446: Blankenberge, Zaterdag 13 februari 2021, 15,562 km. (9045,44 km.)

“Een felle winterprik achter de rug en met nog wat restanten van sneeuw, trokken we deze ochtend naar Blankenberge. Een gratis treinticket van de NMBS was goed voor een tocht per trein naar het vernieuwde station aan de kust. We bereikten dan ook deze badstad even na elf uur, met de bedoeling een stukje te wandelen langs de Kustwandelroute. Recht voor het station begaven we ons dan ook in de bekende Kerkstraat, op zoek naar een eerste wandelknooppunt, met name 42. Onderweg daarheen konden we in een reeds geopende frituur terecht voor een bekertje koffie. Even later, omstreeks 11:10 uur konden we aan deze winterse wandeling beginnen. Aan het reeds vermelde knooppunt 42 gingen we linksaf in de Molenstraat om zo de Grote Markt van Blankenberge te betreden. Alle horeca nog steeds gesloten omwille van Corona. De zon deed ondertussen haar best de vrieskou wat te milderen. We staken de Grote Markt over om dan via de de Smet de Naeyerlaan de jachthaven aan te treffen. Goed voor de eerste foto’s van de dag. We begaven ons dan op het wandelpad omheen de jachthaven, luisterend naar de welluidende naam A. Wittevrongelwandeling. Gekomen ter hoogte van de gebouwen van de Scheepvaartpolitie ging het rechtsaf om er via de Wenduinse Steenweg, het knooppunt 44 te vinden ter hoogte van de Strandtoegang Blankenberge – Oesterput. We troffen er een picknickbank aan, ideaal om omstreeks het middaguur even te genieten van een broodje en een kopje koffie.

Na ons middagmaal begaven we ons aan het knooppunt 44 naar links om er een schelpenpad te bewandelen. Rechts was het pad afgeschermd door een houten schutting, links kregen we een smalle strook duinen te zien, zowat evenwijdig met de Blankenbergsesteenweg. Het schelpenpad was zo goed als sneeuwvrij wegens de zon, doch hier en daar troffen we nog enkele ijsplekken aan, dus opletten bij het afdalen. We gingen voorbij de Strandtoegang Wenduine – Harendijke en volgden verder het schelpenpad, evenwijdig aan de Blankenbergsesteenweg. We troffen onderweg het knooppunt 45 aan, om er net voorbij ‘Het Wrakhout’ te bemerken, een houten loopbrug over de steenweg, welke toegang gaf naar het strand. Nog steeds het af en toe kronkelende schelpenpad verder bewandelend, konden we aan de overzijde van de Blankenbergsesteenweg de kapel ‘A notre Dame de Lourdes’ bewonderen. Een foto nemen lukte niet echt, omwille van de storende bovenleiding van de kusttram. Uiteindelijk mondde het pad uit in Wenduine op de Manitobahelling. We draaiden haaks rechtsaf en klommen naar de Zeedijk van Wenduine, om er het knooppunt 47 te vinden. We hielden de richting links aan en stapten een tijdje tussen de dagjestoeristen op de Zeedijk. Nagenoeg op het einde van de Zeedijk vonden we knooppunt 48 waar we het standbeeld konden zien van De Smet de Naeyer, tevens in de buurt een mooi kunstwerk ‘Inner Circle’ van de hand van Linde Ergo.

We wandelden omheen de Rotonde van Wenduine, om aan de achterzijde een reeks zitbanken aan te treffen, waar we tenvolle konden genieten van het zonnetje. We namen dan ook even de tijd om te pauzeren. Even later begaven we ons op het betegelde wandelpad rechtdoor, om er vrij vlug knooppunt 50 te vinden, waar we de Zeedijk naar links verlieten en via enkele trappen klommen naar de Spioenkop, een uitzichtspunt in de duinen. Omwille van de er heersende drukte, geen plaats om even te genieten van de omgeving. We zetten dan maar onze tocht verder, richting knooppunt 49, in de onmiddellijke nabijheid. Een dalend pad , richting knooppunt 1, bracht ons door middel van een ruime bocht naar rechts omheen een braak terrein, alwaar we een kunstwerk konden bemerken, voorstellend het skelet van een vis. Een bocht naar links leidde langs het voetbalterrein van SK Wenduine en zo daalden we verder af tot op de drukke Leopold II-laan, waar we het Prins Albertpark betraden. Aan de overzijde van de drukke laan, konden we de Hubertmolen waarnemen en in het parkje het beeld van Moeder en Kind. We kruisten vervolgens de Koninklijke Baan en stapten een tijdje evenwijdig aan de Nieuwe Rijksweg, om dan linksaf te gaan en de tramsporen alsook de Nieuwe Rijksweg te kruisen.

Aan de overzijde begaven we ons vrij vlug rechts de Duinbossen van De Haan – Wenduine in. Een wandelpoortje liet ons toe het wandelpad te bereiken doorheen deze bossen. Hier konden we voor het eerst nog volledig besneeuwde paden bewandelen. Een zitbank bezijden het pad en volledig beschenen door een winterzonnetje, liet ons even halt houden om te genieten van een sandwich en een kopje warme koffie. Na deze wandelpauze zetten we ons wandeling verder langs het kronkelend bospad, om tenslotte het knooppunt 1 aan te treffen ter hoogte van een wandelboom. We hielden er nagenoeg dezelfde richting aan, teneinde verder doorheen de Duinbossen te wandelen, tot we aan het andere uiteinde het knooppunt 51 vonden, aan een grote parking en in de nabijheid van de drukke kustbaan en tramlijnen. We verlieten de boszone en wandelden rechtsaf om er de kustbaan te kruisen alsook de tramsporen. Via een trap beklommen we de duinen om aan de andere kant het strand te betreden en er het knooppunt 52 aan te treffen. Eenmaal op het strand konden we zien hoe druk het was door de talrijk aanwezige wandelaars. We gingen op het strand linksaf, richting Oostende. Na geruime tijd te hebben gewandeld langs de waterlijn, draaiden we naar links, richting Zeedijk van De Haan.

Daar konden we even halt houden op een zitbank en ondertussen genieten van een kopje koffie met een pannekoekje voorzien van bruine suiker. Dat dit heerlijk smaakte hoeft wellicht niet te worden vermeld. Na deze lekkernij wandelden we nog wat verder op de Zeedijk, tot we het wandelknooppunt 54 aantroffen. We troffen er opnieuw een mooi kunstwerk aan van de hand van Xu Zhen, voorstellend de Griekse God Poseidon, met pekingeenden op de armen en schouders. Even verder troffen we het beeld aan van een naakte vrouw, met als titel ‘Amour’. Toen we het einde van de Zeedijk naderden, gingen we opnieuw het strand op en wandelden nogmaals door het zand tot aan het knooppunt 56. We bevonden ons daar op het strand Vosseslag. We konden er op weg naar de kusttram nog enkele foto’s nemen van de Vuurtoren Vosseslag en het beeld van Mong de Vos. Nadien gingen we via de voetgangersbrug naar de tramhalte De Haan Vosseslag. Korte tijd later konden we via de kuststram terug naar het station van Blankenberge. Een treinrit huiswaarts sloot deze winterse wandeldag af. We stapten ongeveer 15,562 km in niet altijd gunstige omstandigheden, goed voor 20477 stappen.”

258: Blankenberge, Zaterdag 17 november 2012, 15,7 km. (5141,479 km.)

Op 17 november ging het richting Belgische kust, alwaar we opnieuw een stukje wandelweg volgden van de zogeheten Kustwandelroute. Ditmaal zouden we starten in Blankenberge, het punt waar we waren aangekomen tijdens een vorige tocht. Hierna dan ook het relaas van de bezienswaardigheden onderweg.

“Een mistige ochtend, welke enigszins het zicht beperkte, op die manier bereikten we na een autorit en een wandeling doorheen de winkelstraat van Blankenberge, het wandelknooppunt 43 ter hoogte van de Zeedijk. Opvallend weinig volk nog zo vroeg op de dag, wellicht als gevolg van de minder gunstige weersomstandigheden. We hadden dan ook de intentie om verder de Kustwandelroute te volgen in de richting van Knokke. We zouden wel zien tijdens het verdere verloop van de dag, waar we zouden eindigen. We trokken dan ook op pad langsheen de dijk, tussen de dagjestoeristen, af en toe de winkeltjes bekijkend. Op het einde van de Zeedijk, ging het dan ook het strand op en konden we genieten van de zachte ondergrond om verder te wandelen. Een min of meer onaangename wind liet het duinengras soms wild te keer gaan. Het ging langsheen de Pier van Blankenberge, verder in de richting van de Fonteintjes. Dit is een soort smalle duinengordel, welke het hele jaar door is voorzien van water en bovendien met een rijkdom aan planten.

Via de knooppunten 41, 40 en 36 bereikten we na enkele kilometers stilaan Zeebrugge. De eerste grote havenkranen kwamen in zicht en tevens konden we onderweg daarheen enkele kunstwerken aantreffen op het strand. Vaak een schril contrast met de achterliggende haveninstallaties. We bereikten vervolgens de Zeedijk en kregen vooreerst het imposante Palace Hotel te zien. Blijkbaar stond het gebouw te koop en gaf ook alweer een soort indruk van vergane glorie. Blijkens info was dit gebouw tijdens WO1 een Duits hoofdkwartier. Om de hoek kregen we enkele monumenten te zien, enerzijds ter ere van de gesneuvelden tijdens de oorlog en anderzijds als aandenken aan de vader van de zeehaven. We wandelden verder doorheen de haven, hier en daar een schip een blik gunnend, anderzijds kijkend naar de infrastructuur van de haven. Tussen al deze bedrijvigheid, vonden we toch een geopend café, teneinde even een kopje koffie te nuttigen en even te bekomen van de natte kilte onderweg. Ook in de horecazaken opvallend weinig volk. Dan maar na een korte rustpauze terug op pad.

Ditmaal konden we enkele sleepboten zien, welke natuurlijk de grote schepen veilig de haven binnenloodsen. Dat er in de haven schepen te zien zijn in allerlei formaat en toestand, dat kon duidelijk worden ervaren. Sommige kleinere exemplaren wachtten blijkbaar op een dringende herstelling teneinde opnieuw zeewaardig te worden bevonden. Via de achterzijde van het Seafront Maritiem Park en even verder het voormalig lichtschip Westhinder, bereikten we de Brits-Duitse militaire begraafplaats. Naar verluid zouden hier 175 Duitsers en 30 Britten begraven liggen. We namen dan ook even de tijd deze laatste rustplaats te bezoeken en enkele indrukken vast te leggen op de digitale plaat. In de onmiddellijke nabijheid vonden we ook op de grond een gedenkplaat ter herinnering aan de slachtoffers van de scheepsramp van 6 maart 1987, met name toen de Herald of Free Enterprise even buiten de haven kapseisde.

We vervolgden onze weg via enkele woonstraten, waarbij we enkele opvallende gebouwen te zien kregen, richting sluis. Na een verplichte omweg vanwege werkzaamheden aan de openbare weg, trokken we verder richting Vlaams Natuurreservaat ‘Baai van Heist’. Daar aangekomen stelden we vast dat een modderige passage ons wachtte. Blijkbaar, als gevolg van de overvloedige regen tijdens de voorbije dagen, waren de wandelpaden erg drassig en stonden zelfs hier en daar onder water. Na dit ommetje van zowat anderhalve kilometer bereikten we uiteindelijk de Zeedijk van Heist. Zo raakten we min of meer terug in de bewoonde wereld en konden we verder wandelen via Duinbergen naar het bekende Alberstrand van Knokke-Heist. Voorzien van regenkledij en bevuilde wandelschoenen, kregen we wel heel wat bekijks van de zogeheten beau-monde die hier langs de dijk floreert. We bereikten tenslotte het knooppunt 26, ter hoogte van het plaatselijke Casino en hielden het daar voor bekeken. Er wachtte ons nu nog een tochtje doorheen een gedeelte van Knokke-Heist, richting station. Daar bereikte ons net een kusttram, welke ons opnieuw naar Blankenberge zou brengen. Uiteindelijk hadden we 15,7 km afgelegd, hoofdzakelijk langsheen het strand.”

J: Tweede deel van de Kustwandelroute met start in Blankenberge. Wandeling langsheen de kust, doorheen Zeebrugge tot in Knokke-Heist.

256: Oostende, Zondag 30 september 2012, 21,2 km. (5111,879 km.)

Vermits heel wat landgenoten vaak het weekend doorbrengen aan de Belgische kust, het verhaal inzake een wandeling langsheen dezelfde kust. We wandelden dan ook een eerste gedeelte van een traject dat verloopt langsheen de Noordzee en beter bekend is als de ‘Kustwandelroute’. Hierna volgt dan ook een kort relaas over deze eerste etappe.

“Een zonnige dag op het einde van de maand september, altijd goed om even aan de kust te vertoeven. Vandaag kozen we dan ook voor een wandeling aan de Noordzee. Een tijdje geleden kochten we immers in het bureau van de toeristische dienst van Oostende het boekje ‘Wandelnetwerk – Kustwandelroute’. We opteerden dan ook om op deze zondagochtend koers te zetten naar Oostende en aldaar van start te gaan, om een eerste gedeelte van het traject van deze Kustwandelroute te volgen. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd uiteindelijk de tweede keuze. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan.

Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dient nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Enkele honderden meters verder bereikten we de jachthaven van Oostende, alwaar we even de gelegenheid hadden om naar de diverse boten te kijken. We hielden er rechts aan, om verder te wandelen richting station. We passeerden vervolgens de ‘Amandine’, de laatste Oostendse Ijslandvaarder tot 1995. Dit schip bevindt zich nu ter hoogte van de Visserskaai. Wie Visserskaai zegt, denkt ook aan de bekende ‘Vistrap’, de pittoreske vismarkt met dagverse vis. We bereikten daar het knooppunt 64, gesitueerd ter hoogte van de veerboot naar het aan de overzijde gelegen Maritiem Plein. Via een moderne loopbrug bereikten we het voet- en fietsveer. Na enkele minuten wachten begonnen we aan de overtocht en bereikten korte tijd later het knooppunt 61.

Tijdens de overtocht kregen we een schitterend uitzicht over een gedeelte van Oostende. Terug van boord, hadden we al dadelijk zicht op de blauwwitte vuurtoren, alsook de restanten van de Batterij Hundius. We wandelden vervolgens richting strand en bereikten even later de Spinoladijk, een geplaveid pad tussen strand en duinen. Hier was het op deze zondagochtend zalig wandelen, het geluid van de branding, de zeebries en natuurlijk het geluid van de meeuwen. Onderweg vonden we aanwijsborden welke de weg aangaven naar het verder in het hinterland gelegen Fort Napoleon. Onze route ging echter rechtdoor, richting Bredene. Op het strand was het opvallend rustig, weinig wandelaars, tenzij enkele moedige joggers. Onderweg kregen we af en toe enkele kunstwerken te zien, welke deel uitmaakten van ‘Beaufort 04’, met andere woorden, hedendaagse kunst aan zee. Zo kregen we onder andere te zien ‘Flo Kasearu’, ofwel ‘Coast to Coast’, een drietal rode containers welke zich op het strand bevonden en gericht naar de duinen.

Even verderop zagen we een imitatie van opspattend zeewater en schuim. Uiteraard ontbraken onderweg niet de talrijke strandhuisjes, stilaan toe aan hun laatste weken verblijf op het strand. Ondertussen waren we stilaan toe aan een kopje koffie en dat vonden we ter hoogte van het volgende knooppunt, met name 60, alwaar we even konden vertoeven in de Twins Club. Buiten gezeten op het terras, konden we genieten van een heerlijk drankje op deze aangename nazomerdag. Na dit korte oponthoud vervolgden we onze weg, ditmaal over het strand zelf. We overschreden dan ook enkele golfbrekers, konden schelpen rapen en genieten van de uitgestrektheid van deze wandelomgeving. Langsheen het strand vonden we nog tal van andere kunstwerken, waarvan er toch wel één een indruk naliet: enkele autowrakken, ingenomen door een roedel wolven. Heel wat toevallige passanten haalden dan ook de camera boven. We betraden ook het bekende naaktstrand van Bredene, in deze tijd van het jaar helemaal verlaten. De knooppunten volgden elkaar op, op die manier ging het langsheen Bredene aan Zee, De Haan en Wenduine. Af en toe wisselde een stukje strand af met een eindje wandelen langsheen de zeedijk. Zo kregen we onderweg ook een verzameling zitbanken onder ogen, waarvan we het natuurlijk niet konden nalaten, er enkele te proberen.

Het moet gezegd, de ene bank zat al wat gemakkelijker dan de andere, maar blijkbaar is ook dat hedendaagse kunst. Na heel wat kilometers zand en zee te hebben getrotseerd, bereikten we uiteindelijk het knooppunt 44, gesitueerd even vóór Blankenberge. Hier konden we terug gebruik maken van een kleine veerboot, welke ons zou brengen naar de Zeedijk ter hoogte van het Oosterstaketsel. Een kleine fooi wordt altijd gewaardeerd en met een vriendelijk groet konden we even later terug verder wandelen. We arriveerden meteen tussen de dagjestoeristen. Laverend tussen buggy’s, uitgelaten honden en fietsende kinderen, bereikten we vervolgens de bekende trap ter hoogte van de voornaamste winkelstraat van Blankenberge. We daalden af en namen de tijd om even enkele winketjes te bekijken, om vervolgens de wandeling af te sluiten met het pauzeren op een terrasje. Nadien namen we ter hoogte van het station de kusttram richting Oostende. Geruime tijd later bereikten we opnieuw ons vertrekpunt en sloten onze kilometerteller af op 21,2 km. ”

J: Vanuit Oostende een gedeelte van de Kustwandelroute bewandeld tot in Blankenberge. Tweemaal gebruik gemaakt van het veer.

210: Blankenberge, Zondag 28 november 2010, 20,22 km. (4246,816 km.)

Een wandeltocht welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 28/11/2010 – 8370 Blankenberge (West-Vl.), 22^ste Stormtocht, 6-12-21 km. Internationale Tweedaagse Blankenberge V.Z.W. Start: Forum. Stadswandeling langs Belle Epoque huizen gecombineerd met een frisse neus langs strand, duin en jachthaven. Start en aankomst in de gezellige zaal Forum in de belangrijkste winkelstraat van Blankenberge. Gratis Glühwein onderweg.’ Na afloop van deze koude winterse wandeltocht, schreven we nog dezelfde avond een verhaal met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 21:04 uur.

“Vandaag was het een ideale dag om een frisse neus te halen in de gezonde vrieslucht. We trokken deze ochtend dan ook vol goede moed en bij een temperatuur van - 3,5 ° C naar Blankenberge aan de Belgische kust. Aldaar werd door de vzw Internationale Tweedaagse Blankenberge, de 22^ste Stormtocht ingericht. De startplaats was gelegen in zaal Forum, in de bekendste winkelstraat van Blankenberge, de Kerkstraat. We parkeerden ons voertuig op de parking aan het station en hadden nadien een kleine wandeling, als opwarming wel te verstaan, naar de startzaal. Even later konden we daar terecht voor de inschrijving en nadien voor een hapje en een warm drankje. Het parcours dat vandaag kon worden gekozen, bestond uit een wandelafstand van 7, 12 of 18 km. We kozen voor de laatste afstand, met een werkelijke lengte van 20,22 km. Onderweg hadden we de keuze uit vijf controleposten, hetgeen bij deze koude temperaturen meer dan welkom zou zijn. Na nog een sanitaire stop, trokken we alvast op weg voor deze Stormtocht.

Het eerste gedeelte leidde ons de winkelstraat uit, om vervolgens via enkele binnenstraten en langsheen enkele kunstwerken ons te laten kennismaken met enkele als monumenten geklasseerde belle-epoque woningen. Op die manier bereikten we het golfterrein van Blankenberge, dat vervolgens aansluiting gaf met de zeedijk. Zo vroeg op de ochtend was er heel weinig beweging in de stad en dat gaf een wel heel speciaal gevoel. Eenmaal de zeedijk bereikt, ging het linksaf, richting vuurtoren. Ondertussen konden we genieten van de aanblik van een deels ondergesneeuwd strand, wat je nu ook niet elke dag kan zien. Voorbij de vuurtoren, bewandelden we vervolgens het Oosterstaketsel, waar we op het einde een eerste controle hadden in de gelijknamige brasserie. Hier konden we na 1,83 km een eerste maal beroep doen op een warme chocomelk om terug op temperatuur te komen. Na deze eerste halte, ging het terug via het Oosterstaketsel in de richting van de nabijgelegen jachthaven.

Ook hier nog weinig bootverkeer, gelet op de koude weersomstandigheden. We wandelden vervolgens omheen de gehele jachthaven, hierbij de A. Wittewrongel wandeling volgend. Halverwege deze tocht langsheen de jachthaven, splitsten zich de deelnemers aan de 6 km af naar links. Wij vervolgden onze weg, opnieuw langsheen enkele kunstwerken en ondertussen kijkend naar de talrijke jachten welke lagen aangemeerd. Aan de andere kant van de jachthaven, splitsten zich ook de wandelaars aan de 12 km af naar links. De langste afstand hield aldaar rechtdoor aan en op die manier betraden we het strand. Een restant van een voormalige bunker scheen ons te verwelkomen op het bevroren zand. Af en toe leek het alsof we op een betonweg wandelden. We hielden op het strand links aan en trokken op die manier naar het verder gelegen Wenduine. Ook ditmaal, tijdens de lange wandeling langsheen de branding, kregen we een merkwaardig zicht op ondergesneeuwde duinen, waarbij het duinengras ditmaal schitterende in het zonlicht. Ontelbare hengelaars stonden aan de branding hun favoriete hobby te beleven.

Eenmaal het strand van Wenduine bereikt, wandelden we vervolgens een kort stukje over de zeedijk. Even later ging het haaks linksaf en kregen we een stel trappen te verwerken, om op die manier te klimmen tot aan de kiosk welke zich bevindt op het topje van de duinen. Hier kregen we een schitterend uitzicht over de omliggende omgeving en over het strand in zijn geheel. We daalden vervolgens af via een geasfalteerd wegje, hierbij het Duinbossen wandelpad volgend. Zo ging het stilaan in de richting van de volgende controlepost, welke we bereikten na 5,85 km te hebben gewandeld. Onze tweede rustpauze van de dag vond plaats in Chalet Westhinder, gelegen langsheen het strand. In het chalet namen we even de tijd voor een hapje en een warm drankje. Dat het buiten koud was, dat hadden we ondertussen al voldoende ervaren. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg slechts 2,09 km en stuurde ons vooreerst in de richting van de Kustbaan en de kusttram. Beide hindernissen werden veilig gedwarst, waarna we aan de overzijde van de weg verdwenen in het Duinbos van Wenduine.

Hier konden we met gemak een smal asfaltpaadje volgen tussen af en toe besneeuwde, maar helaas reeds omgevallen bomen. Altijd mooi om naar te kijken. Het pad kronkelde zich tussen de bomen en af en toe was het even opletten, vooral wanneer stroken aan de beurt kwamen welke geen zonlicht verkregen. Op het ijs was het dan even voorzichtig stappen om erger te voorkomen. Eenmaal het Duinbos achter de rug, bereikten we de drukke kustbaan, alwaar we een stukje het traject volgden van de LF1b Kust Fietsroute en van de Permekeroute. Korte tijd later, bereikten we de molen van Wenduine, altijd goed voor een paar mooie foto’s onderweg. Voorbij de molen ging het rechtsaf, via een klein buurtparkje, waar we enkele geiten zagen zoeken naar voedsel. Via enkele woonstraten, bereikten we wat later een binnenplein, waar we in het café De Beurs, nog even toe waren aan een kopje warme koffie. Na dit zoveelste intermezzo, dienden we stilaan te gaan denken aan de terugweg. Het wandelgedeelte dat we nu zouden aanvangen bedroeg 6,15 km en zou ons terug leiden naar Blankenberge.

Het ging terug in de richting van de kustbaan en kusttram, waar we meteen een schelpenpad kregen aangeboden, dat evenwijdig verliep aan deze beide verkeersaders. We wandelden hier enigszins hoger dan de rijbaan en kregen op die manier een weids zicht over het hinterland. Ook hier ondergesneeuwde akkers en weilanden, welke af en toe lagen te blinken in het zonlicht. Het pad dat we volgden, kronkelde zich verder langsheen de kustweg en bevatte ook tal van niveauverschillen. Zo diende af en toe een beetje te worden geklommen. Heel in de verte waren de flatgebouwen en de kerk van Blankenberge reeds waar te nemen. Na geruime tijd het duinenpad te hebben gevolgd, dienden we rechts een stel trappen af te dalen en vervolgens de tramlijn en de kustbaan te dwarsen. Op die manier bereikten we de erachter gelegen gemeente Harendijke (De Haan). Weinig verder bereikten we terug het grondgebied van Blankenberge. Via een woonstraat ging het vervolgens richting Blankenbergse Vaart, waar we opnieuw rechtsaf gingen en het verloop van deze waterloop volgden.

Het water vloeide er aan hoge snelheid richting zee. Om de hoek bereikten we vervolgens een verkaveling, alwaar we het traject volgden van de Genteleroute, een fietsomloop van 33 km. Via diverse kasseiweggetjes binnen deze verkaveling, bereikten we wat later een volgende rustpost, gelegen in de Jeugdherberg De Wullok. Hier werden we alvast voorzien van gratis glühwein en dat smaakte naar behoren. Jammer genoeg zat deze te kleine ruimte overvol wandelaars en dat was toch wel een klein minpuntje tijdens deze overigens tot nu toe prachtige wandeling. In deze Jeugdherberg immers kwamen opnieuw alle afstanden samen, wat meteen zorgde voor een drukte van jewelste. We zijn er dan ook niet lang blijven talmen, maar vervolgden onze wandeltocht. Een kort stukje wandelweg zou ons vervolgens brengen tot aan het domein Floreal. Dit stukje parcours verliep hoofdzakelijk langs geplaveide verbindingswegjes binnen een woonwijk. Na een korte halte aldaar, ging het terug richting startzaal. Beide laatste stukjes wandelweg hadden respectievelijk een lengte van 2,26 en 2,04 km. Toen we het domein Floreal verlieten, ging het opnieuw de drukke weg over, richting zeedijk van Blankenberge.

Het laatste gedeelte ging langs tal van horecazaken, gelegen op de dijk, waarna we uiteindelijk via de bekende trappen ter hoogte van de Kerkstraat, uitzicht kregen op de aankomststreep. Ook daar wachtte ons een volle zaal met wandelaars welke wachtten op de bus, de trein, of gewoon nog even de tijd namen om na te praten over de tocht van vandaag. We namen ook nog even een korte pauze om iets te nuttigen, waarna het stilaan huiswaarts ging. Bij het afsluiten van de inschrijvingen was men gekomen tot een totaal van 1613 wandelaars. Gelet op de vriestemperaturen, een niet onaardig getal. Uiteindelijk konden we vandaag genieten van zon en zee, zij het in andere omstandigheden dan we gewoon zijn te doen. Een bevroren strand en ondergesneeuwde duinen, je ervaart het niet elke dag. Nu genieten we thuis nog even na bij het bekijken van de foto’s, en dat terwijl de oortjes stilaan beginnen gloeien...”

We eindigen dit wandelverhaal, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, vermits ook daarin, kort na afloop van de tocht, enkele eerste indrukken werden nagelaten. ‘K: Blankenberge in de winter. Zonnig, koud op een bevroren strand. De sneeuwkristallen gaven een mooi decor aan de duinen. Heel aparte kijk op de zee. J: Wandeling met start in Blankenberge en langs het strand naar Wenduine. Een tocht door ondergesneeuwde duinen en over een bevroren strand. Een stukje hinterland en tenslotte een stukje Zeedijk en binnenstad. Koude winterse (storm) tocht.’

182: Zeebrugge, Zaterdag 26 juni 2010, 22 km. (3620,808 km.)

Deze tocht werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 26/6/2010 – 8380 Zeebrugge (West-Vlaanderen), 4^de Zeehaven Brugge Wandeling, 6-10-16-22 km. Brugse Metten Wandelclub. Start: Zaal Albatros. Nieuw parcours. Start in Zeebrugge-dorp, afwisselend traject naar Zeebrugge-Bad. Tocht vol verrassingen en ontdekkingen voorbij de haven, in de duinen, het natuurreservaat langs de zee. Aan de aankomst heerlijke, ter plaatse gebakken pladijsjes.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas inzake de belevenissen onderweg, omstreeks 20:20 uur.

“Na een geslaagde Mesa 2010 en een relatief late thuiskomst gisteren, vonden we deze ochtend toch nog een beetje moed om opnieuw de wandelschoenen aan te trekken en richting Zeebrugge te kiezen. Daar vond vandaag de 4^de Zeehaven Brugge Wandeling plaats, een organisatie van de Brugse Metten Wandelclub. De startplaats was gelegen in de Ploegstraat te Zeebrugge, alwaar zaal Albatros was omgevormd tot plaats van inschrijving. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 16 of 22 km. Na de voorbije vier dagen te hebben doorgebracht in hoofdzakelijk de bossen van de Ardennen, waren we toe aan wat zeelucht. Zeebrugge met een dosis zonneschijn, het leek ons een terechte keuze. Na de nodige formaliteiten en een hapje konden we op pad voor het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 7 km.

Na de start, ging het via enkele aanpalende woonstraten in de richting van de Kustlaan. Deze drukke weg, alsook de ernaast gelegen bedding van de kusttram werd gedwarst, waarna de weg verder naar links werd gevolgd. Even verderop, ter hoogte van het monument ter ere van het Canadees Leger, bereikten we een eerste splitsing op het parcours. De deelnemers aan de 6 km gingen hier rechtsaf, richting vismijn. De wandelaars van de 10 km staken de brug over het kanaal over, terwijl de deelnemers aan de 16 en 22 km links gingen, richting station van Zeebrugge. Ter hoogte van het monument, kregen we een eerste maal zicht op de containerhaven en de enorme laad- en loskranen. Via de volgende brug staken we het kanaal over en bereikten even verder het oude en huidige NMBS station van Zeebrugge. Het oude station doet nu dienst als buurthuis. Een infobordje met foto liet toe een vergelijking te maken met de situatie van vandaag de dag. Aan de andere kant van de sporen betraden we op die manier het havengebied.

We volgden de richting van de kaaien 311 tot 399 en kwamen op die manier langsheen de voormalige site van de cokesfabriek, waarvan het terrein momenteel wordt gesaneerd door Ovam. Een enigszins verwaarloosd militair domein en wat verderop een schip, geladen met auto's bestemming United Kingdom, zorgden voor wat bekijks onderweg. Een splitsing scheidde de wandelaars van de 16 en 22 km. De langste afstand vervolgde zijn weg naar links, om alzo het jaagpad langsheen het Boudewijn kanaal te volgen. Langsheen dit jaagpad troffen we de uitvalsbasis aan van de Zeescouting Stella Maris. Tal van infoborden gaven wat weetjes weer over de bouw van het kanaal, de aanwezigheid ooit van onderzeeërs en hoe Griekse koopvaardijschepen in 1956 profiteerden van de lage liggelden in Zeebrugge. Enkele vervallen bunkers, voorheen dienstig voor de overslag van kerosine, zorgden voor een fel contrast met de achterliggende natuur. De rust en de stilte van het Natuurreservaat De Kanaalberm - Lissewege, onderbrak even het lezen van de informatie langsheen het parcours.

Een laagvliegende helikopter over het kanaal, doorbrak plotseling de stilte langsheen het jaagpad. Rechts van het kanaal konden we reeds een tijdje de kerktoren van Lissewege bekijken en af en toe zorgde die voor enkele mooie plaatjes onderweg. Wat verderop, ter hoogte van het oude veer over het kanaal, dienden we noodgedwongen afscheid te nemen van deze rustige waterloop. Aan de overzijde herinnerde café De Overzet aan waarschijnlijk drukkere tijden. We sloegen rechtsaf, lieten het kanaal achter ons en volgden een landelijke weg, waar we de aanduidingen vonden van het Ter Doest Wandelpad. We hadden ondertussen het grondgebied van Lissewege reeds een tijdje bereikt en volgden een grindpad richting centrum van deze gemeente. De LF1 Noordzee - Vlaanderen Fietsroute bracht ons op die manier ter hoogte van het VVV-kantoor. Een gedenkplaat ter nagedachtenis van Johan Ballegeer, sierde de gevel ernaast. Via de smalle straatjes, bereikten we het pleintje voor de kerk van Lissewege.

Hier hadden we even aandacht voor een oude pomp en wat verderop het prachtige standbeeld van Willem van Saeftinge, vooral bekend van de Guldensporenslag. Een kijkje binnenin de kerk mocht zeker niet ontbreken, jammer genoeg kon de toren enkel worden bezocht vanaf 14 uur. We waren dus enkele uren te vroeg aanwezig in Lissewege. De talrijke drank- en eetgelegenheden in de omgeving, konden echter reeds rekenen op tal van klanten, die vooral de zon opzochten. Om de hoek troffen we het Spaniënhof aan, destijds bekend omwille van de opvang van pelgrims op weg naar Santiago de Compostela. Enkele kunstwerken langsheen de weg en tal van kunstzaken, deden ons uitkomen ter hoogte van een klein kanaaltje in het dorp. Hier ging het rechtsaf, waarna we even verder aan de overzijde het Dienstencentrum Levensvreugde bereikten, alwaar een eerste controlepost was gesitueerd. Na de rust trokken we verder langsheen de kleine waterloop doorheen Lissewege.

We vonden op onze weg de gedenkplaat ter ere van Walram Rombaut, en een exemplaar ter ere van Anna De Valckenaere, huisvrouw van Hans Memling. We volgden terug de LF1 route, staken vervolgens de drukke Zeebruggelaan over om een fietspad te volgen doorheen de nieuwe verkaveling. Algauw verlieten we op die manier de bebouwde kom om later de Groendijk te volgen. Deze rustige landelijke weg, kronkelde zich tussen de velden en liet ons vooral genieten van het goede weer en de weidsheid van de omgeving. In de verte konden we de skyline van Blankenberge reeds duidelijk zien. Naarmate we verder de Groendijk volgden, overschreden we even later de grens van de gemeenten Lissewege (Brugge) en Blankenberge. De Groendijk bracht ons steeds dichter bij het duinengebied dat we reeds van ver konden onderscheiden in het landschap en liet ons uitkomen ter hoogte van alweer de Zeebruggelaan. Hier namen de wandelaars van de 16 km de richting Zeebrugge, terwijl wijzelf naar links draaiden, in de richting van het verder gelegen Provinciedomein Het Zeebos. Een struisvogel onderweg, liet ons even nadenken over de manier waarop die hier was terecht gekomen.

We dwarsten verderop de drukke baan en gingen Het Zeebos in. Een smal wandelpad tussen de beplanting, stuurde ons in de richting van het nabijgelegen vakantieverblijf Duinse Polders. Hier, op deze tweede rustpost, konden we even wat genieten van het zonnetje op het terras van de cafetaria. Ondertussen waren we 13,1 km ver en hadden vooral geen haast. Een ontmoeting met enkele oude bekenden van de Vierdaagse van de IJzer deed alweer verlangen naar de komende editie in augustus aanstaande. Na het nuttigen van een verfrissing trokken we opnieuw op weg, ditmaal slechts voor een korte etappe, aangezien de volgende controlepost zich situeerde op km 15,4. We verlieten de Duinse Polders via de voorzijde van het domein, om de drukke Kustlaan en de ernaast gelegen trambedding over te steken. Aan de overkant van de weg vonden we de toegang tot het Natuurgebied De Fonteintjes. Aldaar konden we enkele vissers waarnemen die hun hobby beoefenden in de visvijver De Tink.

Hier kregen we een heel ander wandelgebied voor de voeten geschoven. Een smal schelpenpad in eerste instantie liet ons langsheen de watergebieden wandelen, waarna we even verderop een smal duinenpad aantroffen dat ons tussen de typische duinenbeplanting liet verdwijnen. Enkele trapjes en verderop een overgroeid wandelpad gaven het gevoel een tunnel in te gaan. Een kort klimmetje doorheen het mulle zand, liet ons vervolgens genieten van het uitzicht over de zee. In de verte konden we opnieuw de containerhaven van Zeebrugge zien. Tal van badgasten genoten op hun manier van deze toch wel zonnige zaterdag. Een klein ommetje omheen één van de vier fonteintjes, liet ons uiteindelijk uitkomen op de Zeedijk van Zeebrugge. Hier was nog een controle voorzien in de Falstaff, doch het terras was volzet en noodzaakte ons om de wandeling te vervolgen. We hadden reeds 15,4 km afgelegd en begonnen nu aan het laatste gedeelte van de tocht, richting aankomst.

We wandelden verder langsheen de Zeedijk, richting station Zeebrugge-strand. Een monument ter herinnering aan de blokkade van Zeebrugge, trok even de aandacht. De Kust Fietsroute LF1a volgend, bereikten we opnieuw de drukke Kustbaan. Het voormalige hotel Fryatt, nu een chinees restaurant, vonden we op onze weg. De bouwer van het hotel, werd later terecht gesteld in Rieme, op het toenmalige executieoord. We volgden de Kustlaan naar links, tot aan het monument ter ere van het Canadees leger, dat we reeds eerder op de dag hadden gezien. We volgden nu het parcours van de 6 km, in de richting van de jachthaven en de vismijn. Enorme peperdure jachten, lagen aangemeerd naast betaalbare zeilboten, tot zelfs wrakken die amper nog konden drijven, doch waar eigenaars met veel moed en vooral geduld, de boten een nieuw leven gaven. Niet voor niets heette dit stuk de Werfkaai. Het ging vervolgens langsheen de vismijn van Zeebrugge, waar op een splitsing de 16 km wandelaars een andere route namen.

Wijzelf vervolgden, net zoals de deelnemers aan de 6 en 10 km de kaai, richting Russische onderzeeër en lichtschip Westhinder. Deze bezienswaardigheden kunnen worden bezocht mits aanschaf van een ticket in de Westhinder. Gelet op de benodigde tijd voor deze bezoeken, houden we deze trip in reserve voor een latere datum. We konden het echter niet nalaten een vuurtoren aan te kopen in de shop van de Westhinder. Vervolgens maakten we nog een ommetje langsheen de marinebasis, de containerhaven en het gedenkteken ter nagedachtenis van gestorven zeelieden. De wandeling verliep vervolgens langsheen de Royal Belgian Sailing Club, waarna we een ander gedeelte van de jachthaven konden bekijken. Terug richting Westhinder, ging het nadien richting Zeebrugge dorp. De plaatselijke kerk mocht zeker niet ontbreken op weg naar de aankomst. Een gedenksteen ter nagedachtenis van de overledenen als gevolg van de ramp met de Herald in 1987, konden we aan de overzijde van de kerk bekijken.

De route ging vervolgens richting Albatros, via enkele woonstraten. Een beetje vermoeid, vooral omwille van het gebrek aan nachtrust de voorbije dagen, bereikten we even later de startzaal. Bleek dat vandaag 1347 wandelaars hadden deelgenomen aan de tocht. Morgen houden we het even voor bekeken en kijken we uit naar een rustdag. Een ideale gelegenheid om onze belevenissen tijdens de voorbije Mesa 2010 wat te ordenen en tekstueel wat vorm te geven. Nadien volgen nog enkele dagen rust, waarna we volgende zaterdag op het vliegtuig stappen richting warmere oorden. Ditmaal voorzien van wat lectuur en vooral even zonder wandelschoenen. De batterijen hier ten huize raken stilaan leeg en opladen is aan de orde.”

We sluiten dit wandelverhaal af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes. ’K: Veldbaantjes, dijk en duinen. Beetje eentonig, wel goed verzorgd. Laatste wandeling en nu richting Djerba! J: Tocht door de haven van Zeebrugge, ommetje via de Duinse polders, Blankenberge en de zeedijk. Zonnig. Stilaan denken aan de reis nu.’