188: Diksmuide, Vrijdag 20 augustus 2010, 32,6 km. (3778,498 km.)

De derde dagetappe uit de Vierdaagse van de IJzer editie 2010. Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Vrijdag – Vendredi 20/8/2010 – 8600 Diksmuide (West-Vlaanderen), Vierdaagse van de IJzer – 08-16-24-32 km. Vierdaagse van de IJzer Start: Grote Markt. De 8 km is een familiale wandeling met randanimatie.’ Na afloop schreven we ook ditmaal nog dezelfde avond in het kamp van Nieuwpoort een verslag, met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg.

“Langs typische polderdorpjes en het oorlog- en fransmanverdriet van vele moeders, zo stond de derde wandeldag van de Vierdaagse van de IJzer 2010, aangekondigd in de kleurrijke brochure die we mochten ontvangen bij de start enkele dagen geleden. Deze derde dag begon ook alweer in alle vroegte in het kamp van Nieuwpoort, alwaar we na het ontbijt met de bus vertrokken richting Grote Markt te Diksmuide. Maatje haar voeten hadden reeds een vroege beurt gekregen in het kamp, waar ijverige en behulpzame leden van de Medische dienst de handen uit de mouwen staken om toch iedereen op de been te krijgen en klaar te stomen voor de start van de volgende etappe. Met hernieuwde moed kwamen we dan even later ook aan op de Grote Markt, alwaar zich reeds een menigte wandelaars had verzameld. Het was dus nog even wachten alvorens het startschot zou weerklinken, dus trokken we naar één van de vele terrasjes om toch nog even te genieten van een kopje koffie. Even later konden we dan toch op weg, samen met een bont allegaartje van burgers en militairen, jong en oud, alles door elkaar.

Via de kortst mogelijke weg verlieten we het drukke centrum en volgden het verloop van de Handzamevaart. Hoeft het gezegd dat de smalle paden naast deze waterloop al vlug te smal bleken te zijn om deze grote menigte op te vangen. Gelukkig lossen deze problemen zichzelf op na enkele kilometers stappen. Het peloton schuift dan langzaam uit elkaar en elkeen vindt zijn eigen ritme. Het pad dat we volgden kronkelde mee met de ernaast liggende waterloop. Unieke vergezichten over de landerijen openbaarden zich aan de vele nieuwsgierige blikken. De zon was alweer van de partij en het beloofde een warme en zonnige dag te worden. Na een viertal kilometer scheidden zich de deelnemers aan de 8 km af naar rechts, om vanaf daar hun eigen weg te volgen. De andere wandelaars vervolgden hun weg via de Pouckestraat om aldus het eerste oranje bord van de 5 km aan te treffen. Het ging verder tot aan het eerste waterbevoorradingspunt, alwaar de deelnemers aan de 16 km ook een rechts gelegen weg insloegen. Net daar vonden we meteen het antwoord op de eerste vraag van de dag, in het kader van de wedstrijd Wandel en Kijk. Eigenlijk dienden we ons hier te beperken tot het tellen van een aantal kaarsen in een kapelletje bezijden de weg.

Net toen we dachten dat het een vlotte wandeldag zou worden, begon maatje haar motor te sputteren, problemen met de linkervoet en meer bepaald de tenen. Gelukkig konden we even verder halt houden ter hoogte van een hulppost, juist voor de stand van Campina. De eerste zorgen werden toegediend door een vrouwelijke militair, hetgeen slechts korte tijd in beslag nam. Het gevolg was dat we pas enkele honderden meters verder waren gestapt, toen de tenen al bloot kwamen te liggen en het verband was losgekomen. Peloton rechtsom dan maar en terug naar de hulppost. Ditmaal nam een mannelijke collega de honneurs waar, wat resulteerde in een verzorging van om en nabij de drie kwartier, alvorens maatje terug degelijk kon wandelen. Al bij al hadden we dus bijna een uur verloren en dat zou zich later op de dag nog laten voelen. Na de medische hulp kwamen we langs de stand van Campina en konden nog even wat energie bijtanken om onze weg verder te vervolgen. Gelukkig konden we daar een beetje rekenen op de morele steun van Guy en Patrick.

We zaten nu op het grondgebied van Koekelare en hadden nog een lange weg te gaan. Toen we even later opnieuw een degelijk tempo konden aanhouden, trokken we in de richting van het Koekelarebos, dat we even later konden betreden. Een mooie lange dreef kregen we voor de voeten geschoven en net dan hadden we onderweg een leuke babbel met enkele Nederlandse wandelaars. Samen konden we genieten van een mooi stukje natuur, waar de rust tastbaar aanwezig was. De 10 km grens was ondertussen overschreden en even verder dienden we afscheid te nemen van onze vrienden die deelnamen aan de 24 km. Hen wachtte een ander traject. Wijzelf volgden verder het parcours in de richting van het centrum van Koekelare. Aldaar aangekomen op een ludiek pleintje, namen we vooreerst even de tijd om een hapje te eten en vooral even de dorst te lessen. Nadien dienden we een kort bezoekje te brengen aan het aldaar gelegen museum (het Museum van de Fransmans), teneinde opnieuw een antwoord te vinden op een van de vragen van de dag. Gelukkig konden we hierbij rekenen op een beetje hulp van het personeel, teneinde vlug de juiste locatie te vinden in het museum.

Eenmaal het antwoord verkregen, konden we nog even stilstaan om te genieten van een deuntje, afkomstig van een gezellig orgeltje op het plein. Stilaan werd het dan tijd om het traject verder af te wandelen. We verlieten het centrum van Koekelare om ons te begeven in de richting van het verder gelegen Motepark. Een leuke plek om doorheen te wandelen met een prachtige vijver, waar eenden volop genoten van de zon en waar tevens de hengelaars in groten getale hun favoriete sport konden beoefenen. Eenmaal het park voorbij ging het via landelijke wegjes en veldwegen in de richting van het volgende dorp: Werken. Smalle paadjes, kerkwegels, zanderige veldwegen, karreslagen, … de zon was duidelijk aanwezig en dat liet zich voelen in de kledij. Ook vandaag kregen we talrijke kapelletjes te zien, konden we ervaren hoe het leven op het platteland aanvoelt en hoe de boeren druk doende waren met het binnenhalen van de graanoogst. Vaak verliep het traject tussen de maïsvelden en kreeg je het idee dat een muur je verhinderde ver om je heen te kijken. Een eindje voorbij het 15 km bordje troffen we gelukkig een tweede hulppost aan, aangezien maatje haar voeten dringend behoefte hadden aan een beetje verzorging.

Bleek dat nu ook de andere voet gekwetst was en ditmaal werd ook daar een behoorlijke hoeveelheid tape aangebracht. Ook nu verloren we behoorlijk wat tijd en het stappen verliep steeds moeilijker. Met een beetje goede wil en een aanpassing van het stapritme bereikten we nadien de oranje borden van de 20 km en even later de bebouwde kom van Werken. Het eerste terrasje werd bezocht en daar konden we vaststellen dat de buitentemperatuur was opgelopen tot 28°C. Geen wonder dat we het warm hadden gekregen. Na een kleine pauze trokken we opnieuw verder, via het centrum van Werken. Het ging verder langsheen de Kruisstraatmolen, die weliswaar werd gerestaureerd en daardoor zich bevond in de stellingen. Toch konden we enkele foto’s nemen van dit unieke bouwwerk. Vervolgens ging het aan het kruispunt linksaf en vonden we even verder op onze weg een ander archeologisch museum, waar ook alweer het antwoord te achterhalen was op een van de dagvragen. We wandelden verder om even later het grondgebied van Werken te verlaten en het te wisselen voor het grondgebied van Vladslo.

De grens van de 25 km werd bereikt en voor maatje ging het stilaan van kwaad naar erger. Het stappen werd moeilijker en de wandelsnelheid zakte zienderogen. Een blik op de klok leerde ons ondertussen dat we niet veel tijd meer mochten verliezen, wilden we nog tijdig de aankomst bereiken en eigenlijk was het nog behoorlijk ver. Uiteindelijk bereikten we wat later toch het centrum van Vladslo. We hielden er even kort halt op het dorpsplein, om vervolgens linksaf te wandelen en even verder te worden voorzien van een koekje en een blikje frisdrank. Zo konden we nog even, al wandelend, bijtanken en nog een beetje energie opdoen voor het laatste gedeelte van de wandeling. We lieten Vladslo achter ons en bereikten al vlug opnieuw de open velden, waar we even later zelfs tussen het riet doorwandelden. Wat verderop bereikten we de drukke weg richting Diksmuide. Dankzij de hulp van de MP’s raakten we veilig aan de overkant en kregen een bijna eindeloze grindweg te zien, langsheen de IJzer. De zon scheen nog steeds onverbiddelijk en de wind stond hier pal van voren. Niet meteen een ideale situatie om met pijnlijke voeten en wat vermoeidheid in de rug aan te beginnen.

Heel in de verte zagen we de IJzertoren en de kerk, maar het leek voor maatje net iets te ver weg. Met het laatste beetje moed probeerde ze toch het grindpad te verwerken, doch het ging niet meer. Korte tijd later weerklonk in stilte: ‘Het gaat niet meer…’ Het enige wat we konden doen was een beetje aanmoedigen om het vooral niet op te geven en langzaam verder te stappen in de richting van de kerk in de verte. Het lukte tenslotte toch om deze lange ellendige weg te verwerken, zodat we het centrum van Diksmuide bereikten. Via de bebouwde kom kwamen we nu langsheen enkele bezienswaardigheden en dat verlichtte even de pijn aan de voetjes. Het begijnhof, de Vismarkt met het beeld van Jette en tenslotte de kerk waar een laatste vraag diende te worden beantwoord. Op het einde van de straat zagen we reeds de Grote Markt en de eindstreep van de tocht. Het was ondertussen kwart voor zes en we hadden net tijdig de finish gehaald.

Het was bang afwachten wat de laatste dag nog brengen zou, vooral omdat de Kemmelberg diende te worden beklommen. Maar dat waren problemen voor de volgende dag. Nu volgde nog een lange bustocht naar het kamp, een verkwikkende douche, een laat avondmaal en dat werd afgesloten met nogmaals een bezoek aan de medische dienst, teneinde de opgelopen schade zoveel als mogelijk te herstellen. Het werd vrij vlug laat en een welverdiende nachtrust werd aangevangen. Vandaag hadden we de langste etappe te verwerken gekregen over een afstand van 32,6 km. Met een dikke merci alvast aan het medisch personeel dat het mogelijk maakte de eindstreep tijdig te halen. Nog 30,2 km te gaan dus, met andere woorden nog één keer alles geven…..”

We eindigen deze wandelbeschrijving met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Diksmuide. 4x32 km. Het proberen waard, maar toch een zware inspanning. De blaartjes, de rug en de benen eisten hun tol. Blij dat ik het gedaan en volbracht heb. Toch iets te hoog gegrepen. De vermoeidheid is te. Beer was wel lief maar toch. J: Derde dag van de Vierdaagse van de IJzer. Met start in Diksmuide ging het vervolgens via Koekelare, Werken en Vladslo. Warme wandeldag en een beetje een probleemdag voor maatje, omwille van blaren op de voeten en pijn in de rug. Uiteindelijk toch nog tijdig de aankomst bereikt even voor zes uur. Nog één dag te gaan!!!’

186: Oostduinkerke, Woensdag 18 augustus 2010, 31,8 km. (3713,948 km.)

De eerste dagetappe van de Vierdaagse van de IJzer editie 2010. Deze tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Woensdag – Mercredi 18/8/2010 – 8670 Oostduinkerke (West-Vl), Vierdaagse van de IJzer – 08-16-24-32 km. Vierdaagse van de IJzer. Start: Parking Sint-Niklaaskerk. De 8 km is een familiale wandeling met randanimatie.’ Aangezien we tijdens de Vierdaagse verbleven in het kamp van Nieuwpoort, werd het verslag van deze eerste wandeldag geschreven op zondag, 22 augustus 2010, omstreeks 16:56 uur.

“Ook dit jaar namen we opnieuw deel aan de Vierdaagse van de IJzer een organisatie van Defensie, welke dit jaar voor de 38^ste keer plaats vond. Afgelopen dinsdag reisden we dan ook af naar onze kampplaats te Nieuwpoort, om er de volgende dagen deel te nemen aan de mini uitgave van deze Vierdaagse, met name vier wandeldagen van 16 km. In het kamp van Nieuwpoort troffen we enkele bekenden van vorige edities, hetgeen uiteindelijk resulteerde, dat we zouden deelnemen aan de lange afstand, met name 4 x 32 km. We hadden alvast de intentie om het te proberen, zo niet konden we achteraf nog altijd overschakelen naar de kleinere afstand. Dus  dienden we nog diezelfde namiddag met de kusttram naar het secretariaat te Oostduinkerke te rijden, teneinde alles te regelen en aan te passen, met het oog op de eerste wandeldag van woensdag 18 augustus.

Op woensdagochtend vertrokken we dan ook vol goede moed naar de startplaats te Oostduinkerke, voor de aanvang van de eerste etappe, over een afstand van 31,800 km. Volgens de informatiebrochure die we voordien hadden ontvangen, ging het Langs een mijmerend heropbloeiende IJzermonding en de stilte van de met bloed doordrenkte polders… Toen wij aldaar aankwamen omstreeks kwart voor negen, was het grootste gedeelte van de wandelaars reeds op weg. Op die manier hadden we een rustige start van op  het St. Niklaasplein, dat we reeds kenden als vast vertrekpunt de eerste dag. Het ging de drukke weg over en de Piet Verhaertstraat in. Bij het beschrijven van onze IJzeretappes tijdens vorige uitgaven, hadden we onderweg pen en papier bij de hand, teneinde de talrijke wandel- en fietsroutes onderweg te kunnen vermelden. Dit jaar wilden we in de eerste plaats genieten van de tochten op zich en vooral van de sfeer in zijn geheel. We onthouden jullie de komende vier dagen dan ook de in groten getale opgemerkte routes onderweg. We hechten er dit jaar aan, de wandelingen eens op een andere manier te beschrijven.

Via enkele woonstraten, met vooral veel toeschouwers aan de kant van de weg, trokken we in de richting van het verder gelegen Hannecartbos. Duizenden wandelaars trokken op die manier over de gehele breedte van de weg in de richting van dit prachtig natuurgebied, dat vandaag de dag fungeert als waterwinningsgebied. Een bonte mengeling van burgers en militairen trok doorheen dit unieke stukje natuur, via mooie aangelegde wandel- en fietspaden. Het bos geurde fris zo vroeg op de dag en het gras voelde nog nat aan. Eenmaal het bos achter de rug, volgden opnieuw enkele woonstraten die de wandelaars brachten tot aan het vakantiepark Sunparks. Hier scheidden zich de deelnemers van de 8 km af, om voor het eerst in het bestaan van deze Vierdaagse, verder een eigen programma te volgen. Het gros van de wandelaars werd verder geleid, af en toe met een beetje hulp van de MP’s, tot aan het vakantiecentrum Ter Duinen. Ter gelegenheid van de 25^ste verjaardag, zorgde de directie voor een presentje in de vorm van een stukje fruit.

Tal van vakantiegasten: de chronisch zieken, gehandicapten en bejaarden, die hier kunnen genieten van een unieke vakantie, heetten de wandelaars welkom. Zo werd het hier even aanschuiven aan de sanitaire voorzieningen. Na een babbel met enkele clubgenoten, trokken we alweer op weg, om even verder de 5 km borden voorbij te wandelen. Na het dwarsen van de gevaarlijke Albert I laan, bereikten we korte tijd later de havengeul van Nieuwpoort. Deze plek kenden we reeds van vroeger, waar we toch nog konden genieten van het uitzicht over de IJzermonding en het erachter gelegen Kwartier Lombardsijde. Onze verzameling foto’s van vuurtorens konden we aldaar nog even verder uitbreiden. We volgden vervolgens rechts de Robert Orbanpromenade, waar we af en toe nog even de vuurtoren konden bekijken, maar tevens zien hoe tal van kunstwerken zich bevonden boven de waterspiegel, het ene al wat aantrekkelijker dan het andere. Maar ja, voor elk wat wils zo te zien. De poolreiziger Dixie Dansercoer, werd even verderop bedacht met een kunstwerk, dat hoog boven de promenade uitsteekt.

Op het einde van de promenade gaf een bruggetje verbinding naar de verder gelegen vismijn van Nieuwpoort. Hier kon men reeds van op geruime afstand de geur van verse garnaalsoep opsnuiven. Aangezien echter dit brouwsel niet dadelijk onze voorkeur geniet, vervolgden wij onze weg. Even voorbij de soepbevoorrading, scheidden zich de deelnemers verder van elkaar af. De afstanden 16 en 32 km, gingen via een loopbrug onder de Langebrug door om deze vervolgens over te steken. De deelnemers aan de 24 km staken onmiddellijk de brug over aan de linkerzijde en trokken verder richting Kwartier Lombardsijde. Wijzelf arriveerden even later ter hoogte van het monument ter ere van koning Albert I, net op tijd om daar een demonstratie bij te wonen van het drillpeleton. Na dit schouwspel ging het verder via het sluizencomplex, waar niet minder dan zes waterwegen, uiteindelijk de Noordzee bereiken. Enkele monumenten bezijden de weg konden worden bekeken, we hadden hier vooral oog voor het monument ter ere van de franse 81^ste territoriale infanteriedivisie.

Een eindje verder volgden we samen met de andere deelnemers aan de 32 km een eigen traject voor het grootste gedeelte van de rest van de dag. We sloegen bijgevolg linksaf en volgden de loop van de IJzer. Via een ernaast gelegen landelijke weg, ging het vooreerst in de richting van het spaarbekken en nadien volgde een kleine doortocht doorheen camping Kompas. Ondertussen hadden we de grens van de 10 km overschreden en verlieten we de camping via de hoofduitgang. Na het aanvullen van onze watervoorraad bereikten we korte tijd later de kerk van St. Joris. Hier namen we even de tijd om het gebouw van naderbij te bekijken, doch moesten jammerlijk vaststellen dat de eigenlijke kerk was gesloten. Dan maar terug op weg, opnieuw naar de oever van de IJzer om deze verder te volgen. Wandelend langsheen deze stille waterloop, gingen we vervolgens enkele bruggen onderdoor, waar we tevens oog hadden voor enkele monumenten onderweg. Ter hoogte van de Uniebrug troffen we het monument aan ter ere van  het 7^de Linieregiment.

Wat verderop bereikten we het 15 km punt en even later de stand van Campina. Hier konden we even genieten van de frisse en vooral lekkere drinkyoghurt, die we elke dag opnieuw langsheen het parcours kregen aangeboden. Een welkome verfrissing, vooral omwille van het zonnige en warme wandelweer. Na de melk werd de tocht voortgezet en bereikten we de Schoorbakkebrug om vervolgens richting Booitshoeke te trekken. Ondertussen voelden we stilaan ons wandelshirt nat worden en slonken de watervoorraden snel. Gelukkig werd het parcours voldoende voorzien van waterpunten om een en ander te verhelpen. Even later kwam de brug in zicht over de autosnelweg en diende even een kleine hindernis te worden genomen. Bovenop de brug zagen we in de verte reeds het volgende doel, met name de kerk van Wulpen. Even voordien had ons wandelmaatje een eerste keer behoefte aan wat medische verzorging, aangezien een klein wondje aan de teen, terug voor problemen zorgde. Met wat vakkundige hulp en wat tape konden we algauw terug op weg.

Toen we even later Wulpen binnentrokken, troffen we een dorp in feeststemming aan. Vooral Cyriel De Visser met zijn orgel trok de aandacht en bij sommigen zat de stemming er al goed in. We wandelden echter een stukje verder tot aan het kanaal Nieuwpoort – Duinkerke, alwaar we ter hoogte van het kleine bruggetje even op een terrasje gingen verpozen. Een koele verfrissing smaakte heerlijk. Nadien volgde de oversteek van het bruggetje, waarna we over korte afstand het kanaal volgden, om even verder linksaf te slaan, stilaan richting Oostduinkerke. De grens van de 30 km werd even later bereikt en nu was het langzaam aan richting aankomst. Ter hoogte van het kerkhof werden we nog voorzien van een koekje van Destrooper en een blikje frisdrank. Zo konden we al knabbelend en drinkend verder doorheen de woonstraten van Oostduinkerke. Uiteindelijk bereikten we de binnenplaats van het reeds gekende Visserijmuseum en aldus de eindstreep van deze eerste etappe.

De eerste dag was al bij al vlot verlopen, met nog een drietal te gaan konden we met nog wat goede moed terug naar onze kampplaats. Onze volgende afspraak met de oranje borden zou van start gaan in Poperinge, maar dat verhaal volgt even later… Onderweg hadden we natuurlijk ook oog voor de prijsvragen van Wandel en Kijk, een wedstrijd verbonden aan deze Vierdaagse.”

Afronden doen we stilaan met een blik in de wandelboekjes, alhoewel daarin niet veel werd neergeschreven omwille van de aanwezigheid van grote stickers. ‘K: Oostduinkerke. J: 1^ste Dag Oostduinkerke.’

111: Diksmuide, Vrijdag 21 augustus 2009, 18,5 km. (2166,57 km.)

De derde dag van de Vierdaagse van de IJzer, editie 2009. Ook deze dagetappe werd slechts summier aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Vrijdag – Vendredi 21/08/2009, 8600 Diksmuide (West-Vlaanderen) – Vierdaagse van de IJzer, 16-32 km. Start: Diksmuide.’ Na afloop van deze meerdaagse wandeltocht, schreven we het verhaal van onze belevenissen onderweg, op dinsdag 25 augustus 2009, omstreeks 18:56 uur.

“De voorlaatste dag, van de 37^ste editie van de Vierdaagse van de IJzer bracht ons 's morgens naar de Grote Markt van Diksmuide. De bus was reeds om zeven uur vertrokken uit het kamp van Nieuwpoort, bijgevolg waren we meer dan een uur te vroeg op de startplaats. Eerst even een terrasje dan maar en een koffietje gedronken. Vervolgens hebben wij een demonstratie bijgewoond, over het gebruik van de kaartlezer voor elektronische identiteitskaarten, na afloop een gratis exemplaar bekomen. Omstreeks 08:30 uur konden we dan eindelijk op weg. Vanaf de start, volgden de verschillende marsroutes een ander traject. Wij, deelnemers aan de kortere afstand, dienden de Grote Markt te verlaten naar links, in de richting van de Handzamedijk. We vonden op onze weg de eerste aangeduide wandel- en fietsroutes, de Krekedalroute (47 km) en de Wandrille wandelroute. Om het plaatje te vervolledigen, vonden we op onze weg ook nog de wit-rode markeringen van een GR-pad, met name de GR131.

Het ging vlot langs enkele landelijke wegen en tussen eindeloze velden door. Opvallende aanwezige langsheen de weg, druk bezochte maïsvelden. De zon deed tenminste haar best om door het donkere wolkendek heen te breken, een schril contrast alvast met de voorgaande dagen. Na een tijdje wandelen, bereikten we het grondgebied van Beerst, kort daarop gevolgd door een klein stukje Vladslo, om vervolgens de Camardebeek te dwarsen. Een eerste bordje van de 5 km, zagen we langs de kant van de weg. Ondertussen werd wat verderop de aandacht gevraagd voor de eerste vraag van de dag, waar het antwoord kon worden gevonden ter hoogte van het Dischhof. Hier kon men van de gelegenheid gebruik maken om even te proeven van biologische kazen, roomijs en hoeveboter. Het ging hier rechtsaf, waarna we de collega's van de lange afstand ontmoetten. Een stand van Campina bood even verpozing door middel van een glaasje melk of een fruitdrankje. Opnieuw klaar voor enkele kilometers, vervolgden we onze weg, via de Tervate Fietsroute.

Even voor elf uur, bereikten we in Keiem de locatie waar enkele para's demonstratiesprongen deden vanuit een helikopter. Goed voor een oponthoud en tijd om te genieten van enkele kunstige sprongen, maar vooral precieze landingen. Jammer genoeg werd één en ander aan het zicht onttrokken, omwille van het wolkendek. Na dit leuke intermezzo, trokken we verder op pad langsheen deze veldweg. Deze mondde uit ter hoogte van de Belgische Militaire Begraafplaats van Keiem. Hier dienden we op zoek te gaan naar de juiste graad van de enige piloot welke op het kerkhof lag begraven. Jammer genoeg ontbrak het register aan de ingang, dus dienden we zelf de grafzerken af te lopen op zoek naar de juiste plek. Na deze korte zoektocht, sloegen we linksaf en betraden het dorp van Keiem. Hier werden we verrast met een koekje van Destrooper en op het dorpsplein konden we even uitblazen ter hoogte van een feesttent aan ‘De Kroeg’, waar het geheel werd opgeluisterd met muziek.

Ter hoogte van de kerk, bemerkten we de borden van twee autoroutes, die het dorp passeerden, met name de Hoevenroute en de IJzerfrontroute. Via de achterzijde van de kerk ging het in de richting van de Oostendebaan. Deze werd gedwarst onder het toeziend oog van de MP's, die heus wel een pluim verdienen voor het puike werk dat ze iedere dag opnieuw leverden, om het de wandelaars comfortabel te maken en vooral enkele drukke verkeerswegen veilig te laten oversteken. Een woord van dank is hier dan ook wel op zijn plaats!! Er volgden enkele landelijke wegen, die ons in de richting van de IJzer deden wandelen. Onderweg verkregen we figuurlijk het gezelschap van de Boterlandroute (44 km). Zoals verwacht bereikten we de oever van de IJzer, de waterloop die letterlijk als een rode draad door deze Vierdaagse verliep. Ter hoogte van de IJzer ging het linksaf, richting Diksmuide en uiteraard eindstreep. Maar er diende wel nog eerst een behoorlijk eindje te worden gewandeld. Deze rustige waterloop liet niets vermoeden van wat zich hier ooit had voorgedaan, tot we een eindje verder, aan de overzijde bemerkten dat we waren gekomen ter hoogte van de ‘Dodengang’.

Hier vonden we het antwoord op de derde vraag van de dag: ‘Zijn dit de overblijfselen van een Belgische of Duitse bunker?’ Ja, het antwoord is eenvoudig, wanneer je weet waar de Dodengang voor staat... In de verte zagen we de toren van de kerk van Diksmuide, alsook de imposante IJzertoren. Gestaag naderden we de stad, waar we nog heel even werden voorzien van een energiedrankje. Uiteindelijk bereikten we de jachthaven van Diksmuide, het ging via een brugje naar het Alleyepad, richting Vismarkt. Daar vonden we nog een laatste antwoord voor de prijsvraag van de dag, met name het jaartal waarin de ‘Zwarte Zusters’ lief en leed begonnen te delen met de inwoners van Diksmuide. De charmante (bronzen) dame ter plaatse, kon echter het antwoord niet over haar lippen krijgen, bijgevolg dienden we zelf op zoek te gaan naar hints in de omgeving. Om de hoek bereikten we tussen enkele vallende druppels de Grote Markt. Gelukkig ging de bui snel een andere richting uit en konden we ook deze derde dag droog houden. Nog één te gaan en de Vierdaagse is alweer maar eens voorbij.”

We sluiten dit wandelverhaal betreffende Diksmuide dan ook af, met een korte verwijzing, naar datgene wat destijds aan onze respectievelijke wandelboekjes werd toevertrouwd. ‘K: Diksmuide, Keiem, Beerst. Bewolkt 22°. J: Derde dag met vertrek in Diksmuide. Tocht via Beerst en Keiem. Langs de IJzer en de Dodengang terug naar de start.’

102: Westende, Zondag 19 juli 2009, 22,1 km. (1982,734 km.)

Een tocht in Westende, aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche 19/07/2009, 8434 Westende (West-Vlaanderen) – Beach Walk, 7-14-24 km. Spoetnikstappers. Start: Gemeenteschool. Een mooie wandeling aan de kust met strand, duinen, polders, natuurreservaat. Na de wandeling kunt u genieten door deel te nemen aan ons mosselfestijn, u aangeboden aan clubprijs. Voor dierenliefhebbers 3 km strand.’ Na afloop van de trip, schreven we een relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:13 uur.

“Gisteren kon je al spreken van een strakke wind, vandaag zijn we pas echt goed uitgewaaid. De reden hiervoor is niet heel ver te zoeken. Deze ochtend trokken we immers naar Westende, om daar deel te nemen aan de ‘Beach Walk’, ingericht door de Spoetnikstappers. De wandeling ging van start in de gemeenteschool ‘De Duinpieper’ te Westende. Er kon worden gekozen uit een te wandelen afstand van 7, 14 of 24 km. We opteerden vandaag voor de langste afstand, in werkelijkheid 22,1 km. Alvorens van start te gaan, konden we zien dat er slechts twee controleposten waren ingericht, de ene na 8,4 km, de tweede na 17,9 km. Na een broodje en een koffie trokken we op weg. We verlieten de gemeenteschool en volgden naar links een drukke weg in de richting van de zeedijk van Westende. Aan de kant van de weg bemerkten we talrijke aanduidingen van routes die te volgen waren: de LF1A Kust Fietsroute, de Route Freddy Maertens en het Bamburg pad.

Enkele honderden meters verder, ter hoogte van de drukke kustweg, bevond zich een eerste splitsing. Hier dienden we tweemaal voorbij te komen, een eerste keer dienden we de baan over te steken, de tweede keer de weg te volgen naar rechts, richting zeedijk. We staken dus de drukke weg over en volgden een eindje de Milieu route. Deze bracht ons tot aan de zee. Hier gingen we naar links in de richting van het strand Sint Laureins. Ondertussen zagen we dat de lucht zich donker begon te kleuren en niet veel verder dienden we onze regenpakken aan te trekken. Juist op het moment dat we de dijk verlieten en naar rechts afdraaiden om het strand op te gaan, gingen de hemelsluizen open. We dienden dan het strand naar links te volgen in de richting van Nieuwpoort, dit met de wind op kop en de regen die uit de lucht viel. Niet meteen een manier om vlot vooruit te komen.

We volgden gedurende enkele kilometers het strand, terwijl we konden zien dat het hoog tij aan het worden was. Wat verder kwamen we aan een zone die was gemarkeerd als gevarenzone bij schietoefeningen. Grote verbodsborden gaven aan dat dit deel van het strand niet altijd toegankelijk was. Hier bevond zich tevens het Strandreservaat ‘De IJzermonding’. In de verte zagen we reeds enkele boten uitvaren. Het strand volgend bereikten we de plek waar de IJzer uitmondt in zee. Hier voelden we de wind nog heviger te keer gaan. We dienden noodgedwongen naar links te gaan om de oever van de IJzer te volgen. Zo betraden we het Vlaams Natuurreservaat ‘De IJzermonding’. Tussen enkele weilanden en schorren door, volgden we de omheining van het kwartier Lombardsijde. Hier bevindt zich immers het 14^de Regiment Luchtdoelartillerie. Eens voorbij deze kazerne, staken we de kustbaan over en volgden de Milieuroute, in de richting van het strand van Sint Laureins. Daar hadden we een eerste controle in ‘Calidris Beach’. Tijd voor een pauze, want de inwendige mens begon zich te laten voelen.

Na deze eerste pauze, vervolgden we onze wandeling. We verlieten Calidris Beach en staken meteen de kustbaan over. We volgden nu het Polderpad en de Kust Fietsroute LF 1b. Aan het eerstvolgende kruispunt bevond zich een nieuwe splitsing, waar we ook later nog een tweede keer dienden voorbij te komen. De eerste maal gingen we hier rechtsaf, om kris kras doorheen een aldaar gelegen villawijk te stappen. Tal van wandel- en fietspaden volgden hier elkaar op: de Route Freddy Maertens, het Bamburgpad, het Yselandpad, de Westhoek Route, enz. De tocht leidde ons uit de wijk en via enkele landelijke wegen, trokken we in de richting van enkele windturbines die in de verte zichtbaar waren. Aldaar bemerkten we dat het hier ging om het Solar Park. Drie grote windturbines, omgeven door ontelbare zonnepanelen. We gingen omheen het park, om te arriveren aan het erachter gelegen kanaal Plassendale - Nieuwpoort. We volgden de rechteroever van het kanaal in de richting van Nieuwpoort.

Gekomen aan het sas van Nieuwpoort, staken we de weg over en volgden hier een eindje de GR5A, in de richting van De Panne. Tevens een deel van het traject van het Koolhof Wandelpad. Om de hoek bemerkten we het grote monument van Koning Albert I. Na enkele foto's te hebben genomen, vervolgden we onze weg, in de richting van de jachthaven. Aldaar konden we een blik werpen op honderden aangemeerde motorjachten en zeilboten. Langs de haven ging het verder richting kerk van Lombardsijde. We herkenden hier de Route Freddy Maertens en de Milieuroute. Net alvorens het centrum van Lombardsijde te bereiken, dienden we noodgedwongen naar links een weg te volgen, in de richting van de plaatselijke golfclub. Via enkele landelijke paden, bereikten we de kustbaan, om een tweede keer rust te nemen in Calidris Beach. Tijd voor een verfrissing dus. Ondertussen hadden we ons kunnen verlossen van de regenpakken en was de zon beginnen schijnen.

De wind scheen nog in kracht toe te nemen. Het laatste deel van de wandeling vatten we opnieuw aan ter hoogte van de drukke kustbaan. We staken deze over en troffen er de splitsing aan van eerder deze dag. Dit keer namen we de linkerrichting en kwamen wat later voorbij de plaats waar we deze ochtend waren van start gegaan. We volgden dezelfde weg als voorheen na de start en kwamen enkele honderden meters verder aan de splitsing welke we deze ochtend reeds waren gepasseerd. Dit keer dienden we rechts aan te houden en deze weg leidde ons naar de zeedijk van Westende. Nu dienden we ons langsheen de winkels en terrassen een weg te zoeken tussen de vakantiegangers, om op die manier de dijk af te wandelen tot aan het gekende VT4 hotel. Tal van toeristen namen hier de tijd om dit gekende gebouw te fotograferen. Wat verderop sloegen we een doorsteek in, doorheen de duinen en belandden op een weg, evenwijdig gelegen met de kustbaan. Deze weg verliep tussen de vakantiehuizen, in de richting van de eindstreep.

Al bij al was dit een mooie wandeling, doch ons inziens werd er te weinig beschikbaar duinengebied bewandeld en ging het traject vaak te veel door villawijken en daar heeft een wandelaar geen boodschap aan. In elk geval hebben we toch genoten van een dagje aan zee, ondanks het minder aangename weer. Helaas kan ook de organisatie daarvoor niet borg staan. Na de wandeling deden we ons nog te goed aan een pannenkoek, doch lieten het mosselfestijn aan ons voorbij gaan.”

Een korte verwijzing, naar datgene wat na afloop van de wandeltocht werd toevertrouwd aan de wandelboekjes, sluit het verhaal van deze wandeling stilaan af. ‘K: Sterke wind! Strand, wijken, zeedijk. Eerste stuk was goed. De rest werd vervelend. Kon beter. Regen. J: Tocht vanuit Westende, langs het strand, de IJzermonding, Lombardsijde en de jachthaven van Nieuwpoort. Tot slot de zeedijk van Westende zelf.’

017: Diksmuide, Vrijdag 22 augustus 2008, 16,9 km. (331,8 km.)

De derde etappe van de vierdaagse van de IJzer, editie 2008. Voorheen werd deze wandeling heel in het kort aangekondigd in het wandelboek Marching: ‘Vrijdag – vendredi 22/08/2008 – 8600 Diksmuide (West-Vlaanderen) – Vierdaagse van de IJzer – 16-32 km. – Start: Diksmuide’. Geruime tijd na afloop van deze tocht, werd door wandelmaatje het volgend wandelrelaas geschreven op zaterdag 11 oktober 2008 omstreeks 16:09 uur.

“Langs kunstig poëtische dorpen, dijken en broedplaatsen naar 't museum van de dorst en de boom van Caesar. Ondertussen zijn we bij dag drie aanbeland van ons avontuur aan de IJzer. Welkom te Diksmuide, het sympathieke eeuwenoude stadje aan de IJzer ontstaan uit de deelgemeente Esen omstreeks 1089. Een stadje dat als geen ander ontelbare keren uit zijn as is verrezen. We starten vandaag op de Grote Markt. Onder het waakzame oog van de imposante St. Niklaaskerk en de glimlach van het manneke van de mane. Dat symbool staat voor de Vlaamse humor en trekken richting het IJzermonument. Het is een europees vredesmonument bestaande uit de Paxpoort , de IJzercrypte en de 22 verdiepingen tellende IJzertoren. Je voelt er de angst van de soldaat aan. Middenin de bombardementen en loopgraven. Je ruikt er soms het gas nog en maakt er kennis met het harde leven van toen. Maar wij stappen richting Oudekapelle nadat we alweer splitsten van diegenen die de 32 km zullen wandelen. Je passeert er langs de stelling van de 2^de batterij van de 2^de groep Zware Houwitsers. Een monument opgericht door de overlevende makkers.

Maar de weg naar Lampernisse lonkt. Deze gemeente bereiken we via de Lovaart om vervolgens in Sint-Jacobs-Kapelle aan te komen. ‘Eene sterke halve ure van Dixmuide gelegen’ en zelfs door de dichter G. Gezelle gekend. De Pelgrim staat er: hij wijst de exacte kilometers aan naar Compostela maar wij gingen richting Diksmuide. Om 's anderdaags te starten voor de laatste tocht van en naar Ieper. We zagen geregeld mensen met pijnlijke voeten, grote blaren maar gelukkig bleven wij van dat leed gespaard.”

Omwille van de nogal grote stickers welke we verkregen, bleef er weinig ruimte over in de wandelboekjes, om nog enkele persoonlijke indrukken na te laten. Toch schreven we enkele woordjes neer: ‘K: Diksmuide – Oudekapelle – Lampernisse – St. Jacobs-Kapelle – Diksmuide; J: Mini: 3^de Dag – Diksmuide’.

015: Oostduinkerke, Woensdag 20 augustus 2008, 16,9 km. (298 km.)

De eerste dagetappe van de vierdaagse van de IJzer, welke doorging op woensdag 20 augustus 2008. Vooraf werd deze etappe in het wandelboek Marching in het kort aangekondigd: ‘Woensdag – Mercredi 20/08/2008 – 8670 Koksijde (West-Vlaanderen) – Vierdaagse van de IJzer – 16-32 km. Start: Koksijde-Oostduinkerke’. Enkele weken later, op donderdag 09 oktober 2008 om 14:38 uur, werd door de vrouw des huizes het volgende korte wandelverhaal geschreven, dat we hierna in oorspronkelijke versie weergeven.

“De vierdaagse van de IJzer ging van start en ik had er hoge verwachtingen van. Het stelde mij zeker niet teleur. De gemoedelijkheid en de samenhang zijn bekend. De vriendelijkheid onder de mensen en de goede organisatie van het Belgisch leger, hebben van begin tot einde ervoor gezorgd, dat het zeer tof en aangenaam is verlopen. Natuurlijk zijn er altijd minpuntjes, maar ons hoorde je niet klagen. We waren al het één en ander gewoon van op de Mesa. De eerste wandeldag was op 20/08/08 en ik citeer het volgende: ‘Met dankbaar bevrijdend gevoel over zeedijk, langs kabbelend water naar wuivende polders en de rijke geschiedenis van Bachten de Kupe. Op 20 augustus 1918, het tij is gekeerd, en na wanhopige pogingen van de Duitse troepen begint het Britse leger met ontzettingsgevechten in de Westhoek’. (Uit de brochure van de Vierdaagse van de IJzer 2008)

Dat er hevig gevochten is in die streek hoef ik niet te vertellen. Na 1568 dagen van ellende en schrik zwijgen de wapens en daalt over de bevrijde Westhoek eindelijk de stilte en de vrede neer, het wonden likken kan beginnen. 90 jaar later, trekken wij onze wandelschoenen aan, voorzien van proviand herdenken wij die dagen van weleer in een stevige mars van iets meer dan 16 km. Zodra het startschot weerklinkt wordt er meteen stevig tegenaan gegaan. Uitgeleid met muziek gaat de tocht voor ons van Oostduinkerke naar Nieuwpoort. Gedeeltelijk zal onze toch langs de IJzer verlopen met links en rechts de schorren en slikken, havengeulen en een park. Op de Grote Markt splitsen de wandelgroepen, want zij die de Grote mars stappen, moeten een andere kant uit om later weer samen te komen. Af en aan rijden de bussen om je terug te voeren naar je verblijfplaats. Niets moet en alles mag, het verloopt allemaal op een eigen tempo en niemand die je aanmaant even voort te maken. Gewoon even jezelf voor vier dagen zonder zorgen en alleen de gedachten en ervaringen om met anderen te delen”.

Na afloop van de eerste dagetappe van deze vierdaagse, editie 2008, noteerden we de volgende bevindingen in onze wandelboekjes: ‘K: Van Oostduinkerke naar Nieuwpoort-stad, gedeeltelijk langs de IJzer. Terug naar Oostduinkerke. J: Mini: 1^ste Dag = Oostduinkerke’.

014: Serskamp, Zondag 17 augustus 2008, 21 km. (281,1 km.)

Een tocht die in het wandelboek Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche – 17/08/2008 – 9260 Serskamp (Oost-Vlaanderen) – 1^ste Nonnenbostocht 6-12-15-21-25 km – Wandelclub De Schooiers Wichelen. Start: Parochiezaal Jeugdheem. Een wandeling die start in het centrum van de boomkwekerij- en sierplantenvelden, genieten van weelderig groen en kleurrijke geuren. Doortocht door het stemmige Nonnenbos, de naam verwijst naar het vroegere klooster. Verder door de Smetleedse bossen, één van de zeldzame stiltegebieden in Vlaanderen’.

Na afloop van deze wandeling werd op woensdag 08 oktober 2008 om 13:37 uur, door ons wandelmaatje, het volgende wandelrelaas geschreven.

“Nonnenscheetjes waren een traktatie op de Nonnenbostocht. Een soort van soesjesdeeg met een vulling van vanillecrème. Deze traditie zou ontstaan zijn, toen een van de nonnen in de keuken van het klooster een ferme wind liet. De andere zusters gooiden van het lachen het deeg, dat ze net aan het kneden waren van pure pret in het sudderende vet. Er ontstond een smakelijk geheel, dat men opvulde met de genaamde pudding. Het geheel van de wandeltocht was een succes. Alhoewel het de eerste keer was, dat de club dit organiseerde was het prima verzorgd. We kregen prachtige natuur op ons programma met boom- en bloemkwekerijen. Het Nonnenbos en de bossen van Smetlede met een goede bewegwijzering. Alles duidelijk en afgewerkt ging de 21 km durende tocht ook nog door Oordegem en Massemen. Een pluim voor hen die het verdienen, ‘de Schooiers’ uit Wichelen. Dan kunnen we nu op weg naar het gebied van de IJzer ...”

Na afloop konden we met enige voldoening enkele indrukken toevertrouwen aan onze wandelboekjes, die intussen stilaan enkele kilometers begonnen te verkrijgen. Ziehier welke indruk we in 2008 overhielden aan deze 1^ste Nonnenbostocht: ‘K: Qua organisatie was dit een succes. Goede bewegwijzering. Duidelijk en afgewerkt. Mooie streek: Serskamp, Smetlede, Oordegem en Massemen. J: Prachtige boom- en bloemkwekerijen. Het Nonnenbos en de bossen van Smetlede. Perfecte organisatie en prima bewegwijzering. Vóór de start een gratis Nonnescheet!! en nu hop naar de IJzer...’

013: Snaaskerke, Zaterdag 16 augustus 2008, 24,3 km. (260,1 km.)

Het relaas van de wandeltocht in Snaaskerke. De tocht werd in het wandelboek Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 16/08/2008 – 8470 Snaaskerke (West-Vlaanderen) – Polderwandeltocht – 9-16-22 km. Wandelclub Gistel. Start: Cultureel Centrum. Rustige polderwandelwegen. Langs het achterland van de kust’. Na afloop van deze wandeling doorheen de polders, werd door de vrouw des huizes het volgende wandelverhaal geschreven op dinsdag 07 oktober 2008 omstreeks 14:05 uur.

“Op deze wandeltocht bedroeg de afstand 24 km en een paar meter om juist te zijn. We vertrokken in Snaaskerke  met het motto van de organiserende club in gedachten. Eigen haard, goud waard - Gistel. Het werd een prachtige wandeling via rustige polderwegen langs Gistel, Westkerke  en Leffinge-Middelkerke. Vaak deed het mij denken aan de welgekende song van Jacques Brel: ‘Mijn vlakke land’. Ondanks de inspanningen van het comité was er hier wel een minpunt. Tot vervelens toe was het soms wandelen langs, of kruisen van heel drukke wegen. Maar eens op de binnenwegen zorgde het landschap en de omgeving voor de nodige afwisseling. We zagen onderweg o.a. de windturbines, een molen en de vaart van Plassendale. Ondertussen hadden we dan al de dertiende deelname op ons lijstje en met 260,1 km in de benen, voelden we ons al niet meer zo de leken die we waren, maar bijna gelijkwaardig met onze medestappers. Dat het niet altijd even makkelijk zou zijn, zouden we daarna ondervinden op weg naar de IJzer. Maar eerst moet er nog iets verteld worden over Nonnenscheetjes. Wordt vervolgd dus ...”

Ook onze eerste indrukken, welke werden toevertrouwd aan de wandelboekjes, willen we jullie alvast niet onthouden: ‘K: Snaaskerke – Gistel – Westkerke – Leffinge-Middelkerke. Het vlakke land. Eén minpunt: het wandelen langs of oversteken van te drukke wegen. J: Prachtige wandeling met vertrek in Snaaskerke. Via rustige polderwegen langs Gistel, Westkerke en Leffinge-Middelkerke.’