470: Bastogne, Zaterdag 05 juni 2021, 10,862 km. (9487,51 km.)

“Het relaas inzake een eerder korte wandeling in Bastogne. We verkregen de info in het bureau voor toerisme. Vooraf maakten we de verplaatsing naar Bastogne via Cambio, om er bij aankomst vooreerst even te genieten van een kopje koffie op één van de terrassen op de Place Géneral Mac Auliffe. Nadien, bij een kort bezoek aan de toeristische dienst, verkregen we de brochure ’20 randonnées pédestres incontournables’, waaruit we de wandeling kozen in Bastogne, met name ‘La balade du souvenir’, volgens deze wandelgids 16,5 km. We zouden in hoofdzaak de blauw-witte rechthoekjes dienen te volgen en wat later groene ruitjes. Na het parcours even te hebben bekeken, begaven we ons wat verder naar de Colline du Mardasson, alwaar deze wandeltocht van start ging. Uiteindelijk, na ter plaatse te hebben genoten van een broodje vooraf, begonnen we omstreeks 11:00 uur aan de tocht. Het weer viel wat tegen, enigszins mistig en af en toe wat gedruppel. We verlieten de parking ter hoogte van het Mardasson en volgden een veldweg, de Rue de Clervaux, welke ons in dalende lijn liet gaan tussen de uitgestrekte weilanden. We bevonden ons op het traject van de ‘Promenade du Bois de la Paix’ en stapten richting Neffe. Na een tijdje dalen, bereikten we beneden de bredere Rue de Clervaux, de N874, inmiddels op het grondgebied van Neffe.

Over korte afstand volgden we deze drukke weg naar links, tot we aan de overzijde konden verder wandelen via een plaatselijke Ravel, rechts van de weg. Dit smalle asfaltwegje liet ons nog wat verder afdalen tot aan het baken Neffe. We begaven ons op dit kleine kruispunt linksaf en wonnen wat aan hoogte tot aan de kleine kapel van Neffe zelf, in de onmiddellijke nabijheid van alweer de drukke N874. We troffen er een infobord aan met betrekking tot de gebeurtenissen tijdens de befaamde ‘Bataille des Ardennes’. Deze reeks maakt deel uit van een toeristische autorit in Bastogne en omgeving. Nadien staken we de drukke weg over, om aan de overzijde te beginnen aan de beklimming van de Rue de Clervaux, richting Bizory. Een paar honderd meter verder verlieten we de openbare weg en sloegen rechts een grindweg in, welke in een lange boog naar rechts, opnieuw richting N874 verliep. Net alvorens we de N874 zouden bereiken, ondertussen de Rue Gustave Delperdange geheten, gingen we nagenoeg haaks linksaf en begonnen aan de lange beklimming over een smalle betonweg, teneinde een heuvel te overschrijden. Deze kronkelende weg liet toe de weidse omgeving te bekijken, ook al was er de storende factor van de bewolking en af en toe wat motregen.

Eenmaal het hoogste punt aangetroffen, ging het in dalende lijn naar het lager gelegen kruispunt, op de scheiding van Mageret rechts en Bizory links. We troffen er bezijden de weg een picnickbank aan, goed om even uit te blazen na de lange beklimming en tevens te genieten van een hapje en een drankje. Na deze korte wandelpauze begaven ons op het T-kruispunt naar links, richting centrum van Bizory. Na een lange lijnrechte weg te hebben bewandeld, bereikten we stilaan de eerste woningen van het kleine Bizory. Ter hoogte van het eerste kruispunt in het dorp arriveerden we aan de toeristische attractie Animalaine, welke maatje toeliet even gebruik te maken van de sanitaire voorzieningen. We zetten onze wandelig verder in dezelfde richting tot aan het volgende kruispunt, om daar rechtsaf te gaan, richting Bois de la Paix. Even voorbij het einde van de bebouwde kom van Bizory ging het even later haaks rechtsaf en volgde een nieuwe klim richting bos. Een lijnrecht smal wegje leidde tenslotte naar de toegang van het Bois de la Paix, alwaar we even halt hielden op een zitbank teneinde nog wat mondvoorraad te nuttigen. Ondertussen was het licht beginnen te regenen.

Na een eerder korte pauze, omwille van de regen en het koudegevoel, gingen we opnieuw op pad. We wandelden ter hoogte van het Bois de la Paix naar rechts en maakten een toer omheen het domein, waarna we het bos verlieten en uitkwamen op een dwars gelegen grindweg. Hier zouden we verder de groene ruitjes dienen te volgen, de zogeheten Chemin des Pélerins, doch blijkbaar hadden we deze aanduiding over het hoofd gezien en ons verder gericht op de blauw-witte routetekens. Hierdoor gingen we in de verkeerde richting en waren zodoende op weg terug naar de Colline du Mardasson. We bemerkten deze vergissing echter te laat, toen we reeds een heel eind de verkeerde markeringen hadden gevolgd. Gelet echter op het steeds slechter wordend weer, zagen we af om rechtsomkeer te maken. We gingen dan maar verder via het vaak modderige pad richting Mardasson. Na een tijd min of meer dezelfde richting te hebben aangehouden, maakte het pad een bocht naar rechts, richting Ravel. Echter net voor de tunnel onder deze wandel- en fietsweg, sloegen we haaks linksaf en betraden opnieuw een grindweg, ondertussen ons bevindend op het grondgebied van Luzery. Even verder kwamen we aan de steengroeve van Bastogne, de ‘Carrière du Mardasson’. In een bocht ging het omheen deze groeve, om nadien opnieuw de openbare weg te betreden, de Route de Bizory.

Net op dat moment konden we een kolonne legervoeruigen zien voorbij rijden, in hoofdzaak voertuigen die herinnerden aan de 101th Airborne Division, welke tijdens de maand december 1944, was ingesloten in Bastogne. Aan de overzijde bevond zich de parking van het Bastogne War Museum en waren we gekomen aan het einde van deze eerder korte wandeltocht. Onze klok gaf dan ook 14:45 uur aan, toen we ons voertuig aantroffen. We eindigden dan ook na een afstand te hebben afgelegd van 10,862 km. Nadien begaven we ons nog even in de shop van het museum en eindigden de dag met nog een drankje in het centrum en een wandeling doorheen de winkelstraat. Wat later konden we beginnen aan de lange terugreis richting thuishaven. Hopelijk een volgende keer beter.”

259: Bastogne, Zaterdag 15 december 2012, 13 km. (5154,479 km.)

Op de homepage van de stad Bastogne, werd enige informatie gepubliceerd aangaande de herdenkingstocht. Net zoals de afgelopen jaren kan enkel nog worden ingeschreven voor de tocht ter plaatse en dit op vrijdag 14/12 tussen 15 en 20 uur, of op zaterdag 15/12 van 7 tot 09:30 uur. De wandeling zal dit jaar doorgaan in de sector van Hemroulle, waarbij de deelnemers kunnen kiezen uit drie afstanden, 7 – 13 of 22 km. De start van deze tocht is gepland vanaf 8 uur aan het sportcentrum van Bastogne. Ook dit jaar is voor de deelnemers een certificaat voorzien, warme dranken langsheen het parcours, toiletten, een plannetje van het traject, een historische brochure alsook een herinneringspatch. De deelnameprijs aan de tocht is 6 €.

“Nu we terug thuis zijn geraakt, ondanks het eeuwige fileleed op de Belgische wegen, terug naar de dagelijkse routine. Over het voorbije weekend in Bastogne, kunnen we kort zijn, wat betreft het algemene verloop van de zaken. Er was één grote spelbreker: de regen. We kunnen eigenlijk concluderen dat heel wat geplande zaken, min of meer letterlijk in het water zijn gevallen. Het begon reeds toen we op vrijdagnamiddag aldaar aankwamen: bakken water vielen uit de lucht, in zoverre dat het regende tot diep in de nacht. Mede daardoor was gelukkig het nog aanwezige ijs en de resterende sneeuw, op zaterdagochtend zo goed als verdwenen. Onze lang verwachte ‘Bastogne Historic Walk 2012’ werd gekenmerkt door het voortdurend openen en sluiten van de paraplu’s en eindigde in de late namiddag met een paar wandelschoenen en regenbroek, waarvan je nog amper de kleur kon herkennen, omwille van de modder.

Niet getreurd echter, na een verkwikkende douche en een avondmaal, zouden we kunnen genieten van een nocturne in de hoofdstraat, aangezien de winkels zouden geopend zijn tot middernacht en heel wat kraampjes zouden zorgen voor een gezellige Kerstsfeer. We hadden gehoopt op een droge avond, doch het water viel alweer uit de lucht, waardoor het hele spektakel letterlijk uitregende, met als gevolg, amper een kat te zien in de hoofdstraat. Dan maar schuilen in een café op de Place Général Mc Auliffe. Alle goeie dingen bestaan uit drie, wordt al eens gezegd. Op zondagochtend de gordijnen van de hotelkamer geopend en ... jawel, voor de verandering eens regen. Een bezoek aan de winkelstraat, het opendeurweekend in de ‘Bastogne Barracks’, een korte halte op de Colline du Mardasson... uiteindelijk het vluchten voor de hevige buien moe, hielden we het kort na de middag voor bekeken en lieten de rest van het gebeuren voor wat het was. Na nog een tweehonderdtal kilometer te hebben gereden doorheen tal van plensbuien, waren we blij dat we onze thuishaven hadden bereikt en konden beginnen aan het drogen en reinigen van de spullen.

Wat de wandeling zelf betreft, kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 7 – 13 of 20 km. Gelet op de terreingesteldheid en vooral de weersomstandigheden, opteerden we voor de tocht van 13 km, aangeduid door middel van paarse pijlen. We gingen dan ook van start aan het sportcentrum in Bastogne, voorzien van regenkledij, vermits het regende. Kort na het vertrek wandelden we reeds langs een afgesloten weide, waarin zich enkele herten bevonden. Een stukje openbare weg bracht wat bezienswaardigheden met zich, enkele pelotons wandelaars in militaire outfit, trokken vooral de aandacht van de jeugdige deelnemers. Eenmaal opnieuw tussen de velden, troffen we tal van bivakplaatsen aan, waar taferelen uit de oorlog werden nagespeeld. Maatje kon het dan ook niet laten even te pauzeren naast een Amerikaanse jeep. De onverharde paden leken eerder modderpoelen. Na een tijdje wandelen ging het langsheen de rand van een bos, om uiteindelijk het baken ‘Garimpré’ te bereiken, echter zonder aanduiding van de hoogte waarop we ons bevonden.

Zowat halverwege het bos, ging het scherp naar links, richting Savy. We passeerden enkele boerderijen, waar de koeien tot kniehoogte in de modder stonden. Wat verder bereikten we dan de N834 alwaar het rechtsaf ging, richting autosnelweg E25. Onderweg ging het voorbij het grensbord van Savy, deelgemeente van Bastogne. We kregen onderweg dan ook enkele mooie panorama’s te zien, weliswaar enigszins verstoord door de neerslag. Eenmaal de autosnelweg voorbij, kregen we een stukje ‘Bois de Niblamont’ voor de voeten, alwaar we opnieuw min of meer door de modder ploegden. Stilaan draaide het wandelparcours verder naar links, richting Rolley en bijhorend Château. Alvorens het kasteel te bereiken, wandelden we doorheen een mooie dreef en vervolgens tussen enkele vijvers. Hier en daar troffen we op het wateroppervlak nog enkele ijsplekken aan en sneeuwresten op de oevers. Weinig later bereikten we dan het Château de Rolley.

Op het domein troffen we zowat van alles aan, gaande van enkele militaire voertuigen, een commandopost en enkele wachtposten, teneinde min of meer de toestand van tijdens de oorlog weer te geven. Na een kort bezoekje verlieten we het kasteeldomein via het toegangshek. Aldaar troffen we een oud grensbord van Bastogne aan. We zetten onze wandeling verder, opnieuw doorheen een stuk van het ‘Bois de Niblamont’, ditmaal richting Hemroulle. We zouden echter het centrum van deze gemeente niet bereiken, vermits het in een wijde boog omheen Hemroulle ging, om uiteindelijk later een volgend baken te bereiken, met name ‘Ruisseau de la Grande Fontaine’. We dienden letterlijk doorheen weiland te stappen, om een onverharde weg te bereiken, welke ons stilaan de richting van Bastogne liet gaan. Alvorens het einde van de wandeling te bereiken, troffen we onderweg nog een bevoorradingspost aan, alwaar we konden genieten van een warme hap en drankje. Het slechte weer dienden we er jammer genoeg bij te nemen. Korte tijd later kwam dan ook aan deze uitgeregende tocht een einde. Niet veel te vroeg zouden we kunnen besluiten.”

246: Bastogne, Zaterdag 10 december 2011, 22,4 km. (4902,239 km.)

Het verhaal met betrekking tot de ‘Bastogne Historic Walk’, editie 2011. Het laatste van dat kalenderjaar. Aangezien we toen het weekend logeerden in de stad Bastogne, werd het verhaal van de tocht pas geschreven op maandag 12 december 2011, omstreeks 18:39 uur.

“Een wandeltocht welke onder bijzonder gunstige weersomstandigheden is verlopen, een fel contrast met het besneeuwde parcours van vorig jaar. We mochten dus van geluk spreken, alhoewel we deze ochtend Bastogne hebben verlaten, voorzien van de noodzakelijke felle regenbuien. We bereikten enkele uren later onze woonst in zonnige omstandigheden. Na de bagage te hebben uitgeladen, hadden we al heel snel het gevoel van opnieuw te worden geconfronteerd met de realiteit van het leven van elke dag. Even vertoefden we opnieuw in de jaren veertig, vandaag zijn we terug in het heden. We kunnen in elk geval uitkijken naar een volgende uitgave in december 2012.

Maar goed, zover zijn we nog lang niet. We zullen vooreerst trachten even het afgelopen weekend te beschrijven. Nadat we hier afgelopen vrijdag even alles voor bekeken hielden, zetten we koers naar Bastogne, alwaar we in de loop van de namiddag onze intrek namen in een hotelletje in de stad. In de loop van de namiddag trokken we dan naar het ‘Centre sportif’ van de stad, teneinde over te gaan tot de inschrijving voor de 34ème Marche op zaterdag. We ontvingen een diploma, uitgereikt door de burgemeester van de stad en natuurlijk een leuk aandenken ter zake. We waren dus klaar om de dag nadien van start te gaan. Voor deze 34rd Bastogne December Historic Walk, kon worden gekozen uit de afstanden 8 – 18 of 23 km. Aangezien slechts de 18 km zou verlopen doorheen het gekende ‘Bois Jacques’, opteerden we dus om deze afstand op zaterdag te wandelen. ’s Morgens, na het ontbijt, ging het dan ook te voet naar het reeds vermelde ‘Centre Sportif’, alwaar reeds een menigte was verzameld en bovendien vertrekkensklaar. Heel wat vlaggen wapperden in de wind en het aantal deelnemende nationaliteiten was eigenlijk niet dadelijk te schatten. Heel wat deelnemers waren voorzien van een militaire outfit, zoals dat past bij dergelijke gebeurtenis.

Even na acht uur gingen we dan ook op pad. Het traject voor de diverse afstanden, verliep over korte afstand langsheen dezelfde weg. We verlieten dan ook het sportcomplex en volgden de N874 in de richting van de Colline du Mardasson. Enkele honderden meters voorbij de start, verlieten de deelnemers aan de 8 km de groep en vervolgden hun eigen weg. De overige wandelaars (18 en 23 km) hielden rechtdoor aan, tot zij even verder een links van de weg geplaatste tankkoepel aantroffen. Dit sinds jaren aldaar geplaatst monument, was op de dag van de wandeling voorzien van een nieuwe gedenkplaat, aangebracht ter ere van het Combat Command B van de 10th US Armored Division. Een eenheid die eveneens een belangrijke rol zou spelen tijdens de gevechten in en om Bastogne van december 1944. Ter hoogte van dit gedenkteken, splitsten zich de omlopen van de langere afstanden. De deelnemers aan de 23 km vervolgden hun weg richting American Memorial, de wandelaars van de 18 km, sloegen linksaf en begaven zich op het wandelpad, waar voorheen de spoorlijn was gesitueerd. Op die manier ging het verder langsheen de Ravel, richting Houffalize.

Omwille van de nachtvorst lag deze asfaltweg er af en toe gevaarlijk glad bij, waardoor enige voorzichtigheid toch wel aangewezen was. Een groepje deelnemers, gekleed in het outfit van de 101st US Airborne Division, liep even voorop. Naarmate de zon stilaan aan de horizon zich liet zien, konden we rechts in de verte het American Memorial aanschouwen. We wandelden vervolgens voorbij een plaatselijke steengroeve, steeds verder op de aangelegde Ravel. Uiteindelijk verlieten we deze asfaltweg, ter hoogte van het kruisen van het traject van de 8 km en kwamen terecht op een onverharde weg, welke ons leidde naar de Fagne des Trois Maries. Zo konden we even later genieten van het schouwspel van de opkomende zon en zagen we het spel van licht en schaduw doorheen de bomen. We naderden dan ook het bekende Bois Jacques en konden dan ook vaststellen hoe het parcours er plotseling heel anders ging uitzien. Via een begroeid pad ging het doorheen het dicht begroeide donkere bos, zo bekend omwille van de felle gevechten van destijds. Ontelbaar veel schuttersputjes lagen er als stille getuigen bij. We konden dan ook niet aan de drang weerstaan even af te dalen in een van de exemplaren.

Vrij vlug konden we de eerste re-enactors bemerken, die voorzien van het nodige materiaal, het verleden trachten te laten herbeleven. Onnodig te zeggen dat de camera’s van de deelnemers in de aanslag werden gebracht. Voertuigen, tenten en figuranten trachtten in elk geval een idee te geven van hoe het toen moet zijn geweest. Eenmaal doorheen het Bois Jacques en aansluitend het Bois de Corbeaux, bereikten we de openbare weg, alwaar het linksaf ging, richting verder gelegen Foy. Het ging langzaam bergaf richting kerkje van Foy, alweer over een vaak gladde asfaltweg. De zon deed ondertussen alle moeite om het de deelnemers zo aangenaam mogelijk te maken. Aan- en afrijdende militaire voertuigen gaven het gevoel dat het front heel dichtbij lag. Even later bereikten we het kruispunt ter hoogte van de kerk van Foy, alwaar we ons dichtbij de N30 bevonden, de weg van Bastogne naar Noville. Toevallig bevonden we ons in het centrum van Foy op het traject van de Promenade du Chemin des Pelerins. Het ging vervolgens verder via een smalle weg richting Noville. Af en toe dienden we enkele kleine hoogteverschillen te overwinnen, doch konden ten volle genieten van een omgeving, blakend in het zonlicht.

In de verte konden we reeds de kerktoren van Noville bemerken. Juist alvorens het centrum van Noville te bereiken, kwamen we langsheen een Amerikaanse verzorgingspost en volgden we over korte afstand het Circuit des Bocages. Korte tijd nadien bereikten we ter hoogte van de kerk de Rue du Général Desobry. Hier namen we alvast even de tijd om ons te bevoorraden met heerlijk verse pompoensoep. Er heerste op het kruispunt een drukte van belang, dit tot vaak grote verbazing van toevallige voorbijgangers. Hier kwamen immers de omlopen van de 18 en de 23 km opnieuw samen. Na dit korte oponthoud, staken we de drukke weg over en wandelden verder richting Cobru. Zo ging het vervolgens langsheen een bevoorradingspost van de 28th US Infantry Division. Enkele manschappen hielden met een bazooka een oogje op de omgeving. Onze weg vervolgend, bereikten we even later het kamp van de zogeheten vijandelijke troepen. Ter hoogte van een kleine kapel was een Duits kamp ingericht, voorzien van het nodige berijdbaar materiaal, met in de onmiddellijke nabijheid een Feldlazarett.

Alles zeer realistisch opgebouwd en levensecht te ervaren. Eenmaal doorheen het Duitse kamp, ging het richting Recogne, alwaar we vervolgens terecht kwamen in een klein stukje bosgebied. Het parcours verliep langsheen het kasteel van Recogne, om even later te komen ter hoogte van een Amerikaans onderkomen, met ook hier alweer een veldhospitaal, zelfs voorzien van enkele gesneuvelden. Luidens lokale informatie zou ‘Private William C. Blunt’ omgekomen zijn door ‘Head Shot’. Zelfs een legeraalmoezenier mocht langsheen de omloop niet ontbreken. Zo naderden we het Duits kerkhof van Recogne, alwaar we voor de zoveelste maal even halt hielden. Aan de overzijde bevond zich ooit een voorlopig Amerikaans kerkhof. Ter ere daarvan bevindt zich ter hoogte van de volgende straat een recent aangebracht monument. We namen even de tijd om het gedenkteken te aanschouwen en vervolgden onze weg. Voorbij het Duits kerkhof ging het rechtsaf, richting bizonweiden. Het duurde dan ook niet lang of we konden de eerste kolossen van dicht bekijken. Er volgde nadien nog een stukje bosrand, welke ons deed aankomen ter hoogte van het baken ‘Grosse Hé’, een punt dat zich bevindt op het traject van de ‘Promenade des Bisons’. Stilaan ging het dan ook richting Bastogne.

Naarmate we het einde van deze wandeltocht naderden, bleek ook dat het parcours zijn beste tijd wel had gehad. Er volgde nu immers een erg modderige strook, aangezien de bovenlaag ondertussen was ontdooid. Gevolg, veel water en modder op een onverharde weg, welke bovendien aardig was aangetast door het heen- en wegrijden van jeeps, trucks en halftracks. Gelukkig bereikten we toch opnieuw een verharde weg, daar waar de wandelaars aan de 8 km tocht ons opnieuw kwamen vervoegen. De hele deelnemersgroep was dus opnieuw samen. Ter hoogte van dit punt bevond zich een laatste bevoorradingspost en hier, gezeten aan een leuk kampvuur, nuttigden we een heerlijke warme wijn. Stilaan kwamen donkere wolken opzetten en nam de wind in kracht toe. We hadden dus geluk gehad, een groot gedeelte van de weg te hebben afgelegd in gunstige omstandigheden. Na de warme wijn maakten we ons op voor het sluitstuk van de Historic Walk. Via een geleidelijk dalende asfaltweg bereikten we opnieuw Bastogne, dit ter hoogte van de voormalige Heintz Barracks. Op de dag van vandaag is aldaar het ‘Vehicle Restoration Center’ ondergebracht en kreeg het kwartier sinds 2010 de naam ‘Bastogne Barracks’.

We kregen dan ook de gelegenheid de kazerne binnen te wandelen en enkele hangars te bezichtigen, alwaar voornamelijk pantservoertuigen worden gerestaureerd. Het parcours van de wandeltocht verliep vervolgens doorheen de kazerne, waar we even later de gelegenheid hadden om een toertje te maken omheen de erekoer en vervolgens het voormalig HQ van de 101st US Airborne Division te bezoeken. We daalden dus nogmaals af in de bekende Cave, alwaar generaal Mc Auliffe het beroemd geworden ‘Nuts’ de wereld instuurde. Hoeft het gezegd dat dit ommetje doorheen dit militaire domein op veel bijval kon rekenen van de deelnemers. Na heel wat bezienswaardigheden, verlieten we tenslotte de ‘Bastogne Barracks’ langsheen de grote poort en trokken terug naar het centrum van de stad Bastogne. Eens te meer hadden we genoten van een schitterende ‘Bastogne Historic Walk’ en kon het weekend al niet meer stuk. We trokken dan nadien terug naar onze kampplaats met het oog op een zalige douche en een verkwikkend avondmaal. Gisteren stond dan nog een bezoek op het menu aan het nieuwe museum, gesitueerd ter hoogte van het oude station Bastogne Sud en handelend over de 101st US Airborne Division, gevolgd in de namiddag door een parade doorheen de straten van Bastogne. Voor diegenen die niet aanwezig konden zijn, niet getreurd, volgend jaar is er een nieuwe kans om dit gebeuren van dichtbij mee te maken. Noteer alvast in jullie agenda 15 en 16 december 2012 voor de 35th Bastogne Historic Walk.”

We sluiten af met een blik in de wandelboekjes, vermist ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Derde Bastogne Historical Walk. Bastogne, Foy, Noville, Cobru, Recogne. Koud maar mooi weer. Bois Jacques maakte diepe indruk. Goed uitgebeelde taferelen onderweg. J: 34rd Bastogne Historic Walk. Vertrek Centre Sportif. Via Bois Jacques naar Foy en vervolgens Noville. Nadien doorheen Cobru en Recogne. Passage Duits kerkhof. Het weekend verbleven in hotel Leo. Gezelschap van Nadine & Philippe. Reeds geboekt voor 2012!’

236: Dochamps, Woensdag 29 juni 2011, 15 km. (4703,789 km.)

Op woensdag 29 juni 2011, namen we deel aan de tweede dagetappe van de meerdaagse wandeltocht Mesa, waarvan echter het relaas pas werd geschreven, op dinsdag 19 juli 2011, omstreeks 13:40 uur.

“Het relaas van de tweede dagetappe, met name de wandeling op 29 juni 2011, met aankomst te La Roche-en-Ardenne. Aangezien wij ook dit jaar hadden geopteerd om deel te nemen aan de verkorte versie, met name de Mini-Mesa, vertrokken we dan ook vroeg vanuit het kamp in Bastogne naar Dochamps. Aldaar begonnen we even vóór het dorp aan onze tocht richting La Roche. De weersomstandigheden echter bij het vertrek waren helemaal anders dan de vorige dag. De warme 34° C van de eerste dag, waren nu bij aanvang van de tweede etappe gehalveerd en bovendien regende het onophoudelijk. Het zicht op de omgeving was zo goed als herleid tot nihil, omwille van de laaghangende wolken en mistflarden. Bij het verlaten van de bus werd dan ook meteen de poncho aangetrokken en dat zou zo blijven tot nagenoeg het einde van de dagetappe.

We werden door Defensie gedropt ter hoogte van een klein kruispunt, alwaar we dan maar begonnen aan de tocht, richting Marcourt, voor zover we dat konden afleiden uit de wegwijzers. We bevonden ons trouwens al dadelijk op een toeristische route, met name de Route au fil de l’eau. Aan water voorlopig geen gebrek trouwens. Via een stukje geasfalteerde weg, bereikten we vrij vlug een onverhard pad en verdwenen tussen het fris ruikende groen. Er stond een strakke wind, die vooral in het nadeel blies, iets wat al vrij vlug werd aangevoeld, van zodra het traject een beetje de hoogte inging. Alles zag er enigszins grauw en grijs uit, vooral de dieren welke vertoefden in de aanpalende weilanden. Een stel paarden trok dan ook de aandacht van menig fotograaf. Na een stukje vals plat te hebben bewandeld, hoofdzakelijk via een karrenspoor, diende zich de eerste boszone aan. Hier vonden we gelukkig algauw enige beschutting tegen de neerslag. Dat we ons bevonden op een relatief hoog gelegen pad, bleek toen we het eerste baken van de dag kregen te zien, met name Les Baraques Alt. 535.

We vervolgden onze etappe via een kiezelweg, tot aan een volgend baken Eole panorama Alt. 570. Van panorama was er eigenlijk niet veel sprake, aangezien de omgeving gehuld was in een nevelig laaghangend wolkendek. We bevonden ons nu op een lokale wandelroute, welke ons leidde naar het Bois Saint Jean, aangegeven door gele rechthoekjes. Een eenzaam kruis, getooid met wat verwelkte bloemen sierde deze aansluiting van het kiezelpad met de openbare weg. We dienden nu een tijdje een smalle asfaltweg te volgen, welke ons een heuveltje verder bracht tot binnen de bebouwde kom van het dorpje Samrée. Onderweg daarheen troffen we het volgende baken aan in de lange reeks Les Grands Sarts Alt. 565. Even verder bereikten we de plaatsnaamborden van Samrée en kregen enkele prachtige bloemkunstwerken te zien. In het centrum van deze locatie, konden we vervolgens overgaan tot het versterken van de inwendige mens, aangezien we aldaar een bevoorradingspost aantroffen. Enkele kleine tentjes, opgesteld ter hoogte van de plaatselijke kerk boden toch een beetje beschutting tegen de regen.

Het dorpje bevindt zich op 525 m hoogte, informatie die we konden aflezen van het baken geplaatst ter hoogte van de kerk: Eglise de Samrée Alt. 525. Om de hoek, naast de kerk troffen we op de muur van het kerkhof een gedenkplaat aan ter ere van de Amerikaanse 2^de Pantserdivisie Hell on Wheels en meer in het bijzonder enkele onderdanen, gevallen op het veld van eer in januari 1945 bij de gevechten in Samrée. Deze gedenkplaat bevindt zich trouwens naast het plaatselijke monument voor de slachtoffers van de beide wereldoorlogen. We trokken verder door de dorpskom, langsheen een kunstwerkje, om zo stilaan te vorderen in de richting van het immense Forêt Communale de La Roche-en-Ardenne. Hoeft het nog gezegd dat we op die manier het bos even later ingingen en begonnen aan een lange geleidelijke afdaling naar het stadje gelegen aan de Ourthe. Hierbij wandelden we langs ontelbare bakens, waarbij we steeds opnieuw konden vaststellen dat we aan hoogte inleverden.

Een kleine greep uit de volgende passages leert ons het volgende: Haussire Alt. 495 m, waarbij het nog ongeveer 1h20 wandelen was naar Le Diable Château. Vervolgens bemerkten we Prangeleux du Gros Chène Alt. 460 m, Les Laides Basses Alt. 455 m, Li Chaffour Alt. 335 m en vervolgens L’Plumtrey Alt. 290 m. Uiteindelijk, na een lange tocht door dit mooie bos, kregen we de ruïnes van het feodale kasteel van La Roche in zicht. We ruilden het bos voor de openbare weg en daalden op die manier af, langsheen de voet van het kasteel tot in de drukke hoofdstraat van het stadje aan de Ourthe. Tegenover de kerk troffen we dan ook de eindcontrole aan. Vrij vlug ging het nadien, nat en besmeurd richting bussen, om terug te keren naar het kamp van Bastogne. We kunnen moeilijk beweren dat we van deze tweede etappe hadden genoten. Enerzijds hadden we zo goed als niets gezien van de omgeving, omwille van de slechte weersomstandigheden en anderzijds waren we ook wel een beetje ontgoocheld door de geringe randanimatie aan de aankomst, dit in vergelijking met vorige edities.

Toen we dan later in het kamp werden geconfronteerd met enkele defecte douches, waardoor we ons dienden te wassen met ijskoud water, begonnen de gemoederen toch een beetje verhit te raken. Toen tot overmaat van ramp, de vrouw des huizes haar slaapzak werd bevuild door rondvliegende vogels in de slaapzaal, het eten niet was wat ervan werd verwacht en bovendien de bagage vochtig begon te worden, werd in onderling overleg besloten er een punt achter te zetten. Er werd dan ook overgegaan tot het samenvouwen van de bedden en het inpakken van de bagage, waarna we vervolgens vertrokken in de richting van de thuishaven. Na drie geslaagde edities, was deze uitgave net een brug te ver.”

We sluiten af, met een blik in de wandelboekjes, aangezien ook daarin enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Van Dochamps naar La Roche in de gietende regen. Bosrijke wandeling. Nagenoeg viel deze Mesa tegen en zijn we vroegtijdig gestopt. J: Tweede dag van de Mesa 2011. Vanuit Dochamps, via Samrée naar het gemeentelijk bos van La Roche. Regenachtige dag. Op het einde van de dag de Vierdaagse gestopt en terug huiswaarts gekeerd.’

235: Wibrin, Dinsdag 28 juni 2011, 15 km. (4688,789 km.)

De eerste dagetappe uit de Mesa 2011, de vierdaagse wandeltocht doorheen de Ardennen. Alhoewel de eerste wandeldag doorging op dinsdag 28 juni 2011, werd pas het relaas geschreven op woensdag, 13 juli 2011, omstreeks 15:00 uur.

“Een eerste kort wandelverslag met betrekking tot de eerste dag van deze editie 2011, de tocht met aankomst te Houffalize. Tijdens de voorbije jaren opteerden wij steeds voor deelname aan de Miniuitgave van deze Vierdaagse, zodat we naast het wandelen ook een beetje tijd hebben om aldaar andere dingen te doen of te bekijken. Dit jaar vonden wij opnieuw onderdak in het kamp van Bastogne, een stad waar we uiteraard de voorkeur aan geven omwille van andere interesses. Nadat wij de dag voordien ons kamp hadden bereikt, begon dinsdag 28 juni dan ook heel vroeg met een ontbijt, gevolgd door een bustransfer naar Wibrin, startplaats van de korte wandeletappe. Even voor de dorpskom van Wibrin bereikten we de start van de Mini-Mesa.

We konden dan beginnen aan een geleidelijke afdaling naar het eigenlijke centrum van dit dorp. Vrijwel kort na de start, kwamen we langsheen een taverne waar Vlaams werd gesproken, het sein voor veel deelnemers om even een lekkere koffie te nuttigen. Korte tijd later vervolgden wij onze afdaling naar het centrum van Wibrin, om ter hoogte van de kerk een oude bekende te ontmoeten, met name de deels gerestaureerde Amerikaanse Sherman, welke nu staat te pronken op een nieuwe sokkel, voorzien van een aantal gedenkplaten. Na de nodige foto’s te hebben genomen, ging het voorbij de kerk en algauw klimmend verder, om op die manier de bebouwde kom te verlaten. Opvallend waren de talrijke huizen voorzien van de Belgische driekleur. Bij het verlaten van Wibrin, volgden wij over relatief korte afstand de Promenade de Points de Vue en kwamen we langsheen de grote rustplaats en werden onze deelnemingskaarten voor het eerst gescand, wat blijkbaar niet verliep zonder de nodige problemen, aangezien een lange rij wachtende wandelaars zich openbaarde.

Onderweg verschenen vrij vlug de traditionele kapelletjes en natuurlijk mochten enkele ezels in de wei niet ontbreken. Maar goed, onder een stralende zon vervolgden wij onze wandelweg langsheen rustige landelijke wegen. Het parcours deed ons de richting nemen van Mormont en tevens de Moulin de Rensiwez. Vrij vlug bereikten we een eerste boszone en daarvoor waren we eigenlijk toch wel gekomen, teneinde de prachtige zonovergoten Ardennen te aanschouwen. Een licht hellende weg, Le Vieux Chemin, deed ons een eerste maal naar adem happen. Wat hogerop bereikten we een open vlakte en daar konden we staren naar de prachtige bloemen in de aanpalende weilanden. Even later openbaarde zich een betonbaantje en ging het lichtjes dalend in de richting van de volgende nederzetting. Ook hier hadden we nog niet zo lang geleden gewandeld, met de Dagstappergids in de handen. Een eerste herkenningspunt kwam al vrij vlug te voorschijn, met name het baken Au Calvaire Alt. 410 en het erbij horende bouwwerk. Het ging nu richting Petite Mormont, waarbij we wandelden langsheen de Promenade des Trois Villages.

Een licht golvend heuvelachtig landschap, nodigde alvast uit om te kijken zover een mens zijn oog reiken kan. Tal van boeren waren aan het hooien en die geur prikkelde af en toe het reukorgaan. Na een steile afdaling, via een smal bospaadje, bereikten we even later de Bellemeuse. Deze kleine waterloop werd overschreden, waarna een stevige klim wachtte, via een pad vol grove kiezels. Eenmaal deze hoogte overschreden, werden we op de digitale plaat vereeuwigd door een lokale fotograaf, waarvan we de foto’s naderhand via het internet konden bekijken. Op die manier bereikten we het baken Petite Mormont Alt. 373 en vanzelfsprekend een mooie wandelboom, zoals er in de Ardennen ontelbare zijn aan te treffen. Naast het reeds vermelde traject van de Trois Villages, kregen we er nu nog de wandeltekens bij van de Promenade des Ruisseaux. Ook nu alweer betraden we bekend terrein, toen we even verder het bos indoken in de omgeving van Achouffe. Een prachtig breed bospad liet ons genieten van het begrip Ardens woud. De bakens volgden elkaar op, zoals het volgende, met name Au Pont de Pierre Alt. 350, waarbij we nog steeds de reeds vernoemde wandelpaden volgden.

Onder een steeds warmer wordende zon, ging het verder langsheen smalle paden en kronkelende wegels, af en toe beschut voor de zon, vaak in open lucht, zwetend en verlangend naar wat water. Gelukkig konden we tijdens de tocht rekenen op een prima bevoorrading door de mannen van Defensie. Een enigszins spectaculaire passage diende zich even later aan, waarbij het parcours alvast was beveiligd door middel van sterke touwen. Toch steeds een belevenis dit soort paden te volgen. Het baken Noupré Alt. 320 gaf ons vervolgens een idee waar we ons bevonden en vooral op welke hoogte. Dat de Ourthe zich nooit echt veraf bevond, dat konden we ter plaatse af en toe vaststellen, aan de hand van prachtige zichten op deze waterloop. Na geruime tijd te hebben gewandeld bereikten we het bevoorradingspunt ter hoogte van km 25, waar we vooreerst even konden bijtanken en natuurlijk de waterflessen vullen. Even voorbij deze tankbeurt, doken we opnieuw het bos in, via de Promenade de la Fourire, alwaar we opnieuw een bospad volgden, waarvan natuurlijk weinig meters verliepen over vlak terrein.

Zoals de naam al deed vermoeden, bereikten we even later het baken Forire Alt. 350. Stilaan naderden we het einde van deze eerste etappe, vermits onderweg de eerste deelnemers konden worden gezien, welke deel uitmaakten van de minimini Mesa. Kleuters die in het bijzijn van de juf de laatste vijf kilometers afleggen. We bereikten uiteindelijk de rand van het bos en kregen zicht op een golvende smalle weg, welke zijn weg zocht tussen de landerijen door. Onderweg konden we nogmaals water aanvullen en even later werden we voorzien van een lekkere waterijs, bijzonder geliefd bij de jongste deelnemers, doch evenwel ook gesmaakt bij de ouderen. Even later vervolgden we onze weg en kregen vrij vlug de nabijgelegen autosnelweg in zicht. Het ging er via een tunnel onderdoor, waarbij zich aan de andere kant de eerste woningen van Houffalize lieten zien. Korte tijd later kregen we in het dal de plaatselijke kerk te zien en restte ons nog slechts een steile afdaling naar het eigenlijke plein beneden aan de Ourthe. Meteen kwam er dan ook een einde aan een warme etappe, waarbij het kwik even de 34° C had overschreden. Na nog een kort oponthoud op een terrasje in Houffalize, ging het via de bus terug naar het kamp van Bastogne. Op naar de tweede dag dan maar zeker...”

Zoals gewoonlijk eindigen we met datgene, wat na afloop in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: 34° Van Wibrin naar Houffalize. Ardense grond blijft bekoren. J: Eerste dag van de Mesa 2011. Start van de etappe in Wibrin en om vervolgens via Petite Mormont, richting Houffalize te wandelen. Onderweg prachtig wandelweer, veel bos en unieke vergezichten. Na aankomst in Houffalize terug naar het kamp van Bastogne.’

211: Bastogne, Zaterdag 11 december 2010, 21 km. (4267,816 km.)

Ditmaal hebben we het over de ‘Bastogne Historic Walk’, een herdenkingstocht, welke jaarlijks doorgaat tijdens de maand december in Bastogne. Een wandeling waaraan we deelnamen op 11 december. Aangezien we dat jaar het aangename en het nuttige met elkaar koppelden, werd het weekend doorgebracht in Bastogne. Vandaar dan ook, dat de beschrijving van deze mars slechts vorm kreeg op maandag, 13 december 2010, omstreeks 11:01 uur.

“Na een lange autorit, vooral met veel fileleed omwille van enkele ongevallen op de weg, bereikten we toch opnieuw veilig onze thuishaven, na een verblijf van drie dagen in Bastogne. De voornaamste reden van onze aanwezigheid aldaar, had natuurlijk te maken met de 33rd Bastogne December Historic Walk van afgelopen zaterdag 11 december 2010. Het is jammer genoeg alweer allemaal voorbij en we hebben nu toch tenminste een idee van hoe het toen moet zijn geweest. In het bezit van een Certificat, uitgaande van de stad Bastogne, uitgereikt voor deelname aan de 33ème Marche du périmètre défensif de Bastogne en vooral een mooie herinneringsbatch, met de afbeelding van General George S. Patton, wordt het tijd even terug te kijken op deze toch wel bijzondere tocht. De koude, de besneeuwde wegen, de bevroren paden, af en toe wat militair vertoon langsheen het traject, het hoort er allemaal bij en dat maakt deze Walk elk jaar toch weer tot een bijzondere belevenis.

Het begon allemaal vroeg, zaterdagochtend 11 december 2010, in het plaatselijk Centre Sportif, alwaar we in de grote sportzaal een kopje koffie konden nuttigen, in het gezelschap van ontelbare deelnemers, die aldaar de nacht hadden doorgebracht. Wij hadden reeds onze documenten voor deelname afgehaald de dag voordien en bleven dus gespaard van te moeten aanschuiven voor de inschrijving. Er kon worden gekozen uit vier verschillende afstanden, met name 6, 12, 20 of 30 km. In sommige flyers was sprake van 7, 14, 20 of 30 km. Op het parcours echter werd de route gemarkeerd door gekleurde pijlen, welke 7, 14, 21 of 28 km aangaven. Op weg naar de startzaal werden we reeds voorzien van wat lichte regenval en dat bij een temperatuur van juist geteld 0° C. De lichte dooi van vrijdag had zich dus enigszins gehandhaafd. Om acht uur stipt konden we dan even later op weg voor een tocht, vooral gesitueerd ten oosten van Bastogne.

Bij de start bleek al dat vandalen tijdens de voorbije nacht een aantal pijlen hadden verwijderd, zodat niet duidelijk was, welke richting diende te worden genomen. Enkele medewerkers van de organisatie konden dan toch de wandelaars op de juiste weg helpen. Het ging linksaf, richting centrum van Bastogne, tot aan de even verder gelegen rotonde, alwaar opnieuw linksaf diende te worden genomen. Zo verlieten we al heel vlug de bebouwde kom van de stad. De eerste helling van de dag kondigde zich aan en hier konden we gelukkig een asfaltweg volgen, welke sneeuwvrij was gemaakt. Onderweg kregen we de eerste kapelletjes te zien, welke zich bevonden in een dik ondergesneeuwd landschap. Het voelde niet echt koud aan en dat was toch ook al positief te ervaren. De gekleurde pijlen gaven een fel contrast met de witte achtergrond. Veel bewoners waren nog druk in de weer om opritten en greppels ijsvrij te maken, zodat het smeltwater kon afvloeien.

Na een eindje klimwerk, bereikten we het eerste gehucht omheen Bastogne, Mont. In een van de eerste gebouwen die we bereikten, was een commandopost nagebootst, wat tal van fotografen aanzette om plaatjes te maken. In de bermen konden we dan ook de eerste airborne-figuranten waarnemen, welke warm gekleed hun schuttersputten bemanden. Zo lieten we Mont algauw achter ons en trokken een eerste maal richting Neffe. Het was ondertussen dag geworden en de omliggende heuvels waren nog deels gehuld in de mist. Het gaf in elk geval aanleiding tot prachtige vergezichten, alles gehuld in een witte vacht. Een schril contrast vormde dan weer een voederplek voor een eenzaam paard in de weide. Op korte afstand verder, bereikten we een eerste bevoorradingspost, waar we ons konden opwarmen aan warme chocolademelk of warme wijn. Hoeft het gezegd dat de tweede optie het meest werd gekozen. Ter hoogte van deze plek bevond zich een kruispunt en in de omliggende weiden bevonden zich enkele militaire voertuigen. Ook hier werden de camera’s boven gehaald.

Tot nog toe hadden we kunnen wandelen op sneeuwvrije wegen, het zou snel veranderen en dat zouden we algauw ervaren. In het gezelschap van enkele US-militairen, brachten we alvast een toast uit op het verdere verloop van de wandeltocht. Even voorbij de bevoorrading, namen we ditmaal een veldweg en dat zouden we geweten hebben. Een deels ondergesneeuwd pad, maar vooral voorzien van ijs. Het stappen werd moeilijker en tal van wandelaars gleden weg. Bovendien ging het stevig de hoogte in en dat maakte het er niet eenvoudiger op. We volgden nu de rand van een bos en dat gaf een andere aanblik op de omgeving. De omgeving leek eindeloos ver, alles was wit en dat gaf al een idee hoe het ooit moet zijn geweest. Na een moeilijk stuk wandelweg, daalden we via een ijzig glad pad terug af, richting bebouwde kom van Wardin. We bereikten toen opnieuw een sneeuwvrije weg en wandelden een stukje door dit gehucht, vooreerst langsheen het plaatselijk arboretum en vervolgens richting parochiekerk. Een kleine kronkelende waterloop baande zich een weg in het landschap. Ter hoogte van de kerk hielden we even een kleine pauze, vermits zich hier een splitsing op het parcours bevond, tussen de afstanden 14 en 21/28.

De 14 km wandelaars vervolgden hun weg links van de kerk, wij gingen langs rechts, richting Benonchamps. We volgden opnieuw over langere afstand een hellende asfaltweg, om aldus het centrum van Wardin te verlaten. Het deelnemersveld was ondertussen uitgedund, aangezien de wandelaars van de 7 en 14 reeds een ander traject hadden gekozen. Toen we de lange klim hadden verwerkt, bereikten we bovenaan de heuvel een drukke weg. Het ging echter onmiddellijk haaks naar links, richting een verder gelegen bosgebied. Ook nu weer kregen we een slecht begaanbaar pad te verwerken, deels bevroren, deels besneeuwd en met veel smeltwater aanwezig. Af en toe dienden we een beetje te laveren om de waterplassen te ontwijken. We wandelden vervolgens langsheen de rand van het bos, om wat verder, een smal pad te volgen naar rechts, richting verder gelegen dal. Beneden aangekomen, bevonden we ons op het grondgebied van Benonchamps, alwaar we een baken aantroffen bezijden de weg. Hier dienden we opnieuw richting Neffe te nemen. Op dit punt konden we een tweede maal een warm drankje aanschaffen, wat vooral deugddoend was voor de inwendige mens.

We volgden vanaf nu de voormalige spoorbedding, richting Mardasson, dat zich zowat 5 km verder bevond. De weg die we nu volgden was af en toe zeer goed begaanbaar, maar bevatte ook stroken waar het echt moeilijk stappen was. We hadden echter iets om naar uit te kijken, aangezien ter hoogte van het Mardasson er de mogelijkheid was om soep en broodjes te verkrijgen. We volgden dus opnieuw de oude spoorbedding, ondertussen terug in het gezelschap van de wandelaars aan de 14 km, die in Benonchamps ons opnieuw hadden vervoegd. Het pad kreeg soms het uitzicht van een holle weg, was even verder dan weer geflankeerd door rotsen, om even later opnieuw een vlakke indruk te geven. Na zowat een klein uur stappen, bereikten we opnieuw Neffe, ditmaal ter hoogte van de plaatselijke kerk. De eerste kerststal kon worden bekeken, alsook een plaatselijk informatiebord inzake een historische rondrit omheen Bastogne. Deze plek kenden we reeds van vorige bezoeken aan de streek. Het ging vervolgens verder via een aangelegd fietspad, richting drukke weg Bastogne – Clervaux. We staken de weg over en volgen nadien een rechts gelegen veldweg.

We kregen dus nogmaals te maken met een moeilijk begaanbaar pad. Uiteindelijk bereikten we de parking aan de Colline du Mardasson. Het was opnieuw licht gaan regenen en de mist herleidde het zicht tot een paar honderd meter. Hier konden we ons vervolgens tegoed doen aan een beker warme soep en een broodje met een braadworst. Na een sanitaire stop en een bezoekje aan de shop van het museum, verlieten we de parking om onze tocht te vervolgen. Alle deelnemers volgden nu dezelfde route, aangezien we ondertussen ook het gezelschap hadden gekregen van de wandelaars aan de 7 km. Er wachtte ons nu nog een lus doorheen Luzery, doch velen opteerden voor een andere oplossing en volgden de openbare weg, rechtstreeks richting aankomst. Het was ondertussen gevoelig kouder geworden en de lichte regenval deed velen afhaken om verder te stappen. Het ging dan via de uitgang van de parking, richting Luzery. We kregen vooreerst nog een slecht begaanbaar pad te verwerken, gelegen tussen de landerijen, alvorens we later de bebouwde kom bereikten van dit gehucht. Alhoewel ook hier de wegen nog niet sneeuwvrij waren, konden we toch wandelen in de sporen van de auto’s.

Zo bereikten we even verder de drukke weg Bastogne – Houffalize en toen ontbraken plotseling de pijlen welke de route dienden aan te geven. Aangezien Bastogne links gelegen was, besloten we dan maar om de kortste weg te nemen richting stad. Enkele andere wandelaars, totaal onbekend met de streek volgden ons dan maar. Zo bereikten we na een kwartier stappen de rotonde ter hoogte van het oude station Noord in Bastogne. Aangezien er geen eindcontrole was voorzien, namen we dan maar richting hotel en eindigden aldaar onze Bastogne Historic Walk 2010. Een korte wandeling via de winkelstraat deed ons vervolgens aankomen op de Place Général Mc Auliffe, tijd voor een warme versnapering. Meteen zijn we aangekomen aan het einde van dit korte verslag van alweer een unieke belevenis. Het hoeft al niet meer te worden vermeld, dat we nu al uitkijken naar de volgende editie, de 34rd Bastogne Historic Walk van 2011.”

We eindigen met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden nagelaten: ‘K: 33^ste Historic Walk. Vertrokken in Bastogne, naar Mont, Neffe en Wardin. Benonchamps en via Luzery terug naar Bastogne. Veel aangevroren sneeuw, dus was het een wandeling die enige inspanning vereiste. De natuur had hier wel een winters karakter door! Minder figuranten en geen bos. Koud! Af en toe een sneeuwvlokje. J: 33rd Bastogne Historic Walk, met start aan het sportcentrum. Een wandeling langsheen Mont, Neffe, Wardin, Benonchamps en Luzery. Besneeuwd parcours, af en toe moeilijk begaanbaar. Diverse bevoorradingsposten onderweg met warme wijn. Halte aan het American Memorial op de Mardasson. Weekendje Ardennen is alweer ten einde!!’

180: Hotton, Donderdag 24 juni 2010, 15,56 km. (3585,948 km.)

De derde etappe uit de Mesa 2010, de zogeheten vierdaagse wandeltocht doorheen de Ardennen. Omwille van een weekje weg van huis, werd het relaas van deze dagtocht slechts voor het eerst geschreven op maandag, 28 juni 2010, omstreeks 15:01 uur.

“De derde dag van de Mesa 2010 begon alweer heel vroeg, vermits we van start gingen even buiten het centrum van Hotton. Een verplaatsing per bus ging dus de eigenlijke wandeltocht vooraf. Na een vroeg ontbijt verlieten we dan ook ons kamp in Bastogne, met bestemming Hotton. Vandaar zouden we wandelen tot in Marche-en-Famenne. Na een tochtje van een klein uurtje, bereikten we in Hotton een pleintje, niet veraf van de lager gelegen Ourthe. Na het verkrijgen van de controlestempel konden we even later onder een stralende zon van start. We daalden vooreerst geleidelijk af via een asfaltwegje, tot aan een iets lager opgesteld wagonnetje. Hier bood zich meteen de kans aan om enkele foto's te nemen van deze toeristische attractie. Het lukte helaas niet om in te stappen en de verplaatsing naar Marche te doen via het spoor. Noodgedwongen zetten we onze voetreis dan maar verder, om vervolgens langsheen het monument te komen ter ere van de 53rd (Welsh) Infantry Division. Deze divisie speelde een belangrijke rol bij de bevrijding van de streek tijdens het Ardennenoffensief.

Het ging nog wat verder omlaag tot aan de molen van Hotton, welke trouwens dateert van 1729. Naast de molen, staken we de brug over dit gedeelte van de Ourthe over, om via een aanpalend grasland verder te wandelen naar de brug over de eigenlijke Ourthe. Via enkele trappen bereikten we de brug in deze verkeersdrukke plaats. Een van de typische stenen, die de uiterste grens van het veroverde gebied tijdens de Ardennenslag aangeven, staat opgesteld ter hoogte van de brug. Wij staken de Ourthe over en volgden daar een gedeelte van de Route forestière. Over de brug ging het rechtsaf, langsheen de plaatselijke kerk en een monument ter ere van de gesneuvelden in de beide wereldoorlogen. De rood-witte markeringen van de GR577, leidden ons vervolgens het centrum van Hotton uit. We kregen wat verder een rechts van de weg gelegen bospad en op die manier volgden we de oever van de Ourthe. Het water kabbelde rustig en de zon weerkaatste op het wateroppervlak. Het zou alweer een warme wandeldag worden, dat konden we toen al aanvoelen. Naarmate we het pad verder volgden, wonnen we ook geleidelijk aan hoogte, af en toe dienden zelfs enkele trappen te worden beklommen.

Na een tijdje de Ourthe te hebben gevolgd, draaide het pad naar links om het Bois de Melreux in te gaan en de Ourthe rechts te laten. Het bospad kwam uit op een bredere grindweg, waar vooreerst nog iets aan hoogte werd gewonnen, waarna de weg geleidelijk aan begon te verlopen in dalende zin. Het grindpad ging over in een asfaltweg bij het bereiken van de bosrand en daalde verder af tot aan de grote baan Hotton - Marche-en-Famenne. De weg werd gedwarst, waarna we aan de overzijde een smal wegje volgden, richting Marenne. Ook hier konden we onderweg alweer een grote houtzagerij bekijken en zien hoe bomen werden herleid tot stammen en planken. Onderweg vonden we op enkele afgezaagde bomen een ideale plaats om het lunchpakket aan te spreken, een voorbeeld dat al vlug navolging kende. Heerlijk was het daar om te genieten van de voorbijgaande medewandelaars en te voelen hoe het zonnetje haar best deed de dag aangenaam te laten verlopen. Na deze welverdiende rustpauze trokken we opnieuw op pad.

Even verderop maakte de weg een bocht naar links, doch wij dienden aldaar een rechts gelegen bospad te volgen. We volgden de route aangeduid met blauwe rechthoekjes en zagen dat het ongeveer 30' wandelen was tot in Marenne. Het pad lag bezaaid met dennenappels en eentje voor thuis mocht zeker niet ontbreken. Het pad verliep langsheen de bosrand, om uiteindelijk toch het bos in te gaan. Hier voelde het zalig aan om te ervaren hoe rustgevend het kan zijn om door de weidse bossen te wandelen, zonder enig besef van tijd, evenmin door aan andere verplichtingen te zijn gebonden. Toen we later het bos verlieten en een veldweg bewandelden, tussen de weilanden en akkers, konden we links in de verte reeds de dorpskerk van Marenne (Hotton) zien. Het dorpje baadde in het zonlicht en vaak was het licht te sterk om heldere foto's te nemen, vooral omwille van het felle tegenlicht. Het veldwegje mondde uit op een dwars gelegen asfaltbaantje, dat we links volgden, in de richting van een lager gelegen kruispunt. Van verre konden we daar reeds de nodige legertrucks en tenten zien staan, wat betekende dat we een bevoorrading naderden.

Korte tijd later bereikten we de rustplaats en werden er gratis voorzien van een pakje chocoprince of een sinaasappel. Een koele frisdrank ging vlotjes naar binnen. Op hetzelfde moment arriveerden enkele bussen met deelnemertjes aan de mini mini mesa. Een bende uitgelaten kinderen die op hun eigen namier de mesa wat kleur gaven. Na de bevoorrading kwamen we terug op gang en konden een beklimming aanvatten over een bredere weg. Bij het verlaten van Marenne, konden we zien dat deze gemeente was verbroederd met Bergholtz. Na het voorbije bosgebied, kregen we nu een passage tussen de velden en weilanden. We volgden opnieuw de GR over een langere afstand, richting Verdenne. Juist alvorens de bebouwde kom van Verdenne te bereiken, werden we een rechts gelegen grindpad opgestuurd, dat ons nog een tijdje liet klimmen. Eenmaal de top van de heuvel bereikt, ging het in dalende lijn, in de richting van het reeds te bemerken bos. We volgden hier als bij toeval de Voie de la Liberté. Zoals we reeds min of meer hadden verwacht, ging het in de richting van het bos, waarvan we eerst de bosrand volgden.

Even later verdween het pad in het bos en volgden we een kronkelend wegje tussen de bomen. Een bordje bezijden het pad Paquerette, gaf ons een idee inzake de gevolgde weg. Af en toe werd het wat hindernissen ontwijken, aangezien we nu groepjes kinderen vonden op de route, alsook enkele mindervalide, die met behulp van een rolstoel het traject aflegden. Vaak veranderde het pad in een tamelijk dalende wegel, voorzien van boomwortels en stenen, wat het er voor velen niet eenvoudiger op maakte, deze wandelpaden te volgen. Gelukkig hadden we voldoende tijd om ook anderen op hun manier te laten genieten van de Mesa, wat van sommigen niet altijd kan worden gezegd. Na een lange afdaling doorheen het bos, bereikten we ondertussen het grondgebied van Marche-en-Famenne. Een publiciteitsstand van Aquarius onderweg, zorgde nog voor de nodige gratis verfrissing, wat door velen uiteraard werd gewaardeerd.

Toen we even later een viaduct bereikten, troffen we aan de andere kant van de tunnel alweer medewerkers aan, die de wandelaars beloonden met een gratis waterijs. Genietend van deze extra verfrissing en tevens lekkernij, daalden we verder af doorheen enkele woonstraten, richting aankomst van deze derde etappe. Op weg naar de aankomst kwamen we nog langs een plaatselijke kerk, waar vooral het kerkhof onze aandacht trok. De oude smeedijzeren hekkens omheen de grafzerken, waren toch wel de moeite om even te bekijken. Via een bredere hoofdweg, bereikten we een complex waar we terecht konden voor de eindcontrole en waar we nog even bleven verpozen om iets te eten en te drinken. Nadien vatten we de terugreis aan naar Bastogne, op zoek naar een verkwikkende douche en de ondertussen vertrouwde Blanche Rosée... Met nog één dag te gaan kwam stilaan het einde in zicht van deze Mesa editie 2010.”

We sluiten dit wandelverhaal af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Van Hotton naar Marche-en-Famenne. J: Mini Mesa 2010 – Dag 3. Vanuit Hotton via Marenne en Verdenne naar Marche-en-Famenne.’

179: Bourcy, Woensdag 23 juni 2010, 14,89 km. (3570,388 km.)

De tweede etappe, een wandeling met start in Bourcy en aankomst in het ondertussen bekende Bastogne. Ook deze wandeltocht werd niet aangekondigd in de traditionele wandelgids Marching. Aangezien we destijds verbleven in het kamp van Bastogne, werd het verhaal met betrekking tot deze tweede dagetappe, pas later geschreven op zondag 27 juni 2010, omstreeks 16:23 uur.

“Dag twee van de Mesa 2010 begon opnieuw onder een stralende zon. De kortere versie van deze Vierdaagse doorheen de Ardennen, bracht ons vanuit het kamp in Bastogne, naar de startplaats, gesitueerd ter hoogte van de kerk van Bourcy. Tal van bussen waren reeds aangekomen op het kleine dorpsplein van dit gehucht, zodat er reeds een gezellige drukte kon worden waargenomen. Opnieuw voorzien van het nodige voor onderweg, zouden we ditmaal vanuit Bourcy wandelen tot in het centrum van Bastogne, eindhalte van de tweede etappe. Nadat we het kleine kerkje achter ons lieten, verlieten we het dorpsplein via een smalle asfaltweg, welke ons aan hoogte liet winnen. We wandelden langsheen de kleine begraafplaats en wat verderop een stille getuige uit een andere periode, een bunker uit het oorlogsverleden van de streek. Na deze korte aanloop, namen we een links gelegen grindpad en kwamen terecht tussen de velden en weilanden. Rechts van de weg konden we een houtzagerij zien, waar tal van bomen hun laatste reis aanvatten. Het aan- en afrijden van de vrachtauto's zorgde voor het nodige stof in de omgeving. Het oude station dat we op onze weg vonden, had ondertussen reeds een nieuwe bestemming verkregen.

Uiteindelijk verlieten we wat verder de bebouwde kom van Bourcy en zagen voor ons een lange asfaltweg, waarop opnieuw diende te worden geklommen. Links van de weg troffen we een eerste bosgebied aan. Naarmate we aan hoogte wonnen, konden we rechts in het dal een laatste maal genieten van het uitzicht over het dorpje Bourcy. De rustige landelijke weg, leidde ons verder langsheen de grazende koeien en de geur van het hooi, richting volgend dorpje in dit unieke landschap. Na geruime tijd hoogte te hebben gewonnen, bereikten we de Hauts de Michamps. Daar sloegen we rechtsaf en begonnen aan de afdaling naar het lager gelegen dorpje Michamps. Een bordje met de lokale wandelpaden, liet ons vernemen dat we ons bevonden op de Promenade du Chemin de Boeufs en we momenteel de Chemin de Horritine volgden. Eenmaal beneden aangekomen, ter hoogte van een drukkere weg, werden we door de van dienst zijnde MP's de straat over geleid, waarna we een honderdtal meter verder de plaatselijke kerk van Michamps bereikten. We namen dan ook even de tijd het gebouw binnenin te bekijken.

We vervolgden onze weg voorbij de kerk en sloegen wat verderop een links gelegen veldweg in, welke af en toe was overgroeid door de beplanting ernaast. Deze veldweg leidde ons naar een andere weg, die we rechts volgden om op die manier Oubourcy te bereiken. Hier konden we even meekijken, hoe plaatselijke boeren het hooi door middel van een machine lieten verdwijnen in een zwarte plastic verpakking, klaar om op het erf te worden gestapeld. Het smalle wegje kronkelde zich tussen de weilanden, waarvan de bermen fel bloeiden. Ook hier overheerste alweer de gele kleur. Een bosgebied trok even later de aandacht. Het asfaltwegje ging over in een grindpad, waarvan het verloop eerst horizontaal was, om later geleidelijk in dalende zin verder te verlopen. Een windmolen, welke zo uit de far west kon zijn overgevlogen, vormde een fel contrast met de omliggende weilanden. Aan de overzijde van de weg bemerkten we de aanduidingen van Le Bois de la Paix. Dit bos kenden we natuurlijk reeds van vorige bezoekjes aan Bastogne en omgeving, doch voor ons was het eerder een prettig weerzien.

Ter hoogte van de ingang vonden we dan ook de bevoorradingspost en konden ons tegoed doen aan het lunchpakket en een verfrissend drankje. Tevens konden we de lege drankflessen omruilen voor vers gekoeld mineraalwater voor onderweg. Het Bois de la Paix werd enkele jaren geleden aangelegd en bestaat vooral uit jonge bomen, voorzien van de namen van veteranen uit de befaamde ‘Battle of the Bulge’, welke ter gelegenheid van de 50^ste verjaardag van het gebeuren, opnieuw de slagvelden kwamen bezoeken. Even verder, in een ander gedeelte van het bos, bevinden zich de vermeldingen van de eenheden welke deelnamen aan de gevechten in december 1944 en januari 1945. Het anders zo stille en vredige bos, leek nu een picknickplaats van grote omvang. Enkele wandelaars namen de moeite om de didactische panelen te raadplegen, terwijl anderen gewoon hun weg vervolgden. In het bosje vonden we na enig zoekwerk, het plaatje terug van Curtis A. Gadd, veteraan van de 17th Airborne Division, die we recent tijdens een herdenkingstocht in Bertogne hadden ontmoet. Deze vriendelijke man was toen bereid om onze wandelboekjes te signeren.

Ook vonden we het plaatje van William R. Desobry, voormalig lid van de 10th Armored Division, naar wie een straat werd vernoemd in Noville en waar tevens een klein museum hulde brengt aan de man in kwestie. Na even te hebben stilgestaan bij het verleden, trokken we opnieuw op pad. We verlieten het Bois de la Paix via een links gelegen graspad in dalende zin. Ook hier, buiten het bereik van enige wind, voelde het warm aan om te wandelen. De zon scheen genadeloos neer op de moedige wandelaars die de paden en wegen van de Ardennen volgden. De gele bloemen bezijden het pad voelden ondertussen enigszins vertrouwd aan. Toen het einde van het pad was bereikt, sloegen we linksaf en volgden er de Promenade du chemin des pélerins, een grindpad dat leidde in de richting van een markeerpunt Tier des Tâbes. Ditmaal volgden we de Promenade du bois de la paix, richting Mardasson. Het paadje kronkelde zich tussen de in bloei staande weilanden, die eerder het uitzicht hadden van een kleurig tapijt. Onderweg kwamen we vervolgens langs het punt Miltombe, waarna we even verder uitkwamen ter hoogte van een groeve.

De weg die we daar bereikten, leidde ons naar links, naar de parking van het Bastogne Historical Center en het American Memorial. Alhoewel het monument en het museum geen onbekenden zijn voor ons, namen we toch de moeite om nog even alles van nabij te bekijken. Een bezoekje aan de shop van het museum had tot gevolg dat we ook dit jaar niet met lege handen huiswaarts zouden keren. We namen nog enkele foto's van de Amerikaanse Tank Destroyer, het American Memorial en natuurlijk van de vrouw des huizes, even verpozend op een bankje in de nabijheid van deze gedenkwaardige plaats. Vervolgens daalden we af langsheen de laatste Borne van de Voie de la Liberté, om zo stilaan af te zakken naar het centrum van Bastogne. Na nog een laatste blik op het enorme Memorial, bereikten we de weg komende van Clervaux en wandelden zo verder richting Rue Delperdange. Een tankkoepel bezijden de weg noopte nog tot het nemen van een foto, waarna we de hoofdstraat van Bastogne bereikten. Langsheen de winkeltjes en terrasjes, slenterden we verder tot op de Place Général Mc Auliffe, eindpunt van de tweede etappe van de Mesa 2010. Ondertussen weten we nu ook dat Bastogne is verbroederd met Périers (Normandië).”

We sluiten dit wandelverhaal af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. Ook daarin slechts een summiere beschrijving, omwille van het aanbrengen van grote wandelstickers. ‘K: Van Bourcy naar Bastogne. J: Mini Mesa 2010 – Dag 2. Vanuit Bourcy via Michamps en Oubourcy naar de stad Bastogne. Zonnig.’

178: Amberloup, Dinsdag 22 juni 2010, 16,47 km. (3555,498 km.)

Een nieuwe editie van de Mesa, een vierdaagse wandeltocht, welke trouwens niet werd aangekondigd in de wandelgids Marching. De eerste etappe vond plaats op dinsdag 22 juni 2010, doch omwille van ons verblijf in het kamp van Bastogne, werd het relaas van deze tocht pas geschreven op zondag 27 juni 2010, omstreeks 13:10 uur.

“De dag begon reeds vroeg en meer nog... zonnig en warm, wat goed aanvoelde na de voorbije koude nacht. We hadden immers onderdak gevonden in het Parc des Expositions in Bastogne, een leegstaand complex, dat nu was omgevormd tot een van de kampen tijdens de Mesa, editie 2010. Na een vroeg ontbijt was het wachten op de bus, welke ons zou brengen naar de startplaats van de eerste etappe: Amberloup (Sainte-Ode). Aangezien we hadden gekozen voor de mini mesa, zouden we vanuit Amberloup wandelen tot in Saint-Hubert, het eindpunt op deze eerste dag. Diegenen die opteerden voor de grote mesa, vertrokken vanuit Bastogne naar dezelfde eindbestemming. Reeds vroeg in de ochtend maakten we de verplaatsing, zodat we even na acht uur ter plaatse waren en klaar voor de start. Na het afstempelen van de controlekaarten, konden we samen met veel andere wandelaars beginnen aan vier dagen genieten van de Ardennen en vooral van de schoonheid der natuur. Voorzien van een lunchpakket, fris water en een dosis zonnemelk, vertrokken we even later vanuit deze kleine plek in de omgeving van de Ourthe.

De streek oogde prachtig en de bossen baadden in het zonnetje. Het kleine smalle asfaltwegje dat we volgden, liet ons aanvoelen dat we wel degelijk in de Ardennen waren aanbeland. De hoogteverschillen waren voelbaar en het was even wennen aan het klimwerk. Een informatiebord inzake Les Vallées de l'Ourthe et du Laval gaf ons reeds een klein idee wat we op onze weg konden vinden. Ontelbare wandelpaden en fietsroutes verliepen kris kras doorheen dit landschap en nodigen uiteraard uit tot een langer verblijf in deze rustgevende streek. Kort na de start overschreden we dan ook een eerste maal de Ourthe. Hier nog een rustig kabbelend beekje, dat gemakkelijk kon worden overschreden. Even verder vonden we aan onze linkerkant de gebouwen van de plaatselijke administratie van Sainte-Ode, waarvan de gevel was versierd met een prachtig kunstwerk. Ook in de Ardennen wordt veel zorg besteed aan het aangeven van de te volgen wandelpaden en kregen we een eerste exemplaar in zicht, dat ons liet kennen dat we de Promenade du Moulin de Trois Ponts volgden, aangegeven met gele rechthoekjes. Enkele honderden meters verder klimmen, liet ons vervolgens de Transardennaise volgen, richting Saint-Hubert.

We verlieten op die manier de openbare weg en kregen een links gelegen bosweg aangeboden, waarvan we reeds grotendeels het verloop konden zien. Het ging stevig naar omhoog en dat zouden we spoedig aanvoelen. Het pad verliep vooreerst langsheen de rand van het bos, om hogerop te verdwijnen tussen de bomen. Het Bois de Cousin nodigde reeds van ver uit, er even te komen verpozen. Eenmaal de hoogte overwonnen, werden we beloond met prachtige vergezichten over de omgeving van Sainte-Ode. Enkele kaalgekapte stukken bosgebied gaven aan, dat ook hier werk wordt gemaakt van het in stand houden van de natuur en dat bosbeheer er een hoge prioriteit geniet. In het bos aanbeland, konden we even verpozen door een geleidelijk dalend bospad te volgen. Het bolle pad lag er hard bij en hier en daar vertoonde de grond barsten omwille van de droogte. Het pad ging verder het bos in met een opeenvolging van korte dalingen en hellingen. Het geluid van de vogels en de zonnestralen welke doorheen de bomen schenen gaven af en toe wel een vakantiegevoel. De stilte en de rust van het bos werkten in ieder geval ontspannend. Onderweg bereikten we vaak een open ruimte met wat lagere beplanting en dan kon je dikwijls genieten van een panoramisch zicht in de verte. Daar kon je nog meer de warmte aanvoelen, wat ook door andere wandelaars werd gewaardeerd.

Dat de Ardennen rijk zijn aan diverse wandelpaden was ons reeds genoegzaam bekend. Onder allerlei benamingen, symbolen en plaatselijke kenmerken, gidsen deze prachtige paden de wandelaar doorheen ongekende plekjes. Even later bereikten we een breder grindpad en troffen we bezijden de weg de aanduiding dat het hier ging om een privédomein. Een vriendelijk verzoek de wandelpaden niet te verlaten en de honden aan de leiband te houden, kenmerken doorgaans dit soort paden. Ook hier dienden we aan hoogte te winnen, op dit schijnbaar oneindig lange pad. Links en rechts namen sommigen reeds de gelegenheid te baat een hapje te eten en ook wijzelf keken uit naar een rustplaatsje ergens onderweg om de inwendige mens wat aan te sterken. Even verder, op een enigszins vals plat, vonden we in het gras een hoekje om het lunchpakket aan te spreken. Tijdens deze rustpauze konden we medewandelaars zien voorbijtrekken en even verder tevens halt houden. Velen kenden we reeds van vorige edities en dat voelt prettig aan, oude bekenden terug te zien tijdens dit soort wandelhappenings. Het pad ging vervolgens over in een iets bredere onverharde weg, waar vooral de diepe tractorsporen zorgden voor een iets gemakkelijke weg om te bewandelen.

Met moeite kon een jeep van de plaatselijke brandweer zich een weg zoeken in dit hobbelig terrein. Het terrein wisselde voortdurend van uitzicht en het pad kronkelde verder doorheen de bossen. Ontelbare bomen langsheen het pad waren getooid met allerlei tekens, om de verscheidene wandelpaden te markeren. Vaak gaf dit aanleiding tot leuke composities onderweg. Na ongeveer 7,5 km stappen, bereikten we een open plek in het bos, waar de wandelaars zich konden bevoorraden. Defensie had manschappen, noch moeite gespaard om ook dit in goede banen te laten verlopen. Een gratis gebakje voor onderweg, gratis gekoeld water in voldoende hoeveelheid en bovendien de mogelijkheid om frisdranken of andere meer geestrijke dranken aan te kopen. Hier konden de wandelaars terecht met de bonnetjes welke in de kampen kunnen worden aangekocht en dat is gemakkelijk voor onderweg. Na een rustpauze op een bankje bezijden het pad, konden we alweer op weg om nog even verder te genieten van de mooie omgeving. Het grindpad verliep nu in dalende zin en dat liet de benen even tot rust komen. Een boswegel rechts werd vervolgens genomen wat later een grindpad, enigszins horizontaal verlopend. Op die manier bereikten we na lange tijd doorheen de bossen te zijn getrokken, voor het eerst een stukje asfaltweg.

Links van de weg bevond zich een kaalgekapt gebied, waar ondertussen reeds de eerste nieuw aangeplante boompjes konden opgroeien. Diverse soorten bloemen kregen daardoor alle zon voor zich en lieten dan ook hun beste kleuren aan de voorbijgangers zien: geel, paars, rood, wit, ... Diverse schakeringen groen waren te onderscheiden in de verte en gaven vaak het contrast aan tussen diverse percelen bos. De lokale koeien luierden in het zonnetje en schenen zich niet te bekommeren om de duizenden wandelaars die aan hun ogen voorbij gingen. Wat verderop begaven we ons opnieuw op een grindweg, welke gestaag aan hoogte won en die in de richting verliep van een zichtbaar bosgebied. Een eenzame boer, bezig met het hooi te keren, verstoorde even de stilte van de omgeving. Naarmate we verder wandelden kregen we ook het gezelschap van de deelnemertjes aan de mini mini mesa. De lokale scholen nemen immers met hun jeugdige bevolking deel, door de laatste vijf kilometer van het parcours in groep te bewandelen. Vaak getooid met sierlijke mutsen en voorzien van rugzakjes, wandelen zij onder begeleiding van hun juf in groep langsheen het mesa-parcours. Vaak hoor je hen reeds van ver en kan je even later zien hoe ook zij genieten van dit gebeuren en vooral gefascineerd toekijken naar de voorbijsnellende militairen in uniform.

Een bordje onderweg, Haie Madame Alt. 510, gaf een idee op welke hoogte we ons bevonden. Eenmaal dit punt voorbij, ging het afwaarts, richting Saint-Hubert. Vooreerst wandelden we nog een tijdje langsheen de rand van het bos, waarna we terug de open ruimte bereikten en aanvoelden dat het warm was geworden. Tussen de weilanden door, ging het gestaag bergaf en konden we in de verte Saint-Hubert reeds zien liggen. De torens van de plaatselijke basiliek staken af en toe boven de omliggende heuvels uit en gaven een idee hoever het nog was tot aan de eindstreep. Met de eindstreep bijna in zicht, volgde nog een laatste steile beklimming naast de autosnelweg, om op die manier via de hoger gelegen brug, de snelweg over te steken. Aan de overzijde van de brug kwamen we terecht op een asfaltweg en bereikten we de bebouwde kom van Saint-Hubert. Enkele woonstraten leidden ons vervolgens langsheen een plaatselijk kerkje en een monument ter ere van de bevrijding van de stad.

Zo bereikten we korte tijd later de Espace Récréatif waar we ons konden tegoed doen aan een verfrissend drankje na de wandeling. Op weg naar de bus teneinde de terugtocht aan te vatten naar ons kamp, konden we zien dat ook voor ervaren chauffeurs, de Ardennen wel vaker voor een verrassing kunnen zorgen. Een bus had zich letterlijk vast gereden bij een poging zich te keren via een smalle steile zijstraat, met alle gevolgen van dien. Gelukkig stak defensie met de grove middelen een handje toe om het probleem op te lossen. Even later konden we in Bastogne genieten van een verkwikkende douche en vaststellen dat de eerste dag goed, maar vooral vlug was verlopen. Enkele Blanche Rosée en wat orkestmuziek later konden we terug de slaapzak in, op weg naar dag twee....”

We sluiten dan ook stilaan dit verhaal af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Van Amberloup naar St. Hubert. J: Mini Mesa 2010 – Dag 1. Vanuit Amberloup (Sainte-Ode) doorheen de bossen naar Saint-Hubert. Zonnig en warm wandelweertje.’

177: Wortel, Zondag 20 juni 2010, 18 km. (3539,028 km.)

Deze georganiseerde tocht werd in de wandelgids Marching als volgt kort aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 20/6/2010 – 2323 Wortel (Antwerpen), 21^ste Aardbeientocht – 6-12-18-25-30 km. De Noorderkempen Hoogstraten. Start: Parochiezaal.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verhaal met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 18:18 uur.

“Aangezien de vrouw des huizes verzot is op aardbeien, trokken we deze ochtend dan ook naar de provincie Antwerpen, meer bepaald naar Wortel (Hoogstraten). Aldaar werd door de wandelclub De Noorderkempen Hoogstraten voor de 21^ste maal de Aardbeientocht georganiseerd. Plaats van afspraak was gelegen in het Trefpunt Wortel. We vonden na een beetje zoekwerk toch een parkeerplaatsje op wandelafstand van de startzaal. Weinig later konden we aldaar terecht voor de inschrijving. In de ruime zaal stond reeds een berg fruit klaar, om later te worden verkocht, of ter plaatse te worden gesmaakt. Vermits er vooreerst diende te worden gewandeld, ziehier de keuze uit de af te leggen afstanden: 6, 12, 18, 25 of 30 km. Gelet op onze deelname aan de komende Mesa 2010, beperkten wij vandaag onze deelname tot 18 km. Onderweg zouden we tweemaal controle verkrijgen op het parcours. Na de traditionele koffie en een hapje, trokken we op pad. Het eerste gedeelte van de wandeling bedroeg 5,5 km.

We verlieten de plaats van inschrijving en begaven ons naar links, waarbij we een zicht kregen op de kerk rechts van ons. Nog met de startzaal in het vizier, kregen we reeds de eerste bordjes in het oog inzake plaatselijke wandel- en fietsroutes: de Kleidabbersroute van 52 km, de Landlopersroute van 55 km en het Jan Huetpad van 15 km. Keuze genoeg dus voor de bezoeker aan Wortel om de omgeving op de een of andere manier te verkennen. Het parcours verliep door een stukje woonzone, waarbij we om de hoek een kapelletje aantroffen ter ere van de slachtoffers uit de laatste wereldoorlog. Even verder ging het linksaf via de Polder en aldaar konden we de eerste serres aantreffen, waar de aardbeien in volle groei waren. Alleen ontbrak nog de nodige zon om hen ook een rode kleur te bezorgen. Via het erf van een nabijgelegen varkenskwekerij, ging het naar het achtergelegen weiland en het eraan palende bosgebied. Voor de eerste maal vandaag kregen we een lange dreef te zien, waar we konden wandelen in de smalle sporen van een bostractor. Ook nu konden we genieten van de frisse geur van een natgeregend bomengebied. Tal van nestkastjes waren bevestigd aan de bomen bezijden het pad.

De dreven volgden elkaar op, waarbij telkens haaks werd veranderd van richting. Een eerste splitsing op het parcours liet de wandelaars van de 6 km een andere weg bewandelen. Na een aantal malen te zijn veranderd van richting, werd het moeilijk zich nog verder te oriënteren, aangezien we wandelaars zagen in aanpalende dreven en op ons toekomen uit diverse richtingen. Toen we na enkele onverharde bospaden de openbare weg bereikten, kondigde zich een nieuwe splitsing aan op het parcours. Hier gingen de wandelaars aan de 25 of 30 km naar rechts, de afstanden 12 en 18 km gingen linksaf. Tevens vonden we de aanduiding van een nieuw wandelpad: het Juul Noeyenspad van 4,6 km. Deze rustige landelijke weg, mondde uit in de Kolonie, een zeer lange, van klinkers voorziene dreef. Het ging naar links, in de richting van het penitentiair centrum. Van verre waren reeds de gebouwen en de omheining zichtbaar. Naarmate we naderden kregen we een idee inzake de omvang van deze strafinrichting. We wandelden een tijdje langsheen de omheining, om wat verder een rechts gelegen bospad te volgen dat uitmondde in de Pampa.

Daar vonden we de rustplaats, gesitueerd bij een aardbeienteler. Met wat geluk vonden we een zitplaatsje tussen tal van andere wandelaars. We vonden deze controlepost eerder wat klein, aangezien bijna alle afstanden er hun rust hadden en wat betreft de langere afstanden er tot driemaal toe diende te worden halt gehouden. Reden genoeg om het gebrek aan zitplaatsen te illustreren. Na een hapje en een drankje, gingen we even in open lucht verpozen, teneinde anderen de gelegenheid te geven, even te zitten. Na deze eerste onderbreking trokken we opnieuw op weg. We zouden vanuit deze rustpost een plaatselijke lus van 6,1 km volgen, waarna we op dezelfde plaats zouden terugkeren. Het ging dus een eerste keer naar rechts, net zoals dit het geval was voor de 30 km wandelaars. Rechtdoor werd gevolgd door de 25 km wandelaars en bij een tweede doortocht voor de 30 km wandelaars. We volgden een klein betonwegje dat ons al heel gauw liet uitkomen tussen de landerijen. We volgden hierbij grotendeels het verloop van de Landlopersroute. Net als gisteren kregen we graangewassen en maïs te zien, in de verte enkele medewandelaars, die op die manier het verloop van het traject reeds een beetje aangaven. Enkele longhorns zorgden voor wat bekijks onderweg.

Wat verder volgden we een zanderig pad, aangegeven als ruiterpad, toen we werden verrast door de eerste regendruppels. Gelukkig trokken de donkere wolken snel weg en hield het even later op met regenen. Het ruiterpad mondde uit in een grasland en een onverharde veldweg. Nadien volgde een grindpad en dat leidde ons in de richting van het bosgebied dat de strafinrichting omringde. Op die manier bereikten we de Kolonie, zij het eerder het begin ervan. Er openbaarde zich voor ons een lange klinkerweg, waarvan het einde amper kon worden gezien. We hadden reeds voorheen kennis kunnen maken met deze openbare weg, nu volgde een tweede passage langsheen deze bomenrijen. Toen we de plek bereikten, waar we vroeger op de dag reeds waren langs gekomen, dienden we ditmaal de Kolonie te verlaten naar rechts. Zo kwamen we opnieuw terecht in de Pampa en vonden aldaar bezijden de weg de aanduiding van een tweetal varianten op de Landlopersroute, met name de verkorting I (16 km) en de verkorting IV (24 km). Weinig later bereikten we voor de tweede maal de controlepost, die we eerder op de dag reeds hadden bezocht. We waren ondertussen 11,6 km onderweg, met nog 6,4 km te gaan.

Ditmaal lukte het niet om een zitplaats te vinden binnen het gebouw, waardoor we genoegen namen met een stoel buiten op de oprit. Toen we de controlepost voor de tweede maal verlieten, dienden we naar links te wandelen. Deze richting werd gevolgd door de 12 km wandelaars, alsook bij een tweede passage voor de 25 km en een derde passage voor de 30 km deelnemers. Het ging langsheen enkele serres, waar we de aardbeien zagen hangen, sommige reeds klaar om te worden geplukt. Eenmaal de kwekerij voorbij, bereikten we een grindpad en dat bracht ons in het bosgebied. Onderweg troffen we de aanduiding van de Enclaveroute, een fietsomloop van 46 km. We dwarsten even later een reeds vroeger op de dag bewandelde weg en volgden nadien een veldweg, langsheen de bosrand. Het pad mondde uit ter hoogte van de strafinrichting, waar we ditmaal de omheining volgden in tegengestelde richting als vroeger op de dag. Zo bereikten we even later terug de voorzijde van het complex. Tal van tegenliggers volgden dezelfde weg. De Kolonie werd nu naar rechts verder gevolgd, waarbij we langs de ingang van het complex kwamen.

Een poging om het beeld van een landloper te fotograferen lukte niet echt, omwille van de aard van de omheining. We vervolgden onze wandelroute en bemerkten het voormalige Rijkslandbouwbedrijf van het Ministerie van Justitie, nu omgedoopt tot Natuurpunt Markvallei, de Klapekster. Vanuit dit natuurpunt vertrekken diverse wandelroutes doorheen het omliggende natuurreservaat. Aan de volgende kruising ging het linksaf, waarbij een andere lange bosdreef diende te worden gevolgd. Ditmaal kwamen we langsheen de begraafplaats van de voormalige kolonie voor landlopers. Vele graven waren voorzien van een eenvoudig kruisje, waaraan bevestigd een loden plaatje met daarop geboorte- en sterfdatum van het nummer W... Een groot kruis op het einde van de begraafplaats bracht hulde aan de oorlogsslachtoffers van de kolonie. Wat verderop verlieten we het bosgebied en wandelden langsheen een weiland, waar men bezig was met het voorbereiden van een tractorgebeuren voor het komende weekend. Enkele Ursus-exemplaren stonden reeds te kijk.

Via een veldweg bereikten we de openbare weg en de bebouwde kom van Wortel. Stilaan kwam de kerktoren in zicht en via een stukje verkaveling, gevolgd door een passage langsheen het lokale voetbalveld, bereikten we nadien de eindstreep. Na het afstempelen van de wandelboekjes, volgde een dessert, bestaande uit roomijs met aardbeien en slagroom. Een toetje alvorens de terugreis aan te vatten. Toen we even later de startzaal verlieten, noteerden we omstreeks 13 uur reeds 996 wandelaars die vandaag hadden deelgenomen aan deze aardbeientocht. Een bakje voor thuis werd nog aangekocht. Morgen vertrekken we richting Bastogne, alwaar we deelnemen aan de Mesa, editie 2010.”

We ronden deze wandelervaring af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Wortel. Rond de voormalige landloperkolonie (Merksplas). Lange dreven. Beetje eentonig. Koud. IJsje met aardbeien. Veel te drukke wandelaars. J: Wandeling in de omgeving van de Kolonie. Tal van dreven en bospaden. Koud regenachtig weer. Een aardbeiendessert als einde.’

132: Bastogne, Zaterdag 12 december 2009, 23 km. (2615,233 km.)

De ‘Bastogne Historic Walk’, editie 2009, trouwens de eerste waaraan we destijds deelnamen. Deze tocht werd echter niet aangekondigd in de wandelgids Marching. Aangezien we toen echter het weekend verbleven in de stad, waar de wandeling werd georganiseerd, werd pas na het weekend overgegaan, tot het schrijven van het wandelrelaas, met name op maandag, 14 december 2009, omstreeks 10:59 uur.

“Toen afgelopen zaterdag, 12 december 2009, om 03:30 uur de klokradio van zich liet horen, was het nog wel heel vroeg om uit het warme bed te komen. Bovendien was het buiten nogal fris, met een temperatuur van 6° C. De reden van dit vroeg opstaan was simpel, we zouden koers zetten naar Bastogne, om daar deel te nemen aan de 32nd Bastogne Historic Walk. Plaats van vertrek was gesitueerd in het Centre Sportif - Porte de Trèves te Bastogne. We hadden ons reeds enkele weken terug op voorhand ingeschreven. Laatkomers konden echter nog op de dag zelf inschrijven van 7 u tot 9:30 uur. Op weg naar Bastogne, konden we in de wagen vaststellen dat de temperatuur steeds verder daalde, om uiteindelijk Bastogne te bereiken, iets over zeven uur, bij een temperatuur van juist 1° C. Bitter koud dus op deze donkere ochtend. We slaagden er toch nog in een parkeerplaats te vinden in de onmiddellijke nabijheid van de startplaats. Dat we daar niet alleen zouden zijn, was reeds duidelijk, gelet op de grote bedrijvigheid in de omgeving.

Toen we de startzaal konden vervoegen, zat deze reeds afgeladen vol en was het even aanschuiven om onze documenten in ontvangst te nemen. Hierbij werden de deelnemers verwelkomd door de heer Sperandieu zelf, een WWII Veteraan van generaal Patton's 3rd US Army. We hadden vervolgens nog even de tijd om een koffie te nemen en een hapje te eten, alvorens de bende van start zou gaan omstreeks 8 uur. Even later was het buiten verzamelen, waarna een korte speech volgde ter inleiding van deze wandeltocht. Er werd daarin vooral gewezen op het belang van de vrijheid en bovenal dat deze tocht in het teken stond van diegenen die 65 jaar terug in de omgeving hadden gestreden. ‘Honoring those who fought and died for our freedom’. Meteen werd dan ook de start gegeven van deze ‘Marche du Périmètre défensif de Bastogne’. Bij het van start gaan, waren reeds meer dan 4000 deelnemers geregistreerd, volgens de organisatie een record, wat het belang aanduidde van deze historische wandeling. Er kon worden gekozen uit een viertal trajecten, met onderscheiden afstanden van 8, 12, 16 of 23 km. Wij opteerden voor de langste afstand, de route aangeduid door het cijfer 4.

Alzo gingen we op weg, voorzien van de eerste sneeuwvlokken die verschenen. We verlieten tussen de massa wandelaars, het sportcentrum om vervolgens de drukke Rue Gustave Delperdange te dwarsen en ons te begeven in de richting van de oude spoorwegbedding, welke Bastogne Nord verbindt met Bastogne Sud. Nog donker was het in het begin een beetje drummen om op het pad te blijven, doch naarmate de wandeling goed op gang kwam, was het rustig vertoeven in deze bonte bende. Veel Amerikanen namen deel aan de tocht, wat opvallend hoorbaar was aan hun sappige taaltje. Er waren deelnemers in allerlei uitrustingen en dat maakte deze wandeling zo bijzonder. We volgden dus een geasfalteerd pad, richting Bastogne Sud. Aldaar verlieten de deelnemers aan de kortere afstanden de colonne, om hun eigen weg verder te zetten. Langsheen de ezelsfarm, aldaar gesitueerd, vervolgden de deelnemers aan de 16 en 23 km hun weg door een stukje kreupelhoutbos. Zo kwamen de eerste modderpaden onder de voeten. Het ging in de richting van de brug over de N4, waarna ook alweer een gedeelte bosgebied in het zicht kwam. Onderweg kregen we de eerste schuttersputten in zicht, waar tal van figuranten, op hun manier historische taferelen uitbeeldden.

In de donkerste stukken van het bos, hadden we zelfs behoefte aan extra licht om toch enkele foto's te kunnen maken. De wandeling verliep gestaag verder in de richting van de autosnelweg E25, alwaar we ter hoogte van de brug voor de eerste maal werden voorzien van gratis warme dranken, deze waren meer dan welkom, gelet op het weer. Hier scheidden ook de trajecten van de 16 en de 23 km. Na dit oponthoud, maakten we later een grote lus, over het grondgebied van Mesy, Sibret en Villeroux. We kregen een opeenvolging van verharde paden, af en toe afgewisseld met donkere bosgebieden en om even te bekomen enkele rustige betonbaantjes over het licht golvende landschap. Deze kleine dorpjes waren destijds het voorwerp van hevige gevechten tijdens La Bataille des Ardennes, gedurende  de donkere wintermaanden van december 1944 en januari 1945. Deze lange lus bracht ons vervolgens opnieuw in de richting van de E25, waar we net langsheen de autosnelweg, opnieuw herenigd werden met de wandelaars van de 16 km. Langsheen tal van hoogspanningslijnen en windturbines ging het opnieuw in de richting van het oude spoorwegtracé.

Een glibberige afdaling bracht ons tot op de rails om opnieuw een stukje bewoonde wereld te krijgen. Een historisch kamp onderweg, gaf nogmaals een indruk over het begrip oorlog, waar we figuurlijk de lijken langsheen de weg konden bekijken. Zwaar materiaal bevond zich in het nabijgelegen bos, trucks, pantserwagens en een bevelpost. Ook een veldhospitaal bevond zich zowaar op het wandeltraject. Een unieke kans om alles van dichtbij te bekijken. We hebben opzettelijk onderweg geen notities genomen dit keer, gezien dit enigszins het bekijken van dit alles in de weg staat. Afgelopen zaterdag wilden we vooreerst genieten van deze bijzondere wandeltocht en eens niet overgaan tot een wandelverslag als naar gewoonte. Het was dan ook geen gewone wandeling zoals in een normaal weekend het geval is. Via Villeroux, trokken we vervolgens richting Assenois, om aldaar ter hoogte van de bunker, opnieuw te worden voorzien van warme dranken. Hier werd een gedenkplaat aangebracht ter ere van de manschappen die op deze plek het beleg van Bastogne hadden doorbroken.

Vervolgens ging het langsheen de weg van de wandelaars over de korte afstand, in rechte lijn terug in de richting van Bastogne centrum. Onderweg ook alweer tal van militaire voertuigen en groepen figuranten. Aangekomen op de Place Général Mc Auliffe, troffen we een grote mensenmenigte aan die zich had verzameld omheen tal van pantservoertuigen, welke zich aldaar bevonden. Het legermuseum in Brussel had enkele van zijn voertuigen speciaal hierheen gebracht om de deelnemers te voorzien van wat extra bezienswaardigheden. Het ging dan doorheen de winkelstraat terug in de richting van de startplaats. Een boeiende en totaal andere wandeling kreeg meteen een einde. Blij dat we dit hadden kunnen meemaken, deden we ons vooreerst te goed aan wat warme dranken, om de lichaamstemperatuur terug op peil te krijgen. Het einde van deze wandeling betekende echter nog niet het einde van ons verblijf in Bastogne.”

Tot slot volgt nog een blik in onze wandelboekjes, waar ook enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Bastogne Historic Walk. Berekoud! Modderige wandeling met een blijvende indruk. Mesy, Villeroux, Sibret, Assenois. Twee dagen in het teken van Vrede. Huldigingen, parachutisten boven het Mardasson en de optocht. J: Deelname aan de 32nd Bastogne Historic Walk. Prachtige tocht doorheen Mesy, Sibret, Villeroux en Assenois. Onderweg in de bossen speelden figuranten tal van historische scènes na. Heel wat militaire voertuigen op en naast het wandelparcours. De tocht kaderde in een totaal van festiviteiten naar aanleiding van de 65^ste verjaardag van The Battle of the Bulge.’