De tweede wandeldag tijdens de
Mesa 2009. Eerder hadden we het over Neufchâteau, vandaag komt Houffalize aan
de beurt. Ook deze aflevering uit de bekende vierdaagse, werd niet aangekondigd
in de wandelgids Marching van dat jaar. Aangezien we ter gelegenheid van dit
wandelgebeuren enkele dagen het huis uit waren, werd pas op maandag, 29 juni
2009, omstreeks 09:44 uur, het hierna weergegeven relaas geschreven.
“Deze ochtend omstreeks 05:30 uur
gewekt en de bus genomen omstreeks 06:50 uur, richting Houffalize. Daar namen
we vandaag deel aan de tweede etappe van de mini Mesa 2009. Een tocht van 12,5
km met een hoogteverschil van 290 m. We vertrokken dan ook, vergezeld van een
stralende zon op de Place Janvier 45, de plaats waar de toeristische dienst is
gevestigd. Hier beginnen ook tal van wandelingen voor de bezoekers aan
Houffalize. We verlieten het plein en draaiden linksaf om de Ourthe over te
steken. Hier volgden we het traject van de GR57. De weg ging, net als gisteren,
meteen steil de hoogte in. Niet verwonderlijk, vermits het dorp in een dal is
gelegen. De top bereikt, sloegen we linksaf in de richting van de plek genaamd
Fin de Ville. De weg veranderde in een grindpad en we vervolgden onze weg
tussen de weilanden. Wat later verlieten we het traject van de GR57 en sloegen
rechts een veldweg in, vooreerst dalend, nadien terug in stijgende lijn.
Tussen wat opgeschoten struiken
door bereikten we een kleine asfaltweg. We volgden die naar links en gingen
onder de autosnelweg A26 door. We volgden terug het traject van de GR57. Het
parcours verliep vanaf nu in de richting van de plek genaamd La Longue Virée. In
het begin wandelden we langs de rand van een bosgebied. Wat later trokken we
een klein stukje door het bos zelf, afwisselend dalend en stijgend. Bij het
verlaten van het bos kwamen we opnieuw terecht op een asfaltweg, die eerst
sterk stijgend en nadien dalend verliep. Wat hogerop zagen we reeds veel
wandelaars stappen in de richting van een verder gelegen bos, doch juist ervoor
splitsten zich de grote en kleine afstand. Hier verlieten we de asfaltweg en
sloegen een links gelegen pad in dat sterk begon te dalen. De GR57 vervolgde
zijn weg naar het hoger gelegen bos. Wij bevonden ons op een holle weg, die
enorm sterk begon te dalen.
Het pad bestond deels uit keien
en deels uit rotsen. Een beetje voorzichtigheid was hier wel op zijn plaats.
Uiteindelijk arriveerden we beneden op een asfaltweg, waarnaast de Ourthe
verder kabbelde. Hier bemerkten we dat we een deel hadden gevolgd van de
Promenade du Pont du Suhet. We namen even de tijd om een broodje te eten in het
gezelschap van een Nederlandse wandelaarster. Later zouden we haar beter leren
kennen als Leni. Na deze korte pauze, vervolgden we naar rechts de weg welke
naast de Ourthe was gelegen. Even later sloegen we een links gelegen pad in,
waar we via een brugje de Ourthe opnieuw overstaken. We trokken het bos in via
een steil pad. Nadien was het pad te steil om te bewandelen en waren touwen
aangebracht om zichzelf naar boven te trekken. Hier ontstond een kleine file en
was het even aanschuiven.
De rotsen waren erg glibberig en
nat en daardoor werd het tempo even gebroken. Na deze klimpartij volgde nog een
tweede steil bospad, dat diende te worden beklommen zonder hulpmiddelen.
Uiteindelijk bereikten we een open plek in het bos, waar we werden voorzien van
gesneden sinaasappelen. Ook namen we de tijd voor een drankje en werden de
waterflessen aangevuld. Na de bevoorrading, sloegen we linksaf, terug het bos
in. Hier verliep het parcours terug samen met de GR57. Na de voorbije
beklimmingen volgde nu een lange afdaling door het bos. We bemerkten het punt
Pont du Suhet (320 m). Het voorbije deel van de wandeling had deel uitgemaakt
van de Promenade de Nabiselle. We volgden de Promenade de Suhet, alweer de
hoogte in. Via het traject van de GR57, gingen we onder de autosnelweg A26 door
en volgden een breed wandelpad tot aan het punt A Suhet (335 m). Wat verder
volgden we een tijdje een kleine betonweg, om nadien terug naar rechts af te
slaan en een stijgend pad te volgen, doorheen het bos.
Het bos gaf uit op de grote weg,
welke we een klein stukje volgden, om enkele honderden meters verder, rechts
het bos opnieuw in te gaan. We bemerkten de rand van het bos en zagen de eerste
huizen van Houffalize. Hier kregen de wandelaars een Arctic waterijs, die met
veel zin werd gesmaakt. De weg ging nu steil naar beneden, we bevonden ons
immers op de gekende Rue St Roch. We volgden dit smalle baantje naar beneden,
tot aan de Place waar zich de Duitse Panther tank bevindt. Deze tank maakte
destijds deel uit van de 116de Duitse Panzerdivision, gekend uit de
slag om de Ardennen. Aan het tankmonument sloegen we linksaf, om het traject
van de GR15 te volgen tot aan de Place Janvier 45. Hier konden we terecht voor
de eindcontrole en na een verfrissend drankje, op zoek naar de bus en terug
naar het kamp van Bastogne. De Mesa 2009 was reeds halfweg en nog steeds de zon
van de partij.”
Tot slot laten we even meekijken
in onze wandelboekjes, teneinde te vernemen wat we destijds na de tocht daarin
noteerden. ‘K: Zon! Mooie lus in en rond Houffalize. Heel mooi van natuur met
de bebloemde bermen en bossen. Ferme klim met touwleuning. Good shape! J:
Tweede dag van de mini mesa 2009. Wandeling met vertrek in Houffalize. Tocht
doorheen de uitgestrekte bossen, af en toe sterk stijgend en dalend. Het
gekabbel van de Ourthe, de rust en de uitdrukkelijke aanwezigheid van de zon.
De tekenen van besparing zijn duidelijk: geen routeplannen in kleur, geen
stickers van de vierdaagse, pendelbussen van mindere kwaliteit. Maar ach, we
genieten er toch van.’