317: Knokke-Heist, Zaterdag 18 oktober 2014, 16,344 km. (6469,043 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen en de bezienswaardigheden, tijdens een wandeling in de nabijheid van de Belgische kust. We volgden immers opnieuw een gedeelte van de Kustwandelroute, met start en aankomst te Knokke-Heist. Voorafgaand aan deze wandeling, hadden we een verplaatsing per auto naar Knokke-Heist, waar we even later ons voertuig konden parkeren op de parking nabij het station. Na alvast een broodje te hebben gegeten konden we nadien op pad. We gingen dus van start ter hoogte van het station in Knokke-Heist om via enkele straten ons te begeven naar het wandelknooppunt 24, dat zich bevindt in de Lippenslaan. Daar aangekomen gingen we linksaf via de Nestor de Tièrestraat richting knooppunt 25. We bevonden ons reeds op een lokale wandelroute, het Zegemeerpad, dat ons even verder liet genieten van een weids zicht op het Zegemeer. Een opvallende metalen constructie dreef op het wateroppervlak, voorzien van enorme wuivende krabben, een kunstwerk van Panamarenko. Aan het andere uiteinde van het Zegemeer troffen we knooppunt 25 aan, om dan te wandelen naar het knooppunt 27. Een eerste strookje groen viel ons te beurt door middel van een passage doorheen Park 58, alwaar we links de watertoren van Duinkerken konden waarnemen.

Een volgende bezienswaardigheid op onze wandelweg bevond zich ter hoogte van het wandelknooppunt 27, de kapel Kristus-Koning van Duinbergen. Nadien, op weg naar het volgende knooppunt 29, volgde de doortocht in het Dir. Gen. Willemspark. We volgden er een tijdje de Riante Polder Route. Een stel trappen onderweg liet ons aankomen op een plekje in het park, voorzien van enkele rustbanken, ideaal om alvast even te pauzeren en te genieten van de gezonde buitenlucht. Eenmaal doorheen het park ging het de drukke kustbaan over, om via de Ijzerstraat aan te komen ter hoogte van de basisschool Het Anker. In de nabijheid konden we even stilstaan bij een oude garnaalschuit, de O.32 Jessica. Altijd goed om even de camera boven te halen. Enkele woonstraten lieten ons even later aankomen ter hoogte van een prachtig stukje natuurgebied, de Sashul en Vuurtorenweiden. Meteen een opvallende aanwezige in zicht, de vuurtoren Hoge Licht, een van de eerste volledig betonnen constructies tijdens het jaar 1907.

Opnieuw kregen we enkele trappen voor de voeten geschoven, doch hogerop een mooie wandelweg tussen de beplanting. Via een doorkijkje kregen we de kerk van Heist in het vizier. Na te hebben genoten van deze groene oase, bereikten we opnieuw de drukke kustbaan, welke we ditmaal overstaken via de Lichtenbrug, volgens info een bekroonde wandel- en fietsbrug over de Elizabethlaan. We konden er dan ook de tekens aantreffen inzake de Kust Fietsroute LF1b. Aan de overzijde van de brug troffen we nog een kleinere vuurtoren aan, om dan aan te komen op de Zeedijk-Heist. Inmiddels aangekomen ter hoogte van het wandelknooppunt 31. We begaven ons naar rechts op de Zeedijk, om die even verderop naar links te verlaten en ons te begeven in het Vlaams Natuurreservaat Baai van Heist. Een zandwegje liet ons even genieten van de zeelucht en de nabijheid van de zee. Enkele mooie duindistels konden worden waargenomen. Jammer genoeg eindigde deze korte doortocht in de Baai van Heist vroeger dan gewenst en kwamen we opnieuw uit op de Zeedijk-Heist. Tijd voor een wandelpauze en een verfrissing en daarvoor konden we terecht in het Restaurant-Tearoom Paola op de Zeedijk.

Na deze aangename onderbreking zetten we onze wandeling verder richting wandelknooppunt 30 dat we even verder aantroffen. Langsheen de dijk verder wandelend met uitzicht op de Noordzee, passeerden we de wandelknooppunten 28, 26 en 23. Op die manier waren we reeds aangekomen op de Zeedijk-Knokke. Stilaan waren we aan het einde gekomen van deze eerder korte wandeling aan zee. We maakten nog een ommetje langsheen het golfterrein van Knokke-Heist, om nadien alvorens opnieuw huiswaarts te keren, nog even te pauzeren en te genieten van een kopje koffie. We konden daarvoor terecht op de Lippenslaan. Uiteindelijk eindigden we onze dagtocht na 21793 stappen en 16,344 afgelegde kilometers.”

258: Blankenberge, Zaterdag 17 november 2012, 15,7 km. (5141,479 km.)

Op 17 november ging het richting Belgische kust, alwaar we opnieuw een stukje wandelweg volgden van de zogeheten Kustwandelroute. Ditmaal zouden we starten in Blankenberge, het punt waar we waren aangekomen tijdens een vorige tocht. Hierna dan ook het relaas van de bezienswaardigheden onderweg.

“Een mistige ochtend, welke enigszins het zicht beperkte, op die manier bereikten we na een autorit en een wandeling doorheen de winkelstraat van Blankenberge, het wandelknooppunt 43 ter hoogte van de Zeedijk. Opvallend weinig volk nog zo vroeg op de dag, wellicht als gevolg van de minder gunstige weersomstandigheden. We hadden dan ook de intentie om verder de Kustwandelroute te volgen in de richting van Knokke. We zouden wel zien tijdens het verdere verloop van de dag, waar we zouden eindigen. We trokken dan ook op pad langsheen de dijk, tussen de dagjestoeristen, af en toe de winkeltjes bekijkend. Op het einde van de Zeedijk, ging het dan ook het strand op en konden we genieten van de zachte ondergrond om verder te wandelen. Een min of meer onaangename wind liet het duinengras soms wild te keer gaan. Het ging langsheen de Pier van Blankenberge, verder in de richting van de Fonteintjes. Dit is een soort smalle duinengordel, welke het hele jaar door is voorzien van water en bovendien met een rijkdom aan planten.

Via de knooppunten 41, 40 en 36 bereikten we na enkele kilometers stilaan Zeebrugge. De eerste grote havenkranen kwamen in zicht en tevens konden we onderweg daarheen enkele kunstwerken aantreffen op het strand. Vaak een schril contrast met de achterliggende haveninstallaties. We bereikten vervolgens de Zeedijk en kregen vooreerst het imposante Palace Hotel te zien. Blijkbaar stond het gebouw te koop en gaf ook alweer een soort indruk van vergane glorie. Blijkens info was dit gebouw tijdens WO1 een Duits hoofdkwartier. Om de hoek kregen we enkele monumenten te zien, enerzijds ter ere van de gesneuvelden tijdens de oorlog en anderzijds als aandenken aan de vader van de zeehaven. We wandelden verder doorheen de haven, hier en daar een schip een blik gunnend, anderzijds kijkend naar de infrastructuur van de haven. Tussen al deze bedrijvigheid, vonden we toch een geopend café, teneinde even een kopje koffie te nuttigen en even te bekomen van de natte kilte onderweg. Ook in de horecazaken opvallend weinig volk. Dan maar na een korte rustpauze terug op pad.

Ditmaal konden we enkele sleepboten zien, welke natuurlijk de grote schepen veilig de haven binnenloodsen. Dat er in de haven schepen te zien zijn in allerlei formaat en toestand, dat kon duidelijk worden ervaren. Sommige kleinere exemplaren wachtten blijkbaar op een dringende herstelling teneinde opnieuw zeewaardig te worden bevonden. Via de achterzijde van het Seafront Maritiem Park en even verder het voormalig lichtschip Westhinder, bereikten we de Brits-Duitse militaire begraafplaats. Naar verluid zouden hier 175 Duitsers en 30 Britten begraven liggen. We namen dan ook even de tijd deze laatste rustplaats te bezoeken en enkele indrukken vast te leggen op de digitale plaat. In de onmiddellijke nabijheid vonden we ook op de grond een gedenkplaat ter herinnering aan de slachtoffers van de scheepsramp van 6 maart 1987, met name toen de Herald of Free Enterprise even buiten de haven kapseisde.

We vervolgden onze weg via enkele woonstraten, waarbij we enkele opvallende gebouwen te zien kregen, richting sluis. Na een verplichte omweg vanwege werkzaamheden aan de openbare weg, trokken we verder richting Vlaams Natuurreservaat ‘Baai van Heist’. Daar aangekomen stelden we vast dat een modderige passage ons wachtte. Blijkbaar, als gevolg van de overvloedige regen tijdens de voorbije dagen, waren de wandelpaden erg drassig en stonden zelfs hier en daar onder water. Na dit ommetje van zowat anderhalve kilometer bereikten we uiteindelijk de Zeedijk van Heist. Zo raakten we min of meer terug in de bewoonde wereld en konden we verder wandelen via Duinbergen naar het bekende Alberstrand van Knokke-Heist. Voorzien van regenkledij en bevuilde wandelschoenen, kregen we wel heel wat bekijks van de zogeheten beau-monde die hier langs de dijk floreert. We bereikten tenslotte het knooppunt 26, ter hoogte van het plaatselijke Casino en hielden het daar voor bekeken. Er wachtte ons nu nog een tochtje doorheen een gedeelte van Knokke-Heist, richting station. Daar bereikte ons net een kusttram, welke ons opnieuw naar Blankenberge zou brengen. Uiteindelijk hadden we 15,7 km afgelegd, hoofdzakelijk langsheen het strand.”

J: Tweede deel van de Kustwandelroute met start in Blankenberge. Wandeling langsheen de kust, doorheen Zeebrugge tot in Knokke-Heist.

124: Knokke-Heist, Zaterdag 07 november 2009, 21,4 km. (2449,773 km.)

Deze wandeltocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009 als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 07/11/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Canadees Wandelweekend – Monumententocht, 6-10-15-21 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Verwarmde tent. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend met een wandeling doorheen Knokke-Heist, o.a. langs het Noordzeestrand en door diverse parken. Onderweg is er bijzondere aandacht voor de vele beelden en monumenten die de gemeente rijk is.’ Na afloop werd nog dezelfde avond een relaas inzake de belevenissen onderweg geschreven, omstreeks 17:56 uur.

“Vandaag ging het richting Noordzee, waar we hebben deelgenomen aan de Monumententocht, ingericht door de WNZB Knokke-Heist. Deze wandeling ging door op de eerste dag van het Canadees Wandelweekend. Plaats van inschrijving en vertrek was gesitueerd in een verwarmde tent op het Verweeplein. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15 of 21 km. Wij opteerden voor de langste afstand met een werkelijk lengte van 21,4 km. Na onze inschrijving verkregen we een routeplannetje voor onderweg, doch dienden alvorens van start te gaan, de regenkledij aan te trekken, aangezien het voor de start begon te regenen. We verlieten het Verweeplein om vervolgens de Lippenslaan te dwarsen en ons te begeven naar het nabijgelegen Duinenpark. Via dit kleine buurtparkje, ging het richting grote rotonde, ter hoogte van het station van Knokke-Heist. Langsheen het station, volgden we over korte afstand de Natienlaan, om wat verderop rechts af te draaien in de Nieuwstraat om ons te begeven naar de open velden. Hier volgden we nadien een modderige landweg, welke ons zou leiden omheen de ‘Put van Cloedt’.

Deze landweg trok richting spoorweg, welke we dwarsten en doorwandelden naar de Knokkestraat. Hier ging het linksaf en we betraden de eerste villawijk van de dag. Opvallende aanwezige in de voortuinen: de Canadese vlag, soms geflankeerd door de Belgische driekleur, soms zelfs een Vlaamse Leeuw. Enkele statige Belle-Epoque woningen konden we bekijken. Het eerste, iets grotere park onderweg, bereikten we via het Kwelmpad. Dit park, nr 58 genoemd, liet zich ietwat op en neer doorwandelen, waarna we de grote kustbaan, de Elizabetlaan, bereikten. Opnieuw kondigden zich enkele statige villa's aan, de een al wat majestueuzer, dan de andere. Ter hoogte van de Duinendreef, kregen we ook een eerste route in het oog, de Riante Polder Route. Een eindje dit traject volgend, kwamen we aan het tweede park van de dag, het Directeur Generaal Willemspark. Via dit park ging de weg langsheen een eendenvijver, een petanquebaan en zelfs enkele tennisvelden. Hier betraden we het Pierre Dejonghepad (1894-1945). Vervolgens doken we in de voetgangerstunnel, om aan de andere kant via de Knokkestraat en de Ijzerstraat ons te begeven naar de eerste controle van de dag, gelegen in de Gemeenteschool van Heist, ‘Het Anker’.

Meteen zaten de eerste 6,9 km erop. Na deze pauze, volgde een lus van 6,1 km, aangezien we hier later nog een tweede maal controle zouden ondergaan. Langsheen het schip, dat zich bevond op het terrein van de school, gingen we opnieuw op pad. Via enkele woonstraten, verlieten we de bebouwde kom van Heist en gingen onder de spoorwegtunnel ter hoogte van het station van Heist. Nadien volgde een stukje drukke Heistlaan, waarna we ter hoogte van de Isabellastraat, links een smalle weg ingingen, welke de loop van de Isabellavaart volgde. Hier ging het door een nieuwe verkaveling, waar alle straatnamen werden vernoemd naar de onderdelen van een schip. Een volgend gedeelte van de wijk had als opvallend gegeven, dat alle straatnamen waren vernoemd naar plaatsen op zee: Noordhinder, Breed Veertien, De Bocht. Via de Westkapellestraat ging het opnieuw een stukje via de Riante Polder Route. Uiteindelijk bereikten we opnieuw de bebouwde kom van Heist, waarna we een tweede controle verkregen in de gemeenteschool waar we voordien reeds waren geweest. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg wat minder, met name 4,9 km.

Via de Pannestraat, ging het naar de Bakkerstraat, waar we het kunstwerk ‘Het Vogelnestje’ van Claire Todd konden aanschouwen. Tevens konden we ons even laten gaan met de spiegels die op dit pleintje waren opgehangen. Zo waren we opeens heel dik, wat later ontzettend lang en dan weer even heel klein. Enkele straten verder deden ons opnieuw kennismaken met de drukke Elizabetlaan. Dit keer volgden we een tijdje deze drukke kustbaan in de richting van de nieuwe voetgangersbrug, welke zich bevindt op de scheiding van Knokke-Heist en Zeebrugge. We dwarsten de kustbaan via deze nieuwe brug en kregen zicht op een gedeelte van de haven van Zeebrugge. Aan de andere kant van de brug bereikten we de Zeedijk Heist. We volgden de dijk, waar zich de LF1b Kust Fietsroute bevond, om wat verder het Vissersmonument (1964) te aanschouwen op het Vissershuldeplein. Op het nabijgelegen Heldenplein, zagen we later het Monument ter ere van de gesneuvelden in 14-18 (1921) en om de hoek bevond zich de gekende Visserskapel (1892). Het ging terug richting zeedijk, om aldaar voor de tweede maal deze dag, het Willemspark te betreden.

Hier aan de ingang bevond zich de aanduiding van het Charles Jacobspad. Een duinenweggetje leidde ons naar de Zeedijk Duinbergen, waar we ter hoogte van het Stübbenpark een laatste controle hadden in het complex Sun Beach. Hier kon vroeger beach-volley worden gespeeld, doch blijkbaar was het geheel in faling en was men doende met onderhandelingen om de zaak opnieuw op te starten. Het laatste stukje wandeling van 3,5 km liet nog even op zich wachten. Het was immers tijd voor een sanitaire stop. Het laatste stuk van het traject, bracht ons vooreerst langs de Zeedijk Duinbergen en vervolgens de Zeedijk Albertstrand. Ter hoogte van het casino ging het naar rechts, waar we de herdenkingsplaat ter ere van de bevrijding konden bemerken op de Canada Square. Via de Bayauxlaan, bereikten we het verzetsmonument op het Verzetsplein. Ondertussen hadden de hemelsluizen zich geopend en kregen we een ware plensbui te verwerken, waar af en toe zelfs enkele hagelstenen te voorschijn kwamen.

Zo vervolgden we onze weg naar het Desmidtplein, waar een laatste monument van de dag kon worden aanschouwd, eveneens ter ere van de gesneuvelden tijdens WOI. Op die manier bereikten we opnieuw het Verweeplein, waar onze wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Bij de eindcontrole ontvingen we nog een gratis sticker aangaande dit tweedaags wandelgebeuren en mochten we een papieren klaproos opspelden. Ondanks het minder goede weer hebben we toch een rustige wandeling kunnen beleven. Morgen volgt nog een tweede luik, met name de Canadese Bevrijdingsmars, over een afstand van 13, 18 of 33 km.”

We eindigen dit verhaal met een blik in de wandelboekjes. Ziehier wat kort na afloop daarin werd genoteerd: ‘K: Knokke-Heist in het teken van de bevrijding. Weinig van gezien. Enkele monumenten en te veel straten. Een klein stukje Zeedijk, wat jammer was. Flinke buien! J: Tocht doorheen het polderland, door enkele parken van de stad en langsheen monumenten en kunstwerken van de stad. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend in het kader van de bevrijding van Knokke.’

105: Knokke-Heist, Zaterdag 01 augustus 2009, 21,8 km. (2057,174 km.)

Een tocht aan zee, tijdens de maand augustus 2009. Deze georganiseerde tocht werd destijds voordien aangekondigd in de wandelgids Marching en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 01/08/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Zwintocht, 6-10-15-21-32 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Oosthoekschool. Unieke natuurwandeling langs het strand rondom het Zwin en Zwinmonding, door het Vlaams natuurreservaat De Zwinduinen- en polders. De omlopen van 21 en 32 km gaan tot in Nederland, o.a. Cadzand-Bad en Retranchement.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond onze belevenissen neer, omstreeks 19:30 uur.

“We hebben haar gezien vandaag... de zee, blakend in het zonnetje. De reden hiervoor is immers niet zo heel ver te zoeken. Deze ochtend immers, trokken we naar Knokke-Heist, om daar deel te nemen aan de Zwintocht. Wanneer je de naam ‘Het Zwin’ hoort, kan je enkel en alleen maar verlangend uitkijken naar een dagje schitterende natuur. De organisatie van de wandeling was in handen van de Wandelende Noordzee Boys Knokke-Heist vzw. De plaats van inschrijving was gelegen in de Oosthoekschool aldaar. Op korte wandelafstand van de school was een ruime parking voorzien op een daartoe voorziene gemaaide weide. Reeds bij onze aankomst bemerkten we, dankzij het goede weer, een talrijke opkomst. De binnenkoer van de school was ingenomen door enkele feesttenten, waar het alvast gezellig vertoeven was alvorens van start te gaan. Er konden afstanden worden gewandeld van 6, 10, 15, 21 en 32 km. Aangezien wij morgen vroeg uit de veren dienen te komen, omwille van een verre verplaatsing, beperkten wij ons vandaag tot de wandeling van 21 km, met een werkelijke afstand van 21,8 km.

Na het proeven van de broodjes en de koffie, gingen wij alvast op weg, hopende op een aangename en zonnige dag. We verlieten de startplaats voor een eerste stukje wandeling van 6,2 km. Het ging via een pad, naast de school gelegen. Amper van start gegaan bevonden we ons al dadelijk langs maïsvelden en akkers, die je niet zo gauw zou verwachten in deze buurt. We vonden op onze weg een eerste wandelpad, met name het Hazegras wandelpad. Dit leidde ons in de richting van de Zevenkote en het wat verder gelegen Jagerspad. Via enkele rustige landwegen, bereikten we een plaatselijk waterzuiveringstation, om een brede landweg te volgen in de richting van de grote baan, de Hazegrasstraat. Hier werden we geconfronteerd met tal van wielertoeristen, die alleen of in groep, dezelfde weg volgden in de richting van Nederland. Misschien was dit wel te wijten aan de Riante Polder route die hier langsliep, een fietsroute van 44 km. We volgden deze lange weg, voortdurend attent gemaakt door rinkelende fietsers, in de richting van de Oude Tramweg.

Dit smalle betonbaantje, dat naar links draaide, gaf ons even rustig de tijd om verder te wandelen. Deze oude bedding, bereikte opnieuw een drukke weg, de Retranchementstraat, en die ging inderdaad in de richting van het Nederlandse dorpje Retranchement. Toen wij deze drukke weg links opgingen, werd onze aandacht getrokken, door de aanwezigheid van de Zwinroute, alsook enkele rood-gele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegel. De lange weg die we voor ons zagen, eindigde inderdaad ter hoogte van een verder gelegen dorp. Alvorens we dat bereikten, gingen we voorbij de Belgisch-Nederlandse grens. Wat later kwamen we aan de grens met het dorpje Retranchement, dat begon net na de Hickmanbrug. Hier bevond zich een klein monument, ter ere van sgt Hickman die dodelijk gewond raakte tijdens het bouwen van een brug aldaar, bij de bevrijding van dit landsgedeelte door het Canadese leger. Even voorbij de brug troffen wij de ons reeds gekende Wallenroute, alsook de Uilenspiegelroute. Even verderop bereikten we een plein, waar we een eerste controle hadden in het ‘Dorpshuis D'Ouwe Schoole’.

Een informatiebord op het plein leerde ons dat Retranchement eigenlijk schans of verschansing betekent, bovendien dat het ontstaan dateert van 1604 tijdens de 80-jarige oorlog. Bij het bereiken van dit dorpje, waren we toe aan een verfrissend drankje. Na deze eerste pauze, trokken we opnieuw op weg, ditmaal vergezeld door een lid van onze club De Kwartels, die we hadden ontmoet op het controlepunt. We gingen de rechts gelegen Noordstraat in en volgden hierbij de Wallenroute. Even verder, bij het verlaten van de dorpskern, sloegen we een rechts gelegen fietspad in en vonden hier de Zwinroute terug op onze weg. We bevonden ons hier in een prachtig stukje natuurgebied en dwarsten vervolgens een bruggetje over het kanaal. We volgden geruime tijd de rechteroever van dit kanaal, met rechts van ons een natuurreservaat. Langsheen dit kanaal verliep tevens het Kustfietspad der Lage Landen. Rechts troffen we wat verderop de Willem Leopoldspolder, alweer enig om te bekijken. Voorbij deze polder, dwarsten we opnieuw het kanaal over een smal bruggetje en vonden hier een bordje ‘Heen’ op onze weg.

We liepen nu langs de Duinweg in de richting van het Zomerdorp Het Zwin. We passeerden het grensbord Cadzand-Bad, om langsheen het kanaal onze weg te vervolgen, die ons uiteindelijk deed uitkomen ter hoogte van de Noordzee. Hier konden we het monument bewonderen van de ‘Sluuswachter’. In de verte zagen we tal van containerschepen varen, op de voorgrond echter ontelbare kleine zeiljachten. We gingen naar links de dijk op, om wat verder het Noordzee Kustpad te volgen. We volgden nu enkele kleine verharde wegen, tussen de aldaar gelegen duinen. Rechts hadden we een uniek zicht op zee, links schoof het natuurreservaat langzaam voorbij. Even verder sloegen we naar rechts het zand in, om daar een tweede controle te verkrijgen in het Strandpaviljoen De Zeemeeuw. We waren ondertussen gekomen aan 11,6 km en konden nu even uitblazen op het terras met zicht op zee en strand. Na een kort oponthoud in de duinen, vervolgden we onze weg.

We begonnen aan een pad doorheen de duinen, waarbij we op onze weg alweer een grenspaal aantroffen. Hier hadden we een prachtig zicht op het lager gelegen broedgebied, waar ontelbare vogels, zichtbaar genoten van het zonnetje. Het gekrijs van deze dieren was duidelijk hoorbaar. De geplaatste informatieborden waren voorzien van brailleschrift. We verlieten wat verder de duinen en volgden een pad naar beneden. Hier belandden we terug op de asfaltweg van voorheen en volgden nu de borden ‘Terug’. De route leidde ons langsheen de rechts gelegen dijk en deed ons aankomen aan de Internationale Dijk. Deze was blijkens info aangelegd door de samenwerking tussen Nederland en België. Hier ondervonden wij opnieuw druk fietsverkeer, wat ons noodzaakte om uiterst links te wandelen en achter elkaar. Talrijke fietsbellen klonken langs alle kanten. Eenmaal deze lange wandel-fietsweg achter de rug, kwamen we op de openbare weg, ter hoogte van de Graaf Lippensdreef. Hier volgden we de weg naar links.

We kregen hier het gezelschap van de LF1a Kust Fietsroute. Via een bocht naar rechts, bereikten we enkele opgestelde tenten ter hoogte van de ‘Loods Kartinggebouw regio Kustzone’. Hier konden we even genieten van een extra zonnebad, vermits ondertussen de temperaturen danig waren opgelopen. Een frisdrank en een broodje gingen er vlot in. We hadden ondertussen 16,1 km afgelegd. Het laatste gedeelte van de wandeling, stuurde ons vooreerst een links gelegen fietspad op, richting Zwin. Daarna volgden tal van kleine betonbaantjes, die kris kras verliepen doorheen de duinen. Stilaan bereikten we opnieuw de Noordzee. Op het einde van de tot nu toe gevolgde betonweg, sloegen we direct linksaf, om terug te keren langsheen de zeedijk. Hier verkregen we een prachtig zicht op het zwinreservaat. We volgden nog een stukje zeedijk, om stilaan de eerste huizen van Knokke te bereiken. Alvorens de woonstraten in te gaan, volgde nog een stukje doorheen de zwinbosjes.

Een houten wandelpad bracht ons nogmaals een prachtig stukje natuur, om uiteindelijk te belanden in de woonwijken van Knokke. Via enkele lanen bereikten we de plaats waar de wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Tot besluit kunnen we melden, dat we vandaag een perfect georganiseerde tocht hebben kunnen meemaken. Alles was voorzien en in ruime mate. Op geen enkel moment hadden wij het gevoel van te drukke controleposten te hebben bezocht, het traject van de wandeling was in ruime mate afwisselend te noemen. Kortom, we beleefden een prachtige dag, in een uniek stukje natuurgebied. Waarschijnlijk dachten de overige 1330 deelnemers vandaag er ook zo over. In elk geval, we hebben ze vandaag gezien... de zee, gelukkig is het daar niet bij gebleven tijdens de prachtige tocht vandaag. Thanks ... Noordzee Boys!”

Aan het einde van deze wandelbeschrijving, kijken we nog even naar datgene, wat destijds kort na afloop als eerste indruk bleef hangen in het geheugen: ‘K: Knokke-Heist, Rentranchement, Cadzand. Prachtige goed verzorgde wandeling via duinen, Noordzee en omheen ‘Het Zwin’. Warm en zonnig 28°. J: Mooie tocht doorheen het Zwin, langs Retranchement en Cadzand-Bad. Zonnig en warm.’