439: Mechelen, Zaterdag 28 maart 2020, 21,984 km. (8916,322 km.)

“Opnieuw wandelen in tijden van Corona. Omwille van de strengere maatregelen, enkel wandelen of fietsen in de nabijheid van de woning, maakten we dus een wandeling in de omgeving van Mechelen. We gingen dan ook omstreeks 09:05 uur van start ten huize en begaven ons via de Winketkaai naar het jaagpad langsheen de Dijle, dat een aanvang neemt achter de sporthal. Vrij vlug lieten we het centrum van Mechelen achter ons en stapten langs het jaagpad richting viaduct van de E19. We konden alvast genieten van een blauwe hemel en een aangenaam voorjaarszonnetje. We gingen onder de E19 door, om er net voorbij even halt te houden op een zitbank, ter hoogte van het fietsknooppunt 97, voor een laat ontbijt. We waren ondertussen een half uurtje onderweg. Na de broodjes gingen we verder op weg en volgden het jaagpad langs de Dijle. We bemerkten er de aanwijzing dat we vorderden richting knooppunt 132 van het wandelnetwerk Rivierenland. Gekomen ter hoogte van café ‘In het Bergsken’, verlieten we even het jaagpad, om over korte afstand de Hoge Weg te betreden. Vrij vlug betraden we terug het jaagpad, ditmaal Zennegatvaart genaamd. Wat verder kwamen we aan ter hoogte van het Overstromingsgebied Zennegat en hielden er even halt op een zitbank, teneinde wat te genieten van het zicht op het gebied. De bermen waren ondertussen reeds fel geel gekleurd in deze prille lente.

Na een korte wandelpauze stapten we nog altijd verder op het jaagpad, ditmaal richting knooppunt 87, dat zich bevindt ter hoogte van de brug over de Leuvense Vaart. Via de dicht op elkaar volgende knooppunten 87, 86 en tenslotte 85, op de Thiebroekvaart, staken we achtereenvolgens de Leuvense Vaart en de Zenne over. Aan de overzijde van de brug over de Zenne, draaiden we vervolgens rechtsaf het jaagpad op langs de Zenne, de zogeheten Rupeldijk. We stapten voorbij het Zennegat, rechts gelegen, waar voorbij de Zenne, de Leuvense Vaart en de Dijle samenkomen. We maakten een lange bocht naar links en verwijderden ons van het Zennegat. Geruime tijd via de Rupeldijk verder wandelend, kwamen we even later ter hoogte van het knooppunt 89, net voor de blauwe fietsbrug over de Dijle. We verlieten dan ook de Rupeldijk en staken rechts het water over, om verder te gaan richting brug over de Nete. Net voorbij de brug passeerden we het knooppunt 166 en vonden in de nabijheid van de volgende brug, knooppunt 165. Daar bogen we af naar rechts en overschreden dus de Nete niet. Zowat voorbij de beide bruggen komen Nete en Dijle samen om er de Rupel te vormen. We zouden vanaf nu over langere afstand het jaagpad volgen langs de Nete, richting Walembrug. Doch hielden vooreerst even halt omstreeks 11:05 uur voor het nuttigen van een sandwich.

Even later gingen we opnieuw op pad op het jaagpad langs de Nete. We volgden er min of meer de meanders van de rivier, om opnieuw onder de autosnelweg E19 door te gaan. Voorbij het viaduct van de E19 bevonden we ons in de Emiel Engelsstraat en stapten opnieuw voorbij een knooppunt, namelijk 171. Het jaagpad mondde uit ter hoogte van Walem-Brug, knooppunt 221. Via enkele trappen beklommen we de brug teneinde de Mechelsesteenweg over te steken. Aan de andere zijde daalden we opnieuw af naar het jaagpad en wandelden in dezelfde richting verder. Uiteindelijk verlieten we ter hoogte van het knooppunt 227 het jaagpad en begaven ons richting Roosendael. Via de knooppunten 179 en 180 gingen we doorheen het bos behorende tot het domein Roosendael, waarna we uitkwamen in de Lange Zandstraat. Vanaf daar, knooppunt 253 vervolgden we onze tocht richting knooppunt 252 en dit langs de Kuikenstraat. Zo kwamen we terecht op een rechtlijnig wandelpad dat ons zou brengen tot op de Liersesteenweg, aan het knooppunt 181. We bevonden ons daar op een gedeelte van een route richting Santiago de Compostela, alsook de GR12. Eenmaal dit drukke kruispunt bereikt, stapten we geruime tijd via de Liersesteenweg, tot we die naar rechts konden verlaten op een wandelpad langs de Dijle, de Slachthuislaan. Zo passeerden we het Tivolipark.

We dwarsten er nadien de Antwerpsesteenweg en volgden aan de overzijde verder het jaagpad. Op het einde, na een haakse bocht naar links, betraden we de Oude Antwerpsebaan naar rechts, om die over korte afstand te volgen tot voorbij het spoorwegviaduct. Net daar voorbij ging het opnieuw linksaf, waarna we doorheen een stukje bos een smal wandelpaadje namen, dat ons tenslotte liet uitkomen ter hoogte van het jaagpad langs de Dijle aan de site van Electrabel. We begaven ons even later naar links op het jaagpad, om nadien stilaan onze wandeling te eindigen aan het drukke kruispunt met de Guido Gezellelaan. We konden er tot slot nog enkele foto’s nemen van de omgeving, om nadien huiswaarts te keren. Einde van een wandeling over een afstand van 21,984 km. We waren ondertussen de klok van 15:40 genaderd toen we onze voordeur opnieuw konden openen. Einde van een zonnige tocht in tijden van…”

061: Mechelen, Zondag 08 maart 2009, 18,56 km. (1105,77 km.)

Deze wandeltocht, welke doorging te Mechelen, nota bene de geboortestad van maatje, werd voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche, 08/03/2009, 2800 Mechelen (Antwerpen), Tivolitocht, 4-8-12-18-24-32 km. Wandelclub Opsinjoorke Mechelen. Start: Terrein stadsmagazijnen. Nieuwe tocht! Wandeling doorheen de groene omgeving van De Nekker met Mechels Broek en Mechelen-Noord, met doorgang Tivolipark, Fort van Walem en Battenbroek.’ Na afloop daarvan, werd toen door de vrouw des huizes het hierna weergegeven relaas van deze tocht geschreven, op zondag 08 maart 2009 omstreeks 15:57 uur.

“Jawel, vandaag trokken we naar mijn geboortestad, om rond te trotten met de wandelclub Opsinjoorke. Genoemd naar de houten pop, die bij stoeten steeds hoger op wordt gegooid in een soort van zeildoek. Elke echte Mechelaar kent hem. Ik wandelde vandaag de 18 km in mijn kinderschoenen, doorheen mijn jeugdjaren en mijn latere volwassen zijn. Het deed deugd nog een keer op ‘eigen grond’ te vertoeven. We hadden afspraak ter hoogte van de Grote Nieuwendijk, zaal De Goede Herder. Deze ligt net op de scheidingslijn met Sint-Katelijne-Waver. Meteen na het inschrijven ging het dan ook richting Zandstraat. Langs een asfaltweg bereikten we Battenbroek, algemeen gekend in de streek. Links van ons lag het Mechels Broek, nog zo eentje om te herkennen. Maar met maatje in mijn kielzog, die in mij zijn eigen persoonlijke gids vond, ging het via het gehucht Elzenstraat, beroemd en berucht. Door de Lange Zandstraat en Clemenceaustraat gingen we naar de Netedijk. Hier bevindt zich nog de site van de Abdij Roosendael, waar nog slechts een gedeelte van recht staat. Alles is hier verdwenen, maar de naam kent iedereen daar.

Zo ging het richting Walem-brug. Een kruispunt voor vele fiets- en wandeltoeristen, die van hieruit alle kanten uit kunnen. Wij staken dwars de grote steenweg over, om door het laatste stuk van het Battenbroek, de kantine van voetbalclub Walem te bereiken. Hier was voor ons de enige rustpost op onze afstand, wat we eigenlijk iets te weinig vonden. Na die eerste 7 km even verpozen, om dan helemaal niets meer tegen te komen was spijtig. Nadat we daar vertrokken, ging het naar het Domeinbos Spildoorn. Een opgewaardeerd stuk natuur, dat ons langs de vijver stuurde, door het struikgewas, over modderige paadjes en langs beekjes, om weer uit te komen aan de andere kant. De tocht verliep eerst in de regen, maar hier kwam de zon ons vergezellen en bleef de rest van de tijd aanwezig. Vervolgens bereikten we het grote domein rond het Fort van Walem. Dit was een minpuntje, want buiten een van de torens, zagen we geen enkele steen. Volgens de organisatie, is dit fort buiten de seizoenen niet te bezichtigen, vandaar dat de tocht wat omgelegd was. Wij bleven hier wat op onze honger zitten en zeker maatje, die het heel graag had gezien.

Een goede reden om er ooit eens terug naar toe te gaan. Zodoende kwamen we opnieuw uit in de wijk Elzenstraat en ging het richting Tivoli. Dit park, met zijn kleine kasteel, was vroeger privé-eigendom van een adellijke familie. Nadat de stad het had opgekocht, werd het voor het publiek opengesteld. Er zijn buiten de gezellige taverne, tal van kinderboerderijen, enkele imkers werken er en men kan zelfs een echt neerhof hierin terugvinden. Langs het veld van de kleine Malinois (oefenterrein van K.V. Mechelen) ging het onder de spoorwegbrug richting Montréal. Dit is ook nog een stukje natuur, waar zich vroeger een zekere klasse ophield, maar nu eerder verlaten lijkt. Met een doorsteek bereikten we terug de parochiezaal, waar we vertrokken waren. Zo moesten we terug op weg naar huis, maar ‘Mijn Stad’ ligt in mijn hart.”

Teneinde dit wandelverhaal af te sluiten, staan we nog even stil bij datgene, wat destijds, kort na afloop van deze tocht, aan de wandelboekjes werd toevertrouwd: ‘K: Tocht langs Sint-Katelijne-Waver, Mechels en Battenbroek. Fort van Walem en Tivolipark, te weinig rustposten; J: Tocht door het Battenbroek en het Tivolipark. Langs het Fort van Walem en door Sint-Katelijne-Waver. Eerst regen, maar later toch wat zon.’