446: Blankenberge, Zaterdag 13 februari 2021, 15,562 km. (9045,44 km.)

“Een felle winterprik achter de rug en met nog wat restanten van sneeuw, trokken we deze ochtend naar Blankenberge. Een gratis treinticket van de NMBS was goed voor een tocht per trein naar het vernieuwde station aan de kust. We bereikten dan ook deze badstad even na elf uur, met de bedoeling een stukje te wandelen langs de Kustwandelroute. Recht voor het station begaven we ons dan ook in de bekende Kerkstraat, op zoek naar een eerste wandelknooppunt, met name 42. Onderweg daarheen konden we in een reeds geopende frituur terecht voor een bekertje koffie. Even later, omstreeks 11:10 uur konden we aan deze winterse wandeling beginnen. Aan het reeds vermelde knooppunt 42 gingen we linksaf in de Molenstraat om zo de Grote Markt van Blankenberge te betreden. Alle horeca nog steeds gesloten omwille van Corona. De zon deed ondertussen haar best de vrieskou wat te milderen. We staken de Grote Markt over om dan via de de Smet de Naeyerlaan de jachthaven aan te treffen. Goed voor de eerste foto’s van de dag. We begaven ons dan op het wandelpad omheen de jachthaven, luisterend naar de welluidende naam A. Wittevrongelwandeling. Gekomen ter hoogte van de gebouwen van de Scheepvaartpolitie ging het rechtsaf om er via de Wenduinse Steenweg, het knooppunt 44 te vinden ter hoogte van de Strandtoegang Blankenberge – Oesterput. We troffen er een picknickbank aan, ideaal om omstreeks het middaguur even te genieten van een broodje en een kopje koffie.

Na ons middagmaal begaven we ons aan het knooppunt 44 naar links om er een schelpenpad te bewandelen. Rechts was het pad afgeschermd door een houten schutting, links kregen we een smalle strook duinen te zien, zowat evenwijdig met de Blankenbergsesteenweg. Het schelpenpad was zo goed als sneeuwvrij wegens de zon, doch hier en daar troffen we nog enkele ijsplekken aan, dus opletten bij het afdalen. We gingen voorbij de Strandtoegang Wenduine – Harendijke en volgden verder het schelpenpad, evenwijdig aan de Blankenbergsesteenweg. We troffen onderweg het knooppunt 45 aan, om er net voorbij ‘Het Wrakhout’ te bemerken, een houten loopbrug over de steenweg, welke toegang gaf naar het strand. Nog steeds het af en toe kronkelende schelpenpad verder bewandelend, konden we aan de overzijde van de Blankenbergsesteenweg de kapel ‘A notre Dame de Lourdes’ bewonderen. Een foto nemen lukte niet echt, omwille van de storende bovenleiding van de kusttram. Uiteindelijk mondde het pad uit in Wenduine op de Manitobahelling. We draaiden haaks rechtsaf en klommen naar de Zeedijk van Wenduine, om er het knooppunt 47 te vinden. We hielden de richting links aan en stapten een tijdje tussen de dagjestoeristen op de Zeedijk. Nagenoeg op het einde van de Zeedijk vonden we knooppunt 48 waar we het standbeeld konden zien van De Smet de Naeyer, tevens in de buurt een mooi kunstwerk ‘Inner Circle’ van de hand van Linde Ergo.

We wandelden omheen de Rotonde van Wenduine, om aan de achterzijde een reeks zitbanken aan te treffen, waar we tenvolle konden genieten van het zonnetje. We namen dan ook even de tijd om te pauzeren. Even later begaven we ons op het betegelde wandelpad rechtdoor, om er vrij vlug knooppunt 50 te vinden, waar we de Zeedijk naar links verlieten en via enkele trappen klommen naar de Spioenkop, een uitzichtspunt in de duinen. Omwille van de er heersende drukte, geen plaats om even te genieten van de omgeving. We zetten dan maar onze tocht verder, richting knooppunt 49, in de onmiddellijke nabijheid. Een dalend pad , richting knooppunt 1, bracht ons door middel van een ruime bocht naar rechts omheen een braak terrein, alwaar we een kunstwerk konden bemerken, voorstellend het skelet van een vis. Een bocht naar links leidde langs het voetbalterrein van SK Wenduine en zo daalden we verder af tot op de drukke Leopold II-laan, waar we het Prins Albertpark betraden. Aan de overzijde van de drukke laan, konden we de Hubertmolen waarnemen en in het parkje het beeld van Moeder en Kind. We kruisten vervolgens de Koninklijke Baan en stapten een tijdje evenwijdig aan de Nieuwe Rijksweg, om dan linksaf te gaan en de tramsporen alsook de Nieuwe Rijksweg te kruisen.

Aan de overzijde begaven we ons vrij vlug rechts de Duinbossen van De Haan – Wenduine in. Een wandelpoortje liet ons toe het wandelpad te bereiken doorheen deze bossen. Hier konden we voor het eerst nog volledig besneeuwde paden bewandelen. Een zitbank bezijden het pad en volledig beschenen door een winterzonnetje, liet ons even halt houden om te genieten van een sandwich en een kopje warme koffie. Na deze wandelpauze zetten we ons wandeling verder langs het kronkelend bospad, om tenslotte het knooppunt 1 aan te treffen ter hoogte van een wandelboom. We hielden er nagenoeg dezelfde richting aan, teneinde verder doorheen de Duinbossen te wandelen, tot we aan het andere uiteinde het knooppunt 51 vonden, aan een grote parking en in de nabijheid van de drukke kustbaan en tramlijnen. We verlieten de boszone en wandelden rechtsaf om er de kustbaan te kruisen alsook de tramsporen. Via een trap beklommen we de duinen om aan de andere kant het strand te betreden en er het knooppunt 52 aan te treffen. Eenmaal op het strand konden we zien hoe druk het was door de talrijk aanwezige wandelaars. We gingen op het strand linksaf, richting Oostende. Na geruime tijd te hebben gewandeld langs de waterlijn, draaiden we naar links, richting Zeedijk van De Haan.

Daar konden we even halt houden op een zitbank en ondertussen genieten van een kopje koffie met een pannekoekje voorzien van bruine suiker. Dat dit heerlijk smaakte hoeft wellicht niet te worden vermeld. Na deze lekkernij wandelden we nog wat verder op de Zeedijk, tot we het wandelknooppunt 54 aantroffen. We troffen er opnieuw een mooi kunstwerk aan van de hand van Xu Zhen, voorstellend de Griekse God Poseidon, met pekingeenden op de armen en schouders. Even verder troffen we het beeld aan van een naakte vrouw, met als titel ‘Amour’. Toen we het einde van de Zeedijk naderden, gingen we opnieuw het strand op en wandelden nogmaals door het zand tot aan het knooppunt 56. We bevonden ons daar op het strand Vosseslag. We konden er op weg naar de kusttram nog enkele foto’s nemen van de Vuurtoren Vosseslag en het beeld van Mong de Vos. Nadien gingen we via de voetgangersbrug naar de tramhalte De Haan Vosseslag. Korte tijd later konden we via de kuststram terug naar het station van Blankenberge. Een treinrit huiswaarts sloot deze winterse wandeldag af. We stapten ongeveer 15,562 km in niet altijd gunstige omstandigheden, goed voor 20477 stappen.”

256: Oostende, Zondag 30 september 2012, 21,2 km. (5111,879 km.)

Vermits heel wat landgenoten vaak het weekend doorbrengen aan de Belgische kust, het verhaal inzake een wandeling langsheen dezelfde kust. We wandelden dan ook een eerste gedeelte van een traject dat verloopt langsheen de Noordzee en beter bekend is als de ‘Kustwandelroute’. Hierna volgt dan ook een kort relaas over deze eerste etappe.

“Een zonnige dag op het einde van de maand september, altijd goed om even aan de kust te vertoeven. Vandaag kozen we dan ook voor een wandeling aan de Noordzee. Een tijdje geleden kochten we immers in het bureau van de toeristische dienst van Oostende het boekje ‘Wandelnetwerk – Kustwandelroute’. We opteerden dan ook om op deze zondagochtend koers te zetten naar Oostende en aldaar van start te gaan, om een eerste gedeelte van het traject van deze Kustwandelroute te volgen. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd uiteindelijk de tweede keuze. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan.

Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dient nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Enkele honderden meters verder bereikten we de jachthaven van Oostende, alwaar we even de gelegenheid hadden om naar de diverse boten te kijken. We hielden er rechts aan, om verder te wandelen richting station. We passeerden vervolgens de ‘Amandine’, de laatste Oostendse Ijslandvaarder tot 1995. Dit schip bevindt zich nu ter hoogte van de Visserskaai. Wie Visserskaai zegt, denkt ook aan de bekende ‘Vistrap’, de pittoreske vismarkt met dagverse vis. We bereikten daar het knooppunt 64, gesitueerd ter hoogte van de veerboot naar het aan de overzijde gelegen Maritiem Plein. Via een moderne loopbrug bereikten we het voet- en fietsveer. Na enkele minuten wachten begonnen we aan de overtocht en bereikten korte tijd later het knooppunt 61.

Tijdens de overtocht kregen we een schitterend uitzicht over een gedeelte van Oostende. Terug van boord, hadden we al dadelijk zicht op de blauwwitte vuurtoren, alsook de restanten van de Batterij Hundius. We wandelden vervolgens richting strand en bereikten even later de Spinoladijk, een geplaveid pad tussen strand en duinen. Hier was het op deze zondagochtend zalig wandelen, het geluid van de branding, de zeebries en natuurlijk het geluid van de meeuwen. Onderweg vonden we aanwijsborden welke de weg aangaven naar het verder in het hinterland gelegen Fort Napoleon. Onze route ging echter rechtdoor, richting Bredene. Op het strand was het opvallend rustig, weinig wandelaars, tenzij enkele moedige joggers. Onderweg kregen we af en toe enkele kunstwerken te zien, welke deel uitmaakten van ‘Beaufort 04’, met andere woorden, hedendaagse kunst aan zee. Zo kregen we onder andere te zien ‘Flo Kasearu’, ofwel ‘Coast to Coast’, een drietal rode containers welke zich op het strand bevonden en gericht naar de duinen.

Even verderop zagen we een imitatie van opspattend zeewater en schuim. Uiteraard ontbraken onderweg niet de talrijke strandhuisjes, stilaan toe aan hun laatste weken verblijf op het strand. Ondertussen waren we stilaan toe aan een kopje koffie en dat vonden we ter hoogte van het volgende knooppunt, met name 60, alwaar we even konden vertoeven in de Twins Club. Buiten gezeten op het terras, konden we genieten van een heerlijk drankje op deze aangename nazomerdag. Na dit korte oponthoud vervolgden we onze weg, ditmaal over het strand zelf. We overschreden dan ook enkele golfbrekers, konden schelpen rapen en genieten van de uitgestrektheid van deze wandelomgeving. Langsheen het strand vonden we nog tal van andere kunstwerken, waarvan er toch wel één een indruk naliet: enkele autowrakken, ingenomen door een roedel wolven. Heel wat toevallige passanten haalden dan ook de camera boven. We betraden ook het bekende naaktstrand van Bredene, in deze tijd van het jaar helemaal verlaten. De knooppunten volgden elkaar op, op die manier ging het langsheen Bredene aan Zee, De Haan en Wenduine. Af en toe wisselde een stukje strand af met een eindje wandelen langsheen de zeedijk. Zo kregen we onderweg ook een verzameling zitbanken onder ogen, waarvan we het natuurlijk niet konden nalaten, er enkele te proberen.

Het moet gezegd, de ene bank zat al wat gemakkelijker dan de andere, maar blijkbaar is ook dat hedendaagse kunst. Na heel wat kilometers zand en zee te hebben getrotseerd, bereikten we uiteindelijk het knooppunt 44, gesitueerd even vóór Blankenberge. Hier konden we terug gebruik maken van een kleine veerboot, welke ons zou brengen naar de Zeedijk ter hoogte van het Oosterstaketsel. Een kleine fooi wordt altijd gewaardeerd en met een vriendelijk groet konden we even later terug verder wandelen. We arriveerden meteen tussen de dagjestoeristen. Laverend tussen buggy’s, uitgelaten honden en fietsende kinderen, bereikten we vervolgens de bekende trap ter hoogte van de voornaamste winkelstraat van Blankenberge. We daalden af en namen de tijd om even enkele winketjes te bekijken, om vervolgens de wandeling af te sluiten met het pauzeren op een terrasje. Nadien namen we ter hoogte van het station de kusttram richting Oostende. Geruime tijd later bereikten we opnieuw ons vertrekpunt en sloten onze kilometerteller af op 21,2 km. ”

J: Vanuit Oostende een gedeelte van de Kustwandelroute bewandeld tot in Blankenberge. Tweemaal gebruik gemaakt van het veer.

160: De Haan, Zaterdag 24 april 2010, 22,5 km. (3174,711 km.)

Een tocht, welke voorheen als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 24/4/2010 – 8420 De Haan (West-Vlaanderen), 10^de Voorjaarstocht, 7-14-21 km.  De Hanestappers. Start: ’t Schelpestik. De club streeft ernaar om de drie parcours door of langs strand, dijk, bos, duin, polders en concessie te laten lopen.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 18:08 uur.

“In de overtuiging dat ons vandaag veel zon werd beloofd, trokken we deze ochtend vroeg op weg naar De Haan, alwaar we zouden deelnemen aan de 10^de Voorjaarstocht, ingericht door de plaatselijke Hanestappers. De startzaal was gelegen te Vosseslag (De Haan), meer bepaald 't Schelpestik. Toen we even na acht uur ter plaatse arriveerden, konden we ons voertuig kwijt op de ruime parking naast de startlocatie. Binnenin echter, waren we blijkbaar nog te vroeg om reeds de koffie te nuttigen, vermits het brouwsel nog in wording was. We namen dan maar genoegen met een hapje zonder het bruine vocht. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 7, 14 of 21 km. Nu de dagen toch al wat langer worden, kozen we voor de 21 km met een werkelijke afstand van 22,5 km. Onderweg zouden we drie controleposten aantreffen. Na onze inschrijving trokken we op pad voor het eerste gedeelte van de wandeling, over een afstand van 7,2 km.

Bij het verlaten van de startplaats, konden we zien dat we vooreerst een lus dienden te wandelen van 7,2 km, waarna we op dezelfde plaats een eerste controle zouden krijgen. Het ging dus een eerste maal naar rechts voor alle afstanden. We kregen onderweg al een eerste aanduiding van de GR5A, alsmede de borden voor de Kust Fietsroute LF1b. Nog maar kort na de start bereikten we het Duinbos Klemskerke en zo konden we voor het eerst even genieten van de pracht van deze omgeving. Een lang smal asfaltpaadje, ging op- en neerwaarts doorheen dit bosgebied. De bordjes Heen, gaven ons te kennen dat we later op de dag hier nog opnieuw zouden langskomen. Na een tijdje deze weg te hebben gevolgd, dienden we jammer genoeg het Duinbos te verlaten om de rechts gelegen villawijk in te gaan. We bevonden ons nu in De Haan (Centrum). Een heel stuk woonwijk, bracht ons uiteindelijk ter hoogte van de Koninklijke Baan en de bedding van de kusttram. We dwarsten deze verkeersaders ter hoogte van het station van De Haan, om vervolgens langsheen het Gemeentehuis, de richting te kiezen van de verder gelegen Zeedijk.

Even ging het stevig omhoog, waarna we de zee zagen te voorschijn komen. Daar was men druk doende op het strand met het plaatsen van de zetels en windschermen. Het is duidelijk dat het seizoen van de toeristen is aangebroken en dat men het strand daartoe in gereedheid wil brengen. Op de zeedijk aangekomen, ging het meteen linksaf, om over korte afstand de dijk te volgen en even verderop via de eerste duinen, terug te wandelen in de richting van de Koninklijke Baan. We dwarsten deze verkeersaders voor de tweede maal, om aan de overzijde van de weg, opnieuw het Duinbos in te gaan. Een lang kronkelend bospaadje, leidde ons uiteindelijk terug naar de plaats waar we de wandeling even voordien hadden aangevat. Dit eerste gedeelte van de wandeling had ons reeds laten kennismaken met het mooie Duinbos en even hadden we een glimp opgevangen van de zee en het strand. Jammer genoeg zou het daar bij blijven en zouden we tijdens de rest van de wandeling vertoeven in het hinterland. Tijdens de korte lunchpauze, vernamen we van andere wandelaars, die reeds het tweede gedeelte achter de rug hadden, dat ze enorm waren teleurgesteld in het verloop van het parcours, ondanks de mogelijkheden die werden geboden door de ligging dicht bij strand en zee. Enkelen haakten na de eerste lus reeds af en stopten voortijdig hun wandeling.

Na een pauze in het zonnetje, begonnen we aan het tweede gedeelte van de wandeltocht, dat zou verlopen over een afstand van 4,3 km. Ditmaal gingen we linksaf om wat verderop opnieuw een stukje verkaveling te bewandelen. Dit huisjes kijken werd even kort onderbroken door een passage door het Vlaams Natuurreservaat D'Heye, waarna we aan de andere kant opnieuw tussen de villa's belandden. De plaatselijke Breduiniaroute, een fietstraject van 45 km, was een tijdje onze gids. Wat verderop kwamen we uiteindelijk terecht op een landelijke polderweg en konden we even genieten van de uitgestrektheid van het polderland. Vergezichten waren te bewonderen en in de verte was menige kerktoren zichtbaar. Even verderop ging het op een kruispunt linksaf en zo wandelden we opnieuw in de richting van de bebouwde kom, terwijl we even de Permekeroute volgden. In de verte zagen we reeds de sporthal Haneveld, en wat later stelden we vast dat dit de bestemming was voor de tweede controle. Aldaar konden we terecht in de kantine van de sporthal om even te pauzeren en een hapje te eten. Ook hier zouden we later op de dag een tweede maal langskomen, aangezien van hieruit een lus diende te worden gewandeld van 8,2 km.

Na het verlaten van de sporthal, ging het linksaf, richting tennisvelden. Daar trokken we door de Chiapasdreef, waar we op het einde een splitsing aantroffen. Hier gingen de wandelaars van de 14 km linksaf, terwijl de 21 km hun weg rechtdoor vervolgden en opnieuw door de villawijken dienden te wandelen. Af en toe kregen we ook enkele winkels te zien, maar daarvoor waren we nu niet echt naar de kust gekomen. Op een druk rondpunt ging het naar rechts en zo verlieten we de bebouwde kom, om even verderop een polderweg aan te treffen, welke richting Vlissegem (De Haan) ging. Ook ditmaal konden we even genieten van de uitgestrektheid van dit gebied en volgden we over geruime afstand deze landelijke weg. We bereikten nadien de dorpskom van Vlissegem, waar we letterlijk langsheen de kerk en over de begraafplaats dienden te wandelen. Hier namen we even de tijd om de kerk ook even binnenin te bekijken. Via een verder gelegen draaihekje, bereikten we opnieuw een polderbaantje en meteen lag de dorpskom achter ons. We volgden hier over korte afstand het verloop van de Noordzee Vlaanderen Fietsroute LF1 en opnieuw de Breduiniaroute.

Deze rustige landelijke wegen volgend, ging het opnieuw in de richting van De Haan (Centrum). Bij het bereiken van de bebouwde kom, begaven we ons even op de Oude Dijkenroute (43 km), waarna we algauw opnieuw de villawijk volgden, om wat later opnieuw via de Ciapasdreef de plaatselijke sporthal te vervoegen. Ditmaal pauzeerden we even in het zonnetje en konden daartoe enkele vrije stoelen aantreffen op het grasperk. Blijkbaar waren we niet de enigen met dit idee. Restte ons nog een laatste stukje wandeling van 2,8 km, terug naar de vertrekplaats. Toen we voor de tweede maal de sporthal verlieten, ging het langs dezelfde weg langsheen de tennisvelden en via de Chiapasdreef naar de erachter gelegen villawijken. Ditmaal volgden we de weg van de 14-km wandelaars in de richting van het Duinbos dat we eerder op de dag reeds hadden gezien. Wat later bereikten we de ingang van dit bosje en zo volgden we over geruime afstand dezelfde weg die we reeds eerder op de dag hadden gevolgd, na onze terugkeer van de Zeedijk. We volgden hierbij opnieuw een bospad dat ons terug leidde naar de plaats van vertrek in De Haan (Vosseslag). Eigenlijk heeft de wandeling van vandaag ons enigszins ontgoocheld, om reden dat we amper het strand hebben gezien en daarvoor waren we toch wel naar zee gekomen.

Wat ons zal bijblijven vandaag is de uitspraak van een deelnemer, woonachtig aan de kust, toen hij ludiek opmerkte: ‘Diegenen die uit het binnenland zijn gekomen zullen teleurgesteld zijn in de wandeling van vandaag’. We moeten de man bijtreden in zijn oordeel. Toen we even na 14 uur terug huiswaarts reden, waren reeds 697 wandelaars geteld. Er zijn wandelingen die we soms de hemel in prijzen, er zijn ook tochten die wat tegenvallen. Vandaag was de laatste categorie aan de beurt, maar goed, morgen trekken we naar Noord-Frankrijk en hopen daar enigszins beter te worden verwend. We laten het morgenavond wel weten...”

We eindige stilaan deze wandelbijdrage, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, ook daarin werden enkele eerste indrukken nagelaten. ‘K: Teleurstellende wandeling. Geen zee of duinen. Villawijken en een uitgestrekte polder was een wandeling aan zee? Warm weertje. J: Teleurstellende tocht vanuit De Haan (Vosseslag). Weinig strand en dijk, bijna geen duinengebied. Een strandwandeling die helemaal anders had kunnen zijn. Bij aankomst nog geen koffie te verkrijgen en nogal een amateuristische organisatie.’