455: Perk, Zaterdag 20 juni 2020, 18,396 km. (9219,778 km.)

“Een volgende wandeling, ondertussen in een reeds lange reeks, vond plaats binnen het wandelnetwerk Demer en Dijle, met start en aankomst in Perk. Vooraf maakten we de verplaatsing via een bus van de lijn 682, welke ons bracht tot aan de Sint-Niklaaskerk van Perk. Omwille van het vroege uur van aankomst aldaar, was alle voorziene horeca nog dicht. Dus genoten we vooreerst van een broodje op een rustbank ter hoogte van het De Ribaucourtplein tegenover de kerk. Even later, omstreeks 10:15 uur konden we de wandeltocht aanvangen en vooreerst op zoek gaan naar het knooppunt 38. We begaven ons aldus op de hoofdweg doorheen het dorp, de Tervuursesteenweg naar rechts tot aan het kruispunt met de Sint-Jannekensstraat, een smalle kasseiweg, die we links inwandelden. Zo waren we reeds weg uit de bebouwde kom van Perk. Rechts kregen we zicht op de uitgestrekte velden en in de verte op het kasteel de Ribaucourt. Op het einde van de straat kwamen we aan de drukke Kerkdreef, zijnde knooppunt 38, om aan de overzijde de Hondenbergweg in te gaan, een smal asfaltwegje tussen de velden. We dwarsten even later de Kampenhoutsesteenweg en wandelden aan de overkant verder in de Hondenbergweg, ditmaal op beton, met vooral een stralende zon boven het hoofd. Op de kruising met de Molenweg troffen we knooppunt 37 aan en gingen verder rechtdoor. Na zowat een haakse bocht naar rechts stapten we langs de rand van een bosje rechts en kwamen uit in de Hoogstraat.

Over korte afstand volgden we deze weg naar links, om nadien een scherpe bocht te maken naar rechts en het bos in te gaan via de Collegstraat, een onverharde weg. Halverwege passeerden we het knooppunt 304 en gingen tot op het einde van deze bosweg tot het knooppunt 301, op de kruising met de Boektsestraat. Aan de overzijde betraden we de Snijsselsbosweg, welke leidde langs de rand van een boszone rechts. Op het einde van het bosje troffen we knooppunt 302 aan, ter hoogte van een open ruimte tussen twee percelen bos. We draaiden echter naar links en stapten via de zogeheten Hoofdbosweg, in rechte lijn naar de aan de andere kant gelegen Moorbosstraat. Aan de overzijde van de weg gingen we nadien linksaf via de Meulekensweg, om er al vrij vlug knooppunt 303 te vinden, een smalle veldweg. Voorbij het knooppunt stapten we een tijdje langs de oever van de Barebeek, om die nadien over te steken naar rechts via een brug en aan te komen in de Molekensbeekvoetweg. We volgden dit pad naar links, achter de gebouwen van de basisschool en belandden vervolgens in de Tervuursesteenweg, de hoofdweg doorheen Elewijt. We draaiden rechts deze drukke weg op en wandelden tot aan de kerk Sint-Hubertus van Elewijt. We naderden stilaan de klok van 12:00 uur en hielden even een wandelpauze op het terras van café ‘In den Prins’, bezijden de kerk van Elewijt.

We hadden daar ter hoogte van de kerk het knooppunt 869 bereikt. Na te hebben genoten van een kopje koffie, of waren het er twee, dwarsten we de N227, de Tervuursesteenweg om aan de overzijde tussen twee woningen een smal wandelpad in te gaan, de Sint-Hubertusweg. Vrijwel onmiddellijk waren we weg van de bebouwing en bevonden ons opnieuw tussen de velden. Het vrij smalle wandelpad mondde uit ter hoogte van de Waversebaan, tevens knooppunt 870. We begaven ons op deze weg naar links en overschreden een waterloop, waarna de weg overging in de Molenstraat. Even verder staken we de Houtemsesteenweg over en gingen verder in de Molenstraat. Na een tijdje naderden we de links gelegen Tervuursesteenweg. Ter hoogte van een Y-splitsing in de Molenstraat, volgden we even de linkertak tot aan deze steenweg, alwaar we even konden verpozen en een hapje eten in een bushokje van de Lijn, halte Molenstraat. Het geraas van de voorbij rijdende auto’s namen we er maar bij. Het was ondertussen reeds 12:45 uur geworden, de hoogste tijd om over te gaan tot de lunch. Na de honger te hebben gestild, keerden we even op onze stappen terug, om dan de rechtertak van de Molenstraat verder te volgen, voortaan een grindweg luisterend naar de naam Kerselaerestraat, inmiddels grondgebied Steenokkerzeel.

We kruisten de Kardinaal Goossensstraat, nota bene een smalle landweg om nadien het knooppunt 36 aan te treffen op de kruising met de Molenvoetweg. Even daar voorbij bevond zich een rustbank, alwaar we even halt hielden teneinde de dorst te lessen. Net aan deze rustbank ging het scherp rechtsaf, waarbij we bijna in tegenovergestelde richting gingen via de Hulstweg, ditmaal op een smalle wegel tussen de velden. We kruisten opnieuw de Kardinaal Goossensstraat en volgden de wegel tot op het einde, om er na een haakse bocht naar links de Donkerstraat in te gaan. Korte tijd later betraden we de dwars gelegen Brembosstraat naar links, een weg bestaande uit betonklinkers. Ter hoogte van het eerste kruispunt ging het naar rechts in de Nieuwbrugstraat, om er onmiddellijk knooppunt 920 te zien aan de links gelegen Huinhovenstraat, welke we dadelijk ingingen. Een paar honderd meter verder kozen we links Voetweg 52, de Drietorensweg welke aan de andere kant uitmondde in opnieuw de Huinhovenstraat, knooppunt 35. Ditmaal wandelden we de straat in naar rechts, een vrij kronkelende weg tot we de drukke N278, de Peeterslaan aantroffen. We dwarsten voorzichtig de weg om aan de overzijde nog steeds de kronkelende Huinhovenstraat verder te bewandelen. Voorbij min of meer de laatste huizen dwarsten we de Vilvoordsesteenweg en gingen aan de overzijde verder via de Sasweg. Dit smalle asfaltwegje bracht ons tot aan het kruispunt met de Drie Kastelenstraat, alwaar we rechts hielden.

We kwamen dadelijk voorbij het statige Château de Huyenhoven. Even voorbij het kasteel gingen we voorbij het knooppunt 31 en bleven de Drie Kastelenstraat aanhouden, langs het Domein Ravaart met het gelijknamige kasteel Ravaart. Op het einde van de Drie Kastelenstraat naderden we de berm van de autosnelweg E19 en dienden daar linksaf te draaien en verder te stappen in de Ravaartstraat. We bevonden ons nu in het Floordambos, weliswaar nog op de openbare weg. Aan een bocht van 180° aangekomen, bevonden we ons aan het knooppunt 30 en tevens aan de eigenlijke ingang van het Floordambos. De betonnen duiker daar liet toe omstreeks 14:35 uur nog even de honger te stillen en even te genieten van een wat langere wandelpauze. Nadien begaven we ons via een breed wandelpad, de Burgdreef links het Floordambos in. Na deze aangename passage door het bos, ging de Burgdreef over in de Passiestraat, welke eindigde in de Steenwagenstraat, ondertussen in het centrum van Melsbroek aangekomen. We gingen links verder en kwamen zo aan de Sint-Martinuskerk van Melsbroek. Schuin tegenover de kerk konden we omstreeks 15:00 uur genieten van een verfrissend drankje in de zon, op het terras van café ‘Onder den Toren’. Na een uitgelopen rustpauze, konden we nog even net voor sluiten de kerk bezoeken en tevens de lokale begraafplaats.

Vervolgens ging het even voorbij de kerk rechtsaf doorheen de Pastorietuin, om dan langs het Zandwegske, een paadje tussen tuintjes en woningen, de Veerckenstraat te kruisen en voetweg 31 aan te treffen. Het smalle grindpaadje verliep langs de rand van het bos links tot aan de Gillijnsstraat, knooppunt 3. We gingen linksaf langs de rand van het bos via Vogelzang. Op het einde van deze veldweg kwamen we aan het Vogelzangbekken, een mooie waterpartij. Net voor dit watergebied ging het haaks linksaf en stapten we langs de rand van het bekken. Op het einde daarvan troffen we het knooppunt 32 aan op een kruising van veldwegen en aan de O.-L.- Vrouw van de Vredekapel. Tevens een mooi plekje om even te genieten van de omgeving op een van de aanwezige zitbanken. Tenslotte begonnen we aan de laatste kilometers van de tocht, we gingen verder voorbij het bekken door middel van de Oudebosweg, om er het knooppunt 33 aan te treffen op de kruising met de Wagemansbosweg. We kozen deze veldweg naar links, om uiteindelijk het bosgebied te verlaten en tussen de weilanden door aan te komen op de openbare weg, de Walenbaan. We betraden de weg naar rechts en kwamen opnieuw in de bebouwde kom van Perk. Op het eerste kruispunt ging het naar links in de Krekelenhoekstraat.

Nadien ging het doorheen de woonwijk richting eindpunt van de wandeling via de D’Yanvillestraat, de Van Steelantstraat, de De Baronaigestraat en tot slot de Driesstraat om zo terug de Tervuursesteenweg aan te treffen, waar we ’s ochtends de wandeling hadden aangevangen. We troffen er rechts de kerk aan en konden tevreden terugblikken op een geslaagde wandeltocht. We eindigen deze zomerse wandeling na 24206 stappen, goed voor 18,396 km. Na wat wachten ter plaatse konden we nadien via de bus terug huiswaarts.”

195: Berg, Zondag 26 september 2010, 20,9 km. (3931,798 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 26/9/2010 – 1910 Berg (Vlaams-Brabant), 27^ste Houtheimtochten, 5-8-12-15-19-21-25-27 km. Houtheimstappers Steenokkerzeel. Start: Ons Tehuis. Door de mooiste hoekjes natuur langs veldwegen en door het Hellebos, Steentjesbos en Weisetterbos. Tussendoor wandelen langs rustige landelijke wegen. Een echte natuurwandeling. Deel van de opbrengst gaat naar de bewoners van OTB.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een verslag met betrekking tot de belevenissen onderweg, omstreeks 20:24 uur.

“Er zijn er die zeggen dat je stom moet zijn, om een hele dag door de regen te stappen. Misschien hebben ze wel gelijk, misschien ook weer niet... het hangt er alleen van af hoe je het bekijkt. Feit is zeker, toen we deze ochtend onze voorbereidingen troffen om af te reizen naar Berg (Kampenhout), stroomde het water met bakken uit de hemel. Niet echt motiverend, maar we besloten toch maar om niet de hele zondag thuis te blijven zitten en te wachten op betere weersomstandigheden. Zoals gezegd trokken we naar Berg, alwaar door de Houtheimstappers uit Steenokkerzeel een wandeling werd ingericht onder de titel 27^ste Houtheimtochten. De wandeltocht ging van start in ‘Ons Tehuis’, waar een deel van de opbrengst zou heengaan. Met een beetje het goede doel in het achterhoofd kon de regen ons al wat minder deren. In de ruime startzalen kon worden gekozen uit de volgende afstanden: 5, 8, 12, 15, 19, 21, 25 of 27 km. Aangezien we al vanaf de start onze regenkledij noodgedwongen dienden aan te spreken, hielden we het vandaag op 21 km wandelen.

In de startzaal kregen we een plannetje aangaande de diverse trajecten. Het betrof hier een wandeling met blijkbaar voor elk wat wils: bossen, veldwegen, akkers en landelijke wegen. We verlieten het domein van ‘Ons Tehuis’ en werden uitbundig uitgewuifd door enkele vaste bewoners. Het eerste gedeelte van de tocht zou ons brengen tot aan de controle in ‘Den Ast’, een feestzaal gelegen in een voormalige brouwerij. Het gedeelte van het traject bedroeg dan ook 3,9 km. We wandelden vooreerst door een stukje bos palend aan het domein, waarna we ons begaven tussen de akkers. Het werd duidelijk dat het een dag zou worden van modderige paden en waterplassen. Omwille van de regen van de afgelopen uren, lagen de veldwegen er af en toe glibberig en moeilijk begaanbaar bij. Af en toe kregen we ter verademing een stukje openbare weg en zo vonden we algauw de weg langs de Witloofroute, een fietsomloop van 39 km en wat verderop een variant daarvan, het Witloof Wandelpad. Onderweg kregen we vaak de gelegenheid om inkopen te doen, vooral pompoenen werden aangeprezen.

Dat we ook vandaag tal van maïsvelden van ver en van nabij zouden zien, dat werd spoedig duidelijk. Soms wandelden we langs een smal paadje, onmiddellijk naast de planten. Een eenzame boer was doende met het oogsten van courgettes, ondanks de regen. Wanneer we even een woonstraat doortrokken, werd de modder van de schoenen verwijderd. De Raymond Impanis route was daar getuige van, evenals van het langskomen van ontelbare regenschermen. Uiteindelijk, tussen de regenvlagen door, bereikten we de voormalige brouwerij Biertoren, waar we een eerste controle ondergingen. In de ruime zaal konden we even terecht voor een hapje en een drankje. Na de rust dienden we vooreerst een plaatselijke lus te wandelen van 7,1 km. We gingen dus een eerste keer naar rechts na de controle, alwaar we even verder een rechts gelegen straat ingingen, welke al vrij vlug overging in een veldweg. Op die manier dwarsten we de Weesbeek en slenterden langs maïsvelden, witlooftelers en af en toe enorme villa’s. Blijkbaar valt er nog geld te verdienen met het telen van witloof.

Het meest opvallende aspect aan deze plaatselijke lus, was onze passage doorheen het Liesbethbos. Hier vonden we even beschutting tegen de regen en vooral de rust van een bosrijke omgeving. De geur van een bos op een regenachtige dag is typisch en duidelijk herkenbaar. Een lang, goed begaanbaar kiezelpad slingerde zich doorheen dit mooie natuurgebied. Even verder hingen lekkere appels binnen handbereik. In de natuur hoef je op geen enkel moment honger te lijden. Er valt altijd wel iets te eten onderweg, naargelang het seizoen uiteraard. Jammer genoeg dienden we voortijdig afscheid te nemen van Liesbeth haar bomen en kwamen we opnieuw tussen de velden terecht. In de verte zagen we de dorpskerk opnieuw verschijnen, wat inhield dat we ‘Den Ast’ opnieuw naderden. Korte tijd later, na een eindje asfaltweg, bereikten we de voormalige brouwerij. Het was nu bijna middag en er was duidelijk meer volk aanwezig dan bij een eerste doortocht. Gelukkig konden we met een beetje geluk een vrije plaats vinden. We lieten ons de koffie in elk geval smaken. We waren ondertussen 11 km ver.

Na ons tweede oponthoud in ‘Den Ast’ gingen we naar links, om na enkele honderden meters opnieuw de vrije ruimte van de akkers te vinden. Begroeide veldwegen, met natte grassoorten, leidden ons naar een bijna eindeloze veldweg, die op het einde uitzicht gaf op een enorm bosgebied. Ook langsheen deze wandelweg dienden we vaak plassen te ontlopen en af en toe het akkerland op te zoeken, teneinde de voeten droog te houden. Tal van landerijen stonden reeds blank van het water en menige boer zal daar niet blij om zijn. Gelukkig beperkte onze aanwezigheid zich hier tot het bewandelen van het pad naast het ondergelopen veld. Eenmaal deze weg achter de rug, bereikten we een bredere bosdreef, welke ons een totaal ander gevoel gaf vandaag. We hadden het Steentjesbos bereikt en zouden daar geruime tijd in vertoeven. Duizenden noten en eikels lagen verspreid over de bodem, diverse soorten zwammen en paddenstoelen toonden fier hun soms opvallende kleuren. Eigenlijk behoort de herfst tot een van de mooiste seizoenen in het bos. Alhoewel velen het daar natuurlijk niet eens zullen mee zijn.

Na een prachtig uurtje wandelen, vonden we op onze weg het Natuur-rijk Elewijt wandelpad. Stilaan ging het in de richting van de volgende controlepost en die bevond zich in Taverne Molenhof te Elewijt (Zemst). Wat verder wandelden we nogmaals langsheen een fietsomloop, met name De 8 van Zemst. Korte tijd nadien, na nog een moeilijke passage langs veldwegen, bereikten we de Taverne, annex visvijver. Hier moeten we spijtig genoeg melden dat het geheel ons een verwaarloosde indruk gaf en kregen we een beetje het gevoel van vergane glorie. Tja, om een of andere reden kende de zaak vroeger waarschijnlijk betere tijden. Eenmaal het Molenhof bereikt, hadden we 18,2 km afgelegd en restten ons nog slechts 2,7 km tot aan de eindstreep. Het laatste stukje wandelweg begon vooreerst met een doortocht doorheen een stukje bosgebied, waar we wandelden over het traject van de Streek-GR Dijleland, de GR128 en GR512. Deze wandelpaden kregen het gezelschap van het Teniers wandelpad.

Een modderige dreef leidde ons doorheen dit bos, tot we aan de andere kant een werf bereikten. Hier, waar werken werden uitgevoerd in opdracht van Fluxys, dienden we even door een poel te waden. Wat verder bereikten we een kleine beek, met ernaast een stukgelopen wandelpaadje. Dit pad zou ons terug voeren tot aan ‘Ons Tehuis’, het einde van een dagje Berg en omgeving. Op deze regenachtige dag hadden we 20,9 km afgewandeld, in hoofdzaak langs niet altijd even gemakkelijk te bewandelen paden. De inrichters kunnen daar moeilijk iets tegen in brengen natuurlijk, het weer kan je immers niet voorspellen en nog veel minder bestellen. Toen we huiswaarts reden hadden zich toch reeds 1076 wandelaars gemeld en er kon nog steeds worden gestart. Dit is dus geen eindtotaal met andere woorden. De bewoners van ‘Ons Tehuis’ kunnen er maar wel bij varen...”

We sluiten dit wandelverhaal af met de weergave van datgene, wat kort na afloop van de tocht in de wandelboekjes werd neergeschreven. ‘K: Veel regen op deze rustige wandeling. Fijne bossen. De rest een beetje eentonig. J: Wandeling t.v.v. ‘Ons Tehuis’ in Berg. Regenachtige dag met veel modderige veldwegen.’