Een tocht, welke voorheen in de
wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 21/11/2009,
4645 DA Putte (N.-Brabant – Nl) – 12de Sint-Nicolaastocht,
6-12-18-24-30 km. WSV De Wandelende Krabben. Start: Sporthal De Biezen.
Wandeling door het grensgebied van Nederland en België, zeer bosrijk gebied met
veel afwisseling. Start 30-24 km tot 10.00 u; 18 km tot 12.00 u.’ Na afloop
schreven we nog dezelfde avond, het hierna weergegeven relaas, inzake de
belevenissen onderweg, omstreeks 18:58 uur.
“Vandaag stond onze wandeling in
het teken van Sinterklaas, vermits we hebben deelgenomen aan de 12de
Sint-Nicolaastocht te Putte (Woensdrecht), Noord-Brabant - Nederland. De wandeling
werd er georganiseerd door WSV De Wandelende Krabben. De start en de
inschrijving vonden plaats in sporthal De Biezen te Putte. Er kon worden
gekozen uit de volgende afstanden: 6, 12, 18, 25 of 30 km. Wij namen deel aan
de wandeling van 25 km, met een werkelijke afstand van ongeveer 27,65 km. Er
kon gemakkelijk een parkeerplaats worden gevonden in de nabijheid van de
sporthal en er was voldoende ruimte in de vertrekzaal, om rustig te genieten
van een koffie alvorens op pad te gaan. We vertrokken voor het eerste gedeelte
van de wandeling, over een afstand van 6,2 km. Na het verlaten van het gebouw
‘De Biezen’, dienden we enkel de straat over te steken, om al direct in een
eerste stukje bos te verdwijnen. Dit was slechts een klein voorsmaakje van wat
later op de dag zou volgen. Na enkele honderden meters, lag het bosje al achter
de rug en volgden we een stukje asfaltweg.
Hier bevonden we ons de eerste
maal op de Gansrijdersroute (49 km). Verder kwamen we aan een eerste splitsing,
waar de deelnemers aan de 18 km rechtdoor gingen, terwijl de andere afstanden
een rechts gelegen bosdreef insloegen. Deze brede en schijnbaar oneindig lange
dreef, luisterde naar de naam ‘Oude Postbaan’ en die leidde ons in en door het
‘Stiltegebied Groote Meer’. Zover het oog kon reiken, zagen we bossen en
ontelbare zijdreven, de een al wat langer dan de andere. De 6 km-wandelaars
splitsten zich vervolgens af en gekomen op een kruispunt van dreven, ging de 30
km rechtdoor, terwijl de anderen naar links dienden te gaan. Hier openbaarde
zich een andere brede zanderige dreef, welke ons liet wandelen in het
‘Grenspark De Zoom’, blijkens informatie ter plaatse maakte dit gebied deel uit
van de Kalmthoutse Heide. Een eind deze dreef gevolgd, tussen felgekleurde
bomen en op zanderige ondergrond, kwamen we ter hoogte van de rechts gelegen
Ossendrechtse Heide. Hier bemerkten we borden dat we ons bevonden op militair
domein. We verlieten bijgevolg de dreef en trokken het bos in. Afwisselend
kregen we nu prachtige smallere bospaden voor de voeten, afgewisseld met open
stukken heide.
De zon liet zich van haar beste
kant zien en dat zorgde voor talrijke effecten tussen het gebladerte. Af en toe
ging het wat op en neer en vooral kronkelend doorheen dit prachtige
wandelgebied. Helaas, na geruime tijd wandelen, bereikten we de openbare weg en
dienden we de prachtige bossen en heide te verlaten. We volgden nu een
asfaltweg, waar we de Gansrijdersroute volgden en de Grensparkroute (32 km).
Onderweg naar de controle langsheen dit baantje, werden we door enkele Pieten
van de organisatie voorzien van de typische ‘Pepernoten’, heel lekker en met
een smaak gelijkend op speculoos. Toen reeds zagen we de eerste controlepost,
met name de kantine van de Honk- en Softbalvereniging ‘The Batters’. Hier
konden we even pauzeren en een hapje eten. Na de pauze trokken we op weg voor
een langer traject, het tweede deel van de wandeling, over een afstand van 9,2
km. Het ging over een stukje openbare weg, waar we de Grensparkroute volgden,
tot aan de grote baan. Hier ging het rechtsaf, de drukke weg over en een links
gelegen aardeweg op.
Dit aarden pad leidde ons in de
richting van de bossen. Juist voor het bosgebied kwamen we aan een splitsing,
waar we bij de eerste doortocht rechtdoor dienden te gaan. Later op de dag
zouden we hier nog een tweede keer langskomen. Kort voorbij deze splitsing,
ging het rechts de bossen in. We bevonden ons nu in het gebied ‘Markiezaat -
Brabantse Wal’. Alweer ging het door tal van dreven en bospaden, waar we echter
af en toe af te rekenen hadden met wat modderige wegen. Hier was de ondergrond
niet zo zanderig als voorheen, waardoor we het slijk dienden te trotseren. Toch
moet gezegd, dat we ook hier prachtige stukken natuur kregen te verwerken, met
later ook wat open heidegebieden. Uiteindelijk belandden we aan de rand van het
bos, waarna we nog over een geruime afstand langsheen de bosrand verder
wandelden. Later, dienden we dit terrein te wisselen voor de open velden. Het
ging nu langsheen prei en spruiten, waar plaatselijke landbouwers druk in de
weer waren met de oogst. Via enkele veldwegen, trokken we in de richting van
Ossendrecht (Woensdrecht). Na het verlaten van het veldgedeelte, volgden we een
tijdje op het fietspad een nogal drukke weg. Die bracht ons even in de bebouwde
kom van Ossendrecht, zij het niet voor lange duur, vermits we een tweede
controlepost verkregen op een plaatselijke boerderij.
Hier was het even zoeken naar een
zitplaats en vooral voor de dames, geduldig aanschuiven aan het enige toilet op
het erf. Ondertussen waren we reeds 15,4 km onderweg en het was behoorlijk druk
op de wandelpaden. Enkele medewerkers van de organiserende club, gaven dan ook
eerlijk toe dat ze dergelijke opkomst niet hadden verwacht. Natuurlijk zat het
weer mee en dat maakte dat de broodjes eerder schaars werden op deze rustpost.
Gelukkig hadden we zelf mondvoorraad voorzien. Het volgende gedeelte van de
wandeling bedroeg ongeveer 6,4 km. Na het verlaten van het erf, ging het in de
richting van de grote baan, waar we de aanduidingen vonden van de Brabantse
Walroute en opnieuw de Grensparkroute. We volgden op een breed fietspad de
drukke weg, gelukkig over slechts korte afstand. Een eindje verder bereikten we
het ‘Grenspark De Zoom’ en ging het naar links, een brede zanderige dreef in.
We volgden hier een wandelpad, aangeduid met rode bordjes, voorzien van een
witte haas. Nu volgde vrijwel het meest aantrekkelijke gedeelte van de
wandeling, aangezien we gedurende lange tijd een brede zandweg volgden, langs
alle zijden omgeven door bossen. Ook dit keer bevonden we ons op militair
oefenterrein.
De zon deed echt haar best om het
wandelen nog aangenamer te maken en de deelnemers volop te laten genieten van
deze prachtige natuuromgeving. Toen het brede zandpad smaller werd, ging het
dieper het bos in en volgden we tal van smalle paadjes, kris kras doorheen dit
bosgebied. Na lange tijd wandelen, bereikten we de openbare weg, die gelukkig
ook slechts over korte tijd zou worden gevolgd. We zaten op het traject van de
Gansrijdersroute en de Grensparkroute. Een enorm Joods kerkhof bevond zich aan
onze linkerzijde, jammer genoeg niet toegankelijk op het moment van onze
passage. Nadien bereikten we de asfaltweg die we vroeger op de dag hadden
bewandeld en die ons naar de controlepost van ‘The Batters’ had gebracht. Dit
keer geen Pieten onderweg, zodat we de Pepernoten dienden te ontberen. Even
later bereikten we voor de tweede keer vandaag dit lokaal en hadden ondertussen
21,8 km afgelegd. Het laatste stukje van het parcours zou ongeveer 3 km
bedragen, nadien zou echter blijken dat het bijna het dubbele zou bedragen.
We volgden dezelfde weg als
vroeger op de dag, tot aan de splitsing waar we dit keer naar links dienden te
gaan. We trokken door het Markiezaat Brabantse Wal, via een veldweg, in de
richting van het bos dat voor ons was gelegen. Toen we het bos hadden bereikt,
volgden we een uitgestippelde wandelroute, aangeduid met het symbool van een
klein gebouw, later zou blijken wat de betekenis daarvan was. Tezelfdertijd
volgden we het traject van de GR12, Amsterdam - Parijs. Even verder in het bos,
kwamen we langsheen de ‘Geldberg’. Hier bleek jonker Johannes Josephus Moretus,
tijdens de Franse Revolutie zijn geld te hebben verstopt. Volgens de informatie
ter plaatse, zouden velen later tevergeefs hebben gezocht naar deze aanwezige
schat, zonder succes trouwens. We wandelden langsheen het aangeduide pad en
bereikten het Moretusbos en via een lange smalle aarden weg, uiteindelijk het
originele gebouw, zoals aangegeven op de bordjes. Het bleek de Gloriëtte te
zijn, een theehuis, opgericht door dezelfde jonker, ter afwerking van zijn
Baroktuin. Dit theehuis gaf aan de andere kant van de dreef uit op het kasteel
Ravenhof, dat niet ver daar vandaan was gelegen.
We kwamen langsheen dit prachtige
kasteel om onze tocht te vervolgen doorheen het Moretusbos en het Sterrebos.
Een lange brede weg, langsheen de vijver van het kasteel, bracht ons tot in de
bebouwde kom van Putte. Via een klein stukje woonwijk, bereikten we na 27,65 km
de eindstreep. We kunnen met genoegen terugblikken op een erg geslaagde tocht
doorheen het grensgebied van België en Nederland. Vooral de eerste kennismaking
met dit prachtig natuurgebied zal ons lange tijd bijblijven. Bij onze aankomst
in de vertrekzaal bleek dat 1018 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht van
vandaag. Niets dan tevreden gezichten uiteraard bij de inrichtende club.
Eigenlijk was dit wel verdiend, de wandeling was piekfijn georganiseerd en
duidelijk aangegeven. Alleen, ja, de beschikking over dergelijk prachtig
wandelgebied naast de deur heeft natuurlijk wel een beetje geholpen en
waarschijnlijk ook de aanwezigheid van de Heilige Man, alhoewel we die net
hadden gemist, bijgevolg dienden we genoegen te nemen met de aanblik van zijn
lege stoel.”
We sluiten dit wandelverhaal af
met de weergave van datgene, wat kort na afloop van de wandeling in de
respectievelijke wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Mooie, goed
georganiseerde wandeling. Vanuit Putte (Nl) naar Ossendrecht (Woensdrecht).
Veel bos! Zacht zonnig weer! J: Mooie wandeling vanuit Putte. Doorheen de
Kalmthoutse Heide en de omliggende
bossen richting Ossendrecht. Tijdens de tocht bevoorrading met
pepernoten door de Sint zijn Pieten.’