286: Oostende, Zondag 16 februari 2014, 16,1 km. (5748,579 km.)

“Hierna volgt het relaas van onze belevenissen, tijdens het wandelen langsheen een gedeelte van de Kustwandelroute. Na onderweg te hebben getankt, mondvoorraad te hebben aangekocht bij een plaatselijke bakker en een sanitaire stop in Jabbeke, bereikten we omstreeks 09:00 uur de gratis parking in Oostende ter hoogte van het Maria-Hendrikapark. Na een koffiekoek als ontbijt, begaven we ons naar het wandelknooppunt 63 in de onmiddellijke nabijheid, meteen startplaats van onze tocht voor vandaag. We verkozen ditmaal het hinterland te bewandelen en het strand te laten voor wat het was en kozen dan ook voor de richting van De Haan. We begonnen dan ook aan de wandeling, richting wandelknooppunt 62 en dienden bijgevolg rechtsaf te draaien, richting brug over de sporen van de kusttram en daarna de treinsporen. We bevonden ons vrijwel dadelijk op het traject van de LF1b Kust Fietsroute. De imposante brug leidde ons verder naar de Slijkensesteenweg, alwaar we werden geconfronteerd met de aanwezigheid van tal van bedrijven en wat verderop de jachthaven van de Royal Yacht Club Oostende.

Het zonnetje was nadrukkelijk aanwezig en zelfs enigszins verblindend. Zowat 1,4 km verder bereikten we het knooppunt 62, gesitueerd ter hoogte van ‘t Eilandje aan de grote Spuikom. Hier hadden we de keuze verder te wandelen richting knooppunt 61, ter hoogte van het strand, ofwel knooppunt 59, omheen de Spuikom. We opteerden voor het tweede traject. We staken dus ‘t Eilandje over, tussen een viertal boeien, welke de onderscheiden windstreken aangaven. Enkele kunstwerken trokken de aandacht en nodigden alvast uit tot het nemen van enkele foto’s. Vervolgens begonnen we omheen de Spuikom te wandelen en volgden daarbij een gedeelte van het traject van het Spuikompad, een wandelparcours van 6 km. Bij het volgen van de Dijkweg, voelden we af en toe de toch wel strakke rugwind ter hoogte van deze enorme waterplas. Het waterwild dobberde op deze eindeloze watervlakte en enkele kinderen kregen initiatielessen om te lezen zeilen. Van tijd tot tijd werden we ingehaald door wandelaars, welke op dat moment een uitgetekend parcours volgden van een plaatselijke wandelvereniging.

Ongeveer halverwege verlieten we het pad langsheen de Spuikom en begaven ons stilaan richting Bredene. We troffen onderweg daarheen de bordjes aan, dat we ons bevonden op het traject van het Landerijenpad, een wandelparcours van 11 km. Terwijl we doorheen enkele woonstraten trokken, richting Koninklijke Baan, bewandelden we tevens een gedeelte van de Petunia Route, een fietsomloop van 45 km. Stilaan zagen we de duinen tevoorschijn komen en even later bereikten we dan ook het traject van de kusttram, ter hoogte van de reeds vermelde drukke kustweg. Aldaar bevonden we ons tijdelijk op het Waterkantpad, een plaatselijk wandelparcours van 10 km. Zo bereikten we na een wandelgedeelte van 4,6 km, het kruispunt ter hoogte van de kustbaan. We waren dan ook stilaan toe aan een koffiepauze. Ter hoogte van het kruispunt troffen we dan ook café De Zeemeeuw aan, een ideale gelegenheid om even te pauzeren. Na een kort oponthoud, staken we de drukke weg over en begaven ons in de duinen. Enkele tientallen meters verder en wat hogerop, bereikten we het knooppunt 59. We waren ondertussen 6 km ver.

Hier ging het meteen rechtsaf, een smal verhard duinenpaadje op. We kregen een herhaling van de aanduiding van enkele wandeltrajecten, alsook de aanduiding dat we ons bevonden op de Beeweg (6,5 km), het Duinenpanpad (3,5 km) en het Wandeldijkpad. We kregen ook enkele rood-witte markeringen van de GR5A in het oog. We volgden nu over zowat 2,5 km een golvend pad, dat nagenoeg parallel verliep met het traject van de kusttram. We kregen nu prachtig duinengebied te zien en uiteraard af en toe een glimp van het strand en de zee. We troffen ever verderop dan ook een bankje aan tussen de duinen, het gepaste moment om even te denken aan de inwendige mens. Een vers gebakken koffiekoek smaakt nergens beter, dan op een bankje in het zonnetje, een zeebries voelend en met uitzicht op zee en strand. Stilaan echter kwamen de eerste wolken aandrijven, hopelijk zou dat geen kentering zijn van het weerbeeld voor vandaag. We wandelden nog even verder tussen de duinen, gingen aan enkele campings voorbij en bereikten even later knooppunt 57. Hier ging het via een tunnel onder de kustbaan door, waarna we even later het grondgebied betraden van Klemskerke (De Haan).

Ook ditmaal volgden we een smal verhard wandelpad, nagenoeg evenwijdig met de sporen van de kusttram. Af en toe hadden we af te rekenen met ondergelopen paden, als gevolg van de overvloedige regen van de afgelopen dagen. We bereikten vervolgens De Haan Vosseslag, om na 1,9 km knooppunt 55 te bereiken ter hoogte van een plaatselijke rotonde. Ook hier hadden we alweer de keuze, ofwel linksaf richting strand, naar het knooppunt 56, ofwel rechtdoor richting bos. We verkozen ook hier de tweede optie en kozen richting wandelknooppunt 53, dat zich bevond in het centrum van De Haan. Een kort stukje openbare weg leidde ons naar de ingang van de verder gelegen ‘Duinbossen van De Haan’, deelgebied Klemskerke. Met nog steeds de markeringen van de GR5A voor ogen, betraden we nu een prachtig stukje wandelgebied. Kronkelende dreven, smalle paadjes en hier en daar een rustplekje, voorzien van een zitbank. Dit wandelgedeelte van ongeveer 2,9 km deed ons opnieuw het goede gevoel van het wandelen verkrijgen.

De rust uitgaande van de natuur, de eerste prille lentezon tussen de nog kale bomen, een eenzame wandelaar met hond… het deed in elk geval de maag wat knorren, zodat we halverwege het bos nogmaals de tijd namen om een hapje te eten. Even later vervolgden we onze trip en wisselden de zachte ondergrond van het bos voor een asfaltpaadje tussen de bomen. Enkele stevige klimmetjes, met op het einde een afdaling via trappen, lieten ons uitkomen in het centrum van De Haan, dit ter hoogte van een lokaal dierenparkje. Geiten waren aan het zonnen en stoorden zich blijkbaar niet aan de blikken van voorbijgangers. We wandelden voorbij het tramhuisje van De Haan, een pareltje van Belle Epoque en bereikten wat verderop, het wandelknooppunt 53. Omgeven door tal van restaurants, waren we toch op zoek naar een locatie om even te pauzeren en iets te nuttigen. We vonden dan ook in de nabijheid, in het recreatief park ‘La Potinière’, de gelijknamige horecazaak, alwaar we op het terras even konden genieten van de eerste zon van het jaar. Dat de koffie er eerder prijzig was, hoeft waarschijnlijk niet te worden vermeld. Ook hier ter hoogte van het knooppunt 53 hadden we de keuze, ofwel richting knooppunt 54 op de zeedijk, ofwel knooppunt 51, dat ons opnieuw doorheen een natuurgebied zou loodsen.

We opteerden vanzelfsprekend voor de tweede mogelijkheid. Na een aangename zonnepauze namen we opnieuw de rugzak en vertrokken voor een laatste stukje wandelparcours. We trokken vooreerst door een woongedeelte van De Haan, tussen enorme villa’s, hierbij gedeeltelijk het traject volgend van het lokale Duinbossen Wandelpad. Op die manier bereikten we even later opnieuw de drukke kustweg en staken de weg over. Aan de overzijde kwamen we vrijwel onmiddellijk terecht in ‘De Duinbossen van De Haan’, deelgebied Vlissegem. Ook ditmaal volgden we een kronkelend aangelegd verhard pad doorheen een prachtig stukje natuur. Eens te meer konden we ervaren, hoe prachtig het is doorheen bossen en duinen te kunnen genieten van het naderend voorjaar. Uiteindelijk, na zowat 2,5 km te hebben genoten van zon, zand en bos, bereikten we het wandelknooppunt 51. Aldaar konden we even pauzeren op een bankje en kijken wat we verder zouden doen. Vermits we nog de tram dienden te nemen richting Oostende en ons nog een autorit wachtte richting thuishaven, besloten we de wandeling voor vandaag hier te eindigen. Zowat 300 meter verderop bereikten we de kustbaan en tevens de tramhalte. Weinige minuten later ging het in volle vaart richting Oostende en op die manier, konden we nog even het afgelegde traject in omgekeerde richting bekijken.”

270: Oostende, Zondag 19 mei 2013, 18 km. (5400,879 km.)

“Een zonnige zondagochtend, de ideale gelegenheid om even de kust op te zoeken voor een wandeltocht langs de Noordzee. We kozen dan ook als vertrekplaats Oostende, om aldaar een gedeelte te bewandelen van het wandelnetwerk ‘Kustwandelroute’. Tijdens een vorige tocht waren we gewandeld van Oostende naar Blankenberge. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd ditmaal de tweede optie. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan. Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dienst nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Onze tocht begon dan ook naar links, richting Maria Hendrikapark, in de onmiddellijke nabijheid. Via een wandelbrug overschreden we de vijver van het park.

Het Maria Hendrikapark is een 19^de-eeuws stadspark, genoemd naar de tweede Koningin der Belgen. We kregen zicht op de nabij gelegen watertoren en konden enkele kunstwerken bekijken welke zich in het park bevonden. Een drietal enorme kogelhulzen trokken dan ook de aandacht, net als de eenden op het water. Aan de overzijde van de vijver gingen we rechtsaf, langs de rand van de vijver verder. We verlieten even later het park, dwarsten de drukke Verenigde Natieslaan en bereikten op die manier de Koninginnelaan, een nagenoeg kaarsrechte wandelweg. Het ging voorbij de Koninklijke Stallingen, een gebouw ontworpen in 1903 en vervolgens voorbij tal van mooie zitbanken en waterpartijtjes. Op het einde van deze lange laan, kwamen we dan aan ter hoogte van het strand en hadden er een ontmoeting met het ruiterstandbeeld van koning Leopold II. We stapten onder de boog door en bevonden ons op de Koning Boudewijnpromenade, met andere woorden, wandelknooppunt 65 op de zeedijk. 

We hielden links aan, richting wandelknooppunt 66 en gingen aldus via de Koninklijke Galerijen, een ongeveer 380 m lange passage tussen voormalig chalet en renbaan. Voorbij deze galerijen wandelden we verder via de zeedijk, richting Mariakerke. Gekomen ter hoogte van het knooppunt 66, verlieten we de zeedijk en gingen linksaf, de Dorpsstraat van Mariakerke in. We hielden er dan ook even halt ter hoogte van het Duinenkerkje en bezochten er de kerk en de begraafplaats. Immers aldaar bevindt zich het graf van James Ensor. We begaven ons vervolgens de Duinenstraat in, gelegen tussen duinen en hinterland, teneinde ons te begeven naar het volgende wandelknooppunt 67. Net daar voorbij konden we de Onze-Lieve-Vrouwe kapel bekijken, een witte bakstenen kapel uit 1961, de noodkerk Sint-Rafäel. Vervolgens, op weg naar wandelknooppunt 69, trokken we doorheen het Provinciaal Domein Raversijde. In dit mooie natuurgebied konden we genieten van deze stralende zonnige dag en enkele kunstwerken bewonderen welke aldaar zich bevinden. Binnen het domein kan men ook heringerichte complexen bezoeken van de Atlantikwall. 

Eenmaal het Provinciaal Domein achter de rug, konden we aangenaam stappen via een verhard wandelpaadje doorheen duinengebied, weliswaar aan beide zijden voorzien van een omheining. Stilaan bevonden we ons op het grondgebied van Middelkerke, getuigen daarvan onderweg een gedenkplaat ter ere van burgers en Duitse soldaten, welke het leven lieten op 04 augustus 1944, als gevolg van een Amerikaans bombardement op de Duitse kustbatterij Bernaert. Ook mocht een stukje gemeentelijk park van Middelkerke op onze route niet ontbreken. In Middelkerke hadden we ondertussen knooppunt 71 bereikt en begaven we ons even later richting wandelknooppunt 73 in Westende. Bij het verlaten van knooppunt 71, kwamen we vrij snel terecht in de Warandeduinen, alwaar we even de ruime omgeving konden overzien vanuit een kleine uitkijkpost. We konden er dan ook even denken aan de inwendige mens en genieten van een broodje. Een watertoren even verder trok eveneens de aandacht. Eenmaal doorheen het duinengebied kwamen we ter hoogte van het wandelknooppunt 73 in Westende-Bad. Aldaar gingen we haaks rechtsaf, naar het nabij gesitueerde knooppunt 74 op de zeedijk zelf. Eindelijk konden we de Noordzee zien, alsook enkele watersporters vechtend tegen de golven.

Onze tocht ging dan verder over het strand naar het wandelknooppunt 76. We konden nu geruime tijd genieten van het geluid van de aanstormende golven, maar bovenal de geuren ervaren welke de zee prijs gaf. Stappend af en toe door het mulle zand, kregen we tenslotte de wandelpaal in zicht. Ondertussen reeds een behoorlijk aantal kilometers gewandeld, besloten we om op zoek te gaan naar transport teneinde onze wandeling af te ronden. We verlieten dan ook ter hoogte van het wandelknooppunt 76 het strand en gingen haaks linksaf doorheen de duinengordel richting knooppunt 75, op de Koninklijke Baan. Zo kwamen we korte tijd later terecht op het grondgebied van Lombardsijde en namen aldaar de kusttram, terug naar de plaats waar we tijdens de ochtend waren van start gegaan. Meteen het einde van een zonnige wandeldag aan zee. Een lange autorit wachtte ons nog huiswaarts.”

256: Oostende, Zondag 30 september 2012, 21,2 km. (5111,879 km.)

Vermits heel wat landgenoten vaak het weekend doorbrengen aan de Belgische kust, het verhaal inzake een wandeling langsheen dezelfde kust. We wandelden dan ook een eerste gedeelte van een traject dat verloopt langsheen de Noordzee en beter bekend is als de ‘Kustwandelroute’. Hierna volgt dan ook een kort relaas over deze eerste etappe.

“Een zonnige dag op het einde van de maand september, altijd goed om even aan de kust te vertoeven. Vandaag kozen we dan ook voor een wandeling aan de Noordzee. Een tijdje geleden kochten we immers in het bureau van de toeristische dienst van Oostende het boekje ‘Wandelnetwerk – Kustwandelroute’. We opteerden dan ook om op deze zondagochtend koers te zetten naar Oostende en aldaar van start te gaan, om een eerste gedeelte van het traject van deze Kustwandelroute te volgen. We parkeerden dan ook in de nabijheid van het Leopoldpark op de aldaar gelegen gratis parking. We bevonden ons in de nabijheid van het wandelknooppunt 63. We konden twee richtingen uit: richting De Panne of richting Knokke-Heist. Het werd uiteindelijk de tweede keuze. Na nog even een hapje te hebben gegeten, waren we klaar om van start te gaan.

Even voorbij dit punt bevindt zich de kazerne ‘Bootsman Jonsen’, momenteel in gebruik door de zeemacht. Deze kazerne werd vernoemd naar de in Antwerpen geboren Jonsen die in 1941 dient nam bij de Belgische sectie van de Royal Navy. Vóór het gebouw bevindt zich het monument ter ere van het 3^de en 23^ste Linieregiment, voor de gesneuvelden uit beide oorlogen. Enkele honderden meters verder bereikten we de jachthaven van Oostende, alwaar we even de gelegenheid hadden om naar de diverse boten te kijken. We hielden er rechts aan, om verder te wandelen richting station. We passeerden vervolgens de ‘Amandine’, de laatste Oostendse Ijslandvaarder tot 1995. Dit schip bevindt zich nu ter hoogte van de Visserskaai. Wie Visserskaai zegt, denkt ook aan de bekende ‘Vistrap’, de pittoreske vismarkt met dagverse vis. We bereikten daar het knooppunt 64, gesitueerd ter hoogte van de veerboot naar het aan de overzijde gelegen Maritiem Plein. Via een moderne loopbrug bereikten we het voet- en fietsveer. Na enkele minuten wachten begonnen we aan de overtocht en bereikten korte tijd later het knooppunt 61.

Tijdens de overtocht kregen we een schitterend uitzicht over een gedeelte van Oostende. Terug van boord, hadden we al dadelijk zicht op de blauwwitte vuurtoren, alsook de restanten van de Batterij Hundius. We wandelden vervolgens richting strand en bereikten even later de Spinoladijk, een geplaveid pad tussen strand en duinen. Hier was het op deze zondagochtend zalig wandelen, het geluid van de branding, de zeebries en natuurlijk het geluid van de meeuwen. Onderweg vonden we aanwijsborden welke de weg aangaven naar het verder in het hinterland gelegen Fort Napoleon. Onze route ging echter rechtdoor, richting Bredene. Op het strand was het opvallend rustig, weinig wandelaars, tenzij enkele moedige joggers. Onderweg kregen we af en toe enkele kunstwerken te zien, welke deel uitmaakten van ‘Beaufort 04’, met andere woorden, hedendaagse kunst aan zee. Zo kregen we onder andere te zien ‘Flo Kasearu’, ofwel ‘Coast to Coast’, een drietal rode containers welke zich op het strand bevonden en gericht naar de duinen.

Even verderop zagen we een imitatie van opspattend zeewater en schuim. Uiteraard ontbraken onderweg niet de talrijke strandhuisjes, stilaan toe aan hun laatste weken verblijf op het strand. Ondertussen waren we stilaan toe aan een kopje koffie en dat vonden we ter hoogte van het volgende knooppunt, met name 60, alwaar we even konden vertoeven in de Twins Club. Buiten gezeten op het terras, konden we genieten van een heerlijk drankje op deze aangename nazomerdag. Na dit korte oponthoud vervolgden we onze weg, ditmaal over het strand zelf. We overschreden dan ook enkele golfbrekers, konden schelpen rapen en genieten van de uitgestrektheid van deze wandelomgeving. Langsheen het strand vonden we nog tal van andere kunstwerken, waarvan er toch wel één een indruk naliet: enkele autowrakken, ingenomen door een roedel wolven. Heel wat toevallige passanten haalden dan ook de camera boven. We betraden ook het bekende naaktstrand van Bredene, in deze tijd van het jaar helemaal verlaten. De knooppunten volgden elkaar op, op die manier ging het langsheen Bredene aan Zee, De Haan en Wenduine. Af en toe wisselde een stukje strand af met een eindje wandelen langsheen de zeedijk. Zo kregen we onderweg ook een verzameling zitbanken onder ogen, waarvan we het natuurlijk niet konden nalaten, er enkele te proberen.

Het moet gezegd, de ene bank zat al wat gemakkelijker dan de andere, maar blijkbaar is ook dat hedendaagse kunst. Na heel wat kilometers zand en zee te hebben getrotseerd, bereikten we uiteindelijk het knooppunt 44, gesitueerd even vóór Blankenberge. Hier konden we terug gebruik maken van een kleine veerboot, welke ons zou brengen naar de Zeedijk ter hoogte van het Oosterstaketsel. Een kleine fooi wordt altijd gewaardeerd en met een vriendelijk groet konden we even later terug verder wandelen. We arriveerden meteen tussen de dagjestoeristen. Laverend tussen buggy’s, uitgelaten honden en fietsende kinderen, bereikten we vervolgens de bekende trap ter hoogte van de voornaamste winkelstraat van Blankenberge. We daalden af en namen de tijd om even enkele winketjes te bekijken, om vervolgens de wandeling af te sluiten met het pauzeren op een terrasje. Nadien namen we ter hoogte van het station de kusttram richting Oostende. Geruime tijd later bereikten we opnieuw ons vertrekpunt en sloten onze kilometerteller af op 21,2 km. ”

J: Vanuit Oostende een gedeelte van de Kustwandelroute bewandeld tot in Blankenberge. Tweemaal gebruik gemaakt van het veer.

119: Bredene, Zondag 04 oktober 2009, 20,74 km. (2342,793 km.)

Deze tocht werd in de wandelgids Marching aangekondigd als volgt: ‘Zondag – Dimanche 04/10/2009, 8450 Bredene (West-Vlaanderen) – 33^ste Strand en Polder Wandeltocht, 7-14-21 km. Vriendenkring Maria-Duyne. Start: Cafetaria Sporthal, Sportcentrum Ter Polder. Doorheen de polders en de dahliatuin, langs het strand door de duinen. Langs de kade van de Oostendse vismijn en havengeul, met zicht op de bouwwerf van de windmolens voor de Torntonbank. Doorheen de ‘Belle-Epoque’-villawijk en door de staatsbossen van De Haan. Met bos en zeelucht in één wandeling.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een relaas, omstreeks 18:43 uur.

“Vandaag reden we onder een bewolkte lucht richting kust. In Bredene vond de 33^ste Strand en Polder Wandeltocht plaats, ingericht door de Vriendenkring Maria-Duyne. Plaats van afspraak, het Sportcentrum Ter Polder in Bredene. Er kon worden ingeschreven in de cafetaria en er was ruim voldoende parkeerplaats in de nabijheid van het centrum. Op de eerste verdieping troffen we informatie aan met betrekking tot de wandeling: een overzichtelijk plannetje voor elke afstand, een schema met de diverse rustposten en enkele foto's van de controleposten. Er kon worden gekozen uit de afstanden 7, 14 of 21 km. Wij namen deel aan de wandeling met een werkelijke afstand van 20,74 km. Het eerste gedeelte bracht ons tot aan de Spuikom, alwaar de wandelaars van de 7 km hun eigen weg gingen. De rest van de deelnemers volgde naar links de Spuikomdijk. We voelden hoe strak vandaag de wind zou staan, zeker hier boven het water en in een open vlakte.

Er was heel wat golfslag en je hoorde de zeilen van de bootjes hevig wapperen. De eerste bordjes langs de kant van de weg, lieten ons zien dat we ons bevonden op de Breduinia route, een fietsroute van 45 km. We volgden slechts over korte afstand deze dijk, vermits we verder naar links een dienstweg namen en die bracht ons in de aanpalende woonwijk. Hier troffen we ter hoogte van de Nukkerbrug onze kleine vriend ‘Breedje’ aan. Het ging naar rechts over de brug en langsheen de Noordede. We volgden de waterloop via de Dijkweg en het Noordededijk Wandelpad. Onderweg vernamen we dat hier ooit een heuse bres werd geslagen, met als gevolg dat de wijk onder water kwam te staan. Op het einde van de dijkweg, kwamen we langs de ‘Ibisjongen’, een monument ter ere van het verbond tussen zee en maatschappij. Aan het monument ging het rechtsaf over de brug, zodat we opnieuw aankwamen aan de Spuikom. Hier zagen we hoe zeescouts, hun eerste ervaringen opdeden met het fenomeen water.

We volgden de Spuikom, tot aan de Bredensesteenweg, de baan van Oostende naar Bredene. Hier bewandelden we de LF1b Kust Fietsroute. Ter hoogte van de verkeerslichten, staken we de drukke weg over en bereikten het havengebied van Oostende. Vanaf nu werd de Vismijnlaan gevolgd en die bracht ons tot aan de Vismijn. Zo hadden we na 4,330 km, een eerste controle in de kantine van de Vismijn. Ondertussen waren de meeste wolken verdwenen en liet de zon zich van haar beste zijde zien. De wind was nog altijd nadrukkelijk aanwezig, maar met de havengeul vlakbij was dit meer dan een normaal verschijnsel. We verlieten na een kleine onderbreking de Vismijn en wandelden over het Maritiemplein, in de richting van de sluizen. Een GR-pad (GR5A) verliep over hetzelfde plein. We dwarsten een kleine brug ter hoogte van de sluis en kregen enkele kaaien te verwerken, waar we de aanwezigheid opmerkten van enkele bunkers en enkele scheepsherstellingsbedrijven.

De Vuurtorenweg leidde ons langsheen een enorme toren, die we reeds voordien in de verte hadden bemerkt door zijn blauwwitte kleuren. Hier bevonden we ons op het Waterkantpad (10 km) en dit leidde recht naar de zee. Aldaar ging het naar rechts, waar een lange dijk zich openbaarde. Diverse routes gingen in dezelfde richting, met name de Kust Fietsroute en de GR5A. We konden nu een dijk bewandelen, met rechts hoog opgeschoten helmgras en links de aanstormende zee. Het schuim van de golven was duidelijk zichtbaar en meer nog hoorbaar. Ontelbare surfers trotseerden de wilde golven en heel in de verte was een eenzame kraanman bezig met de aanleg van een golfbreker. Naarmate we de dijk volgden, verlieten we het grondgebied van Oostende en kwamen opnieuw in Bredene terecht. We bereikten het einde van dit pad en dienden via een steile helling van 19%, rechts de duinen in te gaan. Boven kwamen we terecht op een wandelpad, dat evenwijdig liep met en vooral door de duinen.

We volgden de linkerkant en zagen de aanduidingen van enkele wandelpaden: het Duinpanpad (3,5 km) en het Spuikompad (6 km). Het ging nu op en neer doorheen de duinen. Wat verder kregen we nog een tweetal wandelpaden erbij: het Landerijenpad (11 km) en de Beeweg (6,5 km), met als gevolg, paaltjes met niet minder dan vier à vijf wandel- en fietspaden erop vermeld. Een eindje gevorderd tussen de duinen, verlieten we dit aangenaam wandelgebied, om via een voetgangersbrug over de drukke Bredensesteenweg, af te zakken naar het Meeting & Eventcentrum Staf Versluys. Na een stuk van 5,560 km, hadden we hier voor de tweede maal controle. Dankzij het goede weer, konden we in open lucht even verpozen. Na een verfrissing, trokken we terug op pad, via het Landerijenpad. We passeerden het borstbeeld van Staf Versluys en wandelden in de richting van de Dahlia tuin, gelegen in 't Paelsteenveld. Hier troffen we een wedstrijdtuin aan, waar de meest mooie Dahlia's waren te bekijken.

Voorbij de tuinen bereikten we een splitsing, waar nu ook de 14 km wandelaars hun eigen weg gingen. Wij gingen rechtdoor via de Fietsroute 't Paddegat. Opnieuw langsheen tal van campings, waar het er eerder rustig aan toeging, gelet op de periode van het jaar. Veel horecazaken hadden reeds de deuren gesloten bij het einde van het seizoen. We dwarsten het grasveld Paalsteenveld en volgden het wandelpad aldaar gelegen. Dit leidde in de richting van een woonwijk, waarna we terecht kwamen tussen enkele velden. Het ging nadien naar het grondgebied van Vosseslag (deelgemeente De Haan). Enkele woonstraten later bereikten we de grens van het Vlaams Natuurreservaat D'Heye. Hier konden we kennismaken met het begrip uitgestrektheid. Een prachtig natuurgebied openbaarde zich en enkele rustige landelijke paden doorkruisten dit gebied. Ook voelden we de nadrukkelijke aanwezigheid van de wind. Af en toe verdween het zonnetje achter enkele donkere wolken en voelde je de temperatuur dalen.

De Breduinia route en de Kust Fietsroute brachten ons via enkele wegen dichter bij het centrum van Bredene. Opnieuw passeerden enkele campings de revue en kwamen we in de Zandstraat aan, voor een laatste controle in 't Fietshokje. Dit pannenkoekenhuisje bood op zijn menukaart pannenkoeken aan per halve of lopende meter en dit op niet minder dan 60 verschillende manieren. Bij het nuttigen van een warme koffie konden we ondertussen op onze teller bemerken dat we reeds 16,21 km ver waren. Het laatste stukje van de dag zat eraan te komen. De laatste 4,53 km, brachten ons in de Dorpstraat, langsheen de kerk, waarna we via een Jagerspad opnieuw de open velden bereikten. Enkele reeds bekende wandel- en fietsroutes maakten nogmaals hun opwachting en uiteindelijk bereikten we het grondgebied van de manege Ruitershof. Geruime tijd wandelden we tussen de weiden, met hier en daar prachtige paarden welke waren te zien. Het ging doorheen de manege en dat gaf uitweg via de openbare weg.

We wandelden terug in de richting van de Spuikom, niet na vooreerst de aanpalende wijk te hebben gezien van alle kanten. Een tiental woonstraten waren echt van het goede te veel. Na een eerder geslaagde en prachtige wandeling, was het doorkruisen van deze woonwijk niet echt een slottreffer. We bereikten de startplaats en konden toch terugkijken op een prachtige dag aan zee. Bij het afsluiten van de inschrijving hadden 532 wandelaars zich gemeld. Goed uitgewaaid konden we tevreden terug naar huis.”

We eindigen deze wandelervaring met een blik in de wandelboekjes. Ziehier alvast wat destijds werd neergeschreven. ‘K: Rustige, winderige wandeling. Goed afgewerkt. Mooie natuur, zee en duin. J: Wandeling vanuit Bredene naar de Oostendse vismijn. Nadien door de haven naar het strand, de zee en de duinen. Via een deelgemeente van De Haan, terug naar Bredene. Zonnige wandeling.’