452: Waterschei, Zaterdag 06 maart 2021, 20,5 km. (9160,865 km.)

“Voor de navolgende wandeling, trokken we naar de voormalige mijn van Waterschei te Genk, meer bepaald naar het Thorpark, gelegen aan de André Dumontlaan 67. Na een ritje dankzij Cambio vonden we een ruime parking ter hoogte van de vroegere mijngebouwen. Naast de parking konden we op een groot plan de diverse wandelroutes in het park van nabij bekijken. Uiteindelijk kozen we voor de wandelroute van 16,5 km, aangegeven door gele symbolen. Dit was de langste route uit een keuze van een tiental diverse trajecten doorheen het uitgestrekte wandelgebied. Onze klok gaf 10:15 uur aan toen we van start gingen voor een tocht, vanaf het begin voorzien van zonneschijn. We verlieten de parking naar rechts en konden via een smal wandelpad en een brugje, een eerste watergebied oversteken. Onmiddellijk erna ging het naar links, langsheen de plas om vervolgens een haakse bocht naar rechts te maken, waardoor we terecht kwamen in het Natuurreservaat Stiemerbeekvallei. Voorbij een rechts gelegen speelzone, draaiden we nadien links het bos in en werden er vrijwel dadelijk geconfronteerd met af en toe modderige paadjes. Wandelend over de inktzwarte ondergrond, ging het vervolgens doorheen het bos over enkele kronkelende vlonderpaden. Eenmaal deze hindernis overwonnen, bereikten we een lijnrecht breed wandelpad, dat ons leidde naar een groter watergebied ter hoogte van de openbare weg, Hornszee.

We troffen bezijden dit mooie en rustgevende water een picknickbank aan, waar we omstreeks 10:50 uur even genoten van een broodje. Een rustpauze later wandelden we links verder omheen dit prachtige watergebied, opnieuw doorheen een stukje bos, om vervolgens de vroegere spoorlijn te dwarsen. Na een felle beklimming via een eindeloze reeds trappen, bereikten we een hoger niveau, waar we dadelijk voelden hoe strak de wind aanvoelde. We bogen rechtsaf en stapten opnieuw omheen een reusachtig wateroppervlak in de richting van de Terril As in de verte. Toen we nagenoeg aan de voet van deze heuvel waren aangekomen, ging het linksaf om vervolgens rechts nog een niveau hoger te klimmen door middel van een steil pad. We troffen er een eerste steenmannetje aan, gebouwd met basaltstenen. We zouden later op de dag via de zogenaamde Steenmannetjesroute, de top van de Terril bereiken. Nu echter draaiden we aan de voet van de terril linksaf, om er vervolgens in wijzerzin omheen te gaan. Aan de achterzijde ging het daarna opnieuw het bos in, waar we tal van smalle en kronkelende bospaadjes konden volgen. Na een tijdje wandelen, kwamen we in een andere omgeving terecht, waar het bos was voorzien van bredere wandelpaden. We bevonden er ons in het Heiderbos.

Enkele zanderige paden en vooral tal van haakse richtingsveranderingen, bereikten we een van de vele wandelwissels in het Thorpark, ditmaal wandelwissel 283, in de nabijheid van de Meeuwerweg. We hielden er dan ook even halt aan een picknickbank om even te denken aan de inwendige mens, immers een lunch omstreeks 12:40 uur moest volstaan om nadien verder te kunnen genieten van deze dagtocht. Na wat te hebben genoten van de rust van het bos, volgde een stukje openbare weg langs de Meeuwerweg, tussen akkers en weilanden. Naarmate we verder gingen, veranderde opnieuw de omgeving en kwamen we terecht in heidegebied. Smalle zandpaadjes kronkelden tussen de vegetatie, om wat verder ons te leiden langs een enorme visvijver. Enkele unieke zandduinen gingen aan het oog voorbij, om nadien opnieuw het uitgestrekte bos te betreden. Plots werden we in het bos geconfronteerd met zowaar een gedekte tafel, waar je zomaar zou kunnen aanschuiven. We lieten de lege borden en glazen voor wat ze waren en wandelden verder door de prachtige natuur. Stilaan draaiden we in tegenwijzerzin en stapten zowat evenwijdig aan het rechts gelegen vliegveld van Zwartberg. We kregen opnieuw zicht op de Terril Waterschei en de Terril As.

Toen we eenmaal de wandelwissel 277 hadden gevonden, verlieten we even de tot nog toe gevolgde route en maakten een haakse bocht linksaf, teneinde te beginnen aan de beklimming van de Terril As. Vooreerst via een breed hellend grindpad, draaiden we nadien rechts een grasveld op, waar de route werd aangegeven door stenen mannetjes. Op die manier kwamen we opnieuw aan de voet van de terril waar we eerder op de dag reeds waren gepasseerd. Toen wandelden we linksaf omheen de heuvel, nu begonnen we echter aan de steile klim langs smalle paadjes. Telkens na een steile klim kwamen we een zogenoemd terras hoger. Een drietal van dergelijke steile paden overwonnen, verkregen we bovenop de Terril As een uniek uitzicht over de omgeving en konden we min of meer het parcours dat we hadden bewandeld, vanuit de hoogte bekijken. Na even te hebben gepauzeerd, ging het nadien voorzichtig terug naar beneden via deze steile paden, waar een uitschuiver nooit ver weg was. Opnieuw veilig en wel beneden aangekomen, bevonden we ons terug op de route, aangegeven door gele symbolen.

Geleidelijk daalden we nu verder af, richting mijngebouwen en parking. Langs bredere grindwegen verloren we gedurig aan hoogte en werd het op de wandelwegen ook heel wat drukker. Alvorens defintief de richting van de uitgang van het Thorpark te kiezen, hielden we omstreeks 16:15 uur nog even halt op een zitbank ter hoogte van de wandelwissel 274. De laatste sandwiches werden met smaak gegeten. Na nog wat te hebben genoten van de omgeving, zetten we onze tocht verder. We overschreden opnieuw de voormalige spoorlijn, om nog een laatste stukje bos te doorlopen, alvorens we asfalt onder de schoenen kregen en in rechte lijn naar de oude mijngebouwen stapten. Na nog enkele foto’s te hebben genomen, kwamen we om even vóór vijf uur terug aan op de parking. We sloten dan ook onze wandeling af na ongeveer 20,5 km, dit voor de gevolgde gele route van 16,5 km en de Steenmannetjesroute van 2 km, heen en terug.”

209: Genk, Zaterdag 27 november 2010, 17,8 km. (4226,596 km.)

Een tocht welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 27/11/2010 – 3600 Genk (Limburg), 17^de Mijnmonumentenwandeling – 4-7-12-22 km. W.S.V. Winterslag. Start: C-mine. Deze wandeling is in 1994 tot stand gekomen als eerbetoon aan de mijnwerkers en hun gezinnen, maar ook opdat de jeugd en latere generaties zouden weten waarom de mijnbouw bestond.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag inzake de belevenissen onderweg, omstreeks 21:03 uur.

“Een wandeling, welke in 1994 tot stand kwam, als eerbetoon aan de mijnwerkers en hun gezinnen, was vandaag aan zijn 17^de editie toe. We hebben het hier over de Mijnmonumentenwandeling, welke vandaag zaterdag werd georganiseerd door de WSV Winterslag. De startplaats was gelegen in het complex Q-sports – C-mine te Genk. Na een lange autorit, af en toe langsheen licht besneeuwde landschappen, bereikten we om even voor negen uur Genk. We vonden na een beetje zoeken toch een parkeerplaats in de nabijheid van de voormalige mijnsite. Even later konden we terecht in het vernieuwde gebouw voor de inschrijving. We kwamen net aan toen een drietal bussen met wandelaars de startzaal eveneens bereikten, met als gevolg een klein beetje chaos aan de inschrijvingstafel. We vonden evenwel vlug een vrije tafel en konden allereerst een beetje denken aan de versterking van de inwendige mens. Vandaag kon er worden gekozen uit vier verschillende wandelafstanden, met name 4, 6, 12 of 18 km.

We kozen voor de laatste afstand met een werkelijke lengte volgens de inrichters van 17,8 km. Iets korter dus dan de aangekondigde afstand van 22 km. Onderweg zouden we twee controleposten aantreffen, namelijk na respectievelijk 6,1 en 13 km. Aan het begin van de wandeling kregen we zicht op de enorme mijntorens, welke de omgeving min of meer domineren. Het voormalige mijngebouw zelf, werd ondertussen gerestaureerd en herbergt nu een sportcomplex, een restaurant, een bioscoop, enz. We wandelden een stukje op het voormalige terrein van deze mijnsite en kwamen langsheen enkele vervallen gebouwen. We kregen een houten brugje om over te steken en daar konden we ervaren dat het brugdek glad was, omwille van de nachtvorst. Hier splitsten zich de wandelaars van de 6 km naar links af. Wij hielden rechts aan en volgden een verhard paadje.

Op korte afstand daar vandaan, verlieten ons ook de wandelaars aan de 4 km, welke een rechts gelegen wegje opgingen. Samen met de wandelaars aan de 12 km ging het rechtdoor, waarna we een eerste stukje natuurgebied, met andere woorden een bosje, aantroffen. Ondertussen hadden we geruime tijd zicht op een links gelegen terril. Eenmaal op weg in het bos, volgden we een met afgevallen bladeren bedekt wandelpaadje, dat ondanks de regen van de voorbije dagen, goed begaanbaar was. Even ontbraken loofbomen en bereikten we een zone met naaldbomen. Hier ging het via een smalle wegel tussen de beplanting. Aan het andere uiteinde van deze groene zone, bereikten we de openbare weg. Aldaar splitsten zich de wandelroutes van de 12 en de 18 km. Wij dienden rechts af te draaien en vervolgden onze weg, doorheen een ander bosgebied, ditmaal via een smalle geasfalteerde weg. We bereikten op die manier de wijk Driehoeven ter hoogte van een gevaarlijk kruispunt.

We staken de weg over en verdwenen aan de overzijde in een stukje bosgebied. Ditmaal kronkelde zich een wandelpad tussen de berken. Geruime tijd later, mondde dit pad uit in een woonwijk. Het werd korte tijd huisjes kijken, om onze weg te vervolgen achter twee woonblokken, waarna we uitkwamen ter hoogte van een drukke weg. Via enkele trappen bereikten we deze hoger gelegen baan en hielden links aan. Via een brug ging het over een verlaten spoorlijn en tezelfdertijd bevonden we ons op de Midden–Limburg route 3. We daalden af naar een rotonde, alwaar we een eerste aandenken aantroffen met betrekking tot het mijngebeuren. We vonden er de aanduidingen inzake de Maas–Mijnroute 2. Ter hoogte van de rotonde ging het in eerste instantie naar rechts, waar 300 m verder de eerste controlepost was gesitueerd. We bereikten dan ook na 6,1 km het Plot, een opleidingscentrum voor brandweer, politie en hulpdiensten. Daar konden we in de refter terecht voor een hapje en een warm drankje.

Na een eerste halte, keerden we een eindje op onze stappen terug tot aan de reeds eerder vernoemde rotonde. Ditmaal volgden we rechtdoor en wandelden een eindje door de bebouwde kom. Even later ging het naar links, richting wijk Nieuwe Kempen. Onderweg kwamen we langsheen het plaatselijke compost schooltje. Amper dit gebouw voorbij, bereikten we een bosgebied, zoals later zou blijken het Hengelbos. Hier een lang wandelpad dat evenwijdig verliep aan de bosrand en waar we af en toe een klein hoogteverschil aantroffen. Onderweg waren grote stukken bos gekapt, omwille van de aanleg van een hoogspanningslijn. Gelukkig kwam ondertussen de zon te voorschijn en dat gaf een aangenamer gevoel om te wandelen. Ook al was het temperatuurverschil slechts gering, alle beetjes helpen vaak. Na geruime tijd het pad te hebben gevolgd, bereikten we terug de openbare weg.

We staken de baan over en vonden aan de overkant een bosgebied, waar we een geasfalteerd wandelpad volgden. Dit bracht ons ter hoogte van een erg druk bereden weg, welke we gelukkig konden volgen via een fietspad naast de rijbaan. We bemerkten er het traject van de Midden–Limburg route 3. Een schroothandelaar zorgde even voor een ludieke afwisseling en was het alvast waard om enkele foto’s te nemen. Naarmate we het verloop van deze drukke weg volgden, bereikten we het rechts gelegen natuurgebied Schemmersberg. Het ging dan ook haaks rechtsaf in de richting van deze zone. Het ging via een brug over enkele sporen, waarna we aan de andere kant het natuurgebied konden betreden. We belandden algauw tussen de sparren en de eerste zandduinen. Af en toe kregen we een klein klimmetje voor de voeten geschoven, doch al bij al viel het allemaal nogal mee. De te overwinnen hoogtes waren eerder miniem.

Voorbij het zand kwamen we in een bosgebied terecht, waar we een pad naar links dienden te volgen. Ook ditmaal over lange afstand een bijna loodrecht doorlopend pad, waar enkele niveauverschillen dienden te worden overbrugd. Eenmaal het pad achter de rug, bereikten we een bebouwde zone, waar de weg die we volgden, uitmondde op een T-kruispunt, ter hoogte van de Casa Papa Giovanni. Hier troffen we de tweede controlepost van de dag aan en konden achteraan in een zaaltje terecht voor een hapje en een drankje. We waren ondertussen 13 km ver en restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 4,8 km. Bij het verlaten van de tweede controle was het meer dan duidelijk dat we omheen de grote terril aan het wandelen waren. Tijdens de wandeling hadden we die kleine berg reeds vanuit alle mogelijke hoeken kunnen aanschouwen. Nu ging het terug over de spoorlijnen en onmiddellijk rechtsaf, om daar een smalle wegel te volgen, welke evenwijdig verliep met de spoorweg. Het smalle paadje kronkelde enigszins en ging een beetje op- en neerwaarts. Aan het einde van het paadje, staken de wandelaars van de 6 km de weg over en verdwenen aan de overkant in een ander stukje bos. Wij gingen rechtsaf om wat verder hetzelfde bosgebied in te gaan.

Wat verderop bevonden we ons op een plaatselijke wandelroute, met name het Heikneuterpad. Op die manier ging het dadelijk het Kriekelbos in, waar we smalle paadjes konden volgen. Een kleine klim onderweg liet ons dit gebied even vanuit een hoger gelegen positie bekijken. Het paadje volgend, bereikten we een plaatselijke kerk, gesitueerd naast een afdeling van het Syntra. Ook hier kregen we zicht op een klein monument dat deed denken aan het mijnwezen. Vervolgens ging het via de openbare weg, terug in de richting van de mijnsite waar we enkele uren voorheen waren van start gegaan. Stilaan kwamen de enorme torens in zicht. Een stel wagonnetjes op de laatste rechte lijn, deed ons nog even stilstaan bij de leefomstandigheden van de mijnwerkers destijds. Wat later bereikten we de gerestaureerde mijnsite, om er nog even na te kaarten over deze wel bijzondere wandeling van vandaag. Toen enkele bussen met wandelaars terug huiswaarts vertrokken, werd het even rustig in de startzaal.

Later, toen we terug huiswaarts gingen, noteerden we omstreeks 14 uur reeds 1495 deelnemende wandelaars. Na de kennismaking met het Waalse mijnwezen vorige week, hadden we vandaag een ontmoeting op Vlaams grondgebied met de restanten van wat ooit een bloeiende nijverheid is geweest. Jammer genoeg is ook dat deel van de industrie teloor gegaan en moeten we het voortaan doen met enkele herinneringen ter zake. Gelukkig bestaan er nog voldoende initiatieven om dit stukje erfgoed te bewaren voor de komende generaties.”

We sluiten af, met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, aangezien ook daarin enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Om en rond de oude terril. Verrassende natuur. Fijne wandeling maar koud. J: Wandeltocht in Genk-Winterslag ter herdenking aan de vroegere mijnwerkers en hun gezinnen. Een tocht omheen de terrils, met start in de vroegere mijngebouwen.’

137: Genk, Zondag 10 januari 2010, 12,1 km. (2703,533 km.)

De afsluitende tocht in het kader van de Euregio Marching Trophy 2009. Deze laatste georganiseerde tocht, werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 10/01/2010 – 3600 Genk (Limburg), Euregio Marching Trophy, 5-8-12-16-20 km. WSV De Heikneuters. Start: Feestzaal Bethanie.’ Na afloop schreven we het hierna weergegeven relaas, omstreeks 17:40 uur.

“Er zijn zo van die wandeldagen, dat het je niet echt voor de wind gaat. Vandaag was er zo eentje. Deze morgen werden we omstreeks 06:15 uur gewekt, na een eerder korte nacht. Gisteren vond immers het clubfeest plaats van onze wandelclub De Kwartels, waardoor we pas om half drie 's nachts onder de wol konden kruipen. Deze ochtend, op weg naar de start van onze wandeling van vandaag, kregen we bovendien af te rekenen met ijzel op de autosnelwegen, waardoor we pas om even voor negen uur Genk bereikten. Daar zouden we immers deelnemen aan onze laatste wandeltocht in het kader van de Euregio Marching Trophy 2009. Vorig jaar gingen we van start op 01 februari in Gulpen. Nadien volgden nog wandeltochten in Vijlen, Venwegen, Voeren en Warsage.

Vandaag stond de laatste tocht op het programma en die werd georganiseerd door de WSV De Heikneuters uit Genk. Onze plaats van vertrek en inschrijving was gelegen in de Feestzaal Bethanie te Genk - Langerlo. Bij onze aankomst aldaar konden we bemerken dat er nog behoorlijk wat sneeuw lag, veel meer dan bij ons vertrek ten huize. Bovendien zag de lucht behoorlijk donker en dat voorspelde niet veel goeds. In de ruime startzaal namen we vooreerst de tijd om iets te eten en een warme koffie te nuttigen, goed voor onderweg. De tafels van de zaal waren versierd met wat groen, voorzien van de nieuwjaarswensen van de inrichtende club. Vandaag konden de wandelaars kiezen uit de afstanden 5, 8, 12, 16 of 20 km. We opteerden aanvankelijk voor de 20 km, met een werkelijke afstand van 19,1 km. Tijdens deze tocht waren twee rustposten voorzien, na 7,7 km en na 14,7 km. Even later trokken we op weg.

We verlieten de ruime feestzaal en vonden aan de overkant van de parking meteen een stukje bos, waar we al onmiddellijk de staat van de wandelpaden konden aanvoelen. De sneeuw, hard geworden door voorbijgaande voorgangers, voelde spiegelglad aan en dat bemoeilijkte het normaal stappen. Hier begon ook het plaatselijke Opvoedpad van 1,6 km, dat zich slingerde tussen de bomen. Het kraken van de sneeuw zou het geluid zijn dat ons de komende uren gezelschap zou houden. We volgden een boswegel die af en toe wat op en neer ging en daarbij konden we de eerste uitschuivers aanvoelen. Gelukkig konden we hier nog wat in verse sneeuw stappen op de rand van het pad. Deze eerste kennismaking met het ondergesneeuwde bos was van korte duur, vermits we de drukke baan bereikten aan de rand van het bos.

Hier dienden we over enkele honderden meters het fietspad te volgen in een dikke laag sneeuw van ongeveer 10 cm. We wisten meteen dat de rest van de wandeling geen lachertje zou worden. Kort nadien ging het opnieuw rechts het bos in, waar we opnieuw enkele bospaden en bredere dreven konden volgen. Wederom was dit van korte duur, aangezien we opnieuw de openbare weg bereikten. Onze aandacht werd getrokken door de borden van de plaatselijke autoroute ‘Maas - Mijn route’. Op dit stuk weg kwamen we aan de splitsing, waar de deelnemers aan de 5 km, rechts afdraaiden om terug te keren. De andere afstanden gingen naar links en dat in de richting van het Zonnebos. Hier werd het zowaar nog moeilijker om te wandelen, aangezien de sneeuwhoogte groter werd en omwille van de hoogteverschillen in het terrein. Nadat jullie verslaggever tweemaal kort na elkaar met moeite kon overeind blijven, gebeurde het even verder dat het vrouwelijk lid van het gezelschap op een dalende helling, onzacht terecht kwam op het zitvlak. Dit was toch wel het einde van het aangenaam wandelen. Nog geen vijf minuten later begon het dan bovendien hevig te sneeuwen, wat meteen het zicht beperkte en het koudegevoel deed toenemen. We dienden dus noodgedwongen onze weg te vervolgen door het bos, afgewisseld met af en toe een stukje heide. Na veel moeite bereikten we uiteindelijk stilaan de eerste huizen en ging het in de richting van de bebouwde kom van Genk. Wat later konden we even bekomen van het doorstane bij een kop hete choco in de refter van een school, waar na 7,7 km de eerste controle doorging.

Hier stelden we vast dat voor de langere afstanden 16 en 20 km, er een lus diende te worden gewandeld van 7 km, waarna terug dezelfde controle diende te worden aangedaan. Weinig moedigen echter opteerden voor deze optie en het merendeel van de deelnemers koos dan ook het zekere voor het onzekere en nam de weg van de 12 km, richting aankomst. Zo besloten ook wij om af te zien van de lange afstand en na deze controle te kiezen voor de terugtocht. Na wat te zijn opgewarmd en even te zijn aangesterkt, trokken we dan ook met een beetje tegenzin terug op weg, om via de kortst mogelijke route terug naar de aankomst te wandelen. Het eerste gedeelte van dit traject verliep via een nabijgelegen verkaveling, waar we gebruik konden maken van de besneeuwde rijbaan, wat toch enigszins gemakkelijker stappen tot gevolg had. Naderhand kwamen we terug ter hoogte van het bosgebied en daar kondigden zich opnieuw de problemen aan.

Menig andere deelnemer had ook vaak moeite om overeind te blijven op sommige stukken van het parcours, vooral wanneer het bergaf ging. Ook nu weer een opeenvolging van uitschuivers, waardoor het vorderen erg langzaam ging. Uiteindelijk lukte het dan toch om zonder kleerscheuren de aankomst te bereiken en dat was zeker niet te vroeg. Jammer dat een dergelijk mooi wandelgebied en een bovendien prima georganiseerde tocht, niet volledig tot zijn recht kon komen omwille van de gure weersomstandigheden. Waarschijnlijk een opdoffer voor de organisatie, maar het moet gezegd, tegen de weergoden heb je geen verhaal. Eén zaak is zeker, we hebben kennis kunnen maken met de club en het wandelgebied en zijn vastbesloten om in de loop van het jaar er ook eens te gaan wandelen in andere en wellicht betere omstandigheden. Tenslotte dienden we dan nog onze wandelboekjes te laten afstempelen en onze algemene controlekaart van de Euregio Marching Trophy.

We werden er beloond met een in drie talen opgemaakte Oorkonde, bovendien kregen we een prachtige patch ter herinnering aan onze deelname en mochten we een T-shirt in ontvangst nemen met het logo van de overkoepelende organisatie. Nadien wachtte ons nog een lange terugreis over gevaarlijke snelwegen, met onderweg de nodige sneeuw. Hoeft het nog gezegd, voor ons mag aan de winter een einde komen. Een algemene terugblik op de Euregio Trophy heeft ons geleerd dat we hebben kunnen kennis maken met prachtige, voor ons nog onbekende wandelgebieden in de grensstreek van België, Nederland en Duitsland. Alvast een unieke belevenis en iets dat ons voor het voorbije jaar zeker zal bijblijven.”

Rest ons nog enkel even terug te blikken in de respectieve wandelboekjes, teneinde ook daar enkele eerste indrukken in dit verslag op te nemen. ‘K: Besneeuwde en gladde wandeling in de bossen van Genk. Na een pijnlijke val werd de afstand ingekort. Het diploma en patch zijn binnen! Laatste wandeling van Euregio. J: Laatste tocht van de Euregio Marching Trophy 2009. Korte afstand omwille van besneeuwd en glad parcours. Bij einde patch, oorkonde en T-shirt verkregen.’

052: Gulpen, Zondag 01 februari 2009, 15,5 km. (935,53 km.)

Een wandeling, welke van start ging in het Nederlandse Gulpen, voorheen niet aangekondigd in de gekende wandelgids Marching. We vernamen de benodigde info via een flyer, welke kon worden bekomen tijdens de organisatie van een vorige tocht. Deze wandeling vormde de eerste van een reeks tochten, in het kader van de ‘Euregio Marching Trophy 2009’, waarbij enkele wandelingen werden georganiseerd in België, Nederland en Duitsland, gespreid over een geheel wandeljaar. Na afloop van deze winterse aangelegenheid, konden we daags nadien het volgende relaas schrijven op maandag 02 februari 2009 omstreeks 13:10 uur.

“Gisteren vertrokken we reeds vroeg in de morgen naar het Nederlandse Gulpen, volgens onze gps exact 196 km rijden. Daar zouden we deelnemen aan de 2^de Winterwandeling, georganiseerd door de plaatselijke wandelvereniging ‘De Veldlopers’. Deze tocht is de eerste in een reeks van zes wandelingen, gespreid over het jaar, welke samen gekend zijn onder de titel ‘Euregio Marching Trophy 2009’. Na deze eerste tocht volgen dus nog wandelingen in Genk, Vijlen, Venwegen, Voeren en Warsage. Op weg naar Gulpen kregen we het gezelschap van een opkomende zon, doch naarmate we de startplaats naderden, ruimde deze plaats voor de traditionele bewolking. Plaats van inschrijving was het Ontmoetingscentrum ‘De Timpaan’, gelegen naast de kerk van Gulpen. Dat zo een klein dorp niet echt is voorzien om talrijke wandelaars te verwelkomen, bleek al vlug bij het zoeken naar een parkeerplaats. Uiteindelijk was een lokale bewoner zo gastvrij, dat we ons voertuig mochten parkeren op zijn oprit.

Na de inschrijvingsformaliteiten, konden we op weg voor een tocht van 15,5 km, ergens in Nederlands Limburg. Vanaf het begin van de wandeling ging het steil bergop, waarbij de dorpskom werd verlaten en een breed veldpad werd bewandeld over de Scheulderhoogte. Deze opeenvolging van klimmen en dalen, ging verder in de richting van het dorp Scheulder (gemeente Margraten), waar een eerste controlepost werd bereikt. Daar hadden we recht op een gratis warme consumptie, geschonken door de organiserende club. Deze controlepost was gelegen in het plaatselijke gemeenschapshuis, dat reeds was versierd om de komende verkiezing van het karnaval-prinsenpaar te laten doorgaan. Tevens was deze post voorzien van een eenmansorkest dat via enkele smartlappen de sfeer er goed inhield. Ter plaatse was van alles te verkrijgen, broodje ham, broodje kaas, erwtensoep, warme chocolademelk, koffie, diverse soorten gebak, koffiekoeken en natuurlijk de traditionele 'Hollandse kroket en bitterbal’. Na dit oponthoud verlieten we het centrum van dit kleine plaatsje om de wandeling verder te zetten doorheen het Gerendal.

Een mooie beboste vallei, echt natuurgebied beheerd door ‘Staatsbosbeheer’. Tijdens deze korte lus van 4 km, begon het lichtjes te sneeuwen en dat maakte het er niet echt warmer door. Bij momenten was de ijskoude wind onaangenaam. Later kwamen we terug op de controlepost in Scheulder om nog even de inwendige mens te versterken. Toen we ons opnieuw opmaakten om de laatste zes kilometer af te wandelen, zagen we dat de weg ondertussen was ondergesneeuwd. Opnieuw volgden de hellingen elkaar op en kregen we een totaal ander beeld van dit ondertussen besneeuwd landschap. Via het plaatsje Stokhem, ging het vervolgens terug in de richting van Gulpen, waar we enkele uren voordien waren vertrokken. Bij aankomst in de warme vertrekplaats, zagen we op de computer dat ongeveer 1450 wandelaars min of meer hetzelfde traject hadden bewandeld.

Restte ons nog enkel om ons wandelboekje en Euregio 2009 startkaart te laten afstempelen. Een prachtige wandeling was een feit. Toeval of niet, tijdens deze wandeling volgden we een hele tijd de Pelgrimsroute naar Santiago, welke wij uiteraard ooit hopen te volgen tot op de bestemming. Volgens leden van de plaatselijke wandelvereniging, vertrekt deze route noordelijker in Nederland, om verder naar het zuiden aan te sluiten op een andere route richting Santiago de Compostela. We kunnen tevreden terugkijken op een geslaagd wandelweekend en kijken alvast uit naar de volgende wandeling in deze serie te Vijlen op twee mei aanstaande.”

Natuurlijk besteden we ook nog even in het kort aandacht aan wat destijds werd genoteerd in de wandelboekjes. Hierna alvast een eerste persoonlijke indruk aangaande deze tocht in Gulpen. ‘K: Zonnig, koud, sneeuw, heuvelland, prachtige panorama’s; J: Eerste tocht Euregio Marching Trophy 2009. Nadien overnachting in Kerkrade – Hotel Rolduc. Sneeuw!!’