568: Beringen, Zaterdag 06 augustus 2022, 16,3 km. (11.108,291 km.)

“Een zonnige dag, ideaal voor een paar wandelingen. We kozen dan ook Beringen, om er enkele korte wandelingen te maken in de omgeving van de mijnterril. Vooraf konden we dan ook reeds online de nodige info bekomen. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via Cambio, konden we terecht op de ruime parking op het Sporenpark. Na een hapje en het aantrekken van het gepaste schoeisel, konden we omstreeks 10:45 uur een eerste wandeling aanvangen van 6,5 km, de Rode route, aangeduid door middel van rode driehoekjes. Op de website van visitBeringen, lazen we dan ook het volgende: ‘De rode route is een wandeling voor de echte natuurliefhebber. Je wandelt  over de grote terril van Beringen en ontdekt de bossen onderaan de berg. Wie een extra stukje klimt kan halverwege de route een korte omweg maken naar de top van de mijnterril. Hier word je getrakteerd op een prachtig uitzicht op de hele mijncité en kijk je mijlenver in het rond. Voor deze wandeling kan je vertrekken aan het duik- en snorkelcentrum TODI of aan de startplaats aan de grote terril. Deze langere rode route leidt je naar de top van de 135 meter hoge terril van Beringen.’

Toen we na het afsluiten van deze eerste wandeling, opnieuw het startpunt bereikten, namen we om 13:20 uur even de tijd een cola te nuttigen in de horecazaak ter plaatse. Na een korte wandel- en drankpauze, waren we klaar voor een tweede tocht, ditmaal in de ruimere omgeving van de mijnterril. We kozen dan ook de Gele route, aangegeven door middel van gele zeshoekjes en met een afstand van 6,3 km. We begonnen deze tocht even vóór de klok van 14:00 uur. Opnieuw verwijzen we even naar de info online: ‘De gele route volgt het historische Kolenspoor van aan de mijngebouwen tot aan de Kolenhaven aan het Albertkanaal. Onderweg staan verschillende infoborden met oude foto's die je een nostalgische terugblik geven over het leven en werk op en langs het kolenspoor. Deze grotendeels verharde gele route is volledig toegankelijk voor rolstoelgebruikers.’ Een bijzonder interssante tocht, die ons iets meer leerde over vooral het verleden van de mijn en de levensomstandigheden van de mijnwerkers. Na een korte pauze bij het einde van deze wandeling, opteerden we nog voor een derde, eerder korte wandeling, met name de Groene route.

Nogmaals de info welke online beschikbaar is betreffende deze tocht: ‘De groene route loopt via een pittige klim tot aan de top van de mijnterril. Hier krijg je een prachtig uitzicht over de volledige mijnsite.  Bij helder weer kan je de terrils en schachtblokken van de verderop gelegen mijnen van Heusden, Winterslag, Waterschei en Eisden zien. In het oosten kijk je uit over de groene Vallei van de Zwarte Beek en de uitgestrekte bossen in deze regio. De groene route is een kindvriendelijke, korte maar pittige wandeling van 3,5 km. Je ontdekt het rijke mijnverleden van de site van BeMine van dichtbij’. Al bij al een geslaagde, maar vooral zonnige wandeldag.”

452: Waterschei, Zaterdag 06 maart 2021, 20,5 km. (9160,865 km.)

“Voor de navolgende wandeling, trokken we naar de voormalige mijn van Waterschei te Genk, meer bepaald naar het Thorpark, gelegen aan de André Dumontlaan 67. Na een ritje dankzij Cambio vonden we een ruime parking ter hoogte van de vroegere mijngebouwen. Naast de parking konden we op een groot plan de diverse wandelroutes in het park van nabij bekijken. Uiteindelijk kozen we voor de wandelroute van 16,5 km, aangegeven door gele symbolen. Dit was de langste route uit een keuze van een tiental diverse trajecten doorheen het uitgestrekte wandelgebied. Onze klok gaf 10:15 uur aan toen we van start gingen voor een tocht, vanaf het begin voorzien van zonneschijn. We verlieten de parking naar rechts en konden via een smal wandelpad en een brugje, een eerste watergebied oversteken. Onmiddellijk erna ging het naar links, langsheen de plas om vervolgens een haakse bocht naar rechts te maken, waardoor we terecht kwamen in het Natuurreservaat Stiemerbeekvallei. Voorbij een rechts gelegen speelzone, draaiden we nadien links het bos in en werden er vrijwel dadelijk geconfronteerd met af en toe modderige paadjes. Wandelend over de inktzwarte ondergrond, ging het vervolgens doorheen het bos over enkele kronkelende vlonderpaden. Eenmaal deze hindernis overwonnen, bereikten we een lijnrecht breed wandelpad, dat ons leidde naar een groter watergebied ter hoogte van de openbare weg, Hornszee.

We troffen bezijden dit mooie en rustgevende water een picknickbank aan, waar we omstreeks 10:50 uur even genoten van een broodje. Een rustpauze later wandelden we links verder omheen dit prachtige watergebied, opnieuw doorheen een stukje bos, om vervolgens de vroegere spoorlijn te dwarsen. Na een felle beklimming via een eindeloze reeds trappen, bereikten we een hoger niveau, waar we dadelijk voelden hoe strak de wind aanvoelde. We bogen rechtsaf en stapten opnieuw omheen een reusachtig wateroppervlak in de richting van de Terril As in de verte. Toen we nagenoeg aan de voet van deze heuvel waren aangekomen, ging het linksaf om vervolgens rechts nog een niveau hoger te klimmen door middel van een steil pad. We troffen er een eerste steenmannetje aan, gebouwd met basaltstenen. We zouden later op de dag via de zogenaamde Steenmannetjesroute, de top van de Terril bereiken. Nu echter draaiden we aan de voet van de terril linksaf, om er vervolgens in wijzerzin omheen te gaan. Aan de achterzijde ging het daarna opnieuw het bos in, waar we tal van smalle en kronkelende bospaadjes konden volgen. Na een tijdje wandelen, kwamen we in een andere omgeving terecht, waar het bos was voorzien van bredere wandelpaden. We bevonden er ons in het Heiderbos.

Enkele zanderige paden en vooral tal van haakse richtingsveranderingen, bereikten we een van de vele wandelwissels in het Thorpark, ditmaal wandelwissel 283, in de nabijheid van de Meeuwerweg. We hielden er dan ook even halt aan een picknickbank om even te denken aan de inwendige mens, immers een lunch omstreeks 12:40 uur moest volstaan om nadien verder te kunnen genieten van deze dagtocht. Na wat te hebben genoten van de rust van het bos, volgde een stukje openbare weg langs de Meeuwerweg, tussen akkers en weilanden. Naarmate we verder gingen, veranderde opnieuw de omgeving en kwamen we terecht in heidegebied. Smalle zandpaadjes kronkelden tussen de vegetatie, om wat verder ons te leiden langs een enorme visvijver. Enkele unieke zandduinen gingen aan het oog voorbij, om nadien opnieuw het uitgestrekte bos te betreden. Plots werden we in het bos geconfronteerd met zowaar een gedekte tafel, waar je zomaar zou kunnen aanschuiven. We lieten de lege borden en glazen voor wat ze waren en wandelden verder door de prachtige natuur. Stilaan draaiden we in tegenwijzerzin en stapten zowat evenwijdig aan het rechts gelegen vliegveld van Zwartberg. We kregen opnieuw zicht op de Terril Waterschei en de Terril As.

Toen we eenmaal de wandelwissel 277 hadden gevonden, verlieten we even de tot nog toe gevolgde route en maakten een haakse bocht linksaf, teneinde te beginnen aan de beklimming van de Terril As. Vooreerst via een breed hellend grindpad, draaiden we nadien rechts een grasveld op, waar de route werd aangegeven door stenen mannetjes. Op die manier kwamen we opnieuw aan de voet van de terril waar we eerder op de dag reeds waren gepasseerd. Toen wandelden we linksaf omheen de heuvel, nu begonnen we echter aan de steile klim langs smalle paadjes. Telkens na een steile klim kwamen we een zogenoemd terras hoger. Een drietal van dergelijke steile paden overwonnen, verkregen we bovenop de Terril As een uniek uitzicht over de omgeving en konden we min of meer het parcours dat we hadden bewandeld, vanuit de hoogte bekijken. Na even te hebben gepauzeerd, ging het nadien voorzichtig terug naar beneden via deze steile paden, waar een uitschuiver nooit ver weg was. Opnieuw veilig en wel beneden aangekomen, bevonden we ons terug op de route, aangegeven door gele symbolen.

Geleidelijk daalden we nu verder af, richting mijngebouwen en parking. Langs bredere grindwegen verloren we gedurig aan hoogte en werd het op de wandelwegen ook heel wat drukker. Alvorens defintief de richting van de uitgang van het Thorpark te kiezen, hielden we omstreeks 16:15 uur nog even halt op een zitbank ter hoogte van de wandelwissel 274. De laatste sandwiches werden met smaak gegeten. Na nog wat te hebben genoten van de omgeving, zetten we onze tocht verder. We overschreden opnieuw de voormalige spoorlijn, om nog een laatste stukje bos te doorlopen, alvorens we asfalt onder de schoenen kregen en in rechte lijn naar de oude mijngebouwen stapten. Na nog enkele foto’s te hebben genomen, kwamen we om even vóór vijf uur terug aan op de parking. We sloten dan ook onze wandeling af na ongeveer 20,5 km, dit voor de gevolgde gele route van 16,5 km en de Steenmannetjesroute van 2 km, heen en terug.”