533: Kessel, Zondag 21 januari 2018, 27,058 km. (10.549,76 km.)

“Wat volgt is een kort relaas met betrekking tot een georganiseerde wandeltocht waaraan we deelnamen enkele jaren terug. De wandeling vond plaats in Kessel en werd ingericht door een lokale wandelclub, ‘De Kleitrappers vzw’ en vond plaats onder de naam Winterheidetocht. De startplaats was gesitueerd in de Basisschool Bisterveld, gelegen in de Nieuwstraat 26. Ter plaatse kon worden gekozen uit de volgende te wandelen afstanden: 4 – 7 – 14 – 20 of 25 km. We opteerden toen voor de langste afstand. Vooraf maakten we via bus en trein de verplaatsing naar het station van Kessel, waarna ons een korte aanlooproute wachtte naar de eigenlijke plaats van vertrek. Na de nodige formaliteiten te hebben vervuld inzake inschrijving en vanzelfsprekend een hapje en een koffie te hebben genuttigd, konden we omstreeks 10:00 uur de wandeling aanvatten.

Bij het verlaten van de school, ging onze tocht vrijwel dadelijk richting Fort van Kessel, om er vooreerst een eindje te wandelen omheen de slotgracht en vervolgens het eigenlijke fort voorbij te wandelen. Genietend van de natuur, jammer genoeg gehuld in een grijs wolkendek, vorderden we gestaag verder naar een eerste controlepunt in de Basisschool De Zevensprong te Nijlen. We konden er omstreeks 11:55 uur genieten van een verdiende warme kom soep. De inwendige mens wat aangesterkt konden even later opnieuw op weg en verkenden we een gedeelte van de Kesselse Heide, bij het begin nog wat gehuld in ochtendmist, doch wat later blakend in het zonlicht. Zowat eind januari naderend, konden we toch hier en daar wat sporen aantreffen, dat de lente niet lang meer op zich laat wachten. We betraden er een stukje van de Diamantroute, volgden wat verderop een eindje het jaagpad langs de Nete. Zelfs een lokaal wandelpad mocht niet ontbreken, vermits het Nijlenbeekpad van 7,7 km, eveneens even werd verkend.

Stilaan konden we wat later nogmaals een korte wandelpauze inlassen omstreeks 14:00 uur en dit opnieuw in de refter van de Basisschool De Zevensprong. De laatste pauze eenmaal achter de rug, begaven we ons op de terugweg richting Basisschool Bisterveld en dat dankzij een mooie afsluiter doorheen het natuurreservaat Het Goor, dat deel uitmaakt van de Kleine Netevallei.Al bij al een geslaagde wintertocht, die we eindigden omstreeks 16:25 uur. Terug op de startplaats genoten we nog even van een afsluitend frisdrankje, aangezien we nog even dienden te wachten, alvorens we de weg naar het station konden aanvangen, voor de terugreis naar Mechelen.”

491: Lier, Zaterdag 17 juli 2021, 17,514 km. (9825,258 km.)

“Een wandeling via knooppunten behorende tot het Wandelnetwerk Kempense Netevallei, met start en aankomst te Lier. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt door middel van bus 560, bereikten we de halte aan het station van Lier. Alvorens we de wandeling zouden aanvangen, namen we omstreeks 10:35 uur even de tijd voor een kopje koffie in Latthée op de Antwerpsestraat. Daarna keerden we een eindje op onze stappen terug naar het knooppunt 36 ter hoogte van het kruispunt van de Antwerpsestraat met het wandelpad langs de stadsvesten. Ondertussen naderden we de klok van 11:00 uur toen we van start gingen. We verlieten bijgevolg de Antwerpsestraat en gingen linksaf de Stadsvest op, een breed wandel- en fietspad. We stapten voorbij het beeldje van het Cadetje, tegenover de voormalige Cadettenschool van het leger en kruisten nadien de Mechelsestraat. Onze tocht ging aan de overzijde verder over de Stadsvest tot het knooppunt 35 aan de doorlopende Begijnhofstraat. We konden er het oorlogsmonument Den Engel bekijken. Aan het knooppunt 35 namen we de rechtse tak van de Stadsvest en gingen op die manier dichtbij de Afleidingsvaart van de Nete wandelen. Even voorbij de links gelegen gemeenschapstuinen bereikten we de oever van de Nete zelf, tevens het knooppunt 34. We draaiden er linksaf, nog steeds de Stadsvest volgend, ditmaal links buigend langs de Binnennete. Zowat 300 m verder, aan het knooppunt 32, ging het via een brugje rechts de Binnennete over en zetten we onze tocht verder langs de oever van de eigenlijke Nete.

We stapten nu links van de Nete tot aan het volgende knooppunt 33, ter hoogte van het kruispunt met de Aarschotsesteenweg en de brug rechts over de Nete. Op de rotonde links konden we even een blik werpen op het kunstwerk voorstellende Pallieter en Marieke. We kruisten de weg en volgden aan de overzijde een smal geasfalteerd wandelpad langsheen de Nete. Een kilometer verder en na een ruime bocht naar links, troffen we knooppunt 9 aan ter hoogte van een volgende brug rechts over de Nete, aan Berlarij. We sloegen haaks rechtsaf, staken de Nete over en gingen verder via Berlarij, welke overging in de Veemarkt en tenslotte Berlaarsesteenweg. We stapten nu doorheen een woonzone met druk verkeer. Wat later, net voorbij de Heilige Familie Kerk, kruisten we de N13, de stadsring, om aan de overzijde het knooppunt 39 voorbij te gaan. We hielden de richting rechtdoor aan en begaven ons aldus verder op de drukke Berlaarsesteenweg. Via een lange klim overschreden we vervolgens nogmaals de Nete door middel van de verkeersbrug, hierbij aan weerszijden van de brug de knooppunten 44 en 12 te hebben bemerkt. In dalende lijn stapten we nog wat verder langs deze drukke baan. Opnieuw afgedaald ging het langs het knooppunt 18 en nog wat verder rechtdoor tot het knooppunt 45.

Daar aangekomen konden we uiteindelijk de drukke Berlaarsesteenweg verlaten, door schuin rechts een kasseiweg op te gaan, die vrij vlug eindigde en overging in een veldweg aan het knooppunt 46. We gingen rechtsaf een breed graspad op langs uitgestrekte akkers rechts van ons. Na een drietal haakse richtingsveranderingen, stapten we lijnrecht door kniehoog gras naar het Fort van Lier. Aangekomen aan de oever van de gracht omheen het fort, troffen we het knooppunt 25 aan, om er rechtsaf te gaan en een smal wandelpaadje te volgen dat de omtrek van de gracht volgde. Op korte afstand daar vandaan bereikten we het knooppunt 23 net aan de toegangsweg naar het fort, de Fortweg. We konden er even overgaan tot het nuttigen van een broodje op een picknickbank omstreeks 12:30 uur, inmiddels zowat 5 km gevorderd. Na deze wandelpauze ging het aan de overzijde van de Fortweg verder op het paadje omheen het fort, tot we het knooppunt 24 vonden. Daar verlieten we naar rechts de oever van de fortgracht en gingen doorheen een stukje bos, om nadien een lange brede grasweg te bewandelen, badend in het zonlicht, om nadien uit te monden ter hoogte van de openbare weg, de Aarschotsesteenweg. Via het afgescheiden fietspad ging het over korte afstand linksaf, tot we aan de overzijde de Liersebaan konden opgaan. Weg van het gevaarlijke verkeer.

Net op de plaats waar we links Spreet zouden dienen in te draaien, hadden we geluk er net naast om 13:25 uur even te kunnen halt houden in café ’t Lammeke. Buiten op een terrasje konden we even overgaan tot het lessen van de dorst. Zowat een half uurtje laten ging het via Spreet nogmaals over de drukke Aarschotsesteenweg, om er over vrij lange afstand het smalle landelijke wegje te volgen tot aan het knooppunt 26. Tussen de akkers door ging het op deze Y-splitsing naar links om verder te gaan via eveneens Spreet. We passerden nu het Fort van Lier dat zich links bevond, om via het vrij bochtige Spreet opnieuw een drukke weg te bereiken, ditmaal de Berlaarsesteenweg aan het knooppunt 21. Aan de overzijde van de weg begaven we ons nadien in de doodlopende straat Mushaag, gingen aan het knooppunt 17 voorbij en staken er de spoorweg over. Net over de spoorweg maakte de weg een haakse bocht naar links en eindigde aan de ingang van een boszone, een natuurreservaat van het Mondingsgebied van de Grote Nete. Ongeveer halverwege het bos draaiden we aan het knooppunt 16 haaks naar rechts en kwamen zo terecht op de oever van de Grote Nete, tevens knooppunt 22. Daar begaven we ons links op het jaagpad langs de kronkelende waterloop.

Zowat 2 km verder eindigde het jaagpad ter hoogte van de dwars gelegen spoorweg, alwaar we het knooppunt 19 zagen. Via een brugje ging het rechtsaf over de Grote Nete, evenwijdig aan de spoorlijn tot aan de iets verder gelegen Kesselsesteenweg, knooppunt 83. Rechts konden we een horecazaak waarnemen, Bistro Voldaan, om er omstreeks 15:20 uur op het erachter gelegen buitenterras nog even te genieten van een cola en tevens de warmte van de zon aan te voelen. Na het lessen van de dorst, staken we de spoorweg over om onmiddellijk links het wandelpad te volgen aan de andere kant van de spoorweg. We stapten nu in tegengestelde richting als voorheen, opnieuw naar de oever van de Grote Nete, om er ditmaal het jaagpad te volgen naar rechts op de andere oever. Na een paar meanders kwamen we opnieuw uit aan de Kesselsesteenweg, knooppunt 84, om aan de overzijde de tocht verder te zetten via een gescheiden fietspad naar links. Een verkeersbrug leidde ons over het Netekanaal, om er beneden aangekomen knooppunt 10 aan te treffen. Langs de Kanaalstraat staken we via een brugje nogmaals de Grote Nete over, om zowat driemaal het knooppunt 10 voorbij te zijn gegaan, om dan het jaagpad aan de overzijde naar links op te gaan.

Door middel van dit jaagpad kwamen we even later aan het knooppunt 4, alwaar de Kleine Nete en de Grote Nete elkaar ontmoeten. Op die plaats staat een enorm kustwerk ‘My light’, een werk van licht en mensen in beweging. Via de nieuwe brug staken we Kleine Nete over, om vervolgens rechtsaf teug de Stadsvest te betreden. Zo wandelden we voorbij het knooppunt 5 aan het bekende Spui, met in de nabijheid een beeld van De Schaepenkop. Via de Stadsvest ging het vervolgens terug richting openbare weg, de Frederik Peltzerstraat, alwaar we op de hoek nog even konden pauzeren in Barvest, omstreeks de klok van 17:00 uur. Buiten in open lucht en op een grasperk gezeten lieten we de frisdrank smaken. Nadien ging het over korte afstand naar rechts tot aan knooppunt 90, om dan aan de overzijde links terug de Stadsvest op te gaan, richting knooppunt 36, alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. Om de hoek eindigden we dan ook deze zonnige zomerwandeling om 17:30 uur, na exact 17,514 km wandelen. Vier minuten later konden we reeds op de bus huiswaarts. Goed getimed dus.”

442: Mechelen, Zondag 12 april 2020, 14,461 km. (8969,958 km.)

“Wandelen op een zonnige zondagochtend, meer nog, stappen op een feestdag. Met de paashaas in het land maakten we opnieuw een wandeling in de omgeving, vermits de maatregelen met betrekking tot Corona, geen andere verdere bestemming toelieten. Dus gingen we omstreeks 10:00 uur ten huize van start voor een eerder kortere wandeltocht. We hadden dan ook de bedoeling om over langere afstand te wandelen langs de Leuvense Vaart, gelet op het feit, dat we de oevers van de Zenne, de Dijle en de Nete ondertussen al wat hadden verkend. Via enkele woonstraten, met name de Winketkaai, de Spreeuwenhuisstraat, de Zijpestraat en de Polderstraat, bereikten we de drukke Battelsesteenweg in Mechelen. Aan de overzijde gingen we verder via de Koolstraat om op het einde het jaagpad aan te treffen langs de Leuvense Vaart, met name Auwegemvaart. We beklommen vooreerst de dijk en begaven ons nadien naar links, richting Plaisancebrug. We kruisten er de Brusselsepoortstraat om aan de overzijde onze tocht verder te zetten op de Vaartdijk. Wat verder gingen we onder het viaduct van de N1, de Postzegellaan door, gevolgd door het spoorwegviaduct. Nadien ging de weg over in de Hanswijkvaart, waar we nog altijd dezelfde richting volgden, links van de Leuvense Vaart.

We passeerden de jachthaven van Coloma, waar we konden vaststellen dat sommige jachten niet echt meer die titel verdienen. Links van de weg, ter hoogte van de Motstraat, troffen we een astronaut aan op het terrein van het bedrijf Gemaco America. In feite moeten we bekennen dat het hier ging om een kunststof exemplaar. Voorzien van nog steeds een warmte gevende lentezon, gingen we steeds maar verder rechtdoor. Uiteindelijk ging even later de Hanswijkvaart over in Muizenvaart, een aanwijzing dat we stilaan het grondgebied van Muizen betraden. Heel bekend is daar vanzelfsprekend de Zoo Planckendael. Toen we deze site voorbij wandelden, kregen we dan ook links, maar dan lager gelegen, de eerste dieren te zien. Enkele ooievaars, hoog op hun nest en wat verder een kolonie rose flamingos. Jammer genoeg waren de overige bewoners van de zoo niet te zien vanop het jaagpad. Toen we de zoo waren voorbij gegaan, konden we wat verder op een zitbank bezijden het jaagpad omstreeks 11:00 uur even genieten van een broodje onderweg. Ondertussen vaak letterljk aangestaard door tal van fietsers. Na deze eetpauze stapten we nog wat verder in dezelfde richting.

Op het einde gekomen van de Muizenvaart kwamen we aan het kruispunt met de Trianonlaan, ter hoogte van de brug over de Leuvense Vaart. In normale omstandigheden konden we daar even verpozen op het terras van ’t Stamkroegske, jammer genoeg omwille van Corona dicht. Aan de overzijde van de weg stond een brughuisje en daar konden we even plaats nemen om, inmiddels het middaguur genaderd, te denken aan de inwendige mens en natuurlijk de dorst te lessen. Na te hebben genoten van deze zonnige picknick, gingen we rechts de brug over, om vervolgens het jaagpad naar rechts te kiezen, op de andere oever van de Leuvense Vaart. We kozen dus opnieuw richting Mechelen. We bevonden ons thans op de Vaartdijk. Een boom, getooid met enkele knuffels van beren, zorgde even voor een korte verpozing. Even later, ter hoogte van de links gelegen Prinsenveldstraat, een opvallend verkeersbord ‘Paaltjes’. Inderdaad, enkele paaltjes verhinderden het soort verkeer dat op een jaagpad niet thuis hoort. Misschien dienden we daarover even na te denken, of er althans over te praten? Dat kon vrijwel onmiddellijk, aangezien we enkele meters verder de ‘Babbelbank’ aantroffen. In elk geval een plekje om even te pauzeren.

We gingen nogmaals onder een spoorlijn door om nog steeds de Vaartdijk te bewandelen. Stilaan naderden we opnieuw het centrum van de stad. Na een hele tijd de Vaartdijk te hebben gevolgd, kwamen we nadien in het verlengde daarvan op de Geerdegemvaart. Zo ging onze wandeling verder tot we opnieuw onder enkele viaducten dienden door te gaan, het spoorwegviaduct en de Postzegellaan. Nog steeds de Geerdegemvaart verder in dezelfde richting bewandelend, bereikten we uiteindelijk opnieuw de Plaisancebrug. We waren terug op het punt waar we voorheen op de dag waren langs gekomen. We kozen dan zowat dezelfde weg als vroeger teneinde onze woonplaats te vervoegen. We arriveerden dan ook even na 14:00 uur ten huize na een eerder korte tocht van 14,461 km, goed voor 19028 stappen.”

439: Mechelen, Zaterdag 28 maart 2020, 21,984 km. (8916,322 km.)

“Opnieuw wandelen in tijden van Corona. Omwille van de strengere maatregelen, enkel wandelen of fietsen in de nabijheid van de woning, maakten we dus een wandeling in de omgeving van Mechelen. We gingen dan ook omstreeks 09:05 uur van start ten huize en begaven ons via de Winketkaai naar het jaagpad langsheen de Dijle, dat een aanvang neemt achter de sporthal. Vrij vlug lieten we het centrum van Mechelen achter ons en stapten langs het jaagpad richting viaduct van de E19. We konden alvast genieten van een blauwe hemel en een aangenaam voorjaarszonnetje. We gingen onder de E19 door, om er net voorbij even halt te houden op een zitbank, ter hoogte van het fietsknooppunt 97, voor een laat ontbijt. We waren ondertussen een half uurtje onderweg. Na de broodjes gingen we verder op weg en volgden het jaagpad langs de Dijle. We bemerkten er de aanwijzing dat we vorderden richting knooppunt 132 van het wandelnetwerk Rivierenland. Gekomen ter hoogte van café ‘In het Bergsken’, verlieten we even het jaagpad, om over korte afstand de Hoge Weg te betreden. Vrij vlug betraden we terug het jaagpad, ditmaal Zennegatvaart genaamd. Wat verder kwamen we aan ter hoogte van het Overstromingsgebied Zennegat en hielden er even halt op een zitbank, teneinde wat te genieten van het zicht op het gebied. De bermen waren ondertussen reeds fel geel gekleurd in deze prille lente.

Na een korte wandelpauze stapten we nog altijd verder op het jaagpad, ditmaal richting knooppunt 87, dat zich bevindt ter hoogte van de brug over de Leuvense Vaart. Via de dicht op elkaar volgende knooppunten 87, 86 en tenslotte 85, op de Thiebroekvaart, staken we achtereenvolgens de Leuvense Vaart en de Zenne over. Aan de overzijde van de brug over de Zenne, draaiden we vervolgens rechtsaf het jaagpad op langs de Zenne, de zogeheten Rupeldijk. We stapten voorbij het Zennegat, rechts gelegen, waar voorbij de Zenne, de Leuvense Vaart en de Dijle samenkomen. We maakten een lange bocht naar links en verwijderden ons van het Zennegat. Geruime tijd via de Rupeldijk verder wandelend, kwamen we even later ter hoogte van het knooppunt 89, net voor de blauwe fietsbrug over de Dijle. We verlieten dan ook de Rupeldijk en staken rechts het water over, om verder te gaan richting brug over de Nete. Net voorbij de brug passeerden we het knooppunt 166 en vonden in de nabijheid van de volgende brug, knooppunt 165. Daar bogen we af naar rechts en overschreden dus de Nete niet. Zowat voorbij de beide bruggen komen Nete en Dijle samen om er de Rupel te vormen. We zouden vanaf nu over langere afstand het jaagpad volgen langs de Nete, richting Walembrug. Doch hielden vooreerst even halt omstreeks 11:05 uur voor het nuttigen van een sandwich.

Even later gingen we opnieuw op pad op het jaagpad langs de Nete. We volgden er min of meer de meanders van de rivier, om opnieuw onder de autosnelweg E19 door te gaan. Voorbij het viaduct van de E19 bevonden we ons in de Emiel Engelsstraat en stapten opnieuw voorbij een knooppunt, namelijk 171. Het jaagpad mondde uit ter hoogte van Walem-Brug, knooppunt 221. Via enkele trappen beklommen we de brug teneinde de Mechelsesteenweg over te steken. Aan de andere zijde daalden we opnieuw af naar het jaagpad en wandelden in dezelfde richting verder. Uiteindelijk verlieten we ter hoogte van het knooppunt 227 het jaagpad en begaven ons richting Roosendael. Via de knooppunten 179 en 180 gingen we doorheen het bos behorende tot het domein Roosendael, waarna we uitkwamen in de Lange Zandstraat. Vanaf daar, knooppunt 253 vervolgden we onze tocht richting knooppunt 252 en dit langs de Kuikenstraat. Zo kwamen we terecht op een rechtlijnig wandelpad dat ons zou brengen tot op de Liersesteenweg, aan het knooppunt 181. We bevonden ons daar op een gedeelte van een route richting Santiago de Compostela, alsook de GR12. Eenmaal dit drukke kruispunt bereikt, stapten we geruime tijd via de Liersesteenweg, tot we die naar rechts konden verlaten op een wandelpad langs de Dijle, de Slachthuislaan. Zo passeerden we het Tivolipark.

We dwarsten er nadien de Antwerpsesteenweg en volgden aan de overzijde verder het jaagpad. Op het einde, na een haakse bocht naar links, betraden we de Oude Antwerpsebaan naar rechts, om die over korte afstand te volgen tot voorbij het spoorwegviaduct. Net daar voorbij ging het opnieuw linksaf, waarna we doorheen een stukje bos een smal wandelpaadje namen, dat ons tenslotte liet uitkomen ter hoogte van het jaagpad langs de Dijle aan de site van Electrabel. We begaven ons even later naar links op het jaagpad, om nadien stilaan onze wandeling te eindigen aan het drukke kruispunt met de Guido Gezellelaan. We konden er tot slot nog enkele foto’s nemen van de omgeving, om nadien huiswaarts te keren. Einde van een wandeling over een afstand van 21,984 km. We waren ondertussen de klok van 15:40 genaderd toen we onze voordeur opnieuw konden openen. Einde van een zonnige tocht in tijden van…”

402: Mechelen, Zaterdag 28 januari 2017, 18,149 km. (8202,86 km.)

“Gelet op de winterse omstandigheden, een wandeling in de nabijheid van onze woonplaats. We gingen dan ook omstreeks 09:30 uur van start, doch begaven ons vooreerst naar de nabij gelegen supermarkt voor de aankoop van enkele koffiekoeken voor onderweg. Nadien konden we aan de eigenlijke wandeltocht beginnen en wandelden doorheen enkele woonstraten van de stad naar het jaagpad langsheen de Dijle, ter hoogte van de N16, gelegen naast de vestiging van McDonald’s. Eenmaal op het jaagpad aangekomen zouden we dit over lange afstand volgen. We verkregen dan ook rechts van het jaagpad zicht op de natuur, nog duidelijk in winterslaap. Het voelde koud aan en de bewolking was vrij hardnekkig. Een eindje gevorderd, wandelden we onder de autosnelweg E19 door, alsook de N16. Een volgend viaduct betrof de Blarenberglaan en zo wandelden we steeds maar verder via het jaagpad langs de Dijle. Via een brugje overschreden we de Vrouwevliet en passeerden vervolgens tal van nijverheidsgebouwen ter hoogte van Mechelen-Noord. Nadien gingen we voorbij de rechts gelegen Grote Vijver, de thuishaven van de Mechelse Waterski Klub. Links kregen we een zicht op het Overstromingsgebied van het Zennegat. Weinige ogenblikken later waren we dan ook voorbij het Zennegat.

Eenmaal het Zennegat voorbij, verlieten we het jaagpad langs de Dijle en stapten via de wandel- en fietsbrug over de Nete. We kwamen op die manier terecht op het jaagpad langsheen de Nete, dat we over korte afstand naar rechts volgden tot aan het Chalet De Visput. We bevonden ons reeds op het grondgebied van de gemeente Rumst. Het was inmiddels 11:55 uur geworden en we gingen er over tot een langere wandelpauze, ondertussen genietend van een kopje koffie. Na deze verdiende en vooral verwarmende pauze, keerden we een eindje op onze stappen terug en staken via dezelfde brug opnieuw de Nete over. Toen we de brug over waren, maakten we linksomkeer en volgden het jaagpad langs de Nete in de richting van het verder gelegen Battenbroek. Een paar honderd meter verder lieten we het jaagpad links liggen en gingen rechtsaf, ditmaal richting wandelknooppunt 167 van het wandelnetwerk Rivierenland. Amper dit pad ingedraaid, ging het vervolgens opnieuw linksaf en betraden we het eigenlijke Battenbroek. Via een aardeweg konden we dan ook vrijwel dadelijk genieten van een stukje ongerepte natuur. Naarmate we dieper het natuurgebied ingingen, versmalde het pad.

Toen we het wandelknooppunt 167 hadden aangetroffen, ginge het haaks rechtsaf richting wandelknooppunt 169. Op weg daarheen ging het via een smal graspad tussen het hoge riet door, af en toe kronkelend. Links en rechts verkregen we af en toe wat struikgewas en stukjes bosgebied. Nagenoeg evenwijdig verliep een hoogspanningslijn. Enkele kleine watergebieden welke we konden aantreffen waren dicht gevroren. Toen we het natuurgebied verlieten, kwamen we op de openbare weg in Battenbroek om er het knooppunt 169 aan te treffen. We gingen via de weg linksaf, opnieuw onder de autosnelweg E19 door en kwamen terecht in de industriezone Mechelen-Noord. Net voorbij het viaduct van de E19, vervolgden we onze tocht naar rechts in de Spildorenlaan en wandelden op die manier tussen de Grote Vijver en de Spildoornvijver. In de industriezone zelf, begaven we ons zo snel als mogelijk opnieuw naar rechts, om tenslotte terug aan de komen op het jaagpad langsheen de Dijle. Na een tijdje het jaagpad te hebben gevolgd, richting Mechelen, verlieten we dit ter hoogte van de brug over de Dijle, om langsheen de Blarenberglaan de overkant van de Dijle te bereiken.

Daar aangekomen ging het even linksaf om dan via de Neerweg en de Wolverbosstraat het centrum te bereiken van Battel. Zo ging onze wandeltocht stilaan naar een einde, vermits we uiteindelijk via de Battelsesteenweg richting woning gingen. Alvorens ten huize aan te komen, deden we nog enkele boodschappen in de Carrefour Express op de steenweg zelf. We eindigden deze winterse wandeltocht dan ook na 24195 stappen en 18,149 km.”

373: Mechelen, Zaterdag 28 mei 2016, 23,951 km. (7564,96 km.)

“Omwille van de aanhoudende staking bij de spoorwegen, opteerden we vandaag voor een wandeling in de nabijheid van onze woonplaats. Een wandeltocht welke dan ook van start ging ter hoogte van onze voordeur en ons zou brengen tot ergens in Boom. Zo zouden we op een gemakkelijke manier, via het openbaar vervoer toch terug onze thuishaven bereiken. Met de zon reeds in vol ornaat, gingen we dan ook omstreeks vijf na negen in de ochtend van start, voorzien van de noodzakelijke mondvoorraad. Een korte wandeling langsheen de Dijle, als inleiding, zowat ons dagelijks traject op weg naar de lokale supermarkt, liet ons alvast genieten van een gedeelte van het traject van de LF2 Stedenroute. Even later, gekomen ter hoogte van een voetgangersbrug over de Dijle, met name Haverwerf, ging het naar de aan de overkant gelegen Vismarkt, bekend om de vele terrasjes, waar het op een zonnige dag heerlijk genieten is van een glaasje wijn. Op deze plaats zouden we voor een groot gedeelte van de dag, de markeringen volgen van de GR12, maar dan wel de ‘Westelijke Variant’. Aldus gingen we meteen van start, voor een soort toeristische wandeling doorheen een gedeelte van de stad Mechelen.

Via de Drabstraat en de Melaan wandelden we naar de Minderbroedersgang. Via een stukje route Van Gogh (Eindhoven-Amsterdam-Paris), bewonderden we enkele gevels van gebouwen, het Scheppersinstituut en het Stedelijk Conservatorium. We stonden even later oog in oog met de Sint-Rombautskathedraal, waarvan men de toren eigenlijk in de weidse omgeving nooit uit het oog verliest. Bezijden de kathedraal stapten we verder doorheen de Schoolstraat naar de Frederik de Merodestraat. Vervolgens ging het langsheen de Sint-Janskerk, doorheen het Klapgat naar de Goswin de Stassartstraat. Oude geveltjes en geveltuintjes baadden in het zonlicht. De Schoutestraat volgend konden we even later figuurlijk een blik werpen in de ‘Tuin van het Oh’, een mooi idyllisch plekje, voorzien van een vlietje en een wandelpad. Nadien trokken we doorheen het Klein Begijnhof, alwaar de tijd bleef stille staan. Een oude waterbron liet even denken aan de tijd toen tijdens het dagelijks leven, de omstandigheden minder goed waren. Via het Sint-Katelijnekerkhof, het Begijnenkerkhof en tot slot de Sint-Beggastraat bereikten we de Twaalf-Apostelenstraat.

Langzaam maar zeker verlieten we dit oude stadsgedeelte, om vervolgens via de Schrijnstraat en de Sint-Katelijnestraat de stadsring te bereiken, ter hoogte van de Edgard Tinellaan. We wandelden via de Maurits Sabbestraat over de Dijle en hielden dezelfde richting aan. Langsheen deze drukke toegangsweg naar de stad ging het op het kruispunt met de Oude Liersebaan verder via de links gelegen Schijfstraat. Hier bemerkten we de borden van de plaatselijke Fiets Educatieve Route Mechelen, kortweg FERM. Wat verder bereikten we Overheide en kwamen op die manier terecht tussen een aantal woonblokken en nieuw gebouwde sociale woningen, waar nog tal van wegen in aanleg waren. Volgens onze huisgids bevonden we ons hier op ‘De Plaon’, een plein dus. Het ging allereerst omheen de nieuwe gelijknamige sporthal via de Eksterstraat, waarna we een oud en deels beschadigd standbeeld aantroffen ter hoogte van het Plein-der-Verenigde-Naties. Dit kunstwerk, voorstellende ‘Het Gelukkige Gezin’, zou worden hersteld en een nieuwe plaats krijgen na de heraanleg van de omgeving.

We begaven ons vervolgens via enkele smalle wandelpaden tussen de reeds verouderde sociale woonhuisjes, welke reeds dateren van enkele decennia terug. Tussen voor- en achtertuintjes door leek het op een trip doorheen de tijd. Uiteindelijk, eenmaal doorheen deze woonzone, bereikten we de drukke Eikestraat. Veilig aan de overkant, kwamen we via de inrit van een bedrijf terecht in een erachter gelegen bosje. Na al dat huisjes kijken waren we wel toe aan een beetje natuur. Een smal pad tussen het hoog opgeschoten gras leidde ons tot op het jaagpad langsheen een zijarm van de Dijle. Aan de overzijde van deze waterloop, bemerkten we reeds het Park Tivoli. Het jaagpad, met name de Slachthuislaan naar links volgend, bereikten we even later de ingang van het park ter hoogte van de Antwerpsesteenweg. Het wandelpad volgend doorheen deze groene oase van de stad, liet ons even verder ter hoogte van kasteel Tivoli halt houden aan een picknickbank teneinde even te denken aan de inwendige mens. Op dit ochtendlijk uur, 10:20, smaakten de broodjes dan ook heerlijk, ondertussen genietend van de geuren van het park.

Een kopje koffie even later lukte niet, vermits ter hoogte van de cafetaria alles werd in gereedheid gebracht voor een feest en dus uitzonderlijk de zaak gesloten was voor het publiek. Dan maar verder gewandeld doorheen het park, onder andere over tal van bruggetjes, langs sierlijke bomen en zelfs een gedenkteken ter ere van Louis Neefs. Op die manier verlieten we even later langsheen de kinderboerderij, hierbij begroet door een hangbuikzwijn, het park om opnieuw de openbare weg te bereiken ter hoogte van de Tivolilaan. We wandelden naar de verder gelegen Liersesteenweg, gingen aldaar rechtsaf, opnieuw in de richting van een zijarm van de Dijle, welke we naar links zouden volgen via het jaagpad, ditmaal echter een graspad. Naarmate we echter vorderden, werd het gras steeds hoger, tot we uiteindelijk niet meer verder konden, wegens onbegaanbaar. We besloten dan maar om op onze stappen terug te keren en de waterloop te volgen via de andere oever, langsheen een smalle asfaltweg, in de hoop wat verder opnieuw het geplande traject te vervoegen.

Even later wandelden we dus op de andere oever, hierbij een gedeelte volgend van de Fietsostrade Antwerpen-Mechelen. Vrij vlug was hier meer verkeer, in hoofdzaak fietsers. Ondertussen konden we aanvoelen dat de temperatuur steeg en dat kon enkel maar het wandelen aangenamer maken. Het jaagpad leidde ons vervolgens tot aan een volgende brug in de Ziekebeemdenstraat. Aldaar ging het linksaf, over de brug en konden we gewoon de openbare weg verder volgen en de waterloop laten voor wat die was. De Kadodderstraat herkenden we meteen, vermits we hier voorheen reeds hadden gewandeld tijdens het volgen van een gedeelte van de Via Brabantica van Lier naar Mechelen. We bemerkten dan ook vrijwel meteen de geel-blauwe stickers ter zake. Na de Kadodderstraat volgde de Duivenstraat, alwaar we net voor de spoorweg, links een breed pad volgden doorheen een gedeelte bos, evenwijdig met de spoorweg. We troffen er onderweg een bordje aan, dat we het Borgersteinpad volgden. Eenmaal het andere einde van het bos bereikt, bevonden we ons in Kauwendaal en betraden korte tijd nadien, omstreeks 11:30 uur het grondgebied van St.-Katelijne-Waver.

Vervolgens ging het voorbij de autosnelweg linksaf, om via Zorgvliet en nadien een smalle wegel, een volgend stukje bos te betreden. Enkele honderden meters verder herkenden we de Ekelenhoek en bereikten het kruispunt met de Clemenceaustraat. Rechts bemerkten we in de nabijheid de kerk van de wijk Elzenstraat en verlieten we even onze route, in de hoop wat verder een kopje koffie te kunnen bemachtigen. Echter, het enige café aldaar bleek gesloten. Doch, ditmaal hadden we wat meer geluk, vermits we terecht konden in ‘Ons Parochiehuis’. Daar was immers een palingfestijn gepland voor de supporters van KV Mechelen. Terwijl alles werd in gereedheid gebracht, mochten we er even genieten van een gratis kopje koffie. Het was toen zowat 12:00 uur geworden en het zwarte goud werd in dank aanvaard. Na een leuke babbel zetten we onze wandeltocht verder en keerden terug naar het eerder vermelde kruispunt. Een mooi wandelpad rechts liet ons toe de Liersesteenweg te bereiken ter hoogte van de begraafplaats. Met enige voorzichtigheid kruisten we de weg om aan de overzijde onze weg verder te zetten via een ander wandelpad. Ditmaal ging het via een voormalige spoorwegbedding nagenoeg in rechte lijn naar de voormalige abdijsite Roosendael. Op weg langsheen dit mooie wandelpad konden we genieten van een weids zicht op de lager gelegen akkers en tevens de bedrijvigheid aldaar. We bewandelen onder andere het Roosendaelpad en het Groentepad, een route van 37 km.

Even vóór de klok van één uur bereikten we tenslotte de voormalige abdijsite en konden het terrein betreden via een monumentale toegangspoort. Rechts bevond zich een kleine taverne en daar konden we vooreerst even op het terrasje onze dorst lessen. Heel wat wandelaars en fietsers deelden van tijd tot tijd dezelfde mening. Na deze korte wandelpauze, vervolgden we onze route doorheen het domein Roosendael, langs enkele kleine waterlopen en vervolgens de Blankaartvijver. Via een wandelsluis verlieten we het domein en bereikten nadien de drukke Koning Albertstraat ter hoogte van de brug over de Beneden-Nete. We bevonden ons ondertussen in Walem. Via een wegje naast de brug stapten we tot aan de trappen, om dan de brug over de Beneden-Nete over te steken, naar het jaagpad aan de overzijde van de rivier. De aanduidingen inzake het bestaan van de LF5 Vlaanderen Fietsroute zijn ons ondertussen meer dan bekend. Aan de overzijde van de brug bereikten we het grondgebied van Rumst. We hielden links en betraden het lager gelegen jaagpad, dat we zouden volgen tot Boom. De Westelijke Variant van de GR12 echter, zou ergens onderweg daarheen worden verlaten.

Met het zonnetje dat zalig voelde, gingen we op zoek naar een zitbank langsheen deze waterloop, teneinde nog even voor wat bijkomende energie te zorgen. We vonden dan ook een plekje om iets te eten in de nabijheid van de brug van de E19 over het water. Het was zowat 14:00 uur geworden en een knorrende maag bevordert niet echt het stappen. Met het zonlicht in het aangezicht genoten we toch van een later middagmaal. Korte tijd nadien, ging het onder de autosnelweg door en wandelden we verder langsheen het jaagpad evenwijdig met de Nete. Zo bereikten we het natuurgebied ‘Ontdek de Oude-Netearm’. We verlieten dan ook kortstondig het jaagpad, om via een rechts gelegen pad dit natuurgebied van dichtbij te bewonderen. Eenmaal de andere kant bereikt ter hoogte van de openbare weg, bemerkten we dat de wit-rode tekens van de GR12 hier rechts aangaven, richting Rumst. We verlieten echter het traject en keerden een eindje op onze stappen terug, om dan via een ander pad, terug te gaan richting jaagpad. Er volgde dan een afdaling doorheen het natuurgebied, om dan later de dijk naar het jaagpad opnieuw te beklimmen. We zouden vanaf nu dit pad verder volgen tot in Boom.

Opnieuw een eindje gewandeld bereikten we verderop een grote visput, met bijhorend chalet ‘De Visput’. De klok gaf reeds 15:05 uur aan, we vonden dit de hoogste tijd om even de dorst te lessen. Zo verlieten we opnieuw het jaagpad om af te dalen naar de lager gelegen horecazaak. Op het terrasje was het zalig genieten van een gekoeld drankje, terwijl we bemerkten hoe talrijke vissen uit het water werden gehaald. Eenmaal de dorst verdwenen, ging het terug naar het jaagpad, om aldus het laatste stukje wandelparcours af te leggen. We stapten voorbij de wandel- en fietsbrug over de Nete en bereikten het punt, alwaar Nete en Dijle samenvloeien en de Rupel vormen. Af en toe week het jaagpad even af van de oever, omwille van de aanwezigheid van industrie. We volgden nog een gedeelte van het Frans Bruynseelpad (37 km) en hielden nog even een korte pauze op een zitbankje, ter hoogte van de ingang naar De Schorre. Uiteindelijk verlieten we via Hoek definitief het jaagpad langsheen de Rupel en begaven ons via de Leopoldstraat en de Hoogstraat naar de Grote Markt van Boom. Als afsluiter van onze tocht pauzeerden we nog even, in afwachting van de bus, op het terras van het praatcafé ’t Forum. Het was toen zowat 17:15 uur geworden.

Deze dagtocht langsheen de westelijke variant van de GR12, was goed voor 23,951 km, 31935 stappen, 1162,1 cal in een zonnige wandeltijd van 5.46.25 uur. Na een laatste kopje koffie ging het dan ook richting bushalte, waarna we na een busrit onze thuishaven bereikten, klaar om vooral te genieten van een koele douche, in de hoop, dat bij een volgende gelegenheid de treinen opnieuw zouden rijden.”

300: Duffel, Zaterdag 07 juni 2014, 21,9 km. (6078,379 km.)

“Deze wandeltocht werd beschreven in de Dagstappergids Antwerpen 2, met start en aankomst te Duffel. In de wandelgids verkreeg deze dagtocht als titel: ‘ Ingeduffeld op spoorspeurtocht’. Het parcours had een voorziene lengte van 23,7 km, doch kon onderweg worden verkort tot 21,9 km. Tijdens het verloop van de wandeling zou een gedeelte worden gevolgd van de GR12. De voorziene startplaats bevond zich ter hoogte van het station van Duffel, waar gebruik kon worden gemaakt van de gratis parking, teneinde het voertuig veilig achter te laten. Alvorens we van start gingen, namen we vanzelfsprekend de tijd om vooreerst te denken aan de inwendige mens, met andere woorden een laat ontbijt. Even later echter waren we klaar om aan deze dagtocht te beginnen, zij het echter onder een niet volledig wolkenvrije hemel. We vertrokken aan het station van Duffel om er tegenover de Stationsstraat in te gaan, gevolgd door de Norbertijnerlei rechts. Even verder kwamen we aan de ruïnes van het waterkasteel Ter Elst, de eerste bezienswaardigheid van de dag. We gingen in tegenwijzerzin omheen het kasteel, om net voor de kasteelbrug rechts-links te gaan via een parkpad. Gekomen aan de eerste vijver hielden we links om doorheen het Muggenbergpark te stappen. Aan de rand van het park gingen we links naar het standbeeld van Kiliaan wellicht de beroemdste Duffelaar.

Aldaar aangekomen staken we de drukke Hondiuslaan over, om ter hoogte van een pleintje links de gekasseide winkelstraat op te gaan, de Kiliaanstraat. We hielden er echter even een korte wandelpauze, om te genieten van een kopje koffie in Tea Room ’t Ridderke. Even later vervolgden we onze tocht door de winkelstraat om ter hoogte van het pand nr. 88, links via een passage onder een burgerwoning te gaan. Een mooie muurschildering konden we er alvast bewonderen. We arriveerden achter de Sint-Martinuskerk van Duffel, waar we eveneens in tegenwijzerzin omheen gingen, ondertussen wandelend langs het parcours van de Vierparkenwandeling (5 km). Na het bekijken van de kerk ging het rechts in de Rooienberg, richting museum en ziekenhuis. Via een parallelstraat ging het in de richting van het zwembad, om via een poort even later te stappen tussen voetbalvelden. We kwamen in een straat met arbeiderswoningen om daar op het einde linksaf te wandelen. Via de Wouwendonkstraat kwamen we ter hoogte van de spoorlijn Brussel-Antwerpen, welke we overschreden via een voetgangersbrug. Rechtdoor volgend, staken we nadien de Waarloossteenweg over om aan de overzijde links een kasseiweg in te gaan. Ter hoogte van de Franse Lei, sloegen we rechtsaf, om 400 m verder hetzelfde te doen en zo opnieuw de Waarloossteenweg te betreden.

Aan de overzijde gingen we de Draakbosweg in, hierbij het Hoevepad volgend over een afstand van ongeveer 1 km tussen weiden en langs serres. Even later gingen we linksaf in de Achterstraat en nadien rechts op een veldweg, afgezoomd met knotwilgen, nog steeds Achterstraat. We kwamen ter hoogte van een kruispunt voorzien van een zitbank om dan de Kriekelaarstraat te kiezen. We bemerkten er de bordjes inzake de Abraham Hansroute, een fietsomloop van 40 km. Ondertussen vervolgden we nog steeds rechtdoor, gingen onder een dubbele hoogspanningslijn door en troffen de Pauwhoevestraat aan. Aan de Pauwhoeve ging het andermaal links tot de weg eindigde. We dienden er gebruik te maken van een trapje om in een weide terecht te komen en een populierendreef in te gaan, om tenslotte andermaal via een trapje over de schrikdraad te stappen. Zo bereikten we de oude spoorwegbedding van de vroegere lijn 25A en kregen onmiddellijk de rood-witte markeringen in het oog van de GR12. We draaiden bijgevolg naar links om deze oude bedding, tussen het weelderig groen te volgen. Iets meer dan 1 km verder, verlieten we even de spoorbedding naar rechts via de Beekboshoek, teneinde het centrum van Waarloos te bereiken. De straat volgend, kwamen we aan een pleintje en gingen via een kerkwegel links tot bij de Sint-Michielskerk van Waarloos.

Inmiddels was het de hoogste tijd voor een sanitaire stop en tevens drankpauze, zodoende hielden we even halt in de nabijheid van de kerk in café Brouwershuis. We hadden er voorheen de bordjes bemerkt inzake de Oude Spoorwegwandeling van 11,3 km, waarvan we zonet reeds een gedeelte hadden gezien. Na deze verdiende rust- en drankpauze konden we onze wandeling vervolgen. We verlieten aldus het centrum van Waarloos via enkele woonstraten, gevolgd door een korte passage in het Hessepoelbos, om opnieuw het natuurgebied van de Oude Spoorwegberm te bereiken. We draaiden rechtsaf en bevonden ons terug op het parcours, dat we voordien hadden verlaten voor een halte in Waarloos. Zowat 3 km verder eindigde onze tocht langs de voormalige spoorbedding ter hoogte van het waterbekken van Eekhoven. Noodgedwongen dienden we de straat naar rechts in te gaan en 250 m verder linksaf in Notmeir, een straatje dat zowat de omtrek van het waterbekken volgde. We wandelden langs een vogelkijkhut, dat uitzicht bood over het waterbekken. Zowat 200 m voorbij een picknickplaats dienden even rechts en vervolgens linksaf te wandelen, tot aan de mooie Lazaruskapel in het gehucht Lazernij. Net voorbij de kapel arriveerden we op de Mechelsesteenweg.

Hier hadden we de mogelijkheid om de wandeling met 1,8 km in te korten, wat we ook deden. We gingen bijgevolg linksaf op de Mechelsesteenweg tot aan de Walembrug over de Nete. Voorbij de brug namen we de eerste straat links, de Weverstraat en zo ging onze wandeling verder tussen bos en woningen tot aan de Blankaartvijver. Een bord met de vermelding ‘De Slijkvissers’ vertelde iets meer over de vijver. Aan het einde van de vijver ging het via een hekje richting domein Roosendael. Even later betraden we het domein en konden er alvast nog even verpozen in café Roosendael, alvorens het laatste gedeelte van de tocht aan te vatten. Na een drankje konden we het domein verlaten via een enorme toegangspoort, om vrijwel dadelijk links een brede bosweg in te slaan. Zowat 400 m verder bereikten we een kruispunt van bospaden, alwaar we afscheid namen van de rood-witte GR-tekens. We gingen naar links langsheen de rand van een weide om aldus de Netedijk te bereiken en uiteraard te beklimmen. Meteen troffen we er de aanduidingen inzake de LF5 Vlaanderen Fietsroute. We gingen het jaagpad naar rechts op, richting Duffel.

De Netedijk volgend, daalden we net voor een picknickbank af naar het lager gelegen natuurgebied Mosterdpot. Doorheen een stukje bos kwamen we terecht in een woonwijk om even later, via de Zandstraat te stappen tot nabij de Liersesteenweg. Net voor de steenweg ging het naar links via een asfaltwegje van jeugdzorgcentrum Ter Elst. We gingen voorbij een vervallen karrenschuur, een restant van de hoeve Mosterdpot en kwamen bij de vijver van het Mosterdpotven. We hielden rechtdoor aan en kwamen op de Mechelsebaan uit, om nadien onder de spoorlijn Brussel-Antwerpen te gaan. Via enkele aardewegen en bospaden bereikten we de kapel, waar we konden lezen dat Sint-Gummarus en Sint-Rumoldus elkaar daar zouden hebben ontmoet. Gekomen ter hoogte van de poort van de Antwerpse Water Werken, gingen we naar links, richting spoorlijn, om die over korte afstand naar rechts te volgen tot aan de brug over de Nete. Vervolgens overschreden we de Nete via een fietsers- en voetgangerspasserelle, net naast de voorbijrijdende treinen. Aan de overzijde van de Nete, wandelden we opnieuw over het jaagpad, ditmaal naar rechts. Vierhonderd meter verder verlieten we de Netedijk naar links en kwamen we opnieuw aan de ruïne van kasteel Ter Elst.

We volgden nu over korte afstand in omgekeerde richting de weg terug naar het station van Duffel. Het einde van alweer een prachtige wandeltocht. We eindigden onze wandeling dan ook na exact 21,9 km en konden met een voldaan gevoel terug huiswaarts.”

213: Lier, Zaterdag 08 januari 2011, 25,7 km. (4307,316 km.)

De eerste tocht van een nieuw wandelseizoen, werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 8/1/2011 – 2500 Lier (Antwerpen), Lispertocht, 5-10-15-20-25 km. WSV De Dauwstappers VZW. Start: Zaal De Lispenaar. Wandeling door het groen van Lier, Kesselse Heide en Fort.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 20:26 uur.

“Vandaag trokken we voor de eerste maal dit jaar onze wandelschoenen aan en begonnen op die manier aan het wandelseizoen 2011. Onze eerste tocht van dit nieuwe jaar, bracht ons naar Lier. Aldaar werd door de WSV De Dauwstappers uit Edegem, de Lispertocht georganiseerd. De startplaats bevond zich in zaal De Lispenaar, tegenover het stadion van SK Lierse. We vonden er dan ook parkeergelegenheid in overvloed op de parking van de club. Aan de overzijde van de weg, konden we vervolgens terecht voor de inschrijving en ter versterking van de inwendige mens. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 5, 10, 15, 20 of 25 km. We kozen voor de afstand van 25 km, bestaande uit een kleine lus van iets meer dan 5 km en een grote lus van iets meer dan 20 km. Op die manier zouden we een totale afstand afleggen volgens de inrichters van 25,7 km. Na een hapje en een drankje waren we klaar voor de kleine lus van 5,2 km.

Na de start, verlieten we via een drukke steenweg, de bebouwde kom en volgden een smal geasfalteerd paadje, in de richting van de Nete. We volgden op die manier een eerste wandelroute van de dag, met name het Havenpad. Dit enigszins kronkelend paadje, bood ons een eerste stukje verwilderde natuur om te bekijken en vervolgens de nogal snel stromende Nete. We gingen onder de spoorweg door, om deze over korte afstand te volgen. Hierna volgde de eerste splitsing van de dag, waar we bij een eerste passage rechts dienden aan te houden, net zoals de deelnemers aan de 15 en de 5 km. Hier volgden we over korte afstand de Diamantroute, een fietstraject van 30 km, alsook de LF5 Vlaanderen Fietsroute. Later tijdens de wandeling, zouden we nog vaak deze route gedeeltelijk volgen. De omloop van de 5 km liet ons wandelen langsheen enkele restaurants uit de vermoedelijk duurdere prijsklasse, gelet op de aard van de bouwwerken. Voortdurend hoorden we het geluid van opstijgende vliegtuigen, die laag boven onze hoofden het luchtruim kozen. Ondertussen zagen we heel in de verte de kerk van de stad Lier verschijnen. Het verloop van het wandelparcours, leidde ons langzaam die richting uit. Wat later bereikten we opnieuw een waterloop, waar we juist na het overschrijden ervan, rechts het jaagpad volgden. Hier opnieuw enkele wandel- en fietsomlopen, met name de Arkelroute van 42 km en het Nazarethpad. We volgden het jaagpad verder, waarbij we stilaan terug in de richting wandelden van de bebouwde kom van Lier. Even later bereikten we de Leuvensepoort en aldaar, sloegen we rechtsaf, om de andere oever te volgen. Op die manier volgden we even later het Timmermanspad (5 km), een pad dat ons liet kennismaken met het Groot Spui. Een prachtig gerestaureerd gebouw, dat vroeger dienst deed als sluis. Ter hoogte van dit bouwwerk troffen we eveneens een GR-paal aan, welke de beide richtingen aangaf met betrekking tot de GR12, zijnde Amsterdam – Parijs. Net zoals de GR doorheen het Groot Spui verliep, zo vervolgden wij ook onze weg. Ondertussen zagen we links van ons de kerk van Lier en meteen was het duidelijk dat we niet deze richting zouden uitgaan. We vervolgden verder het verloop van het rechts van ons gelegen water, stilaan terug in de richting van het stadion van Lierse. Korte tijd later, na een korte passage langsheen een van de invalswegen naar de stad, bereikten we opnieuw de startzaal. Meteen zaten de eerste 5,2 km erop.

Na een korte pauze, begonnen we aan de grote lus van 20 km. We volgden in het begin daarvan dezelfde weg, tot we opnieuw de splitsing bereikten waar we reeds eerder op de dag waren langs gekomen. Ditmaal ging het naar links, dezelfde weg die diende te worden gevolgd door de wandelaars aan de 10 of 20 km en bij een tweede passage voor de 15 en 25 km. We volgden hierbij opnieuw het traject van de LF5 Vlaanderen Fietsroute en het verloop van de GR12. We staken opnieuw het water over, via de spoorwegbrug. De wind wakkerde fel aan en af en toe leek het eerder op een stormachtige dag. Bomen bogen zich onder het geweld van de wind en hier en daar bemerkten we een exemplaar dat was afgeknakt. Voorbij de brug volgden we een rustige landelijke weg, langsheen enkele in de bomen opgehangen kapelletjes. Even verder ging het een rechts gelegen zijstraat in en die ging over in een onverhard pad. Aldus bereikten we een eerste stukje bos. Hier konden we opnieuw even wandelen over paadjes, bedekt met afgevallen bladeren. De laatste restjes sneeuw waren af en toe nog zichtbaar. De paadjes en de stukjes landelijke weg, brachten ons even later in het natuurgebied de Steenbeemden. Hier kregen we zicht op hoe de natuur zichzelf in stand tracht te houden. Afgevallen bomen die toch nog hun nut bewijzen in dit biotoop. Bij het verlaten van een van de talrijke groenzones, bevonden we ons plotseling op het grondgebied van Kessel (Nijlen). Na nog een stukje bos te zijn doorgetrokken, bereikten we de openbare weg, welke ons bracht naar de bebouwde kom van deze gemeente. Ter hoogte van het eerste drukke kruispunt, vervolgden de wandelaars aan de 10 en 15 km hun tocht rechtdoor, terwijl wijzelf, samen met de deelnemers aan de 20 km, rechts aanhielden en wandelden in de richting van de spoorlijn. Eenmaal de overweg bereikt, hadden we een volgende controle in café ’t Stationnetje. We hadden ondertussen 9,7 km afgelegd en waren toe aan een hapje en een drankje. De stempelcontrole gebeurde hier middels zelfbediening.

We volgden de spoorlijn naar rechts tot aan een volgende overweg. Even verder bereikten we het aldaar gelegen Fort van Kessel. Jammer genoeg gesloten tijdens de wintermaanden, maar tijdens de zomer gratis te bezoeken op aanvraag, zo meldden ons de infoborden ter zake. Toch konden we even van nabij de ingang van dit voormalig militair bouwwerk bekijken. Blijkbaar waren enkele vrijwilligers bezig met de grote schoonmaak in een van de gangen. Na deze bezienswaardigheid, volgden we het Fortpad, welke omheen de omwalling verloopt. Blijkbaar zijn er 14983 stappen noodzakelijk om het gehele traject af te leggen. Wij beperkten ons echter tot een kort gedeelte omheen het fort, waarna we de omwalling verlieten via een rechts gelegen pad. We bereikten een asfaltwegje dat aldaar aansluiting gaf en zodoende wandelden we verder richting Hoogbos. Hier volgden we een bredere weg, welke leidde naar het Provinciaal Groendomein Kesselse Heide. Na een gevaarlijke weg te hebben gedwarst, betraden we dit prachtige natuurgebied. Meteen kregen we een zanderige ondergrond en veranderde de beplanting. Enkele zandduinen konden worden bekeken. Hier kregen we zowaar een zomers gevoel, toen de zon zich even liet zien, zij het eerder beperkt in tijdsduur. Dat het Heidepad niet mocht ontbreken in zo een omgeving, dat konden we even later ervaren. Na enkele zandwegen te hebben betreden, bereikten we later opnieuw de reeds bekende Nete. Ditmaal klommen we even hogerop om het jaagpad te bereiken. Het ging ditmaal linksaf en zo volgden we de meanders van deze rivier. Geruime tijd later, maar bovendien tal van bochten verder, bereikten we het lokaal van de Sasvrienden, een plaatselijke vissersclub. Hier hadden we de laatste controle van de dag na ondertussen 17,4 km te hebben afgelegd. Restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 8,3 km tot aan het stadion van Lierse.

Na deze laatste halte, ging het over de brug, richting centrum van Emblem (Ranst). Amper opnieuw vertrokken begon het te regenen, waardoor we genoodzaakt waren om poncho en paraplu boven te halen. Niet altijd eenvoudig aan te trekken bij hevige wind. We kregen opnieuw een landelijke weg aangeboden, welke verliep tussen tal van boomgaarden. Gemakkelijk te begrijpen dat we dan ook een gedeelte volgden van de 30 km lange Boomgaardroute. Onderweg splitste zich nogmaals het traject van de 10/15 en 20/25 km. We namen nog even een kijkje in een Maria kapel welke we onderweg zagen om vervolgens verder het gevecht aan te gaan met de regen, maar vooral met de wind. Beide factoren bemoeilijkten het nemen van foto’s onderweg en zodoende bleek er niet veel anders over dan moedig verder te stappen, ondanks de minder gunstige weersomstandigheden. Uiteindelijk bereikten we een aangelegd fietspad, dat vrijwel in rechte lijn verliep, richting Lier. Zo konden we dan toch nog min of meer droog de eindstreep bereiken in de Voetbalstraat, waar de startzaal was gelegen. Daar konden we bemerken dat omstreeks 14 uur reeds 503 wandelaars waren geteld. We konden vandaag een niet onaardige wandeling beleven, de eerste van het nieuwe jaar en zo zijn we begonnen aan een hopelijk goed gevuld wandeljaar 2011.”

We sluiten af met een blik in de respectieve wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Rustige wandeling door het groene Lier. Via Kessel en Emblem. Regen! Het historische ontbrak hier! J: Tocht doorheen Lier en omgeving. Het Fort van Kessel, de Nete, de Kesselse Heide, Emblem enz. Een mooi begin van het nieuwe wandeljaar.’

202: Eksel, Zaterdag 30 oktober 2010, 20,6 km. (4081,848 km.)

Een wandeltocht, welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 30/10/2010, 3941 Eksel (Limburg) – Pijnventocht, 6-12-20 km. W.S.V. De Bosdravers Eksel. Start: Buurthuis De Locht. Zeer mooie wandeling door de gemeentebossen van Hechtel, maar deels ook door het staatsdomein Pijnven.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een kort relaas, met betrekking tot de bezienswaardigheden en belevenissen onderweg, omstreeks 20:11 uur.

“Dat hier ten huize, de wandelingen die voorzien zijn van een groot percentage bos, een beetje voorrang genieten, dat konden de trouwe lezers hier reeds meermaals vernemen. Dit was dan ook de voornaamste reden dat we deze ochtend, voorzien van het nodige regenwater, koers zetten naar het Limburgse Eksel. Aldaar werd immers door de WSV De Bosdravers een wandeltocht georganiseerd onder de naam Pijnventocht. Via Google konden we gisteren al vlug achterhalen dat dit ging over het Domeinbos Pijnven. Bovendien werd de tocht in het Marching-boek aangekondigd als een wandeling door de gemeentebossen van Hechtel en het staatsdomein Pijnven. Achteraf bekeken hadden we vandaag, wat bossen betreft, alvast een schot in de roos. Vanmorgen bereikten we dan ook dit kleine plekje in Limburg, alwaar we op een weide nabij de startzaal met veel gemak een parkeerplaats vonden. Het buurthuis De Locht fungeerde als start- en controlezaal, aangezien tijdens de wandeling onderweg geen controleposten waren voorzien.

Er kon worden gekozen uit de afstanden 5, 8 en 20 km, waarbij de langste afstand werd gevormd door lus 10A (9,9 km) en lus 10B (10,7km). Een werkelijke afstand dus van 20,6 km. Na een hapje en een koffie om de ogen wat te openen, konden we, evenwel nog zonder regenval, op weg voor de eerste lus van 9,9 km. Het ging vanaf de startplaats bij een eerste doortocht rechtsaf, de richting die ook gold voor de wandelaars aan de 8 km. We wandelden langsheen de parking om vervolgens de drukke toegangsweg naar het centrum te dwarsen en ons te begeven naar een aan de overzijde gelegen veldweg. Zo waren we vertrokken voor een tijdje wandelen langsheen enkele maïsvelden, waarvan de oogst net was binnen gehaald, gevolgd door een reeks boomkwekerijen, met talrijke soorten naaldboompjes. We kregen kort na het betreden van deze veldwegen reeds de rood-witte markeringen in het oog van de GR564. Tevens bevonden zich in de bermen tal van aanwijsborden inzake knooppunten voor ruiters en dravers. Na een tijdje akkers en velden te hebben aanschouwd, ging het vervolgens verder via enkele landelijke rustige wegjes, waar amper een auto werd opgemerkt.

Uiteindelijk bereikten we opnieuw de drukke toegangsweg naar Eksel, welke een tweede maal werd gedwarst. We wandelden nu in de richting van de verder gelegen gemeentebossen van Hechtel. Toen we even later links van de weg een kleine kapel opmerkten, kregen we de aanwijzing dat het aldaar linksaf ging, het bos in. Enkele meters verder splitsten zich de trajecten van de 8 en de 10 km, waarbij wij onze weg links vervolgden. We kregen tal van geometrische figuurtjes in zicht, welke enkele lokale wandelpaden aangaven. Een groen rechthoekje was goed voor 1,3 km, een blauw ruitje voor 4,2 km en een rood driehoekje voor 5,5 km. We bevonden ons al heel vlug in het gebied ‘In den Brand’, vooral gekenmerkt door tal van landduinen. Het decor was af en toe prachtig: grote zandvlaktes, enorme zandduinen en verweerde boomwortels, welke als reusachtige spinnen over de afgevallen naalden leken te kruipen. Daarnaast kregen we ook te zien hoe mooi de herfst wel kan zijn in het bos. Geen enkele schilder kan immers zoveel kleurschakeringen uit zijn palet te voorschijn toveren.

Jammer genoeg was het ondertussen lichtjes beginnen regenen, wat enigszins de pret minderde. Eenmaal de zandduinen voorbij, kregen we een aaneenschakeling van dreven, doorheen een prachtig en uniek bosgebied. Ergens onderweg in het bos troffen we een kleine poel aan en hier namen we even de gelegenheid te baat, om even te verpozen op een zitbank en te luisteren naar de geluiden van het bos. Even later ging het verder via enkele andere, elkaar opvolgende dreven en paden. Wat verderop bereikten we de eerste waarschuwingsborden dat we militair domein naderden. Heel even ging het nog vlak, waarna de eerste klimmetjes zich aankondigden. Geruime tijd volgden nu enkele zandheuvels elkaar op, waarna het voortdurend klimmen en dalen was geblazen. Een forse afdaling doorheen het mulle zand, zorgde even voor een ludiek tussenspel. Even later bereikten we een open vlakte waar duidelijk de sporen zichtbaar waren van oefeningen met rupsvoertuigen. Hier volgden we een kleine betonweg, welke ons leidde langsheen diverse schietstanden. De schoten waren af en toe duidelijk hoorbaar. Na een tijdje deze militaire weg te hebben gevolgd, ging het opnieuw rechtsaf het bos in, alwaar we terug konden genieten van enkele rustige paadjes en wegels.

Korte tijd later bereikten we opnieuw de openbare weg en meteen het grensbord van Eksel. We staken het brugje over de Nete over en enkele woonstraten verder, bereikten we opnieuw de startzaal. Meteen het einde van een eerste, vooral prachtige lus. Tijd om even op adem te komen en de inwendige mens te versterken. Na een korte pauze begonnen we aan het tweede gedeelte van de wandeltocht. Ditmaal ging het naar links, tevens het parcours voor de wandelaars aan de 5 km. Over korte afstand werd de openbare weg gevolgd, waarna de wandeling verder verliep via een veldweg. Deze ging in rechte lijn, opnieuw naar het verder gelegen militair domein, alwaar we terug enkele prachtige wandelpaden kregen te verwerken. Hier en daar was het opmerkelijk hoe hele stukken bos waren weggehakt. De zanderige ondergrond gaf ondertussen nieuw leven de kans om op te groeien. Ditmaal was onze passage op het militair domein eerder van korte duur. We bereikten een asfaltweg, om die te dwarsen en aan de overzijde het domeinbos Pijnven te betreden. Hier konden we lange, bijna kaarsrechte dreven ontwaren, waar de kleurenpracht van deze herfst zo niet nog mooier was als voorheen op de dag.

Ondertussen hadden de wandelaars van de 5 km zich reeds afgesplitst, waardoor we nagenoeg alleen op weg waren door dit prachtige bosgebied. Een blik achterom op het einde van een dreef, niemand te zien, dus maar verder wandelen dan en vooral genieten van de omgeving en de zalig aanvoelende rust van dit natuurgebied. Na een tijdje via tal van bospaden te hebben gewandeld, ontdekten we de plaatselijke Kiefhoekroute (7,3 km), een aangelegd traject voor ruiters en dravers. We volgden een tijdje het verloop van deze route. Ook ditmaal troffen we tal van kale plekken aan in het bos, een teken dat ook hier werk wordt gemaakt van het beheer ter zake. Een boshut fungeerde korte tijd als rustplaats, waarna we ons stilaan begaven op de terugweg naar de startzaal. Iets wat duidelijk kon worden afgeleid uit de richtingsveranderingen doorheen het Pijnvenbos. Geruime tijd later bereikten we opnieuw de reeds eerder geziene weg. We staken opnieuw de baan over, om aan de overkant terug militair domein te betreden.

Ook nu konden enkele smalle bospaadjes ons uitermate bekoren. Even later bereikten we voor de tweede maal het kleine brugje over de Nete en betraden terug de bebouwde kom van Eksel. Twee woonstraten verder bereikten we de startzaal, ditmaal voor het einde van de wandeling. We namen nog even de tijd om wat na te praten bij een drankje en vooral de wandelboekjes te laten viseren. Toen we korte tijd later huiswaarts reden, konden we noteren dat om 14 uur zich reeds 1134 wandelaars hadden gemeld. Een niet onaardig cijfer, voor een vooral prachtig uitgetekend natuurparcours, hoofdzakelijk ingenomen door militair domein en bosgebied. Meer dan tevreden konden we koers zetten richting thuishaven.”

We sluiten dit wandelhoofdstuk dan ook af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits daarin ook enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Eksel. Veel bos en natuur. Regenbuien op en rond het militair domein. J: Wandeltocht vanuit Eksel, doorheen de gemeentebossen van Hechtel. Het militair domein en het Domeinbos. Mooie en bosrijke wandeltocht in Limburg.’