215: Schaffen, Zaterdag 15 januari 2011, 21 km. (4350,116 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt in het kort aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 15/1/2011 – 3290 Schaffen (Vlaams-Brabant), Hezerheidetocht, 4-6-12-20-30 km. VOS Schaffen. Start: Gildenzaal.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas, met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 19:50 uur.

“Vandaag trokken we nogmaals onze wandelschoenen aan in Vlaams-Brabant. Deze ochtend ging het dan ook voor dag en dauw richting Schaffen (Diest). Aldaar ging een wandeltocht door onder de naam Hezerheidetocht, een organisatie van de plaatselijke wandelclub vzw Vos Schaffen. Er werd verzameld in de Gildenzaal, zowat gelegen onder de kerktoren. Met een beetje moeite vonden we nog een plaatsje om ons voertuig te parkeren, waarna we even later terecht konden in de startzaal voor de inschrijving en alvast voor een hapje en een koffie vooraf. We ontmoetten er alvorens van start te gaan, Patrick van Beneluxwandelen. We konden op die manier de beste wensen voor het nieuwe wandeljaar overmaken. Vandaag kon er in Schaffen worden gekozen voor de volgende afstanden: 4, 6, 13, 21 of 31 km. Wij besloten deel te nemen aan de tocht van 21 km. De respectievelijke afstanden van deze tocht situeerden zich als volgt: 6,6 – 8,2 en 6,2 km. Exact 21 km dus, met onderweg tweemaal dezelfde rust- en controlepost in Meldert. Even later konden we op weg voor onze zaterdagse wandeltocht.

Bij het verlaten van de startzaal en op weg naar het eerste kruispunt, volgden we al het verloop van de Drieprovinciënroute, een plaatselijke fietsomloop van 56 km. We kregen ter hoogte van dit eerste kruispunt op het parcours tevens de eerste splitsing van de dag. De deelnemers aan de 4 of 6 km, dienden rechtsaf te gaan, net zoals de wandelaars aan de 31 km, welke hier vooreerst een plaatselijke lus van 9,9 km dienden af te leggen. Wijzelf gingen naar links, samen met de deelnemers aan de 13 km en later de 31 km stappers, na hun eerste rust. Het ging lichtjes hellend richting drukke Diestseweg. We troffen onderweg de aanduidingen van het Vliegveld Wandelpad aan, een wandeling welke start aan de kerk, met een lengte van 9,6 km. Het ging de drukke weg over en rechtdoor, om alzo de bebouwde kom stilaan te verlaten. In de verte zagen we zo de kerk van Schaffen verdwijnen achter de huizen. We wandelden langsheen de plaatselijke begraafplaats, waar we even halt hielden om enkele oorlogsgraven van vliegeniers te bezichtigen. We zetten daarna onze tocht verder langsheen de openbare weg, om later een rechts gelegen bos in te gaan.

Het ging een lang recht bospad op, waar we een andere ondergrond kregen om te bewandelen. Een licht modderig pad, bedekt met afgevallen bladeren. Onderweg hier en daar een afgeknapte boom, een klein bruggetje over een beek en voor de rest, natuurlijk de aangename stilte van het bos. De mengeling van geuren en vooral de diversiteit in kleuren. Enkele verschillende percelen bos volgden elkaar het ene na de andere op. Steeds afgewisseld met een kort stukje openbare weg. Hier en daar nodigde een bankje zelfs uit om even uit te blazen. Tussen de percelen troffen we akkers en weilanden aan, de meeste zelfs reeds voorzien van hopen mest, om later het land in gereedheid te brengen voor het telen van nieuwe gewassen. Sommige bomen lieten zelfs reeds kleine knoppen zien, een teken dat ook de natuur zich opmaakt voor de komende lente. De wandeling bracht ons uiteindelijk tot aan de grens met Meldert (Lummen). Aldaar ging het juist voor het grensbord, rechtsaf, om via een veldweg en met een klein ommetje uit te komen ter hoogte van de kerk.

Dit gebouw staat slechts nog gedeeltelijk overeind, nadat in juli 2006 de toren en een deel van het schip instortten. Even voor de kerk hadden we ons reeds bevonden op de LF50b Jeugdherbergroute . Ter hoogte van de kerk zelf maakte de Midden-Limburg route 1, een bocht naar rechts. Wij deden net hetzelfde, om op die manier de eerste controlepost aan te treffen in het Ontmoetingscentrum De Kalen Dries. We waren 6,6 km gevorderd en waren toe aan een hapje en een drankje. In het kleine zaaltje kostte het wel wat moeite om een zitplaats te bemachtigen, maar uiteindelijk lukte dit toch. Na de eerste pauze, keerden we op onze stappen terug tot aan de kerk. We kregen onmiddellijk twee fietsroutes te vermelden, met name de Populierenroute en De Melkweg. Deze beide omlopen zouden we herhaaldelijk volgen tijdens onze plaatselijke lus van 8,2 km waaraan we nu waren begonnen.

Ter hoogte van de kerk ging het dan ook bij een eerste doortocht voor de 21 en de 31 km naar rechts. Een klein beetje verderop, ging het linksaf via een kleine kerkwegel. Zo kwamen we terecht in de erachter liggende woonwijk en konden we ons verkijken aan een plaatselijk kapelletje. We vervolgden onze weg via een landelijke weg, om opnieuw een klein stukje bos te doorkruisen. Aan het andere eind kwamen we terecht op het Dominopad, dat uitweg gaf naar de openbare weg. Een stukje landelijke weg volgend, bereikten we een rechts gelegen veldweg. Hier ging het even bergop doorheen een wel erg modderige strook. Wat hogerop volgden we de rand van een bosgebied om korte tijd later een nieuwe klim aan te treffen. Deze veldweg leidde naar de top van de Venusberg. Hier konden we op een verhoog een kijkje nemen over de omgeving en tevens een woordje uitleg aantreffen inzake dit natuurgebied. Het ging in dalende lijn naar de landelijke wegen. Herhaaldelijk troffen we nu onderweg de aanduidingen aan van De Melkweg, welke we voorheen reeds over korte afstand hadden gevolgd.

Een groot informatiebord, ter hoogte van een plaatselijk melkveebedrijf, leerde ons het verschil kennen tussen een kalf, een vaars, een koe en een stier. Je ziet dat ook wandelen dus heel leerzaam kan zijn. Na in een wijde boog omheen Meldert te zijn gegaan, kregen we op de terugweg enkele prachtige holle wegen om te bewandelen. De bruin gekleurde grond vormde als het ware een muur waarlangs je wandelde met hier en daar een kluwen van boomwortels welke aan de oppervlakte verschenen. Ook hier kon je de kracht van de natuur duidelijk aanvoelen. Af en toe kregen we een nijdig klimmetje te verwerken en ook dienden we vaak af te rekenen met modderige en sompige paden, een duidelijk gevolg van de overvloedige regen van de voorbije dagen. Al bij al viel het eigenlijk allemaal nog wel mee. Stilaan kwamen we terug in de bebouwde kom van Meldert en konden we de kerk ontwaren. Het ging naar het ontmoetingscentrum voor onze tweede en laatste controle van de dag. Ook nu, na ondertussen 14,8 km te hebben afgelegd, waren we toe aan een hapje en een drankje.

Het laatste gedeelte van de wandeling leidde ons opnieuw naar de kerk, waar het ditmaal linksaf ging, net zoals dat het geval was voor de wandelaars aan de 13 km. Even voorbij de kerk namen we een kleine helling en kwamen terecht op een verkaveling in aanleg. Er volgde een kort stukje openbare weg langsheen enkele statige villa’s, waarna het via een wegel even de hoogte inging. Zo bereikten we een stuk bosgebied en konden we voor het laatst genieten van een wandeling over afgevallen bladeren en langs geurend hout. Jammer genoeg eindigde ook dit bospad en bereikten we terug enkele huizen. In de verte zagen we reeds de drukke Diestseweg en konden reeds het lawaai van de auto’s aanhoren. Een stukje veldweg rechts, bracht ons tot aan deze drukke verkeersader. Met de nodige voorzichtigheid geraakten we aan de overkant en volgden vanaf daar een verharde veldweg, bijna in rechte lijn naar het centrum van Schaffen. Enkele beken hadden duidelijk nog wat moeite om het overtollige water te verwerken.

Bij het binnenkomen van de bebouwde kom van Schaffen, wandelden we nog gedurende korte tijd langsheen het Kelbergen wandelpad (9 km), een traject dat eveneens start aan de kerk van Schaffen. Via een paar woonstraten bereikten we de kerk en om de hoek troffen we opnieuw de Gildenzaal aan. Het einde van een aangename, maar vooral bosrijke wandeling. Gelukkig zat het weer een beetje mee vandaag en dat geeft alvast uitzicht naar de komende lente. Na het afstempelen van onze wandelboekjes, lieten we ons nog even de rijstpap smaken en konden we nog even napraten over de tocht van vandaag. Om 14 uur hadden de inrichters reeds 1305 wandelaars weten te bekoren. Morgen blijven we alvast wat dichter bij huis, maar dat leest u dan later wel...”

We sluiten af met de vertrouwde blik in de wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Rustige bosrijke wandeling. Stevige wind op kop! J: Wandeling doorheen Schaffen en Meldert. Modderig maar zeer bosrijk. Aangename wandeltocht… en rijstpap!’

209: Genk, Zaterdag 27 november 2010, 17,8 km. (4226,596 km.)

Een tocht welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 27/11/2010 – 3600 Genk (Limburg), 17^de Mijnmonumentenwandeling – 4-7-12-22 km. W.S.V. Winterslag. Start: C-mine. Deze wandeling is in 1994 tot stand gekomen als eerbetoon aan de mijnwerkers en hun gezinnen, maar ook opdat de jeugd en latere generaties zouden weten waarom de mijnbouw bestond.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag inzake de belevenissen onderweg, omstreeks 21:03 uur.

“Een wandeling, welke in 1994 tot stand kwam, als eerbetoon aan de mijnwerkers en hun gezinnen, was vandaag aan zijn 17^de editie toe. We hebben het hier over de Mijnmonumentenwandeling, welke vandaag zaterdag werd georganiseerd door de WSV Winterslag. De startplaats was gelegen in het complex Q-sports – C-mine te Genk. Na een lange autorit, af en toe langsheen licht besneeuwde landschappen, bereikten we om even voor negen uur Genk. We vonden na een beetje zoeken toch een parkeerplaats in de nabijheid van de voormalige mijnsite. Even later konden we terecht in het vernieuwde gebouw voor de inschrijving. We kwamen net aan toen een drietal bussen met wandelaars de startzaal eveneens bereikten, met als gevolg een klein beetje chaos aan de inschrijvingstafel. We vonden evenwel vlug een vrije tafel en konden allereerst een beetje denken aan de versterking van de inwendige mens. Vandaag kon er worden gekozen uit vier verschillende wandelafstanden, met name 4, 6, 12 of 18 km.

We kozen voor de laatste afstand met een werkelijke lengte volgens de inrichters van 17,8 km. Iets korter dus dan de aangekondigde afstand van 22 km. Onderweg zouden we twee controleposten aantreffen, namelijk na respectievelijk 6,1 en 13 km. Aan het begin van de wandeling kregen we zicht op de enorme mijntorens, welke de omgeving min of meer domineren. Het voormalige mijngebouw zelf, werd ondertussen gerestaureerd en herbergt nu een sportcomplex, een restaurant, een bioscoop, enz. We wandelden een stukje op het voormalige terrein van deze mijnsite en kwamen langsheen enkele vervallen gebouwen. We kregen een houten brugje om over te steken en daar konden we ervaren dat het brugdek glad was, omwille van de nachtvorst. Hier splitsten zich de wandelaars van de 6 km naar links af. Wij hielden rechts aan en volgden een verhard paadje.

Op korte afstand daar vandaan, verlieten ons ook de wandelaars aan de 4 km, welke een rechts gelegen wegje opgingen. Samen met de wandelaars aan de 12 km ging het rechtdoor, waarna we een eerste stukje natuurgebied, met andere woorden een bosje, aantroffen. Ondertussen hadden we geruime tijd zicht op een links gelegen terril. Eenmaal op weg in het bos, volgden we een met afgevallen bladeren bedekt wandelpaadje, dat ondanks de regen van de voorbije dagen, goed begaanbaar was. Even ontbraken loofbomen en bereikten we een zone met naaldbomen. Hier ging het via een smalle wegel tussen de beplanting. Aan het andere uiteinde van deze groene zone, bereikten we de openbare weg. Aldaar splitsten zich de wandelroutes van de 12 en de 18 km. Wij dienden rechts af te draaien en vervolgden onze weg, doorheen een ander bosgebied, ditmaal via een smalle geasfalteerde weg. We bereikten op die manier de wijk Driehoeven ter hoogte van een gevaarlijk kruispunt.

We staken de weg over en verdwenen aan de overzijde in een stukje bosgebied. Ditmaal kronkelde zich een wandelpad tussen de berken. Geruime tijd later, mondde dit pad uit in een woonwijk. Het werd korte tijd huisjes kijken, om onze weg te vervolgen achter twee woonblokken, waarna we uitkwamen ter hoogte van een drukke weg. Via enkele trappen bereikten we deze hoger gelegen baan en hielden links aan. Via een brug ging het over een verlaten spoorlijn en tezelfdertijd bevonden we ons op de Midden–Limburg route 3. We daalden af naar een rotonde, alwaar we een eerste aandenken aantroffen met betrekking tot het mijngebeuren. We vonden er de aanduidingen inzake de Maas–Mijnroute 2. Ter hoogte van de rotonde ging het in eerste instantie naar rechts, waar 300 m verder de eerste controlepost was gesitueerd. We bereikten dan ook na 6,1 km het Plot, een opleidingscentrum voor brandweer, politie en hulpdiensten. Daar konden we in de refter terecht voor een hapje en een warm drankje.

Na een eerste halte, keerden we een eindje op onze stappen terug tot aan de reeds eerder vernoemde rotonde. Ditmaal volgden we rechtdoor en wandelden een eindje door de bebouwde kom. Even later ging het naar links, richting wijk Nieuwe Kempen. Onderweg kwamen we langsheen het plaatselijke compost schooltje. Amper dit gebouw voorbij, bereikten we een bosgebied, zoals later zou blijken het Hengelbos. Hier een lang wandelpad dat evenwijdig verliep aan de bosrand en waar we af en toe een klein hoogteverschil aantroffen. Onderweg waren grote stukken bos gekapt, omwille van de aanleg van een hoogspanningslijn. Gelukkig kwam ondertussen de zon te voorschijn en dat gaf een aangenamer gevoel om te wandelen. Ook al was het temperatuurverschil slechts gering, alle beetjes helpen vaak. Na geruime tijd het pad te hebben gevolgd, bereikten we terug de openbare weg.

We staken de baan over en vonden aan de overkant een bosgebied, waar we een geasfalteerd wandelpad volgden. Dit bracht ons ter hoogte van een erg druk bereden weg, welke we gelukkig konden volgen via een fietspad naast de rijbaan. We bemerkten er het traject van de Midden–Limburg route 3. Een schroothandelaar zorgde even voor een ludieke afwisseling en was het alvast waard om enkele foto’s te nemen. Naarmate we het verloop van deze drukke weg volgden, bereikten we het rechts gelegen natuurgebied Schemmersberg. Het ging dan ook haaks rechtsaf in de richting van deze zone. Het ging via een brug over enkele sporen, waarna we aan de andere kant het natuurgebied konden betreden. We belandden algauw tussen de sparren en de eerste zandduinen. Af en toe kregen we een klein klimmetje voor de voeten geschoven, doch al bij al viel het allemaal nogal mee. De te overwinnen hoogtes waren eerder miniem.

Voorbij het zand kwamen we in een bosgebied terecht, waar we een pad naar links dienden te volgen. Ook ditmaal over lange afstand een bijna loodrecht doorlopend pad, waar enkele niveauverschillen dienden te worden overbrugd. Eenmaal het pad achter de rug, bereikten we een bebouwde zone, waar de weg die we volgden, uitmondde op een T-kruispunt, ter hoogte van de Casa Papa Giovanni. Hier troffen we de tweede controlepost van de dag aan en konden achteraan in een zaaltje terecht voor een hapje en een drankje. We waren ondertussen 13 km ver en restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 4,8 km. Bij het verlaten van de tweede controle was het meer dan duidelijk dat we omheen de grote terril aan het wandelen waren. Tijdens de wandeling hadden we die kleine berg reeds vanuit alle mogelijke hoeken kunnen aanschouwen. Nu ging het terug over de spoorlijnen en onmiddellijk rechtsaf, om daar een smalle wegel te volgen, welke evenwijdig verliep met de spoorweg. Het smalle paadje kronkelde enigszins en ging een beetje op- en neerwaarts. Aan het einde van het paadje, staken de wandelaars van de 6 km de weg over en verdwenen aan de overkant in een ander stukje bos. Wij gingen rechtsaf om wat verder hetzelfde bosgebied in te gaan.

Wat verderop bevonden we ons op een plaatselijke wandelroute, met name het Heikneuterpad. Op die manier ging het dadelijk het Kriekelbos in, waar we smalle paadjes konden volgen. Een kleine klim onderweg liet ons dit gebied even vanuit een hoger gelegen positie bekijken. Het paadje volgend, bereikten we een plaatselijke kerk, gesitueerd naast een afdeling van het Syntra. Ook hier kregen we zicht op een klein monument dat deed denken aan het mijnwezen. Vervolgens ging het via de openbare weg, terug in de richting van de mijnsite waar we enkele uren voorheen waren van start gegaan. Stilaan kwamen de enorme torens in zicht. Een stel wagonnetjes op de laatste rechte lijn, deed ons nog even stilstaan bij de leefomstandigheden van de mijnwerkers destijds. Wat later bereikten we de gerestaureerde mijnsite, om er nog even na te kaarten over deze wel bijzondere wandeling van vandaag. Toen enkele bussen met wandelaars terug huiswaarts vertrokken, werd het even rustig in de startzaal.

Later, toen we terug huiswaarts gingen, noteerden we omstreeks 14 uur reeds 1495 deelnemende wandelaars. Na de kennismaking met het Waalse mijnwezen vorige week, hadden we vandaag een ontmoeting op Vlaams grondgebied met de restanten van wat ooit een bloeiende nijverheid is geweest. Jammer genoeg is ook dat deel van de industrie teloor gegaan en moeten we het voortaan doen met enkele herinneringen ter zake. Gelukkig bestaan er nog voldoende initiatieven om dit stukje erfgoed te bewaren voor de komende generaties.”

We sluiten af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, aangezien ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Om en rond de oude terril. Verrassende natuur. Fijne wandeling maar koud. J: Wandeltocht in Genk-Winterslag ter herdenking aan de vroegere mijnwerkers en hun gezinnen. Een tocht omheen de terrils, met start in de vroegere mijngebouwen.’

122: Heusden-Zolder, Zondag 25 oktober 2009, 21 km. (2407,473 km.)

Deze tocht werd destijds als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche, 25/10/2009 – 3550 Heusden-Zolder (Limburg), Officiële Trotterstocht – 4-6-10-12-19-25 km. W.S.V. De Trotters. Start: Witte Zaal. Wisselend parcours volgens de gekozen afstand. Korte afstanden via het natuurgebied Bovy. De rest een licht glooiend terrein langs zandwegen en via de kluis van Bolderberg over boswegen en langs vijvers.’ Na afloop schreven we nog dezelfde dag een kort relaas inzake de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 20:25 uur.

“Vandaag waren we toe aan de laatste busreis van onze wandelclub De Kwartels, vroeg uit de veren dus en om iets na zeven uur deze morgen vertrokken richting Limburg. Daar zouden we immers deelnemen aan de Officiële Trotterstocht te Heusden-Zolder. Deze wandeling werd ingericht door de WSV De Trotters. Plaats van vertrek was het Parochiecentrum Witte Zaal, alwaar men kon kiezen uit de volgende afstanden: 4, 6, 9, 12, 16, 18, 21 of 25 km. Wij kozen voor het parcours van 21 km, aangezien de 25 km over hetzelfde traject verliep, vermeerderd met het parcours van de 4 km. Gelet echter op het vertrek van de bus omstreeks 16 uur, beperkten we ons tot de gekozen afstand van 21 km. We kregen dan ook na aankomst een controlekaart, met inbegrip van een sticker. Zo konden we even later op weg voor een tochtje door Midden-Limburg. Al vanaf de start stelden we vast dat we op het traject van de GR5 zaten, meer bepaald een variante daarvan. Nog vooraleer we het eerste kruispunt hadden bereikt, zagen we ook rechts van de weg de borden van de ‘Lus van het Zwarte Goud’.

We dwarsten vervolgens de drukke hoofdweg en sloegen rechtsaf, in de richting van het nabijgelegen bos. Vooreerst doorkruisten we enkele woonstraten, om even later aan te komen aan het Domeinbos Galgenberg. Eenmaal het bos betreden, bemerkten we voor ons een lange nogal steile helling, goed om de spieren op te warmen. Op deze helling bemerkten we reeds menig wandelaar, even buiten adem en een kleine pauze inlassend. Op de top van deze helling, ging het naar rechts, doorheen een lange dreef. De eerste paddenstoelen, zwammen, of iets gelijkaardigs, doken op aan de rand van het pad. Gele, zwarte, gespikkelde, rode, in alle vormen, formaten en kleuren waren ze te bewonderen. Niet te verwonderen dat menige camera werd boven gehaald. Even verder verlieten we het bos en kwamen terug uit op de grote baan. Deze werd gedwarst en vervolgens ging het aan de overzijde van de weg verder, in het wandelgebied Terlaemen - Vogelsanck. Een Duits uitziend hotel, toonde de weg naar de Bolderberg en de Kluis.

We betraden opnieuw een bosgebied dat ons liet klimmen en dalen en waar we onderweg de heide konden bekijken. De zanderige ondergrond bemoeilijkte af en toe het stappen. Eenmaal deze helling overwonnen, kwamen we aan het Pelgrimskruis en de ernaast gelegen kapel. Tijd voor een kleine halte en een bezoekje aan dit bouwwerk. Buiten kon men aan het kruis een meegebrachte steen achterlaten en bij de hoop plaatsen. Vervolgens ging het verder, nu bergafwaarts, via een hol zanderig pad. Beneden bemerkten we grote vijvers, waarover je eindeloos ver kon turen. Het ging nadien via een asfaltweg verder door het bos, in de richting van de E314, welke we even later via de brug overstaken. Aan de overkant leidde een smalle weg ons verder naar de eerste controle in zaal Weyerman te Boekt. Dit laatste is blijkbaar een gehucht van Heusden-Zolder. Na 6 km konden we even verpozen in een wel erg volle zaal. Gelukkig vonden we nog twee lege barkrukken aan de toog. Onze wandelgezel onderweg, Jean-Pierre, diende noodgedwongen rechtop te blijven staan.

Na de eerste onderbreking vervolgden we onze weg langs een nogal druk bereden weg. Even verder bereikten we een grote rotonde en daar splitsten zich de langere afstanden. Wij dienden rechtdoor te gaan, in de richting van Zonhoven. Hier volgden we nu de Midden-Limburg Route 1. We volgden nog geruime tijd dezelfde weg, tot we wat verder een rechts gelegen bosgebied introkken. Een lange rechte dreef, leidde ons terug naar de openbare weg aan de andere kant en daar staken we opnieuw de autosnelweg E314 over. Beneden aan de brug betraden we vervolgens een ander bosgebied, waar tal van informatieborden duidelijk maakten, dat we ons bevonden op een deel van het Mountainbike Netwerk Midden-Limburg. Je kon het al raden, gedurende het volgende gedeelte dat we het bos doortrokken, werden we links en rechts door menig mountainbike ingehaald of gekruist. Een lange bosdreef mondde uit op een weg, welke gewoon werd gedwarst, vermits aan de overzijde het bos gewoon verder werd gevolgd. Hier verliep volgens aanwijzingen de Kastelenroute.

Aan de ingang van het tweede bosrijke gedeelte troffen we de vermelding ‘Bolderberg – Viversel’, een uitgebreid gebied vol groen dat lag te wachten om te worden bewandeld. Er volgden nu toch wel enkele kilometers bosgebied, waar het aanschouwen van de kleurenrijkdom alleen al voldoende was om dit pad te bewandelen. Opnieuw konden we diverse zwammen ontdekken en het pad lag bezaaid met eikels, afgevallen bladeren en stukjes hout. Een gekraak van jewelste bij elke stap die werd gezet. Uiteindelijk belandden we aan de rand van dit uitgestrekt bosgebied en konden een tweede pauze nemen in het clubhuis van de Verenigde Vissers. Opnieuw hadden we hier de jammerlijke vaststelling, te veel wandelaars ofwel te weinig plaatsen om te zitten. Gelukkig konden we toch een drietal stoelen verzamelen om toch even te pauzeren. Een stuk wandelweg van 8 km lag meteen achter de rug. Het laatste stuk van de wandeling bedroeg dit keer 7 km.

Na een eerste stukje bos, volgde nu een gedeelte waar enkele woonstraten werden doorkruist. Tal van riante villa's gingen aan het oog voorbij, met al even indrukwekkende auto's op de opritten. Wat verder bereikten we het grondgebied van Stokrooie (Hasselt), waar we opnieuw een ontmoeting hadden met de GR5. We trokken vervolgens door een stukje vrije natuur en uiteindelijk kwamen we uit aan het Albertkanaal. Hier ging het rechtsaf en volgden we het ernaast gelegen Jaagpad. Reeds vanaf de start en vervolgens tijdens de hele wandeling, hadden we gestapt met het geluid van het circuit van Zolder als achtergrondmuziek, voor zover je dit natuurlijk als muziek kon bestempelen. Zelfs tot in het bos, kon je horen dat men daar doende was met racen. Eenmaal echter langs het Albertkanaal, gingen we nu recht in de richting van de omloop. Met elke stap werd het luider en luider en hoorde je het gejank van de motoren, het gehuil van de remmen, maar meer nog het lawaai van de uitlaten, knalpotten, enz. Heel dicht genaderd, konden we toch even een glimp opvangen van dat geweld, dat reeds de hele dag hoorbaar was, in zoverre zelfs, dat nu we thuis zijn, het in de oren nog naklinkt.

Gelukkig ging het even voor het circuit, opnieuw rechts het bos in en konden we even opgelucht ademhalen, al was het maar van heel korte duur. Het bos leidde ons vervolgens in de richting van het sportterrein van FC Bolderberg en later naar het Domein Bovy. Dit betekende een afsluiter van een mooie wandeltocht, aangezien we hier over een ruime afstand konden wandelen over houten steigers, waar het water kon worden bemerkt, zowel links, rechts als onder de houten loopplanken. Dit leek een beetje op de Hoge Venen, waar je een gelijkaardig traject kan bewandelen. Voorbij deze mooie afsluiter, lag de openbare weg en de dorpskerk, waar we enkele uren vroeger waren vertrokken. Het ging nu terug naar een, helaas bomvolle startzaal en dat was meteen het grote minpunt van deze schitterende tocht van vandaag.

Met een opkomst omstreeks 15 uur van 2187 wandelaars, mocht men toch wel hebben gezorgd voor iets ruimere controleposten en zeker een grotere startzaal. Door de aanvoer van wandelaars, via tal van bussen, was het verzadigingspunt meer dan overschreden. Velen dienden dan ook noodgedwongen buiten te wachten op clubgenoten, gelukkig dat het goede weer van vandaag dit enigszins toeliet. Het lawaai dienden we er dan noodgedwongen bij te nemen, vermits de race nog altijd verder ging, wroemmmmmmmmm!!!, wroemmmmm.”

We sluiten dit verslag af met een blik in onze wandelboekjes. Ziehier wat destijds daarin werd genoteerd: ‘K: Laatste busreis dit jaar met de Kwartels. Heusden-Zolder en omgeving. Mooie wandeling met zon! J: Laatste busreis met de Kwartels naar Heusden-Zolder. Zonnige en aangename wandeldag.’