317: Knokke-Heist, Zaterdag 18 oktober 2014, 16,344 km. (6469,043 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen en de bezienswaardigheden, tijdens een wandeling in de nabijheid van de Belgische kust. We volgden immers opnieuw een gedeelte van de Kustwandelroute, met start en aankomst te Knokke-Heist. Voorafgaand aan deze wandeling, hadden we een verplaatsing per auto naar Knokke-Heist, waar we even later ons voertuig konden parkeren op de parking nabij het station. Na alvast een broodje te hebben gegeten konden we nadien op pad. We gingen dus van start ter hoogte van het station in Knokke-Heist om via enkele straten ons te begeven naar het wandelknooppunt 24, dat zich bevindt in de Lippenslaan. Daar aangekomen gingen we linksaf via de Nestor de Tièrestraat richting knooppunt 25. We bevonden ons reeds op een lokale wandelroute, het Zegemeerpad, dat ons even verder liet genieten van een weids zicht op het Zegemeer. Een opvallende metalen constructie dreef op het wateroppervlak, voorzien van enorme wuivende krabben, een kunstwerk van Panamarenko. Aan het andere uiteinde van het Zegemeer troffen we knooppunt 25 aan, om dan te wandelen naar het knooppunt 27. Een eerste strookje groen viel ons te beurt door middel van een passage doorheen Park 58, alwaar we links de watertoren van Duinkerken konden waarnemen.

Een volgende bezienswaardigheid op onze wandelweg bevond zich ter hoogte van het wandelknooppunt 27, de kapel Kristus-Koning van Duinbergen. Nadien, op weg naar het volgende knooppunt 29, volgde de doortocht in het Dir. Gen. Willemspark. We volgden er een tijdje de Riante Polder Route. Een stel trappen onderweg liet ons aankomen op een plekje in het park, voorzien van enkele rustbanken, ideaal om alvast even te pauzeren en te genieten van de gezonde buitenlucht. Eenmaal doorheen het park ging het de drukke kustbaan over, om via de Ijzerstraat aan te komen ter hoogte van de basisschool Het Anker. In de nabijheid konden we even stilstaan bij een oude garnaalschuit, de O.32 Jessica. Altijd goed om even de camera boven te halen. Enkele woonstraten lieten ons even later aankomen ter hoogte van een prachtig stukje natuurgebied, de Sashul en Vuurtorenweiden. Meteen een opvallende aanwezige in zicht, de vuurtoren Hoge Licht, een van de eerste volledig betonnen constructies tijdens het jaar 1907.

Opnieuw kregen we enkele trappen voor de voeten geschoven, doch hogerop een mooie wandelweg tussen de beplanting. Via een doorkijkje kregen we de kerk van Heist in het vizier. Na te hebben genoten van deze groene oase, bereikten we opnieuw de drukke kustbaan, welke we ditmaal overstaken via de Lichtenbrug, volgens info een bekroonde wandel- en fietsbrug over de Elizabethlaan. We konden er dan ook de tekens aantreffen inzake de Kust Fietsroute LF1b. Aan de overzijde van de brug troffen we nog een kleinere vuurtoren aan, om dan aan te komen op de Zeedijk-Heist. Inmiddels aangekomen ter hoogte van het wandelknooppunt 31. We begaven ons naar rechts op de Zeedijk, om die even verderop naar links te verlaten en ons te begeven in het Vlaams Natuurreservaat Baai van Heist. Een zandwegje liet ons even genieten van de zeelucht en de nabijheid van de zee. Enkele mooie duindistels konden worden waargenomen. Jammer genoeg eindigde deze korte doortocht in de Baai van Heist vroeger dan gewenst en kwamen we opnieuw uit op de Zeedijk-Heist. Tijd voor een wandelpauze en een verfrissing en daarvoor konden we terecht in het Restaurant-Tearoom Paola op de Zeedijk.

Na deze aangename onderbreking zetten we onze wandeling verder richting wandelknooppunt 30 dat we even verder aantroffen. Langsheen de dijk verder wandelend met uitzicht op de Noordzee, passeerden we de wandelknooppunten 28, 26 en 23. Op die manier waren we reeds aangekomen op de Zeedijk-Knokke. Stilaan waren we aan het einde gekomen van deze eerder korte wandeling aan zee. We maakten nog een ommetje langsheen het golfterrein van Knokke-Heist, om nadien alvorens opnieuw huiswaarts te keren, nog even te pauzeren en te genieten van een kopje koffie. We konden daarvoor terecht op de Lippenslaan. Uiteindelijk eindigden we onze dagtocht na 21793 stappen en 16,344 afgelegde kilometers.”

302: Knokke, Woensdag 16 juli 2014, 22,558 km. (6123,937 km.)

“Een luswandeling met start in Knokke en die werd beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2. In deze wandelgids werd de tocht als volgt omschreven: ‘Op zoek naar een verhaal van verzanden, inpolderen en ontpolderen’. De voorziene lengte van het parcours bedroeg 20,7 km en ging van start op de parking van het Zwin in de Ooievaarslaan te Knokke-Heist. Er was echter een alternatieve startplaats voorzien op het marktplein van Sint Anna ter Muiden, waaraan we de voorkeur gaven. Tijdens het verloop van deze dagtocht zou een gedeelte worden gevolgd van de Streek-GR Uilenspiegel, alsook het LAW5-1 Deltapad en het LAW11 Grenslandpad. Nadat we ons voertuig hadden geparkeerd op de aangewezen startplaats en na een hapje voor onderweg, konden we bij een fel blauwe hemel van start gaan. Ter hoogte van het marktplein van Sint Anna ter Muiden, konden we al onmiddellijk de eerste foto’s nemen, onder andere van de kerk met een wel bijzondere platte toren. Vanaf de start van onze wandeling volgden we het traject van de Streek-GR Uilenspiegel alsook van een lokale wandelroute, de Zwinroute. Aan het einde van het marktplein gingen we dan ook naar rechts via de Junkvrouw Geilstraat, omheen een deel van het dorp, om even later naar links de dorpskern te verlaten.

Een smalle asfaltweg tussen ontelbare knotwilgen, leidde ons naar een driehoekig pleintje zowat 750 m verder, alwaar we even rechtsaf gingen en onmiddellijk een veldweg kozen naar links. Op die manier aan de Kleine Paspolder gekomen hadden we de keus, de veldweg links voorbij de dijk of wandelen boven op de dijk. Het laat zich raden dat de keuze snel was gemaakt, met als gevolg schitterende vergezichten van uit de hoogte. Op het einde van de polder stapten we in de richting van de grenspaal 362 om dezelfde richting verder te volgen op Belgisch grondgebied. Even later wandelden we langs een mooi watergebied om nadien de Reigaartsvliet over te steken. We kwamen even later aan ter hoogte van de weg naar Retranchement, ondertussen een deel bewandelend van de Riante Polderroute. Aan de overzijde volgden we de grasberm naar rechts en wat later het fietspad, om nadien schuin links de weg te verlaten voor een wandeling van 3 km langs de Willem-Leopoldpolder. Hier hadden we opnieuw de keuze, ofwel links beneden op een grasweg onder de knotwilgen, boven op de dijk op een graspad of rechts beneden via een kiezelweg langs de akkers. Op het einde van de dijk arriveerden we ter hoogte van de zogeheten Internationale Dijk.

We gingen de dijk op en konden beginnen aan een tocht van zowat 1,5 km via een aangenaam aanvoelend schelpenpad. Dat het er af en toe druk kon zijn, dat konden we snel ervaren vermits langs deze dijk ook de Kust Fietsroute LF1b verliep. We kregen er een prachtig zicht over de Willem-Leopoldspolder. Langzaam vorderden we richting Nederlandse grens. Onderweg konden we via een trap naar links de hoger gelegen dijk beklimmen, om daar te genieten van een uniek uitzicht over het Zwin, de duinen en Zwinbosjes en zelfs in de verte Cadzand-Bad. Nagenoeg op het einde gekomen van de Internationale Dijk, draaide de Streek-GR naar links langs het fietspad van de Kanaalweg tot aan een afslag. Daar verlieten we definitief het traject van de Streek-GR om dit in te wisselen voor het parcours van het LAW5-1 Deltapad. We kregen dus voortaan wit-rode markeringen om te volgen. We staken de Kanaalweg over, om via een trap en vervolgens een brugje het afwateringskanaal over te steken, en dit onmiddellijk naar rechts te volgen via alweer een schelpenpad. Even verderop ging het links via trapjes naar de hoge vesting, om aldus een aarden dijk te bewandelen. We konden een voormalig vooruitgeschoven verdedigingswerk bekijken. Wanneer we de Molenstraat bereikten, daalden we af richting molen om vervolgens uit te komen op het marktplein van Retranchement.

We kregen er de aanduidingen in het oog inzake de Uilenspiegel Route voor autoverkeer, doch meer nog, het terras van ‘De Parlevinker’, waar heel wat wandelaars en fietsers in het zonnetje genoten van een verfrissend drankje. We besloten dan ook om hetzelfde te doen en even te genieten van een rustpauze. Na deze wat langere onderbreking waren we klaar om onze wandeltocht verder te zetten. Ter hoogte van het marktplein wandelden we rechtdoor de Zwinstraat in, om voorbij hotel Het Zwin, een links gelegen kasseiweg op te gaan. Deze kwam uit op het Wallenpad, dat kronkelde langs een afwateringskanaaltje. Ter hoogte van een splitsing gingen we rechts via een brugje naar de vestingdijk aan de overzijde. Later daalden we de dijk af om een asfaltwegje naar rechts te volgen, we verlieten met andere woorden het Wallenpad. Aan een volgende T-splitsing gingen we andermaal rechtsaf en gingen zo voorbij de restanten van de Terhofstedemolen. Eenmaal het einde van de dijk bereikt, bogen we naar rechts tot aan de brug over het Uitwateringskanaal naar de Wielingen. Voorbij de brug staken we de Kanaalweg over om de berm af te dalen. We wandelden zowat 400 m naar links via een wandelpad langs de grens, om dan rechts de Kanaalweg te verlaten. Even later, gekomen ter hoogte van een tweede veerooster, beklommen we naar links opnieuw de dijk.

We hadden daar een schitterend uitzicht op de Zwinpolder links en rechts op de Kleine Paspolder. Na een brede bocht kwamen we ter hoogte van een afslag, alwaar we linksaf gingen en vervolgens de hoofdweg naar Sluis bereikten. Ongeveer 200 m verder naar rechts staken we deze weg over, om aan een haag een voetpad in te gaan dat langzaam de wallen opging. Over een afstand van ongeveer 2,5 km bewandelden we nu de vestingen om aldus omheen Sluis te draaien. Vanuit alle hoeken keken we nu neer op het centrum en zagen het belfort en de molen. Aan de Zuidpoort van de vestingen dienden we af te dalen en konden daar van nabij restanten van de vesting bekijken. Hier konden we in de omgeving nog even bijtanken in de Molen van Sluis, waar we behalve een frisdrankje, ook konden genieten van de drukte van de bezoekers aan Sluis. Even later gingen we via een stel trappen opnieuw de vestingen op om later voor het laatst af te dalen tot aan het kanaal naar Damme. We volgden de vaart naar links om via een brug de overkant te betreden. Bezijden de weg noteerden we de aanwezigheid van de Noordzee Route LF1a en de Maerlant Route van 52 km, terwijl we ons inmiddels bevonden op het traject van het LAW11 Grenslandpad.

De vaart verder naar links volgend, wandelden we tot aan de grens. Hier verlieten we het verloop van het kanaal, om rechts een smalle weg te kiezen, welke parallel verliep met de ringweg (N253), waar we even voordien waren onder door gegaan. Stilaan naderden we opnieuw het marktplein van Sint Anna ter Muiden, doch alvorens huiswaarts te keren, hielden we nog even halt ter hoogte van d’ Ouwe Schuure, een hotel-restaurant, waar we buiten nog even konden genieten van een koel drankje. Na deze ontspannende afsluiter, staken we de N253 over om op die manier het marktplein te vervoegen. We eindigden deze zonnige wandeltocht na exact 29682 stappen, goed voor in totaal 22,558 km.”

141: Knokke, Zondag 24 januari 2010, 19,9 km. (2777,833 km.)

Deze wandeling werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 24/01/2010, 8300 Knokke (West-Vlaanderen) – Zwintocht 6-10-15-21-32 km. WNZB Knokke-Heist VZW. Start: Schuttersplein Stadion Olivier. De kleinste afstand gaat door het Koningsbos. De overige afstanden trekken langs het strand tot het Vlaams natuurreservaat de Zwinduinen- en polders. Vanaf de 15 km gaat de omloop tot de Zwinmonding. De 32 km gaat tot Cadzand-Bad (Nederland).’ Na afloop van deze druilerige wandeltocht doorheen Knokke en omgeving, schreven we nog dezelfde namiddag het relaas met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 17:34 uur.

“Deze ochtend vertrokken we omstreeks 7 uur richting Knokke, onderweg voorzien van de nodige regen. Bij aankomst ter plaatse bleek het stilaan op te houden met regenen, zodat we toch met enige moed de wandeling van vandaag tegemoet zagen. De Zwintocht, waaraan we zouden deelnemen, werd er georganiseerd door de vzw Wandelende Noordzee Boys (WNZB), met plaats van afspraak in het Stadion Olivier aan het Schuttersplein te Knokke. Bij onze aankomst bleek de zaal reeds goed bezet door medewandelaars. We konden vandaag kiezen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15, 21 of 32 km. Wij opteerden voor de 21 km, met een werkelijke afstand van 19,9 km. Onderweg zouden we een tweetal rustposten aantreffen. Na een kleine hap en een koffie, maar vooral toch warm gekleed, trokken we op pad, hopende op een vooral droge wandeling.

We verlieten het schuttersterrein en volgden het ernaast gelegen pad in de richting van het Gemeenteplein. Aldaar dwarsten we de weg en sloegen de Albertlaan in, om verder de Elizabethlaan te volgen. Hierlangs verlopen de LF1b Kust Fietsroute en de Riante Polder Route (een fietstraject van 44 km). Vervolgens ging het via de Zoutelaan en de Prins Karellaan. Hier splitsten de wandelaars van de 6 km zich af van de rest van de deelnemers. Wij vervolgden onze weg langsheen tal van statige villa's, waarbij enkele kleine woonstraten werden bewandeld. Op die manier kwamen we opnieuw op de Elizabethlaan, welke ons leidde tot aan het Albertplein. Hier konden we even het beeld van de Poëet aanschouwen. Ondertussen bemerkten we de Noordzee, of tenminste, zouden die hebben moeten bemerken, ware het niet dat de nevel enkel toeliet om een deel van het zandstrand te zien. Vanaf hier volgden we de Zeedijk Het Zoute, langsheen enkele mooie galerijen en tal van winkeletalages, eerder uit de dure prijsklasse.

Voorbij deze handelszaken, konden we enkele statige woningen aanschouwen. Wat verder verlieten we de Zeedijk en ging het via de Lekkerbekhelling en de Bronlaan, naar de Groenpleinduinen, deel uitmakend van het Natuurreservaat De Zwinduinen en Polders. Hier een zandwegje dat al kronkelend zich een weg zocht doorheen dit unieke natuurgebied. Licht golvend en draaiend vervolgde dit paadje, in de richting van de Zwinlaan. Alvorens echter deze weg te bereiken, dienden we even een evenwichtsoefening te doen op enkele houten balken. Blijkbaar was een gedeelte van het parcours ondergelopen, waardoor de organisatoren zich genoodzaakt hadden gezien, houten paletten aan te brengen, met elkaar verbonden door houten balken. Een leuke ervaring zo even tussendoor, alhoewel sommige wandelaars enige moeite hadden dit stukje parcours af te leggen. Eenmaal het pad achter de rug, kondigde zich een splitsing aan voor de wandelaars van de 10 km, aangezien deze hier tweemaal zouden langskomen. Wijzelf vervolgden onze weg via de Bronlaan, om even verder het voetpad te volgen doorheen de Zwinbosjes.

Ook hier een prachtig stukje ongerepte natuur, waarbij we zelfs een houten wandelpad boven het water kregen te verwerken. Deze kronkelende plankenvloer leidde ons over een uitgestrekte wateroppervlakte, waar zelfs hier en daar nog een dunne ijslaag kon worden waargenomen. Voorbij het houten wandelgedeelte, ging het de duinen in, om aan de andere kant de Zwinlaan te bereiken. Hier troffen we bezijden deze laan ter hoogte van de Camille Lemonnierlaan een opgestelde tentencombinatie aan, waar we een eerste pauze konden nemen. Tijd om de warme choco te proeven en uiteraard een hapje te eten. We waren ondertussen 5,9 km onderweg. Hier troffen we ook een van onze clubgenoten, met name Guy, met wie we een babbel hadden over onder andere Santiago de Compostela. Na deze pauze, waren we klaar voor het tweede gedeelte van deze wandeltocht van vandaag.

We lieten het tentenkamp achter ons en volgden de Zwinlaan, in de richting van de Zeedijk. Opnieuw sloegen we rechtsaf en volgden ditmaal de Zeedijk in de richting van het Zwin. Rechts konden we de statige villa's een voor een bekijken, links openbaarden zich enkele duinen, voorzien van helmgras en doornige beplanting. Enkele oranje bessen sierden deze donkere heesters. Nog steeds lukte het niet altijd om de Noordzee te aanschouwen, omwille van de laaghangende nevel. De Zeedijk werd gevolgd tot op het einde, waar we een uitzichtpunt bereikten, vanwaar het Zwinreservaat kon worden overzien. Heel in de verte waren tal van vogels te onderscheiden. Rechts van ons bemerkten we het beeld van Barry Flanagan 'Hospitality', een schijnbaar vliegende haas. Hier stelden we ook vast dat er grote werkzaamheden gaande waren, met name de aanleg van nieuwe fiets- en wandelpaden doorheen dit natuurgebied. Tal van kranen en bulldozers zouden we onderweg nog kunnen bekijken.

Vanaf het uitzichtpunt ging het rechtsaf, doorheen de werken en het natuurreservaat. Onderweg konden we ervaren dat een groot gedeelte van de beplanting had moeten wijken voor de aanleg van deze nieuwe wegen. Via een weg in aanleg, wandelden we richting vogelreservaat. Via een stukje bosgebied, bereikten we de parking van het vogelreservaat, om daar de Graaf Leon Lippensdreef te volgen. Hier de borden van de LF1a Kust Fietsroute, waar de moedige wandelaars aan de 32 km, zich naar links begaven, om hun eigen weg verder te zetten. Wijzelf vervolgden langsheen de Lippensdreef, een begrazingsblok. Ook hier weer de vaststelling dat grote werken in uitvoering waren, maar desondanks slaagden we er toch in, om heel in de verte een ooievaar waar te nemen. Na over een hele afstand de Dreef te hebben gevolgd, lieten we de weg rechts liggen, om via een dijk, de Hazegrasdijk te volgen, welke ons deed aankomen aan het Oosthoekplein.

Hier troffen we de beschrijving aan van het Hazegras Wandelpad, dat we juist een eindje hadden gevolgd. Deze wandelroute van 5,5 km, vangt blijkbaar aan op dit plein. We dwarsten de drukke weg ter hoogte van het plein, om te vervolgen in de richting van de Eikenlaan. Hier trokken we via een kleine wegel door een stukje bos, om aan de andere zijde in de Zevenkote een tweede controlepost aan te treffen in de school. Hier hadden we even moeite om een zitplaats te bemachtigen, aangezien ook de wandelaars van de kortere afstanden hier een pauze konden nemen. Meteen waren we 13,4 km ver en er restte ons nadien nog een laatste stukje wandeltraject tot aan de aankomst. We keerden een eindje op onze stappen terug, om opnieuw doorheen het aanpalend bosje te trekken. Een kronkelend bospad bracht ons doorheen dit stukje natuur en gaf uit op de Spaanselaan. Vanaf hier volgden we over geruime afstand een deel woonstraten en lanen, waaronder de Zoutelaan, de Prinses Paolalaan, de Astridlaan en verder de Blinckaertlaan en de Boslaan. Het hier gesitueerde Koningsbos was enkel voorbehouden voor de wandelaars van de 6 km, waardoor we noodgedwongen genoegen dienden te nemen met het bekijken van de bosrand.

Even verder troffen we aan het einde van de Wielewalenlaan toch nog een ander stuk bosgebied om door te wandelen. Onderweg doorheen het bos, konden we even gluren naar de golfers rechts van ons. Eenmaal het bos achter de rug, volgde opnieuw een deel verkaveling, tot we stilaan het centrum van Knokke naderden. Alvorens de aankomst te bereiken, konden we nog even het beeld van Tijl en Nele aanschouwen ter hoogte van het uilenspiegelpad. Dit kunstwerk was van de hand van Charles Samuel. Nadien nog even rechts en links en we kregen opnieuw het Schuttersterrein in zicht.

Het einde van een mooie wandeling, die echter naar het einde toe, net ietsje teveel huisjes kijken bevatte. De plaats van vertrek was ondertussen veranderd in een volle zaak waar velen zich tegoed deden aan pannenkoeken. Wij hielden het echter voor bekeken en verkozen de rust van onze thuishaven. Bij ons vertrek konden wij noteren dat 1485 wandelaars waren geteld omstreeks 13 uur. Een niet onaardig resultaat gelet op de minder gunstige weersomstandigheden. Zo kwam een einde aan een leuk en aangenaam wandelweekend.”

We sluiten dit wandelverhaal af met een blik in de wandelboekjes. Immers ook daarin werden enkele eerste indrukken neergeschreven. ‘K: Wandeling langs de zeedijk, duinen en tot aan de Zwinmonding. Mooie natuur. Kil en vochtig weer. Op het laatste te veel huisjes kijken. J: Wandeling doorheen Knokke en het Vlaams Natuurgebied Zwinduinen en Polders. Miezerig en nevelig weer. Af en toe over houten balken en plankenvloeren. Ontmoeting op rustpost met Guy.’

124: Knokke-Heist, Zaterdag 07 november 2009, 21,4 km. (2449,773 km.)

Deze wandeltocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009 als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 07/11/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Canadees Wandelweekend – Monumententocht, 6-10-15-21 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Verwarmde tent. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend met een wandeling doorheen Knokke-Heist, o.a. langs het Noordzeestrand en door diverse parken. Onderweg is er bijzondere aandacht voor de vele beelden en monumenten die de gemeente rijk is.’ Na afloop werd nog dezelfde avond een relaas inzake de belevenissen onderweg geschreven, omstreeks 17:56 uur.

“Vandaag ging het richting Noordzee, waar we hebben deelgenomen aan de Monumententocht, ingericht door de WNZB Knokke-Heist. Deze wandeling ging door op de eerste dag van het Canadees Wandelweekend. Plaats van inschrijving en vertrek was gesitueerd in een verwarmde tent op het Verweeplein. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15 of 21 km. Wij opteerden voor de langste afstand met een werkelijk lengte van 21,4 km. Na onze inschrijving verkregen we een routeplannetje voor onderweg, doch dienden alvorens van start te gaan, de regenkledij aan te trekken, aangezien het voor de start begon te regenen. We verlieten het Verweeplein om vervolgens de Lippenslaan te dwarsen en ons te begeven naar het nabijgelegen Duinenpark. Via dit kleine buurtparkje, ging het richting grote rotonde, ter hoogte van het station van Knokke-Heist. Langsheen het station, volgden we over korte afstand de Natienlaan, om wat verderop rechts af te draaien in de Nieuwstraat om ons te begeven naar de open velden. Hier volgden we nadien een modderige landweg, welke ons zou leiden omheen de ‘Put van Cloedt’.

Deze landweg trok richting spoorweg, welke we dwarsten en doorwandelden naar de Knokkestraat. Hier ging het linksaf en we betraden de eerste villawijk van de dag. Opvallende aanwezige in de voortuinen: de Canadese vlag, soms geflankeerd door de Belgische driekleur, soms zelfs een Vlaamse Leeuw. Enkele statige Belle-Epoque woningen konden we bekijken. Het eerste, iets grotere park onderweg, bereikten we via het Kwelmpad. Dit park, nr 58 genoemd, liet zich ietwat op en neer doorwandelen, waarna we de grote kustbaan, de Elizabetlaan, bereikten. Opnieuw kondigden zich enkele statige villa's aan, de een al wat majestueuzer, dan de andere. Ter hoogte van de Duinendreef, kregen we ook een eerste route in het oog, de Riante Polder Route. Een eindje dit traject volgend, kwamen we aan het tweede park van de dag, het Directeur Generaal Willemspark. Via dit park ging de weg langsheen een eendenvijver, een petanquebaan en zelfs enkele tennisvelden. Hier betraden we het Pierre Dejonghepad (1894-1945). Vervolgens doken we in de voetgangerstunnel, om aan de andere kant via de Knokkestraat en de Ijzerstraat ons te begeven naar de eerste controle van de dag, gelegen in de Gemeenteschool van Heist, ‘Het Anker’.

Meteen zaten de eerste 6,9 km erop. Na deze pauze, volgde een lus van 6,1 km, aangezien we hier later nog een tweede maal controle zouden ondergaan. Langsheen het schip, dat zich bevond op het terrein van de school, gingen we opnieuw op pad. Via enkele woonstraten, verlieten we de bebouwde kom van Heist en gingen onder de spoorwegtunnel ter hoogte van het station van Heist. Nadien volgde een stukje drukke Heistlaan, waarna we ter hoogte van de Isabellastraat, links een smalle weg ingingen, welke de loop van de Isabellavaart volgde. Hier ging het door een nieuwe verkaveling, waar alle straatnamen werden vernoemd naar de onderdelen van een schip. Een volgend gedeelte van de wijk had als opvallend gegeven, dat alle straatnamen waren vernoemd naar plaatsen op zee: Noordhinder, Breed Veertien, De Bocht. Via de Westkapellestraat ging het opnieuw een stukje via de Riante Polder Route. Uiteindelijk bereikten we opnieuw de bebouwde kom van Heist, waarna we een tweede controle verkregen in de gemeenteschool waar we voordien reeds waren geweest. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg wat minder, met name 4,9 km.

Via de Pannestraat, ging het naar de Bakkerstraat, waar we het kunstwerk ‘Het Vogelnestje’ van Claire Todd konden aanschouwen. Tevens konden we ons even laten gaan met de spiegels die op dit pleintje waren opgehangen. Zo waren we opeens heel dik, wat later ontzettend lang en dan weer even heel klein. Enkele straten verder deden ons opnieuw kennismaken met de drukke Elizabetlaan. Dit keer volgden we een tijdje deze drukke kustbaan in de richting van de nieuwe voetgangersbrug, welke zich bevindt op de scheiding van Knokke-Heist en Zeebrugge. We dwarsten de kustbaan via deze nieuwe brug en kregen zicht op een gedeelte van de haven van Zeebrugge. Aan de andere kant van de brug bereikten we de Zeedijk Heist. We volgden de dijk, waar zich de LF1b Kust Fietsroute bevond, om wat verder het Vissersmonument (1964) te aanschouwen op het Vissershuldeplein. Op het nabijgelegen Heldenplein, zagen we later het Monument ter ere van de gesneuvelden in 14-18 (1921) en om de hoek bevond zich de gekende Visserskapel (1892). Het ging terug richting zeedijk, om aldaar voor de tweede maal deze dag, het Willemspark te betreden.

Hier aan de ingang bevond zich de aanduiding van het Charles Jacobspad. Een duinenweggetje leidde ons naar de Zeedijk Duinbergen, waar we ter hoogte van het Stübbenpark een laatste controle hadden in het complex Sun Beach. Hier kon vroeger beach-volley worden gespeeld, doch blijkbaar was het geheel in faling en was men doende met onderhandelingen om de zaak opnieuw op te starten. Het laatste stukje wandeling van 3,5 km liet nog even op zich wachten. Het was immers tijd voor een sanitaire stop. Het laatste stuk van het traject, bracht ons vooreerst langs de Zeedijk Duinbergen en vervolgens de Zeedijk Albertstrand. Ter hoogte van het casino ging het naar rechts, waar we de herdenkingsplaat ter ere van de bevrijding konden bemerken op de Canada Square. Via de Bayauxlaan, bereikten we het verzetsmonument op het Verzetsplein. Ondertussen hadden de hemelsluizen zich geopend en kregen we een ware plensbui te verwerken, waar af en toe zelfs enkele hagelstenen te voorschijn kwamen.

Zo vervolgden we onze weg naar het Desmidtplein, waar een laatste monument van de dag kon worden aanschouwd, eveneens ter ere van de gesneuvelden tijdens WOI. Op die manier bereikten we opnieuw het Verweeplein, waar onze wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Bij de eindcontrole ontvingen we nog een gratis sticker aangaande dit tweedaags wandelgebeuren en mochten we een papieren klaproos opspelden. Ondanks het minder goede weer hebben we toch een rustige wandeling kunnen beleven. Morgen volgt nog een tweede luik, met name de Canadese Bevrijdingsmars, over een afstand van 13, 18 of 33 km.”

We eindigen dit verhaal met een blik in de wandelboekjes. Ziehier wat kort na afloop daarin werd genoteerd: ‘K: Knokke-Heist in het teken van de bevrijding. Weinig van gezien. Enkele monumenten en te veel straten. Een klein stukje Zeedijk, wat jammer was. Flinke buien! J: Tocht doorheen het polderland, door enkele parken van de stad en langsheen monumenten en kunstwerken van de stad. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend in het kader van de bevrijding van Knokke.’

123: Oostkerke, Zaterdag 31 oktober 2009, 20,9 km. (2428,373 km.)

Deze tocht ging destijds van start in Oostkerke en werd voorheen als volgt aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009: ‘Zaterdag – Samedi 31/10/2009, 8340 Oostkerke (Damme) (West-Vl.) – 6^de Kanalentocht, 4-7-12-20 km. Levenslijn Team Damme. Start: Zaal Beuterblomme. Het stille witte dorp Oostkerke ligt in de vlakke polders en is omgeven door kanalen, ook de Stinker en de Blinker. De tocht doorkruist de prachtige herfstnatuur tussen Oostkerke en Hoeke met een uitwaaier naar Damme. Na de tocht de mogelijkheid om de vlakke kerktoren te beklimmen. Gratis versnapering.’ Na afloop werd nog dezelfde avond een kort relaas geschreven, omstreeks 17:59 uur.

“Wandelen voor het goede doel, dat is altijd een meerwaarde voor de wandeling. Daarom trokken we ook deze ochtend naar Oostkerke (Damme), om daar deel te nemen aan de 6^de Kanalentocht, ingericht door Levenslijn Team Damme. Toen we de startplaats bereikten om even na negen uur, waren reeds bijna 500 wandelaars op weg. Het was er dan ook behoorlijk druk, aan de inschrijvingstafel. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 7, 12 of 20 km. Wij verkozen vandaag de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,9 km. Na een hapje, trokken we op weg voor een eerste lus van 4,9 km en verlieten dan ook de startzaal, met name de Beuterblomme in Oostkerke. Toen wij de eerste maal op pad gingen, dienden wij ter hoogte van de kerk naar links af te slaan. Een tweede lus, later op de dag, zou ons de andere richting opsturen. We stapten omheen de kerk, waarna het onmiddellijk via een links gelegen kiezelpad verder ging, meteen de natuur in. Aan het begin van dit pad, bemerkten we reeds de eerste rood-witte markeringen van de GR5A, steeds goed voor een prachtig traject onderweg.

Dit kiezelpad bracht ons, tussen de akkers en velden, hier en daar afgezoomd met riet, in de richting van de Damse Vaart. Gekomen ter hoogte van de ervoor gelegen dijk, gingen we rechtsaf en volgden het traject van de LF1a Noordzeeroute en tevens de Riante Polderroute (44 km). Vervolgens sloegen we linksaf en dwarsten achtereenvolgens door middel van de Syfonbruggen, het Leopoldskanaal en het Afleidingskanaal. Eenmaal over dit laatste kanaal, sloegen we rechtsaf en volgden de linkeroever. Nu ging het geruime tijd, via het ernaast gelegen pad, tussen de ondertussen reeds kalende bomen. De laatste blaadjes stonden op het punt af te vallen en te belanden in het kanaal. In de verte zagen we reeds een ander stel bruggen en aan de overzijde, rechts van ons, bemerkten we wandelaars op de terugweg. Het ging dus in een rustig tempo verder, tot aan de eerste brug over de beide kanalen. Daar gekomen, ter hoogte van de Oostkerkebrug, ging het rechtsaf, om eerst het Afleidingskanaal en vervolgens het Leopoldskanaal te dwarsen. Juist over het tweede kanaal, ging het opnieuw naar rechts, om dit keer de oever van het kanaal te volgen in de andere richting, terug naar het centrum van Oostkerke.

Na een tijdje te hebben gewandeld langsheen deze waterloop, verlieten we de dijk en ging het linksaf, via een kleine asfaltweg, recht naar de kerk van Oostkerke. Hier hadden we vervolgens terug in de Beuterblomme een eerste controle. Bij aankomst aldaar, bleek de elektriciteit te zijn uitgevallen, met als gevolg dat er geen warme dranken konden worden verkregen. Na een eerder korte pauze, gingen we noodgedwongen terug op weg. Deze keer sloegen we ter hoogte van de kerk rechtsaf en verlieten de dorpskom in een andere richting. Meteen ging het via een kleine smalle asfaltweg opnieuw in de richting van de akkers en velden. Het eerste gedeelte van de weg volgden we opnieuw de rood-witte markeringen. De weg kronkelde af en toe en verliep tussen de omgeploegde akkers. Aan de horizon bemerkten we het kleine kerkje van Hoeke (Damme) en het ging blijkbaar die richting uit. Het tweede deel van de wandeling bedroeg immers slechts 3,9 km. Naarmate we dit dorpje naderden, troffen we op weg daarheen de aanduiding dat we ons bevonden op de Smokkelroute.

Uiteindelijk kwamen we uit aan de kleine kerk, die bleek vernoemd te zijn naar Sint-Jacobus-de Meerdere. Voor wie ooit reeds de weg heeft afgelegd naar Santiago de Compostela, zal deze naam bekend in de oren klinken. Jammer genoeg bleek de kerk gesloten en konden we slechts in het portaal de informatie lezen, dat deze plek ooit een stopplaats was op weg naar Santiago. Buiten, boven het portaal, konden we het beeld van deze legendarische persoonlijkheid bekijken. Om de hoek, kwamen we in de Kerkakker en daar hadden we een tweede controle op de boerderij van Roger Snauwaert. Een tent op de oprit, fungeerde als rustplaats. Bij gebrek aan plaats in deze tent, namen we plaats op de oprit op enkele vrije stoelen. Vervolgens ging het verder in de richting van de Damse Vaart, waar we een splitsing bemerkten. De kortere afstanden gingen hier rechtsaf, de wandelaars voor de 20 km, dienden hier naar links af te slaan, om hier later op de dag terug voorbij te komen. We volgden over korte afstand de Damse Vaart en tezelfdertijd het traject van de LF1b Noordzeeroute, de GR en de Smokkelroute. Wat verder ging het rechtsaf, de Damse Vaart over en zo verlieten we het grondgebied van Hoeke.

Even ging het evenwijdig met de links ervan gelegen Expresweg, om nadien, een rechts gelegen kiezelpad op te draaien en terug in de richting van de akkers te wandelen. Er volgde nu een opeenvolging van kiezelpaden, kleine asfaltwegen en karreslagen, gevuld met steenslag. Uiteindelijk bereikten we toch opnieuw de openbare weg en sloegen linksaf in de richting van Lapscheure. De druk bereden weg die we nu volgden, ging in de richting van de in de verte bemerkte kerk. We zagen onderweg hier de aanduiding dat we ons bevonden op de Maerlantroute (52 km). De drukke weg leidde ons tot aan het grote kruispunt met de Expresweg, die we vervolgens overstaken, om het centrum van Lapscheure binnen te wandelen. Na 14 km, hadden we hier een derde controle in café Sint-Cornelius, midden in de dorpskom. Even tijd dus voor een sanitaire stop en een verfrissing, aangezien ondertussen toch de zon te voorschijn was gekomen. Het laatste gedeelte van de wandeling, liet ons de dorpskom naar links verlaten, in de richting van de Expresweg (E34). De weg die we volgden, mondde uit ter hoogte van deze autoweg, waardoor we vervolgens over enkele honderden meters deze bijna autosnelweg dienden te volgen.

Uiteraard uiterst rechts, gezien de hoge snelheid van de voorbij rijdende auto's. Ter hoogte van de Damse Vaart, verlieten we deze weg, via een rechts gelegen paadje en gingen vervolgens onder deze weg door. We kwamen terug uit aan de brug over de vaart en gingen nadien verder langsheen de Damse Vaart, voorbij de splitsing welke we eerder op de dag waren voorbijgegaan. We volgden opnieuw een tijdje de Riante Polderroute, om vervolgens aan te komen aan de Krinkeldijk. Heel in de verte bemerkten we reeds de typische toren van Oostkerke. Deze kronkelende dijk werd nu verder gevolgd tot in de dorpskern van Oostkerke. Onderweg ontelbare knotwilgen, met vaak de meest verschrikkelijke vormen. Goed en wel belandden we tenslotte aan de startplaats. Toch enkele bemerkingen als afsluiter van dit wandelverslagje.

In het Marching-boek werd door de organisator melding gemaakt, dat de wandeling een uitwaaier zou bevatten naar Damme. We hebben het eigenlijke Damme nooit gezien. Tevens werd melding gemaakt van een gratis versnapering, ook deze hebben wij helaas moeten ontberen. Er werd ook de mogelijkheid geboden, om na de wandeling de vlakke toren van Oostkerke te beklimmen, vandaag bleek hij echter niet toegankelijk omwille van een trouwpartij. Tot slot werden stickers verkocht ten voordele van levenslijn, na de wandeling echter werden gratis exemplaren uitgedeeld. Dit alles zet toch even aan tot nadenken. Uiteindelijk bleken om 14 uur reeds 1260 wandelaars te hebben deelgenomen.”

We sluiten dit wandelverhaal af, met een blik in de ondertussen vertrouwde wandelboekjes. Ziehier wat kort na afloop van de tocht daaraan werd toevertrouwd: ‘K: Wandeling vanuit Oostkerke doorheen Hoeke en Lapscheure. De toren bleek niet toegankelijk. En het beloofde Damme kregen we niet te zien! De verrassing was er ook niet. Minpuntjes! Bewolkt! J: Wandeling vanuit Oostkerke en doorheen Hoeke en Lapscheure. Tocht ten voordele van Levenslijn. Bewolkt maar af en toe een beetje zon. Jammer genoeg was de toren niet toegankelijk.’

105: Knokke-Heist, Zaterdag 01 augustus 2009, 21,8 km. (2057,174 km.)

Een tocht aan zee, tijdens de maand augustus 2009. Deze georganiseerde tocht werd destijds voordien aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 01/08/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Zwintocht, 6-10-15-21-32 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Oosthoekschool. Unieke natuurwandeling langs het strand rondom het Zwin en Zwinmonding, door het Vlaams natuurreservaat De Zwinduinen- en polders. De omlopen van 21 en 32 km gaan tot in Nederland, o.a. Cadzand-Bad en Retranchement.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond onze belevenissen neer, omstreeks 19:30 uur.

“We hebben haar gezien vandaag... de zee, blakend in het zonnetje. De reden hiervoor is immers niet zo heel ver te zoeken. Deze ochtend immers, trokken we naar Knokke-Heist, om daar deel te nemen aan de Zwintocht. Wanneer je de naam ‘Het Zwin’ hoort, kan je enkel en alleen maar verlangend uitkijken naar een dagje schitterende natuur. De organisatie van de wandeling was in handen van de Wandelende Noordzee Boys Knokke-Heist vzw. De plaats van inschrijving was gelegen in de Oosthoekschool aldaar. Op korte wandelafstand van de school was een ruime parking voorzien op een daartoe voorziene gemaaide weide. Reeds bij onze aankomst bemerkten we, dankzij het goede weer, een talrijke opkomst. De binnenkoer van de school was ingenomen door enkele feesttenten, waar het alvast gezellig vertoeven was alvorens van start te gaan. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15, 21 en 32 km. Aangezien wij morgen vroeg uit de veren dienen te komen, omwille van een verre verplaatsing, beperkten wij ons vandaag tot de wandeling van 21 km, met een werkelijke afstand van 21,8 km.

Na het proeven van de broodjes en de koffie, gingen wij alvast op weg, hopende op een aangename en zonnige dag. We verlieten de startplaats voor een eerste stukje wandeling van 6,2 km. Het ging via een pad, naast de school gelegen. Amper van start gegaan bevonden we ons al dadelijk langs maïsvelden en akkers, die je niet zo gauw zou verwachten in deze buurt. We vonden op onze weg een eerste wandelpad, met name het Hazegras wandelpad. Dit leidde ons in de richting van de Zevenkote en het wat verder gelegen Jagerspad. Via enkele rustige landwegen, bereikten we een plaatselijk waterzuiveringstation, om een brede landweg te volgen in de richting van de grote baan, de Hazegrasstraat. Hier werden we geconfronteerd met tal van wielertoeristen, die alleen of in groep, dezelfde weg volgden in de richting van Nederland. Misschien was dit wel te wijten aan de Riante Polder route die hier langsliep, een fietsroute van 44 km. We volgden deze lange weg, voortdurend attent gemaakt door rinkelende fietsers, in de richting van de Oude Tramweg.

Dit smalle betonbaantje, dat naar links draaide, gaf ons even rustig de tijd om verder te wandelen. Deze oude bedding, bereikte opnieuw een drukke weg, de Retranchementstraat, en die ging inderdaad in de richting van het Nederlandse dorpje Retranchement. Toen wij deze drukke weg links opgingen, werd onze aandacht getrokken, door de aanwezigheid van de Zwinroute, alsook enkele rood-gele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegel. De lange weg die we voor ons zagen, eindigde inderdaad ter hoogte van een verder gelegen dorp. Alvorens we dat bereikten, gingen we voorbij de Belgisch-Nederlandse grens. Wat later kwamen we aan de grens met het dorpje Retranchement, dat begon net na de Hickmanbrug. Hier bevond zich een klein monument, ter ere van sgt Hickman die dodelijk gewond raakte tijdens het bouwen van een brug aldaar, bij de bevrijding van dit landsgedeelte door het Canadese leger. Even voorbij de brug troffen wij de ons reeds gekende Wallenroute, alsook de Uilenspiegelroute. Even verderop bereikten we een plein, waar we een eerste controle hadden in het ‘Dorpshuis D'Ouwe Schoole’.

Een informatiebord op het plein leerde ons dat Retranchement eigenlijk schans of verschansing betekent, bovendien dat het ontstaan dateert van 1604 tijdens de 80-jarige oorlog. Bij het bereiken van dit dorpje, waren we toe aan een verfrissend drankje. Na deze eerste pauze, trokken we opnieuw op weg, ditmaal vergezeld door een lid van onze club De Kwartels, die we hadden ontmoet op het controlepunt. We gingen de rechts gelegen Noordstraat in en volgden hierbij de Wallenroute. Even verder, bij het verlaten van de dorpskern, sloegen we een rechts gelegen fietspad in en vonden hier de Zwinroute terug op onze weg. We bevonden ons hier in een prachtig stukje natuurgebied en dwarsten vervolgens een bruggetje over het kanaal. We volgden geruime tijd de rechteroever van dit kanaal, met rechts van ons een natuurreservaat. Langsheen dit kanaal verliep tevens het Kustfietspad der Lage Landen. Rechts troffen we wat verderop de Willem Leopoldspolder, alweer enig om te bekijken. Voorbij deze polder, dwarsten we opnieuw het kanaal over een smal bruggetje en vonden hier een bordje ‘Heen’ op onze weg.

We liepen nu langs de Duinweg in de richting van het Zomerdorp Het Zwin. We passeerden het grensbord Cadzand-Bad, om langsheen het kanaal onze weg te vervolgen, die ons uiteindelijk deed uitkomen ter hoogte van de Noordzee. Hier konden we het monument bewonderen van de ‘Sluuswachter’. In de verte zagen we tal van containerschepen varen, op de voorgrond echter ontelbare kleine zeiljachten. We gingen naar links de dijk op, om wat verder het Noordzee Kustpad te volgen. We volgden nu enkele kleine verharde wegen, tussen de aldaar gelegen duinen. Rechts hadden we een uniek zicht op zee, links schoof het natuurreservaat langzaam voorbij. Even verder sloegen we naar rechts het zand in, om daar een tweede controle te verkrijgen in het Strandpaviljoen De Zeemeeuw. We waren ondertussen gekomen aan 11,6 km en konden nu even uitblazen op het terras met zicht op zee en strand. Na een kort oponthoud in de duinen, vervolgden we onze weg.

We begonnen aan een pad doorheen de duinen, waarbij we op onze weg alweer een grenspaal aantroffen. Hier hadden we een prachtig zicht op het lager gelegen broedgebied, waar ontelbare vogels, zichtbaar genoten van het zonnetje. Het gekrijs van deze dieren was duidelijk hoorbaar. De geplaatste informatieborden waren voorzien van brailleschrift. We verlieten wat verder de duinen en volgden een pad naar beneden. Hier belandden we terug op de asfaltweg van voorheen en volgden nu de borden ‘Terug’. De route leidde ons langsheen de rechts gelegen dijk en deed ons aankomen aan de Internationale Dijk. Deze was blijkens info aangelegd door de samenwerking tussen Nederland en België. Hier ondervonden wij opnieuw druk fietsverkeer, wat ons noodzaakte om uiterst links te wandelen en achter elkaar. Talrijke fietsbellen klonken langs alle kanten. Eenmaal deze lange wandel-fietsweg achter de rug, kwamen we op de openbare weg, ter hoogte van de Graaf Lippensdreef. Hier volgden we de weg naar links.

We kregen hier het gezelschap van de LF1a Kust Fietsroute. Via een bocht naar rechts, bereikten we enkele opgestelde tenten ter hoogte van de ‘Loods Kartinggebouw regio Kustzone’. Hier konden we even genieten van een extra zonnebad, vermits ondertussen de temperaturen danig waren opgelopen. Een frisdrank en een broodje gingen er vlot in. We hadden ondertussen 16,1 km afgelegd. Het laatste gedeelte van de wandeling, stuurde ons vooreerst een links gelegen fietspad op, richting Zwin. Daarna volgden tal van kleine betonbaantjes, die kris kras verliepen doorheen de duinen. Stilaan bereikten we opnieuw de Noordzee. Op het einde van de tot nu toe gevolgde betonweg, sloegen we direct linksaf, om terug te keren langsheen de zeedijk. Hier verkregen we een prachtig zicht op het zwinreservaat. We volgden nog een stukje zeedijk, om stilaan de eerste huizen van Knokke te bereiken. Alvorens de woonstraten in te gaan, volgde nog een stukje doorheen de zwinbosjes.

Een houten wandelpad bracht ons nogmaals een prachtig stukje natuur, om uiteindelijk te belanden in de woonwijken van Knokke. Via enkele lanen bereikten we de plaats waar de wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Tot besluit kunnen we melden, dat we vandaag een perfect georganiseerde tocht hebben kunnen meemaken. Alles was voorzien en in ruime mate. Op geen enkel moment hadden wij het gevoel van te drukke controleposten te hebben bezocht, het traject van de wandeling was in ruime mate afwisselend te noemen. Kortom, we beleefden een prachtige dag, in een uniek stukje natuurgebied. Waarschijnlijk dachten de overige 1330 deelnemers vandaag er ook zo over. In elk geval, we hebben ze vandaag gezien... de zee, gelukkig is het daar niet bij gebleven tijdens de prachtige tocht vandaag. Thanks ... Noordzee Boys!”

Aan het einde van deze wandelbeschrijving, kijken we nog even naar datgene, wat destijds kort na afloop als eerste indruk bleef hangen in het geheugen: ‘K: Knokke-Heist, Rentranchement, Cadzand. Prachtige goed verzorgde wandeling via duinen, Noordzee en omheen ‘Het Zwin’. Warm en zonnig 28°. J: Mooie tocht doorheen het Zwin, langs Retranchement en Cadzand-Bad. Zonnig en warm.’