413: Diest, Zondag 04 juni 2017, 22,746 km. (8418,762 km.)

“Vandaag waren we nog eens toe aan een wandeling langs knooppunten, meer bepaald behorende tot het wandelnetwerk de Merode. We zouden dan ook van start gaan ter hoogte van het station van Diest. Na een verplaatsing vooraf per bus en trein bereikten we het station omstreeks 09:10 uur. Na een broodje konden we alvast op weg voor deze dagtocht. We begonnen aan onze trektocht over het wandelnetwerk, ter hoogte van het knooppunt 373, aan de overzijde van het station op de Turnhoutsebaan. We dienden deze straat over geruime afstand naar rechts te bewandelen, langsheen de parking van het station rechts en industriegebouwen links. Via een viaduct gingen we onder de R26, de Citadellaan door, om aan de andere kant verder te volgen via de Fabriekstraat. Het parcours verliep evenwijdig met de spoorlijn. Het smalle asfaltwegje liet toe te genieten van de stralende zon onderweg. Uiteindelijk kwamen we ter hoogte van het knooppunt 254, gesitueerd aan de oever van de Demer. Daar ging het verder via de Fabriekstraat, nog steeds langsheen de spoorweg. We maakten een ruime bocht naar rechts, voorbij het knooppunt 51 om tenslotte het volgende knooppunt aan te treffen, met name 72. We bevonden ons aldaar op het traject van de LF1 Noordzeeroute.

Aan het knooppunt 72 verlieten we de Fabriekstraat en gingen even naar links, om er reeds knooppunt 74 aan te treffen, op het jaagpad langs de Demer. We betraden het jaagpad naar rechts, om korte tijd later de Maagdentoren van Zichem in zicht te krijgen. Luttele minuten later kwamen we aan de brug over de Demer, ter hoogte van het knooppunt 208 en konden we naar links de Demer overschrijden en een bezoekje brengen aan de Maagdentoren. Heel wat trappen leidden ons naar boven, om er even te genieten van een schitterend uitzicht over de omgeving. Na de recente restauratie is de Maagdentoren vrij te bezoeken. Toen we nadien afdaalden, waren we ondertussen de klok van 10:20 uur genaderd en namen we even de tijd om te genieten van een picknick in de nabijheid. Een daartoe geplaatste picknicktafel bewees duidelijke diensten. Na te hebben genoten van de maaltijd, staken we via de brug opnieuw de Demer over en sloegen linksaf richting knooppunt 134, slechts enkele meters verder. We volgden verder het verloop van de Demer, tot we de openbare weg bereikten, namelijk de Ernest Claesstraat in Zichem. We gingen er linksaf richting Markt, alwaar we arriveerden omstreeks 11:00 uur. De hoogste tijd voor een kopje koffie en daarvoor konden we terecht in café Central.

Na te hebben genoten van de verdiende wandelpauze, keerden we een eindje op onze stappen terug op de Ernest Claesstraat, teneinde er links verder de oever van de Demer te volgen langsheen het jaagpad. We volgden er een tijdje het traject van de GR5 alsook de GR Hageland. Een aangenaam te bewandelen grindpad leidde ons langsheen de Demerbroeken. Na heel wat bochten te hebben gehad, mondde het jaagpad uit ter hoogte van de Wijngaardstraat, net naast de spoorweg. We troffen er een wandelboom aan welke aangaf welke groteroutepaden we hadden gevolgd. We stapten nagenoeg rechtdoor de Wijngaardstraat in om korte tijd later het Dorp te betreden van Testelt, alwaar we het knooppunt 59 konden bemerken. We bevonden ons opnieuw aan de oever van de Demer, net voor de brug. We sloegen ditmaal rechtsaf en stapten langsheen het water naar de watermolen van Testelt. Na het bekijken van de site, stapten we verder tot aan de nabij gelegen Sint-Pieterskerk, die we eveneens konden bezoeken. Uitzonderlijk was de kerk geopend omwille van Open Kerkendag. We bevonden ons daar trouwens reeds aan het knooppunt 143.

Na ons bezoek aan de kerk van Testelt, begaven we ons aan de overzijde in de Stationsstraat, welke, de logica volgend, eindigde aan het station van Testelt. We konden er even verpozen op het terras van café ‘In ’t Statiehuis’, waar een lekkere frisdrank even voor verkoeling zorgde op deze zomerse dag. We hadden ondertussen reeds bemerkt dat we het knooppunt 92 hadden bereikt, net aan de overweg. Na een eerder lange wandelpauze gingen we opnieuw op pad, we hadden immers nog een lange weg te gaan. Net voor de spoorwegovergang, hielden we links aan in de Stationsstraat en wandelden verder evenwijdig aan de spoorweg, tot we het knooppunt 416 aantroffen, nadat we ons naar links hadden verwijderd van de spoorweg. Daar hielden we de richting rechtdoor aan en begaven ons via een zanderige weg het bos in. Enkele mooie dreven leidden ons naar het knooppunt 155, waar we de Demerbroekstraat ingingen. We bleven rechtdoor verder gaan, afwisselend langs kleine percelen bos, akkers en weilanden. Zo vorderden we gestaag richting knooppunt 415, dat we aantroffen zowat ter hoogte van de Grootbroekstraat. We hielden er even een pauze in het zonnetje, gezeten in het gras. Het weer voelde zalig aan en daar konden we even genieten van de stilte en de rust uitgaande van de natuur. We waren ondertussen 14:30 uur voorbij, dus nog tijd voldoende.

Na uitgebreid te hebben genoten, begaven we ons op weg naar het volgende knooppunt, met name 409. Daartoe stapten we verder in de Broekstraat, opnieuw tussen weiden, akkers en stukjes bos, waarbij het aantal klaprozen inmiddels niet meer was te tellen. Eenmaal 409 voorbij, ging het verder rechtdoor, ditmaal via Binneweg om zo langzaam maar zeker opnieuw de bewoonde wereld te betreden. We kwamen dan ook langs de eerste huizen van Langdorp. In plaats van naar het centrum te stappen, maakten we vooreerst nog een ommetje, op weg naar knooppunt 414 en 410. Op korte afstand van het knooppunt 409 kwamen we vrij vlug voorbij knooppunt 414, om daar te ervaren dat onze geplande route opnieuw in de richting van de Demer draaide. Even later konden we ons opnieuw op het jaagpad begeven aan de oever van de Demer en dit naar rechts bewandelen, naar het eigenlijke centrum van Langdorp. Enkele meanders verder kregen we de Sint-Pieterskerk in zicht en konden tenslotte ter hoogte van het knooppunt 410, het jaagpad naar rechts verlaten, richting Langdorpsesteenweg. We waren net de klok van 15:30 uur voorbij, toen we nog even konden genieten van een glas cola in het Wolf Café, in de buurt van de kerk. Een groot buitenterras leek daartoe ideaal.

Na deze laatste wandelpauze, keerden we terug naar het jaagpad aan de Demer, teneinde dit dan te volgen tot in Aarschot. We verlieten dan ook de Demer ter hoogte van het knooppunt 247, waarna we de richting kozen van het station. Daar konden we dan via de trein opnieuw richting woonplaats reizen. We eindigden deze mooie dagtocht na 30329 stappen en 22,746 afgelegde km.”

302: Knokke, Woensdag 16 juli 2014, 22,558 km. (6123,937 km.)

“Een luswandeling met start in Knokke en die werd beschreven in de Dagstappergids West-Vlaanderen 2. In deze wandelgids werd de tocht als volgt omschreven: ‘Op zoek naar een verhaal van verzanden, inpolderen en ontpolderen’. De voorziene lengte van het parcours bedroeg 20,7 km en ging van start op de parking van het Zwin in de Ooievaarslaan te Knokke-Heist. Er was echter een alternatieve startplaats voorzien op het marktplein van Sint Anna ter Muiden, waaraan we de voorkeur gaven. Tijdens het verloop van deze dagtocht zou een gedeelte worden gevolgd van de Streek-GR Uilenspiegel, alsook het LAW5-1 Deltapad en het LAW11 Grenslandpad. Nadat we ons voertuig hadden geparkeerd op de aangewezen startplaats en na een hapje voor onderweg, konden we bij een fel blauwe hemel van start gaan. Ter hoogte van het marktplein van Sint Anna ter Muiden, konden we al onmiddellijk de eerste foto’s nemen, onder andere van de kerk met een wel bijzondere platte toren. Vanaf de start van onze wandeling volgden we het traject van de Streek-GR Uilenspiegel alsook van een lokale wandelroute, de Zwinroute. Aan het einde van het marktplein gingen we dan ook naar rechts via de Junkvrouw Geilstraat, omheen een deel van het dorp, om even later naar links de dorpskern te verlaten.

Een smalle asfaltweg tussen ontelbare knotwilgen, leidde ons naar een driehoekig pleintje zowat 750 m verder, alwaar we even rechtsaf gingen en onmiddellijk een veldweg kozen naar links. Op die manier aan de Kleine Paspolder gekomen hadden we de keus, de veldweg links voorbij de dijk of wandelen boven op de dijk. Het laat zich raden dat de keuze snel was gemaakt, met als gevolg schitterende vergezichten van uit de hoogte. Op het einde van de polder stapten we in de richting van de grenspaal 362 om dezelfde richting verder te volgen op Belgisch grondgebied. Even later wandelden we langs een mooi watergebied om nadien de Reigaartsvliet over te steken. We kwamen even later aan ter hoogte van de weg naar Retranchement, ondertussen een deel bewandelend van de Riante Polderroute. Aan de overzijde volgden we de grasberm naar rechts en wat later het fietspad, om nadien schuin links de weg te verlaten voor een wandeling van 3 km langs de Willem-Leopoldpolder. Hier hadden we opnieuw de keuze, ofwel links beneden op een grasweg onder de knotwilgen, boven op de dijk op een graspad of rechts beneden via een kiezelweg langs de akkers. Op het einde van de dijk arriveerden we ter hoogte van de zogeheten Internationale Dijk.

We gingen de dijk op en konden beginnen aan een tocht van zowat 1,5 km via een aangenaam aanvoelend schelpenpad. Dat het er af en toe druk kon zijn, dat konden we snel ervaren vermits langs deze dijk ook de Kust Fietsroute LF1b verliep. We kregen er een prachtig zicht over de Willem-Leopoldspolder. Langzaam vorderden we richting Nederlandse grens. Onderweg konden we via een trap naar links de hoger gelegen dijk beklimmen, om daar te genieten van een uniek uitzicht over het Zwin, de duinen en Zwinbosjes en zelfs in de verte Cadzand-Bad. Nagenoeg op het einde gekomen van de Internationale Dijk, draaide de Streek-GR naar links langs het fietspad van de Kanaalweg tot aan een afslag. Daar verlieten we definitief het traject van de Streek-GR om dit in te wisselen voor het parcours van het LAW5-1 Deltapad. We kregen dus voortaan wit-rode markeringen om te volgen. We staken de Kanaalweg over, om via een trap en vervolgens een brugje het afwateringskanaal over te steken, en dit onmiddellijk naar rechts te volgen via alweer een schelpenpad. Even verderop ging het links via trapjes naar de hoge vesting, om aldus een aarden dijk te bewandelen. We konden een voormalig vooruitgeschoven verdedigingswerk bekijken. Wanneer we de Molenstraat bereikten, daalden we af richting molen om vervolgens uit te komen op het marktplein van Retranchement.

We kregen er de aanduidingen in het oog inzake de Uilenspiegel Route voor autoverkeer, doch meer nog, het terras van ‘De Parlevinker’, waar heel wat wandelaars en fietsers in het zonnetje genoten van een verfrissend drankje. We besloten dan ook om hetzelfde te doen en even te genieten van een rustpauze. Na deze wat langere onderbreking waren we klaar om onze wandeltocht verder te zetten. Ter hoogte van het marktplein wandelden we rechtdoor de Zwinstraat in, om voorbij hotel Het Zwin, een links gelegen kasseiweg op te gaan. Deze kwam uit op het Wallenpad, dat kronkelde langs een afwateringskanaaltje. Ter hoogte van een splitsing gingen we rechts via een brugje naar de vestingdijk aan de overzijde. Later daalden we de dijk af om een asfaltwegje naar rechts te volgen, we verlieten met andere woorden het Wallenpad. Aan een volgende T-splitsing gingen we andermaal rechtsaf en gingen zo voorbij de restanten van de Terhofstedemolen. Eenmaal het einde van de dijk bereikt, bogen we naar rechts tot aan de brug over het Uitwateringskanaal naar de Wielingen. Voorbij de brug staken we de Kanaalweg over om de berm af te dalen. We wandelden zowat 400 m naar links via een wandelpad langs de grens, om dan rechts de Kanaalweg te verlaten. Even later, gekomen ter hoogte van een tweede veerooster, beklommen we naar links opnieuw de dijk.

We hadden daar een schitterend uitzicht op de Zwinpolder links en rechts op de Kleine Paspolder. Na een brede bocht kwamen we ter hoogte van een afslag, alwaar we linksaf gingen en vervolgens de hoofdweg naar Sluis bereikten. Ongeveer 200 m verder naar rechts staken we deze weg over, om aan een haag een voetpad in te gaan dat langzaam de wallen opging. Over een afstand van ongeveer 2,5 km bewandelden we nu de vestingen om aldus omheen Sluis te draaien. Vanuit alle hoeken keken we nu neer op het centrum en zagen het belfort en de molen. Aan de Zuidpoort van de vestingen dienden we af te dalen en konden daar van nabij restanten van de vesting bekijken. Hier konden we in de omgeving nog even bijtanken in de Molen van Sluis, waar we behalve een frisdrankje, ook konden genieten van de drukte van de bezoekers aan Sluis. Even later gingen we via een stel trappen opnieuw de vestingen op om later voor het laatst af te dalen tot aan het kanaal naar Damme. We volgden de vaart naar links om via een brug de overkant te betreden. Bezijden de weg noteerden we de aanwezigheid van de Noordzee Route LF1a en de Maerlant Route van 52 km, terwijl we ons inmiddels bevonden op het traject van het LAW11 Grenslandpad.

De vaart verder naar links volgend, wandelden we tot aan de grens. Hier verlieten we het verloop van het kanaal, om rechts een smalle weg te kiezen, welke parallel verliep met de ringweg (N253), waar we even voordien waren onder door gegaan. Stilaan naderden we opnieuw het marktplein van Sint Anna ter Muiden, doch alvorens huiswaarts te keren, hielden we nog even halt ter hoogte van d’ Ouwe Schuure, een hotel-restaurant, waar we buiten nog even konden genieten van een koel drankje. Na deze ontspannende afsluiter, staken we de N253 over om op die manier het marktplein te vervoegen. We eindigden deze zonnige wandeltocht na exact 29682 stappen, goed voor in totaal 22,558 km.”

253: Arnèke, Zaterdag 02 juni 2012, 30,04 km. (5047,679 km.)

Nogmaals richting Noord-Frankrijk, alwaar we een wandeltraject volgden, beschreven in de Dagstappergids van Frans-Vlaanderen. Het relaas ter zake hierna.

“Gisteren kwamen we niet echt meer toe aan het schrijven van het wandelverslag, omwille van het late uur dat we onze thuishaven hadden bereikt. Een wandeling van bijna 30 km in het noorden van Frankrijk, was daarvoor mede verantwoordelijk. Het was dan ook iets na zeven uur gisteren in de ochtend, toen we koers zetten naar Arnèke. Van daaruit zouden we dan de omgeving verkennen waar de IJzer zich vormt. De wandeling zelf ging van start ter hoogte van het plaatselijke gemeentehuis, of anders gezegd ‘La Mairie’. Onder een grijs wolkendek en met een temperatuur, eerder aan de frisse kant, ging het vervolgens via de rue de la Mairie, al heel snel buiten de dorpskom en kwamen we tussen de akkers en weilanden terecht. Het vlakke land zoals ooit werd bezongen.

Alwaar deze straat overging in de ‘route de Ledringhem’, ging het even verderop een links gelegen veldweg in. We wandelden nu richting spoorlijn Arras-Dunkerque. Eenmaal deze ijzeren weg bereikt, staken we die over en vervolgden onze weg via de ‘Petite Route d’Esquelbecq’. We draaiden rechtsaf om even later evenwijdig te wandelen aan de spoorlijn, zij het door een met gras overwoekerde berm, die meteen zorgde voor natte broekspijpen. Geruime tijd later, draaide het pad links weg van de sporen en trokken we verder tussen akkers en weilanden. Het ging even in dalende lijn via een kiezelpad en zo kregen we een uitzicht over de vlakke IJzervallei. De tocht ging verder via enkele kronkelende veldwegen, steeds in de nabijheid van de spoorlijn. Af en toe betraden we weinig begaanbare paden en leken we eerder op een koppel landbouwers, toevallig aanwezig op het veld.

Gelukkig bereikten we uiteindelijk terug de openbare weg ter hoogte van de ‘rue du Sud’. We bereikten een kapelletje ter ere van Onze Lieve Vrouw en daar troffen we de eerste markeringen aan van de GR IJzer, alsmede de aanduiding van een lokale fietsroute ‘Les Rives de l’Yser’ en de LF 1 Noordzeeroute. Aan dat reeds vernoemde kapelletje ging het rechtsaf en zo volgden we een smalle asfaltweg, richting gehucht ‘La Cloche’. Ondertussen begon de hemel uit te klaren en stilaan deed de zon een poging om door het wolkendek heen te breken. Het was dan ook reeds gevoelig warmer geworden. Eenmaal het gehucht ‘La Cloche’ bereikt, dienden we jammer genoeg vast te stellen dat de kapel gesloten was. We bereikten aldaar de drukke D52, ofte ‘Steene Straete’. We namen die naar links en wandelden voor het eerst over de nog jonge IJzer. De GR IJzer verder volgend, ging het rechtsaf en trokken we verder richting centrum van Esquelbecq. Het ging voorbij het station en de jammer genoeg gesloten ‘Herberge In de Zoeten Inval’.

Via de GR maakten we vooreerst nog een ommetje langs het ‘Esquelbecq Military Cemetery’. Hier vonden niet minder dan 578 soldaten uit beide Wereldoorlogen een laatste rustplaats. Een bezoek aan dit soort begraafplaatsen zorgt altijd voor een momentje van bezinning, wat betreft de gruwel waartoe mensen vaak in staat zijn. Voorbij de begraafplaats ging het nog even langsheen ‘La Marie’ van Esquelbecq, gesitueerd in een mooi gemeentelijk park, om nadien uit te komen op de grote markt van Esquelbecq. Hier namen we alvast even de tijd om een bezoekje te brengen aan de mooie hallenkerk Sint-Folquin, maar tevens een korte koffiepauze in te lassen op het terras van ‘La Taverne de l’Yser’. Na dit oponthoud staken we de markt over en zetten onze weg verder via de ‘rue de Wormhout’. We verlieten alweer vrij vlug het centrum van dit oord, staken opnieuw de IJzer over en sloegen de ‘rue des Dunkirk Vétérans’ in.

Zo kwamen we wat verder aan ‘La Plaine au Bois’, een oorlogsmonument, opgericht om de gruweldaden te herdenken van 28 mei 1940, toen een 80-tal Engelse krijgsgevangenen werden vermoord door leden van de Leibstandarte. Dezelfde eenheid trouwens die in 1944 verantwoordelijk werd bevonden voor de moordpartij in Baugnez in de Belgische Ardennen. Na een bezoek aan deze unieke plek, ging het verder richting Wormhout. Via enkele landelijke weggetjes, bereikten we korte tijd later de bebouwde kom van deze gemeente. Langsheen het lokale gemeentepark en vervolgens het museum ‘Jeanne Devos’ bereikten we even later de kerk van Wormhout. In een kleine ‘Brasserie’ tegenover de kerk konden we even onze dorst lessen, alvorens het laatste gedeelte van de wandeltocht aan te vangen. We dienden nadien de kerk links voorbij te gaan, om via een nieuw aangelegde villawijk, Wormhout te verlaten.

Vrij vlug bereikten we de landelijke omgeving. We volgden nu immers het verloop van het ‘Circuit du Moulin de Briarde’. We bereikten het parkje ‘L’étang des Trois sources’, dat we vrij vlug opnieuw verlieten via een sas. Op die manier ging het via een landelijke weg en vervolgens een veldweg, richting verder gelegen ‘Moulin de la Briarde’, ook wel genoemd ‘Moulin Deschodt’. Aldaar konden we even verpozen op een bankje in het zonnetje. Stilaan begonnen de kilometers voelbaar te worden en dit gepaard gaande met het warme weer, voelden we vooral de benen strammer worden. Tijd dus om door te gaan en de laatste kilometers af te leggen. Het ging vanaf nu in hoofdzaak via veldwegen en begroeide graspaden, terug richting Arnèke. Even later zagen we in de verte de kerk van Arnèke verschijnen, doch het zou nog een hele tijd duren, alvorens we het eindpunt van de wandeling zouden bereiken.

Het traject verliep min of meer in kronkelende zin, naargelang de beschikbaarheid van veldwegen. Uiteindelijk bereikten we dan toch het centrum van Arnèke en konden we even de dorst lessen in waarschijnlijk het enige café waarover het dorpje beschikte. Echter vrij vlug dienden we de zaak te verlaten, vermits een familiefeest was gepland. Dan maar de auto in en terug huiswaarts. Een lange dag kwam uiteindelijk tot een einde. Het was dan ook vrij laat toen we opnieuw onze thuis bereikten en verlangend uitkeken naar een verkwikkende douche. Op die manier brachten we dus onze verjaardag door en zijn we dus begonnen aan een nieuw jaar in het bestaan. Wordt morgen dus vervolgd...”

We sluiten af, met nog een blik in de wandelboekjes. ‘K: Arnèke. Op zoek naar de jonge IJzer in het blote land. J: Arnèke. Wandeling uit de Dagstappergids Frans-Vlaanderen. Tocht op zoek naar de jonge IJzer. Via Esquelbecq en Wormhout.’

123: Oostkerke, Zaterdag 31 oktober 2009, 20,9 km. (2428,373 km.)

Deze tocht ging destijds van start in Oostkerke en werd voorheen als volgt aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009: ‘Zaterdag – Samedi 31/10/2009, 8340 Oostkerke (Damme) (West-Vl.) – 6^de Kanalentocht, 4-7-12-20 km. Levenslijn Team Damme. Start: Zaal Beuterblomme. Het stille witte dorp Oostkerke ligt in de vlakke polders en is omgeven door kanalen, ook de Stinker en de Blinker. De tocht doorkruist de prachtige herfstnatuur tussen Oostkerke en Hoeke met een uitwaaier naar Damme. Na de tocht de mogelijkheid om de vlakke kerktoren te beklimmen. Gratis versnapering.’ Na afloop werd nog dezelfde avond een kort relaas geschreven, omstreeks 17:59 uur.

“Wandelen voor het goede doel, dat is altijd een meerwaarde voor de wandeling. Daarom trokken we ook deze ochtend naar Oostkerke (Damme), om daar deel te nemen aan de 6^de Kanalentocht, ingericht door Levenslijn Team Damme. Toen we de startplaats bereikten om even na negen uur, waren reeds bijna 500 wandelaars op weg. Het was er dan ook behoorlijk druk, aan de inschrijvingstafel. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 7, 12 of 20 km. Wij verkozen vandaag de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,9 km. Na een hapje, trokken we op weg voor een eerste lus van 4,9 km en verlieten dan ook de startzaal, met name de Beuterblomme in Oostkerke. Toen wij de eerste maal op pad gingen, dienden wij ter hoogte van de kerk naar links af te slaan. Een tweede lus, later op de dag, zou ons de andere richting opsturen. We stapten omheen de kerk, waarna het onmiddellijk via een links gelegen kiezelpad verder ging, meteen de natuur in. Aan het begin van dit pad, bemerkten we reeds de eerste rood-witte markeringen van de GR5A, steeds goed voor een prachtig traject onderweg.

Dit kiezelpad bracht ons, tussen de akkers en velden, hier en daar afgezoomd met riet, in de richting van de Damse Vaart. Gekomen ter hoogte van de ervoor gelegen dijk, gingen we rechtsaf en volgden het traject van de LF1a Noordzeeroute en tevens de Riante Polderroute (44 km). Vervolgens sloegen we linksaf en dwarsten achtereenvolgens door middel van de Syfonbruggen, het Leopoldskanaal en het Afleidingskanaal. Eenmaal over dit laatste kanaal, sloegen we rechtsaf en volgden de linkeroever. Nu ging het geruime tijd, via het ernaast gelegen pad, tussen de ondertussen reeds kalende bomen. De laatste blaadjes stonden op het punt af te vallen en te belanden in het kanaal. In de verte zagen we reeds een ander stel bruggen en aan de overzijde, rechts van ons, bemerkten we wandelaars op de terugweg. Het ging dus in een rustig tempo verder, tot aan de eerste brug over de beide kanalen. Daar gekomen, ter hoogte van de Oostkerkebrug, ging het rechtsaf, om eerst het Afleidingskanaal en vervolgens het Leopoldskanaal te dwarsen. Juist over het tweede kanaal, ging het opnieuw naar rechts, om dit keer de oever van het kanaal te volgen in de andere richting, terug naar het centrum van Oostkerke.

Na een tijdje te hebben gewandeld langsheen deze waterloop, verlieten we de dijk en ging het linksaf, via een kleine asfaltweg, recht naar de kerk van Oostkerke. Hier hadden we vervolgens terug in de Beuterblomme een eerste controle. Bij aankomst aldaar, bleek de elektriciteit te zijn uitgevallen, met als gevolg dat er geen warme dranken konden worden verkregen. Na een eerder korte pauze, gingen we noodgedwongen terug op weg. Deze keer sloegen we ter hoogte van de kerk rechtsaf en verlieten de dorpskom in een andere richting. Meteen ging het via een kleine smalle asfaltweg opnieuw in de richting van de akkers en velden. Het eerste gedeelte van de weg volgden we opnieuw de rood-witte markeringen. De weg kronkelde af en toe en verliep tussen de omgeploegde akkers. Aan de horizon bemerkten we het kleine kerkje van Hoeke (Damme) en het ging blijkbaar die richting uit. Het tweede deel van de wandeling bedroeg immers slechts 3,9 km. Naarmate we dit dorpje naderden, troffen we op weg daarheen de aanduiding dat we ons bevonden op de Smokkelroute.

Uiteindelijk kwamen we uit aan de kleine kerk, die bleek vernoemd te zijn naar Sint-Jacobus-de Meerdere. Voor wie ooit reeds de weg heeft afgelegd naar Santiago de Compostela, zal deze naam bekend in de oren klinken. Jammer genoeg bleek de kerk gesloten en konden we slechts in het portaal de informatie lezen, dat deze plek ooit een stopplaats was op weg naar Santiago. Buiten, boven het portaal, konden we het beeld van deze legendarische persoonlijkheid bekijken. Om de hoek, kwamen we in de Kerkakker en daar hadden we een tweede controle op de boerderij van Roger Snauwaert. Een tent op de oprit, fungeerde als rustplaats. Bij gebrek aan plaats in deze tent, namen we plaats op de oprit op enkele vrije stoelen. Vervolgens ging het verder in de richting van de Damse Vaart, waar we een splitsing bemerkten. De kortere afstanden gingen hier rechtsaf, de wandelaars voor de 20 km, dienden hier naar links af te slaan, om hier later op de dag terug voorbij te komen. We volgden over korte afstand de Damse Vaart en tezelfdertijd het traject van de LF1b Noordzeeroute, de GR en de Smokkelroute. Wat verder ging het rechtsaf, de Damse Vaart over en zo verlieten we het grondgebied van Hoeke.

Even ging het evenwijdig met de links ervan gelegen Expresweg, om nadien, een rechts gelegen kiezelpad op te draaien en terug in de richting van de akkers te wandelen. Er volgde nu een opeenvolging van kiezelpaden, kleine asfaltwegen en karreslagen, gevuld met steenslag. Uiteindelijk bereikten we toch opnieuw de openbare weg en sloegen linksaf in de richting van Lapscheure. De druk bereden weg die we nu volgden, ging in de richting van de in de verte bemerkte kerk. We zagen onderweg hier de aanduiding dat we ons bevonden op de Maerlantroute (52 km). De drukke weg leidde ons tot aan het grote kruispunt met de Expresweg, die we vervolgens overstaken, om het centrum van Lapscheure binnen te wandelen. Na 14 km, hadden we hier een derde controle in café Sint-Cornelius, midden in de dorpskom. Even tijd dus voor een sanitaire stop en een verfrissing, aangezien ondertussen toch de zon te voorschijn was gekomen. Het laatste gedeelte van de wandeling, liet ons de dorpskom naar links verlaten, in de richting van de Expresweg (E34). De weg die we volgden, mondde uit ter hoogte van deze autoweg, waardoor we vervolgens over enkele honderden meters deze bijna autosnelweg dienden te volgen.

Uiteraard uiterst rechts, gezien de hoge snelheid van de voorbij rijdende auto's. Ter hoogte van de Damse Vaart, verlieten we deze weg, via een rechts gelegen paadje en gingen vervolgens onder deze weg door. We kwamen terug uit aan de brug over de vaart en gingen nadien verder langsheen de Damse Vaart, voorbij de splitsing welke we eerder op de dag waren voorbijgegaan. We volgden opnieuw een tijdje de Riante Polderroute, om vervolgens aan te komen aan de Krinkeldijk. Heel in de verte bemerkten we reeds de typische toren van Oostkerke. Deze kronkelende dijk werd nu verder gevolgd tot in de dorpskern van Oostkerke. Onderweg ontelbare knotwilgen, met vaak de meest verschrikkelijke vormen. Goed en wel belandden we tenslotte aan de startplaats. Toch enkele bemerkingen als afsluiter van dit wandelverslagje.

In het Marching-boek werd door de organisator melding gemaakt, dat de wandeling een uitwaaier zou bevatten naar Damme. We hebben het eigenlijke Damme nooit gezien. Tevens werd melding gemaakt van een gratis versnapering, ook deze hebben wij helaas moeten ontberen. Er werd ook de mogelijkheid geboden, om na de wandeling de vlakke toren van Oostkerke te beklimmen, vandaag bleek hij echter niet toegankelijk omwille van een trouwpartij. Tot slot werden stickers verkocht ten voordele van levenslijn, na de wandeling echter werden gratis exemplaren uitgedeeld. Dit alles zet toch even aan tot nadenken. Uiteindelijk bleken om 14 uur reeds 1260 wandelaars te hebben deelgenomen.”

We sluiten dit wandelverhaal af, met een blik in de ondertussen vertrouwde wandelboekjes. Ziehier wat kort na afloop van de tocht daaraan werd toevertrouwd: ‘K: Wandeling vanuit Oostkerke doorheen Hoeke en Lapscheure. De toren bleek niet toegankelijk. En het beloofde Damme kregen we niet te zien! De verrassing was er ook niet. Minpuntjes! Bewolkt! J: Wandeling vanuit Oostkerke en doorheen Hoeke en Lapscheure. Tocht ten voordele van Levenslijn. Bewolkt maar af en toe een beetje zon. Jammer genoeg was de toren niet toegankelijk.’