137: Genk, Zondag 10 januari 2010, 12,1 km. (2703,533 km.)

De afsluitende tocht in het kader van de Euregio Marching Trophy 2009. Deze laatste georganiseerde tocht, werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 10/01/2010 – 3600 Genk (Limburg), Euregio Marching Trophy, 5-8-12-16-20 km. WSV De Heikneuters. Start: Feestzaal Bethanie.’ Na afloop schreven we het hierna weergegeven relaas, omstreeks 17:40 uur.

“Er zijn zo van die wandeldagen, dat het je niet echt voor de wind gaat. Vandaag was er zo eentje. Deze morgen werden we omstreeks 06:15 uur gewekt, na een eerder korte nacht. Gisteren vond immers het clubfeest plaats van onze wandelclub De Kwartels, waardoor we pas om half drie 's nachts onder de wol konden kruipen. Deze ochtend, op weg naar de start van onze wandeling van vandaag, kregen we bovendien af te rekenen met ijzel op de autosnelwegen, waardoor we pas om even voor negen uur Genk bereikten. Daar zouden we immers deelnemen aan onze laatste wandeltocht in het kader van de Euregio Marching Trophy 2009. Vorig jaar gingen we van start op 01 februari in Gulpen. Nadien volgden nog wandeltochten in Vijlen, Venwegen, Voeren en Warsage.

Vandaag stond de laatste tocht op het programma en die werd georganiseerd door de WSV De Heikneuters uit Genk. Onze plaats van vertrek en inschrijving was gelegen in de Feestzaal Bethanie te Genk - Langerlo. Bij onze aankomst aldaar konden we bemerken dat er nog behoorlijk wat sneeuw lag, veel meer dan bij ons vertrek ten huize. Bovendien zag de lucht behoorlijk donker en dat voorspelde niet veel goeds. In de ruime startzaal namen we vooreerst de tijd om iets te eten en een warme koffie te nuttigen, goed voor onderweg. De tafels van de zaal waren versierd met wat groen, voorzien van de nieuwjaarswensen van de inrichtende club. Vandaag konden de wandelaars kiezen uit de afstanden 5, 8, 12, 16 of 20 km. We opteerden aanvankelijk voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 19,1 km. Tijdens deze tocht waren twee rustposten voorzien, na 7,7 km en na 14,7 km. Even later trokken we op weg.

We verlieten de ruime feestzaal en vonden aan de overkant van de parking meteen een stukje bos, waar we al onmiddellijk de staat van de wandelpaden konden aanvoelen. De sneeuw, hard geworden door voorbijgaande voorgangers, voelde spiegelglad aan en dat bemoeilijkte het normaal stappen. Hier begon ook het plaatselijke Opvoedpad van 1,6 km, dat zich slingerde tussen de bomen. Het kraken van de sneeuw zou het geluid zijn dat ons de komende uren gezelschap zou houden. We volgden een boswegel die af en toe wat op en neer ging en daarbij konden we de eerste uitschuivers aanvoelen. Gelukkig konden we hier nog wat in verse sneeuw stappen op de rand van het pad. Deze eerste kennismaking met het ondergesneeuwde bos was van korte duur, vermits we de drukke baan bereikten aan de rand van het bos.

Hier dienden we over enkele honderden meters het fietspad te volgen in een dikke laag sneeuw van ongeveer 10 cm. We wisten meteen dat de rest van de wandeling geen lachertje zou worden. Kort nadien ging het opnieuw rechts het bos in, waar we opnieuw enkele bospaden en bredere dreven konden volgen. Wederom was dit van korte duur, aangezien we opnieuw de openbare weg bereikten. Onze aandacht werd getrokken door de borden van de plaatselijke autoroute ‘Maas - Mijn route’. Op dit stuk weg kwamen we aan de splitsing, waar de deelnemers aan de 5 km, rechts afdraaiden om terug te keren. De andere afstanden gingen naar links en dat in de richting van het Zonnebos. Hier werd het zowaar nog moeilijker om te wandelen, aangezien de sneeuwhoogte groter werd en omwille van de hoogteverschillen in het terrein. Nadat jullie verslaggever tweemaal kort na elkaar met moeite kon overeind blijven, gebeurde het even verder dat het vrouwelijk lid van het gezelschap op een dalende helling, onzacht terecht kwam op het zitvlak. Dit was toch wel het einde van het aangenaam wandelen. Nog geen vijf minuten later begon het dan bovendien hevig te sneeuwen, wat meteen het zicht beperkte en het koudegevoel deed toenemen. We dienden dus noodgedwongen onze weg te vervolgen door het bos, afgewisseld met af en toe een stukje heide. Na veel moeite bereikten we uiteindelijk stilaan de eerste huizen en ging het in de richting van de bebouwde kom van Genk. Wat later konden we even bekomen van het doorstane bij een kop hete choco in de refter van een school, waar na 7,7 km de eerste controle doorging.

Hier stelden we vast dat voor de langere afstanden 16 en 20 km, er een lus diende te worden gewandeld van 7 km, waarna terug dezelfde controle diende te worden aangedaan. Weinig moedigen echter opteerden voor deze optie en het merendeel van de deelnemers koos dan ook het zekere voor het onzekere en nam de weg van de 12 km, richting aankomst. Zo besloten ook wij om af te zien van de lange afstand en na deze controle te kiezen voor de terugtocht. Na wat te zijn opgewarmd en even te zijn aangesterkt, trokken we dan ook met een beetje tegenzin terug op weg, om via de kortst mogelijke route terug naar de aankomst te wandelen. Het eerste gedeelte van dit traject verliep via een nabijgelegen verkaveling, waar we gebruik konden maken van de besneeuwde rijbaan, wat toch enigszins gemakkelijker stappen tot gevolg had. Naderhand kwamen we terug ter hoogte van het bosgebied en daar kondigden zich opnieuw de problemen aan.

Menig andere deelnemer had ook vaak moeite om overeind te blijven op sommige stukken van het parcours, vooral wanneer het bergaf ging. Ook nu weer een opeenvolging van uitschuivers, waardoor het vorderen erg langzaam ging. Uiteindelijk lukte het dan toch om zonder kleerscheuren de aankomst te bereiken en dat was zeker niet te vroeg. Jammer dat een dergelijk mooi wandelgebied en een bovendien prima georganiseerde tocht, niet volledig tot zijn recht kon komen omwille van de gure weersomstandigheden. Waarschijnlijk een opdoffer voor de organisatie, maar het moet gezegd, tegen de weergoden heb je geen verhaal. Eén zaak is zeker, we hebben kennis kunnen maken met de club en het wandelgebied en zijn vastbesloten om in de loop van het jaar er ook eens te gaan wandelen in andere en wellicht betere omstandigheden. Tenslotte dienden we dan nog onze wandelboekjes te laten afstempelen en onze algemene controlekaart van de Euregio Marching Trophy.

We werden er beloond met een in drie talen opgemaakte Oorkonde, bovendien kregen we een prachtige patch ter herinnering aan onze deelname en mochten we een T-shirt in ontvangst nemen met het logo van de overkoepelende organisatie. Nadien wachtte ons nog een lange terugreis over gevaarlijke snelwegen, met onderweg de nodige sneeuw. Hoeft het nog gezegd, voor ons mag aan de winter een einde komen. Een algemene terugblik op de Euregio Trophy heeft ons geleerd dat we hebben kunnen kennis maken met prachtige, voor ons nog onbekende wandelgebieden in de grensstreek van België, Nederland en Duitsland. Alvast een unieke belevenis en iets dat ons voor het voorbije jaar zeker zal bijblijven.”

Rest ons nog enkel even terug te blikken in de respectieve wandelboekjes, teneinde ook daar enkele eerste indrukken in dit verslag op te nemen. ‘K: Besneeuwde en gladde wandeling in de bossen van Genk. Na een pijnlijke val werd de afstand ingekort. Het diploma en patch zijn binnen! Laatste wandeling van Euregio. J: Laatste tocht van de Euregio Marching Trophy 2009. Korte afstand omwille van besneeuwd en glad parcours. Bij einde patch, oorkonde en T-shirt verkregen.’

120: Warsage, Zaterdag 17 oktober 2009, 20,98 km. (2363,773 km.)

Deze tocht werd voorheen aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 17/10/2009, 4608 Warsage (Liège) – 33ème Marche Charlemagne, 4-7-13-21-32 km. Marcheurs Alliance Warsage. Départ: Salle Alliance. Challenge Euregio Marching Trophy.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:22 uur.

“Deze ochtend zijn we voor dageraad vertrokken naar het Luikse Warsage. Daar vond immers de vijfde wandeling plaats, in het kader van de Euregio Marching Trophy 2009. Onder de titel ‘33ème marche Charlemagne’, vond aldaar een tweedaagse wandeltocht plaats, ingericht door de plaatselijke wandelvereniging Marcheurs de l'Alliance. Enkel de tocht van vandaag kwam in aanmerking voor de Euregio Trophy. Er kon ter plaatse worden gekozen uit de volgende te bewandelen afstanden: 4, 7, 13, 21 en 32 km. Wij kozen vandaag voor de 21 km, met een werkelijke afstand van 20,98 km. De plaats van inschrijving was gesitueerd in café l'Alliance, gelegen in Warsage, een deelgemeente van Dalhem. Toen we van start gingen, zagen de donkere wolken er dreigend uit en met een temperatuur van om en bij de 5° C, kon je niet echt spreken van warm wandelweer. We verlieten de startplaats en staken de baan over, om via een trapje een aanpalende weide te betreden. Deze diende tezelfdertijd als ruime parking voor de deelnemers. Na de weide te hebben overgestoken, kwamen we uit op een smalle asfaltweg, die onze eerste beklimming van de dag betekende.

We zagen de weg in de verte, over enkele elkaar opvolgende heuvels verlopen. Na de start, bevonden we ons op het traject van de GR563. We volgden de weg, tussen de open velden, waar om elke hoek een ander uitzicht te aanschouwen viel. Af en toe verkregen we een beetje zon en dat zorgde voor een licht- en schaduwspel over de velden. Na enkele heuvels te hebben verwerkt, bereikten we het grondgebied van Mortroux. We zagen reeds van ver de plaatselijke kerktoren in het dal. Even voor de dorpskom, kregen we een steil dalend pad te verwerken, waarna we nog een korte klim voor de voeten kregen, om vervolgens na 3,05 km, een eerste controle te hebben in de Salle La Motrousienne in deze kleine gemeente. Juist voor de controle, kregen we bij het binnenkomen van de bebouwde kom, een eerste maal de Route des Vergers onder de zolen. Tijd even later voor een eerste korte pauze, waar we ons tweede luik van de controlekaarten dienden af te geven.

Na een eerste onderbreking vervolgden we onze weg. Na het verlaten van de controleplaats, bereikten we een splitsing, waar we afscheid namen van de kortere afstanden. De wandelaars voor de 21 en 32 km, dienden hier naar links te gaan (aller), om later op de dag in Mortroux een tweede maal langs te komen. De andere afstanden gingen hier direct rechtdoor, op de weg retour. We pikten opnieuw de Route des Vergers op en deze deed ons stevig klimmen. We verlieten het dal, in de richting van het volgende obstakel. De weg leidde ons tussen landerijen, over een klein gedeelte van het grondgebied van Chenestre, waarna we later de gemeente Blegny bereikten. Hier maakten we voor het eerst kennis met de natuur, aangezien we ter hoogte van de Chemin de l'Abbé, een rechts gelegen dreef indraaiden en begonnen te dalen. Rechts van de weg volgden we de loop van een kleine waterloop. De dreef werd uiteindelijk smaller en later ging de asfaltweg over in een smal paadje. We bereikten een bosje van kreupelhout.

Hier verkregen we een opeenvolging van kleine paadjes, aangeduid door middel van geometrische symbolen. We bemerkten een pad, gemerkt met blauwe rechthoekjes en later een pad met groene cirkels. Vanuit dit kleine bosje, dienden we een sterk steil pad te volgen, dat af en toe moeilijk begaanbaar was, omwille van de modder. We stegen verder uit dit kleine dal, om de top van de heuvel te bereiken, waar we het grondgebied van Trembleur hadden bereikt. Rechts van ons zagen we de eerste terril van de dag en het ging die richting uit. Gekomen aan de voet van deze terril, konden we het monument bekijken van ‘Le mineur Henri’, dat stond opgesteld midden op een rotonde. De route leidde ons omheen de terril van Blegny, waar we langs de oude mijnsite kwamen. Deze site is vandaag de dag, een trainingskamp voor voetbal op hoog niveau en dat blijkens de info, eigendom is van het Waalse Gewest. Hier troffen we tevens de GR412 aan, de GR Terrils Soumagne - Flerus.

Eens deze site voorbij, kregen we een controle in een garagebox. Ondertussen waren we al 8,910 km op weg. Het derde gedeelte van de wandeling, vonden we het mooiste van de dag. We verlieten de garagebox, na de inwendige mens wat te hebben aangesterkt, om de bebouwde kom van Blegny te verlaten. Via enkele veldwegen, bereikten we een oude trambedding van de vroegere lijn ‘Liège - Bellaire – Blegny’. Hier zouden we gedurende enkele kilometers deze oude bedding volgen, waar we konden kennismaken met de ware natuur van deze streek. Het pad lag nog bezaaid met oude spoorbalken en af en toe enkele stukken waar de rails nog lagen. Het ging af en toe op- en neerwaarts, we volgden holle wegen en soms liepen we in de open vlakte, waar de zon stevig haar best deed om de omgeving op te warmen. Na lange tijd deze bedding te hebben gevolgd, bereikten we een oude afgesloten spoortunnel. Hier dienden we om het bouwwerk heen te wandelen en dat betekende een forse beklimming om tot boven de constructie uit te komen. Daar bevonden we ons op het grondgebied van Dalhem.

Hierna volgden we een pad dwars door de velden, waarbij we terecht kwamen op een open weide. Hier dienden we tussen de dieren de weide over te steken, om terug te belanden op de openbare weg. Deze leidde ons naar de controle van vroeger op de dag, met name het zaaltje in Mortroux. Onze teller wees ondertussen 16,480 km aan. We waren geen minuut te vroeg op deze controle, aangezien er even later een hevige stortbui over het dorpje kwam. Gelukkig konden we hier schuilen en wachten tot de bui voorbij was. Even later konden we toch op weg voor het laatste deel van de wandeling. Even buiten de bebouwde kom van Mortroux, troffen we nogmaals een splitsing aan. De langere afstanden dienden hier, in plaats van de weg verder te volgen, een rechts gelegen heuvel te beklimmen. Dat ging niet al te best, gezien de hellingsgraad van het pad en het modderige karakter. Toch raakten we met enige moeite boven, waarna de route vervolgde over tal van weiden, van elkaar gescheiden door draaihekkens.

We hadden ondertussen het gezelschap gekregen van een ander GR-pad en zo ging het in de richting van enkele perenboomgaarden. In eerste instantie volgden we deze boomgaarden van opzij, tot we uiteindelijk dwars door de boomgaard dienden te gaan. Onderweg volgden we later nog een tijdje de Route des Vergers, om tenslotte via enkele landelijke rustige baantjes, af te zakken naar de plaats van vertrek, met name Warsage. Enigszins moe, maar toch tevreden over de voorbije wandeling, konden we nadien even uitblazen in een van de geplaatste tenten. Er restte ons immers nog een flinke rit huiswaarts. Onze laatste afspraak met de Euregio Marching Trophy 2009, vindt plaats in januari 2010 te Genk. Hopelijk wordt dit een prachtige afsluiter van een zestal heel aangename en bijzonder prachtige wandelingen, in een voor ons voordien totaal onbekende omgeving.”

We sluiten dit wandelverhaal af, met een blik in onze wandelboekjes. ‘K: Warsage, Blegny, Chenestre, Dalhem, Mortroux. Toffe wandeling met veel niveauverschil. Het oude tramspoor volgen was leuk om te doen. De oude terrils waren een pluspunt. J: Wandeling in het kader van Euregio Marching Trophy 2009. Start in Warsage en vervolgens langs Mortroux, Chenestre, Trembleur, Blegny en Dalhem. Omheen de mijnsite van Blegny. Rustig maar koud herfstweer. Beetje zon. Rest nog een tocht te Genk in 2010.’

115: 's Gravenvoeren, Zaterdag 19 september 2009, 20,2 km. (2252,07 km.)

De volgende tocht werd voordien in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 19/09/2009, 3798 ’s Gravenvoeren (Limburg) – Herfstwandeling – Euregio Trophy, 6-12-20-30 km. Berg & Boswandelaars Voeren. Start: Kursaal. Voeren op zijn mooist! Wandelen in de ongerepte natuur, mooie vergezichten, landelijke wegen.’ Na afloop van deze prachtige natuurbelevenis, schreven we nog dezelfde dag het relaas, inzake de bezienswaardigheden onderweg omstreeks 19:03 uur.

“Vandaag stond de Euregio Marching Trophy 2009 alweer op het programma. Na Gulpen, Vijlen en Venwegen, trokken we vandaag naar het verre 's Gravenvoeren. De dag begon dus vroeg, zodat we omstreeks zes uur konden afreizen naar de plaats van afspraak. Even na acht uur kwamen we aan op de plaats van inschrijving, het Kursaal, waar de Harmonie Sint Cecilia haar thuisbasis had. Een ruime parking tegenover het gebouw, met parkeerwachters om alles vlot te laten verlopen, een betere start konden we niet wensen. In de ruime vertrekhal, konden we zien dat er kon worden gekozen uit de afstanden 5, 8, 12, 16, 19, 26 of 30 km. Gelet op de aard van het terrein en ook al omwille van het feit dat hier de voorbije twee weken niet werd gewandeld, kozen we voor de 19 km, met een werkelijke afstand van 20,2 km. De organisatie was in handen van de Berg- en Boswandelaars uit Voeren en kreeg als titel Herfstwandeling. Van bij de start, kregen we al min of meer een idee, wat ons gedurende de wandeling te wachten stond.

Vertrokken vanuit het Kursaal, ging het heel even lichtjes bergaf, in de richting van het centrum van 's Gravenvoeren. De kerk dook uit het niets op vanuit het dal, doch aan het eerstvolgende kruispunt echter, sloegen we linksaf en de weg liet zich duidelijk al voelen. Tussen de laatste woonhuizen van deze kleine gemeente, ging het bergop. De straatnaam was hier toepasselijk - Klintenberg. Even verder kwamen we langs de Afspanning De Swaen, luidens een uithangbord deed dit gebouw vroeger dienst als rustplaats voor de postkoetsen en paarden, die de route Luik - Aachen voor hun rekening namen. Nu is dit blijkbaar een modern ingericht en goed draaiend restaurant. Om de hoek zagen we een bordje, dat we ons bevonden op de aardgasroute, tevens de eerste wit-rode markeringen van een GR. Dit pad zouden we herhaaldelijk op onze weg ontmoeten tijdens de rest van de wandeling. Later zou blijken dat het ging om de GR128 van Wissant naar Aachen. Op deze steile weg, deels geasfalteerd en deels bestaande uit een grindpad, ontmoetten we de eerste mountainbikes van de dag.

Onderweg zouden onze wegen elkaar voortdurend kruisen, aangezien er op dezelfde dag en langsheen hetzelfde traject een tocht doorging voor zowel wandelaars als fietsers. Blijkbaar was bijna de helft van mountainbiking Nederland naar Voeren afgereisd om deel te nemen. Honderden zijn ons voorbijgereden, vergezeld van evenveel goeiemorgens en dankuwels. Na een eindje klimmen, verlieten we de openbare weg en sloegen een rechts gelegen pad in. Hier werd aangekondigd, dat we het Grensoverschrijdend domein Altenbroek betraden. Hier begonnen we aan een prachtig stukje wandelparcours. Over glooiende weiden, ging het op en af, waarbij ontelbare draaihekjes en dichtslaande afsluitingen elkaar opvolgden. De uitzichten waren vaak overweldigend en werd de moeite van het klimmen en dalen, voortdurend beloond. Jammer genoeg liet de zon zich nog niet zien, doch dit was slechts uitstel. Na enkele mooie passages doorheen dit natuurgebied, bereikten we via een grindpad een hoger gelegen asfaltwegje. Hier draaiden we linksaf en ging het nog steviger de hoogte in.

Waarschuwingsborden, met de tekst steile helling, bochtig en tegenliggend verkeer, stonden niet overbodig langsheen dit traject. Na een lange beklimming, ging het via een draaihek rechts, doorheen een stukje weide, om wat later een lange en soms gevaarlijke afdaling te volgen, die ons bracht tot in het centrum van Sint Martens Voeren. Hier hadden we na een eerste traject van 5,7 km, een eerste controle in het Paviljoen. De hoogste tijd om boterhammen en drank te laten aanrukken. Het tweede gedeelte van de wandeling, verliep over een afstand van 8,5 km. We verlieten de controleplaats in de richting van de kerk van Sint Martens Voeren. Het kerkhof konden we niet links laten liggen, aangezien zich hier enkele oorlogsgraven bevonden. We gingen een kijkje nemen en troffen daar de graven aan van een complete vliegtuigbemanning van de Royal Air Force. Blijkbaar was dit vliegtuig in de omgeving neergestort in 1941. Enkele stille grafzerken, vergezeld van een groepsfoto, is wat nog rest op de dag van vandaag.

Op het eerste kruispunt voorbij de kerk ging het linksaf. Hier zouden we later nog een tweede maal voorbijkomen. We verlieten via een stijgende weg de dorpskom, om even later een lange smalle wegel aan te treffen. Toeval of niet, ook hierlangs verliep het traject van de mountainbikes, met als gevolg dat voortdurend diende te worden achterom gekeken en vlug opzij gegaan. De snelheid van die kerels gaf weinig bedenktijd om het pad vrij te maken. Gelukkig troffen we aan het einde van dit pad een asfaltweg en scheidden even later onze wegen. De fietsers reden wat verder een links gelegen grindpad op, wij sloegen even verder een rechts gelegen veldweg in. We zaten opnieuw op de GR-route en het ging steil de hoogte in. Het pad kronkelde zich tussen de ernaast gelegen weilanden. Wat verderop bereikten we de rand van een bosgebied, waar zich de routes van de 19 en de 26/30 km splitsten. Hier ging het voor ons linksaf. Het afgelopen uur, wandelden we min of meer alleen op deze afstand. Via een steil pad, deels dienstig als afwateringssloot, bereikten we opnieuw enkele huizen.

Het ging dwars over een pas geploegd veld, onmiddellijk gevolgd door een doortocht op een weide, tussen de grazende koeien. Blijkbaar waren deze dieren het gewoon van wandelaars te zien, aangezien ze ongestoord doorgingen met grazen. Nadien volgde een lange smalle asfaltweg. Ondertussen liet de zon zich reeds van haar beste kant zien en dat was duidelijk voelbaar aan de temperaturen. We verlieten het asfalt, ter hoogte van een boerderij en het ging scherp naar links, dwars door de velden. Rechts konden we diepe dalen zien en het uitzicht reikte oneindig ver. Hier en daar werd het monotone weiland onderbroken door een eenzame boom. We naderden een stukje bosgebied, waar we in eerste instantie langs liepen, om wat verderop, door het bos een steil dalend pad aan te treffen. Vanaf nu ging het dalwaarts, tot we het Paviljoen bereikten in Sint Martens Voeren. Tijd voor een tweede en laatste controle. Het laatste gedeelte van de tocht, verliep in het gezelschap van de wandelaars van de 12, 16, 26 en 30 km.

We verlieten opnieuw de dorpskom van de gemeente, om in de richting te gaan van het spoorwegviaduct dat de omgeving domineert. Dit viaduct ligt op de spoorlijn Luik - Aachen. We gingen onder dit imposante bouwwerk door, om aan de laatste klim van de dag te beginnen. Een lang breed grindpad, dat ons nog over één heuvel diende te loodsen, in de richting van s' Gravenvoeren. Ook nu een lange en vermoeiende klim, in volle zon. Af en toe was het noodzakelijk om even lucht te happen en op adem te komen. Eens we de top van de heuvel hadden bereikt, scheidden ons nog enkele kilometers afdaling van de eindstreep. Er volgde nu een opeenvolging van veldwegen, bospaden en asfaltwegen, steeds in hoofdzaak dalend en min of meer de vallei volgend. Het plaatsnaambord Warsage vonden we op onze weg en meteen een aanduiding voor de volgende wandeling in oktober. De mooie, van zonnecellen voorziene Steenboskapel, was voldoende reden om even halt te houden en dit kunstwerk van nabij te bekijken.

We verkregen in de kapel een antwoord op de vraag, hoeveel kruistekens we onderweg wel hadden bemerkt. Luidens een inscriptie in de kapel, bevinden  zich in de omgeving 7 kapelletjes en 57 veldkruisen. We hebben er inderdaad enkele kunnen bekijken. Uiteindelijk komt aan alles een einde, ook aan deze prachtige wandeling van vandaag. Eenmaal de dorpskom van 's Gravenvoeren bereikt, restten ons nog slechts tweehonderd meter, alvorens de eindmeet te bereiken. Enigszins moe, maar zeker tevreden over de voorbije wandeling, begonnen we aan de terugreis naar Vlaanderen. Voor de geïnteresseerden, toen we huiswaarts reden, zagen we dat omstreeks 14 uur, reeds 974 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht. Het exacte eindcijfer kunnen we hier niet vermelden, aangezien kon worden gestart tot 15 uur.”

Teneinde dit wandelverhaal af te ronden, herbekijken we nog even onze eerste indrukken, welke toen werden neergeschreven in de wandelboekjes. ‘K: ’s Gravenvoeren, St. Martens Voeren en Warsage. Veel glooiend landschap in een prachtige natuur ‘Altenbroek’. Vermoeiende wandeling vanwege het stijgen en dalen. 27°. J: Vierde dag van de Euregio Marching Trophy 2009. Wandeltocht vanuit het rustige ’s Gravenvoeren, doorheen een prachtig stuk natuurgebied naar Sint Martens Voeren. De hele dag letterlijk opzij gezet door honderden mountainbikes. Zonnig en warm wandelweer.’

106: Venwegen, Zondag 02 augustus 2009, 19,896 km. (2077,07 km.)

De derde tocht uit de reeks Euregio Marching Trophy 2009, een wandeling welke doorging in Duitsland, met name te Venwegen. Deze tocht werd niet aangekondigd in de wandelgids van dat jaar. Aangezien we na de wandeling niet dadelijk huiswaarts keerden, doch hadden gekozen om te overnachten nabij de grens, werd het verslag van deze tocht pas geschreven op maandag, 03 augustus 2009 omstreeks 14:18 uur.

“Gisteren werden we 's ochtends vroeg, reeds om vijf uur, gewekt door wat Radio 2 muziek. Er wachtte ons immers een verre en lange verplaatsing naar het Duitse Venwegen. Daar zouden we immers deelnemen aan de derde wandeling van de Euregio Marching Trophy 2009. Na twee vorige tochten, in Gulpen en Vijlen, trokken we dus dit keer naar de oosterburen. De wandeling ging door onder de naam ‘29. Int. Naturpark Nordeifel Wanderung’ en werd georganiseerd door Touristenverein 1910 Venwegen. Na meer dan 200 km te hebben gereden doorheen tal van stortbuien, bereikten we even voor negen uur, het Bürgerhaus, plaats van inschrijving en tevens startlocatie. Na de nodige formaliteiten en een hapje, trokken we alvast vol goede moed op pad. De regenpakken waren reeds aangetrokken, doch als bij wonder gingen we van start toen het plotseling stopte met regenen. Nog vlug de regenbroeken uit en we verlieten de startplaats.

Alvorens de binnenkoer te verlaten, kregen we een pakketje noodpleisters van de organisatie. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15 en 20 km. Wij kozen voor de laatste afstand, met een werkelijke lengte van 19,896 km. We gingen naar rechts de openbare weg op, om na honderd meter reeds, een rechts gelegen bos in te wandelen. Meteen ging het reeds stevig de hoogte in, niet verwonderlijk, gezien de ligging van dit dorp. Na enkele kronkelende paden, op en neer, verlieten we het bos en volgden we geruime tijd een breed grindpad, gelegen aan de rand ervan. Wat verderop, verlieten we terug het pad, om opnieuw het bos in te trekken. Dit keer zou het uren duren vooraleer we opnieuw de bewoonde wereld zouden zien. Via een smal bospad, bereikten we een eindeloos lang lijkende brede dreef. Aan weerzijden kon je eindeloos ver turen. Hier wandelden we naar links, het brede pad op, in de richting van Stolberg en de Breinigerberg, zoals de wegwijzers aangaven. Gelet op de weergegeven kilometers op deze borden, trok dit pad over een hele lengte door het woud.

Eenmaal op deze lange dreef goed op weg, troffen we informatie aan over een tweetal routes die dit pad volgden. Enerzijds het Stolberg Vital parcours en anderzijds de Kupfer Rute. Geruime tijd volgden we steeds maar rechtdoor deze brede dreef, tot we na 4,741 km aankwamen aan een eerste controle midden het bos, de Martinshutte te Sinziger Schneise. Hier konden we even genieten van de geur van een natgeregend woud en de inwendige mens wat bevoorraden. Op dit punt was een splitsing aangegeven, waar de 15 en 20 km voortaan een andere weg volgden. Na dit rustpunt, gingen we verder op weg via een andere smalle boswegel, die wat verder in het bos uitgaf op een andere brede weg. Dit pad ging voortdurend licht dalend verder het woud in, af en toe naar links en rechts draaiend. Na een tijdje raak je zo je totale oriëntatie kwijt. De opeenvolging van bochten en steeds stijgen en dalen, laat elke bocht een ander stukje natuur zien.

Even verder bemerkten we de typische aanduidingen voor de route naar Santiago de Compostela. Een klein geel schelpje, voorzien van de vermelding ‘Pilgerweg’, liet ons even vooruit dromen van tijden die ooit nog kunnen komen. De pelgrimsweg volgend, wandelden we langs het ‘Friedhof’ van Vicht, eigenaardig genoeg gesitueerd in het bos. Na geruime tijd tal van bospaden te hebben gevolgd, bereikten we een punt waar de hoogte werd aangegeven. We bevonden ons toen op 276 m in het Stolberger Wald. Vandaar af ging het opnieuw dalend, tot we de rand van het bos bereikten ter hoogte van de Parkplatz Breiniger Berg. Hier vonden we, na een stukje wandelen van 6,155 km, opnieuw een hut ter hoogte van een aldaar aangelegd speelterrein. Even verder was de openbare weg zichtbaar. We verwachtten ons na de pauze aan een stukje openbare weg, echter het tegendeel zou worden bewezen. Toen we op het punt stonden om de parkeerplaats te verlaten, begon het opnieuw te regenen. Tijd dus om de regenjassen opnieuw aan te trekken. Gelukkig gingen we, na het verlaten van de controleplaats, onmiddellijk opnieuw het bos in.

De bospaden, dreven en andere wegen, volgden elkaar op, tot we een punt bereikten waar grote infoborden ons nadere uitleg konden verschaffen. We stonden op het punt om het ‘Naturschutzgebiet Schlangenberg’ binnen te gaan. Dit maakte deel uit van het grotere ‘Naturpark Nordeifel’, waar we reeds de voorbije uren waren doorgetrokken. We vonden hier de reeds gekende Kupfer Rute terug en meteen veranderde het uitzicht van de omgeving. Het was duidelijk dat we ons nu bevonden in beschermd gebied, waar de flora weelderig aanwezig was. Ontelbare vogelkastjes vonden we op onze weg. Wat later wandelden we voorbij de Schlangenberg (248 m) en deden nog een stukje ‘Pilgerweg’, tot we uiteindelijk even verderop het bos uitwandelden. We volgden nu een breed grindpad, dat wat later overging in een asfaltweg. Na enkele uren te hebben doorgebracht in een prachtig stuk natuurgebied, voelde het een beetje onwennig om nu de openbare weg te hebben bereikt. Opnieuw konden we ons even verlossen van de regenpakken. In de verte zagen we op een heuvel een kleine kerk en blijkbaar ging het vervolg van de wandeling daarheen. We sloegen inderdaad even verder op een kruispunt rechtsaf en volgden een stijgende weg, rechts naar het dorp.

Even voor de bebouwde kom van dit dorpje, Breinig, hadden we nog een laatste controle op de binnenkoer van een heuse villa. We hadden ondertussen 5,005 km bij op de teller. Hier konden de deelnemers hun geluk inschatten, vermits de controlekaarten, eindigend op een bepaald cijfer, recht gaven op een gratis stappenteller. Helaas, waren wij niet bij diegenen die dat geluk aan hun kant hadden. Het laatste stukje van 3,998 km, bracht ons vooreerst door de dorpskern van Breinig, waar de we kerk konden voorbijgaan. Tussen enkele oude huizen, in typische stijl, verlieten we de woonzone, om heel even nog een stukje door het bos te wandelen. In de verte zagen we opnieuw de donkere wolken verschijnen en hadden nog net de tijd om nog maar eens de regenpakken aan te trekken. Even later begon het opnieuw te regenen.

Na dit laatste stukje bos, kwamen we terecht tussen de velden. Eerst dienden zich enkele verharde wegen aan en later asfaltbaantjes die ons stilaan terug in de richting van Venwegen brachten. Ondertussen begon het steeds maar harder te regenen, met als gevolg dat we er toch nog in slaagden om doornat de aankomst te bereiken. Een goed gevulde startzaal bevatte nog maar enkele vrije zitplaatsen. We namen de gelegenheid om nog iets te eten en te drinken, de controlestempels op te halen en dan terug richting auto. Nu gingen de hemelsluizen pas goed open en na amper te zijn vertrokken kregen we nog maar eens een stortbui over ons heen. Binnen de kortste tijd stond het water op de rijbaan. Gelukkig dienden we niet de hele weg naar huis af te leggen, vermits we hadden verkozen om in de buurt te overnachten. We kijken alvast uit naar de volgende wandeling in Voeren...”

We eindigen het verhaal van deze tocht bij de oosterburen met een blik in onze respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Mooie rustige wandeling in de bosrijke omgeving van Venwegen. Derde tocht van Euregio. Goed verzorgd. Hevige regenbuien. J: Derde wandeling van de Euregio Marching Trophy 2009 in Venwegen. Tocht door de uitgestrekte bossen van het Naturpark Nordeifel. Doorheen het dorpje Breinig. Uniek natuurgebied. Na de wandeling blijven slapen in het Belgische Kelmis. Tegenvallend hotel en slecht eten. Klacht bij Jetair ingediend!’

078: Vijlen, Zaterdag 02 mei 2009, 26,4 km. (1454,934 km.)

Een wandeling welke voorheen in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi, 02/05/2009 – 6294 Vijlen (Nederland), Jubileumtocht 25 jaar – Euregio Marching Trophy – Grote V.V.R.S. Toer, 4-8-12-18-25-42 km. Jo-Ne Vijlen. Start: Jeugdgebouw Jong Nederland. Jubileumwandeling i.v.m. 25-jarig bestaan. Heuvelachtig landschap met prachtige vergezichten. Bosrijke omgeving.’ Na afloop schreven we tijdens de daarop volgende dag, het volgende relaas van onze belevenissen onderweg, omstreeks 16:48 uur.

“Gisteren trokken we naar het verre Vijlen in Nederland. Daar vond immers een wandeltocht plaats in het kader van de Euregio Marching Trophy 2009 - 2010. Tevens betrof het hier een jubileumtocht. De plaats van inschrijving was gelegen in het Jeugdgebouw van Jong Nederland te Vijlen. Het betrof hier een houten gebouw, waar voor de gelegenheid tal van tenten waren omheen geplaatst. Ruim voldoende de gelegenheid om te zitten en een hapje of drankje te nuttigen. Aangezien we thuis vertrokken waren om even voor zes uur 's morgens, hadden we toch wel behoefte aan een broodje alvorens van start te gaan. Er kon worden gekozen uit de afstanden 4, 7, 12, 18, 25 en 42 km. Wij kozen voor de 25 km, de werkelijke afstand bedroeg echter volgens de inrichters 26,4 km. Voor diegenen die bekend zijn met het terrein van Zuid-Limburg, het is alvast een afstand die kan tellen. We verlieten even later het houten bouwwerk en toen we achterom keken zagen we het opschrift ‘Noeéts gedaat...’, wat de betekenis daarvan ook mocht zijn.

Na enkele honderden meter waren we reeds de dorpskom uit en ging het strak rechtsaf en steil naar beneden, richting dal. We bevonden ons op de Vijlenerbosroute en dat beloofde voor de rest van de wandeling. Al vlug lieten we de laatste gebouwen achter ons en verdwenen we in een onmetelijk groot bosgebied. Hier konden we de gesteldheid van het terrein aanvoelen, voortdurend naar omhoog en omlaag. We zouden de rest van de dag weinig vlakke wegen of paden bewandelen. Na een eerste stuk van 2,6 km, kwamen we aan bij het beheerscentrum ‘Vielenderboesch’ voor een eerste controle. Deze stopplaats kwam reeds vroeg op onze route, maar toch waren we door die eerste paar kilometer al goed op temperatuur. Tijd voor een eerste verfrissing. Na onze eerste rust, volgde een langer traject van 8,9 km. We vervolgden door het bos een kluwen van paden en bevonden ons af en toe opnieuw op de Vijlenerbosroute. Gestaag ging het omlaag, tot we de Geuldalroute bereikten. Deze waterloop zou voor de rest van de wandeling als een rode draad doorheen het parcours lopen.

Zoals de route reeds min of meer verklaarde, bereikten we uiteindelijk het Geuldal. Overal waar je ook keek, je zag niets anders dan heuvelruggen die elkaar opvolgden. We hadden vanaf de start reeds één heuvel overwonnen, de volgende zou er al vlug aankomen. Tussen de akkers door, waar de plaatselijke boeren volop in actie waren, ging het richting Epen, een klein dorpje enkele kilometers verder. Via af en toe brede grindpaden, trokken we over diverse heuvels en door enkele volgende dalen. Uiteindelijk kwamen we aan in Epen, alwaar in een voormalig restaurant, een tweede stopplaats was ingericht. Op het terras buiten zorgde een muzikant voor de nodige sfeer met zijn orgel. Na Epen te hebben verlaten, trokken we door een stukje van Eperheide (gem. Gulpen - Wittem), om algauw een volgend bos te bereiken. Hier zouden we geruime tijd vertoeven in het Onderste en Schweibergerbos. De kleine paadjes slingerden zich op- en neerwaarts door dit dichtbegroeid gebied. Soms diende je echt goed uit te kijken naar de aangebrachte pijlen en linten om je weg door het bos te vinden. Vaak unieke plekjes om foto's te nemen en opvallend de stilte daar aanwezig.

Na het verlaten van het bos, zagen we in de verte een kasteel opdoemen, waarachter opnieuw een nieuwe heuvel zich aankondigde. Alweer bosgebied, alwaar we ergens middenin het graf aantroffen van de bemanning van een neergestort vliegtuig tijdens WOII. We trokken vanaf nu in de richting van Mechelen, alwaar we na 5,9 km van een verdiende pauze konden genieten. Gezellig op een tuinzetel naast de woning en volop genietend van de aanwezige zon. Vervolgens verlieten we deze halte om door de dorpskom van Mechelen te wandelen, in de richting van het Geuldal. Het was duidelijk dat we nu op de terugweg waren naar Vijlen, gezien de richting waarnaar we draaiden. We trokken nu door diverse graslanden, telkens van elkaar gescheiden door kleine draaihekkens. Tientallen hebben we zien en horen draaien. Hier werd later opnieuw de Vijlenerbosroute bereikt, welke ons via af en toe steile bospaden, terug bracht tot op de plaats van onze eerste rustpost, het beheerscentrum Vielenderboesch. De voorbije 5,5 km waren echt wel de moeite geweest om aan te voelen.

Hier namen we een wat langere rustpauze, aangezien er nog slechts 3,5 bleef te gaan. De laatste rustpost zorgde er ook voor, dat we het bos verlieten en terug belandden tussen de open velden. De kerk van Vijlen was reeds in de verte zichtbaar, op een heuvel gelegen. Via vooreerst nog een klein dal, dienden we de laatste steile klim aan te vatten om terug de dorpskom van deze kleine gemeente te bereiken. Onderweg zagen we nog de restanten van de eerste cementfabriek in Nederland. Moe maar voldaan konden we na aankomst ons wandelboekje en onze Euregio kaart laten afstempelen. Een prachtige wandeldag was voorbij. We hadden een hele dag kunnen genieten van prachtige vergezichten, mooie en rustige bossen. Af en toe werden we voorbij gefietst door enkele stoere mountainbikes, die bezig waren aan een wedstrijd. Onze volgende afspraak met de Euregio Marching Trophy vindt plaats op 02 augustus in het Duitse Venwegen. Hoeft het nog gezegd dat we daar al naar uitkijken.”

Stilaan eindigen we dit verhaal, met een korte blik in onze wandelboekjes, teneinde te vernemen, welke eerste indrukken we daarin destijds noteerden: ‘K: Heuvelland Vijlen – Nl. Zware tocht in een schitterend decor. J: Tweede tocht Euregio Marching Trophy 2009. Zonnige wandeling door het Geuldal en door tal van prachtige bossen. Overnachting in Valkenburg, hotel Schaepken van St. Fyth.’

052: Gulpen, Zondag 01 februari 2009, 15,5 km. (935,53 km.)

Een wandeling, welke van start ging in het Nederlandse Gulpen, voorheen niet aangekondigd in de gekende wandelgids Marching. We vernamen de benodigde info via een flyer, welke kon worden bekomen tijdens de organisatie van een vorige tocht. Deze wandeling vormde de eerste van een reeks tochten, in het kader van de ‘Euregio Marching Trophy 2009’, waarbij enkele wandelingen werden georganiseerd in België, Nederland en Duitsland, gespreid over een geheel wandeljaar. Na afloop van deze winterse aangelegenheid, konden we daags nadien het volgende relaas schrijven op maandag 02 februari 2009 omstreeks 13:10 uur.

“Gisteren vertrokken we reeds vroeg in de morgen naar het Nederlandse Gulpen, volgens onze gps exact 196 km rijden. Daar zouden we deelnemen aan de 2^de Winterwandeling, georganiseerd door de plaatselijke wandelvereniging ‘De Veldlopers’. Deze tocht is de eerste in een reeks van zes wandelingen, gespreid over het jaar, welke samen gekend zijn onder de titel ‘Euregio Marching Trophy 2009’. Na deze eerste tocht volgen dus nog wandelingen in Genk, Vijlen, Venwegen, Voeren en Warsage. Op weg naar Gulpen kregen we het gezelschap van een opkomende zon, doch naarmate we de startplaats naderden, ruimde deze plaats voor de traditionele bewolking. Plaats van inschrijving was het Ontmoetingscentrum ‘De Timpaan’, gelegen naast de kerk van Gulpen. Dat zo een klein dorp niet echt is voorzien om talrijke wandelaars te verwelkomen, bleek al vlug bij het zoeken naar een parkeerplaats. Uiteindelijk was een lokale bewoner zo gastvrij, dat we ons voertuig mochten parkeren op zijn oprit.

Na de inschrijvingsformaliteiten, konden we op weg voor een tocht van 15,5 km, ergens in Nederlands Limburg. Vanaf het begin van de wandeling ging het steil bergop, waarbij de dorpskom werd verlaten en een breed veldpad werd bewandeld over de Scheulderhoogte. Deze opeenvolging van klimmen en dalen, ging verder in de richting van het dorp Scheulder (gemeente Margraten), waar een eerste controlepost werd bereikt. Daar hadden we recht op een gratis warme consumptie, geschonken door de organiserende club. Deze controlepost was gelegen in het plaatselijke gemeenschapshuis, dat reeds was versierd om de komende verkiezing van het karnaval-prinsenpaar te laten doorgaan. Tevens was deze post voorzien van een eenmansorkest dat via enkele smartlappen de sfeer er goed inhield. Ter plaatse was van alles te verkrijgen, broodje ham, broodje kaas, erwtensoep, warme chocolademelk, koffie, diverse soorten gebak, koffiekoeken en natuurlijk de traditionele 'Hollandse kroket en bitterbal’. Na dit oponthoud verlieten we het centrum van dit kleine plaatsje om de wandeling verder te zetten doorheen het Gerendal.

Een mooie beboste vallei, echt natuurgebied beheerd door ‘Staatsbosbeheer’. Tijdens deze korte lus van 4 km, begon het lichtjes te sneeuwen en dat maakte het er niet echt warmer door. Bij momenten was de ijskoude wind onaangenaam. Later kwamen we terug op de controlepost in Scheulder om nog even de inwendige mens te versterken. Toen we ons opnieuw opmaakten om de laatste zes kilometer af te wandelen, zagen we dat de weg ondertussen was ondergesneeuwd. Opnieuw volgden de hellingen elkaar op en kregen we een totaal ander beeld van dit ondertussen besneeuwd landschap. Via het plaatsje Stokhem, ging het vervolgens terug in de richting van Gulpen, waar we enkele uren voordien waren vertrokken. Bij aankomst in de warme vertrekplaats, zagen we op de computer dat ongeveer 1450 wandelaars min of meer hetzelfde traject hadden bewandeld.

Restte ons nog enkel om ons wandelboekje en Euregio 2009 startkaart te laten afstempelen. Een prachtige wandeling was een feit. Toeval of niet, tijdens deze wandeling volgden we een hele tijd de Pelgrimsroute naar Santiago, welke wij uiteraard ooit hopen te volgen tot op de bestemming. Volgens leden van de plaatselijke wandelvereniging, vertrekt deze route noordelijker in Nederland, om verder naar het zuiden aan te sluiten op een andere route richting Santiago de Compostela. We kunnen tevreden terugkijken op een geslaagd wandelweekend en kijken alvast uit naar de volgende wandeling in deze serie te Vijlen op twee mei aanstaande.”

Natuurlijk besteden we ook nog even in het kort aandacht aan wat destijds werd genoteerd in de wandelboekjes. Hierna alvast een eerste persoonlijke indruk aangaande deze tocht in Gulpen. ‘K: Zonnig, koud, sneeuw, heuvelland, prachtige panorama’s; J: Eerste tocht Euregio Marching Trophy 2009. Nadien overnachting in Kerkrade – Hotel Rolduc. Sneeuw!!’