134: Branst, Zaterdag 26 december 2009, 18,7 km. (2650,833 km.)

Deze wandeltocht werd voordien in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 26/12/2009 – 2880 Bornem (Antwerpen), 24^ste Eindejaarstocht, 6-12-18 km. Wandelclub Kwik Bornem. Start: Gemeenschapshuis Branst. Afwisselend natuurparcours. Ieder uur verloting van kerstpakjes onder de deelnemers.’ Na afloop schreven we nog diezelfde namiddag een kort relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 16:33 uur.

“Vandaag, op Tweede Kerstdag, trokken we naar het Antwerpse Bornem, meer bepaald naar de deelgemeente Branst. Daar werd voor de 24^ste maal, een Eindejaarstocht ingericht door de wandelclub Kwik uit Bornem. Start en plaats van inschrijving was gelegen in het Gemeenschapshuis van Branst. Toen we deze ochtend vroeg aldaar aankwamen, was het nog behoorlijk rustig in de zaal. Bij de inschrijving werden we voorzien van een speculooskoekje en konden we de Nieuwjaarwensen lezen, welke door de club op de tafels waren neergelegd. Een leuke verrassing vonden we zelf. Er kon worden gekozen uit drie verschillende afstanden: 6, 12 of 18 km. Wij opteerden voor de 18 km met een werkelijke afstand van 18,7 km. Na een koffie en een kleine hap, was buiten de duisternis verdwenen en konden we op stap. Al bij de eerste stappen werd het duidelijk, de wegen lagen gevaarlijk glad en de combinatie van bevroren sneeuwwater en aangevroren dauw, maakten het wandelen moeilijk. Even voorzichtigheid geboden dus en niet te snel van start gaan.

We volgden aanvankelijk een kleine asfaltweg, om die al vrij vlug om te wisselen voor een beter begaanbare bosweg. We bevonden ons in het Natuurgebied Hoogheide. Via een onverharde weg, bereikten we al vlug het grondgebied van Bornem zelf. Een korte passage door enkele woonstraten, werd gevolgd door een lange tocht dwars doorheen akkers en weilanden. Een min of meer goed begaanbaar karrenspoor, leidde ons langsheen bevroren waterlopen en deels nog ondergesneeuwde akkers. Af en toe hoorden we letterlijk het ijs onder onze wandelschoenen kraken. Het zien opkomen van de zon aan de horizon was wel uniek om aan te zien. Het oranje kleuren van de einder en wat later een verblindend licht op de ijsvlakten, maakten het soms moeilijk om de pijltjes te kunnen bemerken. Via deze tocht doorheen landbouwgebied, bereikten we opnieuw de openbare weg en zaten we op het gebied van Oppuurs (Sint-Amands). Zo gingen we stilaan in de richting van onze eerste controleplaats, welke zich bevond in het Parochiecentrum van Oppuurs.

Onderweg daarheen volgden we een tijdje de verkorting van de Aspergeroute (39 km). Een tweetal mooie kerststallen vonden we op weg naar onze eerste stopplaats. Na zowat 5,7 km, konden we aldaar genieten van wat warme chocomelk en deze was dan ook meer dan welkom. Naarmate we daar genoten van een kleine hap, kwamen steeds meer wandelaars opdagen, die net als wij genoten van dit gezond en vooral zonnig wandelweertje. Na onze pauze, verlieten we het Parochiecentrum via de achterzijde en volgden aanvankelijk het traject van een kleine waterloop. Vervolgens konden we opnieuw genieten van wat open velden en stelden we vast dat het ijs stilaan begon te dooien. Even verderop bereikten we de Kattestraat en volgden we vanaf daar het traject van de spoorlijn in de richting van Sint-Amands. De kerk zagen we reeds in de verte staan. Na een eindje wandelen langsheen de spoorweg, kwamen we ter hoogte van een drukke weg, alwaar de afstanden van de 12 en 18 km zich splitsten. Wijzelf vervolgden het baantje langsheen de spoorweg, terwijl de 12 km-wandelaars, rechts de spoorweg verlieten.

Wij vervolgden als het ware onze weg rechtdoor naar het centrum van Sint-Amands, welke we geruime tijd later bereikten. Vooreerst trokken we door een stukje bebouwde kom, om uiteindelijk aan te komen ter hoogte van de Toots Thielemans Boulevard. Dit kleine steegje, bijzonder kunstzinnig opgevat, leidde ons naar beneden. Hier konden we ons wat vergapen aan een aldaar gebouwd huis, in de stijl van Gaudí, waar zelfs een tegen de gevel geparkeerde auto voor enig spektakel zorgde. Blijkbaar stond de woning leeg, zodat we even naar binnen konden turen. Via het aanpalend straatje, bereikten we de wat verder gelegen Scheldedijk. Die lag er zo niet nog gevaarlijker bij en zagen we menig wandelaar(ster) onderuit gaan en onzacht met het zitvlak op de bevroren ondergrond terecht komen. We volgden vooreerst deze gladde dijk tot aan de kerk van Sint-Amands. Hier moet het tijdens de zomer zalig fietsen zijn, want we zagen de aanduidingen van enkele fietsroutes: de LF5 Vlaanderen Fietsroute, de LF38 Dender-Waaslandroute en de Scheldedijkroute (43 km). Hier konden we de grote hoeveelheid restaurants en terrasjes bekijken, die nu jammer genoeg leeg waren tijdens de winter.

We kwamen voorbij het standbeeld van Emiele Verhaeren en er vrijwel dichtbij, het graf van hemzelf en zijn echtgenote, gericht naar de Schelde. Volgens zijn ultieme wens, wou hij begraven worden, met het hoofd gericht naar deze waterloop. Zo vervolgden we verder de Scheldedijk, om later een tweede stopplaats aan te treffen in het Gemeenschapshuis van Mariekerke. We verlieten even de dijk om het ernaast gelegen gebouw binnen te gaan. Hier heerste vrijwel een drukte, aangezien ook hier de wandelaars van de korte afstand hun controle hadden. Gelukkig vonden we vrij vlug een plekje en konden even de beentjes strekken. We waren 11,7 km onderweg. Voor het laatste gedeelte van de wandeling, beklommen we opnieuw de Scheldedijk en volgden deze verder in de richting van Branst. Alweer was het af en toe gevaarlijk stappen, aangezien grote delen van deze dijk nog niet ijsvrij waren gemaakt. Andere stukken lagen dan weer vrij gemakkelijk begaanbaar. We volgden de kronkelingen van de Schelde en dat maakte dat we af en toe van richting veranderden. Hier en daar wandelden we langsheen een veerpont en zagen aan de andere oever dorpjes tevoorschijn komen.

Toen we Branst naderden, verlieten de andere wandelaars de dijk naar rechts en gingen recht naar de eindcontrole. Wij volgden nog een eindje verder de Scheldedijk, om wat later die ook links te laten liggen en via een smalle asfaltweg af te dalen, in de richting van de huizen. Even verderop bereikten we de weg Weert - Branst en volgden die naar de aankomst. Hier troffen we nog de Aspergeroute aan (51 km) en wat verderop de Scheldeland Route, een circuit voor de auto's. Alvorens de dorpskern van Branst te bereiken, maakten we nog een klein ommetje doorheen de velden, om wat later opnieuw het Gemeenschapshuis te bereiken. Toen we wat later de zaal verlieten, konden we zien dat om 13 uur reeds bijna 800 wandelaars de tocht hadden aangevat. Vandaag konden we dus genieten van een mooie winterwandeling, doorheen een prachtig wandelgebied, waar we zeker in de loop van de zomermaanden nog eens opnieuw op verkenning zullen komen. Morgen volgt waarschijnlijk onze laatste wandeldag van het jaar 2009, hopelijk met dezelfde weersomstandigheden als vandaag.”

Teneinde dit wandelverhaal af te ronden, blikken we nog even terug in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Branst, Mariekerke, Oppuurs, St. Amands. Gladde wegen en dijken. Frisse maar gezonde wandeling met een zonneke. J: Wandeling met start in Branst en langsheen Oppuurs, Sint Amands en Mariekerke. Spiegelgladde Scheldedijken en koude temperaturen.’