446: Blankenberge, Zaterdag 13 februari 2021, 15,562 km. (9045,44 km.)

“Een felle winterprik achter de rug en met nog wat restanten van sneeuw, trokken we deze ochtend naar Blankenberge. Een gratis treinticket van de NMBS was goed voor een tocht per trein naar het vernieuwde station aan de kust. We bereikten dan ook deze badstad even na elf uur, met de bedoeling een stukje te wandelen langs de Kustwandelroute. Recht voor het station begaven we ons dan ook in de bekende Kerkstraat, op zoek naar een eerste wandelknooppunt, met name 42. Onderweg daarheen konden we in een reeds geopende frituur terecht voor een bekertje koffie. Even later, omstreeks 11:10 uur konden we aan deze winterse wandeling beginnen. Aan het reeds vermelde knooppunt 42 gingen we linksaf in de Molenstraat om zo de Grote Markt van Blankenberge te betreden. Alle horeca nog steeds gesloten omwille van Corona. De zon deed ondertussen haar best de vrieskou wat te milderen. We staken de Grote Markt over om dan via de de Smet de Naeyerlaan de jachthaven aan te treffen. Goed voor de eerste foto’s van de dag. We begaven ons dan op het wandelpad omheen de jachthaven, luisterend naar de welluidende naam A. Wittevrongelwandeling. Gekomen ter hoogte van de gebouwen van de Scheepvaartpolitie ging het rechtsaf om er via de Wenduinse Steenweg, het knooppunt 44 te vinden ter hoogte van de Strandtoegang Blankenberge – Oesterput. We troffen er een picknickbank aan, ideaal om omstreeks het middaguur even te genieten van een broodje en een kopje koffie.

Na ons middagmaal begaven we ons aan het knooppunt 44 naar links om er een schelpenpad te bewandelen. Rechts was het pad afgeschermd door een houten schutting, links kregen we een smalle strook duinen te zien, zowat evenwijdig met de Blankenbergsesteenweg. Het schelpenpad was zo goed als sneeuwvrij wegens de zon, doch hier en daar troffen we nog enkele ijsplekken aan, dus opletten bij het afdalen. We gingen voorbij de Strandtoegang Wenduine – Harendijke en volgden verder het schelpenpad, evenwijdig aan de Blankenbergsesteenweg. We troffen onderweg het knooppunt 45 aan, om er net voorbij ‘Het Wrakhout’ te bemerken, een houten loopbrug over de steenweg, welke toegang gaf naar het strand. Nog steeds het af en toe kronkelende schelpenpad verder bewandelend, konden we aan de overzijde van de Blankenbergsesteenweg de kapel ‘A notre Dame de Lourdes’ bewonderen. Een foto nemen lukte niet echt, omwille van de storende bovenleiding van de kusttram. Uiteindelijk mondde het pad uit in Wenduine op de Manitobahelling. We draaiden haaks rechtsaf en klommen naar de Zeedijk van Wenduine, om er het knooppunt 47 te vinden. We hielden de richting links aan en stapten een tijdje tussen de dagjestoeristen op de Zeedijk. Nagenoeg op het einde van de Zeedijk vonden we knooppunt 48 waar we het standbeeld konden zien van De Smet de Naeyer, tevens in de buurt een mooi kunstwerk ‘Inner Circle’ van de hand van Linde Ergo.

We wandelden omheen de Rotonde van Wenduine, om aan de achterzijde een reeks zitbanken aan te treffen, waar we tenvolle konden genieten van het zonnetje. We namen dan ook even de tijd om te pauzeren. Even later begaven we ons op het betegelde wandelpad rechtdoor, om er vrij vlug knooppunt 50 te vinden, waar we de Zeedijk naar links verlieten en via enkele trappen klommen naar de Spioenkop, een uitzichtspunt in de duinen. Omwille van de er heersende drukte, geen plaats om even te genieten van de omgeving. We zetten dan maar onze tocht verder, richting knooppunt 49, in de onmiddellijke nabijheid. Een dalend pad , richting knooppunt 1, bracht ons door middel van een ruime bocht naar rechts omheen een braak terrein, alwaar we een kunstwerk konden bemerken, voorstellend het skelet van een vis. Een bocht naar links leidde langs het voetbalterrein van SK Wenduine en zo daalden we verder af tot op de drukke Leopold II-laan, waar we het Prins Albertpark betraden. Aan de overzijde van de drukke laan, konden we de Hubertmolen waarnemen en in het parkje het beeld van Moeder en Kind. We kruisten vervolgens de Koninklijke Baan en stapten een tijdje evenwijdig aan de Nieuwe Rijksweg, om dan linksaf te gaan en de tramsporen alsook de Nieuwe Rijksweg te kruisen.

Aan de overzijde begaven we ons vrij vlug rechts de Duinbossen van De Haan – Wenduine in. Een wandelpoortje liet ons toe het wandelpad te bereiken doorheen deze bossen. Hier konden we voor het eerst nog volledig besneeuwde paden bewandelen. Een zitbank bezijden het pad en volledig beschenen door een winterzonnetje, liet ons even halt houden om te genieten van een sandwich en een kopje warme koffie. Na deze wandelpauze zetten we ons wandeling verder langs het kronkelend bospad, om tenslotte het knooppunt 1 aan te treffen ter hoogte van een wandelboom. We hielden er nagenoeg dezelfde richting aan, teneinde verder doorheen de Duinbossen te wandelen, tot we aan het andere uiteinde het knooppunt 51 vonden, aan een grote parking en in de nabijheid van de drukke kustbaan en tramlijnen. We verlieten de boszone en wandelden rechtsaf om er de kustbaan te kruisen alsook de tramsporen. Via een trap beklommen we de duinen om aan de andere kant het strand te betreden en er het knooppunt 52 aan te treffen. Eenmaal op het strand konden we zien hoe druk het was door de talrijk aanwezige wandelaars. We gingen op het strand linksaf, richting Oostende. Na geruime tijd te hebben gewandeld langs de waterlijn, draaiden we naar links, richting Zeedijk van De Haan.

Daar konden we even halt houden op een zitbank en ondertussen genieten van een kopje koffie met een pannekoekje voorzien van bruine suiker. Dat dit heerlijk smaakte hoeft wellicht niet te worden vermeld. Na deze lekkernij wandelden we nog wat verder op de Zeedijk, tot we het wandelknooppunt 54 aantroffen. We troffen er opnieuw een mooi kunstwerk aan van de hand van Xu Zhen, voorstellend de Griekse God Poseidon, met pekingeenden op de armen en schouders. Even verder troffen we het beeld aan van een naakte vrouw, met als titel ‘Amour’. Toen we het einde van de Zeedijk naderden, gingen we opnieuw het strand op en wandelden nogmaals door het zand tot aan het knooppunt 56. We bevonden ons daar op het strand Vosseslag. We konden er op weg naar de kusttram nog enkele foto’s nemen van de Vuurtoren Vosseslag en het beeld van Mong de Vos. Nadien gingen we via de voetgangersbrug naar de tramhalte De Haan Vosseslag. Korte tijd later konden we via de kuststram terug naar het station van Blankenberge. Een treinrit huiswaarts sloot deze winterse wandeldag af. We stapten ongeveer 15,562 km in niet altijd gunstige omstandigheden, goed voor 20477 stappen.”

327: De Panne, Zaterdag 07 februari 2015, 19,7 km. (6640,629 km.)

“Een wandelverhaal dat handelt over nogmaals een tijdje stappen langsheen de knooppunten van de Kustwandelroute. Ditmaal gingen we van start in De Panne voor een tocht van ongeveer 20 km. Na een weliswaar lange autorit bereikten we de parking ter hoogte van de Gemeentelijke begraafplaats van De Panne, in de nabijheid van het wandelknooppunt 12. We namen de tijd om vooreerst een hapje te nuttigen, waarna we onze nieuw aangekochte wandelkar monteerden, teneinde even later van start te gaan. We hadden deze kar gekocht met het oog op onze nakende trektocht richting Santiago de Compostela en zouden deze dus vandaag even uittesten. Toen alles in gereedheid was gebracht konden we even later op pad. We gingen dus van start ter hoogte van het knooppunt 12 en stapten richting knooppunt 20. We gingen naast de bedding van de kusttram om nadien de Gemeentelijke Begraafplaats te passeren, ondertussen stappend langs het Artiestenpad. Toen we het knooppunt bereikten ging het linksaf de Oosthoekduinen in, om kort daarna opnieuw links te kiezen en het Calmeynbos te betreden. We konden er genieten van een aangenaam zonnetje, terwijl we doorheen het bos vorderden via smalle paadjes en bredere dreven. Zo kwamen we aan het wandelknooppunt 19, nog steeds in het Calmeynbos.

We sloegen aan het knooppunt linksaf, teneinde ons te begeven naar het volgende, nr.18. We gingen omheen het Bezoekerscentrum Duinpanne, tot we even later wandelknooppunt 18 konden aantreffen in de Olmendreef. We hielden de richting rechtdoor aan, om na een bocht naar links, het Calmeynbos te verlaten en toen aankwamen in de drukke Kerkstraat. We gingen deze weg niet op, doch kozen scherp rechts voor de Adinkerkelaan, zodat we terecht kwamen tussen de bebouwing en stapten richting centrum van De Panne. We staken de Duinenstraat en nadien de Veurnestraat over, om drie kruispunten later, ter hoogte van de Brouwerstraat, deze links in te gaan. Via deze straat kwamen we uit op de Zeelaan, welke we slechts over korte afstand naar rechts volgden. Verderop ging het linksaf de Hoge Duinenlaan in. We troffen er een stel trappen aan welke leidden naar de top van de links gelegen Kykhill Duin. We stapten echter rechtdoor, richting A. Dumontlaan, waar we links aanhielden. Stilaan naderden we op die manier het strand van De Panne.

Het eerste kruispunt in de A. Dumontlaan liet ons de links gelegen Witteberglaan ingaan, om enkele honderden meters verder de drukke Duinkerkelaan aan te treffen. Aan de overzijde troffen we wat verder naar rechts de Bortierlaan aan die ons liet aankomen op de Leopold I Esplanade. We konden er dan ook het standbeeld van de voormalige koning der Belgen bekijken. We verlieten de Esplanade naar links en wandelden tussen enkele residenties door naar het wandelknooppunt 17 aan het strand. We hadden uiteindelijk zicht op de duinen, het strand en vanzelfsprekend de zee. We konden nu ruimschoots genieten van een zalige zeebries en wandelen op het zand, richting wandelknooppunt 16 dat zich naar links bevond. Zowat 400 m verder troffen we reeds het wandelknooppunt 16 aan en nog eens 500 m verderop het knooppunt 2. Ondertussen waren we voorbij enkele links gesitueerde residenties gewandeld. Vanaf het wandelknooppunt 2 vervolgden we onze wandeling langsheen het Slufterpad. Een tijdje later bereikten we het wandlknoopunt 59, ter hoogte van de grens met Frankrijk.

We staken bijgevolg de grens over en betraden het grondgebied van Bray-Dunes. We trokken verder langs de camping Perroquet, richting knooppunt 51. Ook dit punt bereikt ging het nog steeds in dezelfde richting verder, teneinde het knooppunt 54 te vinden. We konden links diverse bunkers waarnemen, af en toe beschilderd. Toen we knooppunt 54 hadden gevonden, bevonden we ons op de zeedijk van Bray-Dunes, of zoals ze daar zeggen ‘Digue de Mer’. Enkele mooie gevels konden we er aantreffen, alsook een gedenkteken ter ere van een gemotoriseerde divisie Infanterie. We troffen er tevens infopanelen aan met betrekking tot Operatie Dynamo, de evacuatie van het Britse Leger einde mei, begin juni 1940. De voorbije kilometers hadden we een gedeelte gevolgd van het Circuit de la Dune du Perroquet. Aan het knooppunt 57, verlieten we de zeedijk en begonnen aan de terugtocht naar de Panne. We gingen dan ook haaks linksaf richting bebouwing van Bray-Dunes. Via tal van woonstraten doorheen dit stadje kwamen we tenslotte uit in La Dune du Perroquet en konden we opnieuw genieten van een gezonde dosis natuur. We kwamen op die manier aan het wandelknooppunt 56, alwaar we links aanhielden, om zo verder doorheen dit duinengebied te wandelen. Onze volgende bestemming betrof het wandelknooppunt 52, zowat middenin het duinengebied. We hielden er de richting aan van het knooppunt 51, dat we reeds voorheen waren gepasseerd op het strand.

Nagenoeg volledig doorheen La Dune du Perroquet gewandeld, kwamen we voor de tweede maal aan het wandelknooppunt 51 ter hoogte van het strand. Ditmaal hielden we daar rechts aan, terug richting Frans-Belgische grens en knooppunt 59. We konden er dan ook een oude grenspaal aantreffen uit 1819. We verlieten er dan ook definitief het strand en gingen rechtsaf, het Grenspad op. Hier werd het even moeilijk stappen omwille van het mulle zand. We betraden er dan ook het Duinenreservaat De Westhoek, en mochten een stukje klimmen om de eerste duinengordel te overschrijden. We troffen dan vervolgens wandelknooppunt 3 aan, om links te wandelen via het Helmpad naar het wandelknooppunt 4, min of meer dwars doorheen het Duinenreservaat. Knooppunt 4 gebood ons rechts aan te houden om langs het Ligusterpad, de knooppunten 8, 10 en 9 te vinden. We namen er afscheid van het Duinenreservaat en betraden de Krakeelduinen. Doorheen een deel van de Krakeelduinen, kwamen we terug in het Calmeynbos, om aldaar via het wandelknoopunt 13 het einde van de wandeling te ervaren aan het knooppunt 12. We eindigden deze tocht na 27364 stappen en 19,7 km.”

317: Knokke-Heist, Zaterdag 18 oktober 2014, 16,344 km. (6469,043 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen en de bezienswaardigheden, tijdens een wandeling in de nabijheid van de Belgische kust. We volgden immers opnieuw een gedeelte van de Kustwandelroute, met start en aankomst te Knokke-Heist. Voorafgaand aan deze wandeling, hadden we een verplaatsing per auto naar Knokke-Heist, waar we even later ons voertuig konden parkeren op de parking nabij het station. Na alvast een broodje te hebben gegeten konden we nadien op pad. We gingen dus van start ter hoogte van het station in Knokke-Heist om via enkele straten ons te begeven naar het wandelknooppunt 24, dat zich bevindt in de Lippenslaan. Daar aangekomen gingen we linksaf via de Nestor de Tièrestraat richting knooppunt 25. We bevonden ons reeds op een lokale wandelroute, het Zegemeerpad, dat ons even verder liet genieten van een weids zicht op het Zegemeer. Een opvallende metalen constructie dreef op het wateroppervlak, voorzien van enorme wuivende krabben, een kunstwerk van Panamarenko. Aan het andere uiteinde van het Zegemeer troffen we knooppunt 25 aan, om dan te wandelen naar het knooppunt 27. Een eerste strookje groen viel ons te beurt door middel van een passage doorheen Park 58, alwaar we links de watertoren van Duinkerken konden waarnemen.

Een volgende bezienswaardigheid op onze wandelweg bevond zich ter hoogte van het wandelknooppunt 27, de kapel Kristus-Koning van Duinbergen. Nadien, op weg naar het volgende knooppunt 29, volgde de doortocht in het Dir. Gen. Willemspark. We volgden er een tijdje de Riante Polder Route. Een stel trappen onderweg liet ons aankomen op een plekje in het park, voorzien van enkele rustbanken, ideaal om alvast even te pauzeren en te genieten van de gezonde buitenlucht. Eenmaal doorheen het park ging het de drukke kustbaan over, om via de Ijzerstraat aan te komen ter hoogte van de basisschool Het Anker. In de nabijheid konden we even stilstaan bij een oude garnaalschuit, de O.32 Jessica. Altijd goed om even de camera boven te halen. Enkele woonstraten lieten ons even later aankomen ter hoogte van een prachtig stukje natuurgebied, de Sashul en Vuurtorenweiden. Meteen een opvallende aanwezige in zicht, de vuurtoren Hoge Licht, een van de eerste volledig betonnen constructies tijdens het jaar 1907.

Opnieuw kregen we enkele trappen voor de voeten geschoven, doch hogerop een mooie wandelweg tussen de beplanting. Via een doorkijkje kregen we de kerk van Heist in het vizier. Na te hebben genoten van deze groene oase, bereikten we opnieuw de drukke kustbaan, welke we ditmaal overstaken via de Lichtenbrug, volgens info een bekroonde wandel- en fietsbrug over de Elizabethlaan. We konden er dan ook de tekens aantreffen inzake de Kust Fietsroute LF1b. Aan de overzijde van de brug troffen we nog een kleinere vuurtoren aan, om dan aan te komen op de Zeedijk-Heist. Inmiddels aangekomen ter hoogte van het wandelknooppunt 31. We begaven ons naar rechts op de Zeedijk, om die even verderop naar links te verlaten en ons te begeven in het Vlaams Natuurreservaat Baai van Heist. Een zandwegje liet ons even genieten van de zeelucht en de nabijheid van de zee. Enkele mooie duindistels konden worden waargenomen. Jammer genoeg eindigde deze korte doortocht in de Baai van Heist vroeger dan gewenst en kwamen we opnieuw uit op de Zeedijk-Heist. Tijd voor een wandelpauze en een verfrissing en daarvoor konden we terecht in het Restaurant-Tearoom Paola op de Zeedijk.

Na deze aangename onderbreking zetten we onze wandeling verder richting wandelknooppunt 30 dat we even verder aantroffen. Langsheen de dijk verder wandelend met uitzicht op de Noordzee, passeerden we de wandelknooppunten 28, 26 en 23. Op die manier waren we reeds aangekomen op de Zeedijk-Knokke. Stilaan waren we aan het einde gekomen van deze eerder korte wandeling aan zee. We maakten nog een ommetje langsheen het golfterrein van Knokke-Heist, om nadien alvorens opnieuw huiswaarts te keren, nog even te pauzeren en te genieten van een kopje koffie. We konden daarvoor terecht op de Lippenslaan. Uiteindelijk eindigden we onze dagtocht na 21793 stappen en 16,344 afgelegde kilometers.”

286: Oostende, Zondag 16 februari 2014, 16,1 km. (5748,579 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen, tijdens het wandelen langsheen een gedeelte van de Kustwandelroute. Na onderweg te hebben getankt, mondvoorraad te hebben aangekocht bij een plaatselijke bakker en een sanitaire stop in Jabbeke, bereikten we omstreeks 09:00 uur de gratis parking in Oostende ter hoogte van het Maria-Hendrikapark. Na een koffiekoek als ontbijt, begaven we ons naar het wandelknooppunt 63 in de onmiddellijke nabijheid, meteen startplaats van onze tocht voor vandaag. We verkozen ditmaal het hinterland te bewandelen en het strand te laten voor wat het was en kozen dan ook voor de richting van De Haan. We begonnen dan ook aan de wandeling, richting wandelknooppunt 62 en dienden bijgevolg rechtsaf te draaien, richting brug over de sporen van de kusttram en daarna de treinsporen. We bevonden ons vrijwel dadelijk op het traject van de LF1b Kust Fietsroute. De imposante brug leidde ons verder naar de Slijkensesteenweg, alwaar we werden geconfronteerd met de aanwezigheid van tal van bedrijven en wat verderop de jachthaven van de Royal Yacht Club Oostende.

Het zonnetje was nadrukkelijk aanwezig en zelfs enigszins verblindend. Zowat 1,4 km verder bereikten we het knooppunt 62, gesitueerd ter hoogte van ‘t Eilandje aan de grote Spuikom. Hier hadden we de keuze verder te wandelen richting knooppunt 61, ter hoogte van het strand, ofwel knooppunt 59, omheen de Spuikom. We opteerden voor het tweede traject. We staken dus ‘t Eilandje over, tussen een viertal boeien, welke de onderscheiden windstreken aangaven. Enkele kunstwerken trokken de aandacht en nodigden alvast uit tot het nemen van enkele foto’s. Vervolgens begonnen we omheen de Spuikom te wandelen en volgden daarbij een gedeelte van het traject van het Spuikompad, een wandelparcours van 6 km. Bij het volgen van de Dijkweg, voelden we af en toe de toch wel strakke rugwind ter hoogte van deze enorme waterplas. Het waterwild dobberde op deze eindeloze watervlakte en enkele kinderen kregen initiatielessen om te lezen zeilen. Van tijd tot tijd werden we ingehaald door wandelaars, welke op dat moment een uitgetekend parcours volgden van een plaatselijke wandelvereniging.

Ongeveer halverwege verlieten we het pad langsheen de Spuikom en begaven ons stilaan richting Bredene. We troffen onderweg daarheen de bordjes aan, dat we ons bevonden op het traject van het Landerijenpad, een wandelparcours van 11 km. Terwijl we doorheen enkele woonstraten trokken, richting Koninklijke Baan, bewandelden we tevens een gedeelte van de Petunia Route, een fietsomloop van 45 km. Stilaan zagen we de duinen tevoorschijn komen en even later bereikten we dan ook het traject van de kusttram, ter hoogte van de reeds vermelde drukke kustweg. Aldaar bevonden we ons tijdelijk op het Waterkantpad, een plaatselijk wandelparcours van 10 km. Zo bereikten we na een wandelgedeelte van 4,6 km, het kruispunt ter hoogte van de kustbaan. We waren dan ook stilaan toe aan een koffiepauze. Ter hoogte van het kruispunt troffen we dan ook café De Zeemeeuw aan, een ideale gelegenheid om even te pauzeren. Na een kort oponthoud, staken we de drukke weg over en begaven ons in de duinen. Enkele tientallen meters verder en wat hogerop, bereikten we het knooppunt 59. We waren ondertussen 6 km ver.

Hier ging het meteen rechtsaf, een smal verhard duinenpaadje op. We kregen een herhaling van de aanduiding van enkele wandeltrajecten, alsook de aanduiding dat we ons bevonden op de Beeweg (6,5 km), het Duinenpanpad (3,5 km) en het Wandeldijkpad. We kregen ook enkele rood-witte markeringen van de GR5A in het oog. We volgden nu over zowat 2,5 km een golvend pad, dat nagenoeg parallel verliep met het traject van de kusttram. We kregen nu prachtig duinengebied te zien en uiteraard af en toe een glimp van het strand en de zee. We troffen ever verderop dan ook een bankje aan tussen de duinen, het gepaste moment om even te denken aan de inwendige mens. Een vers gebakken koffiekoek smaakt nergens beter, dan op een bankje in het zonnetje, een zeebries voelend en met uitzicht op zee en strand. Stilaan echter kwamen de eerste wolken aandrijven, hopelijk zou dat geen kentering zijn van het weerbeeld voor vandaag. We wandelden nog even verder tussen de duinen, gingen aan enkele campings voorbij en bereikten even later knooppunt 57. Hier ging het via een tunnel onder de kustbaan door, waarna we even later het grondgebied betraden van Klemskerke (De Haan).

Ook ditmaal volgden we een smal verhard wandelpad, nagenoeg evenwijdig met de sporen van de kusttram. Af en toe hadden we af te rekenen met ondergelopen paden, als gevolg van de overvloedige regen van de afgelopen dagen. We bereikten vervolgens De Haan Vosseslag, om na 1,9 km knooppunt 55 te bereiken ter hoogte van een plaatselijke rotonde. Ook hier hadden we alweer de keuze, ofwel linksaf richting strand, naar het knooppunt 56, ofwel rechtdoor richting bos. We verkozen ook hier de tweede optie en kozen richting wandelknooppunt 53, dat zich bevond in het centrum van De Haan. Een kort stukje openbare weg leidde ons naar de ingang van de verder gelegen ‘Duinbossen van De Haan’, deelgebied Klemskerke. Met nog steeds de markeringen van de GR5A voor ogen, betraden we nu een prachtig stukje wandelgebied. Kronkelende dreven, smalle paadjes en hier en daar een rustplekje, voorzien van een zitbank. Dit wandelgedeelte van ongeveer 2,9 km deed ons opnieuw het goede gevoel van het wandelen verkrijgen.

De rust uitgaande van de natuur, de eerste prille lentezon tussen de nog kale bomen, een eenzame wandelaar met hond… het deed in elk geval de maag wat knorren, zodat we halverwege het bos nogmaals de tijd namen om een hapje te eten. Even later vervolgden we onze trip en wisselden de zachte ondergrond van het bos voor een asfaltpaadje tussen de bomen. Enkele stevige klimmetjes, met op het einde een afdaling via trappen, lieten ons uitkomen in het centrum van De Haan, dit ter hoogte van een lokaal dierenparkje. Geiten waren aan het zonnen en stoorden zich blijkbaar niet aan de blikken van voorbijgangers. We wandelden voorbij het tramhuisje van De Haan, een pareltje van Belle Epoque en bereikten wat verderop, het wandelknooppunt 53. Omgeven door tal van restaurants, waren we toch op zoek naar een locatie om even te pauzeren en iets te nuttigen. We vonden dan ook in de nabijheid, in het recreatief park ‘La Potinière’, de gelijknamige horecazaak, alwaar we op het terras even konden genieten van de eerste zon van het jaar. Dat de koffie er eerder prijzig was, hoeft waarschijnlijk niet te worden vermeld. Ook hier ter hoogte van het knooppunt 53 hadden we de keuze, ofwel richting knooppunt 54 op de zeedijk, ofwel knooppunt 51, dat ons opnieuw doorheen een natuurgebied zou loodsen.

We opteerden vanzelfsprekend voor de tweede mogelijkheid. Na een aangename zonnepauze namen we opnieuw de rugzak en vertrokken voor een laatste stukje wandelparcours. We trokken vooreerst door een woongedeelte van De Haan, tussen enorme villa’s, hierbij gedeeltelijk het traject volgend van het lokale Duinbossen Wandelpad. Op die manier bereikten we even later opnieuw de drukke kustweg en staken de weg over. Aan de overzijde kwamen we vrijwel onmiddellijk terecht in ‘De Duinbossen van De Haan’, deelgebied Vlissegem. Ook ditmaal volgden we een kronkelend aangelegd verhard pad doorheen een prachtig stukje natuur. Eens te meer konden we ervaren, hoe prachtig het is doorheen bossen en duinen te kunnen genieten van het naderend voorjaar. Uiteindelijk, na zowat 2,5 km te hebben genoten van zon, zand en bos, bereikten we het wandelknooppunt 51. Aldaar konden we even pauzeren op een bankje en kijken wat we verder zouden doen. Vermits we nog de tram dienden te nemen richting Oostende en ons nog een autorit wachtte richting thuishaven, besloten we de wandeling voor vandaag hier te eindigen. Zowat 300 meter verderop bereikten we de kustbaan en tevens de tramhalte. Weinige minuten later ging het in volle vaart richting Oostende en op die manier, konden we nog even het afgelegde traject in omgekeerde richting bekijken.”

270: Oostende, Zondag 19 mei 2013, 18 km. (5400,879 km.)

“Een zonnige zondagochtend, de ideale gelegenheid om even de kust op te zoeken voor een wandeltocht langs de Noordzee. We kozen dan ook als vertrekplaats Oostende, om aldaar een gedeelte te bewandelen van het wandelnetwerk ‘Kustwandelroute’. Tijdens een vorige tocht waren we gewandeld van Oostende naar Blankenberge. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd ditmaal de tweede optie. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan. Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dienst nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Onze tocht begon dan ook naar links, richting Maria Hendrikapark, in de onmiddellijke nabijheid. Via een wandelbrug overschreden we de vijver van het park.

Het Maria Hendrikapark is een 19^de-eeuws stadspark, genoemd naar de tweede Koningin der Belgen. We kregen zicht op de nabij gelegen watertoren en konden enkele kunstwerken bekijken welke zich in het park bevonden. Een drietal enorme kogelhulzen trokken dan ook de aandacht, net als de eenden op het water. Aan de overzijde van de vijver gingen we rechtsaf, langs de rand van de vijver verder. We verlieten even later het park, dwarsten de drukke Verenigde Natieslaan en bereikten op die manier de Koninginnelaan, een nagenoeg kaarsrechte wandelweg. Het ging voorbij de Koninklijke Stallingen, een gebouw ontworpen in 1903 en vervolgens voorbij tal van mooie zitbanken en waterpartijtjes. Op het einde van deze lange laan, kwamen we dan aan ter hoogte van het strand en hadden er een ontmoeting met het ruiterstandbeeld van koning Leopold II. We stapten onder de boog door en bevonden ons op de Koning Boudewijnpromenade, met andere woorden, wandelknooppunt 65 op de zeedijk. 

We hielden links aan, richting wandelknooppunt 66 en gingen aldus via de Koninklijke Galerijen, een ongeveer 380 m lange passage tussen voormalig chalet en renbaan. Voorbij deze galerijen wandelden we verder via de zeedijk, richting Mariakerke. Gekomen ter hoogte van het knooppunt 66, verlieten we de zeedijk en gingen linksaf, de Dorpsstraat van Mariakerke in. We hielden er dan ook even halt ter hoogte van het Duinenkerkje en bezochten er de kerk en de begraafplaats. Immers aldaar bevindt zich het graf van James Ensor. We begaven ons vervolgens de Duinenstraat in, gelegen tussen duinen en hinterland, teneinde ons te begeven naar het volgende wandelknooppunt 67. Net daar voorbij konden we de Onze-Lieve-Vrouwe kapel bekijken, een witte bakstenen kapel uit 1961, de noodkerk Sint-Rafäel. Vervolgens, op weg naar wandelknooppunt 69, trokken we doorheen het Provinciaal Domein Raversijde. In dit mooie natuurgebied konden we genieten van deze stralende zonnige dag en enkele kunstwerken bewonderen welke aldaar zich bevinden. Binnen het domein kan men ook heringerichte complexen bezoeken van de Atlantikwall. 

Eenmaal het Provinciaal Domein achter de rug, konden we aangenaam stappen via een verhard wandelpaadje doorheen duinengebied, weliswaar aan beide zijden voorzien van een omheining. Stilaan bevonden we ons op het grondgebied van Middelkerke, getuigen daarvan onderweg een gedenkplaat ter ere van burgers en Duitse soldaten, welke het leven lieten op 04 augustus 1944, als gevolg van een Amerikaans bombardement op de Duitse kustbatterij Bernaert. Ook mocht een stukje gemeentelijk park van Middelkerke op onze route niet ontbreken. In Middelkerke hadden we ondertussen knooppunt 71 bereikt en begaven we ons even later richting wandelknooppunt 73 in Westende. Bij het verlaten van knooppunt 71, kwamen we vrij snel terecht in de Warandeduinen, alwaar we even de ruime omgeving konden overzien vanuit een kleine uitkijkpost. We konden er dan ook even denken aan de inwendige mens en genieten van een broodje. Een watertoren even verder trok eveneens de aandacht. Eenmaal doorheen het duinengebied kwamen we ter hoogte van het wandelknooppunt 73 in Westende-Bad. Aldaar gingen we haaks rechtsaf, naar het nabij gesitueerde knooppunt 74 op de zeedijk zelf. Eindelijk konden we de Noordzee zien, alsook enkele watersporters vechtend tegen de golven.

Onze tocht ging dan verder over het strand naar het wandelknooppunt 76. We konden nu geruime tijd genieten van het geluid van de aanstormende golven, maar bovenal de geuren ervaren welke de zee prijs gaf. Stappend af en toe door het mulle zand, kregen we tenslotte de wandelpaal in zicht. Ondertussen reeds een behoorlijk aantal kilometers gewandeld, besloten we om op zoek te gaan naar transport teneinde onze wandeling af te ronden. We verlieten dan ook ter hoogte van het wandelknooppunt 76 het strand en gingen haaks linksaf doorheen de duinengordel richting knooppunt 75, op de Koninklijke Baan. Zo kwamen we korte tijd later terecht op het grondgebied van Lombardsijde en namen aldaar de kusttram, terug naar de plaats waar we tijdens de ochtend waren van start gegaan. Meteen het einde van een zonnige wandeldag aan zee. Een lange autorit wachtte ons nog huiswaarts.”

258: Blankenberge, Zaterdag 17 november 2012, 15,7 km. (5141,479 km.)

Op 17 november ging het richting Belgische kust, alwaar we opnieuw een stukje wandelweg volgden van de zogeheten Kustwandelroute. Ditmaal zouden we starten in Blankenberge, het punt waar we waren aangekomen tijdens een vorige tocht. Hierna dan ook het relaas van de bezienswaardigheden onderweg.

“Een mistige ochtend, welke enigszins het zicht beperkte, op die manier bereikten we na een autorit en een wandeling doorheen de winkelstraat van Blankenberge, het wandelknooppunt 43 ter hoogte van de Zeedijk. Opvallend weinig volk nog zo vroeg op de dag, wellicht als gevolg van de minder gunstige weersomstandigheden. We hadden dan ook de intentie om verder de Kustwandelroute te volgen in de richting van Knokke. We zouden wel zien tijdens het verdere verloop van de dag, waar we zouden eindigen. We trokken dan ook op pad langsheen de dijk, tussen de dagjestoeristen, af en toe de winkeltjes bekijkend. Op het einde van de Zeedijk, ging het dan ook het strand op en konden we genieten van de zachte ondergrond om verder te wandelen. Een min of meer onaangename wind liet het duinengras soms wild te keer gaan. Het ging langsheen de Pier van Blankenberge, verder in de richting van de Fonteintjes. Dit is een soort smalle duinengordel, welke het hele jaar door is voorzien van water en bovendien met een rijkdom aan planten.

Via de knooppunten 41, 40 en 36 bereikten we na enkele kilometers stilaan Zeebrugge. De eerste grote havenkranen kwamen in zicht en tevens konden we onderweg daarheen enkele kunstwerken aantreffen op het strand. Vaak een schril contrast met de achterliggende haveninstallaties. We bereikten vervolgens de Zeedijk en kregen vooreerst het imposante Palace Hotel te zien. Blijkbaar stond het gebouw te koop en gaf ook alweer een soort indruk van vergane glorie. Blijkens info was dit gebouw tijdens WO1 een Duits hoofdkwartier. Om de hoek kregen we enkele monumenten te zien, enerzijds ter ere van de gesneuvelden tijdens de oorlog en anderzijds als aandenken aan de vader van de zeehaven. We wandelden verder doorheen de haven, hier en daar een schip een blik gunnend, anderzijds kijkend naar de infrastructuur van de haven. Tussen al deze bedrijvigheid, vonden we toch een geopend café, teneinde even een kopje koffie te nuttigen en even te bekomen van de natte kilte onderweg. Ook in de horecazaken opvallend weinig volk. Dan maar na een korte rustpauze terug op pad.

Ditmaal konden we enkele sleepboten zien, welke natuurlijk de grote schepen veilig de haven binnenloodsen. Dat er in de haven schepen te zien zijn in allerlei formaat en toestand, dat kon duidelijk worden ervaren. Sommige kleinere exemplaren wachtten blijkbaar op een dringende herstelling teneinde opnieuw zeewaardig te worden bevonden. Via de achterzijde van het Seafront Maritiem Park en even verder het voormalig lichtschip Westhinder, bereikten we de Brits-Duitse militaire begraafplaats. Naar verluid zouden hier 175 Duitsers en 30 Britten begraven liggen. We namen dan ook even de tijd deze laatste rustplaats te bezoeken en enkele indrukken vast te leggen op de digitale plaat. In de onmiddellijke nabijheid vonden we ook op de grond een gedenkplaat ter herinnering aan de slachtoffers van de scheepsramp van 6 maart 1987, met name toen de Herald of Free Enterprise even buiten de haven kapseisde.

We vervolgden onze weg via enkele woonstraten, waarbij we enkele opvallende gebouwen te zien kregen, richting sluis. Na een verplichte omweg vanwege werkzaamheden aan de openbare weg, trokken we verder richting Vlaams Natuurreservaat ‘Baai van Heist’. Daar aangekomen stelden we vast dat een modderige passage ons wachtte. Blijkbaar, als gevolg van de overvloedige regen tijdens de voorbije dagen, waren de wandelpaden erg drassig en stonden zelfs hier en daar onder water. Na dit ommetje van zowat anderhalve kilometer bereikten we uiteindelijk de Zeedijk van Heist. Zo raakten we min of meer terug in de bewoonde wereld en konden we verder wandelen via Duinbergen naar het bekende Alberstrand van Knokke-Heist. Voorzien van regenkledij en bevuilde wandelschoenen, kregen we wel heel wat bekijks van de zogeheten beau-monde die hier langs de dijk floreert. We bereikten tenslotte het knooppunt 26, ter hoogte van het plaatselijke Casino en hielden het daar voor bekeken. Er wachtte ons nu nog een tochtje doorheen een gedeelte van Knokke-Heist, richting station. Daar bereikte ons net een kusttram, welke ons opnieuw naar Blankenberge zou brengen. Uiteindelijk hadden we 15,7 km afgelegd, hoofdzakelijk langsheen het strand.”

J: Tweede deel van de Kustwandelroute met start in Blankenberge. Wandeling langsheen de kust, doorheen Zeebrugge tot in Knokke-Heist.

256: Oostende, Zondag 30 september 2012, 21,2 km. (5111,879 km.)

Vermits heel wat landgenoten vaak het weekend doorbrengen aan de Belgische kust, het verhaal inzake een wandeling langsheen dezelfde kust. We wandelden dan ook een eerste gedeelte van een traject dat verloopt langsheen de Noordzee en beter bekend is als de ‘Kustwandelroute’. Hierna volgt dan ook een kort relaas over deze eerste etappe.

“Een zonnige dag op het einde van de maand september, altijd goed om even aan de kust te vertoeven. Vandaag kozen we dan ook voor een wandeling aan de Noordzee. Een tijdje geleden kochten we immers in het bureau van de toeristische dienst van Oostende het boekje ‘Wandelnetwerk – Kustwandelroute’. We opteerden dan ook om op deze zondagochtend koers te zetten naar Oostende en aldaar van start te gaan, om een eerste gedeelte van het traject van deze Kustwandelroute te volgen. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd uiteindelijk de tweede keuze. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan.

Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dient nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Enkele honderden meters verder bereikten we de jachthaven van Oostende, alwaar we even de gelegenheid hadden om naar de diverse boten te kijken. We hielden er rechts aan, om verder te wandelen richting station. We passeerden vervolgens de ‘Amandine’, de laatste Oostendse Ijslandvaarder tot 1995. Dit schip bevindt zich nu ter hoogte van de Visserskaai. Wie Visserskaai zegt, denkt ook aan de bekende ‘Vistrap’, de pittoreske vismarkt met dagverse vis. We bereikten daar het knooppunt 64, gesitueerd ter hoogte van de veerboot naar het aan de overzijde gelegen Maritiem Plein. Via een moderne loopbrug bereikten we het voet- en fietsveer. Na enkele minuten wachten begonnen we aan de overtocht en bereikten korte tijd later het knooppunt 61.

Tijdens de overtocht kregen we een schitterend uitzicht over een gedeelte van Oostende. Terug van boord, hadden we al dadelijk zicht op de blauwwitte vuurtoren, alsook de restanten van de Batterij Hundius. We wandelden vervolgens richting strand en bereikten even later de Spinoladijk, een geplaveid pad tussen strand en duinen. Hier was het op deze zondagochtend zalig wandelen, het geluid van de branding, de zeebries en natuurlijk het geluid van de meeuwen. Onderweg vonden we aanwijsborden welke de weg aangaven naar het verder in het hinterland gelegen Fort Napoleon. Onze route ging echter rechtdoor, richting Bredene. Op het strand was het opvallend rustig, weinig wandelaars, tenzij enkele moedige joggers. Onderweg kregen we af en toe enkele kunstwerken te zien, welke deel uitmaakten van ‘Beaufort 04’, met andere woorden, hedendaagse kunst aan zee. Zo kregen we onder andere te zien ‘Flo Kasearu’, ofwel ‘Coast to Coast’, een drietal rode containers welke zich op het strand bevonden en gericht naar de duinen.

Even verderop zagen we een imitatie van opspattend zeewater en schuim. Uiteraard ontbraken onderweg niet de talrijke strandhuisjes, stilaan toe aan hun laatste weken verblijf op het strand. Ondertussen waren we stilaan toe aan een kopje koffie en dat vonden we ter hoogte van het volgende knooppunt, met name 60, alwaar we even konden vertoeven in de Twins Club. Buiten gezeten op het terras, konden we genieten van een heerlijk drankje op deze aangename nazomerdag. Na dit korte oponthoud vervolgden we onze weg, ditmaal over het strand zelf. We overschreden dan ook enkele golfbrekers, konden schelpen rapen en genieten van de uitgestrektheid van deze wandelomgeving. Langsheen het strand vonden we nog tal van andere kunstwerken, waarvan er toch wel één een indruk naliet: enkele autowrakken, ingenomen door een roedel wolven. Heel wat toevallige passanten haalden dan ook de camera boven. We betraden ook het bekende naaktstrand van Bredene, in deze tijd van het jaar helemaal verlaten. De knooppunten volgden elkaar op, op die manier ging het langsheen Bredene aan Zee, De Haan en Wenduine. Af en toe wisselde een stukje strand af met een eindje wandelen langsheen de zeedijk. Zo kregen we onderweg ook een verzameling zitbanken onder ogen, waarvan we het natuurlijk niet konden nalaten, er enkele te proberen.

Het moet gezegd, de ene bank zat al wat gemakkelijker dan de andere, maar blijkbaar is ook dat hedendaagse kunst. Na heel wat kilometers zand en zee te hebben getrotseerd, bereikten we uiteindelijk het knooppunt 44, gesitueerd even vóór Blankenberge. Hier konden we terug gebruik maken van een kleine veerboot, welke ons zou brengen naar de Zeedijk ter hoogte van het Oosterstaketsel. Een kleine fooi wordt altijd gewaardeerd en met een vriendelijk groet konden we even later terug verder wandelen. We arriveerden meteen tussen de dagjestoeristen. Laverend tussen buggy’s, uitgelaten honden en fietsende kinderen, bereikten we vervolgens de bekende trap ter hoogte van de voornaamste winkelstraat van Blankenberge. We daalden af en namen de tijd om even enkele winketjes te bekijken, om vervolgens de wandeling af te sluiten met het pauzeren op een terrasje. Nadien namen we ter hoogte van het station de kusttram richting Oostende. Geruime tijd later bereikten we opnieuw ons vertrekpunt en sloten onze kilometerteller af op 21,2 km. ”

J: Vanuit Oostende een gedeelte van de Kustwandelroute bewandeld tot in Blankenberge. Tweemaal gebruik gemaakt van het veer.