“Het was al een hele tijd geleden, dat hier ten
huize nog eens gebruik werd gemaakt van de rugzak en de wandelschoenen. Alles
natuurlijk als gevolg van onze verhuis tijdens de maand december van Sleidinge
naar Mechelen. Nu ja, een nieuwe stad, een nieuwe omgeving, meteen de kans om
deze streek al wandelend te ontdekken. Aangezien we woonachtig zijn op slechts
een boogscheut, van één van de wandelknooppunten van het wandelnetwerk
‘Rivierenland’, was de keuze vrij snel gemaakt voor een eerste tochtje, na de
winterstop. Omstreeks 09:50 uur verlieten we dan ook onze woning en wandelden
vooreerst een stukje via de openbare weg, richting eerste wandelknooppunt 258.
Enkele handige bordjes onderweg leidden ons alvast naar het begin van deze
tocht. Het ging dan ook via de Olivetenvest en de Kon. Astridlaan naar de
Brusselpoort, de laatst overgebleven stadspoort van de stad. Tijd dus voor de
eerste foto’s van de dag. Onderweg kregen we de aanduidingen te zien van de LF2
Stedenroute en de Scheldelandroute. De eerste een fietstraject, de tweede een
autoroute. Aan het kruispunt ging het dan naar rechts, over de zogeheten
Leuvense Vaart en verder langsheen de Ridder Dessainlaan.
Op die manier bereikten we tenslotte de
officiële startplaats van onze dagtocht, het Provinciaal Groendomein Vrijbroek.
Het was ondertussen 10:30 uur geworden en tijd voor een kopje koffie in ’t
Park, in de onmiddellijke nabijheid van het wandelknooppunt 258. Even later
konden we op weg voor ‘a walk in the park’, genietend van een schrale winterzon
en bij een temperatuur beneden het vriespunt. De afgelopen nacht had dan ook
gezorgd voor een bevroren vijver en het gras een witte bovenlaag gegeven. Op
weg doorheen dit park bemerkten we de rood-witte aanduidingen van de GR12,
Amsterdam – Parijs. Gekomen aan een andere uitgang van het Vrijbroek, volgden
we een tijdje de openbare weg, zijnde de Potaardestraat en de Mechelse Weg, tot
aan het wandelknooppunt 51 ter hoogte van de Zenne en de autosnelweg E19. Via
de knooppunten 50 en 49, zowat op dezelfde hoogte, staken we de Zenne over, om
nadien naar links het jaagpad langsheen deze waterloop te volgen. We wandelden
onder de spoorweg en bereikten wandelknooppunt 185 aan de oever van de
Eglegemvijver, ondertussen op het grondgebied van Hombeek.
Via een hoger gelegen wandelpad op de dijk,
waren we vertrokken voor een tochtje omheen deze wateroppervlakte. Met de zon
in het aangezicht, voelde het al heel wat aangenamer om te stappen en stilaan
begon het ijs op de paden te ontdooien. Rechts bevond zich de vijver en links
de Zenne, zo wandelden we verder naar het verste uiteinde van de Eglegemvijver,
alwaar we beneden aan de dijk een picknicktafel aantroffen. Hier, weliswaar in
de schaduw, genoten we toch van een hapje en een slok chocomelk. Enkele
sporadische joggers zagen we de revue passeren. Enigszins kil in de nabijheid
van een aldaar gesitueerd stukje bos, besloten we onze weg te vervolgen. De
klok wees ondertussen 11:40 uur aan en zo begonnen we aan de terugtocht, via de
andere oever van de vijver. Even later kregen we te maken met een onder water
staand wandelpad en was het even zoeken naar een juiste weg, teneinde vooral de
voeten droog te houden. Zo bereikten we het wandelknooppunt 184, alwaar we naar
rechts draaiden, terug richting openbare weg. We genoten nu van de zon in de
rug en het werd zowaar aangenaam vertoeven in de vrieskou.
Eens het onverhard pad ten einde, bereikten we
de Bergenstraat en die leidde ons naar het wandelknooppunt 52, ter hoogte van
de spoorweg, welke we eerder op de dag waren onderdoor gegaan. Nu ging het
links, langsheen het spoor, tot aan de overweg even verderop, tevens
wandelknooppunt 37. We gebruikten de overweg om aan de overzijde, via
wandelknooppunt 36, de Sint-Martinusstraat te volgen richting kerk van Hombeek.
De wijzers van de klok op de kerktoren wezen ondertussen 12:30 uur aan, we
hadden nog een hele namiddag om te genieten van het zalige zonnetje op deze
zondagmiddag. Even voorbij de kerk bevonden we ons opnieuw op de
Scheldelandroute. Via de Hombekerkouter en de Locquetstraat, verlieten we de
bebouwde kom van het dorp. Langsheen het plaatselijke kerkhof wandelden we
verder tot aan een veldweg, tevens wandelknooppunt 48. Ook hier een eerste
vaststelling, ondergelopen akkers, welke de afgelopen nacht waren bevroren. Een
eindeloos lijkend pad, verliep nagenoeg kaarsrecht tussen de braak liggende
akkers. In de verte enkele eenzame wandelaars, alsook een tweetal ruiters.
Halverwege dit pad, hielden we even halt voor een korte drankpauze.
Terug op pad bereikten we vervolgens
wandelknooppunt 60, alwaar we rechtsaf dienden te gaan, in de richting van de
Rupeldijk naast de Zenne. Een groen gekleurde dijk, welke we reeds in de verte
konden zien. Er volgde nu echter een moeilijk begaanbaar stukje veldweg,
doorheen de modder en deels omgeploegd door tractoren. Af en toe dienden we de
berm op te zoeken, om toch de gemakkelijkste manier te vinden, deze hindernis
te overwinnen. Gelukkig betrof het slechts een korte afstand en klommen we
weinig later de dijk op, om daar even te pauzeren op een bankje op het
geasfalteerde jaagpad langsheen de Zenne. We hadden ondertussen wandelknooppunt
61 bereikt. Dat zelfs een chocolade suikerwafel hard kan worden, als gevolg van
de vrieskou, dat mochten we ter plaatse ervaren. Na dit oponthoud en natuurlijk
het nemen van enkele foto’s van de omgeving, ging het links verder langsheen
het jaagpad, richting wandelknooppunt 273, ter hoogte van de brug over de
Zenne.
Eenmaal dit punt bereikt, bevonden we ons reeds
een tijdje op het grondgebied van Leest, waarna we de brug over de Zenne
overstaken via de Leestsesteenweg. Aan de overzijde van de brug, aan knooppunt
274, volgden we verder de reeds vermelde steenweg, via de wandelknooppunten 65
en 66. Onderweg konden we even de St. Annakapel, gebouwd in 1913 bekijken. Ter
hoogte van wandelknooppunt 66 verlieten we de Leestsesteenweg en volgden de
rechts gelegen Warandesstraat. Na korte afstand werd het wegdek onverhard en
betraden we het Vlaams Natuurreservaat Robbroek. Al dadelijk bemerkten we ook
hier ondergelopen weilanden, bomen welke in het water stonden en vooral een
modderig traject dat we dienden te volgen. Het werd dus opnieuw laveren tussen
plassen en modderpoelen, met af en toe een lichte schuiver als gevolg. Het ging
voorbij wandelknooppunt 128, alwaar we dezelfde wandelrichting aanhielden, tot
we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten aan knooppunt 127.
We bevonden ons nu in de Stuivenberglaan, met
gelukkig opnieuw harde ondergrond onder de voeten, zij het nog niet volledig
ijsvrij. De zon stond alweer wat lager en het werd terug wat kouder. Onze weg
verder bewandelend, kwamen we langsheen de kapel van O.L.V. van Stuivenberg,
een mooi kapelletje met binnen enkele fraaie mozaïektegeltjes, welke een
religieuze processie voorstelden. Altijd leuk om digitaal vast te leggen.
Stilaan ging het nu opnieuw richting Vrijbroek, hierbij de Stuivenberglaan
volgend, via de knooppunten 125 en 126. We volgden hier opnieuw een gedeelte
van de reeds eerder genoemde GR12. Een ietwat saai stuk openbare weg, met af en
toe druk verkeer. Het ging nadien onder de autosnelweg E19 door, nog steeds
dezelfde laan volgend via knooppunt 187. Korte tijd nadien verlieten we de
openbare weg naar rechts en daalden via een pad af richting ingang Vrijbroek.
Normaal gezien zouden we nu terug wandelen
richting wandelknooppunt 258, alwaar we van start waren gegaan. Evenwel de
aanwezigheid in het park van de recent geboren kleinzoon, noodzaakte ons even
van de route af te wijken en wat verderop te verpozen in het Vrijbroekhof. De
klok gaf ondertussen zowat 17:10 uur aan. Het moet gezegd, de koffie smaakte er
naar behoren, vooral na een dagje vertoeven in de vrieskou. Zo kwam een einde
aan onze eerste wandeltocht wat betreft het jaar 2016. Nog even voor alle duidelijkheid
enkele cijfers: deze dagtocht was goed voor 17,354 km, 23139 stappen en goed
voor 814,7 cal. We wandelden aan een matig tempo gedurende 4.17.34 uur.”