349: Sint-Laureins, Zaterdag 27 juni 2015, 22,223 km. (7112,082 km.)

“Een bewolkte hemel en een strakke wind, niet de ideale omstandigheden om een wandeltocht te beginnen in een streek, waar de wind vrij spel heeft van tijd tot tijd. Vandaag stond dan ook een kennismaking op het programma met het wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Deze ochtend gingen we dan ook van start ter hoogte van de inrit van het OCMW Sint-Jozef in Sint-Laureins. Via de oprit van dit rusthuis gingen we op zoek naar wandelknooppunt 11, startplaats van onze geplande dagtocht. Het was dan ook omstreeks 09:00 uur, dat we na een hapje voor onderweg begonnen aan onze wandeltocht. Even voorbij dit knooppunt bereikten we opnieuw de openbare weg, teneinde via een stukje bebouwde kom, het knooppunt 10 te bereiken, ter hoogte van het Leopoldkanaal. Onderweg daarheen hadden we een stukje gevolgd van de Plattelandsroute. Aan het kanaal ging het rechtsaf via een graspad, deels langsheen het traject van de GR5a Noord. Zowat 500 m verder tenslotte, bereikten we het voetveer over het Leopoldkanaal. Vrij vlug bereikten we op die manier de overkant van deze waterloop en wandelden verder via een veldwegje naar rechts. Zo kwamen we aan ter hoogte van het wandelknooppunt 51 en bereikten we de openbare weg en terug asfalt.

We waren vertrokken om een hele tijd te wandelen via af en toe drukke landelijke wegen tussen de velden. Omwille van werkzaamheden in de buurt, was er een omleiding voor het verkeer, waardoor we om de haverklap werden geconfronteerd met snel voorbij razend verkeer. Ondertussen hadden we al de eerste grenspalen bemerkt, we bevonden ons dus vrij dicht bij de Nederlandse grens. Het ging even later voorbij knooppunt 50, alwaar we de markeringen aantroffen van de Streek-GR Uilenspiegel. Links kregen we een van de eerste kreken van de dag te zien. We wandelden langsheen dit unieke watergebied verder, richting knooppunt 98. Uiteindelijk bereikten we een vrij drukke weg, ter hoogte van de grens tussen St. Jan-in-Eremo en Sint-Margriete. Gelukkig ging het hier slechts over korte afstand naar links, aangezien we vrij vlug opnieuw links dienden aan te houden, via een eindeloos lang lijkend betonwegje. Het ging dan ook een hele tijd voortdurend rechtdoor. Knooppunt 97 ging aan het oog voorbij en we bevonden ons tijdelijk op de plaatselijke Sentse Vijf Dorpenroute, een fietsomloop van 50 km. Ook aan knooppunt 96 ging het nog steeds dezelfde richting uit, waarbij we kregen af te rekenen met een felle wind op kop.

Niet dadelijk om tempo aan te houden. Het ging op die manier langsheen de links gelegen Hollandsgatkreek. Voorbij deze kreek troffen we verderop knooppunt 95 aan en ook hier dienden we nog steeds rechtdoor aan te houden, met andere woorden alweer een eindeloos lange weg met de onaangename wind uit de verkeerde richting. Gelukkig zou het vrij snel veranderen, aangezien een richtingsverandering eraan zat te komen. Na een hele tijd beuken tegen de wind, bereikten we het wandelknooppunt 94 en draaiden we langzaam maar zeker naar rechts, hierbij de wind even van opzij voelend. Ondertussen kwamen er gaten in de bewolking en deed de zon moeite om wat warmte te geven. We bereikten zo de ingang van de Toeristencamping De Soetelaer en troffen in de berm enkele betonblokken aan, ideaal voor het houden van een lunchpauze. Het was ondertussen 11:00 uur geworden, tijd dus voor een picknickpauze. Terwijl de broodjes werden gesmaakt, hadden we een schitterend uitzicht over de omliggende velden.

Na het middagmaal kwamen we opnieuw in beweging, op weg naar knooppunt 93. Even voorbij de camping ging het rechtsaf verder via een kronkelend betonbaantje. Enkele oude hoeves passeerden de revue. Sommige zelfs in erbarmelijke toestand. Opnieuw kwamen we langsheen enkele kleine watergebieden, waarop de zon zich nu weerspiegelde. De graangewassen krijgen stilaan een goudgele kleur en dat oogt heel wat aantrekkelijker dan de grauwe en donkere akkers tijdens de wintermaanden. We vorderden stilaan richting dorpskern van Sint-Margriete, waarvan we ondertussen reeds de kerktoren in zicht kregen. We bereikten vervolgens knooppunt 93 ter hoogte van de hoofdweg door het dorp en draaiden naar rechts, richting kerk. Aldaar troffen we het kunstwerk aan, voorstellend Reynaert voor Koning Nobel. Zowat 100 m verder hielden we even halt in café ’t Oud Gemeentehuis. Aldaar konden we aan de achterzijde terecht op een terrasje teneinde even te genieten van een wandelpauze en natuurlijk enkele kopjes koffie. We konden het niet beter treffen, het was juist twaalf uur geworden.

Na deze eerder wat uitgelopen middagpauze, wandelden we verder doorheen de hoofdstraat van Sint-Margriete. We bemerkten hier trouwens bordjes inzake twee autoroutes, met name de Uilenspiegelroute en de Krekenroute. We verlieten de dorpskom en zetten onze tocht verder richting knooppunt 89, dat we even later aantroffen ter hoogte van ‘De Weegbrug’. Deze deed dienst tot omstreeks 1990. Er bevond zich ook een kunstwerk, met name Cuaer de haas, alsmede informatie betreffende archeologische opgravingen in de streek. We stapten nog wat verder langsheen deze drukke weg, tot we een rechts gelegen landelijke weg konden opgaan. Een watertoren in de verte leek als een baken op zee, doch we hadden meer oog voor een bomenrij heel in de verte langsheen het Leopoldkanaal, onze volgende bestemming onderweg. Geruime tijd volgden nu enkele typische polderwegjes elkaar op, langsheen de knooppunten 88 en vervolgens 87. Heel wat kleine kreken kregen we te zien, met uiteraard prachtige doorkijkjes tussen het riet.

We bereikten omstreeks 13:45 uur een van de grotere kreken uit de streek, met name de Boerekreek. Hier troffen we opnieuw een rustbank aan, met zicht op het water en beschenen door een heerlijk zonnetje. Tijd dus om de laatste broodjes uit de rugzak te halen. We genoten van een half uurtje stilte en bekeken het waterwild. Nadien ging het verder, richting knooppunten 86 en 85. We stapten een tijdje op een verhoogde polderdijk, even later op de weg links van een dijk, dan weer rechts van een andere dijk, waarbij we af en toe de wind in het voordeel, dan wel in het nadeel kregen. Uiteindelijk troffen we het wandelknooppunt 85 aan en bevonden we ons opnieuw op één van de oevers van het Leopoldkanaal. We begonnen dan ook aan het bewandelen van een eindeloos lijkend grindpad, langsheen de oever van het kanaal. Dit zou zo een hele tijd het geval zijn, aangezien we het kanaal volgden langsheen de knooppunten 84 en 83. Op weg naar punt 83, niets dan uitgestrekte landerijen, af en toe onderbroken door een stukje watergebied. Maar ondertussen genietend van de zon en even de wind in de rug.

We bereikten het knooppunt 83 ter hoogte van de Sint-Jansbrug en daar maakten we rechtsomkeer, teneinde via de andere oever van het Leopoldkanaal de terugweg aan te vangen, richting Sint-Laureins. Het voormalige café ter hoogte van deze brug, bleek ondertussen de deuren definitief te hebben gesloten. We waren zowat 16 km onderweg en er restten ons nog ongeveer een zestal kilometer op deze oever, teneinde opnieuw de dorpskern van Sint-Laureins te bereiken. Vol goeie moed en alweer strijdend tegen de wind uit de verkeerde richting, begonnen we aan het bewandelen van dit extra lange graspad. We vorderden aldus via de knooppunten 25 en 23, vooral op zoek naar een geopend café. We dachten prijs te hebben ter hoogte van knooppunt 23, zijnde Fred’s Café, doch dat ging pas open om 17:00 uur. Hier een uur in de blakende zon wachten, vonden we net iets te veel van het goede. Dan maar verder naar knooppunt 12.

We arriveerden even later ter hoogte van het voetveer, dat we eerder op de dag hadden gebruikt. Vanaf hier volgden we dezelfde weg, als op de heenweg het geval was geweest. Nog een goeie kilometer, via de knooppunten 10 en 11 en we kwamen ter hoogte van ons vertrekpunt. Alvorens huiswaarts te keren, namen we nog even een drankpauze op het terrasje van Bistro Bar Sente. Hier konden we dan tenslotte onze dorst lessen, na een lange wandeling, af en toe vechtend met de wind. We eindigden onze dagtocht na 22,223 km, goed voor 1097,1 cal, in een rustige wandeltijd van 5.24.18, na ongeveer 29631 stappen. Zo maakten we kennis met dit wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Een volgende wandeling brengt ons wellicht ergens anders in het Vlaamse land.”

105: Knokke-Heist, Zaterdag 01 augustus 2009, 21,8 km. (2057,174 km.)

Een tocht aan zee, tijdens de maand augustus 2009. Deze georganiseerde tocht werd destijds voordien aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 01/08/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Zwintocht, 6-10-15-21-32 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Oosthoekschool. Unieke natuurwandeling langs het strand rondom het Zwin en Zwinmonding, door het Vlaams natuurreservaat De Zwinduinen- en polders. De omlopen van 21 en 32 km gaan tot in Nederland, o.a. Cadzand-Bad en Retranchement.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond onze belevenissen neer, omstreeks 19:30 uur.

“We hebben haar gezien vandaag... de zee, blakend in het zonnetje. De reden hiervoor is immers niet zo heel ver te zoeken. Deze ochtend immers, trokken we naar Knokke-Heist, om daar deel te nemen aan de Zwintocht. Wanneer je de naam ‘Het Zwin’ hoort, kan je enkel en alleen maar verlangend uitkijken naar een dagje schitterende natuur. De organisatie van de wandeling was in handen van de Wandelende Noordzee Boys Knokke-Heist vzw. De plaats van inschrijving was gelegen in de Oosthoekschool aldaar. Op korte wandelafstand van de school was een ruime parking voorzien op een daartoe voorziene gemaaide weide. Reeds bij onze aankomst bemerkten we, dankzij het goede weer, een talrijke opkomst. De binnenkoer van de school was ingenomen door enkele feesttenten, waar het alvast gezellig vertoeven was alvorens van start te gaan. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15, 21 en 32 km. Aangezien wij morgen vroeg uit de veren dienen te komen, omwille van een verre verplaatsing, beperkten wij ons vandaag tot de wandeling van 21 km, met een werkelijke afstand van 21,8 km.

Na het proeven van de broodjes en de koffie, gingen wij alvast op weg, hopende op een aangename en zonnige dag. We verlieten de startplaats voor een eerste stukje wandeling van 6,2 km. Het ging via een pad, naast de school gelegen. Amper van start gegaan bevonden we ons al dadelijk langs maïsvelden en akkers, die je niet zo gauw zou verwachten in deze buurt. We vonden op onze weg een eerste wandelpad, met name het Hazegras wandelpad. Dit leidde ons in de richting van de Zevenkote en het wat verder gelegen Jagerspad. Via enkele rustige landwegen, bereikten we een plaatselijk waterzuiveringstation, om een brede landweg te volgen in de richting van de grote baan, de Hazegrasstraat. Hier werden we geconfronteerd met tal van wielertoeristen, die alleen of in groep, dezelfde weg volgden in de richting van Nederland. Misschien was dit wel te wijten aan de Riante Polder route die hier langsliep, een fietsroute van 44 km. We volgden deze lange weg, voortdurend attent gemaakt door rinkelende fietsers, in de richting van de Oude Tramweg.

Dit smalle betonbaantje, dat naar links draaide, gaf ons even rustig de tijd om verder te wandelen. Deze oude bedding, bereikte opnieuw een drukke weg, de Retranchementstraat, en die ging inderdaad in de richting van het Nederlandse dorpje Retranchement. Toen wij deze drukke weg links opgingen, werd onze aandacht getrokken, door de aanwezigheid van de Zwinroute, alsook enkele rood-gele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegel. De lange weg die we voor ons zagen, eindigde inderdaad ter hoogte van een verder gelegen dorp. Alvorens we dat bereikten, gingen we voorbij de Belgisch-Nederlandse grens. Wat later kwamen we aan de grens met het dorpje Retranchement, dat begon net na de Hickmanbrug. Hier bevond zich een klein monument, ter ere van sgt Hickman die dodelijk gewond raakte tijdens het bouwen van een brug aldaar, bij de bevrijding van dit landsgedeelte door het Canadese leger. Even voorbij de brug troffen wij de ons reeds gekende Wallenroute, alsook de Uilenspiegelroute. Even verderop bereikten we een plein, waar we een eerste controle hadden in het ‘Dorpshuis D'Ouwe Schoole’.

Een informatiebord op het plein leerde ons dat Retranchement eigenlijk schans of verschansing betekent, bovendien dat het ontstaan dateert van 1604 tijdens de 80-jarige oorlog. Bij het bereiken van dit dorpje, waren we toe aan een verfrissend drankje. Na deze eerste pauze, trokken we opnieuw op weg, ditmaal vergezeld door een lid van onze club De Kwartels, die we hadden ontmoet op het controlepunt. We gingen de rechts gelegen Noordstraat in en volgden hierbij de Wallenroute. Even verder, bij het verlaten van de dorpskern, sloegen we een rechts gelegen fietspad in en vonden hier de Zwinroute terug op onze weg. We bevonden ons hier in een prachtig stukje natuurgebied en dwarsten vervolgens een bruggetje over het kanaal. We volgden geruime tijd de rechteroever van dit kanaal, met rechts van ons een natuurreservaat. Langsheen dit kanaal verliep tevens het Kustfietspad der Lage Landen. Rechts troffen we wat verderop de Willem Leopoldspolder, alweer enig om te bekijken. Voorbij deze polder, dwarsten we opnieuw het kanaal over een smal bruggetje en vonden hier een bordje ‘Heen’ op onze weg.

We liepen nu langs de Duinweg in de richting van het Zomerdorp Het Zwin. We passeerden het grensbord Cadzand-Bad, om langsheen het kanaal onze weg te vervolgen, die ons uiteindelijk deed uitkomen ter hoogte van de Noordzee. Hier konden we het monument bewonderen van de ‘Sluuswachter’. In de verte zagen we tal van containerschepen varen, op de voorgrond echter ontelbare kleine zeiljachten. We gingen naar links de dijk op, om wat verder het Noordzee Kustpad te volgen. We volgden nu enkele kleine verharde wegen, tussen de aldaar gelegen duinen. Rechts hadden we een uniek zicht op zee, links schoof het natuurreservaat langzaam voorbij. Even verder sloegen we naar rechts het zand in, om daar een tweede controle te verkrijgen in het Strandpaviljoen De Zeemeeuw. We waren ondertussen gekomen aan 11,6 km en konden nu even uitblazen op het terras met zicht op zee en strand. Na een kort oponthoud in de duinen, vervolgden we onze weg.

We begonnen aan een pad doorheen de duinen, waarbij we op onze weg alweer een grenspaal aantroffen. Hier hadden we een prachtig zicht op het lager gelegen broedgebied, waar ontelbare vogels, zichtbaar genoten van het zonnetje. Het gekrijs van deze dieren was duidelijk hoorbaar. De geplaatste informatieborden waren voorzien van brailleschrift. We verlieten wat verder de duinen en volgden een pad naar beneden. Hier belandden we terug op de asfaltweg van voorheen en volgden nu de borden ‘Terug’. De route leidde ons langsheen de rechts gelegen dijk en deed ons aankomen aan de Internationale Dijk. Deze was blijkens info aangelegd door de samenwerking tussen Nederland en België. Hier ondervonden wij opnieuw druk fietsverkeer, wat ons noodzaakte om uiterst links te wandelen en achter elkaar. Talrijke fietsbellen klonken langs alle kanten. Eenmaal deze lange wandel-fietsweg achter de rug, kwamen we op de openbare weg, ter hoogte van de Graaf Lippensdreef. Hier volgden we de weg naar links.

We kregen hier het gezelschap van de LF1a Kust Fietsroute. Via een bocht naar rechts, bereikten we enkele opgestelde tenten ter hoogte van de ‘Loods Kartinggebouw regio Kustzone’. Hier konden we even genieten van een extra zonnebad, vermits ondertussen de temperaturen danig waren opgelopen. Een frisdrank en een broodje gingen er vlot in. We hadden ondertussen 16,1 km afgelegd. Het laatste gedeelte van de wandeling, stuurde ons vooreerst een links gelegen fietspad op, richting Zwin. Daarna volgden tal van kleine betonbaantjes, die kris kras verliepen doorheen de duinen. Stilaan bereikten we opnieuw de Noordzee. Op het einde van de tot nu toe gevolgde betonweg, sloegen we direct linksaf, om terug te keren langsheen de zeedijk. Hier verkregen we een prachtig zicht op het zwinreservaat. We volgden nog een stukje zeedijk, om stilaan de eerste huizen van Knokke te bereiken. Alvorens de woonstraten in te gaan, volgde nog een stukje doorheen de zwinbosjes.

Een houten wandelpad bracht ons nogmaals een prachtig stukje natuur, om uiteindelijk te belanden in de woonwijken van Knokke. Via enkele lanen bereikten we de plaats waar de wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Tot besluit kunnen we melden, dat we vandaag een perfect georganiseerde tocht hebben kunnen meemaken. Alles was voorzien en in ruime mate. Op geen enkel moment hadden wij het gevoel van te drukke controleposten te hebben bezocht, het traject van de wandeling was in ruime mate afwisselend te noemen. Kortom, we beleefden een prachtige dag, in een uniek stukje natuurgebied. Waarschijnlijk dachten de overige 1330 deelnemers vandaag er ook zo over. In elk geval, we hebben ze vandaag gezien... de zee, gelukkig is het daar niet bij gebleven tijdens de prachtige tocht vandaag. Thanks ... Noordzee Boys!”

Aan het einde van deze wandelbeschrijving, kijken we nog even naar datgene, wat destijds kort na afloop als eerste indruk bleef hangen in het geheugen: ‘K: Knokke-Heist, Rentranchement, Cadzand. Prachtige goed verzorgde wandeling via duinen, Noordzee en omheen ‘Het Zwin’. Warm en zonnig 28°. J: Mooie tocht doorheen het Zwin, langs Retranchement en Cadzand-Bad. Zonnig en warm.’