575: Schoten, Zaterdag 27 januari 2024, 12,4 km. (11.201,234 km.)

“Wandeling N° 22 uit het ‘Groot Wandelboek Vlaanderen’, met start en aankomst te Schoten. Een tocht van 12,4 km, omschreven als volgt: ‘De kasteelparken en de sprookjesbossen van de Antwerpse Voorkempen’. Vooraf maakten we via Cambio de verplaatsing naar de startplaats, zijnde de parking van het Provinciaal Domein Vordenstein, gelegen in de Kopstraat te Schoten. Bij een buitentemperatuur van amper 2°C konden we omstreeks 10:05 uur de geplande wandeling aanvatten. Op de parking verkregen we vooreerst zich op een groot infobord betreffende het domein Vordenstein. We verlieten dan ook de parking naar links, teneinde op een smalle grindweg te stappen naar de toegangspoort en er via een brug de slotgracht over te gaan. We troffen en blauwe pijlen aan, welke de juiste richting aangaven. Een pril zonnetje liet ons genieten van het wit bevroren gras. Eenmaal de poort voorbij stapten we nagenoeg rechtdoor op een brede grindweg, richting wandelknooppunt 2. Op een kruispunt van paden hielden we verder dezelfde richting aan, ditmaal naar het wandelknooppunt 83. Links kregen we zicht op de kapel van de Horst. Via een wandelpoort verlieten we aan dit knooppunt het domein en kwamen terecht op de oprijlaan naar het kasteel. Over korte afstand wandelden we naar links tot op de Peerdsbosbaan. Via deze weinig bereden weg, gingen we naar rechts via de brug over E19, het eigelijke Peerdsbos in.

Het bos betreden, ging het asfalt over in een onverharde grindweg. We begaven ons verder via de hoofddreef, om er even voorbij ’t Boschhuis de Laarse Beek over te gaan. Nog steeds deze Bremdonckdreef bewandelend, eindigde tot slot de dreef op de dwars gelegen asfaltweg, de Plataandreef, ter hoogte van het knooppunt 65. We begaven ons even naar links richting brasserie De Melkerij, teneinde er even te verpozen bij een kopje koffie omstreeks 11:00 uur, weliswaar met een norse bediening, vermits we niets anders bestelden, maar toch voor de prijs van 7 €. In de omgeving konden we enkele rustieke gebouwen bekijken alsook een kunstwerk van de hand van Arne Quinze, ‘Metal black Stilthouse’. Na de koffie draaiden we rechts de Plataandreef op en stapten voorbij de ‘Kijkgleuf’, een werk van de hand van Koen Theys. Een sculptuur die een blik biedt op het achterliggende landschap. We volgden nu de richting naar het fietsknooppunt 33, om net daar voorbij een slagboom, de richting te kiezen van het fietsknooppunt 32. Hier verlieten we het asfalt en ruilden dit voor een aardeweg. Tevens ging de Plataandreef over in de Beukendreef. De dreef mondde vervolgens uit ter hoogte van ingang van het park van Brasschaat. We passeerden het toegangshek en stapten verder rechtdoor via de zogeheten Koestraat, hierbij alle zijdreven en paden negerend.

Op het einde van de Koestraat, kwamen we uit op een kruispunt van zes boswegen, in het midden getooid door een enorme obelisk, de zuil Georgius Reusens (1884). Na het nemen van een foto, keerden we zowat 100 m op onze stappen terug, om er dan links een smal bospaadje te kiezen, De Route, dat ons liet gaan naar een brugje over de Laarse Beek. Net over de beek, ging de wandeling linksaf langs het verloop van de beek, hierbij aangegeven door wit-rode tekens van een GR-pad. We stapten verder via dit Beekpad, tot wanneer de Laarse Beek enkele meanders vormde. Daar ging het smalle pad over in een vlonderpad, dat leidde naar de ingang van het ‘Boothuisje Brasschaat’. Voorbij de toegang volgden we nog wat verder het Beekpad, tot aan een Y-splitsing ter hoogte van enkele berken. We verlieten er het GR-traject en lieten de Laarse Beek links liggen. We kruisten er het Beekpad en kozen even later links de Peperbusdreef, een vrij breed ruiterpad. We stapten verder voorbij de ondergrondse aardgasleiding, aangegeven door het nr. 642 en hielden nog steeds dezelfde richting aan tot aan het volgende kruispunt van bosdreven. Daar sloegen we haaks links de Ijsvogeldreef in, welke uiteindelijk verder verliep langs de bosrand en uitmondde op de openbare weg, de N121 ofwel de Elshoutbaan. We volgden de weg rechts, op het brede gekleurde fietspad, opnieuw via een brug over de E19.

Eenmaal de brug over, ging het beneden de eerste straat rechts in, de Varenweg, om aan het volgende kruispunt links de Molenbaan te kiezen. Na de mooie natuur, volgde nu een stukje huisjes kijken. Over korte afstand ging het via deze weg naar het kruispunt met de Gagelbaan, zowat terug rechtsaf het bos in. We negeerden andermaal alle zijwegen en stapten voorbij kasten van villa’s, voorzien van de nodige afsluitingen en alarminstallaties. Min of meer voorbij de laatste woongelegenheid, ging de asfaltweg over in een aardeweg. Bij gebrek aan zitbanken onderweg, hielden we er omstreeks 13:00 uur even halt, om er rechtop staand even te denken aan de inwendige mens. Na deze maaltijd ging het nog wat verder over aarde tot we terecht kwamen op de verharde dwars gelegen Zeurtebaan. Dit smalle doch druk bereden asfaltwegje volgend, konden we op het einde de Eksterdreef kruisen, om aan de overzijde de Parklaan in te gaan, het is te zeggen een brede grasweg, langs de rand van het links gelegen domein Vordenstein. We gingen via deze soms modderige weg in de richting van de brug over de E19. Echter net vóór de verhoogde berm, draaiden we haaks links een smal paadje op dat verliep naast de slotgracht van het domein links. Dit smalle wegeltje leidde tenslotte terug naar de Peerdsbosbaan, alwaar we vroeger op de dag waren langs gekomen. Over korte afstand gingen we links tot we terug de oprijlaan naar het kasteel indraaiden. Aan het reeds eerder gemelde knooppunt 83, kozen we ditmaal links de wandelpoort naar het domein Vordenstein.

Even voorbij het toegangshek vonden we eindelijk nog eens een zitbank, alwaar we omstreeks 13:55 uur even konden verpozen, genieten van de stilte van het park en natuurlijk even denken aan een smakelijke croissant. Na deze aangename wandel- en eetpauze stapten we via een breed pad verder in de richting van het wandelknooppunt 70, in tegenstelling tot het foutief vermelde knooppunt 2 in het wandelboek. Aan het knooppunt zelf bereikten we een ster van niet minder dan acht boswegen, in het midden voorzien van een grote rotonde. We begaven ons in de tweede dreef rechts. Wanneer de verharding ophield te bestaan, kozen we rechts een smaller donker bospad, dat hier en daar overgroeid was en het idee gaf door een tunnel te wandelen. Aan het andere einde van het pad bereikten we een open stuk weiland en een grindpad draaide naar links in de richting van de Orangerie van het domein Vordenstein. Op weg daarheen konden we nog even kijken naar een enorme trompetboom. Eenmaal de Orangerie bereikt besloten we er nog even te verpozen op het zonnige buitenterras voor een kopje koffie en een warme chocomelk. Na lang aanschuiven konden we toch genieten van een afsluitend drankje aan de democratische prijs van 7,40 €. Niet meteen aanvaardbaar voor drankjes die niet echt heet aanvoelden. Na deze laatste wandelpauze, stapten we verder naar de uitgang van het domein, richting parking, om de terugreis aan te vatten.”

574: Lille, Zaterdag 20 januari 2024, 12 km. (11.188,834 km.)

“Een wandeling via knooppunten, met start en aankomst ter hoogte van het recreatiecentrum ‘De Lilse Bergen’. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via Cambio, konden we terecht op de parking P4, gelegen aan de Strandweg te Lille. Bij een buitentemperatuur van zowat -2°C en nog tamelijk wat sneeuw op de grond, konden we omstreeks 10:15 de geplande wandeling aanvangen. We gingen dan ook op weg ter hoogte van het knooppunt 93, links van de parking en op het kruispunt van de Strandweg met Hemeldonk. Amper 100 m verder, aan het knooppunt 96, bleven we de Strandweg volgen, langs het rechts gelegen touwenparcours van ‘De Lilse Bergen’. Waar de weg een bocht maakte naar rechts, richting parking P6, kozen we linksaf een bospad dat leidde naar de Haarlebeek. Over een besneeuwde ondergrond en krakend ijs, bogen we ter hoogte van de beek rechtsaf een volgden het verloop daarvan, tot op de openbare weg, eveneens Strandweg, om er het knooppunt 95 aan te treffen. Ter hoogte van de brug over de Haarlebeek, draaiden we rechts de Strandweg op doorheen het bosgebied. Af en toe wat ijsplekken op de weg, noodzaakten enige voorzichtigheid. Gekomen in een bocht van de Strandweg, stapten we rechtdoor een brede grindweg op, de Beerseheide, nog gedeeltelijk bedekt met sneeuw. Op een verder gelegen kruispunt van boswegen, net aan het knooppunt 1, hielden we de richting rechtdoor aan.

We stapten voorbij een slagboom en volgden verder een smal wandelpad door het bos, om uiteindelijk later via een wandelpoort het dwars gelegen Bosmierenpad te betreden. We draaiden er linksaf en bewandelden het smalle besneeuwde paadje, tot we opnieuw de eerder gevolgde Beerseheide betraden. Andermaal volgden we naar rechts deze bredere weg, waar de ondertussen aangevroren sneeuw het wegdek bijzonder glad maakte. Stilaan op het einde van de grindweg, passeerden we de eerste woningen om nadien het bos te verlaten aan een kruispunt van meerdere openbare wegen. Daar, aan het knooppunt 5, begaven we ons rechtdoor op de geasfalteerde Lilse Dijk, langs een boomkwekerij. Aan de iets verder gelegen winkel van de kwekerij, Herplant, verlieten we haaks linksaf de weg en kozen een bosdreef, die wat verder schuin rechts bochtte naar de parking van het Domein Epelaar, zowat tegenover de industriezone van Beerse. Net vóór de parking volgden we naar links een brede besneeuwde aardeweg die leidde naar een zitbank aan het speelbos De Epelaar. We troffen en twee grote infoborden aan betreffende ‘De Epelaar’ en ‘De Schrieken’. We hielden er dan ook omstreeks 11:45 uur een korte wandel- en eetpauze. Het geheel maakte deel uit van de Visbeekvallei.

Na een eerder kort oponthoud, omwille van de temperatuur, begaven we ons opnieuw op weg. ondertussen was de hardnekkige bewolking verdwenen en kwam zowaar de zon te voorschijn. Vrijwel dadelijk een andere kijk op de natuur, een pril winters zonnetje op besneeuwde paden. Aan De Epelaar stapten we een slagboom voorbij een stapten over een iets breder pad, met links het verloop van de Laarbeek. Een min of meer kronkelend pad mondde uit ter hoogte van een kleiner perceel bomen in aangroei, alwaar we haaks rechtsaf draaiden, gevolgd door een tweede bocht haaks rechtsaf. We gingen nu in omgekeerde richting door het bos tot het pad eindigde op de dwars gelegen grindweg, Schrieken, tevens knooppunt 8. We volgden over korte afstand het pad naar links. Rechts bevond zich een stuk heide, terwijl we stapten langs de rand van het bos links. Amper 300 m verder vonden we reeds het knooppunt 9, om er ditmaal links te kiezen via Haarlebeek. Voorbij enkele woningen eindigde de weg en ging over in een veldweg, rechts naar een perceel bos. Eenmaal in het bos aangekomen volgde een haakse bocht naar links, gevolgd wat verder door een haakse bocht naar rechts. Daar hielden we even halt, vermits een groepje vrijwilligers van Natuurpunt even pauze hield bij snoeiwerken in het bos. We konden er ons even warmen aan een houtvuur en werden voorzien van een grote beker kreeftensoep, welke we ons uiteraard lieten smaken.

Vermits we op weg waren naar het volgende knooppunt, met name 10, kregen we de raad even van de te volgen route af te wijken, vermits de geplande weg volledig onder water was komen te staan. Op hun advies dienden we aan de volgende T-splitsing niet rechts te kiezen, doch 50 m naar links te wandelen, gevolgd door een smal boswegje naar rechts langs de rand van een weide. Zo gezegd zo gedaan, kwamen we tenslotte terug op het juiste pad en hadden we de schoenen droog kunnen houden. Het smalle bospad bracht ons tot op de dwars gelegen grindweg Haarlebeek, om er ditmaal rechts te kiezen. We stapten op die manier voorbij het knooppunt 10 en hielden rechtdoor aan, waarbij de weg overging in Wetschot. Een 300 tal meter verder, reeds aan het knooppunt 11, draaiden we haaks links een volgende bosweg in. Ook nu stapten we geruime tijd doorheen de Visbeekvallei, met hier en daar bevroren waterpartijen, bedekt door een laag sneeuw, wat af en toe verblindend was omwille van het zonlicht. We gingen voorbij het knooppunt 91, om even verder haaks rechts te kiezen, teneinde er het knooppunt 90 aan te treffen. Dezelfde richting verder aanhoudend volgde het pad zowat het verloop van de Bosbeek rechts. Tenslotte mondde de bosweg uit op een kruispunt van meerdere wegen, aan de Visbeekbaan, alwaar we het knooppunt 88 vonden. Bezijden het kruispunt bemerkten we een grote schuilhut, ideaal om er omstreeks 13:55 uur nog even halt te houden en de laatste boterhammen te verwerken.

Na deze pauze wandelden we even verder via de Visbeekdries, op weg naar het knooppunt 1, zowat 200 m verder gelegen. Na nogmaals doorheen een gedeelte van de Visbeekvallei te zijn getrokken, passeerden we het knooppunt 89, om er verder rechtdoor aan te houden. We wandelden nu over vrij brede besneeuwde zandwegen, om er af en toe het ijs te horen kraken. We volgden dan zowat het spoor van andere wandelaars, om zoveel mogelijk de zijkant van het pad te gebruiken. Alhoewel het ijs er vrij dik was, hoorden we vaak gekraak naarmate we het midden van het pad kozen. Op die manier naderden we het knooppunt 92 in de nabijheid van de zogeheten Achtzalighedenboom. Aan het vermelde knooppunt draaiden we haaks linksaf en wandelden in de richting van de Lilse Golfclub. De ondertussen bekende Zandweg bewandelend kwamen we terecht op de dwars gelegen Haarlebeek die we links opgingen. Zo bereikten we de ingang van de golfclub en vermits stond aangekondigd op een groot bord ‘Fietsers en Wandelaars welkom’, hielden we er even halt omstreeks de klok van 15:00 uur voor een kopje koffie in de heerlijk warme cafetaria. Na het zwarte goud te hebben gedronken volgden we even later verder de weg tot op het kruispunt met de Strandweg. We vonden er opnieuw het knooppunt 95 aan het brugje over de Haarlebeek. Vanaf daar volgden we in omgekeerde richting de weg als vroeger op de dag, met name via de knooppunten 96 en 93, tot we eindigden op de parking P4. Meteen het einde van een echt winterse tocht.”

573: Bouwel, Zaterdag 13 januari 2024, 8,775 km. (11.176,834 km.)

“Online vonden we recent info betreffende een wandeling, welke van start gaat te Bouwel, ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk. Dit zogeheten Blarendabberspad, bestaat uit een tweetal lussen, een omloop van 8,1 km, de oranje route en een omloop van 13,5 km, de groene route. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via Cambio, vonden we voldoende parkeerplaats aan de kerk, ter hoogte van Dorp 55B. Bij het wisselen van schoenen, konden we dadelijk aanvoelen hoe koud het was, ongeveer 3° en daarbij een wind die het koudegevoel nog verhoogde. Na een blik op het infobord aan de kerk, besloten we van start te gaan voor de wandeling van 13,5 km. Omstreeks 10:40 uur begaven we ons in Dorp naar links, om net voorbij de kerk, rechtsaf te wandelen via de doodlopende Berdenweg, zowat evenwijdig aan de begraafplaats en een kerk, deels voorzien van stellingen. Op het einde ging het haaks rechtsaf langs de omheining van de Gemeentelijke Basisschool Klim-op, om vrijwel dadelijk links een tegelpad te kiezen, de Rode Haagjes. Op die manier bereikten we de erachter gelegen Stationlei. We begaven ons rechtsaf op deze brede weg, om er te worden geconfronteerd met wegenwerken. De weg was afgesloten voor alle verkeer, doch als voetganger kon men alsnog doorheen de opgebroken weg over een laag kiezels.

Eenmaal voorbij de werken wandelden we voorbij de rechts gelegen Bouwelhoeve en hielden dezelfde richting aan. We kruisten de Kasteeldreef en verkregen links zicht op het in de verte gelegen kasteel Bouwelhof. We wandelden verder via de druk bereden Stationlei tot net voorbij de spoorweg en het station van Bouwel. Ter hoogte van het perron kozen we rechts een smal asfaltwegje, het Stationsplein, dat ons liet stappen evenwijdig aan de rechts gelegen spoorlijn en weiland links. Enkele moedige joggers konden we van tijd tot tijd bekijken. Hier in deze vrijwel open vlakte voelde de wind reeds vrij onaangenaam. Wat verder boog het pad af naar links en ging het asfalt over in een smal grindpad. We verlieten bijgevolg het treinverkeer. Links en rechts konden we zien hoe tal van stukken weide volledig onder water stonden en nog deels grote ijsplekken vertoonden. Net voorbij een zitbank, bochtte het pad naar rechts en ging over in een vrij smal wegeltje. Ook hier vonden we nadien een ruime bocht naar links, zodat het pad, wat verder een bredere grasweg, tenslotte uitmondde op de openbare weg, Echelpoel. We kozen ditmaal rechtsaf en bemerkten dat we steeds de aanduidingen van de te volgen route in omgekeerde richting aantroffen.

We stapten Echelpoel op en vertoefden over geruime afstand tussen tal van villa’s. We passeerden de rechts gelegen weg Berg en Dal en hielden vooralsnog dezelfde richting aan. We weg leidde stilaan opnieuw in de richting van de spoorweg, om zowat voorbij de laatste woningen, via een linkse bocht verder evenwijding aan de sporen te verlopen. Na een tijdje te hebben genoten van af en toe een voorbij rijdende trein, bereikten we rechts van ons een overweg aan de links gelegen Binnenheide. We verlieten er Echelpoel en draaiden haaks linksaf Binnenheide in. Een rustig en landelijk asfaltwegje voorbij enkele boerderijen, met links een klein bosgebied en rechts uiteraard weideland. Aan een Y-splitsing met eveneens Binnenheide, hielden we rechtdoor en ging het asfalt over in een brede grindweg. We bevonden ons nu in een wat grotere boszone en voelden dadelijk het verschil in temperatuur. De wind ontbrak en dat voelde dadelijk wat aangenamer om te wandelen en vooral te genieten van een bos in winterse omstandigheden. Gekomen aan de rand van het bos, eindigde Binnenheide op de dwars gelegen grindweg Middeldonk. We draaien er haaks links deze weg op en stapten zowat langs de rand van het zonet verlaten bos.

Zowat halverwege het pad vonden we omstreeks 12:00 uur een zitbank, alwaar we even de tijd namen voor een korte wandel- en eetpauze. Vermits ook ditmaal de wind vrij onaangenaam voelde, hielden we de rustpauze eerder beperkt in tijd. We stapten nog wat verder via Middeldonk, waarna we opnieuw asfalt verkregen net voorbij een rechts gelegen boerderij. Uiteindelijk eindigde de weg op een T-kruispunt met eveneens Middeldonk. Hier ontbrak echter elke aanduiding betreffende de te volgen weg. Via Google-maps konden we even later beslissen om haaks links te kiezen, wat achteraf de juiste keuze bleek te zijn, vermits we een kruispunt verder opnieuw de groene aanwijzing troffen. Daar draaiden we rechts de betonnen Molenstraat in en die leidde even verder naar de plaatselijke Molen van Bouwel. Voorbij deze molen volgden we verder de Molenstraat tot aan het bord van de bebouwde kom van Grobbendonk. Daar gingen we links de Molendreef in om er een Mariagrot voorbij te gaan. De Molendreef, een smal geasfalteerd wandelpad bracht ons wat verder tot aan het links gelegen Molenpad. Dit bewandelend mondde het pad opnieuw uit ter hoogte van de spoorweg, met name op het Sationsplein, waar we vroeger op de dag reeds waren voorbij gekomen.

Vermits maatje het wat moeilijk had tijdens het wandelen, vooral omwille van het koudegevoel, besloten we de wandeling af te sluiten en via de voorheen gegane heenweg, terug te keren naar de kerk van Bouwel. Bijgevolg gingen we rechts het Stationsplein op tot aan het station van Bouwel, om daar links de Stationlei te kiezen, met andere woorden in omgekeerde richting als tijdens de ochtend. Zodoende vatten we even later de terugreis aan omstreeks 13:20 uur. Vroeger dan gepland, doch gelet op de winterse omstandigheden, vonden we een negental kilometer voldoende. Een volgende gelegenheid hopelijk aangenamer temperatuur om te genieten van de natuur.”

572: Lummen, Zaterdag 06 januari 2024, 13,5 km. (11.168,059 km.)

“Een wandeling met als titel ‘Site van de duizendjarige eik en Willekesberg’, gevonden online via ‘Natuurpunt’. Deze tocht gaat van start op het Gemeenteplein en bedraagt volgens de website 10 km, ter plaatse echter aangeduid als 11,5 km en weergegeven door middel van rode driehoekjes. Vooraf maakten we de verplaatsing via Cambio en konden ter plaatse het voertuig kwijt in de Pastoor Frederickxstraat, in de nabijheid van het Gemeenteplein, omwille van de wekelijkse markt niet toegankelijk voor auto’s. Na het gepast schoeisel, gingen we omstreeks 11:30 uur op zoek naar de startplaats van de wandeling, tussen de marktkramers. We vonden er een groot infobord naast de muziekkiosk, doch verder geen enkele aanwijzing inzake richting. Na wat zoeken en enkele malen omheen het Gemeenteplein te zijn gewandeld, vonden we tenslotte een eerste aanduiding naast het Gemeentehuis, echter verborgen achter een afsluiting wegens nieuwbouw. We verlieten bijgevolg het Gemeenteplein rechts van het Gemeentehuis en stapten een wandelpad op naar een verder gelegen pleintje. Daar vonden we een beeldje van de ‘Vredessoldaat’, ingehuldigd in 2005 en van de hand van Julia Berger. Jaarlijks op 7 april worden de Belgische militairen herdacht die sneuvelden tijdens een buitenlandse missie. Net voorbij het beeldje gingen we links enkele trappen af en bereikten de Vandermarckestraat. Omwille van het plaatsen van een nieuwe betonafsluiting ontbrak hier een aanwijzing. We gokten op rechtsaf en dat bleek nadien de juiste keuze te zijn geweest.

Bij een ochtendtemperatuur van amper 4° voelde het fris aan in open lucht. We volgden de smalle betonweg, welke ons stilaan aan hoogte liet winnen. Zowat het hoogste punt bereikt, draaien we links de Windmolenstraat in, die ons leidde naar een eerste bosgebied op het einde van de weg. Daar ruilden we het asfalt vrijwel dadelijk voor de eerste modderige stroken op de bospaden. Hier en daar vonden we een volledig ondergelopen pad, zodat we vaak tussen het kreupelhout een begaanbare weg dienden te zoeken, hierbij soms over prikkeldraad heen. Gelukkig konden we de voeten droog houden, al was dit niet altijd even simpel. Na heel wat modderstroken achter ons te hebben gelaten, mondde één van de paden uit op de openbare weg, de N725, de Beukeboomstraat. We stapen de weg even over korte afstand op naar links, teneinde er de plaatselijke Kapel van de Beukenboom te bekijken. Jammer genoeg was een gedeelte van de kapel afgesloten en konden we enkel terecht in het voorportaal. Na het nemen van enkele foto’s keerden we op onze stappen terug en kruisten de weg, om aan de overzijde opnieuw het bos in te wandelen, vooreerst via een grindwegje. Wat verder verkregen we andermaal ondergelopen paden en heel wat modder voor de schoenen. Nog steeds de rode driehoekjes volgend, kwamen we wat later uit op een splitsing van paden, waar groen en blauw de linkertak volgde. Wegens het ontbreken van een rood driehoekje, volgden we de rechtertak. Met als gevolg dat we uiteindelijk via een lange boog terug op hetzelfde punt uitkwamen waar we voorheen reeds waren voorbij gewandeld.

Dus nogmaals dezelfde weg gevolgd en later inderdaad links gekozen, om op die manier terug de juiste weg te volgen. Ditmaal leidde een bredere aardeweg ons terug naar de openbare weg, de N725, nu genaamd Dikke Eikstraat. We betraden de weg net ter hoogte van de brug over de autosnelweg E314 en staken bijgevolg de autosnelweg over. Even voorbij de E314, verlieten we de Dikke Eikstraat naar rechts en begaven ons op een smal betonwegje, de Kwezelstraat. Het kronkelend wegje leidde langs een rechts gelegen perceel bos, tot we het punt naderden waar de weg het eigenlijke bos inliep. Hier draaiden we haaks linksaf vóór de bosrand, om vrijwel dadelijk opnieuw haaks links te kiezen op een smalle aardeweg tussen de braak liggend akkers. Nogmaals een vrij modderig paadje leidde naar een open grasland, dat nagenoeg onder water stond. We troffen er vooreerst een uitkijktoren aan, met in de nabijheid een zitbank. Hier konden we omstreeks 13:30 uur even genieten van een sandwich en een slok chocomelk. Echter lang duurde de eet- en wandelpauze niet, omwille van het koudegevoel tijdens het stil zitten. Na even de uitkijktoren te hebben beklommen, vervolgden we onze wandeling en kwamen we vervolgens terecht bij de ‘Duizendjarige Eik’, een kolos van een boom, met in de nabijheid de zogenaamde zoon en kleinzoon van de eik. Exemplaren van iets kleiner formaat. Het aangeduide vlonderpad leidde voorbij de Eik en mondde uit op de parking naast de openbare weg. Nogmaals betraden we de N725, nog steeds de Dikke Eikstraat en wandelden over korte afstand naar rechts, tot we scherp links de Klimopstraat konden ingaan. We kruisten vervolgens de Kruisstraat, om aan de overzijde verder te wandelen via een aardeweg, welke ons liet stappen richting E314. Net alvoren de autosnelweg te bereiken draaiden we rechtsaf een boszone in.

We konden nu genieten van enkele smalle bospaadjes en tevens van het fenomeen holle wegen. Hier was de grond wat zanderig van aard, dus minder last van modder en ondergelopen paden. Bij het bereiken van de bosrand kwamen we terecht in de Streukensstraat, die we naar links indraaiden. Deze smalle grindweg volgend, bochtte wat verder naar rechts in de richting van enkele woningen. Op die manier kwamen we tenslotte uit op het kruispunt met de dwars gelegen Goeslaerstraat. We gingen links de weg op en wandelden via een tunnel onder de E314 door, tot we wat later linksaf dienden te volgen in de doodlopende Sint-Hubertusstraat. Eenmaal op het einde van de straat, draaiden we rechts het bos in en zouden we geruime tijd wandelen op de flanken van de Willekesberg, een opeenvolging van prachtige holle wegen doorheen een nat en vooral modderig bos. Omwille van de koude ontmoetten we amper andere wandelaars. Stilaan over het hoogste punt heen, daalden we via eveneens tal van holle wegen af naar de lager gelegen openbare weg, de Bovenstraat, die we rechtdoor betraden. Tussen de villa’s door, volgden we de weg tot op het kruispunt met de dwars gelegen Schalbroekstraat. Net vóór het kruispunt troffen we nog een kleine kapel aan ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart. We kruisten de weg en zetten onze tocht aan de overzijde verder via de van Willigenstraat. Op het einde sloegen we linksaf via de Hemelrijkstraat, om nadien op het volgende kruispunt rechtsaf ditmaal wel de Schalbroekstraat te betreden.

We naderden stilaan opnieuw het centrum van Lummen. Aan het einde van de weg, gingen we via een linkse bocht de N725 op, de Beukeboomstraat en wandelden voorbij het kunstwerk ‘Naturae Fides’. De weg ging wat verder over in de Kerkstraat, om er langs de plaatselijke Onze-Lieve-Vrouwkerk te wandelen en tenslotte te eindigen op het Gemeenteplein, alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. Nu de wekelijkse markt was verdwenen konden we nog enkele foto’s nemen van het oorlogsmonument en de kiosk op het plein. Even later, omstreeks 16:23 uur konden we de modderige schoenen ruilen voor proper schoeisel en de terugreis anvatten naar Mechelen. Een eerste wandeling in het nieuwe jaar eindigde dan ook na 13,5 km.”