498: Wetteren, Zaterdag 18 september 2021, 14,85 km. (9947,497 km.)

“Een kort relaas inzake een wandeling via knooppunten, behorende tot het wandelnetwerk Kalkense Meersen, met start en aankomst te Wetteren. Na de verplaatsing vooraf via bus en trein, bereikten we het station van Wetteren. De geplande start van de tocht bevond zich ter hoogte van het knooppunt 8, doch zover waren we nog niet. We begonnen met een korte aanlooproute vanaf het station, via het Stationsplein, de Stationsstraat en de Florimond Leirensstraat tot op de Markt van Wetteren. Daar namen we nog even de tijd omstreeks 11:05 uur voor een kopje koffie in café De Kroon. Even later gingen we op weg, op zoek naar de geplande wandelroute. We verlieten de Markt en wandelden rechts van de Sint-Gertrudiskerk via Rode Heuvel naar de brug over de Schelde, om aan te komen op de Scheldekaai, om zowat 11:20 uur. We draaiden er rechtsaf, teneinde het jaagpad te volgen langs de Schelde, op weg naar het eerste knooppunt 8. We passeerden een kunstwerk van de hand van Luc de Man uit 2019 en wandelden voorbij een begraafplaats van kloosterzusters, de achterkant van het Woonzorgcentrum Sint-Jozef en de A.S.Z. Campus Wetteren. Eenmaal het knooppunt aangetroffen verlieten we naar rechts het jaagpad om via de Legenweg uit te komen op de drukke N416, de Wegvoeringstraat. Aan de overzijde van de weg vonden we het knooppunt 7 aan de ingang van het Provinciaal Domein Den Blakken. We konden genieten van het mooi aangelegde park en trokken door een gedeelte van de Warandeduinen. Korte tijd later kruisten we een dwars gelegen wandelweg, de Lange Wegel aan het knooppunt 4.

Aan de overzijde ging het verder doorheen een gedeelte van de Warandeduinen, om dan tenslotte via de Paardenkerkhofstraat en de Sint-Annaweg, in een lange bocht naar links, opnieuw de Lange Wegel te betreden, ditmaal aan het knooppunt 6. Op die manier waren we het hele Provinciaal Domein rond gewandeld. Uiteindelijk verlieten we het domein naar rechts en begaven ons op de Lange Wegel, ditmaal openbare weg. Waar de straat tenslotte dood liep, konden we via een smal betegeld wandelpad verder en kruisten de Rijckerstraat. Aan de overzijde ging het via een vrij smal tegelpad langs de rand van een boomkwekerij tot we op het einde opnieuw de openbare weg aantroffen aan het knooppunt 3, Veldwegel. Over korte afstand volgden we de weg naar rechts, tot we de eerste veldweg links konden indraaien, eveneens Veldwegel, welke wat later overging in de Molenstraat. We kruisten de Ertbrugstraat en gingen aan de overzijde een grindweg op tussen de woningen. Tussen akkers en weilanden vorderden we via deze veldweg tot het pad uitmondde in de Stationsstraat, ondertussen op het grondgebied van Schellebelle. Tussen de bebouwing ging het deze straat links in, tot we in een bocht naar rechts, rechtdoor via een kerkwegel (Zwanewegel) de Stationsstraat konden verlaten. Via deze kerkwegel kruisten we de Hekkergemstraat en gingen aan de overzijde verder om op die manier het Dorp van Schellebelle te betreden. Een mooi plein, voorzien van de noodzakelijke horeca.

We hielden er dan ook omstreeks 13:00 uur een langere middagpauze op het terras van De Stenen Linde. Na deze drankpauze volgden we naar rechts het Dorp, tot we net vóór het Parochiehuis ’t Veer, linksaf konden gaan aan het knooppunt 1. Op die manier kwamen we aan de oever van de Schelde, om er na even te hebben gewacht, het water konden overvaren met de Belleboot. De overkant bereikt verkregen we een mooi zicht op de Sint-Jan Onthoofding kerk van Schellebelle. Tevens troffen we er het knooppunt 2 aan. We begaven ons over korte afstand naar rechts op het jaagpad, om net voorbij een slagboom haaks linksaf een grindpad op te gaan, naast een links gelegen waterloop. We betraden zo de Kalkense Meersen een prachtige groene zone. Even later, aan het knooppunt 4 verlieten we dit wandelpad schuin rechts, richting Natuurreservaat Wijmeers. Een smal wandelwegje leidde in de richting van een kleine boszone. Het pad mondde uit in de bocht van een bredere grindweg, de Grote Kouterstraat, welke we links indraaiden, aan het knooppunt 96. We troffen er dan ook de wit-rode tekens aan van de GR128. Enkele knooppunten welke dicht op elkaar volgden, met name 98, 92 en 95 leidden ons zowat in tegenwijzerzin doorheen dit natuurreservaat. Uiteindelijk kwamen we opnieuw uit op de brede grindweg naast de waterloop welke we aanvankelijk hadden gevolgd vanaf het veer.

Ditmaal wandelden we in tegenovergestelde richting naar het knooppunt 97, niet ver verwijderd van het knooppunt 4. Echter gekomen aan het knooppunt 97 verlieten we naar rechts de grindweg en daalden via een reeks trappen de dijk af om beneden de openbare weg te betreden, Aard. We volgden de weg naar links, maakten een haakse bocht naar rechts en verlieten op die manier het grondgebied van Uitbergen en betraden opnieuw Schellebelle. Via een brug gingen we de waterloop over, om op het einde van de weg, ter hoogte van een T-kruising, rechts aan te houden op een elementair verharde weg, de Dolomietweg, tussen uitgestrekte weiden. Een drietal haakse bochten later kwamen we op een dwars gelegen asfaltwegje, de Blokstraat, ter hoogte van het knooppunt 23. We begaven ons even naar rechts tot we uiteindelijk terecht kwamen aan een bocht van de Oude Schelde, net tegenover het knooppunt 24. We verlieten linksaf de Blokstraat en wandelden omheen een meander van de Oude Schelde, waarna we eindigden aan de Kalkenvaart. Via de Roerdompbrug staken we de Kalkenvaart over en sloegen linksaf op het jaagpad, juist aan het knooppunt 18. Vanaf daar volgden we het jaagpad, de Kalkenvaartweg tot we opnieuw de Schelde zouden bereiken, niet veraf van het veer van Schellebelle. Dus volgden op dit jaagpad de knooppunten 18, 19 en tenslotte 21. Eenmaal de oever van de Schelde aangetroffen, begaven we ons op het jaagpad, de Tragelweg, richting Wetteren.

We waren zowat 5 km verwijderd van de brug over de Schelde in Wetteren, dus konden we nog geruime tijd genieten van de najaarszon aan de oever van deze waterloop. Nadat we rechtsaf het jaagpad hadden betreden, ging het richting knooppunt 20, gevolgd door knooppunt 9. Eenmaal dit knooppunt voorbij, kregen we reeds zicht op de fiets- en wandelbrug over de Schelde en de hoger gelegen Sint-Gertrudiskerk. Even later, aan de bewuste brug gekomen, wachtte een hele reeks trappen om bovenop de brug te komen. We staken bijgevolg de Schelde over, om vervolgens via de Markt opnieuw de terugweg aan te vatten naar het station. We eindigden deze zonnige tocht doorheen af en toe mooi natuurgebied na 14,85 km, omstreeks 16:30 uur.”

372: Bornem, Zaterdag 21 mei 2016, 23,857 km. (7541,009 km.)

“Vandaag hadden we het wandelnetwerk ‘In het Land van Stille Waters’ als doel voor onze dagtocht. We zouden dan ook een soort luswandeling maken met vertrek en aankomst in Bornem. Deze ochtend ging het dan ook om zowat 08:22 uur via een bus van lijn 287 naar het station van Mechelen, alwaar we even later om 08:41 uur aansluiting hadden per trein naar Bornem. Omstreeks 09:15 uur arriveerden we ter hoogte van het Stationsplein en vonden daar aan de overzijde een zitbank, alwaar we vooreerst even genoten van een ontbijt. Vervolgens wandelden we richting kerk, om aldaar nog een kleine koffiepauze te nemen in café taverne ’t Gemak. We zaten er inderdaad gemakkelijk, doch dat kon zo niet de hele dag blijven duren, er diende immers nog te worden gewandeld. We gingen dan ook op zoek naar het wandelknooppunt 1, start van onze eigenlijke wandeltocht en troffen dit aan ter hoogte van de Kasteelstraat, in de nabijheid van het gemeentehuis. Nu konden we pas echt van start voor een tochtje doorheen dit wandelnetwerk.

Het traject leidde ons vooreerst langs de Temsesteenweg, waarna we vrijwel dadelijk de openbare weg verlieten, teneinde te wandelen omheen het links gelegen Mannewiel. Op dit ochtendlijke uur, blijkbaar een druk bezochte visvijver. Ondanks af en toe wat bewolking, deed de zon toch wat moeite ons voorlopig een aangename dag te brengen. Zowat halverwege de waterplas, ging het rechtsaf om doorheen een klein stukje bos te wandelen, via enkele aangelegde vlonderpaden. We bemerkten er vrijwel dadelijk de rood-witte markeringen van de GR5A. Voorbij het stukje natuur bereikten we de Rijkenhoek en stapten we rechtsaf, opnieuw naar de Temsesteenweg. Zo bereikten we het wandelknooppunt 5. Ons aanvankelijk geplande traject zou richting knooppunt 6 gaan, via Buitenland, doch ter hoogte van het reeds gemelde wandelknooppunt 5, werden we geconfronteerd met een trajectwijziging. We zouden dienen om te gaan via het wandelknooppunt 179, een punt dat we niet konden aantreffen op onze kaart. Dan maar in goed vertrouwen de aangegeven omleiding volgend.

Op die manier verliep onze wandelroute vervolgens via de rechts gelegen Vitsdam, nadien over de spoorweg naar de drukke en gevaarlijke N16, de Rijksweg Temse Breendonk. Eenmaal veilig aan de overkant, wandelden we verder doorheen de Vitsdam. De bebouwde kom hadden we al een tijdje verlaten en we bevonden ons nu tussen weiden en akkers. We troffen onderweg het nieuwe wandelknooppunt 179 aan en vonden daar de verdere aanwijzingen naar het aanvankelijk geplande knooppunt 6. Zo stapten we langsheen een tweede waterplas, het Kleine Kragewiel. Hier maakten we nagenoeg een haakse bocht naar links, nog steeds de Vitsdam volgend, tot we uiteindelijk het knooppunt 6 bereikten ter hoogte van de Groot Schoordijk en dit na een korte klim. We kregen nu zicht op de Schelde. Een aldaar gemaakt kunstwerk uit zwerfvuil met de vermelding 17.000.000 kg, trok even de aandacht. We wandelden rechtdoor via het jaagpad langsheen de Schelde en volgden op die manier het traject van de LF5 Vlaanderen Fietsroute. We wandelden een beetje naar links en bevonden ons tussen de Schelde rechts en de Buitenlandpolderdijk links.

Heel wat wielerliefhebbers reden in beide richtingen langsheen dit mooie geasfalteerde jaagpad. We troffen even verder de bordjes aan van de Scheldedijkroute, een fietsomloop van 43 km, toen we plots een fietser onze richting zagen naderen, enigszins over de weg zigzaggend. Bleek dat de man was gestoken door een insect en verzocht ons even de wonde te bekijken. Onze levensgezellin haalde daarop terstond een spiegeltje, wat insectenzalf en een Kleenex uit de tas om de man behulpzaam te zijn. Even later kon hij dankbaar als hij was, de resterende 30 km verder fietsen. We kregen stilaan zicht op de kerktoren van Temse, alsook naderden we de bekende bruggen over de Schelde aldaar. Korte tijd nadien, gingen we onder de bruggen door van de N16, de Rijksweg Temse Breendonk, om vervolgens linksaf te wandelen, evenwijdig met de Rijksweg tot aan het eerstvolgende kruispunt, het Sas, alwaar we wandelknooppunt 21 aantroffen. Op weg daarheen volgden we een tijdje de LF38 Dender-Waaslandroute en tevens het Groteroutepad GR5A. We dienden rechts te houden en stapten voorbij het echte sas, alsook de gelijknamige taverne ’t Sas, doch die ging pas een uur later open. Dus maar verder op zoek naar een volgende horecazaak, te beginnen richting knooppunt 22.

We begaven ons bijgevolg opnieuw in de richting van het jaagpad langsheen de Schelde en begonnen terug aan een lange tocht over een asfaltweg, bovenop de dijk. De bewolking was ondertussen toegenomen en de wind blies behoorlijk in het nadeel. We vorderden nu evenwijdig met de Dijkstraat. Een rustbank nodigde alvast uit een hapje te eten, vermits we langzaam de klok van het middaguur naderden. Na onze versnapering werd toch maar verder het jaagpad gevolgd. Eenmaal wandelknooppunt 22 bereikt, bemerkten we links beneden op de weg een herberg, weliswaar ‘te koop’. Een bekend verschijnsel dat stilaan een gewoonte wordt tijdens een zaterdagse wandeltocht. Hop dan maar naar het volgende wandelknooppunt 23. Alvorens dit te bereiken hadden we wat meer geluk en konden we even halt houden op het terrasje van het ‘Praat & Eetcafé Groenendijk’ in de Dijkstraat. We hadden ondertussen het grondgebied bereikt van Weert en dat zowat omstreeks 12:15 uur. Blijkbaar op het tijdstip van de maaltijden, vermits we onmiddellijk de spijskaart in de handen kregen. Toen we het echter hielden bij een frisdrankje, was de vriendelijkheid van de uitbater plots ver te zoeken. We hebben dan ook onze drankpauze eerder beperkt gehouden.

We hadden even kort van het geplande traject afgeweken, doch na onze keel te hebben gesmeerd, gingen we aan het café het hoekje om, teneinde via de Scheldestraat opnieuw de dijk te beklimmen richting jaagpad. Boven gekomen ging het opnieuw linksaf ter hoogte van het wandelknooppunt 23 en begonnen we terug aan een stukje wandelen langsheen het jaagpad naast de Schelde. Langzaam maar zeker draaide het jaagpad wat naar links, weg van de Schelde en wandelden we min of meer evenwijdig met de Molenstraat. We bereikten even later knooppunt 44 en aldaar ging het linksaf en daalden we de dijk af naar de lager gelegen Briel. Er volgde nu een verkeersarme landweg tussen in hoofdzaak weilanden en akkers. De weg ging nagenoeg in rechte lijn naar het volgende knooppunt 46, om aldaar nog altijd in dezelfde richting rechtdoor te stappen. Uiteindelijk bereikten we een T-kruispunt, ter hoogte van een piepklein wit huisje en draaiden aldaar rechtsaf, opnieuw richting jaagpad. Een korte beklimming bracht ons opnieuw bovenop de dijk en tevens ter hoogte van het wandelknooppunt 47. Het ging voor de zoveelste maal die dag linksaf, verder op het jaagpad.

Enkele honderden meters verder troffen we een rustbank aan tegenover het derde wiel van de dag, het Schoorlandwiel. Het was reeds 13:20 uur geworden, de hoogste tijd dus om iets te drinken en een klein dessert te nuttigen. Terwijl we genoten van deze versnapering hadden we een uniek zicht op het watergebied lager gelegen. Terug op pad bereikten we vervolgens wandelknooppunt 48, nog steeds langsheen het jaagpad en zouden deze weg nog volgen tot aan het volgende punt, met name 49. Daar aangekomen draait de Schelde enigszins naar rechts en hielden wij rechtdoor aan, teneinde af te dalen naar de Benedenstraat, een toepasselijke naam eigenlijk. We hadden ondertussen Branst bereikt. Linksaf ging het tot aan de Wilgenlaan, om aldaar opnieuw linksaf te gaan. We vorderden nu doorheen een woonwijk, eigenlijk een doodlopende straat, om op het einde een kerkwegel te volgen, welke ons leidde naar de verder gelegen Beerdonkstraat. Opnieuw op de openbare weg ging het naar rechts, tot aan het volgende kruispunt, hierbij ondertussen wandelknooppunt 32 voorbij gewandeld. We bevonden ons trouwens op het traject van de Scheldeland Route.

Gekomen ter hoogte van het kruispunt tegenover de kerk, ging het linksaf in Luipegem om vervolgens de eerste straat rechts te kiezen, eveneens Luipegem, wat verderop Heuvelstraat geheten. We stapten nu langsheen een rustige landelijke weg, hoofdzakelijk omgeven door weiland, met bloeiende grasbermen. Ter hoogte van knooppunt 100 vervolgden we gewoon dezelfde richting, nog altijd de Heuvelstraat, tot aan het knooppunt 34. Hier eindigde de Heuvelstraat en bereikten we een splitsing met de Boterbloemenlaan rechts en de Brandheide, zowat schuin links. We volgden de Brandheide en betraden op die manier een onverharde veldweg tussen hagen en later passeerden we enkele achtertuintjes. Korte tijd nadien, een smalle wegel volgend, veranderden we af en toe van wandelrichting, waarna we uiteindelijk het speelbos Nonnenbos betraden. Vrijwel onmiddellijk ondervonden we daar hinder van ontelbare insecten. Dan maar vlug gebruik gemaakt van een spray op armen en benen, om dan zo vlug mogelijk het bos te kunnen verlaten, via de aangegeven weg, een bospad teneinde aldus de Kloosterstraat te bereiken, tevens het wandelknooppunt 29.

Zowat 100 m verder ging het linksaf in de richting van een brede bosdreef, welke jammer was afgesloten. Net voor het begin van het bos hielden we dan ook rechts en wandelden evenwijdig met de bosrand, tot aan een picknickbankje ter hoogte van een petanquebaan. Hier troffen we het paaltje aan van wandelknooppunt 3. Het was toen zowat 14:45 uur en tijd om de laatste broodjes te nuttigen. Na deze laatste maaltijd van de dag, ging het via een lichte helling naar rechts, opnieuw naar de Kloosterstraat, welke we kruisten, om aan de overzijde Grootheide te betreden. Kort daarna ging het schuin links een kerkwegel op. Aan het einde bereikten we de Collegebaan, om vervolgens via een andere kerkwegel de Sint-Amandsesteenweg te bereiken en naar links in te wandelen. Een volgende kerkwegel aan de overzijde van de weg, liet ons uiteindelijk de Barelveldweg betreden. Een kort ommetje naar links liet ons even verpozen op het terras van café ’t Zandhof, alwaar me midden een groep wielerliefhebbers even konden genieten van een frisdrankje. We waren al een heel eind gevorderd op onze wandeling, toen we omstreeks 15:15 uur begonnen aan de laatste etappe.

We wandelden verder doorheen de Barelstraat, om vervolgens ter hoogte van de kinderboerderij, het domein te betreden van de Barelhoeve. Ook hier mocht een korte tussenstop niet ontbreken, vermits we onszelf even de tijd gaven een lekker ijsje aan te schaffen in de hoevewinkel. Al likkend stapten we verder doorheen de kinderboerderij, om via een achterpoortje het domein te verlaten en te stappen langsheen de bosrand van het Sport- en Recreatiedomein Breeven. Een mooi graspad tussen wilgen liet ons het wandelknooppunt 43 bereiken. Op deze t-splitsing ging het linksaf via een bijna kaarsrecht grindpad, de zogeheten Kluisstraat. Een volgende kruising van onverharde wegen, ter hoogte van het wandelknooppunt 42, even voorbij het links gelegen bosje, draaiden we eveneens linksaf, om nog steeds een grindpad te volgen. Zo wandelen we achtereenvolgens langsheen het golfterrein, voorbij de klimmuur van de bergsportvereniging Klein-Brabant en langsheen de atletiekpiste. Aldaar namen we het links gelegen wandelpad langsheen de enorme vijver van het domein, om op die manier het domein te verlaten via de hoofdingang in de Barelstraat.

Een aan de overzijde gelegen wandelpad, leidde ons in nagenoeg rechte lijn over de Barelstraat, de Sint-Amandsesteenweg, teneinde opnieuw de Kloosterstraat te bereiken, ter hoogte van de wandelpaal 4. We hadden een mooie lus gewandeld door het Breeven. Gekomen aan dit voorlaatste wandelknooppunt, ging het via de Kloosterstraat naar rechts, richting centrum van Bornem. Via de Achterweidestraat, de Ruiterstraat en tot slot de Boomstraat, bereikten we opnieuw wandelknooppunt 1, alwaar we voorheen op de dag waren van start gegaan. Het was dan ook ongeveer 17:10 uur, toen we nog even een laatste pauze namen op het terras van café Luxhuis tegenover het gemeentehuis. We hadden immers nog wat tijd voor onze terugreis per spoor. Deze eerste kennismaking met het wandelnetwerk ‘In het Land van Stille Waters’, was dan ook goed voor 23,857 km, 31810 stappen, 1170,7 cal in een wandeltijd van 5.44.23 uur.”

370: Antwerpen, Zaterdag 07 mei 2016, 25,842 km. (7497,469 km.)

“Vandaag gingen we nog even op zoek naar het zogeheten ‘pelgrimsgevoel’, er werd immers schitterend weer voorspeld, de ideale gelegenheid dus om dit jaar eens een eerste echt zonnige wandeltocht te beleven. Omstreeks 08:22 uur namen we dan ook de bus, lijn 287 naar het station van Mechelen, alwaar we even later om 08:58 uur de trein namen naar Antwerpen-Centraal. Eenmaal de stad aan de Schelde bereikt, namen we plaats op een zitbankje op het Koningin Astridplein, teneinde vooreerst even te denken aan de inwendige mens. Gezeten in het zonnetje smaakten de boterhammen dan ook behoorlijk. Nadien namen we nog even een koffiepauze op het terras van café De Jozef, op de hoek van de Gemeentestraat met het Koningin Astridplein. Na alle voorbereidingen ter plaatse, konden we uiteindelijk om iets vóór tien uur beginnen aan onze dagtocht, richting Lier. Een wandeltraject als onderdeel van de ondertussen gekende ‘Via Brabantica’, een route welke we reeds bewandelden tot in Nivelles.

Teneinde de drukte van de stad te ontvluchten, begonnen we aan het wandelen langsheen de Carnotstraat, richting Borgerhout. Een drukke weg, met in hoofdzaak winkels. In het verlengde ging het nadien verder via de Turnhoutsebaan. Ook hier hetzelfde fenomeen, winkels en nog eens winkels, zij het dat het karakter daarvan enigszins veranderde. We bevonden ons nu immers in een nogal multiculturele omgeving, met name Borgerhout. In de volksmond vaak ‘Borgerokko’ genoemd, uit de tijd toen het Vlaams Blok zijn intrede deed in de Belgische politiek. Op het einde van deze vrij lange weg, ging het onder de spoorweg door, teneinde via de Noordersingel, richting brug over de Antwerpse ring te wandelen. Een blik achterom liet ons de kerktoren van Borgerhout zien, weliswaar enigszins verborgen achter de bovenleidingen van het spoor. Voorbij de Noordersingel volgde nog een gedeelte van de Turnhoutsebaan, over de Antwerpse ring, richting ingang Rivierenhof.

Net over de Antwerpse ring, ging het rechtsaf, teneinde via de Parkweg naar het Provinciaal Domein Rivierenhof te wandelen. Een mooie dreef, leidde ons tot aan het links gelegen politiebureau van Deurne. Aldaar konden we een monument bekijken, geheten ‘Oorlogswouten’, ter ere van de gesneuvelde leden van het politiekorps van Deurne. Destijds in januari 1944, maakte de Gestapo jacht op de leden van het korps, waarbij er 66 werden opgepakt. Slechts enkelen van hen overleefden de concentratiekampen. Een donkere periode in het bestaan van het korps. Na even te hebben stilgestaan bij deze gruwelijke daad, vervolgden we onze weg langs de Parkweg, hierbij een gedeelte volgend van de Brialmontroute, een fietsomloop van 44 km. Na het kruisen van de Hooftvunderlei, wandelden we het Rivierenhof in. Nog steeds de mooie Parkweg volgend, bereikten we het kasteel Rivierenhof.

Het schitterende kasteel, met daarvoor een uitgestrekte vijver, maar vooral een zonnig terras, nodigde uit even te verpozen. Jammer genoeg dienden we vrij snel vast te stellen, dat voorrang werd gegeven aan de ‘eters’, zodat we dus maar geduldig bleven wachten tot we konden bestellen. Een blik echter op de kaart, leerde ons bovendien dat 3,50 € voor een frisdrankje van 20 cl, toch wel vrij duur was voor een taverne in een park. We lieten de eters dan maar rustig verder genieten van hun maaltijd en wandelden verder, op zoek naar een goedkoper alternatief. Aan de vijver begaven we ons vervolgens op het pad links daarvan en volgden op die manier de rood-witte markeringen van de GR12, welke ons naar de uitgang van het domein zouden brengen. Ondertussen genoten we van wat kunst omheen de vijver, enkele sprankelende fonteinen, maar vooral heel wat groen. Het kronkelende paadje bracht ons via enkele bruggetjes, langsheen mooie vijvers met zonnende eenden en zwanen. De zon leverde schitterend werk en dat weerspiegelde zich op het wateroppervlak. Overal kleurige bloemen en vooral opgewekte gezichten van passanten. We bemerkten ook de kruising van de GR12 en de GR5A op het domein. Uiteindelijk bereikten we de uitgang van het Rivierenhof ter hoogte van de Ruggeveldlaan.

We hielden rechts aan en gingen onder de autosnelweg E313 door, teneinde nadien aan de overzijde de Peter Benoitlaan in te wandelen. Een paar honderd meter verder ging het rechtsaf, in de richting van nieuw aangelegde volkstuintjes. Onderweg daarheen bemerkten we ter hoogte van een huisje, een aan een boom opgehangen Sint-Jakobsschelp. Een voorteken voor later? Wie zal het zeggen. Toen we de volkstuintjes bereikten, ging het via een paadje linksaf, dwars doorheen de tuintjes. Ter hoogte van de ingang vonden we in grote roestige letters de benaming van het geheel ‘Groot Schijn’, vernoemd naar de waterloop die doorheen het Rivierenhof loopt. Enkele nieuwe stenen banken en tafels nodigden uit tot een picknick, het was toen zowat 11:40 uur in de ochtend. Een middagmaal in de zon, omgeven door het groen, tussen hard werkende tuinders. Het kan al eens voorkomen. Even later konden we terug op pad. Aan de andere zijde van het Park Groot Schijn belandden we in de Veldstraat, welke momenteel werd heraangelegd. Het leek dus eerder op een veld. Aan het einde bereikten we de drukke Autolei.

We wandelden een eindje naar links tot aan de verkeerslichten, om dan aan de overzijde de Volkaertslei over korte afstand te volgen, tot aan het O.-L.-Vrouw-Boodschapskerkje. Een bezoekje mocht uiteraard niet op ons wandelprogramma ontbreken. Ondertussen bevonden we ons op het grondgebied van Wommelgem. Na het kerkbezoek, volgden we er tegenover de Maria Clarastraat en nadien de Fort II straat. Zoals de naam reeds laat vermoeden, bereikten we korte tijd later de ingang van Fort 2. We namen hier toch even de moeite om binnenin een kijkje te nemen en zo doorheen de tunnel te wandelen tot aan het binnenfort. Op één van de muren van het fort troffen we vermelding aan dat aldaar het Roosenhofwandelpad verloopt. Bij het verlaten van het militaire bouwwerk, konden we het niet nalaten, toch even plaats te nemen in één van de wachthuisjes, hierbij even mijmerend over de legertijd, alweer zo lang geleden. Het fort verlatend, volgden we verder de Fort II straat, om aldaar ter hoogte van een voetbalveld, even halt te houden op het terras van Brasserie Byblos. Een koel drankje smaakte er voortreffelijk en tevens konden we er even een sanitaire stop inlassen.

De Fort II straat leidde ons tot aan de drukke Herentalsebaan, waarna we aan de overzijde de Jozef Reusenslei volgden tot aan de Sint-Jakobskerk van Borsbeek. Jammer genoeg stonden we hier alweer voor een gesloten deur. Even aanbellen aan de pastorie aan de overzijde van de straat leverde niets op. Er is geen pastoor meer in Borsbeek en wachten op medewerkers van de gemeente, voorzien van een sleutel van de kerk, zou zowat twee uur in beslag nemen. Dus maar verder op pad, zonder de vijf afbeeldingen van Jakobus te Meerdere te hebben kunnen bekijken. Het kan al eens tegenvallen. We volgden dan maar verder de Jozef Reusenslei en in het verlengde daarvan de Lucien Hendrickxlei, langsheen de plaatselijke watertoren. Bij het begin van de Lucien Hendrickxlei, net vóór het huis nr. 14, verlieten we de openbare weg en sloegen een rechts gelegen veldweg in, om vrijwel onmiddellijk achter de woning een links gelegen pad te volgen dat achter de woningen verliep. Rechts kregen we een zicht op de Koude Beekvallei, een groene zone, blakend in het zonlicht.

Op het einde van het pad bereikten we ter hoogte van een voetbalveld de Verlengde Schanslaan. Hier wandelden we even naar rechts, om even verder, ter hoogte van een informatiebord, opnieuw een smal pad te volgen naar links. Dit pad verliep langsheen het domein van Fort 3, weliswaar van ons gescheiden door een afsluiting. Ook hier opnieuw groen alom en vooral de rust uitgaande van de natuur. Eenmaal doorheen dit aangenaam stukje groen bereikten we opnieuw de openbare weg, de Oude Haegevelde. We hielden links aan en kruisten vervolgens de Boechoutsesteenweg, om aan de overzijde het Breeveld in te wandelen, een verkeersarm asfaltbaantje. Zo wandelden we voorbij een bord met de vermelding ‘Achterrot’, Borsbeeks Buurtschap sinds de 17^de Eeuw. Het ging nu in hoofdzaak langs land- en tuinbouwbedrijven, via onder andere de Gebroeders van der Auwerabaan en de Mussenhoevelaan. Het was ondertussen 13:45 uur geworden, tijd dus voor een hapje en daartoe troffen we een picknickplekje aan ter hoogte van een wegversmalling, voorzien van betonblokken aan het begin van de Mussenhoevelaan.

Na de maaltijd ging het opnieuw verder, richting eindpunt van de wandeling, weliswaar nog een lange weg te gaan. Vooreerst via de eindeloos lange Mussehoevelaan, zowat een kleine kilometer verder, linksaf via de Olieslagerijstraat en op het einde via de rechts gelegen Groenstraat. We bevonden ons ondertussen op het grondgebied van Boechout. Ook de Groenstraat kon tellen wat betreft de lengte daarvan, zowat 1,5 km, alvorens we de Vremdsesteenweg zouden bereiken. Onderweg daarheen troffen we nog even bezijden de weg een picknickbankje aan, goed om even te verpozen en vooral de dorst te lessen. Omstreeks 14:35 uur gingen we dan maar opnieuw op weg. Eenmaal de steenweg achter de rug, ging het vervolgens via de Sneppenbosweg, zodat we opnieuw even konden genieten van een stukje onverharde weg en vooral wat verwilderde natuur. Uiteindelijk bereikten we even later terug de openbare weg in de Hellestraat. We wandelden een eindje naar rechts, om dan links te kiezen voor de Hellebinnenweg en vervolgens de rechts gelegen Breemlaan. Vanaf nu volgden we geruime tijd de aanwijzingen naar het fietsknooppunt 82.

Op die manier ging het doorheen een woonzone doorheen de Breemlaan en de Eggerseelstraat tot aan de Lispersteenweg. Aldaar zou zich volgens onze wandelgids brasserie ‘De Lisper’ bevinden. Helaas was de zaak omgebouwd tot restaurant, feestzaal, annex zonneterras onder de naam L’Histoire. Toen we bemerkten dat enkel maaltijden werden genuttigd, door chic gekleed volk, onthielden we ons ervan hier een drankpauze in te lassen. Stilaan dorst krijgend, nuttigden we ons laatste blikje frisdrank, in de hoop vrij spoedig ergens te kunnen overgaan tot de aankoop van een nieuwe voorraad frisdrank. Bijgevolg ging het nu richting fietsknooppunt 87 en dit via de Lispersteenweg, de rechts gelegen Stoofstraat en even later linksaf via de Paaiestraat. De doortocht van deze straat zou een tijdje in beslag nemen, aangezien we deze weg zowat drie kilometer zouden bewandelen. In het begin doorheen een rustig landbouwgebied, voorbij een oude oorlogsbunker, mondde de weg uit in een industriezone, niet bepaald aangenaam wandelterrein. We hadden ondertussen reeds de grens met Lier overschreden.

Aan alles komt uiteindelijk een einde, zo ook aan de eeuwig durende Paaiestraat, welke ons leidde tot aan het kruispunt met de Hagenbroeksesteenweg. Aldaar ging het naar rechts, tot aan de gevaarlijke ring omheen Lier. Net vóór het bereiken van de ring echter, bemerkten we links een ‘Drankenpaleis’, dus meteen de weg over en op zoek naar gekoelde drankjes. Even later konden we genieten van een zalig blikje Schweppes en dat gaf voldoende energie om de ring te kruisen en vervolgens de Hagenbroeksesteenweg verder te volgen, tot we op het einde de Lispersteenweg bereikten. Dat we stilaan het centrum van de stad naderden, was ondertussen maar al te duidelijk. We volgden de Lispersteenweg naar rechts, voorbij het stadion van Lierse SK, nadien over de spoorweg, na eerst even een trein te hebben laten voorgaan. De Lispersteenweg werd verder de Frederik Peltzerstraat, gevolgd door de Lisperstraat. Aldaar hielden we nog even een laatste maal halt ter hoogte van het terras van café ‘De Plezante Hoek’. Het was ondertussen 17:15 uur geworden en we konden even terugblikken op een geslaagde zomerse dagtocht. Echter, terwijl we genoten van een drankje, begon de wind lichtjes aan te wakkeren en begon de lucht er dreigend uit te zien, wegens de donkere wolken welke verschenen.

We namen niet het risico in slecht weer te belanden, dus wandelden we verder doorheen de Lisperstraat tot op de Grote Markt van Lier. Hier waren we enkele weken terug van start gegaan, voor een andere pelgrimswandeling naar Mechelen. Vandaag echter gingen we op de markt rechtsaf via de Antwerpsestraat richting station van Lier. Om 18:13 uur namen we er de trein naar Berchem en hadden korte tijd nadien een trein huiswaarts. Zo kwam alweer een einde aan een dagje ‘Pelgrimsgevoel’, iets wat wellicht nog sterker zal aanwezig zijn, wanneer we binnen afzienbare tijd te voet zullen wandelen tot in Reims. Vandaag hielden we het bekeken na 25,842 km, goed voor 34457 stappen, 1289,5 cal in een tijd van 6.07.52 uur.”

356: Antwerpen, Zaterdag 15 augustus 2015, 18,507 km. (7237,713 km.)

“Antwerpen was ditmaal de bestemming voor een dagje wandelen. De dag begon dan ook vrij vroeg met een autorit richting Linkeroever, waarna we via de tram de bekende Groenplaats in Antwerpen bereikten. Een eerste wandeling, over een afstand van ongeveer 8,5 km, verkreeg als titel ‘Museumroute Antwerpen’. We begaven ons dan ook vanaf de Groenplaats naar de Meir, tot aan het kruispunt met de Wapper, waar we inpikten vanaf punt 13 op de route. Bijgevolg wandelden we rechtsaf de Wapper in, langs het Rubenshuis, waar de schilder Pieter Paul Rubens zowat 25 jaar verbleef. Op het einde van de Wapper staken we de Schuttershofstraat over naar de Maria Pijpelincxstraat. We konden er de indrukwekkende Stadsschouwburg bekijken. Via de Graanmarkt kwamen we aan de kleinere Bourlaschouwburg, een toertje omheen het gebouw leidde naar de Komedieplaats. Doorheen de Huidevettersstraat kwamen we in de Lange Gasthuisstraat, om er voorbij het museum Mayer van den Bergh te wandelen. In het museum bevindt zich het beroemde schilderij van Pieter Breughel de Oude, de ‘Dulle Griet’. Enkele huizen verderop troffen we het Maagdenhuismuseum aan, een museum gewijd aan de geschiedenis van de vondelingen- en wezenzorg.

We staken het Mechelse Plein over, na een blik te hebben geworpen op het standbeeld van Willem Elsschot. Er tegenover bemerkten we de Studio Herman Teirlinck. Langs de Maarschalk Gérardstraat ging het naar de Terninckstraat, om er op een droehoekig pleintje het standbeeld aan te treffen van de schrijver Gerard Walschap. Wat verder staken we de Kasteelpleinstraat over, teneinde aan de overzijde via de Vrijheidstraat te wandelen tot op de Marnixplaats. Een heel druk kruispunt waar zowat acht straten elkaar ontmoeten. In het midden van het plein bevindt zich het monument ter nagedachtenis van de vrijmaking van de Schelde. We staken het plein over en gingen door de Karel Rogierstraat naar de Leopold De Waelplaats. Daar kregen we zicht op het belangrijkste museum van de stad, het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen (KMSKA). Onze tocht verliep verder in de Leopold de Waelstraat, waarbij we in de verte de puntdaken van het nieuwe gerechtsgebouw konden zien. We kwamen wat verder aan op de Lambermontplaats, om daar de Kasteelstraat rechts in te gaan en zo de Waterpoort te bereiken.

We gingen onder de poort door en hielden de richting rechtdoor aan, waarbij we de Gedempte Zuiderdokken dwarsten en aan de overzijde terecht kwamen op de Waalse Kaai. We kregen er het Provinciaal Fotomuseum te zien en stapten verder langs de Waalse Kaai. Op de hoek met de Leuvenstraat troffen we het Museum van Hedendaagse Kust Antwerpen (MUHKA) aan. Nog altijd de Waalse Kaai verder volgend passeerden we het Zuiderpershuis aan de Timmerwerfstraat. We draaiden deze straat links in om onze route verder te volgen tot op de Scheldekaaien, waar we rechts dienden aan te houden. We staken over naar het wandelpad langs de waterkeringsmuur, om er links de Schelde te kunnen aanschouwen. We gingen voorbij het cafetaria van het Zuiderterras, een bootvormig gebouw, alsook bemerkten we rechts het toegangsgebouw tot de voetgangerstunnel. Tenslotte kwamen we aan het Steen, een restant van de vroegere burcht. We beklommen de helling en wandelden voorbij de ingang van het Steen naar het wandelterras. We verkregen er een uniek zicht op de Schelde en de skyline van Linkeroever en het Sint-Annastrand.

We gingen verder op het wandelpad naast de waterkeringsmuur en kwamen voorbij enkele museumschepen welke op het droge lagen. Op het einde van het wandelpad passeerden we het gebouw van het loodswezen en kwamen uiteindelijk terecht op het Eilandje. Rechts konden we het MAS zien. Gekomen ter hoogte van de verkeerslichten staken we over en volgden de Rijnkaai tot aan het Red Star Line Museum. De Red Star Line verscheepte meer dan drie miljoen passagiers vanuit Antwerpen naar de Verenigde Staten en Canada tussen 1873 en 1934. Na een bezoekje aan het museum ging onze tocht verder via de Montevideostraat en de rechts gelegen Kattendijkdok Westkaai. We dwarsten de Amsterdamstraat en via de Nassaustraat kwamen we aan het Museum aan de Stroom (MAS). We begaven ons nadien op het wandelpad tussen het Bonapartedok en de Sint-Aldegondiskaai naar rechts tot aan de Korte Zeevaartstraat. Aldaar ging het linksaf tot in de Adriaan Brouwerstraat, waar we langs het Brouwershuis kwamen. Destijds werd het drinkbaar water van hieruit verdeeld over de 24 brouwerijen in de buurt. We vervolgden onze tocht door de Adriaan Brouwerstraat, de Kriekenstraat en de Korte Schipperskapelstraat, om zo het Schipperskwartier te betreden.

Via de Oudemansstraat bereikten we de Sint-Paulusplaats, om daar de Sint-Paulusstraat over te steken en verder te wandelen in de Nosestraat tot op de Veemarkt. Aan de overzijde kozen we de Vleeshouwerstraat om op die maniet het Museum Vleeshuis voorbij te gaan. Vroeger was dit het gildehuis van de slagers. Korte tijd nadien kwamen we op de Grote Markt en stapten voorbij het stadhuis en het standbeeld van Brabo. We staken de Suikerrui over en begaven ons in de Hoogstraat welke we volgden tot de links gesitueerde Heilige Geeststraat. Op het einde van deze straat kwamen we op de Vrijdagmarkt terecht waar zich het Plantijn-Moretusmuseum bevindt. Tenslotte bereikten we wat verder de Groenplaats. De hoogste tijd om even de dorst te lessen. Gezien deze eerste wandeling ons even later zou leiden tot op de Meir, eindigden we hier deze tocht door de stad, vermits de tweede wandeltocht welke we hadden gekozen immers hier van start ging.

Na een verdiende rustpauze begonnen we aan een tweede wandeling, welke de titel verkreeg ‘Van oud naar nieuw Antwerpen’. Deze tocht zou ons uiteindelijk terug naar de parking op Linkeroever brengen en verliep over een afstand van 7,5 km. We gingen van start op de Groenplaats en stapten door de Groenkerkhofstraat, staken de Oude Koornmarkt over en gingen verder in de Reyndersstraat. Nadien ging het linksaf in de Hoogstraat waar we het voormalige Sint-Julianusgasthuis aantroffen, waar zich thans kunstgalerij De Zwarte Panter bevindt. We konden er binnen even genieten van een expositie en vonden er tevens een verwijzing naar de vroegere Pelgrimstafel. Eenmaal het einde van de Hoogstraat bereikt, ging het rechtsaf via de Sint-Jansvliet naar het toegangsgebouw van de voetgangerstunnel onder de Schelde. Via de roltrappen kwamen we in de lager gelegen tunnel, waar we ons toen bevonden op een diepte van 31,57 m. Zowat 572 m verder zouden we het einde van de tunnel bereiken. Eenmaal opnieuw op de begane grond op Linkeroever ging onze tocht rechtsaf, voorbij het monument ter ere van Koning Boudewijn.

We begaven ons nadien op het wandelpad naar rechts naar de oever van de Schelde. We verkregen er een uniek zicht op de stad Antwerpen. We wandelden verder op het wandelpad langs de Schelde en kwamen voorbij enkele jachtclubs alsook de jachthaven van Antwerpen. We begaven ons even verder naar rechts in de Jachthavenweg en troffen er camping De Molen aan, om tenslotte het Sint-Annastrand te bereiken. Op de hoek van de Jachthavenlaan en de Wandeldijkstraat bemerkten we de houten windmolen ’t Veertje. We staken de Gloriantlaan over en volgden verder de Scheldedijk over een afstand van ongeveer 500 m tot we een tweetal rustbanken aantroffen. Daar ging het tussen twee bareeltjes linksaf op een wandelweg tot aan de Noordscheldeweg. Aan de overzijde stapten we over de brede August Vermeylenlaan met rechts van ons het Sint-Annabos. Op het einde van de August Vermeylenlaan staken we de Charles de Costerlaan over en gingen via de Halewijnlaan even verder rechts de Paul Housmansstraat in. Ter hoogte van een bocht naar rechts, gingen we rechtdoor de zandvlakte op van de Middenvijver.

We wandelden er rechts naar de bomen en struiken tot we zowat 800 m verder de omheining aantroffen van het Natuurgebied Middenvijver. Over korte afstand ging het langs de omheining naar links tot aan een poortje voorzien van een plattegrond van het natuurgebied. Vanaf daar wandelden we over het brede grindpad en kregen mooie vergezichten over de aanwezig watergebieden. Aaan het einde van het natuurgebied kwamen we terecht op de Blancefloerlaan ter hoogte van de tramhaltes en parkings. Meteen het einde van een dagje stappen in Antwerpen. We sloten de dag dan ook af na exact 18,507 km stappen.”

341: Pecq, Donderdag 07 mei 2015, 10,9 km. (6947,515 km.)

 “Een volgende wandeldag zou ons brengen tot een stukje over de Franse grens, jammer genoeg zou onze voettocht naar Santiago de Compostela een vroegtijdig einde kennen. Maar daarover later uiteraard meer info. Na onze overnachting in Pecq, gevolgd door een ontbijt, waren we klaar om de volgende etappe af te werken. Nadat we de sleutels van ons onderkomen hadden afgeleverd in de brievenbus van het pand nr. 12, gingen we omstreeks 07:55 uur van start ter hoogte van de kerk van Pecq. We volgden er de Rue Albert Ier, in de richting van de Schelde. Gekomen ter hoogte van de brug over de Schelde, de Pont Maurice Leynen, konden we via de berm naar rechts afdalen, tot op het jaagpad langsheen de Schelde. We waren alzo vertrokken voor een tijdje wandelen langsheen het jaagpad, net zoals we reeds de voorbije dagen hadden gedaan. We vorderden op die manier richting Doornik en bevonden ons op een gedeelte van het traject van het Circuit Val de l’Espières.

Na enkele bochten van het jaagpad te hebben verwerkt, passeerden we de rechts gesitueerde Église catholique Saint-Eleuthère-d'Equelesmes. Na onder heel wat bruggen te zijn gewandeld, bereikten we stilaan Doornik. Het jaagpad ging dan ook over in de Quai Donat Casterman, waarbij we nu letterlijk op de kade gingen naast de Schelde. Even later wandelden we onder de spoorweg door en nadien de R52, om tenslotte de oude brug over de Schelde te bereiken. Aldaar verlieten we even het jaagpad en begaven ons rechtsaf via de Rue François Joseph Peterinck. We namen kortstondig afscheid van de Via Scaldea en konden nu aan de hand van bronzen schelpen in het trottoir de weg volgen naar de Sint-Jacobskerk van Doornik. Bijgevolg zetten we onze tocht verder in de Rue de la Madeleine en de Rue Saint-Jacques om tot slot in de Rue du Palais Saint-Jacques de betreffende kerk aan te treffen. Het was inmiddels 11:15 uur geworden en dus tijd om de kerk te bezoeken. Volgens lokale info in de kerk, konden we een stempel verkrijgen in een woning in de onmiddellijke buurt, doch aldaar gaf niemand thuis.

Na ons kerkbezoek, wandelden we verder in de richting van de Grand Place in Doornik om er even voor het middaguur te genieten van een kopje koffie in café Le Central. Toen echter tijdens deze wandelpauze contact werd opgenomen met het thuisfront, verkregen we minder goed nieuws, waardoor we dienden te besluiten om de tocht voorlopig af te sluiten in Doornik en via de kortst mogelijke weg huiswaarts te keren. We begaven ons dan ook via enkele woonstraten richting station van Doornik om via het spoor opnieuw richting woonplaats te reizen. Op die manier eindigde voortijdig onze tocht naar Santiago de Compostela, ondanks alle getroffen voorbereidingen. Doch eenmaal terug thuis, keken we alvast uit naar een nieuwe start.”

340: Kerkhove, Woensdag 06 mei 2015, 26,262 km. (6936,615 km.)

“Vandaag begon onze wandeldag in Kerkhove iets later dan gepland, vermits we de dag begonnen met een gratis aangeboden ontbijt bij ons gastvrouw Sarah. Na het afscheid vertrokken we dan ook even voor half negen, in de hoop vandaag wat minder wind te voelen. We zochten opnieuw het jaadpad langsheen de Schelde en volgden de Eddy Merckx Route. Op die manier verlieten we opnieuw West-Vlaanderen. Eenmaal onder de brug ging het omheen de kleine jachthaven van Kerkhove, dit onder andere via de Sneukelfietsroute. Na dit ommetje bereikten we even voor negen uur de archeologische site ‘Statio Ad Horreum’. We volgden verder het jaagpad, tot we even verderop een versperde weg aantroffen. Het jaagpad was onderbroken, met als gevolg terugkeren en een hele omweg van zowat 3,5 km, teneinde terug het jaagpad te bereiken voorbij de werkzaamheden.

Als gevolg daarvan wandelden we doorheen Waardamme, dat we pas bereikten omstreeks 09:30 uur. Uiteindelijk zaten we terug op het jaagpad en dat pas 20’ later. We volgden hier een tijdje de Waterhoek Route in de richting van Bossuit. Omstreeks half elf in de ochtend, werd het toch tijd om even de inwendige mens te versterken, dus tijd voor een broodje met chocolade, op een bankje aan de Schelde. Na deze pauze wandelden we verder en werden opnieuw geconfronteerd met werken, ter hoogte van de nieuwe fietsbrug over de Schelde in Avelgem. Ditmaal konden we toch onze route vervolgen, zij het met moeite doorheen wat modder en tussen enkele werfwagens. Zowat kwart na elf bereikten we de industriezone ter hoogte van Escanaffles en dienden we even de Schelde te verlaten. We troffen er de aanwijzingen inzake de LF6 Vlaanderen Fietsroute. Stipt om 12:30 uur bereikten we nadien het pompstation ter hoogte van het kanaal in Bossuit. Jammer genoeg stond de taverne aldaar te huur en was de dienst informatie verhuisd. Er zat niets anders op dan de weg te vervolgen, wegens geen horeca meer in de buurt.

Het jaagpad opnieuw volgend, bevonden we ons wat later op het traject van de Spierevalleiroute ofwel Circuit Val de l’Espières, alsook het Bouvrie Wandelpad. Even voor twee uur in de namiddag bereikten we het grondgebied van Helkijn en bevonden ons op de Mortagne Wandelroute. Het enige café in het dorp bleek gesloten en ging pas laat in de namiddag opnieuw open wegens vinkenzetting in de ochtend. Dan maar verder stappen. Toen we bezijden de weg een soort oriëntatietafel aantroffen, dienstig als zitbankje, werd de hemel in de verte plotseling heel donker. Wijselijk besloten we dan maar de regenkledij aan te trekken. Net op dat moment werden we verrast door de aanwezigheid van Luc d’Haene, ons bekend via Google+. We spraken af samen iets de drinken wat verderop ter hoogte van de brug over het Spierekanaal. Toen hij vervolgens verdween op het jaagpad tussen de bomen, brak het onweer los. Donder, bliksem, hevige windstoten en hagelbollen, meer hoeft dat niet te zijn.

Gelukkig was de bui van korte duur en zetten we ons gevecht met de wind verder. Ter hoogte van de even verder gelegen sluis, kregen we een tweede onweer over ons heen, het was toen reeds half drie in de namiddag. Gelukkig bereikten we een half uurtje later de Spierebrug en konden we er even verpozen in de Ruiterclub Denric. We hadden er dan ook een ruime babbel met Luc en genoten van enkele kopjes koffie, waarnaar we al de hele dag hadden uitgekeken. Even na vier uur werd het dan ook tijd terug te denken aan de Camino. We staken de Spierebrug over en gingen onmiddellijk linksaf, terug naar het jaagpad langsheen de Schelde. Vrij vlug bereikten we het grondgebied van Warcoing, om opnieuw te worden geconfronteerd met een afgesloten jaagpad omwille van werkzaamheden. Noodgedwongen volgde een nieuwe omleiding, zodat we dienden te wandelen langsheen de drukke weg Roubaix-Courtrai. Zowat met het risico voor lijf en leden, stapten we de ontelbare vrachtauto’s tegemoet.

Even na 17:00 uur bereikten we veilig en wel de kerk van Pecq, na 35017 stappen. Gezeten op een bankje contacteerden we dan maar Louise Mallard, welke een vijftiental minuten later, ons de sleutel bezorgde van het Patro Saint Jean Bosco, na ons eerst een rondleiding te hebben gegeven in het gebouw. Een woord van dank gaat hier naar Abbé Ruelle van Pecq, voor zijn bereidwillige hulp ons te voorzien van een slaapplaats. Kwart na zes zochten we om de hoek een warme hap en vonden die in de Friterie A la Bonne Fringale. Het heeft in ieder geval deugd gedaan. Ondertussen, na alweer een dag vechten tegen de wind, toont de klok zowaar 20:15 uur. Tijd om even te douchen en waarschijnlijk vervolgens in de slaapzak. Morgen gaat het richting Hollain, met een passage doorheen Doornik.”

339: Asper, Dinsdag 05 mei 2015, 26,824 km. (6910,353 km.)

“Na een slapeloze nacht in het parochiezaaltje van Asper, omwille van onweer, felle regenbuien en wind, deze ochtend omstreeks 08:10 uur vertrokken. We wandelden vrijwel onmiddellijk terug in de richting van het jaagpad langsheen de Schelde en volgden daarbij een gedeelte van de Valeirroute (42 km) en de Scheldevalleiroute 2. Zowat tien minuten later betraden we het jaagpad richting Oudenaarde en al dadelijk voelden we de wind tegen. Gelukkig hielden we het voorlopig droog en gingen welgezind op weg. Even na negen uur bevonden we ons reeds op het grondgebied van Zingem en bemerkten aldaar de aanduidingen van de Wannenlappers Wandelroute. We volgden vanaf Asper de rechteroever gezien richting Oudenaarde, teneinde een terugkeer naar de brug van Gavere te vermijden. Gekomen ter hoogte van de brug 3^de Jagers te Voet (Zingem-Zwalm) bevonden we ons terug op de aangeduide ‘Via Scaldea’.

Een van de zeldzame stickers die we onderweg zouden te zien krijgen. Een twintig minuten later wandelden we langsheen het Natuurreservaat ‘De Welput’, gevolgd door het Natuurreservaat ‘Kleiputten Grooten Bulck’. We ontmoetten er tevens een oude bekende van gisteren, de LF30 Schelde-Deltaroute. Na een hele tijd beuken tegen de wind, vonden we het tijd voor een korte pauze ter hoogte van de ‘Heurse Meersen’. Jammer genoeg was ook hier de wind de grote spelbreker. We waren ondertussen voorbij de klok van 10:30 uur en hadden reeds enkele malen de regenjassen en broeken aangetrokken en opnieuw uitgetrokken. Even vóór de middag echter, zagen we opnieuw donkere wolken komen aandrijven. Net op tijd konden we schuilen onder de Lotharingenbrug te Oudenaarde. Zowat meer dan een half uur dienden we er te wachten tot de hevige stortbui was voorbij getrokken. Ondertussen leek de wind nog in kracht toe te nemen. Uiteindelijk konden we toch terug op weg en bereikten we omstreeks 13:15 uur het centrum van Oudenaarde.

Gelet op het feit dat de zon opnieuw was verschenen, zochten we een terrasje en vonden dit ter hoogte van café De Carillon op de markt zelf. De koffie smaakte behoorlijk alsook het stukje gebak erbij. Na dit oponthoud begaven we ons naar de toeristische dienst naast het stadhuis en verkregen aldaar onze derde stempel in het boekje. We verlieten nadien het centrum en wandelden terug richting jaagpad. Vanaf nu kregen we nagenoeg de wind strak vanuit de tegengestelde richting en dat beloofden nog moeilijke wandeluren te worden. Toen we even later noodgedwongen het jaagpad verder volgden wandelden we langsheen het traject van de Scheldekant Wandelroute en het De Gellinck Wandelpad. Op zoek ondertussen naar een plek om even te verpozen, vonden we bezijden het jaagpad een klein grasveld ter hoogte van een golfterrein. Een betonnen blok fungeerde als zitbankje om ondertussen even een boterham met kaas te nuttigen. Toen het zowat half vijf geworden was, kwamen we langsheen het Domein De Gellinck en troffen er de aanduidingen aan van de Sneukelfietsroute.

Zo naderden we stilaan een brug over de Schelde ter hoogte van Kerkhove. Hier verlieten we om zowat kwart na vijf het jaagpad en wandelden richting kerk van Kerkhove. Kwart voor zes konden we tenslotte enkele inkopen doen in de Spar juist vóór de kerk. Zo zijn we ook verzekerd voor vandaag van een avondmaal en een ontbijt morgen in alle vroegte. Klokslag 18:00 uur stonden we aan de voordeur van het voormalige parochiehuis van Kerkhove, alwaar we te gast zijn bij Sarah de Coster en haar vriend. We kregen er alvast een mooie ruimte ter beschikking op het gelijkvloers en mochten gebruik maken van hun keuken en badkamer. Na enkele dagen stappen dus eindelijk nog eens een deugddoende douche. We sloten alvast deze stormachtige dag af met een appeltje, wat brood en Ardeense worst. Straks volgt wellicht een zalige nachtrust. Vandaag hielden we het onderweg bij iets meer dan 26 km en 35766 stappen. Genoeg gevochten tegen de wind, we zullen vlug in dromenland verzeild zijn.”

239: Gavere, Zaterdag 16 juli 2011, 14,3 km. (4762,339 km.)

Een tochtje langsheen de Schelde, eerder kort nochtans, doch de weergoden hadden het destijds anders gezien. Een relaas met betrekking tot enkele belevenissen tijdens een tweede etappe van de zogeheten Via Scaldea, een pelgrimsroute richting Santiago de Compostela. Het verslag werd geschreven dezelfde avond omstreeks 19.21 uur.

“Vandaag was het nog eens tijd om de wandelschoenen aan te trekken en een stukje verder te wandelen langsheen de Via Scaldea, waarvan we een tijdje terug het eerste gedeelte reeds hadden afgelegd. We vertrokken deze ochtend dan ook vanuit Gent-Dampoort per trein naar het station van Gavere-Asper, de plaats alwaar we de eerste etappe van deze pelgrimsweg hadden verlaten. Aangekomen in het station van Asper, namen we rechts de grote weg, om even later opnieuw aan te komen ter hoogte van de brug over de Schelde. Boven op de brug kregen we een prachtig uitzicht over deze waterloop, doch tevens bemerkten we in de verte donkere onheilspellende wolken. Op de brug troffen we tevens een kleine gedenkplaat aan ter ere van de gesneuvelde Sgt. C.W. Bull van het Royal Tank Regiment, welke sneuvelde op 07 september 1944. De brug wordt dan ook Memorial Bridge genoemd. Even later stonden we opnieuw beneden onder de brug, op de rechteroever van de Schelde en konden we na een kleine hap onze tocht langsheen de Via Scaldea vervolgen. We trokken dus verder richting Oudenaarde.

Pas vertrokken langsheen het jaagpad, kregen we al de eerste blauwgele stickers in zicht van de Camino de Santiago. We wandelden vervolgens langsheen het voetbalveld in Gavere en konden terug genieten van enkele voorbij varende schepen. Aan de overzijde van de Schelde raasde af en toe een peloton wielerfanaten voorbij. Toen we een tijdje op weg waren, deed de zon zowaar enkele schuchtere pogingen om doorheen het grijze wolkendek te breken. Er stond echter een onaangename wind en die blies licht in het nadeel. Wat verderop kregen we in de berm een aanwijzing te zien, dat we een gedeelte volgden van een plaatselijke wandelroute, met name de Slag bij Gavere wandelroute. Langsheen de Scheldeboorden kregen we uiteraard een assortiment prachtige bloemen te zien, in vrijwel alle kleuren. Een ideale gelegenheid natuurlijk voor de vrouw des huizes om plaatjes te schieten onderweg. Veel valt er daarbuiten niet te zien langsheen deze rechteroever, tenzij bij wijlen ongerepte natuur, maar gelukkig ver weg van alle verkeersdrukte en bewoning. Een praatje met een lokale hengelaar of een boot welke zich in de sluis begaf, dat zijn zo van die onverwachte momenten op weg langsheen de Schelde.

Na een aantal kilometers te hebben afgelegd, gingen we onder de volgende brug over de Schelde door, met name de Brug 3^de Jagers te Voet, te Zingem – Zwalm. Stilaan zagen we in de verte af en toe de aard van het landschap een beetje veranderen, vermits de eerste heuveltjes van de Vlaamse Ardennen zich lieten zien. Rustig verder vorderend langsheen de rechteroever, kwamen we vervolgens langsheen het Vlaamse Natuurreservaat De Reytmeersen. Hier konden we even halt houden en de prachtige natuur, vooral de bloemen dan, aanschouwen. Via een hekje konden we even dit natuurgebied betreden om er even kort te verpozen. Eenmaal een eindje verwijderd van de vorige brug, wandelden we opnieuw op het fietsknooppuntennetwerk, om op die manier achtereenvolgens de punten 81, 86 en 92 te bereiken. Dat er over de Schelde tal van bruggen werden aangelegd, dat hadden we reeds sedert onze vorige wandeling ervaren. Een volgende in de reeks betrof de Ohiobrug, ter hoogte waarvan we ons bevonden op een lokale fietsomloop, met name de Scheldevalleiroute, aangegeven door de ondertussen reeds bekende bordjes. Ook naast de Schelde bevinden zich tal van unieke watergebieden, die ook vaak aanleiding geven tot mooie foto’s.

Naarmate we Oudenaarde naderden, kregen we af en toe te maken met wat neerslag en dat leidde ertoe dat regenkledij werd aangetrokken, of dat de paraplu alweer maar eens diende open te gaan. Aan de overzijde van de Schelde kregen we weldra de eerste tekenen van nijverheid te zien, waaronder de fabriek van de voor de Belgen gekende bakstenen. Het verkeer op het water werd wat drukker naarmate we de sluis naderden. Toen we even later in Oudenaarde de Lotharingenbrug onderdoor gingen, bevonden we ons vrijwel ter hoogte van de archeologische site van Ename, alwaar we het knooppunt 86 hadden bereikt. Dicht genaderd bij het centrum van Oudenaarde, verlieten we de Schelde om een oude Scheldearm te volgen richting jachthaven. Op die manier verwijderden we ons van de rechteroever, om even later uit te komen in een woonstraat. Het ging vervolgens langs enkele jachten tot aan de rechts gelegen Bergstraat. Aldaar dienden we rechts aan te houden, om op die manier terug te gaan in de richting van de Scheldebrug, net voor het centrum van Oudenaarde.

Ter hoogte van de Bergstraat kregen we enkele kunstwerken te zien, welke stonden opgesteld aan het einde van de jachthaven. We vervolgden onze weg tot aan de Scheldebrug, waar we uitzicht kregen op de links gelegen Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele en anderzijds rechts de St. Walburgakerk, alwaar zich volgens de wandelgids zowaar een Jacobusbeeld zou bevinden. Dat mochten we in geen geval missen. Het traject van de wandeling gaat eenmaal over de Scheldebrug naar links, alwaar vervolgens de linkeroever van de Schelde wordt gevolgd, richting Kerckhove. We verlieten echter ter hoogte van de Scheldebrug de Via Scaldea en begaven ons naar het centrum van Oudenaarde. Vooreerst werd even bijgetankt op een terrasje, waar vooral de koffie zich liet smaken. Even later klopten we aan ter hoogte van de St. Walburgakerk, doch daar dienden we te vernemen dat de kerk op zaterdag pas geopend is vanaf 14:30 uur. Dit betekende meer dan één uur wachten en rondkuieren op de markt en door de winkelstraat, alvorens we nadien de kerk konden betreden. Ondertussen was de wind reeds aangewakkerd, waardoor op tal van terrasjes enkele zonneschermen tegen de vlakte gingen. De regen viel wat heviger uit de lucht, zodat we uiteindelijk van geluk mochten spreken dat de kerk werd geopend.

Korte tijd nadien konden we het beeld in kwestie aanschouwen op het oudst bewaarde altaar van de kerk uit 1614. Gelet ondertussen op het reeds gevorderde uur en ook omwille van de slechte weersomstandigheden, besloten we onze tocht van vandaag te eindigen in Oudenaarde. Het bleef dus vandaag bij een eerder korte tocht van 14,3 km. Nadien ging het richting station en spoorden terug richting Dampoort. Aldaar aangekomen regende het zowaar nog wat heviger, niet onmiddellijk de ideale start voor de Gentse Feesten. Maar goed, onze volgende ervaringen langsheen de Via Scaldea zullen dan beginnen in Oudenaarde. Een juiste dag hebben we nog niet in gedachten, aangezien stilaan 1 augustus nadert en dan zouden we in theorie kunnen beschikken over de sleutel van ons nieuw onderkomen. De wandelschoenen zullen dan even worden geruild voor een verfketel en rol.”

We sluiten af met een blik in de wandelboekjes. Daarin werden immers na afloop enkele eerste indrukken neergeschreven. ‘K: Van Gavere naar Oudenaarde. Beetje eentonig langs de Scheldedijken. Het leek wel herfst! St. Jacob gezien in de St. Walburgakerk. J: Tweede etappe van de Via Scaldea. Start in Gavere en langsheen de Schelde naar het verder gelegen Oudenaarde. Onderweg langs de Reytmeersen, door Zingem, Zwalm en Ename. In Oudenaarde bezoek aan de St. Walburgakerk om er het beeld van St. Jacob te bekijken. Regenachtige start van de Gentse Feesten!’

237: Gent, Zondag 03 juli 2011, 20,05 km. (4723,839 km.)

Een wandeltocht, waarvan we het parcours volgden op 03 juli 2011, doch waarvan pas een weekje later voor het eerst het relaas werd geschreven, met name op donderdag 07 juli 2011, omstreeks 19:13 uur.

“Velen weten ondertussen reeds lang, dat het ooit zover zal komen, dat we de lange voettocht naar Santiago de Compostela zullen aanvangen. De afgelopen drie jaar wandelden we reeds de zolen van onze eerste wandelschoenen en doorkruisten menig paadje in Vlaanderen, het Waalse landsgedeelte of zelfs daarbuiten. Om eens te proeven van het begrip wandelen langs pelgrimspaden besloten we om zondag ll. een stukje te bewandelen van de Via Scaldea. Als leidraad maakten we gebruik van een wandelgids, uitgegeven door het Vlaams Compostelagenootschap. Deze ochtend, in alle vroegte, namen we dan ook in onze buurt de bus naar de St. Jacobskerk te Gent, alwaar deze Via Scaldea een aanvang neemt. Een tiental minuten later bereikten we deze kerk en troffen er een bronzen schelp aan in het trottoir, welke vorig jaar werd ingehuldigd. Zo waren we klaar om een eerste dagetappe te wandelen, als kennismaking met deze route.

Een eerste gedeelte van het traject, over een afstand van 7,05 km, zou ons leiden tot aan de Ringvaart, aan de andere kant van de stad gelegen. We lieten dan ook vrij vlug de St. Jacobskerk achter ons en wandelden de Steendam in. In het begin van deze straat, bevindt zich links in de gevel van het pastorijhuis een levensgrote pelgrim. Voldoende interessant alvast om de camera boven te halen. Aan het einde van deze winkelstraat, bereikten we de Leie, ter hoogte van de St. Jorisbrug. Hier dienden we volgens de wandelgids de aanwijzingen te volgen van de fietsroute Noord-Zuidroute Zwijnaarde. Op die manier gingen we onder de reeds vermelde brug door, richting jachthaven. Langsheen de Portus Ganda ging het verder naar een nieuwe voetgangersbrug, waardoor we het Veermanplein bereikten. Aan de overkant ging het nadien via de Veerkaai in de richting van de bekende Gebroeders Van Eyckbrug, gelegen aan het gelijknamige zwembad. Halverwege de brug echter, sloegen we de rechts gelegen Visserij in en volgden hierbij de aanwijzingen van het fietsknooppunt 6. In plaats van verder de openbare weg te volgen, kregen we via de wandelgids het advies, het smalle paadje te volgen, onmiddellijk naast het water gelegen en achter de aldaar bestaande huizen.

Op die manier konden we rustig genieten van een verkeersarm wandelparcours. Aldus ging het via de Tweebruggenstraat verder, om daar opnieuw het paadje langsheen het water te blijven volgen. Ondertussen genoten we van een uitzicht op het rechts gelegen Klein Begijnhof en het nieuwbouwproject, waar vroeger zich een kazernecomplex bevond. Voor wie enigszins bekend is met Gent, weet ondertussen, dat we derwijze verder wandelden om uit te komen ter hoogte van de Keizerpoort. Vanaf hier ging het richting fietsknooppunt 3 en volgden we de fietsroute LF 30 Schelde- Deltaroute. Het ging onder de brug door welke de kleine ring omheen Gent doorgang geeft, om nadien de voetgangersbrug te nemen richting Keizersparkje. Op die manier bevonden we ons op het grondgebied van Ledeberg. Via het parkje trokken we onder de Brusselsesteenweg door om nadien opnieuw een waterloop te volgen, ditmaal de Franse Vaart. Er zouden nog heel wat bruggen volgen, vooreerst de dubbele brug aan de St. Lievenspoort, alwaar we oog in oog kwamen te staan met de Schelde.

Eenmaal voorbij deze constructie, bereikten we wat open terrein en namen er vooreerst een kleine pauze om de inwendige mens een beetje aan te sterken. We waren trouwens reeds vroeg op pad en wat kan beter smaken dan broodjes in de ochtend, gezeten langsheen het water en genietend van de ochtendzon. Nadien trokken we verder richting dubbele Stroppenbrug en even later ging het onder de bruggen door van de B401 (afrit Gent) en de E17 autosnelweg. Uiteindelijk, eens alle bruggen achter gelaten, volgden we de oever van de rustig stromende waterloop, via een breed jaagpad. Enkele zondagse joggers, wielertoeristen en wandelaars, kruisten af en toe onze weg. We wandelden verder onder tal van bruggen, richting Merelbeke. Onderweg ging het langsheen het natuurgebied Liedermeerspark en kwamen we aan de kleine jachthaven ter hoogte van de Ringvaart. Hier verlieten we even de LF 30 fietsroute en beklommen de trappen, om vervolgens de Nieuwescheldebrug over te steken. Veiligheidshalve volgden we dan het fietspad, gelegen op de middenberm, om nadien via een bocht naar rechts en links, de autovrije brug te dwarsen over de Ringvaart. Aldus bereikten we het tweede punt op deze Via Scaldea.

Het volgende gedeelte van de wandeling zou ons leiden naar de Gaverebrug, over een afstand van exact 13 km. We volgden vanaf nu de Schelde, waarbij we deze waterloop aan onze linkerhand lieten en gingen onder de Zwijnaardekanaalbrug door, trouwens de brug van de E40. Onder de brug troffen we een herdenkingsfoto aan van de onlangs overleden Wouter Weylandt. Vanaf nu volgden we het jaagpad tot aan fietsknooppunt 3. Af en toe konden we kijken naar voorbij varende bootjes of groepjes wielertoeristen. Voor de rest niets dan zalige rust langsheen dit jaagpad. De zon was van de partij, wat kan er aangenamer zijn om een zondag door te brengen. Na een tijdje stappen bereikten we knooppunt 3 even voorbij het café ’t Veer in de Nieuwe Scheldestraat. Daar hielden we even halt om de dorst te lessen op een terrasje en even een praatje te maken met de lokale bewoners. Nadien ging het verder richting knooppunt 40, en bevonden we ons terug op het jaagpad. Wat verderop troffen we ter hoogte van café De Meersbloem langsheen de Schelde, een gedenksteen aan voor drie verongelukte wielrenners, met name Wouter Weylandt, Dimitri de Fauw en Frederiek Nolf. Een sobere gedenksteen, voorzien van enkele foto’s, als stille nagedachtenis aan deze helden van het peloton.

Ondertussen bevonden we ons op een gedeelte van de Scheldevalleiroute en ook daar troffen we op de weg markeringen aan ter herdenking aan WW. Dat er zich ook wandelomlopen bevinden langsheen het jaagpad, blijkt uit het volgende aanwijsbordje dat we ontmoetten Doornhammeke wandelroute. Naarmate we het stedelijke gebied van Gent steeds verder achter ons lieten, werd de natuur uiteraard mooier onderweg. Ontelbare soorten planten bevonden zich op de bermen en in de ernaast gelegen natuurzones. Toen we de grens overschreden tussen het grondgebied van De Pinte (Zevergem) en Eke (Nazareth), troffen we op de achterzijde van één dezer borden, een eerste indicatie aan dat we ons bevonden op een pelgrimsweg, met name de bekende blauwgele sticker van het Compostelagenootschap. Even later bereikten we knooppunt 32 ter hoogte van het natuurgebied Scheldekant. Daar hadden we even een leuke babbel met een fietsend echtpaar, welke genoten van hun picknick op een bankje. We volgden van daar af ook de Bruggenroute, een fietsomloop van de gemeente Nazareth. Korte tijd later bereikten we dan Taverne ’t Sluis, gelegen langsheen de Schelde, tijd dus voor een versnapering op het buitenterras.

Nadien dienden we alweer even kort het jaagpad te verlaten, vermits we de Grenadiersbrug dienden te dwarsen, om vervolgens verder te wandelen via de andere oever. We lieten nu de Schelde aan onze rechterhand verder stromen. We bevonden ons nu op de 50 km lange Milieuroute, welke ons opnieuw liet genieten van de rust van het wandelen langsheen de oevers van de Schelde. Uiteindelijk wandelden we nog een klein stukje verder, tot aan de Gaverebrug te Gavere. Hier verlieten we het jaagpad en eindigden deze eerste kennismaking met de Via Scaldea. Volgens de wandelgids hadden we 20,05 km afgelegd, onze gps vermeldde echter 21,9 km. Soit, wat het juiste aantal kilometers ook moge wezen, we hebben in ieder geval genoten van een prachtige wandeldag, die uiteraard voor herhaling vatbaar is.”

We sluiten af, met de weergave van datgene wat kort na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Eerste Pelgrimstocht van Gent tot in Gavere. Rustige wandeling onder bruggen door en langs de Scheldedijk. 25°, wolkjes en zon. Na drie busritten waren we thuis. J: Eerste gedeelte gewandeld van de Via Scaldea, de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Vertrek aan Sint-Jacobs te Gent en hoofdzakelijk langsheen de oevers van de Schelde naar Gavere. Daar de bus genomen naar huis. Een eerste kennismaking met de Camino.’

145: Baasrode, Zaterdag 20 februari 2010, 22,1 km. (2854,133 km.)

Een wandeling waaraan we deelnamen tijdens de maand februari 2010. Deze georganiseerde tocht werd destijds in het wandelboek Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 20/02/2010 – 9200 Baasrode (Oost-Vlaanderen), 6^de Winterwandeling in Vlassenbroek – 7-12-16-20-30-50 km. WSV Baasrode. Start: Gemeenteschool. Alle afstanden gaan door de polder en over dijken op zoek naar het winterse Vlassenbroek. De 50 km bezoekt ook enkele aangrenzende gemeenten. Gratis één jenever voor elke deelnemer.’ Na afloop schreven we het verhaal, betreffende onze belevenissen onderweg en dit omstreeks 18:41 uur.

“Vandaag bleven we even in Oost-Vlaanderen om de beentjes te strekken. Deze ochtend vertrokken we dan ook richting Baasrode (Dendermonde), teneinde daar deel te nemen aan de 6^de Winterwandeling, ingericht door de plaatselijke wandelclub WSV Baasrode. Plaats van afspraak was gelegen in de Gemeenteschool aan de Molenberg. Er was voldoende parkeerplaats ter hoogte van het voetbalplein en even later konden we terecht in de ruime startzaal. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 12, 16, 21, 30 of 50 km. Wij kozen voor de 21 km, met een werkelijke afstand van 22,1 km. Onderweg zouden we drie controleposten aantreffen en zouden we ergens worden getrakteerd op een jenever. Na onze inschrijving en een hapje voor onderweg, trokken we op weg. Gelukkig hielden we het vanaf de start droog en hopelijk zouden we onderweg de voorspelde zon te zien krijgen.

We verlieten het doodlopend straatje waar de school was gevestigd en trokken in de richting van de grote weg, richting Dendermonde. Bij het verlaten van de dorpskom kregen we een eerste splitsing, waarbij alle afstanden naar links de drukke Mechelsesteenweg volgden, terwijl de wandelaars van de 6 km, rechtdoor gingen. We kregen de eerste routeaanduidingen, met name de Scheldelandroute, een omloop voor gemotoriseerd verkeer. Even verderop langs deze drukke weg, sloegen we rechts een woonwijk in. Via enkele smalle wandelpaden en kerkwegels, bereikten we even later opnieuw de Mechelsesteenweg, om deze vervolgens te dwarsen. Er volgden enkele woonstraten, waarna we voor het eerst via een onverharde veldweg tussen de velden door trokken. De karreslag slingerde zich verder doorheen de akkers en weilanden. Hier voelden we dat de ondergrond enigszins bevroren lag en dat maakte het stappen er wat eenvoudiger op.

Bij het verlaten van deze weg, kwamen we op de Mechelsesteenweg en draaiden linksaf, in de richting van Dendermonde. Gekomen ter hoogte van het grote kruispunt met de weg naar Brussel, troffen we andermaal een splitsing aan. Hier vervolgden de deelnemers aan de 12 en 16 km hun weg rechtdoor, alle andere afstanden gingen naar rechts in de richting van de brug over de Schelde. Later op de dag zouden we hier opnieuw langskomen. Het ging even omhoog, teneinde de Schelde over te steken. Aan de overkant zagen we reeds enkele wandelaars op de terugweg. Juist over de brug, daalden we via de rechts gelegen trappen af naar de naast de Schelde gelegen Scheldedijk. We volgden echter nog niet dit jaagpad, doch trokken een links gelegen bosje en dreef in. Nadien zou blijken dat we ons hier bevonden in het Grembergen Broek.

We wandelden nu langsheen tal van watergebieden waar de natuur blijkbaar zijn eigen gang kon gaan. Via enkele onverharde wegen trokken we doorheen dit mooie wandelgebied. Even later kwamen we opnieuw aan ter hoogte van de Scheldedijken en bemerkten de bordjes Heen. Op dit kleine kruispunt van twee smalle asfaltwegen, gingen we in eerste instantie naar links. Aldaar volgden we het traject van een tweetal fietsroutes, met name de LF5 Vlaanderen Fietsroute en de LF38 Dender Waaslandroute. Uiteindelijk leidde deze weg ons in de richting van de baan richting Moerzeke. Op weg naar het centrum van deze kleine gemeente, ontmoetten we de aanduiding, dat we ons bevonden op een fietsomloop, met name De Pillecijnroute (een omloop van 38 km). We naderden stilaan de bebouwde kom en arriveerden even later ter hoogte van de agglomeratieborden Moerzeke (Hamme). Korte tijd nadien belandden we ter hoogte van het kerkplein, waar we tegenover de kiosk een eerste controlepost vonden in café Schelderoute. We konden even proeven van de warme chocomelk en een sandwich nuttigen. Ondertussen waren we 7,9 km onderweg.

Na dit korte oponthoud vervolgden we onze weg. Bij het verlaten van het café konden we zien dat de wandelaars van de 30 en 50 km, hier een lus dienden te wandelen. Wijzelf sloegen direct rechtsaf en volgden een woonstraat, tot aan de Scheldedijk. Hier ter hoogte van café Scheldeoord, bestegen we opnieuw de Scheldedijk, om ditmaal effectief het jaagpad over lange afstand te volgen. Na het aankomen op dit pad troffen we opnieuw de reeds vermelde fietsroutes LF5 en LF38 aan. We wandelden op die manier verder langsheen de dijk, waarbij de loop van de weg de meanders van de waterloop volgde. Links konden we de indrukwekkende waterloop bekijken, rechts zagen we de lager gelegen broeken. Even later kwamen we op dezelfde plaats waar we even voorheen waren langs gekomen en zagen nu de aanduiding Terug. Over heel korte afstand verlieten we even het jaagpad, om nadien terug de Scheldedijk te volgen. We wandelden opnieuw langs het informatiebord aangaande het Grembergen Broek en langsheen het natuurgebied Groot Schoor.

In de verte hoorden we reeds de drukke weg richting Brussel en een bocht verder zagen we de brug over de Schelde. (Later zouden we bemerken dat het hier ging om de Vlassenbroekbrug). We gingen onder de brug door, om via een steile berm rechts bovenop de brug uit te komen. Het ging rechtsaf over de Scheldebrug, om beneden aan te komen aan het drukke kruispunt waar we voorheen reeds waren langs gekomen. Ditmaal sloegen we rechtsaf, om de steenweg over korte afstand te volgen in de richting Dendermonde. Bijna onmiddellijk ging het terug naar rechts, om via een onverharde weg opnieuw uit te komen op het jaagpad op de andere oever van de Schelde. Het ging nu richting Vlassenbroek, waarbij we de Ros Beiaard Route volgden, een fietstraject van 50 km. Het ging geruime tijd verder langsheen de Schelde, waarbij we onderweg ook de aanduidingen zagen van de GR5A - de Rondweg Oost- en West Vlaanderen.

We zagen wat verderop het kleine kerkje van Vlassenbroek en even later konden we de dijk verlaten, om op de lager gelegen weg een tweede controlepost aan te treffen. Onze teller stond ondertussen op 14,5 km en hier hadden we even de tijd om te verpozen. Tijdens de pauze konden we ervaren dat deze controlepost niet voldoende groot was om de talrijke wandelaars te voorzien van een zitplaats. Immers de wandelaars die deelnamen aan de afstanden vanaf 12 km, dienden hier allen meer dan eenmaal halt te houden, vandaar dat we genoegen namen met een zitplaats op een muurtje buiten het gebouw. Gelukkig gaf het zonnetje een beetje warmte en viel het al bij al nogal mee om in open lucht een hapje te eten. Vervolgens trokken we terug op pad om een kleine lus te wandelen in de omgeving van Vlassenbroek en vooral doorheen het Broek te wandelen.

Even voorbij het kleine centrum van Vlassenbroek, dienden de wandelaars de eerste maal een links gelegen weg op te gaan, in de richting van het Broek. We kregen een opeenvolging van kleine landweggetjes en modderige paden, afgewisseld met onverharde wegen, waarbij enkele splitsingen de wandelaars aan de diverse afstanden, de juiste koers aangaven. Onderweg konden we tal van protestborden aantreffen van de lokale bewoners, omwille van de dreiging welke boven het broek zou hangen. Links en rechts werd gewaarschuwd voor het gevaar van wateroverlast, indien men zou raken aan de huidige situatie van dit wateropvanggebied. Tal van plaatselijke wandelpaden konden we natuurlijk aantreffen: Wezenschoor, Geulgat, Natuurleerpad en Polderwandeling. Duidelijk voldoende keuze om hier enkele uren door een uniek natuurgebied te wandelen.

Via een modderige en moeilijk begaanbare dreef, kwamen we uiteindelijk opnieuw uit op de Scheldedijk, waar we die naar links volgden, in de richting van de controlepost in Vlassenbroek. Even later konden we daar terecht voor een derde en laatste controle van de dag en hadden ditmaal meer geluk om een zitplaatsje te bemachtigen. Even konden we wat rusten en zien dat we ondertussen reeds 18,2 km ver waren gevorderd. Restte ons nog een laatste stukje traject tot aan de vertrekplaats. Het slotstuk van de wandeling, leidde ons vooreerst het dorp van Vlassenbroek uit, waar we de tweede maal rechtdoor gingen en zo het dorp en het Broek achter ons lieten. We volgden een smalle asfaltweg in de richting van de watertoren. We kwamen nog langs enkele watergebieden en werden op een kruispunt verrast door een bevoorrading. Hier konden de wandelaars zich te goed doen aan een gratis jenever, waarbij kon worden gekozen uit tal van smaken en kleuren. Voor elk wat wils dus met andere woorden.

Na dit kleine opwarmertje, vervolgden we onze weg in de richting van het centrum van Baasrode. Na nog enkele woonstraten te hebben doorlopen, kwamen we uiteindelijk goed en wel aan op de plaats van vertrek. Meteen konden we zien dat omstreeks 14 uur reeds 1500 wandelaars waren geteld. We keerden alvast tevreden huiswaarts, na te hebben genoten van een fijne wandeling, waarbij we konden kennis maken met een voor ons onbekend stukje natuur. Ook konden we genoegen nemen met de eerste schuchtere pogingen om het wat zonnig te houden onderweg. Morgen kiezen we alweer een andere locatie uit, maar dat lezen jullie dan later wel weer.”

We sluiten dit wandelverhaal af met een blik in onze wandelboekjes, waarin ook enkele eerste indrukken zijn te lezen. ‘K: Baasrode, Vlassenbroek, Dendermonde. Dijken en polders. Koud. J: Wandeling met start in Baasrode en vervolgens via de Scheldedijken naar Vlassenbroek. Aldaar een lus doorheen het Broek en nadien terug naar de start. Mooie natuurwandeling langsheen de Schelde en de aanpalende poldergebieden. Een eerste klein lentezonnetje onderweg.’

134: Branst, Zaterdag 26 december 2009, 18,7 km. (2650,833 km.)

Deze wandeltocht werd voordien in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 26/12/2009 – 2880 Bornem (Antwerpen), 24^ste Eindejaarstocht, 6-12-18 km. Wandelclub Kwik Bornem. Start: Gemeenschapshuis Branst. Afwisselend natuurparcours. Ieder uur verloting van kerstpakjes onder de deelnemers.’ Na afloop schreven we nog diezelfde namiddag een kort relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 16:33 uur.

“Vandaag, op Tweede Kerstdag, trokken we naar het Antwerpse Bornem, meer bepaald naar de deelgemeente Branst. Daar werd voor de 24^ste maal, een Eindejaarstocht ingericht door de wandelclub Kwik uit Bornem. Start en plaats van inschrijving was gelegen in het Gemeenschapshuis van Branst. Toen we deze ochtend vroeg aldaar aankwamen, was het nog behoorlijk rustig in de zaal. Bij de inschrijving werden we voorzien van een speculooskoekje en konden we de Nieuwjaarwensen lezen, welke door de club op de tafels waren neergelegd. Een leuke verrassing vonden we zelf. Er kon worden gekozen uit drie verschillende afstanden: 6, 12 of 18 km. Wij opteerden voor de 18 km met een werkelijke afstand van 18,7 km. Na een koffie en een kleine hap, was buiten de duisternis verdwenen en konden we op stap. Al bij de eerste stappen werd het duidelijk, de wegen lagen gevaarlijk glad en de combinatie van bevroren sneeuwwater en aangevroren dauw, maakten het wandelen moeilijk. Even voorzichtigheid geboden dus en niet te snel van start gaan.

We volgden aanvankelijk een kleine asfaltweg, om die al vrij vlug om te wisselen voor een beter begaanbare bosweg. We bevonden ons in het Natuurgebied Hoogheide. Via een onverharde weg, bereikten we al vlug het grondgebied van Bornem zelf. Een korte passage door enkele woonstraten, werd gevolgd door een lange tocht dwars doorheen akkers en weilanden. Een min of meer goed begaanbaar karrenspoor, leidde ons langsheen bevroren waterlopen en deels nog ondergesneeuwde akkers. Af en toe hoorden we letterlijk het ijs onder onze wandelschoenen kraken. Het zien opkomen van de zon aan de horizon was wel uniek om aan te zien. Het oranje kleuren van de einder en wat later een verblindend licht op de ijsvlakten, maakten het soms moeilijk om de pijltjes te kunnen bemerken. Via deze tocht doorheen landbouwgebied, bereikten we opnieuw de openbare weg en zaten we op het gebied van Oppuurs (Sint-Amands). Zo gingen we stilaan in de richting van onze eerste controleplaats, welke zich bevond in het Parochiecentrum van Oppuurs.

Onderweg daarheen volgden we een tijdje de verkorting van de Aspergeroute (39 km). Een tweetal mooie kerststallen vonden we op weg naar onze eerste stopplaats. Na zowat 5,7 km, konden we aldaar genieten van wat warme chocomelk en deze was dan ook meer dan welkom. Naarmate we daar genoten van een kleine hap, kwamen steeds meer wandelaars opdagen, die net als wij genoten van dit gezond en vooral zonnig wandelweertje. Na onze pauze, verlieten we het Parochiecentrum via de achterzijde en volgden aanvankelijk het traject van een kleine waterloop. Vervolgens konden we opnieuw genieten van wat open velden en stelden we vast dat het ijs stilaan begon te dooien. Even verderop bereikten we de Kattestraat en volgden we vanaf daar het traject van de spoorlijn in de richting van Sint-Amands. De kerk zagen we reeds in de verte staan. Na een eindje wandelen langsheen de spoorweg, kwamen we ter hoogte van een drukke weg, alwaar de afstanden van de 12 en 18 km zich splitsten. Wijzelf vervolgden het baantje langsheen de spoorweg, terwijl de 12 km-wandelaars, rechts de spoorweg verlieten.

Wij vervolgden als het ware onze weg rechtdoor naar het centrum van Sint-Amands, welke we geruime tijd later bereikten. Vooreerst trokken we door een stukje bebouwde kom, om uiteindelijk aan te komen ter hoogte van de Toots Thielemans Boulevard. Dit kleine steegje, bijzonder kunstzinnig opgevat, leidde ons naar beneden. Hier konden we ons wat vergapen aan een aldaar gebouwd huis, in de stijl van Gaudí, waar zelfs een tegen de gevel geparkeerde auto voor enig spektakel zorgde. Blijkbaar stond de woning leeg, zodat we even naar binnen konden turen. Via het aanpalend straatje, bereikten we de wat verder gelegen Scheldedijk. Die lag er zo niet nog gevaarlijker bij en zagen we menig wandelaar(ster) onderuit gaan en onzacht met het zitvlak op de bevroren ondergrond terecht komen. We volgden vooreerst deze gladde dijk tot aan de kerk van Sint-Amands. Hier moet het tijdens de zomer zalig fietsen zijn, want we zagen de aanduidingen van enkele fietsroutes: de LF5 Vlaanderen Fietsroute, de LF38 Dender-Waaslandroute en de Scheldedijkroute (43 km). Hier konden we de grote hoeveelheid restaurants en terrasjes bekijken, die nu jammer genoeg leeg waren tijdens de winter.

We kwamen voorbij het standbeeld van Emiele Verhaeren en er vrijwel dichtbij, het graf van hemzelf en zijn echtgenote, gericht naar de Schelde. Volgens zijn ultieme wens, wou hij begraven worden, met het hoofd gericht naar deze waterloop. Zo vervolgden we verder de Scheldedijk, om later een tweede stopplaats aan te treffen in het Gemeenschapshuis van Mariekerke. We verlieten even de dijk om het ernaast gelegen gebouw binnen te gaan. Hier heerste vrijwel een drukte, aangezien ook hier de wandelaars van de korte afstand hun controle hadden. Gelukkig vonden we vrij vlug een plekje en konden even de beentjes strekken. We waren 11,7 km onderweg. Voor het laatste gedeelte van de wandeling, beklommen we opnieuw de Scheldedijk en volgden deze verder in de richting van Branst. Alweer was het af en toe gevaarlijk stappen, aangezien grote delen van deze dijk nog niet ijsvrij waren gemaakt. Andere stukken lagen dan weer vrij gemakkelijk begaanbaar. We volgden de kronkelingen van de Schelde en dat maakte dat we af en toe van richting veranderden. Hier en daar wandelden we langsheen een veerpont en zagen aan de andere oever dorpjes tevoorschijn komen.

Toen we Branst naderden, verlieten de andere wandelaars de dijk naar rechts en gingen recht naar de eindcontrole. Wij volgden nog een eindje verder de Scheldedijk, om wat later die ook links te laten liggen en via een smalle asfaltweg af te dalen, in de richting van de huizen. Even verderop bereikten we de weg Weert - Branst en volgden die naar de aankomst. Hier troffen we nog de Aspergeroute aan (51 km) en wat verderop de Scheldeland Route, een circuit voor de auto's. Alvorens de dorpskern van Branst te bereiken, maakten we nog een klein ommetje doorheen de velden, om wat later opnieuw het Gemeenschapshuis te bereiken. Toen we wat later de zaal verlieten, konden we zien dat om 13 uur reeds bijna 800 wandelaars de tocht hadden aangevat. Vandaag konden we dus genieten van een mooie winterwandeling, doorheen een prachtig wandelgebied, waar we zeker in de loop van de zomermaanden nog eens opnieuw op verkenning zullen komen. Morgen volgt waarschijnlijk onze laatste wandeldag van het jaar 2009, hopelijk met dezelfde weersomstandigheden als vandaag.”

Teneinde dit wandelverhaal af te ronden, blikken we nog even terug in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Branst, Mariekerke, Oppuurs, St. Amands. Gladde wegen en dijken. Frisse maar gezonde wandeling met een zonneke. J: Wandeling met start in Branst en langsheen Oppuurs, Sint Amands en Mariekerke. Spiegelgladde Scheldedijken en koude temperaturen.’