443: Mechelen, Zaterdag 25 april 2020, 22,86 km. (8992,818 km.)

“Ook tijdens de maand april werden we nog steeds beperkt in onze vrijheid, omwille van Corona. Er werd dan ook besloten om te wandelen in de onmiddellijke omgeving van de woonplaats, vermits verre verplaatsingen niet werden toegestaan. We gingen dan ook, voorzien van mondvoorraad van start ten huize omstreeks 09:30 uur. Voorlopig dienden we genoegen te nemen met veel bewolking, gelukkig zouden we tijdens het verloop van de wandeltocht de zon te zien krijgen. Vanaf de Winketkaai begonnen we aan onze dagtocht richting sporthal, teneinde daar het jaagpad langs de Dijle te betreden. Nog vroeg in de ochtend was het opvallend rustig langs de oever van de Dijle. We gingen onder de E19 door en bevonden ons daar reeds op een gedeelte van het wandelnetwerk Rivierenland. Tevens kregen we de bordjes te zien dat we even de Stedenroute volgden, een fietsomloop. Gekomen ter hoogte van café ‘In het Bergsken’ verlieten we even het jaagpad en kwamen terecht op de Hoge Weg, ongeveer aan het knooppunt 132. We begaven ons naar links via de openbare weg, om korte tijd later de Leuvense Vaart te bereiken, ter hoogte van het knooppunt 88. Na het beklimmen van de dijk, begaven we ons op het jaagpad langs de Leuvense Vaart, de Zennegatvaart, naar rechts, richting Zennegat. We wandelden op die manier voorbij het rechts gelegen Overstromingsgebied Zennegat.

Eenmaal het Zennegat aangetroffen, hielden we er omstreeks 10:00 uur even pauze ter hoogte van een picknicktafel, voor het nuttigen van een laattijdig ontbijt. Na het oversteken van de Leuvense Vaart, gevolgd door de oversteek van de Zenne, dit via de Thiebroekvaart en de knooppunten 87, 86 en 85, kwamen we terecht op het jaagpad aan de overzijde van de Zenne, de Rupeldijk. We kozen de richting links en begaven ons richting Leest, een heel eind verder langs de oever van de Zenne. We wandelden later voorbij het centrum van het dorp Heffen en staken net daar voorbij de Steenweg op Blaasveld over aan het knooppunt 76. Aan de overzijde van de weg volgden we nog steeds het jaagpad langs de Zenne. Omstreeks 12:00 uur troffen we een volgende picknicktafel aan ter hoogte van de volgende brug over de Zenne, met name aan de Leestsesteenweg, ondertussen aangeland aan het knooppunt 273. We waren trouwens niet de enige die daar even halt hielden om een hapje te eten. Inmiddels was de zon verschenen en dat voelde heel wat aangenamer om te wandelen. Na een wat langere pauze, gingen we terug op weg en volgden verder rechtdoor nog steeds de Rupeldijk.

Toen we het knooppunt 61 hadden gevonden, verlieten we tenslotte het jaagpad langs de Zenne en daalden naar rechts af op een veldweg, welke leidde langs de rand van een stukje bos. Amper dit knooppunt voorbij troffen we reeds het volgende aan, met name 60, waar we even konden verpozen op een zitbankje, genietend van de lentezon. Aan dit knooppunt van veldwegen, kozen we vervolgens linksaf en begaven ons op een lijnrechte veldweg naar het knooppunt 48, via de zogeheten Kasteelweg. Op die manier kwamen we nadien terecht in het centrum van Hombeek. Via de Locquetstraat en nadien Hombekerkouter betraden we de drukke Mechelseweg. We sloegen linksaf en stapten via het trottoir naar het knooppunt 49, gesitueerd aan de brug over de Zenne. We gingen er rechtsaf op het jaagpad langs de Zenne en wandelden via een tunneltje onder spoorweg door. Voorbij de sporen kwamen we uiteindelijk aan het knooppunt 185 ter hoogte van de Eglegemvijver. We gingen verder rechtdoor teneinde de oever van de vijver te bewandelen. Omstreeks 14:00 uur genoten we nog van een korte picknick aan de oever van deze waterplas. Via de knooppunten 817, 184, 52 en tot slot opnieuw 185, waren we omheen de volledige Eglegemvijver gegaan. Hierbij uiteraard genietend van de lentezon.

Toen we opnieuw aan het begin van de vijver waren gekomen, wandelden we terug langs het jaagpad aan de Zenne, naar het knooppunt 49 ter hoogte van de brug over de Zenne. We draaiden rechtsaf de Mechelseweg op, staken de Zenne over en gingen onder de autosnelweg E19 door. Net voorbij het viaduct, ging het naar links op de Uilmolenweg. Deze drukke baan konden we gelukkig bewandelen via het afgescheiden fietspad links van de weg. Even verder kruisten we de Stuivenbergbaan en stapten tot op het einde, om er aan te komen ter hoogte van de Leuvense Vaart. Linksaf op de Stuivenbergvaart volgden we het trottoir tot aan het knooppunt 131 ter hoogte van de Battelbrug. We staken de vaart over en gingen via de dorpskern van Battel in de richting van het jaagpad langs de Dijle. Daar aangekomen draaiden we rechtsaf en gingen via het jaagpad richting thuishaven. Een zonnige wandeldag eindigde dan ook omstreeks 16:30 uur na 30080 stappen, goed voor 22,86 km.”

441: Mechelen, Zaterdag 04 april 2020, 21,681 km. (8955,497 km.)

“Nog steeds geplaagd door de maatregelen inzake Corona, ook ditmaal een wandeling met start en aankomst in Mechelen. We gingen dan ook omstreeks 09:00 uur van start ten huize, voorzien van een aangename lentezon en begaven ons via de Winketkaai en vervolgens de Dijle naar de Haverwerf. Ter hoogte van het Lamot Congres- en Erfgoedcentrum daalden we af naar het houten Dijlepad langs de Dijle en volgden dit tot op het einde. We verlieten het Dijlepad, staken via de brug de Dijle over om nadien rechts de Kruidtuin in te gaan. Via een aangenaam grindpad wandelden we doorheen dit stukje groen in de stad, om aan het andere uiteinde de drukke Zandpoortvest te bereiken. We staken nogmaals de Dijle over en begaven ons naar links terug op het Dijlepad. We stapten onder enkele spoorwegbruggen door om verder langs de Dijle te wandelen. Met een blik achterom op de Hanswijkbasiliek, verlieten we langzaam maar zeker het centrum van de stad. Inmiddels hadden we al enkele tekens bemerkt van lokale wandel- en fietsroutes, met name de LF2 Stedenroute en de Streek-GR Dijleland. Nagenoeg op het einde van het Dijlepad, ter hoogte van de Sluis aan Nekkerspoel-Borcht, hielden we rechts en maakten een bocht om het jaagpad te betreden naast de Dijle. We troffen er een picknickbank aan omstreeks 09:50 uur, tijd om alvast in het zonnetje te genieten van een ontbijt.

Even later gingen we opnieuw op weg teneinde het jaagpad te bewandelen. Aan de overzijde van de Dijle konden we de Nekker bekijken, gevolgd door het Mechels Broek. Talrijke bochten op het jaagpad volgden het verloop van de Dijle. Rechts wandelden we voorbij de kerk Sint-Lambertus van Muizen, min of meer verscholen achter de bomen. Even voorbij de kerk kreeg het jaagpad een naam, de Dijleberg, welke leidde naar de Brugstraat ter hoogte van de brug over de Dijle. Via enkele trapjes verlieten we de Dijleberg en kruisten de Brugstraat, om aan de overzijde opnieuw af te dalen naar het jaagpad langs de Dijle, ditmaal Neerstraat. Waar de straat een bocht maakte naar rechts, stapten we rechtdoor verder op het jaagpad. We verlieten er even het tot nu toe bewandelde asfalt en gingen verder via een grindweg. Opnieuw waren we vertrokken om over lange afstand te genieten van de natuur om ons heen. Akkers en weilanden gingen aan het oog voorbij en her en der kon de voorjaarsbloei worden aangetroffen. Toen we zowat 8,7 km waren gevorderd, met vooral de Dijle links als blikvanger, troffen we even voorbij de rechts gelegen veldweg (Dijk) op het jaagpad een wandelboom aan. We konden er waarnemen dat we de voorbije kilometers hadden genoten van het traject van de Streek-GR Dijleland, alsook van de GR12.

We bevonden er ons trouwens ter hoogte van het fietsknooppunt 65 en verder konden we zien dat we ons even later zouden begeven op het Wandelnetwerk Demer en Dijle. Een bordje dat we even later richting knooppunt 24 zouden gaan, trok even de aandacht. Inmiddels waren we ook toe aan een hapje, vermits we de klok van 11:30 uur net voorbij waren. Dus maar even een boterhammetje ter hoogte van de GR-wandelboom. Na te hebben gedacht aan de inwendige mens, ging onze wandeling verder langs het jaagpad. Opnieuw langs de talrijke meanders van de rivier stapten we onder een aangenaam zonnetje verder tot aan de brug over de Dijle in Rijmenam. We kwamen dan ook aan de Brugstraat welke we links opgingen teneinde de Dijle over te steken. Aan de overzijde van de brug vonden we een nieuwe zitbank en daar konden we omstreeks 12:20 uur even genieten van een stukje banaan en vooral overgaan tot het lessen van de dorst. Er heerste aldaar heel druk autoverkeer, alsook konden we tal van fietsers bemerken die langs de Dijle hun weg vervolgden. Na deze onderbreking kozen we de richting huiswaarts, met andere woorden, we betraden opnieuw het jaagpad, ditmaal op de andere oever en richting Mechelen.

We kregen vrijwel meteen enkele mooie gedichten te lezen, aangebracht op een wand van een bedrijf. Even verder verbreedde het jaagpad en wandelden we in omgekeerde richting op de andere oever van de Dijle. Vrij vlug lieten we Rijmenan achter ons en stapten rustig verder. Heel wat verder eindigde het tot nog toe gevolgde grindpad en kwamen we uit op de openbare weg, de Rijmenamsesteenweg te Muizen. We hielden de richting rechtdoor aan en volgden over korte afstand deze drukke weg tot aan de brug over de Dijle. We verlieten er naar rechts de weg en begaven ons heel even in de Muizenhoekstraat, om dan net voor café het Brughuis opnieuw het jaagpad aan te treffen langs de Dijle, ditmaal terug geasfalteerd. Ondertussen was het wandel- en fietsverkeer danig toegenomen, dat van Corona weinig te merken viel, althans wat de maatregelen betrof. Op die manier wandelden we even later terug voorbij het Mechels Broek en de Nekker, ditmaal van dichtbij. Zo eindigden we uiteindelijk met het volgen van het jaagpad, toen we de sluis bereikten aan Nekkerspoel-Borcht. Ditmaal gingen we linksaf en volgden dezelfde route als op de heenweg, via het Dijlepad. Zo kwamen we even later opnieuw thuis, ondertussen de klok van 16:00 uur genaderd. We eindigden deze zonnige tocht na 28528 stappen en 21,681 km wandelen.”

387: Wijgmaal, Zaterdag 06 augustus 2016, 20,514 km. (7885,787 km.)

“Een wandeling, opnieuw langsheen de Via Brabantica, ditmaal met start in Wijgmaal. Voorheen maakten we vanuit Mechelen de verplaatsing per bus en trein naar het station van Wijgmaal. Eenmaal aldaar aangekomen genoten we nog even van een laat ontbijt, waarna we even later omstreeks 09:05 uur van start konden gaan voor deze dagtocht over oude pelgrimswegen. We verlieten dan ook het station van Wijgmaal en begaven ons in de Remylaan, richting Vaartdijk langsheen de zogeheten Leuvense Vaart. Op de Vaartdijk draaiden we rechtsaf om te wandelen tot aan de brug over de vaart ter hoogte van de Baron Descampslaan. We staken de vaart over en volgden vrijwel onmiddellijk naar links de Vaartdijk aan de overzijde, richting Leuven. We konden er de aanwijzingen bemerken dat we een gedeelte volgden van het traject van de LF2 Stedenroute en de Rock Werchter route, een fietsomloop van 34 km. Na een ruime bocht naar rechts veranderde de Vaartdijk in Nieuwe Bornestraat. Nagenoeg in rechte lijn, wandelden we even verder onder de autosnelweg E314, om nadien de Kolonel Begaultlaan te bereiken. We gingen onder de spoorweg door om tenslotte het einde van het jaagpad te bereiken ter hoogte van de Vaartkom in Leuven. Noodgedwongen dienden we de Vaartkom naar rechts in te gaan, om even verder omstreeks 10:30 uur even halt te houden voor een kopje koffie in Noordoever.

Na deze wandelpauze ging het via de Vaartkom tot op het einde. We konden er het kunstwerk bewonderen van de hand van Willy Peeters, voorstellend ‘De Kanaalgravers’. Eenmaal het einde van de Vaartkom bereikt, ging het linksaf, alwaar we aan de overzijde de Sluisstraat zouden moeten ingaan. Evenwel, omwille van werkzaamheden dienden we een kleine omleiding te volgen via de Vaartstraat en vervolgens de Halfmaartstraat en Sluisstraat, om zo toegang te verkrijgen tot het Klein Begijnhof. Slechts één straat leidde ons door deze site om dan uit te komen ter hoogte van de St.-Gertrudiskerk. We stapten onder de poort van het Geertruihof om alzo het binnenplein over te steken en aan de andere zijde terecht te komen in de Karel van Lotheringenstraat, na vooreerst de Dijle te hebben gedwarst. We hielden rechts aan en kwamen vervolgens op de Vismarkt welke we diagonaal overstaken om zo de Mechelsestraat in te wandelen. Op het einde van de straat bemerkten we het beeld van Erasmus om dan rechtsaf te gaan en op het Mathieu de Layensplein uit te komen aan de St.-Pieterskerk.

We kruisten de Dirk Boutslaan om aan de overzijde de Pensstraat in te gaan tot aan de Brusselsestraat. We kozen aldaar uit een tweetal opties, rechtsaf, richting St.-Jakobskerk. Op de hoek van de Brusselsestraat en de links gelegen Pelgrimstraat, konden we een beeldje bewonderen van Jakobus als pelgrim in een St.-Jakobskapelletje. We hielden er dan ook even een lunchpauze op een van de banken geplaatst in de nabijheid van het kapelletje. Onze klok wees immers ondertussen 12:00 uur aan. Jammer genoeg konden we de eigenlijke kerk niet bezoeken aangezien deze niet toegankelijk is wegens stabiliteitsproblemen. Na ons middagmaal zetten we dan maar onze tocht verder, zonder een plaatsbezoek. We stapten doorheen de Pelgrimstraat om op het einde rechtsaf te gaan langs de kerk. Via het Sint-Jacobsplein stapten we verder rechtdoor de Hertstraat in tot aan het krusipunt met de Goudsbloemstraat, welke naar links werd ingegaan. Voorbij het eerste kruispunt bevonden we ons in de Tervuursestraat om dan op een splitsing links te kiezen voor de Heilige-Geeststraat. Zo kwamen we voorbij de Hortus Lovaniensis, ofwel de Leuvense kruidentuin. Hier mocht vanzelfsprekend een bezoekje niet ontbreken en konden we dus even later genieten van een mooi stuk natuur.

We trokken doorheen deze prachtige tuin naar de hoofdingang aan de Kapucijnenvoer.Ter hoogte van de ingang staken we de weg Kapucijnenvoer over om verder te gaan in de Minderbroedersstraat. Op het einde van de straat ging het verder naar rechts in de Parijsstraat om uit te komen op het Pater Damiaanplein ter hoogte van de St.-Antoniuskerk, alwaar zich het graf bevindt van de Heilige Damiaan. We waren hier reeds vroeger al eens op bezoek geweest naar aanleiding van een andere wandeling. Na een blik op de kerk verlieten we het Pater Damiaanplein via de Schapenstraat en even later de eerste straat rechts, de Redingenstraat. We bereikten op die manier de twee Dijlearmen, om daar, net voor een tweede brugje links een onverhard pad op te gaan, dat leidde naar de Dijlemolens. We kwamen uiteindelijk terecht in de Zwartzustersstraat, om aan de overzijde onze weg te vervolgen doorheen het Groot Begijnhof. Ook hier hadden we reeds tijdens een vorige wandeling doorheen Leuven kunnen kennis maken met het Groot Begijnhof. We verlieten deze mooie omgeving dan ook via de poort en kwamen opnieuw terecht in de Schapenstraat. Ditmaal volgden we de weg naar rechts tot aan de ringweg, om even later, na de drukke weg te hebben gedwarst, aan de overzijde verder te gaan via de Naamsesteenweg. Gelukkig konden we vrij snel deze drukke verkeersader verlaten via de Groenstraat links.

Gekomen in een bocht naar rechts verlieten we de Groenstraat via een smal pad naar links, de Zeepweg. Dit stukje natuur liet ons even verder de Hoveniersdreef betreden, welke naar links werd ingeslagen. We stapten zo min of meer evenwijdig met de spoorweg tot we het kruispunt bereikten met de Geldenaaksebaan. Daar aangekomen gingen we rechtsaf, onder de spoorweg door om vrijwel onmiddellijk links de oprijlaan te kiezen naar de Abdij van Park. Ondertussen was het reeds 13:50 uur geworden en hielden we nog even een etenspauze op de oprijlaan, gezeten op een muurtje aan het water. We bevonden ons trouwens op een gedeelte van het traject van de Hoevenroute. Na de site te hebben bekeken, een bezoekje te hebben gebracht aan de kerk en de ernaast gelegen begraafplaats, verlieten we de Abdij van Park via de Norbertuspoort. We draaiden dan even verder ter hoogte van een GR-wandelboom rechtsaf teneinde te wandelen langsheen de muur van de abdij. We bevonden ons toen op de Norbertijnerweg welke ons opnieuw tot aan de spoorweg leidde. We draaiden mee naar rechts om een eindje evenwijdig aan de spoorweg te stappen, tot aan een tweede tunnel onder de spoorweg.

Door middel van deze tunnel, de Duivelsweg, kwamen we in de erachter gelegen Hoegaardsestraat, welke naar rechts werd ingegaan. Via een tunnel gingen we onder de N25 door, om dan ter hoogte van een T-splitsing rechts aan te houden en nogmaals onder de spoorweg te gaan. Net voorbij de spoorwegtunnel sloegen we linksaf in de Herpendalstraat, zowat evenwijdig aan de spoorweg, langsheen het traject van de GR128. Vrij spoedig veranderde deze weg in een mooie holle weg. Zowat 750 m verder verlieten we de weg om links een smalle wegel op te gaan, die ons een eindje verder liet arriveren tot aan een stal midden in het veld. Daar dienden we rechts verder te gaan om even later de Builoogstraat in te gaan. Steeds dezelfde richting aanhoudend kwamen we nadien op het kruispunt met de Korbeek-Losestraat. Het traject van de Via Brabantica ging aan de overzijde verder richting Meldert, doch we hielden het hier voor bekeken en verlieten bijgevolg het aangegeven parcours. We volgden dan ook de Korbeek-Losestraat naar links, richting centrum van Bierbeek. De Korbeek-Losestraat ging over in de Bierbeekstraat tot aan de kerk. Het was inmiddels even vóór vier uur in de namiddag, dus hielden we even halt ter hoogte van de kerk in het Buurthuis, alwaar we konden genieten van een verfrissing, in afwachting van een bus om de hoek, richting station van Leuven.

Zo kwam een einde aan deze tocht langsheen de Via Brabantica na 27352 stappen en 20,514 afgelegde kilometers. Na een tijdje te hebben doorgebracht in het zonnetje op het terras van het Buurthuis, konden we via de bus terug naar Leuven en even later per spoor naar onze thuishaven. Het einde van alweer een geslaagde wandeldag.”

386: Kalmthout, Zaterdag 30 juli 2016, 21,912 km. (7865,273 km.)

“De wandeltocht van vandaag, stond alweer in het teken van Santiago de Compostela. We volgden immers opnieuw een gedeelte van het traject van de Via Brabantica, ditmaal met start in Kalmthout. Voorheen ging onze dag van start met een treinreis naar het station van Kalmthout, alwaar we omstreeks 09:18 uur aankwamen. Aangezien onze eigenlijke wandeling van start zou gaan ter hoogte van de Sint-Jakobssite, verlieten we dan ook het station van Kalmthout aan het Statieplein en sloegen linksaf naar de Statiestraat. Ter hoogte van dit kruispunt bemerkten we aan de overzijde het gebouw van het Provinciaal Domein Arboretum Kalmthout. We volgden even later de Statiestraat naar rechts tot aan het kruispunt met de Dorpsstraat. We gingen even linksaf tot aan de Sint-Jakobssite, vertrekplaats voor onze dagtocht. We konden er enkele foto’s nemen van een klok, geschonken door de abt van Tongerlo, alsmede een kunstwerk van de hand van Jorg Van Daele, de Pelgrim. Ondertussen wees de klok 09:40 uur aan en konden we beginnen aan onze tocht langsheen de Via Brabantica. We keerden een eindje op onze stappen terug, om aan de verkeerslichten de Statiestraat over te steken en rechtdoor verder te wandelen via de Kapellensteenweg. Zowat 1,5 km verder passeerden we de kerk van Kalmthout en het gemeentehuis.

We hielden dezelfde richting aan, om nadien voorbij de kerk, de vierde straat rechts in te wandelen, met name de Bareelstraat. We staken de spoorweg over om aan de overzijde verder te gaan in de Kinderwelzijnstraat. In deze straat ging het korte tijd nadien linksaf in de Nieuwstraat, om op het einde daarvan opnieuw links te kiezen voor de Heibloemstraat. Na een bocht naar rechts veranderde de straatnaam in Kalmthoutlaan en stapten we nagenoeg evenwijdig met de spoorweg. We hadden ondertussen reeds de aanduiding gezien dat we ons bevonden op het traject van de GR12. Op het einde van de Kalmthoutlaan kwamen we terecht op het Statieplein ter hoogte van het station van Heide. Deze plaats herkenden we vrijwel meteen, omwille van de aldaar aangebrachte standbeelden van militairen. We hielden er dan ook omstreeks 10:55 uur een picknickpauze, gevolgd door een kopje koffie aan de overzijde van de Heidestatiestraat in ‘De Sandy’. Na deze verdiende pauze, gingen we opnieuw op weg.

Aan de overzijde van de Heidestatiestraat wandelden we verder evenwijdig aan de spoorweg, ondertussen via de Bevrijdingslei. Een heel eind verderop veranderde het pad naast de spoorweg in De Pretlaan, ondertussen aangekomen op het grondgebied van Kapellen. We volgden er dan ook een gedeelte van het traject van de LF2 Stedenroute en kregen voor het eerst op de dag wat neerslag te verwerken. Geruime tijd later, bereikten we via de De Pretlaan de druk bereden Kalmthoutsesteenweg. We dwarsten de steenweg, alsook de ernaast gelegen spoorweg om zowat 50 m verder rechtsaf verder te wandelen via de Georges Spelierlaan, met andere woorden een pad ditmaal aan de andere kant van de spoorweg. We stapten dus opnieuw evenwijdig met de spoorlijn verder, terwijl we ons bevonden op een gedeelte van het Jozef Mulspad, een lokale wandelroute van 5,6 km. Bijgevolg ging onze tocht steeds maar verder rechtdoor, tot we een voetgangerstunnel aantroffen onder de spoorweg. We verlieten de Georges Spelierlaan naar rechts via de tunnel, om aan de andere kant onze wandeling verder te zetten via de Philippe Spethstraat. Deze straat leidde ons vervolgens naar het centrum van Kapellen.

We kwamen zo terecht op het kruispunt van de Kapelsestraat rechts en de Dorpsstraat links. Het ging aldaar linksaf verder in de Dorpsstraat, om dan rechts aan te houden in de Oude Kerkstraat. Zo kwamen we nadien aan de Sint-Jakobskerk van Kapellen, jammer genoeg gesloten voor het publiek. Op de gevel troffen we een wegwijzer aan, richting Santiago de Compostela, met als vermelding 2140 km. Desondanks konden we toch genieten van de ondertussen verschenen zon, maar meer nog van een kunstwerk in de nabijheid van de kerk, Jakobus de pelgrim, van de hand van Vally Moors. Volgens info staat het beeld voor ‘De mens die een weg zoekt uit de chaos en de nietigheid naar de essentie van het leven’. We stapten even later via de Kerkstraat verder naar de Hoevensebaan. Daar hielden we omstreeks 13:00 uur nog even een wandelpauze in een café, teneinde te genieten van een gekoeld drankje. Even later, voorzien van voldoende suikers, ging het op de Hoevensebaan verder naar rechts, om later links de Albertdreef in te draaien. Op het einde van de straat konden we rechts de O.-L.-Vrouw-van-Fatimakapel bewonderen. We kwamen nadien terecht op het kruispunt met de Essenhoutstraat, welke we slechts over korte afstand naar rechts zouden volgen, vermits we 50 m verder links de Palmstraat kozen.

We hielden steeds de richting rechtdoor aan, om geruime tijd later de Frans de Peuterstraat over te steken en aan de overzijde verder te gaan in de Heiveldlaan. Op het einde van de straat sloegen we rechtsaf in het Klein Heiken en zowat 100 m verder linksaf in de Puihoek. We verlieten stilaan het grondgebied van Kapellen om dit te ruilen voor dat van Ekeren. Nog steeds de Puihoek volgend bereikten we het kerkhof van Ekeren. We bezochten dan ook even deze laatste rustplaats om dan rechts verder te gaan via Schriek. We gingen onder de spoorweg door om dan verder te wandelen via enkele woonstraten, met name Bund, de Waterstraat, gevolgd door het Geestespoor. Inmiddels wees onze klok 15:15 uur aan, dus hielden we even een wandelpauze in Snooker Time. Even later gingen we opnieuw op weg, om links de August Scheyvaertslaan in te draaien. We dwarsten de Veltwijcklaan en wandelden rechtdoor naar het kasteel Hof van Veltwijck. We gingen het kasteel voorbij, uiteraard na het nemen van enkele foto’s en kwamen vervolgens aan ter hoogte van het kruispunt met de Lindenlei en de Donkweg. We dienden rechts de Donkweg in te draaien en stapten op die manier naar het natuurgebied De Oude Landen.

Een aangenaam te bewandelen grindpad leidde ons doorheen een prachtig stukje natuur, waarbij als opvallende aanwezigen, de grazende Galloway’s. Af en toe ontmoetten we hen op weg, zelfs in de onmiddellijke nabijheid. Jammer genoeg eindigde vroeger dan verwacht deze doortocht in De Oude Landen. We kwamen tenslotte terecht op de Argentiniëlaan, om dan rechts af te draaien en onder de A12 te wandelen. Weinig meters verder troffen we het station aan van Antwerpen-Noorderdokken. Het was toen reeds 17:02 uur en hier eindigden we dan ook deze wandeling voor vandaag. Tot slot nog enkele cijfers: 29217 stappen, goed voor 21,912 km.”

373: Mechelen, Zaterdag 28 mei 2016, 23,951 km. (7564,96 km.)

“Omwille van de aanhoudende staking bij de spoorwegen, opteerden we vandaag voor een wandeling in de nabijheid van onze woonplaats. Een wandeltocht welke dan ook van start ging ter hoogte van onze voordeur en ons zou brengen tot ergens in Boom. Zo zouden we op een gemakkelijke manier, via het openbaar vervoer toch terug onze thuishaven bereiken. Met de zon reeds in vol ornaat, gingen we dan ook omstreeks vijf na negen in de ochtend van start, voorzien van de noodzakelijke mondvoorraad. Een korte wandeling langsheen de Dijle, als inleiding, zowat ons dagelijks traject op weg naar de lokale supermarkt, liet ons alvast genieten van een gedeelte van het traject van de LF2 Stedenroute. Even later, gekomen ter hoogte van een voetgangersbrug over de Dijle, met name Haverwerf, ging het naar de aan de overkant gelegen Vismarkt, bekend om de vele terrasjes, waar het op een zonnige dag heerlijk genieten is van een glaasje wijn. Op deze plaats zouden we voor een groot gedeelte van de dag, de markeringen volgen van de GR12, maar dan wel de ‘Westelijke Variant’. Aldus gingen we meteen van start, voor een soort toeristische wandeling doorheen een gedeelte van de stad Mechelen.

Via de Drabstraat en de Melaan wandelden we naar de Minderbroedersgang. Via een stukje route Van Gogh (Eindhoven-Amsterdam-Paris), bewonderden we enkele gevels van gebouwen, het Scheppersinstituut en het Stedelijk Conservatorium. We stonden even later oog in oog met de Sint-Rombautskathedraal, waarvan men de toren eigenlijk in de weidse omgeving nooit uit het oog verliest. Bezijden de kathedraal stapten we verder doorheen de Schoolstraat naar de Frederik de Merodestraat. Vervolgens ging het langsheen de Sint-Janskerk, doorheen het Klapgat naar de Goswin de Stassartstraat. Oude geveltjes en geveltuintjes baadden in het zonlicht. De Schoutestraat volgend konden we even later figuurlijk een blik werpen in de ‘Tuin van het Oh’, een mooi idyllisch plekje, voorzien van een vlietje en een wandelpad. Nadien trokken we doorheen het Klein Begijnhof, alwaar de tijd bleef stille staan. Een oude waterbron liet even denken aan de tijd toen tijdens het dagelijks leven, de omstandigheden minder goed waren. Via het Sint-Katelijnekerkhof, het Begijnenkerkhof en tot slot de Sint-Beggastraat bereikten we de Twaalf-Apostelenstraat.

Langzaam maar zeker verlieten we dit oude stadsgedeelte, om vervolgens via de Schrijnstraat en de Sint-Katelijnestraat de stadsring te bereiken, ter hoogte van de Edgard Tinellaan. We wandelden via de Maurits Sabbestraat over de Dijle en hielden dezelfde richting aan. Langsheen deze drukke toegangsweg naar de stad ging het op het kruispunt met de Oude Liersebaan verder via de links gelegen Schijfstraat. Hier bemerkten we de borden van de plaatselijke Fiets Educatieve Route Mechelen, kortweg FERM. Wat verder bereikten we Overheide en kwamen op die manier terecht tussen een aantal woonblokken en nieuw gebouwde sociale woningen, waar nog tal van wegen in aanleg waren. Volgens onze huisgids bevonden we ons hier op ‘De Plaon’, een plein dus. Het ging allereerst omheen de nieuwe gelijknamige sporthal via de Eksterstraat, waarna we een oud en deels beschadigd standbeeld aantroffen ter hoogte van het Plein-der-Verenigde-Naties. Dit kunstwerk, voorstellende ‘Het Gelukkige Gezin’, zou worden hersteld en een nieuwe plaats krijgen na de heraanleg van de omgeving.

We begaven ons vervolgens via enkele smalle wandelpaden tussen de reeds verouderde sociale woonhuisjes, welke reeds dateren van enkele decennia terug. Tussen voor- en achtertuintjes door leek het op een trip doorheen de tijd. Uiteindelijk, eenmaal doorheen deze woonzone, bereikten we de drukke Eikestraat. Veilig aan de overkant, kwamen we via de inrit van een bedrijf terecht in een erachter gelegen bosje. Na al dat huisjes kijken waren we wel toe aan een beetje natuur. Een smal pad tussen het hoog opgeschoten gras leidde ons tot op het jaagpad langsheen een zijarm van de Dijle. Aan de overzijde van deze waterloop, bemerkten we reeds het Park Tivoli. Het jaagpad, met name de Slachthuislaan naar links volgend, bereikten we even later de ingang van het park ter hoogte van de Antwerpsesteenweg. Het wandelpad volgend doorheen deze groene oase van de stad, liet ons even verder ter hoogte van kasteel Tivoli halt houden aan een picknickbank teneinde even te denken aan de inwendige mens. Op dit ochtendlijk uur, 10:20, smaakten de broodjes dan ook heerlijk, ondertussen genietend van de geuren van het park.

Een kopje koffie even later lukte niet, vermits ter hoogte van de cafetaria alles werd in gereedheid gebracht voor een feest en dus uitzonderlijk de zaak gesloten was voor het publiek. Dan maar verder gewandeld doorheen het park, onder andere over tal van bruggetjes, langs sierlijke bomen en zelfs een gedenkteken ter ere van Louis Neefs. Op die manier verlieten we even later langsheen de kinderboerderij, hierbij begroet door een hangbuikzwijn, het park om opnieuw de openbare weg te bereiken ter hoogte van de Tivolilaan. We wandelden naar de verder gelegen Liersesteenweg, gingen aldaar rechtsaf, opnieuw in de richting van een zijarm van de Dijle, welke we naar links zouden volgen via het jaagpad, ditmaal echter een graspad. Naarmate we echter vorderden, werd het gras steeds hoger, tot we uiteindelijk niet meer verder konden, wegens onbegaanbaar. We besloten dan maar om op onze stappen terug te keren en de waterloop te volgen via de andere oever, langsheen een smalle asfaltweg, in de hoop wat verder opnieuw het geplande traject te vervoegen.

Even later wandelden we dus op de andere oever, hierbij een gedeelte volgend van de Fietsostrade Antwerpen-Mechelen. Vrij vlug was hier meer verkeer, in hoofdzaak fietsers. Ondertussen konden we aanvoelen dat de temperatuur steeg en dat kon enkel maar het wandelen aangenamer maken. Het jaagpad leidde ons vervolgens tot aan een volgende brug in de Ziekebeemdenstraat. Aldaar ging het linksaf, over de brug en konden we gewoon de openbare weg verder volgen en de waterloop laten voor wat die was. De Kadodderstraat herkenden we meteen, vermits we hier voorheen reeds hadden gewandeld tijdens het volgen van een gedeelte van de Via Brabantica van Lier naar Mechelen. We bemerkten dan ook vrijwel meteen de geel-blauwe stickers ter zake. Na de Kadodderstraat volgde de Duivenstraat, alwaar we net voor de spoorweg, links een breed pad volgden doorheen een gedeelte bos, evenwijdig met de spoorweg. We troffen er onderweg een bordje aan, dat we het Borgersteinpad volgden. Eenmaal het andere einde van het bos bereikt, bevonden we ons in Kauwendaal en betraden korte tijd nadien, omstreeks 11:30 uur het grondgebied van St.-Katelijne-Waver.

Vervolgens ging het voorbij de autosnelweg linksaf, om via Zorgvliet en nadien een smalle wegel, een volgend stukje bos te betreden. Enkele honderden meters verder herkenden we de Ekelenhoek en bereikten het kruispunt met de Clemenceaustraat. Rechts bemerkten we in de nabijheid de kerk van de wijk Elzenstraat en verlieten we even onze route, in de hoop wat verder een kopje koffie te kunnen bemachtigen. Echter, het enige café aldaar bleek gesloten. Doch, ditmaal hadden we wat meer geluk, vermits we terecht konden in ‘Ons Parochiehuis’. Daar was immers een palingfestijn gepland voor de supporters van KV Mechelen. Terwijl alles werd in gereedheid gebracht, mochten we er even genieten van een gratis kopje koffie. Het was toen zowat 12:00 uur geworden en het zwarte goud werd in dank aanvaard. Na een leuke babbel zetten we onze wandeltocht verder en keerden terug naar het eerder vermelde kruispunt. Een mooi wandelpad rechts liet ons toe de Liersesteenweg te bereiken ter hoogte van de begraafplaats. Met enige voorzichtigheid kruisten we de weg om aan de overzijde onze weg verder te zetten via een ander wandelpad. Ditmaal ging het via een voormalige spoorwegbedding nagenoeg in rechte lijn naar de voormalige abdijsite Roosendael. Op weg langsheen dit mooie wandelpad konden we genieten van een weids zicht op de lager gelegen akkers en tevens de bedrijvigheid aldaar. We bewandelen onder andere het Roosendaelpad en het Groentepad, een route van 37 km.

Even vóór de klok van één uur bereikten we tenslotte de voormalige abdijsite en konden het terrein betreden via een monumentale toegangspoort. Rechts bevond zich een kleine taverne en daar konden we vooreerst even op het terrasje onze dorst lessen. Heel wat wandelaars en fietsers deelden van tijd tot tijd dezelfde mening. Na deze korte wandelpauze, vervolgden we onze route doorheen het domein Roosendael, langs enkele kleine waterlopen en vervolgens de Blankaartvijver. Via een wandelsluis verlieten we het domein en bereikten nadien de drukke Koning Albertstraat ter hoogte van de brug over de Beneden-Nete. We bevonden ons ondertussen in Walem. Via een wegje naast de brug stapten we tot aan de trappen, om dan de brug over de Beneden-Nete over te steken, naar het jaagpad aan de overzijde van de rivier. De aanduidingen inzake het bestaan van de LF5 Vlaanderen Fietsroute zijn ons ondertussen meer dan bekend. Aan de overzijde van de brug bereikten we het grondgebied van Rumst. We hielden links en betraden het lager gelegen jaagpad, dat we zouden volgen tot Boom. De Westelijke Variant van de GR12 echter, zou ergens onderweg daarheen worden verlaten.

Met het zonnetje dat zalig voelde, gingen we op zoek naar een zitbank langsheen deze waterloop, teneinde nog even voor wat bijkomende energie te zorgen. We vonden dan ook een plekje om iets te eten in de nabijheid van de brug van de E19 over het water. Het was zowat 14:00 uur geworden en een knorrende maag bevordert niet echt het stappen. Met het zonlicht in het aangezicht genoten we toch van een later middagmaal. Korte tijd nadien, ging het onder de autosnelweg door en wandelden we verder langsheen het jaagpad evenwijdig met de Nete. Zo bereikten we het natuurgebied ‘Ontdek de Oude-Netearm’. We verlieten dan ook kortstondig het jaagpad, om via een rechts gelegen pad dit natuurgebied van dichtbij te bewonderen. Eenmaal de andere kant bereikt ter hoogte van de openbare weg, bemerkten we dat de wit-rode tekens van de GR12 hier rechts aangaven, richting Rumst. We verlieten echter het traject en keerden een eindje op onze stappen terug, om dan via een ander pad, terug te gaan richting jaagpad. Er volgde dan een afdaling doorheen het natuurgebied, om dan later de dijk naar het jaagpad opnieuw te beklimmen. We zouden vanaf nu dit pad verder volgen tot in Boom.

Opnieuw een eindje gewandeld bereikten we verderop een grote visput, met bijhorend chalet ‘De Visput’. De klok gaf reeds 15:05 uur aan, we vonden dit de hoogste tijd om even de dorst te lessen. Zo verlieten we opnieuw het jaagpad om af te dalen naar de lager gelegen horecazaak. Op het terrasje was het zalig genieten van een gekoeld drankje, terwijl we bemerkten hoe talrijke vissen uit het water werden gehaald. Eenmaal de dorst verdwenen, ging het terug naar het jaagpad, om aldus het laatste stukje wandelparcours af te leggen. We stapten voorbij de wandel- en fietsbrug over de Nete en bereikten het punt, alwaar Nete en Dijle samenvloeien en de Rupel vormen. Af en toe week het jaagpad even af van de oever, omwille van de aanwezigheid van industrie. We volgden nog een gedeelte van het Frans Bruynseelpad (37 km) en hielden nog even een korte pauze op een zitbankje, ter hoogte van de ingang naar De Schorre. Uiteindelijk verlieten we via Hoek definitief het jaagpad langsheen de Rupel en begaven ons via de Leopoldstraat en de Hoogstraat naar de Grote Markt van Boom. Als afsluiter van onze tocht pauzeerden we nog even, in afwachting van de bus, op het terras van het praatcafé ’t Forum. Het was toen zowat 17:15 uur geworden.

Deze dagtocht langsheen de westelijke variant van de GR12, was goed voor 23,951 km, 31935 stappen, 1162,1 cal in een zonnige wandeltijd van 5.46.25 uur. Na een laatste kopje koffie ging het dan ook richting bushalte, waarna we na een busrit onze thuishaven bereikten, klaar om vooral te genieten van een koele douche, in de hoop, dat bij een volgende gelegenheid de treinen opnieuw zouden rijden.”

371: Boom, Zondag 15 mei 2016, 19,683 km. (7517,152 km.)

“Een wandeling op zondag, welke reeds begon in de ochtend, met een busrit via lijn 287, richting Grote Markt in Boom. Het was dan ook zowat 09:45 uur, toen we arriveerden aan de terminus en vervolgens even vooreerst een koffie nuttigden in café Radio op dezelfde plaats. Om even na tien uur in de ochtend, begonnen we dan ook aan een dagtocht, langsheen het wandelnetwerk ‘Rivierenland’, een tocht met begin in Boom en einde zowat aan onze voordeur. Hoe eenvoudig kan het soms vergaan in het leven.

Vanaf de Grote Markt ging het via de Windstraat naar de even verder gelegen kaai, alwaar we op zoek gingen naar het eerste wandelknooppunt van de dag, 120. We troffen het bewuste paaltje dan ook aan op de Wandelesplanade op de kaai zelf. Via enkele trappen bereikten we de brug over de Rupel, om aan de overzijde van het water, het ernaast gelegen jaagpad te volgen. Gelukkig hadden we de onaangename wind in de rug en dat zou zo de rest van de dag min of meer het geval zijn. Het mag ook al eens aangenaam wandelen zijn. Via enkele doorkijkjes bemerkten we links aan de overzijde van de Rupel, de kerk van Boom. Het jaagpad werd vroeg op de ochtend reeds veelvuldig gebruikt door fietsers en joggers, doch wij genoten alvast van het eerste frisse groen en de ontelbare boterbloemen. Aan het begin van het jaagpad, hadden we reeds de aanduidingen gezien van de Van Gogh route, een traject Eindhoven–Amsterdam–Paris, alsook de Scheldeland Route. We wandelden voorbij het veer en bereikten, wandelknooppunt 121, hielden rechtdoor aan, tot aan een kleine sluis.

Het drukke fietsverkeer wees wellicht op het bestaan aldaar van de LF2 Stedenroute. Samen met enkele wielerliefhebbers, dienden we even te wachten op een schip dat de sluis passeerde, waarna we verder konden wandelen. Aan de overzijde van het kanaal kregen we de eerste bezienswaardigheid van de dag, een Sherman Firefly, opgesteld ter hoogte van de restanten van een tijdens de oorlog vernielde brug. We bevonden ons ondertussen in Klein-Willebroek. Na het uitvoerig bekijken van het vehikel, volgden we verder het jaagpad langsheen de Rupel. Het pad draaide naar rechts en werd zo de Louis de Nayerkaai, om even verder opnieuw richting Rupel te draaien, onder de naam van Heindonkstraat. Langzaam maar zeker wandelden we opnieuw dichtbij de Rupel en trokken voorbij wandelknooppunt 197. Nog steeds dezelfde richting aanhoudend en het jaagpad volgend bereikten we knooppunt 99. Hier verlieten we voorgoed het jaagpad langs de Rupel en ging het via de rechts gelegen berm steil naar beneden, naar de ingang van het natuurgebied ‘De Biezenweiden’. Een handig poortje verschafte toegang tot deze mooie groene zone. Een zacht aanvoelend bospaadje kronkelde zich doorheen dit unieke natuurgebied.

De varens begonnen stilaan aan hoogte te winnen, enkele beekjes trokken de aandacht, maar opvallend waren vooral de vogelgeluiden. Hier en daar kregen we een rustiek bruggetje om te overschrijden en zo vorderden we steeds verder door deze groene oase. Links konden we enkele zeilbootjes zien op een grote waterpartij. Aan wandelknooppunt 123 ging het verder naar links en werd het bospaadje uiteindelijk een graspad. Een tijd stappen later, kruisten we de Stuyvenberglaan, om aan de overzijde van de weg het terrein te betreden van het ‘Bloso Centrum Hazewinkel’. Ook hier, bij deze toegang vonden we een wandelknooppunt, met name 152. We kozen er de linkse richting, om op die manier, via een mooi aangelegd wandelpad te vorderen langsheen de Watersportbaan, waar voorlopig op dit ochtendlijke uur, nog maar weinig activiteit op het water was te bemerken. De zon deed ondertussen een eerste poging de wolken enigszins te verdrijven. Meteen een ideale gelegenheid, om aan één van de vele picknicktafels omheen het water, te genieten van een broodje. We deden dit dan ook, na het kruisen van de Heindonksesteenweg en even voorbij het wandelknooppunt 96. Toepasselijk of niet, we volgden hier op de domein van Hazewinkel een tijdje de Duvelroute. Maar dat drankje bevond zich echter niet in onze rugzak. Het was ondertussen 11:35 uur geworden.

Na de maaltijd ging het verder op een grindpad langsheen de Watersportbaan, om wat verder een eerste hindernis op het traject te vinden: een omgevallen boom. Met wat klimwerk raakten we verder en begaven ons op die manier stilaan in de richting van het wandelknooppunt 148. We kwamen nu tussen de hangaars waar zich de boten bevonden en tevens de aanlegsteigers. Omheen de gebouwen was weinig beweging en bleek zelfs de cafetaria gesloten te zijn. Via de knooppunten 150 en 151 bereikten we de hoofdingang van het Bloso centrum en aldus de openbare weg, de Steenweg op Heindonk. Over korte afstand volgden we deze drukke weg naar rechts, om even later de links gelegen Kievitstraat in te gaan. Straat is een groot woord voor een veldweg tussen de akkers, alwaar een boer ijverig zijn veld ploegde. We bemerkten er een bordje ‘Duvel on Tour’, wellicht een aanduiding voor één of andere fietsroute. Ter hoogte van de Beenhouwerstraat passeerden we het wandelknooppunt 147, om even verder naar rechts de draaien, nog steeds de veldweg volgend, tot knooppunt 264. Hier gingen we 90° naar rechts, via een smal pad langsheen een rechts gelegen bosje en even later doorheen een klein bosgebied.

Uiteindelijk bereikten we opnieuw de openbare weg ter hoogte van de Hooiendonkstraat, tevens het wandelknooppunt 188. Dit smalle landelijke, maar vooral kronkelende wegje volgend naar links, kwamen we vervolgens aan ter hoogte van taverne-restaurant De Zennehoeve. Tijd dus voor een korte koffiepauze in open lucht op het terras. Het was ondertussen 12:55 uur geworden. Onze koffie was amper gebracht, of we voelden al meteen nattigheid, enkele regendruppels noodzaakten ons, even enkele stoelen op te schuiven onder een afdak. Gelukkig bleef het voorlopig bij enkele sporadische druppels neerslag. Na de koffie ging het even bergop en bereikten we aan wandelknooppunt 85 het jaagpad langsheen de Zenne, eigenaardig genoeg Rupeldijk geheten. We bemerkten er ook de nieuwe fietsbrug, welke toeliet meteen naar de overzijde te wandelen, doch ons geplande traject maakte vooralsnog een omweg, daar blijkbaar deze nieuwe situatie nog niet was weergegeven op de site van de wandelknooppunten. Dus begonnen we aan de lange weg langsheen het jaagpad en dit naar rechts. Zowat een half uur later begon de maag te knorren en hielden we dus even pauze ter hoogte van een zitbank teneinde een hapje te eten.

Opvallend weinig passage op deze zondagnamiddag, dus konden we in alle rust genieten van een laat middagmaal. Nadien gingen we terug op pad, via het jaagpad, richting verder gelegen Heffen. Even voor het bereiken van dit dorp, verlieten we via een veldweg rechts het jaagpad en kwamen vervolgens terecht in de Sint-Amandusstraat en vervolgens ter hoogte van de kerk op Heffen-Dorp. Die dag was er een kleine kermis opgesteld en bevonden zich in enkele aanpalende straten wat oude legervoertuigen. Blijkbaar, gelet op de geringe belangstelling, waren reeds heel wat voertuigen opnieuw huiswaarts. Toch konden we er enkele bekijken en hadden we een babbel met één van de eigenaars. Na enkele foto’s verlieten we de dorpskern en begaven ons terug in de richting van het jaagpad. Op die manier wisten we de wandelknooppunten 143, 142 en 76, welke kort na elkaar volgden, voorbij te wandelen. Zo bereikten we de brug over de Zenne ter hoogte van de Gentsesteenweg, om aan de overzijde opnieuw het jaagpad te bewandelen, terug in de richting vanwaar we aanvankelijk waren gekomen. Wandelknooppunt 275 liet ons alvast de goede richting aanhouden.

Ditmaal volgden we het jaagpad richting Zennegat tot aan het wandelknooppunt 78 en dit via het eerdere knooppunt 77. Een heel eindje Zenne dus, ditmaal links van ons. Gekomen even voor het vermelde punt, gingen de hemelsluizen ditmaal goed open. Een felle regenbui overviel ons, net op het moment dat we geen enkele beschutting hadden, dus midden op het jaagpad. Gelukkig konden we even verder, via een steile afdaling naar het rechts gelegen natuurgebied ‘Den Battelaer’. Hier konden we toch min of meer de felle regen wat ontwijken, tussen de beplanting. Een mooi, zacht lopend graspad, leidde ons tot op een open veld, letterlijk geel gekleurd door duizenden boterbloemen. Een prachtig zicht! Een lichte beklimming volgde tot aan wandelknooppunt 79, bovenop het jaagpad langsheen het Kanaal Leuven-Dijle. We bevonden ons toen op de Thiebroekvaart, welke we vooreerst volgden naar links, opnieuw richting Zennegat. Bij het betreden van het jaagpad kregen we al meteen enkele historische boten te zien aan de overzijde van het water.

Het jaagpad kan ook af en toe voor een verrassing zorgen en dat zouden we vrij snel ondervinden. Even verderop was het pad versperd door afval, afkomstig van de afbraak van de oude kade. Houten balken schenen geen enkele doorgang te verlenen. Een uit tegengestelde richting komende jogger verzekerde echter, dat mits wat klimwerk er wel een doorkomen was. Met wat moeite raakten we dan toch voorbij deze obstakels en konden het jaagpad verder bewandelen tot aan het wandelknooppunt 86, zijnde de Zennegat Sluis. Hier kwamen we opnieuw langs de nieuwe fietsbrug over de Zenne en bemerkten we aan de overzijde De Zennehoeve, alwaar we zowat twee uur voorheen koffie hadden genuttigd. Voorbij het knooppunt 86 bereikten we tot slot het Zennegat zelf en konden we hier zien, hoe de Zenne, het Kanaal Leuven-Dijle en de Dijle zelf, bij elkaar komen. Een oud café, genoemd Zennegat, nodigde alvast uit om even te verpozen. Een kopje koffie en een warm stuk ‘Bodding’ lieten we ons dan ook naar behoren smaken. Met een klok, ondertussen op zowat 15:15 uur, hoefden we ons niet te haasten om huiswaarts te gaan.

Na deze kleine verwennerij, keerden we terug naar wandelknooppunt 86, staken het Kanaal Leuven-Dijle over (knooppunt 87) en volgden ditmaal het jaagpad naar rechts, dus in tegenovergestelde richting alweer. We bevonden ons nu op de Zennegatvaart en zouden deze volgen tot aan het knooppunt 88. We kwamen ditmaal voorbij enkele aangemeerde woonboten en vervolgens historische schepen. Eenmaal aan wandelknooppunt 88, verlieten we via een dalend wegje links het jaagpad en bereikten even verder de Hogeweg, welke ons leidde tot aan de oevers van de Dijle, ter hoogte van het knooppunt 132. Vanaf nu wandelden we verder langsheen het jaagpad langsheen de Dijle en zouden dit blijven volgen tot aan onze voordeur. We volgden dan ook achtereenvolgens de Hogeweg en de Frans Broersstraat, langs enkele mooie stukjes natuurgebied, onder diverse bruggen en viaducten, tot we uiteindelijk in de verte de kathedraal van Mechelen zagen verschijnen. Het was dan exact 17:00 uur toen we na een dagje wandelen onze thuishaven bereikten.

Een wandeltocht vandaag, opnieuw voorheen gepland doorheen het wandelnetwerk ‘Rivierenland’, goed voor 19,683 km, 26245 stappen, 964,6 cal en dat in een rustige wandeltijd van 4.43.48 uur. Tot zover alweer deze zoveelste wandelbijdrage. Ondertussen zijn we alweer enkele kilometers rijker geworden. Tot een volgende wandelbelevenis.”

364: Mechelen, Zaterdag 19 maart 2016, 21,162 km. (7361,761 km.)

“Vandaag waren we alweer maar eens aan wandelen toe. Het zou echter niet zomaar een gewone wandeltocht worden, voor ons had de geplande tocht een bijzondere betekenis. Het betrof immers de eerste etappe op weg naar het verre Santiago de Compostela. Na een eerste pelgrimsgevoel vorige week, was het vandaag dan ook de grote start. De dag voorheen begaven we ons dan ook reeds naar de Sint-Romboutskathedraal, alwaar we een eerste stempel verkregen in ons stempelboekje. Immers, gelet op het voorziene vroege vertrekuur, was de kathedraal op zaterdag nog niet geopend. We kunnen dus met enige fierheid melden dat de eerste Compostelastempel een feit is. Maar goed, over dan maar naar het wandelverslag. Vandaag hadden we het traject gepland, met start op de Grote Markt in Mechelen en einde ter hoogte van de Sint-Servaaskerk te Grimbergen. Volgens onze wandelgids goed voor 17,35 km. Nadien zou blijken dat de afstand iets langer was, omwille van enkele bijkomende haltes onderweg. Als leidraad maakten we vandaag gebruik van de gids ‘Pelgrimspaden in de Lage Landen – Via Brabantica’. De klok gaf 08:40 uur aan, toen we de voordeur achter ons lieten en op weg gingen voor een eerste stukje ‘Camino’.

We begonnen onze tocht niet op de Grote Markt, doch vanaf onze woonplaats, daar we enkele honderden meters verder, automatisch op de route zouden aankomen. Eens op stap, troffen we om de hoek reeds de eerste aanwijzingen van enkele fietsroutes, met name de LF2 Stedenroute en de Route Eindhoven-Amsterdam-Paris. We stapten langsheen de Dijle richting Haverwerf. Jachten welke zich doorgaans koesteren in het zonlicht, lagen nu troosteloos onder een donker bewolkte hemel. Het voelde eerder koud aan. Rechts kregen we vooreerst enkele mooie vakwerkgevels te zien en kwamen nadien terecht ter hoogte van een brugje over de Dijle, alwaar we voor het eerst op de dag de GR12 betraden. Via de Vismarkt en de Nauwstraat bereikten we de IJzerenleen, alwaar we ons nu bevonden op de ‘Via Brabantica’. We gingen rechtsaf, opnieuw over de Dijle via de Grootbrug en volgden de richting van het wandelknooppunt 258, behorende tot het Wandelnetwerk Rivierenland. Na de IJzerenleen, volgden de Guldenstraat, de Korenmarkt en de Hoogstraat. Ter hoogte van het nummer 30 op de Korenmarkt vonden we een verwijzing naar de vroegere ‘Herberghe van Sint Jacop’, later zelfs ‘Hôtel Saint Jacques’. Op het einde van de Hoogstraat bereikten we de laatste overgebleven stadspoort, de Brusselpoort.

Met de nodige voorzichtigheid ging het de drukke Koningin Astridlaan over, om aan de overzijde verder te wandelen naar het brugje over het Kanaal van Leuven naar de Dijle. Rechts, op een paaltje van een verkeersbord bemerkten we een sticker van de Route St. Jacques Haarlem-Santiago, alsook de aanduiding dat we ons bevonden op de Scheldeland Route. Eenmaal over de brug ging het via de rechts gelegen Ridder Dessainlaan, naar de ingang van het Provinciaal Groendomein Vrijbroek, alwaar we reeds enkele malen onze opwachting maakten. In plaats van verder te wandelen richting wandelknooppunt 258 in het park, hielden we onmiddellijk links aan en volgden een breed wandelpad over korte afstand, om vervolgens opnieuw voor links te kiezen en het park te verlaten ter hoogte van de Hombeeksesteenweg. We werden er figuurlijk uitgezwaaid door honderden paaslelies. De vermelde steenweg over vrij korte afstand naar rechts volgend, ging het nadien linksaf in de Eggestraat. Aan het andere einde van de straat kwamen we terecht in Geerdegem-Schonenberg, een rustige weg, die we geruime tijd naar rechts zouden volgen tot aan de oever van de Zenne.

Voorlopig bleef het enigszins bij huisjes kijken, gingen we onder de spoorweg door en kregen links een plaatselijke watertoren te zien. Geruime tijd later ging het onder de autosnelweg E19 door en maakten we een bocht naar links, teneinde nadien een tijdje te wandelen evenwijdig met de autosnelweg. Vervolgens ging het asfalt over in een aardeweg en eindigde de weg op het jaagpad langsheen de Zenne. Volgens onze wandelgids zouden we nu het jaagpad dienen te volgen naar links en dat over geruime afstand. Een breed pad, voorzien van een grasstrook in het midden was gemakkelijk te bewandelen. Rechts hadden we zicht op de Zenne, met een nogal lage waterstand en daarnaast natuurlijk weidse vergezichten, zoals dat mogelijk is aan de oevers van een waterloop. Heel in de verte zelfs de kerk van Zemst. De akkers worden groener en dat is duidelijk te bemerken. Na een tijdje het jaagpad te hebben bewandeld, passeerden we de links gesitueerde kapel ‘Onze-Lieve-Vrouw-In-Het-Hammeken te Zemst’. Een nogal lange benaming, volgens het informatiebord ernaast. De kapel is niet toegankelijk, maar we maakten gebruik van de picknickbank ervoor, even een hapje te eten. Het was ondertussen 10:20 uur geworden. Met uitzicht op de berm van de autosnelweg, en enigszins beschut door de Zennedijk achter ons, lieten we de boterhammen smaken.

Na een eerste maaltijd zetten we onze weg verder en volgden het jaagpad tot aan de samenvloeiing van de Zenne met de gekanaliseerde Zenne. Even verder bereikten we het einde van het jaagpad ter hoogte van een zijtak van de Brusselsesteenweg. Het ging naar rechts, naar de eigenlijke en zeer gevaarlijke Brusselsesteenweg. Met wat moeite raakten we veilig aan de overkant en wandelden tot aan de brug over de gekanaliseerde Zenne. Over de brug ging het meteen naar links en op die manier betraden we het jaagpad langsheen deze waterloop. We stapten langsheen de voetbalvelden van FC Zemst en bewonderden ondertussen de natuur bezijden het jaagpad. We kruisten vervolgens de Stationslaan en volgden verder het jaagpad. Wat later kruisten we de Damstraat en wandelden aan de overzijde maar steeds verder langsheen de gekanaliseerde Zenne. Aan een derde brug over het water, ter hoogte van de Weverstraat, verlieten we het jaagpad en volgden de links gelegen Zenneweg. We bevonden ons op het traject van een lokale fietsroute, De 8 van Zemst. Een bocht verder kwamen we langs de begraafplaats van ondertussen de gemeente Eppegem, alwaar we even halt hielden voor een bezoekje. Maatje vond er het graf van wellicht een vroegere verwant, wat een bijkomende foto opleverde. Het was 11:30 uur geworden.

Na dit moment van stilte, volgden we nog steeds de Zenneweg en bereikten we de dorpskom van Eppegem. De mooie Sint-Clemenskerk siert de dorpskern, met ernaast een monument ter ere van de oorlogsslachtoffers. Aldaar gaat een lokaal wandelpad van start, het Landelijk Eppegem Wandelpad. Vermits het zo goed als middag was geworden, hielden we even koffiepauze tegenover de kerk in café Rubenshof. We hadden er een babbel met een oudere wielerliefhebber, bezig met het verkennen van een fietstocht voor zijn club. Na de koffie wandelden we voorbij de kerk, staken de Brusselsesteenweg over en vervolgden onze wandeltocht in de Rekelstraat. Aan het begin van de straat troffen we de geelrode stickers aan van de Streek-GR Groene Gordel en de Kanaalroute, een lokaal fietstraject. Even voorbij de dorpskern van Eppegem troffen we een nieuw aangelegd ‘Bufferbekken in het groen’ aan. Een mooi plekje voor een korte picknick zo dachten we. Na de koffie van daarnet, smaakte een boterhammetje best lekker. Even later volgden we verder de landelijke Rekelstraat, tussen de akkers en weilanden. Een heel eind verderop, ter hoogte van een haakse bocht naar rechts, alwaar de Rekelstraat overging in de Dorentstraat, verlieten we de openbare weg en wandelden rechtdoor langs de Daalweg, een smal onverhard wandelpad. Toeval of niet, we bewandelden er het plaatselijke Dorent Wandelpad.

Aanvankelijk een goed begaanbaar breed wandelpad, kregen we later af te rekenen met een vrij modderige strook. We stapten tussen de knotwilgen en langs een mooi stuk natuur. Het pad eindigde ter hoogte van een voormalige rivierbedding, alwaar we rechts aanhielden en evenwijdig wandelden met deze bedding op een soort ruiterpad. Er volgde een stukje bos en we maakten vervolgens een bocht naar links in de richting van de openbare weg, hierbij de bosrand volgend. Op die manier bereikten we de Grimbergse- en Eppegemsesteenweg en bevonden ons reeds op het grondgebied van Grimbergen. Meteen stapten we hier over het traject van de Plantentuin Route. We volgden deze vrij drukke weg naar links en kwamen uit ter hoogte van de Verbrande Brug over het Zeekanaal Brussel-Schelde. We kruisten de gevaarlijke rotonde, vooral omwille van het zware vrachtverkeer en stapten naar de aan de overzijde gesitueerde Heilig Hart en Sint-Jozefkerk. We lieten niet na een bezoekje te brengen aan de Belgische militaire begraafplaats achter de kerk, alwaar zelfs één Commonwealth War Grave is te bezichtigen. Naast de pastorie namen we de Heienbeekstraat en onmiddellijk de links gelegen Grote Kerkvoetweg, alwaar we de lokale Vier Dorpen Route (39 km) een tijdje volgden. Deze Grote Kerkvoetweg, in het begin een tegelpad, ging vrij vlug over in een zowat 3 km lang, loodrecht wandelpad tussen akkers links en tuintjes rechts.

We kruisten er vooreerst de Humbeeksesteenweg. Alvorens verder te wandelen, bemerkten we links in de verte een horecazaak. Dichterbij gekomen echter, bleek de zaak gesloten. Dan maar terug naar de Grote Kerkvoetweg om nog een eindje het kerkpad te volgen richting centrum van Grimbergen. Hierbij bevonden we ons reeds op het Grimbergse Kapellen Wandelpad. Een volgende bezienswaardigheid betrof de Veldkantkapel bezijden het wandelpad. Jammer genoeg afgesloten voor het publiek, kregen we toch doorheen het traliewerk een zicht binnen de kapel. We kruisten even verder een tweede openbare weg, het Hoeveland en hielden steeds dezelfde richting aan. Enkele honderden meters verder, ging het op een kruising van paden haaks naar rechts en bereikten we de Poddegemstraat, met op de hoek van het kruispunt, café ‘In de Veldkant’. Het was ondertussen 14:20 uur en hier hielden we even een korte koffiepauze. Even later wandelden we verder doorheen de Tommenmolenstraat en bereikten het volgende kruispunt ter hoogte van het Hof te Poddegem, een voormalige versterkte hoeve met een donjon. We konden het gebouw enkel bekijken doorheen metershoge draadafsluiting. We draaiden naar links en wandelden via de Tommenmolenstraat verder, richting gelijknamige watermolen. We bemerkten nogmaals de aanduidingen van de GR12, die we nu zouden volgen tot het einde van deze dagetappe.

De brasserie ter hoogte van de Tommenmolen bezochten we reeds eerder, tijdens een meer zomerse wandeltocht in de streek. Ter hoogte van de molen stapten we over de Maalbeek en volgden vervolgens rechtsaf het wandelpad links van de beek. Hierlangs bevindt zich het traject van de Maalbeekwandeling en die leidt onder andere langs de links gelegen Maalbeekvallei, een mooi stukje natuur. Luttele meters verder wandelden we doorheen de hoeve behorende tot de Liermolen. Ook hier hielden we een tijdje terug reeds halt om te genieten van een verkoelend drankje tijdens een GR-dagtocht. We hielden het vandaag bij beide molens bij het nemen van enkele foto’s. Eenmaal doorheen de hoeve hielden we rechtdoor aan via de Kloosterdam, via onder andere het Parelpad (5,5 km) en bereikten even later de drukke Wolvertemsesteenweg. Aan de overzijde van de weg bemerkten we reeds de Sint-Servaaskerk en de Norbertijnenabdij. We kruisten de weg en volgden aan de overzijde de Abdijstraat, hierbij vooreerst voorbij de Volkssterrenwacht Mira en de abdij, om tot slot de kerk van Grimbergen te bereiken, meteen het einde van deze eerste etappe op weg naar Santiago de Compostela.

We gingen vervolgens op zoek naar een Compostelastempel, doch dat verliep niet echt naar wens. Aan de ingang van de abdij gaf men geen gehoor, ondanks herhaaldelijk aanbellen. In de Sint-Servaaskerk was niemand aanwezig die ons kon te woord staan. We hielden het dan ook bij een bezoek aan de kerk en het bekijken van een houten medaillon van S. Jacobus Major in één van de biechtruimtes. De dienst voor toerisme bleek op zaterdag dicht, dus keerden we even op onze stappen terug naar de sterrenwacht en werden daar uiteindelijk beloond met een stempeltje in het boekje. Als afsluiter van de dag, omstreeks 16:00 uur hielden we nog even halt op het kerkplein in café ‘In de Kroon’ en genoten er van een kopje koffie en bijhorende paaseitjes. Even later ging het via de Hogesteenweg naar de verder gelegen bushalte op de Wolvertemsesteenweg. Omstreeks 16:29 uur namen we bus 821 naar Vilvoorde en om 16:48 uur de trein naar Mechelen. Even later konden we ten huize vaststellen dat deze eerste etappe naar Santiago de Compostela goed was voor 21,162 km in 28217 stappen, goed voor 1064,2 cal en dat in 5.07.25 uur.”

361: Mechelen, Zondag 17 januari 2016, 17,354 km. (7303,443 km.)

“Het was al een hele tijd geleden, dat hier ten huize nog eens gebruik werd gemaakt van de rugzak en de wandelschoenen. Alles natuurlijk als gevolg van onze verhuis tijdens de maand december van Sleidinge naar Mechelen. Nu ja, een nieuwe stad, een nieuwe omgeving, meteen de kans om deze streek al wandelend te ontdekken. Aangezien we woonachtig zijn op slechts een boogscheut, van één van de wandelknooppunten van het wandelnetwerk ‘Rivierenland’, was de keuze vrij snel gemaakt voor een eerste tochtje, na de winterstop. Omstreeks 09:50 uur verlieten we dan ook onze woning en wandelden vooreerst een stukje via de openbare weg, richting eerste wandelknooppunt 258. Enkele handige bordjes onderweg leidden ons alvast naar het begin van deze tocht. Het ging dan ook via de Olivetenvest en de Kon. Astridlaan naar de Brusselpoort, de laatst overgebleven stadspoort van de stad. Tijd dus voor de eerste foto’s van de dag. Onderweg kregen we de aanduidingen te zien van de LF2 Stedenroute en de Scheldelandroute. De eerste een fietstraject, de tweede een autoroute. Aan het kruispunt ging het dan naar rechts, over de zogeheten Leuvense Vaart en verder langsheen de Ridder Dessainlaan.

Op die manier bereikten we tenslotte de officiële startplaats van onze dagtocht, het Provinciaal Groendomein Vrijbroek. Het was ondertussen 10:30 uur geworden en tijd voor een kopje koffie in ’t Park, in de onmiddellijke nabijheid van het wandelknooppunt 258. Even later konden we op weg voor ‘a walk in the park’, genietend van een schrale winterzon en bij een temperatuur beneden het vriespunt. De afgelopen nacht had dan ook gezorgd voor een bevroren vijver en het gras een witte bovenlaag gegeven. Op weg doorheen dit park bemerkten we de rood-witte aanduidingen van de GR12, Amsterdam – Parijs. Gekomen aan een andere uitgang van het Vrijbroek, volgden we een tijdje de openbare weg, zijnde de Potaardestraat en de Mechelse Weg, tot aan het wandelknooppunt 51 ter hoogte van de Zenne en de autosnelweg E19. Via de knooppunten 50 en 49, zowat op dezelfde hoogte, staken we de Zenne over, om nadien naar links het jaagpad langsheen deze waterloop te volgen. We wandelden onder de spoorweg en bereikten wandelknooppunt 185 aan de oever van de Eglegemvijver, ondertussen op het grondgebied van Hombeek.

Via een hoger gelegen wandelpad op de dijk, waren we vertrokken voor een tochtje omheen deze wateroppervlakte. Met de zon in het aangezicht, voelde het al heel wat aangenamer om te stappen en stilaan begon het ijs op de paden te ontdooien. Rechts bevond zich de vijver en links de Zenne, zo wandelden we verder naar het verste uiteinde van de Eglegemvijver, alwaar we beneden aan de dijk een picknicktafel aantroffen. Hier, weliswaar in de schaduw, genoten we toch van een hapje en een slok chocomelk. Enkele sporadische joggers zagen we de revue passeren. Enigszins kil in de nabijheid van een aldaar gesitueerd stukje bos, besloten we onze weg te vervolgen. De klok wees ondertussen 11:40 uur aan en zo begonnen we aan de terugtocht, via de andere oever van de vijver. Even later kregen we te maken met een onder water staand wandelpad en was het even zoeken naar een juiste weg, teneinde vooral de voeten droog te houden. Zo bereikten we het wandelknooppunt 184, alwaar we naar rechts draaiden, terug richting openbare weg. We genoten nu van de zon in de rug en het werd zowaar aangenaam vertoeven in de vrieskou.

Eens het onverhard pad ten einde, bereikten we de Bergenstraat en die leidde ons naar het wandelknooppunt 52, ter hoogte van de spoorweg, welke we eerder op de dag waren onderdoor gegaan. Nu ging het links, langsheen het spoor, tot aan de overweg even verderop, tevens wandelknooppunt 37. We gebruikten de overweg om aan de overzijde, via wandelknooppunt 36, de Sint-Martinusstraat te volgen richting kerk van Hombeek. De wijzers van de klok op de kerktoren wezen ondertussen 12:30 uur aan, we hadden nog een hele namiddag om te genieten van het zalige zonnetje op deze zondagmiddag. Even voorbij de kerk bevonden we ons opnieuw op de Scheldelandroute. Via de Hombekerkouter en de Locquetstraat, verlieten we de bebouwde kom van het dorp. Langsheen het plaatselijke kerkhof wandelden we verder tot aan een veldweg, tevens wandelknooppunt 48. Ook hier een eerste vaststelling, ondergelopen akkers, welke de afgelopen nacht waren bevroren. Een eindeloos lijkend pad, verliep nagenoeg kaarsrecht tussen de braak liggende akkers. In de verte enkele eenzame wandelaars, alsook een tweetal ruiters. Halverwege dit pad, hielden we even halt voor een korte drankpauze.

Terug op pad bereikten we vervolgens wandelknooppunt 60, alwaar we rechtsaf dienden te gaan, in de richting van de Rupeldijk naast de Zenne. Een groen gekleurde dijk, welke we reeds in de verte konden zien. Er volgde nu echter een moeilijk begaanbaar stukje veldweg, doorheen de modder en deels omgeploegd door tractoren. Af en toe dienden we de berm op te zoeken, om toch de gemakkelijkste manier te vinden, deze hindernis te overwinnen. Gelukkig betrof het slechts een korte afstand en klommen we weinig later de dijk op, om daar even te pauzeren op een bankje op het geasfalteerde jaagpad langsheen de Zenne. We hadden ondertussen wandelknooppunt 61 bereikt. Dat zelfs een chocolade suikerwafel hard kan worden, als gevolg van de vrieskou, dat mochten we ter plaatse ervaren. Na dit oponthoud en natuurlijk het nemen van enkele foto’s van de omgeving, ging het links verder langsheen het jaagpad, richting wandelknooppunt 273, ter hoogte van de brug over de Zenne.

Eenmaal dit punt bereikt, bevonden we ons reeds een tijdje op het grondgebied van Leest, waarna we de brug over de Zenne overstaken via de Leestsesteenweg. Aan de overzijde van de brug, aan knooppunt 274, volgden we verder de reeds vermelde steenweg, via de wandelknooppunten 65 en 66. Onderweg konden we even de St. Annakapel, gebouwd in 1913 bekijken. Ter hoogte van wandelknooppunt 66 verlieten we de Leestsesteenweg en volgden de rechts gelegen Warandesstraat. Na korte afstand werd het wegdek onverhard en betraden we het Vlaams Natuurreservaat Robbroek. Al dadelijk bemerkten we ook hier ondergelopen weilanden, bomen welke in het water stonden en vooral een modderig traject dat we dienden te volgen. Het werd dus opnieuw laveren tussen plassen en modderpoelen, met af en toe een lichte schuiver als gevolg. Het ging voorbij wandelknooppunt 128, alwaar we dezelfde wandelrichting aanhielden, tot we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten aan knooppunt 127.

We bevonden ons nu in de Stuivenberglaan, met gelukkig opnieuw harde ondergrond onder de voeten, zij het nog niet volledig ijsvrij. De zon stond alweer wat lager en het werd terug wat kouder. Onze weg verder bewandelend, kwamen we langsheen de kapel van O.L.V. van Stuivenberg, een mooi kapelletje met binnen enkele fraaie mozaïektegeltjes, welke een religieuze processie voorstelden. Altijd leuk om digitaal vast te leggen. Stilaan ging het nu opnieuw richting Vrijbroek, hierbij de Stuivenberglaan volgend, via de knooppunten 125 en 126. We volgden hier opnieuw een gedeelte van de reeds eerder genoemde GR12. Een ietwat saai stuk openbare weg, met af en toe druk verkeer. Het ging nadien onder de autosnelweg E19 door, nog steeds dezelfde laan volgend via knooppunt 187. Korte tijd nadien verlieten we de openbare weg naar rechts en daalden via een pad af richting ingang Vrijbroek.

Normaal gezien zouden we nu terug wandelen richting wandelknooppunt 258, alwaar we van start waren gegaan. Evenwel de aanwezigheid in het park van de recent geboren kleinzoon, noodzaakte ons even van de route af te wijken en wat verderop te verpozen in het Vrijbroekhof. De klok gaf ondertussen zowat 17:10 uur aan. Het moet gezegd, de koffie smaakte er naar behoren, vooral na een dagje vertoeven in de vrieskou. Zo kwam een einde aan onze eerste wandeltocht wat betreft het jaar 2016. Nog even voor alle duidelijkheid enkele cijfers: deze dagtocht was goed voor 17,354 km, 23139 stappen en goed voor 814,7 cal. We wandelden aan een matig tempo gedurende 4.17.34 uur.”

348: Kalmthout, Zaterdag 20 juni 2015, 18,761 km. (7089,859 km.)

“Vandaag stond alweer een kennismaking in onze wandelagenda, met een nieuw wandelnetwerk, met name ‘Kempense Heide’. De dag voorheen hadden we online een route uitgestippeld, welke van start ging ter hoogte van het wandelknooppunt 19, gesitueerd ter hoogte van de Heidestatiestraat 35. Inderdaad, vlakbij het station van Heide dus. Na een ritje erheen, vonden we vrij gemakkelijk parkeerplaats naast het station. Na een later ontbijt en een slokje chocomelk, konden we omstreeks 09:00 uur van start gaan. Het beloofde in elk geval een zonnige dag te worden, alhoewel we van start gingen onder een bewolkte hemel. Een eerste blikvanger was het monument dat is geplaatst ter hoogte van het station, als hulde aan de bevrijders tijdens de laatste wereldoorlog, een eerbetoon aan de Canadezen en de dokwerkers. Tevens bevond zich een grote foto ter hoogte van de gevel van het station, die herinnerde aan het feit, dat destijds tijdens een vorige oorlog, in het najaar van 1917, de Duitsers heel wat dennenbossen rooiden in Heide. Ter hoogte van ons startpunt vonden we tevens enkele aanwijzingen met betrekking tot de Grensparkroute (32 km) en de Heideroute (57 km). Voor de fietsliefhebbers dus.

We lieten het knooppunt 19 voor wat het was en begonnen aan de dagtocht, vooreerst richting knooppunt 16. In hoofdzaak volgden we hier een gedeelte van de bebouwde kom, vooral langsheen enkele uit de kluiten gewassen villa’s. Een eenzaam kapelletje, enkele blaffende honden en een eenzame jogger, meer viel er voorlopig niet te zien. We kwamen langsheen het ‘Keienhof’, destijds in 1914 gebouwd door een Joods diamantair, doch op de dag van vandaag een restaurant. Verderop bereikten we ondertussen knooppunt 83 ter hoogte van een druk bereden kruispunt. Gelukkig dienden we hier enkel veilig aan de overkant te geraken, om vervolgens te verdwijnen via een smal bospaadje. We betraden aldus het Vlaams Natuurreservaat Kalmthoutse Heide en daar zouden we geruime tijd in vertoeven. We kregen nu afwisselend smalle paden tussen een stukje loofbos, vervolgens een wat bredere dreef in een gedeelte met naaldbomen. Van tijd tot tijd kregen we een doorkijkje op een open vlakte en kregen zicht op de heide. Kronkelend ging het verder richting de knooppunten 13 en 14, welke zich in elkaars nabijheid bevonden.

Eenmaal daar aangekomen, verkregen we zandpaden om te bewandelen. Hier konden we voor het eerst bemerken dat de heide recent het slachtoffer is geweest van een grote heidebrand. Overal bemerkten we zowat dood hout, zwart geblakerde boomstammen, met daartussen alweer nieuw leven. De heide volop in herstel. De zanderige paadjes welke we nu volgden verliepen min of meer golvend en waren vaak voorzien van heel wat afgevallen dennenappels, maar vooral blootliggende boomwortels. We bevonden ons nu in het gekende ‘Grenspark De Zoom’. Op weg naar het wandelknooppunt 15 bereikten we een eerste watergebied, voorzien van een picknickbank. Het was ondertussen 10:45 uur geworden en het werd tijd om een eerste maal het lunchpakket aan te spreken. Terwijl we genoten van een hapje konden we ons tegoed doen aan mooie zichten over het watergebied, in combinatie met de daarboven hangende donkere en soms dreigende wolken. In elk geval de natuur op zijn mooist. Na deze korte lunchpauze wandelden we omheen het water tot aan het knooppunt 15.

Aldaar bereikten we een brede zandweg, welke af en toe werd bereden door de brandweer. We bemerkten hier vrijwel dadelijk markeringen van een GR-Variant. In de verte was een uitkijktoren zichtbaar. De brede zandweg verliep in die richting en even later bereikten we dan ook de toren in kwestie, volgens informatie ter plaatse zowat 25 m hoog. De toren was voor het publiek toegankelijk tot op het derde platform. We maakten dan ook gebruik daarvan en beklommen de toren via een steile metalen draaitrap. Boven verkregen we vanzelfsprekend een schitterend uitzicht over de omliggende bossen en heide. Zo verkregen we ook een idee met betrekking tot de uitgestrektheid van het geheel. Na de afdaling volgden we verder de brede zandweg tot aan het volgende wandelknooppunt, met name 99. Hier ging het haaks linksaf en wandelden we over een veldweg, die even later overging in een zandpad. We volgden er een stukje van het Natuurvrienden Wandelpad (12 km), alsook een gedeelte van de GR5 (Noordzee – Rivièra). Het pad werd breder en de zandlaag dikker, zodat het even moeilijk stappen was doorheen het mulle zand. Even later bereikten we knooppunt 67, alwaar we gewoon rechtdoor onze wandeling vervolgden.

Een deels verbrande schuilhut en alweer heel wat dood hout konden we aantreffen. Eenmaal de zanderige ondergrond achter de rug, volgde een makkelijk begaanbaar bospad, dat ons leidde tot aan de openbare weg. Ter hoogte van een aldaar gelegen parking, troffen we een bankje aan, teneinde even te drinken en een momentje te genieten van de rust en de stilte van dit gebied. Het was ondertussen bijna middag geworden en we hadden knooppunt 03 bereikt. We konden er terug een grote foto aantreffen, die ditmaal herinnerde aan ‘Den Doodendraad’, een versperring dwars doorheen de Kalmthoutse Heide tijdens de eerste wereldoorlog. Even later volgden we de openbare weg naar links en troffen er de aanduiding aan van de LF2 Stedenroute. We wandelden opnieuw voorbij een stukje watergebied, ditmaal voorzien van kleine begroeide eilandjes. Om de hoek volgde een lijnrechte lange asfaltweg, dwars doorheen heidegebied en die leidde ons naar het knooppunt 64. Ook hier alweer de vaststelling van de grote schade, als gevolg van de heidebrand.

Ter hoogte van het knooppunt 64 verlieten we de openbare weg en betraden het rechts gelegen ‘Stappersven’. Af en toe kregen we bordjes te zien met de vermelding ‘Gevoelig plekje – Heideherstel’. We kregen enkele kronkelende bospaadjes te verwerken, werden af en toe geplaagd door insecten, doch bereikten heelhuids doorheen een prachtig stukje bos, de knooppunten 70 en 01, welk zich op korte afstand van elkaar bevonden. Ter hoogte van het laatste knooppunt hadden we de optie om, ofwel rechtdoor doorheen het bos, ofwel rechtsaf langsheen het ven, te vorderen naar het volgende knooppunt 02. We kozen het rechtse pad, voorlopig nog eveneens doorheen het bos, maar waarbij we later tot aan de rand van het ven konden stappen. Hier verkregen we een prachtig zicht over deze uitgestrekte watervlakte. De lucht oogde nog steeds dreigend, doch af en toe kregen we al eens een streepje zonneschijn.

Vanaf knooppunt 02 wandelden we via een brede bosweg, in de richting van het volgende knooppunt, met name 68, alwaar we opnieuw de openbare weg bereikten. We kregen na het zand en de bosgrond, nu terug asfalt onder de wandelschoenen. Onderweg ontmoetten we zowaar een giraffe, welke boven een omheining uitkeek. Gelukkig bleef het bij een soort kunstwerk. We vorderden gestaag verder langsheen de openbare weg, via het knooppunt 69, alwaar we aanwijzingen vonden met betrekking tot de plaatselijke Strip Route. In de onmiddellijke nabijheid bevond zich reeds knooppunt 98, alwaar we de openbare weg verlieten, via een links gelegen smal graspaadje. Aan het andere uiteinde daarvan bereikten we de openbare weg in Kalmthout. Hier ging het linksaf, voorbij de kerk H. Hart, tevens knooppunt 97. Hier dienden we rechtsaf te gaan, doch wandelden even rechtdoor tot aan het verder gelegen café Pullman, tijd dus voor een koffiepauze op het terras. Het was ondertussen 14 uur geworden.

Na deze koffiepauze, keerden we een eindje op onze stappen terug tot aan het knooppunt 97 en gingen dan maar linksaf, via een woonstraat. Binnen de kortst mogelijke tijd ging de straat over in een smalle asfaltweg tussen de akkers, richting spoorweg, die we links van ons reeds konden bemerken. Eenmaal ter hoogte van de spoorweg volgden we het smalle wegje naar rechts. Aan de overzijde konden we zien dat zich op een weide heel wat volk bevond, volgens info zou het hier gaan om de ‘Hoeve Feesten’. We zagen dan ook heel wat quads, tractoren, paarden, springkastelen en zelfs hoorden we enorm wat kettingzagen, voor een wedstrijd houtsculpturen. Voorbij deze feestelijkheden, verlieten we de spoorweg en namen een rechts gelegen weg, richting knooppunt 12. Aldaar aangekomen kregen we bezijden de weg de aanduiding inzake de Turfroute (49 km) en de Pruuvers Route. Zowat gelijktijdig ging het hier naar links en betraden we een smal bospad. Opnieuw genietend van deze mooie natuuromgeving, bereikten we geruime tijd later opnieuw een drukke weg en dit ter hoogte van het wandelknooppunt 11 en het Natuureducatie Centrum De Vroente.

We bemerkten er een 90 mm luchtafweerkanon, als herinnering aan de bevrijders tijdens de laatste wereldoorlog. Naast het centrum, vonden we op de parking een infobord inzake een lokale wandelroute van 4,5 km, met name het Wandelpad Klein Zwitserland. We wandelden nu via een breed grindpad, opnieuw richting bosgebied en langzaam maar zeker naar het station van Heide. Zowat halverwege deze brede dreef, bereikten we het knooppunt 10, ter hoogte van enkele picknicktafels die zich bevonden rechts in het bos. Het was dan ook reeds half vier in de namiddag, tijd om de laatste boterhammen uit het lunchpakket te halen. Na dit laatste oponthoud, vervolgden we onze route. Weinig later bereikten we de eerste woningen van Heide ter hoogte van het knooppunt 18. Het was nog slechts enkele honderden meters, tot aan het knooppunt 19 alwaar we eerder op de dag waren van start gegaan. Zo kwam alweer een einde aan een mooie natuurwandeling. We sloten de dag af met nog een korte pauze op een terrasje ter hoogte van de kerk.”

Tot slot nog even de cijfers: we hielden het vandaag bij 18,761 km, goed voor 974,2 cal en dat in zowaar 25.015 stappen. We eindigden deze kennismaking met de ‘Kempense Heide’ in een rustig wandeltempo van 4.30.49”

290: Essen, Zondag 23 maart 2014, 15 km. (5826,179 km.)

“Op deze grijze zondagochtend, ging het vrij vroeg richting Heide in de provincie Antwerpen. Aldaar immers dienden we de trein te nemen tot in Essen, alwaar we een wandeling zouden aanvangen, terug richting Heide. Deze tocht is beschreven in de handige wandelgids ‘Stationsstapper’, met name wandeling N° 6, Essen-Heide, met een afstand van exact 15 km. Aangekomen in Heide, dienden we zowat een half uur te wachten op de komst van de trein, dus maakten we van deze tijd gebruik om een hapje te eten. Tevergeefs werd uitgekeken naar een geopende herberg. Even later konden we de trein op voor een kort ritje richting Essen, via enkele tussenstops. Even later bereikten we Essen en konden we alvorens te vertrekken op wandeltocht, nog even terecht in de broodjeszaak ‘Trapke Op’ voor een kopje koffie. De andere herbergen in de omgeving van het station waren immers gesloten. Nu goed, de wandeling nam een aanvang bij het verlaten van het station van Essen.

Hier ging het rechtsaf, via de brug over de sporen en vervolgens de eerste straat rechts, Hemelrijk. Hier volgden we over korte afstand een aangegeven fietstraject, met name de Heide Route. (57 km) Zowat 500 m verder, ter hoogte van het wandelknooppunt 93, ging het een links gelegen dreef in. Hier bemerkten we de eerste wit-rode markeringen van de GR5 (Noordzee – Rivièra), het Groteroutepad, dat we zouden volgen tot aan het station van Heide. Gemakkelijker eigenlijk bestaat toch niet. Wat verderop wandelden we door een stukje bos, links gelegen, om vervolgens verder een dreef rechts in te slaan. Amper vertrokken, kregen we hier al een eerste flinke hagelbui te verwerken. De bui was dermate hevig, dat we stopten en onder het regenscherm wachtten tot het ergste voorbij was. Weinige ogenblikken later konden we verder op pad en bemerkten dat de dreef hier en daar al herschapen was in een modderpoel. Ondertussen wandelden we voorbij het rechts gelegen karrenmuseum, behorende tot de Kiekenhoeve. Volgens bekomen info is dit de enige nog bewaarde abdijhoeve van Tongerlo.

De Kiekenhove zelf was nog niet geopend, dus dienden we noodgedwongen onze weg te vervolgen. Aan het einde van de dreef ging het dan ook via een kasseiweg naar links, tot aan de drukke weg Essen – Huijbergen. We staken de weg over en wandelden verder doorheen een woonwijk via de Beukendreef en verder de Velodreef. Aldaar vertoevend, kregen we een tweede hagelbui over ons heen. Herhaaldelijk werd dan ook het regenscherm uit de rugzak gehaald. Gekomen aan een stervormige wegkruising, zowat twee km verder, dienden we schuin links een onverhard pad op te gaan. Hier was het kwestie om waterplassen te ontwijken en de best begaanbare stroken uit te kiezen. Een eindje verder gewandeld bereikten we opnieuw de Velodreef, ditmaal onverhard, welke we volgden tot op een kruispunt, alwaar zich een kapelletje bevond en een zitbank. Een ideaal plekje om een broodje te nuttigen en de thermos koffie boven te halen, aangezien ondertussen het zonnetje was verschenen. Terwijl we genoten van een hapje, konden we even de broekspijpen wat laten drogen.

Na deze welgekomen pauze volgden we nog een stukje de Velodreef tot aan de Huybergsebaan. We bevonden ons hier op een gedeelte van het autotraject Voor- en Noorderkempen Route. Eenmaal de drukke weg over, betraden we het grensoverschrijdend natuurpark ‘De Zoom – Kalmthoutse Heide’, getuige daarvan een informatiebord ter plaatse. Het ging nu verder via een onverharde weg, waarbij we enkele bochten naar links en rechts kregen te verwerken, om vervolgens uit te komen ter hoogte van het Stappersven. Onderweg daarheen volgden hagelbui drie en vier elkaar in versneld tempo op. Gelukkig vonden we hier toch enige beschutting door het bos. Gekomen aan het wandelknooppunt 70, ging het vervolgens rechtsaf, richting Verbindingsstraat. Een smal bospad leidde ons verder door een mooi stukje natuur en kregen we af en toe duidelijk zicht op het ven en de heide. Nog heel duidelijk waren hier de sporen te zien van de grote heidebrand in 2011. Heel wat zwart geblakerde bomen en verkoolde vegetatie trokken aan het oog voorbij.

Toen we vervolgens de Verbindingsstraat bereikten, ging het linksaf, om dan zowat 700 m deze asfaltweg te volgen, ondertussen zowel links als rechts de prachtige heide te kunnen aanschouwen. We kwamen vervolgens aan ter hoogte van een bocht naar links, alwaar we via een klappoortje rechts de heide konden betreden. Hier was een variant van de GR5 voorzien, in geval de heide niet toegankelijk zou zijn omwille van brandgevaar. Vandaag echter dienden we deze variant niet te volgen en konden we de heide rechts betreden. Meteen opvallend, hoeveel water er op de paden aanwezig was. We zouden nu gedurende zowat 4,6 km volop kunnen genieten van het begrip heide. Een breed wandelpad leidde ons vervolgens richting duinengebied. Meteen kregen we wat verderop dan ook zand in overvloed voor de voeten. De zon deed ondertussen haar uiterste best om het wandelen zo aangenaam mogelijk te maken. Zowat halverwege het zanderige parcours, troffen we onder enkele sparren een zitbank aan, het moment om de laatste broodjes en koffie te laten smaken. Af en toe ontmoetten we enkele andere wandelaars, eveneens genietend van het prachtige wandelgebied.

Na de picknick ging het nog even verder doorheen de heide, waarna we opnieuw via een klappoortje het gebied dienden te verlaten. We volgden nu een eindje de rand van een links gelegen bos om wat verderop een molensteen aan te treffen, met daarin gebeiteld een citaat van Cicero: ‘Met de natuur als gids onmogelijk te verdwalen’. Zowat 1 km verder bereikten we de Putsesteenweg en verlieten we het natuurpark. Hier vonden we de aanduidingen met betrekking tot de LF 2 Stedenroute en de Grenspark Route (32 km). Aan de overkant van de weg troffen we meteen een oorlogsmonument aan in de vorm van een 90 mm luchtafweerkanon, ter ere van de manschappen die de strijd aanbonden met de V1’s bedoeld voor de haven van Antwerpen. Even verder bevindt zich het natuureducatief centrum ‘De Vroente’. Aldaar gaat ook het Wandelpad van Klein Zwitserland van start. (4,5 km) Vanaf dit centrum vervolgden we rechtdoor onze weg, richting station van Heide, trouwens duidelijk aangegeven met bordjes en voorzien van de nog te volgen afstand. Hier ging het nog even door een mooi stukje natuur, met name de Withoefse heide, ook her en der voorzien van picknicktafels en banken.

Een uitgelezen plek vonden we, om nog even te pauzeren en een snoepje te eten. Nadien bereikten we even verder een woonstraat, welke ons terug liet uitkomen aan het station van Heide. Ondertussen was ’t Centrum er tegenover geopend en konden we, alvorens terug huiswaarts te rijden, nog even nagenieten bij een kopje koffie. Met het oog op later, hadden we vandaag nog even onze stappenteller uit de kast gehaald en voorzien van een nieuwe batterij. Met een eerste instelling van een paslengte van 80 cm, zouden we na de tocht kunnen oordelen of aanpassing zich zou opdringen. Uiteindelijk kwamen we tot de volgende cijfers betreffende de wandeltocht van vandaag: de 15 km bleken volgens onze teller 14,97 km te zijn. Met een afwijking van 30 m op dergelijke afstand is dit een verwaarloosbaar verschil. We kwamen verder uit op een calorieverbruik van 936, een staptijd van 3.18.23 en in totaal 18.721 stappen. Op die manier kwam dan ook een einde aan een mooie natuurwandeling.”