266: Gottem, Zaterdag 27 april 2013, 23 km. (5306,979 km.)

“Een volgende beschreven wandeling uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen, leidde ons op een zonnige zaterdag naar Gottem. Aldaar, ter hoogte van de kerk, zouden we van start gaan voor een wandeling van 23 km. Deze dagtocht verkreeg in de wandelgids als titel: ‘In het teken van de Leie en de vlasindustrie’. In hoofdzaak zou de tocht verlopen langsheen het parcours van de GR128 en GR129. We vonden een parkeerplaats ter hoogte van het parochiecentrum De Vlasschuur. Na een hapje ter plaatse, alvorens van start te gaan, konden we even later op weg. We konden er ter hoogte van het parkeerpleintje het beeld bewonderen van de Vlasser. Vanaf de kerk wandelden we al dadelijk langs het traject van de GR129 en dit in de richting van het Leiekanaal. Gekomen ter hoogte van de gekanaliseerde Leie, ging het naar links, langsheen de oever van deze waterloop. De Mandeldalfietsroute, welke we over vrij korte afstand hadden gevolgd, ging hier een andere richting uit. We wandelden onder een brug door. De GR129 verliet even verder de oever, doch wij wandelden verder rechtdoor.

Het ging voorbij het domein ‘de Oude Leie Deinze-Zulte’, om even verder links de Grammenestraat in te gaan. Een betonweg kronkelde tussen de weiden en veranderde later in een onverharde weg, welke ons liet aankomen ter hoogte van een ingang van het natuurreservaat van de Oude Leie. Net vóór deze ingang wandelden we naar rechts en volgden zo het verloop van de oude Leie links van ons. Een graspad volgend, konden we genieten van de omgeving en de rust uitgaande van de natuur. We kregen zicht op de mooie kerk van Grammene, aan de overzijde van de oude Leie en even verder wandelden we onder een wel bijzondere spoorwegbrug door. Voorbij de brug verbreedde de Leiearm alsook het pad dat we volgden. We bereikten uiteindelijk een brede plas, alwaar we konden genieten van enkele watervogels. Nogmaals troffen we een infobord aan inzake het natuurreservaat. We bevonden ons dan ook ter hoogte van de samenvloeiing van de Leie en het Schipdonkkanaal. 

Over korte afstand volgden we nu de oever van het Afleidingskanaal, beter gekend als Schipdonkkanaal, tot waar we een asfaltweg bereikten en we ons bevonden op het traject van de GR128 (Kemmel-Aken). We dienden nu de aanwijzingen van deze GR te volgen, om op de andere oever te geraken van de oude Leie, bijgevolg ging het via de straat Dhoye. Vrij vlug draaide de GR naar links en voorbij een kapelletje kwamen we terug ter hoogte van de oude Leie. Ditmaal volgden we de oever naar rechts. Een drassige passage werd vermeden, vermits we gebruik konden maken van aangelegde vlonderpaden. We naderden opnieuw de spoorwegbrug van voorheen, alwaar de GR128 een andere richting uitging en de oever van de oude Leie verliet. Wij wandelden verder rechtdoor tot aan de brug zelf. Daar klommen we naar de hoger gelegen Oude Heirweg en stapten in de richting van de kerk van Grammene. Ter hoogte van café De Zwaan, in de nabijheid van de kerk, troffen we een oude kerkwegel aan. Via deze kerkwegel kwamen we in de Grijsbulckstraat welke we naar rechts volgden, tot aan het kapelletje van O.-L.-V. van Altijddurende Bijstand.

Voorbij de kapel ging het rechtsaf en net voor de spoorweg, draaiden we links in de Zavelstraat. Via een wandelpad verlieten we de Zavelstraat en staken even verder de spoorweg over. We bevonden ons terug op het parcours van de GR128 en wandelden via de Goedstraat verder. We dwarsten de weg naar Wontergem en gingen de Dosweg in, richting enkele oude bedrijfsgebouwen. Voorbij deze gebouwen ging het via de links gelegen Puttenstraat, welke vrij snel veranderde in een tegelpad. Het pad mondde even verder uit in de Houtbulkstraat, alwaar we rechts aanhielden. De Houtbulkstraat kwam over de spoorweg uit in de Tabakstraat, alwaar de GR’s 128 en 129 elkaar kruisen. We troffen er dan ook een wandelboom aan met vermelding van de GR’s en hun verschillende wandelrichtingen. Wat betreft de GR129 had men de keuze, richting Brugge of Ronse en Dinant. De GR128 liet toe te wandelen naar Deinze en Gent of Roeselare en Kemmel. We verkozen dan ook de GR128, richting Roeselare en Kemmel. 

Een nogal kronkelende weg liet ons genieten van de omgeving. Voorbij een kleine poel ging het naar rechts in de Kattesteertstraat, om aan de volgende splitsing de Groeneweg te kiezen. Even later overschreden we de grens met West-Vlaanderen en dit via de straat Herpelplas. We bereikten nadien een T-kruising, waar de niet langer het traject zouden volgen van de GR128, welke naar rechts verder verliep. Wij gingen naar links, richting kerk van Dentergem. We overschreden de Speijebeek en bereikten een eind verder de kapel van O.-L.-V. van Salette. Net tegenover deze kapel ging onze wandelroute verder via een tegelpad. We staken nogmaals de beek over en via een ander tegelpad wandelden we tussen de kerk van Dentergem en de brouwerij, deze laatste vooral bekend omwille van de ‘Witte van Dentergem’. Tegenover de brouwerij zetten we onze wandeltocht verder via de Gottemstraat. Zowat 100 m verder ging het via een smal wegje tussen weiden door. Er volgden terug enkele stroken betegelde paden. Gekomen ter hoogte van een bushalte ging het verder linksaf in de Kapittelstraat.

We bevonden ons inmiddels terug in Oost-Vlaanderen en bereikten korte tijd later de weg Wontergem-Gottem. We volgden deze weg naar rechts, ondertussen opnieuw het parcours volgend van de GR129. Op het einde van de weg ging het naar links in de Donkerstraat en kwamen we aan ter hoogte van de Kapelledreef. We wandelden verder via de Donkerstraat voorbij een klein wit kapelletje in de richting van Gottem. We dwarsten de Oude Heirbaan en even verder bereikten we de kerk van Gottem, het einde van deze aangename wandeltocht.”

237: Gent, Zondag 03 juli 2011, 20,05 km. (4723,839 km.)

Een wandeltocht, waarvan we het parcours volgden op 03 juli 2011, doch waarvan pas een weekje later voor het eerst het relaas werd geschreven, met name op donderdag 07 juli 2011, omstreeks 19:13 uur.

“Velen weten ondertussen reeds lang, dat het ooit zover zal komen, dat we de lange voettocht naar Santiago de Compostela zullen aanvangen. De afgelopen drie jaar wandelden we reeds de zolen van onze eerste wandelschoenen en doorkruisten menig paadje in Vlaanderen, het Waalse landsgedeelte of zelfs daarbuiten. Om eens te proeven van het begrip wandelen langs pelgrimspaden besloten we om zondag ll. een stukje te bewandelen van de Via Scaldea. Als leidraad maakten we gebruik van een wandelgids, uitgegeven door het Vlaams Compostelagenootschap. Deze ochtend, in alle vroegte, namen we dan ook in onze buurt de bus naar de St. Jacobskerk te Gent, alwaar deze Via Scaldea een aanvang neemt. Een tiental minuten later bereikten we deze kerk en troffen er een bronzen schelp aan in het trottoir, welke vorig jaar werd ingehuldigd. Zo waren we klaar om een eerste dagetappe te wandelen, als kennismaking met deze route.

Een eerste gedeelte van het traject, over een afstand van 7,05 km, zou ons leiden tot aan de Ringvaart, aan de andere kant van de stad gelegen. We lieten dan ook vrij vlug de St. Jacobskerk achter ons en wandelden de Steendam in. In het begin van deze straat, bevindt zich links in de gevel van het pastorijhuis een levensgrote pelgrim. Voldoende interessant alvast om de camera boven te halen. Aan het einde van deze winkelstraat, bereikten we de Leie, ter hoogte van de St. Jorisbrug. Hier dienden we volgens de wandelgids de aanwijzingen te volgen van de fietsroute Noord-Zuidroute Zwijnaarde. Op die manier gingen we onder de reeds vermelde brug door, richting jachthaven. Langsheen de Portus Ganda ging het verder naar een nieuwe voetgangersbrug, waardoor we het Veermanplein bereikten. Aan de overkant ging het nadien via de Veerkaai in de richting van de bekende Gebroeders Van Eyckbrug, gelegen aan het gelijknamige zwembad. Halverwege de brug echter, sloegen we de rechts gelegen Visserij in en volgden hierbij de aanwijzingen van het fietsknooppunt 6. In plaats van verder de openbare weg te volgen, kregen we via de wandelgids het advies, het smalle paadje te volgen, onmiddellijk naast het water gelegen en achter de aldaar bestaande huizen.

Op die manier konden we rustig genieten van een verkeersarm wandelparcours. Aldus ging het via de Tweebruggenstraat verder, om daar opnieuw het paadje langsheen het water te blijven volgen. Ondertussen genoten we van een uitzicht op het rechts gelegen Klein Begijnhof en het nieuwbouwproject, waar vroeger zich een kazernecomplex bevond. Voor wie enigszins bekend is met Gent, weet ondertussen, dat we derwijze verder wandelden om uit te komen ter hoogte van de Keizerpoort. Vanaf hier ging het richting fietsknooppunt 3 en volgden we de fietsroute LF 30 Schelde- Deltaroute. Het ging onder de brug door welke de kleine ring omheen Gent doorgang geeft, om nadien de voetgangersbrug te nemen richting Keizersparkje. Op die manier bevonden we ons op het grondgebied van Ledeberg. Via het parkje trokken we onder de Brusselsesteenweg door om nadien opnieuw een waterloop te volgen, ditmaal de Franse Vaart. Er zouden nog heel wat bruggen volgen, vooreerst de dubbele brug aan de St. Lievenspoort, alwaar we oog in oog kwamen te staan met de Schelde.

Eenmaal voorbij deze constructie, bereikten we wat open terrein en namen er vooreerst een kleine pauze om de inwendige mens een beetje aan te sterken. We waren trouwens reeds vroeg op pad en wat kan beter smaken dan broodjes in de ochtend, gezeten langsheen het water en genietend van de ochtendzon. Nadien trokken we verder richting dubbele Stroppenbrug en even later ging het onder de bruggen door van de B401 (afrit Gent) en de E17 autosnelweg. Uiteindelijk, eens alle bruggen achter gelaten, volgden we de oever van de rustig stromende waterloop, via een breed jaagpad. Enkele zondagse joggers, wielertoeristen en wandelaars, kruisten af en toe onze weg. We wandelden verder onder tal van bruggen, richting Merelbeke. Onderweg ging het langsheen het natuurgebied Liedermeerspark en kwamen we aan de kleine jachthaven ter hoogte van de Ringvaart. Hier verlieten we even de LF 30 fietsroute en beklommen de trappen, om vervolgens de Nieuwescheldebrug over te steken. Veiligheidshalve volgden we dan het fietspad, gelegen op de middenberm, om nadien via een bocht naar rechts en links, de autovrije brug te dwarsen over de Ringvaart. Aldus bereikten we het tweede punt op deze Via Scaldea.

Het volgende gedeelte van de wandeling zou ons leiden naar de Gaverebrug, over een afstand van exact 13 km. We volgden vanaf nu de Schelde, waarbij we deze waterloop aan onze linkerhand lieten en gingen onder de Zwijnaardekanaalbrug door, trouwens de brug van de E40. Onder de brug troffen we een herdenkingsfoto aan van de onlangs overleden Wouter Weylandt. Vanaf nu volgden we het jaagpad tot aan fietsknooppunt 3. Af en toe konden we kijken naar voorbij varende bootjes of groepjes wielertoeristen. Voor de rest niets dan zalige rust langsheen dit jaagpad. De zon was van de partij, wat kan er aangenamer zijn om een zondag door te brengen. Na een tijdje stappen bereikten we knooppunt 3 even voorbij het café ’t Veer in de Nieuwe Scheldestraat. Daar hielden we even halt om de dorst te lessen op een terrasje en even een praatje te maken met de lokale bewoners. Nadien ging het verder richting knooppunt 40, en bevonden we ons terug op het jaagpad. Wat verderop troffen we ter hoogte van café De Meersbloem langsheen de Schelde, een gedenksteen aan voor drie verongelukte wielrenners, met name Wouter Weylandt, Dimitri de Fauw en Frederiek Nolf. Een sobere gedenksteen, voorzien van enkele foto’s, als stille nagedachtenis aan deze helden van het peloton.

Ondertussen bevonden we ons op een gedeelte van de Scheldevalleiroute en ook daar troffen we op de weg markeringen aan ter herdenking aan WW. Dat er zich ook wandelomlopen bevinden langsheen het jaagpad, blijkt uit het volgende aanwijsbordje dat we ontmoetten Doornhammeke wandelroute. Naarmate we het stedelijke gebied van Gent steeds verder achter ons lieten, werd de natuur uiteraard mooier onderweg. Ontelbare soorten planten bevonden zich op de bermen en in de ernaast gelegen natuurzones. Toen we de grens overschreden tussen het grondgebied van De Pinte (Zevergem) en Eke (Nazareth), troffen we op de achterzijde van één dezer borden, een eerste indicatie aan dat we ons bevonden op een pelgrimsweg, met name de bekende blauwgele sticker van het Compostelagenootschap. Even later bereikten we knooppunt 32 ter hoogte van het natuurgebied Scheldekant. Daar hadden we even een leuke babbel met een fietsend echtpaar, welke genoten van hun picknick op een bankje. We volgden van daar af ook de Bruggenroute, een fietsomloop van de gemeente Nazareth. Korte tijd later bereikten we dan Taverne ’t Sluis, gelegen langsheen de Schelde, tijd dus voor een versnapering op het buitenterras.

Nadien dienden we alweer even kort het jaagpad te verlaten, vermits we de Grenadiersbrug dienden te dwarsen, om vervolgens verder te wandelen via de andere oever. We lieten nu de Schelde aan onze rechterhand verder stromen. We bevonden ons nu op de 50 km lange Milieuroute, welke ons opnieuw liet genieten van de rust van het wandelen langsheen de oevers van de Schelde. Uiteindelijk wandelden we nog een klein stukje verder, tot aan de Gaverebrug te Gavere. Hier verlieten we het jaagpad en eindigden deze eerste kennismaking met de Via Scaldea. Volgens de wandelgids hadden we 20,05 km afgelegd, onze gps vermeldde echter 21,9 km. Soit, wat het juiste aantal kilometers ook moge wezen, we hebben in ieder geval genoten van een prachtige wandeldag, die uiteraard voor herhaling vatbaar is.”

We sluiten af, met de weergave van datgene wat kort na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Eerste Pelgrimstocht van Gent tot in Gavere. Rustige wandeling onder bruggen door en langs de Scheldedijk. 25°, wolkjes en zon. Na drie busritten waren we thuis. J: Eerste gedeelte gewandeld van de Via Scaldea, de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Vertrek aan Sint-Jacobs te Gent en hoofdzakelijk langsheen de oevers van de Schelde naar Gavere. Daar de bus genomen naar huis. Een eerste kennismaking met de Camino.’

168: Wakken, Zaterdag 22 mei 2010, 24,8 km. (3352,511 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 22/5/2010 – 8720 Wakken (West-Vlaanderen), Rondom Wakken – 6-12-18-24-30 km. Watewystappers Tielt. Start: Hondiuscentrum. Mooie natuurwandeling in de prachtige streek van Wakken, door Baliekouter. Langs de oude Leiearm en Kasteel Ter Lake, door heel wat veldwegels, onverharde paden en prachtige natuurdomeinen.’ Na afloop van deze wandeltocht, schreven we nog dezelfde avond een relaas, met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 18:53 uur.

“Vandaag waren de weergoden ons gunstig gezind, met vooral veel zonneschijn. Daar zullen ze in Wakken (Dentergem) niet treurig om zijn geweest, aangezien daar een wandeling werd georganiseerd onder de titel Rondom Wakken. De organisatie was in handen van de Watewystappers uit Tielt. De startplaats bevond zich in het Cultureel Centrum, gelegen in het Hondiuspark. Toen we aldaar deze ochtend even voor acht uur aankwamen, vonden we een parkeerplaats op het terrein van een nabijgelegen bedrijf, uiteraard mits toestemming van de eigenaar. Even later konden we in de startzaal terecht en kregen er meteen een appelgebakje als gratis versnapering. Er kon worden gekozen uit de navolgende afstanden: 6, 12, 18, 24 of 30 km. Wij verkozen om deel te nemen aan de wandeling van 24 km, met een werkelijke afstand van 24,8 km. Na een hapje en een koffie konden we de wandeling aanvatten.

Bij het verlaten van het park, hadden we nog enigszins af te rekenen met wat bewolking en laaghangende mist, wat vooral een koud gevoel gaf tijdens het begin van de tocht. Het ging rechtsaf en na enkele stappen kwamen we langs één van de vele kapelletjes die onderweg te zien zouden zijn. Het eerste exemplaar, de kapel Devolder, zou reeds in de geschiedenis teruggaan tot omstreeks 1833. Het hoekje om troffen we reeds een tweede bouwwerkje aan en aldaar volgden we voor het eerst op de dag het André Demedtspad (een wandelroute van 10,6 km). Enkele woonstraten verderop kregen we voor het eerst een veldweg te verwerken en bevonden we ons tussen de weilanden en landerijen. De eerste kleine hoogteverschillen in het terrein waren merkbaar. Deze veldweg leidde ons terug naar de openbare weg, waar we links afsloegen in de richting van het Provinciedomein Baliekouter. Ter hoogte van de ingang van dit domein gingen de wandelaars van de 6 km naar rechts, terwijl de anderen links hun weg vervolgden. Hier troffen we de aanduidingen van de Mandelwandeling, vernoemd naar de Mandelbeek welke langsheen het domein verloopt.

We volgden hier in hoofdzaak graspaden doorheen de lage beplanting. Het verloop van het traject ging wat heen en weer doorheen het domein, waarna we even later het verloop van de Mandelbeek volgden. Via de achterzijde werd nadien het domein verlaten, om de drukke grote baan te dwarsen en aan de overzijde een landelijke weg op te gaan. We bevonden ons ondertussen op het grondgebied van Markegem. Na enkele honderden meters veranderde de landelijke weg in een verhard pad. Op die manier ging het in een wijde boog in de richting van het centrum van deze kleine gemeente. Bij het naderen van de dorpskom echter, kregen we vooreerst een eerste controlepost ter hoogte van zaal Pax te Markegem. De zon liet zich ondertussen reeds van haar beste kant zien, waardoor we aangenaam konden verpozen op het terrasje voor de zaal. Ondertussen hadden we reeds 6,6 km afgelegd.

Na de controle ging het vooreerst langs de kerk van Markegem, we namen er even de tijd om binnenin een kijkje te nemen. Vervolgens ging het verder en verlieten we de dorpskom. Een splitsing op het parcours gebood ons naar rechts te gaan, terwijl de wandelaars aan de 30 km, rechtdoor verder wandelden teneinde een bijkomende lus te wandelen. Ons traject werd gevolgd door de wandelaars van de 6, 12 en 18 km. We sloegen vervolgens een wegel in, die even verder veranderde in een tegelpad. Opnieuw wandelden we dwars doorheen de omliggende velden, waar ondertussen reeds tal van gewassen beginnen te groeien. Toen we opnieuw de openbare weg bereikten, verlieten de wandelaars van de 6 km ons voor de tweede maal en vervolgden naar rechts hun wandeling. De rest van de deelnemers ging in de andere richting. Er volgden nu rustige landelijke wegen, waarbij vooral werd gekeken naar de huizen en de voortuinen. Op het verder gelegen kruispunt troffen we een kapel aan in erbarmelijke staat. Het leek veeleer op een ruïne dan een kapel, waar het pleisterwerk afbrokkelde op de schamele stoelen en waar ruiten waren ingegooid. Jammer zoiets onderweg te moeten vaststellen.

Het ging hier rechtsaf, waarna de wandelaars van de 12 km ons even verder via een rechts gelegen weg verlieten. We bevonden ons ondertussen terug op het grondgebied van Wakken. Een lokale smederij zorgde voor enige interessante onderwerpen om te bekijken, waarbij vooral een paard en een gevelwerk toch op veel waardering konden rekenen van voorbijgaande wandelaars. Dat dit atelier zich bevond in de papegaaistraat, dat was niet moeilijk om waar te nemen. Een bocht verderop vonden we de aanwijzingen dat we de Kerstenburg ruiterroute volgden en die leidde ons op die manier het grondgebied binnen van Gottem (Deinze). Heel even slechts vertoefden we in deze gemeente, vermits het aan de volgende straat naar rechts ging en die ging naar de gelegen gemeente Oeselgem (Dentergem). Bij het binnenkomen van Oeselgem troffen we meteen een vijver aan, waar het traject van de wandeling netjes omheen liep. Zo konden we dit watergebied van alle kanten bekijken. Gekomen op de drukke Deinzestraat ging het vervolgens verder om even later een links gelegen zijweg op te gaan. Op die manier kwamen we even later terecht ter hoogte van de kerk van Oeselgem en de ernaast gelegen Mariagrot.

Ook hier namen we even de tijd om de kerk met een bezoekje te vereren en te zien hoe alles werd in gereedheid gebracht voor de communie. Tezelfdertijd waren we aangekomen aan het Ontmoetingscentrum Leieheem, waar we na 12,3 km een tweede controle kregen te verwerken. Ook hier namen we even de tijd om de inwendige mens wat te sterken en iets verfrissend te drinken. Na de tweede controle dienden we vooreerst een plaatselijke lus te bewandelen, hoofdzakelijk over het grondgebied van Oeselgem. Deze bijkomende omloop werd tevens gevolgd door de wandelaars aan de 30 km. Het ging dus bij een eerste passage alhier rechtdoor, terug in de richting van de drukke Deinzestraat. Aldaar ging het via een links gelegen wegel naar de erachter liggende verkaveling, waar in hoofdzaak nieuwbouw de dienst uitmaakte. Tal van grasmaaiers waren hier aan het werk, een getuige van het goede weer trouwens. Bij het verlaten van de verkaveling kwamen we opnieuw terecht op de Kerstenburg ruiterroute en sloegen rechtsaf om een landelijke weg te volgen.

Hierbij kwamen we langsheen de reeds eerder bemerkte vijver, doch ditmaal vervolgden we onze weg naar de Staatsbaan. Deze drukke weg werd een eerste maal gedwarst, waarna we de wandeling vervolgden aan de andere kant van de weg, via een landelijke weg. Korte tijd later dienden we voor een tweede keer deze drukke weg te dwarsen. Het ging nadien verder in de richting van de brug over de Leie. Hier kwamen we net aan toen een colonne oldtimers voorbij kwam gereden. Meteen de gelegenheid om enkele prachtige auto's te zien voorbijsnorren. Voor de brug ging het rechtsaf, waarna we terecht kwamen op het grondgebied van Zulte en daar de Leie Linkeroever volgden, luidens het geplaatste straatnaambord. Hierlangs heerste er druk fietsverkeer en waarschijnlijk volgden velen daar de Mandeldalroute, een fietstraject van 44 km. Geruime tijd volgden we nu een rustige weg, gelegen naast de waterloop, waarbij af en toe enkele kleine hoogteverschillen dienden te worden overschreden. Enkele statige binnenschepen konden worden bemerkt, om even later in de verte de kerk van Oeselgem te zien verschijnen. Kort alvorens de bebouwde kom werd bereikt, verlieten we het jaagpad langsheen de Leie en gingen onder een brug door. Enkele trappen hoger en we kwamen opnieuw uit ter hoogte van de dorpskerk en het Leieheem.

Een monument als aandenken aan het vroegere verloop van de Leie sierde hier de omgeving. Onze tweede rust in het Leieheem, brachten we door in de speeltuin achteraan het gebouw en anderen volgden dit voorbeeld. De afgelegde afstand was ondertussen opgelopen tot 18,2 km en restte ons nu nog een laatste gedeelte tot aan de eindstreep. Terug op pad, ging het ditmaal bij het verlaten van het Leieheem rechtsaf. Het hoekje om kwamen we terecht op een Trage Wandelweg, luidens de aangebrachte informatie. Het paadje dat we hier dienden te volgen, volgde het verloop van een rechts ervan gelegen watergebied. Onder de hoge bomen was het hier zalig wandelen en kijken naar de vissen welke af en toe boven het wateroppervlak te voorschijn kwamen. Na een tijdje ging het linksaf, terug via een landelijke weg, in de richting van het kasteel Te Lake. Hier stonden we even later weliswaar voor een gesloten hek, doch konden toch doorheen het traliewerk de pracht van het kasteel ervaren. Via de toegangsdreef tot het kasteel, ging het terug in de richting van de Leie Linkeroever, waar we opnieuw het grondgebied van Zulte bereikten en er de Mandeldalroute volgden.

Het jaagpad op die manier volgend, bereikten we het grondgebied van Wielsbeke. Juist na het overschrijden van deze grens, ging het rechtsaf in de richting van Wakken, waar we opnieuw het traject aantroffen van het André Demedtspad. We kwamen vervolgens langsheen een klein sas, waarna we terug Wakken hadden bereikt en de cirkel omheen deze gemeente bijna hadden voltooid. Via enkele woonstraten bereikten we later het centrum van de gemeente. Via een verhard pad bereikten we de achterzijde van het plaatselijke kerkhof. De wandeling ging vervolgens via de begraafplaats naar de voorzijde van de kerk. Aan de overkant van de weg situeerde zich een inrit naar een kasteeltje en hier troffen we info aangaande een nieuw wandeltraject, de Mohhonroute. Langsheen het kasteeltje ging het opnieuw naar het erachter gelegen Hondiuspark en kwam een einde aan deze zonnige en rustige dagtocht. Na het afstempelen van de wandelboekjes, genoten we nog even na in het zonnetje, in het gezelschap van tal van andere wandelaars.

Omstreeks 14 uur waren reeds 1255 deelnemers geteld en waarschijnlijk zouden nog tal van anderen de wandeling aanvatten. Even later konden we tevreden huiswaarts en kunnen we alvast uitkijken naar een zonnig vervolg van het Pinksterweekend. Vandaag konden we een wandeling beleven die met zorg was ingericht, duidelijk bewegwijzerd en met vooral verzorgde en ruime controleposten. Dankzij het weer hebben we bovendien genoten van enkele uren rustig wandelen in een mooie natuurlijke omgeving. Eén minpuntje echter, waarvoor de organisatie geen schuld treft, de fruitboer aan de aankomst was reeds volledig uitverkocht. Geen verse aardbeien dus voor de terugweg, een volgende keer meer geluk misschien...”

We sluiten het verhaal stilaan af met een blik in de vertrouwde wandelboekjes. ‘K: Rondom Wakken met een stralende zon, veel natuur en baantjes. Af en toe zag men een glimp van vijvers en de Leie. Goed verzorgd. J: Rustige wandeling doorheen Wakken, Markegem, Oeselgem, Zulte en Wielsbeke. Zeer zonnig wandelweer en alvast een mooi begin van het Pinksterweekend.’

147: Menen, Zaterdag 27 februari 2010, 17,6 km. (2898,133 km.)

Een tocht welke voorheen werd aangekondigd als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 27/02/2010 – 8930 Menen (West-Vlaanderen), Kazemattentochten – 7-12-18 km. De 12 uren van Lauwe. Start: Sint-Jorisscholen. Wandeling door de historische binnenstad van Menen met o.a. de vestingen; het Belfort en een bezoek aan de unieke Kazematten. Gratis bevoorrading.’ Na afloop van de wandeltocht werd een relaas geschreven, met betrekking tot gebeurtenissen en bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 18:56 uur.

“Vandaag trokken we op stap in West-Vlaanderen, meer bepaald kozen we deze ochtend de richting van Menen. Onderweg op de E17, kregen we heel wat regenwater te verwerken en dat beloofde niet veel goeds voor de wandeling die we hadden uitgekozen. We zouden er immers deelnemen aan de Kazemattentochten, ingericht door de wandelclub ‘De 12 uren van Lauwe’. Plaats van afspraak situeerde zich in de Sint-Jorisscholen te Menen. We vonden met groot gemak een parkeerplaats in de onmiddellijke nabijheid van de school en konden er even later terecht in een ruime startzaal, teneinde te voldoen aan de inschrijvingsformaliteiten. Er kon worden gekozen uit de volgende wandelafstanden: 7,8 - 12,4 of 17,6 km. Wij verkozen deel te nemen aan de langste afstand. Volgens het Marching boek zouden we onderweg tal van zaken kunnen bekijken en bezoeken, o.a. het Belfort, de oude vestingen en natuurlijk de kazematten. Na het proeven van de koffie en een kleine hap, waren we klaar om ons op weg te begeven.

Bij de start konden we ervaren dat het was opgehouden te regenen, een positieve noot voor onderweg. Jammer genoeg kregen we van de organisatie de melding dat de wandeling in laatste instantie diende te worden aangepast. Vermits er een defect was opgetreden met de waterpompen in de kazematten, waren deze als gevolg van de regen van de voorbije nacht ondergelopen, hetgeen betekende dat deze niet langer in het traject waren opgenomen. Spijtig natuurlijk, maar als organisatie kan je daaraan weinig verhelpen. Ondanks deze tegenvaller trokken we toch op weg, om het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 5,1 km aan te vangen. We verlieten de startplaats om ons te begeven langsheen de plaatselijke markt, waarbij de geur van de kippen aan het spit opvallend aanwezig was. Via enkele aanpalende woonstraten, ging het in de richting van een plein, waar we een eerste splitsing op onze weg aantroffen. De langste afstand diende hier bij een eerste passage rechts aan te houden. We maakten een kleine lus doorheen een aanpalende nieuwe woonwijk, om even later terug op dezelfde plaats uit te komen, ditmaal vanuit een andere richting.

We wandelden langsheen een aan de gang zijnde wedstrijd krachtbal, een sport welke we voorheen nog niet hadden gezien. Via een kleine tunnel en langs een omgevallen boom, kwamen we in een ander buurtparkje terecht. Hier werd onze aandacht getrokken door een kleine vijver en een staaltje graffiti op de nabijgelegen tuinmuren. We vervolgden ons traject langsheen enkele drukkere straten om uit te komen ter hoogte van het Belfort. Hier konden we de eerste belevenis van de dag meemaken, door een gratis bezoek aan dit bouwwerk. Nu de spieren al een beetje waren opgewarmd, konden we meteen de 33,280 meter hoge toren beklimmen en daarbij de 164 trappen betreden. Er werd met de bouw begonnen in het jaar 1574 en het werk was ten einde in 1610. Het gebouw maakt ondertussen deel uit van het Unesco werelderfgoed. Onderweg naar het dak van het Belfort, werden we voorzien van een deuntje op de beiaard. Bovenop kregen we een weids uitzicht over de omgeving en konden we vooral de nabijgelegen molens herkennen, alsmede de Kemmelberg. Verder zagen we reeds duidelijk Frans grondgebied aan de einder. Na al dat bekijks, daalden we opnieuw af om onze wandeltocht te vervolgen.

Beneden aan het stadhuis ging het vervolgens rechtsaf in de richting van de Leie. We vonden hier op onze weg de Kommiezenroute (een fietstraject van 50 km), alsmede de eerste aanduidingen van de GR5A. Langs een breed verhard wandelpad ging het langsheen de ingang van de kazematten. Jammer genoeg stonden we hier voor een gesloten hek, we konden beneden aan de trap zien dat het water er zeker 10 cm hoog stond en dat was nog maar het begin van de ellende. Geen kazematten dus en gewoon verder op pad. Om de hoek troffen we de Leie aan en ging het via de aanpalende oever naar links, richting Brug van Menen. Op weg daarheen kwamen we langs de sporthal Badhuis en hier werden we door de organisatie getrakteerd op een gratis jenever, en of die vlotjes naar binnen ging! Het ging verder langsheen de Oude Sluizen om uiteindelijk uit te komen aan de reeds vermelde brug. Ook hier troffen we een splitsing aan, waarbij we bij een eerste passage, de brug dienden over te steken in de richting van de barakken.

Op de brug bemerkten we een aantal aanduidingen, met name: de LF6 Vlaanderen Fietsroute, de LF52a Guldensporenroute en de GR5A (De Panne - Antwerpen). Aan de overkant van de weg werd onze aandacht getrokken door een winkel ‘Flik en Co’ en daar dienden we natuurlijk even binnen te wippen, aangezien het uitstalraam werd bevolkt door Betty Boops in alle mogelijke maten en gewichten. We vervolgden nadien onze weg via de parking van een koopcenter, om even verder de eerste controle van de dag aan te treffen in het Parochiaal Centrum Sint Jozef - De Kring. Tijd dus om een hapje te eten en een warm drankje te nuttigen. Na deze korte onderbreking begonnen we aan het tweede gedeelte van de wandeling, dat ons zou brengen tot aan de afstand van 12,3 km. We trokken langsheen de aanpalende drukke winkelstraat, om vervolgens linksaf te slaan in de richting van de verder gelegen Leie. Korte tijd later bereikten we alweer deze waterloop en volgden ditmaal de andere oever, opnieuw in de richting van de Brug van Menen. Ook ditmaal konden we langsheen dit jaagpad tal van wandel- en fietsroutes aantreffen, zoals reeds vermeld, de LF6, LF52a, de GR5A en opnieuw de Kommiezenroute.

Bij onze tweede passage ter hoogte van de Brug van Menen, gingen we er ditmaal onderdoor, om verder de oever van de Leie te volgen. Aan de overzijde herkenden we de weg die we even voordien hadden gevolgd. Ditmaal kreeg de weg langs het water een ander karakter en was voorzien van kreupelhout. We troffen bezijden de weg een infobord aan Parcours 2 ‘La Lys, Rivière d'Or’. Even verder kregen we de vertaling van de reeds eerder genoemde route, ditmaal luidde het Circuit des Gabelous (50 km). We naderden vervolgens een volgende brug over de Leie en ditmaal sloegen we juist voor de brug linksaf en verlieten op die manier het jaagpad. Om de hoek bevond zich een splitsing, waarbij we bij een eerste passage de brug rechts dienden te laten en links onze weg te vervolgen. We overschreden de Franse grens en bereikten het grondgebied van Halluin. We sloegen een verlaten verharde weg in, welke blijkbaar voordien deel had uitgemaakt van een spoorbedding. Een volgende splitsing liet de 12 km-wandelaars een rechts gelegen woonzone ingaan, terwijl wij onze weg rechtdoor vervolgden.

Het ging via de parking van het warenhuis ED verder doorheen Halluin. Na een korte passage doorheen een woonwijk bereikten we de open velden, waar we een gedeelte volgden van het Parcours 1 ‘Le Sous Bois de la Tuilerie’. We konden nu een lang kronkelend paadje volgen, waarbij we links een oude bunker konden aanschouwen. Licht golvend vervolgde het wegeltje zijn weg, tot we aankwamen ter hoogte van La Ferme du Mont St Jean. Dit complex bestond blijkbaar uit een natuurzone, annex eet- en drinkgelegenheid. Jammer genoeg bleek de zaak gesloten. We trokken nadien via een onverharde weg tussen de velden door, in de richting van een parochie van Halluin. We konden even later naast de kerk even verpozen in de Salle Pierre Declercq, waar een verfrissend drankje meer dan welkom was. Ondertussen hadden we de voorbije periode de zon zien verschijnen en dat maakte dat het bijzonder aangenaam wandelen was in dit deel van Noord-Frankrijk. Het laatste gedeelte van het wandelparcours, leidde ons dit dorpscentrum uit en liet ons opnieuw uitkomen op het jaagpad langsheen de Leie.

Ditmaal volgden we het pad naar rechts, om even later aan te komen ter hoogte van de brug welke we hadden ontmoet bij een vorige passage en die we toen rechts hadden laten liggen. Ditmaal gingen we onder de brug door, sloegen rechtsaf om vervolgens even verder de brug over te steken. We trokken op die manier opnieuw over de Leie en konden links een schrootverwerkingsbedrijf zien, waar ontelbare Franse voertuigen hun laatste bestemming verkregen. Eenmaal over de brug, verlieten we opnieuw de openbare weg en sloegen een rechts gelegen natuurzone in, Port de Plaisance Halluin - Menin. We konden hier kiezen tussen de verharde weg of het natuurtraject. We kozen het laatste en verdwenen al heel vlug tussen het kreupelhout, om daar een nogal modderig paadje te volgen, dat even verder uitmondde aan een watergebied. Heel even nog dienden we een splitsing te verwerken, waarbij we ditmaal naar rechts dienden te gaan en doorheen een prachtig natuurgebied trokken.

Het wandelpad draaide en keerde en liet ons dit gebied van alle kanten zien. Uiteindelijk kwamen we vervolgens op een open ruimte terecht en bemerkten daar opnieuw de Oude Sluizen, waar we vroeger op de dag reeds waren langs gekomen. Nu staken we de brug over om vervolgens een tweede maal de oever te volgen, opnieuw in de richting van de Brug van Menen. Even verder gingen we ditmaal niet over de brug, maar vervolgden onze weg er onderdoor, om op die manier de Leieoever verder te volgen, alweer in een andere richting. Zo kwamen we langsheen het plaatselijk voetbalstadion, waar we het jaagpad verlieten en links een pad opgingen in de richting van het natuurgebied De Poel. Juist voor dit gebied, volgden we de omheining van het voetbalveld, om vervolgens in de verte de Sint-Jorisscholen te herkennen. Zo naderde het einde van deze wandeling. Ook al begon deze wandeling in mineur, wegens het wegvallen van een belangrijke bezienswaardigheid, toch konden we als tevreden wandelaars huiswaarts rijden. Verrassend was de kennismaking met dit gedeelte van Noord-Frankrijk.”

Tot slot van het verhaal inzake Menen, blikken we nog even in de wandelboekjes, teneinde te vernemen wat destijds, kort na afloop van de tocht daarin werd neergeschreven. ‘K: Aangename wandeling in Menen en Halluin (Fr). Met gratis bezoek aan het Belfort. Spijtig dat de Kazematten gesloten waren. Zacht weer. J: Wandeling vanuit Menen, met bezoek aan het Belfort. Verder langs de Leie naar het Franse Halluin. Een aangename, maar vooral droge tocht. Onderweg een gratis jenever. Wegens wateroverlast waren de Kazematten niet toegankelijk!’

116: Deinze, Zondag 20 september 2009, 25,8 km. (2277,87 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche, 20/09/2009 – 9800 Deinze (Oost-Vlaanderen), 28^ste Canteclaermarsen – De Gordel der Leiestreek – Wisselbekertocht, 6-12-18-24-32 km. A.T.B. De Natuurvrienden Deinze, Start: V.T.I. Via Leieoever naar Machelen, dorp van kunstschilder Roger Raveel. Via dreven langs het kasteel van Olsene, de Veerhoek, Machelenput en terug via een Leiemeander.’ Na afloop schreven we zoals gewoonlijk een verslag van onze belevenissen onderweg, op zondag 20 september 2009, omstreeks 18:57 uur.

“Vandaag zouden sommige steden autovrij blijven, wij zochten echter de rust wat verder van huis. Deze morgen vertrokken we onder een bewolkte hemel naar Deinze, waar de 28^ste Canteclaermarsen zouden doorgaan. De plaats van afspraak was deze keer gelegen in het ‘Vrij Technisch Instituut’ te Deinze, waar de plaatselijke wandelvereniging ATB De Natuurvrienden, verzamelen had geblazen. Er was voldoende parkeerplaats voorhanden en in de ruime vertrekhal heerste er al een gezellige drukte bij onze aankomst. Volgens de infoborden, kon worden gekozen uit te wandelen afstanden van 4, 7, 12, 18, 24 en 32 km. Vandaag opteerden we voor de 24 km, met een werkelijke afstand van 25,8 km. Na een kleine hap en de nodige inschrijvingsformaliteiten, trokken we op weg. We verlieten de startplaats en wandelden in de richting van de Onze Lieve Vrouwkerk, niet ver van het Instituut gelegen. We konden de eerste foto's van de dag nemen. Juist voorbij de kerk, ter hoogte van de Tolpoortbrug, kregen we een eerste splitsing, waarbij de afstanden 4 en 7 km rechts aanhielden.

Wijzelf staken de brug over, om aan de overzijde het Antoon van Parys Pad op te wandelen, langsheen het water. We bevonden ons al dadelijk op een tweetal routes, met name de Filliers Wandelroute en de Milieuroute voor fietsers. Via een stukje buurtpark aan de linkerkant, wandelden we langsheen enkele hengelaars en wat verderop een hondentrainingschool. Zo brengt iedereen zijn vrije dag op een andere manier door. Via enkele woonstraten trokken we vervolgens doorheen de Leiemeers, om wat verder onder de drukke spoorlijn te wandelen. Zo bereikten we de Leie Rechteroever en trokken we in de richting van Machelen (Zulte). Geruime tijd volgden we het jaagpad langsheen deze waterloop, waarbij het opmerkelijk was om te zien, in welke slechte staat de oevers zich bevonden. Op vele plaatsen waren de oevers gedeeltelijk ingezakt en werd later signalisatie aangebracht, voorzien van de nodige borden verboden toegang. Ondertussen volgden we reeds geruime tijd de Gulderoute, een fietsroute van 32 km lang. Nadat we de oevers van de Leie rechts hadden gelaten, ging het via tal van landelijke wegen naar de dorpskom van Machelen.

Hier hadden we na exact 6 km, een eerste halte in de School voor Aangepast Beroepsonderwijs Leieland. Na een kort oponthoud, vervolgden we onze wandeling. Na deze eerste controle dienden we onze weg verder te vervolgen langsheen het Raveelmuseum. Later op de dag zouden we hier nog een tweede keer langskomen en dan zouden we een andere richting volgen. Langsheen de flanken van het museum was men doende met het aanleggen van een nieuw looppad. Om de hoek vonden we de aanwijzingen van de Roger Raveel Route en die leidde ons naar het Terras aan het water. Deze uitkijkpost in de vorm van arduinen trappen, was druk bevolkt door het plaatselijke eendenvolkje. Een ideale plek om te zonnebaden, echter wij dienden genoegen te nemen met een dik wolkendek. We gingen verder naar links via de Gaverbeekroute en het traject van een Grote Routepad, de GR129. De muur der verbeelding vonden we even verder, waar we het werk van Raveel konden aanschouwen. Hier kon je eigenhandig een foto nemen van het kunstwerk, met jezelf erbij. Aan de overzijde stonden de restanten van een molen, echter zonder zijn wieken.

We sloegen rechtsaf en volgden opnieuw de Gulderoute, die het gezelschap kreeg van de Zwanenroute (15 km). Zo belandden we aan de Mariagrot, volgens aangebrachte info, de Olsene Rotse. Menig wandelaar haalde ook hier het fotoapparaat boven. Ter hoogte van deze grot splitsten zich de afstanden, waarbij de 18 km-wandelaars rechts aanhielden. Wij vervolgden onze weg naar links en trokken door de Oude Kasteeldreef. Aan het begin van deze lange dreef, vonden we de aanduidingen van de Modest Huys Route. De dreef liep kaarsrecht in de richting van de drukke Kortrijksesteenweg, welke wij enige tijd later bereikten en vervolgens dwarsten. Hierbij troffen we links van de weg een oude boerderij aan, die eerlijk gezegd, betere tijden had gekend. Blijkbaar werd tegenwoordig de dienst uitgemaakt door kippen, katten en ander gedierte... In elk geval de moeite waard om even bij stil te staan. Aan de overzijde van de weg echter, bevond zich het statige kasteel van Olsene. Een groot gedeelte van de omliggende wallen werd gevolgd, waarbij we uiteindelijk de woonzone bereikten van Olsene.

Via enkele steegjes tussen achtertuintjes door, bereikten we een verkaveling, waarin zich het Ontmoetingscentrum Sint Pieter bevond. Hier hadden we na exact 12 km, een tweede controle. Het derde gedeelte van de wandeling, leidde ons verder doorheen de woonwijk, om nadien opnieuw de drukke Kortrijksesteenweg te dwarsen. We volgden terug de Modest Huys route en die bracht ons langzaam naar de open velden. Zover het oog kon reiken trof je maïsvelden aan. De landelijke rust van deze streek was aangenaam om te ervaren. Een tijdje wandelen bracht ons een tweede maal tot aan de Olsene Rotse, waar we vanaf nu het traject verder volgden van de 18 km. De reeds gekende Zwanenroute zette ons op weg. Opnieuw kregen we enkele landelijke paden onder de voeten geschoven, waar tal van wandel- en fietsroutes elkaar opvolgden. Om er enkele te noemen: de Gulderoute, de Roger Raveel Route en de Gaverbeekroute. Deze gezamenlijke trajecten, brachten ons tot aan het Domeinbos Machelenput. Hier sloegen we rechtsaf het veld in en volgden een stukje meander van de Leie.

Blijkbaar was deze ontstaan als gevolg van de rechttrekking van de Leie. In de verte bemerkten we reeds de kerk van Machelen en zo naderden we langzaam maar zeker voor de tweede maal de School voor Aangepast Beroepsonderwijs. Een laatste hapje en een verfrissend drankje zouden moeten volstaan om het laatste stukje wandelweg af te leggen. Ondertussen waren we reeds meer dan 18 km onderweg en er restten ons nog een zevental kilometer tot de eindstreep. Vol goede moed verlieten we opnieuw de plaats van controle en gingen dit keer naar rechts, ter hoogte van het Raveelmuseum. We volgden voor de zoveelste keer vandaag de Gulderoute. Al gauw verlieten we opnieuw de woonstraten en belandden terug tussen de open velden. Je raadt nooit welke gewassen we onderweg konden aanschouwen... Wat verderop kwamen we aan de Leie en volgden we de linkeroever, in de richting van Deinze uiteraard. De overkant hadden we reeds eerder op de dag kunnen bekijken. Zover het oog kon reiken trof je medewandelaars aan. Ondertussen konden we volop genieten van het zonnetje en dat het deugd deed hoeft wellicht niet gezegd te worden.

In de verte zagen we reeds de bekende torens langsheen de vaart in Deinze, het signaal dat het niet meer zo heel ver kon zijn. We trokken een tweede maal onder de drukke spoorlijn door en konden voor het laatst nog even genieten van de Leie. Stilaan trokken we naar de stad en het einde van deze aangename herfstwandeling langsheen de Leie, inspiratiebron voor tal van kunstenaars. Alvorens de aankomst te bereiken, wandelden we nog langsheen het Kongoplein, om wat later, enigszins moe maar voldaan, het Instituut te bereiken. Bij onze aankomst werden we door de organisatie nog getrakteerd op een suikerwafel en deden we voor ons hetzelfde met een lekkere roomijs, voorzien van aardbeien. Zo te zien waren we lang niet de enigen die deze lekkernij konden smaken. Tot slot nog even vermelden dat 2444 wandelaars de weg vandaag naar Deinze hadden gevonden. Wij hebben de autoluwe zondag op onze manier doorgebracht in de vrije natuur en ook dat zal een tijdje bijblijven. Misschien tot bij een volgende gelegenheid...”

We sluiten dit wandelhoofdstuk af met een blik naar datgene, wat kort na afloop van de tocht in onze wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Deinze, Machelen, Olsene, Zulte. Natuurwandeling langs de Leie, zijn meanders en bezienswaardigheden. 24°. J: Rustige wandeling doorheen de Leiestreek, vanuit Deinze naar Machelen en Olsene. Opnieuw zonnig en warm herfstweer.’