317: Knokke-Heist, Zaterdag 18 oktober 2014, 16,344 km. (6469,043 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen en de bezienswaardigheden, tijdens een wandeling in de nabijheid van de Belgische kust. We volgden immers opnieuw een gedeelte van de Kustwandelroute, met start en aankomst te Knokke-Heist. Voorafgaand aan deze wandeling, hadden we een verplaatsing per auto naar Knokke-Heist, waar we even later ons voertuig konden parkeren op de parking nabij het station. Na alvast een broodje te hebben gegeten konden we nadien op pad. We gingen dus van start ter hoogte van het station in Knokke-Heist om via enkele straten ons te begeven naar het wandelknooppunt 24, dat zich bevindt in de Lippenslaan. Daar aangekomen gingen we linksaf via de Nestor de Tièrestraat richting knooppunt 25. We bevonden ons reeds op een lokale wandelroute, het Zegemeerpad, dat ons even verder liet genieten van een weids zicht op het Zegemeer. Een opvallende metalen constructie dreef op het wateroppervlak, voorzien van enorme wuivende krabben, een kunstwerk van Panamarenko. Aan het andere uiteinde van het Zegemeer troffen we knooppunt 25 aan, om dan te wandelen naar het knooppunt 27. Een eerste strookje groen viel ons te beurt door middel van een passage doorheen Park 58, alwaar we links de watertoren van Duinkerken konden waarnemen.

Een volgende bezienswaardigheid op onze wandelweg bevond zich ter hoogte van het wandelknooppunt 27, de kapel Kristus-Koning van Duinbergen. Nadien, op weg naar het volgende knooppunt 29, volgde de doortocht in het Dir. Gen. Willemspark. We volgden er een tijdje de Riante Polder Route. Een stel trappen onderweg liet ons aankomen op een plekje in het park, voorzien van enkele rustbanken, ideaal om alvast even te pauzeren en te genieten van de gezonde buitenlucht. Eenmaal doorheen het park ging het de drukke kustbaan over, om via de Ijzerstraat aan te komen ter hoogte van de basisschool Het Anker. In de nabijheid konden we even stilstaan bij een oude garnaalschuit, de O.32 Jessica. Altijd goed om even de camera boven te halen. Enkele woonstraten lieten ons even later aankomen ter hoogte van een prachtig stukje natuurgebied, de Sashul en Vuurtorenweiden. Meteen een opvallende aanwezige in zicht, de vuurtoren Hoge Licht, een van de eerste volledig betonnen constructies tijdens het jaar 1907.

Opnieuw kregen we enkele trappen voor de voeten geschoven, doch hogerop een mooie wandelweg tussen de beplanting. Via een doorkijkje kregen we de kerk van Heist in het vizier. Na te hebben genoten van deze groene oase, bereikten we opnieuw de drukke kustbaan, welke we ditmaal overstaken via de Lichtenbrug, volgens info een bekroonde wandel- en fietsbrug over de Elizabethlaan. We konden er dan ook de tekens aantreffen inzake de Kust Fietsroute LF1b. Aan de overzijde van de brug troffen we nog een kleinere vuurtoren aan, om dan aan te komen op de Zeedijk-Heist. Inmiddels aangekomen ter hoogte van het wandelknooppunt 31. We begaven ons naar rechts op de Zeedijk, om die even verderop naar links te verlaten en ons te begeven in het Vlaams Natuurreservaat Baai van Heist. Een zandwegje liet ons even genieten van de zeelucht en de nabijheid van de zee. Enkele mooie duindistels konden worden waargenomen. Jammer genoeg eindigde deze korte doortocht in de Baai van Heist vroeger dan gewenst en kwamen we opnieuw uit op de Zeedijk-Heist. Tijd voor een wandelpauze en een verfrissing en daarvoor konden we terecht in het Restaurant-Tearoom Paola op de Zeedijk.

Na deze aangename onderbreking zetten we onze wandeling verder richting wandelknooppunt 30 dat we even verder aantroffen. Langsheen de dijk verder wandelend met uitzicht op de Noordzee, passeerden we de wandelknooppunten 28, 26 en 23. Op die manier waren we reeds aangekomen op de Zeedijk-Knokke. Stilaan waren we aan het einde gekomen van deze eerder korte wandeling aan zee. We maakten nog een ommetje langsheen het golfterrein van Knokke-Heist, om nadien alvorens opnieuw huiswaarts te keren, nog even te pauzeren en te genieten van een kopje koffie. We konden daarvoor terecht op de Lippenslaan. Uiteindelijk eindigden we onze dagtocht na 21793 stappen en 16,344 afgelegde kilometers.”

306: Sint-Idesbald, Vrijdag 15 augustus 2014, 26,421 km. (6229,274 km.)

“Een wandeling in de nabijheid van zee en strand met start in Sint-Idesbald. Deze tocht werd beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2. In de gids verkreeg deze dagtocht als titel: ‘Heerlijk uitwaaien op het strand en verstoppertje spelen in duin en bos’. Tijdens het verloop van deze wandeling wordt een gedeelte gevolgd van de GR5A-Noord. De totale wandelafstand bedroeg 23,7 km, doch kon worden verkort tot respectievelijk 13,3 of 10,4 km. De voorziene startplaats situeerde zich aan de parking nabij het café Lusthof in de Veurnestraat. Na een ritje per auto en een hapje voor onderweg, waren we klaar om de wandeling aan te vangen. We begonnen aan deze dagtocht ter hoogte van het wandelknooppunt 29 aan het Sint-Jansheem en gingen de Noorddreef in. Aan de ingang van een kleuterschool volgden we de wit-rode tekens van de GR5A en stapten het Kerkepannebos in via een bospad. Na een bocht naar links en voorbij een slagboom verlieten we het bos en betraden de Jan Van Looylaan. Rechtdoor stappend gingen we even verder naar rechts via de Sparrelaan, een tegelpad om nadien door middel van een breed zandpad aan te komen op de Veurnelaan, waar we rechts afdraaiden. Ter hoogte van een kruispunt volgden we links de Dageraadstraat om doorheen de villawijk Zeepanne te gaan en te arriveren op de Strandlaan.

Aan de overzijde ging het 50 m verder naar rechts, linksaf via een brede zandweg om zo het wandelknooppunt 34 te bemerken ter hoogte van een klaphek. Via dit hekje kwamen we in de Noordduinen terecht. Naast het traject van de GR, bevonden we ons tezelfdertijd op het parcours van het Massartwandelpad en het Artiesten Wandelpad. Bij een volgend klaphekje aan wandelknooppunt 36, verlieten we korte tijd het verloop van de GR, om door middel van alweer een poortje grasland te betreden. Het Massartwandelpad leidde ons naar het wandelknooppunt 37 en zo kregen we zicht op de Zuid-Abdijmolen. Vervolgens ging het richting wandelknooppunt 38 en verlieten we het grasland. Even later kwamen we aan ter hoogte van de Leopold III-laan, welke we over korte afstand naar rechts bewandelden. Ter hoogte van een duinhuisje namen we een brede grindweg naar links en bevonden we ons opnieuw op het traject van de GR5A. Voorbij een veerooster wandelden we zo de Noordduinen in, om de GR volgend richting wandelknooppunt 40 te gaan. Even verder, ter hoogte van een school verlieten we langs een klaphek de graszone en volgden de Abdijstraat naar links, ondertussen het parcours volgend van het Ijslandvaarders Wandelpad.

Op korte afstand daar vandaan gingen we aan de overzijde van de straat opnieuw de Noordduinen binnen. Na enkele richtingsveranderingen kwam ook aan dit deel van de Noordduinen een einde en arriveerden we op de Zeelaan, de weg Koksijde-Dorp – Koksijde-Bad. Aan de overzijde van de weg begaven we ons in het natuurgebied De Hoge Blekker. Meteen volgde een steile beklimming in het mulle zand naar de top van ’s lands hoogste duin. We hadden er opnieuw een ontmoeting met de rood-witte GR-tekens, welke ons richting wandelknooppunt 55 stuurden. We bereikten verderop de Panoramalaan, gevolgd door de Cesar Francklaan in dalende zin. Gekomen ter hoogte van een kruispunt, stuurden de GR-tekens ons naar rechts richting wandelknooppunt 54, om aldus aan te komen aan de ingang van het natuurgebied De Doornpanne. Inmiddels hadden we bordjes ontdekt betreffende de Veurne Ambacht route van 48 km en de Doornpanne Wandelroute. We betraden het gebied via een brede verharde weg tussen graszones tot aan een zuigputgebouw. Een enorme blauwe waterkraan sierde aldaar de omgeving.

We verlieten er even het traject van de GR en stapten verder via een pad, voorbij een slagboom, om even verder aan wandelknooppunt 53 links te kiezen en een graszone te betreden. Aldaar troffen we vermeldingen aan inzake de LF1 Noordzee-Vlaanderen Fietsroute en de Kust Fietsroute. We verlieten deze graszone aan knooppunt 59 om er terug de rood-witte GR-tekens te volgen naar rechts tot aan het bezoekerscentrum en knooppunt 60. Opnieuw lieten we hier de GR een andere richting uitgaan en stapten we links de Doornpannestraat in, om ever verder de sporen van de kusttram en de kustlaan over te steken. Aan de overzijde ging het via de Gillis Scotlaan tot aan het strand van de wijk Sint-André. Eenmaal aan het strand aangekomen zouden we de komende 2,2 km wandelen op het strand of de dijk, richting Oostduinkerke-Bad, met andere woorden rechtsaf dus. Eenmaal de eerste gebouwen van deze locatie bereikt, hielden we even halt in Restaurant – Tea-room Mile’s. Daar konden we terecht voor een kopje koffie, terwijl we even een wandelpauze namen. Na deze onderbreking wandelden we nog wat verder tot zowat het laatste gebouw op de dijk, om dan het strand te verlaten via een geasfalteerd pad tot aan het knooppunt 66, ondertussen de Ter Yde Wandelroute volgend.

Aan wandelknooppunt 66 gingen we naar links richting knooppunt 74, teneinde wat verder te stappen in het mulle zand tussen afsluitingen. We bevonden ons ondertussen in het natuurreservaat Ter Yde, meer bepaald in de Zeebermduinen. Aan knooppunt 74 ging het rechtdoor richting knooppunt 73, om net ervoor rechts af te draaien en omheen een bunker te stappen. We klommen tussen twee duinen omhoog om even later af te dalen naar een infokiosk en knooppunt 72. We staken opnieuw de kustbaan over om aan de andere kant de Kol. D’Haenenlaan in te gaan. In een bocht naar links, namen we een steile afdaling door de duinen richting knooppunt 71 en de ingang van het natuurreservaat Ter Yde. Net ervoor echter gingen we richting knooppunt 70 door alweer het mulle zand in de richtng van een paaltje boven de rand van de duin. Na de beklimming ervan, daalden we af om later via een grindweg knooppunt 70 aan te treffen en daar rechtsaf te gaan. Voorbij een vakantiehuis stapten we door twee hekken. Voorbij de hekken zigzagden we naar het Hannecartbos, om dan aan een verhard fiets- en wandelpad links te gaan richting knooppunt 69. In een scherpe bocht van dit pad naar rechts, gingen we links via een poortje het bos in.

We konden er ons richten op houten paaltjes met een rode kop, het Kruwerpad, om min of meer in een U-vorm door het bos te wandelen, vaak via modderige paden. We dienden nog enkele malen van richting te veranderen, overschreden een waterloop, stapten over een knuppelpad om uiteindelijk opnieuw het verharde fiets- en wandelpad aan te treffen. We hielden links aan en bereikten de rand van het bos en het knooppunt 69. We zetten onze tocht verder richting knooppunt 68 om te arriveren tussen de villa’s. Aan het knooppunt 68 gingen we naar links door een nieuwe duinstrook, om even later het Duinrandwandelpad te volgen tot aan de Nieuwe Ydelaan. Aan de overzijde betraden we dan de Plaatsduinen welke we nagenoeg diagonaal overstaken om tot slot terecht te komen in de Piet Verhaertstraat welke we naar rechts opgingen. We kwamen dan aan de drukke Leopold II-laan uit, met rechts zicht op de Sint-Niklaaskerk van Oostduinkerke, ons reeds genoegzaam bekend vanwege de Vierdaagse van de Ijzer. We hielden er dan ook even een wandelpauze in ‘De Mikke’, alwaar een frisdrankje overheerlijk smaakte.

Na onze wandelpauze staken we de drukke Leopold II-laan over en betraden aan de overzijde het Westhoekruiterpad. Na de passage door een stukje bos, wandelden we door de duinen van de Witte Burg om een asfaltwegje te bereiken en opnieuw de vertrouwde GR-tekens. Tevens ontmoetten we er een oude bekende, het Doornpanne Wandelpad. Ditmaal leidde het Groteroutepad ons gedurende zowat 1 km doorheen een stukje natuurgebied Witte Burg, om zo voor de twee maal het wandelknooppunt 60 te bereiken aan het bezoekerscentrum. We wandelden nu langs dezelfde weg als voorheen naar het strand, om aldaar de andere richting te kiezen, dus ditmaal naar links. Er wachtte ons nu een strandwandeling van iets meer dan 4 km tot net voor De Panne. Onderweg echter hielden we even halt op de dijk in Koksijde-Bad, alwaar we even konden bijtanken in Restaurant – Tea-room Clapatis. Na deze laatste wandelpauze konden we het laatste stukje wandelweg afleggen. We stapten vervolgens tot op het einde van de dijk van Sint-Idesbald, om daar het strand te verlaten voorbij het laatste appartementsgebouw.

We stapten richting knooppunt 25 om dan rechts de Dumontlaan in te gaan en even verder links de Herman Teirlincklaan. We kwamen opnieuw aan de kustbaan en de sporen van de kusttram, om aan de overzijde verder te gaan richting knooppunt 26. Eenmaal dat punt bereikt, gingen we links om het Kerkepannepad te betreden en te volgen voorbij het knooppunt 27 en dan verder richting knooppunt 28. Stilaan naderden we het einde van de wandeling, vermits we via de René De Graevelaan en de Jan van Looylaan opnieuw het Kerkepannebos ingingen, net zoals bij de aanvang van de tocht. Even later kwamen we aan het Sint-Jansheem, einde van deze zonnige wandeling aan de kust. We sloten deze dagtocht af na 35229 stappen en 26,421 km.”

302: Knokke, Woensdag 16 juli 2014, 22,558 km. (6123,937 km.)

“Een luswandeling met start in Knokke en die werd beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2. In deze wandelgids werd de tocht als volgt omschreven: ‘Op zoek naar een verhaal van verzanden, inpolderen en ontpolderen’. De voorziene lengte van het parcours bedroeg 20,7 km en ging van start op de parking van het Zwin in de Ooievaarslaan te Knokke-Heist. Er was echter een alternatieve startplaats voorzien op het marktplein van Sint Anna ter Muiden, waaraan we de voorkeur gaven. Tijdens het verloop van deze dagtocht zou een gedeelte worden gevolgd van de Streek-GR Uilenspiegel, alsook het LAW5-1 Deltapad en het LAW11 Grenslandpad. Nadat we ons voertuig hadden geparkeerd op de aangewezen startplaats en na een hapje voor onderweg, konden we bij een fel blauwe hemel van start gaan. Ter hoogte van het marktplein van Sint Anna ter Muiden, konden we al onmiddellijk de eerste foto’s nemen, onder andere van de kerk met een wel bijzondere platte toren. Vanaf de start van onze wandeling volgden we het traject van de Streek-GR Uilenspiegel alsook van een lokale wandelroute, de Zwinroute. Aan het einde van het marktplein gingen we dan ook naar rechts via de Junkvrouw Geilstraat, omheen een deel van het dorp, om even later naar links de dorpskern te verlaten.

Een smalle asfaltweg tussen ontelbare knotwilgen, leidde ons naar een driehoekig pleintje zowat 750 m verder, alwaar we even rechtsaf gingen en onmiddellijk een veldweg kozen naar links. Op die manier aan de Kleine Paspolder gekomen hadden we de keus, de veldweg links voorbij de dijk of wandelen boven op de dijk. Het laat zich raden dat de keuze snel was gemaakt, met als gevolg schitterende vergezichten van uit de hoogte. Op het einde van de polder stapten we in de richting van de grenspaal 362 om dezelfde richting verder te volgen op Belgisch grondgebied. Even later wandelden we langs een mooi watergebied om nadien de Reigaartsvliet over te steken. We kwamen even later aan ter hoogte van de weg naar Retranchement, ondertussen een deel bewandelend van de Riante Polderroute. Aan de overzijde volgden we de grasberm naar rechts en wat later het fietspad, om nadien schuin links de weg te verlaten voor een wandeling van 3 km langs de Willem-Leopoldpolder. Hier hadden we opnieuw de keuze, ofwel links beneden op een grasweg onder de knotwilgen, boven op de dijk op een graspad of rechts beneden via een kiezelweg langs de akkers. Op het einde van de dijk arriveerden we ter hoogte van de zogeheten Internationale Dijk.

We gingen de dijk op en konden beginnen aan een tocht van zowat 1,5 km via een aangenaam aanvoelend schelpenpad. Dat het er af en toe druk kon zijn, dat konden we snel ervaren vermits langs deze dijk ook de Kust Fietsroute LF1b verliep. We kregen er een prachtig zicht over de Willem-Leopoldspolder. Langzaam vorderden we richting Nederlandse grens. Onderweg konden we via een trap naar links de hoger gelegen dijk beklimmen, om daar te genieten van een uniek uitzicht over het Zwin, de duinen en Zwinbosjes en zelfs in de verte Cadzand-Bad. Nagenoeg op het einde gekomen van de Internationale Dijk, draaide de Streek-GR naar links langs het fietspad van de Kanaalweg tot aan een afslag. Daar verlieten we definitief het traject van de Streek-GR om dit in te wisselen voor het parcours van het LAW5-1 Deltapad. We kregen dus voortaan wit-rode markeringen om te volgen. We staken de Kanaalweg over, om via een trap en vervolgens een brugje het afwateringskanaal over te steken, en dit onmiddellijk naar rechts te volgen via alweer een schelpenpad. Even verderop ging het links via trapjes naar de hoge vesting, om aldus een aarden dijk te bewandelen. We konden een voormalig vooruitgeschoven verdedigingswerk bekijken. Wanneer we de Molenstraat bereikten, daalden we af richting molen om vervolgens uit te komen op het marktplein van Retranchement.

We kregen er de aanduidingen in het oog inzake de Uilenspiegel Route voor autoverkeer, doch meer nog, het terras van ‘De Parlevinker’, waar heel wat wandelaars en fietsers in het zonnetje genoten van een verfrissend drankje. We besloten dan ook om hetzelfde te doen en even te genieten van een rustpauze. Na deze wat langere onderbreking waren we klaar om onze wandeltocht verder te zetten. Ter hoogte van het marktplein wandelden we rechtdoor de Zwinstraat in, om voorbij hotel Het Zwin, een links gelegen kasseiweg op te gaan. Deze kwam uit op het Wallenpad, dat kronkelde langs een afwateringskanaaltje. Ter hoogte van een splitsing gingen we rechts via een brugje naar de vestingdijk aan de overzijde. Later daalden we de dijk af om een asfaltwegje naar rechts te volgen, we verlieten met andere woorden het Wallenpad. Aan een volgende T-splitsing gingen we andermaal rechtsaf en gingen zo voorbij de restanten van de Terhofstedemolen. Eenmaal het einde van de dijk bereikt, bogen we naar rechts tot aan de brug over het Uitwateringskanaal naar de Wielingen. Voorbij de brug staken we de Kanaalweg over om de berm af te dalen. We wandelden zowat 400 m naar links via een wandelpad langs de grens, om dan rechts de Kanaalweg te verlaten. Even later, gekomen ter hoogte van een tweede veerooster, beklommen we naar links opnieuw de dijk.

We hadden daar een schitterend uitzicht op de Zwinpolder links en rechts op de Kleine Paspolder. Na een brede bocht kwamen we ter hoogte van een afslag, alwaar we linksaf gingen en vervolgens de hoofdweg naar Sluis bereikten. Ongeveer 200 m verder naar rechts staken we deze weg over, om aan een haag een voetpad in te gaan dat langzaam de wallen opging. Over een afstand van ongeveer 2,5 km bewandelden we nu de vestingen om aldus omheen Sluis te draaien. Vanuit alle hoeken keken we nu neer op het centrum en zagen het belfort en de molen. Aan de Zuidpoort van de vestingen dienden we af te dalen en konden daar van nabij restanten van de vesting bekijken. Hier konden we in de omgeving nog even bijtanken in de Molen van Sluis, waar we behalve een frisdrankje, ook konden genieten van de drukte van de bezoekers aan Sluis. Even later gingen we via een stel trappen opnieuw de vestingen op om later voor het laatst af te dalen tot aan het kanaal naar Damme. We volgden de vaart naar links om via een brug de overkant te betreden. Bezijden de weg noteerden we de aanwezigheid van de Noordzee Route LF1a en de Maerlant Route van 52 km, terwijl we ons inmiddels bevonden op het traject van het LAW11 Grenslandpad.

De vaart verder naar links volgend, wandelden we tot aan de grens. Hier verlieten we het verloop van het kanaal, om rechts een smalle weg te kiezen, welke parallel verliep met de ringweg (N253), waar we even voordien waren onder door gegaan. Stilaan naderden we opnieuw het marktplein van Sint Anna ter Muiden, doch alvorens huiswaarts te keren, hielden we nog even halt ter hoogte van d’ Ouwe Schuure, een hotel-restaurant, waar we buiten nog even konden genieten van een koel drankje. Na deze ontspannende afsluiter, staken we de N253 over om op die manier het marktplein te vervoegen. We eindigden deze zonnige wandeltocht na exact 29682 stappen, goed voor in totaal 22,558 km.”

286: Oostende, Zondag 16 februari 2014, 16,1 km. (5748,579 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen, tijdens het wandelen langsheen een gedeelte van de Kustwandelroute. Na onderweg te hebben getankt, mondvoorraad te hebben aangekocht bij een plaatselijke bakker en een sanitaire stop in Jabbeke, bereikten we omstreeks 09:00 uur de gratis parking in Oostende ter hoogte van het Maria-Hendrikapark. Na een koffiekoek als ontbijt, begaven we ons naar het wandelknooppunt 63 in de onmiddellijke nabijheid, meteen startplaats van onze tocht voor vandaag. We verkozen ditmaal het hinterland te bewandelen en het strand te laten voor wat het was en kozen dan ook voor de richting van De Haan. We begonnen dan ook aan de wandeling, richting wandelknooppunt 62 en dienden bijgevolg rechtsaf te draaien, richting brug over de sporen van de kusttram en daarna de treinsporen. We bevonden ons vrijwel dadelijk op het traject van de LF1b Kust Fietsroute. De imposante brug leidde ons verder naar de Slijkensesteenweg, alwaar we werden geconfronteerd met de aanwezigheid van tal van bedrijven en wat verderop de jachthaven van de Royal Yacht Club Oostende.

Het zonnetje was nadrukkelijk aanwezig en zelfs enigszins verblindend. Zowat 1,4 km verder bereikten we het knooppunt 62, gesitueerd ter hoogte van ‘t Eilandje aan de grote Spuikom. Hier hadden we de keuze verder te wandelen richting knooppunt 61, ter hoogte van het strand, ofwel knooppunt 59, omheen de Spuikom. We opteerden voor het tweede traject. We staken dus ‘t Eilandje over, tussen een viertal boeien, welke de onderscheiden windstreken aangaven. Enkele kunstwerken trokken de aandacht en nodigden alvast uit tot het nemen van enkele foto’s. Vervolgens begonnen we omheen de Spuikom te wandelen en volgden daarbij een gedeelte van het traject van het Spuikompad, een wandelparcours van 6 km. Bij het volgen van de Dijkweg, voelden we af en toe de toch wel strakke rugwind ter hoogte van deze enorme waterplas. Het waterwild dobberde op deze eindeloze watervlakte en enkele kinderen kregen initiatielessen om te lezen zeilen. Van tijd tot tijd werden we ingehaald door wandelaars, welke op dat moment een uitgetekend parcours volgden van een plaatselijke wandelvereniging.

Ongeveer halverwege verlieten we het pad langsheen de Spuikom en begaven ons stilaan richting Bredene. We troffen onderweg daarheen de bordjes aan, dat we ons bevonden op het traject van het Landerijenpad, een wandelparcours van 11 km. Terwijl we doorheen enkele woonstraten trokken, richting Koninklijke Baan, bewandelden we tevens een gedeelte van de Petunia Route, een fietsomloop van 45 km. Stilaan zagen we de duinen tevoorschijn komen en even later bereikten we dan ook het traject van de kusttram, ter hoogte van de reeds vermelde drukke kustweg. Aldaar bevonden we ons tijdelijk op het Waterkantpad, een plaatselijk wandelparcours van 10 km. Zo bereikten we na een wandelgedeelte van 4,6 km, het kruispunt ter hoogte van de kustbaan. We waren dan ook stilaan toe aan een koffiepauze. Ter hoogte van het kruispunt troffen we dan ook café De Zeemeeuw aan, een ideale gelegenheid om even te pauzeren. Na een kort oponthoud, staken we de drukke weg over en begaven ons in de duinen. Enkele tientallen meters verder en wat hogerop, bereikten we het knooppunt 59. We waren ondertussen 6 km ver.

Hier ging het meteen rechtsaf, een smal verhard duinenpaadje op. We kregen een herhaling van de aanduiding van enkele wandeltrajecten, alsook de aanduiding dat we ons bevonden op de Beeweg (6,5 km), het Duinenpanpad (3,5 km) en het Wandeldijkpad. We kregen ook enkele rood-witte markeringen van de GR5A in het oog. We volgden nu over zowat 2,5 km een golvend pad, dat nagenoeg parallel verliep met het traject van de kusttram. We kregen nu prachtig duinengebied te zien en uiteraard af en toe een glimp van het strand en de zee. We troffen ever verderop dan ook een bankje aan tussen de duinen, het gepaste moment om even te denken aan de inwendige mens. Een vers gebakken koffiekoek smaakt nergens beter, dan op een bankje in het zonnetje, een zeebries voelend en met uitzicht op zee en strand. Stilaan echter kwamen de eerste wolken aandrijven, hopelijk zou dat geen kentering zijn van het weerbeeld voor vandaag. We wandelden nog even verder tussen de duinen, gingen aan enkele campings voorbij en bereikten even later knooppunt 57. Hier ging het via een tunnel onder de kustbaan door, waarna we even later het grondgebied betraden van Klemskerke (De Haan).

Ook ditmaal volgden we een smal verhard wandelpad, nagenoeg evenwijdig met de sporen van de kusttram. Af en toe hadden we af te rekenen met ondergelopen paden, als gevolg van de overvloedige regen van de afgelopen dagen. We bereikten vervolgens De Haan Vosseslag, om na 1,9 km knooppunt 55 te bereiken ter hoogte van een plaatselijke rotonde. Ook hier hadden we alweer de keuze, ofwel linksaf richting strand, naar het knooppunt 56, ofwel rechtdoor richting bos. We verkozen ook hier de tweede optie en kozen richting wandelknooppunt 53, dat zich bevond in het centrum van De Haan. Een kort stukje openbare weg leidde ons naar de ingang van de verder gelegen ‘Duinbossen van De Haan’, deelgebied Klemskerke. Met nog steeds de markeringen van de GR5A voor ogen, betraden we nu een prachtig stukje wandelgebied. Kronkelende dreven, smalle paadjes en hier en daar een rustplekje, voorzien van een zitbank. Dit wandelgedeelte van ongeveer 2,9 km deed ons opnieuw het goede gevoel van het wandelen verkrijgen.

De rust uitgaande van de natuur, de eerste prille lentezon tussen de nog kale bomen, een eenzame wandelaar met hond… het deed in elk geval de maag wat knorren, zodat we halverwege het bos nogmaals de tijd namen om een hapje te eten. Even later vervolgden we onze trip en wisselden de zachte ondergrond van het bos voor een asfaltpaadje tussen de bomen. Enkele stevige klimmetjes, met op het einde een afdaling via trappen, lieten ons uitkomen in het centrum van De Haan, dit ter hoogte van een lokaal dierenparkje. Geiten waren aan het zonnen en stoorden zich blijkbaar niet aan de blikken van voorbijgangers. We wandelden voorbij het tramhuisje van De Haan, een pareltje van Belle Epoque en bereikten wat verderop, het wandelknooppunt 53. Omgeven door tal van restaurants, waren we toch op zoek naar een locatie om even te pauzeren en iets te nuttigen. We vonden dan ook in de nabijheid, in het recreatief park ‘La Potinière’, de gelijknamige horecazaak, alwaar we op het terras even konden genieten van de eerste zon van het jaar. Dat de koffie er eerder prijzig was, hoeft waarschijnlijk niet te worden vermeld. Ook hier ter hoogte van het knooppunt 53 hadden we de keuze, ofwel richting knooppunt 54 op de zeedijk, ofwel knooppunt 51, dat ons opnieuw doorheen een natuurgebied zou loodsen.

We opteerden vanzelfsprekend voor de tweede mogelijkheid. Na een aangename zonnepauze namen we opnieuw de rugzak en vertrokken voor een laatste stukje wandelparcours. We trokken vooreerst door een woongedeelte van De Haan, tussen enorme villa’s, hierbij gedeeltelijk het traject volgend van het lokale Duinbossen Wandelpad. Op die manier bereikten we even later opnieuw de drukke kustweg en staken de weg over. Aan de overzijde kwamen we vrijwel onmiddellijk terecht in ‘De Duinbossen van De Haan’, deelgebied Vlissegem. Ook ditmaal volgden we een kronkelend aangelegd verhard pad doorheen een prachtig stukje natuur. Eens te meer konden we ervaren, hoe prachtig het is doorheen bossen en duinen te kunnen genieten van het naderend voorjaar. Uiteindelijk, na zowat 2,5 km te hebben genoten van zon, zand en bos, bereikten we het wandelknooppunt 51. Aldaar konden we even pauzeren op een bankje en kijken wat we verder zouden doen. Vermits we nog de tram dienden te nemen richting Oostende en ons nog een autorit wachtte richting thuishaven, besloten we de wandeling voor vandaag hier te eindigen. Zowat 300 meter verderop bereikten we de kustbaan en tevens de tramhalte. Weinige minuten later ging het in volle vaart richting Oostende en op die manier, konden we nog even het afgelegde traject in omgekeerde richting bekijken.”

249: Middelkerke, Zondag 26 februari 2012, 21,2 km. (4962,439 km.)

Nationale Wandeldag, de officiële opening van het wandelseizoen 2012. Wij opteerden om deel te nemen aan de wandeling welke van start ging in Middelkerke. De tocht vond plaats op zondag, doch ons wandelverhaal werd pas geschreven ’s anderendaags, omstreeks 12:11 uur.

“Vandaag waren we aanwezig op de Nationale Wandeldag in Middelkerke. De organisatie aldaar werd verzorgd door de Duintrappers Westende. Toen we deze ochtend dan ook Middelkerke bereikten, kon men reeds spreken van een grote volkstoeloop. De startzaal, met name ‘De Branding’, was reeds goed gevuld en vooral het aanschuiven voor de gratis gekookte scharreleieren, mocht op veel bijval rekenen. Na een hapje in de startzaal en een koffie om een beetje op te warmen, konden we stilaan denken aan vertrekken. Uit de ruime keuze aan afstanden, 5-7-10-15-20-25-30 km, opteerden we om deel te nemen aan de tocht over een afstand van 20 km. We hadden immers gisteren reeds heel wat hoogtemeters in de benen, dus deze afstand zou wel volstaan. Langsheen dit traject waren een drietal rustposten voorzien en volgens de inrichters bedroeg de werkelijke afstand 19,9 km. Wijzelf kwamen via onze gps uiteindelijk uit op 21,2 km. Het eerste gedeelte van de wandeling verliep over een afstand van ongeveer 6,4 km en bracht ons vooreerst naar het gemeentelijk park van Middelkerke.

De tocht begon alvast met het kijken naar een waterpartij en de eendjes die erin dobberden. We verlieten het park en trokken doorheen enkele aanpalende woonstraten. We volgden daarbij onder andere een gedeelte van de Schoorbakke Route, een fietstraject van 48 km. Een volgende bezienswaardigheid, op weg naar Westende, was het sportpark ‘De Krokodiel’. Het ging doorheen dit complex, richting ingang. Daar wachtten enkele trappen, die ons een beetje hoger brachten en op die manier konden we even genieten van een eerste doortocht in de duinen. Zachtlopende schelpenpaadjes, afgewisseld met smalle wegeltjes tussen de beplanting, lieten ons nogmaals aanvoelen hoe moeilijk het vaak is om door het zand te stappen. Natuurlijk, voor wie enigszins met het duinenterrein bekend is, mochten de elkaar opvolgende beklimmingen niet ontbreken. Wat verderop volgde dan een doortocht doorheen de ‘Warandeduinen’ en wandelden we rakelings langsheen de watertoren, die we reeds van verre hadden kunnen zien. Na deze eerste kennismaking met de duinen, volgde een stukje openbare weg, langsheen tal van vakantieverblijven en natuurlijk ook de typische huisjes, gelegen achter de duinengordel. Opmerkelijk was dan ook de ‘Groene Vallei’ uit 1821. Een laatste stukje duinen, bracht ons tenslotte tot aan de eerste controlepost, ondergebracht in het voormalige vakantieverblijf ‘Calidris’. Tijd dus voor een sanitaire stop en uiteraard bevoorrading.

Na dit eerste oponthoud, volgde een stukje parcours van zowat 2,9 km, dat ons tot in Lombardsijde zou brengen. Vanuit Westende, ging het dus na de controle via een stukje duinengebied, richting drukke baan en trambedding, alwaar we echter vooreerst enkele restanten van bunkers konden bekijken. Aan de overkant van deze drukke verkeersader, volgden we over korte afstand de Milieu Route (een fietsomloop van 30 km), om al heel vlug opnieuw duinengebied te betreden. Ook nu enkele leuke smalle paadjes, doorheen een prachtig natuurgebied. Slingerend zochten deze smalle wegels zich een weg doorheen de zandheuvels en doornige beplanting. Aan de andere kant verlieten we deze zone ter hoogte van de Strandjuttersdreef. We bevonden ons op de gekende LF1 b Kust Fietsroute. Een aantrekkelijk uitziende waterpartij en enkele vakantiehuisjes waren een mooi gezelschap onderweg. Deze reeds vernoemde fietsroute kreeg wat verder concurrentie van de 42 km lange route Freddy Maertens. Nu ja, niet dat we fietsliefhebbers zijn, doch slechts ter info. Op weg trouwens naar de volgende controlepost, vonden we op een van de gevels wel een heel toepasselijke spreuk: “En dat de vrienden komen met enkel de geschenken van hun verrukkelijk lachen”. Eenmaal aangekomen in de bebouwde kom van Lombardsijde, troffen we bezijden de weg zowaar informatie aan betreffende twee wandelpaden tezelfdertijd, het Bamburg Pad en het Yseland Pad. Een hint? Inderdaad, even verder bereikten we namelijk de volgende controlepost in de sporthal ‘De Bamburg’. Ditmaal namen we de tijd om een appeltje te nuttigen voor de dorst en ook een bezoekje aan de toiletten mocht niet ontbreken.

Na deze halte, zou het opnieuw richting Calidris gaan, ditmaal via een stukje wandelweg van ongeveer 4,8 km. Het ging dan ook in eerste instantie doorheen een stukje woonzone, langsheen de kerk van Lombardsijde, opnieuw richting hinterland. Dat er binnen afzienbare tijd veel te doen is in deze gemeente met betrekking tot ezels, mocht blijken uit een enorm exemplaar dat we aantroffen onderweg, zij het echter een metalen versie dan wel te verstaan. Maar goed, na een eindje landelijke wegen te hebben bewandeld, kregen we uiteindelijk toch opnieuw zand onder de schoenen geschoven en mochten we alweer klimmen en dalen. Sommige van deze hellingen waren echt wel voelbaar, maar we werden af en toe toch beloond met een blik op zee. Na weliswaar nog enkele omzwervingen doorheen dit uitgestrekte duinengebied, lukte het dan toch om uiteindelijk het strand te bereiken. Zalig wandelen is het dan langsheen de branding en het kraken van de talrijke schelpen te ervaren onder de schoenen. Jammer genoeg was de passage over het strand eerder van korte duur en dienden we opnieuw de duinen in te trekken, richting laatste controlepost. Na nog wat klimmen en dalen bereikten we voor de tweede maal Calidris. De laatste sandwiches gingen vlot naar binnen en meteen namen we even later afscheid van Westende.

Restte ons nog een laatste stukje Nationale Wandeldag van 5,8 km. We verlieten opnieuw de controlepost en gingen aan de overzijde van de weg, opnieuw het duinengebied in, ditmaal via een zacht lopend schelpenpaadje. Ditmaal was de doortocht van korte duur, vermits we even verderop voor het eerst de Zeedijk betraden. Na wat winkeltjes kijken, dienden we opnieuw de Zeedijk te verlaten en maakten we een ommetje langsheen de ‘Villa Les Zéphyrs’, momenteel een museum dat we ditmaal gratis mochten bezoeken. We kregen er dan ook een idee hoe in de jaren 30 de Gentse dokter Muyshondt er met zijn gezin de vakantie doorbracht. Het bezoek aan het museum leek eerder op een aflevering van ‘Upstairs, downstairs’. Toch leuk meegenomen onderweg. Om het hoekje vonden we enkele terrasjes en aangezien de zon zich even liet zien, konden we niet aan de verleiding weerstaan om daar even halt te houden.

Nadien vervolgden we onze weg, onder andere langsheen het Grand Hôtel Belle Vue of De Rotonde en aansluitend volgde alweer een stuk Zeedijk. Een kunstwerk van Wim Delvoye (Caterpillar #5bis) ofte een heuse kraan, was de volgende bezienswaardigheid op weg naar de echte Zeedijk van Middelkerke. Eenmaal deze locatie bereikt was het kijken naar winkeltjes, horecazaken en natuurlijk de diverse stripfiguren welke deze wandelpassage sierden. We troffen er onder andere agent 212 en zijn collega, de Rode Ridder, Marsipulami, Annemieke en Rozemieke en nog zovele anderen. Soit, jullie moeten die zelf maar eens gaan bekijken op de Zeedijk van Middelkerke. Stilaan naderden we dan ook het einde van deze wandeltocht en verlieten wat verder de Zeedijk. We kwamen nog langsheen het voormalige postgebouw, op de dag van vandaag een museum genaamd ‘Kusthistories’, om zo het strand, de zee en de duinen voorgoed te verlaten en via enkele woonstraten opnieuw koers te zetten naar ‘De Branding’. Meteen was dan ook deze Nationale Wandeldag, editie 2012 voor ons ten einde. Misschien tot een volgende keer dan maar...”

We sluiten af met een blik in de wandelboekjes, aangezien ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Duinen, dijk en strand. Bewolkt met een streepje zon. J: Nationale Wandeldag te Middelkerke, Westende en Lombardsijde.’

210: Blankenberge, Zondag 28 november 2010, 20,22 km. (4246,816 km.)

Een wandeltocht welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 28/11/2010 – 8370 Blankenberge (West-Vl.), 22^ste Stormtocht, 6-12-21 km. Internationale Tweedaagse Blankenberge V.Z.W. Start: Forum. Stadswandeling langs Belle Epoque huizen gecombineerd met een frisse neus langs strand, duin en jachthaven. Start en aankomst in de gezellige zaal Forum in de belangrijkste winkelstraat van Blankenberge. Gratis Glühwein onderweg.’ Na afloop van deze koude winterse wandeltocht, schreven we nog dezelfde avond een verhaal met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:04 uur.

“Vandaag was het een ideale dag om een frisse neus te halen in de gezonde vrieslucht. We trokken deze ochtend dan ook vol goede moed en bij een temperatuur van - 3,5 ° C naar Blankenberge aan de Belgische kust. Aldaar werd door de vzw Internationale Tweedaagse Blankenberge, de 22^ste Stormtocht ingericht. De startplaats was gelegen in zaal Forum, in de bekendste winkelstraat van Blankenberge, de Kerkstraat. We parkeerden ons voertuig op de parking aan het station en hadden nadien een kleine wandeling, als opwarming wel te verstaan, naar de startzaal. Even later konden we daar terecht voor de inschrijving en nadien voor een hapje en een warm drankje. Het parcours dat vandaag kon worden gekozen, bestond uit een wandelafstand van 7, 12 of 18 km. We kozen voor de laatste afstand, met een werkelijke lengte van 20,22 km. Onderweg hadden we de keuze uit vijf controleposten, hetgeen bij deze koude temperaturen meer dan welkom zou zijn. Na nog een sanitaire stop, trokken we alvast op weg voor deze Stormtocht.

Het eerste gedeelte leidde ons de winkelstraat uit, om vervolgens via enkele binnenstraten en langsheen enkele kunstwerken ons te laten kennismaken met enkele als monumenten geklasseerde belle-epoque woningen. Op die manier bereikten we het golfterrein van Blankenberge, dat vervolgens aansluiting gaf met de zeedijk. Zo vroeg op de ochtend was er heel weinig beweging in de stad en dat gaf een wel heel speciaal gevoel. Eenmaal de zeedijk bereikt, ging het linksaf, richting vuurtoren. Ondertussen konden we genieten van de aanblik van een deels ondergesneeuwd strand, wat je nu ook niet elke dag kan zien. Voorbij de vuurtoren, bewandelden we vervolgens het Oosterstaketsel, waar we op het einde een eerste controle hadden in de gelijknamige brasserie. Hier konden we na 1,83 km een eerste maal beroep doen op een warme chocomelk om terug op temperatuur te komen. Na deze eerste halte, ging het terug via het Oosterstaketsel in de richting van de nabijgelegen jachthaven.

Ook hier nog weinig bootverkeer, gelet op de koude weersomstandigheden. We wandelden vervolgens omheen de gehele jachthaven, hierbij de A. Wittewrongel wandeling volgend. Halverwege deze tocht langsheen de jachthaven, splitsten zich de deelnemers aan de 6 km af naar links. Wij vervolgden onze weg, opnieuw langsheen enkele kunstwerken en ondertussen kijkend naar de talrijke jachten welke lagen aangemeerd. Aan de andere kant van de jachthaven, splitsten zich ook de wandelaars aan de 12 km af naar links. De langste afstand hield aldaar rechtdoor aan en op die manier betraden we het strand. Een restant van een voormalige bunker scheen ons te verwelkomen op het bevroren zand. Af en toe leek het alsof we op een betonweg wandelden. We hielden op het strand links aan en trokken op die manier naar het verder gelegen Wenduine. Ook ditmaal, tijdens de lange wandeling langsheen de branding, kregen we een merkwaardig zicht op ondergesneeuwde duinen, waarbij het duinengras ditmaal schitterende in het zonlicht. Ontelbare hengelaars stonden aan de branding hun favoriete hobby te beleven.

Eenmaal het strand van Wenduine bereikt, wandelden we vervolgens een kort stukje over de zeedijk. Even later ging het haaks linksaf en kregen we een stel trappen te verwerken, om op die manier te klimmen tot aan de kiosk welke zich bevindt op het topje van de duinen. Hier kregen we een schitterend uitzicht over de omliggende omgeving en over het strand in zijn geheel. We daalden vervolgens af via een geasfalteerd wegje, hierbij het Duinbossen wandelpad volgend. Zo ging het stilaan in de richting van de volgende controlepost, welke we bereikten na 5,85 km te hebben gewandeld. Onze tweede rustpauze van de dag vond plaats in Chalet Westhinder, gelegen langsheen het strand. In het chalet namen we even de tijd voor een hapje en een warm drankje. Dat het buiten koud was, dat hadden we ondertussen al voldoende ervaren. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg slechts 2,09 km en stuurde ons vooreerst in de richting van de Kustbaan en de kusttram. Beide hindernissen werden veilig gedwarst, waarna we aan de overzijde van de weg verdwenen in het Duinbos van Wenduine.

Hier konden we met gemak een smal asfaltpaadje volgen tussen af en toe besneeuwde, maar helaas reeds omgevallen bomen. Altijd mooi om naar te kijken. Het pad kronkelde zich tussen de bomen en af en toe was het even opletten, vooral wanneer stroken aan de beurt kwamen welke geen zonlicht verkregen. Op het ijs was het dan even voorzichtig stappen om erger te voorkomen. Eenmaal het Duinbos achter de rug, bereikten we de drukke kustbaan, alwaar we een stukje het traject volgden van de LF1b Kust Fietsroute en van de Permekeroute. Korte tijd later, bereikten we de molen van Wenduine, altijd goed voor een paar mooie foto’s onderweg. Voorbij de molen ging het rechtsaf, via een klein buurtparkje, waar we enkele geiten zagen zoeken naar voedsel. Via enkele woonstraten, bereikten we wat later een binnenplein, waar we in het café De Beurs, nog even toe waren aan een kopje warme koffie. Na dit zoveelste intermezzo, dienden we stilaan te gaan denken aan de terugweg. Het wandelgedeelte dat we nu zouden aanvangen bedroeg 6,15 km en zou ons terug leiden naar Blankenberge.

Het ging terug in de richting van de kustbaan en kusttram, waar we meteen een schelpenpad kregen aangeboden, dat evenwijdig verliep aan deze beide verkeersaders. We wandelden hier enigszins hoger dan de rijbaan en kregen op die manier een weids zicht over het hinterland. Ook hier ondergesneeuwde akkers en weilanden, welke af en toe lagen te blinken in het zonlicht. Het pad dat we volgden, kronkelde zich verder langsheen de kustweg en bevatte ook tal van niveauverschillen. Zo diende af en toe een beetje te worden geklommen. Heel in de verte waren de flatgebouwen en de kerk van Blankenberge reeds waar te nemen. Na geruime tijd het duinenpad te hebben gevolgd, dienden we rechts een stel trappen af te dalen en vervolgens de tramlijn en de kustbaan te dwarsen. Op die manier bereikten we de erachter gelegen gemeente Harendijke (De Haan). Weinig verder bereikten we terug het grondgebied van Blankenberge. Via een woonstraat ging het vervolgens richting Blankenbergse Vaart, waar we opnieuw rechtsaf gingen en het verloop van deze waterloop volgden.

Het water vloeide er aan hoge snelheid richting zee. Om de hoek bereikten we vervolgens een verkaveling, alwaar we het traject volgden van de Genteleroute, een fietsomloop van 33 km. Via diverse kasseiweggetjes binnen deze verkaveling, bereikten we wat later een volgende rustpost, gelegen in de Jeugdherberg De Wullok. Hier werden we alvast voorzien van gratis glühwein en dat smaakte naar behoren. Jammer genoeg zat deze te kleine ruimte overvol wandelaars en dat was toch wel een klein minpuntje tijdens deze overigens tot nu toe prachtige wandeling. In deze Jeugdherberg immers kwamen opnieuw alle afstanden samen, wat meteen zorgde voor een drukte van jewelste. We zijn er dan ook niet lang blijven talmen, maar vervolgden onze wandeltocht. Een kort stukje wandelweg zou ons vervolgens brengen tot aan het domein Floreal. Dit stukje parcours verliep hoofdzakelijk langs geplaveide verbindingswegjes binnen een woonwijk. Na een korte halte aldaar, ging het terug richting startzaal. Beide laatste stukjes wandelweg hadden respectievelijk een lengte van 2,26 en 2,04 km. Toen we het domein Floreal verlieten, ging het opnieuw de drukke weg over, richting zeedijk van Blankenberge.

Het laatste gedeelte ging langs tal van horecazaken, gelegen op de dijk, waarna we uiteindelijk via de bekende trappen ter hoogte van de Kerkstraat, uitzicht kregen op de aankomststreep. Ook daar wachtte ons een volle zaal met wandelaars welke wachtten op de bus, de trein, of gewoon nog even de tijd namen om na te praten over de tocht van vandaag. We namen ook nog even een korte pauze om iets te nuttigen, waarna het stilaan huiswaarts ging. Bij het afsluiten van de inschrijvingen was men gekomen tot een totaal van 1613 wandelaars. Gelet op de vriestemperaturen, een niet onaardig getal. Uiteindelijk konden we vandaag genieten van zon en zee, zij het in andere omstandigheden dan we gewoon zijn te doen. Een bevroren strand en ondergesneeuwde duinen, je ervaart het niet elke dag. Nu genieten we thuis nog even na bij het bekijken van de foto’s, en dat terwijl de oortjes stilaan beginnen gloeien...”

We eindigen dit wandelverhaal, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin, kort na afloop van de tocht, enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Blankenberge in de winter. Zonnig, koud op een bevroren strand. De sneeuwkristallen gaven een mooi decor aan de duinen. Heel aparte kijk op de zee. J: Wandeling met start in Blankenberge en langs het strand naar Wenduine. Een tocht door ondergesneeuwde duinen en over een bevroren strand. Een stukje hinterland en tenslotte een stukje Zeedijk en binnenstad. Koude winterse (storm) tocht.’

182: Zeebrugge, Zaterdag 26 juni 2010, 22 km. (3620,808 km.)

Deze tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 26/6/2010 – 8380 Zeebrugge (West-Vlaanderen), 4^de Zeehaven Brugge Wandeling, 6-10-16-22 km. Brugse Metten Wandelclub. Start: Zaal Albatros. Nieuw parcours. Start in Zeebrugge-dorp, afwisselend traject naar Zeebrugge-Bad. Tocht vol verrassingen en ontdekkingen voorbij de haven, in de duinen, het natuurreservaat langs de zee. Aan de aankomst heerlijke, ter plaatse gebakken pladijsjes.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas inzake de belevenissen onderweg, omstreeks 20:20 uur.

“Na een geslaagde Mesa 2010 en een relatief late thuiskomst gisteren, vonden we deze ochtend toch nog een beetje moed om opnieuw de wandelschoenen aan te trekken en richting Zeebrugge te kiezen. Daar vond vandaag de 4^de Zeehaven Brugge Wandeling plaats, een organisatie van de Brugse Metten Wandelclub. De startplaats was gelegen in de Ploegstraat te Zeebrugge, alwaar zaal Albatros was omgevormd tot plaats van inschrijving. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 16 of 22 km. Na de voorbije vier dagen te hebben doorgebracht in hoofdzakelijk de bossen van de Ardennen, waren we toe aan wat zeelucht. Zeebrugge met een dosis zonneschijn, het leek ons een terechte keuze. Na de nodige formaliteiten en een hapje konden we op pad voor het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 7 km.

Na de start, ging het via enkele aanpalende woonstraten in de richting van de Kustlaan. Deze drukke weg, alsook de ernaast gelegen bedding van de kusttram werd gedwarst, waarna de weg verder naar links werd gevolgd. Even verderop, ter hoogte van het monument ter ere van het Canadees Leger, bereikten we een eerste splitsing op het parcours. De deelnemers aan de 6 km gingen hier rechtsaf, richting vismijn. De wandelaars van de 10 km staken de brug over het kanaal over, terwijl de deelnemers aan de 16 en 22 km links gingen, richting station van Zeebrugge. Ter hoogte van het monument, kregen we een eerste maal zicht op de containerhaven en de enorme laad- en loskranen. Via de volgende brug staken we het kanaal over en bereikten even verder het oude en huidige NMBS station van Zeebrugge. Het oude station doet nu dienst als buurthuis. Een infobordje met foto liet toe een vergelijking te maken met de situatie van vandaag de dag. Aan de andere kant van de sporen betraden we op die manier het havengebied.

We volgden de richting van de kaaien 311 tot 399 en kwamen op die manier langsheen de voormalige site van de cokesfabriek, waarvan het terrein momenteel wordt gesaneerd door Ovam. Een enigszins verwaarloosd militair domein en wat verderop een schip, geladen met auto's bestemming United Kingdom, zorgden voor wat bekijks onderweg. Een splitsing scheidde de wandelaars van de 16 en 22 km. De langste afstand vervolgde zijn weg naar links, om alzo het jaagpad langsheen het Boudewijn kanaal te volgen. Langsheen dit jaagpad troffen we de uitvalsbasis aan van de Zeescouting Stella Maris. Tal van infoborden gaven wat weetjes weer over de bouw van het kanaal, de aanwezigheid ooit van onderzeeërs en hoe Griekse koopvaardijschepen in 1956 profiteerden van de lage liggelden in Zeebrugge. Enkele vervallen bunkers, voorheen dienstig voor de overslag van kerosine, zorgden voor een fel contrast met de achterliggende natuur. De rust en de stilte van het Natuurreservaat De Kanaalberm - Lissewege, onderbrak even het lezen van de informatie langsheen het parcours.

Een laagvliegende helikopter over het kanaal, doorbrak plotseling de stilte langsheen het jaagpad. Rechts van het kanaal konden we reeds een tijdje de kerktoren van Lissewege bekijken en af en toe zorgde die voor enkele mooie plaatjes onderweg. Wat verderop, ter hoogte van het oude veer over het kanaal, dienden we noodgedwongen afscheid te nemen van deze rustige waterloop. Aan de overzijde herinnerde café De Overzet aan waarschijnlijk drukkere tijden. We sloegen rechtsaf, lieten het kanaal achter ons en volgden een landelijke weg, waar we de aanduidingen vonden van het Ter Doest Wandelpad. We hadden ondertussen het grondgebied van Lissewege reeds een tijdje bereikt en volgden een grindpad richting centrum van deze gemeente. De LF1 Noordzee - Vlaanderen Fietsroute bracht ons op die manier ter hoogte van het VVV-kantoor. Een gedenkplaat ter nagedachtenis van Johan Ballegeer, sierde de gevel ernaast. Via de smalle straatjes, bereikten we het pleintje voor de kerk van Lissewege.

Hier hadden we even aandacht voor een oude pomp en wat verderop het prachtige standbeeld van Willem van Saeftinge, vooral bekend van de Guldensporenslag. Een kijkje binnenin de kerk mocht zeker niet ontbreken, jammer genoeg kon de toren enkel worden bezocht vanaf 14 uur. We waren dus enkele uren te vroeg aanwezig in Lissewege. De talrijke drank- en eetgelegenheden in de omgeving, konden echter reeds rekenen op tal van klanten, die vooral de zon opzochten. Om de hoek troffen we het Spaniënhof aan, destijds bekend omwille van de opvang van pelgrims op weg naar Santiago de Compostela. Enkele kunstwerken langsheen de weg en tal van kunstzaken, deden ons uitkomen ter hoogte van een klein kanaaltje in het dorp. Hier ging het rechtsaf, waarna we even verder aan de overzijde het Dienstencentrum Levensvreugde bereikten, alwaar een eerste controlepost was gesitueerd. Na de rust trokken we verder langsheen de kleine waterloop doorheen Lissewege.

We vonden op onze weg de gedenkplaat ter ere van Walram Rombaut, en een exemplaar ter ere van Anna De Valckenaere, huisvrouw van Hans Memling. We volgden terug de LF1 route, staken vervolgens de drukke Zeebruggelaan over om een fietspad te volgen doorheen de nieuwe verkaveling. Algauw verlieten we op die manier de bebouwde kom om later de Groendijk te volgen. Deze rustige landelijke weg, kronkelde zich tussen de velden en liet ons vooral genieten van het goede weer en de weidsheid van de omgeving. In de verte konden we de skyline van Blankenberge reeds duidelijk zien. Naarmate we verder de Groendijk volgden, overschreden we even later de grens van de gemeenten Lissewege (Brugge) en Blankenberge. De Groendijk bracht ons steeds dichter bij het duinengebied dat we reeds van ver konden onderscheiden in het landschap en liet ons uitkomen ter hoogte van alweer de Zeebruggelaan. Hier namen de wandelaars van de 16 km de richting Zeebrugge, terwijl wijzelf naar links draaiden, in de richting van het verder gelegen Provinciedomein Het Zeebos. Een struisvogel onderweg, liet ons even nadenken over de manier waarop die hier was terecht gekomen.

We dwarsten verderop de drukke baan en gingen Het Zeebos in. Een smal wandelpad tussen de beplanting, stuurde ons in de richting van het nabijgelegen vakantieverblijf Duinse Polders. Hier, op deze tweede rustpost, konden we even wat genieten van het zonnetje op het terras van de cafetaria. Ondertussen waren we 13,1 km ver en hadden vooral geen haast. Een ontmoeting met enkele oude bekenden van de Vierdaagse van de IJzer deed alweer verlangen naar de komende editie in augustus aanstaande. Na het nuttigen van een verfrissing trokken we opnieuw op weg, ditmaal slechts voor een korte etappe, aangezien de volgende controlepost zich situeerde op km 15,4. We verlieten de Duinse Polders via de voorzijde van het domein, om de drukke Kustlaan en de ernaast gelegen trambedding over te steken. Aan de overkant van de weg vonden we de toegang tot het Natuurgebied De Fonteintjes. Aldaar konden we enkele vissers waarnemen die hun hobby beoefenden in de visvijver De Tink.

Hier kregen we een heel ander wandelgebied voor de voeten geschoven. Een smal schelpenpad in eerste instantie liet ons langsheen de watergebieden wandelen, waarna we even verderop een smal duinenpad aantroffen dat ons tussen de typische duinenbeplanting liet verdwijnen. Enkele trapjes en verderop een overgroeid wandelpad gaven het gevoel een tunnel in te gaan. Een kort klimmetje doorheen het mulle zand, liet ons vervolgens genieten van het uitzicht over de zee. In de verte konden we opnieuw de containerhaven van Zeebrugge zien. Tal van badgasten genoten op hun manier van deze toch wel zonnige zaterdag. Een klein ommetje omheen één van de vier fonteintjes, liet ons uiteindelijk uitkomen op de Zeedijk van Zeebrugge. Hier was nog een controle voorzien in de Falstaff, doch het terras was volzet en noodzaakte ons om de wandeling te vervolgen. We hadden reeds 15,4 km afgelegd en begonnen nu aan het laatste gedeelte van de tocht, richting aankomst.

We wandelden verder langsheen de Zeedijk, richting station Zeebrugge-strand. Een monument ter herinnering aan de blokkade van Zeebrugge, trok even de aandacht. De Kust Fietsroute LF1a volgend, bereikten we opnieuw de drukke Kustbaan. Het voormalige hotel Fryatt, nu een chinees restaurant, vonden we op onze weg. De bouwer van het hotel, werd later terecht gesteld in Rieme, op het toenmalige executieoord. We volgden de Kustlaan naar links, tot aan het monument ter ere van het Canadees leger, dat we reeds eerder op de dag hadden gezien. We volgden nu het parcours van de 6 km, in de richting van de jachthaven en de vismijn. Enorme peperdure jachten, lagen aangemeerd naast betaalbare zeilboten, tot zelfs wrakken die amper nog konden drijven, doch waar eigenaars met veel moed en vooral geduld, de boten een nieuw leven gaven. Niet voor niets heette dit stuk de Werfkaai. Het ging vervolgens langsheen de vismijn van Zeebrugge, waar op een splitsing de 16 km wandelaars een andere route namen.

Wijzelf vervolgden, net zoals de deelnemers aan de 6 en 10 km de kaai, richting Russische onderzeeër en lichtschip Westhinder. Deze bezienswaardigheden kunnen worden bezocht mits aanschaf van een ticket in de Westhinder. Gelet op de benodigde tijd voor deze bezoeken, houden we deze trip in reserve voor een latere datum. We konden het echter niet nalaten een vuurtoren aan te kopen in de shop van de Westhinder. Vervolgens maakten we nog een ommetje langsheen de marinebasis, de containerhaven en het gedenkteken ter nagedachtenis van gestorven zeelieden. De wandeling verliep vervolgens langsheen de Royal Belgian Sailing Club, waarna we een ander gedeelte van de jachthaven konden bekijken. Terug richting Westhinder, ging het nadien richting Zeebrugge dorp. De plaatselijke kerk mocht zeker niet ontbreken op weg naar de aankomst. Een gedenksteen ter nagedachtenis van de overledenen als gevolg van de ramp met de Herald in 1987, konden we aan de overzijde van de kerk bekijken.

De route ging vervolgens richting Albatros, via enkele woonstraten. Een beetje vermoeid, vooral omwille van het gebrek aan nachtrust de voorbije dagen, bereikten we even later de startzaal. Bleek dat vandaag 1347 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht. Morgen houden we het even voor bekeken en kijken we uit naar een rustdag. Een ideale gelegenheid om onze belevenissen tijdens de voorbije Mesa 2010 wat te ordenen en tekstueel wat vorm te geven. Nadien volgen nog enkele dagen rust, waarna we volgende zaterdag op het vliegtuig stappen richting warmere oorden. Ditmaal voorzien van wat lectuur en vooral even zonder wandelschoenen. De batterijen hier ten huize raken stilaan leeg en opladen is aan de orde.”

We sluiten dit wandelverhaal af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ’K: Veldbaantjes, dijk en duinen. Beetje eentonig, wel goed verzorgd. Laatste wandeling en nu richting Djerba! J: Tocht door de haven van Zeebrugge, ommetje via de Duinse polders, Blankenberge en de zeedijk. Zonnig. Stilaan denken aan de reis nu.’

160: De Haan, Zaterdag 24 april 2010, 22,5 km. (3174,711 km.)

Een tocht, welke voorheen als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 24/4/2010 – 8420 De Haan (West-Vlaanderen), 10^de Voorjaarstocht, 7-14-21 km.  De Hanestappers. Start: ’t Schelpestik. De club streeft ernaar om de drie parcours door of langs strand, dijk, bos, duin, polders en concessie te laten lopen.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 18:08 uur.

“In de overtuiging dat ons vandaag veel zon werd beloofd, trokken we deze ochtend vroeg op weg naar De Haan, alwaar we zouden deelnemen aan de 10^de Voorjaarstocht, ingericht door de plaatselijke Hanestappers. De startzaal was gelegen te Vosseslag (De Haan), meer bepaald 't Schelpestik. Toen we even na acht uur ter plaatse arriveerden, konden we ons voertuig kwijt op de ruime parking naast de startlocatie. Binnenin echter, waren we blijkbaar nog te vroeg om reeds de koffie te nuttigen, vermits het brouwsel nog in wording was. We namen dan maar genoegen met een hapje zonder het bruine vocht. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 7, 14 of 21 km. Nu de dagen toch al wat langer worden, kozen we voor de 21 km met een werkelijke afstand van 22,5 km. Onderweg zouden we drie controleposten aantreffen. Na onze inschrijving trokken we op pad voor het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 7,2 km.

Bij het verlaten van de startplaats, konden we zien dat we vooreerst een lus dienden te wandelen van 7,2 km, waarna we op dezelfde plaats een eerste controle zouden krijgen. Het ging dus een eerste maal naar rechts voor alle afstanden. We kregen onderweg al een eerste aanduiding van de GR5A, alsmede de borden voor de Kust Fietsroute LF1b. Nog maar kort na de start bereikten we het Duinbos Klemskerke en zo konden we voor het eerst even genieten van de pracht van deze omgeving. Een lang smal asfaltpaadje, ging op- en neerwaarts doorheen dit bosgebied. De bordjes Heen, gaven ons te kennen dat we later op de dag hier nog opnieuw zouden langskomen. Na een tijdje deze weg te hebben gevolgd, dienden we jammer genoeg het Duinbos te verlaten om de rechts gelegen villawijk in te gaan. We bevonden ons nu in De Haan (Centrum). Een heel stuk woonwijk, bracht ons uiteindelijk ter hoogte van de Koninklijke Baan en de bedding van de kusttram. We dwarsten deze verkeersaders ter hoogte van het station van De Haan, om vervolgens langsheen het Gemeentehuis, de richting te kiezen van de verder gelegen Zeedijk.

Even ging het stevig omhoog, waarna we de zee zagen te voorschijn komen. Daar was men druk doende op het strand met het plaatsen van de zetels en windschermen. Het is duidelijk dat het seizoen van de toeristen is aangebroken en dat men het strand daartoe in gereedheid wil brengen. Op de zeedijk aangekomen, ging het meteen linksaf, om over korte afstand de dijk te volgen en even verderop via de eerste duinen, terug te wandelen in de richting van de Koninklijke Baan. We dwarsten deze verkeersaders voor de tweede maal, om aan de overzijde van de weg, opnieuw het Duinbos in te gaan. Een lang kronkelend bospaadje, leidde ons uiteindelijk terug naar de plaats waar we de wandeling even voordien hadden aangevat. Dit eerste gedeelte van de wandeling had ons reeds laten kennismaken met het mooie Duinbos en even hadden we een glimp opgevangen van de zee en het strand. Jammer genoeg zou het daar bij blijven en zouden we tijdens de rest van de wandeling vertoeven in het hinterland. Tijdens de korte lunchpauze, vernamen we van andere wandelaars, die reeds het tweede gedeelte achter de rug hadden, dat ze enorm waren teleurgesteld in het verloop van het parcours, ondanks de mogelijkheden die werden geboden door de ligging dicht bij strand en zee. Enkelen haakten na de eerste lus reeds af en stopten voortijdig hun wandeling.

Na een pauze in het zonnetje, begonnen we aan het tweede gedeelte van de wandeltocht, dat zou verlopen over een afstand van 4,3 km. Ditmaal gingen we linksaf om wat verderop opnieuw een stukje verkaveling te bewandelen. Dit huisjes kijken werd even kort onderbroken door een passage door het Vlaams Natuurreservaat D'Heye, waarna we aan de andere kant opnieuw tussen de villa's belandden. De plaatselijke Breduiniaroute, een fietstraject van 45 km, was een tijdje onze gids. Wat verderop kwamen we uiteindelijk terecht op een landelijke polderweg en konden we even genieten van de uitgestrektheid van het polderland. Vergezichten waren te bewonderen en in de verte was menige kerktoren zichtbaar. Even verderop ging het op een kruispunt linksaf en zo wandelden we opnieuw in de richting van de bebouwde kom, terwijl we even de Permekeroute volgden. In de verte zagen we reeds de sporthal Haneveld, en wat later stelden we vast dat dit de bestemming was voor de tweede controle. Aldaar konden we terecht in de kantine van de sporthal om even te pauzeren en een hapje te eten. Ook hier zouden we later op de dag een tweede maal langskomen, aangezien van hieruit een lus diende te worden gewandeld van 8,2 km.

Na het verlaten van de sporthal, ging het linksaf, richting tennisvelden. Daar trokken we door de Chiapasdreef, waar we op het einde een splitsing aantroffen. Hier gingen de wandelaars van de 14 km linksaf, terwijl de 21 km hun weg rechtdoor vervolgden en opnieuw door de villawijken dienden te wandelen. Af en toe kregen we ook enkele winkels te zien, maar daarvoor waren we nu niet echt naar de kust gekomen. Op een druk rondpunt ging het naar rechts en zo verlieten we de bebouwde kom, om even verderop een polderweg aan te treffen, welke richting Vlissegem (De Haan) ging. Ook ditmaal konden we even genieten van de uitgestrektheid van dit gebied en volgden we over geruime afstand deze landelijke weg. We bereikten nadien de dorpskom van Vlissegem, waar we letterlijk langsheen de kerk en over de begraafplaats dienden te wandelen. Hier namen we even de tijd om de kerk ook even binnenin te bekijken. Via een verder gelegen draaihekje, bereikten we opnieuw een polderbaantje en meteen lag de dorpskom achter ons. We volgden hier over korte afstand het verloop van de Noordzee Vlaanderen Fietsroute LF1 en opnieuw de Breduiniaroute.

Deze rustige landelijke wegen volgend, ging het opnieuw in de richting van De Haan (Centrum). Bij het bereiken van de bebouwde kom, begaven we ons even op de Oude Dijkenroute (43 km), waarna we algauw opnieuw de villawijk volgden, om wat later opnieuw via de Ciapasdreef de plaatselijke sporthal te vervoegen. Ditmaal pauzeerden we even in het zonnetje en konden daartoe enkele vrije stoelen aantreffen op het grasperk. Blijkbaar waren we niet de enigen met dit idee. Restte ons nog een laatste stukje wandeling van 2,8 km, terug naar de vertrekplaats. Toen we voor de tweede maal de sporthal verlieten, ging het langs dezelfde weg langsheen de tennisvelden en via de Chiapasdreef naar de erachter gelegen villawijken. Ditmaal volgden we de weg van de 14-km wandelaars in de richting van het Duinbos dat we eerder op de dag reeds hadden gezien. Wat later bereikten we de ingang van dit bosje en zo volgden we over geruime afstand dezelfde weg die we reeds eerder op de dag hadden gevolgd, na onze terugkeer van de Zeedijk. We volgden hierbij opnieuw een bospad dat ons terug leidde naar de plaats van vertrek in De Haan (Vosseslag). Eigenlijk heeft de wandeling van vandaag ons enigszins ontgoocheld, om reden dat we amper het strand hebben gezien en daarvoor waren we toch wel naar zee gekomen.

Wat ons zal bijblijven vandaag is de uitspraak van een deelnemer, woonachtig aan de kust, toen hij ludiek opmerkte: ‘Diegenen die uit het binnenland zijn gekomen zullen teleurgesteld zijn in de wandeling van vandaag’. We moeten de man bijtreden in zijn oordeel. Toen we even na 14 uur terug huiswaarts reden, waren reeds 697 wandelaars geteld. Er zijn wandelingen die we soms de hemel in prijzen, er zijn ook tochten die wat tegenvallen. Vandaag was de laatste categorie aan de beurt, maar goed, morgen trekken we naar Noord-Frankrijk en hopen daar enigszins beter te worden verwend. We laten het morgenavond wel weten...”

We eindige stilaan deze wandelbijdrage, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, ook daarin werden enkele eerste indrukken nagelaten. ‘K: Teleurstellende wandeling. Geen zee of duinen. Villawijken en een uitgestrekte polder was een wandeling aan zee? Warm weertje. J: Teleurstellende tocht vanuit De Haan (Vosseslag). Weinig strand en dijk, bijna geen duinengebied. Een strandwandeling die helemaal anders had kunnen zijn. Bij aankomst nog geen koffie te verkrijgen en nogal een amateuristische organisatie.’

141: Knokke, Zondag 24 januari 2010, 19,9 km. (2777,833 km.)

Deze wandeling werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 24/01/2010, 8300 Knokke (West-Vlaanderen) – Zwintocht 6-10-15-21-32 km. WNZB Knokke-Heist VZW. Start: Schuttersplein Stadion Olivier. De kleinste afstand gaat door het Koningsbos. De overige afstanden trekken langs het strand tot het Vlaams natuurreservaat de Zwinduinen- en polders. Vanaf de 15 km gaat de omloop tot de Zwinmonding. De 32 km gaat tot Cadzand-Bad (Nederland).’ Na afloop van deze druilerige wandeltocht doorheen Knokke en omgeving, schreven we nog dezelfde namiddag het relaas met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 17:34 uur.

“Deze ochtend vertrokken we omstreeks 7 uur richting Knokke, onderweg voorzien van de nodige regen. Bij aankomst ter plaatse bleek het stilaan op te houden met regenen, zodat we toch met enige moed de wandeling van vandaag tegemoet zagen. De Zwintocht, waaraan we zouden deelnemen, werd er georganiseerd door de vzw Wandelende Noordzee Boys (WNZB), met plaats van afspraak in het Stadion Olivier aan het Schuttersplein te Knokke. Bij onze aankomst bleek de zaal reeds goed bezet door medewandelaars. We konden vandaag kiezen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15, 21 of 32 km. Wij opteerden voor de 21 km, met een werkelijke afstand van 19,9 km. Onderweg zouden we een tweetal rustposten aantreffen. Na een kleine hap en een koffie, maar vooral toch warm gekleed, trokken we op pad, hopende op een vooral droge wandeling.

We verlieten het schuttersterrein en volgden het ernaast gelegen pad in de richting van het Gemeenteplein. Aldaar dwarsten we de weg en sloegen de Albertlaan in, om verder de Elizabethlaan te volgen. Hierlangs verlopen de LF1b Kust Fietsroute en de Riante Polder Route (een fietstraject van 44 km). Vervolgens ging het via de Zoutelaan en de Prins Karellaan. Hier splitsten de wandelaars van de 6 km zich af van de rest van de deelnemers. Wij vervolgden onze weg langsheen tal van statige villa's, waarbij enkele kleine woonstraten werden bewandeld. Op die manier kwamen we opnieuw op de Elizabethlaan, welke ons leidde tot aan het Albertplein. Hier konden we even het beeld van de Poëet aanschouwen. Ondertussen bemerkten we de Noordzee, of tenminste, zouden die hebben moeten bemerken, ware het niet dat de nevel enkel toeliet om een deel van het zandstrand te zien. Vanaf hier volgden we de Zeedijk Het Zoute, langsheen enkele mooie galerijen en tal van winkeletalages, eerder uit de dure prijsklasse.

Voorbij deze handelszaken, konden we enkele statige woningen aanschouwen. Wat verder verlieten we de Zeedijk en ging het via de Lekkerbekhelling en de Bronlaan, naar de Groenpleinduinen, deel uitmakend van het Natuurreservaat De Zwinduinen en Polders. Hier een zandwegje dat al kronkelend zich een weg zocht doorheen dit unieke natuurgebied. Licht golvend en draaiend vervolgde dit paadje, in de richting van de Zwinlaan. Alvorens echter deze weg te bereiken, dienden we even een evenwichtsoefening te doen op enkele houten balken. Blijkbaar was een gedeelte van het parcours ondergelopen, waardoor de organisatoren zich genoodzaakt hadden gezien, houten paletten aan te brengen, met elkaar verbonden door houten balken. Een leuke ervaring zo even tussendoor, alhoewel sommige wandelaars enige moeite hadden dit stukje parcours af te leggen. Eenmaal het pad achter de rug, kondigde zich een splitsing aan voor de wandelaars van de 10 km, aangezien deze hier tweemaal zouden langskomen. Wijzelf vervolgden onze weg via de Bronlaan, om even verder het voetpad te volgen doorheen de Zwinbosjes.

Ook hier een prachtig stukje ongerepte natuur, waarbij we zelfs een houten wandelpad boven het water kregen te verwerken. Deze kronkelende plankenvloer leidde ons over een uitgestrekte wateroppervlakte, waar zelfs hier en daar nog een dunne ijslaag kon worden waargenomen. Voorbij het houten wandelgedeelte, ging het de duinen in, om aan de andere kant de Zwinlaan te bereiken. Hier troffen we bezijden deze laan ter hoogte van de Camille Lemonnierlaan een opgestelde tentencombinatie aan, waar we een eerste pauze konden nemen. Tijd om de warme choco te proeven en uiteraard een hapje te eten. We waren ondertussen 5,9 km onderweg. Hier troffen we ook een van onze clubgenoten, met name Guy, met wie we een babbel hadden over onder andere Santiago de Compostela. Na deze pauze, waren we klaar voor het tweede gedeelte van deze wandeltocht van vandaag.

We lieten het tentenkamp achter ons en volgden de Zwinlaan, in de richting van de Zeedijk. Opnieuw sloegen we rechtsaf en volgden ditmaal de Zeedijk in de richting van het Zwin. Rechts konden we de statige villa's een voor een bekijken, links openbaarden zich enkele duinen, voorzien van helmgras en doornige beplanting. Enkele oranje bessen sierden deze donkere heesters. Nog steeds lukte het niet altijd om de Noordzee te aanschouwen, omwille van de laaghangende nevel. De Zeedijk werd gevolgd tot op het einde, waar we een uitzichtpunt bereikten, vanwaar het Zwinreservaat kon worden overzien. Heel in de verte waren tal van vogels te onderscheiden. Rechts van ons bemerkten we het beeld van Barry Flanagan 'Hospitality', een schijnbaar vliegende haas. Hier stelden we ook vast dat er grote werkzaamheden gaande waren, met name de aanleg van nieuwe fiets- en wandelpaden doorheen dit natuurgebied. Tal van kranen en bulldozers zouden we onderweg nog kunnen bekijken.

Vanaf het uitzichtpunt ging het rechtsaf, doorheen de werken en het natuurreservaat. Onderweg konden we ervaren dat een groot gedeelte van de beplanting had moeten wijken voor de aanleg van deze nieuwe wegen. Via een weg in aanleg, wandelden we richting vogelreservaat. Via een stukje bosgebied, bereikten we de parking van het vogelreservaat, om daar de Graaf Leon Lippensdreef te volgen. Hier de borden van de LF1a Kust Fietsroute, waar de moedige wandelaars aan de 32 km, zich naar links begaven, om hun eigen weg verder te zetten. Wijzelf vervolgden langsheen de Lippensdreef, een begrazingsblok. Ook hier weer de vaststelling dat grote werken in uitvoering waren, maar desondanks slaagden we er toch in, om heel in de verte een ooievaar waar te nemen. Na over een hele afstand de Dreef te hebben gevolgd, lieten we de weg rechts liggen, om via een dijk, de Hazegrasdijk te volgen, welke ons deed aankomen aan het Oosthoekplein.

Hier troffen we de beschrijving aan van het Hazegras Wandelpad, dat we juist een eindje hadden gevolgd. Deze wandelroute van 5,5 km, vangt blijkbaar aan op dit plein. We dwarsten de drukke weg ter hoogte van het plein, om te vervolgen in de richting van de Eikenlaan. Hier trokken we via een kleine wegel door een stukje bos, om aan de andere zijde in de Zevenkote een tweede controlepost aan te treffen in de school. Hier hadden we even moeite om een zitplaats te bemachtigen, aangezien ook de wandelaars van de kortere afstanden hier een pauze konden nemen. Meteen waren we 13,4 km ver en er restte ons nadien nog een laatste stukje wandeltraject tot aan de aankomst. We keerden een eindje op onze stappen terug, om opnieuw doorheen het aanpalend bosje te trekken. Een kronkelend bospad bracht ons doorheen dit stukje natuur en gaf uit op de Spaanselaan. Vanaf hier volgden we over geruime afstand een deel woonstraten en lanen, waaronder de Zoutelaan, de Prinses Paolalaan, de Astridlaan en verder de Blinckaertlaan en de Boslaan. Het hier gesitueerde Koningsbos was enkel voorbehouden voor de wandelaars van de 6 km, waardoor we noodgedwongen genoegen dienden te nemen met het bekijken van de bosrand.

Even verder troffen we aan het einde van de Wielewalenlaan toch nog een ander stuk bosgebied om door te wandelen. Onderweg doorheen het bos, konden we even gluren naar de golfers rechts van ons. Eenmaal het bos achter de rug, volgde opnieuw een deel verkaveling, tot we stilaan het centrum van Knokke naderden. Alvorens de aankomst te bereiken, konden we nog even het beeld van Tijl en Nele aanschouwen ter hoogte van het uilenspiegelpad. Dit kunstwerk was van de hand van Charles Samuel. Nadien nog even rechts en links en we kregen opnieuw het Schuttersterrein in zicht.

Het einde van een mooie wandeling, die echter naar het einde toe, net ietsje teveel huisjes kijken bevatte. De plaats van vertrek was ondertussen veranderd in een volle zaak waar velen zich tegoed deden aan pannenkoeken. Wij hielden het echter voor bekeken en verkozen de rust van onze thuishaven. Bij ons vertrek konden wij noteren dat 1485 wandelaars waren geteld omstreeks 13 uur. Een niet onaardig resultaat gelet op de minder gunstige weersomstandigheden. Zo kwam een einde aan een leuk en aangenaam wandelweekend.”

We sluiten dit wandelverhaal af met een blik in de wandelboekjes. Immers ook daarin werden enkele eerste indrukken neergeschreven. ‘K: Wandeling langs de zeedijk, duinen en tot aan de Zwinmonding. Mooie natuur. Kil en vochtig weer. Op het laatste te veel huisjes kijken. J: Wandeling doorheen Knokke en het Vlaams Natuurgebied Zwinduinen en Polders. Miezerig en nevelig weer. Af en toe over houten balken en plankenvloeren. Ontmoeting op rustpost met Guy.’

124: Knokke-Heist, Zaterdag 07 november 2009, 21,4 km. (2449,773 km.)

Deze wandeltocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009 als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 07/11/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Canadees Wandelweekend – Monumententocht, 6-10-15-21 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Verwarmde tent. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend met een wandeling doorheen Knokke-Heist, o.a. langs het Noordzeestrand en door diverse parken. Onderweg is er bijzondere aandacht voor de vele beelden en monumenten die de gemeente rijk is.’ Na afloop werd nog dezelfde avond een relaas inzake de belevenissen onderweg geschreven, omstreeks 17:56 uur.

“Vandaag ging het richting Noordzee, waar we hebben deelgenomen aan de Monumententocht, ingericht door de WNZB Knokke-Heist. Deze wandeling ging door op de eerste dag van het Canadees Wandelweekend. Plaats van inschrijving en vertrek was gesitueerd in een verwarmde tent op het Verweeplein. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15 of 21 km. Wij opteerden voor de langste afstand met een werkelijk lengte van 21,4 km. Na onze inschrijving verkregen we een routeplannetje voor onderweg, doch dienden alvorens van start te gaan, de regenkledij aan te trekken, aangezien het voor de start begon te regenen. We verlieten het Verweeplein om vervolgens de Lippenslaan te dwarsen en ons te begeven naar het nabijgelegen Duinenpark. Via dit kleine buurtparkje, ging het richting grote rotonde, ter hoogte van het station van Knokke-Heist. Langsheen het station, volgden we over korte afstand de Natienlaan, om wat verderop rechts af te draaien in de Nieuwstraat om ons te begeven naar de open velden. Hier volgden we nadien een modderige landweg, welke ons zou leiden omheen de ‘Put van Cloedt’.

Deze landweg trok richting spoorweg, welke we dwarsten en doorwandelden naar de Knokkestraat. Hier ging het linksaf en we betraden de eerste villawijk van de dag. Opvallende aanwezige in de voortuinen: de Canadese vlag, soms geflankeerd door de Belgische driekleur, soms zelfs een Vlaamse Leeuw. Enkele statige Belle-Epoque woningen konden we bekijken. Het eerste, iets grotere park onderweg, bereikten we via het Kwelmpad. Dit park, nr 58 genoemd, liet zich ietwat op en neer doorwandelen, waarna we de grote kustbaan, de Elizabetlaan, bereikten. Opnieuw kondigden zich enkele statige villa's aan, de een al wat majestueuzer, dan de andere. Ter hoogte van de Duinendreef, kregen we ook een eerste route in het oog, de Riante Polder Route. Een eindje dit traject volgend, kwamen we aan het tweede park van de dag, het Directeur Generaal Willemspark. Via dit park ging de weg langsheen een eendenvijver, een petanquebaan en zelfs enkele tennisvelden. Hier betraden we het Pierre Dejonghepad (1894-1945). Vervolgens doken we in de voetgangerstunnel, om aan de andere kant via de Knokkestraat en de Ijzerstraat ons te begeven naar de eerste controle van de dag, gelegen in de Gemeenteschool van Heist, ‘Het Anker’.

Meteen zaten de eerste 6,9 km erop. Na deze pauze, volgde een lus van 6,1 km, aangezien we hier later nog een tweede maal controle zouden ondergaan. Langsheen het schip, dat zich bevond op het terrein van de school, gingen we opnieuw op pad. Via enkele woonstraten, verlieten we de bebouwde kom van Heist en gingen onder de spoorwegtunnel ter hoogte van het station van Heist. Nadien volgde een stukje drukke Heistlaan, waarna we ter hoogte van de Isabellastraat, links een smalle weg ingingen, welke de loop van de Isabellavaart volgde. Hier ging het door een nieuwe verkaveling, waar alle straatnamen werden vernoemd naar de onderdelen van een schip. Een volgend gedeelte van de wijk had als opvallend gegeven, dat alle straatnamen waren vernoemd naar plaatsen op zee: Noordhinder, Breed Veertien, De Bocht. Via de Westkapellestraat ging het opnieuw een stukje via de Riante Polder Route. Uiteindelijk bereikten we opnieuw de bebouwde kom van Heist, waarna we een tweede controle verkregen in de gemeenteschool waar we voordien reeds waren geweest. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg wat minder, met name 4,9 km.

Via de Pannestraat, ging het naar de Bakkerstraat, waar we het kunstwerk ‘Het Vogelnestje’ van Claire Todd konden aanschouwen. Tevens konden we ons even laten gaan met de spiegels die op dit pleintje waren opgehangen. Zo waren we opeens heel dik, wat later ontzettend lang en dan weer even heel klein. Enkele straten verder deden ons opnieuw kennismaken met de drukke Elizabetlaan. Dit keer volgden we een tijdje deze drukke kustbaan in de richting van de nieuwe voetgangersbrug, welke zich bevindt op de scheiding van Knokke-Heist en Zeebrugge. We dwarsten de kustbaan via deze nieuwe brug en kregen zicht op een gedeelte van de haven van Zeebrugge. Aan de andere kant van de brug bereikten we de Zeedijk Heist. We volgden de dijk, waar zich de LF1b Kust Fietsroute bevond, om wat verder het Vissersmonument (1964) te aanschouwen op het Vissershuldeplein. Op het nabijgelegen Heldenplein, zagen we later het Monument ter ere van de gesneuvelden in 14-18 (1921) en om de hoek bevond zich de gekende Visserskapel (1892). Het ging terug richting zeedijk, om aldaar voor de tweede maal deze dag, het Willemspark te betreden.

Hier aan de ingang bevond zich de aanduiding van het Charles Jacobspad. Een duinenweggetje leidde ons naar de Zeedijk Duinbergen, waar we ter hoogte van het Stübbenpark een laatste controle hadden in het complex Sun Beach. Hier kon vroeger beach-volley worden gespeeld, doch blijkbaar was het geheel in faling en was men doende met onderhandelingen om de zaak opnieuw op te starten. Het laatste stukje wandeling van 3,5 km liet nog even op zich wachten. Het was immers tijd voor een sanitaire stop. Het laatste stuk van het traject, bracht ons vooreerst langs de Zeedijk Duinbergen en vervolgens de Zeedijk Albertstrand. Ter hoogte van het casino ging het naar rechts, waar we de herdenkingsplaat ter ere van de bevrijding konden bemerken op de Canada Square. Via de Bayauxlaan, bereikten we het verzetsmonument op het Verzetsplein. Ondertussen hadden de hemelsluizen zich geopend en kregen we een ware plensbui te verwerken, waar af en toe zelfs enkele hagelstenen te voorschijn kwamen.

Zo vervolgden we onze weg naar het Desmidtplein, waar een laatste monument van de dag kon worden aanschouwd, eveneens ter ere van de gesneuvelden tijdens WOI. Op die manier bereikten we opnieuw het Verweeplein, waar onze wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Bij de eindcontrole ontvingen we nog een gratis sticker aangaande dit tweedaags wandelgebeuren en mochten we een papieren klaproos opspelden. Ondanks het minder goede weer hebben we toch een rustige wandeling kunnen beleven. Morgen volgt nog een tweede luik, met name de Canadese Bevrijdingsmars, over een afstand van 13, 18 of 33 km.”

We eindigen dit verhaal met een blik in de wandelboekjes. Ziehier wat kort na afloop daarin werd genoteerd: ‘K: Knokke-Heist in het teken van de bevrijding. Weinig van gezien. Enkele monumenten en te veel straten. Een klein stukje Zeedijk, wat jammer was. Flinke buien! J: Tocht doorheen het polderland, door enkele parken van de stad en langsheen monumenten en kunstwerken van de stad. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend in het kader van de bevrijding van Knokke.’

119: Bredene, Zondag 04 oktober 2009, 20,74 km. (2342,793 km.)

Deze tocht werd in de wandelgids Marching aangekondigd als volgt: ‘Zondag – Dimanche 04/10/2009, 8450 Bredene (West-Vlaanderen) – 33^ste Strand en Polder Wandeltocht, 7-14-21 km. Vriendenkring Maria-Duyne. Start: Cafetaria Sporthal, Sportcentrum Ter Polder. Doorheen de polders en de dahliatuin, langs het strand door de duinen. Langs de kade van de Oostendse vismijn en havengeul, met zicht op de bouwwerf van de windmolens voor de Torntonbank. Doorheen de ‘Belle-Epoque’-villawijk en door de staatsbossen van De Haan. Met bos en zeelucht in één wandeling.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een relaas, omstreeks 18:43 uur.

“Vandaag reden we onder een bewolkte lucht richting kust. In Bredene vond de 33^ste Strand en Polder Wandeltocht plaats, ingericht door de Vriendenkring Maria-Duyne. Plaats van afspraak, het Sportcentrum Ter Polder in Bredene. Er kon worden ingeschreven in de cafetaria en er was ruim voldoende parkeerplaats in de nabijheid van het centrum. Op de eerste verdieping troffen we informatie aan met betrekking tot de wandeling: een overzichtelijk plannetje voor elke afstand, een schema met de diverse rustposten en enkele foto's van de controleposten. Er kon worden gekozen uit de afstanden 7, 14 of 21 km. Wij namen deel aan de wandeling met een werkelijke afstand van 20,74 km. Het eerste gedeelte bracht ons tot aan de Spuikom, alwaar de wandelaars van de 7 km hun eigen weg gingen. De rest van de deelnemers volgde naar links de Spuikomdijk. We voelden hoe strak vandaag de wind zou staan, zeker hier boven het water en in een open vlakte.

Er was heel wat golfslag en je hoorde de zeilen van de bootjes hevig wapperen. De eerste bordjes langs de kant van de weg, lieten ons zien dat we ons bevonden op de Breduinia route, een fietsroute van 45 km. We volgden slechts over korte afstand deze dijk, vermits we verder naar links een dienstweg namen en die bracht ons in de aanpalende woonwijk. Hier troffen we ter hoogte van de Nukkerbrug onze kleine vriend ‘Breedje’ aan. Het ging naar rechts over de brug en langsheen de Noordede. We volgden de waterloop via de Dijkweg en het Noordededijk Wandelpad. Onderweg vernamen we dat hier ooit een heuse bres werd geslagen, met als gevolg dat de wijk onder water kwam te staan. Op het einde van de dijkweg, kwamen we langs de ‘Ibisjongen’, een monument ter ere van het verbond tussen zee en maatschappij. Aan het monument ging het rechtsaf over de brug, zodat we opnieuw aankwamen aan de Spuikom. Hier zagen we hoe zeescouts, hun eerste ervaringen opdeden met het fenomeen water.

We volgden de Spuikom, tot aan de Bredensesteenweg, de baan van Oostende naar Bredene. Hier bewandelden we de LF1b Kust Fietsroute. Ter hoogte van de verkeerslichten, staken we de drukke weg over en bereikten het havengebied van Oostende. Vanaf nu werd de Vismijnlaan gevolgd en die bracht ons tot aan de Vismijn. Zo hadden we na 4,330 km, een eerste controle in de kantine van de Vismijn. Ondertussen waren de meeste wolken verdwenen en liet de zon zich van haar beste zijde zien. De wind was nog altijd nadrukkelijk aanwezig, maar met de havengeul vlakbij was dit meer dan een normaal verschijnsel. We verlieten na een kleine onderbreking de Vismijn en wandelden over het Maritiemplein, in de richting van de sluizen. Een GR-pad (GR5A) verliep over hetzelfde plein. We dwarsten een kleine brug ter hoogte van de sluis en kregen enkele kaaien te verwerken, waar we de aanwezigheid opmerkten van enkele bunkers en enkele scheepsherstellingsbedrijven.

De Vuurtorenweg leidde ons langsheen een enorme toren, die we reeds voordien in de verte hadden bemerkt door zijn blauwwitte kleuren. Hier bevonden we ons op het Waterkantpad (10 km) en dit leidde recht naar de zee. Aldaar ging het naar rechts, waar een lange dijk zich openbaarde. Diverse routes gingen in dezelfde richting, met name de Kust Fietsroute en de GR5A. We konden nu een dijk bewandelen, met rechts hoog opgeschoten helmgras en links de aanstormende zee. Het schuim van de golven was duidelijk zichtbaar en meer nog hoorbaar. Ontelbare surfers trotseerden de wilde golven en heel in de verte was een eenzame kraanman bezig met de aanleg van een golfbreker. Naarmate we de dijk volgden, verlieten we het grondgebied van Oostende en kwamen opnieuw in Bredene terecht. We bereikten het einde van dit pad en dienden via een steile helling van 19%, rechts de duinen in te gaan. Boven kwamen we terecht op een wandelpad, dat evenwijdig liep met en vooral door de duinen.

We volgden de linkerkant en zagen de aanduidingen van enkele wandelpaden: het Duinpanpad (3,5 km) en het Spuikompad (6 km). Het ging nu op en neer doorheen de duinen. Wat verder kregen we nog een tweetal wandelpaden erbij: het Landerijenpad (11 km) en de Beeweg (6,5 km), met als gevolg, paaltjes met niet minder dan vier à vijf wandel- en fietspaden erop vermeld. Een eindje gevorderd tussen de duinen, verlieten we dit aangenaam wandelgebied, om via een voetgangersbrug over de drukke Bredensesteenweg, af te zakken naar het Meeting & Eventcentrum Staf Versluys. Na een stuk van 5,560 km, hadden we hier voor de tweede maal controle. Dankzij het goede weer, konden we in open lucht even verpozen. Na een verfrissing, trokken we terug op pad, via het Landerijenpad. We passeerden het borstbeeld van Staf Versluys en wandelden in de richting van de Dahlia tuin, gelegen in 't Paelsteenveld. Hier troffen we een wedstrijdtuin aan, waar de meest mooie Dahlia's waren te bekijken.

Voorbij de tuinen bereikten we een splitsing, waar nu ook de 14 km wandelaars hun eigen weg gingen. Wij gingen rechtdoor via de Fietsroute 't Paddegat. Opnieuw langsheen tal van campings, waar het er eerder rustig aan toeging, gelet op de periode van het jaar. Veel horecazaken hadden reeds de deuren gesloten bij het einde van het seizoen. We dwarsten het grasveld Paalsteenveld en volgden het wandelpad aldaar gelegen. Dit leidde in de richting van een woonwijk, waarna we terecht kwamen tussen enkele velden. Het ging nadien naar het grondgebied van Vosseslag (deelgemeente De Haan). Enkele woonstraten later bereikten we de grens van het Vlaams Natuurreservaat D'Heye. Hier konden we kennismaken met het begrip uitgestrektheid. Een prachtig natuurgebied openbaarde zich en enkele rustige landelijke paden doorkruisten dit gebied. Ook voelden we de nadrukkelijke aanwezigheid van de wind. Af en toe verdween het zonnetje achter enkele donkere wolken en voelde je de temperatuur dalen.

De Breduinia route en de Kust Fietsroute brachten ons via enkele wegen dichter bij het centrum van Bredene. Opnieuw passeerden enkele campings de revue en kwamen we in de Zandstraat aan, voor een laatste controle in 't Fietshokje. Dit pannenkoekenhuisje bood op zijn menukaart pannenkoeken aan per halve of lopende meter en dit op niet minder dan 60 verschillende manieren. Bij het nuttigen van een warme koffie konden we ondertussen op onze teller bemerken dat we reeds 16,21 km ver waren. Het laatste stukje van de dag zat eraan te komen. De laatste 4,53 km, brachten ons in de Dorpstraat, langsheen de kerk, waarna we via een Jagerspad opnieuw de open velden bereikten. Enkele reeds bekende wandel- en fietsroutes maakten nogmaals hun opwachting en uiteindelijk bereikten we het grondgebied van de manege Ruitershof. Geruime tijd wandelden we tussen de weiden, met hier en daar prachtige paarden welke waren te zien. Het ging doorheen de manege en dat gaf uitweg via de openbare weg.

We wandelden terug in de richting van de Spuikom, niet na vooreerst de aanpalende wijk te hebben gezien van alle kanten. Een tiental woonstraten waren echt van het goede te veel. Na een eerder geslaagde en prachtige wandeling, was het doorkruisen van deze woonwijk niet echt een slottreffer. We bereikten de startplaats en konden toch terugkijken op een prachtige dag aan zee. Bij het afsluiten van de inschrijving hadden 532 wandelaars zich gemeld. Goed uitgewaaid konden we tevreden terug naar huis.”

We eindigen deze wandelervaring met een blik in de wandelboekjes. Ziehier alvast wat destijds werd neergeschreven. ‘K: Rustige, winderige wandeling. Goed afgewerkt. Mooie natuur, zee en duin. J: Wandeling vanuit Bredene naar de Oostendse vismijn. Nadien door de haven naar het strand, de zee en de duinen. Via een deelgemeente van De Haan, terug naar Bredene. Zonnige wandeling.’