265: Sint-Margriete, Zondag 21 april 2013, 21,7 km. (5283,979 km.)

“Een zondagochtend, vol zonneschijn, bracht ons naar Sint-Margriete. Aldaar zouden we een wandeltocht aanvangen ter hoogte van de kerk. De wandeling werd in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen als volgt omschreven: ‘Water, wind en wolken over de uitgestrekte landerijen en stille dorpen’. Volgens de beschreven route bedroeg de totale wandelafstand 21,7 km. Voor het grootste gedeelte van de route zouden we de geel-rode tekens volgen van de Streek-GR Uilenspiegel. Na een hapje en voorzien van aangepaste kledij konden we op weg. We namen even de tijd om de kerk te bekijken en een zogeheten tiendenpaal, welke zich bevond vóór de kerk. Deze palen zijn een gevolg van het tiendenrecht en aldus van kerkelijke oorsprong. Een tiende van de opbrengst van een landbouwbedrijf ging naar de abdij of het kapittel waartoe het grondgebied behoorde. De tiendenpaal aan de kerk droeg de initialen SB (Sint-Baafs). Een oude waterpomp in de nabijheid was eveneens een bezienswaardigheid.

 De wandeling begon langs de hoofdstraat van het dorp, naar rechts richting Nederlandse grens. Net alvorens de grens te bereiken, ging het opnieuw naar rechts via de Sint-Lievenspolder. Vanaf nu zouden we geruime tijd wandelen op het traject van de Streek-GR Uilenspiegel. Het ging langs een links gelegen dijk en even verder voorbij de Molenkreek. Ter hoogte van een haakse dijk wandelden we naar links, richting Waterlandkerkje. Zo bereikten we de grenspaal 333, en betraden we het grondgebied van Zeeuws-Vlaanderen. Het wandelparcours volgde enkele elkaar opvolgende dijken, alwaar we tal van schapen konden bekijken. We dwarsten even later de weg Sint-Margriete – Waterland-Oudeman en bevonden ons terug op Belgische bodem. Zowat 100 m voorbij de grens ging het rechtsaf in de Zeestraat. Wat verder werd de straat Vluchtelingenstraat en bereikten we nogmaals de Molenkreek, ditmaal vanuit een andere richting. We hielden ditmaal links aan en bevonden ons terug in de Livinuspolder. Tot slot kwamen we ter hoogte van een rotonde in Elmare.

 Nog steeds de Streek-GR Uilenspiegel volgend, wandelden we verder via de Hogestraat naar het kerkje van Sint-Jan-In-Eremo. Dit Sint-Jan-de-Doperkerkje dateert van 1682. Lange tijd was deze plaats een bedevaartsoord. We staken de hoofdweg over en wandelden rechtdoor, richting Boerenkreek, vandaag de dag een provinciaal domein met een watersportcentrum. Via enkele trappen bereikten we de hoger gelegen dijk en verkregen aldaar een schitterend uitzicht over de Boerenkreek. Het ging naar links over de dijk, om aan het einde af te dalen naar de weg Bentille – Sint-Jan-In-Eremo. We volgden de weg naar rechts tot aan de Sint-Jansbrug over het Leopoldkanaal. Via de brug ging het over het kanaal. Aldaar bemerkten we nu de tekens van de GR5A, alsook van de LAW Grenslandroute. We wandelden nu langs het traject van drie verschillende wandelroutes. Op de oever van het Leopoldkanaal ging het dan ook meteen naar rechts. Rechts hadden we zicht op het Leopoldkanaal en links de Bentillekreek. Via een graspad wandelden we verder tot aan de volgende brug, de Zonnebrug. Aldaar staken we opnieuw het Leopoldkanaal over en wandelden rechtdoor verder.

 Het ging langsheen de dijk , waarbij we een opvallend kunstwerk konden aanschouwen bovenop de dijk. Gekomen ter hoogte van een splitsing ging het naar rechts, teneinde het traject verder te volgen van de GR5A. We stapten nog een eindje over het traject van de Streek-GR Uilenspiegel, welke rakelings langs de Boerenkreek ging. Uiteindelijk bereikten we een voorrangsweg, voorzien van de geel-blauw bewegwijzerde fietsroute, de LF 51 Gravejansroute. We dwarsten de voorrangsweg en volgden een smalle betonweg rechtdoor. We wandelden voorbij een kreekje, de Roeselarekreek, doch bijna uitgedroogd. Na enkele bochten bereikten we een kruispunt van wegen. Aldaar volgden we niet langer het traject van de LF-route, doch gingen rechtsaf, de Uilenspiegelroute verder volgend. Op die manier ging het langs de links gelegen Hollandersgatkreek.

 Eenmaal de kreek voorbij, dwarsten we de weg Sint-Kruis – Sint-Margriete en hielden rechtdoor aan op de betonweg. Met een rechts van ons gesitueerde dijk, bleven we steeds verder rechtdoor wandelen tot net vóór de grenspaal 336. We kozen voor rechts en bleven aldus op Belgisch grondgebied. Na opnieuw een bocht naar links en vervolgens naar rechts, wandelden we voorbij camping de Soetelaer. Wat later wandelden we via de krinkeldijk terug richting eindpunt van de wandeling, de kerk van Sint-Margriete. Een zonnige en aangename wandeltocht kwam ten einde.”

230: Maldegem, Zaterdag 16 april 2011, 25,5 km. (4609,189 km.)

Een beschreven traject, afkomstig uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen en met vertrek in Maldegem. Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 20:02 uur.

“Het ging vandaag eens niet richting Ardennen, maar onze wandelschoenen brachten ons naar het dichtbij gelegen Maldegem, meer bepaald naar de grensovergang met Nederland in Strobrugge. Daar ging onze wandeling van vandaag van start, ter hoogte van de wandelboom even vóór de grens. We hadden immers vandaag als alternatief onze keuze laten vallen op wandeling 14 uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Toen we deze ochtend even na acht uur van start gingen, voelde het frisjes aan met een temperatuur van zowat 7° C. Over de velden hing een beetje nevel en de zon had zich verscholen achter een dik wolkendek. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en begonnen vol goeie moed aan deze tocht langs en over de Nederlandse grens. Ter hoogte van de wandelboom trokken we dan ook op pad in de richting van de grens en volgden daarbij reeds de GR5A Noord, althans over korte afstand, vermits deze rondwandeling niet minder dan 560 km bedraagt.

Toen we de grens naderden en de eerste grenspaal konden vereeuwigen, volgden we een links gelegen kerkwegel en konden we zo de drukke weg verlaten. De laatste woningen lieten we achter ons en korte tijd nadien bevonden we ons tussen de akkers en weilanden, en wandelden we langsheen het Grenspad. Dit smalle geasfalteerde paadje, voorzien van enkele bochten, mondde uit in de Fortuinstraat, ter hoogte van een andere grenspaal. We staken de weg over om aan de overkant de wegel verder te volgen, ditmaal voorzien van de benaming Fortune Pad. We kregen zowat hetzelfde terrein voor ogen, waar we opnieuw wandelden langsheen een geasfalteerd paadje. Af en toe de grillige kronkelingen van dit wegje volgend, wandelden we even verder over de Eedschen Kerkwegel, alsook de Plattelandsroute, hierbij nog steeds het traject van de GR5A Noord volgend. In de wandelgids was nog sprake van drassige ondergrond en modderige passages, doch dit behoort reeds tot het verleden.

Na tal van richtingsveranderingen tussen enkele percelen akker- of weiland, ging het stilaan via een langer recht stuk wegel, in de richting van de kerk van Middelburg. Uiteindelijk mondde het pad uit ter hoogte van de openbare weg, met name de Schorreweg, waar we rechts aanhielden en zo de bebouwde kom van Middelburg betraden. Al heel vlug konden we de bordjes aantreffen van de plaatselijke Bladelin Wandelroute en even om de hoek de 52 km lange fietsomloop Maerlant route. Via enkele woonstraten bereikten we vervolgens het centrale plein even voor de kerk, waar we even konden kennis maken met het begrip schandpaal. In het centrum van deze kleine gemeente ging het langsheen de plaatselijke kerk, alwaar we zelfs wandelden langsheen de Smokkelroute. Al even vlug als we Middelburg hadden betreden, al even vlug stonden we op het punt dit dorpje te verlaten. Voorbij de kerk ging het aan het volgende kruispunt rechtdoor en betraden we opnieuw een smal paadje, ditmaal het Kerkepadje om ons opnieuw te begeven tussen de uitgestrekte landerijen.

Ondertussen was de zon er toch in geslaagd doorheen het wolkendek te priemen en zo werd het al vlug een stukje warmer en vooral aangenamer om te wandelen doorheen dit polderlandschap. Eenmaal dit fiets- en wandelpad voorbij, bereikten we een dwarsweg, waar het voor ons rechtsaf ging. We verlieten zo het traject van de GR5A Noord en volgden voortaan de roodgele markeringen van de Streek-GR Uilenspiegelroute. Op die manier bereikten we de eerste woningen van het Nederlandse Heille. We vervolgden onze wandeling via de Zuiderbruggeweg en waren al vrij vlug voorbij Heille, nu op weg naar Aardenburg. Samen met de Streek-GR verliep langs deze weg ook de langeafstandsfietsroute LF 51, met name de Gravejansroute. De landelijke en vooral verkeersarme weg, leidde ons naar Aardenburg. Net wanneer de grens van de stad werd bereikt, ging het ter hoogte van een bocht aan de Stierskreek naar rechts, immers aldaar splitsten zich de Streek-GR en de LF 51. Wij volgden de Streek-GR naar rechts, richting Elderschans. Vrij kort daarna echter, ging het een links gelegen schelpenpad op, met name de Schansenroute.

Hier wandelden we even door een klein stukje bos, om vervolgens tussen hagen te vervolgen en even verder de eerste woningen van Aardenburg te bereiken. Enkele woonstraten later kwamen we opnieuw terecht op het traject van de LF 51 en wandelden zo naar de Kaai in Aardenburg. Het ging langsheen een waterpartij, alwaar enkele gebeeldhouwde kikkers hun ding deden. Hier ging het rechtsaf, onder de stadspoort door en zo betraden we de Weststraat en volgden gedeeltelijk het verloop van het Kikkerpad. Via deze weg ging het naar de Marktstraat en zo kwamen we terecht op het plein, voorzien van een kiosk, de Markt. We troffen er een leuk uitziend hotel aan, voorzien van een groot buitenterras en namen hier even de tijd om een koffie te nuttigen en even te genieten van het zonnetje. Na dit kort oponthoud ging het verder via de Vleeschouwerstraat naast het gemeentehuis, een straat die spoedig overging in een schelpenpad, alwaar we ons bevonden op de Wallenroute. Achter ons zagen we stilaan de kerk van Aardenburg verdwijnen en rechts kregen we enkele longhorns te zien.

We wandelden verder tussen hagen naar de weg Aardenburg – Sint-Kruis. Hier ging het even linksaf en vervolgens naar rechts om een schelpenpad te vinden dat leidde naar een speelpleintje. De ideale plek vonden we om even te denken aan de inwendige mens en een plaatselijke zitbank even om te toveren tot een snackbar. We wandelden verder naar het achter het parkje gelegen wegje en maakten een ommetje om nadien terug de hoofdweg te bereiken. Over korte afstand volgden we opnieuw de Boomgaardstraat om verder rechtsaf de Binnenweg te nemen. We volgden terug de Streek-GR en de LF 51, ditmaal via een lang en bochtig wegje langsheen de Biezenkreek. Na een tijdje wandelen langsheen dit prachtig krekengebied, bereikten we de dijk, welke zich bevond tussen de Sint-Kruiskreek en de Biezenkreek. Via de dijk, ging het richting Sint-Kruis. Ook nu alweer een klein dorpje, waar we heel vlug doorheen waren gewandeld. Ter hoogte van de laatste huizen, troffen we toch nog een café aan, waar we ook ditmaal even halt hielden om even te genieten op het terrasje, hierbij vergezeld van een Nederlands wielerfan.

De wandeling ging even later verder via de Zuidweg, alweer een typische landelijke weg, welke zich kronkelde doorheen dit polder- en krekengebied. Zo bereikten we na geruime tijd stappen alweer maar eens een grenspaal, wat inhield dat we ons terug op eigen bodem bevonden. Kort daarna splitsten zich de LF 51 en de Streek-GR, welke laatste we naar rechts verder volgden. Onze tocht ging langsheen de Blokkreek en vervolgens de Vrouwenhoekkreek. De plaatselijke Sentse Vijf Dorpenroute hield ons even gezelschap. Onze weg vervolgend bereikten we later een kruispunt, waar we de Streek-GR verlieten en rechts aanhielden om ons opnieuw te begeven op de GR5A Noord. We naderden nu heel dicht het Leopoldskanaal en zouden de rood-witte markeringen blijven volgen tot het einde van de wandeltocht. Eenmaal het kanaal bereikt, overschreden we de Langewegbrug en hielden een laatste maal halt ter hoogte van de aldaar gesitueerde taverne. Het laatste stukje van de tocht zou ons geruime tijd laten wandelen langsheen de oevers van het Leopoldskanaal. We volgden vooreerst de linkeroever, via een grasweg, in de richting van de Moershoofdesbrug.

Eenmaal daar gekomen ging het via dezelfde oever naar de volgende brug, de Lievebrug of Baileybrug. Onderweg daarheen konden we kennismaken met enkele schapen welke zorgden voor het afgrazen van de dijken. We staken vervolgens via de Baileybrug het kanaal over en volgden voortaan de andere oever ervan, richting Strobrugge. Na zowat 1,5 km deze laatste oever te hebben gevolgd, verlieten we dit zogenaamde jaagpad schuin rechts naar beneden, waarna een veldweg ons leidde naar de startplaats van de wandeling. Korte tijd later bereikten we het eindpunt van deze 25,5 km lange weg langsheen polders, kanalen en kreken. Een leuke afwisseling op een zonnige zaterdag.”

We ronden af met een blik in de wandelboekjes, vermits ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Vertrokken in Maldegem voor een wandeling in de grensstreek. Polders en kreken. Iets te veel platte wegen. Droog maar schraal weer. Aardenburg is wel mooi. J: Wandeling uit de Dagstappergids Oost-Vlaanderen. Vertrek in Maldegem-Strobrugge. Via de GR5A Noord langsheen de grens naar Middelburg. Vervolgens doorheen Aardenburg en Sint-Kruis terug naar Belgisch grondgebied. Via de oevers van het Leopoldskanaal terug naar de startplaats aan de wandelboom.’

133: Stekene, Zaterdag 19 december 2009, 16,9 km. (2632,133 km.)

Een tocht welke voorheen werd aangekondigd als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 19/12/2009, 9190 Stekene (Oost-Vlaanderen) – 8^ste Kerststallentocht, 6-10-15 km. Wandelclub De Smokkelaars Stekene. Start: Sporthal. Wandelclub De Smokkelaars en twee Stekense wijken Kiekenhaag en Meersstraat zorgen voor een unieke Kerstwandeling in de gemeente. Kerststallen, kerstmuziek, gezellige verlichting en een sfeervol marktplein. Kom meegenieten.’ We schreven dit relaas, op zondag 20 december 2009, omstreeks 00:10 uur.

“Vorige zaterdag konden we reeds ondervinden hoe koud het de laatste tijd is om te wandelen. Vandaag was het zowaar nog erger. In de namiddag trokken we richting Stekene, waar de plaatselijke wandelclub ‘De Smokkelaars’ hun 8^ste Kerststallentocht organiseerden. Er kon worden gestart tussen 16 en 19:30 uur en dit in de sporthal van Stekene zelf. Toen wij aldaar even voor vier uur aankwamen, was het welgeteld - 5,5 ° C. Berekoud dus, maar we lieten het niet aan ons hart komen. In de verwarmde sporthal namen we even de tijd om een warme koffie te nuttigen en de inschrijvingsformaliteiten af te werken. Elke deelnemer kreeg er bij de inschrijving een notitieboekje van de club. Er kon worden gekozen uit de afstanden 6, 9, 12 of 16 km. Wij kozen voor de laatste afstand, met een werkelijke lengte van 16,9 km. Na nog een laatste blik te hebben geworpen op de mooi versierde tafels, trokken we naar buiten, de winterkou tegemoet.

Bij de start ging het naar links, wat trouwens het geval was voor alle afstanden. We verlieten het sportcomplex en maakten een rondje omheen het sportterrein. We voelden de bevroren sneeuw onder onze wandelschoenen kraken. Het beloofde alvast een koude tocht te worden, na amper enkele honderden meters stappen, wisten we al hoe laat het was. De uitgeademde lucht was duidelijk waar te nemen. Even na de start, kwamen we ter hoogte van een eerste splitsing, waar de langere afstanden, zijnde 12 en 16 km, een eerste keer naar links dienden te gaan. De andere wandelaars vervolgden hun weg rechtdoor. We kwamen uit in een straat en sloegen linksaf in de richting van het oude station van Stekene. Onderweg konden we de eerste sneeuwpoppen ontdekken. Even voorbij het station volgden we het oude spoorwegtraject, die nu blijkbaar een druk bereden en bewandelde route is geworden. We ontwaarden immers de Canteclaerroute (42 km), de Vlasroute en tezelfdertijd de LF 51 Gravejansroute (Zeebrugge - Antwerpen). Gekomen ter hoogte van een kleine waterloop, ging het naar rechts, de 12 km vervolgde de weg links.

Zo verlieten we even later de bebouwde kom en trokken de open velden in. Ondertussen was de duisternis ingevallen, doch omwille van de sneeuw konden we nog goed de weg onderscheiden. We zagen het bordje van de Landschapsroute Sinaai (39 km) verschijnen langs de berm van de weg. We kregen nog een stukje spoorwegtraject te verwerken, waarna het even verder links het veld inging, om aldaar omheen een klein stukje bos te wandelen. Het ging dan in omgekeerde richting via het spoorwegtraject naar een bosje. Daar sloegen we een rechts gelegen veldweg in die ons bracht tot aan een bevroren waterloop. Hier was het parcours gemarkeerd door fakkels en plastic flessen voorzien van theelichtjes. Zo konden we over een ruime afstand het verloop van het parcours zien door de kleine vlammetjes die weerkaatsten op de sneeuw. Hier, in deze open vlakte voelden we pas echt hoe koud het deze avond was. Ondertussen was het goed donker geworden, doch we konden nog voldoende zien zonder de zaklamp te moeten gebruiken.

Nadat we een hele tijd de oevers van deze waterloop hadden gevolgd, ging het scherp naar links in de richting van de straatverlichting. Even later kwamen we aan in de Meersstraat en hier konden we de eerste kerstlichtjes en stallen bewonderen. We kregen een opeenvolging van versierde voortuintjes en verlichte boompjes langsheen de weg. Hier hadden we ook een eerste controle in een tent naast de weg, waar we ons vooreerst te goed deden aan een warme chocomelk. Zo zaten de eerste 7,1 km erop. Tijd om even bij te warmen bij een warmeluchtblazer. Na een korte pauze trokken we opnieuw op weg, ditmaal slechts voor een afstand van 2 km. We vervolgden de Meersstraat, waar we nog wat verder konden genieten van de kerstversieringen. Nadien een stukje van het oude spoorwegtraject, waar we een gedeelte van de Vlasroute volgden. We naderden zo de plaats van vertrek, met name de sporthal, waar we voor de tweede maal het punt van de splitsing voorbij kwamen. Ditmaal ging het rechtdoor, om via de parking de Markt van Stekene te bereiken.

Hier ontmoetten we zowaar de Kerstman, die gewillig even wou poseren voor een foto. Een aantal tenten opgesteld op het plein fungeerden als controlepost. Hier konden we ons even opwarmen aan een houtvuur op het plein. Een derde gedeelte van de wandeling verliep over een afstand van slechts 1 km en bracht ons naar de school ‘De Molenberg’. We bereikten deze locatie na eerst doorheen een klein stukje verkaveling te zijn gewandeld, waar we opnieuw tal van kerststallen konden bekijken. Terwijl we even konden genieten van wat warmte, werden we door een kleine band vergast op wat life muziek. De sfeer zat er goed in. Toen we echter even onze waterfles wilden aanspreken, stelden we vast dat deze was veranderd in een klomp bevroren water. Korte tijd later begaf onze balpen het eveneens omwille van de koude en zelfs onze camera had last van de overgang van koud naar warm, vermits de lens besloeg. Er zat niets anders op dan onze weg te vervolgen, ditmaal voor een stukje wandelafstand van 3 km.

Het ging via enkele aanpalende straten naar de wijk Kiekenhaag, waar we gedurende enkele kilometers de ene versierde voortuin na de andere konden bekijken. De ene kerststal al mooier dan de andere, het ene huis nog mooier verlicht dan het voorgaande. Eigenlijk zou je zelf de wandeling hebben moeten ervaren om te zien hoe prachtig deze wijk oogt tijdens een donkere koude winternacht. Dat het effect van het licht op de sneeuw zo niet nog intenser was, zal wel kunnen worden aanvaard. Zelden hebben wij zulke mooie kerstversieringen kunnen bewonderen, hier wordt blijkbaar nog werk gemaakt van het begrip ‘Kerstversiering’. Tal van stalletjes gaven een beeld van de eigenaar, er waren er die sober oogden, andere luxueuzer, moderner, klassieker, kunstzinniger, ... We bereikten uiteindelijk de laatste controlepost op het einde van deze wijk, waar een plaatselijke verwarmde serre, enig soelaas bood tegen de bijtende koude. Het laatste stuk van deze kerststallentocht, liet ons vooreerst nog een stukje langs dezelfde afgelegde weg terugkeren, waar we even verder links afsloegen, een andere versierde straat tegemoet.

Ook hier een opeenvolging van prachtig versierde tuinen met de aanwezigheid van een al even mooie kerststal. We gingen in de richting van de markt van Stekene, waar we nog even ter hoogte van de kerk een ommetje maakten door een nabijgelegen stukje park. Ook hier werd het wandelparcours alweer verlicht door theelichtjes en dat gaf toch wel een bijzonder effect tussen de bomen en struiken. Nog enkele woonstraten volgend, keerden we langzaam maar zeker terug naar de sporthal, waar een lekkere warme drank meer dan welkom zou zijn. Toen we uiteindelijk de eindstreep bereikten, was de temperatuur ondertussen lichtjes opgelopen tot - 4° C. We namen nog even de tijd om iets te nuttigen, want ondertussen begon het lichtjes te sneeuwen, een hint om niet meteen lang na te blijven. Bij het afsluiten van de inschrijvingen konden de Smokkelaars niet minder dan 1145 wandelaars noteren. Een mooi getal voor een prima georganiseerde tocht, waar zeker en vast aandacht werd geschonken aan de details. Alvast bedankt voor een fijne wandeling en een prettige Kerst aan de organisatie. Voilà en nu kruipen we lekker onder de dekens....”

Teneinde dit wandelverhaal af te ronden, blikken we nog even terug op datgene wat werd vermeld in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Mooie wandeling in de sneeuw. Sfeervolle verlichte kerststallen onderweg. Met fakkels en theelichtjes. Berekoud! J: Mooie avondwandeling doorheen enkele versierde en feestelijk verlichte wijken. Bitter koud en door een besneeuwd landschap. Een voorsmaakje van de kerstsfeer.’