreeks 19:13 uur.

“Velen weten ondertussen reeds lang, dat het ooit zover zal komen, dat we de lange voettocht naar Santiago de Compostela zullen aanvangen. De afgelopen drie jaar wandelden we reeds de zolen van onze eerste wandelschoenen en doorkruisten menig paadje in Vlaanderen, het Waalse landsgedeelte of zelfs daarbuiten. Om eens te proeven van het begrip wandelen langs pelgrimspaden besloten we om zondag ll. een stukje te bewandelen van de Via Scaldea. Als leidraad maakten we gebruik van een wandelgids, uitgegeven door het Vlaams Compostelagenootschap. Deze ochtend, in alle vroegte, namen we dan ook in onze buurt de bus naar de St. Jacobskerk te Gent, alwaar deze Via Scaldea een aanvang neemt. Een tiental minuten later bereikten we deze kerk en troffen er een bronzen schelp aan in het trottoir, welke vorig jaar werd ingehuldigd. Zo waren we klaar om een eerste dagetappe te wandelen, als kennismaking met deze route.

Een eerste gedeelte van het traject, over een afstand van 7,05 km, zou ons leiden tot aan de Ringvaart, aan de andere kant van de stad gelegen. We lieten dan ook vrij vlug de St. Jacobskerk achter ons en wandelden de Steendam in. In het begin van deze straat, bevindt zich links in de gevel van het pastorijhuis een levensgrote pelgrim. Voldoende interessant alvast om de camera boven te halen. Aan het einde van deze winkelstraat, bereikten we de Leie, ter hoogte van de St. Jorisbrug. Hier dienden we volgens de wandelgids de aanwijzingen te volgen van de fietsroute Noord-Zuidroute Zwijnaarde. Op die manier gingen we onder de reeds vermelde brug door, richting jachthaven. Langsheen de Portus Ganda ging het verder naar een nieuwe voetgangersbrug, waardoor we het Veermanplein bereikten. Aan de overkant ging het nadien via de Veerkaai in de richting van de bekende Gebroeders Van Eyckbrug, gelegen aan het gelijknamige zwembad. Halverwege de brug echter, sloegen we de rechts gelegen Visserij in en volgden hierbij de aanwijzingen van het fietsknooppunt 6. In plaats van verder de openbare weg te volgen, kregen we via de wandelgids het advies, het smalle paadje te volgen, onmiddellijk naast het water gelegen en achter de aldaar bestaande huizen.

Op die manier konden we rustig genieten van een verkeersarm wandelparcours. Aldus ging het via de Tweebruggenstraat verder, om daar opnieuw het paadje langsheen het water te blijven volgen. Ondertussen genoten we van een uitzicht op het rechts gelegen Klein Begijnhof en het nieuwbouwproject, waar vroeger zich een kazernecomplex bevond. Voor wie enigszins bekend is met Gent, weet ondertussen, dat we derwijze verder wandelden om uit te komen ter hoogte van de Keizerpoort. Vanaf hier ging het richting fietsknooppunt 3 en volgden we de fietsroute LF 30 Schelde- Deltaroute. Het ging onder de brug door welke de kleine ring omheen Gent doorgang geeft, om nadien de voetgangersbrug te nemen richting Keizersparkje. Op die manier bevonden we ons op het grondgebied van Ledeberg. Via het parkje trokken we onder de Brusselsesteenweg door om nadien opnieuw een waterloop te volgen, ditmaal de Franse Vaart. Er zouden nog heel wat bruggen volgen, vooreerst de dubbele brug aan de St. Lievenspoort, alwaar we oog in oog kwamen te staan met de Schelde.

Eenmaal voorbij deze constructie, bereikten we wat open terrein en namen er vooreerst een kleine pauze om de inwendige mens een beetje aan te sterken. We waren trouwens reeds vroeg op pad en wat kan beter smaken dan broodjes in de ochtend, gezeten langsheen het water en genietend van de ochtendzon. Nadien trokken we verder richting dubbele Stroppenbrug en even later ging het onder de bruggen door van de B401 (afrit Gent) en de E17 autosnelweg. Uiteindelijk, eens alle bruggen achter gelaten, volgden we de oever van de rustig stromende waterloop, via een breed jaagpad. Enkele zondagse joggers, wielertoeristen en wandelaars, kruisten af en toe onze weg. We wandelden verder onder tal van bruggen, richting Merelbeke. Onderweg ging het langsheen het natuurgebied Liedermeerspark en kwamen we aan de kleine jachthaven ter hoogte van de Ringvaart. Hier verlieten we even de LF 30 fietsroute en beklommen de trappen, om vervolgens de Nieuwescheldebrug over te steken. Veiligheidshalve volgden we dan het fietspad, gelegen op de middenberm, om nadien via een bocht naar rechts en links, de autovrije brug te dwarsen over de Ringvaart. Aldus bereikten we het tweede punt op deze Via Scaldea.

Het volgende gedeelte van de wandeling zou ons leiden naar de Gaverebrug, over een afstand van exact 13 km. We volgden vanaf nu de Schelde, waarbij we deze waterloop aan onze linkerhand lieten en gingen onder de Zwijnaardekanaalbrug door, trouwens de brug van de E40. Onder de brug troffen we een herdenkingsfoto aan van de onlangs overleden Wouter Weylandt. Vanaf nu volgden we het jaagpad tot aan fietsknooppunt 3. Af en toe konden we kijken naar voorbij varende bootjes of groepjes wielertoeristen. Voor de rest niets dan zalige rust langsheen dit jaagpad. De zon was van de partij, wat kan er aangenamer zijn om een zondag door te brengen. Na een tijdje stappen bereikten we knooppunt 3 even voorbij het café ’t Veer in de Nieuwe Scheldestraat. Daar hielden we even halt om de dorst te lessen op een terrasje en even een praatje te maken met de lokale bewoners. Nadien ging het verder richting knooppunt 40, en bevonden we ons terug op het jaagpad. Wat verderop troffen we ter hoogte van café De Meersbloem langsheen de Schelde, een gedenksteen aan voor drie verongelukte wielrenners, met name Wouter Weylandt, Dimitri de Fauw en Frederiek Nolf. Een sobere gedenksteen, voorzien van enkele foto’s, als stille nagedachtenis aan deze helden van het peloton.

Ondertussen bevonden we ons op een gedeelte van de Scheldevalleiroute en ook daar troffen we op de weg markeringen aan ter herdenking aan WW. Dat er zich ook wandelomlopen bevinden langsheen het jaagpad, blijkt uit het volgende aanwijsbordje dat we ontmoetten Doornhammeke wandelroute. Naarmate we het stedelijke gebied van Gent steeds verder achter ons lieten, werd de natuur uiteraard mooier onderweg. Ontelbare soorten planten bevonden zich op de bermen en in de ernaast gelegen natuurzones. Toen we de grens overschreden tussen het grondgebied van De Pinte (Zevergem) en Eke (Nazareth), troffen we op de achterzijde van één dezer borden, een eerste indicatie aan dat we ons bevonden op een pelgrimsweg, met name de bekende blauwgele sticker van het Compostelagenootschap. Even later bereikten we knooppunt 32 ter hoogte van het natuurgebied Scheldekant. Daar hadden we even een leuke babbel met een fietsend echtpaar, welke genoten van hun picknick op een bankje. We volgden van daar af ook de Bruggenroute, een fietsomloop van de gemeente Nazareth. Korte tijd later bereikten we dan Taverne ’t Sluis, gelegen langsheen de Schelde, tijd dus voor een versnapering op het buitenterras.

Nadien dienden we alweer even kort het jaagpad te verlaten, vermits we de Grenadiersbrug dienden te dwarsen, om vervolgens verder te wandelen via de andere oever. We lieten nu de Schelde aan onze rechterhand verder stromen. We bevonden ons nu op de 50 km lange Milieuroute, welke ons opnieuw liet genieten van de rust van het wandelen langsheen de oevers van de Schelde. Uiteindelijk wandelden we nog een klein stukje verder, tot aan de Gaverebrug te Gavere. Hier verlieten we het jaagpad en eindigden deze eerste kennismaking met de Via Scaldea. Volgens de wandelgids hadden we 20,05 km afgelegd, onze gps vermeldde echter 21,9 km. Soit, wat het juiste aantal kilometers ook moge wezen, we hebben in ieder geval genoten van een prachtige wandeldag, die uiteraard voor herhaling vatbaar is.”

We sluiten af, met de weergave van datgene wat kort na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Eerste Pelgrimstocht van Gent tot in Gavere. Rustige wandeling onder bruggen door en langs de Scheldedijk. 25°, wolkjes en zon. Na drie busritten waren we thuis. J: Eerste gedeelte gewandeld van de Via Scaldea, de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Vertrek aan Sint-Jacobs te Gent en hoofdzakelijk langsheen de oevers van de Schelde naar Gavere. Daar de bus genomen naar huis. Een eerste kennismaking met de Camino.’

116: Deinze, Zondag 20 september 2009, 25,8 km. (2277,87 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche, 20/09/2009 – 9800 Deinze (Oost-Vlaanderen), 28^ste Canteclaermarsen – De Gordel der Leiestreek – Wisselbekertocht, 6-12-18-24-32 km. A.T.B. De Natuurvrienden Deinze, Start: V.T.I. Via Leieoever naar Machelen, dorp van kunstschilder Roger Raveel. Via dreven langs het kasteel van Olsene, de Veerhoek, Machelenput en terug via een Leiemeander.’ Na afloop schreven we zoals gewoonlijk een verslag van onze belevenissen onderweg, op zondag 20 september 2009, omstreeks 18:57 uur.

“Vandaag zouden sommige steden autovrij blijven, wij zochten echter de rust wat verder van huis. Deze morgen vertrokken we onder een bewolkte hemel naar Deinze, waar de 28^ste Canteclaermarsen zouden doorgaan. De plaats van afspraak was deze keer gelegen in het ‘Vrij Technisch Instituut’ te Deinze, waar de plaatselijke wandelvereniging ATB De Natuurvrienden, verzamelen had geblazen. Er was voldoende parkeerplaats voorhanden en in de ruime vertrekhal heerste er al een gezellige drukte bij onze aankomst. Volgens de infoborden, kon worden gekozen uit te wandelen afstanden van 4, 7, 12, 18, 24 en 32 km. Vandaag opteerden we voor de 24 km, met een werkelijke afstand van 25,8 km. Na een kleine hap en de nodige inschrijvingsformaliteiten, trokken we op weg. We verlieten de startplaats en wandelden in de richting van de Onze Lieve Vrouwkerk, niet ver van het Instituut gelegen. We konden de eerste foto's van de dag nemen. Juist voorbij de kerk, ter hoogte van de Tolpoortbrug, kregen we een eerste splitsing, waarbij de afstanden 4 en 7 km rechts aanhielden.

Wijzelf staken de brug over, om aan de overzijde het Antoon van Parys Pad op te wandelen, langsheen het water. We bevonden ons al dadelijk op een tweetal routes, met name de Filliers Wandelroute en de Milieuroute voor fietsers. Via een stukje buurtpark aan de linkerkant, wandelden we langsheen enkele hengelaars en wat verderop een hondentrainingschool. Zo brengt iedereen zijn vrije dag op een andere manier door. Via enkele woonstraten trokken we vervolgens doorheen de Leiemeers, om wat verder onder de drukke spoorlijn te wandelen. Zo bereikten we de Leie Rechteroever en trokken we in de richting van Machelen (Zulte). Geruime tijd volgden we het jaagpad langsheen deze waterloop, waarbij het opmerkelijk was om te zien, in welke slechte staat de oevers zich bevonden. Op vele plaatsen waren de oevers gedeeltelijk ingezakt en werd later signalisatie aangebracht, voorzien van de nodige borden verboden toegang. Ondertussen volgden we reeds geruime tijd de Gulderoute, een fietsroute van 32 km lang. Nadat we de oevers van de Leie rechts hadden gelaten, ging het via tal van landelijke wegen naar de dorpskom van Machelen.

Hier hadden we na exact 6 km, een eerste halte in de School voor Aangepast Beroepsonderwijs Leieland. Na een kort oponthoud, vervolgden we onze wandeling. Na deze eerste controle dienden we onze weg verder te vervolgen langsheen het Raveelmuseum. Later op de dag zouden we hier nog een tweede keer langskomen en dan zouden we een andere richting volgen. Langsheen de flanken van het museum was men doende met het aanleggen van een nieuw looppad. Om de hoek vonden we de aanwijzingen van de Roger Raveel Route en die leidde ons naar het Terras aan het water. Deze uitkijkpost in de vorm van arduinen trappen, was druk bevolkt door het plaatselijke eendenvolkje. Een ideale plek om te zonnebaden, echter wij dienden genoegen te nemen met een dik wolkendek. We gingen verder naar links via de Gaverbeekroute en het traject van een Grote Routepad, de GR129. De muur der verbeelding vonden we even verder, waar we het werk van Raveel konden aanschouwen. Hier kon je eigenhandig een foto nemen van het kunstwerk, met jezelf erbij. Aan de overzijde stonden de restanten van een molen, echter zonder zijn wieken.

We sloegen rechtsaf en volgden opnieuw de Gulderoute, die het gezelschap kreeg van de Zwanenroute (15 km). Zo belandden we aan de Mariagrot, volgens aangebrachte info, de Olsene Rotse. Menig wandelaar haalde ook hier het fotoapparaat boven. Ter hoogte van deze grot splitsten zich de afstanden, waarbij de 18 km-wandelaars rechts aanhielden. Wij vervolgden onze weg naar links en trokken door de Oude Kasteeldreef. Aan het begin van deze lange dreef, vonden we de aanduidingen van de Modest Huys Route. De dreef liep kaarsrecht in de richting van de drukke Kortrijksesteenweg, welke wij enige tijd later bereikten en vervolgens dwarsten. Hierbij troffen we links van de weg een oude boerderij aan, die eerlijk gezegd, betere tijden had gekend. Blijkbaar werd tegenwoordig de dienst uitgemaakt door kippen, katten en ander gedierte... In elk geval de moeite waard om even bij stil te staan. Aan de overzijde van de weg echter, bevond zich het statige kasteel van Olsene. Een groot gedeelte van de omliggende wallen werd gevolgd, waarbij we uiteindelijk de woonzone bereikten van Olsene.

Via enkele steegjes tussen achtertuintjes door, bereikten we een verkaveling, waarin zich het Ontmoetingscentrum Sint Pieter bevond. Hier hadden we na exact 12 km, een tweede controle. Het derde gedeelte van de wandeling, leidde ons verder doorheen de woonwijk, om nadien opnieuw de drukke Kortrijksesteenweg te dwarsen. We volgden terug de Modest Huys route en die bracht ons langzaam naar de open velden. Zover het oog kon reiken trof je maïsvelden aan. De landelijke rust van deze streek was aangenaam om te ervaren. Een tijdje wandelen bracht ons een tweede maal tot aan de Olsene Rotse, waar we vanaf nu het traject verder volgden van de 18 km. De reeds gekende Zwanenroute zette ons op weg. Opnieuw kregen we enkele landelijke paden onder de voeten geschoven, waar tal van wandel- en fietsroutes elkaar opvolgden. Om er enkele te noemen: de Gulderoute, de Roger Raveel Route en de Gaverbeekroute. Deze gezamenlijke trajecten, brachten ons tot aan het Domeinbos Machelenput. Hier sloegen we rechtsaf het veld in en volgden een stukje meander van de Leie.

Blijkbaar was deze ontstaan als gevolg van de rechttrekking van de Leie. In de verte bemerkten we reeds de kerk van Machelen en zo naderden we langzaam maar zeker voor de tweede maal de School voor Aangepast Beroepsonderwijs. Een laatste hapje en een verfrissend drankje zouden moeten volstaan om het laatste stukje wandelweg af te leggen. Ondertussen waren we reeds meer dan 18 km onderweg en er restten ons nog een zevental kilometer tot de eindstreep. Vol goede moed verlieten we opnieuw de plaats van controle en gingen dit keer naar rechts, ter hoogte van het Raveelmuseum. We volgden voor de zoveelste keer vandaag de Gulderoute. Al gauw verlieten we opnieuw de woonstraten en belandden terug tussen de open velden. Je raadt nooit welke gewassen we onderweg konden aanschouwen... Wat verderop kwamen we aan de Leie en volgden we de linkeroever, in de richting van Deinze uiteraard. De overkant hadden we reeds eerder op de dag kunnen bekijken. Zover het oog kon reiken trof je medewandelaars aan. Ondertussen konden we volop genieten van het zonnetje en dat het deugd deed hoeft wellicht niet gezegd te worden.

In de verte zagen we reeds de bekende torens langsheen de vaart in Deinze, het signaal dat het niet meer zo heel ver kon zijn. We trokken een tweede maal onder de drukke spoorlijn door en konden voor het laatst nog even genieten van de Leie. Stilaan trokken we naar de stad en het einde van deze aangename herfstwandeling langsheen de Leie, inspiratiebron voor tal van kunstenaars. Alvorens de aankomst te bereiken, wandelden we nog langsheen het Kongoplein, om wat later, enigszins moe maar voldaan, het Instituut te bereiken. Bij onze aankomst werden we door de organisatie nog getrakteerd op een suikerwafel en deden we voor ons hetzelfde met een lekkere roomijs, voorzien van aardbeien. Zo te zien waren we lang niet de enigen die deze lekkernij konden smaken. Tot slot nog even vermelden dat 2444 wandelaars de weg vandaag naar Deinze hadden gevonden. Wij hebben de autoluwe zondag op onze manier doorgebracht in de vrije natuur en ook dat zal een tijdje bijblijven. Misschien tot bij een volgende gelegenheid...”

We sluiten dit wandelhoofdstuk af met een blik naar datgene, wat kort na afloop van de tocht in onze wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Deinze, Machelen, Olsene, Zulte. Natuurwandeling langs de Leie, zijn meanders en bezienswaardigheden. 24°. J: Rustige wandeling doorheen de Leiestreek, vanuit Deinze naar Machelen en Olsene. Opnieuw zonnig en warm herfstweer.’

102: Westende, Zondag 19 juli 2009, 22,1 km. (1982,734 km.)

Een tocht in Westende, aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche 19/07/2009, 8434 Westende (West-Vlaanderen) – Beach Walk, 7-14-24 km. Spoetnikstappers. Start: Gemeenteschool. Een mooie wandeling aan de kust met strand, duinen, polders, natuurreservaat. Na de wandeling kunt u genieten door deel te nemen aan ons mosselfestijn, u aangeboden aan clubprijs. Voor dierenliefhebbers 3 km strand.’ Na afloop van de trip, schreven we een relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:13 uur.

“Gisteren kon je al spreken van een strakke wind, vandaag zijn we pas echt goed uitgewaaid. De reden hiervoor is niet heel ver te zoeken. Deze ochtend trokken we immers naar Westende, om daar deel te nemen aan de ‘Beach Walk’, ingericht door de Spoetnikstappers. De wandeling ging van start in de gemeenteschool ‘De Duinpieper’ te Westende. Er kon worden gekozen uit een te wandelen afstand van 7, 14 of 24 km. We opteerden vandaag voor de langste afstand, in werkelijkheid 22,1 km. Alvorens van start te gaan, konden we zien dat er slechts twee controleposten waren ingericht, de ene na 8,4 km, de tweede na 17,9 km. Na een broodje en een koffie trokken we op weg. We verlieten de gemeenteschool en volgden naar links een drukke weg in de richting van de zeedijk van Westende. Aan de kant van de weg bemerkten we talrijke aanduidingen van routes die te volgen waren: de LF1A Kust Fietsroute, de Route Freddy Maertens en het Bamburg pad.

Enkele honderden meters verder, ter hoogte van de drukke kustweg, bevond zich een eerste splitsing. Hier dienden we tweemaal voorbij te komen, een eerste keer dienden we de baan over te steken, de tweede keer de weg te volgen naar rechts, richting zeedijk. We staken dus de drukke weg over en volgden een eindje de Milieu route. Deze bracht ons tot aan de zee. Hier gingen we naar links in de richting van het strand Sint Laureins. Ondertussen zagen we dat de lucht zich donker begon te kleuren en niet veel verder dienden we onze regenpakken aan te trekken. Juist op het moment dat we de dijk verlieten en naar rechts afdraaiden om het strand op te gaan, gingen de hemelsluizen open. We dienden dan het strand naar links te volgen in de richting van Nieuwpoort, dit met de wind op kop en de regen die uit de lucht viel. Niet meteen een manier om vlot vooruit te komen.

We volgden gedurende enkele kilometers het strand, terwijl we konden zien dat het hoog tij aan het worden was. Wat verder kwamen we aan een zone die was gemarkeerd als gevarenzone bij schietoefeningen. Grote verbodsborden gaven aan dat dit deel van het strand niet altijd toegankelijk was. Hier bevond zich tevens het Strandreservaat ‘De IJzermonding’. In de verte zagen we reeds enkele boten uitvaren. Het strand volgend bereikten we de plek waar de IJzer uitmondt in zee. Hier voelden we de wind nog heviger te keer gaan. We dienden noodgedwongen naar links te gaan om de oever van de IJzer te volgen. Zo betraden we het Vlaams Natuurreservaat ‘De IJzermonding’. Tussen enkele weilanden en schorren door, volgden we de omheining van het kwartier Lombardsijde. Hier bevindt zich immers het 14^de Regiment Luchtdoelartillerie. Eens voorbij deze kazerne, staken we de kustbaan over en volgden de Milieuroute, in de richting van het strand van Sint Laureins. Daar hadden we een eerste controle in ‘Calidris Beach’. Tijd voor een pauze, want de inwendige mens begon zich te laten voelen.

Na deze eerste pauze, vervolgden we onze wandeling. We verlieten Calidris Beach en staken meteen de kustbaan over. We volgden nu het Polderpad en de Kust Fietsroute LF 1b. Aan het eerstvolgende kruispunt bevond zich een nieuwe splitsing, waar we ook later nog een tweede keer dienden voorbij te komen. De eerste maal gingen we hier rechtsaf, om kris kras doorheen een aldaar gelegen villawijk te stappen. Tal van wandel- en fietspaden volgden hier elkaar op: de Route Freddy Maertens, het Bamburgpad, het Yselandpad, de Westhoek Route, enz. De tocht leidde ons uit de wijk en via enkele landelijke wegen, trokken we in de richting van enkele windturbines die in de verte zichtbaar waren. Aldaar bemerkten we dat het hier ging om het Solar Park. Drie grote windturbines, omgeven door ontelbare zonnepanelen. We gingen omheen het park, om te arriveren aan het erachter gelegen kanaal Plassendale - Nieuwpoort. We volgden de rechteroever van het kanaal in de richting van Nieuwpoort.

Gekomen aan het sas van Nieuwpoort, staken we de weg over en volgden hier een eindje de GR5A, in de richting van De Panne. Tevens een deel van het traject van het Koolhof Wandelpad. Om de hoek bemerkten we het grote monument van Koning Albert I. Na enkele foto's te hebben genomen, vervolgden we onze weg, in de richting van de jachthaven. Aldaar konden we een blik werpen op honderden aangemeerde motorjachten en zeilboten. Langs de haven ging het verder richting kerk van Lombardsijde. We herkenden hier de Route Freddy Maertens en de Milieuroute. Net alvorens het centrum van Lombardsijde te bereiken, dienden we noodgedwongen naar links een weg te volgen, in de richting van de plaatselijke golfclub. Via enkele landelijke paden, bereikten we de kustbaan, om een tweede keer rust te nemen in Calidris Beach. Tijd voor een verfrissing dus. Ondertussen hadden we ons kunnen verlossen van de regenpakken en was de zon beginnen schijnen.

De wind scheen nog in kracht toe te nemen. Het laatste deel van de wandeling vatten we opnieuw aan ter hoogte van de drukke kustbaan. We staken deze over en troffen er de splitsing aan van eerder deze dag. Dit keer namen we de linkerrichting en kwamen wat later voorbij de plaats waar we deze ochtend waren van start gegaan. We volgden dezelfde weg als voorheen na de start en kwamen enkele honderden meters verder aan de splitsing welke we deze ochtend reeds waren gepasseerd. Dit keer dienden we rechts aan te houden en deze weg leidde ons naar de zeedijk van Westende. Nu dienden we ons langsheen de winkels en terrassen een weg te zoeken tussen de vakantiegangers, om op die manier de dijk af te wandelen tot aan het gekende VT4 hotel. Tal van toeristen namen hier de tijd om dit gekende gebouw te fotograferen. Wat verderop sloegen we een doorsteek in, doorheen de duinen en belandden op een weg, evenwijdig gelegen met de kustbaan. Deze weg verliep tussen de vakantiehuizen, in de richting van de eindstreep.

Al bij al was dit een mooie wandeling, doch ons inziens werd er te weinig beschikbaar duinengebied bewandeld en ging het traject vaak te veel door villawijken en daar heeft een wandelaar geen boodschap aan. In elk geval hebben we toch genoten van een dagje aan zee, ondanks het minder aangename weer. Helaas kan ook de organisatie daarvoor niet borg staan. Na de wandeling deden we ons nog te goed aan een pannenkoek, doch lieten het mosselfestijn aan ons voorbij gaan.”

Een korte verwijzing, naar datgene wat na afloop van de wandeltocht werd toevertrouwd aan de wandelboekjes, sluit het verhaal van deze wandeling stilaan af. ‘K: Sterke wind! Strand, wijken, zeedijk. Eerste stuk was goed. De rest werd vervelend. Kon beter. Regen. J: Tocht vanuit Westende, langs het strand, de IJzermonding, Lombardsijde en de jachthaven van Nieuwpoort. Tot slot de zeedijk van Westende zelf.’

085: Dikkelvenne, Zaterdag 30 mei 2009, 22,4 km. (1617,704 km.)

Een wandeling uit mei 2009 te Dikkelvenne. Deze tocht werd destijds aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 30/05/2009, 9890 Dikkelvenne (Oost-Vl.) – Vrijbuitertocht, 7-14-21 km. Florastappers Gent vzw. Start: Vrije Basisschool. Een zeer prachtige lente- en natuurwandeling langs groene en rustige wegen en paadjes, aan en doorheen de Zwalmstreek met zijn landelijke rust.’ Zoals gewoonlijk, werd na afloop van de tocht een verslag geschreven, op zaterdag 30 mei 2009, omstreeks 18:29 uur. Een tijdje later verscheen dit verslag, voorzien van enkele foto’s in het clubblad van de Florastappers. We kunnen niet ontkennen, dat dit een goed gevoel gaf, waardering te krijgen voor het geleverde werk.

“Voor vandaag had de weervrouw van de VRT schitterend weer voorspeld, dus vonden wij het een unieke gelegenheid om eens in de richting van de Zwalmstreek te rijden, om daar te gaan wandelen. De Gentse Florastappers hadden aldaar Dikkelvenne uitgekozen, om een wandeling te organiseren met de volgende afstanden: 4, 7, 14 en 22 km. Plaats van vertrek, alsmede inschrijving, was gesitueerd in Dikkelvenne zelf, meer bepaald in de Vrije Basisschool. Wij verkozen om deel te nemen aan de tocht van 22,4 km. De wandeling ging door onder de naam van Vrijbuitertocht. Bij onze aankomst deze morgen was het er reeds gezellig druk en tal van wandelaars waren reeds op weg. Na een koffie en een kleine hap, trokken ook wij op pad. We verlieten de kleine Basisschool om de dorpskom uit te wandelen en via een links gelegen paadje te belanden in een verkaveling. Tussen de nieuw gebouwde woningen trokken we langs het voetbalplein van Dikkelvenne, waarna we een veldweg volgden die ons leidde in de richting van Gavere.

De warmte van de zon was reeds voelbaar en zo gingen we tussen de boomgaarden vol met perenbomen. De kleine vruchten waren reeds goed zichtbaar. Het terrein was af en toe heuvelachtig en dat was te bemerken aan de op en neergaande paadjes. We volgden nu voor een gedeelte de Valeirroute, welke tezelfdertijd een eindje het traject volgde van de Schelde-Deltaroute. Wat verder kregen we tevens het gezelschap van de Milieuroute. Deze paden zouden we nog vaak tijdens de loop van de dag bewandelen. We volgden het pad een tijdje door een bebost gebied, met rechts van ons een watergebied. Dit pad deed ons uitkomen ter hoogte van het Sint Christianapark, dat we slechts heel even bezochten. Aan de andere kant van het park kwamen we uit op de Scheldevalleiroute, die ons dwars door de velden liet wandelen. Gedurende geruime tijd volgden we het traject van de GR122 (Zeeland - Champagne/Ardenne). Vaak is het vermeldenswaard welke mooie trajecten deze GR-paden volgen. Meestal dwars doorheen de natuur en het drukke verkeer vermijdend.

Na zowat 6,7 km bereikten we het grondgebied van de gemeente Meilegem (Zwalm), waar we een eerste controle- en rustpost hadden in het juist over de gemeentegrens gelegen fruitbedrijf Meire. Hier was het duidelijk dat de banken in het zonnetje de voorkeur hadden op de rustplaatsen binnen in de hangaar. Meteen na onze rust, trokken we verder op de Watermolenroute. Wat verderop kreeg deze route het gezelschap van reeds eerder bewandelde paden, met name de Schelde-Deltaroute, de Scheldevalleiroute, de Milieuroute en opnieuw de GR122. Blijkbaar volgen hier over een afstand deze routes dezelfde weg. Alweer trokken we langs rustige landelijke wegen, afgewisseld met veldpaden, ondertussen genietend van het aangename wandelweer. Soms kwamen we in een gebied waar de wind min of meer vrij spel kreeg en dat voelde niet echt onaangenaam aan. Zo kwamen we voorbij het Provinciaal Natuureducatief Centrum De Kaaihoeve. We draaiden hier linksaf om de Zwalmroute te volgen. Ondertussen bevonden we ons op het grondgebied van Nederzwalm-Hermelgem.

We betraden nu voor het eerst een stukje bosgebied dat omheen een grote waterplas was gelegen en dat ons deed uitkomen aan de oevers van de Schelde. We volgden slechts kort deze waterloop tot aan de Brug 3^de Jagers te Voet. Hier verlieten we de boorden van de Schelde om enkele kleine landweggetjes te betreden. Na een eindje wandelen ontmoetten we opnieuw de Schelde, om wat later voor de tweede maal doorheen een stukje bos te wandelen, tot we uitkwamen aan de Kaaihoeve. We draaiden nu naar links om via een rustig wegje in de richting te wandelen van het fruitbedrijf Meire, om daar een tweede maal te kunnen pauzeren. We hadden nu een lus achter de rug van 7,7 km. Omwille van de talrijke aanwezige wandelaars, dienden we dit keer genoegen te nemen met een zitbank in de schaduw. Het laatste stuk van de wandeling ging over een afstand van 8 km. We verlieten de controlepost en volgden opnieuw de Watermolenroute.

De eerste keer waren we hier wat verderop naar rechts gegaan voor een korte lus, dit keer echter stapten we rechtdoor in de richting van de kerk van Meilegem. Hier troffen we het beeld ter ere van de steenbakker aan, geplaatst aan de kerk. Op het kerkplein volgden we nadien een stukje de grote baan om nog steeds de Watermolenroute te volgen. Deze route bracht ons op het grondgebied van Beerlegem, waarvan we in de verte de dorpskerk konden waarnemen. Onze wandeling verliep alweer een stuk over de Valeirroute en tenslotte kregen we opnieuw de rood-witte markeringen in zicht van de GR122. We werden terug geleid doorheen de akkers, waar de gewassen volop groeien om uiteindelijk de Rodeland route 1 te bereiken. Deze laatste route leidde ons zowat tot op het grondgebied van Dikkelvenne.

Er restten ons nog slechts enkele honderden meters om de Basisschool in zicht te krijgen. Bij het afstempelen van onze wandelboekjes werden we nog beloond met een energiereep en we konden even uitblazen op het terras op de binnenkoer van de school. Een prachtige en aangename wandeldag was voorbij en we konden nog even napraten met twee andere kwarteltjes, alvorens huiswaarts te rijden. Bij het verlaten van de plaats van inschrijving konden we zien dat om 14:00 uur reeds de kaap van duizend deelnemers was overschreden. Morgen hopen we op hetzelfde weer als vandaag om dan op een andere locatie te genieten van enkele uren vertoeven in de vrije natuur. Zoals altijd zorgde de vrouwelijke helft voor het nemen van de plaatjes onderweg.”

Een blik in onze wandelboekjes, sluit stilaan dit wandelverhaal af. ‘K: Rustige zonnige wandeling langs veldwegen en natuurgebied. Goed verzorgd. J: Prachtige vergezichten en mooie omgeving om te wandelen. Dikkelvenne, Gavere, Meilegem, Nederzwalm, Hermelgem en Beerlegem. Voor elke deelnemer een gratis energiereep op het einde van de wandeling. Zonnig!!’