256: Oostende, Zondag 30 september 2012, 21,2 km. (5111,879 km.)

Vermits heel wat landgenoten vaak het weekend doorbrengen aan de Belgische kust, het verhaal inzake een wandeling langsheen dezelfde kust. We wandelden dan ook een eerste gedeelte van een traject dat verloopt langsheen de Noordzee en beter bekend is als de ‘Kustwandelroute’. Hierna volgt dan ook een kort relaas over deze eerste etappe.

“Een zonnige dag op het einde van de maand september, altijd goed om even aan de kust te vertoeven. Vandaag kozen we dan ook voor een wandeling aan de Noordzee. Een tijdje geleden kochten we immers in het bureau van de toeristische dienst van Oostende het boekje ‘Wandelnetwerk – Kustwandelroute’. We opteerden dan ook om op deze zondagochtend koers te zetten naar Oostende en aldaar van start te gaan, om een eerste gedeelte van het traject van deze Kustwandelroute te volgen. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd uiteindelijk de tweede keuze. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan.

Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dient nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Enkele honderden meters verder bereikten we de jachthaven van Oostende, alwaar we even de gelegenheid hadden om naar de diverse boten te kijken. We hielden er rechts aan, om verder te wandelen richting station. We passeerden vervolgens de ‘Amandine’, de laatste Oostendse Ijslandvaarder tot 1995. Dit schip bevindt zich nu ter hoogte van de Visserskaai. Wie Visserskaai zegt, denkt ook aan de bekende ‘Vistrap’, de pittoreske vismarkt met dagverse vis. We bereikten daar het knooppunt 64, gesitueerd ter hoogte van de veerboot naar het aan de overzijde gelegen Maritiem Plein. Via een moderne loopbrug bereikten we het voet- en fietsveer. Na enkele minuten wachten begonnen we aan de overtocht en bereikten korte tijd later het knooppunt 61.

Tijdens de overtocht kregen we een schitterend uitzicht over een gedeelte van Oostende. Terug van boord, hadden we al dadelijk zicht op de blauwwitte vuurtoren, alsook de restanten van de Batterij Hundius. We wandelden vervolgens richting strand en bereikten even later de Spinoladijk, een geplaveid pad tussen strand en duinen. Hier was het op deze zondagochtend zalig wandelen, het geluid van de branding, de zeebries en natuurlijk het geluid van de meeuwen. Onderweg vonden we aanwijsborden welke de weg aangaven naar het verder in het hinterland gelegen Fort Napoleon. Onze route ging echter rechtdoor, richting Bredene. Op het strand was het opvallend rustig, weinig wandelaars, tenzij enkele moedige joggers. Onderweg kregen we af en toe enkele kunstwerken te zien, welke deel uitmaakten van ‘Beaufort 04’, met andere woorden, hedendaagse kunst aan zee. Zo kregen we onder andere te zien ‘Flo Kasearu’, ofwel ‘Coast to Coast’, een drietal rode containers welke zich op het strand bevonden en gericht naar de duinen.

Even verderop zagen we een imitatie van opspattend zeewater en schuim. Uiteraard ontbraken onderweg niet de talrijke strandhuisjes, stilaan toe aan hun laatste weken verblijf op het strand. Ondertussen waren we stilaan toe aan een kopje koffie en dat vonden we ter hoogte van het volgende knooppunt, met name 60, alwaar we even konden vertoeven in de Twins Club. Buiten gezeten op het terras, konden we genieten van een heerlijk drankje op deze aangename nazomerdag. Na dit korte oponthoud vervolgden we onze weg, ditmaal over het strand zelf. We overschreden dan ook enkele golfbrekers, konden schelpen rapen en genieten van de uitgestrektheid van deze wandelomgeving. Langsheen het strand vonden we nog tal van andere kunstwerken, waarvan er toch wel één een indruk naliet: enkele autowrakken, ingenomen door een roedel wolven. Heel wat toevallige passanten haalden dan ook de camera boven. We betraden ook het bekende naaktstrand van Bredene, in deze tijd van het jaar helemaal verlaten. De knooppunten volgden elkaar op, op die manier ging het langsheen Bredene aan Zee, De Haan en Wenduine. Af en toe wisselde een stukje strand af met een eindje wandelen langsheen de zeedijk. Zo kregen we onderweg ook een verzameling zitbanken onder ogen, waarvan we het natuurlijk niet konden nalaten, er enkele te proberen.

Het moet gezegd, de ene bank zat al wat gemakkelijker dan de andere, maar blijkbaar is ook dat hedendaagse kunst. Na heel wat kilometers zand en zee te hebben getrotseerd, bereikten we uiteindelijk het knooppunt 44, gesitueerd even vóór Blankenberge. Hier konden we terug gebruik maken van een kleine veerboot, welke ons zou brengen naar de Zeedijk ter hoogte van het Oosterstaketsel. Een kleine fooi wordt altijd gewaardeerd en met een vriendelijk groet konden we even later terug verder wandelen. We arriveerden meteen tussen de dagjestoeristen. Laverend tussen buggy’s, uitgelaten honden en fietsende kinderen, bereikten we vervolgens de bekende trap ter hoogte van de voornaamste winkelstraat van Blankenberge. We daalden af en namen de tijd om even enkele winketjes te bekijken, om vervolgens de wandeling af te sluiten met het pauzeren op een terrasje. Nadien namen we ter hoogte van het station de kusttram richting Oostende. Geruime tijd later bereikten we opnieuw ons vertrekpunt en sloten onze kilometerteller af op 21,2 km. ”

J: Vanuit Oostende een gedeelte van de Kustwandelroute bewandeld tot in Blankenberge. Tweemaal gebruik gemaakt van het veer.

119: Bredene, Zondag 04 oktober 2009, 20,74 km. (2342,793 km.)

Deze tocht werd in de wandelgids Marching aangekondigd als volgt: ‘Zondag – Dimanche 04/10/2009, 8450 Bredene (West-Vlaanderen) – 33^ste Strand en Polder Wandeltocht, 7-14-21 km. Vriendenkring Maria-Duyne. Start: Cafetaria Sporthal, Sportcentrum Ter Polder. Doorheen de polders en de dahliatuin, langs het strand door de duinen. Langs de kade van de Oostendse vismijn en havengeul, met zicht op de bouwwerf van de windmolens voor de Torntonbank. Doorheen de ‘Belle-Epoque’-villawijk en door de staatsbossen van De Haan. Met bos en zeelucht in één wandeling.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een relaas, omstreeks 18:43 uur.

“Vandaag reden we onder een bewolkte lucht richting kust. In Bredene vond de 33^ste Strand en Polder Wandeltocht plaats, ingericht door de Vriendenkring Maria-Duyne. Plaats van afspraak, het Sportcentrum Ter Polder in Bredene. Er kon worden ingeschreven in de cafetaria en er was ruim voldoende parkeerplaats in de nabijheid van het centrum. Op de eerste verdieping troffen we informatie aan met betrekking tot de wandeling: een overzichtelijk plannetje voor elke afstand, een schema met de diverse rustposten en enkele foto's van de controleposten. Er kon worden gekozen uit de afstanden 7, 14 of 21 km. Wij namen deel aan de wandeling met een werkelijke afstand van 20,74 km. Het eerste gedeelte bracht ons tot aan de Spuikom, alwaar de wandelaars van de 7 km hun eigen weg gingen. De rest van de deelnemers volgde naar links de Spuikomdijk. We voelden hoe strak vandaag de wind zou staan, zeker hier boven het water en in een open vlakte.

Er was heel wat golfslag en je hoorde de zeilen van de bootjes hevig wapperen. De eerste bordjes langs de kant van de weg, lieten ons zien dat we ons bevonden op de Breduinia route, een fietsroute van 45 km. We volgden slechts over korte afstand deze dijk, vermits we verder naar links een dienstweg namen en die bracht ons in de aanpalende woonwijk. Hier troffen we ter hoogte van de Nukkerbrug onze kleine vriend ‘Breedje’ aan. Het ging naar rechts over de brug en langsheen de Noordede. We volgden de waterloop via de Dijkweg en het Noordededijk Wandelpad. Onderweg vernamen we dat hier ooit een heuse bres werd geslagen, met als gevolg dat de wijk onder water kwam te staan. Op het einde van de dijkweg, kwamen we langs de ‘Ibisjongen’, een monument ter ere van het verbond tussen zee en maatschappij. Aan het monument ging het rechtsaf over de brug, zodat we opnieuw aankwamen aan de Spuikom. Hier zagen we hoe zeescouts, hun eerste ervaringen opdeden met het fenomeen water.

We volgden de Spuikom, tot aan de Bredensesteenweg, de baan van Oostende naar Bredene. Hier bewandelden we de LF1b Kust Fietsroute. Ter hoogte van de verkeerslichten, staken we de drukke weg over en bereikten het havengebied van Oostende. Vanaf nu werd de Vismijnlaan gevolgd en die bracht ons tot aan de Vismijn. Zo hadden we na 4,330 km, een eerste controle in de kantine van de Vismijn. Ondertussen waren de meeste wolken verdwenen en liet de zon zich van haar beste zijde zien. De wind was nog altijd nadrukkelijk aanwezig, maar met de havengeul vlakbij was dit meer dan een normaal verschijnsel. We verlieten na een kleine onderbreking de Vismijn en wandelden over het Maritiemplein, in de richting van de sluizen. Een GR-pad (GR5A) verliep over hetzelfde plein. We dwarsten een kleine brug ter hoogte van de sluis en kregen enkele kaaien te verwerken, waar we de aanwezigheid opmerkten van enkele bunkers en enkele scheepsherstellingsbedrijven.

De Vuurtorenweg leidde ons langsheen een enorme toren, die we reeds voordien in de verte hadden bemerkt door zijn blauwwitte kleuren. Hier bevonden we ons op het Waterkantpad (10 km) en dit leidde recht naar de zee. Aldaar ging het naar rechts, waar een lange dijk zich openbaarde. Diverse routes gingen in dezelfde richting, met name de Kust Fietsroute en de GR5A. We konden nu een dijk bewandelen, met rechts hoog opgeschoten helmgras en links de aanstormende zee. Het schuim van de golven was duidelijk zichtbaar en meer nog hoorbaar. Ontelbare surfers trotseerden de wilde golven en heel in de verte was een eenzame kraanman bezig met de aanleg van een golfbreker. Naarmate we de dijk volgden, verlieten we het grondgebied van Oostende en kwamen opnieuw in Bredene terecht. We bereikten het einde van dit pad en dienden via een steile helling van 19%, rechts de duinen in te gaan. Boven kwamen we terecht op een wandelpad, dat evenwijdig liep met en vooral door de duinen.

We volgden de linkerkant en zagen de aanduidingen van enkele wandelpaden: het Duinpanpad (3,5 km) en het Spuikompad (6 km). Het ging nu op en neer doorheen de duinen. Wat verder kregen we nog een tweetal wandelpaden erbij: het Landerijenpad (11 km) en de Beeweg (6,5 km), met als gevolg, paaltjes met niet minder dan vier à vijf wandel- en fietspaden erop vermeld. Een eindje gevorderd tussen de duinen, verlieten we dit aangenaam wandelgebied, om via een voetgangersbrug over de drukke Bredensesteenweg, af te zakken naar het Meeting & Eventcentrum Staf Versluys. Na een stuk van 5,560 km, hadden we hier voor de tweede maal controle. Dankzij het goede weer, konden we in open lucht even verpozen. Na een verfrissing, trokken we terug op pad, via het Landerijenpad. We passeerden het borstbeeld van Staf Versluys en wandelden in de richting van de Dahlia tuin, gelegen in 't Paelsteenveld. Hier troffen we een wedstrijdtuin aan, waar de meest mooie Dahlia's waren te bekijken.

Voorbij de tuinen bereikten we een splitsing, waar nu ook de 14 km wandelaars hun eigen weg gingen. Wij gingen rechtdoor via de Fietsroute 't Paddegat. Opnieuw langsheen tal van campings, waar het er eerder rustig aan toeging, gelet op de periode van het jaar. Veel horecazaken hadden reeds de deuren gesloten bij het einde van het seizoen. We dwarsten het grasveld Paalsteenveld en volgden het wandelpad aldaar gelegen. Dit leidde in de richting van een woonwijk, waarna we terecht kwamen tussen enkele velden. Het ging nadien naar het grondgebied van Vosseslag (deelgemeente De Haan). Enkele woonstraten later bereikten we de grens van het Vlaams Natuurreservaat D'Heye. Hier konden we kennismaken met het begrip uitgestrektheid. Een prachtig natuurgebied openbaarde zich en enkele rustige landelijke paden doorkruisten dit gebied. Ook voelden we de nadrukkelijke aanwezigheid van de wind. Af en toe verdween het zonnetje achter enkele donkere wolken en voelde je de temperatuur dalen.

De Breduinia route en de Kust Fietsroute brachten ons via enkele wegen dichter bij het centrum van Bredene. Opnieuw passeerden enkele campings de revue en kwamen we in de Zandstraat aan, voor een laatste controle in 't Fietshokje. Dit pannenkoekenhuisje bood op zijn menukaart pannenkoeken aan per halve of lopende meter en dit op niet minder dan 60 verschillende manieren. Bij het nuttigen van een warme koffie konden we ondertussen op onze teller bemerken dat we reeds 16,21 km ver waren. Het laatste stukje van de dag zat eraan te komen. De laatste 4,53 km, brachten ons in de Dorpstraat, langsheen de kerk, waarna we via een Jagerspad opnieuw de open velden bereikten. Enkele reeds bekende wandel- en fietsroutes maakten nogmaals hun opwachting en uiteindelijk bereikten we het grondgebied van de manege Ruitershof. Geruime tijd wandelden we tussen de weiden, met hier en daar prachtige paarden welke waren te zien. Het ging doorheen de manege en dat gaf uitweg via de openbare weg.

We wandelden terug in de richting van de Spuikom, niet na vooreerst de aanpalende wijk te hebben gezien van alle kanten. Een tiental woonstraten waren echt van het goede te veel. Na een eerder geslaagde en prachtige wandeling, was het doorkruisen van deze woonwijk niet echt een slottreffer. We bereikten de startplaats en konden toch terugkijken op een prachtige dag aan zee. Bij het afsluiten van de inschrijving hadden 532 wandelaars zich gemeld. Goed uitgewaaid konden we tevreden terug naar huis.”

We eindigen deze wandelervaring met een blik in de wandelboekjes. Ziehier alvast wat destijds werd neergeschreven. ‘K: Rustige, winderige wandeling. Goed afgewerkt. Mooie natuur, zee en duin. J: Wandeling vanuit Bredene naar de Oostendse vismijn. Nadien door de haven naar het strand, de zee en de duinen. Via een deelgemeente van De Haan, terug naar Bredene. Zonnige wandeling.’