349: Sint-Laureins, Zaterdag 27 juni 2015, 22,223 km. (7112,082 km.)

“Een bewolkte hemel en een strakke wind, niet de ideale omstandigheden om een wandeltocht te beginnen in een streek, waar de wind vrij spel heeft van tijd tot tijd. Vandaag stond dan ook een kennismaking op het programma met het wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Deze ochtend gingen we dan ook van start ter hoogte van de inrit van het OCMW Sint-Jozef in Sint-Laureins. Via de oprit van dit rusthuis gingen we op zoek naar wandelknooppunt 11, startplaats van onze geplande dagtocht. Het was dan ook omstreeks 09:00 uur, dat we na een hapje voor onderweg begonnen aan onze wandeltocht. Even voorbij dit knooppunt bereikten we opnieuw de openbare weg, teneinde via een stukje bebouwde kom, het knooppunt 10 te bereiken, ter hoogte van het Leopoldkanaal. Onderweg daarheen hadden we een stukje gevolgd van de Plattelandsroute. Aan het kanaal ging het rechtsaf via een graspad, deels langsheen het traject van de GR5a Noord. Zowat 500 m verder tenslotte, bereikten we het voetveer over het Leopoldkanaal. Vrij vlug bereikten we op die manier de overkant van deze waterloop en wandelden verder via een veldwegje naar rechts. Zo kwamen we aan ter hoogte van het wandelknooppunt 51 en bereikten we de openbare weg en terug asfalt.

We waren vertrokken om een hele tijd te wandelen via af en toe drukke landelijke wegen tussen de velden. Omwille van werkzaamheden in de buurt, was er een omleiding voor het verkeer, waardoor we om de haverklap werden geconfronteerd met snel voorbij razend verkeer. Ondertussen hadden we al de eerste grenspalen bemerkt, we bevonden ons dus vrij dicht bij de Nederlandse grens. Het ging even later voorbij knooppunt 50, alwaar we de markeringen aantroffen van de Streek-GR Uilenspiegel. Links kregen we een van de eerste kreken van de dag te zien. We wandelden langsheen dit unieke watergebied verder, richting knooppunt 98. Uiteindelijk bereikten we een vrij drukke weg, ter hoogte van de grens tussen St. Jan-in-Eremo en Sint-Margriete. Gelukkig ging het hier slechts over korte afstand naar links, aangezien we vrij vlug opnieuw links dienden aan te houden, via een eindeloos lang lijkend betonwegje. Het ging dan ook een hele tijd voortdurend rechtdoor. Knooppunt 97 ging aan het oog voorbij en we bevonden ons tijdelijk op de plaatselijke Sentse Vijf Dorpenroute, een fietsomloop van 50 km. Ook aan knooppunt 96 ging het nog steeds dezelfde richting uit, waarbij we kregen af te rekenen met een felle wind op kop.

Niet dadelijk om tempo aan te houden. Het ging op die manier langsheen de links gelegen Hollandsgatkreek. Voorbij deze kreek troffen we verderop knooppunt 95 aan en ook hier dienden we nog steeds rechtdoor aan te houden, met andere woorden alweer een eindeloos lange weg met de onaangename wind uit de verkeerde richting. Gelukkig zou het vrij snel veranderen, aangezien een richtingsverandering eraan zat te komen. Na een hele tijd beuken tegen de wind, bereikten we het wandelknooppunt 94 en draaiden we langzaam maar zeker naar rechts, hierbij de wind even van opzij voelend. Ondertussen kwamen er gaten in de bewolking en deed de zon moeite om wat warmte te geven. We bereikten zo de ingang van de Toeristencamping De Soetelaer en troffen in de berm enkele betonblokken aan, ideaal voor het houden van een lunchpauze. Het was ondertussen 11:00 uur geworden, tijd dus voor een picknickpauze. Terwijl de broodjes werden gesmaakt, hadden we een schitterend uitzicht over de omliggende velden.

Na het middagmaal kwamen we opnieuw in beweging, op weg naar knooppunt 93. Even voorbij de camping ging het rechtsaf verder via een kronkelend betonbaantje. Enkele oude hoeves passeerden de revue. Sommige zelfs in erbarmelijke toestand. Opnieuw kwamen we langsheen enkele kleine watergebieden, waarop de zon zich nu weerspiegelde. De graangewassen krijgen stilaan een goudgele kleur en dat oogt heel wat aantrekkelijker dan de grauwe en donkere akkers tijdens de wintermaanden. We vorderden stilaan richting dorpskern van Sint-Margriete, waarvan we ondertussen reeds de kerktoren in zicht kregen. We bereikten vervolgens knooppunt 93 ter hoogte van de hoofdweg door het dorp en draaiden naar rechts, richting kerk. Aldaar troffen we het kunstwerk aan, voorstellend Reynaert voor Koning Nobel. Zowat 100 m verder hielden we even halt in café ’t Oud Gemeentehuis. Aldaar konden we aan de achterzijde terecht op een terrasje teneinde even te genieten van een wandelpauze en natuurlijk enkele kopjes koffie. We konden het niet beter treffen, het was juist twaalf uur geworden.

Na deze eerder wat uitgelopen middagpauze, wandelden we verder doorheen de hoofdstraat van Sint-Margriete. We bemerkten hier trouwens bordjes inzake twee autoroutes, met name de Uilenspiegelroute en de Krekenroute. We verlieten de dorpskom en zetten onze tocht verder richting knooppunt 89, dat we even later aantroffen ter hoogte van ‘De Weegbrug’. Deze deed dienst tot omstreeks 1990. Er bevond zich ook een kunstwerk, met name Cuaer de haas, alsmede informatie betreffende archeologische opgravingen in de streek. We stapten nog wat verder langsheen deze drukke weg, tot we een rechts gelegen landelijke weg konden opgaan. Een watertoren in de verte leek als een baken op zee, doch we hadden meer oog voor een bomenrij heel in de verte langsheen het Leopoldkanaal, onze volgende bestemming onderweg. Geruime tijd volgden nu enkele typische polderwegjes elkaar op, langsheen de knooppunten 88 en vervolgens 87. Heel wat kleine kreken kregen we te zien, met uiteraard prachtige doorkijkjes tussen het riet.

We bereikten omstreeks 13:45 uur een van de grotere kreken uit de streek, met name de Boerekreek. Hier troffen we opnieuw een rustbank aan, met zicht op het water en beschenen door een heerlijk zonnetje. Tijd dus om de laatste broodjes uit de rugzak te halen. We genoten van een half uurtje stilte en bekeken het waterwild. Nadien ging het verder, richting knooppunten 86 en 85. We stapten een tijdje op een verhoogde polderdijk, even later op de weg links van een dijk, dan weer rechts van een andere dijk, waarbij we af en toe de wind in het voordeel, dan wel in het nadeel kregen. Uiteindelijk troffen we het wandelknooppunt 85 aan en bevonden we ons opnieuw op één van de oevers van het Leopoldkanaal. We begonnen dan ook aan het bewandelen van een eindeloos lijkend grindpad, langsheen de oever van het kanaal. Dit zou zo een hele tijd het geval zijn, aangezien we het kanaal volgden langsheen de knooppunten 84 en 83. Op weg naar punt 83, niets dan uitgestrekte landerijen, af en toe onderbroken door een stukje watergebied. Maar ondertussen genietend van de zon en even de wind in de rug.

We bereikten het knooppunt 83 ter hoogte van de Sint-Jansbrug en daar maakten we rechtsomkeer, teneinde via de andere oever van het Leopoldkanaal de terugweg aan te vangen, richting Sint-Laureins. Het voormalige café ter hoogte van deze brug, bleek ondertussen de deuren definitief te hebben gesloten. We waren zowat 16 km onderweg en er restten ons nog ongeveer een zestal kilometer op deze oever, teneinde opnieuw de dorpskern van Sint-Laureins te bereiken. Vol goeie moed en alweer strijdend tegen de wind uit de verkeerde richting, begonnen we aan het bewandelen van dit extra lange graspad. We vorderden aldus via de knooppunten 25 en 23, vooral op zoek naar een geopend café. We dachten prijs te hebben ter hoogte van knooppunt 23, zijnde Fred’s Café, doch dat ging pas open om 17:00 uur. Hier een uur in de blakende zon wachten, vonden we net iets te veel van het goede. Dan maar verder naar knooppunt 12.

We arriveerden even later ter hoogte van het voetveer, dat we eerder op de dag hadden gebruikt. Vanaf hier volgden we dezelfde weg, als op de heenweg het geval was geweest. Nog een goeie kilometer, via de knooppunten 10 en 11 en we kwamen ter hoogte van ons vertrekpunt. Alvorens huiswaarts te keren, namen we nog even een drankpauze op het terrasje van Bistro Bar Sente. Hier konden we dan tenslotte onze dorst lessen, na een lange wandeling, af en toe vechtend met de wind. We eindigden onze dagtocht na 22,223 km, goed voor 1097,1 cal, in een rustige wandeltijd van 5.24.18, na ongeveer 29631 stappen. Zo maakten we kennis met dit wandelnetwerk ‘Meetjeslandse Kreken’. Een volgende wandeling brengt ons wellicht ergens anders in het Vlaamse land.”

265: Sint-Margriete, Zondag 21 april 2013, 21,7 km. (5283,979 km.)

“Een zondagochtend, vol zonneschijn, bracht ons naar Sint-Margriete. Aldaar zouden we een wandeltocht aanvangen ter hoogte van de kerk. De wandeling werd in de Dagstappergids Oost-Vlaanderen als volgt omschreven: ‘Water, wind en wolken over de uitgestrekte landerijen en stille dorpen’. Volgens de beschreven route bedroeg de totale wandelafstand 21,7 km. Voor het grootste gedeelte van de route zouden we de geel-rode tekens volgen van de Streek-GR Uilenspiegel. Na een hapje en voorzien van aangepaste kledij konden we op weg. We namen even de tijd om de kerk te bekijken en een zogeheten tiendenpaal, welke zich bevond vóór de kerk. Deze palen zijn een gevolg van het tiendenrecht en aldus van kerkelijke oorsprong. Een tiende van de opbrengst van een landbouwbedrijf ging naar de abdij of het kapittel waartoe het grondgebied behoorde. De tiendenpaal aan de kerk droeg de initialen SB (Sint-Baafs). Een oude waterpomp in de nabijheid was eveneens een bezienswaardigheid.

 De wandeling begon langs de hoofdstraat van het dorp, naar rechts richting Nederlandse grens. Net alvorens de grens te bereiken, ging het opnieuw naar rechts via de Sint-Lievenspolder. Vanaf nu zouden we geruime tijd wandelen op het traject van de Streek-GR Uilenspiegel. Het ging langs een links gelegen dijk en even verder voorbij de Molenkreek. Ter hoogte van een haakse dijk wandelden we naar links, richting Waterlandkerkje. Zo bereikten we de grenspaal 333, en betraden we het grondgebied van Zeeuws-Vlaanderen. Het wandelparcours volgde enkele elkaar opvolgende dijken, alwaar we tal van schapen konden bekijken. We dwarsten even later de weg Sint-Margriete – Waterland-Oudeman en bevonden ons terug op Belgische bodem. Zowat 100 m voorbij de grens ging het rechtsaf in de Zeestraat. Wat verder werd de straat Vluchtelingenstraat en bereikten we nogmaals de Molenkreek, ditmaal vanuit een andere richting. We hielden ditmaal links aan en bevonden ons terug in de Livinuspolder. Tot slot kwamen we ter hoogte van een rotonde in Elmare.

 Nog steeds de Streek-GR Uilenspiegel volgend, wandelden we verder via de Hogestraat naar het kerkje van Sint-Jan-In-Eremo. Dit Sint-Jan-de-Doperkerkje dateert van 1682. Lange tijd was deze plaats een bedevaartsoord. We staken de hoofdweg over en wandelden rechtdoor, richting Boerenkreek, vandaag de dag een provinciaal domein met een watersportcentrum. Via enkele trappen bereikten we de hoger gelegen dijk en verkregen aldaar een schitterend uitzicht over de Boerenkreek. Het ging naar links over de dijk, om aan het einde af te dalen naar de weg Bentille – Sint-Jan-In-Eremo. We volgden de weg naar rechts tot aan de Sint-Jansbrug over het Leopoldkanaal. Via de brug ging het over het kanaal. Aldaar bemerkten we nu de tekens van de GR5A, alsook van de LAW Grenslandroute. We wandelden nu langs het traject van drie verschillende wandelroutes. Op de oever van het Leopoldkanaal ging het dan ook meteen naar rechts. Rechts hadden we zicht op het Leopoldkanaal en links de Bentillekreek. Via een graspad wandelden we verder tot aan de volgende brug, de Zonnebrug. Aldaar staken we opnieuw het Leopoldkanaal over en wandelden rechtdoor verder.

 Het ging langsheen de dijk , waarbij we een opvallend kunstwerk konden aanschouwen bovenop de dijk. Gekomen ter hoogte van een splitsing ging het naar rechts, teneinde het traject verder te volgen van de GR5A. We stapten nog een eindje over het traject van de Streek-GR Uilenspiegel, welke rakelings langs de Boerenkreek ging. Uiteindelijk bereikten we een voorrangsweg, voorzien van de geel-blauw bewegwijzerde fietsroute, de LF 51 Gravejansroute. We dwarsten de voorrangsweg en volgden een smalle betonweg rechtdoor. We wandelden voorbij een kreekje, de Roeselarekreek, doch bijna uitgedroogd. Na enkele bochten bereikten we een kruispunt van wegen. Aldaar volgden we niet langer het traject van de LF-route, doch gingen rechtsaf, de Uilenspiegelroute verder volgend. Op die manier ging het langs de links gelegen Hollandersgatkreek.

 Eenmaal de kreek voorbij, dwarsten we de weg Sint-Kruis – Sint-Margriete en hielden rechtdoor aan op de betonweg. Met een rechts van ons gesitueerde dijk, bleven we steeds verder rechtdoor wandelen tot net vóór de grenspaal 336. We kozen voor rechts en bleven aldus op Belgisch grondgebied. Na opnieuw een bocht naar links en vervolgens naar rechts, wandelden we voorbij camping de Soetelaer. Wat later wandelden we via de krinkeldijk terug richting eindpunt van de wandeling, de kerk van Sint-Margriete. Een zonnige en aangename wandeltocht kwam ten einde.”

123: Oostkerke, Zaterdag 31 oktober 2009, 20,9 km. (2428,373 km.)

Deze tocht ging destijds van start in Oostkerke en werd voorheen als volgt aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009: ‘Zaterdag – Samedi 31/10/2009, 8340 Oostkerke (Damme) (West-Vl.) – 6^de Kanalentocht, 4-7-12-20 km. Levenslijn Team Damme. Start: Zaal Beuterblomme. Het stille witte dorp Oostkerke ligt in de vlakke polders en is omgeven door kanalen, ook de Stinker en de Blinker. De tocht doorkruist de prachtige herfstnatuur tussen Oostkerke en Hoeke met een uitwaaier naar Damme. Na de tocht de mogelijkheid om de vlakke kerktoren te beklimmen. Gratis versnapering.’ Na afloop werd nog dezelfde avond een kort relaas geschreven, omstreeks 17:59 uur.

“Wandelen voor het goede doel, dat is altijd een meerwaarde voor de wandeling. Daarom trokken we ook deze ochtend naar Oostkerke (Damme), om daar deel te nemen aan de 6^de Kanalentocht, ingericht door Levenslijn Team Damme. Toen we de startplaats bereikten om even na negen uur, waren reeds bijna 500 wandelaars op weg. Het was er dan ook behoorlijk druk, aan de inschrijvingstafel. Er kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 4, 7, 12 of 20 km. Wij verkozen vandaag de 20 km, met een werkelijke afstand van 20,9 km. Na een hapje, trokken we op weg voor een eerste lus van 4,9 km en verlieten dan ook de startzaal, met name de Beuterblomme in Oostkerke. Toen wij de eerste maal op pad gingen, dienden wij ter hoogte van de kerk naar links af te slaan. Een tweede lus, later op de dag, zou ons de andere richting opsturen. We stapten omheen de kerk, waarna het onmiddellijk via een links gelegen kiezelpad verder ging, meteen de natuur in. Aan het begin van dit pad, bemerkten we reeds de eerste rood-witte markeringen van de GR5A, steeds goed voor een prachtig traject onderweg.

Dit kiezelpad bracht ons, tussen de akkers en velden, hier en daar afgezoomd met riet, in de richting van de Damse Vaart. Gekomen ter hoogte van de ervoor gelegen dijk, gingen we rechtsaf en volgden het traject van de LF1a Noordzeeroute en tevens de Riante Polderroute (44 km). Vervolgens sloegen we linksaf en dwarsten achtereenvolgens door middel van de Syfonbruggen, het Leopoldskanaal en het Afleidingskanaal. Eenmaal over dit laatste kanaal, sloegen we rechtsaf en volgden de linkeroever. Nu ging het geruime tijd, via het ernaast gelegen pad, tussen de ondertussen reeds kalende bomen. De laatste blaadjes stonden op het punt af te vallen en te belanden in het kanaal. In de verte zagen we reeds een ander stel bruggen en aan de overzijde, rechts van ons, bemerkten we wandelaars op de terugweg. Het ging dus in een rustig tempo verder, tot aan de eerste brug over de beide kanalen. Daar gekomen, ter hoogte van de Oostkerkebrug, ging het rechtsaf, om eerst het Afleidingskanaal en vervolgens het Leopoldskanaal te dwarsen. Juist over het tweede kanaal, ging het opnieuw naar rechts, om dit keer de oever van het kanaal te volgen in de andere richting, terug naar het centrum van Oostkerke.

Na een tijdje te hebben gewandeld langsheen deze waterloop, verlieten we de dijk en ging het linksaf, via een kleine asfaltweg, recht naar de kerk van Oostkerke. Hier hadden we vervolgens terug in de Beuterblomme een eerste controle. Bij aankomst aldaar, bleek de elektriciteit te zijn uitgevallen, met als gevolg dat er geen warme dranken konden worden verkregen. Na een eerder korte pauze, gingen we noodgedwongen terug op weg. Deze keer sloegen we ter hoogte van de kerk rechtsaf en verlieten de dorpskom in een andere richting. Meteen ging het via een kleine smalle asfaltweg opnieuw in de richting van de akkers en velden. Het eerste gedeelte van de weg volgden we opnieuw de rood-witte markeringen. De weg kronkelde af en toe en verliep tussen de omgeploegde akkers. Aan de horizon bemerkten we het kleine kerkje van Hoeke (Damme) en het ging blijkbaar die richting uit. Het tweede deel van de wandeling bedroeg immers slechts 3,9 km. Naarmate we dit dorpje naderden, troffen we op weg daarheen de aanduiding dat we ons bevonden op de Smokkelroute.

Uiteindelijk kwamen we uit aan de kleine kerk, die bleek vernoemd te zijn naar Sint-Jacobus-de Meerdere. Voor wie ooit reeds de weg heeft afgelegd naar Santiago de Compostela, zal deze naam bekend in de oren klinken. Jammer genoeg bleek de kerk gesloten en konden we slechts in het portaal de informatie lezen, dat deze plek ooit een stopplaats was op weg naar Santiago. Buiten, boven het portaal, konden we het beeld van deze legendarische persoonlijkheid bekijken. Om de hoek, kwamen we in de Kerkakker en daar hadden we een tweede controle op de boerderij van Roger Snauwaert. Een tent op de oprit, fungeerde als rustplaats. Bij gebrek aan plaats in deze tent, namen we plaats op de oprit op enkele vrije stoelen. Vervolgens ging het verder in de richting van de Damse Vaart, waar we een splitsing bemerkten. De kortere afstanden gingen hier rechtsaf, de wandelaars voor de 20 km, dienden hier naar links af te slaan, om hier later op de dag terug voorbij te komen. We volgden over korte afstand de Damse Vaart en tezelfdertijd het traject van de LF1b Noordzeeroute, de GR en de Smokkelroute. Wat verder ging het rechtsaf, de Damse Vaart over en zo verlieten we het grondgebied van Hoeke.

Even ging het evenwijdig met de links ervan gelegen Expresweg, om nadien, een rechts gelegen kiezelpad op te draaien en terug in de richting van de akkers te wandelen. Er volgde nu een opeenvolging van kiezelpaden, kleine asfaltwegen en karreslagen, gevuld met steenslag. Uiteindelijk bereikten we toch opnieuw de openbare weg en sloegen linksaf in de richting van Lapscheure. De druk bereden weg die we nu volgden, ging in de richting van de in de verte bemerkte kerk. We zagen onderweg hier de aanduiding dat we ons bevonden op de Maerlantroute (52 km). De drukke weg leidde ons tot aan het grote kruispunt met de Expresweg, die we vervolgens overstaken, om het centrum van Lapscheure binnen te wandelen. Na 14 km, hadden we hier een derde controle in café Sint-Cornelius, midden in de dorpskom. Even tijd dus voor een sanitaire stop en een verfrissing, aangezien ondertussen toch de zon te voorschijn was gekomen. Het laatste gedeelte van de wandeling, liet ons de dorpskom naar links verlaten, in de richting van de Expresweg (E34). De weg die we volgden, mondde uit ter hoogte van deze autoweg, waardoor we vervolgens over enkele honderden meters deze bijna autosnelweg dienden te volgen.

Uiteraard uiterst rechts, gezien de hoge snelheid van de voorbij rijdende auto's. Ter hoogte van de Damse Vaart, verlieten we deze weg, via een rechts gelegen paadje en gingen vervolgens onder deze weg door. We kwamen terug uit aan de brug over de vaart en gingen nadien verder langsheen de Damse Vaart, voorbij de splitsing welke we eerder op de dag waren voorbijgegaan. We volgden opnieuw een tijdje de Riante Polderroute, om vervolgens aan te komen aan de Krinkeldijk. Heel in de verte bemerkten we reeds de typische toren van Oostkerke. Deze kronkelende dijk werd nu verder gevolgd tot in de dorpskern van Oostkerke. Onderweg ontelbare knotwilgen, met vaak de meest verschrikkelijke vormen. Goed en wel belandden we tenslotte aan de startplaats. Toch enkele bemerkingen als afsluiter van dit wandelverslagje.

In het Marching-boek werd door de organisator melding gemaakt, dat de wandeling een uitwaaier zou bevatten naar Damme. We hebben het eigenlijke Damme nooit gezien. Tevens werd melding gemaakt van een gratis versnapering, ook deze hebben wij helaas moeten ontberen. Er werd ook de mogelijkheid geboden, om na de wandeling de vlakke toren van Oostkerke te beklimmen, vandaag bleek hij echter niet toegankelijk omwille van een trouwpartij. Tot slot werden stickers verkocht ten voordele van levenslijn, na de wandeling echter werden gratis exemplaren uitgedeeld. Dit alles zet toch even aan tot nadenken. Uiteindelijk bleken om 14 uur reeds 1260 wandelaars te hebben deelgenomen.”

We sluiten dit wandelverhaal af, met een blik in de ondertussen vertrouwde wandelboekjes. Ziehier wat kort na afloop van de tocht daaraan werd toevertrouwd: ‘K: Wandeling vanuit Oostkerke doorheen Hoeke en Lapscheure. De toren bleek niet toegankelijk. En het beloofde Damme kregen we niet te zien! De verrassing was er ook niet. Minpuntjes! Bewolkt! J: Wandeling vanuit Oostkerke en doorheen Hoeke en Lapscheure. Tocht ten voordele van Levenslijn. Bewolkt maar af en toe een beetje zon. Jammer genoeg was de toren niet toegankelijk.’

077: Sint-Jan-In-Eremo, Vrijdag 01 mei 2009, 23,339 km. (1428,534 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Vrijdag – Vendredi, 01/05/2009 – 9982 Sint-Jan-In-Eremo (Oost-Vl.), 19^de Krekentocht – 6-12-18-24-30 km. Wandelclub Roal Benti. Start: Gemeentezaal. Het mooie krekengebied onder uw voeten. Prachtige vergezichten, rietkragen, vissers, waterwild en dijken in een ongelooflijke natuurpracht. Het Vlaamse vlakke polderland op zijn best.’ Na afloop van deze zonnige lentewandeling, schreven we het hierna weergegeven wandelverhaal, op vrijdag 01 mei 2009, omstreeks 18:12 uur.

“Deze morgen hadden wij een afspraak met de wandelclub Roal Benti, die voor de 19^de maal organisator was van de Krekentocht in Sint-Jan-In-Eremo. Er kon worden gekozen uit de afstanden 6, 12, 18, 24 en 30 km. Wij opteerden om het 24 km parcours te bewandelen. Plaats van inschrijving en vertrek was gelegen in de Culturele Site ‘De Meet’ in het dorp van Bentille. Reeds vroeg op deze eerste mei, was er een grote toeloop in het centrum van deze kleine gemeente, gelukkig hadden de inrichters van de wandeling voldoende parkeerplaatsen voorzien op grasvelden in de buurt van de startplaats. Na de nodige inschrijvingsformaliteiten trokken wij op weg. Na de start, wandelden wij de dorpskom uit in de richting van de open velden. We volgden de ‘Sentse Kreken Route’, een traject dat nog vaak zou worden bewandeld in de loop van de dag. Via tal van akkers, waar enkele boeren het feest van de arbeid aan zich lieten voorbijgaan, kwamen we aan de Sint Jansbrug ter hoogte van het Leopoldkanaal. Hier draaiden wij rechtsaf om gedurende een hele tijd de dijk naast het kanaal te volgen.

Links trokken wij voorbij een van de eerste kreken van de dag, de Oostpolderkreek. Opvallende aanwezige hier, het waterwild. Na enkele honderden meters het kanaal te hebben gevolgd, lieten wij dit rechts van ons en draaiden links opnieuw een kleine betonweg op. Hierlangs liep de ‘Sentse Vijf Dorpenroute’. Wat verderop langs deze weg troffen wij een bekende zaak aan, de ‘Roste Muis’. Hier konden wij het niet laten om een foto te laten nemen door een medewandelaar. Juist om de hoek troffen wij een eerste kunstwerk aan inzake Reynaert de Vos, met name enkele ganzen in het water. De begeleidende tekst was duidelijk: ‘Als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen’. Wat verderop, na een eerste stuk wandelweg van 6,17 km, arriveerden wij aan een lokale garage in Sint-Jan-In-Eremo, waar een eerste maal kon worden gerust. Op het buitenterras was het gezellig genieten van de meizon.

Na een hapje en een drankje, trokken wij terug op pad en belandden al heel vlug op het ‘Plattelandspad Sint Margriete’. Ook dit pad zouden wij nog herhaaldelijk onder de voeten krijgen, telkens voorzien langs de weg van didactische panelen over de plaatselijke landbouwactiviteiten. Een opeenvolging van dijken, polders en kleine watergebieden, in combinatie met opnieuw enkele stukken van de Sentse Vijf Dorpenroute, deden ons gaan in de richting van het dorp van Sint Margriete. Onderweg af en toe een kunstwerk dat herinnert aan de legende van Reynaert de Vos. Zowat 4,8 km na onze eerste rustpost kwamen we aan in het kleine parochiezaaltje van Sint Margriete. Ook hier was echter voldoende plaats aanwezig, vermits enkel de 24 en 30 km hier voorbij dienden te komen. Naast het zaaltje de plaatselijke Sint Margaretakerk (1881) met een ‘Tiendenpaal’, daterend uit het Ancièn Regime. De palen dienden om de tiendgebieden van de pachters af te bakenen. De landbouwers moesten 1/10 van hun opbrengst afstaan voor de eredienst. (Een derde voor de pastoor, een derde voor het onderhoud van de kerk en een derde voor de armenzorg).

De tweede rust achter de rug, keerden we terug in de richting van Bentille. Vooreerst langs een nogal drukke weg, om vervolgens te kunnen genieten van de rustige polderwegen. Een volgend wandelpad dat we konden bewandelen betrof de ‘Smokkelroute’. Hier alweer tal van dijken en poldergebieden, zowel links als rechts van het traject. Wat verderop bevond zich de Krekenroute, die we slechts deels volgden, aangezien we opnieuw aankwamen aan de reeds vermelde garage om daar even te pauzeren. Het pas afgelegde stuk weg had een lengte van 5,543 km. Ondertussen konden we vaststellen dat het reeds drukker was op deze stopplaats, gezien ondertussen het middaguur reeds achter de rug was. Tevens kregen we hier het gezelschap van de kortere afstanden. Korte tijd na het verlaten van deze rustplaats, belandden we aan de kerk van Sint Jan de Doper, waar tegenover het Provinciaal Sport en Recreatiedomein ‘De Boerenkreek’ was gelegen. Deze kerk is beschermd sedert 1975. Jammer genoeg bevond deze kerk zich in de steigers. Volgens de plaatselijk mededeling betrof het hier een bedevaartsoord, aangezien hier werd gebeden tegen de vallende ziekte, de seskens of stuipen en tegen koortsen en plagen.

Hier draaiden we opnieuw rechts de velden in om in de richting van de kreek zelf te gaan. We bevonden ons ondertussen op de ‘Boerenkreek wandelroute’. Op het einde van dit weggetje troffen we inderdaad de vernoemde kreek aan, welke pas zichtbaar werd na het beklimmen van de dijk. Hier konden we de pracht van dit watergebied ten volle aanschouwen. De kreek werd dan een tijdje gevolgd van op de hoger gelegen dijk, om wat verder terug naar de weg te draaien. De kreken betreffen eigenlijk vroegere turfputten. Hier zagen we opnieuw de Sint Jansbrug om deze keer het Leopoldskanaal te volgen in de andere richting. Stilaan belandden we aan de Graaf Jansdijk, welke ons regelrecht deed terugkeren naar het dorp van Bentille en waar het einde van de wandelroute werd bereikt. De dijk liep van Duinkerke tot Sas van Gent. Toen wij nadien huiswaarts reden, konden wij bemerken dat om 14 uur reeds meer dan 1400 wandelaars op weg waren gegaan om deze prachtige omgeving te aanschouwen. De ene wandelaar al wat langer dan de andere, maar heeft dat eigenlijk wel belang? Gewoon genieten van een vrije zonnige dag, meer hoeft dat voor velen niet te zijn.”

Ook kort na afloop van de wandeling, noteerden we enkele eerste bevindingen in onze ondertussen bekende wandelboekjes. ‘K: Mooie tocht langs kreken en dijken. Veel info langs de weg betreffende de bezienswaardigheden. Stralend weer. +20°. J: Mooie 1-mei wandeling door de polders, over tal van dijken en langs mooie kreken. Aangenaam en zonnig lenteweer!!’

033: Boekhoute, Zondag 09 november 2008, 21 km. (626,64 km.)

Een wandeling welke van start ging in Boekhoute op 09 november 2008. Geruime tijd op voorhand werd deze tocht in het wandelboek Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – dimanche 09/11/2008 – 9961 Boekhoute (Oost-Vlaanderen) – 21^ste Koude Voetentocht – 7-12-18-24 km – De Kwartels Groot-Assenede. Start: De Kring Boekhoute. Wandeling door en rond het vanouds bekende vissersdorp Boekhoute’. Na afloop van deze wandeltocht werd door de vrouw des huizes op zondag 09 november 2008 omstreeks 16:32 uur het navolgende wandelrelaas geschreven.

“Vandaag riep de wandelclub ‘De Kwartels’ ons op voor een mars door Boekhoute. De 21^ste ‘Koude Voetentocht’ met afstanden van 7-12-15-18-21 en 24 km. Goed warm ingepakt gingen we van start voor de 21 km. De start bevond zich in de wijk ‘Het Meuleken’. Er ligt dan ook net voorbij het oude kerkhofje een pleintje met een molentje erop. Wij weken even van het traject af om het dorpsplein eerst te verkennen. Maatje wist dat daar een boot moest liggen. Die wou ik natuurlijk zien alsook het oorlogsmonument dat daar staat. Boekhoute staat immers bekend als vissersdorp zonder haven. De gerestaureerde garnalensleper getuigt hier nog over. We gingen door de polders die enorm uitgestrekt zijn. Zover men kijken kan zijn er enkel akkers, veldwegels en hier en daar een betonbaantje. Heel in de verte kan men soms het puntje van een dak van een boerderij ontwaren. Soms geven ze straten wel een heel aparte naam. Ah! Sint-Jorispolderdijk het kon niet beter treffen.

We wandelden langs het Isabellakanaal en over de Notelaarsbrug waaronder het Leopoldkanaal doorstroomt. Onderweg werd ik even dikke vriendjes met een witte labrador die alle passanten groette. Een schatje was het. Zo droevig kan een hondenblik zijn dat ik er meteen aan verknocht ben. We gingen over verschillende dijken, waren al eens blij dat er een rustpost in aantocht was, maar over het algemeen was het een kalme en stille tocht. Uitwaaien was er soms wel letterlijk bij maar het deed deugd. Heel even kreeg onze mars een internationaal karakter daar wij de grens met Nederland overgingen. We merkten het meteen dat die plaats herkenbaar was. Ook al kwamen we nu uit de andere richting dan toen, we wisten meteen dat we weer even door Philippine stapten. Via de Boekhouteweg ging het dan in een lijn weer naar de dorpskern. Boekhoute, terwijl ik dit laatste schrijf word ik even emotioneel. Vanaf nu ligt dit dorp op onze landkaart ook in mijn herinnering.”

Natuurlijk mochten enkele persoonlijke bevindingen in onze wandelboekjes niet ontbreken om dit verslag te vervolledigen. Ziehier wat destijds kort na deze tocht werd vermeld ter zake: ‘K: Boekhoute en omgeving. Polders en dijken. J: Mooie herfstwandeling in en rond Boekhoute. Door de uitgestrekte polders, langs het Leopoldkanaal tot even over de grens, langs het Isabellakanaal. Mooi rustig herfstweer!’