438: Boom, Zaterdag 21 maart 2020, 19,953 km. (8894,338 km.)

“Wandelen in tijden van Corona, een van de eerste tochten die we ondernamen in de nabijheid van onze woonst, omwille van de toen geldende beperkingen. We hadden dan ook besloten een tocht te maken langs knooppunten, behorende tot het Wandelnetwerk Rivierenland. Vooraf maakten we de verplaatsing per bus naar het nabije Boom, om vanaf daar te voet huiswaarts te keren. Het was dan ook omstreeks 10:00 uur toen we in Boom van start gingen ter hoogte van het knooppunt 120 aan het begin van de Rupelbrug op de N177. We staken meteen de Rupel over om aan het andere uiteinde, linksaf het jaagpad op te gaan, richting Klein-Willebroek. Een volgend knooppunt op onze weg troffen we aan ter hoogte van Hoofd, met name 121 in Klein-Willebroek. Ondertussen hadden we de voorbije kilometer genoten van een zicht op Boom aan de overkant van de Rupel. We staken de Sluis van Klein-Willebroek over en konden daar een tank bekijken, als aandenken aan de gevechten tijdens WOII, geplaatst op de Louis de Naeyerkaai. We hielden rechtdoor aan en stapten verder langsheen het jaagpad op de Louis de Naeyerkaai om er een weidse bocht naar links te maken en verder te gaan via de Heindonkstraat. Nog altijd min of meer evenwijdig aan de Rupel wandelend, kwamen we even verder aan het knooppunt 197. Aldaar verlieten we het jaagpad en begaven ons naar rechts in het Broek de Naeyer.

Hier konden we een tijdje genieten van een prachtig stuk natuur, waar we af en toe een waterpartij konden bekijken. Het voorjaarszonnetje voelde aangenaam en deed even denken aan de voorbije wintermaanden. Na een tijdje te hebben genoten van rustige wandelpaden doorheen het Broek, bereikten we opnieuw de openbare weg in de Victor Dumontlaan, meteen knooppunt 198. Langs de parking van een rechts gelegen bedrijf stapten we zowat 200 m verder tot aan het knooppunt 191 net voor de Stuyvenbergbaan. We draaiden er linksaf en begaven ons opnieuw in het Broek de Naeyer. Vrij vlug volgden we een wandelpad naar rechts en trokken doorheen het natuurgebied de Biezenweiden, opnieuw een uniek stukje natuur. We troffen er het knooppunt 123 aan, welke ons gebood rechtsaf te wandelen, voorbij het watergebied De Bocht, om derwijze de Stuyvenbergbaan te betreden. We kruisten de drukke weg om aan de overzijde via een hek het gebied in te gaan van de Watersportbaan Hazewinkel. Net voorbij deze toegang kwamen we voorbij het knooppunt 152. We begaven ons naar rechts om het wandelpad te volgen dat omheen de Watersportbaan gaat. Na zowat 1,5 km te hebben afgelegd omheen deze watervlakte, waren we aan de overzijde aangekomen en vonden er het knooppunt 144. Tijd om er het wandelpad te verlaten.

We daalden dan ook af naar rechts en begaven ons in het Natuurreservaat Blaasveldbroek. Via smalle paden en voorbij tal van kleine watergebieden, kwamen we aan de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van 14 bunders. Even er voorbij passeerden we het knooppunt 146 en bijna 300 m verder reeds knooppunt 190. We maakten nadien een bocht naar links om verder doorheen het Broek te wandelen, gevolgd door een bocht naar rechts, richting vogelkijkpunt Grote Plas. Voorbij deze uitgestrekte watergebieden ging het aan het knooppunt 139 linksaf naar het amper 300 m verder gesitueerde knooppunt 140. We verlieten er de natuur en stapten rechts de Schotelveldstraat in. Tussen de velden bewandelden we een smalle asfaltweg, waarna we terecht kwamen op het kruispunt met de Beukenhofstraat, tevens knooppunt 68. We gingen verder rechtdoor naar het volgende kruispunt, waar meerdere wegen samen kwamen, we troffen er het knooppunt 68 aan. Min of meer rechtdoor betraden we de kaarsrechte smalle Heffenveldweg, vrij vlug overgaand in een onverharde weg. We kruisten aan het knooppunt 75 de Keramiekstraat, teneinde aan de overzijde verder te gaan in de Heffenveldweg, toepasselijk tussen de velden. Even later ging het over de Brouwerijstraat, ondertussen grondgebied Heffen om verder te gaan in de Kerkstraat. Via dit grindpad staken we Groenenbeemd over.

Rechtdoor kwamen we tenslotte aan op het plein van Heffen-Dorp, inmiddels knooppunt 142. We staken het plein over, om tussen twee woningen door het jaagpad naast de Zenne te bereiken, weliswaar na een kort klimmetje. We begaven ons op het jaagpad naar rechts tot aan de nabij gelegen Steenweg op Blaasveld, aan het knooppunt 76. We staken naar links via de brug de Zenne over, om er aan de andere kant van de brug knooppunt 275 te vinden. We volgden over korte afstand de Steenweg op Blaasveld en draaiden dan rechts de Mechelbaan op, waarna we op de eerste Y-splitsing het knooppunt 81 passeerden. We kozen de rechtse tak en betraden het smalle betonnen Vorendonkstraatje. Dit eindeloos lijkend weggetje, voerde langs enkele stroken bos en vooral langs tal van akkers en weilanden. Tot slot eindigde deze kronkelende weg ter hoogte van de druk bereden Leestsesteenweg, knooppunt 65. Enkele stappen naar links bevond zich het knooppunt 66, waar we de Leestsesteenweg dwarsten en aan de overzijde, wat verder naar links, onze wandeling vervolgden in de Oude Leestsebaan. We verkregen rechts van ons het natuurreservaat Robbroek en passeerden intussen de knooppunten 64 en 129. Bijna op het einde van de Oude Leestsebaan en net voor het viaduct van de E19 vonden we het knooppunt 194. We verlieten er de weg en draaiden rechtsaf het Robbroek in om er evewijdig aan de autosnelweg verder te stappen.

Ter hoogte van een splitsing van bospaden, aan het knooppunt 332, hielden we dezelfde richting aan om tenslotte terug vaste grond te verkrijgen in de Stuivenbergbaan. Enkele bochten later ter hoogte van het kruispunt met eveneens Stuivenbergbaan, knooppunt 126, volgden we de baan verder naar links. We gingen onder de E19 door en kruisten de N109, de Uilmolenweg, om nog verder de Stuivenbergbaan te bewandelen. We gingen voorbij het knooppunt187, om nadien richting knooppunt 258 op te zoeken. Even verder ging het dan ook rechtsaf het Vrijbroekpark in. We gingen omheen de vijver van het park, draaiden omheen het Vrijbroekhof en stapten doorheen een gedeelte van de Rozentuin. Daar troffen we voorbij het laatste knooppunt aan 258 bijna aan de ingang van het park. We verlieten dan ook even later deze groene omgeving en wandelden via de kortst mogelijke weg opnieuw huiswaarts. We sloten deze eerste wandeling in tijden van Corona dan ook af na 19,953 km en 26.254 stappen.”

373: Mechelen, Zaterdag 28 mei 2016, 23,951 km. (7564,96 km.)

“Omwille van de aanhoudende staking bij de spoorwegen, opteerden we vandaag voor een wandeling in de nabijheid van onze woonplaats. Een wandeltocht welke dan ook van start ging ter hoogte van onze voordeur en ons zou brengen tot ergens in Boom. Zo zouden we op een gemakkelijke manier, via het openbaar vervoer toch terug onze thuishaven bereiken. Met de zon reeds in vol ornaat, gingen we dan ook omstreeks vijf na negen in de ochtend van start, voorzien van de noodzakelijke mondvoorraad. Een korte wandeling langsheen de Dijle, als inleiding, zowat ons dagelijks traject op weg naar de lokale supermarkt, liet ons alvast genieten van een gedeelte van het traject van de LF2 Stedenroute. Even later, gekomen ter hoogte van een voetgangersbrug over de Dijle, met name Haverwerf, ging het naar de aan de overkant gelegen Vismarkt, bekend om de vele terrasjes, waar het op een zonnige dag heerlijk genieten is van een glaasje wijn. Op deze plaats zouden we voor een groot gedeelte van de dag, de markeringen volgen van de GR12, maar dan wel de ‘Westelijke Variant’. Aldus gingen we meteen van start, voor een soort toeristische wandeling doorheen een gedeelte van de stad Mechelen.

Via de Drabstraat en de Melaan wandelden we naar de Minderbroedersgang. Via een stukje route Van Gogh (Eindhoven-Amsterdam-Paris), bewonderden we enkele gevels van gebouwen, het Scheppersinstituut en het Stedelijk Conservatorium. We stonden even later oog in oog met de Sint-Rombautskathedraal, waarvan men de toren eigenlijk in de weidse omgeving nooit uit het oog verliest. Bezijden de kathedraal stapten we verder doorheen de Schoolstraat naar de Frederik de Merodestraat. Vervolgens ging het langsheen de Sint-Janskerk, doorheen het Klapgat naar de Goswin de Stassartstraat. Oude geveltjes en geveltuintjes baadden in het zonlicht. De Schoutestraat volgend konden we even later figuurlijk een blik werpen in de ‘Tuin van het Oh’, een mooi idyllisch plekje, voorzien van een vlietje en een wandelpad. Nadien trokken we doorheen het Klein Begijnhof, alwaar de tijd bleef stille staan. Een oude waterbron liet even denken aan de tijd toen tijdens het dagelijks leven, de omstandigheden minder goed waren. Via het Sint-Katelijnekerkhof, het Begijnenkerkhof en tot slot de Sint-Beggastraat bereikten we de Twaalf-Apostelenstraat.

Langzaam maar zeker verlieten we dit oude stadsgedeelte, om vervolgens via de Schrijnstraat en de Sint-Katelijnestraat de stadsring te bereiken, ter hoogte van de Edgard Tinellaan. We wandelden via de Maurits Sabbestraat over de Dijle en hielden dezelfde richting aan. Langsheen deze drukke toegangsweg naar de stad ging het op het kruispunt met de Oude Liersebaan verder via de links gelegen Schijfstraat. Hier bemerkten we de borden van de plaatselijke Fiets Educatieve Route Mechelen, kortweg FERM. Wat verder bereikten we Overheide en kwamen op die manier terecht tussen een aantal woonblokken en nieuw gebouwde sociale woningen, waar nog tal van wegen in aanleg waren. Volgens onze huisgids bevonden we ons hier op ‘De Plaon’, een plein dus. Het ging allereerst omheen de nieuwe gelijknamige sporthal via de Eksterstraat, waarna we een oud en deels beschadigd standbeeld aantroffen ter hoogte van het Plein-der-Verenigde-Naties. Dit kunstwerk, voorstellende ‘Het Gelukkige Gezin’, zou worden hersteld en een nieuwe plaats krijgen na de heraanleg van de omgeving.

We begaven ons vervolgens via enkele smalle wandelpaden tussen de reeds verouderde sociale woonhuisjes, welke reeds dateren van enkele decennia terug. Tussen voor- en achtertuintjes door leek het op een trip doorheen de tijd. Uiteindelijk, eenmaal doorheen deze woonzone, bereikten we de drukke Eikestraat. Veilig aan de overkant, kwamen we via de inrit van een bedrijf terecht in een erachter gelegen bosje. Na al dat huisjes kijken waren we wel toe aan een beetje natuur. Een smal pad tussen het hoog opgeschoten gras leidde ons tot op het jaagpad langsheen een zijarm van de Dijle. Aan de overzijde van deze waterloop, bemerkten we reeds het Park Tivoli. Het jaagpad, met name de Slachthuislaan naar links volgend, bereikten we even later de ingang van het park ter hoogte van de Antwerpsesteenweg. Het wandelpad volgend doorheen deze groene oase van de stad, liet ons even verder ter hoogte van kasteel Tivoli halt houden aan een picknickbank teneinde even te denken aan de inwendige mens. Op dit ochtendlijk uur, 10:20, smaakten de broodjes dan ook heerlijk, ondertussen genietend van de geuren van het park.

Een kopje koffie even later lukte niet, vermits ter hoogte van de cafetaria alles werd in gereedheid gebracht voor een feest en dus uitzonderlijk de zaak gesloten was voor het publiek. Dan maar verder gewandeld doorheen het park, onder andere over tal van bruggetjes, langs sierlijke bomen en zelfs een gedenkteken ter ere van Louis Neefs. Op die manier verlieten we even later langsheen de kinderboerderij, hierbij begroet door een hangbuikzwijn, het park om opnieuw de openbare weg te bereiken ter hoogte van de Tivolilaan. We wandelden naar de verder gelegen Liersesteenweg, gingen aldaar rechtsaf, opnieuw in de richting van een zijarm van de Dijle, welke we naar links zouden volgen via het jaagpad, ditmaal echter een graspad. Naarmate we echter vorderden, werd het gras steeds hoger, tot we uiteindelijk niet meer verder konden, wegens onbegaanbaar. We besloten dan maar om op onze stappen terug te keren en de waterloop te volgen via de andere oever, langsheen een smalle asfaltweg, in de hoop wat verder opnieuw het geplande traject te vervoegen.

Even later wandelden we dus op de andere oever, hierbij een gedeelte volgend van de Fietsostrade Antwerpen-Mechelen. Vrij vlug was hier meer verkeer, in hoofdzaak fietsers. Ondertussen konden we aanvoelen dat de temperatuur steeg en dat kon enkel maar het wandelen aangenamer maken. Het jaagpad leidde ons vervolgens tot aan een volgende brug in de Ziekebeemdenstraat. Aldaar ging het linksaf, over de brug en konden we gewoon de openbare weg verder volgen en de waterloop laten voor wat die was. De Kadodderstraat herkenden we meteen, vermits we hier voorheen reeds hadden gewandeld tijdens het volgen van een gedeelte van de Via Brabantica van Lier naar Mechelen. We bemerkten dan ook vrijwel meteen de geel-blauwe stickers ter zake. Na de Kadodderstraat volgde de Duivenstraat, alwaar we net voor de spoorweg, links een breed pad volgden doorheen een gedeelte bos, evenwijdig met de spoorweg. We troffen er onderweg een bordje aan, dat we het Borgersteinpad volgden. Eenmaal het andere einde van het bos bereikt, bevonden we ons in Kauwendaal en betraden korte tijd nadien, omstreeks 11:30 uur het grondgebied van St.-Katelijne-Waver.

Vervolgens ging het voorbij de autosnelweg linksaf, om via Zorgvliet en nadien een smalle wegel, een volgend stukje bos te betreden. Enkele honderden meters verder herkenden we de Ekelenhoek en bereikten het kruispunt met de Clemenceaustraat. Rechts bemerkten we in de nabijheid de kerk van de wijk Elzenstraat en verlieten we even onze route, in de hoop wat verder een kopje koffie te kunnen bemachtigen. Echter, het enige café aldaar bleek gesloten. Doch, ditmaal hadden we wat meer geluk, vermits we terecht konden in ‘Ons Parochiehuis’. Daar was immers een palingfestijn gepland voor de supporters van KV Mechelen. Terwijl alles werd in gereedheid gebracht, mochten we er even genieten van een gratis kopje koffie. Het was toen zowat 12:00 uur geworden en het zwarte goud werd in dank aanvaard. Na een leuke babbel zetten we onze wandeltocht verder en keerden terug naar het eerder vermelde kruispunt. Een mooi wandelpad rechts liet ons toe de Liersesteenweg te bereiken ter hoogte van de begraafplaats. Met enige voorzichtigheid kruisten we de weg om aan de overzijde onze weg verder te zetten via een ander wandelpad. Ditmaal ging het via een voormalige spoorwegbedding nagenoeg in rechte lijn naar de voormalige abdijsite Roosendael. Op weg langsheen dit mooie wandelpad konden we genieten van een weids zicht op de lager gelegen akkers en tevens de bedrijvigheid aldaar. We bewandelen onder andere het Roosendaelpad en het Groentepad, een route van 37 km.

Even vóór de klok van één uur bereikten we tenslotte de voormalige abdijsite en konden het terrein betreden via een monumentale toegangspoort. Rechts bevond zich een kleine taverne en daar konden we vooreerst even op het terrasje onze dorst lessen. Heel wat wandelaars en fietsers deelden van tijd tot tijd dezelfde mening. Na deze korte wandelpauze, vervolgden we onze route doorheen het domein Roosendael, langs enkele kleine waterlopen en vervolgens de Blankaartvijver. Via een wandelsluis verlieten we het domein en bereikten nadien de drukke Koning Albertstraat ter hoogte van de brug over de Beneden-Nete. We bevonden ons ondertussen in Walem. Via een wegje naast de brug stapten we tot aan de trappen, om dan de brug over de Beneden-Nete over te steken, naar het jaagpad aan de overzijde van de rivier. De aanduidingen inzake het bestaan van de LF5 Vlaanderen Fietsroute zijn ons ondertussen meer dan bekend. Aan de overzijde van de brug bereikten we het grondgebied van Rumst. We hielden links en betraden het lager gelegen jaagpad, dat we zouden volgen tot Boom. De Westelijke Variant van de GR12 echter, zou ergens onderweg daarheen worden verlaten.

Met het zonnetje dat zalig voelde, gingen we op zoek naar een zitbank langsheen deze waterloop, teneinde nog even voor wat bijkomende energie te zorgen. We vonden dan ook een plekje om iets te eten in de nabijheid van de brug van de E19 over het water. Het was zowat 14:00 uur geworden en een knorrende maag bevordert niet echt het stappen. Met het zonlicht in het aangezicht genoten we toch van een later middagmaal. Korte tijd nadien, ging het onder de autosnelweg door en wandelden we verder langsheen het jaagpad evenwijdig met de Nete. Zo bereikten we het natuurgebied ‘Ontdek de Oude-Netearm’. We verlieten dan ook kortstondig het jaagpad, om via een rechts gelegen pad dit natuurgebied van dichtbij te bewonderen. Eenmaal de andere kant bereikt ter hoogte van de openbare weg, bemerkten we dat de wit-rode tekens van de GR12 hier rechts aangaven, richting Rumst. We verlieten echter het traject en keerden een eindje op onze stappen terug, om dan via een ander pad, terug te gaan richting jaagpad. Er volgde dan een afdaling doorheen het natuurgebied, om dan later de dijk naar het jaagpad opnieuw te beklimmen. We zouden vanaf nu dit pad verder volgen tot in Boom.

Opnieuw een eindje gewandeld bereikten we verderop een grote visput, met bijhorend chalet ‘De Visput’. De klok gaf reeds 15:05 uur aan, we vonden dit de hoogste tijd om even de dorst te lessen. Zo verlieten we opnieuw het jaagpad om af te dalen naar de lager gelegen horecazaak. Op het terrasje was het zalig genieten van een gekoeld drankje, terwijl we bemerkten hoe talrijke vissen uit het water werden gehaald. Eenmaal de dorst verdwenen, ging het terug naar het jaagpad, om aldus het laatste stukje wandelparcours af te leggen. We stapten voorbij de wandel- en fietsbrug over de Nete en bereikten het punt, alwaar Nete en Dijle samenvloeien en de Rupel vormen. Af en toe week het jaagpad even af van de oever, omwille van de aanwezigheid van industrie. We volgden nog een gedeelte van het Frans Bruynseelpad (37 km) en hielden nog even een korte pauze op een zitbankje, ter hoogte van de ingang naar De Schorre. Uiteindelijk verlieten we via Hoek definitief het jaagpad langsheen de Rupel en begaven ons via de Leopoldstraat en de Hoogstraat naar de Grote Markt van Boom. Als afsluiter van onze tocht pauzeerden we nog even, in afwachting van de bus, op het terras van het praatcafé ’t Forum. Het was toen zowat 17:15 uur geworden.

Deze dagtocht langsheen de westelijke variant van de GR12, was goed voor 23,951 km, 31935 stappen, 1162,1 cal in een zonnige wandeltijd van 5.46.25 uur. Na een laatste kopje koffie ging het dan ook richting bushalte, waarna we na een busrit onze thuishaven bereikten, klaar om vooral te genieten van een koele douche, in de hoop, dat bij een volgende gelegenheid de treinen opnieuw zouden rijden.”

371: Boom, Zondag 15 mei 2016, 19,683 km. (7517,152 km.)

“Een wandeling op zondag, welke reeds begon in de ochtend, met een busrit via lijn 287, richting Grote Markt in Boom. Het was dan ook zowat 09:45 uur, toen we arriveerden aan de terminus en vervolgens even vooreerst een koffie nuttigden in café Radio op dezelfde plaats. Om even na tien uur in de ochtend, begonnen we dan ook aan een dagtocht, langsheen het wandelnetwerk ‘Rivierenland’, een tocht met begin in Boom en einde zowat aan onze voordeur. Hoe eenvoudig kan het soms vergaan in het leven.

Vanaf de Grote Markt ging het via de Windstraat naar de even verder gelegen kaai, alwaar we op zoek gingen naar het eerste wandelknooppunt van de dag, 120. We troffen het bewuste paaltje dan ook aan op de Wandelesplanade op de kaai zelf. Via enkele trappen bereikten we de brug over de Rupel, om aan de overzijde van het water, het ernaast gelegen jaagpad te volgen. Gelukkig hadden we de onaangename wind in de rug en dat zou zo de rest van de dag min of meer het geval zijn. Het mag ook al eens aangenaam wandelen zijn. Via enkele doorkijkjes bemerkten we links aan de overzijde van de Rupel, de kerk van Boom. Het jaagpad werd vroeg op de ochtend reeds veelvuldig gebruikt door fietsers en joggers, doch wij genoten alvast van het eerste frisse groen en de ontelbare boterbloemen. Aan het begin van het jaagpad, hadden we reeds de aanduidingen gezien van de Van Gogh route, een traject Eindhoven–Amsterdam–Paris, alsook de Scheldeland Route. We wandelden voorbij het veer en bereikten, wandelknooppunt 121, hielden rechtdoor aan, tot aan een kleine sluis.

Het drukke fietsverkeer wees wellicht op het bestaan aldaar van de LF2 Stedenroute. Samen met enkele wielerliefhebbers, dienden we even te wachten op een schip dat de sluis passeerde, waarna we verder konden wandelen. Aan de overzijde van het kanaal kregen we de eerste bezienswaardigheid van de dag, een Sherman Firefly, opgesteld ter hoogte van de restanten van een tijdens de oorlog vernielde brug. We bevonden ons ondertussen in Klein-Willebroek. Na het uitvoerig bekijken van het vehikel, volgden we verder het jaagpad langsheen de Rupel. Het pad draaide naar rechts en werd zo de Louis de Nayerkaai, om even verder opnieuw richting Rupel te draaien, onder de naam van Heindonkstraat. Langzaam maar zeker wandelden we opnieuw dichtbij de Rupel en trokken voorbij wandelknooppunt 197. Nog steeds dezelfde richting aanhoudend en het jaagpad volgend bereikten we knooppunt 99. Hier verlieten we voorgoed het jaagpad langs de Rupel en ging het via de rechts gelegen berm steil naar beneden, naar de ingang van het natuurgebied ‘De Biezenweiden’. Een handig poortje verschafte toegang tot deze mooie groene zone. Een zacht aanvoelend bospaadje kronkelde zich doorheen dit unieke natuurgebied.

De varens begonnen stilaan aan hoogte te winnen, enkele beekjes trokken de aandacht, maar opvallend waren vooral de vogelgeluiden. Hier en daar kregen we een rustiek bruggetje om te overschrijden en zo vorderden we steeds verder door deze groene oase. Links konden we enkele zeilbootjes zien op een grote waterpartij. Aan wandelknooppunt 123 ging het verder naar links en werd het bospaadje uiteindelijk een graspad. Een tijd stappen later, kruisten we de Stuyvenberglaan, om aan de overzijde van de weg het terrein te betreden van het ‘Bloso Centrum Hazewinkel’. Ook hier, bij deze toegang vonden we een wandelknooppunt, met name 152. We kozen er de linkse richting, om op die manier, via een mooi aangelegd wandelpad te vorderen langsheen de Watersportbaan, waar voorlopig op dit ochtendlijke uur, nog maar weinig activiteit op het water was te bemerken. De zon deed ondertussen een eerste poging de wolken enigszins te verdrijven. Meteen een ideale gelegenheid, om aan één van de vele picknicktafels omheen het water, te genieten van een broodje. We deden dit dan ook, na het kruisen van de Heindonksesteenweg en even voorbij het wandelknooppunt 96. Toepasselijk of niet, we volgden hier op de domein van Hazewinkel een tijdje de Duvelroute. Maar dat drankje bevond zich echter niet in onze rugzak. Het was ondertussen 11:35 uur geworden.

Na de maaltijd ging het verder op een grindpad langsheen de Watersportbaan, om wat verder een eerste hindernis op het traject te vinden: een omgevallen boom. Met wat klimwerk raakten we verder en begaven ons op die manier stilaan in de richting van het wandelknooppunt 148. We kwamen nu tussen de hangaars waar zich de boten bevonden en tevens de aanlegsteigers. Omheen de gebouwen was weinig beweging en bleek zelfs de cafetaria gesloten te zijn. Via de knooppunten 150 en 151 bereikten we de hoofdingang van het Bloso centrum en aldus de openbare weg, de Steenweg op Heindonk. Over korte afstand volgden we deze drukke weg naar rechts, om even later de links gelegen Kievitstraat in te gaan. Straat is een groot woord voor een veldweg tussen de akkers, alwaar een boer ijverig zijn veld ploegde. We bemerkten er een bordje ‘Duvel on Tour’, wellicht een aanduiding voor één of andere fietsroute. Ter hoogte van de Beenhouwerstraat passeerden we het wandelknooppunt 147, om even verder naar rechts de draaien, nog steeds de veldweg volgend, tot knooppunt 264. Hier gingen we 90° naar rechts, via een smal pad langsheen een rechts gelegen bosje en even later doorheen een klein bosgebied.

Uiteindelijk bereikten we opnieuw de openbare weg ter hoogte van de Hooiendonkstraat, tevens het wandelknooppunt 188. Dit smalle landelijke, maar vooral kronkelende wegje volgend naar links, kwamen we vervolgens aan ter hoogte van taverne-restaurant De Zennehoeve. Tijd dus voor een korte koffiepauze in open lucht op het terras. Het was ondertussen 12:55 uur geworden. Onze koffie was amper gebracht, of we voelden al meteen nattigheid, enkele regendruppels noodzaakten ons, even enkele stoelen op te schuiven onder een afdak. Gelukkig bleef het voorlopig bij enkele sporadische druppels neerslag. Na de koffie ging het even bergop en bereikten we aan wandelknooppunt 85 het jaagpad langsheen de Zenne, eigenaardig genoeg Rupeldijk geheten. We bemerkten er ook de nieuwe fietsbrug, welke toeliet meteen naar de overzijde te wandelen, doch ons geplande traject maakte vooralsnog een omweg, daar blijkbaar deze nieuwe situatie nog niet was weergegeven op de site van de wandelknooppunten. Dus begonnen we aan de lange weg langsheen het jaagpad en dit naar rechts. Zowat een half uur later begon de maag te knorren en hielden we dus even pauze ter hoogte van een zitbank teneinde een hapje te eten.

Opvallend weinig passage op deze zondagnamiddag, dus konden we in alle rust genieten van een laat middagmaal. Nadien gingen we terug op pad, via het jaagpad, richting verder gelegen Heffen. Even voor het bereiken van dit dorp, verlieten we via een veldweg rechts het jaagpad en kwamen vervolgens terecht in de Sint-Amandusstraat en vervolgens ter hoogte van de kerk op Heffen-Dorp. Die dag was er een kleine kermis opgesteld en bevonden zich in enkele aanpalende straten wat oude legervoertuigen. Blijkbaar, gelet op de geringe belangstelling, waren reeds heel wat voertuigen opnieuw huiswaarts. Toch konden we er enkele bekijken en hadden we een babbel met één van de eigenaars. Na enkele foto’s verlieten we de dorpskern en begaven ons terug in de richting van het jaagpad. Op die manier wisten we de wandelknooppunten 143, 142 en 76, welke kort na elkaar volgden, voorbij te wandelen. Zo bereikten we de brug over de Zenne ter hoogte van de Gentsesteenweg, om aan de overzijde opnieuw het jaagpad te bewandelen, terug in de richting vanwaar we aanvankelijk waren gekomen. Wandelknooppunt 275 liet ons alvast de goede richting aanhouden.

Ditmaal volgden we het jaagpad richting Zennegat tot aan het wandelknooppunt 78 en dit via het eerdere knooppunt 77. Een heel eindje Zenne dus, ditmaal links van ons. Gekomen even voor het vermelde punt, gingen de hemelsluizen ditmaal goed open. Een felle regenbui overviel ons, net op het moment dat we geen enkele beschutting hadden, dus midden op het jaagpad. Gelukkig konden we even verder, via een steile afdaling naar het rechts gelegen natuurgebied ‘Den Battelaer’. Hier konden we toch min of meer de felle regen wat ontwijken, tussen de beplanting. Een mooi, zacht lopend graspad, leidde ons tot op een open veld, letterlijk geel gekleurd door duizenden boterbloemen. Een prachtig zicht! Een lichte beklimming volgde tot aan wandelknooppunt 79, bovenop het jaagpad langsheen het Kanaal Leuven-Dijle. We bevonden ons toen op de Thiebroekvaart, welke we vooreerst volgden naar links, opnieuw richting Zennegat. Bij het betreden van het jaagpad kregen we al meteen enkele historische boten te zien aan de overzijde van het water.

Het jaagpad kan ook af en toe voor een verrassing zorgen en dat zouden we vrij snel ondervinden. Even verderop was het pad versperd door afval, afkomstig van de afbraak van de oude kade. Houten balken schenen geen enkele doorgang te verlenen. Een uit tegengestelde richting komende jogger verzekerde echter, dat mits wat klimwerk er wel een doorkomen was. Met wat moeite raakten we dan toch voorbij deze obstakels en konden het jaagpad verder bewandelen tot aan het wandelknooppunt 86, zijnde de Zennegat Sluis. Hier kwamen we opnieuw langs de nieuwe fietsbrug over de Zenne en bemerkten we aan de overzijde De Zennehoeve, alwaar we zowat twee uur voorheen koffie hadden genuttigd. Voorbij het knooppunt 86 bereikten we tot slot het Zennegat zelf en konden we hier zien, hoe de Zenne, het Kanaal Leuven-Dijle en de Dijle zelf, bij elkaar komen. Een oud café, genoemd Zennegat, nodigde alvast uit om even te verpozen. Een kopje koffie en een warm stuk ‘Bodding’ lieten we ons dan ook naar behoren smaken. Met een klok, ondertussen op zowat 15:15 uur, hoefden we ons niet te haasten om huiswaarts te gaan.

Na deze kleine verwennerij, keerden we terug naar wandelknooppunt 86, staken het Kanaal Leuven-Dijle over (knooppunt 87) en volgden ditmaal het jaagpad naar rechts, dus in tegenovergestelde richting alweer. We bevonden ons nu op de Zennegatvaart en zouden deze volgen tot aan het knooppunt 88. We kwamen ditmaal voorbij enkele aangemeerde woonboten en vervolgens historische schepen. Eenmaal aan wandelknooppunt 88, verlieten we via een dalend wegje links het jaagpad en bereikten even verder de Hogeweg, welke ons leidde tot aan de oevers van de Dijle, ter hoogte van het knooppunt 132. Vanaf nu wandelden we verder langsheen het jaagpad langsheen de Dijle en zouden dit blijven volgen tot aan onze voordeur. We volgden dan ook achtereenvolgens de Hogeweg en de Frans Broersstraat, langs enkele mooie stukjes natuurgebied, onder diverse bruggen en viaducten, tot we uiteindelijk in de verte de kathedraal van Mechelen zagen verschijnen. Het was dan exact 17:00 uur toen we na een dagje wandelen onze thuishaven bereikten.

Een wandeltocht vandaag, opnieuw voorheen gepland doorheen het wandelnetwerk ‘Rivierenland’, goed voor 19,683 km, 26245 stappen, 964,6 cal en dat in een rustige wandeltijd van 4.43.48 uur. Tot zover alweer deze zoveelste wandelbijdrage. Ondertussen zijn we alweer enkele kilometers rijker geworden. Tot een volgende wandelbelevenis.”

208: Boom, Zondag 21 november 2010, 23,8 km. (4208,796 km.)

Een wandeling welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 21/11/2010 – 2850 Boom (Antwerpen), 13^de Aawe Kleiretocht – 4^de Herdenkingstocht Wim Vanderbrigghe – 7-10-15-21-28 km. WSV Schorrestappers. Start: Provinciaal Recreatiedomein De Schorre. Wandeling door een kader van natuurschoon en de overblijfselen van de historische baksteennijverheid. Je doorkruist Boom, Terhagen, Reet en Rumst. Gratis jenever voor iedere wandelaar.’ Zoals gewoonlijk, werd na afloop ten huize een verhaal geschreven met betrekking tot wat onderweg werd ervaren, omstreeks 20:18 uur.

“Na ons wandelverblijf gisteren in de provincie Henegouwen, opteerden we vandaag voor een wandeltocht in de provincie Antwerpen. We zetten deze ochtend, in de dikke mist en vergezeld van de vrieskou, koers richting Boom. Aldaar werd immers een wandeltocht ingericht door de plaatselijke WSV De Schorrestappers, onder de titel 13^de Aawe Kleiretocht, tevens 4^de Herdenkingstocht Wim Vanderbrigghe. Er werd verzamelen geblazen in het Provinciaal Recreatiedomein De Schorre, waar natuurlijk alle faciliteiten voor een wandeling voorhanden zijn. Een ruime parking, een grote startzaal en verder een ideaal natuurparcours om de wandeling in gang te zetten. Nadat we doorheen de af en toe dikke mist, uiteindelijk Boom hadden bereikt, vonden we even later een parkeerplaatsje op het domein en na een korte wandeling, bereikten we de startzaal, gelegen naast een klimtoren. We konden dus aan de koffie en het chocoladebroodje beginnen.

Er kon worden gekozen uit de volgende te wandelen afstanden: 7, 12, 16, 20, 23 of 28 km. Tevens ontvingen we bij de inschrijving een bonnetje voor een gratis jeneverke. Altijd meegenomen natuurlijk. We opteerden voor deelname aan de wandeling van 23 km, aangezien het verschil met de 28 km, enkel bestond uit een grotere lus vanuit de eerste controleplaats. We kozen dus voor de 23 km met een werkelijke afstand volgens de inrichters van 23,8 km. Na de hellingen van gisteren, zou dat voor vandaag volstaan. Bij het verlaten van de startzaal, gingen de wandelaars aan de 7 km naar rechts, terwijl de anderen linksaf gingen. We volgden op die manier een wandelpad gelegen op het domein De Schorre. Tijdens het begin van de wandeling konden we helaas niet veel zien van de omgeving, gelet op de laaghangende dikke mist. Op het Recreatiedomein konden we dan ook niet veel verder zien dan onze neus lang was en die voelde al vlug koud aan.

We wandelden over een kronkelend pad, langsheen kleine stukjes watergebied, waar enkele zwarte zwanen waren te bewonderen, al waren die wel opvallend onbeweeglijk. Niet moeilijk, wanneer bleek dat ze waren vervaardigd van kunststof. Via een achteruitgang bereikten we een verkaveling welke paalde aan De Schorre. Het ging vervolgens via enkele wandelpaden doorheen deze nieuwe woonwijk, waarna we kort nadien het ernaast gelegen bos N bereikten. Blijkbaar was dit stukje natuurgebied genoemd naar de aldaar vroeger gesitueerde kleiput N. Ondanks het mindere zicht en het gedruppel van de uitvallende mist, konden we toch een eerste keer genieten van een wandeling langsheen een smal paadje doorheen het berkenbos. Even later verlieten we deze groene zone en kregen enkele woonstraten voor de boeg, welke ons even later lieten uitkomen ter hoogte van het terrein van SFC Vitesse Boom. Langsheen het voetbalveld, vonden we vervolgens aansluiting met het park van Boom, waar we konden genieten van de pracht van ontelbare bruggetjes.

Ook op deze vroege morgen waren de gevederde watervrienden reeds luidruchtig in de weer. Nadat we het park ook hadden verlaten, ging het richting Reet. We kregen een opeenvolging van rustige, aangenaam begaanbare en vooral geplaveide of geasfalteerde paden te verwerken, welke ons kris kras tussen akkers en weilanden stuurden. Af en toe hadden we omwille van de beperkte zichtbaarheid, geen flauw benul van wat zich honderd meter verder afspeelde. De reeks paden werd ingezet met het nummer VW34, later gevolgd door VW26. Toen we een voetbalveld naderden, hoorden we enkel het geluid ervan. Langsheen deze wandel- en fietspaden verliep tevens het Frans Bruynseelspad, een traject met een lengte van 37 km. Toen we uiteindelijk de bebouwde kom van Reet hadden bereikt, vonden we even later, na 6,5 km te hebben afgelegd, de eerste controlepost, gelegen in de feestzaal van het Gildenhuis. Hier konden we ons vervolgens even verwarmen aan een kop warme chocomelk. Niet alleen goed om het binnenin wat warmer te krijgen, maar ook deugddoend voor de handen.

Na de eerste controle dienden we een plaatselijke lus te bewandelen van ongeveer vier kilometer. We dienden dus bij het verlaten van het Gildenhuis links aan te houden, samen met de wandelaars aan de 12 en 16 km en verder bij een eerste doortocht voor de 20 en 28 km. Het ging vervolgens rechtsaf in de richting van een woonwijk, waar we een tweede parcoursaanwijzing aantroffen. Hier dienden we een eerste maal links verder te wandelen. Op die manier waren we heel vlug weg van de bebouwing en kregen een buurtweg BW23 voor de voeten geschoven. Dit stukje rechte weg, niet beschut door enige beplanting, gaf een ijzig gevoel. Voor het eerst van de dag voelde het echt onaangenaam koud aan. Even later hield de weg op te bestaan en ging het via een veldweg de akkers in. De eerste modderstroken kondigden zich aan en tevens enkele restanten van de hevige regenval van de voorbije weken. Een beetje zigzaggen maakte het mogelijk de voeten droog te houden. Na een passage langsheen een reeks serres, bereikten we opnieuw de openbare weg en ging het verder naar links.

Het was ondertussen duidelijk dat we reeds op de terugweg waren naar de tweede controle. Enkele paden, luisterend naar de naam BW23 en BW41, werden vervolgens voor een stukje gevolgd. Ook het reeds vermelde Frans Bruynseelspad maakte opnieuw zijn opwachting. Vervolgens ging het langsheen enkele weiden, vooral voorzien van enkele prachtige paarden, waarna we tenslotte opnieuw de bebouwde kom van Reet bereikten. We volgden dan over korte afstand dezelfde weg terug naar de Gildenzaal. Ondertussen hadden we reeds 10,6 km afgelegd en was het reeds behoorlijk druk in de feestzaal. Nadat we voor de tweede maal de feestzaal hadden verlaten, ging het voor ons opnieuw linksaf. De wandelaars van de 20 en 28 km gingen nu naar rechts. We wandelden opnieuw langsheen dezelfde weg als even voordien, tot we bij aankomst in de woonwijk, terug de parcoursaanwijzing aantroffen. Ditmaal dienden we rechtdoor aan te houden. Op die manier verlieten we deze woonwijk langs een andere kant en bereikten even verder de Laarkapel. Hier namen we even de tijd een kijkje te nemen binnenin.

Het ging nadien aan de overzijde van de straat doorheen het Koningin Astridpark, een klein stukje groene long in de onmiddellijke nabijheid van het centrum van Reet. Toen we aan de andere zijde het park verlieten, splitsten zich alweer de wandelwegen. De deelnemers aan de 20 en 28 km hielden links aan, de deelnemers aan de 12, 16 en 23 gingen naar rechts. Zo bereikten we even later de kerk van Reet. Na een klein ommetje langsheen enkele opmerkelijke graven, ging het verder via een kerkwegel en verlieten we het centrum van de gemeente. Toen we korte tijd nadien nog even achterom keken, wees de kerkklok kwart voor twaalf aan. We zaten ondertussen op wandelweg VW50 en begaven ons opnieuw tussen de velden en de akkers. We kregen alweer wat mist onderweg en ook de volgende modderstroken dienden zich aan, zij het echter in beperkte mate. Nadat we wat verder een klein stukje bos verwerkten, bereikten we opnieuw het grondgebied van Boom.

Toen we opnieuw de openbare weg hadden bereikt, kregen we melding van een wijziging van het parcours, omwille van de slechte begaanbaarheid van het voorziene traject. We dienden dus een eindje een druk bereden weg te volgen en troffen hier de aanduidingen van de Groentestreek route, een traject voor autoverkeer. Even verder aan de watertoren, ging het opnieuw rechts de velden in via een onverharde weg. We kregen achtereenvolgens enkele smallere paden en begroeide veldwegen. Even later bereikten we opnieuw het Recreatiedomein De Schorre, zij het aan een totaal andere kant. In de verte zagen we reeds de klimtoren staan. We volgden opnieuw de betere paden doorheen dit gebied en bereikten even later een stel trappen. Het ging bijgevolg in dalende lijn verder, tot we een lager gelegen watergebied bereikten. Een oude kraan deed met enig heimwee denken aan gouden jaren, toen klei hier werd omgevormd tot stenen. Eenmaal ter hoogte van het waterniveau, ging de wandeling verder over enkele aangelegde vlonders.

Meteen liepen we boven het wateroppervlak en konden we links en rechts zien hoe bomen letterlijk in het water groeiden. Ter hoogte van een verder gelegen uitgang van het Recreatiedomein, dienden we links aan te houden en verlieten we opnieuw De Schorre, ditmaal samen met de wandelaars aan de 28 km. We wandelden vervolgens verder langsheen enkele restanten van voormalige steenfabrieken, waar ondertussen de natuur reeds zijn werk had gedaan. Op die manier waren we ondertussen aangekomen op het grondgebied van Terhagen. Na een ommetje langs overblijfselen van steenbakkerijen, ging het de drukke weg over, in de richting van een natuurgebied dat zich even verder bevond. We verdwenen even later in een doodlopend steegje, waarna we een smal paadje vonden dat ons terecht deed komen in een prachtig stukje ongerepte natuur. Een eenzame schoorsteen kwam als uit het niets te voorschijn van tussen het kreupelhout. Het paadje volgend bereikten we een stuk open heide en werd de grond zanderig. De eerste kleine zandduinen lieten zich gemakkelijk begaan.

We volgden er een gedeelte van de wandelroute Piet Van Aken. Na een tijdje enkele zanderige paden te hebben gevolgd, bereikten we uiteindelijk na 18,5 km, het clublokaal van de Lustige Vissers, gelegen aan een mooi water- en visgebied. Hier konden we nog even terecht om een hapje te eten en vooral de dorst te lessen. Hier was de laatste controle van de dag, waarna ons nog een stukje wandelweg restte. Op de terugweg volgden we vooreerst een stukje kasseiweg, langsheen het berkenbos waar we even voordien waren doorgekomen. Alvorens we de openbare weg bereikten, ging het opnieuw het bos in. Een kronkelend bospad liet ons nogmaals genieten van deze prachtige groene zone, zij het dat er zich af en toe gevaarlijke putten bevonden in de zanderige ondergrond. De laatste watergebieden van de dag konden worden bekeken en gefotografeerd, waarna het stilaan terug ging naar de bebouwde kom van Terhagen. We maakten nog een klein ommetje doorheen het Gemeentelijk park van Terhagen en kwamen zo dicht bij de plaatselijke kerk.

Het ging in de richting van het Museum Rupelklei, waarna we de Rupel zelf hadden bereikt. Het ging op die manier rechtsaf en we volgden het jaagpad langsheen deze brede waterloop. Heel in de verte waren de bruggen over deze stroom zichtbaar. Over geruime afstand werd het pad naast de Rupel gevolgd tot we het einde ervan hadden bereikt ter hoogte van een kleine scheepswerf. Hier ging het haaks rechtsaf, richting Recreatiedomein De Schorre. Eenmaal de drukke weg over, bereikten we opnieuw het grondgebied van De Schorre. Een laatste fietsroute, met name de Broekroute, deed ons stilaan denken aan een jeneverke dat op ons wachtte. Zo wandelden we nog langsheen een stukje wandelpad naar de startzaal. Een laatste stempel, een welverdiende jenever en zo konden we even later huiswaarts, voldaan over een aangename en bijzonder natuurrijke wandeltocht.”

We sluiten af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Boom – Reet – Terhagen. Verrassende natuur ontdekt. Goed verzorgd maar heel koud weer. J: Tochtje in de Rupelstreek. Boom, Reet en Terhagen. Veel mooie natuurgebieden. Jammer van de hardnekkige mist!! Gratis Jeneverke.’