351: Kluisbergen, Zaterdag 11 juli 2015, 23,235 km. (7155,603 km.)

“Vandaag kozen we voor het wandelnetwerk ‘Getuigenheuvels Vlaamse Ardennen’. We hadden dan ook voordien een route online uitgestippeld, met vertrek ter hoogte van het wandelknooppunt 5, gesitueerd ter hoogte van de Hoogweg 24 te Kluisbergen. Na een korte autorit, een hapje vooraf en het aantrekken van de wandeluitrusting, konden we omstreeks 09:30 uur van start gaan. De zon deed reeds haar uiterste best, ons een aangename wandeldag te bezorgen. Vanaf het vermelde knooppunt volgden we een asfaltwegje en konden beginnen aan een lange klim, richting Kluisbos. Na een eindje stappen, ging de weg over in een grindpad. Achter ons zagen we stilaan de centrale van Ruien in de diepte verdwijnen. We bevonden ons trouwens reeds op het traject van de Streek-GR Vlaamse Ardennen. We wandelden vervolgens het Kluisbos in richting knooppunt 2. Een eerste mooie bosdreef kon worden bekeken. Rechts bevond zich het recreatiedomein, doch aldaar diende men toegang te betalen, dus liet de koffie voorlopig nog even op zich wachten. We troffen informatie aan met betrekking tot de aldaar gelegen Liefdesbron en gingen verder via de Kluisbos Wandelroute.

We volgden even later een steil pad naar links, om nadien terug af te dalen tot aan een lager gelegen brede bosdreef, welke we links dienden op te gaan. Deze mooie dreef kronkelde zich doorheen het bos en af en toe voelden we duidelijke hoogteverschillen. Knooppunt 7 bereikten we ter hoogte van de openbare weg, alwaar een stevige klim wachtte via een smalle asfaltweg. We bereikten de taverne De Toren, doch stonden er voor een gesloten deur. We pauzeerden dan maar even op het terras in open lucht, alvorens verder te wandelen. Opnieuw op pad bemerkten we de aanduidingen van de LF6 Vlaanderen Fietsroute en even verder een tweetal GR-wandelbomen. We bevonden ons toen op een hoogte van 141 m en op het traject van de GR5A. We verdwenen nu een tijdje via een smal paadje tussen de beplanting, om een hele tijd langzaam af te dalen. Uiteindelijk, geruime tijd later troffen we knooppunt 8 aan ter hoogte van de bekende Vierschaar. Ook hier stonden we voor een gesloten deur, aangezien het pand te koop wordt aangeboden. We waren niet de enige die hier de koffie of iets anders aan de neus zagen voorbijgaan.

Niet veel verder bevond zich reeds knooppunt 76, alwaar we voortaan een brede grindweg konden bewandelen, in dalende richting. We bevonden ons zowat op de taalgrens en hadden af en toe dan ook een schitterend zicht rechts op het Waalse landsgedeelte. Onze klok wees ondertussen 11:15 uur aan, tijd dus om een hapje te eten. We troffen onderweg dan ook een rustig gelegen zitbank aan met het opschrift ‘Daar aan de overkant, weidse Waalse land’. We konden geen beter panorama wensen, tijdens het eten van ons broodje. Na deze lunchpauze bereikten we opnieuw een stukje asfaltweg, alwaar we linksaf gingen. We zaten in de nabijheid van Russeignies. Het volgende kruispunt situeerde zich aan het knooppunt 9 en aldaar wandelden we rechtsaf, het asfalt verder volgend. Even voorheen hadden we zowaar voormalige Romeinse grond betreden. Het weggetje verder bewandelend, hadden we tenslotte toch het geluk aan onze kant en bereikten d’Oude Hoeve, een taverne gelegen langsheen een druk bereden brede betonweg. Tijd dus voor een kopje koffie, of twee zelfs.

Het ging even later verder langsheen deze drukke weg, via knooppunt 10, alwaar we rechtdoor dienden aan te houden. Links wandelden we voorbij de ‘Galeries Beukenhof’, alwaar enkele opmerkelijke kunstwerken waren te zien in de tuinen. We kregen opnieuw enkele aanwijzingen inzake lokale fietsroutes, met name de Eddy Merckx Route (46 km) en de Hermes Route (40 km). We dienden even een nog drukkere weg te dwarsen en daalden aan de overzijde verder af via de Vlaamse Ardennenstraat. Hoe kan het ook anders, of we bevonden ons tijdelijk op de Vlaamse Ardennen Route. Het ging gestaag in dalende zin verder, tot aan het wandelknooppunt 17. Ook daar hielden we dezelfde richting aan om nadien een rechts gelegen, sterk dalend pad te volgen in de richting van een lager gelegen bos. Een mooi slingerend, af en toe fel stijgend en dalend pad hield ons een tijdje bezig onderweg. Tot slot volgde een stijgend graspad en zo bereikten we opnieuw de openbare weg ter hoogte van het knooppunt 11. In de verte bemerkten we reeds de restanten van een molen en via een ommetje, zouden we uiteindelijk daar moeten aankomen. Vooreerst echter ging het ter hoogte van deze drukke weg, langsheen een links gelegen verkeersarm betonwegje.

Na opnieuw een hele tijd te hebben afgedaald, kwamen we aan ter hoogte van het knooppunt 12 en kregen hier meteen zicht op een smalle veldwegel rechts van de weg. We konden zien dat het eerst een eindje bergaf zou gaan, om later te klimmen in de richting van de reeds vermelde molen. We volgden nu de Wandeling Beiaard en de Panorama Wandelroute. We begonnen dus aan een prachtig stukje wandelweg doorheen een unieke natuuromgeving. Zowat halverwege de klim, troffen we onder een boom een rustbank aan, van waarop we een prachtig vergezicht verkregen. We namen er dan ook even een moment pauze, teneinde de dorst te lessen, maar vooral te genieten van het uitzicht en het aanvoelen van de wind. Het was ondertussen 13:30 uur. Na deze deugddoende pauze, begonnen we aan de laatste klim richting molen, via een rechts gelegen betonwegje ter hoogte van knooppunt 13. Korte tijd later, omstreeks 13:45 uur bereikten we de molen Ten Hotond en dat op zowat 150 m hoogte, volgens het infobord Hotond-Scherpenberg. De gelijknamige herberg was geopend, tijd dus voor een koele verfrissing.

Wat later staken we de drukke weg over en begonnen aan een forse afdaling langsheen een smalle asfaltweg. Een heel eind lager arriveerden we aan het knooppunt 92 en daar ging het, jullie raden het al, linksaf, opnieuw omhoog. Een veldweg maakte even later plaats voor een bospad en zo konden we opnieuw klimmen naar dezelfde hoogte, waar we ons even voorheen hadden bevonden. Zo bereikten we opnieuw de drukke weg, welke links leidde richting molen. We dwarsten echter de weg om aan de overzijde een smal bospaadje aan te treffen, dat we een hele tijd zouden volgen, opnieuw in dalende lijn. Er kwam zelfs een serie trappen aan bod, dermate steil, dat een breed touw zorgde voor wat hulp bij het beklimmen van deze hindernis. Nog steeds een smal slingerend paadje volgend, waren we even later toe aan een laatste eetpauze en vonden daartoe een geschikte boom om even plaats te nemen. Opvallend was hier de stilte van het bos en vooral de eenzaamheid. We lieten ons dan ook het laatste broodje naar behoren smaken.

Na de maaltijd volgden we nog een tijdje het pad doorheen het bos, tot we uiteindelijk opnieuw de openbare weg bereikten ter hoogte van het knooppunt 93. We hadden zo een vermoeden dat de mooie natuur stilaan achter de rug was, vermits zich nu hoofdzakelijk landelijke wegen aankondigden over een niet altijd vlak parcours. Ondertussen begon ook de warmte door te wegen en slonken de drankvoorraden aanzienlijk. Ter hoogte van knooppunt 93 ging het bijgevolg linksaf, langsheen de bosrand. Zo stapten we verder via de knooppunten 94, 14, 15 en tot slot 18 waar we het beton en asfalt konden wisselen voor grind en gras. De laatste vermelde knooppunten bevonden zich trouwens zowat binnen dezelfde kilometer afstand. Aan knooppunt 18 ging het linksaf op een grasweg, doorheen een klein stukje bosgebied, via een draaihekje doorheen een weide met koeien en uiteindelijk letterlijk via een smal gangetje doorheen enkele graanvelden.

Aan het volgende knooppunt, 39, hielden we rechts om verderop, voorbij knooppunt 40 af te dalen via een steile kasseiweg naar rechts. We troffen er een boerderij aan, waar kersen te koop werden aangeboden aan de prijs van 1 euro per bakje. We konden aan de verleiding niet weerstaan en gingen dan ook over tot de aankoop ervan. Zo stapten we nadien verder, smullend van de vers geplukte kersen en die smaakten meer dan behoorlijk, al was het maar om de dorst te lessen. Met een hand vol kersen, klommen we dan ook via een links gelegen veldweg richting hoger gelegen bos. Daar aangekomen, troffen we een smal bospad aan dat we dienden te volgen in dalende lijn. Ever later werd het opnieuw beton, doch ook daar ging onze tocht verder naar beneden. Na een dag klimmen, is zoiets als afwisseling welkom. Op die manier zagen we knooppunten 46 en 19 bezijden de weg. Langzaam maar zeker naderden we het einde van onze wandeling doorheen de Vlaamse Ardennen. Er restten ons nog slechts enkele knooppunten, met name 43, 37, 21 en 22. In hoofdzaak ging het hier langs verkeersluwe landelijke wegen, steeds afdalend richting plaats van vertrek. We konden dan ook opnieuw de centrale bemerken, welke momenteel wordt ontmanteld.

Na een lange en warme wandeldag, met voortdurend hellingen, bereikten we uiteindelijk na 23,235 km onze wagen. Deze tocht was goed voor 1071,4 cal, 30980 stappen in een tijd van 5.53.23. Ondertussen had de zon ervoor gezorgd dat de temperatuur in de wagen aan de hoge kant was opgelopen. Vlug gingen we op zoek naar wat koele dranken en vonden die iets lager in een lokale supermarkt. We konden nu mits wat verkoeling beginnen aan de terugrit huiswaarts.”

340: Kerkhove, Woensdag 06 mei 2015, 26,262 km. (6936,615 km.)

“Vandaag begon onze wandeldag in Kerkhove iets later dan gepland, vermits we de dag begonnen met een gratis aangeboden ontbijt bij ons gastvrouw Sarah. Na het afscheid vertrokken we dan ook even voor half negen, in de hoop vandaag wat minder wind te voelen. We zochten opnieuw het jaadpad langsheen de Schelde en volgden de Eddy Merckx Route. Op die manier verlieten we opnieuw West-Vlaanderen. Eenmaal onder de brug ging het omheen de kleine jachthaven van Kerkhove, dit onder andere via de Sneukelfietsroute. Na dit ommetje bereikten we even voor negen uur de archeologische site ‘Statio Ad Horreum’. We volgden verder het jaagpad, tot we even verderop een versperde weg aantroffen. Het jaagpad was onderbroken, met als gevolg terugkeren en een hele omweg van zowat 3,5 km, teneinde terug het jaagpad te bereiken voorbij de werkzaamheden.

Als gevolg daarvan wandelden we doorheen Waardamme, dat we pas bereikten omstreeks 09:30 uur. Uiteindelijk zaten we terug op het jaagpad en dat pas 20’ later. We volgden hier een tijdje de Waterhoek Route in de richting van Bossuit. Omstreeks half elf in de ochtend, werd het toch tijd om even de inwendige mens te versterken, dus tijd voor een broodje met chocolade, op een bankje aan de Schelde. Na deze pauze wandelden we verder en werden opnieuw geconfronteerd met werken, ter hoogte van de nieuwe fietsbrug over de Schelde in Avelgem. Ditmaal konden we toch onze route vervolgen, zij het met moeite doorheen wat modder en tussen enkele werfwagens. Zowat kwart na elf bereikten we de industriezone ter hoogte van Escanaffles en dienden we even de Schelde te verlaten. We troffen er de aanwijzingen inzake de LF6 Vlaanderen Fietsroute. Stipt om 12:30 uur bereikten we nadien het pompstation ter hoogte van het kanaal in Bossuit. Jammer genoeg stond de taverne aldaar te huur en was de dienst informatie verhuisd. Er zat niets anders op dan de weg te vervolgen, wegens geen horeca meer in de buurt.

Het jaagpad opnieuw volgend, bevonden we ons wat later op het traject van de Spierevalleiroute ofwel Circuit Val de l’Espières, alsook het Bouvrie Wandelpad. Even voor twee uur in de namiddag bereikten we het grondgebied van Helkijn en bevonden ons op de Mortagne Wandelroute. Het enige café in het dorp bleek gesloten en ging pas laat in de namiddag opnieuw open wegens vinkenzetting in de ochtend. Dan maar verder stappen. Toen we bezijden de weg een soort oriëntatietafel aantroffen, dienstig als zitbankje, werd de hemel in de verte plotseling heel donker. Wijselijk besloten we dan maar de regenkledij aan te trekken. Net op dat moment werden we verrast door de aanwezigheid van Luc d’Haene, ons bekend via Google+. We spraken af samen iets de drinken wat verderop ter hoogte van de brug over het Spierekanaal. Toen hij vervolgens verdween op het jaagpad tussen de bomen, brak het onweer los. Donder, bliksem, hevige windstoten en hagelbollen, meer hoeft dat niet te zijn.

Gelukkig was de bui van korte duur en zetten we ons gevecht met de wind verder. Ter hoogte van de even verder gelegen sluis, kregen we een tweede onweer over ons heen, het was toen reeds half drie in de namiddag. Gelukkig bereikten we een half uurtje later de Spierebrug en konden we er even verpozen in de Ruiterclub Denric. We hadden er dan ook een ruime babbel met Luc en genoten van enkele kopjes koffie, waarnaar we al de hele dag hadden uitgekeken. Even na vier uur werd het dan ook tijd terug te denken aan de Camino. We staken de Spierebrug over en gingen onmiddellijk linksaf, terug naar het jaagpad langsheen de Schelde. Vrij vlug bereikten we het grondgebied van Warcoing, om opnieuw te worden geconfronteerd met een afgesloten jaagpad omwille van werkzaamheden. Noodgedwongen volgde een nieuwe omleiding, zodat we dienden te wandelen langsheen de drukke weg Roubaix-Courtrai. Zowat met het risico voor lijf en leden, stapten we de ontelbare vrachtauto’s tegemoet.

Even na 17:00 uur bereikten we veilig en wel de kerk van Pecq, na 35017 stappen. Gezeten op een bankje contacteerden we dan maar Louise Mallard, welke een vijftiental minuten later, ons de sleutel bezorgde van het Patro Saint Jean Bosco, na ons eerst een rondleiding te hebben gegeven in het gebouw. Een woord van dank gaat hier naar Abbé Ruelle van Pecq, voor zijn bereidwillige hulp ons te voorzien van een slaapplaats. Kwart na zes zochten we om de hoek een warme hap en vonden die in de Friterie A la Bonne Fringale. Het heeft in ieder geval deugd gedaan. Ondertussen, na alweer een dag vechten tegen de wind, toont de klok zowaar 20:15 uur. Tijd om even te douchen en waarschijnlijk vervolgens in de slaapzak. Morgen gaat het richting Hollain, met een passage doorheen Doornik.”

303: Grimbergen, Zaterdag 26 juli 2014, 25,96 km. (6149,897 km.)

“Uit de Dagstappergids Vlaams-Brabant 2, haalden we een wandelparcours met start in Grimbergen. De tocht werd in de gids als volgt omschreven: ‘Langs molens en door kouterlanden’. Tijdens deze luswandeling zou een gedeelte worden gevolgd van het traject van de GR12, de GR128 en de Streek-GR Groene Gordel. De totale wandelafstand bedroeg 23,3 km, doch kon mits een verkorting worden herleid tot 21,7 km. De voorziene startplaats bevond zich ter hoogte van de abdijkerk van Grimbergen. Na een ritje daarheen, konden we even later op pad, na vooreerst nog even te hebben gedacht aan de inwendige mens. We gingen even later van start op het kerkplein ter hoogte van de abdijkerk, om links de Prinsenstraat in te gaan. We volgden dadelijk de rood-witte tekens van de GR12, alsook de geel-rode aanduidingen van de Streek-GR Groene Gordel. Daar bovenop hadden we nog de bordjes van een lokale wandelroute, het Grimbergse Kapellen Wandelpad. Aan routekens voorlopig geen gebrek dus. Aan het bureau voor toerisme draaiden we rechts de Pastoor Woutersstraat in en verkregen er als extra, de blauw-gele stickers van een route naar Santiago de Compostela. Amper 100 m verder verlieten we de Pastoor Woutersstraat om linksaf te gaan in de richting van de sporthal Prinsenhof. Daar konden we vernemen dat er twee lokale wandelroutes van start gingen, met name het Parelpad van 5,5 en 3,5 km.

Het grindpad leidde ons verder tot aan een vijver, waar we naar rechts gingen en vervolgens links, om op die manier omheen de vijver te wandelen en tevens omheen het Prinsenkasteel. Althans wat daarvan nog rest, vermits het gebouw in 1944 door de Duitse bezetter werd in brand gestoken. Natuurlijk volgden we tijdens onze tocht omheen het kasteel een gedeelte van de lokale Prinsenwandeling. Voorbij het kasteel, ging het op een T-splitsing naar rechts en nadien linksaf aan een tuinhaag. Een smal pad bracht ons tot aan een betonweg, alwaar we onze wandeling vervolgden aan de overzijde in de Hendrik Consciencestraat om op het einde ervan, via een pad de Brusselsesteenweg te bereiken. Aan de overzijde wandelden we de Dokter Hemerijckxlaan in en verderop de rechts gelegen Wilgenbaan. Zo kwamen we aan een kruispunt waar we afscheid namen van de GR12 en rechtdoor stapten, het traject volgend van de Streek-GR Groene Gordel. In ruil voor het afscheid van de GR12 verkregen we een lokale route, de Vier Dorpen Route van 39 km. We bevonden ons aldus in de Hof ter Weerdestraat, om te passeren aan de hoeve ‘Hof ter Weerde’. Een plaatselijke wandelroute, het Potaarde Wandelpad hield ons hier even op het juiste spoor. Een volgende T-splitsing gebood ons links de ’s Gravenmolenstraat te volgen tot aan de Noordbeekstraat, waar we het traject van de Streek-GR Groene Gordel voor een tijdje verlieten. In ruil daarentegen verkregen we een tijdje het gezelschap van de Gordelroute (100 km).

We stapten de Noordbeekstraat naar rechts in en kwamen terecht op de N211, de weg Vilvoorde-Dendermonde. Aan de overzijde ging het via de Oude Baan, om in de eerste bocht, de weg te verlaten en rechtdoor een veldweg in te gaan. We volgden deze tot aan het kruispunt met de Hazenpootstraat, welke we links insloegen. Toen we de wijk Limbos betraden, ging het rechtsaf in de Krommestraat, welke ter hoogte van een vierkantshoeve links weg draaide naar de Kapellestraat. Aan de overzijde ging het vervolgens verder via de ’s Herenweg, welke we even later verlieten ter hoogte van de eerste bocht en rechtdoor een veldweg kozen, in de richting van de kerk van Sint-Brixius-Rode. De veldweg volgend arriveerden we aan een kapel, alwaar we verder rechts gingen. Zo kwamen we langs de woning en ateliers van Eddy Merckx, uiteraard ondertussen een deel volgend van de Eddy Merckx Route (37 km). Korte tijd later stonden we aan de kerk van het dorp Sint-Brixius-Rode. Voorbij de kerk ging het rechtsaf in de Broekstraat, om tussen de panden nrs. 8 en 10, een pad links op te gaan en de Birrebeek over te steken. Gekomen aan enkele huizen, ging het aan het pand nr. 4 een veldweg in welke ons wat later liet aankomen in de Neromstraat, teneinde aldaar de wit-rode tekens aan te treffen van de GR128, een route welke we de komende 4 à 5 km zouden volgen.

We gingen de Neromstraat in naar rechts om 100 m verderop rechts een veldweg in te draaien, welke steeds smaller werd en uiteindelijk overging in een grasweg. Het pad draaide later naar rechts in de richting van het Velaartbos, om nadien links te verlopen langs de rand van het bos. Zowat 1200 m verder, na te hebben genoten van het Brabants kouterlandschap, kwamen we in de Paddegatstraat in het centrum van Nieuwenrode, hierbij geholpen door het Nieuwenroods Wandelpad. We waren toe aan een korte rustpauze en begaven ons naar café ‘De 4 Armen’, alwaar we ons een kopje koffie lieten smaken, tevens konden we er terecht om even een sanitaire stop in te lassen. Na deze verdiende onderbreking, zetten we onze wandeltocht verder door in de Paddegatstraat rechts te kiezen en vervolgens links de Vroonwegel op te gaan. We staken een beekje over om een eindje het verloop van de beek te volgen via een smal paadje. Ter hoogte van het volgende kruispunt met de Vroonbaan, sloegen we die links in. Even later kwamen we uit op een betonweg, de Voordestraat, waar we de richting links konden kiezen. We wandelden deze straat verder door, om die later te verlaten ter hoogte van een wegwijzer naar de Boskapel. Een 300-tal m verder ging het door middel van een veldweg links naar het ’s Gravenbos, dat we nadien via een smalle opening konden betreden.

We trokken doorheen dit mooie bos, steeds in dezelfde richting, tot we net voorbij een afsluiting, het GR-pad naar rechts volgden op een aardeweg. We kregen rechts in de verte het Gravenkasteel te zien, om nadien via een rode beukendreef links te wandelen tot aan de Willebroekse Vaart. We draaiden rechtsaf en kwamen aan de brug van Humbeek-Sas. Hier namen we afscheid van de rood-witte markeringen van de GR128, om tezelfdertijd opnieuw het traject te volgen van de GR12, richting Grimbergen. Ongeveer 1,5 km stapten we nu via de Westvaartdijk naast het links gelegen kanaal, vooreerst door een bomendreef en wat verder langs een rechts gelegen bosje. Onderweg hielden we er even halt aan een Lourdesgrot. Gekomen aan het einde van dit bosje, net voorbij een picknickbank, verlieten we de Westvaartdijk naar rechts om opnieuw de open velden op te zoeken. We werden begeleid door de bordjes inzake het Hoge Horik Wandelpad. Korte tijd later kwamen we op een kruispunt, voorzien van een wegwijzer naar het fietsknooppunt 32. We gingen rechtdoor, richting abdij van Grimbergen, welke we in de verte konden waarnemen. Ter hoogte van het tweede kruispunt ging het naar links, richting huizen. We volgden er de plaatselijke Humbeek Wandeling.

Even verder arriveerden we op die manier in de Daalstraat, welke we verder verlieten ter hoogte van bocht om dan de Kouter rechts op te gaan. Via deze straat kwamen we aan het vliegveld van Grimbergen, waarvan een gedeelte thans fungeert als natuurdomein het Lintbos. We namen er afscheid van de GR12, welke omheen het domein verloopt, doch wandelden rechtdoor het domein in. Even voorbij de slagboom wandelden we linksaf om de plaatselijke rode wandeling te volgen. Na de doortocht van dit mooie park, bereikten we de uitgang ter hoogte van een picknicktafel en stapten rechtdoor tot op een kruispunt met rechts een kasteeldomein. We hadden opnieuw de geel-rode markeringen erbij van de Streek-GR Groene Gordel. Daarnaast konden we een andere route ontdekken, met name de Maalbeek Wandeling. We volgden de geel-rode tekens naar rechts en arriveerden aan de Tommenmolen, met andere woorden, tijd voor wat camerawerk, maar tevens om er te genieten van een verfrissend drankje. Geruime tijd later begonnen we aan het laatste gedeelte van onze wandeltocht.

Aan de molengebouwen staken we links de Maalbeek over en volgden die een tijdje stroomopwaarts om later via een tweede brug opnieuw de beek over te steken. Terug stroomopwaarts volgend kwamen we aan een tweede molen, de Liermolen. Ook in deze bijhorende taverne, namen we even een korte pauze om te genieten van een drankje. Later volgden we opnieuw een tijdje de beek tot aan de N211. Aan de overzijde van de weg ging onze wandeling door de Abdijstraat, langs de Volkssterrenwacht Mira naar de even verderop gelegen abdijkerk. De cirkel was aldus rond. We eindigden onze luswandeling na 34158 stappen en exact 25,96 km. Tijd om nadien de richting thuishaven te kiezen.”

298: Wolvertem, Zaterdag 24 mei 2014, 26,14 km. (6033,719 km.)

“De beschrijving van een wandeltocht met start en aankomst te Wolvertem, een dagtocht uit de Dagstappergids Vlaams-Brabant. In de wandelgids omschreven als volgt: ‘Langs malse weilanden en rijke akkers. Deze luswandeling had een voorziene lengte van 25,3 km en ging van start ter hoogte van de sportschuur in Wolvertem. Onderweg kon het parcours worden ingekort tot 21,8 km, doch wij opteerden om de hele afstand te wandelen. Tijdens het verloop van de tocht zouden we een tijdje wandelen langsheen het traject van de GR126 en de GR128. Na een eerder laat ontbijt ter plaatse konden we even later op pad. We vertrokken aan de sportschuur en gingen voorbij de hoofdingang en nadien naar rechts langs de gevel van het complex. We staken een beekje over, stapten langs een voetbalveld en troffen een paadje aan dat verliep langs een beek. Via nadien de Mangelschotsstraat, wandelden we voorbij een kapel ter ere van O.L.V. van Lourdes, om zo de N211 te bereiken, de Merchtemse Steenweg. Aan de overzijde namen we net voorbij de brug links een smal rechts gelegen straatje naast een parkeerterrein. Op het einde daarvan hielden we links en kregen een steil straatje te beklimmen dat uitmondde op een T-splitsing. Andermaal rechtsaf en even verder links, voorbij het kerkhof de Klepperstraat in.

Aldaar troffen we vermeldingen aan, dat we ons bevonden op het d’Hoogvorst Wandelpad en tevens de Eddy Merckxroute van 37 km. Eenmaal in de Klepperstraat dienden we deze over zowat 2 km te volgen tot we een witte kapel bereikten in Oppem, ter hoogte van de steenweg naar Asse. Luidens lokale info was deze kapel ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Loretto, beschermster van alle luchtreizigers. Vermits we te voet waren, niet van toepassing dus. Aan de overzijde wandelden we nog steeds verder in de Klepperstraat, nu langzaam aan hoogte winnend. Gekomen aan een kruispunt van vijf wegen, kozen we rechts de Heirbaan de hoogte in. Net voor de eerste woning, betraden we een smalle voetweg links, naast een haag. We verkregen vrijwel onmiddellijk zicht op het Atomium en de flatgebouwen aan de Heizel. Dalend op deze voetweg, af en toe glibberig, bereikten we beneden de Duivelsschuur van het Hof Groot-Amelgem. We volgden de asfaltweg naar rechts en deze zou ons leiden tot aan de kerk van Ossel. Op weg daarheen betraden we een gedeelte van het Laermans Wandelpad en tevens een stukje van de Streek-GR Groene Gordel. We passeerden de hoeve Klein-Amelgem links en zagen in de verte rechts een radartoren. Tenslotte bereikten we de kerk van Ossel, na te hebben genoten van een mooie bomendreef en tevens de hebben geproefd van de Keure Route 1251-2001. Aan de kerk gekomen konden we even overgaan tot een koffiepauze, vermits café Ossel-Star reeds de deuren had geopend.

Na een verdiende rustpauze, wandelden we verder in dezelfde richting, staken de drukke steenweg naar Asse over, om aan de overzijde de Osselstraat in te gaan. Tegenover het pand nr. 18A verlieten we de Osselstraat via een grindweg links. Ter hoogte van de volgende T-splitsing hielden we rechts aan om zowat 1 km verder het traject te vinden van de GR126. Daarnaast troffen we tevens de aanduidingen van de Streek-GR Groene Gordel en het Dertien Bunders Wandelpad. Aan routetekens voorlopig geen gebrek dus. Nog steeds rechtdoor ging het over een smal pad tot aan het volgende kruispunt. Daar draaiden we rechtsaf om aan te komen aan het volgende kruispunt, voorzien van een picknickplaats. Nog steeds rechtdoor staken we nogmaals de steenweg naar Asse over en gingen richting Telecomtoren, alwaar we de GR126 verlieten en ruilden voor de GR128. Nogmaals staken we een drukke steenweg over om dan de Linthoutweg in te gaan. Waar de weg een bocht maakte naar links, gingen we rechtdoor op een aardeweg, ondertussen het parcours volgend van het Foeksenbos Wandelpad en de Land van Asseroute (39 km). Het ging even licht stijgend een heuvel op, om die nadien af te dalen in een holle weg. Aan een volgend kruispunt kozen we de betonweg Linterveld en bevonden ons toen op het Callaris Wandelpad.

Na Linterveld volgde de Lovegemblokstraat en die leidde ons tot aan het kloosterpachthof ‘Hof te Lovegem’. Korte tijd nadien kwamen we ter hoogte van de N211, welke we dwarsten. We trokken langs een witte kapel met lindebomen door middel van de Kleistraat, welke overging in een holle weg en stapten voorbij het ‘Hof te Kleie’. Dezelfde richting volgend ging het voorbij de ‘Verbrande Hoeve’, terwijl we ondertussen een gedeelte bewandelden van het Banmolen Wandelpad. Even verder draaiden we rechts een veldweg in, tezelfdertijd het Hoboschpad volgend en kwamen uiteindelijk terecht in de wijk Meuzegemse Hoek. Via enkele smalle asfaltpaadjes vorderden we stilaan richting Imde, na inmiddels afscheid te hebben genomen van de wit-rode tekens van de GR128. We stapten verder richting VRT-masten om zowat 1 km verder de kerk van Imde aan te treffen. De hoogste tijd om even te pauzeren en dat konden we dan ook doen in café-Taverne Den Baas. Terwijl we even genoten van een kopje koffie, konden we vaststellen dat we ons bevonden op een gedeelte van het Beemden Wandelpad. Even later, na te hebben genoten van een tijdje rust, konden we denken aan de laatste kilometers richting Wolvertem.

Voorbij de Sint-Kwintenkerk van Imde volgden we even de Drijpikkelstraat en dan de Beekstraat, om vervolgens een beek over te steken en nadien een Mariagrot aan te treffen. Voorbij deze grot wandelden we een grindweg rechts in om uit te komen ter hoogte van de Boskapel van Imde. Ook hier konden we even genieten van een rustpauze in een vooral rustige omgeving. We wandelden later rechts een dreef in, staken een steenweg over om nadien een volgende dreef rechts in te gaan. We konden er even een blik werpen op het kasteel Imdenhof in de verte, terwijl we een beek overschreden. Net alvorens we de huizen bereikten, draaiden we naar links een asfaltweg in om opnieuw de rood-witte markeringen aan te treffen van de GR128. Zowat 200 m verder ging het naar links, vrij vlug op een aardeweg welke ons nog even liet genieten van een prachtig natuurreservaat, de Wolvertemse Beemden’. Dit mooie pad liet ons zowat 1,3 km verder aankomen aan de sportschuur, onze plaats van vertrek vroeger op de dag. We eindigden dan ook meer dan voldaan deze dagtocht na 26,14 km en 33524 stappen. We hadden gedurende bijna zes uur genoten van de natuur.”

245: Oudenaarde, Zaterdag 19 november 2011, 23 km. (4879,839 km.)

Het relaas van een gedeelte van de Via Scaldea die we hebben bewandeld. Tijdens een vorige tocht waren we gekomen tot in Oudenaarde. Het relaas dat hierna wordt weergegeven, betreft dan ook de beschrijving van een tocht welke van start ging in datzelfde Oudenaarde. Het verhaal met betrekking tot de bezienswaardigheden en belevenissen onderweg, werd destijds geschreven omstreeks 20:34 uur.

“Vandaag genoten we van een vrije dag, het was immers weekend. Deze ochtend namen we de wandelschoenen onder de arm en onze wandelgids met betrekking tot de ‘Via Scaldea’, om even later koers te zetten naar Oudenaarde, meer bepaald de brug over de Schelde. Daar waren we immers een tijdje terug aangekomen, nadat we een tweede etappe van deze ‘Pelgrimsweg’ hadden afgelegd. Vandaag namen we ons dan ook voor, om vanuit Oudenaarde het verloop van de Schelde te volgen tot in Bossuit, een kleine twintig kilometer verderop. We waren met andere woorden toe aan een derde onderdeel van deze ‘Via’. Toen we deze ochtend Oudenaarde hadden bereikt, parkeerden we ons voertuig ter hoogte van het station. Nadien ging het te voet door de winkelstraat naar de reeds vermelde brug over de Schelde. Met een stad, nog gedeeltelijk verscholen in de dikke mist, begonnen we onze wandeling langsheen de linkeroever van de Schelde, hierbij de rood-witte markeringen volgend van de GR129 (Brugge – Ronse).

Het centrum bevond zich rechts van ons, links aan de overkant van het water bemerkten we de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele en de vroegere abdij van Maagdendale. De gebouwen waren echter amper zichtbaar, gelet op de laaghangende mist boven het Scheldewater. De zon deed moeite om te verschijnen, doch dit lukte nog niet meteen. Het voelde bovendien fris aan. We volgden het jaagpad, doch even verderop was men doende met het heraanleggen van het wegdek. Het ging dus over korte afstand over een kiezelpad. Van het landschap was in de beginfase van de wandeling amper iets te bemerken. Het zicht beperkte zich tot enkele meters op het jaagpad. Gelukkig zou daar vrij snel verandering in komen. Na enkele kilometers ging het langsheen een golfterrein. We troffen ook de eerste routebordjes aan langsheen de weg en zo konden we bemerken dat we ons bevonden op de Scheldevalleiroute. Even later kreeg deze fietsomloop zelfs het gezelschap van de Scheldekant wandelroute. Eenmaal doorheen de werken, bereikten we terug goed beloopbaar asfalt.

Naarmate we onze weg vervolgden, ging het langsheen het prachtige Domein de Ghellinck, waarvan we reeds van verre het kasteel konden zien en de prachtige tuinen er omheen. Ter hoogte van de toegang tot dit gemeentelijk domein, troffen we enkele aanwijzingen aan, met betrekking tot de Sneukelfietsroute, een omloop van 35 km. Eenmaal het domein voorbij, belandden we stilaan in de Avelgemse Scheldemeersen, een natuurlijk overstromingsgebied van de Bovenschelde. Een verderop gelegen Scheldearm, vormde aldaar onderdeel van het Domein Scheldearm Kerckhove. In elk geval prachtige natuur om naar te kijken, vooral terwijl ondertussen de zon was verschenen. De linkeroever bracht ons uiteindelijk ter hoogte van de brug van Kerckhove. Daar we inmiddels reeds enkele kilometers hadden afgelegd, verlieten we even de route en gingen in het nabij gelegen centrum van deze gemeente op zoek naar een herberg. Even later konden we terecht in café ‘De Sportwereld’ voor een kopje koffie en een korte wandelpauze.

Nadien ging het via dezelfde weg terug naar het jaagpad langs de Schelde om onze tocht te vervolgen. We volgden dan ook in eerste instantie de Eddy Merckx route (een omloop van 46 km), in de richting van de jachthaven van Kerckhove. We dienden even omheen deze kleine jachthaven te wandelen, om uiteindelijk opnieuw de linkeroever te kunnen volgen richting Bossuit. We kwamen dan ook vooreerst langsheen de archeologische site van Kerckhove en wat verder het romaanse kerkje van Waarmaarde. De weg bracht ons tot aan de sluis van Kerckhove, waar we even de tijd namen om te zien hoe een boot zich in de sluis begaf. Even voorbij de sluis volgden we de plaatselijke Waterhoek route, een fietsomloop van niet minder dan 50 km. Even voorbij de sluis troffen we aan de overzijde de centrale van Ruien aan. De dampende schoorsteen zorgde er zelfs voor dat heel even de zon werd verduisterd. Op de achtergrond verscheen zowaar de Kluisberg, ook al lang geen onbekende meer voor ons beiden. We trokken onder een volgende brug door en kwamen terecht in een omgeving die bekendheid kreeg omwille van de film ‘De teleurgang van de Waterhoek’.

Even verder volgden we zelfs de Mira wandelroute, waarschijnlijk vernoemd naar de gelijknamige hoofdrolspeelster in de film destijds. Dat we niet altijd de linkeroever konden volgen, bleek even later, toen we doorheen een stukje bedrijventerrein dienden te wandelen, om wat verderop, terug de Schelde te kunnen bereiken. Ter hoogte van de volgende brug, gelegen op de scheiding van West-Vlaanderen en Henegouwen, verlieten we nogmaals het parcours, om in het nabijgelegen Escanaffles, nogmaals een herberg op te zoeken. We vonden even later een café ‘La Maréchal’, alwaar we op het terras even konden tot rust komen en genieten van een kopje koffie. Even later begonnen we aan het laatste stukje wandelweg en volgden de linkeroever van de Schelde tot we het kanaal Kortrijk – Bossuit bereikten, alsook het gelijknamige pompstation en de sluis van Bossuit. Hier besloten we de tocht van vandaag te eindigen. We verlieten dan ook het jaagpad, staken de brug over het kanaal over en gingen op zoek naar transport richting Oudenaarde, alwaar we van start waren gegaan.

Ter hoogte van de brug troffen we een bushokje aan met info aangaande een bus richting Avelgem. We dienden echter 45’ te wachten alvorens we konden opstappen. Enkele minuten later zouden we ter hoogte van het station van Avelgem aansluiting vinden naar het station van Oudenaarde. Echter, we hadden buiten de waard gerekend. De chauffeurs van de Lijn slaagden er namelijk in om even niet op elkaar te wachten, zodat we net aankwamen aan het station, wanneer de andere bus een halve minuut voorheen was vertrokken. Resultaat: exact een uur wachten op de volgende bus. De Lijn, een dienst waar je dus kan op rekenen zo te zien. Gelukkig waren er in de buurt voldoende herbergen om het uur wachttijd wat aangenamer door te brengen. Een volgende etappe op deze ‘Via Scaldea’ zal ons dus waarschijnlijk nogmaals naar Bossuit brengen...”

We eindigen met een blik in de wandelboekjes, waarin ook enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Derde deel Via Scaldea. Vanuit Oudenaarde tot in Bossuit. Kerckhove, Escanaffles. Zonnig! J: Derde deel van de Via Scaldea. Vertrek in Oudenaarde in de mist. Via Kerckhove naar Bossuit. Een tussenstop in Kerckhove en Escanaffles. Zonnige tocht de rest van de dag.’

149: Rossem, Zaterdag 06 maart 2010, 20,9 km. (2940,211 km.)

Deze tocht werd toen voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 06/03/2010 – 1861 Wolvertem (Vlaams-Brabant), Ronde Prijzentocht, 5-10-15 km. WSV ’t Fluitekruid Wolvertem. Start: Parochiezaal Rossem. Rustige wandelwegen langs de boorden van Wolvertem, Steenhuffel en Londerzeel. Zeer landelijk. Kom mee genieten van het 30-jarig clubbestaan.’ Na afloop van deze georganiseerde tocht schreven we nog dezelfde avond het relaas inzake onze belevenissen onderweg, omstreeks 18:07 uur.

“Deze ochtend trokken we nog maar eens naar Vlaams-Brabant, alwaar in Wolvertem de Ronde Prijzentocht doorging. Deze wandeling werd ingericht door de plaatselijke wandelclub WSV 'T Fluitekruid. Plaats van afspraak was gesitueerd in de Parochiezaal van Rossem. Na een beetje zoeken vonden we een parkeerplaats ter hoogte van de kerk. In het kleine zaaltje was reeds heel wat beweging bij onze aankomst. We namen dan ook nog even de tijd om iets te eten en een koffie te nuttigen aan de ronde prijs van één euro. Er kon vandaag worden gekozen uit drie trajecten, met name 5, 10 of 15 km. Wij kozen voor de langste afstand met een werkelijke lengte van 18,4 km. Uiteindelijk zou na de wandeling blijken dat deze afstand niet correct was, doch iets langer. Onderweg zouden we tweemaal halt houden op de enige controlepost, met name in de Parochiezaal van Steenhuffel. Na de inschrijving waren we klaar voor het eerste gedeelte van de wandeling, een stukje parcours van 4,9 km.

We verlieten de Parochiezaal van Rossem (Meise) en deze kleine dorpskom. We voelden de strakke en schrale wind die ijzig koud aanvoelde. De toon was gezet voor een groot gedeelte van de wandeling, aangezien de aangekondigde zon zich nog niet had vertoond. Voorbij de eerste kruising volgden we het traject van de Plantentuin Route, op een smalle landelijke weg. Even verder kreeg deze route het gezelschap van het Kouter Wandelpad en nog een paar honderd meter verder kwam daar nog de Molenbeekroute bij, een fietstraject van 31 km. De rustige landelijke wegen volgden elkaar op, waarbij we konden genieten van de akkers en weilanden aan weerszijden van de weg. Na een eindje te hebben gewandeld met de strakke wind op kop, ging het even verder linksaf en konden we een beetje verder stappen met de wind vanuit een minder nadelige hoek. Zo belandden we aan de eerste splitsing van de dag, waar de deelnemers aan de 5 km rechtdoor bleven gaan, terwijl de andere afstanden naar rechts afsloegen.

Zo bereikten we het grondgebied van Steenhuffel (Londerzeel). Een opmerkelijk bordje trok vervolgens onze aandacht, de Kossaatroute, een fietstraject van 32 km. Even verder zouden grote informatieborden nadere gegevens verstrekken aan de voorbijganger met betrekking tot de teelt van groenten, de weg van de zuivelproducten en zelfs het gebruikte landbouwmaterieel, allemaal in het kader van de hier vermelde route. Even verlieten we de landelijke wegen, om een stukje verharde weg te volgen, die ons deed uitkomen ter hoogte van een monument van brouwerij Palm. We sloegen hier linksaf, richting centrum van Steenhuffel, daarbij de Steendonkroute volgend. Wat verder, tussen de woningen, namen we een rechts gelegen kerkwegel, die in rechte lijn verliep naar de kerk van Steenhuffel. Langsheen dit pad werden recent tal van hoogstammige bomen geveld, wat een bezienswaardigheid onderweg. Het paadje volgend, kwamen we uit ter hoogte van de kerk van Steenhuffel en de gebouwen van de brouwerij, om in een zijstraat de plaatselijke Parochiezaal te vinden om een eerste maal te pauzeren. Dus tijd om opnieuw de ronde prijzenconsumpties te degusteren, of eenvoudiger gezegd, te genieten van de warme chocomelk.

Ondertussen gaf onze stappenteller reeds 5,8 km aan en bemerkten anderen ook dat de afstand ietsje langer was als aangekondigd. Na de eerste onderbreking, trokken we opnieuw op weg. Bij het verlaten van de Parochiezaal troffen we onmiddellijk een splitsing aan, waarbij de deelnemers aan de 15 km een eerste maal links dienden te gaan, om op die manier een lus te bewandelen van ongeveer 6 km. We trokken vooreerst door een stukje verkaveling, waarbij we onderweg de aanduidingen zagen dat we ons bevonden op de Houtekiet Fietsroute (G. Walschap). Het ging over rustige landelijke wegen, waar we afwisselend gedeelten bewandelden van de reeds vermelde Steendonkroute en de Kossaatroute. Het ging verder in een weidse bocht over het grondgebied van Steenhuffel, waarbij we konden genieten van de rust van de landelijke weg. Af en toe liet de zon zich reeds gedurende korte tijd zien en dat gaf reeds een gevoel dat het iets warmer werd, alhoewel, veel zal het niet geweest zijn. Af en toe lag er een kleine bult op onze weg en op die manier overschreden we het hoogste punt van Steenhuffel, een plek trouwens waar de lokalen van de chiro waren gelegen.

Vandaag konden we op onze weg alweer tal van kleine kapelletjes ontwaren langsheen de weg, het ene al wat moderner, of beter onderhouden dan het andere. Ook dit geeft vaak aanleiding tot het nemen van enkele foto's, ter herinnering aan de dagtocht. Na geruime tijd wandelen, bereikten we de Leirekensroute, die we echter slechts over zeer korte afstand volgden. Wat verderop troffen we alweer de Molenbeekroute aan en op die manier bereikten we stilaan opnieuw de plaats van controle. Ditmaal het moment om de soep aan de ronde prijs van één euro te laten smaken. Restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 7,5 km alvorens we opnieuw de startplaats zouden bereiken. We trokken dus terug op pad, ditmaal bij het verlaten van de Parochiezaal naar rechts. We kregen onderweg het gezelschap van de 10-km wandelaars. Na het bewandelen van enkele woonstraten, waarbij we opnieuw af en toe de Kossaatroute en de Molenbeekroute volgden, kwamen we terug op rustige landelijke wegen terecht, waar we konden genieten van de openheid van de velden en vooral af en toe van de zon, welke zich steeds vaker liet zien.

Onderweg volgden we nadien een gedeelte van de Vastenvoettocht (een traject voor Steun aan de Derde Wereld), waarbij we een herhaling van de borden bemerkten om de kilometer. Zo zagen we achtereenvolgens de borden 9, 10, 11 en 12 verschijnen, waarna ons traject een andere richting uitging. Tussen af en toe enkele kronkelende en kabbelende beken, konden we ook de Keureroute ontdekken. Dit betrof hier een traject met als bijschrift: Een Poëtisch Traject - 750 jaar Vrijheid. Blijkens de info betrof het hier een fietstraject van 37 km. Zo kwamen we stilaan op de grensscheiding tussen Steenhuffel en Merchtem. Op deze nieuwe gemeente aanbeland, volgden we een stuk van het Banmolen Wandelpad, om nadien aan te komen op de Eddy Merckxroute. Uiteindelijk sloten we deze lange reeks wandel- en fietstrajecten af met het Kouter Wandelpad, meteen een indicatie dat we dicht bij Rossem waren gekomen.

Naderhand zou blijken dat enkel kerkwegels ons nog scheidden van de startplaats. We kunnen besluiten dat we vandaag niet een erg spectaculaire wandeling hebben ervaren, doch eerder een tocht hebben meegemaakt, waar het zeer rustig wandelen is en vooral waar het genieten is van de rust van deze landelijke omgeving. Een grote schare wandelpaden en fietsomlopen geeft aan dat hier menig wandelaar en fietser aan zijn trekken kan komen. Ook wij hebben daarvan genoten vandaag, ondanks de gure wind onderweg. Uiteindelijk bleek onze teller te blijven staan op 20,9 km en dat was ietsje meer dan aanvankelijk was aangegeven. Toen wij even na 13 uur huiswaarts reden, konden we bemerken dat reeds 561 wandelaars waren geteld en waarschijnlijk ook hadden genoten van de Ronde Prijzen. Een voorbeeld dat mag worden nagevolgd, al zeggen we het zelf.”

We eindigen dit verslag met een blik in onze wandelboekjes. Immers na afloop van de tocht, werden daarin ook enkele eerste indrukken nagelaten. ‘K: Rustige wandeling in Rossem, Steenhuffel en Merchtem. Landelijke wegen. Snijdende wind. J: Wandeling vanuit Rossem doorheen Steenhuffel en Merchtem. Rustige landelijke wegen met tal van fiets- en wandelpaden. Vandaag ronde prijzen voor de consumpties!’