339: Asper, Dinsdag 05 mei 2015, 26,824 km. (6910,353 km.)

“Na een slapeloze nacht in het parochiezaaltje van Asper, omwille van onweer, felle regenbuien en wind, deze ochtend omstreeks 08:10 uur vertrokken. We wandelden vrijwel onmiddellijk terug in de richting van het jaagpad langsheen de Schelde en volgden daarbij een gedeelte van de Valeirroute (42 km) en de Scheldevalleiroute 2. Zowat tien minuten later betraden we het jaagpad richting Oudenaarde en al dadelijk voelden we de wind tegen. Gelukkig hielden we het voorlopig droog en gingen welgezind op weg. Even na negen uur bevonden we ons reeds op het grondgebied van Zingem en bemerkten aldaar de aanduidingen van de Wannenlappers Wandelroute. We volgden vanaf Asper de rechteroever gezien richting Oudenaarde, teneinde een terugkeer naar de brug van Gavere te vermijden. Gekomen ter hoogte van de brug 3^de Jagers te Voet (Zingem-Zwalm) bevonden we ons terug op de aangeduide ‘Via Scaldea’.

Een van de zeldzame stickers die we onderweg zouden te zien krijgen. Een twintig minuten later wandelden we langsheen het Natuurreservaat ‘De Welput’, gevolgd door het Natuurreservaat ‘Kleiputten Grooten Bulck’. We ontmoetten er tevens een oude bekende van gisteren, de LF30 Schelde-Deltaroute. Na een hele tijd beuken tegen de wind, vonden we het tijd voor een korte pauze ter hoogte van de ‘Heurse Meersen’. Jammer genoeg was ook hier de wind de grote spelbreker. We waren ondertussen voorbij de klok van 10:30 uur en hadden reeds enkele malen de regenjassen en broeken aangetrokken en opnieuw uitgetrokken. Even vóór de middag echter, zagen we opnieuw donkere wolken komen aandrijven. Net op tijd konden we schuilen onder de Lotharingenbrug te Oudenaarde. Zowat meer dan een half uur dienden we er te wachten tot de hevige stortbui was voorbij getrokken. Ondertussen leek de wind nog in kracht toe te nemen. Uiteindelijk konden we toch terug op weg en bereikten we omstreeks 13:15 uur het centrum van Oudenaarde.

Gelet op het feit dat de zon opnieuw was verschenen, zochten we een terrasje en vonden dit ter hoogte van café De Carillon op de markt zelf. De koffie smaakte behoorlijk alsook het stukje gebak erbij. Na dit oponthoud begaven we ons naar de toeristische dienst naast het stadhuis en verkregen aldaar onze derde stempel in het boekje. We verlieten nadien het centrum en wandelden terug richting jaagpad. Vanaf nu kregen we nagenoeg de wind strak vanuit de tegengestelde richting en dat beloofden nog moeilijke wandeluren te worden. Toen we even later noodgedwongen het jaagpad verder volgden wandelden we langsheen het traject van de Scheldekant Wandelroute en het De Gellinck Wandelpad. Op zoek ondertussen naar een plek om even te verpozen, vonden we bezijden het jaagpad een klein grasveld ter hoogte van een golfterrein. Een betonnen blok fungeerde als zitbankje om ondertussen even een boterham met kaas te nuttigen. Toen het zowat half vijf geworden was, kwamen we langsheen het Domein De Gellinck en troffen er de aanduidingen aan van de Sneukelfietsroute.

Zo naderden we stilaan een brug over de Schelde ter hoogte van Kerkhove. Hier verlieten we om zowat kwart na vijf het jaagpad en wandelden richting kerk van Kerkhove. Kwart voor zes konden we tenslotte enkele inkopen doen in de Spar juist vóór de kerk. Zo zijn we ook verzekerd voor vandaag van een avondmaal en een ontbijt morgen in alle vroegte. Klokslag 18:00 uur stonden we aan de voordeur van het voormalige parochiehuis van Kerkhove, alwaar we te gast zijn bij Sarah de Coster en haar vriend. We kregen er alvast een mooie ruimte ter beschikking op het gelijkvloers en mochten gebruik maken van hun keuken en badkamer. Na enkele dagen stappen dus eindelijk nog eens een deugddoende douche. We sloten alvast deze stormachtige dag af met een appeltje, wat brood en Ardeense worst. Straks volgt wellicht een zalige nachtrust. Vandaag hielden we het onderweg bij iets meer dan 26 km en 35766 stappen. Genoeg gevochten tegen de wind, we zullen vlug in dromenland verzeild zijn.”

338: Gent, Maandag 04 mei 2015, 29,285 km. (6883,529 km.)

“Het is nu bijna 19:30 uur, we bevinden ons in een klein zaaltje van het parochiecentrum van Asper. We hebben een dag achter de rug, waaraan we even terugdenken met gemengde gevoelens. Wat meeval, maar ook enkele tegenslagen. Deze ochtend , na te hebben genoten van een ontbijt in Gent, gingen we omstreeks 08:00 uur van start in de Lieven De Winnestraat. Het hoekje om, ging het richting Kouter, waarbij we onderweg, ter hoogte van het oud justitiepaleis, een broodjeszaak aantroffen en ons dus konden voorzien van mondvoorraad. Vervolgens ging het via enkele winkelstraten in de richting van het Gentse stadhuis. Aldaar verkregen we een tweede stempel in ons wandelboekje. Even verderop bereikten we de kerk van Sint-Jacobs, plaats alwaar de ‘Via Scaldea’ van start gaat. Een traject welke we de komende dagen zullen volgen tot in Doornik.

We vervolgden onze weg via de Steendam, langsheen de Portus Ganda, om dan een smal wandelpaadje te volgen langsheen het water. Zo kwamen we langsheen het oude Begijnhof en wandelden verder richting Ledeberg. We namen de hangbrug naar het Keizerspark en troffen aldaar de bordjes aan van de LF30 Schelde-Deltaroute en de LF5 Vlaanderen Fietsroute. Hier hadden we een eerste omleiding, omwille van wegenwerken aan de Franse Vaart. Het werden dus enkele trappen beklimmen, om via een stukje Brusselsesteenweg, terug op de juiste route te geraken. Na onder diverse bruggen te zijn gewandeld, bereikten we de Ringvaart ter hoogte van de Ghelamco Arena. Eenmaal aan de overkant, volgden we het jaagpad langsheen de Schelde. We troffen er vrij vlug een café in Zwijnaarde, ’t Veer. Tijd dus voor een kopje koffie. Wonder boven wonder, we troffen er een oud collega aan, welk ons dadelijk voorzag van een kopje koffie. Na wat bijpraten over de reeds vervlogen carrière, gingen we terug op pad.

Nog steeds het jaagpad volgend, bevonden we ons vrij vlug op de Scheldevalleiroute 1. Een horecazaak even verder, de Meersbloem, bleek gesloten. We namen dan maar even verder een lunchpauze, gezeten in het gras, om ons middagmaal te nuttigen. Het was dan ondertussen reeds 13:15 uur. Na wat te hebben genoten van de zon, werd het tijd om terug op pad te gaan. We zaten op de Doornhammeke Wandelroute. Omstreeks 15:15 uur bevonden we ons reeds op het grondgebied van De Pinte (Zevergem) en geruime tijd later op het grondgebied van Eke (Nazareth). We wandelden rustig verder langsheen de Scheldemeersen om even verderop, een zitbank aan te treffen. We waren zo vertrokken voor een praatje van ruim een half uur, met twee bejaarde wielerliefhebbers. Na een goede reis te hebben aanhoord, werd het tijd om opnieuw op te stappen.

Om 16:00 uur vonden we het stilaan tijd om even te verpozen op het buitenterras van taverne ’t Sluis. De cola’s en Ice Tea’s gingen vlot naar binnen. Even voorheen waren we aangekomen op het traject van de Bruggenroute. Na deze deugddoende verfrissing gingen we over de Schelde, om het jaagpad te volgen aan de overzijde, richting Gavere. We volgden er een tijdje de Milieuroute en even verder de Slag bij Gavere Wandelroute. Uiteindelijk bereikten we omstreeks half zes de brug over de Schelde in Gavere. Het ging vooreerst even naar de nabij gelegen Carrefour teneinde wat drank en mondvoorraad aan te schaffen. We hadden dan ook aldaar telefonisch contact met mevrouw Madeleine D’Hondt, verantwoordelijke voor de parochiezaal in Asper. Er volgden dan nog enkele kilometer verder tot onze slaapplaats. Eigenlijk had de tocht moeten eindigen aan de Gaverbrug, doch de extra kilometers vandaag, hebben we dan morgen gespaard.

Zo bevinden we ons nu na een lange dag en ongeveer 29,285 km in Asper. We beschikken in elk geval over een ruime slaapzaal, verwarming en warm water. Het zal niet elke dag zo een feest zijn. Maar goed, dat zien we morgen dan wel weer. Tijd voor de anekdotes van de dag. Wat lichte materiaalpech ter hoogte van de jachthaven aan de Ringvaart, werd verholpen dankzij de hulp van een bereidwillige schipper. Even verderop kwamen we tot de vaststelling, dat we onze wandelgids inzake de ‘Via Scaldea’ onderweg hadden verloren. Gelukkig kennen we de route zowat uit het hoofd en zijn er hier en daar toch enkele aanwijzingen. Zo komt aan een lange dag een einde en is het nu tijd voor een grondige wasbeurt en straks in de slaapzak. We sloten de dag af na exact 39047 stappen.”

289: Gontrode, Zaterdag 15 maart 2014, 21,9 km. (5811,179 km.)

“Vandaag volgden we nogmaals het traject van een wandeling, beschreven in de ‘Stationsstapper’. Ditmaal opteerden we voor een wandeltocht van 21,9 km met vertrek aan het station van Gontrode en aankomst aan het station van Munkzwalm. ’s Ochtends reden we dan ook naar het station van Zottegem, vermits we aldaar verbinding hadden per spoor, naar zowel de start- als aankomstplaats. Omwille van de aanwezigheid van een blauwe zone ter hoogte van het station van Zottegem, dienden we ons voertuig een eindje verderop te parkeren. Omstreeks kwart na negen zouden we de trein nemen naar Gontrode, doch de dag begon al meteen met een half uur vertraging, omwille van werkzaamheden en verkeer op enkel spoor. Dan maar een beetje wachten op het perron en nadien in de trein. Het weer was eerder grijs en een koude wind blies uit een onaangename richting. Nochtans deed de zon moeite om doorheen de wolken te breken. Uiteindelijk spoorden we dan toch richting Gontrode, alwaar we even later aankwamen en aan de wandeling konden beginnen.

We wandelden over de overweg en sloegen linksaf, om een betonwegje te volgen, juist naast de sporen gelegen. Een tweetal bochten verder bereikten we de Meersstraat en kregen daar aansluiting op de GR122 Scheldeland. We konden dus vanaf nu, tot zowat het einde van de tocht ons oriënteren op de wit-rode tekens van dit GR-pad. Onze tocht verliep nu langsheen een rustige landelijke weg, met natuurlijk links en rechts van de rijbaan uitgestrekte velden, weilanden en af en toe een alleenstaande boerderij. Gelukkig hadden we de wind niet volledig in het nadeel en dat maakte natuurlijk een groot verschil. Een voederbak en een tweetal knotwilgen doorbraken even de eentonigheid van deze akkers, nog grotendeels in winterslaap. Toch konden we hier en daar reeds wat kleur bemerken, vooral dan omwille van de aanwezigheid van koolzaad. Even later bereikten we de Landskoutersesteenweg, welke we over korte afstand naar links volgden tot aan de volgende zijstraat rechts, het Zonneveld. Hier bevonden we ons gedurende korte tijd op de Rodeland route 1 (een fietsomloop van 48 km).

Alhoewel, voorlopig kregen we de zon niet te zien. Het ging nog even scherp naar links, om dan een kleine kilometer te wandelen tot aan de Kloosterstraat, alwaar we rechtsaf sloegen naar de kerk van Moortsele. Daar hoopten we immers in de omgeving even een kopje koffie te nuttige in café ’t Neerhof. Korte tijd later echter stonden we voor een gesloten deur, wegens pas geopend vanaf 16 uur. Niet naar de zin van wandelmaatje. We namen dan maar gebruik van een picknicktafel er tegenover om even een broodje te nuttigen. We trokken terug op pad en lieten de kerk van Moortsele links, om verder te wandelen richting rechts gelegen Kasteelstraat. Zo kwamen we langsheen een overstromingsgebied, alwaar af en toe het water dient te worden opgevangen van de Molenbeek en de Kerkesbeek. Een huisje met trapgevel, genoemd het ‘Fazantenhuisje’ bleek een volgende bezienswaardigheid op weg doorheen de Kasteelstraat. Het ging vervolgens rechtsaf de Rattepas in, waar we zicht kregen op één bunker, welke voorheen deel had uitgemaakt van het ‘Bruggenhoofd Gent’.

Vervolgens bereikten we de Rollebaan, een asfaltweg, welke overging in een veldweg. Eindelijk autovrij wandelen zouden we zeggen. We liepen er enigszins hogerop dan de omliggende velden en dat maakte dat de wind hier duidelijker voelbaar was. Nochtans kregen we af en toe een straaltje zon te zien en dat was toch al iets. Min of meer een kilometer verder bereikten we opnieuw de openbare weg, de Asselkouter, die we echter slechts over een tweetal bochten dienden te volgen. Immers in de tweede bocht ging het voor ons rechtdoor via de Cristoforuswegel, een smal aarden paadje, dat ons zou leiden tot aan de kerk van Munte. Op de Asselkouter maakten we even kennis met de Asselkouter Wandelroute. Onze hoop was gevestigd op de volgende horecazaak, met name ‘Afspanning Oud Munte’ tegenover de kerk. Uiteindelijk bereikten we de dorpskern van Munte en ja… het café was geopend. Tijd voor een kopje koffie dus en een sanitaire stop. Vooraf bekeken we echter de GR-wandelboom op het plein, welke de diverse richtingen aangaf van de GR122, met name Hulst (Nl) en Doornik. Maar zover zouden we vandaag evenwel niet wandelen.

Na deze welgekomen pauze, vervolgden we onze weg. We verlieten de dorpskom van Munte richting Baaigem. We wandelden vooreerst via een kasseiweg, welke al heel vlug veranderde in een veldweg. We kregen afwisselend een drukke betonweg en opnieuw een rustige veldweg, tot we stilaan zicht kregen op de Prinsenmolen van Baaigem. Op weg daarheen verwerkten we nog een stukje van de Valeirroute, een fietstraject van zowat 42 km. Eenmaal de molen voorbij volgden enkele graspaden, rustige veldwegen en smalle betonwegjes elkaar op, tot we zowat drie kilometer verder de dorpskom van Dikkelvenne bereikten. Ook hier was een zogeheten stop gepland in café ‘De Betoverde Maan’. Jammer genoeg stonden we voor een gesloten deur, wegens overnemer gezocht. Dan maar enigszins teleurgesteld verder op weg. Een grindpad juist voor de dorpskom van Dikkelvenne, gevolgd door een smalle wegel leidde ons naar het grondgebied van Meilegem. Onderweg daarheen kregen we heel wat aanwijzingen te zien met betrekking tot wandel- en fietsroutes, met name: de Scheldevalleiroute, de LF 30 Schelde-Deltaroute, de Milieuroute (50 km) en tot slot de Watermolenroute.

Vervolgens aangekomen ter hoogte van het Provinciaal natuureducatief centrum De Kaaihoeve, vonden we een zitbank om even te pauzeren, iets te eten en te drinken. We bevonden ons dichtbij de Oude Schelde. Even later volgden we de oever verder, teneinde Nederzwalm binnen te treden. Enkele smalle wandelpaden en een stukje betegelde kerkwegel gingen in de richting van de kerk van Sint-Maria-Latem. Zoals algemeen geweten, driemaal is scheepsrecht. Immers, café ’t Spaans Hof in Sint-Maria-Latem was gesloten, wegens ‘te huur’, alweer tot groot ongenoegen van maatje. Restte niets anders dan verder te stappen, in de hoop alsnog een horecazaak open te vinden. Het ging dan stilaan richting verder gelegen Zwalmbeek, welke we korte tijd later bereikten. Net voor de beek dienden we een betegeld pad te volgen en bevonden we ons op de Zwalmbeek Wandelroute. Dit pad voerde ons tot aan de verder gelegen Ijzerkotmolen, ditmaal hadden we het geluk aan onze kant, de zaak was geopend. We konden er dan ook even de benen strekken en genieten van een kopje koffie. Even later ging het verder langsheen de Zwalmbeek tot we uiteindelijk het grondgebied bereikten van Munkzwalm en dit ter hoogte van de Zuidlaan.

Hier verlieten we het traject van de GR122 en sloegen rechtsaf, richting station. Vermits we aldaar nog even dienden te wachten op een trein richting Zottegem, namen we nog even de tijd voor een pauze in café De Kraai tegenover het station. Weinig later ging het per trein terug naar Zottegem en konden we even later terug huiswaarts. Alweer een wandeldag verstreken zouden we kunnen besluiten.”

245: Oudenaarde, Zaterdag 19 november 2011, 23 km. (4879,839 km.)

Het relaas van een gedeelte van de Via Scaldea die we hebben bewandeld. Tijdens een vorige tocht waren we gekomen tot in Oudenaarde. Het relaas dat hierna wordt weergegeven, betreft dan ook de beschrijving van een tocht welke van start ging in datzelfde Oudenaarde. Het verhaal met betrekking tot de bezienswaardigheden en belevenissen onderweg, werd destijds geschreven omstreeks 20:34 uur.

“Vandaag genoten we van een vrije dag, het was immers weekend. Deze ochtend namen we de wandelschoenen onder de arm en onze wandelgids met betrekking tot de ‘Via Scaldea’, om even later koers te zetten naar Oudenaarde, meer bepaald de brug over de Schelde. Daar waren we immers een tijdje terug aangekomen, nadat we een tweede etappe van deze ‘Pelgrimsweg’ hadden afgelegd. Vandaag namen we ons dan ook voor, om vanuit Oudenaarde het verloop van de Schelde te volgen tot in Bossuit, een kleine twintig kilometer verderop. We waren met andere woorden toe aan een derde onderdeel van deze ‘Via’. Toen we deze ochtend Oudenaarde hadden bereikt, parkeerden we ons voertuig ter hoogte van het station. Nadien ging het te voet door de winkelstraat naar de reeds vermelde brug over de Schelde. Met een stad, nog gedeeltelijk verscholen in de dikke mist, begonnen we onze wandeling langsheen de linkeroever van de Schelde, hierbij de rood-witte markeringen volgend van de GR129 (Brugge – Ronse).

Het centrum bevond zich rechts van ons, links aan de overkant van het water bemerkten we de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele en de vroegere abdij van Maagdendale. De gebouwen waren echter amper zichtbaar, gelet op de laaghangende mist boven het Scheldewater. De zon deed moeite om te verschijnen, doch dit lukte nog niet meteen. Het voelde bovendien fris aan. We volgden het jaagpad, doch even verderop was men doende met het heraanleggen van het wegdek. Het ging dus over korte afstand over een kiezelpad. Van het landschap was in de beginfase van de wandeling amper iets te bemerken. Het zicht beperkte zich tot enkele meters op het jaagpad. Gelukkig zou daar vrij snel verandering in komen. Na enkele kilometers ging het langsheen een golfterrein. We troffen ook de eerste routebordjes aan langsheen de weg en zo konden we bemerken dat we ons bevonden op de Scheldevalleiroute. Even later kreeg deze fietsomloop zelfs het gezelschap van de Scheldekant wandelroute. Eenmaal doorheen de werken, bereikten we terug goed beloopbaar asfalt.

Naarmate we onze weg vervolgden, ging het langsheen het prachtige Domein de Ghellinck, waarvan we reeds van verre het kasteel konden zien en de prachtige tuinen er omheen. Ter hoogte van de toegang tot dit gemeentelijk domein, troffen we enkele aanwijzingen aan, met betrekking tot de Sneukelfietsroute, een omloop van 35 km. Eenmaal het domein voorbij, belandden we stilaan in de Avelgemse Scheldemeersen, een natuurlijk overstromingsgebied van de Bovenschelde. Een verderop gelegen Scheldearm, vormde aldaar onderdeel van het Domein Scheldearm Kerckhove. In elk geval prachtige natuur om naar te kijken, vooral terwijl ondertussen de zon was verschenen. De linkeroever bracht ons uiteindelijk ter hoogte van de brug van Kerckhove. Daar we inmiddels reeds enkele kilometers hadden afgelegd, verlieten we even de route en gingen in het nabij gelegen centrum van deze gemeente op zoek naar een herberg. Even later konden we terecht in café ‘De Sportwereld’ voor een kopje koffie en een korte wandelpauze.

Nadien ging het via dezelfde weg terug naar het jaagpad langs de Schelde om onze tocht te vervolgen. We volgden dan ook in eerste instantie de Eddy Merckx route (een omloop van 46 km), in de richting van de jachthaven van Kerckhove. We dienden even omheen deze kleine jachthaven te wandelen, om uiteindelijk opnieuw de linkeroever te kunnen volgen richting Bossuit. We kwamen dan ook vooreerst langsheen de archeologische site van Kerckhove en wat verder het romaanse kerkje van Waarmaarde. De weg bracht ons tot aan de sluis van Kerckhove, waar we even de tijd namen om te zien hoe een boot zich in de sluis begaf. Even voorbij de sluis volgden we de plaatselijke Waterhoek route, een fietsomloop van niet minder dan 50 km. Even voorbij de sluis troffen we aan de overzijde de centrale van Ruien aan. De dampende schoorsteen zorgde er zelfs voor dat heel even de zon werd verduisterd. Op de achtergrond verscheen zowaar de Kluisberg, ook al lang geen onbekende meer voor ons beiden. We trokken onder een volgende brug door en kwamen terecht in een omgeving die bekendheid kreeg omwille van de film ‘De teleurgang van de Waterhoek’.

Even verder volgden we zelfs de Mira wandelroute, waarschijnlijk vernoemd naar de gelijknamige hoofdrolspeelster in de film destijds. Dat we niet altijd de linkeroever konden volgen, bleek even later, toen we doorheen een stukje bedrijventerrein dienden te wandelen, om wat verderop, terug de Schelde te kunnen bereiken. Ter hoogte van de volgende brug, gelegen op de scheiding van West-Vlaanderen en Henegouwen, verlieten we nogmaals het parcours, om in het nabijgelegen Escanaffles, nogmaals een herberg op te zoeken. We vonden even later een café ‘La Maréchal’, alwaar we op het terras even konden tot rust komen en genieten van een kopje koffie. Even later begonnen we aan het laatste stukje wandelweg en volgden de linkeroever van de Schelde tot we het kanaal Kortrijk – Bossuit bereikten, alsook het gelijknamige pompstation en de sluis van Bossuit. Hier besloten we de tocht van vandaag te eindigen. We verlieten dan ook het jaagpad, staken de brug over het kanaal over en gingen op zoek naar transport richting Oudenaarde, alwaar we van start waren gegaan.

Ter hoogte van de brug troffen we een bushokje aan met info aangaande een bus richting Avelgem. We dienden echter 45’ te wachten alvorens we konden opstappen. Enkele minuten later zouden we ter hoogte van het station van Avelgem aansluiting vinden naar het station van Oudenaarde. Echter, we hadden buiten de waard gerekend. De chauffeurs van de Lijn slaagden er namelijk in om even niet op elkaar te wachten, zodat we net aankwamen aan het station, wanneer de andere bus een halve minuut voorheen was vertrokken. Resultaat: exact een uur wachten op de volgende bus. De Lijn, een dienst waar je dus kan op rekenen zo te zien. Gelukkig waren er in de buurt voldoende herbergen om het uur wachttijd wat aangenamer door te brengen. Een volgende etappe op deze ‘Via Scaldea’ zal ons dus waarschijnlijk nogmaals naar Bossuit brengen...”

We eindigen met een blik in de wandelboekjes, waarin ook enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Derde deel Via Scaldea. Vanuit Oudenaarde tot in Bossuit. Kerckhove, Escanaffles. Zonnig! J: Derde deel van de Via Scaldea. Vertrek in Oudenaarde in de mist. Via Kerckhove naar Bossuit. Een tussenstop in Kerckhove en Escanaffles. Zonnige tocht de rest van de dag.’

239: Gavere, Zaterdag 16 juli 2011, 14,3 km. (4762,339 km.)

Een tochtje langsheen de Schelde, eerder kort nochtans, doch de weergoden hadden het destijds anders gezien. Een relaas met betrekking tot enkele belevenissen tijdens een tweede etappe van de zogeheten Via Scaldea, een pelgrimsroute richting Santiago de Compostela. Het verslag werd geschreven dezelfde avond omstreeks 19.21 uur.

“Vandaag was het nog eens tijd om de wandelschoenen aan te trekken en een stukje verder te wandelen langsheen de Via Scaldea, waarvan we een tijdje terug het eerste gedeelte reeds hadden afgelegd. We vertrokken deze ochtend dan ook vanuit Gent-Dampoort per trein naar het station van Gavere-Asper, de plaats alwaar we de eerste etappe van deze pelgrimsweg hadden verlaten. Aangekomen in het station van Asper, namen we rechts de grote weg, om even later opnieuw aan te komen ter hoogte van de brug over de Schelde. Boven op de brug kregen we een prachtig uitzicht over deze waterloop, doch tevens bemerkten we in de verte donkere onheilspellende wolken. Op de brug troffen we tevens een kleine gedenkplaat aan ter ere van de gesneuvelde Sgt. C.W. Bull van het Royal Tank Regiment, welke sneuvelde op 07 september 1944. De brug wordt dan ook Memorial Bridge genoemd. Even later stonden we opnieuw beneden onder de brug, op de rechteroever van de Schelde en konden we na een kleine hap onze tocht langsheen de Via Scaldea vervolgen. We trokken dus verder richting Oudenaarde.

Pas vertrokken langsheen het jaagpad, kregen we al de eerste blauwgele stickers in zicht van de Camino de Santiago. We wandelden vervolgens langsheen het voetbalveld in Gavere en konden terug genieten van enkele voorbij varende schepen. Aan de overzijde van de Schelde raasde af en toe een peloton wielerfanaten voorbij. Toen we een tijdje op weg waren, deed de zon zowaar enkele schuchtere pogingen om doorheen het grijze wolkendek te breken. Er stond echter een onaangename wind en die blies licht in het nadeel. Wat verderop kregen we in de berm een aanwijzing te zien, dat we een gedeelte volgden van een plaatselijke wandelroute, met name de Slag bij Gavere wandelroute. Langsheen de Scheldeboorden kregen we uiteraard een assortiment prachtige bloemen te zien, in vrijwel alle kleuren. Een ideale gelegenheid natuurlijk voor de vrouw des huizes om plaatjes te schieten onderweg. Veel valt er daarbuiten niet te zien langsheen deze rechteroever, tenzij bij wijlen ongerepte natuur, maar gelukkig ver weg van alle verkeersdrukte en bewoning. Een praatje met een lokale hengelaar of een boot welke zich in de sluis begaf, dat zijn zo van die onverwachte momenten op weg langsheen de Schelde.

Na een aantal kilometers te hebben afgelegd, gingen we onder de volgende brug over de Schelde door, met name de Brug 3^de Jagers te Voet, te Zingem – Zwalm. Stilaan zagen we in de verte af en toe de aard van het landschap een beetje veranderen, vermits de eerste heuveltjes van de Vlaamse Ardennen zich lieten zien. Rustig verder vorderend langsheen de rechteroever, kwamen we vervolgens langsheen het Vlaamse Natuurreservaat De Reytmeersen. Hier konden we even halt houden en de prachtige natuur, vooral de bloemen dan, aanschouwen. Via een hekje konden we even dit natuurgebied betreden om er even kort te verpozen. Eenmaal een eindje verwijderd van de vorige brug, wandelden we opnieuw op het fietsknooppuntennetwerk, om op die manier achtereenvolgens de punten 81, 86 en 92 te bereiken. Dat er over de Schelde tal van bruggen werden aangelegd, dat hadden we reeds sedert onze vorige wandeling ervaren. Een volgende in de reeks betrof de Ohiobrug, ter hoogte waarvan we ons bevonden op een lokale fietsomloop, met name de Scheldevalleiroute, aangegeven door de ondertussen reeds bekende bordjes. Ook naast de Schelde bevinden zich tal van unieke watergebieden, die ook vaak aanleiding geven tot mooie foto’s.

Naarmate we Oudenaarde naderden, kregen we af en toe te maken met wat neerslag en dat leidde ertoe dat regenkledij werd aangetrokken, of dat de paraplu alweer maar eens diende open te gaan. Aan de overzijde van de Schelde kregen we weldra de eerste tekenen van nijverheid te zien, waaronder de fabriek van de voor de Belgen gekende bakstenen. Het verkeer op het water werd wat drukker naarmate we de sluis naderden. Toen we even later in Oudenaarde de Lotharingenbrug onderdoor gingen, bevonden we ons vrijwel ter hoogte van de archeologische site van Ename, alwaar we het knooppunt 86 hadden bereikt. Dicht genaderd bij het centrum van Oudenaarde, verlieten we de Schelde om een oude Scheldearm te volgen richting jachthaven. Op die manier verwijderden we ons van de rechteroever, om even later uit te komen in een woonstraat. Het ging vervolgens langs enkele jachten tot aan de rechts gelegen Bergstraat. Aldaar dienden we rechts aan te houden, om op die manier terug te gaan in de richting van de Scheldebrug, net voor het centrum van Oudenaarde.

Ter hoogte van de Bergstraat kregen we enkele kunstwerken te zien, welke stonden opgesteld aan het einde van de jachthaven. We vervolgden onze weg tot aan de Scheldebrug, waar we uitzicht kregen op de links gelegen Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele en anderzijds rechts de St. Walburgakerk, alwaar zich volgens de wandelgids zowaar een Jacobusbeeld zou bevinden. Dat mochten we in geen geval missen. Het traject van de wandeling gaat eenmaal over de Scheldebrug naar links, alwaar vervolgens de linkeroever van de Schelde wordt gevolgd, richting Kerckhove. We verlieten echter ter hoogte van de Scheldebrug de Via Scaldea en begaven ons naar het centrum van Oudenaarde. Vooreerst werd even bijgetankt op een terrasje, waar vooral de koffie zich liet smaken. Even later klopten we aan ter hoogte van de St. Walburgakerk, doch daar dienden we te vernemen dat de kerk op zaterdag pas geopend is vanaf 14:30 uur. Dit betekende meer dan één uur wachten en rondkuieren op de markt en door de winkelstraat, alvorens we nadien de kerk konden betreden. Ondertussen was de wind reeds aangewakkerd, waardoor op tal van terrasjes enkele zonneschermen tegen de vlakte gingen. De regen viel wat heviger uit de lucht, zodat we uiteindelijk van geluk mochten spreken dat de kerk werd geopend.

Korte tijd nadien konden we het beeld in kwestie aanschouwen op het oudst bewaarde altaar van de kerk uit 1614. Gelet ondertussen op het reeds gevorderde uur en ook omwille van de slechte weersomstandigheden, besloten we onze tocht van vandaag te eindigen in Oudenaarde. Het bleef dus vandaag bij een eerder korte tocht van 14,3 km. Nadien ging het richting station en spoorden terug richting Dampoort. Aldaar aangekomen regende het zowaar nog wat heviger, niet onmiddellijk de ideale start voor de Gentse Feesten. Maar goed, onze volgende ervaringen langsheen de Via Scaldea zullen dan beginnen in Oudenaarde. Een juiste dag hebben we nog niet in gedachten, aangezien stilaan 1 augustus nadert en dan zouden we in theorie kunnen beschikken over de sleutel van ons nieuw onderkomen. De wandelschoenen zullen dan even worden geruild voor een verfketel en rol.”

We sluiten af met een blik in de wandelboekjes. Daarin werden immers na afloop enkele eerste indrukken neergeschreven. ‘K: Van Gavere naar Oudenaarde. Beetje eentonig langs de Scheldedijken. Het leek wel herfst! St. Jacob gezien in de St. Walburgakerk. J: Tweede etappe van de Via Scaldea. Start in Gavere en langsheen de Schelde naar het verder gelegen Oudenaarde. Onderweg langs de Reytmeersen, door Zingem, Zwalm en Ename. In Oudenaarde bezoek aan de St. Walburgakerk om er het beeld van St. Jacob te bekijken. Regenachtige start van de Gentse Feesten!’

237: Gent, Zondag 03 juli 2011, 20,05 km. (4723,839 km.)

Een wandeltocht, waarvan we het parcours volgden op 03 juli 2011, doch waarvan pas een weekje later voor het eerst het relaas werd geschreven, met name op donderdag 07 juli 2011, omstreeks 19:13 uur.

“Velen weten ondertussen reeds lang, dat het ooit zover zal komen, dat we de lange voettocht naar Santiago de Compostela zullen aanvangen. De afgelopen drie jaar wandelden we reeds de zolen van onze eerste wandelschoenen en doorkruisten menig paadje in Vlaanderen, het Waalse landsgedeelte of zelfs daarbuiten. Om eens te proeven van het begrip wandelen langs pelgrimspaden besloten we om zondag ll. een stukje te bewandelen van de Via Scaldea. Als leidraad maakten we gebruik van een wandelgids, uitgegeven door het Vlaams Compostelagenootschap. Deze ochtend, in alle vroegte, namen we dan ook in onze buurt de bus naar de St. Jacobskerk te Gent, alwaar deze Via Scaldea een aanvang neemt. Een tiental minuten later bereikten we deze kerk en troffen er een bronzen schelp aan in het trottoir, welke vorig jaar werd ingehuldigd. Zo waren we klaar om een eerste dagetappe te wandelen, als kennismaking met deze route.

Een eerste gedeelte van het traject, over een afstand van 7,05 km, zou ons leiden tot aan de Ringvaart, aan de andere kant van de stad gelegen. We lieten dan ook vrij vlug de St. Jacobskerk achter ons en wandelden de Steendam in. In het begin van deze straat, bevindt zich links in de gevel van het pastorijhuis een levensgrote pelgrim. Voldoende interessant alvast om de camera boven te halen. Aan het einde van deze winkelstraat, bereikten we de Leie, ter hoogte van de St. Jorisbrug. Hier dienden we volgens de wandelgids de aanwijzingen te volgen van de fietsroute Noord-Zuidroute Zwijnaarde. Op die manier gingen we onder de reeds vermelde brug door, richting jachthaven. Langsheen de Portus Ganda ging het verder naar een nieuwe voetgangersbrug, waardoor we het Veermanplein bereikten. Aan de overkant ging het nadien via de Veerkaai in de richting van de bekende Gebroeders Van Eyckbrug, gelegen aan het gelijknamige zwembad. Halverwege de brug echter, sloegen we de rechts gelegen Visserij in en volgden hierbij de aanwijzingen van het fietsknooppunt 6. In plaats van verder de openbare weg te volgen, kregen we via de wandelgids het advies, het smalle paadje te volgen, onmiddellijk naast het water gelegen en achter de aldaar bestaande huizen.

Op die manier konden we rustig genieten van een verkeersarm wandelparcours. Aldus ging het via de Tweebruggenstraat verder, om daar opnieuw het paadje langsheen het water te blijven volgen. Ondertussen genoten we van een uitzicht op het rechts gelegen Klein Begijnhof en het nieuwbouwproject, waar vroeger zich een kazernecomplex bevond. Voor wie enigszins bekend is met Gent, weet ondertussen, dat we derwijze verder wandelden om uit te komen ter hoogte van de Keizerpoort. Vanaf hier ging het richting fietsknooppunt 3 en volgden we de fietsroute LF 30 Schelde- Deltaroute. Het ging onder de brug door welke de kleine ring omheen Gent doorgang geeft, om nadien de voetgangersbrug te nemen richting Keizersparkje. Op die manier bevonden we ons op het grondgebied van Ledeberg. Via het parkje trokken we onder de Brusselsesteenweg door om nadien opnieuw een waterloop te volgen, ditmaal de Franse Vaart. Er zouden nog heel wat bruggen volgen, vooreerst de dubbele brug aan de St. Lievenspoort, alwaar we oog in oog kwamen te staan met de Schelde.

Eenmaal voorbij deze constructie, bereikten we wat open terrein en namen er vooreerst een kleine pauze om de inwendige mens een beetje aan te sterken. We waren trouwens reeds vroeg op pad en wat kan beter smaken dan broodjes in de ochtend, gezeten langsheen het water en genietend van de ochtendzon. Nadien trokken we verder richting dubbele Stroppenbrug en even later ging het onder de bruggen door van de B401 (afrit Gent) en de E17 autosnelweg. Uiteindelijk, eens alle bruggen achter gelaten, volgden we de oever van de rustig stromende waterloop, via een breed jaagpad. Enkele zondagse joggers, wielertoeristen en wandelaars, kruisten af en toe onze weg. We wandelden verder onder tal van bruggen, richting Merelbeke. Onderweg ging het langsheen het natuurgebied Liedermeerspark en kwamen we aan de kleine jachthaven ter hoogte van de Ringvaart. Hier verlieten we even de LF 30 fietsroute en beklommen de trappen, om vervolgens de Nieuwescheldebrug over te steken. Veiligheidshalve volgden we dan het fietspad, gelegen op de middenberm, om nadien via een bocht naar rechts en links, de autovrije brug te dwarsen over de Ringvaart. Aldus bereikten we het tweede punt op deze Via Scaldea.

Het volgende gedeelte van de wandeling zou ons leiden naar de Gaverebrug, over een afstand van exact 13 km. We volgden vanaf nu de Schelde, waarbij we deze waterloop aan onze linkerhand lieten en gingen onder de Zwijnaardekanaalbrug door, trouwens de brug van de E40. Onder de brug troffen we een herdenkingsfoto aan van de onlangs overleden Wouter Weylandt. Vanaf nu volgden we het jaagpad tot aan fietsknooppunt 3. Af en toe konden we kijken naar voorbij varende bootjes of groepjes wielertoeristen. Voor de rest niets dan zalige rust langsheen dit jaagpad. De zon was van de partij, wat kan er aangenamer zijn om een zondag door te brengen. Na een tijdje stappen bereikten we knooppunt 3 even voorbij het café ’t Veer in de Nieuwe Scheldestraat. Daar hielden we even halt om de dorst te lessen op een terrasje en even een praatje te maken met de lokale bewoners. Nadien ging het verder richting knooppunt 40, en bevonden we ons terug op het jaagpad. Wat verderop troffen we ter hoogte van café De Meersbloem langsheen de Schelde, een gedenksteen aan voor drie verongelukte wielrenners, met name Wouter Weylandt, Dimitri de Fauw en Frederiek Nolf. Een sobere gedenksteen, voorzien van enkele foto’s, als stille nagedachtenis aan deze helden van het peloton.

Ondertussen bevonden we ons op een gedeelte van de Scheldevalleiroute en ook daar troffen we op de weg markeringen aan ter herdenking aan WW. Dat er zich ook wandelomlopen bevinden langsheen het jaagpad, blijkt uit het volgende aanwijsbordje dat we ontmoetten Doornhammeke wandelroute. Naarmate we het stedelijke gebied van Gent steeds verder achter ons lieten, werd de natuur uiteraard mooier onderweg. Ontelbare soorten planten bevonden zich op de bermen en in de ernaast gelegen natuurzones. Toen we de grens overschreden tussen het grondgebied van De Pinte (Zevergem) en Eke (Nazareth), troffen we op de achterzijde van één dezer borden, een eerste indicatie aan dat we ons bevonden op een pelgrimsweg, met name de bekende blauwgele sticker van het Compostelagenootschap. Even later bereikten we knooppunt 32 ter hoogte van het natuurgebied Scheldekant. Daar hadden we even een leuke babbel met een fietsend echtpaar, welke genoten van hun picknick op een bankje. We volgden van daar af ook de Bruggenroute, een fietsomloop van de gemeente Nazareth. Korte tijd later bereikten we dan Taverne ’t Sluis, gelegen langsheen de Schelde, tijd dus voor een versnapering op het buitenterras.

Nadien dienden we alweer even kort het jaagpad te verlaten, vermits we de Grenadiersbrug dienden te dwarsen, om vervolgens verder te wandelen via de andere oever. We lieten nu de Schelde aan onze rechterhand verder stromen. We bevonden ons nu op de 50 km lange Milieuroute, welke ons opnieuw liet genieten van de rust van het wandelen langsheen de oevers van de Schelde. Uiteindelijk wandelden we nog een klein stukje verder, tot aan de Gaverebrug te Gavere. Hier verlieten we het jaagpad en eindigden deze eerste kennismaking met de Via Scaldea. Volgens de wandelgids hadden we 20,05 km afgelegd, onze gps vermeldde echter 21,9 km. Soit, wat het juiste aantal kilometers ook moge wezen, we hebben in ieder geval genoten van een prachtige wandeldag, die uiteraard voor herhaling vatbaar is.”

We sluiten af, met de weergave van datgene wat kort na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Eerste Pelgrimstocht van Gent tot in Gavere. Rustige wandeling onder bruggen door en langs de Scheldedijk. 25°, wolkjes en zon. Na drie busritten waren we thuis. J: Eerste gedeelte gewandeld van de Via Scaldea, de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Vertrek aan Sint-Jacobs te Gent en hoofdzakelijk langsheen de oevers van de Schelde naar Gavere. Daar de bus genomen naar huis. Een eerste kennismaking met de Camino.’

143: Eine, Zondag 07 februari 2010, 25,8 km. (2825,033 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voorheen aangekondigd als volgt: ‘Zondag – Dimanche 07/02/2010 – 9700 Eine (Oost-Vlaanderen), Prosper de Maeght wandeling, 7-12-20-25 km. Hanske de Krijger Oudenaarde. Start: Medisch Pedagogisch Instituut van de Staat. Genieten van de rustige sfeer rondom de visvijvers en Ohiobrug. Langs de historische opgravingen en Mariette Tielemanspad. Oude Scheldearmen te Heurne en talrijke wandelpaadjes en kerkwegels.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond, het hierna weergegeven relaas, omstreeks 18:37 uur.

“Hanske De Krijger uit Oudenaarde, stond vandaag in voor de organisatie van de Prosper De Maeght wandeling in het Oostvlaamse Eine (Oudenaarde). De plaats van afspraak was gelegen in het Medisch Pedagogisch Instituut 't Craeneveld. Deze ochtend vroeg, konden wij ons voertuig kwijt op een parkeerplaats, op wandelafstand van de startplaats. We konden er nadien in het MPI terecht in twee verschillende startzalen. Er was reeds veel volk aanwezig bij onze aankomst aldaar, doch we vonden gemakkelijk een zitplaatsje om onze koffiekoeken naar binnen te werken. Er kon vandaag worden gekozen uit de volgende te wandelen afstanden: 7, 12, 20 of 25 km. Wij opteerden voor de laatste afstand met een werkelijke lengte van 25,8 km. Onderweg zouden we drie controleposten aantreffen. Het eerste gedeelte van de wandeling bedroeg volgens de inrichters 5,1 km. Toen we van start gingen, hadden we min of meer hetzelfde mistige weer als gisteren. Bij een temperatuur van om en bij de 4° C, hielden we het toch droog bij aanvang van de wandeling.

We wandelden vooreerst omheen het domein van het MPI, om nadien langs het plaatselijke koopcentrum te stappen. Enkele grote handelszaken passeerden de revue. Het ging vervolgens via enkele woonstraten van Eine in de richting van de Ohiobrug over de Schelde. Enkele stoere bizons houden aldaar de wacht aan weerszijden van de brug, als aandenken aan de gevechten tijdens WO1, waarbij een Amerikaanse divisie zich had onderscheiden. Aan de overkant van de Schelde waren we ondertussen aanbeland op het grondgebied van Nederename (Oudenaarde). Juist over de brug ging het vervolgens linksaf. We vonden hier op ons wandelparcours de LF30 Schelde Deltaroute en de Scheldevalleiroute, twee fietsomlopen in de omgeving. De wandeling leidde ons vervolgens langs een boomkwekerij, waar we links en rechts van de weg, de planten konden bekijken. Even verder bereikten we de Katholieke Basisschool, alwaar we een eerste maal onze benen wat konden strekken en de gelegenheid te baat nemen om de chocomelk te proeven. Ook hier voldoende plaats in twee verschillende lokalen van het schoolgebouw.

Na deze eerste korte onderbreking, gingen we op weg voor een langer stukje wandeling, dat ons zou brengen tot de afstand van 12,7 km. Na de controle kregen we een eerste splitsing, waarbij de wandelaars van de 7 km, zich naar rechts begaven, in de richting van de aankomst. De andere medewandelaars, vervolgden hun weg rechtdoor. Enkele straten verderop, zagen we een tweede splitsing, waarbij de wandelaars van de 12 km naar rechts afsloegen, terwijl de anderen zich naar links begaven. Hier wandelden we doorheen een stukje verkaveling, om wat verder uit te komen in open veld. Hier troffen we een informatiebord aan inzake het Bos 't Ename, met tevens de verwijzing naar twee wandelroutes, de Aardgasroute (6,2 km) en het Mariette Tielemanspad (5,2 km). We verlieten de openbare weg en trokken een veldweg in, in de richting van het bos. Het pad ging even verder naar links en leidde ons vervolgens via een hekje een natuurgebied in. Het pad steeg lichtjes en verliep langsheen de bosrand, om later ons naar links het bos te laten ingaan. We kregen een klim te verwerken op een modderig en glibberig pad. Tussen de bomen door konden we zowaar een paard bemerken.

Boven gekomen ging het via een hekje naar rechts, om dan via een plankenvloer af te dalen naar een lager gelegen weide. Hier kwamen we terug op de openbare weg. We hadden opnieuw enkele woonstraten, waarna het traject ons een veldweg deed opdraaien, welke zigzaggend steeg naar het hogerop gelegen Wallebos, aldaar de Koolput genoemd. Ook hier troffen we onderweg daarheen draaihekjes aan op het wandelpad. In het Wallebos gekomen, ging het linksaf om via een karreslag een kasseiweg te bereiken. Blijkbaar bevonden we ons hier op de Katteberg en een blik naar rechts deed ons inzien dat een stevige klim ons stond te wachten. Via de brede kasseiweg ging het bergop, waarbij we halverwege het grondgebied van Mater bereikten. Nog een eindje klimmen en we bereikten boven in een ruime bocht een  onverharde weg. Hier volgden we deze veldweg tussen de akkers door om aan de andere zijde een asfaltwegje te bereiken, dat even later veranderde in een dalende kasseiweg.

Hier tal van aanduidingen van plaatselijke wandel- fiets- en menroutes, met name de Ronde Van Vlaanderenroute (80 km), de Maarkebeekvallei Menroute en de Bierbrouwer Wandelroute. Naarmate we de kasseien volgden, bereikten we de grens van Volkegem. Er openbaarde zich voor ons een kanjer van een afdaling van maar liefst 19%, de Wolvenberg. Een lange afdaling, bracht ons uiteindelijk waar we de bordjes zagen van de controlepost in de vzw Berge. Hier konden we even de inwendige mens aansterken en even informeren naar het verdere verloop van het parcours. Hier zouden we na onze rust een kleine lus dienen te wandelen van 4,9 km, om later dezelfde controlepost te bereiken. Na de soep, ging het een eerste maal naar rechts, om een tegelpad te bereiken dat opnieuw de hoogte inging. We bevonden ons nu op het Volkegempad, dat slingerend de loop van een beekje volgde, tot we hogerop opnieuw de openbare weg bereikten. Boven gekomen konden we een prachtige kapel aanschouwen, waarna we onze weg verder vervolgden.

Enkele oude bekenden zagen we terug, met name de Ronde Van Vlaanderenroute en de Bierbrouwer Wandelroute. We stegen lichtjes tot aan het verder gelegen Steenbergbos, een plaatselijk geboortebos. Hier trokken we via enkele onverharde veldwegen de natuur in. Langsheen dit aangeplant bos, trokken we naar de akkers. Hier konden we de hoogteverschillen in de omgeving waarnemen en ondanks het mistige weer, konden we toch enkele mooie vergezichten aanschouwen. Een lange brede karreslag, bracht ons dwars doorheen de velden. Af en toe kreeg het traject een modderig karakter en voelden we het kleven van de grond van de Vlaamse Ardennen. Wat later ging het zachtjes dalend via enkele weiden terug in de richting van het centrum van Volkegem, om even later de vzw te bereiken voor een tweede halte aldaar. Ondertussen waren we 17,6 km ver. Na onze laatste controle gingen we op weg voor het laatste gedeelte van de wandeling van vandaag.

Het eerste gedeelte verliep doorheen plaatselijke woonwijken, waarbij enkele kerkwegels werden aangedaan die zich tussen de woningen bevonden. Niet meteen een interessant gebied om te bewandelen, maar soms kan het niet anders om het parcours ergens heen te leiden. Gelukkig kwam aan dit huisjeskijken een einde, toen we het centrum van Ename bereikten. Hier konden we enkele kunstwerken bekijken, die zich bevonden op de plaatselijke begraafplaats en op het terrein van het ernaast gelegen Provinciaal Museum 't Ename. Om de hoek bereikten we nadien de archeologische site, waar we de opgravingen konden aanschouwen en ons enigszins een beeld vormen van hoe het vroeger moet geweest zijn. Een aldaar gesitueerde abdij en dit omringd door ambachtswoningen, het moet inderdaad een prachtige site zijn geweest. Met een beetje verbeelding kon je de gebouwen opnieuw tot stand zien komen. Achter de site bereikten we vervolgens de Schelde. We wandelden een eindje over het jaagpad langsheen deze bekende waterloop en konden rechts tal van vijvers waarnemen, de ene al wat groter dan de andere. Voor korte tijd verlieten we even het jaagpad om doorheen een zanderig terrein te stappen, waar we ons even in de duinen waanden.

Terug op het jaagpad aangekomen, troffen we opnieuw de LF30 Schelde Deltaroute aan en even verder de Scheldevalleiroute. Naarmate we de loop van de Schelde verder volgden, zagen we in de verte opnieuw de Ohiobrug verschijnen. Even voor de brug wandelden we nog omheen een gedeelte van de laatste vijver op onze weg, om even later voor de tweede keer de Ohiobrug te overschrijden. Aan de andere kant waren we opnieuw aanbeland op het grondgebied van Eine. Alvorens we de startplaats bereikten, ging het nog even langsheen het beeld van Prosper De Maeght, de man met de deur op zijn kruiwagen, naar wie de wandeling van vandaag werd vernoemd. De goede raad van de vrouw des huizes opvolgend, dat hij de deur in de gaten diende te houden, had hij de deur meegenomen toen hij met vrienden op vermaakuitstap ging. Hij had dus woord gehouden.

Voor wie verder het verhaal wil nalezen, Google biedt uiteraard de oplossing. Naarmate het einde van de wandeling naderde, begon het stilaan donkerder te worden. We bereikten gelukkig droog de aankomst, maar dat kan niet worden gezegd van diegenen die na ons nog arriveerden. Toen we moe maar voldaan huiswaarts keerden, noteerden we voor de wandeling van vandaag 1899 deelnemers. Toen wij zowat drieduizend kilometer geleden, voor het eerst kennis maakten met de wandelsport, was de Adriaan Brouwertocht op 12 juli 2008 onze eerste wandeling. Vandaag was het een blij weerzien met Hanske De Krijger. Voilà, onze bijdrage voor vandaag is klaar, nu vlug een hapje eten en onder de douche. We zullen voorwaar zoete dromen hebben de komende nacht.”

We sluiten stilaan dit wandelonderwerp af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. Ziehier wat we destijds daarin noteerden: ‘K: Eine, Neder-Ename, Mater, Volkegem en Ename. Goede afwisselende tocht. Natuur, Ronde van Vlaanderengebied. Opgravingen en vijvers. Ohiobrug. Koud en veel mist! J: Vertrek in Eine en vervolgens via Nederename, Mater, Volkegem en Ename. Langs Ohiobrug, historische site en natuurdomein ’t Ename.’

085: Dikkelvenne, Zaterdag 30 mei 2009, 22,4 km. (1617,704 km.)

Een wandeling uit mei 2009 te Dikkelvenne. Deze tocht werd destijds aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 30/05/2009, 9890 Dikkelvenne (Oost-Vl.) – Vrijbuitertocht, 7-14-21 km. Florastappers Gent vzw. Start: Vrije Basisschool. Een zeer prachtige lente- en natuurwandeling langs groene en rustige wegen en paadjes, aan en doorheen de Zwalmstreek met zijn landelijke rust.’ Zoals gewoonlijk, werd na afloop van de tocht een verslag geschreven, op zaterdag 30 mei 2009, omstreeks 18:29 uur. Een tijdje later verscheen dit verslag, voorzien van enkele foto’s in het clubblad van de Florastappers. We kunnen niet ontkennen, dat dit een goed gevoel gaf, waardering te krijgen voor het geleverde werk.

“Voor vandaag had de weervrouw van de VRT schitterend weer voorspeld, dus vonden wij het een unieke gelegenheid om eens in de richting van de Zwalmstreek te rijden, om daar te gaan wandelen. De Gentse Florastappers hadden aldaar Dikkelvenne uitgekozen, om een wandeling te organiseren met de volgende afstanden: 4, 7, 14 en 22 km. Plaats van vertrek, alsmede inschrijving, was gesitueerd in Dikkelvenne zelf, meer bepaald in de Vrije Basisschool. Wij verkozen om deel te nemen aan de tocht van 22,4 km. De wandeling ging door onder de naam van Vrijbuitertocht. Bij onze aankomst deze morgen was het er reeds gezellig druk en tal van wandelaars waren reeds op weg. Na een koffie en een kleine hap, trokken ook wij op pad. We verlieten de kleine Basisschool om de dorpskom uit te wandelen en via een links gelegen paadje te belanden in een verkaveling. Tussen de nieuw gebouwde woningen trokken we langs het voetbalplein van Dikkelvenne, waarna we een veldweg volgden die ons leidde in de richting van Gavere.

De warmte van de zon was reeds voelbaar en zo gingen we tussen de boomgaarden vol met perenbomen. De kleine vruchten waren reeds goed zichtbaar. Het terrein was af en toe heuvelachtig en dat was te bemerken aan de op en neergaande paadjes. We volgden nu voor een gedeelte de Valeirroute, welke tezelfdertijd een eindje het traject volgde van de Schelde-Deltaroute. Wat verder kregen we tevens het gezelschap van de Milieuroute. Deze paden zouden we nog vaak tijdens de loop van de dag bewandelen. We volgden het pad een tijdje door een bebost gebied, met rechts van ons een watergebied. Dit pad deed ons uitkomen ter hoogte van het Sint Christianapark, dat we slechts heel even bezochten. Aan de andere kant van het park kwamen we uit op de Scheldevalleiroute, die ons dwars door de velden liet wandelen. Gedurende geruime tijd volgden we het traject van de GR122 (Zeeland - Champagne/Ardenne). Vaak is het vermeldenswaard welke mooie trajecten deze GR-paden volgen. Meestal dwars doorheen de natuur en het drukke verkeer vermijdend.

Na zowat 6,7 km bereikten we het grondgebied van de gemeente Meilegem (Zwalm), waar we een eerste controle- en rustpost hadden in het juist over de gemeentegrens gelegen fruitbedrijf Meire. Hier was het duidelijk dat de banken in het zonnetje de voorkeur hadden op de rustplaatsen binnen in de hangaar. Meteen na onze rust, trokken we verder op de Watermolenroute. Wat verderop kreeg deze route het gezelschap van reeds eerder bewandelde paden, met name de Schelde-Deltaroute, de Scheldevalleiroute, de Milieuroute en opnieuw de GR122. Blijkbaar volgen hier over een afstand deze routes dezelfde weg. Alweer trokken we langs rustige landelijke wegen, afgewisseld met veldpaden, ondertussen genietend van het aangename wandelweer. Soms kwamen we in een gebied waar de wind min of meer vrij spel kreeg en dat voelde niet echt onaangenaam aan. Zo kwamen we voorbij het Provinciaal Natuureducatief Centrum De Kaaihoeve. We draaiden hier linksaf om de Zwalmroute te volgen. Ondertussen bevonden we ons op het grondgebied van Nederzwalm-Hermelgem.

We betraden nu voor het eerst een stukje bosgebied dat omheen een grote waterplas was gelegen en dat ons deed uitkomen aan de oevers van de Schelde. We volgden slechts kort deze waterloop tot aan de Brug 3^de Jagers te Voet. Hier verlieten we de boorden van de Schelde om enkele kleine landweggetjes te betreden. Na een eindje wandelen ontmoetten we opnieuw de Schelde, om wat later voor de tweede maal doorheen een stukje bos te wandelen, tot we uitkwamen aan de Kaaihoeve. We draaiden nu naar links om via een rustig wegje in de richting te wandelen van het fruitbedrijf Meire, om daar een tweede maal te kunnen pauzeren. We hadden nu een lus achter de rug van 7,7 km. Omwille van de talrijke aanwezige wandelaars, dienden we dit keer genoegen te nemen met een zitbank in de schaduw. Het laatste stuk van de wandeling ging over een afstand van 8 km. We verlieten de controlepost en volgden opnieuw de Watermolenroute.

De eerste keer waren we hier wat verderop naar rechts gegaan voor een korte lus, dit keer echter stapten we rechtdoor in de richting van de kerk van Meilegem. Hier troffen we het beeld ter ere van de steenbakker aan, geplaatst aan de kerk. Op het kerkplein volgden we nadien een stukje de grote baan om nog steeds de Watermolenroute te volgen. Deze route bracht ons op het grondgebied van Beerlegem, waarvan we in de verte de dorpskerk konden waarnemen. Onze wandeling verliep alweer een stuk over de Valeirroute en tenslotte kregen we opnieuw de rood-witte markeringen in zicht van de GR122. We werden terug geleid doorheen de akkers, waar de gewassen volop groeien om uiteindelijk de Rodeland route 1 te bereiken. Deze laatste route leidde ons zowat tot op het grondgebied van Dikkelvenne.

Er restten ons nog slechts enkele honderden meters om de Basisschool in zicht te krijgen. Bij het afstempelen van onze wandelboekjes werden we nog beloond met een energiereep en we konden even uitblazen op het terras op de binnenkoer van de school. Een prachtige en aangename wandeldag was voorbij en we konden nog even napraten met twee andere kwarteltjes, alvorens huiswaarts te rijden. Bij het verlaten van de plaats van inschrijving konden we zien dat om 14:00 uur reeds de kaap van duizend deelnemers was overschreden. Morgen hopen we op hetzelfde weer als vandaag om dan op een andere locatie te genieten van enkele uren vertoeven in de vrije natuur. Zoals altijd zorgde de vrouwelijke helft voor het nemen van de plaatjes onderweg.”

Een blik in onze wandelboekjes, sluit stilaan dit wandelverhaal af. ‘K: Rustige zonnige wandeling langs veldwegen en natuurgebied. Goed verzorgd. J: Prachtige vergezichten en mooie omgeving om te wandelen. Dikkelvenne, Gavere, Meilegem, Nederzwalm, Hermelgem en Beerlegem. Voor elke deelnemer een gratis energiereep op het einde van de wandeling. Zonnig!!’