349: Sint-Laureins, Zaterdag 27 juni 2015, 22,223 km. (7112,082 km.)

“Een bewolkte hemel en een strakke wind, niet de ideale omstandigheden om een wandeltocht te beginnen in een streek, waar de wind vrij spel heeft van tijd tot tijd. Vandaag stond dan ook een kennismaking op het programma met het wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Deze ochtend gingen we dan ook van start ter hoogte van de inrit van het OCMW Sint-Jozef in Sint-Laureins. Via de oprit van dit rusthuis gingen we op zoek naar wandelknooppunt 11, startplaats van onze geplande dagtocht. Het was dan ook omstreeks 09:00 uur, dat we na een hapje voor onderweg begonnen aan onze wandeltocht. Even voorbij dit knooppunt bereikten we opnieuw de openbare weg, teneinde via een stukje bebouwde kom, het knooppunt 10 te bereiken, ter hoogte van het Leopoldkanaal. Onderweg daarheen hadden we een stukje gevolgd van de Plattelandsroute. Aan het kanaal ging het rechtsaf via een graspad, deels langsheen het traject van de GR5a Noord. Zowat 500 m verder tenslotte, bereikten we het voetveer over het Leopoldkanaal. Vrij vlug bereikten we op die manier de overkant van deze waterloop en wandelden verder via een veldwegje naar rechts. Zo kwamen we aan ter hoogte van het wandelknooppunt 51 en bereikten we de openbare weg en terug asfalt.

We waren vertrokken om een hele tijd te wandelen via af en toe drukke landelijke wegen tussen de velden. Omwille van werkzaamheden in de buurt, was er een omleiding voor het verkeer, waardoor we om de haverklap werden geconfronteerd met snel voorbij razend verkeer. Ondertussen hadden we al de eerste grenspalen bemerkt, we bevonden ons dus vrij dicht bij de Nederlandse grens. Het ging even later voorbij knooppunt 50, alwaar we de markeringen aantroffen van de Streek-GR Uilenspiegel. Links kregen we een van de eerste kreken van de dag te zien. We wandelden langsheen dit unieke watergebied verder, richting knooppunt 98. Uiteindelijk bereikten we een vrij drukke weg, ter hoogte van de grens tussen St. Jan-in-Eremo en Sint-Margriete. Gelukkig ging het hier slechts over korte afstand naar links, aangezien we vrij vlug opnieuw links dienden aan te houden, via een eindeloos lang lijkend betonwegje. Het ging dan ook een hele tijd voortdurend rechtdoor. Knooppunt 97 ging aan het oog voorbij en we bevonden ons tijdelijk op de plaatselijke Sentse Vijf Dorpenroute, een fietsomloop van 50 km. Ook aan knooppunt 96 ging het nog steeds dezelfde richting uit, waarbij we kregen af te rekenen met een felle wind op kop.

Niet dadelijk om tempo aan te houden. Het ging op die manier langsheen de links gelegen Hollandsgatkreek. Voorbij deze kreek troffen we verderop knooppunt 95 aan en ook hier dienden we nog steeds rechtdoor aan te houden, met andere woorden alweer een eindeloos lange weg met de onaangename wind uit de verkeerde richting. Gelukkig zou het vrij snel veranderen, aangezien een richtingsverandering eraan zat te komen. Na een hele tijd beuken tegen de wind, bereikten we het wandelknooppunt 94 en draaiden we langzaam maar zeker naar rechts, hierbij de wind even van opzij voelend. Ondertussen kwamen er gaten in de bewolking en deed de zon moeite om wat warmte te geven. We bereikten zo de ingang van de Toeristencamping De Soetelaer en troffen in de berm enkele betonblokken aan, ideaal voor het houden van een lunchpauze. Het was ondertussen 11:00 uur geworden, tijd dus voor een picknickpauze. Terwijl de broodjes werden gesmaakt, hadden we een schitterend uitzicht over de omliggende velden.

Na het middagmaal kwamen we opnieuw in beweging, op weg naar knooppunt 93. Even voorbij de camping ging het rechtsaf verder via een kronkelend betonbaantje. Enkele oude hoeves passeerden de revue. Sommige zelfs in erbarmelijke toestand. Opnieuw kwamen we langsheen enkele kleine watergebieden, waarop de zon zich nu weerspiegelde. De graangewassen krijgen stilaan een goudgele kleur en dat oogt heel wat aantrekkelijker dan de grauwe en donkere akkers tijdens de wintermaanden. We vorderden stilaan richting dorpskern van Sint-Margriete, waarvan we ondertussen reeds de kerktoren in zicht kregen. We bereikten vervolgens knooppunt 93 ter hoogte van de hoofdweg door het dorp en draaiden naar rechts, richting kerk. Aldaar troffen we het kunstwerk aan, voorstellend Reynaert voor Koning Nobel. Zowat 100 m verder hielden we even halt in café ’t Oud Gemeentehuis. Aldaar konden we aan de achterzijde terecht op een terrasje teneinde even te genieten van een wandelpauze en natuurlijk enkele kopjes koffie. We konden het niet beter treffen, het was juist twaalf uur geworden.

Na deze eerder wat uitgelopen middagpauze, wandelden we verder doorheen de hoofdstraat van Sint-Margriete. We bemerkten hier trouwens bordjes inzake twee autoroutes, met name de Uilenspiegelroute en de Krekenroute. We verlieten de dorpskom en zetten onze tocht verder richting knooppunt 89, dat we even later aantroffen ter hoogte van ‘De Weegbrug’. Deze deed dienst tot omstreeks 1990. Er bevond zich ook een kunstwerk, met name Cuaer de haas, alsmede informatie betreffende archeologische opgravingen in de streek. We stapten nog wat verder langsheen deze drukke weg, tot we een rechts gelegen landelijke weg konden opgaan. Een watertoren in de verte leek als een baken op zee, doch we hadden meer oog voor een bomenrij heel in de verte langsheen het Leopoldkanaal, onze volgende bestemming onderweg. Geruime tijd volgden nu enkele typische polderwegjes elkaar op, langsheen de knooppunten 88 en vervolgens 87. Heel wat kleine kreken kregen we te zien, met uiteraard prachtige doorkijkjes tussen het riet.

We bereikten omstreeks 13:45 uur een van de grotere kreken uit de streek, met name de Boerekreek. Hier troffen we opnieuw een rustbank aan, met zicht op het water en beschenen door een heerlijk zonnetje. Tijd dus om de laatste broodjes uit de rugzak te halen. We genoten van een half uurtje stilte en bekeken het waterwild. Nadien ging het verder, richting knooppunten 86 en 85. We stapten een tijdje op een verhoogde polderdijk, even later op de weg links van een dijk, dan weer rechts van een andere dijk, waarbij we af en toe de wind in het voordeel, dan wel in het nadeel kregen. Uiteindelijk troffen we het wandelknooppunt 85 aan en bevonden we ons opnieuw op één van de oevers van het Leopoldkanaal. We begonnen dan ook aan het bewandelen van een eindeloos lijkend grindpad, langsheen de oever van het kanaal. Dit zou zo een hele tijd het geval zijn, aangezien we het kanaal volgden langsheen de knooppunten 84 en 83. Op weg naar punt 83, niets dan uitgestrekte landerijen, af en toe onderbroken door een stukje watergebied. Maar ondertussen genietend van de zon en even de wind in de rug.

We bereikten het knooppunt 83 ter hoogte van de Sint-Jansbrug en daar maakten we rechtsomkeer, teneinde via de andere oever van het Leopoldkanaal de terugweg aan te vangen, richting Sint-Laureins. Het voormalige café ter hoogte van deze brug, bleek ondertussen de deuren definitief te hebben gesloten. We waren zowat 16 km onderweg en er restten ons nog ongeveer een zestal kilometer op deze oever, teneinde opnieuw de dorpskern van Sint-Laureins te bereiken. Vol goeie moed en alweer strijdend tegen de wind uit de verkeerde richting, begonnen we aan het bewandelen van dit extra lange graspad. We vorderden aldus via de knooppunten 25 en 23, vooral op zoek naar een geopend café. We dachten prijs te hebben ter hoogte van knooppunt 23, zijnde Fred’s Café, doch dat ging pas open om 17:00 uur. Hier een uur in de blakende zon wachten, vonden we net iets te veel van het goede. Dan maar verder naar knooppunt 12.

We arriveerden even later ter hoogte van het voetveer, dat we eerder op de dag hadden gebruikt. Vanaf hier volgden we dezelfde weg, als op de heenweg het geval was geweest. Nog een goeie kilometer, via de knooppunten 10 en 11 en we kwamen ter hoogte van ons vertrekpunt. Alvorens huiswaarts te keren, namen we nog even een drankpauze op het terrasje van Bistro Bar Sente. Hier konden we dan tenslotte onze dorst lessen, na een lange wandeling, af en toe vechtend met de wind. We eindigden onze dagtocht na 22,223 km, goed voor 1097,1 cal, in een rustige wandeltijd van 5.24.18, na ongeveer 29631 stappen. Zo maakten we kennis met dit wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Een volgende wandeling brengt ons wellicht ergens anders in het Vlaamse land.”

139: Eeklo, Zondag 17 januari 2010, 19,9 km. (2737,333 km.)

Een georganiseerde tocht welke van start ging in Eeklo. Voordien werd in de wandelgids Marching deze tocht als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 17/01/2010 – 9900 Eeklo (Oost-Vlaanderen), Sint-Jozefswandeling – 5-8-13-18-22-30 km. Wandelclub Roal Benti. Start: Basisschool Sint-Jozef. Rustige winterwandeling. Mooie en goed begaanbare veldwegels brengen de wandelaars op grondgebied van Eeklo, Adegem, Maldegem en Balgeroeke. Gedeeltelijk nieuw parcours.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag, omstreeks 19:11 uur.

“Gisteren hadden wij gepland om vandaag te gaan wandelen in Rijkevorsel. Toen wij echter deze ochtend omstreeks 06:15 uur werden gewekt, viel het water met bakken uit de lucht. Onze plannen vielen figuurlijk in het water en dus besloten we om thuis te blijven. Later in de voormiddag klaarde het op en toen zowaar de zon te voorschijn kwam, namen we de beslissing om alsnog de wandelschoenen aan te trekken. Onze keuze viel dan op een wandeling dichter bij huis, met name de Sint-Jozefswandeling te Eeklo. Deze tocht werd georganiseerd door Wandelclub Roal Benti en nam een start vanuit de Basisschool Sint-Jozef aldaar in Eeklo. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15, 19, 23 of 30 km. Gezien wij pas omstreeks 11:30 uur van start zouden gaan, kozen wij het traject van 19 km, met een werkelijke afstand van 19,9 km. Langsheen het wandelparcours zouden we twee controleposten vinden, eentje in Adegem en een andere in Balgerhoeke. We kenden reeds Roal Benti van enkele vorige wandelingen en konden toen steeds met een voldaan gevoel huiswaarts keren. Zo hoopten wij ook vandaag dit te kunnen doen. Na een koffie trokken we op weg.

Het eerste gedeelte van de tocht had een lengte van 8,6 km, een flinke hap om te verwerken. Gelukkig hadden we vanaf de start de zon aan onze zijde en dat voelde goed aan, vooral na de voorbije winterweken. We wandelden langs een rustig baantje in de richting van de Ringlaan, welke we vervolgens dwarsten. Aan de overzijde troffen we een veldweg, welke ons loodste tot aan het Schipdonkkanaal. Hier gingen we linksaf en volgden de oever van het kanaal tot aan de verder gelegen Raverschootbrug. We staken de brug vervolgens over en volgden dan terug naar links de andere oever van het kanaal. We zaten op het grondgebied van Adegem (Maldegem). Langsheen deze oever van het kanaal troffen we de aanduidingen van de Wandelroute Uilenpad. Met de zon in het aangezicht en in de verte enkele draaiende windmolens, volgden wij de weg tot aan de jachthaven van Maldegem. Hier ging het haaks rechtsaf en volgden we een kleine landweg in de richting van de open velden. We volgden hier gedeeltelijk het traject van de Drongengoed Route (44 km), een omloop voor fietsers.

Even verder verlieten we deze weg en namen een schuin links gelegen veldwegje, dat al spoedig overging in een smalle wegel, afgezoomd door een grasberm. Het terrein werd drassig en we kregen wat modder te verwerken, een gevolg van de voorbije winterprik. De veldwegel kronkelde zich tussen de landerijen door en af en toe kregen we de wind langs alle kanten te verwerken. Na geruime tijd deze veldwegel te hebben gevolgd, bereikten we een drukke weg, waar we terug rechtsaf dienden te gaan. Hierlangs verliep de Plattelandsroute Maldegem. Gelukkig konden we wat verderop deze drukke weg verlaten en gingen we een links gelegen klinkerweg in. We voelden dat het parcours de hoogte inging. We troffen opnieuw de Drongengoed Route aan en vervolgden onze wandeling langsheen rustige landelijke baantjes. Uiteindelijk bereikten we de industriezone van Maldegem en hier situeerde zich onze eerste controlepost in de toonzalen van de firma Decoranda. Hier konden we even genieten van een hapje en een drankje tussen de veranda's welke aldaar konden worden gewikt en gewogen. Juist voor het bereiken van dit punt hadden we onderweg een ontmoeting met enkele leden van onze wandelclub, waaronder onze voorzitter.

Na dit oponthoud trokken we opnieuw op pad voor het tweede gedeelte van de wandeling, dat verliep over een afstand van 5,8 km. We wandelden vooreerst nog een stukje doorheen de industriezone, om nadien via rustige landelijke wegen, de richting te volgen van het Canada - Poland War Museum. Even later konden we reeds van ver het pantservoertuig bemerken dat zich bevindt ter hoogte van dit museum. Hier werd uiteraard de tijd genomen om alles eens rustig te bekijken. Deze Sherman staat opgesteld op een paar flinke stenen en wordt geflankeerd door de Canadese vlag. Rechtover bevindt zich het museum, de taverne De Canadees en een te bezichtigen tuin. We wandelden verder om aan het volgende kruispunt linksaf te gaan, alwaar we opnieuw het traject volgden van de Plattelandsroute Maldegem. Langsheen dit rustige wegje, troffen we even verder de Ommegang Oosteinde aan, welke dateert van 1904. Een kruisbeeld, vergezeld door een informatiebord, bevindt zich midden deze prachtige ommegang. Menig wandelaar nam aldaar even de tijd om het fotoapparaat boven te halen.

Via een stukje woonwijk, kwamen we terecht op de Prins Boudewijnlaan (Eeklo - Adegem), welke we over korte afstand volgden tot aan de brug over het Schipdonkkanaal. We verlieten hier de openbare weg, om in eerste instantie naast de brug en vervolgens onder de brug door te gaan, in de richting van de kerk van Balgerhoeke. Langsheen het kanaal troffen we een oude spoorwegbrug aan, waarna we aan de volgende brug, rechtsaf gingen en het grondgebied van Eeklo opnieuw bereikten. Hier ter hoogte van de Balgerhoekebrug, troffen we een tweede Sherman aan, opgesteld ter ere van de bevrijding van Eeklo in september 1944. Enkele gedenkplaten gaven ons wat nadere uitleg omtrent de geschiedkundige feiten. Aan de overzijde van het kruispunt bereikten we het Parochiaal Centrum, waar de tweede controle van de dag zich situeerde. Ook hier namen we even een korte rustpauze en deden we ons te goed aan een warm drankje. Het laatste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 5,4 km, zou ons opnieuw in de richting van de startzaal brengen.

Na het verlaten van het Centrum ging het naar rechts, waar we over korte afstand de Krekenroute volgden. Even verder ging het opnieuw naar rechts en op die manier verlieten we de woonstraten en trokken opnieuw tussen de open velden. We dwarsten vooreerst nog de Ringlaan, om nadien een asfaltweg te volgen tussen de aldaar gelegen boerderijen. Even ging het zelfs over het erf van 't Rozenhof, aangezien we de veldweg aan de andere kant ervan dienden te bereiken. Zo trokken we langsheen rustige landelijke wegen, terug in de richting van de weg Eeklo - Maldegem, die we bereikten ter hoogte van het aldaar gelegen sportcentrum. We dwarsten de baan en volgden via de plaatselijke wijk enkele woonstraten tot aan het Galgenhof. Hier konden we nog even genieten van een stukje natuur, alvorens we stilaan de Sint-Jozef Basisschool konden vervoegen. We kunnen terugkijken op een aangename wandeldag en konden alweer met een voldaan gevoel huiswaarts keren. Toen wij de startzaal verlieten noteerden wij 944 deelnemers aan de wandeling van vandaag. Gelet op het slechte weer deze ochtend, een toch wel mooi eindresultaat.”

We sluiten stilaan dit wandelhoofdstuk af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, waarin zoals steeds enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Rustige wandeling langs weiden en paden. Soms wat drassig. Hoogtepunt: de tanks te Adegem en Balgeroeke. (Maldegem) De eerste zon! J: Rustige wandeling doorheen Eeklo, Maldegem en Balgerhoeke. Langsheen het Canada-museum en de Shermans geplaatst langsheen het parcours. Pril lentezonnetje onderweg!!’

104: Zelzate, Zondag 26 juli 2009, 28,5 km. (2035,374 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 26/07/2009, 9060 Zelzate (Oost-Vlaanderen) – 19^de Canisvliettochten, De Kwartels Groot-Assenede, 7-10-14-20-24-30 km. Start: School Maria Middelares. Een grensoverschrijdende en verrassend groene tocht die de wandelaars door het natuurgebied Canisvliet loodst en door de vele en onverwacht groene hoekjes van Zelzate.’ Na afloop schreven we nog dezelfde dag een verslag van onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:48 uur.

“Na een extra korte nacht (drie uur slaap) en vooral wat lome benen, na een avondje Gentse Feesten, trokken we deze morgen toch vol goede moed naar Zelzate. Daar werd door onze wandelclub De Kwartels, de 19^de Canisvliettochten georganiseerd. De inschrijving en start vonden plaats in een schoolgebouw van de Broeders van Liefde, meer bepaald de Campus Sint Laureins te Zelzate. Er kon worden gekozen uit 7, 10, 14, 20, 24 of 30 km. Ondanks de reeds beschreven perikelen, besloten we toch maar de 30 km te wandelen, met een werkelijke afstand van 28,5 km. Het beloofde dus een vermoeiende dag te worden, vooral wanneer de zon haar medewerking zou verlenen. Alvorens van start te gaan, bestelden we uiteraard eerst nog enkele exemplaren van de gekende reuze-éclairs, ondertussen tot ver in de omstreken bekend. Nadien konden we vol goede moed op pad.

We verlieten de plaats van inschrijving, om via enkele woonstraten, de bebouwde kom van Zelzate al heel vlug te verlaten. Kort na het vertrek, staken we een eerste maal de drukke Traktaatweg over, zijnde de verbindingweg tussen België en Nederland. We volgden hier zowat onmiddellijk een deel van de GR5A. Wat verderop volgde dit Grote Routepad een ander traject, doch in de plaats kregen we een parcours van enkele fietsroutes, de LF30b en de LF51 b. De drukke weg ver achter gelaten volgden we rustig te bewandelen polderbaantjes, tussen de reeds hoog opgeschoten maïs en de graangewassen die stilaan hun goudgele kleur aannemen. Wat zigzaggend tussen de velden, hadden we Nederlands grondgebied bereikt. Duidelijk merkbaar altijd aan de aard en kwaliteit van het wegdek. Met een wijde bocht doorheen de akkers, kwamen we terug tot aan de Traktaatweg, om die een tweede maal te dwarsen. Een grenspaal vonden we hierbij op onze weg.

Kort nadien bereikten we voor het eerst het natuurgebied Canisvliet, waarbij onmiddellijk de pracht en de uitgestrektheid van de Canisvlietse kreek kon worden vastgesteld. Een parcourswijzer ‘Heen’, maakte duidelijk dat we hier later op de dag nogmaals zouden wandelen. Het ging vooreerst via een smalle asfaltweg door het natuurgebied, om wat later een links gelegen pad op te gaan dat leidde in de richting van een stukje bos. Een mooie kronkelende dreef ging vooreerst door het bos, later door het opgeschoten riet. Af en toe een stukje grasland maakte het plaatje volledig. Jammer genoeg dienden we dit prachtige en rustige gebied te verlaten, om terug te keren naar de openbare weg. Voor ons bemerkten we een grote rotonde aan de ingang van Westdorpe. De pijlen leidden ons naar de 100 m verder gelegen controlepost in de ‘Landwinkel De Baeckermat’. Na 8,2 km hadden we hier een eerste gelegenheid om iets te nuttigen en even te rusten.

Een ruime boerderij was voorzien van een groot buitenterras en de zon gaf meer dan voldoende aanleiding om hier een beetje buiten, in open lucht ervan te genieten. Na een eerste pauze trokken we op weg, om een kleine lus te wandelen van 3,2 km. We verlieten het erf via de achterdeur en trokken in de richting van het centrum van Westdorpe. Hier troffen we de Krekenroute voor automobilisten die we enkele honderden meters volgden. Echter aan de eerstvolgende drukkere weg, staken we deze over en volgden aan de overzijde een schelpenpad dat ons liet genieten van de ernaast gelegen Molenkreek. Tal van hengelaars keken raar op naar die wandelende Belgen. Na een eindje de oever van de kreek te hebben gevolgd, dienden we een links gelegen klinkerpad op te gaan en dat leidde ons doorheen een gedeelte van de woonwijk. Uiteindelijk bereikten we de overkant van de kreek, om daar dan de andere oever te volgen, terug in de richting van ‘De Baeckermat’, waar we al heel vlug opnieuw een pauze konden nemen.

Een volgende lus welke van hieruit vertrok, had een lengte van 6,4 km. We verlieten het erf via dezelfde weg, om nu in plaats van naar rechts, naar links te volgen. We gingen recht naar de brug over het kanaal Gent - Terneuzen en staken die over. Aan de andere kant van de brug bereikten we Sas van Gent, hierbij een gedeelte van de Krekenroute volgend. Van bovenuit, zagen we rechts de lager gelegen jachthaven van Sas van Gent liggen. We volgden de hoofdweg, om uiteindelijk een rechts gelegen pad op te draaien en omheen de kleine jachthaven te wandelen. De haven mondde uit in het kanaal en hier troffen we het Schepentrekkerspad. Dit pad liet ons de oever van het kanaal volgen, richting Zelzate. Hierbij liepen we onder de brug door, net op het ogenblik dat die diende te draaien om een kanjer van een Russisch vrachtschip door te laten. Zo hadden we nog een onverwachte bezienswaardigheid op de koop toe. We volgden verder de promenade tot aan de oude sluis, waar enkele oude schepen voor anker lagen. De datum op het schip, verwees naar eind achttienhonderd.

Via enkele oude kleine bruggetjes bereikten we de overkant van de sluis en de hoofdweg doorheen Sas van Gent. Hier trokken we voorbij het monument van de ‘Schepentrekker’ en vonden verderop enkele oude kanonnen, met de loop gericht naar de havenmond. Een kleine winkelstraat leidde ons naar enkele trappen, die uitgaven op de grote weg, richting brug over het kanaal. We staken opnieuw de brug over, om aan de overkant de trappen af te dalen, in de richting van de andere oever van het kanaal Gent - Terneuzen. We bevonden ons opnieuw in Westdorpe en volgden dit keer een tijdje de oever van het kanaal, in de richting van Zelzate. Wat verderop verlieten we deze oever, om links opnieuw het natuurgebied Canisvliet binnen te wandelen. Opnieuw troffen we een breed pad dat ons tussen enkele rietkragen en lage bosgebieden leidde, terug in de richting van de ons reeds bekende rotonde. Wat later hadden we een laatste keer controle in de reeds gekende Landwinkel. Even tijd om wat te genieten van de zon op het terras.

We verlieten voor het laatst het erf aan de achterzijde om de weg opnieuw links te volgen, dit keer rechtstreeks naar de grote rotonde. Achter de rotonde vonden we opnieuw de gekende GR5A en deze bracht ons naar het natuurgebied Canisvliet. Hier volgden we echter een variante van het Grote Routepad en dat leidde ons vooreerst door een klein stukje bos, om ons te laten aankomen aan de oever van de Canisvlietse kreek. Hier konden we pas echt de uitgestrektheid van dit watergebied vaststellen. In de verte zagen we wandelaars de oever volgen. We volgden geruime tijd de omtrek van de kreek, af en toe door een stukje bos trekkend, bij wijlen een graspad volgend en soms via een pad de akkers doortrekkend. Later bereikten we de andere kant van de kreek en troffen er het bordje ‘Terug’ aan. Hier waren we deze ochtend reeds voorbij gekomen. Een kruispunt verder, draaiden we naar rechts, terug in de richting van het kanaal. Ondertussen hadden we Nederland verlaten en bevonden we ons opnieuw op het grondgebied van Zelzate. Het weggetje bracht ons tot aan het verderop gelegen industrieterrein. We wandelden langs enkele bedrijven, om uiteindelijk aan te komen in een stukje park van Zelzate. De andere kant mondde uit aan de brug van Zelzate, momenteel buiten gebruik wegens herstellingen.

We staken de weg over en volgden aan de overkant een pad, evenwijdig met het kanaal. Deze weg deed ons wandelen in de richting van het PC Sint Jan Baptist. Alvorens het domein binnen te wandelen, maakten we eerst een grote toer omheen het uitgestrekte terrein van deze instelling. Tenslotte bereikten we toch de laatste controlepost binnen het centrum. Na een etappe van 8,3 km waren we wel even aan rust toe. Ondertussen begonnen we de beentjes te voelen, maar ook het gebrek aan nachtrust. Na een laatste verfrissing trokken we op weg voor het laatste deel van de wandeling, slechts 2,4 km ver. Dit gedeelte leidde ons nogmaals doorheen het park, om uit te komen ter hoogte van de kerk van Zelzate. Al heel vlug bereikten we de plaats van vertrek en dat was niet veel te vroeg zullen we maar zeggen. Het zich laten neervallen op een stoel kan zalig aanvoelen. De rest van het verhaal: nog even een glaasje bruisend water, de eclairs ophalen en huiswaarts. Eén zaak is zeker, vanavond wordt het beslist niet laat... geeuuuuw!!!”

Een blik in onze wandelboekjes mag aan dit verhaal niet ontbreken. Ziehier wat toen, na afloop van de tocht, als eerste indrukken werden neergeschreven: ‘K: Zelzate, Canisvliet, Sas van Gent, Westdorpe. Mooie natuur, kanaal Gent-Terneuzen en de Canisvliet kreek. 28° ; J: Tocht doorheen Canisvliet en met bezoek aan Westdorpe en Sas van Gent. Langsheen het kanaal Gent naar Terneuzen. Mooi zonnig wandelweer. Vandaag de honderdste wandeling sedert aansluiting bij een wandelclub.’

084: Assenede, Zondag 24 mei 2009, 28,7 km. (1595,304 km.)

Een tocht welke lang geleden reeds werd aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zondag – Dimanche 24/05/2009 – 9960 Assenede (Oost-Vlaanderen), 5^de Diederiktocht, 6-12-18-25-30 km. De Kwartels Groot-Assenede. Start: Voetbalkantine. Rustige wandelwegen in een in schuchter lentegroen getooid landschap.’ Na afloop van deze georganiseerde wandeling, schreven we het hierna weergegeven wandelrelaas, op zondag 24 mei 2009, omstreeks 19:03 uur.

“Dat vandaag niet alle wandelschoenen werden gedragen door wandelaars die zich naar Kluisbergen hadden begeven, dat bewezen de meer dan duizend aanwezigen op de 5^de Diederiktocht welke doorging te Assenede. Deze wandeling werd georganiseerd door ‘De Kwartels’ uit de vermelde gemeente. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 12, 18, 24 of 30 km. Wij kozen vandaag voor de 30 km. (werkelijke afstand 28,7) De inschrijving vond plaats in de voetbalkantine in het Van Hoorebekestadion van FC Assenede. Toen we deze morgen de naast het stadion gelegen weide opreden, konden we zien dat reeds tal van wandelvrienden zich hadden geparkeerd en al dan niet reeds op weg waren. De zon was onmiddellijk van de partij en het beloofde alvast een prachtige wandeldag te worden. Na een koffie en een hapje, waren we klaar voor de start.

We verlieten het stadion en draaiden linksaf om tussen de huizen in de richting van een fietsroute te wandelen. Deze route geeft aansluiting naar diverse fietsknooppunten en is ideaal om te bewandelen. We bemerkten dat we ons bevonden op een gedeelte van de Rode Geulroute, een traject welke we nog verder in de loop van de wandeling herhaaldelijk zouden volgen. Deze route is in totaal 38 km lang. Na een tijdje deze Rode Geulroute te hebben gevolgd, verlieten we deze en draaiden links de Poeldijk op. De weg werd bewandeld tot juist aan de grens met Sas Van Gent. We betraden echter voorlopig nog niet het Nederlandse grondgebied, doch sloegen opnieuw linksaf. Hier bevonden we ons op de Kasteeldijk en konden we vaststellen, dat de Rode Geulroute tezelfdertijd het traject volgde van de Mauritsroute. Nadien trokken we doorheen een reeks van voormalige polders, welke telkens werden voorzien van de toepasselijke benaming, alsook het jaartal van indijking.

Een eerste in het rijtje was de Vijfhonderd Gemeten. Eens die voorbij naderden we vlug een eerste controlepunt, welke was gesitueerd op het erf van een aardappelboer in de Gezustersstraat. Hier zouden we later nog een tweetal keren opnieuw rusten. We hadden de eerste 7,9 km achter de rug en konden genieten van een natje en een droogje op het terras, daarvoor speciaal uitgestald. Na onze eerste stop, trokken we alweer op pad en begaven ons verder via de Albertpolder. We konden aan beide kanten van de weg volop genieten van de akkers welke tot leven zijn gekomen. Ontelbaar zijn hier de verschillende schakeringen van de kleur groen. Links van de weg zagen we duizenden zijderupsen die naarstig aan het werk waren in het zonlicht. Wat verder kwamen we aan de eerste watergebieden, met tegenover elkaar de Grote en de Kleine Kilkreek. Ideale visgebieden, te lezen aan de informatie ten behoeve van de hengelaars.

Na deze mooie aanblik trokken we verder en volgden de Posthoorn Wandelroute, die over een bepaalde lengte het traject volgde van de Mauritsroute. Langs tal van veldwegen, kleine en rustige baantjes volgden de bezienswaardigheden elkaar in snel tempo op. Het Hollands Gat dat ontstond als gevolg van een hevige storm in 1808 en de Bodemloze Put die nu nog rest als gevolg van deze ramp. Wat verder, de Gezusterskreken, alweer een prachtig watergebied, waar kikkers luidop verkondigden dat ook zij aanwezig waren. De Oude Haven Geul, de Rode Polder, De Roode Geul, allemaal te bekijken waard en vooral mooi gesitueerd in de natuur alom tegenwoordig. Hier wandelend langs deze prachtige watergebieden, liep zelfs een gedeelte van de GR5A, de Wandelronde van Vlaanderen. Stilaan verlieten we dit prachtige gebied, om terug te keren naar het erf van onze aardappelboer om daar een tweede pauze te genieten. We hadden een lus van 6,3 km achter de rug en waren omwille van de warmte toe aan een verfrissend drankje. Na een tweede rustpauze te hebben genoten, volgde nu een lus van 8,7 km.

We verlieten het erf via dezelfde weg als voorheen, met name via de Albertpolder en voorbij de Grote en de Kleine Kilkreek. We volgden de Posthoorn Wandelroute, om aan de eerder geziene splitsing, deze keer rechtdoor te gaan, in plaats van naar links te draaien. Het was ondertussen duidelijk, we wandelden nu in de richting van Zeeuws Vlaanderen. Kilometerslange polderbaantjes werden ons nu voor de voeten geschoven. Langs metershoge dijken konden we nu het poldergebied met zijn uitgestrekte akkers bewonderen. Rustig, zelden een auto, meer moet dat niet zijn. Naargelang het traject dat we volgden, hadden we de zon opzij, in de rug en later in het aangezicht. Eventjes, gedurende een korte periode, kwamen wat wolken opzetten. Maar al even vlug als ze waren gekomen, maakten ze opnieuw plaats voor het zonnetje. Tal van grenspalen konden we aantreffen, de ene al wat beter geplaatst om te fotograferen, dan de andere. Op geen enkel moment hadden we ook maar enig idee, in welke gemeente we ons bevonden. Geen grensborden, geen gemeenteplaten, geen enkele indicatie inzake richting. Maar genoten hebben we vast en zeker.

Toen we na een hele tijd wandelen, een laatste grenspaal voorbij waren, en dus terug op Belgisch grondgebied, vonden we de Mauritsroute terug op onze weg. Deze leidde ons opnieuw naar het erf, waar we een laatste keer konden pauzeren en de inwendige mens versterken. Na een uitgebreide rustpauze, trokken we op pad voor het laatste gedeelte van de wandeling. We verlieten het erf in de andere richting en begaven ons op de Standaertswegel, een pad dat dwars door de velden liep. Op het einde van deze wegel, bereikten we de Rode Geulroute, om vervolgens enkele polders te kunnen aanschouwen, de Mariapolder en de Pennemanspolder. Verderop volgden we over een eindje de GR5A en die bracht ons tot bijna aan de Oude Asseneedse haven. Hier kon je ook een ander traject volgen, met name de Krekenroute, maar die is dan wel voorbehouden voor auto's, zo te zien aan de aanwijsborden.

Er volgde nog een laatste ommetje langs de plaatselijke sporthal, het dorpsplein met zijn prachtige kerk en zo ging het terug in de richting van het Van Hoorebekestadion. Bij aankomst zagen we dat welgeteld 1053 wandelaars de weg naar Assenede hadden gevonden. Een tevreden voorzitter dus. Restte ons nog enkel het afstempelen van onze wandelboekjes en nadien huiswaarts te rijden. Echter niet, zonder ons te voorzien van twee exemplaren van de alom gekende.... reuze.... eclairs waarvoor de Kwartels gekend zijn.”

Natuurlijk mogen ook onze eerste indrukken, inzake deze wandeling niet ontbreken. Ziehier alvast wat we noteerden in onze wandelboekjes, na afloop van deze tocht: ‘K: Zon! Wandeling voor eigen club door Assenede. Kreken en polders. Even de grens over met Zeeuws-Vlaanderen. Warm weer! J: Tocht doorheen de polders en een deel van Zeeuws-Vlaanderen. Tal van kreken en unieke vergezichten. Lekkere eclairs mee naar huis. Lintje 1500 km behaald.’

077: Sint-Jan-In-Eremo, Vrijdag 01 mei 2009, 23,339 km. (1428,534 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Vrijdag – Vendredi, 01/05/2009 – 9982 Sint-Jan-In-Eremo (Oost-Vl.), 19^de Krekentocht – 6-12-18-24-30 km. Wandelclub Roal Benti. Start: Gemeentezaal. Het mooie krekengebied onder uw voeten. Prachtige vergezichten, rietkragen, vissers, waterwild en dijken in een ongelooflijke natuurpracht. Het Vlaamse vlakke polderland op zijn best.’ Na afloop van deze zonnige lentewandeling, schreven we het hierna weergegeven wandelverhaal, op vrijdag 01 mei 2009, omstreeks 18:12 uur.

“Deze morgen hadden wij een afspraak met de wandelclub Roal Benti, die voor de 19^de maal organisator was van de Krekentocht in Sint-Jan-In-Eremo. Er kon worden gekozen uit de afstanden 6, 12, 18, 24 en 30 km. Wij opteerden om het 24 km parcours te bewandelen. Plaats van inschrijving en vertrek was gelegen in de Culturele Site ‘De Meet’ in het dorp van Bentille. Reeds vroeg op deze eerste mei, was er een grote toeloop in het centrum van deze kleine gemeente, gelukkig hadden de inrichters van de wandeling voldoende parkeerplaatsen voorzien op grasvelden in de buurt van de startplaats. Na de nodige inschrijvingsformaliteiten trokken wij op weg. Na de start, wandelden wij de dorpskom uit in de richting van de open velden. We volgden de ‘Sentse Kreken Route’, een traject dat nog vaak zou worden bewandeld in de loop van de dag. Via tal van akkers, waar enkele boeren het feest van de arbeid aan zich lieten voorbijgaan, kwamen we aan de Sint Jansbrug ter hoogte van het Leopoldkanaal. Hier draaiden wij rechtsaf om gedurende een hele tijd de dijk naast het kanaal te volgen.

Links trokken wij voorbij een van de eerste kreken van de dag, de Oostpolderkreek. Opvallende aanwezige hier, het waterwild. Na enkele honderden meters het kanaal te hebben gevolgd, lieten wij dit rechts van ons en draaiden links opnieuw een kleine betonweg op. Hierlangs liep de ‘Sentse Vijf Dorpenroute’. Wat verderop langs deze weg troffen wij een bekende zaak aan, de ‘Roste Muis’. Hier konden wij het niet laten om een foto te laten nemen door een medewandelaar. Juist om de hoek troffen wij een eerste kunstwerk aan inzake Reynaert de Vos, met name enkele ganzen in het water. De begeleidende tekst was duidelijk: ‘Als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen’. Wat verderop, na een eerste stuk wandelweg van 6,17 km, arriveerden wij aan een lokale garage in Sint-Jan-In-Eremo, waar een eerste maal kon worden gerust. Op het buitenterras was het gezellig genieten van de meizon.

Na een hapje en een drankje, trokken wij terug op pad en belandden al heel vlug op het ‘Plattelandspad Sint Margriete’. Ook dit pad zouden wij nog herhaaldelijk onder de voeten krijgen, telkens voorzien langs de weg van didactische panelen over de plaatselijke landbouwactiviteiten. Een opeenvolging van dijken, polders en kleine watergebieden, in combinatie met opnieuw enkele stukken van de Sentse Vijf Dorpenroute, deden ons gaan in de richting van het dorp van Sint Margriete. Onderweg af en toe een kunstwerk dat herinnert aan de legende van Reynaert de Vos. Zowat 4,8 km na onze eerste rustpost kwamen we aan in het kleine parochiezaaltje van Sint Margriete. Ook hier was echter voldoende plaats aanwezig, vermits enkel de 24 en 30 km hier voorbij dienden te komen. Naast het zaaltje de plaatselijke Sint Margaretakerk (1881) met een ‘Tiendenpaal’, daterend uit het Ancièn Regime. De palen dienden om de tiendgebieden van de pachters af te bakenen. De landbouwers moesten 1/10 van hun opbrengst afstaan voor de eredienst. (Een derde voor de pastoor, een derde voor het onderhoud van de kerk en een derde voor de armenzorg).

De tweede rust achter de rug, keerden we terug in de richting van Bentille. Vooreerst langs een nogal drukke weg, om vervolgens te kunnen genieten van de rustige polderwegen. Een volgend wandelpad dat we konden bewandelen betrof de ‘Smokkelroute’. Hier alweer tal van dijken en poldergebieden, zowel links als rechts van het traject. Wat verderop bevond zich de Krekenroute, die we slechts deels volgden, aangezien we opnieuw aankwamen aan de reeds vermelde garage om daar even te pauzeren. Het pas afgelegde stuk weg had een lengte van 5,543 km. Ondertussen konden we vaststellen dat het reeds drukker was op deze stopplaats, gezien ondertussen het middaguur reeds achter de rug was. Tevens kregen we hier het gezelschap van de kortere afstanden. Korte tijd na het verlaten van deze rustplaats, belandden we aan de kerk van Sint Jan de Doper, waar tegenover het Provinciaal Sport en Recreatiedomein ‘De Boerenkreek’ was gelegen. Deze kerk is beschermd sedert 1975. Jammer genoeg bevond deze kerk zich in de steigers. Volgens de plaatselijk mededeling betrof het hier een bedevaartsoord, aangezien hier werd gebeden tegen de vallende ziekte, de seskens of stuipen en tegen koortsen en plagen.

Hier draaiden we opnieuw rechts de velden in om in de richting van de kreek zelf te gaan. We bevonden ons ondertussen op de ‘Boerenkreek wandelroute’. Op het einde van dit weggetje troffen we inderdaad de vernoemde kreek aan, welke pas zichtbaar werd na het beklimmen van de dijk. Hier konden we de pracht van dit watergebied ten volle aanschouwen. De kreek werd dan een tijdje gevolgd van op de hoger gelegen dijk, om wat verder terug naar de weg te draaien. De kreken betreffen eigenlijk vroegere turfputten. Hier zagen we opnieuw de Sint Jansbrug om deze keer het Leopoldskanaal te volgen in de andere richting. Stilaan belandden we aan de Graaf Jansdijk, welke ons regelrecht deed terugkeren naar het dorp van Bentille en waar het einde van de wandelroute werd bereikt. De dijk liep van Duinkerke tot Sas van Gent. Toen wij nadien huiswaarts reden, konden wij bemerken dat om 14 uur reeds meer dan 1400 wandelaars op weg waren gegaan om deze prachtige omgeving te aanschouwen. De ene wandelaar al wat langer dan de andere, maar heeft dat eigenlijk wel belang? Gewoon genieten van een vrije zonnige dag, meer hoeft dat voor velen niet te zijn.”

Ook kort na afloop van de wandeling, noteerden we enkele eerste bevindingen in onze ondertussen bekende wandelboekjes. ‘K: Mooie tocht langs kreken en dijken. Veel info langs de weg betreffende de bezienswaardigheden. Stralend weer. +20°. J: Mooie 1-mei wandeling door de polders, over tal van dijken en langs mooie kreken. Aangenaam en zonnig lenteweer!!’