361: Mechelen, Zondag 17 januari 2016, 17,354 km. (7303,443 km.)

“Het was al een hele tijd geleden, dat hier ten huize nog eens gebruik werd gemaakt van de rugzak en de wandelschoenen. Alles natuurlijk als gevolg van onze verhuis tijdens de maand december van Sleidinge naar Mechelen. Nu ja, een nieuwe stad, een nieuwe omgeving, meteen de kans om deze streek al wandelend te ontdekken. Aangezien we woonachtig zijn op slechts een boogscheut, van één van de wandelknooppunten van het wandelnetwerk ‘Rivierenland’, was de keuze vrij snel gemaakt voor een eerste tochtje, na de winterstop. Omstreeks 09:50 uur verlieten we dan ook onze woning en wandelden vooreerst een stukje via de openbare weg, richting eerste wandelknooppunt 258. Enkele handige bordjes onderweg leidden ons alvast naar het begin van deze tocht. Het ging dan ook via de Olivetenvest en de Kon. Astridlaan naar de Brusselpoort, de laatst overgebleven stadspoort van de stad. Tijd dus voor de eerste foto’s van de dag. Onderweg kregen we de aanduidingen te zien van de LF2 Stedenroute en de Scheldelandroute. De eerste een fietstraject, de tweede een autoroute. Aan het kruispunt ging het dan naar rechts, over de zogeheten Leuvense Vaart en verder langsheen de Ridder Dessainlaan.

Op die manier bereikten we tenslotte de officiële startplaats van onze dagtocht, het Provinciaal Groendomein Vrijbroek. Het was ondertussen 10:30 uur geworden en tijd voor een kopje koffie in ’t Park, in de onmiddellijke nabijheid van het wandelknooppunt 258. Even later konden we op weg voor ‘a walk in the park’, genietend van een schrale winterzon en bij een temperatuur beneden het vriespunt. De afgelopen nacht had dan ook gezorgd voor een bevroren vijver en het gras een witte bovenlaag gegeven. Op weg doorheen dit park bemerkten we de rood-witte aanduidingen van de GR12, Amsterdam – Parijs. Gekomen aan een andere uitgang van het Vrijbroek, volgden we een tijdje de openbare weg, zijnde de Potaardestraat en de Mechelse Weg, tot aan het wandelknooppunt 51 ter hoogte van de Zenne en de autosnelweg E19. Via de knooppunten 50 en 49, zowat op dezelfde hoogte, staken we de Zenne over, om nadien naar links het jaagpad langsheen deze waterloop te volgen. We wandelden onder de spoorweg en bereikten wandelknooppunt 185 aan de oever van de Eglegemvijver, ondertussen op het grondgebied van Hombeek.

Via een hoger gelegen wandelpad op de dijk, waren we vertrokken voor een tochtje omheen deze wateroppervlakte. Met de zon in het aangezicht, voelde het al heel wat aangenamer om te stappen en stilaan begon het ijs op de paden te ontdooien. Rechts bevond zich de vijver en links de Zenne, zo wandelden we verder naar het verste uiteinde van de Eglegemvijver, alwaar we beneden aan de dijk een picknicktafel aantroffen. Hier, weliswaar in de schaduw, genoten we toch van een hapje en een slok chocomelk. Enkele sporadische joggers zagen we de revue passeren. Enigszins kil in de nabijheid van een aldaar gesitueerd stukje bos, besloten we onze weg te vervolgen. De klok wees ondertussen 11:40 uur aan en zo begonnen we aan de terugtocht, via de andere oever van de vijver. Even later kregen we te maken met een onder water staand wandelpad en was het even zoeken naar een juiste weg, teneinde vooral de voeten droog te houden. Zo bereikten we het wandelknooppunt 184, alwaar we naar rechts draaiden, terug richting openbare weg. We genoten nu van de zon in de rug en het werd zowaar aangenaam vertoeven in de vrieskou.

Eens het onverhard pad ten einde, bereikten we de Bergenstraat en die leidde ons naar het wandelknooppunt 52, ter hoogte van de spoorweg, welke we eerder op de dag waren onderdoor gegaan. Nu ging het links, langsheen het spoor, tot aan de overweg even verderop, tevens wandelknooppunt 37. We gebruikten de overweg om aan de overzijde, via wandelknooppunt 36, de Sint-Martinusstraat te volgen richting kerk van Hombeek. De wijzers van de klok op de kerktoren wezen ondertussen 12:30 uur aan, we hadden nog een hele namiddag om te genieten van het zalige zonnetje op deze zondagmiddag. Even voorbij de kerk bevonden we ons opnieuw op de Scheldelandroute. Via de Hombekerkouter en de Locquetstraat, verlieten we de bebouwde kom van het dorp. Langsheen het plaatselijke kerkhof wandelden we verder tot aan een veldweg, tevens wandelknooppunt 48. Ook hier een eerste vaststelling, ondergelopen akkers, welke de afgelopen nacht waren bevroren. Een eindeloos lijkend pad, verliep nagenoeg kaarsrecht tussen de braak liggende akkers. In de verte enkele eenzame wandelaars, alsook een tweetal ruiters. Halverwege dit pad, hielden we even halt voor een korte drankpauze.

Terug op pad bereikten we vervolgens wandelknooppunt 60, alwaar we rechtsaf dienden te gaan, in de richting van de Rupeldijk naast de Zenne. Een groen gekleurde dijk, welke we reeds in de verte konden zien. Er volgde nu echter een moeilijk begaanbaar stukje veldweg, doorheen de modder en deels omgeploegd door tractoren. Af en toe dienden we de berm op te zoeken, om toch de gemakkelijkste manier te vinden, deze hindernis te overwinnen. Gelukkig betrof het slechts een korte afstand en klommen we weinig later de dijk op, om daar even te pauzeren op een bankje op het geasfalteerde jaagpad langsheen de Zenne. We hadden ondertussen wandelknooppunt 61 bereikt. Dat zelfs een chocolade suikerwafel hard kan worden, als gevolg van de vrieskou, dat mochten we ter plaatse ervaren. Na dit oponthoud en natuurlijk het nemen van enkele foto’s van de omgeving, ging het links verder langsheen het jaagpad, richting wandelknooppunt 273, ter hoogte van de brug over de Zenne.

Eenmaal dit punt bereikt, bevonden we ons reeds een tijdje op het grondgebied van Leest, waarna we de brug over de Zenne overstaken via de Leestsesteenweg. Aan de overzijde van de brug, aan knooppunt 274, volgden we verder de reeds vermelde steenweg, via de wandelknooppunten 65 en 66. Onderweg konden we even de St. Annakapel, gebouwd in 1913 bekijken. Ter hoogte van wandelknooppunt 66 verlieten we de Leestsesteenweg en volgden de rechts gelegen Warandesstraat. Na korte afstand werd het wegdek onverhard en betraden we het Vlaams Natuurreservaat Robbroek. Al dadelijk bemerkten we ook hier ondergelopen weilanden, bomen welke in het water stonden en vooral een modderig traject dat we dienden te volgen. Het werd dus opnieuw laveren tussen plassen en modderpoelen, met af en toe een lichte schuiver als gevolg. Het ging voorbij wandelknooppunt 128, alwaar we dezelfde wandelrichting aanhielden, tot we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten aan knooppunt 127.

We bevonden ons nu in de Stuivenberglaan, met gelukkig opnieuw harde ondergrond onder de voeten, zij het nog niet volledig ijsvrij. De zon stond alweer wat lager en het werd terug wat kouder. Onze weg verder bewandelend, kwamen we langsheen de kapel van O.L.V. van Stuivenberg, een mooi kapelletje met binnen enkele fraaie mozaïektegeltjes, welke een religieuze processie voorstelden. Altijd leuk om digitaal vast te leggen. Stilaan ging het nu opnieuw richting Vrijbroek, hierbij de Stuivenberglaan volgend, via de knooppunten 125 en 126. We volgden hier opnieuw een gedeelte van de reeds eerder genoemde GR12. Een ietwat saai stuk openbare weg, met af en toe druk verkeer. Het ging nadien onder de autosnelweg E19 door, nog steeds dezelfde laan volgend via knooppunt 187. Korte tijd nadien verlieten we de openbare weg naar rechts en daalden via een pad af richting ingang Vrijbroek.

Normaal gezien zouden we nu terug wandelen richting wandelknooppunt 258, alwaar we van start waren gegaan. Evenwel de aanwezigheid in het park van de recent geboren kleinzoon, noodzaakte ons even van de route af te wijken en wat verderop te verpozen in het Vrijbroekhof. De klok gaf ondertussen zowat 17:10 uur aan. Het moet gezegd, de koffie smaakte er naar behoren, vooral na een dagje vertoeven in de vrieskou. Zo kwam een einde aan onze eerste wandeltocht wat betreft het jaar 2016. Nog even voor alle duidelijkheid enkele cijfers: deze dagtocht was goed voor 17,354 km, 23139 stappen en goed voor 814,7 cal. We wandelden aan een matig tempo gedurende 4.17.34 uur.”

354: Liège, Zaterdag 01 augustus 2015, 13,78 km. (7202,659 km.)

“De wandeltocht welke vandaag aan bod komt, is weliswaar beperkt in aantal kilometers, doch was daarom niet minder zwaar. Eigenlijk was het een combinatie van een lokaal wandeltraject en een stadsbezoek, waarbij uiteraard het begrip trappen, een voorname plaats zou innemen deze dag. In ieder geval begon de dag vroeg, vermits we de verplaatsing maakten per trein, met als gevolg dat we reeds om 07:22 uur van start gingen op het perron van het station van Sleidinge. Geruime tijd later, omstreeks 10:01 uur bereikten we het vernieuwde station van Liège-Guillemins. Een opvallend bouwwerk, zoveel is zeker. Toen we ‘la gare’ verlieten, wachtte ons nog een stukje wandelparcours, via de Place des Guillemins, de Rue des Guillemins, de Avenue Blonden, tot we de startplaats bereikten van onze geplande tocht, de place Xavier Neujean, in de onmiddellijke nabijheid van de opera. Op weg daarheen kregen we reeds heel wat te zien: enkele standbeelden, waaronder dat van Karel de Grote, enkele kunstwerken langsheen een gedeelte park, een kleine circustent en natuurlijk heel wat winkels, terrasjes en restaurants.

Eenmaal de Place Xavier Neujean bereikt, begonnen we de dag met een kopje koffie op het zonnige terras van ‘Le Britanique’, met zicht op de gevel van de opera. Het was dan ook reeds 11:00 uur toen we aan onze eigenlijke wandeltocht konden beginnen. We verlieten de Place Xavier Neujean en staken de drukke boulevard Sauvenière over ter hoogte van de Place Verte, om vervolgens naar links, op zoek te gaan naar de Rue de la Montagne. Het woord zegt al genoeg, het eerste klimwerk van de dag en dat in de vorm van een lange reeks trappen. Het zou vandaag een heuse trappentocht worden, dat konden we voordien al vernemen via gevonden info op internet. We kregen al vrijwel dadelijk een idee, hoe de leefomstandigheden destijds moeten zijn geweest, vermits we op weg waren naar het oude stadsgedeelte van Liège. De eerste trappen overwonnen, bereikten we boven de Rue St.-Hubert en de Rue Ste. Croix. Het ging dan ook rechtsaf naar de collegiale kerk, jammer genoeg momenteel in de steigers. Via een brug staken we de spoorweg over, alwaar zich voorheen het oude station ‘Gare du Palais’ bevond. We verkregen hier reeds een schitterend zicht op het bisschoppelijk paleis.

We draaiden nadien de rechts gelegen Rue Volière in en konden opnieuw beginnen aan een beklimming. We bevonden ons dan ook meteen in één van de oudste wijken van de stad. Wat verderop, ter hoogte van de Rue de Pierreuse, daalden we opnieuw af richting vernoemd paleis. Zowat halverwege de afdaling ging het tussen de huizen door via een stel trappen naar de Terrasses des Minimes. Vanaf nu zouden we geruime tijd enkele aangebrachte groene pijlen volgen van de plaatselijke ‘Sentiers des Coteaux’. Op die manier volgden trappen en steegjes, terrassen en graspaden elkaar op. We stegen steeds hoger en af en toe kregen we dan ook een schitterend uitzicht over de lager gelegen stad. De Maas schitterde in het zonlicht en de kerktorens waren amper te tellen. Op één van de terrassen vonden we dan ook een picknickbank en konden daar genieten van een broodje, onderwijl kijkend naar de stad en de weidse omgeving. What goes up... we hebben het al vaker ervaren. Via een smalle asfaltweg ging het even later tussen de bomen naar beneden, tot we opnieuw trappen kregen te verwerken, echter ditmaal in dalende lijn.

Heel wat later bereikten we beneden de Montagne de Bueren. Toen we dachten de laatste trappen te hebben gehad, bemerkten we om de hoek een trap om U tegen te zeggen. Een trap van maar liefst 374 treden, te beklimmen weliswaar. Er hangt zelfs een brokje geschiedenis aan verbonden, maar dan moeten we terug naar de 15^de eeuw, waar sprake is van de Franchimontezen en de Bueren. Onder een ondertussen loodzware zon begonnen we dan ook aan de beklimming van deze monumentale trappenreeks. Des te hoger we stegen, hoe indrukwekkender het uitzicht achter ons werd. Boven bereikten we gelukkig een rustbank, waar even dankbaar gebruik werd van gemaakt. Een gedenkplaat aan de gevel herinnert aan deze veldslag in de nacht van 29 op 30 oktober 1468. We bevonden ons op deze hoogte in de wijk Au Péri. Na een korte rustpauze wandelden we nog een eindje verder hogerop, naar het monument van het 14^de Linieregiment. Een indrukwekkend monument, weliswaar enkel te bereiken via... jawel een reeks trappen. Maar het moet gezegd, het uitzicht loonde de moeite. Ondertussen was het reeds 12:45 uur en was het zwaarste gedeelte achter de rug. We wandelden verder langsheen de muur van de Citadelle, alwaar we even verder nog een mooi uitzichtpunt bereikten. Op een bankje konden we even de dorst lessen en kijken naar de samenkomst van de Maas en de Ourthe.

Wat lager bereikten we tenslotte de eerste huizen en net daar voorbij, ging het steil naar beneden, via een reeks trappen. Na de trappen wandelden we langsheen een smal asfaltpaadje verder naar het dal. We kregen er zicht op de oude mijnterrils van Herstal. Op die manier daalden we verder af en bereikten uiteindelijk heel wat lager opnieuw de bewoonde wereld. We trokken enigszins door een verpauperde buurt, wat duidelijk zichtbaar was aan de staat van de woningen, het zwerfvuil en de grote hoeveelheid onkruid op de trottoirs. Ook ging het langsheen een klein gedenkteken ter ere van twee in 2006 vermoorde halfzusjes Nathalie en Stacy. We staken de spoorweg over via een brug en gingen vervolgens de rechts gelegen rue Vivegnis in. Deze lange straat, zowat doorheen een achterbuurt van de stad, zou ons brengen tot aan de Place Saint-Léonard. Ook hier alweer heel wat armoede en tevens de eerste kleine steegjes waar men nog lijkt te leven in de jaren achttienhonderd. Blijkbaar vormen ook hier de vreemdelingen de overgrote meerderheid van de bewoners.

Eenmaal dit plein bereikt, dienden we toch even de weg te vragen, teneinde de juiste route te behouden. Hier bevonden we ons zowat op de overgang tussen de arme Sint-Leonardwijk en de wijk Hors-Château. We volgden dan ook verder de rue Hors-Château, waar we werden gefascineerd door de kleine steegjes rechts, de zogeheten ‘impasses’ waar de tijd lijkt stil te staan. Vaak was de toegang tot het erachter gelegen pleintje vaak amper zichtbaar. Maar eens de steeg ingewandeld kregen we schitterende gevels te zien. Tenslotte bereikten we opnieuw het drukke centrum van de stad en namen even de tijd om te genieten op een terrasje van een welverdiend drankje. We vonden dan ook dat ‘Le Huit’ aan onze eisen voldeed. Het was zowat 14:30 uur en onze wandeltocht was ten einde. Na deze verdiende zonnepauze, wandelden we nog langs het monument van de stad, Le Perron, om vervolgens tegenover de zuil de rue de la Violette te nemen. Hier waren we gekomen aan het einde van het beschreven traject doorheen Liège.

Aangezien we nog voldoende de tijd hadden, alvorens de terugreis per trein aan te vangen, bezochten we van nabij nog enkele bezienswaardigheden. Het voormalige stadhuis en het bisschoppelijk paleis bekeken we van nabij. Nadien bezochten we de indrukwekkende kathedraal en de in de nabijheid gelegen Eglise St.-Jacques. Tot slot wandelden we nog een stukje doorheen enkele winkelstraten, proefden een Luikse wafel en namen afscheid van de stad met een halte op een laatste terrasje. Nadien begonnen we aan de lange terugweg richting station Liège-Guillemins, alwaar we even na 18:00 uur de trein konden nemen huiswaarts. Vandaag lukte het dan ook om doorheen de stad zowat 13,780 km af te leggen in een tijd van 3.26.35 uur, goed voor 649,4 cal en 18374 stappen. Het was dan ook behoorlijk laat toen we uiteindelijk onze thuishaven opnieuw hadden bereikt.”

337: Sleidinge, Zondag 03 mei 2015, 11,515 km. (6854,244 km.)

“Tijd voor een eerste dagverslag, na een min of meer geslaagde eerste namiddag. Na een ochtend van ongeduldig wachten, tot het moment van vertrek, konden we omstreeks 13:00 uur toch van start. Een grote tocht waarvan we voorlopig nog het einde niet kennen. Na de middag kwam dan ook ten huize het afscheid van ons moeder en onze vrienden Anja en Peter. Zij zullen alvast toezicht houden op de woning en zorgen voor de planten en de post. Maar goed, omstreeks 13:00 uur gingen we dus van start. Vanaf nagenoeg de voordeur volgden we het lokale Leo Steelpad en verlieten we aldus de dorpskern van onze gemeente Sleidinge, via het terrein van het C.C. De Stroming. Zowat een half uurtje later betraden we het grondgebied van Evergem, na eerst de nodige regenkledij te hebben aangetrokken. Het was inderdaad al aan het regenen op onze eerste dag. Via een gedeelte van het Sint Kristoffelpad, ging het verder over de Ringvaart naar Wondelgem.

Onderweg passeerden we het rechts gelegen Grossenknetenpark van de gemeente Evergem. Eenmaal veilig en wel in Wondelgem, werd het tijd om even de meegenomen broodjes te nuttigen, waarna we onze weg vervolgden richting Gent centrum. Toen we even na 15:00 uur enkele bankjes aantroffen ter hoogte van de Dracenastraat, werd het tijd voor een eerste rustpauze. Wat later ging het via enkele hoofdzakelijk Turkse woonstraten verder, richting centrum van Gent. Omstreeks vier uur in de namiddag hielden we nog even halt ter hoogte van het Sint-Elisabethplein, alwaar enkele bankjes uitnodigden even te pauzeren. Het was inmiddels gestopt met regenen. Enkele minuten later, omstreeks 16:20 uur bereikten we onze eerste slaapplaats in de Lieven De Winnestraat te Gent. Op die manier zijn we nu gasten bij Diederick Barbier, alwaar we een kamer hebben verkregen met twee bedden, koffie als onthaal en een aangename babbel. Na het uitpakken van ons materiaal, maakten we nog even een ommetje in de buurt, op zoek naar een kopje koffie en een glaasje wijn.

We konden daarvoor terecht in café Lambert, even aan de overzijde van de Coupure. Zo komt stilaan een einde aan een eerste wandeldag, op weg naar Santiago de Compostela. De eerste 11,515 km staan op de teller, goed voor 15354 stappen. Morgen gaat het richting Gavere, onze wekker wordt dan ook ingesteld op 06:30 uur.”

309: Gent, Zondag 24 augustus 2014, 20,902 km. (6296,482 km.)

“Vandaag waren we nog eens toe aan een wandeling over zogeheten pelgrimspaden. We hadden dan ook onze keuze gevestigd op etappe 22 van het Jakobskerkenpad, een route uitgestippeld door het Vlaams Compostelagenootschap. De etappe die we hadden gekozen verliep tussen Gent en Waarschoot over een afstand van 21,6 km. De startplaats bevond zich ter hoogte van de Sint-Jacobskerk te Gent en eindigde ter hoogte van de Sint-Ghislenuskerk te Waarschoot. Vermits we destijds woonachtig waren te Sleidinge, ging het dan ook vooreerst via het openbaar vervoer richting Gent. Onderweg tijdens de wandeling echter, weken we af van het voorziene parcours, teneinde op een alternatieve manier onze woonplaats opnieuw te bereiken. Eenmaal de stad Gent bereikt, konden we even later van start gaan ter hoogte van de kerk Bij Sint-Jacobs. Natuurlijk bevonden we ons in het centrum van Gent en dienden derhalve vooreerst doorheen de stad te wandelen, om die even later in te ruilen voor schitterende natuur. We verlieten dus de Sint-Jacobskerk en gingen over het pleintje Bij Sint-Jacobs naar de Belfortstraat, welke we naar rechts volgden richting stadhuis. Juist voor het stadhuis ging het naar rechts, de Hoogpoort in, om via de Groentenmarkt de Vleeshuisbrug over te steken. Op het Sint-Veerleplein aangekomen hadden we vanzelfsprekend een mooi zicht op het Gravensteen. We gingen verder via de Kraanlei om de derde straat links, de Rodekoningstraat in te gaan, richting Patershol, vooral bekend omwille van de talrijke horecazaken.

Via de links gelegen Plotersgracht en de rechts gestitueerde Vrouwebroerstraat wandelden we langsheen het Caermersklooster. Ter hoogt van de Lange Steenstraat gekomen, hielden we de richting links aan, welke ons via de Lievestraat over de Lievebrug leidde. Via de Lievekaai stapten we naar het Zilverhof, alwaar we naar links gingen, richting Prinsenhofplein. We troffen er dan ook het standbeeld aan van Keizer Karel. We zetten onze tocht verder naar rechts over het Prinsenhof, om via een poortje het historische Hof ten Walle te bereiken. Op de dag van vandaag is dit een woonerf geworden. We wandelden over het park om dit te verlaten via de Creesersweg. We stapten even later links de Rabotstraat in, teneinde via de rechts gelegen Basseveldestraat en de Gravin Johannastraat te arriveren in het Elizabethbegijnhof, waar de tijd blijkbaar heeft stil gestaan. We staken het pleintje over links van de kerk, en doken het Straatje van Oliveten in. Dit steegje gaf toegang tot de Provenierstraat, gevolgd door de Edmond Boonenstraat, dat ons 50 m naar links de Begijnhoflaan liet betreden. Ter hoogte van de verkeerslichten konden we veilig oversteken naar de Contributiestraat en de gelijknamige Contributiebrug.

Aan de overzijde van de brug ging het over korte afstand in de Nieuwe Wandeling, om vrijwel meteen schuin rechts het park te betreden. We dienden er een betonnen wandelpad te volgen tot aan de Groenevalleilaan, alwaar zich enkele flatgebouwen en een supermarkt bevinden. Aan de Joost Clemmenstraat gingen we rechts via een brugje over de Leie om de Leiekaai in te gaan. Via enkele trappen konden we onder de ringlaan door om aan de andere zijde uit te komen in de Herdenkingslaan, ondertussen in de bekende wijk Malem. In de Herdenkingslaan troffen we wat verder een pad aan, de Gijzelaarsweg, spoedig overgaand in de Vrijwilligersweg die ons leidde naar de Malemstraat. Rechts konden we nadien de drukke Drongensesteenweg oversteken. Aan de overzijde wandelden we linksaf richting Leiebrug, om aan de overkant rechtsaf een pad te volgen langs de Leie. Wat verder overschreden we een houten brug en kwamen we aan de Hoosmolen, om via de achterzijde het natuurreservaat de Bourgoyen binnen te wandelen. We hielden rechts en gingen over een oude spoorwegbedding, om zowat 900 m verder links af te dalen naar een houten vlonderpad. Dit pad bracht ons tot aan de cafetaria van het natuurreservaat. Tijd voor een sanitaire stop en uiteraard een kopje koffie.

Na deze wandelpauze zetten we onze tocht verder langs de kronkelende Valkenhuisweg over zowat 1200 m om dan rechts de J.P. Boudetlaan in te gaan en even later de Zandloperstraat te bereiken. Aan de overzijde ging het de Rodeberg in, alwaar we nadien door middel van een stukje Vliegpleinkouter de Kerselaarstraat aantroffen. We konden zien dat we inmiddels een gedeelte bewandelden van het Kerkhof Wandelpad. De Kerselaarstraat ging uiteindelijk over in een bospad dat eindigde in de Beekstraat. Ongeveer 70 m naar links, gingen we rechts de Vinderhoutsedam in richting R4 en de Ringvaart. Eenmaal daar gekomen volgden we een tijdje evenwijdig aan de R4 tot we links tunneltjes aantroffen om respectievelijk onder de beide rijstroken van de R4 te gaan. Nadien staken we via de Speybrug de Ringvaart over, waar we konden vaststellen dat we ons bevonden op een gedeelte van de LF5 Vlaanderen Fietsroute. Aan de overzijde van de Ringvaart ging het tot tweemaal toe linksaf, waarna we het jaagpad konden betreden naast de vaart. Zo konden we op weg naar de volgende brug, de Bierstalbrug. Door middel van enkele trappen bereikten we de Drongensteenweg om dan via de brug de vaart over te steken. Een volgend stel trappen liet ons opnieuw afdalen naar het jaagpad langs de vaart. We staken nadien de N9 over, de weg tussen Gent en Eeklo, om aan de andere kant Bierstal in te wandelen.

100 m verder ging het naar rechts in de Lievestraat, om ter hoogte van een bocht naar rechts, rechtdoor verder te wandelen op een veldweg. Na enkele bochten kwamen we aan de Kuitenberg, welke we naar rechts dienden te volgen om aldus fietsknooppunt 34 aan te treffen, aan de brug over de Lieve. Hier ging het naar links langs de Lieve, waar we zowat 5 km verder zouden aankomen in Waarschoot. Echter dit fiets- en wandelpad langs de Lieve volgend (Haantjen), verlieten we dit wat verder ter hoogte van de splitsing met de Meistraat. Daar kozen we de kortste weg naar huis, via de Linde en de Weegse om zo aan te komen in het centrum van onze gemeente Sleidinge. Een wandeltocht welke eindigde na 27870 stappen en exact 20,902 km.”

212: Sleidinge, Zaterdag 25 december 2010, 13,8 km. (4281,616 km.)

De laatste wandeltocht tijdens het jaar 2010. Deze tocht werd in de wandelgids Maching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 25/12/2010 – 9940 Sleidinge (Oost-Vlaanderen), Eindejaarstocht, 7-9-13-17-21 km. W.A.K. (Wandelclub Al Kontent). Start: Vrije Basisschool De Bijenkorf. Langs rustige en landelijke wegen. Verzorgde controleposten.’ Het verhaal van de tocht werd pas ‘s anderendaags geschreven, omstreeks 14:51 uur.

“Het jaar loopt stilaan naar zijn einde toe, vandaar dat wij vandaag opteerden om deel te nemen aan de Eindejaarstocht, ingericht door Wandelclub Al Kontent te Sleidinge. De gemeente zelf is voor ons geen onbekende, aangezien we er werden geboren en er tevens zijn opgegroeid. Er zouden ons dus geen verrassingen te wachten staan, behalve natuurlijk het fenomeen van de weergoden. Immers, vandaag beleefden we een witte Kerst en dat zou spoedig duidelijk worden tijdens de wandeling, met name een parcours, af en toe zeer moeilijk begaanbaar omwille van de aanwezigheid van sneeuw, maar vooral ijs. De plaats van afspraak situeerde zich in de Vrije Basisschool De Bijenkorf. Aldaar konden we terecht voor de inschrijving en konden er tevens parkeren op de binnenkoer van de school. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 7, 9, 13, 15, 17 of 21 km. Een blik op het traject leerde ons dat het een tocht zou worden omheen de kerktoren, met een kleine zijsprong naar het grondgebied van de fusiegemeente Evergem. Na een hapje voor onderweg, konden we op stap.

We verlieten het schoolgebouw via een zijuitgang, langsheen het Akkerken, om langsheen een plaatselijk monument, voorstellende een V2, te wandelen. Op die manier ging het via een aanpalende woonstraat in de richting van de open velden. We troffen er kort na de start, de aanwijzingen aan, dat we ons bevonden op de Burggraven route (45 km) en tezelfdertijd het Sint Kristoffel pad. Het werd al spoedig duidelijk dat sommige straten, waar nog niet werd gestrooid, er spiegelglad bij lagen. Dat maakte het moeilijk om te stappen. Even verder bereikten we een eerste veldweg en daar ging het iets makkelijker, omwille van de nog nagenoeg verse sneeuwlaag. Eenmaal de open velden bereikt, kregen we schitterende vergezichten voor ogen, alles nagenoeg bedekt onder een wit deken. Sloten dicht gevroren en voor de rest stilte alom. Via een pad ging het tussen de landerijen door, in de richting van de Langendam. Daar kregen we in een voortuintje de eerste sneeuwpop van de dag te zien. Er zouden er nog enkele volgen later tijdens de wandeling.

We volgden de weg verder in de richting van de Weststraat. Op dat kruispunt, ter hoogte van de psychiatrische kliniek, ging het rechtsaf, richting Linde. Korte tijd later bereikten we aldaar, na iets meer dan 3 km, de eerste rustpost, gevestigd in de lokalen van de plaatselijke judo club. Hier konden we de handen een beetje verwarmen en ons tegoed doen aan een warm drankje. Diegenen die deelnamen aan de wandeling van de 17 of 21 km, hadden hier vervolgens een plaatselijke lus te wandelen. Omwille van de slechte begaanbaarheid van de wegen, zagen we hiervan af en beperkten ons vandaag tot een kortere afstand. Na de controle, vervolgden we naar links onze weg, richting grondgebied van Evergem. We kregen enkele landelijke wegen te verwerken, waar ook af en toe stroken dienden te worden begaan, die nog niet ijsvrij waren. Bijzonder glad op bepaalde momenten. Gelukkig kregen we ook wegen welke reeds sneeuw- en ijsvrij waren gemaakt en dat maakte het wandelen er een stukje eenvoudiger op. Via Kromvelde en de Zevekotestraat, bereikten we de Kwadeweg, de drukke verbindingsweg tussen Gent en Eeklo.

Onderweg bewandelden we een gedeelte van het Everpad. We dwarsten deze weg en zetten aan de overzijde onze wandeling verder via een landelijke weg. Na wat bochtenwerk, verlieten we de openbare weg, via een links gelegen veldweg en trokken de open velden in. In de verte zagen we de kerktoren verschijnen. Via enkele paden bereikten we de bebouwde kom en kwamen uit ter hoogte van de kerk. In de Dorpsstraat ging het rechtsaf, richting Gemeenteschool. We konden aldaar terecht voor een kleine opwarming. Ondertussen was de zon verschenen, doch we konden nog niet spreken van voelbare warmte, evenmin begon het ijs op de weg te dooien. Na deze controle, de laatste van de dag, trokken we op weg om het laatste gedeelte van de wandeling af te werken. Het ging rechtsaf, richting Hooiwege, waar we langsheen het voormalige moederhuis Ave Maria wandelden.

We volgden de drukke weg richting Lembeke, tot aan de Mithremstraat, alwaar het linksaf ging. Aldaar kregen we een hele verzameling sneeuwpoppen te zien, een niet alledaags zicht. Verder in de Mithremstraat, ging het via een links gelegen veldweg, richting dorpskerk. We volgden er een moeilijk begaanbaar pad, deels ondergesneeuwd, deels bedekt met ijs. Stapvoets ging het tussen de akkers, richting Dellaertsdreef, alwaar we reeds vroeger op de dag waren van start gegaan. Hier wachtte ons een stukje bijna onbegaanbare openbare weg, waar het wegdek was bedekt met een laag ijs. Hier maakten velen een schuiver en konden zich met moeite staande houden. Gelukkig bereikten we de Weststraat en daar ging het linksaf, richting aankomst. Uiteindelijk bereikten we na 13,8 km de startzaal en dat volstond ruimschoots voor vandaag.

Jammer genoeg hadden de inrichters van deze wandeling geen verhaal tegen de omstandigheden, waardoor af en toe het parcours minder begaanbaar was en daardoor uiteraard de pret van het wandelen snel verdwijnt. Gelukkig is het niet elke dag van het jaar zo erg gesteld. Zo waren we vandaag waarschijnlijk toe aan onze laatste wandeldag van 2010. We sluiten het jaar af met een voorlopige totaalstand van 4281,616 km.”

We eindigen met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Wandeling in en rond Sleidinge. Deze anders zo mooie streek lag er nu spiegelglad bij. Heel moeilijk begaanbare wegen. Met deze wordt het jaar afgesloten! J: Wandeltocht met vertrek in de Bijenkorf te Sleidinge. Zeer moeilijk begaanbaar parcours omwille van sneeuw en ijs. Dit was wellicht de laatste wandeling van 2010. Alvast hop naar een volgend jaar. Wie weet wordt het wandelen op een andere manier??’

088: Lembeke, Zaterdag 06 juni 2009, 23,92 km. (1690,524 km.)

Deze tocht werd destijds in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi, 06/06/2009 – 9971 Lembeke (Oost-Vlaanderen), In en rond de Lembeekse Bossen, 6-12-17-23 km. Groep ’t Singel. Start: Zaal ’t Singel. Wandeling in en rond de Lembeekse bossen. 6-12-17 km gegarandeerd 80% bos’. Na afloop van het gebeuren, schreven we nog diezelfde avond het hierna weergegeven wandelrelaas, omstreeks 18:38 uur.

“Vandaag, de dag voorafgaand aan de verkiezingen in ons land, trokken we op pad in Lembeke. Daar werd immers onder de titel ‘In en rond de Lembeekse Bossen’, een wandeling ingericht door de plaatselijke wandelclub ‘Groep ’t Singel’. De inschrijving vond plaats in een zaaltje, palend aan het gelijknamige café 't Singel. De inschrijving werd verzorgd door twee dames van de club, met de steun van een baby, gezeten in een park naast de inschrijvingstafel. Niet dadelijk de ontvangst die je verwacht tijdens een wandeling. Opvallend bij de inschrijving was de prijs van een sticker van de club welke 80 eurocent kostte. Eerder aan de prijzige kant als je het ons vraagt. Een kopje koffie ging over de toonbank aan de prijs van 1,40 euro. Doorgaans zijn we andere tarieven gewoon op een georganiseerde wandeling. Soit, uit de afstanden 6, 12, 16 of 23, kozen we voor de 23 km, met een werkelijke afstand van 23,920 km.

We verlieten de plaats van inschrijving en al dadelijk splitsten zich de afstanden. De wandelaars van de 6 en 12 km gingen naar rechts, diegenen die opteerden voor de 16 of 23 km, gingen naar links. We bevonden ons op de gekende baan Gent - Watervliet. Wat verderop verlieten we deze drukke weg en draaiden de links gelegen Antwerpse Heirweg op. We betraden voor de eerste maal een bosgebied en wel op het grondgebied van Oosteeklo. Deze heirweg dateert uit de 16^de eeuw, hij maakt deel uit van de oude weg die van Antwerpen naar Brugge liep. Een deel van de weg werd nog niet verhard en bevindt zich nog in oorspronkelijke staat. Aan de pijltjes te zien, zouden we hier straks nog opnieuw wandelen, vermits een pijltje ‘heen’ ons verder de weg wees. Wat verder in het bos, draaiden we naar rechts en kwamen terecht in het open veld. Via enkele veldwegen bereikten we terug de openbare weg, om dadelijk naar links de Antwerpse Heirweg opnieuw op te draaien. We gingen nu in de andere richting door het bos. Aan een zijweggetje (Slingerij) verlieten we de kasseiweg en trokken het bos in via een kleine wegel.

Aan de andere kant van dit pad lag het Singelpad, terug ondertussen op het grondgebied van Lembeke. Dit pad leidde dwars door de velden en deed ons uiteindelijk uitkomen op de grote baan Gent - Watervliet. Die weg werd gedwarst en zodoende trokken we aan de overzijde van de straat de bossen in via een breed zandpad. Ter hoogte van een nieuw aangeplant geboortebos uit 2002, sloegen we een links gelegen pad in, om nadien het bos te verlaten. We trokken nu langs kleine betonbaantjes, vooreerst via een klein stukje Sleidinge, om vervolgens in de richting van Waarschoot te wandelen. Na een tijdje stappen kwamen we aan op de Wittemoer, waar vroeger de gekende ‘bevende hazelaar’ stond. Deze boom was vroeger bekend in de omgeving. Deze hazelaar betrof in feite een (tril)linde, die geplaatst is, daar waar (volgens de legende) per vergissing graaf van Kleef werd vermoord ten tijde van het vertrek van de Oostenrijkse overheersers.

De hazelaar raakte later zwaar beschadigd door de bliksem. Nu staat een recent jong aangeplant exemplaar op dezelfde plaats. Vanaf daar volgden we het Boerepad 49 en dat leidde ons naar de cafetaria Kwadenbos, waar na 8,6 km een eerste controlepost werd opgericht. Hier ontstond een kleine woordenwisseling inzake de prijs van de frisdranken. Op het terras van de cafetaria waren immers tafels en stoelen geplaatst en voorzien van een prijslijst. Daarop konden we lezen dat de prijs van een cola en een fruitsap was bepaald op 1,10 euro. Groot was onze verbazing toen nadien 2,40 euro werd gevraagd voor deze beide consumpties. Een toegesnelde dame wist te vertellen dat de fruitsap 1,30 euro kostte. Toen wij haar beleefd ter kennis brachten dat op de prijslijst 1,10 euro was vermeld, kregen wij een arrogant antwoord: ‘Wel pakket dan an nen euro en tiene hé’. Hoeft het gezegd dat we niet lang zijn gebleven?

Na de korte pauze trokken we de Bellebargiebossen in. Deze naam werd ontleend aan de bargen die via de Burggravenstroom omstreeks 1240, turf, zout en brandhout naar Gent voerden. Wanneer de bargen in aantocht waren, waarschuwden de schippers via een bel de houtakkers en de turfstekers. Een andere benaming voor deze bossen is Kwadenbossen, verwijzend naar de slechte gronden. In dit bos volgden we een tijdje de wandelroute Nr 3, om zo te belanden in de Lembeekse bossen. Hier stapten we geruime tijd op de Lembeekse Bossen Wandelroute, die uiteindelijk uitgaf op de Antwerpse Heirweg. Waar hebben we die naam nog gehoord? Hier werd tijdens WO II het bos bijna volledig gekapt en het hout werd gebruikt op de polders en stranden om de vijandelijke vliegtuigen het landen te beletten. Na de oorlog werd het bos opnieuw aangeplant. Via het Lorkenpad kwamen we aan ter hoogte van de grote ingang van de Lembeekse bossen, waar ondertussen de horeca goed is vertegenwoordigd.

Hier werd een beeld geplaatst ter ere van Clara Geleyte (1901 - 1994), de moeder van de Lembeekse horeca. Deze dame was vroeger uitbaatster van het gekende café aldaar, nog voor er sprake was van de talrijke nu aanwezige restaurants, ijs- en pannenkoekenzaken. Voorbij de bocht naar links hadden we een tweede pauze ter hoogte van Boetiek Tara. Hier konden we terecht voor een verfrissing in een tent, opgericht ter hoogte van de boetiek. Jammer genoeg dienden we hier een tijdje te wachten op onze bestelling, vermits er onvoldoende glazen voor frisdranken ter beschikking waren. Uiteindelijk werden glazen opgehaald en konden we besteld worden. Ondertussen hadden we 5,510 km bij op onze teller. Na een tweede oponthoud, verlieten we de omgeving van de bossen en liepen via een paadje langs één van de aldaar gelegen tavernes. We staken vervolgens de baan Lembeke - Eeklo over, om vanaf hier opnieuw de Lembeekse Bossen Wandelroute te volgen. Een tijdje later kwamen we terug op de Wandelroute Nr 3 en die leidde ons recht naar de Westermolen. Deze molen dateert uit het midden van de 15^de eeuw. De molen draaide van 1933 tot de voorjaarsstorm van 1953, waarbij de molen zwaar werd beschadigd.

Graaf D'Alcantara kocht de molen en liet hem herstellen. Van 1979 tot 1981 werd de molen gerestaureerd. Hij produceerde vroeger 300 kg meel per uur. Voorbij de molen leidde de weg ons in de richting van de weg Lembeke - Eeklo. Rechts in de verte zagen we de kerk van Eeklo en de aldaar geplaatste windturbines. Eens de grote baan over, wandelden we in de richting van de bossen en gingen we voorbij 't Gouden Zulleke, ooit een gekend café. Nu staat het gebouw er leeg en verkrot bij. Na enkele straten van een aldaar gelegen verkaveling te hebben bewandeld, kwamen we opnieuw uit aan Boetiek Tara, voor een laatste controle. Ditmaal kregen we cola geserveerd in grote glazen van Hoegaarden, vermits er opnieuw een tekort was aan glazen voor frisdranken. Ons laatste traject leidde ons opnieuw door de bossen van Lembeke. Het laatste stukje bedroeg ongeveer 2 km en hierbij wandelden we langs een kapel met ommegang, opgericht in 1947. Deze kapel werd opgetrokken uit dank omdat Lembeke gespaard bleef van oorlogsgeweld. Ze werd in 1949 ingewijd. Tegenover de kapel bevindt zich een Mariagrot, die werd gebouwd op de restanten van een bunker.

Er restte nog een kleine boswandeling, waar af en toe de varens reeds hoog waren opgeschoten. Uiteindelijk kwam de herberg terug in zicht. Na het afstempelen van onze wandelboekjes namen we nog even de tijd om een laatste frisdrank te nuttigen. Aan de andere tafels konden we ook duidelijk horen, dat de prijs van de consumpties het gespreksonderwerp nummer één was. Enkele dames van een wandelclub uit Aalter beklaagden zich ook over de prijs van de koffie en zij waren niet de enigen. Uiteindelijk kunnen we concluderen dat het parcours goed was uitgekozen en aangenaam om te bewandelen. Toen wij omstreeks 15:10 uur huiswaarts gingen, was men reeds volop doende met het verwijderen van de aangebrachte pijlen langs het parcours. We hopen enigszins dat het morgen anders zal zijn.”

Een korte blik, op datgene wat na afloop in de wandelboekjes werd neergeschreven, sluit stilaan het onderwerp af. ‘K: Fris! Wandeling door de Lembeekse bossen en velden. Niet helemaal zoals verwacht! J: Wandeling in en om de Lembeekse bossen. Parcours langsheen Lembeke, Sleidinge en Waarschoot. Prachtige bossen en mooie vergezichten. Prijzen van stickers en dranken aan de hoge kant!!’

042: Sleidinge, Zaterdag 27 december 2008, 15 km. (769,84 km.)

Een eindejaarstocht welke destijds van start ging, in de gemeente alwaar we vroeger woonachtig waren. Deze tocht werd toen aangekondigd in de wandelgids Marching als volgt: ‘Zaterdag – Samedi – 27/12/2008 – 9940 Sleidinge (Oost-Vlaanderen) – Eindejaarstocht – 7-9-13-17-21 km. – W.A.K. (Wandelclub Al Kontent) – Start: Vrije Basisschool De Bijenkorf. Langs rustige en landelijke wegen. Verzorgde controleposten.’ Na het beleven van deze mooie en aangename winterwandeling, konden we aan de hand van de belevenissen onderweg, het navolgende verhaal neerpennen. Een verhaal op zaterdag, 27 december 2008 omstreeks 16:11 uur.

“Vandaag werd Sleidinge gekozen, als beginpunt voor een winterse wandeling. Organisator, Wandelclub Al Kontent, mocht zich gelukkig prijzen met de weersomstandigheden vandaag. Alhoewel berekoud deze morgen, ongeveer - 3,5°, kreeg het zonnetje al vlug de bovenhand en dat zorgde voor mooie vergezichten tussen de akkers en weilanden. Startplaats voor de wandeling was de Vrije Basisschool ‘De Bijenkorf’, gelegen in het Akkerken. Gezien de schrijver van dit artikeltje, geboren en getogen is in deze gemeente, had deze wandeling vandaag wel iets bijzonders. Op deze startplaats was vroeger de kleuterschool gelegen en daar kregen we dan ook onze eerste kennismaking met het begrip school. Het gaf dan ook een raar gevoel, hier terug te komen, zoveel jaren later. Vandaag kon worden gekozen voor afstanden van 7, 9, 13, 15, 17 en 21 km. Gelet op de gevoelstemperatuur, kozen we voor een eerder kortere afstand van 15 km.

Na het verlaten van de basisschool, liep het parcours langs het bedrijf Calcutta, destijds een gekende textielfabriek, die zelfs de oorlogsjaren overleefde, dankzij het verkeerd vallen van de daarvoor bestemde Duitse bommen. Het ging dan via de Dellaertsdreef in de richting van het Keizersgoed. Hier kwamen we als kind hengelen in de daar gelegen forellenvijver. Tussen de akkers ging het nadien naar de Langendam. Op dit traject lopen tal van wandelroutes, zoals het Burggravenpad en de Kristoffelroute. Op het einde van de vermelde straat ligt het gekende psychiatrisch centrum van Sleidinge. In de volksmond is dit gekend als de ‘Knip’, naar de vroegere naam ‘Kneippgesticht’. Hier kunnen tal van jongeren terecht met alcohol- of drugsproblemen.

Vervolgens trokken we verder naar de Weegse, alwaar we een eerste controlepunt hadden in de plaatselijke judoclub. Na een korte eet- en drankpauze, trokken we verder richting Evergem, via onder andere de Biezenstraat. De watertoren van Sleidinge, kwam steeds nader, gezien de wandeling uiteindelijk via de Zevekotestraat en het Hulleken in de onmiddellijke nabijheid van dit gebouw verliep. Vervolgens werd de drukke baan, Gent - Watervliet gedwarst om dan de weg te vervolgen via Meerhem. Langs rustige binnenwegen, ging het naar het Oostveld, waar nu de huidige velden dienen om bomen te kweken. Jaren terug waren dit een soort meersen, geliefd bij de plaatselijke jeugd. Uiteindelijk arriveerden we in de Kerkstraat om zo een tweede controleplaats binnen te stappen, gelegen in de gemeentelijke jongensschool.

Ook hier alweer een confrontatie met een ver verleden, vermits we hier de lagere school doorliepen tot in het jaar 1968. Een fel gemoderniseerd schoolcomplex, liet toch nog ruimte over om een deel van de oude schoolgebouwen te bewaren. Aan de overzijde ligt het rusthuis ‘Ave Maria’, destijds het ‘Moederhuis’ van de streek, waar menig kind werd geboren. Ironie van het lot... velen die hier destijds het daglicht zagen, brengen nu hun oude dag door op dezelfde plaats. Het tegenover gelegen klooster, kon de tand des tijds niet weerstaan en diende plaats te ruimen voor een modern zorgcentrum voor bejaarden. Enkel de oude kapel bleef bestaan. Zo vervolgden wij onze wandeling, af en toe mijmerend over het verleden, langs tal van wegen die ondertussen wijzigden van naam en waar de bouwwoede steeds verder oprukt. Een kleine gemeente is groot geworden.

Via een lus kwamen we tot slot opnieuw aan op de startplaats van de wandeling. Net als in een film, kregen we vandaag een kijk op een modern Sleidinge, doorweven met eigen beelden hoe het vroeger was. Nog steeds waakt de kerk over het dorpsplein, zoals ze altijd heeft gedaan. Waarschijnlijk een stille getuige van zoveel jaren gemeentegeschiedenis, waar we ook deel van uitmaken. Al bij al een geslaagde en verzorgde wandeling, voorzien van een klein winterzonnetje en onder een stralend blauwe hemel.”

Ook onmiddellijk na de wandeltocht, werd een weinig aandacht geschonken aan de wandelboekjes, alwaar ter zake enkele korte bevindingen werden genoteerd. Ziehier alvast wat destijds in 2008 werd geschreven: ‘K: - 3° Berekoud. Maar een mooie wandeling door Sleidinge. Met de nodige verhalen uit Joris zijn jeugd. J: Wandeling door mijn geboortedorp. Veel herinneringen aan de jeugd. Een kleine gemeente is nu groot geworden. Waar is de tijd?? De kleuterschool, de lagere school, veel uren speelplezier her en der. Het moederhuis, waar het allemaal ooit begon!’