567: Melle, Zaterdag 29 september 2018, 20,008 km. (11.091,991 km.)

“Reeds lang geleden, namen we deel aan een georganiseerde wandeltocht, ingericht door de wandelsportvereniging ‘Land van Rhode’. De tocht ging destijds van start ter hoogte van het College, gelegen op de Brusselsesteenweg 549 te Melle. Vooraf maakten we via het openbaar vervoer de verplaatsing naar Melle. Deze wandeling werd toen als volgt door de organisatie aangekondigd: ‘Ontdek in uw eigen tempo de schoonheid van het Land van Rhode: Kalverhage, Gontrode, proefvelden Universiteit, ILVO Lemberge, Moortsele, Landskouter, Bunkerroute, Munte, wachtbekken, Hasselkouterbos, Bakkershof, Makkegem, Heilig Geestgoed, Zink, Dries, Bottelare, Gentbos, Brouwerij Huyghe. Het Land van Rode is absoluut het verkennen waard. De tocht van 50 km is redelijk stevig maar dat wordt zoals op de andere tochten van 6 km tot 28 km ruimschoots gecompenseerd door de rust en de stilte, en door de mooie dorpjes onderweg’. Eenmaal ter plaaste konden we bemerken dat er diverse afstanden konden worden bewandeld, met name: 6, 12, 15, 18, 21, 25, 28 of 50 km.

Na de nodige inschrijvingsformaliteiten en uiteraard een hapje, konden we omstreeks 10:45 uur van start gaan voor één van de uitgepijlde tochten. Onderweg hadden we enkele controleposten, welke plaats vonden in het ILVO te Lemberge. Zo konden we even pauzeren en denken aan de inwendige mens omstreeks 12:15 en 14:15 uur. Tijdens het verloop van onze tocht bemerkten we onderweg tal van al dan niet plaatselijke wandel- of fietsroutes. Het Gondepad, de Rodelandroute 1, de GR122 (Hulst-Doornik) om op die manier tal van gemeentes te doorkruisen. We denken onder andere aan Melle, Gontrode, Merelbeke en Oosterzele. Al bij al een geslaagde 19^de Deliriumtocht, maar vooral een zonnige wandeltocht, die we afsloten na zowat 20,008 km. Vervolgens konden we terug richting station voor de aanvang van de terugreis.”

289: Gontrode, Zaterdag 15 maart 2014, 21,9 km. (5811,179 km.)

“Vandaag volgden we nogmaals het traject van een wandeling, beschreven in de ‘Stationsstapper’. Ditmaal opteerden we voor een wandeltocht van 21,9 km met vertrek aan het station van Gontrode en aankomst aan het station van Munkzwalm. ’s Ochtends reden we dan ook naar het station van Zottegem, vermits we aldaar verbinding hadden per spoor, naar zowel de start- als aankomstplaats. Omwille van de aanwezigheid van een blauwe zone ter hoogte van het station van Zottegem, dienden we ons voertuig een eindje verderop te parkeren. Omstreeks kwart na negen zouden we de trein nemen naar Gontrode, doch de dag begon al meteen met een half uur vertraging, omwille van werkzaamheden en verkeer op enkel spoor. Dan maar een beetje wachten op het perron en nadien in de trein. Het weer was eerder grijs en een koude wind blies uit een onaangename richting. Nochtans deed de zon moeite om doorheen de wolken te breken. Uiteindelijk spoorden we dan toch richting Gontrode, alwaar we even later aankwamen en aan de wandeling konden beginnen.

We wandelden over de overweg en sloegen linksaf, om een betonwegje te volgen, juist naast de sporen gelegen. Een tweetal bochten verder bereikten we de Meersstraat en kregen daar aansluiting op de GR122 Scheldeland. We konden dus vanaf nu, tot zowat het einde van de tocht ons oriënteren op de wit-rode tekens van dit GR-pad. Onze tocht verliep nu langsheen een rustige landelijke weg, met natuurlijk links en rechts van de rijbaan uitgestrekte velden, weilanden en af en toe een alleenstaande boerderij. Gelukkig hadden we de wind niet volledig in het nadeel en dat maakte natuurlijk een groot verschil. Een voederbak en een tweetal knotwilgen doorbraken even de eentonigheid van deze akkers, nog grotendeels in winterslaap. Toch konden we hier en daar reeds wat kleur bemerken, vooral dan omwille van de aanwezigheid van koolzaad. Even later bereikten we de Landskoutersesteenweg, welke we over korte afstand naar links volgden tot aan de volgende zijstraat rechts, het Zonneveld. Hier bevonden we ons gedurende korte tijd op de Rodeland route 1 (een fietsomloop van 48 km).

Alhoewel, voorlopig kregen we de zon niet te zien. Het ging nog even scherp naar links, om dan een kleine kilometer te wandelen tot aan de Kloosterstraat, alwaar we rechtsaf sloegen naar de kerk van Moortsele. Daar hoopten we immers in de omgeving even een kopje koffie te nuttige in café ’t Neerhof. Korte tijd later echter stonden we voor een gesloten deur, wegens pas geopend vanaf 16 uur. Niet naar de zin van wandelmaatje. We namen dan maar gebruik van een picknicktafel er tegenover om even een broodje te nuttigen. We trokken terug op pad en lieten de kerk van Moortsele links, om verder te wandelen richting rechts gelegen Kasteelstraat. Zo kwamen we langsheen een overstromingsgebied, alwaar af en toe het water dient te worden opgevangen van de Molenbeek en de Kerkesbeek. Een huisje met trapgevel, genoemd het ‘Fazantenhuisje’ bleek een volgende bezienswaardigheid op weg doorheen de Kasteelstraat. Het ging vervolgens rechtsaf de Rattepas in, waar we zicht kregen op één bunker, welke voorheen deel had uitgemaakt van het ‘Bruggenhoofd Gent’.

Vervolgens bereikten we de Rollebaan, een asfaltweg, welke overging in een veldweg. Eindelijk autovrij wandelen zouden we zeggen. We liepen er enigszins hogerop dan de omliggende velden en dat maakte dat de wind hier duidelijker voelbaar was. Nochtans kregen we af en toe een straaltje zon te zien en dat was toch al iets. Min of meer een kilometer verder bereikten we opnieuw de openbare weg, de Asselkouter, die we echter slechts over een tweetal bochten dienden te volgen. Immers in de tweede bocht ging het voor ons rechtdoor via de Cristoforuswegel, een smal aarden paadje, dat ons zou leiden tot aan de kerk van Munte. Op de Asselkouter maakten we even kennis met de Asselkouter Wandelroute. Onze hoop was gevestigd op de volgende horecazaak, met name ‘Afspanning Oud Munte’ tegenover de kerk. Uiteindelijk bereikten we de dorpskern van Munte en ja… het café was geopend. Tijd voor een kopje koffie dus en een sanitaire stop. Vooraf bekeken we echter de GR-wandelboom op het plein, welke de diverse richtingen aangaf van de GR122, met name Hulst (Nl) en Doornik. Maar zover zouden we vandaag evenwel niet wandelen.

Na deze welgekomen pauze, vervolgden we onze weg. We verlieten de dorpskom van Munte richting Baaigem. We wandelden vooreerst via een kasseiweg, welke al heel vlug veranderde in een veldweg. We kregen afwisselend een drukke betonweg en opnieuw een rustige veldweg, tot we stilaan zicht kregen op de Prinsenmolen van Baaigem. Op weg daarheen verwerkten we nog een stukje van de Valeirroute, een fietstraject van zowat 42 km. Eenmaal de molen voorbij volgden enkele graspaden, rustige veldwegen en smalle betonwegjes elkaar op, tot we zowat drie kilometer verder de dorpskom van Dikkelvenne bereikten. Ook hier was een zogeheten stop gepland in café ‘De Betoverde Maan’. Jammer genoeg stonden we voor een gesloten deur, wegens overnemer gezocht. Dan maar enigszins teleurgesteld verder op weg. Een grindpad juist voor de dorpskom van Dikkelvenne, gevolgd door een smalle wegel leidde ons naar het grondgebied van Meilegem. Onderweg daarheen kregen we heel wat aanwijzingen te zien met betrekking tot wandel- en fietsroutes, met name: de Scheldevalleiroute, de LF 30 Schelde-Deltaroute, de Milieuroute (50 km) en tot slot de Watermolenroute.

Vervolgens aangekomen ter hoogte van het Provinciaal natuureducatief centrum De Kaaihoeve, vonden we een zitbank om even te pauzeren, iets te eten en te drinken. We bevonden ons dichtbij de Oude Schelde. Even later volgden we de oever verder, teneinde Nederzwalm binnen te treden. Enkele smalle wandelpaden en een stukje betegelde kerkwegel gingen in de richting van de kerk van Sint-Maria-Latem. Zoals algemeen geweten, driemaal is scheepsrecht. Immers, café ’t Spaans Hof in Sint-Maria-Latem was gesloten, wegens ‘te huur’, alweer tot groot ongenoegen van maatje. Restte niets anders dan verder te stappen, in de hoop alsnog een horecazaak open te vinden. Het ging dan stilaan richting verder gelegen Zwalmbeek, welke we korte tijd later bereikten. Net voor de beek dienden we een betegeld pad te volgen en bevonden we ons op de Zwalmbeek Wandelroute. Dit pad voerde ons tot aan de verder gelegen Ijzerkotmolen, ditmaal hadden we het geluk aan onze kant, de zaak was geopend. We konden er dan ook even de benen strekken en genieten van een kopje koffie. Even later ging het verder langsheen de Zwalmbeek tot we uiteindelijk het grondgebied bereikten van Munkzwalm en dit ter hoogte van de Zuidlaan.

Hier verlieten we het traject van de GR122 en sloegen rechtsaf, richting station. Vermits we aldaar nog even dienden te wachten op een trein richting Zottegem, namen we nog even de tijd voor een pauze in café De Kraai tegenover het station. Weinig later ging het per trein terug naar Zottegem en konden we even later terug huiswaarts. Alweer een wandeldag verstreken zouden we kunnen besluiten.”

174: Gijzenzele, Zaterdag 12 juni 2010, 13 km. (3473,528 km.)

Ditmaal geen georganiseerde wandeling, vermits we een plaatselijk uitgestippeld wandelpad hebben gevolgd. Na afloop daarvan, schreven we nog diezelfde namiddag een kort verhaal, met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 16:13 uur.

“Vandaag stond er eens geen georganiseerde wandeling op het programma, aangezien we beroepshalve wachtdienst hadden. Vandaar dat we opteerden om niet ver van de thuisbasis, een uitgestippeld wandelpad te volgen. Bovendien diende de vrouw des huizes een paar nieuwe wandelschoenen uit te testen, vandaar een iets kortere wandeling als gewoonlijk. We kozen deze ochtend de kleine gemeente Gijzenzele (Oosterzele) als startplaats van onze wandeltocht. Aldaar gaat op het Sint-Bavoplein de Bunker Wandelroute van start, over een afstand van 13 km. Volgens de informatie, aangegeven op de startplaats, verloopt deze route over het glooiend landschap tussen Gijzenzele en Moortsele en gaat langs tal van bunkers, welke werden gebouwd in de jaren dertig van de vorige eeuw. We vonden gemakkelijk een parkeerplaats op het Sint-Bavoplein en konden op weg.

We volgden de Kerkstraat, welke ons uiteraard leidde langsheen de plaatselijke kerk, alsook begraafplaats. Daar hielden we even halt om het graf te gaan bekijken van een gesneuvelde uit de Eerste wereldoorlog. Ter hoogte van de kerk werd een monument opgericht ter ere van de plaatselijke gesneuvelden tijdens de maand mei 1940. Tevens wordt er melding gemaakt van het graf van Lt. Reid, welke is te vinden vooraan op de begraafplaats. Aan de ingang van de begraafplaats treft men tevens de Roepsteen van de sjampetter aan, welke werd ingehuldigd op 25 mei 2008. We volgden verder de Kerkstraat om de eerste kerkwegel links op te gaan. Dit betegeld pad bracht ons voor het eerst tussen de open velden, alwaar de graangewassen reeds volop in groei zijn. Het paadje veranderde algauw in een begroeide wegel, waar we onze weg dienden te zoeken tussen het opgeschoten gras. We volgden aldaar in tegengestelde richting de Slagveldwandeling, uitgaande van het Gijzels Genootschap van de Kerkuil.

In de verte konden we reeds de windturbines waarnemen, welke zich bevinden langsheen de E40. Het paadje deed ons de rechts gelegen Gijzenzelestraat nemen en even later de links gelegen Hoogstraat. Een wegel rechts van de weg, deed ons opnieuw tussen de velden doorwandelen. We stapten verder via de Schoolstraat en de Langestraat, waarna we voor de tweede keer een tegelpad aantroffen links van de weg. Enkele bebloemde heuveltjes deden ons kennis maken met de eerste bunker op weg. Het exemplaar dat we te zien kregen was op het dak zelfs voorzien van enkele tuinzetels, een ideale plek om te zonnen, zoals we konden vaststellen. We zetten onze weg verder via deze gemakkelijk te bewandelen paden, om even later de achterzijde te bereiken van de kerk van Gijzenzele. Jammer genoeg konden we de kerk zelf niet bezoeken wegens gesloten. We volgden noodgedwongen het tegelpad, tot we de Brielstraat bereikten. Aldaar ging het naar rechts en troffen we bezijden de weg de bordjes aan van de Fiets- en wandelroute Loeren bij de Boeren.

De Bunkerroute leidde ons langsheen het terrein van de plaatselijke voetbalclub Voorwaarts Gijzenzele, tot we een links gelegen kapelletje aantroffen. Aldaar ging het linksaf, waarbij we de Brielstraat verder volgden, om de eerste hoeve aan te treffen, deel uitmakend van de zojuist vermelde route. De niet te tellen hoeveelheid geiten van de Vierhoekshoeve trok al vlug onze aandacht, alsook de er tegenover gelegen Hoevewinkel Bella Boe. We wandelden langs de Sint-Lievensstraat om opnieuw een rechts gelegen veldweg te kiezen. Deze onverharde weg leek ons recent aangelegd te zijn en veranderde even verder in een smallere wegel, welke ons deed uitkomen ter hoogte van een schuin opgesteld hekje. We betraden een stukje weiland, om nadien een tweede hekje aan te treffen. Dit gaf uitzicht op een smal aarden pad, aangelegd tussen de gewassen. We volgden dit pad tot aan de openbare weg. We staken deze weg over, om aan de overzijde verder het pad tussen de landerijen te volgen. Ook hier bemerkten we rechts in de verte een andere bunker, welke stond opgesteld ter hoogte van een klein bosgebied.

Het pad dat we volgden kronkelde enigszins heen en weer, tot aan een kleine landelijke weg, welke we links dienden te volgen. Aldaar namen we even een kleine pauze om een hapje te eten en even te genieten van het zonnetje, waarnaar reeds zolang werd uitgekeken. Na deze onderbreking volgden we over korte afstand de landelijke weg tot aan een rechts gelegen veldwegel. Deze werd gevolgd tot de openbare weg, welke ook werd gedwarst om het onverharde pad verder te volgen. Een haakse bocht naar links deed ons een grindpad opgaan langsheen een boomgaard. Ook hier konden we links in de verte enkele bunkers waarnemen tussen de velden. Een Y-splitsing op het traject, deed ons rechts aanhouden, waarbij we de eenzame boom op de kruising al vlug achter ons lieten. De aarden weg werd verder gevolgd tot we de Hoek Ter Hulst bereikten. Deze openbare weg werd vanaf nu naar links gevolgd, waarbij we ons bevonden op de Rodeland Route 1 (een fietstraject van 48 km).

Op het volgende kruispunt volgden we de rechts gelegen Schellartweg en troffen daar de Rodeland Route 2 aan, eveneens een fietstraject van 48 km. Deze in slechte staat verkerende weg, wordt luidens opschrift op de rijbaan, vanaf 14 juni voor alle verkeer afgesloten. We konden enkel vaststellen dat herstelling inderdaad dringend noodzakelijk is. Een hoger gelegen wegeltje rechts van de weg, werd even later gevolgd. Hier kronkelde het paadje links en rechts tussen de velden, waarbij we een blik kregen op de lager gelegen huizen en boerderijen. Tussen het hoog opgeschoten gras konden we nog net het paadje volgen, tot we opnieuw een kleine landelijke weg aantroffen. Via enkele trapjes ging het naar beneden en naar links tot aan de spoorweg. Juist voorbij de spoorweg, troffen we een kleine kabbelende beek aan, waar we de openbare weg dienden te verlaten om links het verloop van deze waterloop te volgen. Een hekje bracht ons vooreerst tot op het pad langsheen de waterloop, waarna we terecht kwamen op een weide, tussen de loslopende koeien. Enkele vlaaien van formaat dienden te worden ontweken, waarna we het verloop van de beek volgden tot in het nabijgelegen bosje.

Tal van kleine bruggetjes situeerden zich op het wandelpad alsook enkele met hout versterkte passages, teneinde bij slechte weersomstandigheden het pad toch nog toegankelijk te maken. Ook hier troffen we een hoger gelegen bunker aan, verscholen tussen het kreupelhout. Het pad slingerde zich verder doorheen het kleine bosje, om uiteindelijk te eindigen in de Beekstraat. We zagen aldaar dadelijk de agglomeratieborden van Moortsele. We volgden de Beekstraat verder naar links, waarbij we onmiddellijk werden gestopt ter hoogte van de spoorweg. De slagbomen gingen omlaag en zo konden we de stoptreinen tussen Gent en Zottegem aanschouwen. Juist over de spoorweg, volgden we over korte afstand opnieuw de Schellartweg en even verder een links gesitueerde veldweg. Hier ging het even stevig de hoogte in en voelden we meteen dat we te maken hadden met een glooiend landschap. Het pad werd smaller tot wanneer er amper nog een greppel restte. Ook hier dienden we nog wat aan hoogte te winnen, tot we aan het einde van het pad terug de open velden hadden bereikt.

Een iets breder pad leidde ons tussen graangewassen, in de richting van een manege. Aldaar bereikten we terug de Hoek ter Hulst en volgden deze rustige landelijke weg naar rechts. Daar kregen we een drietal bunkers in zicht welke zich even verder van de openbare weg bevonden. Op deze landelijke weg, troffen we een muurtje aan ter hoogte van een sloot en hier namen we nog even een kleine pauze om een hapje te eten. Enkele grazende paarden langsheen de weg, onderbraken even hun bezigheid om twee wandelaars te aanschouwen. We zetten nadien onze tocht verder doorheen de Hoek ter Hulst en volgden daarbij het verloop van deze weg, vooreerst verhard, vervolgens onverhard. Links en rechts van het traject konden we voor het laatst een serie bunkers bekijken. Het verloop van deze onverharde weg bracht ons tot aan de boomgaard welke we eerder op de dag reeds hadden bemerkt. Ditmaal volgden we het pad in tegenovergestelde richting, om even verder, bij het bereiken van de openbare weg, elke aanduiding van de route te moeten missen.

Om de een of andere reden ontbrak hier een aanduiding welke de te volgen weg was, zodat we noodgedwongen dienden op eigen oriëntatie terug te keren naar de plaats van vertrek. Gelukkig zijn we niet aan onze eerste wandeling toe en konden we via de nabij gelegen Geraardsbergesteenweg, heel vlug de weg vinden naar het centrum van Gijzenzele. Korte tijd later bereikten we het Sint-Bavoplein. De wandelroute welke we vandaag hebben gevolgd is over het algemeen goed begaanbaar en duidelijk gemarkeerd. De aangegeven afstand komt overeen met het aantal afgelegde kilometers. Volledigheidshalve hebben we de diensten van de Provincie in kennis gesteld met betrekking tot het ontbreken van bewegwijzering op het einde van de route. Alhoewel dit niet het soort wandelingen zijn, waaraan we gewoonlijk deelnemen, kunnen we toch terugblikken op een aangename tocht doorheen een prachtig stukje natuur. Een tip alvast voor een zonnige namiddag...”

We sluiten ons verhaal voor vandaag stilaan af, met een blik in de wandelboekjes, waarin ook enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: De bunkerroute in Gijzenzele. Rustig met zijn tweetjes. Ter hoogte van Hoek ter Hulst geen bewegwijzering meer. Verder wel in orde, maar een plannetje kopen was er niet bij. De bistro bleek gesloten. Redelijk zonnig maar te fris weer. Hilarisch was wijdbeens over een open riool midden de velden te moeten. Nieuwe schoenen zijn ingelopen. J: Bunker wandelroute van 13 km met vertrek in Gijzenzele. Tocht over het glooiend landschap van Gijzenzele en Moortsele. Onderweg tal van bunkers kunnen bemerken, gebouwd in de jaren ’30. De tocht gaat van start op het Sint-Bavoplein te Gijzenzele. Rustige en aangename tocht tijdens de wachtdienst.’

085: Dikkelvenne, Zaterdag 30 mei 2009, 22,4 km. (1617,704 km.)

Een wandeling uit mei 2009 te Dikkelvenne. Deze tocht werd destijds aangekondigd in de wandelgids Marching, editie 2009 en wel als volgt: ‘Zaterdag – Samedi 30/05/2009, 9890 Dikkelvenne (Oost-Vl.) – Vrijbuitertocht, 7-14-21 km. Florastappers Gent vzw. Start: Vrije Basisschool. Een zeer prachtige lente- en natuurwandeling langs groene en rustige wegen en paadjes, aan en doorheen de Zwalmstreek met zijn landelijke rust.’ Zoals gewoonlijk, werd na afloop van de tocht een verslag geschreven, op zaterdag 30 mei 2009, omstreeks 18:29 uur. Een tijdje later verscheen dit verslag, voorzien van enkele foto’s in het clubblad van de Florastappers. We kunnen niet ontkennen, dat dit een goed gevoel gaf, waardering te krijgen voor het geleverde werk.

“Voor vandaag had de weervrouw van de VRT schitterend weer voorspeld, dus vonden wij het een unieke gelegenheid om eens in de richting van de Zwalmstreek te rijden, om daar te gaan wandelen. De Gentse Florastappers hadden aldaar Dikkelvenne uitgekozen, om een wandeling te organiseren met de volgende afstanden: 4, 7, 14 en 22 km. Plaats van vertrek, alsmede inschrijving, was gesitueerd in Dikkelvenne zelf, meer bepaald in de Vrije Basisschool. Wij verkozen om deel te nemen aan de tocht van 22,4 km. De wandeling ging door onder de naam van Vrijbuitertocht. Bij onze aankomst deze morgen was het er reeds gezellig druk en tal van wandelaars waren reeds op weg. Na een koffie en een kleine hap, trokken ook wij op pad. We verlieten de kleine Basisschool om de dorpskom uit te wandelen en via een links gelegen paadje te belanden in een verkaveling. Tussen de nieuw gebouwde woningen trokken we langs het voetbalplein van Dikkelvenne, waarna we een veldweg volgden die ons leidde in de richting van Gavere.

De warmte van de zon was reeds voelbaar en zo gingen we tussen de boomgaarden vol met perenbomen. De kleine vruchten waren reeds goed zichtbaar. Het terrein was af en toe heuvelachtig en dat was te bemerken aan de op en neergaande paadjes. We volgden nu voor een gedeelte de Valeirroute, welke tezelfdertijd een eindje het traject volgde van de Schelde-Deltaroute. Wat verder kregen we tevens het gezelschap van de Milieuroute. Deze paden zouden we nog vaak tijdens de loop van de dag bewandelen. We volgden het pad een tijdje door een bebost gebied, met rechts van ons een watergebied. Dit pad deed ons uitkomen ter hoogte van het Sint Christianapark, dat we slechts heel even bezochten. Aan de andere kant van het park kwamen we uit op de Scheldevalleiroute, die ons dwars door de velden liet wandelen. Gedurende geruime tijd volgden we het traject van de GR122 (Zeeland - Champagne/Ardenne). Vaak is het vermeldenswaard welke mooie trajecten deze GR-paden volgen. Meestal dwars doorheen de natuur en het drukke verkeer vermijdend.

Na zowat 6,7 km bereikten we het grondgebied van de gemeente Meilegem (Zwalm), waar we een eerste controle- en rustpost hadden in het juist over de gemeentegrens gelegen fruitbedrijf Meire. Hier was het duidelijk dat de banken in het zonnetje de voorkeur hadden op de rustplaatsen binnen in de hangaar. Meteen na onze rust, trokken we verder op de Watermolenroute. Wat verderop kreeg deze route het gezelschap van reeds eerder bewandelde paden, met name de Schelde-Deltaroute, de Scheldevalleiroute, de Milieuroute en opnieuw de GR122. Blijkbaar volgen hier over een afstand deze routes dezelfde weg. Alweer trokken we langs rustige landelijke wegen, afgewisseld met veldpaden, ondertussen genietend van het aangename wandelweer. Soms kwamen we in een gebied waar de wind min of meer vrij spel kreeg en dat voelde niet echt onaangenaam aan. Zo kwamen we voorbij het Provinciaal Natuureducatief Centrum De Kaaihoeve. We draaiden hier linksaf om de Zwalmroute te volgen. Ondertussen bevonden we ons op het grondgebied van Nederzwalm-Hermelgem.

We betraden nu voor het eerst een stukje bosgebied dat omheen een grote waterplas was gelegen en dat ons deed uitkomen aan de oevers van de Schelde. We volgden slechts kort deze waterloop tot aan de Brug 3^de Jagers te Voet. Hier verlieten we de boorden van de Schelde om enkele kleine landweggetjes te betreden. Na een eindje wandelen ontmoetten we opnieuw de Schelde, om wat later voor de tweede maal doorheen een stukje bos te wandelen, tot we uitkwamen aan de Kaaihoeve. We draaiden nu naar links om via een rustig wegje in de richting te wandelen van het fruitbedrijf Meire, om daar een tweede maal te kunnen pauzeren. We hadden nu een lus achter de rug van 7,7 km. Omwille van de talrijke aanwezige wandelaars, dienden we dit keer genoegen te nemen met een zitbank in de schaduw. Het laatste stuk van de wandeling ging over een afstand van 8 km. We verlieten de controlepost en volgden opnieuw de Watermolenroute.

De eerste keer waren we hier wat verderop naar rechts gegaan voor een korte lus, dit keer echter stapten we rechtdoor in de richting van de kerk van Meilegem. Hier troffen we het beeld ter ere van de steenbakker aan, geplaatst aan de kerk. Op het kerkplein volgden we nadien een stukje de grote baan om nog steeds de Watermolenroute te volgen. Deze route bracht ons op het grondgebied van Beerlegem, waarvan we in de verte de dorpskerk konden waarnemen. Onze wandeling verliep alweer een stuk over de Valeirroute en tenslotte kregen we opnieuw de rood-witte markeringen in zicht van de GR122. We werden terug geleid doorheen de akkers, waar de gewassen volop groeien om uiteindelijk de Rodeland route 1 te bereiken. Deze laatste route leidde ons zowat tot op het grondgebied van Dikkelvenne.

Er restten ons nog slechts enkele honderden meters om de Basisschool in zicht te krijgen. Bij het afstempelen van onze wandelboekjes werden we nog beloond met een energiereep en we konden even uitblazen op het terras op de binnenkoer van de school. Een prachtige en aangename wandeldag was voorbij en we konden nog even napraten met twee andere kwarteltjes, alvorens huiswaarts te rijden. Bij het verlaten van de plaats van inschrijving konden we zien dat om 14:00 uur reeds de kaap van duizend deelnemers was overschreden. Morgen hopen we op hetzelfde weer als vandaag om dan op een andere locatie te genieten van enkele uren vertoeven in de vrije natuur. Zoals altijd zorgde de vrouwelijke helft voor het nemen van de plaatjes onderweg.”

Een blik in onze wandelboekjes, sluit stilaan dit wandelverhaal af. ‘K: Rustige zonnige wandeling langs veldwegen en natuurgebied. Goed verzorgd. J: Prachtige vergezichten en mooie omgeving om te wandelen. Dikkelvenne, Gavere, Meilegem, Nederzwalm, Hermelgem en Beerlegem. Voor elke deelnemer een gratis energiereep op het einde van de wandeling. Zonnig!!’