124: Knokke-Heist, Zaterdag 07 november 2009, 21,4 km. (2449,773 km.)

Deze wandeltocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009 als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 07/11/2009, 8300 Knokke-Heist (West-Vl.) – Canadees Wandelweekend – Monumententocht, 6-10-15-21 km. WNZB Knokke-Heist. Start: Verwarmde tent. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend met een wandeling doorheen Knokke-Heist, o.a. langs het Noordzeestrand en door diverse parken. Onderweg is er bijzondere aandacht voor de vele beelden en monumenten die de gemeente rijk is.’ Na afloop werd nog dezelfde avond een relaas inzake de belevenissen onderweg geschreven, omstreeks 17:56 uur.

“Vandaag ging het richting Noordzee, waar we hebben deelgenomen aan de Monumententocht, ingericht door de WNZB Knokke-Heist. Deze wandeling ging door op de eerste dag van het Canadees Wandelweekend. Plaats van inschrijving en vertrek was gesitueerd in een verwarmde tent op het Verweeplein. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 6, 10, 15 of 21 km. Wij opteerden voor de langste afstand met een werkelijk lengte van 21,4 km. Na onze inschrijving verkregen we een routeplannetje voor onderweg, doch dienden alvorens van start te gaan, de regenkledij aan te trekken, aangezien het voor de start begon te regenen. We verlieten het Verweeplein om vervolgens de Lippenslaan te dwarsen en ons te begeven naar het nabijgelegen Duinenpark. Via dit kleine buurtparkje, ging het richting grote rotonde, ter hoogte van het station van Knokke-Heist. Langsheen het station, volgden we over korte afstand de Natienlaan, om wat verderop rechts af te draaien in de Nieuwstraat om ons te begeven naar de open velden. Hier volgden we nadien een modderige landweg, welke ons zou leiden omheen de ‘Put van Cloedt’.

Deze landweg trok richting spoorweg, welke we dwarsten en doorwandelden naar de Knokkestraat. Hier ging het linksaf en we betraden de eerste villawijk van de dag. Opvallende aanwezige in de voortuinen: de Canadese vlag, soms geflankeerd door de Belgische driekleur, soms zelfs een Vlaamse Leeuw. Enkele statige Belle-Epoque woningen konden we bekijken. Het eerste, iets grotere park onderweg, bereikten we via het Kwelmpad. Dit park, nr 58 genoemd, liet zich ietwat op en neer doorwandelen, waarna we de grote kustbaan, de Elizabetlaan, bereikten. Opnieuw kondigden zich enkele statige villa's aan, de een al wat majestueuzer, dan de andere. Ter hoogte van de Duinendreef, kregen we ook een eerste route in het oog, de Riante Polder Route. Een eindje dit traject volgend, kwamen we aan het tweede park van de dag, het Directeur Generaal Willemspark. Via dit park ging de weg langsheen een eendenvijver, een petanquebaan en zelfs enkele tennisvelden. Hier betraden we het Pierre Dejonghepad (1894-1945). Vervolgens doken we in de voetgangerstunnel, om aan de andere kant via de Knokkestraat en de Ijzerstraat ons te begeven naar de eerste controle van de dag, gelegen in de Gemeenteschool van Heist, ‘Het Anker’.

Meteen zaten de eerste 6,9 km erop. Na deze pauze, volgde een lus van 6,1 km, aangezien we hier later nog een tweede maal controle zouden ondergaan. Langsheen het schip, dat zich bevond op het terrein van de school, gingen we opnieuw op pad. Via enkele woonstraten, verlieten we de bebouwde kom van Heist en gingen onder de spoorwegtunnel ter hoogte van het station van Heist. Nadien volgde een stukje drukke Heistlaan, waarna we ter hoogte van de Isabellastraat, links een smalle weg ingingen, welke de loop van de Isabellavaart volgde. Hier ging het door een nieuwe verkaveling, waar alle straatnamen werden vernoemd naar de onderdelen van een schip. Een volgend gedeelte van de wijk had als opvallend gegeven, dat alle straatnamen waren vernoemd naar plaatsen op zee: Noordhinder, Breed Veertien, De Bocht. Via de Westkapellestraat ging het opnieuw een stukje via de Riante Polder Route. Uiteindelijk bereikten we opnieuw de bebouwde kom van Heist, waarna we een tweede controle verkregen in de gemeenteschool waar we voordien reeds waren geweest. Het volgende gedeelte van de wandeling bedroeg wat minder, met name 4,9 km.

Via de Pannestraat, ging het naar de Bakkerstraat, waar we het kunstwerk ‘Het Vogelnestje’ van Claire Todd konden aanschouwen. Tevens konden we ons even laten gaan met de spiegels die op dit pleintje waren opgehangen. Zo waren we opeens heel dik, wat later ontzettend lang en dan weer even heel klein. Enkele straten verder deden ons opnieuw kennismaken met de drukke Elizabetlaan. Dit keer volgden we een tijdje deze drukke kustbaan in de richting van de nieuwe voetgangersbrug, welke zich bevindt op de scheiding van Knokke-Heist en Zeebrugge. We dwarsten de kustbaan via deze nieuwe brug en kregen zicht op een gedeelte van de haven van Zeebrugge. Aan de andere kant van de brug bereikten we de Zeedijk Heist. We volgden de dijk, waar zich de LF1b Kust Fietsroute bevond, om wat verder het Vissersmonument (1964) te aanschouwen op het Vissershuldeplein. Op het nabijgelegen Heldenplein, zagen we later het Monument ter ere van de gesneuvelden in 14-18 (1921) en om de hoek bevond zich de gekende Visserskapel (1892). Het ging terug richting zeedijk, om aldaar voor de tweede maal deze dag, het Willemspark te betreden.

Hier aan de ingang bevond zich de aanduiding van het Charles Jacobspad. Een duinenweggetje leidde ons naar de Zeedijk Duinbergen, waar we ter hoogte van het Stübbenpark een laatste controle hadden in het complex Sun Beach. Hier kon vroeger beach-volley worden gespeeld, doch blijkbaar was het geheel in faling en was men doende met onderhandelingen om de zaak opnieuw op te starten. Het laatste stukje wandeling van 3,5 km liet nog even op zich wachten. Het was immers tijd voor een sanitaire stop. Het laatste stuk van het traject, bracht ons vooreerst langs de Zeedijk Duinbergen en vervolgens de Zeedijk Albertstrand. Ter hoogte van het casino ging het naar rechts, waar we de herdenkingsplaat ter ere van de bevrijding konden bemerken op de Canada Square. Via de Bayauxlaan, bereikten we het verzetsmonument op het Verzetsplein. Ondertussen hadden de hemelsluizen zich geopend en kregen we een ware plensbui te verwerken, waar af en toe zelfs enkele hagelstenen te voorschijn kwamen.

Zo vervolgden we onze weg naar het Desmidtplein, waar een laatste monument van de dag kon worden aanschouwd, eveneens ter ere van de gesneuvelden tijdens WOI. Op die manier bereikten we opnieuw het Verweeplein, waar onze wandeling enkele uren voordien van start was gegaan. Bij de eindcontrole ontvingen we nog een gratis sticker aangaande dit tweedaags wandelgebeuren en mochten we een papieren klaproos opspelden. Ondanks het minder goede weer hebben we toch een rustige wandeling kunnen beleven. Morgen volgt nog een tweede luik, met name de Canadese Bevrijdingsmars, over een afstand van 13, 18 of 33 km.”

We eindigen dit verhaal met een blik in de wandelboekjes. Ziehier wat kort na afloop daarin werd genoteerd: ‘K: Knokke-Heist in het teken van de bevrijding. Weinig van gezien. Enkele monumenten en te veel straten. Een klein stukje Zeedijk, wat jammer was. Flinke buien! J: Tocht doorheen het polderland, door enkele parken van de stad en langsheen monumenten en kunstwerken van de stad. Eerste dag van het Canadees Wandelweekend in het kader van de bevrijding van Knokke.’