115: 's Gravenvoeren, Zaterdag 19 september 2009, 20,2 km. (2252,07 km.)

De volgende tocht werd voordien in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 19/09/2009, 3798 ’s Gravenvoeren (Limburg) – Herfstwandeling – Euregio Trophy, 6-12-20-30 km. Berg & Boswandelaars Voeren. Start: Kursaal. Voeren op zijn mooist! Wandelen in de ongerepte natuur, mooie vergezichten, landelijke wegen.’ Na afloop van deze prachtige natuurbelevenis, schreven we nog dezelfde dag het relaas, inzake de bezienswaardigheden onderweg omstreeks 19:03 uur.

“Vandaag stond de Euregio Marching Trophy 2009 alweer op het programma. Na Gulpen, Vijlen en Venwegen, trokken we vandaag naar het verre 's Gravenvoeren. De dag begon dus vroeg, zodat we omstreeks zes uur konden afreizen naar de plaats van afspraak. Even na acht uur kwamen we aan op de plaats van inschrijving, het Kursaal, waar de Harmonie Sint Cecilia haar thuisbasis had. Een ruime parking tegenover het gebouw, met parkeerwachters om alles vlot te laten verlopen, een betere start konden we niet wensen. In de ruime vertrekhal, konden we zien dat er kon worden gekozen uit de afstanden 5, 8, 12, 16, 19, 26 of 30 km. Gelet op de aard van het terrein en ook al omwille van het feit dat hier de voorbije twee weken niet werd gewandeld, kozen we voor de 19 km, met een werkelijke afstand van 20,2 km. De organisatie was in handen van de Berg- en Boswandelaars uit Voeren en kreeg als titel Herfstwandeling. Van bij de start, kregen we al min of meer een idee, wat ons gedurende de wandeling te wachten stond.

Vertrokken vanuit het Kursaal, ging het heel even lichtjes bergaf, in de richting van het centrum van 's Gravenvoeren. De kerk dook uit het niets op vanuit het dal, doch aan het eerstvolgende kruispunt echter, sloegen we linksaf en de weg liet zich duidelijk al voelen. Tussen de laatste woonhuizen van deze kleine gemeente, ging het bergop. De straatnaam was hier toepasselijk - Klintenberg. Even verder kwamen we langs de Afspanning De Swaen, luidens een uithangbord deed dit gebouw vroeger dienst als rustplaats voor de postkoetsen en paarden, die de route Luik - Aachen voor hun rekening namen. Nu is dit blijkbaar een modern ingericht en goed draaiend restaurant. Om de hoek zagen we een bordje, dat we ons bevonden op de aardgasroute, tevens de eerste wit-rode markeringen van een GR. Dit pad zouden we herhaaldelijk op onze weg ontmoeten tijdens de rest van de wandeling. Later zou blijken dat het ging om de GR128 van Wissant naar Aachen. Op deze steile weg, deels geasfalteerd en deels bestaande uit een grindpad, ontmoetten we de eerste mountainbikes van de dag.

Onderweg zouden onze wegen elkaar voortdurend kruisen, aangezien er op dezelfde dag en langsheen hetzelfde traject een tocht doorging voor zowel wandelaars als fietsers. Blijkbaar was bijna de helft van mountainbiking Nederland naar Voeren afgereisd om deel te nemen. Honderden zijn ons voorbijgereden, vergezeld van evenveel goeiemorgens en dankuwels. Na een eindje klimmen, verlieten we de openbare weg en sloegen een rechts gelegen pad in. Hier werd aangekondigd, dat we het Grensoverschrijdend domein Altenbroek betraden. Hier begonnen we aan een prachtig stukje wandelparcours. Over glooiende weiden, ging het op en af, waarbij ontelbare draaihekjes en dichtslaande afsluitingen elkaar opvolgden. De uitzichten waren vaak overweldigend en werd de moeite van het klimmen en dalen, voortdurend beloond. Jammer genoeg liet de zon zich nog niet zien, doch dit was slechts uitstel. Na enkele mooie passages doorheen dit natuurgebied, bereikten we via een grindpad een hoger gelegen asfaltwegje. Hier draaiden we linksaf en ging het nog steviger de hoogte in.

Waarschuwingsborden, met de tekst steile helling, bochtig en tegenliggend verkeer, stonden niet overbodig langsheen dit traject. Na een lange beklimming, ging het via een draaihek rechts, doorheen een stukje weide, om wat later een lange en soms gevaarlijke afdaling te volgen, die ons bracht tot in het centrum van Sint Martens Voeren. Hier hadden we na een eerste traject van 5,7 km, een eerste controle in het Paviljoen. De hoogste tijd om boterhammen en drank te laten aanrukken. Het tweede gedeelte van de wandeling, verliep over een afstand van 8,5 km. We verlieten de controleplaats in de richting van de kerk van Sint Martens Voeren. Het kerkhof konden we niet links laten liggen, aangezien zich hier enkele oorlogsgraven bevonden. We gingen een kijkje nemen en troffen daar de graven aan van een complete vliegtuigbemanning van de Royal Air Force. Blijkbaar was dit vliegtuig in de omgeving neergestort in 1941. Enkele stille grafzerken, vergezeld van een groepsfoto, is wat nog rest op de dag van vandaag.

Op het eerste kruispunt voorbij de kerk ging het linksaf. Hier zouden we later nog een tweede maal voorbijkomen. We verlieten via een stijgende weg de dorpskom, om even later een lange smalle wegel aan te treffen. Toeval of niet, ook hierlangs verliep het traject van de mountainbikes, met als gevolg dat voortdurend diende te worden achterom gekeken en vlug opzij gegaan. De snelheid van die kerels gaf weinig bedenktijd om het pad vrij te maken. Gelukkig troffen we aan het einde van dit pad een asfaltweg en scheidden even later onze wegen. De fietsers reden wat verder een links gelegen grindpad op, wij sloegen even verder een rechts gelegen veldweg in. We zaten opnieuw op de GR-route en het ging steil de hoogte in. Het pad kronkelde zich tussen de ernaast gelegen weilanden. Wat verderop bereikten we de rand van een bosgebied, waar zich de routes van de 19 en de 26/30 km splitsten. Hier ging het voor ons linksaf. Het afgelopen uur, wandelden we min of meer alleen op deze afstand. Via een steil pad, deels dienstig als afwateringssloot, bereikten we opnieuw enkele huizen.

Het ging dwars over een pas geploegd veld, onmiddellijk gevolgd door een doortocht op een weide, tussen de grazende koeien. Blijkbaar waren deze dieren het gewoon van wandelaars te zien, aangezien ze ongestoord doorgingen met grazen. Nadien volgde een lange smalle asfaltweg. Ondertussen liet de zon zich reeds van haar beste kant zien en dat was duidelijk voelbaar aan de temperaturen. We verlieten het asfalt, ter hoogte van een boerderij en het ging scherp naar links, dwars door de velden. Rechts konden we diepe dalen zien en het uitzicht reikte oneindig ver. Hier en daar werd het monotone weiland onderbroken door een eenzame boom. We naderden een stukje bosgebied, waar we in eerste instantie langs liepen, om wat verderop, door het bos een steil dalend pad aan te treffen. Vanaf nu ging het dalwaarts, tot we het Paviljoen bereikten in Sint Martens Voeren. Tijd voor een tweede en laatste controle. Het laatste gedeelte van de tocht, verliep in het gezelschap van de wandelaars van de 12, 16, 26 en 30 km.

We verlieten opnieuw de dorpskom van de gemeente, om in de richting te gaan van het spoorwegviaduct dat de omgeving domineert. Dit viaduct ligt op de spoorlijn Luik - Aachen. We gingen onder dit imposante bouwwerk door, om aan de laatste klim van de dag te beginnen. Een lang breed grindpad, dat ons nog over één heuvel diende te loodsen, in de richting van s' Gravenvoeren. Ook nu een lange en vermoeiende klim, in volle zon. Af en toe was het noodzakelijk om even lucht te happen en op adem te komen. Eens we de top van de heuvel hadden bereikt, scheidden ons nog enkele kilometers afdaling van de eindstreep. Er volgde nu een opeenvolging van veldwegen, bospaden en asfaltwegen, steeds in hoofdzaak dalend en min of meer de vallei volgend. Het plaatsnaambord Warsage vonden we op onze weg en meteen een aanduiding voor de volgende wandeling in oktober. De mooie, van zonnecellen voorziene Steenboskapel, was voldoende reden om even halt te houden en dit kunstwerk van nabij te bekijken.

We verkregen in de kapel een antwoord op de vraag, hoeveel kruistekens we onderweg wel hadden bemerkt. Luidens een inscriptie in de kapel, bevinden  zich in de omgeving 7 kapelletjes en 57 veldkruisen. We hebben er inderdaad enkele kunnen bekijken. Uiteindelijk komt aan alles een einde, ook aan deze prachtige wandeling van vandaag. Eenmaal de dorpskom van 's Gravenvoeren bereikt, restten ons nog slechts tweehonderd meter, alvorens de eindmeet te bereiken. Enigszins moe, maar zeker tevreden over de voorbije wandeling, begonnen we aan de terugreis naar Vlaanderen. Voor de geïnteresseerden, toen we huiswaarts reden, zagen we dat omstreeks 14 uur, reeds 974 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht. Het exacte eindcijfer kunnen we hier niet vermelden, aangezien kon worden gestart tot 15 uur.”

Teneinde dit wandelverhaal af te ronden, herbekijken we nog even onze eerste indrukken, welke toen werden neergeschreven in de wandelboekjes. ‘K: ’s Gravenvoeren, St. Martens Voeren en Warsage. Veel glooiend landschap in een prachtige natuur ‘Altenbroek’. Vermoeiende wandeling vanwege het stijgen en dalen. 27°. J: Vierde dag van de Euregio Marching Trophy 2009. Wandeltocht vanuit het rustige ’s Gravenvoeren, doorheen een prachtig stuk natuurgebied naar Sint Martens Voeren. De hele dag letterlijk opzij gezet door honderden mountainbikes. Zonnig en warm wandelweer.’

106: Venwegen, Zondag 02 augustus 2009, 19,896 km. (2077,07 km.)

De derde tocht uit de reeks Euregio Marching Trophy 2009, een wandeling welke doorging in Duitsland, met name te Venwegen. Deze tocht werd niet aangekondigd in de wandelgids van dat jaar. Aangezien we na de wandeling niet dadelijk huiswaarts keerden, doch hadden gekozen om te overnachten nabij de grens, werd het verslag van deze tocht pas geschreven op maandag, 03 augustus 2009 omstreeks 14:18 uur.

“Gisteren werden we 's ochtends vroeg, reeds om vijf uur, gewekt door wat Radio 2 muziek. Er wachtte ons immers een verre en lange verplaatsing naar het Duitse Venwegen. Daar zouden we immers deelnemen aan de derde wandeling van de Euregio Marching Trophy 2009. Na twee vorige tochten, in Gulpen en Vijlen, trokken we dus dit keer naar de oosterburen. De wandeling ging door onder de naam ‘29. Int. Naturpark Nordeifel Wanderung’ en werd georganiseerd door Touristenverein 1910 Venwegen. Na meer dan 200 km te hebben gereden doorheen tal van stortbuien, bereikten we even voor negen uur, het Bürgerhaus, plaats van inschrijving en tevens startlocatie. Na de nodige formaliteiten en een hapje, trokken we alvast vol goede moed op pad. De regenpakken waren reeds aangetrokken, doch als bij wonder gingen we van start toen het plotseling stopte met regenen. Nog vlug de regenbroeken uit en we verlieten de startplaats.

Alvorens de binnenkoer te verlaten, kregen we een pakketje noodpleisters van de organisatie. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15 en 20 km. Wij kozen voor de laatste afstand, met een werkelijke lengte van 19,896 km. We gingen naar rechts de openbare weg op, om na honderd meter reeds, een rechts gelegen bos in te wandelen. Meteen ging het reeds stevig de hoogte in, niet verwonderlijk, gezien de ligging van dit dorp. Na enkele kronkelende paden, op en neer, verlieten we het bos en volgden we geruime tijd een breed grindpad, gelegen aan de rand ervan. Wat verderop, verlieten we terug het pad, om opnieuw het bos in te trekken. Dit keer zou het uren duren vooraleer we opnieuw de bewoonde wereld zouden zien. Via een smal bospad, bereikten we een eindeloos lang lijkende brede dreef. Aan weerzijden kon je eindeloos ver turen. Hier wandelden we naar links, het brede pad op, in de richting van Stolberg en de Breinigerberg, zoals de wegwijzers aangaven. Gelet op de weergegeven kilometers op deze borden, trok dit pad over een hele lengte door het woud.

Eenmaal op deze lange dreef goed op weg, troffen we informatie aan over een tweetal routes die dit pad volgden. Enerzijds het Stolberg Vital parcours en anderzijds de Kupfer Rute. Geruime tijd volgden we steeds maar rechtdoor deze brede dreef, tot we na 4,741 km aankwamen aan een eerste controle midden het bos, de Martinshutte te Sinziger Schneise. Hier konden we even genieten van de geur van een natgeregend woud en de inwendige mens wat bevoorraden. Op dit punt was een splitsing aangegeven, waar de 15 en 20 km voortaan een andere weg volgden. Na dit rustpunt, gingen we verder op weg via een andere smalle boswegel, die wat verder in het bos uitgaf op een andere brede weg. Dit pad ging voortdurend licht dalend verder het woud in, af en toe naar links en rechts draaiend. Na een tijdje raak je zo je totale oriëntatie kwijt. De opeenvolging van bochten en steeds stijgen en dalen, laat elke bocht een ander stukje natuur zien.

Even verder bemerkten we de typische aanduidingen voor de route naar Santiago de Compostela. Een klein geel schelpje, voorzien van de vermelding ‘Pilgerweg’, liet ons even vooruit dromen van tijden die ooit nog kunnen komen. De pelgrimsweg volgend, wandelden we langs het ‘Friedhof’ van Vicht, eigenaardig genoeg gesitueerd in het bos. Na geruime tijd tal van bospaden te hebben gevolgd, bereikten we een punt waar de hoogte werd aangegeven. We bevonden ons toen op 276 m in het Stolberger Wald. Vandaar af ging het opnieuw dalend, tot we de rand van het bos bereikten ter hoogte van de Parkplatz Breiniger Berg. Hier vonden we, na een stukje wandelen van 6,155 km, opnieuw een hut ter hoogte van een aldaar aangelegd speelterrein. Even verder was de openbare weg zichtbaar. We verwachtten ons na de pauze aan een stukje openbare weg, echter het tegendeel zou worden bewezen. Toen we op het punt stonden om de parkeerplaats te verlaten, begon het opnieuw te regenen. Tijd dus om de regenjassen opnieuw aan te trekken. Gelukkig gingen we, na het verlaten van de controleplaats, onmiddellijk opnieuw het bos in.

De bospaden, dreven en andere wegen, volgden elkaar op, tot we een punt bereikten waar grote infoborden ons nadere uitleg konden verschaffen. We stonden op het punt om het ‘Naturschutzgebiet Schlangenberg’ binnen te gaan. Dit maakte deel uit van het grotere ‘Naturpark Nordeifel’, waar we reeds de voorbije uren waren doorgetrokken. We vonden hier de reeds gekende Kupfer Rute terug en meteen veranderde het uitzicht van de omgeving. Het was duidelijk dat we ons nu bevonden in beschermd gebied, waar de flora weelderig aanwezig was. Ontelbare vogelkastjes vonden we op onze weg. Wat later wandelden we voorbij de Schlangenberg (248 m) en deden nog een stukje ‘Pilgerweg’, tot we uiteindelijk even verderop het bos uitwandelden. We volgden nu een breed grindpad, dat wat later overging in een asfaltweg. Na enkele uren te hebben doorgebracht in een prachtig stuk natuurgebied, voelde het een beetje onwennig om nu de openbare weg te hebben bereikt. Opnieuw konden we ons even verlossen van de regenpakken. In de verte zagen we op een heuvel een kleine kerk en blijkbaar ging het vervolg van de wandeling daarheen. We sloegen inderdaad even verder op een kruispunt rechtsaf en volgden een stijgende weg, rechts naar het dorp.

Even voor de bebouwde kom van dit dorpje, Breinig, hadden we nog een laatste controle op de binnenkoer van een heuse villa. We hadden ondertussen 5,005 km bij op de teller. Hier konden de deelnemers hun geluk inschatten, vermits de controlekaarten, eindigend op een bepaald cijfer, recht gaven op een gratis stappenteller. Helaas, waren wij niet bij diegenen die dat geluk aan hun kant hadden. Het laatste stukje van 3,998 km, bracht ons vooreerst door de dorpskern van Breinig, waar de we kerk konden voorbijgaan. Tussen enkele oude huizen, in typische stijl, verlieten we de woonzone, om heel even nog een stukje door het bos te wandelen. In de verte zagen we opnieuw de donkere wolken verschijnen en hadden nog net de tijd om nog maar eens de regenpakken aan te trekken. Even later begon het opnieuw te regenen.

Na dit laatste stukje bos, kwamen we terecht tussen de velden. Eerst dienden zich enkele verharde wegen aan en later asfaltbaantjes die ons stilaan terug in de richting van Venwegen brachten. Ondertussen begon het steeds maar harder te regenen, met als gevolg dat we er toch nog in slaagden om doornat de aankomst te bereiken. Een goed gevulde startzaal bevatte nog maar enkele vrije zitplaatsen. We namen de gelegenheid om nog iets te eten en te drinken, de controlestempels op te halen en dan terug richting auto. Nu gingen de hemelsluizen pas goed open en na amper te zijn vertrokken kregen we nog maar eens een stortbui over ons heen. Binnen de kortste tijd stond het water op de rijbaan. Gelukkig dienden we niet de hele weg naar huis af te leggen, vermits we hadden verkozen om in de buurt te overnachten. We kijken alvast uit naar de volgende wandeling in Voeren...”

We eindigen het verhaal van deze tocht bij de oosterburen met een blik in onze respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Mooie rustige wandeling in de bosrijke omgeving van Venwegen. Derde tocht van Euregio. Goed verzorgd. Hevige regenbuien. J: Derde wandeling van de Euregio Marching Trophy 2009 in Venwegen. Tocht door de uitgestrekte bossen van het Naturpark Nordeifel. Doorheen het dorpje Breinig. Uniek natuurgebied. Na de wandeling blijven slapen in het Belgische Kelmis. Tegenvallend hotel en slecht eten. Klacht bij Jetair ingediend!’

052: Gulpen, Zondag 01 februari 2009, 15,5 km. (935,53 km.)

Een wandeling, welke van start ging in het Nederlandse Gulpen, voorheen niet aangekondigd in de gekende wandelgids Marching. We vernamen de benodigde info via een flyer, welke kon worden bekomen tijdens de organisatie van een vorige tocht. Deze wandeling vormde de eerste van een reeks tochten, in het kader van de ‘Euregio Marching Trophy 2009’, waarbij enkele wandelingen werden georganiseerd in België, Nederland en Duitsland, gespreid over een geheel wandeljaar. Na afloop van deze winterse aangelegenheid, konden we daags nadien het volgende relaas schrijven op maandag 02 februari 2009 omstreeks 13:10 uur.

“Gisteren vertrokken we reeds vroeg in de morgen naar het Nederlandse Gulpen, volgens onze gps exact 196 km rijden. Daar zouden we deelnemen aan de 2^de Winterwandeling, georganiseerd door de plaatselijke wandelvereniging ‘De Veldlopers’. Deze tocht is de eerste in een reeks van zes wandelingen, gespreid over het jaar, welke samen gekend zijn onder de titel ‘Euregio Marching Trophy 2009’. Na deze eerste tocht volgen dus nog wandelingen in Genk, Vijlen, Venwegen, Voeren en Warsage. Op weg naar Gulpen kregen we het gezelschap van een opkomende zon, doch naarmate we de startplaats naderden, ruimde deze plaats voor de traditionele bewolking. Plaats van inschrijving was het Ontmoetingscentrum ‘De Timpaan’, gelegen naast de kerk van Gulpen. Dat zo een klein dorp niet echt is voorzien om talrijke wandelaars te verwelkomen, bleek al vlug bij het zoeken naar een parkeerplaats. Uiteindelijk was een lokale bewoner zo gastvrij, dat we ons voertuig mochten parkeren op zijn oprit.

Na de inschrijvingsformaliteiten, konden we op weg voor een tocht van 15,5 km, ergens in Nederlands Limburg. Vanaf het begin van de wandeling ging het steil bergop, waarbij de dorpskom werd verlaten en een breed veldpad werd bewandeld over de Scheulderhoogte. Deze opeenvolging van klimmen en dalen, ging verder in de richting van het dorp Scheulder (gemeente Margraten), waar een eerste controlepost werd bereikt. Daar hadden we recht op een gratis warme consumptie, geschonken door de organiserende club. Deze controlepost was gelegen in het plaatselijke gemeenschapshuis, dat reeds was versierd om de komende verkiezing van het karnaval-prinsenpaar te laten doorgaan. Tevens was deze post voorzien van een eenmansorkest dat via enkele smartlappen de sfeer er goed inhield. Ter plaatse was van alles te verkrijgen, broodje ham, broodje kaas, erwtensoep, warme chocolademelk, koffie, diverse soorten gebak, koffiekoeken en natuurlijk de traditionele 'Hollandse kroket en bitterbal’. Na dit oponthoud verlieten we het centrum van dit kleine plaatsje om de wandeling verder te zetten doorheen het Gerendal.

Een mooie beboste vallei, echt natuurgebied beheerd door ‘Staatsbosbeheer’. Tijdens deze korte lus van 4 km, begon het lichtjes te sneeuwen en dat maakte het er niet echt warmer door. Bij momenten was de ijskoude wind onaangenaam. Later kwamen we terug op de controlepost in Scheulder om nog even de inwendige mens te versterken. Toen we ons opnieuw opmaakten om de laatste zes kilometer af te wandelen, zagen we dat de weg ondertussen was ondergesneeuwd. Opnieuw volgden de hellingen elkaar op en kregen we een totaal ander beeld van dit ondertussen besneeuwd landschap. Via het plaatsje Stokhem, ging het vervolgens terug in de richting van Gulpen, waar we enkele uren voordien waren vertrokken. Bij aankomst in de warme vertrekplaats, zagen we op de computer dat ongeveer 1450 wandelaars min of meer hetzelfde traject hadden bewandeld.

Restte ons nog enkel om ons wandelboekje en Euregio 2009 startkaart te laten afstempelen. Een prachtige wandeling was een feit. Toeval of niet, tijdens deze wandeling volgden we een hele tijd de Pelgrimsroute naar Santiago, welke wij uiteraard ooit hopen te volgen tot op de bestemming. Volgens leden van de plaatselijke wandelvereniging, vertrekt deze route noordelijker in Nederland, om verder naar het zuiden aan te sluiten op een andere route richting Santiago de Compostela. We kunnen tevreden terugkijken op een geslaagd wandelweekend en kijken alvast uit naar de volgende wandeling in deze serie te Vijlen op twee mei aanstaande.”

Natuurlijk besteden we ook nog even in het kort aandacht aan wat destijds werd genoteerd in de wandelboekjes. Hierna alvast een eerste persoonlijke indruk aangaande deze tocht in Gulpen. ‘K: Zonnig, koud, sneeuw, heuvelland, prachtige panorama’s; J: Eerste tocht Euregio Marching Trophy 2009. Nadien overnachting in Kerkrade – Hotel Rolduc. Sneeuw!!’