286: Oostende, Zondag 16 februari 2014, 16,1 km. (5748,579 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen, tijdens het wandelen langsheen een gedeelte van de Kustwandelroute. Na onderweg te hebben getankt, mondvoorraad te hebben aangekocht bij een plaatselijke bakker en een sanitaire stop in Jabbeke, bereikten we omstreeks 09:00 uur de gratis parking in Oostende ter hoogte van het Maria-Hendrikapark. Na een koffiekoek als ontbijt, begaven we ons naar het wandelknooppunt 63 in de onmiddellijke nabijheid, meteen startplaats van onze tocht voor vandaag. We verkozen ditmaal het hinterland te bewandelen en het strand te laten voor wat het was en kozen dan ook voor de richting van De Haan. We begonnen dan ook aan de wandeling, richting wandelknooppunt 62 en dienden bijgevolg rechtsaf te draaien, richting brug over de sporen van de kusttram en daarna de treinsporen. We bevonden ons vrijwel dadelijk op het traject van de LF1b Kust Fietsroute. De imposante brug leidde ons verder naar de Slijkensesteenweg, alwaar we werden geconfronteerd met de aanwezigheid van tal van bedrijven en wat verderop de jachthaven van de Royal Yacht Club Oostende.

Het zonnetje was nadrukkelijk aanwezig en zelfs enigszins verblindend. Zowat 1,4 km verder bereikten we het knooppunt 62, gesitueerd ter hoogte van ‘t Eilandje aan de grote Spuikom. Hier hadden we de keuze verder te wandelen richting knooppunt 61, ter hoogte van het strand, ofwel knooppunt 59, omheen de Spuikom. We opteerden voor het tweede traject. We staken dus ‘t Eilandje over, tussen een viertal boeien, welke de onderscheiden windstreken aangaven. Enkele kunstwerken trokken de aandacht en nodigden alvast uit tot het nemen van enkele foto’s. Vervolgens begonnen we omheen de Spuikom te wandelen en volgden daarbij een gedeelte van het traject van het Spuikompad, een wandelparcours van 6 km. Bij het volgen van de Dijkweg, voelden we af en toe de toch wel strakke rugwind ter hoogte van deze enorme waterplas. Het waterwild dobberde op deze eindeloze watervlakte en enkele kinderen kregen initiatielessen om te lezen zeilen. Van tijd tot tijd werden we ingehaald door wandelaars, welke op dat moment een uitgetekend parcours volgden van een plaatselijke wandelvereniging.

Ongeveer halverwege verlieten we het pad langsheen de Spuikom en begaven ons stilaan richting Bredene. We troffen onderweg daarheen de bordjes aan, dat we ons bevonden op het traject van het Landerijenpad, een wandelparcours van 11 km. Terwijl we doorheen enkele woonstraten trokken, richting Koninklijke Baan, bewandelden we tevens een gedeelte van de Petunia Route, een fietsomloop van 45 km. Stilaan zagen we de duinen tevoorschijn komen en even later bereikten we dan ook het traject van de kusttram, ter hoogte van de reeds vermelde drukke kustweg. Aldaar bevonden we ons tijdelijk op het Waterkantpad, een plaatselijk wandelparcours van 10 km. Zo bereikten we na een wandelgedeelte van 4,6 km, het kruispunt ter hoogte van de kustbaan. We waren dan ook stilaan toe aan een koffiepauze. Ter hoogte van het kruispunt troffen we dan ook café De Zeemeeuw aan, een ideale gelegenheid om even te pauzeren. Na een kort oponthoud, staken we de drukke weg over en begaven ons in de duinen. Enkele tientallen meters verder en wat hogerop, bereikten we het knooppunt 59. We waren ondertussen 6 km ver.

Hier ging het meteen rechtsaf, een smal verhard duinenpaadje op. We kregen een herhaling van de aanduiding van enkele wandeltrajecten, alsook de aanduiding dat we ons bevonden op de Beeweg (6,5 km), het Duinenpanpad (3,5 km) en het Wandeldijkpad. We kregen ook enkele rood-witte markeringen van de GR5A in het oog. We volgden nu over zowat 2,5 km een golvend pad, dat nagenoeg parallel verliep met het traject van de kusttram. We kregen nu prachtig duinengebied te zien en uiteraard af en toe een glimp van het strand en de zee. We troffen ever verderop dan ook een bankje aan tussen de duinen, het gepaste moment om even te denken aan de inwendige mens. Een vers gebakken koffiekoek smaakt nergens beter, dan op een bankje in het zonnetje, een zeebries voelend en met uitzicht op zee en strand. Stilaan echter kwamen de eerste wolken aandrijven, hopelijk zou dat geen kentering zijn van het weerbeeld voor vandaag. We wandelden nog even verder tussen de duinen, gingen aan enkele campings voorbij en bereikten even later knooppunt 57. Hier ging het via een tunnel onder de kustbaan door, waarna we even later het grondgebied betraden van Klemskerke (De Haan).

Ook ditmaal volgden we een smal verhard wandelpad, nagenoeg evenwijdig met de sporen van de kusttram. Af en toe hadden we af te rekenen met ondergelopen paden, als gevolg van de overvloedige regen van de afgelopen dagen. We bereikten vervolgens De Haan Vosseslag, om na 1,9 km knooppunt 55 te bereiken ter hoogte van een plaatselijke rotonde. Ook hier hadden we alweer de keuze, ofwel linksaf richting strand, naar het knooppunt 56, ofwel rechtdoor richting bos. We verkozen ook hier de tweede optie en kozen richting wandelknooppunt 53, dat zich bevond in het centrum van De Haan. Een kort stukje openbare weg leidde ons naar de ingang van de verder gelegen ‘Duinbossen van De Haan’, deelgebied Klemskerke. Met nog steeds de markeringen van de GR5A voor ogen, betraden we nu een prachtig stukje wandelgebied. Kronkelende dreven, smalle paadjes en hier en daar een rustplekje, voorzien van een zitbank. Dit wandelgedeelte van ongeveer 2,9 km deed ons opnieuw het goede gevoel van het wandelen verkrijgen.

De rust uitgaande van de natuur, de eerste prille lentezon tussen de nog kale bomen, een eenzame wandelaar met hond… het deed in elk geval de maag wat knorren, zodat we halverwege het bos nogmaals de tijd namen om een hapje te eten. Even later vervolgden we onze trip en wisselden de zachte ondergrond van het bos voor een asfaltpaadje tussen de bomen. Enkele stevige klimmetjes, met op het einde een afdaling via trappen, lieten ons uitkomen in het centrum van De Haan, dit ter hoogte van een lokaal dierenparkje. Geiten waren aan het zonnen en stoorden zich blijkbaar niet aan de blikken van voorbijgangers. We wandelden voorbij het tramhuisje van De Haan, een pareltje van Belle Epoque en bereikten wat verderop, het wandelknooppunt 53. Omgeven door tal van restaurants, waren we toch op zoek naar een locatie om even te pauzeren en iets te nuttigen. We vonden dan ook in de nabijheid, in het recreatief park ‘La Potinière’, de gelijknamige horecazaak, alwaar we op het terras even konden genieten van de eerste zon van het jaar. Dat de koffie er eerder prijzig was, hoeft waarschijnlijk niet te worden vermeld. Ook hier ter hoogte van het knooppunt 53 hadden we de keuze, ofwel richting knooppunt 54 op de zeedijk, ofwel knooppunt 51, dat ons opnieuw doorheen een natuurgebied zou loodsen.

We opteerden vanzelfsprekend voor de tweede mogelijkheid. Na een aangename zonnepauze namen we opnieuw de rugzak en vertrokken voor een laatste stukje wandelparcours. We trokken vooreerst door een woongedeelte van De Haan, tussen enorme villa’s, hierbij gedeeltelijk het traject volgend van het lokale Duinbossen Wandelpad. Op die manier bereikten we even later opnieuw de drukke kustweg en staken de weg over. Aan de overzijde kwamen we vrijwel onmiddellijk terecht in ‘De Duinbossen van De Haan’, deelgebied Vlissegem. Ook ditmaal volgden we een kronkelend aangelegd verhard pad doorheen een prachtig stukje natuur. Eens te meer konden we ervaren, hoe prachtig het is doorheen bossen en duinen te kunnen genieten van het naderend voorjaar. Uiteindelijk, na zowat 2,5 km te hebben genoten van zon, zand en bos, bereikten we het wandelknooppunt 51. Aldaar konden we even pauzeren op een bankje en kijken wat we verder zouden doen. Vermits we nog de tram dienden te nemen richting Oostende en ons nog een autorit wachtte richting thuishaven, besloten we de wandeling voor vandaag hier te eindigen. Zowat 300 meter verderop bereikten we de kustbaan en tevens de tramhalte. Weinige minuten later ging het in volle vaart richting Oostende en op die manier, konden we nog even het afgelegde traject in omgekeerde richting bekijken.”