348: Kalmthout, Zaterdag 20 juni 2015, 18,761 km. (7089,859 km.)

“Vandaag stond alweer een kennismaking in onze wandelagenda, met een nieuw wandelnetwerk, met name ‘Kempense Heide’. De dag voorheen hadden we online een route uitgestippeld, welke van start ging ter hoogte van het wandelknooppunt 19, gesitueerd ter hoogte van de Heidestatiestraat 35. Inderdaad, vlakbij het station van Heide dus. Na een ritje erheen, vonden we vrij gemakkelijk parkeerplaats naast het station. Na een later ontbijt en een slokje chocomelk, konden we omstreeks 09:00 uur van start gaan. Het beloofde in elk geval een zonnige dag te worden, alhoewel we van start gingen onder een bewolkte hemel. Een eerste blikvanger was het monument dat is geplaatst ter hoogte van het station, als hulde aan de bevrijders tijdens de laatste wereldoorlog, een eerbetoon aan de Canadezen en de dokwerkers. Tevens bevond zich een grote foto ter hoogte van de gevel van het station, die herinnerde aan het feit, dat destijds tijdens een vorige oorlog, in het najaar van 1917, de Duitsers heel wat dennenbossen rooiden in Heide. Ter hoogte van ons startpunt vonden we tevens enkele aanwijzingen met betrekking tot de Grensparkroute (32 km) en de Heideroute (57 km). Voor de fietsliefhebbers dus.

We lieten het knooppunt 19 voor wat het was en begonnen aan de dagtocht, vooreerst richting knooppunt 16. In hoofdzaak volgden we hier een gedeelte van de bebouwde kom, vooral langsheen enkele uit de kluiten gewassen villa’s. Een eenzaam kapelletje, enkele blaffende honden en een eenzame jogger, meer viel er voorlopig niet te zien. We kwamen langsheen het ‘Keienhof’, destijds in 1914 gebouwd door een Joods diamantair, doch op de dag van vandaag een restaurant. Verderop bereikten we ondertussen knooppunt 83 ter hoogte van een druk bereden kruispunt. Gelukkig dienden we hier enkel veilig aan de overkant te geraken, om vervolgens te verdwijnen via een smal bospaadje. We betraden aldus het Vlaams Natuurreservaat Kalmthoutse Heide en daar zouden we geruime tijd in vertoeven. We kregen nu afwisselend smalle paden tussen een stukje loofbos, vervolgens een wat bredere dreef in een gedeelte met naaldbomen. Van tijd tot tijd kregen we een doorkijkje op een open vlakte en kregen zicht op de heide. Kronkelend ging het verder richting de knooppunten 13 en 14, welke zich in elkaars nabijheid bevonden.

Eenmaal daar aangekomen, verkregen we zandpaden om te bewandelen. Hier konden we voor het eerst bemerken dat de heide recent het slachtoffer is geweest van een grote heidebrand. Overal bemerkten we zowat dood hout, zwart geblakerde boomstammen, met daartussen alweer nieuw leven. De heide volop in herstel. De zanderige paadjes welke we nu volgden verliepen min of meer golvend en waren vaak voorzien van heel wat afgevallen dennenappels, maar vooral blootliggende boomwortels. We bevonden ons nu in het gekende ‘Grenspark De Zoom’. Op weg naar het wandelknooppunt 15 bereikten we een eerste watergebied, voorzien van een picknickbank. Het was ondertussen 10:45 uur geworden en het werd tijd om een eerste maal het lunchpakket aan te spreken. Terwijl we genoten van een hapje konden we ons tegoed doen aan mooie zichten over het watergebied, in combinatie met de daarboven hangende donkere en soms dreigende wolken. In elk geval de natuur op zijn mooist. Na deze korte lunchpauze wandelden we omheen het water tot aan het knooppunt 15.

Aldaar bereikten we een brede zandweg, welke af en toe werd bereden door de brandweer. We bemerkten hier vrijwel dadelijk markeringen van een GR-Variant. In de verte was een uitkijktoren zichtbaar. De brede zandweg verliep in die richting en even later bereikten we dan ook de toren in kwestie, volgens informatie ter plaatse zowat 25 m hoog. De toren was voor het publiek toegankelijk tot op het derde platform. We maakten dan ook gebruik daarvan en beklommen de toren via een steile metalen draaitrap. Boven verkregen we vanzelfsprekend een schitterend uitzicht over de omliggende bossen en heide. Zo verkregen we ook een idee met betrekking tot de uitgestrektheid van het geheel. Na de afdaling volgden we verder de brede zandweg tot aan het volgende wandelknooppunt, met name 99. Hier ging het haaks linksaf en wandelden we over een veldweg, die even later overging in een zandpad. We volgden er een stukje van het Natuurvrienden Wandelpad (12 km), alsook een gedeelte van de GR5 (Noordzee – Rivièra). Het pad werd breder en de zandlaag dikker, zodat het even moeilijk stappen was doorheen het mulle zand. Even later bereikten we knooppunt 67, alwaar we gewoon rechtdoor onze wandeling vervolgden.

Een deels verbrande schuilhut en alweer heel wat dood hout konden we aantreffen. Eenmaal de zanderige ondergrond achter de rug, volgde een makkelijk begaanbaar bospad, dat ons leidde tot aan de openbare weg. Ter hoogte van een aldaar gelegen parking, troffen we een bankje aan, teneinde even te drinken en een momentje te genieten van de rust en de stilte van dit gebied. Het was ondertussen bijna middag geworden en we hadden knooppunt 03 bereikt. We konden er terug een grote foto aantreffen, die ditmaal herinnerde aan ‘Den Doodendraad’, een versperring dwars doorheen de Kalmthoutse Heide tijdens de eerste wereldoorlog. Even later volgden we de openbare weg naar links en troffen er de aanduiding aan van de LF2 Stedenroute. We wandelden opnieuw voorbij een stukje watergebied, ditmaal voorzien van kleine begroeide eilandjes. Om de hoek volgde een lijnrechte lange asfaltweg, dwars doorheen heidegebied en die leidde ons naar het knooppunt 64. Ook hier alweer de vaststelling van de grote schade, als gevolg van de heidebrand.

Ter hoogte van het knooppunt 64 verlieten we de openbare weg en betraden het rechts gelegen ‘Stappersven’. Af en toe kregen we bordjes te zien met de vermelding ‘Gevoelig plekje – Heideherstel’. We kregen enkele kronkelende bospaadjes te verwerken, werden af en toe geplaagd door insecten, doch bereikten heelhuids doorheen een prachtig stukje bos, de knooppunten 70 en 01, welk zich op korte afstand van elkaar bevonden. Ter hoogte van het laatste knooppunt hadden we de optie om, ofwel rechtdoor doorheen het bos, ofwel rechtsaf langsheen het ven, te vorderen naar het volgende knooppunt 02. We kozen het rechtse pad, voorlopig nog eveneens doorheen het bos, maar waarbij we later tot aan de rand van het ven konden stappen. Hier verkregen we een prachtig zicht over deze uitgestrekte watervlakte. De lucht oogde nog steeds dreigend, doch af en toe kregen we al eens een streepje zonneschijn.

Vanaf knooppunt 02 wandelden we via een brede bosweg, in de richting van het volgende knooppunt, met name 68, alwaar we opnieuw de openbare weg bereikten. We kregen na het zand en de bosgrond, nu terug asfalt onder de wandelschoenen. Onderweg ontmoetten we zowaar een giraffe, welke boven een omheining uitkeek. Gelukkig bleef het bij een soort kunstwerk. We vorderden gestaag verder langsheen de openbare weg, via het knooppunt 69, alwaar we aanwijzingen vonden met betrekking tot de plaatselijke Strip Route. In de onmiddellijke nabijheid bevond zich reeds knooppunt 98, alwaar we de openbare weg verlieten, via een links gelegen smal graspaadje. Aan het andere uiteinde daarvan bereikten we de openbare weg in Kalmthout. Hier ging het linksaf, voorbij de kerk H. Hart, tevens knooppunt 97. Hier dienden we rechtsaf te gaan, doch wandelden even rechtdoor tot aan het verder gelegen café Pullman, tijd dus voor een koffiepauze op het terras. Het was ondertussen 14 uur geworden.

Na deze koffiepauze, keerden we een eindje op onze stappen terug tot aan het knooppunt 97 en gingen dan maar linksaf, via een woonstraat. Binnen de kortst mogelijke tijd ging de straat over in een smalle asfaltweg tussen de akkers, richting spoorweg, die we links van ons reeds konden bemerken. Eenmaal ter hoogte van de spoorweg volgden we het smalle wegje naar rechts. Aan de overzijde konden we zien dat zich op een weide heel wat volk bevond, volgens info zou het hier gaan om de ‘Hoeve Feesten’. We zagen dan ook heel wat quads, tractoren, paarden, springkastelen en zelfs hoorden we enorm wat kettingzagen, voor een wedstrijd houtsculpturen. Voorbij deze feestelijkheden, verlieten we de spoorweg en namen een rechts gelegen weg, richting knooppunt 12. Aldaar aangekomen kregen we bezijden de weg de aanduiding inzake de Turfroute (49 km) en de Pruuvers Route. Zowat gelijktijdig ging het hier naar links en betraden we een smal bospad. Opnieuw genietend van deze mooie natuuromgeving, bereikten we geruime tijd later opnieuw een drukke weg en dit ter hoogte van het wandelknooppunt 11 en het Natuureducatie Centrum De Vroente.

We bemerkten er een 90 mm luchtafweerkanon, als herinnering aan de bevrijders tijdens de laatste wereldoorlog. Naast het centrum, vonden we op de parking een infobord inzake een lokale wandelroute van 4,5 km, met name het Wandelpad Klein Zwitserland. We wandelden nu via een breed grindpad, opnieuw richting bosgebied en langzaam maar zeker naar het station van Heide. Zowat halverwege deze brede dreef, bereikten we het knooppunt 10, ter hoogte van enkele picknicktafels die zich bevonden rechts in het bos. Het was dan ook reeds half vier in de namiddag, tijd om de laatste boterhammen uit het lunchpakket te halen. Na dit laatste oponthoud, vervolgden we onze route. Weinig later bereikten we de eerste woningen van Heide ter hoogte van het knooppunt 18. Het was nog slechts enkele honderden meters, tot aan het knooppunt 19 alwaar we eerder op de dag waren van start gegaan. Zo kwam alweer een einde aan een mooie natuurwandeling. We sloten de dag af met nog een korte pauze op een terrasje ter hoogte van de kerk.”

Tot slot nog even de cijfers: we hielden het vandaag bij 18,761 km, goed voor 974,2 cal en dat in zowaar 25.015 stappen. We eindigden deze kennismaking met de ‘Kempense Heide’ in een rustig wandeltempo van 4.30.49”

129: Putte, Zaterdag 21 november 2009, 27,65 km. (2559,123 km.)

Een tocht, welke voorheen in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 21/11/2009, 4645 DA Putte (N.-Brabant – Nl) – 12^de Sint-Nicolaastocht, 6-12-18-24-30 km. WSV De Wandelende Krabben. Start: Sporthal De Biezen. Wandeling door het grensgebied van Nederland en België, zeer bosrijk gebied met veel afwisseling. Start 30-24 km tot 10.00 u; 18 km tot 12.00 u.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond, het hierna weergegeven relaas, inzake de belevenissen onderweg, omstreeks 18:58 uur.

“Vandaag stond onze wandeling in het teken van Sinterklaas, vermits we hebben deelgenomen aan de 12^de Sint-Nicolaastocht te Putte (Woensdrecht), Noord-Brabant - Nederland. De wandeling werd er georganiseerd door WSV De Wandelende Krabben. De start en de inschrijving vonden plaats in sporthal De Biezen te Putte. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 12, 18, 25 of 30 km. Wij namen deel aan de wandeling van 25 km, met een werkelijke afstand van ongeveer 27,65 km. Er kon gemakkelijk een parkeerplaats worden gevonden in de nabijheid van de sporthal en er was voldoende ruimte in de vertrekzaal, om rustig te genieten van een koffie alvorens op pad te gaan. We vertrokken voor het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 6,2 km. Na het verlaten van het gebouw ‘De Biezen’, dienden we enkel de straat over te steken, om al direct in een eerste stukje bos te verdwijnen. Dit was slechts een klein voorsmaakje van wat later op de dag zou volgen. Na enkele honderden meters, lag het bosje al achter de rug en volgden we een stukje asfaltweg.

Hier bevonden we ons de eerste maal op de Gansrijdersroute (49 km). Verder kwamen we aan een eerste splitsing, waar de deelnemers aan de 18 km rechtdoor gingen, terwijl de andere afstanden een rechts gelegen bosdreef insloegen. Deze brede en schijnbaar oneindig lange dreef, luisterde naar de naam ‘Oude Postbaan’ en die leidde ons in en door het ‘Stiltegebied Groote Meer’. Zover het oog kon reiken, zagen we bossen en ontelbare zijdreven, de een al wat langer dan de andere. De 6 km-wandelaars splitsten zich vervolgens af en gekomen op een kruispunt van dreven, ging de 30 km rechtdoor, terwijl de anderen naar links dienden te gaan. Hier openbaarde zich een andere brede zanderige dreef, welke ons liet wandelen in het ‘Grenspark De Zoom’, blijkens informatie ter plaatse maakte dit gebied deel uit van de Kalmthoutse Heide. Een eind deze dreef gevolgd, tussen felgekleurde bomen en op zanderige ondergrond, kwamen we ter hoogte van de rechts gelegen Ossendrechtse Heide. Hier bemerkten we borden dat we ons bevonden op militair domein. We verlieten bijgevolg de dreef en trokken het bos in. Afwisselend kregen we nu prachtige smallere bospaden voor de voeten, afgewisseld met open stukken heide.

De zon liet zich van haar beste kant zien en dat zorgde voor talrijke effecten tussen het gebladerte. Af en toe ging het wat op en neer en vooral kronkelend doorheen dit prachtige wandelgebied. Helaas, na geruime tijd wandelen, bereikten we de openbare weg en dienden we de prachtige bossen en heide te verlaten. We volgden nu een asfaltweg, waar we de Gansrijdersroute volgden en de Grensparkroute (32 km). Onderweg naar de controle langsheen dit baantje, werden we door enkele Pieten van de organisatie voorzien van de typische ‘Pepernoten’, heel lekker en met een smaak gelijkend op speculoos. Toen reeds zagen we de eerste controlepost, met name de kantine van de Honk- en Softbalvereniging ‘The Batters’. Hier konden we even pauzeren en een hapje eten. Na de pauze trokken we op weg voor een langer traject, het tweede deel van de wandeling, over een afstand van 9,2 km. Het ging over een stukje openbare weg, waar we de Grensparkroute volgden, tot aan de grote baan. Hier ging het rechtsaf, de drukke weg over en een links gelegen aardeweg op.

Dit aarden pad leidde ons in de richting van de bossen. Juist voor het bosgebied kwamen we aan een splitsing, waar we bij de eerste doortocht rechtdoor dienden te gaan. Later op de dag zouden we hier nog een tweede keer langskomen. Kort voorbij deze splitsing, ging het rechts de bossen in. We bevonden ons nu in het gebied ‘Markiezaat - Brabantse Wal’. Alweer ging het door tal van dreven en bospaden, waar we echter af en toe af te rekenen hadden met wat modderige wegen. Hier was de ondergrond niet zo zanderig als voorheen, waardoor we het slijk dienden te trotseren. Toch moet gezegd, dat we ook hier prachtige stukken natuur kregen te verwerken, met later ook wat open heidegebieden. Uiteindelijk belandden we aan de rand van het bos, waarna we nog over een geruime afstand langsheen de bosrand verder wandelden. Later, dienden we dit terrein te wisselen voor de open velden. Het ging nu langsheen prei en spruiten, waar plaatselijke landbouwers druk in de weer waren met de oogst. Via enkele veldwegen, trokken we in de richting van Ossendrecht (Woensdrecht). Na het verlaten van het veldgedeelte, volgden we een tijdje op het fietspad een nogal drukke weg. Die bracht ons even in de bebouwde kom van Ossendrecht, zij het niet voor lange duur, vermits we een tweede controlepost verkregen op een plaatselijke boerderij.

Hier was het even zoeken naar een zitplaats en vooral voor de dames, geduldig aanschuiven aan het enige toilet op het erf. Ondertussen waren we reeds 15,4 km onderweg en het was behoorlijk druk op de wandelpaden. Enkele medewerkers van de organiserende club, gaven dan ook eerlijk toe dat ze dergelijke opkomst niet hadden verwacht. Natuurlijk zat het weer mee en dat maakte dat de broodjes eerder schaars werden op deze rustpost. Gelukkig hadden we zelf mondvoorraad voorzien. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg ongeveer 6,4 km. Na het verlaten van het erf, ging het in de richting van de grote baan, waar we de aanduidingen vonden van de Brabantse Walroute en opnieuw de Grensparkroute. We volgden op een breed fietspad de drukke weg, gelukkig over slechts korte afstand. Een eindje verder bereikten we het ‘Grenspark De Zoom’ en ging het naar links, een brede zanderige dreef in. We volgden hier een wandelpad, aangeduid met rode bordjes, voorzien van een witte haas. Nu volgde vrijwel het meest aantrekkelijke gedeelte van de wandeling, aangezien we gedurende lange tijd een brede zandweg volgden, langs alle zijden omgeven door bossen. Ook dit keer bevonden we ons op militair oefenterrein.

De zon deed echt haar best om het wandelen nog aangenamer te maken en de deelnemers volop te laten genieten van deze prachtige natuuromgeving. Toen het brede zandpad smaller werd, ging het dieper het bos in en volgden we tal van smalle paadjes, kris kras doorheen dit bosgebied. Na lange tijd wandelen, bereikten we de openbare weg, die gelukkig ook slechts over korte tijd zou worden gevolgd. We zaten op het traject van de Gansrijdersroute en de Grensparkroute. Een enorm Joods kerkhof bevond zich aan onze linkerzijde, jammer genoeg niet toegankelijk op het moment van onze passage. Nadien bereikten we de asfaltweg die we vroeger op de dag hadden bewandeld en die ons naar de controlepost van ‘The Batters’ had gebracht. Dit keer geen Pieten onderweg, zodat we de Pepernoten dienden te ontberen. Even later bereikten we voor de tweede keer vandaag dit lokaal en hadden ondertussen 21,8 km afgelegd. Het laatste stukje van het parcours zou ongeveer 3 km bedragen, nadien zou echter blijken dat het bijna het dubbele zou bedragen.

We volgden dezelfde weg als vroeger op de dag, tot aan de splitsing waar we dit keer naar links dienden te gaan. We trokken door het Markiezaat Brabantse Wal, via een veldweg, in de richting van het bos dat voor ons was gelegen. Toen we het bos hadden bereikt, volgden we een uitgestippelde wandelroute, aangeduid met het symbool van een klein gebouw, later zou blijken wat de betekenis daarvan was. Tezelfdertijd volgden we het traject van de GR12, Amsterdam - Parijs. Even verder in het bos, kwamen we langsheen de ‘Geldberg’. Hier bleek jonker Johannes Josephus Moretus, tijdens de Franse Revolutie zijn geld te hebben verstopt. Volgens de informatie ter plaatse, zouden velen later tevergeefs hebben gezocht naar deze aanwezige schat, zonder succes trouwens. We wandelden langsheen het aangeduide pad en bereikten het Moretusbos en via een lange smalle aarden weg, uiteindelijk het originele gebouw, zoals aangegeven op de bordjes. Het bleek de Gloriëtte te zijn, een theehuis, opgericht door dezelfde jonker, ter afwerking van zijn Baroktuin. Dit theehuis gaf aan de andere kant van de dreef uit op het kasteel Ravenhof, dat niet ver daar vandaan was gelegen.

We kwamen langsheen dit prachtige kasteel om onze tocht te vervolgen doorheen het Moretusbos en het Sterrebos. Een lange brede weg, langsheen de vijver van het kasteel, bracht ons tot in de bebouwde kom van Putte. Via een klein stukje woonwijk, bereikten we na 27,65 km de eindstreep. We kunnen met genoegen terugblikken op een erg geslaagde tocht doorheen het grensgebied van België en Nederland. Vooral de eerste kennismaking met dit prachtig natuurgebied zal ons lange tijd bijblijven. Bij onze aankomst in de vertrekzaal bleek dat 1018 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht van vandaag. Niets dan tevreden gezichten uiteraard bij de inrichtende club. Eigenlijk was dit wel verdiend, de wandeling was piekfijn georganiseerd en duidelijk aangegeven. Alleen, ja, de beschikking over dergelijk prachtig wandelgebied naast de deur heeft natuurlijk wel een beetje geholpen en waarschijnlijk ook de aanwezigheid van de Heilige Man, alhoewel we die net hadden gemist, bijgevolg dienden we genoegen te nemen met de aanblik van zijn lege stoel.”

We sluiten dit wandelverhaal af met de weergave van datgene, wat kort na afloop van de wandeling in de respectievelijke wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Mooie, goed georganiseerde wandeling. Vanuit Putte (Nl) naar Ossendrecht (Woensdrecht). Veel bos! Zacht zonnig weer! J: Mooie wandeling vanuit Putte. Doorheen de Kalmthoutse Heide en de omliggende  bossen richting Ossendrecht. Tijdens de tocht bevoorrading met pepernoten door de Sint zijn Pieten.’